Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
woensdag 30 september 2009 om 00:03
Een man kan best een keer uit zijn slof schieten als hij niet lekker in zijn vel zit. Doet mijn man ook wel eens. Gewoon eentje met een gebruiksaanwijzing. Zijn leuke eigenschappen compenseren dat ruimschoots; ik neem aan dat dat bij die van TO ook zo is.
Maar ik vind 1 ding essentieel: je mag elkaar niet kwetsen of kleineren tijdens ruzie.
En feminist is géén scheldwoord.
Als ik TO was zou ik haar poot stijf houden.
Het lijkt erop of het een machtsstrijd is, wie gaat er winnen? TO heeft recht op haar eigen naam. Hij kan die van hem niet aan haar opdringen en dat frustreert hem.
Niet zwichten, meid. Mannen zijn soms net kleine kinderen, geef ze een vinger...
Maar ik vind 1 ding essentieel: je mag elkaar niet kwetsen of kleineren tijdens ruzie.
En feminist is géén scheldwoord.
Als ik TO was zou ik haar poot stijf houden.
Het lijkt erop of het een machtsstrijd is, wie gaat er winnen? TO heeft recht op haar eigen naam. Hij kan die van hem niet aan haar opdringen en dat frustreert hem.
Niet zwichten, meid. Mannen zijn soms net kleine kinderen, geef ze een vinger...
woensdag 30 september 2009 om 00:13
[quote]dippy schreef op 30 september 2009 @ 00:03:
Een man kan best een keer uit zijn slof schieten als hij niet lekker in zijn vel zit. Doet mijn man ook wel eens. Gewoon eentje met een gebruiksaanwijzing. Zijn leuke eigenschappen compenseren dat ruimschoots; ik neem aan dat dat bij die van TO ook zo is.
Maar ik vind 1 ding essentieel: je mag elkaar niet kwetsen of kleineren tijdens ruzie.
En feminist is géén scheldwoord.
quote]
En dat is toch precies waar het om gaat? Als je alle berichten van TO leest, lees je dat dit meer is dan 'een keertje uit je slof schieten'. Voor mij persoonlijk zouden alle rode alarmbellen afgaan. Net zo min als ik het zou pikken dat een man fysiek geweld zou gebruiken om zijn zin te krijgen, zou ik me niet laten uitschelden, kleineren of manipuleren. Wat gebeurt er de volgende keer als meneer zijn zin niet krijgt en zij een andere mening heeft over belangrijke onderwerpen in het leven?
Een man kan best een keer uit zijn slof schieten als hij niet lekker in zijn vel zit. Doet mijn man ook wel eens. Gewoon eentje met een gebruiksaanwijzing. Zijn leuke eigenschappen compenseren dat ruimschoots; ik neem aan dat dat bij die van TO ook zo is.
Maar ik vind 1 ding essentieel: je mag elkaar niet kwetsen of kleineren tijdens ruzie.
En feminist is géén scheldwoord.
quote]
En dat is toch precies waar het om gaat? Als je alle berichten van TO leest, lees je dat dit meer is dan 'een keertje uit je slof schieten'. Voor mij persoonlijk zouden alle rode alarmbellen afgaan. Net zo min als ik het zou pikken dat een man fysiek geweld zou gebruiken om zijn zin te krijgen, zou ik me niet laten uitschelden, kleineren of manipuleren. Wat gebeurt er de volgende keer als meneer zijn zin niet krijgt en zij een andere mening heeft over belangrijke onderwerpen in het leven?
woensdag 30 september 2009 om 00:23
Mijn man stond erop dat ik mijn eigen achternaam zou houden bij ons trouwen, omdat hij er ook op stond dat ons kind mijn achternaam zou krijgen. Het ging gevoelsmatig (zijn vader is toen hij zeer jong was overleden) voor hem te ver mijn achternaam (er bij) aan te nemen en daar was hij voor mij vrij in. Ik had er zelf geen mening over, ik had met liefde zijn achternaam aangenomen, maar ik respecteer zijn gevoel als hij aangeeft dat hij alleen aan zijn naam hangt vanwege zijn vader, maar vanwege familieproblemen niet wil dat ons kind zijn naam kreeg (kind is er al even). Wat mij betreft; ik ben erg trots op mijn achternaam maar voor het idee van verbondenheid had ik graag zijn naam aangenomen. Nu er op dit moment in ons gezin 2 achternamen circuleren merk ik dat voor mij verbondenheid niet zit in dezelfde achternaam (of zelfs het dragen van een trouwring, wat mijn man ook niet doet).Wij zijn verbonden door de belofte die wij elkaar hebben gedaan en ons kind.
Ik stond zeg maar aan de andere kant, met mijn man was er geen discussie mogelijk over het feit dat ik en ons kind ooit zijn naam zouden dragen. Hij wilde persé dat mijn zoon en ik mijn achternaam zouden dragen. Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
Waarom ik dit vertel? Wellicht om een licht te schijnen over hoe diep een gevoel over een achternaam kan gaan voor iemand.
Ik stond zeg maar aan de andere kant, met mijn man was er geen discussie mogelijk over het feit dat ik en ons kind ooit zijn naam zouden dragen. Hij wilde persé dat mijn zoon en ik mijn achternaam zouden dragen. Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
Waarom ik dit vertel? Wellicht om een licht te schijnen over hoe diep een gevoel over een achternaam kan gaan voor iemand.
anoniem_72305 wijzigde dit bericht op 30-09-2009 00:25
Reden: wat verduidelijkt
Reden: wat verduidelijkt
% gewijzigd
woensdag 30 september 2009 om 00:44
Wanneer ik ga trouwen neem ik absoluut de naam van mijn dan man aan.
Zou niet eens in mij opkomen om dat niet te doen.
Niet eens om hem een plezier te doen, maar gewoon omdat ik het zelf wil.
Ik wil ook graag dezelfde achternaam als onze zoon
Anders kun je net zo goed niet trouwen, wnat wat maakt dan het verschil?
Snap niet dat het geassocieerd wordt met onderdanig en slaafs zijn.
-----
Sorry hoor maar dit vind ik echt dom. Dus jij trouwt omdat je dan dezelfde achternaam als je zoon hebt en anders kan je maar beter niet trouwen? Vraag me af hoe je man hier over denkt.
Ik ben getrouwd en ik heb mijn eigen naam gehouden en onze dochter heeft mijn achternaam. Omdat ik meer waarde hecht aan mijn achternaam, familie en achtergrond dan hij aan de zijne. In goed overleg. Wij hebben hier nooit problemen mee; je kan in een zin zeggen hoe het is. (Ik ben voornaam achternaam, de vader van voornaam achternaam.) Simpel.
woensdag 30 september 2009 om 00:49
Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
-----
Dit vind ik dan weer heel ver gaan. Je kind erkennen heeft hier niets mee te maken. Vind het dan meer een soort dreiging. 'Als ons kind jouw achternaam niet krijgt erken ik het niet.'
-----
Dit vind ik dan weer heel ver gaan. Je kind erkennen heeft hier niets mee te maken. Vind het dan meer een soort dreiging. 'Als ons kind jouw achternaam niet krijgt erken ik het niet.'
woensdag 30 september 2009 om 01:03
Ik snap wel een beetje wat Calvijn bedoelt met die namen van die kinderen.
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
*namen zijn gefingeerd*
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
*namen zijn gefingeerd*
woensdag 30 september 2009 om 08:43
Ik ga na ons trouwen mans naam met daarachter mijn naam gebruiken. Mijn vriend wilde graag dat ik zijn naam aannam. Ik wilde toch ook wel de mijne houden (ook ivm mijn werk). Dit is het compromis.
Ik zie er geen probleem in. Voor de wet blijf ik gewoon mijn eigen naam houden.
Mijn schoonzus heeft de naam van haar man genomen omdat ze ruzie met haar vader heeft. Is zij nu ineens afhankelijk?
Ik zie er geen probleem in. Voor de wet blijf ik gewoon mijn eigen naam houden.
Mijn schoonzus heeft de naam van haar man genomen omdat ze ruzie met haar vader heeft. Is zij nu ineens afhankelijk?
woensdag 30 september 2009 om 10:05
Hmmm interessante discussie. Ik twijfel zelf eigelijk ook wel wat ik ga doen als ik trouw. Ik hecht veel waarde aan mijn eigen naam (en hij is relatief uniek) en mijn partner heeft een achternaam die niet bepaald uniek is (ongetwijfeld in de top 5 van meest-voorkomende-achternamen).
Mijn partner wil graag dat ik zijn naam aanneem (hij is enig kind en wil graag dat onze kinderen 'zijn naam voortzetten' (hoezo middeleeuws haha). Kinderen krijgen sowieso zijn naam omdat ik hem daar een plezier mee doe en er zelf niet wakker van lig.
Mijn eigen naam blijf ik lastig vinden. Ik wil mijn eigen naam graag houden en eventueel zijn naam erbij (maar dan is weer de vraag of die voor of na mijn eigen naam komt...) maar vind het lastig om te bepalen welke ik in het dagelijkse leven ga gebruiken. Een originele achternaam kan in zakelijke dingen erg praktisch zijn, terwijl ik met naamvanman opga in de massa (en dat is soms ook fijn).
Anyway ook ik twijfel en ook ik weet dat mijn partner daar veel waarde aan hecht, maar wij kunnen er wel prima over praten en ik besluit uiteindelijk altijd zelf. Ik zie wel hoe het groeit.
Mijn partner wil graag dat ik zijn naam aanneem (hij is enig kind en wil graag dat onze kinderen 'zijn naam voortzetten' (hoezo middeleeuws haha). Kinderen krijgen sowieso zijn naam omdat ik hem daar een plezier mee doe en er zelf niet wakker van lig.
Mijn eigen naam blijf ik lastig vinden. Ik wil mijn eigen naam graag houden en eventueel zijn naam erbij (maar dan is weer de vraag of die voor of na mijn eigen naam komt...) maar vind het lastig om te bepalen welke ik in het dagelijkse leven ga gebruiken. Een originele achternaam kan in zakelijke dingen erg praktisch zijn, terwijl ik met naamvanman opga in de massa (en dat is soms ook fijn).
Anyway ook ik twijfel en ook ik weet dat mijn partner daar veel waarde aan hecht, maar wij kunnen er wel prima over praten en ik besluit uiteindelijk altijd zelf. Ik zie wel hoe het groeit.
woensdag 30 september 2009 om 10:07
quote:JaneDoe1 schreef op 30 september 2009 @ 01:03:
Ik snap wel een beetje wat Calvijn bedoelt met die namen van die kinderen.
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
*namen zijn gefingeerd*Ik vind het echt heel heel heel triest als het 'bij elkaar horen' dáár van af moet hangen. Echt waar.
Ik snap wel een beetje wat Calvijn bedoelt met die namen van die kinderen.
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
*namen zijn gefingeerd*Ik vind het echt heel heel heel triest als het 'bij elkaar horen' dáár van af moet hangen. Echt waar.
woensdag 30 september 2009 om 10:13
quote:JaneDoe1 schreef op 30 september 2009 @ 01:03:
Ik snap wel een beetje wat Calvijn bedoelt met die namen van die kinderen.
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
Ik heb dat zelf nooit zo ervaren. Ik heb de koters gedragen en gebaard, dus hoezo er niet bijhoren?
Ik snap wel een beetje wat Calvijn bedoelt met die namen van die kinderen.
Een collegaatje van mij heeft 3 kinderen die de naam van haar man dragen.
4 mensen die Jansen heten, alleen zij heet de Vries.
Het is toch een beetje alsof ze er niet bij hoort.
Ik vind het zo eh...ongezellig... Bij gebrek aan een beter woord.
Ik heb dat zelf nooit zo ervaren. Ik heb de koters gedragen en gebaard, dus hoezo er niet bijhoren?
woensdag 30 september 2009 om 10:14
quote:Oriane schreef op 30 september 2009 @ 10:11:
Voor de wet hou je sowieso je eigen naam. Altijd. Dat is al geloof ik vanaf 1994 zo. Alleen voor 'onofficiele' dingen wordt je 'nieuwe' naam gebruikt. Voor de wet blijf je gewoon heten zoals je heette toen je geboren werd.
Klopt! Zo kreeg ik laatst een (fikse) bekeuring binnen, waarop stond:
Artemis [meisjesnaam]
e/v [mansnaam]
Heb ik daar die moeite voor gedaan om van mijn eigen achternaam af te komen...
Voor de wet hou je sowieso je eigen naam. Altijd. Dat is al geloof ik vanaf 1994 zo. Alleen voor 'onofficiele' dingen wordt je 'nieuwe' naam gebruikt. Voor de wet blijf je gewoon heten zoals je heette toen je geboren werd.
Klopt! Zo kreeg ik laatst een (fikse) bekeuring binnen, waarop stond:
Artemis [meisjesnaam]
e/v [mansnaam]
Heb ik daar die moeite voor gedaan om van mijn eigen achternaam af te komen...
woensdag 30 september 2009 om 10:24
Helemaal eens met Fleurtje en Loomi! Alsof 'erbij horen' bestaat uit dezelfde achternaam dragen!
Ik heb na ons trouwen gewoon mijn eigen naam gehouden. Digiman was het daar volledig mee eens, die zei altijd: 'ik ben verliefd geworden op mevrouw Digijuf en dat hoeft nu niet ineens mevrouw Digiman te worden.'
Kinderen hadden we al toen we trouwden en die hadden zijn achternaam. Destijds kon je nog niet kiezen welke achternaam de kinderen kregen, maar ik vond het wel mooi dat ze zijn naam kregen: ze hadden al bij mij in de buik gezeten, die 'band' is duidelijk. En door hun achternaam was duidelijk welke papa erbij hoort.
Ik heb trouwens best veel rare reacties gekregen op het houden van mij eigen naam. Alsof je minder van elkaar houdt, of bij voorbaat al rekening houdt met een scheiding etc. Ik heb daar altijd maar hard om gelachen!
Krijg nu nog regelmatig post met Mevrouw Digiman erop en wordt aan de telefoon ook wel eens zo aangesproken. Dan zeg ik: 'Die woont hier niet. Zal ik u het telefoonnummer van mijn schoonmoeder geven?'
Ik heb na ons trouwen gewoon mijn eigen naam gehouden. Digiman was het daar volledig mee eens, die zei altijd: 'ik ben verliefd geworden op mevrouw Digijuf en dat hoeft nu niet ineens mevrouw Digiman te worden.'
Kinderen hadden we al toen we trouwden en die hadden zijn achternaam. Destijds kon je nog niet kiezen welke achternaam de kinderen kregen, maar ik vond het wel mooi dat ze zijn naam kregen: ze hadden al bij mij in de buik gezeten, die 'band' is duidelijk. En door hun achternaam was duidelijk welke papa erbij hoort.
Ik heb trouwens best veel rare reacties gekregen op het houden van mij eigen naam. Alsof je minder van elkaar houdt, of bij voorbaat al rekening houdt met een scheiding etc. Ik heb daar altijd maar hard om gelachen!
Krijg nu nog regelmatig post met Mevrouw Digiman erop en wordt aan de telefoon ook wel eens zo aangesproken. Dan zeg ik: 'Die woont hier niet. Zal ik u het telefoonnummer van mijn schoonmoeder geven?'
woensdag 30 september 2009 om 10:32
Geen tijd om alles te lezen, dus misschien is het al gezegd, maar wat voor mij een doorslaggevend argument was om mijn eigen naam te houden (sinds de komst van de kinderen overigens met mans-naam erachter) is de herkomst van het gebruik om van naam te veranderen.
Vroeger (en dat is nog niet eens zo heel lang geleden, ik geloof dat het pas in 1975 helemaal afgeschaft is) waren vrouwen namelijk handelingsonbekwaam, juridisch gezien. Dat betekende dat voor een ongetrouwde vrouw haar vader degene was die voor/over haar besliste en dat "recht" ging over op de echtgenoot, bij het trouwen, vandaar dat je dan van je vaders naam naar je mans naam overging.
Als mensen mij vragen waarom ik mijn eigen naam gebruik, antwoord ik altijd dat ik met 'm getrouwd ben, maar niet aan 'm verkocht.....
Vroeger (en dat is nog niet eens zo heel lang geleden, ik geloof dat het pas in 1975 helemaal afgeschaft is) waren vrouwen namelijk handelingsonbekwaam, juridisch gezien. Dat betekende dat voor een ongetrouwde vrouw haar vader degene was die voor/over haar besliste en dat "recht" ging over op de echtgenoot, bij het trouwen, vandaar dat je dan van je vaders naam naar je mans naam overging.
Als mensen mij vragen waarom ik mijn eigen naam gebruik, antwoord ik altijd dat ik met 'm getrouwd ben, maar niet aan 'm verkocht.....
woensdag 30 september 2009 om 10:50
quote:Caylinn schreef op 30 september 2009 @ 00:23:
Mijn man stond erop dat ik mijn eigen achternaam zou houden bij ons trouwen, omdat hij er ook op stond dat ons kind mijn achternaam zou krijgen. Het ging gevoelsmatig (zijn vader is toen hij zeer jong was overleden) voor hem te ver mijn achternaam (er bij) aan te nemen en daar was hij voor mij vrij in. Ik had er zelf geen mening over, ik had met liefde zijn achternaam aangenomen, maar ik respecteer zijn gevoel als hij aangeeft dat hij alleen aan zijn naam hangt vanwege zijn vader, maar vanwege familieproblemen niet wil dat ons kind zijn naam kreeg (kind is er al even). Wat mij betreft; ik ben erg trots op mijn achternaam maar voor het idee van verbondenheid had ik graag zijn naam aangenomen. Nu er op dit moment in ons gezin 2 achternamen circuleren merk ik dat voor mij verbondenheid niet zit in dezelfde achternaam (of zelfs het dragen van een trouwring, wat mijn man ook niet doet).Wij zijn verbonden door de belofte die wij elkaar hebben gedaan en ons kind.
Ik stond zeg maar aan de andere kant, met mijn man was er geen discussie mogelijk over het feit dat ik en ons kind ooit zijn naam zouden dragen. Hij wilde persé dat mijn zoon en ik mijn achternaam zouden dragen. Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
Waarom ik dit vertel? Wellicht om een licht te schijnen over hoe diep een gevoel over een achternaam kan gaan voor iemand.Waarom heeft hij dan niet jouw naam aangenomen?
Mijn man stond erop dat ik mijn eigen achternaam zou houden bij ons trouwen, omdat hij er ook op stond dat ons kind mijn achternaam zou krijgen. Het ging gevoelsmatig (zijn vader is toen hij zeer jong was overleden) voor hem te ver mijn achternaam (er bij) aan te nemen en daar was hij voor mij vrij in. Ik had er zelf geen mening over, ik had met liefde zijn achternaam aangenomen, maar ik respecteer zijn gevoel als hij aangeeft dat hij alleen aan zijn naam hangt vanwege zijn vader, maar vanwege familieproblemen niet wil dat ons kind zijn naam kreeg (kind is er al even). Wat mij betreft; ik ben erg trots op mijn achternaam maar voor het idee van verbondenheid had ik graag zijn naam aangenomen. Nu er op dit moment in ons gezin 2 achternamen circuleren merk ik dat voor mij verbondenheid niet zit in dezelfde achternaam (of zelfs het dragen van een trouwring, wat mijn man ook niet doet).Wij zijn verbonden door de belofte die wij elkaar hebben gedaan en ons kind.
Ik stond zeg maar aan de andere kant, met mijn man was er geen discussie mogelijk over het feit dat ik en ons kind ooit zijn naam zouden dragen. Hij wilde persé dat mijn zoon en ik mijn achternaam zouden dragen. Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
Waarom ik dit vertel? Wellicht om een licht te schijnen over hoe diep een gevoel over een achternaam kan gaan voor iemand.Waarom heeft hij dan niet jouw naam aangenomen?
woensdag 30 september 2009 om 10:55
woensdag 30 september 2009 om 10:59
quote:qwertu schreef op 28 september 2009 @ 22:03:
[...]
Nou... ehhh... bijvoorbeeld dat je familie van elkaar wordt, dat kinderen die binnen dat huwelijk geboren worden automatisch van jullie beiden zijn in plaats van van jou alleen, dat er een paar handige financiële consequenties aanzitten met betrekking tot erfrecht en zo nog wel tig dingen meer en belangrijker dan die namenkwestie?
Bovendien verwerf je allebei het recht om elkaars naam te voeren. Hij dus ook. Jouw kind kan bovendien ook gewoon jouw naam dragen. Ook hártstikke romantisch!
Helemaal eens. En grote dank voor deze bijdrage! Heb bij lezing van dit topic af en toe het gevoel dat ik gek word, dat iedereen maar als argument 'allemaal dezelfde achternaam' gebruikt terwijl dat nog steeds geen argument is waarom MANS achternaam gekozen wordt!
Mijn moeder heeft nooit anders geheten dan met haar eigen naam. We hadden vroeger ook nog wel eens pleegkinderen in huis, dus 3 verschillende achternamen. Er werd wel eens gebeld voor mevrouw [mijn vaders naam] en dan zeiden wij, kinderen, dus doodleuk 'Die is er niet!' Eigen schuld dikke bult, dan moesten ze maar duidelijk weten wie ze moesten hebben! (waren toch vaak marketeers).
Of er belde iemand voor één van ons, en als mijn moeder dan opnam, hingen ze op. En dan bleef mijn moeder juist expres de telefoon opnemen, tot iemand het besef had gewoon even te vragen 'woont Kastanjez hier ook?'
[...]
Nou... ehhh... bijvoorbeeld dat je familie van elkaar wordt, dat kinderen die binnen dat huwelijk geboren worden automatisch van jullie beiden zijn in plaats van van jou alleen, dat er een paar handige financiële consequenties aanzitten met betrekking tot erfrecht en zo nog wel tig dingen meer en belangrijker dan die namenkwestie?
Bovendien verwerf je allebei het recht om elkaars naam te voeren. Hij dus ook. Jouw kind kan bovendien ook gewoon jouw naam dragen. Ook hártstikke romantisch!
Helemaal eens. En grote dank voor deze bijdrage! Heb bij lezing van dit topic af en toe het gevoel dat ik gek word, dat iedereen maar als argument 'allemaal dezelfde achternaam' gebruikt terwijl dat nog steeds geen argument is waarom MANS achternaam gekozen wordt!
Mijn moeder heeft nooit anders geheten dan met haar eigen naam. We hadden vroeger ook nog wel eens pleegkinderen in huis, dus 3 verschillende achternamen. Er werd wel eens gebeld voor mevrouw [mijn vaders naam] en dan zeiden wij, kinderen, dus doodleuk 'Die is er niet!' Eigen schuld dikke bult, dan moesten ze maar duidelijk weten wie ze moesten hebben! (waren toch vaak marketeers).
Of er belde iemand voor één van ons, en als mijn moeder dan opnam, hingen ze op. En dan bleef mijn moeder juist expres de telefoon opnemen, tot iemand het besef had gewoon even te vragen 'woont Kastanjez hier ook?'
woensdag 30 september 2009 om 11:04
Heb eigenlijk alleen openingspost gelezen en verder niet de discussie. Heb naam van man aangenomen na trouwen. Puur praktische reden - het spelt zoveel makkelijker... En ik vind het eigenlijk ook wel wat hebben. We zijn nu eenmaal getrouwd en als we straks kinderen hebben, hebben we allemaal dezelfde achternaam. Lekker makkelijk.
woensdag 30 september 2009 om 11:04
Ik vind dat iedereen lekker zelf moet doen wat ze willen - zijn naar, haar naam, samen een hele andere naam kopen. Who cares! Nou vind ik trouwen sowieso achterhaald, niet romantisch en niet nodig. En ik kan me niet voorstellen dat ik aan de schijnvertoning mee zou doen (inc. droomjurk en droomfeest :puke: ). Ik hoef niet speciaal op een papiertje dat we familie van elkaar worden en financieel is alles geregeld. Daarvoor hoef ik niet te trouwen. Eerlijk gezegd kan ik echt niets bedenken waarom ik zou willen trouwen en dat heeft niets te maken met mijn partner. Als hij het dolgraag zou willen, dan geef ik 'm dat. Prima.
Mijn meisjes achternaam is erg uit de klei getrokken, terwijl ik er als Indo-type niet zo uit zie. Mensen zullen dus sowieso al denken dat ik slaafs en afhankelijk overkom en graag in de schaduw van 'mijn man' sta
Mocht ik toch ooit nog in een vlaag van verstandsverbijstering gaan trouwen en ik moet dan toch kiezen voor hoe ik ga heten, dan wordt eerst mijn naam genoemd en daarna zijn naam.
Mijn meisjes achternaam is erg uit de klei getrokken, terwijl ik er als Indo-type niet zo uit zie. Mensen zullen dus sowieso al denken dat ik slaafs en afhankelijk overkom en graag in de schaduw van 'mijn man' sta
Mocht ik toch ooit nog in een vlaag van verstandsverbijstering gaan trouwen en ik moet dan toch kiezen voor hoe ik ga heten, dan wordt eerst mijn naam genoemd en daarna zijn naam.
woensdag 30 september 2009 om 11:17
quote:digijuf schreef op 30 september 2009 @ 10:24:
Ik heb trouwens best veel rare reacties gekregen op het houden van mij eigen naam.
Herkenbaar. In mijn eerste huwelijk had ik mijn eigen naam gehouden en kreeg daar verbaasde reacties op. In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen en krijg daar ook verbaasde reacties op. Wat je ook doet, je krijgt kennelijk verbaasde reacties.
Ik denk dat iedereen zijn eigen goede redenen heeft om de naam te voeren die hij/zij wil.
Ik heb trouwens best veel rare reacties gekregen op het houden van mij eigen naam.
Herkenbaar. In mijn eerste huwelijk had ik mijn eigen naam gehouden en kreeg daar verbaasde reacties op. In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen en krijg daar ook verbaasde reacties op. Wat je ook doet, je krijgt kennelijk verbaasde reacties.
Ik denk dat iedereen zijn eigen goede redenen heeft om de naam te voeren die hij/zij wil.
woensdag 30 september 2009 om 11:22
quote:fleurtje schreef op 30 september 2009 @ 10:07:
[...]
Ik vind het echt heel heel heel triest als het 'bij elkaar horen' dáár van af moet hangen. Echt waar.Inderdaad, compleet belachelijk. Hier in huis hebben we drie verschillende achternamen. So what??? Iedereen die daar een probleem mee heeft, moet maar eens naar zichzelf kijken. Wij zijn gelukkig, wat is er verder nog belangrijk?
[...]
Ik vind het echt heel heel heel triest als het 'bij elkaar horen' dáár van af moet hangen. Echt waar.Inderdaad, compleet belachelijk. Hier in huis hebben we drie verschillende achternamen. So what??? Iedereen die daar een probleem mee heeft, moet maar eens naar zichzelf kijken. Wij zijn gelukkig, wat is er verder nog belangrijk?
woensdag 30 september 2009 om 11:44
quote:Chlo schreef op 28 september 2009 @ 12:57:
Hoi, dit soort reacties zetten me inderdaad aan het denken (een andere richting). Natuurlijk denk ik al veel na, maar soms is het goed zo'n mening/visie te lezen.
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Misschien zou er ook in mijn geval zelfs een kans zijn geweest dat ik zijn naam erbij zou nemen als hij er niet zo'n punt van had gemaakt en had laten blijken dat ik hem er een groot plezier mee zou doen, maar dat het uiteindelijk mijn eigen keuze zou zijn. En wat die keuze ook zou zijn dat hij het zou respecteren.
Het is en blijft lastig, gisteren hebben we een rustige leuke liefdevolle dag gehad en ook erg veel gepraat.
Ik merk dat ik alles ook moet laten bezinken voor mezelf. Het is niet dat ik op basis van een optelsom 123 een beslissing kan maken. Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd. Dit gezegd hebbende wil ik zijn gedrag niet goedpraten, maar probeer ik het wel te verklaren, al is het maar om er toch een soort hoop uit te putten.
Ik kan me hier wel iets bij voorstellen en denk niet dat het slecht is als je zoiets 'nodig' hebt. Ik denk echter wel dat je een veel groter probleem hebt dan alleen maar wel of niet zijn naam aannemen, als hij zo op je reageert wanneer je je grenzen aangeeft.
Je mag in een ruzie best harde dingen zeggen, maar zulke harde dingen en daar dan de volgende dag alleen maar zeggen 'o, maar dat meende ik natuurlijk niet', geeft hem in mijn ogen het excuus om dit iedere keer maar te blijven doen (dingen roepen zonder aanziens des persoons enzo)
Sterkte in ieder geval!
Hoi, dit soort reacties zetten me inderdaad aan het denken (een andere richting). Natuurlijk denk ik al veel na, maar soms is het goed zo'n mening/visie te lezen.
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Misschien zou er ook in mijn geval zelfs een kans zijn geweest dat ik zijn naam erbij zou nemen als hij er niet zo'n punt van had gemaakt en had laten blijken dat ik hem er een groot plezier mee zou doen, maar dat het uiteindelijk mijn eigen keuze zou zijn. En wat die keuze ook zou zijn dat hij het zou respecteren.
Het is en blijft lastig, gisteren hebben we een rustige leuke liefdevolle dag gehad en ook erg veel gepraat.
Ik merk dat ik alles ook moet laten bezinken voor mezelf. Het is niet dat ik op basis van een optelsom 123 een beslissing kan maken. Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd. Dit gezegd hebbende wil ik zijn gedrag niet goedpraten, maar probeer ik het wel te verklaren, al is het maar om er toch een soort hoop uit te putten.
Ik kan me hier wel iets bij voorstellen en denk niet dat het slecht is als je zoiets 'nodig' hebt. Ik denk echter wel dat je een veel groter probleem hebt dan alleen maar wel of niet zijn naam aannemen, als hij zo op je reageert wanneer je je grenzen aangeeft.
Je mag in een ruzie best harde dingen zeggen, maar zulke harde dingen en daar dan de volgende dag alleen maar zeggen 'o, maar dat meende ik natuurlijk niet', geeft hem in mijn ogen het excuus om dit iedere keer maar te blijven doen (dingen roepen zonder aanziens des persoons enzo)
Sterkte in ieder geval!
woensdag 30 september 2009 om 12:52
Wat een toestand zeg.. Vind dat hij wel erg overtrokken reageert. Dat hij het leuk vindt als je zijn naam zou aannemen is hem goed recht, maar het is jou net zo goed recht om dat niet te willen. Dat heeft hij te respecteren. En als hij daarom de ringen wil terugbrengen, zou ik me afvragen of je uberhaupt wel met zo iemand samen wil zijn.
Ik heb er nog nooit echt over nagedacht wat ik zou willen, omdat ik niet weet of ik ooit wil trouwen. De broer van mijn vriend en zijn vrouw hebben allebei elkaars achternaam aangenomen. Mijn vriend deed hier een beetje lacherig over, dus mocht het ooit zover komen dat wij gaan trouwen, weet ik niet hoe hij hierin staat. Ik denk dat ik ook mijn eigen achternaam zou willen houden, en dat heeft hij maar te respecteren. Hoop toch niet dat hij zo moeilijk gaat doen als jouw vriend! heel veel sterkte ermee.
Ik heb er nog nooit echt over nagedacht wat ik zou willen, omdat ik niet weet of ik ooit wil trouwen. De broer van mijn vriend en zijn vrouw hebben allebei elkaars achternaam aangenomen. Mijn vriend deed hier een beetje lacherig over, dus mocht het ooit zover komen dat wij gaan trouwen, weet ik niet hoe hij hierin staat. Ik denk dat ik ook mijn eigen achternaam zou willen houden, en dat heeft hij maar te respecteren. Hoop toch niet dat hij zo moeilijk gaat doen als jouw vriend! heel veel sterkte ermee.
woensdag 30 september 2009 om 14:32
Tjonge, ik zou toch wel achter mijn oren krabben als mijn aanstaande man zo ongelooflijk agressief reageert als ik mijn voorkeur uitspreek voor iets.
Ik weet het niet, hij klinkt niet alsof hij helemaal klaar is voor een huwelijk op gelijkwaardige basis. Hij lijkt me nog niet helemaal droog achter de oren, misschien moet hij toch eerst iets volwassener worden?
(Voor wat het waard is: ik heb de naam van mijn man aangenomen, omdat ik hecht aan tradities en het wel handig vond ivm kinderen, maar in de praktijk gebruik ik hem nooit. Inderdaad vind ik het in werksituaties echt not done om een dubbele naam te gebruiken. In mijn werk ben ik een individu, mijn man heeft daar niets mee van doen, en het heeft toch wel iets ondergeschikts, alsof je jezelf niet helemaal serieus neemt)
Ik weet het niet, hij klinkt niet alsof hij helemaal klaar is voor een huwelijk op gelijkwaardige basis. Hij lijkt me nog niet helemaal droog achter de oren, misschien moet hij toch eerst iets volwassener worden?
(Voor wat het waard is: ik heb de naam van mijn man aangenomen, omdat ik hecht aan tradities en het wel handig vond ivm kinderen, maar in de praktijk gebruik ik hem nooit. Inderdaad vind ik het in werksituaties echt not done om een dubbele naam te gebruiken. In mijn werk ben ik een individu, mijn man heeft daar niets mee van doen, en het heeft toch wel iets ondergeschikts, alsof je jezelf niet helemaal serieus neemt)
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
