Relaties
alle pijlers
Blijven vergeven uit liefde?
zondag 4 oktober 2009 om 16:45
Dag lieve lezers,
Daar ik nu al weken in een soort van hel leef, ben ik op deze forum terechtgekomen. Heb het gevoel dat ik hulp nodig heb, alhoewel ik niet graag praat over heel mijn situatie.
Ben 11 jaar gehuwd maar begin juli heeft mijn man de bom doen ontploffen door te zeggen dat hij niet gelukkig was en even een time-out nodig had. Het was de sleur die het hem deed, hij voelt geen kriebels meer bij mij, bla bla bla....
Na een paar dagen is dan uitgekomen dat hij die kriebels blijkbaar bij iemand wel al had teruggevonden en dat dat dus de reden was dat hij een time-out wou. Begin augustus is hij dan alleen gaan wonen, heeft ondertussen een paar afspraakjes gemaakt maar komt nu tot de conclusie dat die kriebels blijkbaar niet volledig wederzijds zijn, dat de dame in kwestie hem niet vertrouwd, ze is nog niet klaar is voor een relatie, bla bla bla.... Wat als gevolg heeft dat mijn man eindelijk is beginnen nadenken over zijn keuze, dat hij het blijkbaar zo slecht nog niet had bij mij, dat het vrijgezellenleven niet zo simpel en mooi is als hij verwacht had, dat hij ons mist, enzovoort enzovoort.
Hoor je het al komen? Hoewel in mijn hoofd de scheiding eigenlijk al een feit was, omdat ik weiger van tweede keus te zijn, begint hij nu stilletjes aan terug te krabbelen, zou hij willen werken terug aan het 'huwelijk' en beseft hij al dat er veel zal moeten veranderen voor het terug weer in orde zou kunnen komen.
Ik weet het allemaal niet meer. Ik hou nog enorm veel van de man, vraag me echt niet waarom, we hebben een zoontje samen, ik steek al 12 jaar enorm veel energie in de relatie want heb hem 6 jaar geleden al eens een misstap moeten vergeven, maar nu heb ik zoiets van 'de maat is vol'. Hoeveel moet ik nog te verduren krijgen voor dat hij beseft wat we samen hebben, wanneer gaat hij stoppen met zoeken naar een vorm van relatie die in mijn ogen onbestaande is?
Gaat het ooit veranderen bij hem? Of zal ik de rest van mijn leven, om de zoveel jaar dit moeten doormaken? Of moet ik toch mijn hart volgen en hem nog maar eens kans geven? Terugdenkend aan de mooie tijden die we wel gehad hebben samen, de weinige ruzies, het graag samen zijn, genieten van de vele vakanties die we deden... en het steken op de mid-life crisis die hij nu duidelijk meemaakt... Ik weet het niet.
Oh ja, nog één pittig detail: in een vlaag van waanzin hebben ze samen een reis geboekt, die niet meer kan geannuleerd worden, dus hij wil toch maar gaan en dan ondertussen de kat uit de boom kijken of het toch echt niets kan worden tussen hun twee.
Ik heb trouwens nog geen flauw idee hoe ik die 3 weken ga overleven, maar enfin, dat zijn zorgen voor later zeker...
Ik had graag ieders mening, het kan mij maar sterken in de beslissing die ik hoe dan ook zal moeten nemen.
Liefs, Deb
Daar ik nu al weken in een soort van hel leef, ben ik op deze forum terechtgekomen. Heb het gevoel dat ik hulp nodig heb, alhoewel ik niet graag praat over heel mijn situatie.
Ben 11 jaar gehuwd maar begin juli heeft mijn man de bom doen ontploffen door te zeggen dat hij niet gelukkig was en even een time-out nodig had. Het was de sleur die het hem deed, hij voelt geen kriebels meer bij mij, bla bla bla....
Na een paar dagen is dan uitgekomen dat hij die kriebels blijkbaar bij iemand wel al had teruggevonden en dat dat dus de reden was dat hij een time-out wou. Begin augustus is hij dan alleen gaan wonen, heeft ondertussen een paar afspraakjes gemaakt maar komt nu tot de conclusie dat die kriebels blijkbaar niet volledig wederzijds zijn, dat de dame in kwestie hem niet vertrouwd, ze is nog niet klaar is voor een relatie, bla bla bla.... Wat als gevolg heeft dat mijn man eindelijk is beginnen nadenken over zijn keuze, dat hij het blijkbaar zo slecht nog niet had bij mij, dat het vrijgezellenleven niet zo simpel en mooi is als hij verwacht had, dat hij ons mist, enzovoort enzovoort.
Hoor je het al komen? Hoewel in mijn hoofd de scheiding eigenlijk al een feit was, omdat ik weiger van tweede keus te zijn, begint hij nu stilletjes aan terug te krabbelen, zou hij willen werken terug aan het 'huwelijk' en beseft hij al dat er veel zal moeten veranderen voor het terug weer in orde zou kunnen komen.
Ik weet het allemaal niet meer. Ik hou nog enorm veel van de man, vraag me echt niet waarom, we hebben een zoontje samen, ik steek al 12 jaar enorm veel energie in de relatie want heb hem 6 jaar geleden al eens een misstap moeten vergeven, maar nu heb ik zoiets van 'de maat is vol'. Hoeveel moet ik nog te verduren krijgen voor dat hij beseft wat we samen hebben, wanneer gaat hij stoppen met zoeken naar een vorm van relatie die in mijn ogen onbestaande is?
Gaat het ooit veranderen bij hem? Of zal ik de rest van mijn leven, om de zoveel jaar dit moeten doormaken? Of moet ik toch mijn hart volgen en hem nog maar eens kans geven? Terugdenkend aan de mooie tijden die we wel gehad hebben samen, de weinige ruzies, het graag samen zijn, genieten van de vele vakanties die we deden... en het steken op de mid-life crisis die hij nu duidelijk meemaakt... Ik weet het niet.
Oh ja, nog één pittig detail: in een vlaag van waanzin hebben ze samen een reis geboekt, die niet meer kan geannuleerd worden, dus hij wil toch maar gaan en dan ondertussen de kat uit de boom kijken of het toch echt niets kan worden tussen hun twee.
Ik heb trouwens nog geen flauw idee hoe ik die 3 weken ga overleven, maar enfin, dat zijn zorgen voor later zeker...
Ik had graag ieders mening, het kan mij maar sterken in de beslissing die ik hoe dan ook zal moeten nemen.
Liefs, Deb
zondag 4 oktober 2009 om 22:53
quote:janoa schreef op 04 oktober 2009 @ 20:15:
debtje,
Ben trouwens vergeten te melden, dat het voor mijn (ex)man ook al de tweede misstap was, erger nog ze was zwanger en heeft een abortus laten plegen!! zijn onze mannen broers?
en nog steeds snap ik niet van mezelf dat ik er nog niet helemaal klaar mee ben!! (al hoewel, onbewust volgens mij wel)Die van mij heeft al 4 broers, mss nog ergens een vijfde rondlopen? Heb net hetzelfde probleem hoor, niemand uit mijn omgeving weet van die reis omdat ik dood beschaamd ben eigenlijk in zijn plaats, en nog zou ik zitten twijfelen om al dan niet door te gaan met hem! Het is eigenlijk ongelooflijk.
debtje,
Ben trouwens vergeten te melden, dat het voor mijn (ex)man ook al de tweede misstap was, erger nog ze was zwanger en heeft een abortus laten plegen!! zijn onze mannen broers?
en nog steeds snap ik niet van mezelf dat ik er nog niet helemaal klaar mee ben!! (al hoewel, onbewust volgens mij wel)Die van mij heeft al 4 broers, mss nog ergens een vijfde rondlopen? Heb net hetzelfde probleem hoor, niemand uit mijn omgeving weet van die reis omdat ik dood beschaamd ben eigenlijk in zijn plaats, en nog zou ik zitten twijfelen om al dan niet door te gaan met hem! Het is eigenlijk ongelooflijk.
zondag 4 oktober 2009 om 22:58
Ik heb hier in diverse topics al eens geschreven over mijn gezellige huwelijk en scheiding, maar het 'begrip' 'vakantie' was bij mij de druppel. Meneer had al van die kaste-stelsels dat hij meer rechten had dat ik omdat hij meer verdiende, en zijn laatste wapenfeit was dat hij meende meer recht te hebben op vakantie dan ik. Toen hij ook nog eens voorstelde dat met de sloerie in de vriendenkring te doen was voor mij de maat vol. Als hij dat zou doen, was het einde huwelijk. En dat was het ook.
Hij is trouwens nooit op vakantie gegaan met haar.
Hij is trouwens nooit op vakantie gegaan met haar.
zondag 4 oktober 2009 om 23:30
Hey Debje, heb net de rest ook even doogelezen maar nergens in je postings over je man kom ik maar enige vorm van respect van hem naar jou tegen.
Echt ik snap dat je van hem houdt , dat jullie een kindje samen hebben en dat je er het liefste samen uitkomt.
Maar een man die zo respect loos met jou omgaat moet je toch helemaal niet meer willen meis?
Wat gaat dat met jou doen die 2 weken als zij samen op vakantie zijn?
Zou je het aankunnen?
Zeggen dat je het best nog samen wilt proberen maar dat hij de vakantie dan echt op zijn buik kan schijven met haar?
Dan kost het maar geld,jij zou belangrijker moeten zijn dan een vakantie.
Maar ik denk dat hij jou helemaal niet zo belangrijk vind.
Dat hij zijn eigen ding vele malen belangrijker vind dan een dood ongelukkig vrouw thuis
En dan dus nogmaals mijn vraag, wil je echt verder met zo'n ongelijkwaardige relatie?
Ik ben er geen voorstander van om kinderen bij dit soort problemen te halen maar in dit geval..
Wat voor voorbeeld geef je als ouder in dit geval aan je kind?
Echt ik snap dat je van hem houdt , dat jullie een kindje samen hebben en dat je er het liefste samen uitkomt.
Maar een man die zo respect loos met jou omgaat moet je toch helemaal niet meer willen meis?
Wat gaat dat met jou doen die 2 weken als zij samen op vakantie zijn?
Zou je het aankunnen?
Zeggen dat je het best nog samen wilt proberen maar dat hij de vakantie dan echt op zijn buik kan schijven met haar?
Dan kost het maar geld,jij zou belangrijker moeten zijn dan een vakantie.
Maar ik denk dat hij jou helemaal niet zo belangrijk vind.
Dat hij zijn eigen ding vele malen belangrijker vind dan een dood ongelukkig vrouw thuis
En dan dus nogmaals mijn vraag, wil je echt verder met zo'n ongelijkwaardige relatie?
Ik ben er geen voorstander van om kinderen bij dit soort problemen te halen maar in dit geval..
Wat voor voorbeeld geef je als ouder in dit geval aan je kind?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 4 oktober 2009 om 23:36
Je laatste opmerking raakt me, Summer Dance. "Wat voor voorbeeld geef je als ouder aan je kind?" Toen die vraag mij eens letterlijk gesteld werd, ben ik er over gaan nadenken. En dat is ook dat je niet als voetveeg behandelt wilt worden. Dat schreeuwen en elkaar vernederen niet normaal is, en niet het voorbeeld is dat je een kind wilt geven.
Die vraag was echt de welbekende 'oog-opener'.
Die vraag was echt de welbekende 'oog-opener'.
zondag 4 oktober 2009 om 23:39
Sorry Muis, ik wilde je niet van je stuk brengen.
Maar het is wel iets waar ik aan dacht
Ik ben thuis opgegroeid met ouders die ontzettend veel van elkaar houden, zij zijn mijn voorbeeld geweest voor wat ik later wilde
(maak er zelf wel een potje van maar das een ander verhaal)
Een papa die zo weinig om mama geeft, een mama die verdriet heeft om papa, dat moet toch een impact hebben op een kindje?
Maar het is wel iets waar ik aan dacht
Ik ben thuis opgegroeid met ouders die ontzettend veel van elkaar houden, zij zijn mijn voorbeeld geweest voor wat ik later wilde
(maak er zelf wel een potje van maar das een ander verhaal)
Een papa die zo weinig om mama geeft, een mama die verdriet heeft om papa, dat moet toch een impact hebben op een kindje?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 5 oktober 2009 om 06:47
goedemorgen
summerdance en muis,
Jullie hebben helemaal gelijk wat de kinderen betreft, het is zo, heb het hem ook gezegd. Maar de andere kant is ook dat een kind je heel kwetsbaar maakt. Ik zou nooit zelf ongelukkig willen zijn om mijn kind gelukkig te maken, dat is een feit. Het is alleen wel zo, mijn dochter is knettergek met haar vader, anders om ook. Alleen van de onzekerheid wordt je gek, moet ik verhuizen?(koophuis)moet mijn kind van school? vriendinnetjes? ga ik het financieel redden?
Ik weet dat ik daar voor niet bij hem wil blijven, maar van alle kinderen (haar halfzus, en de 3 kinderen van de vriendin met wie hij nu woont) komt mijn dochtertje er het slechts vanaf waarsschijnlijk, en alleen al dat maakt me zo ontzettend boos.......
en ben ik ontzettend hatelijk tegen hem.
Debtje,
Zijn vader en broer zijn net als hem, het zit volgens mij in de genen, dat kan je nooit meer veranderen denk ik!zijn vader heeft ook nog ergens in nederland in een kind lopen.En het is herkenbaar hoor dat je sommige dingen uit schaamte voor je houdt!!
fijne dag allemaal
summerdance en muis,
Jullie hebben helemaal gelijk wat de kinderen betreft, het is zo, heb het hem ook gezegd. Maar de andere kant is ook dat een kind je heel kwetsbaar maakt. Ik zou nooit zelf ongelukkig willen zijn om mijn kind gelukkig te maken, dat is een feit. Het is alleen wel zo, mijn dochter is knettergek met haar vader, anders om ook. Alleen van de onzekerheid wordt je gek, moet ik verhuizen?(koophuis)moet mijn kind van school? vriendinnetjes? ga ik het financieel redden?
Ik weet dat ik daar voor niet bij hem wil blijven, maar van alle kinderen (haar halfzus, en de 3 kinderen van de vriendin met wie hij nu woont) komt mijn dochtertje er het slechts vanaf waarsschijnlijk, en alleen al dat maakt me zo ontzettend boos.......
en ben ik ontzettend hatelijk tegen hem.
Debtje,
Zijn vader en broer zijn net als hem, het zit volgens mij in de genen, dat kan je nooit meer veranderen denk ik!zijn vader heeft ook nog ergens in nederland in een kind lopen.En het is herkenbaar hoor dat je sommige dingen uit schaamte voor je houdt!!
fijne dag allemaal
maandag 5 oktober 2009 om 07:53
Janoa,
Het feit dat hij nu al weer niet eerlijk is...maar dan naar zijn huidige vriendin (en dat ben JIJ dus NIET), zegt toch dat hij in de toekomst zeer waarschijnlijk ook tegen jou weer niet eerlijk is....en ook al zou hij dat wel zijn...jij zal hem nooit meer zo vertrouwen als je ooit deed.
Het zal NOOIT meer worden wat het was...want dat is niet meer...
Sterkte allebei dames, ik kan uit ervaring zeggen dat je het ALTIJD red in je uppie...ga je namelijk niet dood aan, en ook in je eentje ga je momenten creeren die steeds langer duren waarin je gewoon : gelukkig en tevreden bent.
Het feit dat hij nu al weer niet eerlijk is...maar dan naar zijn huidige vriendin (en dat ben JIJ dus NIET), zegt toch dat hij in de toekomst zeer waarschijnlijk ook tegen jou weer niet eerlijk is....en ook al zou hij dat wel zijn...jij zal hem nooit meer zo vertrouwen als je ooit deed.
Het zal NOOIT meer worden wat het was...want dat is niet meer...
Sterkte allebei dames, ik kan uit ervaring zeggen dat je het ALTIJD red in je uppie...ga je namelijk niet dood aan, en ook in je eentje ga je momenten creeren die steeds langer duren waarin je gewoon : gelukkig en tevreden bent.
maandag 5 oktober 2009 om 07:59
quote:Hariboooo schreef op 05 oktober 2009 @ 07:53:
Janoa,
Het feit dat hij nu al weer niet eerlijk is...maar dan naar zijn huidige vriendin (en dat ben JIJ dus NIET), zegt toch dat hij in de toekomst zeer waarschijnlijk ook tegen jou weer niet eerlijk is....en ook al zou hij dat wel zijn...jij zal hem nooit meer zo vertrouwen als je ooit deed.
Het zal NOOIT meer worden wat het was...want dat is niet meer...
Sterkte allebei dames, ik kan uit ervaring zeggen dat je het ALTIJD red in je uppie...ga je namelijk niet dood aan, en ook in je eentje ga je momenten creeren die steeds langer duren waarin je gewoon : gelukkig en tevreden bent.
Yep, alleen zijn is zo slecht nog niet hoor. GEloof me, altijd beter dan je hele leven afvragen wat hij nu weer uitspookt.
Je leeft maar 1x hoor, een beetje zonde om je tijd te verspillen aan zo iemand.
Janoa,
Het feit dat hij nu al weer niet eerlijk is...maar dan naar zijn huidige vriendin (en dat ben JIJ dus NIET), zegt toch dat hij in de toekomst zeer waarschijnlijk ook tegen jou weer niet eerlijk is....en ook al zou hij dat wel zijn...jij zal hem nooit meer zo vertrouwen als je ooit deed.
Het zal NOOIT meer worden wat het was...want dat is niet meer...
Sterkte allebei dames, ik kan uit ervaring zeggen dat je het ALTIJD red in je uppie...ga je namelijk niet dood aan, en ook in je eentje ga je momenten creeren die steeds langer duren waarin je gewoon : gelukkig en tevreden bent.
Yep, alleen zijn is zo slecht nog niet hoor. GEloof me, altijd beter dan je hele leven afvragen wat hij nu weer uitspookt.
Je leeft maar 1x hoor, een beetje zonde om je tijd te verspillen aan zo iemand.
maandag 5 oktober 2009 om 08:29
quote:janoa schreef op 05 oktober 2009 @ 06:47:
Zijn vader en broer zijn net als hem, het zit volgens mij in de genen, dat kan je nooit meer veranderen denk ik!zijn vader heeft ook nog ergens in nederland in een kind lopen.En het is herkenbaar hoor dat je sommige dingen uit schaamte voor je houdt!!
fijne dag allemaalDat van die genen kan wel kloppen volgens mij hoor. Zijn vader heeft ook zijn moeder 20 jaar geleden laten zitten met 4 kleine kinderen, naar Thailand vertrokken en nooit meer teruggekeerd of omgekeken. En inderdaad, ook heeft mijn man nog ergens in Europa een halfzus rond lopen. Niet te geloven hè!
Zijn vader en broer zijn net als hem, het zit volgens mij in de genen, dat kan je nooit meer veranderen denk ik!zijn vader heeft ook nog ergens in nederland in een kind lopen.En het is herkenbaar hoor dat je sommige dingen uit schaamte voor je houdt!!
fijne dag allemaalDat van die genen kan wel kloppen volgens mij hoor. Zijn vader heeft ook zijn moeder 20 jaar geleden laten zitten met 4 kleine kinderen, naar Thailand vertrokken en nooit meer teruggekeerd of omgekeken. En inderdaad, ook heeft mijn man nog ergens in Europa een halfzus rond lopen. Niet te geloven hè!
maandag 5 oktober 2009 om 08:34
quote:Muis66 schreef op 04 oktober 2009 @ 23:36:
Je laatste opmerking raakt me, Summer Dance. "Wat voor voorbeeld geef je als ouder aan je kind?" Toen die vraag mij eens letterlijk gesteld werd, ben ik er over gaan nadenken. En dat is ook dat je niet als voetveeg behandelt wilt worden. Dat schreeuwen en elkaar vernederen niet normaal is, en niet het voorbeeld is dat je een kind wilt geven.
Die vraag was echt de welbekende 'oog-opener'.Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen maar ik moet wel zeggen dat wij zelden tot nooit schreeuwen of roepen naar mekaar. We proberen beiden op dat gebied echt wel rekening te houden met ons zoontje. En dan nog, ik heb als kind zelf verschillende scheidingen meegemaakt en had mezelf gezworen als ik ooit zelf kinderen heb ze dit nooit aan te doen. Ik had verschillende voorbeelden gekregen van hoe het juist niet moest. Dus dan vraag ik me nu soms ook af, moet je als moeder je eigen verdriet niet aan de kant schuiven en er alles voor doen dat je kind zijn twee ouders nog heeft en in een gewoon gezin kan opgroeien?
Je laatste opmerking raakt me, Summer Dance. "Wat voor voorbeeld geef je als ouder aan je kind?" Toen die vraag mij eens letterlijk gesteld werd, ben ik er over gaan nadenken. En dat is ook dat je niet als voetveeg behandelt wilt worden. Dat schreeuwen en elkaar vernederen niet normaal is, en niet het voorbeeld is dat je een kind wilt geven.
Die vraag was echt de welbekende 'oog-opener'.Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen maar ik moet wel zeggen dat wij zelden tot nooit schreeuwen of roepen naar mekaar. We proberen beiden op dat gebied echt wel rekening te houden met ons zoontje. En dan nog, ik heb als kind zelf verschillende scheidingen meegemaakt en had mezelf gezworen als ik ooit zelf kinderen heb ze dit nooit aan te doen. Ik had verschillende voorbeelden gekregen van hoe het juist niet moest. Dus dan vraag ik me nu soms ook af, moet je als moeder je eigen verdriet niet aan de kant schuiven en er alles voor doen dat je kind zijn twee ouders nog heeft en in een gewoon gezin kan opgroeien?
maandag 5 oktober 2009 om 08:43
quote:debtje1978 schreef op 05 oktober 2009 @ 08:34:
[...]
Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen maar ik moet wel zeggen dat wij zelden tot nooit schreeuwen of roepen naar mekaar. We proberen beiden op dat gebied echt wel rekening te houden met ons zoontje. En dan nog, ik heb als kind zelf verschillende scheidingen meegemaakt en had mezelf gezworen als ik ooit zelf kinderen heb ze dit nooit aan te doen. Ik had verschillende voorbeelden gekregen van hoe het juist niet moest. Dus dan vraag ik me nu soms ook af, moet je als moeder je eigen verdriet niet aan de kant schuiven en er alles voor doen dat je kind zijn twee ouders nog heeft en in een gewoon gezin kan opgroeien?
En denk je dat je kinderen dat niet aanvoelen. Dat ze als ze ouder zijn zich niet vreselijk verantwoordelijk voelen omdat moeder haar levensgeluk voor hen heeft opgeofferd.
Je man behandelt jou waardeloos. En jij hebt een keuze te maken voor jezelf. Jij moet nu zien de schade te beperken. Voor jezelf en de kinderen. Maar let op, jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag.
Stel dus dat je kiest om te scheiden dan kan je nog heel bewust kiezen hem te proberen te blijven betrekken bij jullie kinderen.
[...]
Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen maar ik moet wel zeggen dat wij zelden tot nooit schreeuwen of roepen naar mekaar. We proberen beiden op dat gebied echt wel rekening te houden met ons zoontje. En dan nog, ik heb als kind zelf verschillende scheidingen meegemaakt en had mezelf gezworen als ik ooit zelf kinderen heb ze dit nooit aan te doen. Ik had verschillende voorbeelden gekregen van hoe het juist niet moest. Dus dan vraag ik me nu soms ook af, moet je als moeder je eigen verdriet niet aan de kant schuiven en er alles voor doen dat je kind zijn twee ouders nog heeft en in een gewoon gezin kan opgroeien?
En denk je dat je kinderen dat niet aanvoelen. Dat ze als ze ouder zijn zich niet vreselijk verantwoordelijk voelen omdat moeder haar levensgeluk voor hen heeft opgeofferd.
Je man behandelt jou waardeloos. En jij hebt een keuze te maken voor jezelf. Jij moet nu zien de schade te beperken. Voor jezelf en de kinderen. Maar let op, jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag.
Stel dus dat je kiest om te scheiden dan kan je nog heel bewust kiezen hem te proberen te blijven betrekken bij jullie kinderen.
maandag 5 oktober 2009 om 08:56
Precies!
Geen ruzie maken zegt niets over een goed voorbeeld naar je kind toe. Als jij accepteert dat zijn vader eerst weggaat, jou verdriet doet en daarna weer terug in je leven en huis accepteert, zal in de toekomst er misschien voor zorgen dat jouw zoon, een vriendinnetje die verdrietig is...niet (heel) serieus zal nemen, immers...de kans zit er in dat het toch wel weer goed komt...iets met respect???
Geen ruzie maken zegt niets over een goed voorbeeld naar je kind toe. Als jij accepteert dat zijn vader eerst weggaat, jou verdriet doet en daarna weer terug in je leven en huis accepteert, zal in de toekomst er misschien voor zorgen dat jouw zoon, een vriendinnetje die verdrietig is...niet (heel) serieus zal nemen, immers...de kans zit er in dat het toch wel weer goed komt...iets met respect???
maandag 5 oktober 2009 om 09:04
Debtje,
Niet te geloven zeg, zal het dan toch familie van elkaar zijn?
Grote kans dat er nog meer gelijkenissen zijn!
En inderdaad hoor hariboooo en djay,
Ik heb het nu vooral al door de weeks, kan ik me heerlijk voelen om geen rekening te hoeven houden met hem, er is ook veel rust teruggekomen (waar is zijn mobiel?, is hij wel naar zijn werk? enz.enz). Ik kan doen en laten wat ik wil! alleen de weekenden vindt ik nog wel moeilijk, maar dat zal ook veranderen, dat weet ik. Ik weet ook dat hij uiteindelijk zijn nieuwe vriendin ook zal bedonderen vroeg of laat.Hij doet dat nu natuurlijk al, en als hij mij niet terug kan krijgen gaat hij vanzelf op zoek naar een ander.
En debtje, geldt voor jou ook.......niemand heeft het recht om jou ongelukkig te maken hoor! dat hou ik steeds in mijn achterhoofd!
Niet te geloven zeg, zal het dan toch familie van elkaar zijn?
Grote kans dat er nog meer gelijkenissen zijn!
En inderdaad hoor hariboooo en djay,
Ik heb het nu vooral al door de weeks, kan ik me heerlijk voelen om geen rekening te hoeven houden met hem, er is ook veel rust teruggekomen (waar is zijn mobiel?, is hij wel naar zijn werk? enz.enz). Ik kan doen en laten wat ik wil! alleen de weekenden vindt ik nog wel moeilijk, maar dat zal ook veranderen, dat weet ik. Ik weet ook dat hij uiteindelijk zijn nieuwe vriendin ook zal bedonderen vroeg of laat.Hij doet dat nu natuurlijk al, en als hij mij niet terug kan krijgen gaat hij vanzelf op zoek naar een ander.
En debtje, geldt voor jou ook.......niemand heeft het recht om jou ongelukkig te maken hoor! dat hou ik steeds in mijn achterhoofd!
maandag 5 oktober 2009 om 09:05
Debtje, ook ik nam me voor om geen scene te maken etc. Hoe hard ex ook schold, hoezeer zijn familie mij ook zwart maakte, Muis hield haar kopje recht. Nou, op een gegeven moment was ik het wel even zat om voor rotte vis uitgemaakt te worden. Ik heb ook laten zien dat ik behalve de wijste ook iemand kon zijn die niet alles pikte. Die toch nog over enige zelfwaarde beschikte en het niet nam. Ik liet me niet zomaar voor van alles en nog wat uitmaken. Ook dat is een voorbeeld naar je kind, dat je je niet alles laat welgevallen voor de goede lieve vrede.
Ik begrijp dat je een goed voorbeeld wilt zijn,ingegeven vanuit jouw voorgeschiedenis. Maar geef ook het voorbeeld aan je zoontje dat je niet zo met elkaar omgaat. Dat een vader dit zijn moeder niet mag aandoen. Het is gewoon wreed. Gewoon wreed. Echt wreed. Iemand zei hier, ik veerde nog mee dat het goed kon komen totdat ik over die vakantie las. En daar ben ik het mee eens. Hij zegt het maar af als hij echt nog wil proberen iets van jullie huwelijk te maken.
Ik begrijp dat je een goed voorbeeld wilt zijn,ingegeven vanuit jouw voorgeschiedenis. Maar geef ook het voorbeeld aan je zoontje dat je niet zo met elkaar omgaat. Dat een vader dit zijn moeder niet mag aandoen. Het is gewoon wreed. Gewoon wreed. Echt wreed. Iemand zei hier, ik veerde nog mee dat het goed kon komen totdat ik over die vakantie las. En daar ben ik het mee eens. Hij zegt het maar af als hij echt nog wil proberen iets van jullie huwelijk te maken.
maandag 5 oktober 2009 om 09:08
maandag 5 oktober 2009 om 09:13
Ik heb vooral het gevoel dat ik meer waard ben en dat ik het verdien om beter behandeld te worden. Ik weet dat ik een goed mens ben, gemakkelijk om mee te leven, ik doe wat ik moet doen als echtgenote en mama, ben hem 12 jaar trouw gebleven, hem vanalles vergeven en dan toch nog zo behandeld worden, zonder enige reden?!?
Daar kom ik echt pissig van!
Daar kom ik echt pissig van!
maandag 5 oktober 2009 om 09:14
Zo is het Muis; grenzen stellen is het devies.
En daarom hamer ik er op dat jij (Debtje) eerst zélf moet weten wat je wilt. Van daaruit kun je verder.
Als jij zegt het is genoeg, dan ís dat zo en dan ga je daarvan uit. Dat betekent dat je begint met de scheiding in gang te zetten door een advocaat in de arm te nemen (bijvoorbeeld).
Wil je hem nog een kans geven, of eigenlijk (want we houden het bij jou) wil jíj júllie relatie nog een kans geven, dan gaat hij niet alleen op reis. Hoe dan ook niet. Dan investeert hij die tijd in jullie en dan ga je in therapie om te kijken waar de pijnpunten zitten en of er een basis is voor een doorstart.
Dus eerst het een en dan het ander.
Eerst jij bedenken wat jij nu wil en dat niet van hem af laten hangen maar bij jezelf blijven en dan kijken of dat met hem samen kan, of niet. Maar niet meer over je grenzen heen laten gaan. Paal en perk stellen, voor jezélf dus. Tot hier en niet verder en daar bij blijven.
En daarom hamer ik er op dat jij (Debtje) eerst zélf moet weten wat je wilt. Van daaruit kun je verder.
Als jij zegt het is genoeg, dan ís dat zo en dan ga je daarvan uit. Dat betekent dat je begint met de scheiding in gang te zetten door een advocaat in de arm te nemen (bijvoorbeeld).
Wil je hem nog een kans geven, of eigenlijk (want we houden het bij jou) wil jíj júllie relatie nog een kans geven, dan gaat hij niet alleen op reis. Hoe dan ook niet. Dan investeert hij die tijd in jullie en dan ga je in therapie om te kijken waar de pijnpunten zitten en of er een basis is voor een doorstart.
Dus eerst het een en dan het ander.
Eerst jij bedenken wat jij nu wil en dat niet van hem af laten hangen maar bij jezelf blijven en dan kijken of dat met hem samen kan, of niet. Maar niet meer over je grenzen heen laten gaan. Paal en perk stellen, voor jezélf dus. Tot hier en niet verder en daar bij blijven.
maandag 5 oktober 2009 om 09:21
quote:eleonora schreef op 05 oktober 2009 @ 09:14:
Zo is het Muis; grenzen stellen is het devies.
En daarom hamer ik er op dat jij (Debtje) eerst zélf moet weten wat je wilt. Van daaruit kun je verder.
Als jij zegt het is genoeg, dan ís dat zo en dan ga je daarvan uit. Dat betekent dat je begint met de scheiding in gang te zetten door een advocaat in de arm te nemen (bijvoorbeeld).
Wil je hem nog een kans geven, of eigenlijk (want we houden het bij jou) wil jíj júllie relatie nog een kans geven, dan gaat hij niet alleen op reis. Hoe dan ook niet. Dan investeert hij die tijd in jullie en dan ga je in therapie om te kijken waar de pijnpunten zitten en of er een basis is voor een doorstart.
Dus eerst het een en dan het ander.
Eerst jij bedenken wat jij nu wil en dat niet van hem af laten hangen maar bij jezelf blijven en dan kijken of dat met hem samen kan, of niet. Maar niet meer over je grenzen heen laten gaan. Paal en perk stellen, voor jezélf dus. Tot hier en niet verder en daar bij blijven.Dat had ik eigenlijk al gedaan, tot vorige week. We hadden afgesproken dat we in januari, als hij terug was van reis, de scheiding gingen inzetten. Waarom nu niet? Omdat ik had gevraagd om me nu wat met rust te laten zodat ik kon wennen aan het idee. Niet vergeten dat 3 maanden geleden er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht was, en om dat allemaal nu op zo'n korte tijd verwerkt te krijgen... Maar de beslissing was dus gevallen tot hij dit weekend begon terug te krabbelen, en nu ben ik dus weer helemaal van de kaart. Nadat ik 2 weken eigenlijk vreselijk down ben geweest maar eind vorige week toch eigenlijk een soort van vreemde opluchting voelde dat de kogel door de kerk was, om het zo maar te zeggen.
Zo is het Muis; grenzen stellen is het devies.
En daarom hamer ik er op dat jij (Debtje) eerst zélf moet weten wat je wilt. Van daaruit kun je verder.
Als jij zegt het is genoeg, dan ís dat zo en dan ga je daarvan uit. Dat betekent dat je begint met de scheiding in gang te zetten door een advocaat in de arm te nemen (bijvoorbeeld).
Wil je hem nog een kans geven, of eigenlijk (want we houden het bij jou) wil jíj júllie relatie nog een kans geven, dan gaat hij niet alleen op reis. Hoe dan ook niet. Dan investeert hij die tijd in jullie en dan ga je in therapie om te kijken waar de pijnpunten zitten en of er een basis is voor een doorstart.
Dus eerst het een en dan het ander.
Eerst jij bedenken wat jij nu wil en dat niet van hem af laten hangen maar bij jezelf blijven en dan kijken of dat met hem samen kan, of niet. Maar niet meer over je grenzen heen laten gaan. Paal en perk stellen, voor jezélf dus. Tot hier en niet verder en daar bij blijven.Dat had ik eigenlijk al gedaan, tot vorige week. We hadden afgesproken dat we in januari, als hij terug was van reis, de scheiding gingen inzetten. Waarom nu niet? Omdat ik had gevraagd om me nu wat met rust te laten zodat ik kon wennen aan het idee. Niet vergeten dat 3 maanden geleden er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht was, en om dat allemaal nu op zo'n korte tijd verwerkt te krijgen... Maar de beslissing was dus gevallen tot hij dit weekend begon terug te krabbelen, en nu ben ik dus weer helemaal van de kaart. Nadat ik 2 weken eigenlijk vreselijk down ben geweest maar eind vorige week toch eigenlijk een soort van vreemde opluchting voelde dat de kogel door de kerk was, om het zo maar te zeggen.
maandag 5 oktober 2009 om 09:24
Ik weet als ik de beslissing terug ga nemen, van NU is het gedaan, dat hij al jankend aan mijn rok zal komen hangen met de grootste beloftes waarschijnlijk. Mijn vraag is: hoe maak ik mezelf sterk genoeg om daaraan te weerstaan? Want doordat ik hem nog graag zie, en nog steeds die stomme hoop voel voor een 'happy end' ben ik altijd geneigd voor daar aan toe te geven. Ik weet hoe stom het klinkt maar ik ben gewoon zo.
maandag 5 oktober 2009 om 09:30
quote:debtje1978 schreef op 05 oktober 2009 @ 09:24:
Ik weet als ik de beslissing terug ga nemen, van NU is het gedaan, dat hij al jankend aan mijn rok zal komen hangen met de grootste beloftes waarschijnlijk. Mijn vraag is: hoe maak ik mezelf sterk genoeg om daaraan te weerstaan? Want doordat ik hem nog graag zie, en nog steeds die stomme hoop voel voor een 'happy end' ben ik altijd geneigd voor daar aan toe te geven. Ik weet hoe stom het klinkt maar ik ben gewoon zo.
Door eraan te denken hoe hij naakt met haar in bed ligt en haar waarschijnlijk ook hele bergen beloofd en lief voor haar is tussen de lakens. Jouw man, die zo dicht, naakt tegen een andere vrouw aan ligt.
Denk nu vooral praktisch aub. Als zij wel had gewild, dan was je nu allang gescheiden geweest en dan had HIJ de stap al gezet.
Ik weet als ik de beslissing terug ga nemen, van NU is het gedaan, dat hij al jankend aan mijn rok zal komen hangen met de grootste beloftes waarschijnlijk. Mijn vraag is: hoe maak ik mezelf sterk genoeg om daaraan te weerstaan? Want doordat ik hem nog graag zie, en nog steeds die stomme hoop voel voor een 'happy end' ben ik altijd geneigd voor daar aan toe te geven. Ik weet hoe stom het klinkt maar ik ben gewoon zo.
Door eraan te denken hoe hij naakt met haar in bed ligt en haar waarschijnlijk ook hele bergen beloofd en lief voor haar is tussen de lakens. Jouw man, die zo dicht, naakt tegen een andere vrouw aan ligt.
Denk nu vooral praktisch aub. Als zij wel had gewild, dan was je nu allang gescheiden geweest en dan had HIJ de stap al gezet.
maandag 5 oktober 2009 om 09:43
quote:debtje1978 schreef op 05 oktober 2009 @ 09:13:
Ik heb vooral het gevoel dat ik meer waard ben en dat ik het verdien om beter behandeld te worden. Ik weet dat ik een goed mens ben, gemakkelijk om mee te leven, ik doe wat ik moet doen als echtgenote en mama, ben hem 12 jaar trouw gebleven, hem vanalles vergeven en dan toch nog zo behandeld worden, zonder enige reden?!?
Daar kom ik echt pissig van!
Je hebt hem onbewust teveel ruimte gegeven, waar hij niet mee om kon gaan. Mijn vader was ook zo'n flierefluiter. Deed precies waar hij zin in had. Protesteerde mjin moeder? Nou en of, maar (1) dan was het bal in huis en (2) meneer trok zich er toch geen fluit van aan en ging gewoon verder zijn gang.
Mijn vader had het lef om na zoveel jaar te zeggen, tegen mijn moeder, dat het haar schuld was (jawel!) omdat zij hem teveel vrijheid had gegeven.
Ik ben tamelijk dik, maar hier zakte spontaan mijn broek vanaf.
Nee, zei ik toen, jij hebt van die vrijheid teveel gemisbruik gemaakt. Je kon er niet mee omgaan.
Wij hebben dus inmiddels geen contact meer met hem, al meer dan 20 jaar niet meer.
Juist omdat je altijd goed bent, hem altijd hebt vergeven, denkt hij ook hier mee weg te komen. Echt, die vakantie, ook al is het hard werken, is ongehoord. Je gaat niet met een andere vrouw op vakanite. Als hij het oprecht meent, dan kan hij nu wat aan de redding van zijn huwelijk doen.
Maar aan de andere kant geef ik je mee: bedenk of deze man ooit zal veranderen. Dit is zijn tweede misstap (zeg maar zevenmijlslaarzensprong) en kun jij verder leven met de gedachte dat je altijd 'alert' zult moeten zijn? De wetenschap dat hij je altijd weer kan bedriegen?
Ik heb vooral het gevoel dat ik meer waard ben en dat ik het verdien om beter behandeld te worden. Ik weet dat ik een goed mens ben, gemakkelijk om mee te leven, ik doe wat ik moet doen als echtgenote en mama, ben hem 12 jaar trouw gebleven, hem vanalles vergeven en dan toch nog zo behandeld worden, zonder enige reden?!?
Daar kom ik echt pissig van!
Je hebt hem onbewust teveel ruimte gegeven, waar hij niet mee om kon gaan. Mijn vader was ook zo'n flierefluiter. Deed precies waar hij zin in had. Protesteerde mjin moeder? Nou en of, maar (1) dan was het bal in huis en (2) meneer trok zich er toch geen fluit van aan en ging gewoon verder zijn gang.
Mijn vader had het lef om na zoveel jaar te zeggen, tegen mijn moeder, dat het haar schuld was (jawel!) omdat zij hem teveel vrijheid had gegeven.
Ik ben tamelijk dik, maar hier zakte spontaan mijn broek vanaf.
Nee, zei ik toen, jij hebt van die vrijheid teveel gemisbruik gemaakt. Je kon er niet mee omgaan.
Wij hebben dus inmiddels geen contact meer met hem, al meer dan 20 jaar niet meer.
Juist omdat je altijd goed bent, hem altijd hebt vergeven, denkt hij ook hier mee weg te komen. Echt, die vakantie, ook al is het hard werken, is ongehoord. Je gaat niet met een andere vrouw op vakanite. Als hij het oprecht meent, dan kan hij nu wat aan de redding van zijn huwelijk doen.
Maar aan de andere kant geef ik je mee: bedenk of deze man ooit zal veranderen. Dit is zijn tweede misstap (zeg maar zevenmijlslaarzensprong) en kun jij verder leven met de gedachte dat je altijd 'alert' zult moeten zijn? De wetenschap dat hij je altijd weer kan bedriegen?
