Relaties
alle pijlers
Communicatie met ouders
dinsdag 29 september 2009 om 15:13
Even van me af schrijven. Niet zozeer voor begrip of advies, gewoon om even te schrijven en dingen voor mezelf duidelijk neer te zetten.
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 1 oktober 2009 om 18:28
Van die steken onder de gordel... ik ken dat.
Je bent wel goed bezig dat je zoveel dingen ter sprake gebracht hebt, Joom.
Wij hadden net een discussie over DSB bank. Dan is mijn moeder zoooo overtuigd van haar eigen mening, het is niet leuk discussieren.
(van haar mag de bank omvallen want het is haar probleem niet)
Broer is thuis uit buitenland trouwens. Leuk, maar ook weer niet. Ik ga maar gewoon zo min mogelijk familiedingen plannen, dan heb ik geen last van ze
Je bent wel goed bezig dat je zoveel dingen ter sprake gebracht hebt, Joom.
Wij hadden net een discussie over DSB bank. Dan is mijn moeder zoooo overtuigd van haar eigen mening, het is niet leuk discussieren.
(van haar mag de bank omvallen want het is haar probleem niet)
Broer is thuis uit buitenland trouwens. Leuk, maar ook weer niet. Ik ga maar gewoon zo min mogelijk familiedingen plannen, dan heb ik geen last van ze
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 1 oktober 2009 om 18:30
Bianca, als mijn moeder advies geeft ziet ze niet zo goed dat het háár kijk op de dingen is. Het is haar WAARHEID.
Snap je. Daarom zoek ik veel dingen liever zelf uit. Ook al kan ik dat soms niet.
Toen ik voor het eerst op kamers ging... mijn vriendinnen gingen toen met hun ouders naar zo'n stad om een kamer te zoeken. Ik gewoon in mijn eentje en uiteindelijk was een vriendin zo lief om mee te gaan. Of ze dan eigenlijk niet wilden dat ik een kamer zou hebben.. ik weet niet.
Een jaar later (andere kamer in andere stad) gingen ouders wel mee trouwens. Dat scheelde wel.
Snap je. Daarom zoek ik veel dingen liever zelf uit. Ook al kan ik dat soms niet.
Toen ik voor het eerst op kamers ging... mijn vriendinnen gingen toen met hun ouders naar zo'n stad om een kamer te zoeken. Ik gewoon in mijn eentje en uiteindelijk was een vriendin zo lief om mee te gaan. Of ze dan eigenlijk niet wilden dat ik een kamer zou hebben.. ik weet niet.
Een jaar later (andere kamer in andere stad) gingen ouders wel mee trouwens. Dat scheelde wel.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:11
Wat hier ook erg gebruikelijk is: Voor anderen denken.
Ik wil me daar voor mezelf van bewust zijn, en dit niet teveel doen.
Mijn moeder had net bedacht dat die-en-die mevrouw wel een hondje zou kunnen gebruiken. (Ja eh... ga je eens met jezelf bezig houden zeg)
Ik wil me daar voor mezelf van bewust zijn, en dit niet teveel doen.
Mijn moeder had net bedacht dat die-en-die mevrouw wel een hondje zou kunnen gebruiken. (Ja eh... ga je eens met jezelf bezig houden zeg)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 3 oktober 2009 om 11:23
Poeh ik hoop dat ze nooit dement worden. Nooit echt dement.
Af en toe snap ik dit huishouden niet. Nu ligt het putje van de afvoer vol kattenvoer... WAAROM?
(nee Moon, niet eruit gaan vissen, je hebt het er ook niet in gegooid...)
Af en toe snap ik dit huishouden niet. Nu ligt het putje van de afvoer vol kattenvoer... WAAROM?
(nee Moon, niet eruit gaan vissen, je hebt het er ook niet in gegooid...)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 3 oktober 2009 om 12:02
Hi Moon!
Ik heb het hele toppic even doorgelezen. Het lijkt me erg lastig als je niet goed kunt communiceren met je ouders. Zelf heb ik dat probleem gelukkig niet. Maar er zijn natuurlijk wel dingen waar mijn ouders anders over denken dan ik. Zoiets als over een scharrel vertellen dat heb ik dus eigenlijk nooit echt gedaan. Er zijn wel verschillende vriendjes bij het kerstdiner aangeschoven trouwens. Dus ze weten wel dat ik met meerdere mannen het bed heb gedeeld. Mijn ouders hebben daar duidelijk een hele andere mening over, maar ja mijn vader was ook echt de eerste voor mijn moeder. Ze was 20 toen ze zwanger raakte van mij, dus ik denk dat ze gewoon niet beter weet. Wel heeft ze ooit toen ik net een nieuwe vriendje had de opmerking gemaakt: En uh niet te snel met hem naar bed gaan he! Daar heb ik me toen echt aan geergerd, maar er niks van gezegd. Dacht echt: Dat maak ik zelf wel uit! (ik was toen 24) Haha, ik wijk af. Wat ik wilde zeggen: sommige dingen moet je gewoon lekker met je vriendinnen bespreken.
Ik vind het wel knap van je dat je er met je moeder over gepraat hebt. Stap voor stap gaat het vast wel beter! Succes!
Ik heb het hele toppic even doorgelezen. Het lijkt me erg lastig als je niet goed kunt communiceren met je ouders. Zelf heb ik dat probleem gelukkig niet. Maar er zijn natuurlijk wel dingen waar mijn ouders anders over denken dan ik. Zoiets als over een scharrel vertellen dat heb ik dus eigenlijk nooit echt gedaan. Er zijn wel verschillende vriendjes bij het kerstdiner aangeschoven trouwens. Dus ze weten wel dat ik met meerdere mannen het bed heb gedeeld. Mijn ouders hebben daar duidelijk een hele andere mening over, maar ja mijn vader was ook echt de eerste voor mijn moeder. Ze was 20 toen ze zwanger raakte van mij, dus ik denk dat ze gewoon niet beter weet. Wel heeft ze ooit toen ik net een nieuwe vriendje had de opmerking gemaakt: En uh niet te snel met hem naar bed gaan he! Daar heb ik me toen echt aan geergerd, maar er niks van gezegd. Dacht echt: Dat maak ik zelf wel uit! (ik was toen 24) Haha, ik wijk af. Wat ik wilde zeggen: sommige dingen moet je gewoon lekker met je vriendinnen bespreken.
Ik vind het wel knap van je dat je er met je moeder over gepraat hebt. Stap voor stap gaat het vast wel beter! Succes!
zaterdag 3 oktober 2009 om 12:32
Dank je izziz!
Hier is nog nooit een vriendje aan het kerstdiner aangeschoven. Ik heb 3 jongere broers, er is in totaal 1 x een partner voorgesteld aan mijn ouders.
We houden dat allemaal heel gescheiden denk ik, onze scharrels en onze familie
Fijn dat er zoveel herkenbaarheid is, dat steunt mij ook.
Vandaag weer lastig. Mama is ziek. Al de hele tijd, kan ze ook niks aan doen.
Ik had aangeboden wat boodschappen te doen (of ze had t gevraagd, dat weet ik niet eens) Komt ze eerst met 1 boodschap.
(ja duh daar ga ik me toch niet voor aankleden... niet gezegd verder)
Ik zei dat ik wel wat meer boodschappen wilde doen, gewoon genoeg voor het weekend dan is het maar klaar ook. Neu dat hoefde niet. Want mijn vader gaat dat doen.
Maar... of ik wel de groente wilde halen (ja is goed, schrijf maar op, geef maar geld). Begint ze tussendoor over de bakker. (er is al iemand bij de bakker geweest, wat heb ik daar nog voor boodschap aan?)
Eind van het liedje: broer gaat naar de supermarkt.
Lijkt misschien gemierenneuk allemaal. Maar ik heb moeite mijn gedachten te ordenen in deze dagen, moet zoveel op een rij krijgen voor mezelf. Als er dan de eerste twee uur van de zaterdag zoveel gepraat wordt over de boodschappen, zonder een duidelijk plan, ben ik al moe voordat ik aangekleed ben.
Zo toch maar even aankleden, mijn deel van de booschappen halen, een kadootje voor vanavond de verjaardag. En dan is t klaar.
Hier is nog nooit een vriendje aan het kerstdiner aangeschoven. Ik heb 3 jongere broers, er is in totaal 1 x een partner voorgesteld aan mijn ouders.
We houden dat allemaal heel gescheiden denk ik, onze scharrels en onze familie
Fijn dat er zoveel herkenbaarheid is, dat steunt mij ook.
Vandaag weer lastig. Mama is ziek. Al de hele tijd, kan ze ook niks aan doen.
Ik had aangeboden wat boodschappen te doen (of ze had t gevraagd, dat weet ik niet eens) Komt ze eerst met 1 boodschap.
(ja duh daar ga ik me toch niet voor aankleden... niet gezegd verder)
Ik zei dat ik wel wat meer boodschappen wilde doen, gewoon genoeg voor het weekend dan is het maar klaar ook. Neu dat hoefde niet. Want mijn vader gaat dat doen.
Maar... of ik wel de groente wilde halen (ja is goed, schrijf maar op, geef maar geld). Begint ze tussendoor over de bakker. (er is al iemand bij de bakker geweest, wat heb ik daar nog voor boodschap aan?)
Eind van het liedje: broer gaat naar de supermarkt.
Lijkt misschien gemierenneuk allemaal. Maar ik heb moeite mijn gedachten te ordenen in deze dagen, moet zoveel op een rij krijgen voor mezelf. Als er dan de eerste twee uur van de zaterdag zoveel gepraat wordt over de boodschappen, zonder een duidelijk plan, ben ik al moe voordat ik aangekleed ben.
Zo toch maar even aankleden, mijn deel van de booschappen halen, een kadootje voor vanavond de verjaardag. En dan is t klaar.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 17:11
Met mijn vader in het bos gewandeld vanmiddag.
Meestal gaat hij met mijn moeder weg, soms gaan we met zijn drieën of nog met ook mijn broers.
Moeders is ziek. Het was kiezen tussen alleen op de fiets naar het bos, of met vader met de auto. Hij wilde wel richting bos of kust, dus prima.
Ik vind hem wel een beetje wazig. Te druk met zijn werk misschien, en maakt zich af en toe druk om dingen die er m.i. niet toe doen.
Heel gefrustreerd of we nou wel of niet het groene stoplicht nog halen. Dus ik zeg: je bent wel aan het mopperen zeg.
Ja, stel dat we hier moeten wachten.
Ik: dan zijn we 1 minuut later thuis idd.
(ik ben nogal droog soms...)
Hij praatte wel veel, voor zijn doen. Over t werk, zijn 'missie' in het vakgebied waar hij zit, etc.
Het is voor mij dan wel moeilijk bij mezelf te blijven en niet mee te gaan in het verhaal als het echt even vaag wordt. Maar vandaag lukte dat goed.
Af en toe liet ik het stilvallen en begon dan na een tijdje over iets anders. Je moet ook gewoon de zinnen een beetje verzetten op zondag, niet steeds over werk praten
Meestal gaat hij met mijn moeder weg, soms gaan we met zijn drieën of nog met ook mijn broers.
Moeders is ziek. Het was kiezen tussen alleen op de fiets naar het bos, of met vader met de auto. Hij wilde wel richting bos of kust, dus prima.
Ik vind hem wel een beetje wazig. Te druk met zijn werk misschien, en maakt zich af en toe druk om dingen die er m.i. niet toe doen.
Heel gefrustreerd of we nou wel of niet het groene stoplicht nog halen. Dus ik zeg: je bent wel aan het mopperen zeg.
Ja, stel dat we hier moeten wachten.
Ik: dan zijn we 1 minuut later thuis idd.
(ik ben nogal droog soms...)
Hij praatte wel veel, voor zijn doen. Over t werk, zijn 'missie' in het vakgebied waar hij zit, etc.
Het is voor mij dan wel moeilijk bij mezelf te blijven en niet mee te gaan in het verhaal als het echt even vaag wordt. Maar vandaag lukte dat goed.
Af en toe liet ik het stilvallen en begon dan na een tijdje over iets anders. Je moet ook gewoon de zinnen een beetje verzetten op zondag, niet steeds over werk praten
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 17:50
Tjee... ik zit hier te computeren en mijn moeder is minimaal 20 keer in een half uur naar binnen en naar buiten gelopen. Zeer slecht voor mijn concentratie. Elke keer deur open, deur dicht, deur open, deur dicht.
*Hele diepe zucht*
*Hele diepe zucht*
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 20:40
Het eten was niet echt gezellig vandaag.
Ik heb net twee uur buiten gelopen, ben nu weer beetje rustig maar mijn vingers trillen nog te erg om veel te typen.
Ik ga naar mijn opa en oma, dat was al deels afgesproken. Misschien schrijf ik vanavond verder, weet het nog niet.
Zou kunnen dat ik deze week vertrek hiervandaan. Het gaat niet meer.
(verder ben ik vrij kalm en rustig... maar ik zie zelf dat het beter is om weg te gaan uit dit huis)
Ik heb net twee uur buiten gelopen, ben nu weer beetje rustig maar mijn vingers trillen nog te erg om veel te typen.
Ik ga naar mijn opa en oma, dat was al deels afgesproken. Misschien schrijf ik vanavond verder, weet het nog niet.
Zou kunnen dat ik deze week vertrek hiervandaan. Het gaat niet meer.
(verder ben ik vrij kalm en rustig... maar ik zie zelf dat het beter is om weg te gaan uit dit huis)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 22:02
Terug van opa en oma, het was gezellig daar.
Even van me afschrijven. We zaten met het hele gezin te eten, voor het eerst sinds maanden 'compleet'. Nou weet ik van tevoren dat dat me eigenlijk teveel energie kost, maarja, kan moeilijk alle maaltijden ontwijken.
Het kwam erop neer dat ik me gewoon sterk hield, maar op een gegeven moment zei ik iets, gewoon serieus en zei erbij dat ik het meende (het ging echt over niks, maargoed) en toen deed mijn kutbroer er nét weer een schepje bovenop. As usual. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, heb alles al geprobeerd, terugkatten, van tafel lopen, drinken over tafel gooien... echt alles, ze halen gewoon het bloed onder mijn nagels vandaan. Dus ik heb gezegd: ik zeg niks meer en de rest van de maaltijd mijn kop gehouden.
Pokerface opgezet, geen hap meer gegeten, de tranen liepen over mijn wangen (zo goed is mijn pokerface helaas ook weer niet). Men gaat dan gewoon door. Met praten, pesten, stomme geintjes, klieren, zeuren etc.
Mijn vader heeft met één geintje mijn pokerface even weg gekregen omdat ik echt moest lachen tussen mijn tranen door (helaas).
Verder ben ik stug naar één punt blijven kijken tot het eten klaar was, mijn middelste broer de tafel verliet. Ik had gelukkig mijn sportschoenen aan, ben naar wc gegaan, jas gepakt en zo naar buiten gelopen.
Twee uur buiten gelopen, eerst compleet overstuur. Balen want ik wilde zo graag janken maar het was nog licht en waar ga je dan zitten janken in je eentje?
Toen het donker werd, werd ik rustiger. Het was mooi buiten, volle maan, heel mooi (Moonlight he )
Ik heb gedacht: wat ga ik doen, ga ik weg vanavond, ga ik terug...
Ik zag weer voor me hoe het altijd gegaan is. En waarom ik me soms zo moeilijk kan uiten.
Sfeer is niet geweldig. Broer gaat moon pesten, moon wordt boos of verdrietig. Vader gaat grapjes maken om moon weer aan het lachen te krijgen (maar de emotie wordt niet serieus genomen... moon huilt!). Moeder gaat schijnheilig doen: ben je verdrietig...?
(Je ziet toch hoe jullie allemaal doen... hoe die klier doet... dan kun je daar toch wat van zeggen of niet...?)
Nouja, zo gaat het dus bij ons.
En een paar jaar geleden is het op vakantie geescaleerd. Tijdens de vakantie had ik een vriendje gevonden (geschenk uit de hemel... echt... hij stond zomaar voor mijn neus. Verder was ie gestoord, maar hij WAS er)
Aan het einde van de vakantie zat moon op de gesloten afdeling.
Het gaat niet meer gebeuren, echt niet.
Ik heb tijdens het wandelen een lijstje gemaakt van dingen die ik mee moet als ik weg ga. Paspoort, telefoon, lader, dat soort dingen.
En wie weet komen binnenkort mijn berichten uit een internetcafé.
Ze zoeken het maar uit.
Even van me afschrijven. We zaten met het hele gezin te eten, voor het eerst sinds maanden 'compleet'. Nou weet ik van tevoren dat dat me eigenlijk teveel energie kost, maarja, kan moeilijk alle maaltijden ontwijken.
Het kwam erop neer dat ik me gewoon sterk hield, maar op een gegeven moment zei ik iets, gewoon serieus en zei erbij dat ik het meende (het ging echt over niks, maargoed) en toen deed mijn kutbroer er nét weer een schepje bovenop. As usual. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, heb alles al geprobeerd, terugkatten, van tafel lopen, drinken over tafel gooien... echt alles, ze halen gewoon het bloed onder mijn nagels vandaan. Dus ik heb gezegd: ik zeg niks meer en de rest van de maaltijd mijn kop gehouden.
Pokerface opgezet, geen hap meer gegeten, de tranen liepen over mijn wangen (zo goed is mijn pokerface helaas ook weer niet). Men gaat dan gewoon door. Met praten, pesten, stomme geintjes, klieren, zeuren etc.
Mijn vader heeft met één geintje mijn pokerface even weg gekregen omdat ik echt moest lachen tussen mijn tranen door (helaas).
Verder ben ik stug naar één punt blijven kijken tot het eten klaar was, mijn middelste broer de tafel verliet. Ik had gelukkig mijn sportschoenen aan, ben naar wc gegaan, jas gepakt en zo naar buiten gelopen.
Twee uur buiten gelopen, eerst compleet overstuur. Balen want ik wilde zo graag janken maar het was nog licht en waar ga je dan zitten janken in je eentje?
Toen het donker werd, werd ik rustiger. Het was mooi buiten, volle maan, heel mooi (Moonlight he )
Ik heb gedacht: wat ga ik doen, ga ik weg vanavond, ga ik terug...
Ik zag weer voor me hoe het altijd gegaan is. En waarom ik me soms zo moeilijk kan uiten.
Sfeer is niet geweldig. Broer gaat moon pesten, moon wordt boos of verdrietig. Vader gaat grapjes maken om moon weer aan het lachen te krijgen (maar de emotie wordt niet serieus genomen... moon huilt!). Moeder gaat schijnheilig doen: ben je verdrietig...?
(Je ziet toch hoe jullie allemaal doen... hoe die klier doet... dan kun je daar toch wat van zeggen of niet...?)
Nouja, zo gaat het dus bij ons.
En een paar jaar geleden is het op vakantie geescaleerd. Tijdens de vakantie had ik een vriendje gevonden (geschenk uit de hemel... echt... hij stond zomaar voor mijn neus. Verder was ie gestoord, maar hij WAS er)
Aan het einde van de vakantie zat moon op de gesloten afdeling.
Het gaat niet meer gebeuren, echt niet.
Ik heb tijdens het wandelen een lijstje gemaakt van dingen die ik mee moet als ik weg ga. Paspoort, telefoon, lader, dat soort dingen.
En wie weet komen binnenkort mijn berichten uit een internetcafé.
Ze zoeken het maar uit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 22:16
Moonlight! Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen.
Ik herken een beetje wat je zegt. Hier gaat de communicatie ook niet zo denderend. (manisch depressieve vader, moeder kan er niet mee omgaan, zelf een keer weggelopen naar een vreindin) dus ik kan me eenklein beetje voorstellen hoe je je voelt.
Wat verschrikkelijk klote dat het thuis niet goed gaat! En wat naar dat jouw emoties niet worden erkend. Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Maar ik hoop dat je je rust kunt vinden.
Ik heb respect voor de manier waarop je dit vertelt, maar kan helaas niks voor je betekenen...Ik hoop dat je je rust kunt nemen!
Ik herken een beetje wat je zegt. Hier gaat de communicatie ook niet zo denderend. (manisch depressieve vader, moeder kan er niet mee omgaan, zelf een keer weggelopen naar een vreindin) dus ik kan me eenklein beetje voorstellen hoe je je voelt.
Wat verschrikkelijk klote dat het thuis niet goed gaat! En wat naar dat jouw emoties niet worden erkend. Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Maar ik hoop dat je je rust kunt vinden.
Ik heb respect voor de manier waarop je dit vertelt, maar kan helaas niks voor je betekenen...Ik hoop dat je je rust kunt nemen!
zondag 4 oktober 2009 om 22:19
Jeetje, Moonlight. Neem even een pas op de plaats. Met je achtergrond ben je al gevoeliger voor prikkels. Het klinkt als een hoop kleine dingetjes bij elkaar, maar ga nu niet impulsief reageren. Is er geen plekje (bij een vriendin of zo) waar het een beetje rustig is (en geen lastige 'gezinsverhoudingen) voor jou om een beetje bij te komen?
Ik weet niet of het kan, maar misschien wordt het tijd voor jouw eigen plekje?
Heel veel sterkte in ieder geval en een dikke knuffel (vind jou een leuke meid)
Ik weet niet of het kan, maar misschien wordt het tijd voor jouw eigen plekje?
Heel veel sterkte in ieder geval en een dikke knuffel (vind jou een leuke meid)
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 4 oktober 2009 om 23:52
quote:chocolover schreef op 04 oktober 2009 @ 22:31:
Moon, ik woon in de buurt he. Heb een relaxte bank waar je op kan crashen. Ik mail je zo.
Thanks. Was fijn even te bellen.
Mensen bedankt voor de posts. Ik weet het, ik kan fel zijn, maar er wordt gewoon teveel op mijn emoties gespeeld in de familie. Dan loop ik liever buiten, in de natuur.
Ik ga slapen en hoop een lange nacht te maken. Jullie hoeven je geen zorgen te maken hoor. Ik ben blij met het contact met Choco (we wonen bij elkaar in de buurt) en verder pas ik ook goed op mezelf... zolang ik niet depressief ben (en dat ben ik nu niet).
Welterusten.
Moon, ik woon in de buurt he. Heb een relaxte bank waar je op kan crashen. Ik mail je zo.
Thanks. Was fijn even te bellen.
Mensen bedankt voor de posts. Ik weet het, ik kan fel zijn, maar er wordt gewoon teveel op mijn emoties gespeeld in de familie. Dan loop ik liever buiten, in de natuur.
Ik ga slapen en hoop een lange nacht te maken. Jullie hoeven je geen zorgen te maken hoor. Ik ben blij met het contact met Choco (we wonen bij elkaar in de buurt) en verder pas ik ook goed op mezelf... zolang ik niet depressief ben (en dat ben ik nu niet).
Welterusten.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 4 oktober 2009 om 23:53
Nee ik ga niet naar mijn scharrel. Daar zijn scharrels niet voor... om met je tas ineens bij op de stoep te staan.
Ja het wordt tijd voor een plek voor mezelf. Ik wilde die stap rustig nemen, en rustig uitkijken naar een plek, maar evt moet het met spoed.
Ben ineens dolblij dat ik afgelopen zomer een caravan aangeschaft heb. Desnoods zoek ik van daaruit naar iets anders.
Ja het wordt tijd voor een plek voor mezelf. Ik wilde die stap rustig nemen, en rustig uitkijken naar een plek, maar evt moet het met spoed.
Ben ineens dolblij dat ik afgelopen zomer een caravan aangeschaft heb. Desnoods zoek ik van daaruit naar iets anders.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 10:45
Weet je wat ook zo vervelend is.... aan het einde van het liedje kunne ze altijd zeggen: Ja, maar jij bent ziek.
(of gek, of jij bent opgenomen geweest). Dat is wel de ultieme dooddoener om mij de mond te snoeren.
(of gek, of jij bent opgenomen geweest). Dat is wel de ultieme dooddoener om mij de mond te snoeren.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 19:13
Moon
Ik herken je verhaal grotendeels niet, bij mij thuis zijn de problemen van een heel andere aard. (Zie: Blijft het echt altijd toch je vader? in Relaties) Maar wat je hier als laatste zegt, herken ik wel. Mensen die de kaart spelen van jij bent ziek/jij loopt bij een psycholoog/jij had hulp nodig/was depressief/kon het niet alleen. Daar kun je nooit iets tegenin brengen, maar dat doet heel veel pijn. Ik vind het altijd al heel pijnlijk als Donny mij gekje of zotje noemt als ik ergens iets over zeg, ook al bedoelt hij er niks mee, het voelt dan voor mij alsof hij bedoelt dat ik moeilijk doe omdat het nog niet klopt in mijn hoofd, terwijl ik echt alweer op de rit ben. Dat is echt een rotgevoel!
Ik herken je verhaal grotendeels niet, bij mij thuis zijn de problemen van een heel andere aard. (Zie: Blijft het echt altijd toch je vader? in Relaties) Maar wat je hier als laatste zegt, herken ik wel. Mensen die de kaart spelen van jij bent ziek/jij loopt bij een psycholoog/jij had hulp nodig/was depressief/kon het niet alleen. Daar kun je nooit iets tegenin brengen, maar dat doet heel veel pijn. Ik vind het altijd al heel pijnlijk als Donny mij gekje of zotje noemt als ik ergens iets over zeg, ook al bedoelt hij er niks mee, het voelt dan voor mij alsof hij bedoelt dat ik moeilijk doe omdat het nog niet klopt in mijn hoofd, terwijl ik echt alweer op de rit ben. Dat is echt een rotgevoel!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 5 oktober 2009 om 19:15
Nee ik denk dat onze gezinnen totaaaaaal verschillen. En toch denk ik dat ik soms op jou lijk
Bij mij wordt wel eens als argument gebruikt: Ja maar dat is toch niet leuk voor Moontje? (moeders bedoelt op die manier te zeggen dat zij het niet leuk vindt)
Bij mij is het zo dat ze me op één of andere manier klem zetten, omdat ze me niet los kunnen laten. Zoiets.
Ik heb jouw topic nooit gelezen, maar misschien doe ik dat binnenkort.
Bij mij wordt wel eens als argument gebruikt: Ja maar dat is toch niet leuk voor Moontje? (moeders bedoelt op die manier te zeggen dat zij het niet leuk vindt)
Bij mij is het zo dat ze me op één of andere manier klem zetten, omdat ze me niet los kunnen laten. Zoiets.
Ik heb jouw topic nooit gelezen, maar misschien doe ik dat binnenkort.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 19:27
Ik geloof ook dat wij meer gemeen hebben dan we denken.
Vind je het voornamelijk vervelend dat je moeder dat zo brengt, of vind je het ergens fijn dat ze er in ieder geval over nadenkt en het brengt als 'begaan' met jou? Of voel je dat zo niet?
Ik word ook klemgezet maar dan op een heel andere manier. Mijn 'vader' (hij verdient de term niet) heeft 26 jaar geen greintje aandacht en interesse voor mij gehad en nu ik me van hem af keer, is hij in een stalker veranderd. En dan niet op een manier dat je denkt: He, wat fijn, eindelijk de vader die ik altijd gewild heb.
Vind je het voornamelijk vervelend dat je moeder dat zo brengt, of vind je het ergens fijn dat ze er in ieder geval over nadenkt en het brengt als 'begaan' met jou? Of voel je dat zo niet?
Ik word ook klemgezet maar dan op een heel andere manier. Mijn 'vader' (hij verdient de term niet) heeft 26 jaar geen greintje aandacht en interesse voor mij gehad en nu ik me van hem af keer, is hij in een stalker veranderd. En dan niet op een manier dat je denkt: He, wat fijn, eindelijk de vader die ik altijd gewild heb.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 5 oktober 2009 om 19:50
Je had gepost op mijn topic, dus ik dacht, even bij die van jou kijken hoe het vannacht met je is gegaan. Fijn dat je met Choco hebt kunnen bellen!
Een eigen plekje zou inderdaad een goede oplossing zijn, maar daar moet je ook aan toe zijn natuurlijk. Die caravan is altijd een goede uitwijkmogelijkheid, alleen misschien een beetje koud nu de winter eraan komt. Zit er een kacheltje in?
Een eigen plekje zou inderdaad een goede oplossing zijn, maar daar moet je ook aan toe zijn natuurlijk. Die caravan is altijd een goede uitwijkmogelijkheid, alleen misschien een beetje koud nu de winter eraan komt. Zit er een kacheltje in?
maandag 5 oktober 2009 om 21:20
Ja ik vind het vervelend hoe ze het brengt. Ik heb namelijk als kind niet geleerd voor mezelf te denken. Er werd voor mij gedacht.
Gelukkig ben ik op mijn 18e uit huis gegaan en heb ik een paar jaartjes alleen op deze wereld gestaan, dat is erg goed geweest.
Ik las vaag iets in het slachtofferrol-topic. Klinkt helemaal niet fijn, die pa van jou. Hij is psychisch niet helemaal stabiel... misschien?
Zit geen kacheltje in de caravan, maar het kan wel. Het zou niet echt een structurele oplossing zijn denk ik. Vanuit zo'n caravan bereik je niet zoveel.. zie mezelf niet vanuit een caravan naar een nette baan gaan ofzo.
Maar voor tijdelijk... ideaal denk ik. (alleen kan ik m zelf nergens heen rijden dus dan moet ik daar al vrienden voor regelen. Heb geen auto en geen rijbewijs)
Gelukkig ben ik op mijn 18e uit huis gegaan en heb ik een paar jaartjes alleen op deze wereld gestaan, dat is erg goed geweest.
Ik las vaag iets in het slachtofferrol-topic. Klinkt helemaal niet fijn, die pa van jou. Hij is psychisch niet helemaal stabiel... misschien?
Zit geen kacheltje in de caravan, maar het kan wel. Het zou niet echt een structurele oplossing zijn denk ik. Vanuit zo'n caravan bereik je niet zoveel.. zie mezelf niet vanuit een caravan naar een nette baan gaan ofzo.
Maar voor tijdelijk... ideaal denk ik. (alleen kan ik m zelf nergens heen rijden dus dan moet ik daar al vrienden voor regelen. Heb geen auto en geen rijbewijs)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 21:23
Trouwens net een nieuwe 'vlucht' bedacht... soms moet ik even weg maar is het niet lekker om steeds buiten te lopen. Ik bedenk wel eens boodschappen, kopieerklussen, etc, vooral s avonds, om even weg te kunnen.
Zegt net een goede bekende dat hij thuis een kopieerapparaat heeft.
Dan kan ik daarheen om te kopieren, effe thee te drinken en dan weer weg.
Hoe leg ik dit uit: soms wil ik niet ineens bij mensen op de stoep staan en per se praten over hoe ik me voel. Maar als ik wat papiertjes kom kopiëren is het gewoon iets simpels.
Hoeft niemand zich zorgen te maken verder. (ben bang dat ik het halve dorp op zijn kop zet als ik 1 scene schop hier. t is zo verrekte klein en kneuterig allemaal)
Zegt net een goede bekende dat hij thuis een kopieerapparaat heeft.
Dan kan ik daarheen om te kopieren, effe thee te drinken en dan weer weg.
Hoe leg ik dit uit: soms wil ik niet ineens bij mensen op de stoep staan en per se praten over hoe ik me voel. Maar als ik wat papiertjes kom kopiëren is het gewoon iets simpels.
Hoeft niemand zich zorgen te maken verder. (ben bang dat ik het halve dorp op zijn kop zet als ik 1 scene schop hier. t is zo verrekte klein en kneuterig allemaal)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 21:55
Dat is een slim idee, om even met een 'smoesje' weg te gaan. Niet in de negatieve zin van smoes, maar gewoon een simpele reden om naar buiten te gaan. Die caravan kan inderdaad een goede tijdelijke optie zijn, verder ken ik je situatie natuurlijk niet goed genoeg om je te kunnen adviseren over andere mogelijkheden. Uit welke regio kom je?
En mijn vader is inderdaad verre van stabiel, mijn psycholoog verwoordde het vanochtend als volgt: Hij heeft zijn leven lang zijn zin gekregen met terreur, dat zal hij nu dus ook nog heel lang blijven proberen. Fijn. Heel fijn.
En mijn vader is inderdaad verre van stabiel, mijn psycholoog verwoordde het vanochtend als volgt: Hij heeft zijn leven lang zijn zin gekregen met terreur, dat zal hij nu dus ook nog heel lang blijven proberen. Fijn. Heel fijn.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
