Relaties
alle pijlers
Blijven vergeven uit liefde?
zondag 4 oktober 2009 om 16:45
Dag lieve lezers,
Daar ik nu al weken in een soort van hel leef, ben ik op deze forum terechtgekomen. Heb het gevoel dat ik hulp nodig heb, alhoewel ik niet graag praat over heel mijn situatie.
Ben 11 jaar gehuwd maar begin juli heeft mijn man de bom doen ontploffen door te zeggen dat hij niet gelukkig was en even een time-out nodig had. Het was de sleur die het hem deed, hij voelt geen kriebels meer bij mij, bla bla bla....
Na een paar dagen is dan uitgekomen dat hij die kriebels blijkbaar bij iemand wel al had teruggevonden en dat dat dus de reden was dat hij een time-out wou. Begin augustus is hij dan alleen gaan wonen, heeft ondertussen een paar afspraakjes gemaakt maar komt nu tot de conclusie dat die kriebels blijkbaar niet volledig wederzijds zijn, dat de dame in kwestie hem niet vertrouwd, ze is nog niet klaar is voor een relatie, bla bla bla.... Wat als gevolg heeft dat mijn man eindelijk is beginnen nadenken over zijn keuze, dat hij het blijkbaar zo slecht nog niet had bij mij, dat het vrijgezellenleven niet zo simpel en mooi is als hij verwacht had, dat hij ons mist, enzovoort enzovoort.
Hoor je het al komen? Hoewel in mijn hoofd de scheiding eigenlijk al een feit was, omdat ik weiger van tweede keus te zijn, begint hij nu stilletjes aan terug te krabbelen, zou hij willen werken terug aan het 'huwelijk' en beseft hij al dat er veel zal moeten veranderen voor het terug weer in orde zou kunnen komen.
Ik weet het allemaal niet meer. Ik hou nog enorm veel van de man, vraag me echt niet waarom, we hebben een zoontje samen, ik steek al 12 jaar enorm veel energie in de relatie want heb hem 6 jaar geleden al eens een misstap moeten vergeven, maar nu heb ik zoiets van 'de maat is vol'. Hoeveel moet ik nog te verduren krijgen voor dat hij beseft wat we samen hebben, wanneer gaat hij stoppen met zoeken naar een vorm van relatie die in mijn ogen onbestaande is?
Gaat het ooit veranderen bij hem? Of zal ik de rest van mijn leven, om de zoveel jaar dit moeten doormaken? Of moet ik toch mijn hart volgen en hem nog maar eens kans geven? Terugdenkend aan de mooie tijden die we wel gehad hebben samen, de weinige ruzies, het graag samen zijn, genieten van de vele vakanties die we deden... en het steken op de mid-life crisis die hij nu duidelijk meemaakt... Ik weet het niet.
Oh ja, nog één pittig detail: in een vlaag van waanzin hebben ze samen een reis geboekt, die niet meer kan geannuleerd worden, dus hij wil toch maar gaan en dan ondertussen de kat uit de boom kijken of het toch echt niets kan worden tussen hun twee.
Ik heb trouwens nog geen flauw idee hoe ik die 3 weken ga overleven, maar enfin, dat zijn zorgen voor later zeker...
Ik had graag ieders mening, het kan mij maar sterken in de beslissing die ik hoe dan ook zal moeten nemen.
Liefs, Deb
Daar ik nu al weken in een soort van hel leef, ben ik op deze forum terechtgekomen. Heb het gevoel dat ik hulp nodig heb, alhoewel ik niet graag praat over heel mijn situatie.
Ben 11 jaar gehuwd maar begin juli heeft mijn man de bom doen ontploffen door te zeggen dat hij niet gelukkig was en even een time-out nodig had. Het was de sleur die het hem deed, hij voelt geen kriebels meer bij mij, bla bla bla....
Na een paar dagen is dan uitgekomen dat hij die kriebels blijkbaar bij iemand wel al had teruggevonden en dat dat dus de reden was dat hij een time-out wou. Begin augustus is hij dan alleen gaan wonen, heeft ondertussen een paar afspraakjes gemaakt maar komt nu tot de conclusie dat die kriebels blijkbaar niet volledig wederzijds zijn, dat de dame in kwestie hem niet vertrouwd, ze is nog niet klaar is voor een relatie, bla bla bla.... Wat als gevolg heeft dat mijn man eindelijk is beginnen nadenken over zijn keuze, dat hij het blijkbaar zo slecht nog niet had bij mij, dat het vrijgezellenleven niet zo simpel en mooi is als hij verwacht had, dat hij ons mist, enzovoort enzovoort.
Hoor je het al komen? Hoewel in mijn hoofd de scheiding eigenlijk al een feit was, omdat ik weiger van tweede keus te zijn, begint hij nu stilletjes aan terug te krabbelen, zou hij willen werken terug aan het 'huwelijk' en beseft hij al dat er veel zal moeten veranderen voor het terug weer in orde zou kunnen komen.
Ik weet het allemaal niet meer. Ik hou nog enorm veel van de man, vraag me echt niet waarom, we hebben een zoontje samen, ik steek al 12 jaar enorm veel energie in de relatie want heb hem 6 jaar geleden al eens een misstap moeten vergeven, maar nu heb ik zoiets van 'de maat is vol'. Hoeveel moet ik nog te verduren krijgen voor dat hij beseft wat we samen hebben, wanneer gaat hij stoppen met zoeken naar een vorm van relatie die in mijn ogen onbestaande is?
Gaat het ooit veranderen bij hem? Of zal ik de rest van mijn leven, om de zoveel jaar dit moeten doormaken? Of moet ik toch mijn hart volgen en hem nog maar eens kans geven? Terugdenkend aan de mooie tijden die we wel gehad hebben samen, de weinige ruzies, het graag samen zijn, genieten van de vele vakanties die we deden... en het steken op de mid-life crisis die hij nu duidelijk meemaakt... Ik weet het niet.
Oh ja, nog één pittig detail: in een vlaag van waanzin hebben ze samen een reis geboekt, die niet meer kan geannuleerd worden, dus hij wil toch maar gaan en dan ondertussen de kat uit de boom kijken of het toch echt niets kan worden tussen hun twee.
Ik heb trouwens nog geen flauw idee hoe ik die 3 weken ga overleven, maar enfin, dat zijn zorgen voor later zeker...
Ik had graag ieders mening, het kan mij maar sterken in de beslissing die ik hoe dan ook zal moeten nemen.
Liefs, Deb
maandag 5 oktober 2009 om 09:46
Debtje,
Je schrijft ergens 'ik wil zo graag een gewoon gezin voor mijn kind'. Wat vind jij een gewoon gezin? Ik vind dat een gezin waarin de ouders van elkaar houden, respect voor elkaar hebben en samen werken aan hun relatie. Dát is het voorbeeld wat je je kind wilt geven, in de hoop dat hij het later ook zo krijgt.
Houdt je man nog oprecht van jou?
Heeft hij respect voor je?
Doet hij daadwerkelijk iets om aan jullie relatie te werken?
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik NEE DUS. En nu ik lees dat die vakantie pas in januari is, denk ik 'meid, kies voor jezelf!!'. Ga niet wachten tot na de vakantie met scheiden, maar ga vast uitzoeken waar jezelf staat, wat je allemaal kunt regelen en stel hem gewoon voor een voldongen feit.
Hoe hard jij ook werkt, zelfs als je man inderdaad nog bij je terugkomt, worden jullie geen 'gewoon gezin' meer. Het spijt me voor je, want je wereld ligt aan gruzelementen, maar hoe eerder jij dat inziet, en hoe eerder je zelf die scherven bij elkaar gaat rapen, hoe eerder je écht gelukkig kunt worden met jezelf, je kind en wie weet later ook een andere man.
En ik spreek ook uit eigen ervaring: dat vertrouwen komt écht weer terug (ik kon dat een paar jaar geleden ook niet geloven) en niet alle mannen zijn familie van jouw man...
Je schrijft ergens 'ik wil zo graag een gewoon gezin voor mijn kind'. Wat vind jij een gewoon gezin? Ik vind dat een gezin waarin de ouders van elkaar houden, respect voor elkaar hebben en samen werken aan hun relatie. Dát is het voorbeeld wat je je kind wilt geven, in de hoop dat hij het later ook zo krijgt.
Houdt je man nog oprecht van jou?
Heeft hij respect voor je?
Doet hij daadwerkelijk iets om aan jullie relatie te werken?
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik NEE DUS. En nu ik lees dat die vakantie pas in januari is, denk ik 'meid, kies voor jezelf!!'. Ga niet wachten tot na de vakantie met scheiden, maar ga vast uitzoeken waar jezelf staat, wat je allemaal kunt regelen en stel hem gewoon voor een voldongen feit.
Hoe hard jij ook werkt, zelfs als je man inderdaad nog bij je terugkomt, worden jullie geen 'gewoon gezin' meer. Het spijt me voor je, want je wereld ligt aan gruzelementen, maar hoe eerder jij dat inziet, en hoe eerder je zelf die scherven bij elkaar gaat rapen, hoe eerder je écht gelukkig kunt worden met jezelf, je kind en wie weet later ook een andere man.
En ik spreek ook uit eigen ervaring: dat vertrouwen komt écht weer terug (ik kon dat een paar jaar geleden ook niet geloven) en niet alle mannen zijn familie van jouw man...
maandag 5 oktober 2009 om 09:50
quote:Oh ja, nog één pittig detail: in een vlaag van waanzin hebben ze samen een reis geboekt, die niet meer kan geannuleerd worden, dus hij wil toch maar gaan en dan ondertussen de kat uit de boom kijken of het toch echt niets kan worden tussen hun twee.Hij kan de reis natuurlijk altijd annuleren en is dan alleen z'n geld kwijt. Als ie dat niet voor jou/jullie relatie over heeft, dan zou ie van mij simpelweg nooit meer binnen mogen komen. Het feit alleen al dat hij het overweegt zou voor mij al genoeg zijn als druppel die de emmer doet overlopen. Schop hem 't huis uit en laat 'm 't uitzoeken met z'n nieuwe scharrel.
maandag 5 oktober 2009 om 10:32
quote:djay schreef op 05 oktober 2009 @ 09:30:
[...]
Door eraan te denken hoe hij naakt met haar in bed ligt en haar waarschijnlijk ook hele bergen beloofd en lief voor haar is tussen de lakens. Jouw man, die zo dicht, naakt tegen een andere vrouw aan ligt.
Ik vreesde al dat ik zo'n 'simpele' tip ging krijgen, maar hoe moeilijk het ook is om hier aan te moeten denken, besef ik wel dat het inderdaad zou helpen om door te zetten.
Denk nu vooral praktisch aub. Als zij wel had gewild, dan was je nu allang gescheiden geweest en dan had HIJ de stap al gezet.Dat heb ik ook al beseft hoor, echt waar. Maar dan denk ik weer dat hij zelfs dan mss toch ook wel tot inkeer zou gekomen zijn. Ik zeg het, die hoop doet mij keer op keer de das om. Ik moet daar gewoon mee stoppen en je tip van hierboven gebruiken.
[...]
Door eraan te denken hoe hij naakt met haar in bed ligt en haar waarschijnlijk ook hele bergen beloofd en lief voor haar is tussen de lakens. Jouw man, die zo dicht, naakt tegen een andere vrouw aan ligt.
Ik vreesde al dat ik zo'n 'simpele' tip ging krijgen, maar hoe moeilijk het ook is om hier aan te moeten denken, besef ik wel dat het inderdaad zou helpen om door te zetten.
Denk nu vooral praktisch aub. Als zij wel had gewild, dan was je nu allang gescheiden geweest en dan had HIJ de stap al gezet.Dat heb ik ook al beseft hoor, echt waar. Maar dan denk ik weer dat hij zelfs dan mss toch ook wel tot inkeer zou gekomen zijn. Ik zeg het, die hoop doet mij keer op keer de das om. Ik moet daar gewoon mee stoppen en je tip van hierboven gebruiken.
maandag 5 oktober 2009 om 10:38
quote:debtje1978 schreef op 04 oktober 2009 @ 17:13:
Hij wou dat hij het anders had aangepakt en dat hij die andere nooit had ontmoet. Geloof hem wel daarop, maar ja, het is gebeurd hè, we kunnen de tijd niet terugdraaien.Hij neemt dus geen verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. Hij legt het buiten zichzelf neer. Het gaat er helemaal niet om wie je ontmoet, het gaat er om wát je vervolgens dóet.
Hij wou dat hij het anders had aangepakt en dat hij die andere nooit had ontmoet. Geloof hem wel daarop, maar ja, het is gebeurd hè, we kunnen de tijd niet terugdraaien.Hij neemt dus geen verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. Hij legt het buiten zichzelf neer. Het gaat er helemaal niet om wie je ontmoet, het gaat er om wát je vervolgens dóet.
maandag 5 oktober 2009 om 10:43
quote:Kastanjez schreef op 05 oktober 2009 @ 09:46:
Debtje,
Je schrijft ergens 'ik wil zo graag een gewoon gezin voor mijn kind'. Wat vind jij een gewoon gezin? Ik vind dat een gezin waarin de ouders van elkaar houden, respect voor elkaar hebben en samen werken aan hun relatie. Dát is het voorbeeld wat je je kind wilt geven, in de hoop dat hij het later ook zo krijgt.
Ik besef dat het inderdaad een utopie is om met deze man dit soort relatie op te bouwen. De laatste jaren is er altijd een soort van afstandelijkheid geweest, over gevoelens werd nooit gesproken, intimiteit als koppel was er niet, enkel nog mama en papa, meer vrienden dus dan man en vrouw. Heb dit enorm gemist en besef ook dat hij daar waarschijnlijk niet meer toe in staat is.
Houdt je man nog oprecht van jou?
Heeft hij respect voor je?
Doet hij daadwerkelijk iets om aan jullie relatie te werken?
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik NEE DUS. En nu ik lees dat die vakantie pas in januari is, denk ik 'meid, kies voor jezelf!!'. Ga niet wachten tot na de vakantie met scheiden, maar ga vast uitzoeken waar jezelf staat, wat je allemaal kunt regelen en stel hem gewoon voor een voldongen feit.
De vakantie is gepland voor december en ik wilde inderdaad wachten tot januari, omdat ik dacht dat ik na die 3 weken er toch wel helemaal klaar voor zou zijn. Heb het al eerder gezegd, ik vraag me af hoe ik ze ga doormaken die weken. Hoe ga je daar in godsnaam mee om, in je hoofd?
Hoe hard jij ook werkt, zelfs als je man inderdaad nog bij je terugkomt, worden jullie geen 'gewoon gezin' meer. Het spijt me voor je, want je wereld ligt aan gruzelementen, maar hoe eerder jij dat inziet, en hoe eerder je zelf die scherven bij elkaar gaat rapen, hoe eerder je écht gelukkig kunt worden met jezelf, je kind en wie weet later ook een andere man.
En ik spreek ook uit eigen ervaring: dat vertrouwen komt écht weer terug (ik kon dat een paar jaar geleden ook niet geloven) en niet alle mannen zijn familie van jouw man...Het geeft me inderdaad wel hoop als ik dit hoor. Nu, op dit moment lijkt het onmogelijk om ooit nog een man te vertrouwen maar ik wil echt geen mannenhaatster worden. Ik ben ervan overtuigd dat er nog ergens goede zielen moeten rondlopen.
Debtje,
Je schrijft ergens 'ik wil zo graag een gewoon gezin voor mijn kind'. Wat vind jij een gewoon gezin? Ik vind dat een gezin waarin de ouders van elkaar houden, respect voor elkaar hebben en samen werken aan hun relatie. Dát is het voorbeeld wat je je kind wilt geven, in de hoop dat hij het later ook zo krijgt.
Ik besef dat het inderdaad een utopie is om met deze man dit soort relatie op te bouwen. De laatste jaren is er altijd een soort van afstandelijkheid geweest, over gevoelens werd nooit gesproken, intimiteit als koppel was er niet, enkel nog mama en papa, meer vrienden dus dan man en vrouw. Heb dit enorm gemist en besef ook dat hij daar waarschijnlijk niet meer toe in staat is.
Houdt je man nog oprecht van jou?
Heeft hij respect voor je?
Doet hij daadwerkelijk iets om aan jullie relatie te werken?
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik NEE DUS. En nu ik lees dat die vakantie pas in januari is, denk ik 'meid, kies voor jezelf!!'. Ga niet wachten tot na de vakantie met scheiden, maar ga vast uitzoeken waar jezelf staat, wat je allemaal kunt regelen en stel hem gewoon voor een voldongen feit.
De vakantie is gepland voor december en ik wilde inderdaad wachten tot januari, omdat ik dacht dat ik na die 3 weken er toch wel helemaal klaar voor zou zijn. Heb het al eerder gezegd, ik vraag me af hoe ik ze ga doormaken die weken. Hoe ga je daar in godsnaam mee om, in je hoofd?
Hoe hard jij ook werkt, zelfs als je man inderdaad nog bij je terugkomt, worden jullie geen 'gewoon gezin' meer. Het spijt me voor je, want je wereld ligt aan gruzelementen, maar hoe eerder jij dat inziet, en hoe eerder je zelf die scherven bij elkaar gaat rapen, hoe eerder je écht gelukkig kunt worden met jezelf, je kind en wie weet later ook een andere man.
En ik spreek ook uit eigen ervaring: dat vertrouwen komt écht weer terug (ik kon dat een paar jaar geleden ook niet geloven) en niet alle mannen zijn familie van jouw man...Het geeft me inderdaad wel hoop als ik dit hoor. Nu, op dit moment lijkt het onmogelijk om ooit nog een man te vertrouwen maar ik wil echt geen mannenhaatster worden. Ik ben ervan overtuigd dat er nog ergens goede zielen moeten rondlopen.
maandag 5 oktober 2009 om 10:49
quote:Spinster schreef op 05 oktober 2009 @ 10:38:
[...]
Hij neemt dus geen verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. Hij legt het buiten zichzelf neer. Het gaat er helemaal niet om wie je ontmoet, het gaat er om wát je vervolgens dóet.Die verantwoordelijkheid... ja en nee, zou ik zeggen. Hij zat al maanden blijkbaar op het internet en heeft met haar afgesproken. Hij geeft nu wel toe dat hij dat allemaal niet had mogen doen en zeker niet met haar had mogen afspreken. Hij heeft de gevolgen duidelijk onderschat maar ik begrijp dan ook niet met welke reden hij dan met haar afgesproken heeft. Waarschijnlijk om de 'sleur' te doorbreken maar als volwassen man zou je dan toch moeten weten dat dit soort dingen kunnen gebeuren.
[...]
Hij neemt dus geen verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. Hij legt het buiten zichzelf neer. Het gaat er helemaal niet om wie je ontmoet, het gaat er om wát je vervolgens dóet.Die verantwoordelijkheid... ja en nee, zou ik zeggen. Hij zat al maanden blijkbaar op het internet en heeft met haar afgesproken. Hij geeft nu wel toe dat hij dat allemaal niet had mogen doen en zeker niet met haar had mogen afspreken. Hij heeft de gevolgen duidelijk onderschat maar ik begrijp dan ook niet met welke reden hij dan met haar afgesproken heeft. Waarschijnlijk om de 'sleur' te doorbreken maar als volwassen man zou je dan toch moeten weten dat dit soort dingen kunnen gebeuren.
maandag 5 oktober 2009 om 11:01
Die goede zielen zijn er, Debtje. En gun jezelf dat dan ook!
Je zet jezelf nu op het tweede plan, en hoewel je motieven heel mooi zijn (je kind, de (overgebleven) liefde voor je man) zal met name je kind, gebaat zijn bij een moeder die voor zichzelf durft te kiezen en laat zien dat ze niet over zich laat lopen.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en helaas is ook bij mij een huwelijk stukgelopen. Gelukkig waren er geen kinderen in het spel,maar ik herken wel het gevoel van falen in iets dat je juist beter had willen doen.
En toch, Debtje, ik begreep van mijn ouders uiteindelijk wel dat ze gelukkiger waren zonder elkaar en ook ik heb op mijn 35e mijn leven weer op de rit. Jij verdient echt meer dan een kerel die op internet de spanning opzoekt en niet weet waar zijn grenzen vervolgens liggen! Kies voor jezelf!
Ik wens jou en Janoa veel sterkte, want het advies om weg te gaan is makkelijk gegeven maar ik weet dat de uitvoering in de praktijk pijnlijk en verdrietig is! Maar de zon gaat echt weer schijnen!
Je zet jezelf nu op het tweede plan, en hoewel je motieven heel mooi zijn (je kind, de (overgebleven) liefde voor je man) zal met name je kind, gebaat zijn bij een moeder die voor zichzelf durft te kiezen en laat zien dat ze niet over zich laat lopen.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en helaas is ook bij mij een huwelijk stukgelopen. Gelukkig waren er geen kinderen in het spel,maar ik herken wel het gevoel van falen in iets dat je juist beter had willen doen.
En toch, Debtje, ik begreep van mijn ouders uiteindelijk wel dat ze gelukkiger waren zonder elkaar en ook ik heb op mijn 35e mijn leven weer op de rit. Jij verdient echt meer dan een kerel die op internet de spanning opzoekt en niet weet waar zijn grenzen vervolgens liggen! Kies voor jezelf!
Ik wens jou en Janoa veel sterkte, want het advies om weg te gaan is makkelijk gegeven maar ik weet dat de uitvoering in de praktijk pijnlijk en verdrietig is! Maar de zon gaat echt weer schijnen!
maandag 5 oktober 2009 om 11:13
Dank je wel voor de lieve reacties,
Hij ziet nu ook in dat alles kapot is gemaakt, de relatie met zijn oudste dochter, de relatie met zijn jongste dochter zal minder worden, en financieel is het een puinhoop geworden Omdat ik hem niet meer (waarsschijnlijk) terug wil neemt hij nu genoegen met minder. Hoe kan iemand in godsnaam in een nieuw gezin stappen (haar kinderen zijn 5,8 en 10 jaar) en je eigen kinderen in de steek laten! waarom vecht je dan niet voor wat je hebt! Ik snap hem echt niet.
Vandaag heeft hij ook nog te horen gekregen dat zijn moeder darmkanker heeft, vindt het voor hem wel erg, maar vanaf dat hij haar heeft ontmoet hebben mijn exschoonouders en familie nooit meer iets naar mij of de kinderen laten horen! Voel me ook niet geroepen om iets naar mijn exschoonmoeder te laten horen.
Dank je wel Kloddertje, de uitvoering is inderdaad al pijnlijk, geprobeerd om samen het oudersschapsplan in te vullen, dat gaat niet helemaal lukken, dan maar een eenzijdig verzoek van mijn kant. En het is waar, soms begint de zon al aardig te schijnen, ik heb het samen met mijn dochter en de mensen om mij heen, best wel gezellig!
En toch, hetzelfde als Debtje, diep in je hart hoop dat alles weer wordt zoals het was!! Maar ik weet nu heel goed dat dat het nooit meer zal worden!
Hij ziet nu ook in dat alles kapot is gemaakt, de relatie met zijn oudste dochter, de relatie met zijn jongste dochter zal minder worden, en financieel is het een puinhoop geworden Omdat ik hem niet meer (waarsschijnlijk) terug wil neemt hij nu genoegen met minder. Hoe kan iemand in godsnaam in een nieuw gezin stappen (haar kinderen zijn 5,8 en 10 jaar) en je eigen kinderen in de steek laten! waarom vecht je dan niet voor wat je hebt! Ik snap hem echt niet.
Vandaag heeft hij ook nog te horen gekregen dat zijn moeder darmkanker heeft, vindt het voor hem wel erg, maar vanaf dat hij haar heeft ontmoet hebben mijn exschoonouders en familie nooit meer iets naar mij of de kinderen laten horen! Voel me ook niet geroepen om iets naar mijn exschoonmoeder te laten horen.
Dank je wel Kloddertje, de uitvoering is inderdaad al pijnlijk, geprobeerd om samen het oudersschapsplan in te vullen, dat gaat niet helemaal lukken, dan maar een eenzijdig verzoek van mijn kant. En het is waar, soms begint de zon al aardig te schijnen, ik heb het samen met mijn dochter en de mensen om mij heen, best wel gezellig!
En toch, hetzelfde als Debtje, diep in je hart hoop dat alles weer wordt zoals het was!! Maar ik weet nu heel goed dat dat het nooit meer zal worden!
maandag 5 oktober 2009 om 11:21
Debtje,
Wat kan een mens raar in elkaar zitten, bij de eerste keer dacht ik je vliegt eruit, dat is niet gebeurd. Nu is het de tweede keer, en nog heb je onbewust hoop dat iemand kan veranderen.
En wat hier wordt geschreven klopt allemaal, ik heb er in iedergeval wel wat aan, het sterkt je, omdat bepaalde gevoelens bevestigd worden, en die onbewuste hoop steeds minder wordt. Ik zei het je al, denk dat ik iets verder dan jij bent!
nogmaals sterkte meid!
Wat kan een mens raar in elkaar zitten, bij de eerste keer dacht ik je vliegt eruit, dat is niet gebeurd. Nu is het de tweede keer, en nog heb je onbewust hoop dat iemand kan veranderen.
En wat hier wordt geschreven klopt allemaal, ik heb er in iedergeval wel wat aan, het sterkt je, omdat bepaalde gevoelens bevestigd worden, en die onbewuste hoop steeds minder wordt. Ik zei het je al, denk dat ik iets verder dan jij bent!
nogmaals sterkte meid!
anoniem_89780 wijzigde dit bericht op 05-10-2009 11:33
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
maandag 5 oktober 2009 om 12:00
Janoa,
Ik denk inderdaad dat jij al wat verder staat in je beslissing dan ik. Hoogstwaarschijnlijk doordat je man al bij een ander gezin woont en zich zo gedraagt tgo jullie kinderen.
Bij ons is er nog een tijdje geen sprake van afstand tussen ons, hij komt iedere dag langs om ons zoontje te zien en zo blijft de wonde echt open. Eigenlijk zou het veel beter zijn moest hij gewoon een nieuwe relatie beginnen zodat hij ons wat meer zou gerustlaten. Maar nu ligt de beslissing echt bij mij, wat het alleen maar moeilijker maakt.
Ik moet echt voor mezelf nog die 'klik' maken van NU is het gedaan, STOP met dromen en hopen, NIET meer denken aan een toekomst samen en een hele nieuwe toekomst plannen met mijn zoontje.
Ik wens jou ook veel sterkte, en vooral met de kindjes, want die hebben niks in handen en moeten maar volgen, wat mama en papa ook beslissen en mekaar aandoen.
Ik denk inderdaad dat jij al wat verder staat in je beslissing dan ik. Hoogstwaarschijnlijk doordat je man al bij een ander gezin woont en zich zo gedraagt tgo jullie kinderen.
Bij ons is er nog een tijdje geen sprake van afstand tussen ons, hij komt iedere dag langs om ons zoontje te zien en zo blijft de wonde echt open. Eigenlijk zou het veel beter zijn moest hij gewoon een nieuwe relatie beginnen zodat hij ons wat meer zou gerustlaten. Maar nu ligt de beslissing echt bij mij, wat het alleen maar moeilijker maakt.
Ik moet echt voor mezelf nog die 'klik' maken van NU is het gedaan, STOP met dromen en hopen, NIET meer denken aan een toekomst samen en een hele nieuwe toekomst plannen met mijn zoontje.
Ik wens jou ook veel sterkte, en vooral met de kindjes, want die hebben niks in handen en moeten maar volgen, wat mama en papa ook beslissen en mekaar aandoen.
maandag 5 oktober 2009 om 12:10
Heel veel sterkte, Janoa en Debtje.
Debtje, ik begrijp niet waarom je man toch op vakantie moet? Jammer van dat geld, maar als je serieus je huwelijk wilt redden dat ga je toch niet heel december (december, nota bene) met je wipkip waarmee het al uit is op het strand liggen?
Dan denk je toch, pech van die centen, er zijn nu belangrijkere dingen aan de hand dan op vakantie gaan, ik ga gewoon niet?
Dat het betaald is, is toch geen argument in dit geval. Ik zou een man dit beweert dat dit nou eenmaal moet niet geloven en niet serieus nemen.
Debtje, ik begrijp niet waarom je man toch op vakantie moet? Jammer van dat geld, maar als je serieus je huwelijk wilt redden dat ga je toch niet heel december (december, nota bene) met je wipkip waarmee het al uit is op het strand liggen?
Dan denk je toch, pech van die centen, er zijn nu belangrijkere dingen aan de hand dan op vakantie gaan, ik ga gewoon niet?
Dat het betaald is, is toch geen argument in dit geval. Ik zou een man dit beweert dat dit nou eenmaal moet niet geloven en niet serieus nemen.
maandag 5 oktober 2009 om 12:48
quote:Alba schreef op 05 oktober 2009 @ 12:10:
Heel veel sterkte, Janoa en Debtje.
Debtje, ik begrijp niet waarom je man toch op vakantie moet? Jammer van dat geld, maar als je serieus je huwelijk wilt redden dat ga je toch niet heel december (december, nota bene) met je wipkip waarmee het al uit is op het strand liggen?
Dan denk je toch, pech van die centen, er zijn nu belangrijkere dingen aan de hand dan op vakantie gaan, ik ga gewoon niet?
Dat het betaald is, is toch geen argument in dit geval. Ik zou een man dit beweert dat dit nou eenmaal moet niet geloven en niet serieus nemen.
Ben het er volledig mee eens hoor Alba. Ik zou mij echt niet kunnen voorstellen dat ik nu met een andere man op vakantie zou moeten gaan, gevoelens of niet. Hij wilt volgens mij gewoon alles eens geprobeerd hebben voor hij dan eventueel zou terugkomen naar mij, anders zou hij zich mss heel zijn leven kunnen afvragen of het toch niets zou geworden zijn.
Maar hoe meer ik erover nadenk, samen met jullie, denk ik echt dat die reis moet doorgaan opdat het mijn moment zal zijn dat ik mijn 'klik' ga maken en afstand ga kunnen nemen.
Ik hoop dat echt!
Heel veel sterkte, Janoa en Debtje.
Debtje, ik begrijp niet waarom je man toch op vakantie moet? Jammer van dat geld, maar als je serieus je huwelijk wilt redden dat ga je toch niet heel december (december, nota bene) met je wipkip waarmee het al uit is op het strand liggen?
Dan denk je toch, pech van die centen, er zijn nu belangrijkere dingen aan de hand dan op vakantie gaan, ik ga gewoon niet?
Dat het betaald is, is toch geen argument in dit geval. Ik zou een man dit beweert dat dit nou eenmaal moet niet geloven en niet serieus nemen.
Ben het er volledig mee eens hoor Alba. Ik zou mij echt niet kunnen voorstellen dat ik nu met een andere man op vakantie zou moeten gaan, gevoelens of niet. Hij wilt volgens mij gewoon alles eens geprobeerd hebben voor hij dan eventueel zou terugkomen naar mij, anders zou hij zich mss heel zijn leven kunnen afvragen of het toch niets zou geworden zijn.
Maar hoe meer ik erover nadenk, samen met jullie, denk ik echt dat die reis moet doorgaan opdat het mijn moment zal zijn dat ik mijn 'klik' ga maken en afstand ga kunnen nemen.
Ik hoop dat echt!
maandag 5 oktober 2009 om 12:59
Als je huwelijk na zoiets nog kans op herstel wil maken, dan moeten beide partijen er honderd procent voor willen gaan.
Jouw man wil blijkbaar uitproberen of hij met die vrouw beter af is dan met jou, de moeder van zijn kinderen en degene waar hij al jaren mee samen is. Dat is absoluut respectloos.
Iemand de echt van je houdt en waar jij iets aan hebt, die doet je dit niet aan. Draai het eens om, zou jij hem dit flikken en zou je van hem verwachten dat hij zou pikken? Ik geloof er niks van.
Het is heel erg slikken nu, maar de kans is volgens mij bijna honderd procent dat je op de iets langere duur een stuk gelukkiger wordt zonder deze egoïstisch loser. Gun jezelf dat, en laat je niet nog maandenlang aan het lijntje houden. Deze man gaat zoveel ruimte nemen als jij hem geeft, zonder rekening te houden met jouw gevoelens. Je bent echt veel meer waard dan dat.
Jouw man wil blijkbaar uitproberen of hij met die vrouw beter af is dan met jou, de moeder van zijn kinderen en degene waar hij al jaren mee samen is. Dat is absoluut respectloos.
Iemand de echt van je houdt en waar jij iets aan hebt, die doet je dit niet aan. Draai het eens om, zou jij hem dit flikken en zou je van hem verwachten dat hij zou pikken? Ik geloof er niks van.
Het is heel erg slikken nu, maar de kans is volgens mij bijna honderd procent dat je op de iets langere duur een stuk gelukkiger wordt zonder deze egoïstisch loser. Gun jezelf dat, en laat je niet nog maandenlang aan het lijntje houden. Deze man gaat zoveel ruimte nemen als jij hem geeft, zonder rekening te houden met jouw gevoelens. Je bent echt veel meer waard dan dat.
maandag 5 oktober 2009 om 16:16
Lieve Deb,
Vol ongeloof heb ik je post gelezen. Story of mij life, anderhalf jaar geleden....
13 jaar, 1 dochter van nu 6. We hadden een hele goede relatie, zonder bijzonderheden. We hoorden bij elkaar!
Ex biechtte op een gegeven moment op ( 1 week na hun "relatie") dat hij iets had met de secretaresse. Diezelfde dag stond hij buiten.
3 weken later dwong ik hem (fout van mij.... ik weet het....) een keuze te maken, ik trok het niet meer. Hij wist het namelijk allemaal niet meer, was heel erg in de war. Hij besloot toen terug te komen maar ik voelde meteen dat het niet voor 100% was. We hebben 2 maandjes aangesukkeld voordat ik besloot er een punt achter te zetten. Ik ging met dochter uit huis (eigen huisje) en begon opnieuw. Ik was ook doodsbang debje, dat is ook heel normaal..... Maar het lukt je! Ik vind het zalig om alleen te zijn! Wat een rust!! Ik kon weer genieten van onze mooie dochter, en was totaal niet bezig met ex.
Hij is nadat we uit elkaar waren weer terug gegaan naar zijn secretaresse en heeft zelfs een kind bij haar verwekt (tenminste, daar gaan we vanuit want zij deed het met meedere mannen - lang verhaal.........) Meteen nadat zij erachter kwam dat ze zwanger was heeft ze mijn ex gedumpt, hij heeft ze nooit meer gesproken. Hij stortte volledig in en heeft ook prof. hulp gehad om er weer bovenop te komen.
Hij was mijn soulmate.... We hebben geen moment ruzie gehad, dat weigerde ik. Ik wilde mijn energie stoppen in belangrijkere dingen, zoals onze dochter, en op eigen benen staan. En dat lukte!!!!! Hert vrat me volledig op maar ik ben supertrots op mijzelf! En jij kan dat ook!!
Ik heb wat leuke dates gehad in de tussentijd, allemaal geen moeite mee gehad. Ook ik dacht het vertrouwen kwijt te zijn...
En guess what?? Mijn ex en ik zijn weer bij elkaar....
We waren elkaar volledig verloren (en hij was zo dom in die tijd dus vreemd te gaan) maar nu hebben wij elkaar weer gevonden!
Durf de stap te nemen naar zelfstandigheid en het komt vanzelf goed.....
Heel veel sterkte om door deze moeilijke periode door te komen!
Vol ongeloof heb ik je post gelezen. Story of mij life, anderhalf jaar geleden....
13 jaar, 1 dochter van nu 6. We hadden een hele goede relatie, zonder bijzonderheden. We hoorden bij elkaar!
Ex biechtte op een gegeven moment op ( 1 week na hun "relatie") dat hij iets had met de secretaresse. Diezelfde dag stond hij buiten.
3 weken later dwong ik hem (fout van mij.... ik weet het....) een keuze te maken, ik trok het niet meer. Hij wist het namelijk allemaal niet meer, was heel erg in de war. Hij besloot toen terug te komen maar ik voelde meteen dat het niet voor 100% was. We hebben 2 maandjes aangesukkeld voordat ik besloot er een punt achter te zetten. Ik ging met dochter uit huis (eigen huisje) en begon opnieuw. Ik was ook doodsbang debje, dat is ook heel normaal..... Maar het lukt je! Ik vind het zalig om alleen te zijn! Wat een rust!! Ik kon weer genieten van onze mooie dochter, en was totaal niet bezig met ex.
Hij is nadat we uit elkaar waren weer terug gegaan naar zijn secretaresse en heeft zelfs een kind bij haar verwekt (tenminste, daar gaan we vanuit want zij deed het met meedere mannen - lang verhaal.........) Meteen nadat zij erachter kwam dat ze zwanger was heeft ze mijn ex gedumpt, hij heeft ze nooit meer gesproken. Hij stortte volledig in en heeft ook prof. hulp gehad om er weer bovenop te komen.
Hij was mijn soulmate.... We hebben geen moment ruzie gehad, dat weigerde ik. Ik wilde mijn energie stoppen in belangrijkere dingen, zoals onze dochter, en op eigen benen staan. En dat lukte!!!!! Hert vrat me volledig op maar ik ben supertrots op mijzelf! En jij kan dat ook!!
Ik heb wat leuke dates gehad in de tussentijd, allemaal geen moeite mee gehad. Ook ik dacht het vertrouwen kwijt te zijn...
En guess what?? Mijn ex en ik zijn weer bij elkaar....
We waren elkaar volledig verloren (en hij was zo dom in die tijd dus vreemd te gaan) maar nu hebben wij elkaar weer gevonden!
Durf de stap te nemen naar zelfstandigheid en het komt vanzelf goed.....
Heel veel sterkte om door deze moeilijke periode door te komen!
maandag 5 oktober 2009 om 16:41
quote:debtje1978 schreef op 05 oktober 2009 @ 12:48:
Ben het er volledig mee eens hoor Alba. Ik zou mij echt niet kunnen voorstellen dat ik nu met een andere man op vakantie zou moeten gaan, gevoelens of niet. Hij wilt volgens mij gewoon alles eens geprobeerd hebben voor hij dan eventueel zou terugkomen naar mij, anders zou hij zich mss heel zijn leven kunnen afvragen of het toch niets zou geworden zijn.
Maar hoe meer ik erover nadenk, samen met jullie, denk ik echt dat die reis moet doorgaan opdat het mijn moment zal zijn dat ik mijn 'klik' ga maken en afstand ga kunnen nemen.
Ik hoop dat echt!
Ik kan me wel voorstellen dat je dit zo voelt, maar wat doe je nu als hij jou tijdens die reis iedere dag belt omdat hij je zo mist en zo'n spijt heeft? Als hij je verzekerd dat er echt niks gebeurd met die vrouw, dat ze elkaar eigenlijk niet zien omdat zij hem toch niet moet?
Dan sta jij alleen maar nóg meer te twijfelen dan nu...
Dat is waar ik bang voor ben als jij die beslissing niet neemt vóórdat hij op vakantie gaat. Wat is het verschil tussen nu en dan? Hij geeft duidelijk aan dat hij wil gaan, hoe veel erger/duidelijker kan het worden?
Ben het er volledig mee eens hoor Alba. Ik zou mij echt niet kunnen voorstellen dat ik nu met een andere man op vakantie zou moeten gaan, gevoelens of niet. Hij wilt volgens mij gewoon alles eens geprobeerd hebben voor hij dan eventueel zou terugkomen naar mij, anders zou hij zich mss heel zijn leven kunnen afvragen of het toch niets zou geworden zijn.
Maar hoe meer ik erover nadenk, samen met jullie, denk ik echt dat die reis moet doorgaan opdat het mijn moment zal zijn dat ik mijn 'klik' ga maken en afstand ga kunnen nemen.
Ik hoop dat echt!
Ik kan me wel voorstellen dat je dit zo voelt, maar wat doe je nu als hij jou tijdens die reis iedere dag belt omdat hij je zo mist en zo'n spijt heeft? Als hij je verzekerd dat er echt niks gebeurd met die vrouw, dat ze elkaar eigenlijk niet zien omdat zij hem toch niet moet?
Dan sta jij alleen maar nóg meer te twijfelen dan nu...
Dat is waar ik bang voor ben als jij die beslissing niet neemt vóórdat hij op vakantie gaat. Wat is het verschil tussen nu en dan? Hij geeft duidelijk aan dat hij wil gaan, hoe veel erger/duidelijker kan het worden?
zondag 11 oktober 2009 om 17:43
Hello allemaal, hier ben ik nog eens.
Ik zou willen zeggen met een update, maar er valt niet veel up-to-daten eigenlijk. Buiten dat we gisterenavond het beste gesprek gehad hebben in jaren maar ik blijf met de beide voetjes op de grond.
We hebben gesproken over ons huwelijk, waar het fout gelopen is en vooral waar HIJ fout gegaan is. Dus ergens wel een pluspunt dat hij over alles nadenkt en blijkbaar stilstaat bij zijn eigen gedrag van de laatste jaren. Een pluspunt zeg ik, al was het maar dat hij niet een tweede keer hetzelfde tegenkomt, al dan niet in een nieuwe relatie.
En blijkbaar denkt hij dat we zo sterk waren als koppel dat we hier ook nog zouden uitgeraken, mits grote veranderingen van zijn kant natuurlijk. Maar belangrijkste is natuurlijk hoe ik er over denk want hij weet nu dat ondertussen de rollen omgekeerd zijn en dat het aan mij zal liggen of we weer samen komen of niet. En ik? ik twijfel nog altijd! Ergens wil ik natuurlijk nie liever dat hij weer de man is waarop ik op verliefd geworden ben, dat is de ene kant. Maar zo komt dan de andere kant: wat heeft hij al niet allemaal mispeuterd de laatste tijd en wordt het niet tijd dat ik verder ga?
Welk voorbeeld geef ik aan mijn zoon? Die smeekt om zijn papa, en die niet liever wil dat we weer 'vriendjes' worden en leuke dingen doen samen. Waardoor ik dan denk, wat ben ik egoïstisch, het kind wil zijn vader, en ik ga de boeman spelen en het hem ontzeggen voor de rest van zijn leven...
En dan de reis natuurlijk. Die gaat nog altijd door zoals gepland, maar met veel minder enthousiasme al tot nu toe. Hij ziet het niets worden, heeft al lang spijt van de impulsieve beslissing en denkt zelfs dat hij daarna geen contact meer zal hebben met haar. Maar ja, zoals ik als zei, ik blijf met beide voetjes op de grond, neem zoals het komt, weet dat ik sterk genoeg ben om alleen door te gaan als het moet en wat ons huwelijk betreft... onze leuze voor het moment: we zullen zien!
Nog eens allemaal bedankt voor jullie toffe en steunende reakties.
Het lijkt mss niet zo, maar het heeft me veel doen nadenken en als ik een moeilijk moment heb, herlees ik alles en voel me weer een stuk beter.
Ik blijf jullie op de hoogte houden en dikke knuf aan allen.
Ik zou willen zeggen met een update, maar er valt niet veel up-to-daten eigenlijk. Buiten dat we gisterenavond het beste gesprek gehad hebben in jaren maar ik blijf met de beide voetjes op de grond.
We hebben gesproken over ons huwelijk, waar het fout gelopen is en vooral waar HIJ fout gegaan is. Dus ergens wel een pluspunt dat hij over alles nadenkt en blijkbaar stilstaat bij zijn eigen gedrag van de laatste jaren. Een pluspunt zeg ik, al was het maar dat hij niet een tweede keer hetzelfde tegenkomt, al dan niet in een nieuwe relatie.
En blijkbaar denkt hij dat we zo sterk waren als koppel dat we hier ook nog zouden uitgeraken, mits grote veranderingen van zijn kant natuurlijk. Maar belangrijkste is natuurlijk hoe ik er over denk want hij weet nu dat ondertussen de rollen omgekeerd zijn en dat het aan mij zal liggen of we weer samen komen of niet. En ik? ik twijfel nog altijd! Ergens wil ik natuurlijk nie liever dat hij weer de man is waarop ik op verliefd geworden ben, dat is de ene kant. Maar zo komt dan de andere kant: wat heeft hij al niet allemaal mispeuterd de laatste tijd en wordt het niet tijd dat ik verder ga?
Welk voorbeeld geef ik aan mijn zoon? Die smeekt om zijn papa, en die niet liever wil dat we weer 'vriendjes' worden en leuke dingen doen samen. Waardoor ik dan denk, wat ben ik egoïstisch, het kind wil zijn vader, en ik ga de boeman spelen en het hem ontzeggen voor de rest van zijn leven...
En dan de reis natuurlijk. Die gaat nog altijd door zoals gepland, maar met veel minder enthousiasme al tot nu toe. Hij ziet het niets worden, heeft al lang spijt van de impulsieve beslissing en denkt zelfs dat hij daarna geen contact meer zal hebben met haar. Maar ja, zoals ik als zei, ik blijf met beide voetjes op de grond, neem zoals het komt, weet dat ik sterk genoeg ben om alleen door te gaan als het moet en wat ons huwelijk betreft... onze leuze voor het moment: we zullen zien!
Nog eens allemaal bedankt voor jullie toffe en steunende reakties.
Het lijkt mss niet zo, maar het heeft me veel doen nadenken en als ik een moeilijk moment heb, herlees ik alles en voel me weer een stuk beter.
Ik blijf jullie op de hoogte houden en dikke knuf aan allen.
zondag 11 oktober 2009 om 17:45
zondag 11 oktober 2009 om 17:47
Waarom voel jij jezelf de boeman die je kind zijn vader ontneemt, terwijl hij het nota bene niet eens kan opbrengen om die reis te annuleren? Wat koop jij er nou voor dat hij spijt heeft van zijn impulsieve beslissing, hij kan die spijt toch omzetten in daden en niet gaan? Alsof je door de politie wordt opgehaald als je eenmaal een reis hebt geboekt en vervolgens niet komt opdagen. Wat is de reden dat hij het toch laat doorgaan als hij, naar eigen zeggen, zijn huwelijk zo belangrijk vindt?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 11 oktober 2009 om 17:48
quote:debtje1978 schreef op 11 oktober 2009 @ 17:43:
Hello allemaal, hier ben ik nog eens.
Ik zou willen zeggen met een update, maar er valt niet veel up-to-daten eigenlijk. Buiten dat we gisterenavond het beste gesprek gehad hebben in jaren maar ik blijf met de beide voetjes op de grond.
We hebben gesproken over ons huwelijk, waar het fout gelopen is en vooral waar HIJ fout gegaan is. Dus ergens wel een pluspunt dat hij over alles nadenkt en blijkbaar stilstaat bij zijn eigen gedrag van de laatste jaren. Een pluspunt zeg ik, al was het maar dat hij niet een tweede keer hetzelfde tegenkomt, al dan niet in een nieuwe relatie.
En blijkbaar denkt hij dat we zo sterk waren als koppel dat we hier ook nog zouden uitgeraken, mits grote veranderingen van zijn kant natuurlijk. Maar belangrijkste is natuurlijk hoe ik er over denk want hij weet nu dat ondertussen de rollen omgekeerd zijn en dat het aan mij zal liggen of we weer samen komen of niet. En ik? ik twijfel nog altijd! Ergens wil ik natuurlijk nie liever dat hij weer de man is waarop ik op verliefd geworden ben, dat is de ene kant. Maar zo komt dan de andere kant: wat heeft hij al niet allemaal mispeuterd de laatste tijd en wordt het niet tijd dat ik verder ga?
Welk voorbeeld geef ik aan mijn zoon? Die smeekt om zijn papa, en die niet liever wil dat we weer 'vriendjes' worden en leuke dingen doen samen. Waardoor ik dan denk, wat ben ik egoïstisch, het kind wil zijn vader, en ik ga de boeman spelen en het hem ontzeggen voor de rest van zijn leven...
En dan de reis natuurlijk. Die gaat nog altijd door zoals gepland, maar met veel minder enthousiasme al tot nu toe. Hij ziet het niets worden, heeft al lang spijt van de impulsieve beslissing en denkt zelfs dat hij daarna geen contact meer zal hebben met haar. Maar ja, zoals ik als zei, ik blijf met beide voetjes op de grond, neem zoals het komt, weet dat ik sterk genoeg ben om alleen door te gaan als het moet en wat ons huwelijk betreft... onze leuze voor het moment: we zullen zien!
Nog eens allemaal bedankt voor jullie toffe en steunende reakties.
Het lijkt mss niet zo, maar het heeft me veel doen nadenken en als ik een moeilijk moment heb, herlees ik alles en voel me weer een stuk beter.
Ik blijf jullie op de hoogte houden en dikke knuf aan allen.Tjeez wat laat jij je in de maling nemen zeg! Sorry meid, maar dit accepteer je zelf.
Hello allemaal, hier ben ik nog eens.
Ik zou willen zeggen met een update, maar er valt niet veel up-to-daten eigenlijk. Buiten dat we gisterenavond het beste gesprek gehad hebben in jaren maar ik blijf met de beide voetjes op de grond.
We hebben gesproken over ons huwelijk, waar het fout gelopen is en vooral waar HIJ fout gegaan is. Dus ergens wel een pluspunt dat hij over alles nadenkt en blijkbaar stilstaat bij zijn eigen gedrag van de laatste jaren. Een pluspunt zeg ik, al was het maar dat hij niet een tweede keer hetzelfde tegenkomt, al dan niet in een nieuwe relatie.
En blijkbaar denkt hij dat we zo sterk waren als koppel dat we hier ook nog zouden uitgeraken, mits grote veranderingen van zijn kant natuurlijk. Maar belangrijkste is natuurlijk hoe ik er over denk want hij weet nu dat ondertussen de rollen omgekeerd zijn en dat het aan mij zal liggen of we weer samen komen of niet. En ik? ik twijfel nog altijd! Ergens wil ik natuurlijk nie liever dat hij weer de man is waarop ik op verliefd geworden ben, dat is de ene kant. Maar zo komt dan de andere kant: wat heeft hij al niet allemaal mispeuterd de laatste tijd en wordt het niet tijd dat ik verder ga?
Welk voorbeeld geef ik aan mijn zoon? Die smeekt om zijn papa, en die niet liever wil dat we weer 'vriendjes' worden en leuke dingen doen samen. Waardoor ik dan denk, wat ben ik egoïstisch, het kind wil zijn vader, en ik ga de boeman spelen en het hem ontzeggen voor de rest van zijn leven...
En dan de reis natuurlijk. Die gaat nog altijd door zoals gepland, maar met veel minder enthousiasme al tot nu toe. Hij ziet het niets worden, heeft al lang spijt van de impulsieve beslissing en denkt zelfs dat hij daarna geen contact meer zal hebben met haar. Maar ja, zoals ik als zei, ik blijf met beide voetjes op de grond, neem zoals het komt, weet dat ik sterk genoeg ben om alleen door te gaan als het moet en wat ons huwelijk betreft... onze leuze voor het moment: we zullen zien!
Nog eens allemaal bedankt voor jullie toffe en steunende reakties.
Het lijkt mss niet zo, maar het heeft me veel doen nadenken en als ik een moeilijk moment heb, herlees ik alles en voel me weer een stuk beter.
Ik blijf jullie op de hoogte houden en dikke knuf aan allen.Tjeez wat laat jij je in de maling nemen zeg! Sorry meid, maar dit accepteer je zelf.
zondag 11 oktober 2009 om 17:55
quote:debtje1978 schreef op 11 oktober 2009 @ 17:52:
Wat accepteer ik zelf?
Dat hij doodleuk met die andere vrouw op vakantie gaat en dat hij je vervolgens de verantwoordelijkheid in de schoenen schuift van het al dan niet uiteenvallen van jullie gezin.
Echt, waarom kan hij die reis niet annuleren? Wil hij echt nog uitproberen of het met haar iets kan worden? Vind je dat niet ontzettend opportunistisch, zeg maar gewoon schofterig? Vindt hij dat hij het niet kan maken naar haar? Vindt hij het niet belangrijker wat hij naar jou wel en niet kan maken?
Wat accepteer ik zelf?
Dat hij doodleuk met die andere vrouw op vakantie gaat en dat hij je vervolgens de verantwoordelijkheid in de schoenen schuift van het al dan niet uiteenvallen van jullie gezin.
Echt, waarom kan hij die reis niet annuleren? Wil hij echt nog uitproberen of het met haar iets kan worden? Vind je dat niet ontzettend opportunistisch, zeg maar gewoon schofterig? Vindt hij dat hij het niet kan maken naar haar? Vindt hij het niet belangrijker wat hij naar jou wel en niet kan maken?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
