Relaties
alle pijlers
Relatieproblemen met vriend met eigen zaak
donderdag 22 oktober 2009 om 17:34
Hoi,
Ik heb op dit moment serieuze relatieproblemen met mijn vriend. Hij heeft ruim 2 jaar zij eigen bedrijf en het succes ontgroeit hem een beetje. Op zich fijn natuurlijk, maar hij kan het allemaal niet meer aan. Hij is nu al maanden overspannen en wil geen rust nemen. Hij houdt teveel zaken in zijn hoofd waardoor er niemand is die het een dag van hem over kan nemen znder dat ze toch zijn hulp nodig hebben. Door deze periode is hij vreselijk hard en zakelijk geworden. Ook naar mij toe. Hij neemt het mij kwalijk als ik een vrije dag opneem omdat hij dat niet kan. En als ik dan aanbied een vrije dag op te nemen zodat ik bij hem kan werken zodat hij vrij kan zijn, dan gaat dat natuurlijk ook niet. Ik mag hem niet meer vertellen hoe ik me eronder voel, want dan leg ik nog meer zorgen bij hem neer. Maar juist doordat hij zo afstandelijk reageert krijg ik de neiging het te vertellen. Hij valt uit om de gekste dingen en dat pik ik allemaal omdat ik weet dat hij het eigenlijk niet zo bedoelt. Maar als ik er dan 1 keer wel iets van zeg (het wordt mij soms ook teveel), dan hou ik weer geen rekening met hem en heeft hij het idee dat ik hem niet 100% steun.
Af en toe heb ik het idee dat hij het wel makkelijk vindt dat ik het volledige huishouden doe, waardoor hij nooit meer thuis hoeft te zijn. Als ik vraag of hij ook eens een avond thuis kan zijn eis ik teveel aandacht op. Zo moeilijk allemaal. Ik heb het er al met veel mensen over gehad, maar iedereen geeft mij dan gelijk. Als ze met mijn vriend praten krijgt hij gelijk Lekker vaag dus. Ik heb vandaag eens zitten lezen op dit forum en er kwamen zulke bruikbare adviezen voorbij dat ik dat ook maar eens ga proberen.
Ben ik inderdaad te veeleisend en egoistisch? Of moet hij toch ook rekening gaan houden met mijn problemen?
Groetjes
donderdag 22 oktober 2009 om 17:39
Een relatie heb je samen. Natuurlijk kan je elkaar een beetje ontzien in drukke periodes, maar je hoeft jezelf niet volledig weg te cijferen. Je moet in staat kunnen blijven om ook met jouw verhaal bij hem terecht te kunnen, anders hou je het op termijn niet vol natuurlijk.
Probeer nog een keer met hem te praten, of schrijf hem desnoods een brief. Hij zal een goede balans moeten gaan maken tussen zijn werk en zijn prive, niet alleen voor jullie relatie, maar ik denk ook zeker voor zijn eigen gezondheid.
Probeer nog een keer met hem te praten, of schrijf hem desnoods een brief. Hij zal een goede balans moeten gaan maken tussen zijn werk en zijn prive, niet alleen voor jullie relatie, maar ik denk ook zeker voor zijn eigen gezondheid.
donderdag 22 oktober 2009 om 17:41
donderdag 22 oktober 2009 om 17:52
Ik vind jou niet egoïstisch. Zoals jij het omschrijft is hij aardig gestresst en reageert dat op jou af. Zoals in je voorbeeld dat als jij vrij neemt, dat hij dat afkeurt. Klinkt als zijnde een beetje jaloers.
Tot hem door proberen te dringen is belangrijk. Wacht een goed moment af, om met hem te praten. Een zondag bijvoorbeeld? Hij moet toch eens vrije tijd hebben? Wacht tot hij ontspannen is en knoop een gesprek aan. Ga niet in de aanval, maar begin met de goede dingen. Zeg tegen hem hoeveel bewondering je voor hem hebt, dat hij deze zaak op poten hebt gezet en dat hij succes heeft. Ga dan op een gegeven moment over op het punt, dat het vast stressvol moet zijn voor hem. Toon begrip en inlevensvermogen. Als hij hier dan positief op reageert, kan je aan gaan geven dat hij af en toe wel erg gestresst op je overkomt en jij daar hinder van ondervindt.
Mocht dit niet helpen, of escaleert de boel voortijdig, tja, dan zou ik het ook niet meer weten. Misschien is een statement maken door even tijdelijk ergens anders te gaan logeren, de enige optie dan. Maar eerst: proberen door begrip en medeleven te tonen, tot hem door te dringen.
Mensen komen vaak vast te zitten in patronen en zien dan vaak niet meer wat ze fout hierin doen. Probeer op deze basis begripvol te zijn.Het lijkt mij erop dat je vriend totaal doorgeslagen is in er zijn voor zijn werk. Maar jij bent er ook nog, en dat mag hij best weten.
Tot hem door proberen te dringen is belangrijk. Wacht een goed moment af, om met hem te praten. Een zondag bijvoorbeeld? Hij moet toch eens vrije tijd hebben? Wacht tot hij ontspannen is en knoop een gesprek aan. Ga niet in de aanval, maar begin met de goede dingen. Zeg tegen hem hoeveel bewondering je voor hem hebt, dat hij deze zaak op poten hebt gezet en dat hij succes heeft. Ga dan op een gegeven moment over op het punt, dat het vast stressvol moet zijn voor hem. Toon begrip en inlevensvermogen. Als hij hier dan positief op reageert, kan je aan gaan geven dat hij af en toe wel erg gestresst op je overkomt en jij daar hinder van ondervindt.
Mocht dit niet helpen, of escaleert de boel voortijdig, tja, dan zou ik het ook niet meer weten. Misschien is een statement maken door even tijdelijk ergens anders te gaan logeren, de enige optie dan. Maar eerst: proberen door begrip en medeleven te tonen, tot hem door te dringen.
Mensen komen vaak vast te zitten in patronen en zien dan vaak niet meer wat ze fout hierin doen. Probeer op deze basis begripvol te zijn.Het lijkt mij erop dat je vriend totaal doorgeslagen is in er zijn voor zijn werk. Maar jij bent er ook nog, en dat mag hij best weten.
anoniem_6463b566da7f9 wijzigde dit bericht op 22-10-2009 17:54
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 22 oktober 2009 om 17:58
quote:Pannetje schreef op 22 oktober 2009 @ 17:41:
HIj moet prioriteiten gaan stellen in zijn leven, anders gaat hij heel, heel diep vallen straks. Of het kost hem zijn relatie. Zet hem eens gewoon op de bank en eis een gesprek. Wil hij dit niet, ga dan even bij een vriendin wonen ofzo...misschien schrikt hij daarvan.
Wát? Je adviseert haar om hem te manipuleren?
TO, praat met hem. En als hij niet wil praten dan vertel je hem zoals iemand al zei dat hij prioriteiten moet gaan stellen, omdat hij anders inderdaad heel hard onderuit gaat, of het kost hem zijn relatie. Aan beide dingen kan hij iets doen voordat het te laat is, maar dan moet hij éven tijd vrij maken voor een goed gesprek en een nieuw plan.
HIj moet prioriteiten gaan stellen in zijn leven, anders gaat hij heel, heel diep vallen straks. Of het kost hem zijn relatie. Zet hem eens gewoon op de bank en eis een gesprek. Wil hij dit niet, ga dan even bij een vriendin wonen ofzo...misschien schrikt hij daarvan.
Wát? Je adviseert haar om hem te manipuleren?
TO, praat met hem. En als hij niet wil praten dan vertel je hem zoals iemand al zei dat hij prioriteiten moet gaan stellen, omdat hij anders inderdaad heel hard onderuit gaat, of het kost hem zijn relatie. Aan beide dingen kan hij iets doen voordat het te laat is, maar dan moet hij éven tijd vrij maken voor een goed gesprek en een nieuw plan.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:04
De drukte is iets waarvan we dachten dat het tijdelijk was, maar wat nu al ruim een jaar aanhoudt. Elke keer als we denken dat het rustiger wordt komen er weer nieuwe opdrachten/klanten binnen. Het houdt gewoon niet op.
We hebben er al uren over gepraat. Hij dreigt namelijk steeds bij me weg te gaan als hij vindt dat ik er niet meer voor hem ben. Ik probeer hem dan in te laten zien dat dat onzin is en dan blijft hij toch weer. Ik denk ook dat die dreigementen zijn om druk uit te oefenen, want ik hem hem zondag verteld dat hijdan maar moest gaan. Dat mijn energie op is. Toen is hij volledig ingestort, want dit was niet wat hij wilde. Tijdens die huilbui zag ik eindelijke de jongen weer terug waar ik zo verliefd op was geworden. Maar 3 dagen later verteld hij me dat hij niet meer weet wt er in die 2 uur gebeurd is (was ook extreem, hyperventileren, schreeuwen om zijn ouders etc). Ik heb uiteindelijk zijn ouders gebeld en die hebben hem nadat hij gekalmeerd was meegenomen. Krijg ik nog een sneer ook waarom hij nou weer zo was. Hij zit nu in elk geval bij zijn ouders thuis en ik zit alleen in ons huis. Even een pauze ingelast.
Het is zo moeilijk, want als ik logisch nadenk kan ik hier niet mee verder. Energie is echt op. Maar we zijn al 5,5 jaar samen en ik geef ontzettend veel om hem. Ik weet ook dat hij nu zo doet vanwege stress. Maar dat maakt het er niet leuker op.
We hebben er al uren over gepraat. Hij dreigt namelijk steeds bij me weg te gaan als hij vindt dat ik er niet meer voor hem ben. Ik probeer hem dan in te laten zien dat dat onzin is en dan blijft hij toch weer. Ik denk ook dat die dreigementen zijn om druk uit te oefenen, want ik hem hem zondag verteld dat hijdan maar moest gaan. Dat mijn energie op is. Toen is hij volledig ingestort, want dit was niet wat hij wilde. Tijdens die huilbui zag ik eindelijke de jongen weer terug waar ik zo verliefd op was geworden. Maar 3 dagen later verteld hij me dat hij niet meer weet wt er in die 2 uur gebeurd is (was ook extreem, hyperventileren, schreeuwen om zijn ouders etc). Ik heb uiteindelijk zijn ouders gebeld en die hebben hem nadat hij gekalmeerd was meegenomen. Krijg ik nog een sneer ook waarom hij nou weer zo was. Hij zit nu in elk geval bij zijn ouders thuis en ik zit alleen in ons huis. Even een pauze ingelast.
Het is zo moeilijk, want als ik logisch nadenk kan ik hier niet mee verder. Energie is echt op. Maar we zijn al 5,5 jaar samen en ik geef ontzettend veel om hem. Ik weet ook dat hij nu zo doet vanwege stress. Maar dat maakt het er niet leuker op.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:09
Aha, praatfase inmiddels voorbij. Meenemen naar de huisarts, leg het probleem aan haar/hem voor. Als meneer dat niet wil, wijs hem dan fijntjes op zijn gedrag van de afgelopen tijd.Wijs hem erop dat het alleen nog tussen jullie gaat werken, als hij hier ook aan wil werken. Het moet van twee kanten komen, zoals in elke relatie.
Ik vind het niet voor hem spreken dat hij jou onder druk probeerde te zetten. Hij klinkt namelijk ontzettend ego: jij moet er alleen voor hem zijn? Jij moet hem steunen?
Hij is overspannen, als de neten. Absoluut. Maar het probleem is dat hij dit eerst moet inzien, hij is de enige die hier wat aan kan doen. Met hulp, maar hij moet het wel zelf willen.
Ik vind het niet voor hem spreken dat hij jou onder druk probeerde te zetten. Hij klinkt namelijk ontzettend ego: jij moet er alleen voor hem zijn? Jij moet hem steunen?
Hij is overspannen, als de neten. Absoluut. Maar het probleem is dat hij dit eerst moet inzien, hij is de enige die hier wat aan kan doen. Met hulp, maar hij moet het wel zelf willen.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:11
donderdag 22 oktober 2009 om 18:13
quote:Madhe schreef op 22 oktober 2009 @ 18:11:
Hij dreigt weg te gaan als jij er niet voor hem bent, maar hij vindt het de normaalste zaak van de wereld dat hij er niet voor jou is? Wat een waardeloze zak.
Ik zou hier zo klaar mee zijn, met die emotionele chantage. Want waarom blijf je? Omdat je zoveel van hem houdt? Wat win jij hieruit?Ik benaderde het iets milder maar ben het hier wel mee eens. Die hele familie klinkt nogal ego. Jij bent er ook nog! Het kan en mag in een relatie niet alleen maar geven en in zijn geval nemen zijn, kom nou!
Hij dreigt weg te gaan als jij er niet voor hem bent, maar hij vindt het de normaalste zaak van de wereld dat hij er niet voor jou is? Wat een waardeloze zak.
Ik zou hier zo klaar mee zijn, met die emotionele chantage. Want waarom blijf je? Omdat je zoveel van hem houdt? Wat win jij hieruit?Ik benaderde het iets milder maar ben het hier wel mee eens. Die hele familie klinkt nogal ego. Jij bent er ook nog! Het kan en mag in een relatie niet alleen maar geven en in zijn geval nemen zijn, kom nou!
donderdag 22 oktober 2009 om 18:16
quote:Madhe schreef op 22 oktober 2009 @ 17:58:
[...]
Wát? Je adviseert haar om hem te manipuleren?
TO, praat met hem. En als hij niet wil praten dan vertel je hem zoals iemand al zei dat hij prioriteiten moet gaan stellen, omdat hij anders inderdaad heel hard onderuit gaat, of het kost hem zijn relatie. Aan beide dingen kan hij iets doen voordat het te laat is, maar dan moet hij éven tijd vrij maken voor een goed gesprek en een nieuw plan.Nee hoor...eerst praten en als dat niet helpt kan het soms helpen om iemand even wakker te schudden.
[...]
Wát? Je adviseert haar om hem te manipuleren?
TO, praat met hem. En als hij niet wil praten dan vertel je hem zoals iemand al zei dat hij prioriteiten moet gaan stellen, omdat hij anders inderdaad heel hard onderuit gaat, of het kost hem zijn relatie. Aan beide dingen kan hij iets doen voordat het te laat is, maar dan moet hij éven tijd vrij maken voor een goed gesprek en een nieuw plan.Nee hoor...eerst praten en als dat niet helpt kan het soms helpen om iemand even wakker te schudden.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:20
Alokli, wat een moeilijke situatie! Ik kan me zo goed voorstellen dat je niet op wil geven en nog steeds energie in deze relatie wilt stoppen, omdat je het niet op wilt geven en nog steeds van je vriend houdt.
Stress is echter geen excuus voor dit gedrag! Een keer onnodig kattig of een week narrig zijn omdat het op je werk druk is, ok, maar hij is je aan het manipuleren en onredelijk in zijn verwachtingen. Het is aan jou om daar een streep onder te zetten, hoe moeilijk dat ook is. Als hij niet wil luisteren, niet mee wil denken en dus op geen enkele manier rekening met jou houdt, wíl houden, dan moet jij je consequenties kiezen.
Sterkte meid!
Stress is echter geen excuus voor dit gedrag! Een keer onnodig kattig of een week narrig zijn omdat het op je werk druk is, ok, maar hij is je aan het manipuleren en onredelijk in zijn verwachtingen. Het is aan jou om daar een streep onder te zetten, hoe moeilijk dat ook is. Als hij niet wil luisteren, niet mee wil denken en dus op geen enkele manier rekening met jou houdt, wíl houden, dan moet jij je consequenties kiezen.
Sterkte meid!
donderdag 22 oktober 2009 om 18:20
[quoteHet kan en mag in een relatie niet alleen maar geven en in zijn geval nemen zijn, kom nou![/quote]
Nee, dat zei ik ook al. Maar omdat hij in mijn zieke periode zoveel gegeven heeft vindt hij het nu mijn beurt. En als ik dat zeg dat dit niet iets is wat je kunt wegen, dan krijg ik nauwelijks reactie.
Ik probeer hem ook in te laten zien dat hij zo niet verder kan. En dan denkt hij dat ik alleen aan mezelf denk, maar ik bedoel juist ook voor hem.
En waarom ik nog bij hem ben? Omdat ik hem ook anders gekend heb. Als een lieve warme jongen die alles voor me zou doen als ik het maar vroeg. Ik hoop gewoon nog steeds dat dit tijdelijk is en dat het beter wordt. Maar elke keer als we een stap in die richting zetten gebeurt er weer iets op de zaak. En onze relatie is nu niet stabiel genoeg om dat op te vangen.
Nee, dat zei ik ook al. Maar omdat hij in mijn zieke periode zoveel gegeven heeft vindt hij het nu mijn beurt. En als ik dat zeg dat dit niet iets is wat je kunt wegen, dan krijg ik nauwelijks reactie.
Ik probeer hem ook in te laten zien dat hij zo niet verder kan. En dan denkt hij dat ik alleen aan mezelf denk, maar ik bedoel juist ook voor hem.
En waarom ik nog bij hem ben? Omdat ik hem ook anders gekend heb. Als een lieve warme jongen die alles voor me zou doen als ik het maar vroeg. Ik hoop gewoon nog steeds dat dit tijdelijk is en dat het beter wordt. Maar elke keer als we een stap in die richting zetten gebeurt er weer iets op de zaak. En onze relatie is nu niet stabiel genoeg om dat op te vangen.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:24
quote:Kastanjez schreef op 22 oktober 2009 @ 18:20:
Alokli, wat een moeilijke situatie! Ik kan me zo goed voorstellen dat je niet op wil geven en nog steeds energie in deze relatie wilt stoppen, omdat je het niet op wilt geven en nog steeds van je vriend houdt.
Stress is echter geen excuus voor dit gedrag! Een keer onnodig kattig of een week narrig zijn omdat het op je werk druk is, ok, maar hij is je aan het manipuleren en onredelijk in zijn verwachtingen. Het is aan jou om daar een streep onder te zetten, hoe moeilijk dat ook is. Als hij niet wil luisteren, niet mee wil denken en dus op geen enkele manier rekening met jou houdt, wíl houden, dan moet jij je consequenties kiezen.
Sterkte meid!Ik heb ook mijn conclusies getrokken en hem uiteindelijk verteld dat als hij zo graag weg wil, dat hij dan maar moest gaan. Maar omdat hij toen instortte en ineens hele andere dingen zei kreeg ik toch weer een beetje hoop. Dat was wel een domper toen hij later vertelde dat hij er niks meer van wist.
Alokli, wat een moeilijke situatie! Ik kan me zo goed voorstellen dat je niet op wil geven en nog steeds energie in deze relatie wilt stoppen, omdat je het niet op wilt geven en nog steeds van je vriend houdt.
Stress is echter geen excuus voor dit gedrag! Een keer onnodig kattig of een week narrig zijn omdat het op je werk druk is, ok, maar hij is je aan het manipuleren en onredelijk in zijn verwachtingen. Het is aan jou om daar een streep onder te zetten, hoe moeilijk dat ook is. Als hij niet wil luisteren, niet mee wil denken en dus op geen enkele manier rekening met jou houdt, wíl houden, dan moet jij je consequenties kiezen.
Sterkte meid!Ik heb ook mijn conclusies getrokken en hem uiteindelijk verteld dat als hij zo graag weg wil, dat hij dan maar moest gaan. Maar omdat hij toen instortte en ineens hele andere dingen zei kreeg ik toch weer een beetje hoop. Dat was wel een domper toen hij later vertelde dat hij er niks meer van wist.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:25
quote:Pannetje schreef op 22 oktober 2009 @ 18:16:
[...]
Nee hoor...eerst praten en als dat niet helpt kan het soms helpen om iemand even wakker te schudden.
Dat is natuurlijk onzin. Dat is net zo hard chanteren.
Als praten niet werkt moet ze conclusies trekken. Niet weggaan om hem dingen in te laten zien. Daar maak je meer mee stuk dan je weer heel kunt maken.
[...]
Nee hoor...eerst praten en als dat niet helpt kan het soms helpen om iemand even wakker te schudden.
Dat is natuurlijk onzin. Dat is net zo hard chanteren.
Als praten niet werkt moet ze conclusies trekken. Niet weggaan om hem dingen in te laten zien. Daar maak je meer mee stuk dan je weer heel kunt maken.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:26
Ik vraag me niet af waarom je nog bij hem bent. Zo werkt dat nu eenmaal, je bent een tijd bij elkaar en dat wil je niet zonder slag of stoot opgeven, I get it.
Stress mag geen excuus zijn, maar wellicht zit je vriend tegen een burnout aan en weet hij het allemaal niet meer. Dat kan je gedrag dan aardig negatief beïnvloeden.
Ik vind het raar dat hij alles zo naar zich toetrekt. Als in: dat hij vindt dat jij er maar voor hem moet zijn, dat hij denkt dat jij alleen aan jezelf denkt. Waarom doet hij zo? Deed hij altijd al zo? Ik hoop het niet, want het klinkt als iemand die dus erg egoïstisch is dan.
Wat vinden zijn ouders er eigenlijk van? Ik krijg de indruk dat hij lichtelijk altijd alles mee heeft gehad, en erg veel steun van zijn ouders, aangezien hij toen het escaleerde om zijn ouders begon te brullen. Vinden zij ook dat jij je aanstelt? Dat zou de boel aardig negatief kunnen beïnvloeden.
Ik zou toch proberen hem mee te krijgen naar de huisarts, en dit probleem aldaar voor te leggen. Ik denk niet dat jullie op deze basis het zelf op kunnen lossen, vooralsnog vind ik dat hij op dit moment nogal weinig respect voor jou toont.
Stress mag geen excuus zijn, maar wellicht zit je vriend tegen een burnout aan en weet hij het allemaal niet meer. Dat kan je gedrag dan aardig negatief beïnvloeden.
Ik vind het raar dat hij alles zo naar zich toetrekt. Als in: dat hij vindt dat jij er maar voor hem moet zijn, dat hij denkt dat jij alleen aan jezelf denkt. Waarom doet hij zo? Deed hij altijd al zo? Ik hoop het niet, want het klinkt als iemand die dus erg egoïstisch is dan.
Wat vinden zijn ouders er eigenlijk van? Ik krijg de indruk dat hij lichtelijk altijd alles mee heeft gehad, en erg veel steun van zijn ouders, aangezien hij toen het escaleerde om zijn ouders begon te brullen. Vinden zij ook dat jij je aanstelt? Dat zou de boel aardig negatief kunnen beïnvloeden.
Ik zou toch proberen hem mee te krijgen naar de huisarts, en dit probleem aldaar voor te leggen. Ik denk niet dat jullie op deze basis het zelf op kunnen lossen, vooralsnog vind ik dat hij op dit moment nogal weinig respect voor jou toont.
donderdag 22 oktober 2009 om 18:35
quote:Alokli schreef op 22 oktober 2009 @ 18:04:
Toen is hij volledig ingestort, want dit was niet wat hij wilde. Tijdens die huilbui zag ik eindelijke de jongen weer terug waar ik zo verliefd op was geworden. Maar 3 dagen later verteld hij me dat hij niet meer weet wt er in die 2 uur gebeurd is (was ook extreem, hyperventileren, schreeuwen om zijn ouders etc). Ik heb uiteindelijk zijn ouders gebeld en die hebben hem nadat hij gekalmeerd was meegenomen.
Als ik dit zo lees, ben ik bang dat jouw vriend echt op het randje van een zenuwinzinking of een burn-out staat. Als dat echt toeslaat, zal hij jaren bezig zijn met hiervan te herstellen. Er moet echt iemand aan de noodrem trekken, want dit gaat echt niet goed.
Veel sterkte, meid, ik kan me voorstellen dat je het moeilijk heb. Ik hoop dat je er zo snel mogelijk in slaagt om tot hem door te dringen en dat hij begrijpt dat dit niet verder kan.
Toen is hij volledig ingestort, want dit was niet wat hij wilde. Tijdens die huilbui zag ik eindelijke de jongen weer terug waar ik zo verliefd op was geworden. Maar 3 dagen later verteld hij me dat hij niet meer weet wt er in die 2 uur gebeurd is (was ook extreem, hyperventileren, schreeuwen om zijn ouders etc). Ik heb uiteindelijk zijn ouders gebeld en die hebben hem nadat hij gekalmeerd was meegenomen.
Als ik dit zo lees, ben ik bang dat jouw vriend echt op het randje van een zenuwinzinking of een burn-out staat. Als dat echt toeslaat, zal hij jaren bezig zijn met hiervan te herstellen. Er moet echt iemand aan de noodrem trekken, want dit gaat echt niet goed.
Veel sterkte, meid, ik kan me voorstellen dat je het moeilijk heb. Ik hoop dat je er zo snel mogelijk in slaagt om tot hem door te dringen en dat hij begrijpt dat dit niet verder kan.
donderdag 22 oktober 2009 om 19:02
quote:rocky2008 schreef op 22 oktober 2009 @ 18:26:
Ik vraag me niet af waarom je nog bij hem bent. Zo werkt dat nu eenmaal, je bent een tijd bij elkaar en dat wil je niet zonder slag of stoot opgeven, I get it.
Stress mag geen excuus zijn, maar wellicht zit je vriend tegen een burnout aan en weet hij het allemaal niet meer. Dat kan je gedrag dan aardig negatief beïnvloeden.
Ik vind het raar dat hij alles zo naar zich toetrekt. Als in: dat hij vindt dat jij er maar voor hem moet zijn, dat hij denkt dat jij alleen aan jezelf denkt. Waarom doet hij zo? Deed hij altijd al zo? Ik hoop het niet, want het klinkt als iemand die dus erg egoïstisch is dan.
Wat vinden zijn ouders er eigenlijk van? Ik krijg de indruk dat hij lichtelijk altijd alles mee heeft gehad, en erg veel steun van zijn ouders, aangezien hij toen het escaleerde om zijn ouders begon te brullen. Vinden zij ook dat jij je aanstelt? Dat zou de boel aardig negatief kunnen beïnvloeden.
Ik zou toch proberen hem mee te krijgen naar de huisarts, en dit probleem aldaar voor te leggen. Ik denk niet dat jullie op deze basis het zelf op kunnen lossen, vooralsnog vind ik dat hij op dit moment nogal weinig respect voor jou toont.
Misschien is het ook eerder een burn-out dan. Hij doet wel vaker dingen die hij niet meer weet. Midden in de nacht mensen smsen met de vraag of ze nog wat van mij gehoord hadden. Mensen schrokken zich dan rot.
En nee, hij was niet zo. Wel altijd wat afhankelijk van zijn ouders, maar niet zo afstandelijk richting mij. Als dat zo was was het een stuk makkelijker allemaal. Maar het tegendeel is waar.
En zijn ouders, die zijn het met hem eens. Ik moet beter mijn best doen en er meer voor hem zijn. Ik krijg daar ook geen hoogte van. Ze horen dan wel alleen zijn verhaal. Het mijne probeer ik al niet eens meer te vertellen aangezien ik na 1,5 zin al onderbroken wordt. Dat is overigens zijn moeder. Met zijn vader heb ik wel gesprekken gehad. En die is het dan helemaal met mij eens. Maar als hij mijn vriend dan ziet, dan is hij het weer met hem eens. Daar heb je dus ook niks aan.
En ik zou hem wel mee naar de dokter willen slepen, maar hij moet het ook willen. Als hij geen hulp wil aanvaarden houdt het uiteindelijk ook op ben ik bang. Ik ben aan het einde van mijn latijn.
Ik vraag me niet af waarom je nog bij hem bent. Zo werkt dat nu eenmaal, je bent een tijd bij elkaar en dat wil je niet zonder slag of stoot opgeven, I get it.
Stress mag geen excuus zijn, maar wellicht zit je vriend tegen een burnout aan en weet hij het allemaal niet meer. Dat kan je gedrag dan aardig negatief beïnvloeden.
Ik vind het raar dat hij alles zo naar zich toetrekt. Als in: dat hij vindt dat jij er maar voor hem moet zijn, dat hij denkt dat jij alleen aan jezelf denkt. Waarom doet hij zo? Deed hij altijd al zo? Ik hoop het niet, want het klinkt als iemand die dus erg egoïstisch is dan.
Wat vinden zijn ouders er eigenlijk van? Ik krijg de indruk dat hij lichtelijk altijd alles mee heeft gehad, en erg veel steun van zijn ouders, aangezien hij toen het escaleerde om zijn ouders begon te brullen. Vinden zij ook dat jij je aanstelt? Dat zou de boel aardig negatief kunnen beïnvloeden.
Ik zou toch proberen hem mee te krijgen naar de huisarts, en dit probleem aldaar voor te leggen. Ik denk niet dat jullie op deze basis het zelf op kunnen lossen, vooralsnog vind ik dat hij op dit moment nogal weinig respect voor jou toont.
Misschien is het ook eerder een burn-out dan. Hij doet wel vaker dingen die hij niet meer weet. Midden in de nacht mensen smsen met de vraag of ze nog wat van mij gehoord hadden. Mensen schrokken zich dan rot.
En nee, hij was niet zo. Wel altijd wat afhankelijk van zijn ouders, maar niet zo afstandelijk richting mij. Als dat zo was was het een stuk makkelijker allemaal. Maar het tegendeel is waar.
En zijn ouders, die zijn het met hem eens. Ik moet beter mijn best doen en er meer voor hem zijn. Ik krijg daar ook geen hoogte van. Ze horen dan wel alleen zijn verhaal. Het mijne probeer ik al niet eens meer te vertellen aangezien ik na 1,5 zin al onderbroken wordt. Dat is overigens zijn moeder. Met zijn vader heb ik wel gesprekken gehad. En die is het dan helemaal met mij eens. Maar als hij mijn vriend dan ziet, dan is hij het weer met hem eens. Daar heb je dus ook niks aan.
En ik zou hem wel mee naar de dokter willen slepen, maar hij moet het ook willen. Als hij geen hulp wil aanvaarden houdt het uiteindelijk ook op ben ik bang. Ik ben aan het einde van mijn latijn.
donderdag 22 oktober 2009 om 19:04
donderdag 22 oktober 2009 om 19:32
Ja hij klinkt hier en daar wel warrig, met die nachtelijke telefoontjes oa.... Maar ergens klinkt het ook alsof hij de situatie prima vind zo en van jou eist dat je álles in het teken zet van hem. Dat is geen toevallig ongelukje, dat is een teken dat je ondergewaardeerd word. Als hij dan jou oók nog beschuldigd van niet goed genoeg je best doen dan heb je het al zo ver laten komen dat ik bijna begrijp waarom hij probeert je in dat hoekje te drijven. Ik ben blij dat je nu echt doorhebt dat dit een heel ongezonde en onverdiende situatie is voor jou.
(Er zijn ook mannen die voor jou willen zorgen, naar jouw verhalen willen luisteren. Je vraagt in de opening of je veeleisend en egoistisch bent, en ik vermoed dat het probleem het tegenovergestelde is. Kijk uit hiervoor in de toekomst, dat je geen raar zelfbeeld overhoudt aan deze man en je voortaan selectiever bent met je uithoudingsvermogen en zorg )
(Er zijn ook mannen die voor jou willen zorgen, naar jouw verhalen willen luisteren. Je vraagt in de opening of je veeleisend en egoistisch bent, en ik vermoed dat het probleem het tegenovergestelde is. Kijk uit hiervoor in de toekomst, dat je geen raar zelfbeeld overhoudt aan deze man en je voortaan selectiever bent met je uithoudingsvermogen en zorg )
donderdag 22 oktober 2009 om 20:26
Van dingen doen die hij later helemaal niet meer weet zou ik me toch écht heel ernstig zorgen gaan maken over hem! Nog even los van je relatie; ik heb geen verstand van wat voor een aandoeningen of ziektes dan ook, maar dit klinkt gewoon heel ongezond!!
Denkt hij dan dat je het verzint ofzo? En zijn ouders (vader)? Zij moeten zich dan toch ook zorgen maken om zijn gedrage? Zien zij niet dat hij zo verandert is?
Maar goed, zijn gezondheid en zijn leven is uiteindelijk zíjn zorg. Als hij helemaal geen enkele stap wat voor een andere richting op doet dan nu... dan is het voor jou ook gewoon onbegonnen werk. Je gaat hier aan onderdoor, hoe graag je het ook vol wilt houden.
Denkt hij dan dat je het verzint ofzo? En zijn ouders (vader)? Zij moeten zich dan toch ook zorgen maken om zijn gedrage? Zien zij niet dat hij zo verandert is?
Maar goed, zijn gezondheid en zijn leven is uiteindelijk zíjn zorg. Als hij helemaal geen enkele stap wat voor een andere richting op doet dan nu... dan is het voor jou ook gewoon onbegonnen werk. Je gaat hier aan onderdoor, hoe graag je het ook vol wilt houden.
vrijdag 23 oktober 2009 om 09:57
quote:Alokli schreef op 22 oktober 2009 @ 19:02:
[...]
Misschien is het ook eerder een burn-out dan. Hij doet wel vaker dingen die hij niet meer weet. Midden in de nacht mensen smsen met de vraag of ze nog wat van mij gehoord hadden. Mensen schrokken zich dan rot.
En nee, hij was niet zo. Wel altijd wat afhankelijk van zijn ouders, maar niet zo afstandelijk richting mij. Als dat zo was was het een stuk makkelijker allemaal. Maar het tegendeel is waar.
En zijn ouders, die zijn het met hem eens. Ik moet beter mijn best doen en er meer voor hem zijn. Ik krijg daar ook geen hoogte van. Ze horen dan wel alleen zijn verhaal. Het mijne probeer ik al niet eens meer te vertellen aangezien ik na 1,5 zin al onderbroken wordt. Dat is overigens zijn moeder. Met zijn vader heb ik wel gesprekken gehad. En die is het dan helemaal met mij eens. Maar als hij mijn vriend dan ziet, dan is hij het weer met hem eens. Daar heb je dus ook niks aan.
En ik zou hem wel mee naar de dokter willen slepen, maar hij moet het ook willen. Als hij geen hulp wil aanvaarden houdt het uiteindelijk ook op ben ik bang. Ik ben aan het einde van mijn latijn.
Ach Aloki, wat een gedoe allemaal hé. Ik vind het echt heel erg voor je. Tja, enige oplossing: kijken of hij meewilt naar een dokter, hij moet hier idd wel zelf achterstaan, en anders afstand nemen om het voor jezelf wat te ontlasten. Dit laatste is wel makkelijker gezegd dan gedaan, dat besef ik me ook wel. Ik zou dat ook lastig vinden. Maar dit is niet goed voor jouzelf.
Laat je in ieder geval niet gekmaken door vriend en schoonouders: Jij bent niet egoïstisch: moeder ziet alleen maar haar gefrustreerde lieve zoontje en jij krijgt de schuld want dat is makkelijk, vriendlief voedt dit en wordt tegegelijkertijd gevoed door mama hierin dus ze versterken elkaar, en schoonpa is het wel met je eens maar kijkt wel uit zijn doppen voor vrouwlief om dit aan te geven.
Dus jij zit echt niet fout.
Wat een flutsituatie.
[...]
Misschien is het ook eerder een burn-out dan. Hij doet wel vaker dingen die hij niet meer weet. Midden in de nacht mensen smsen met de vraag of ze nog wat van mij gehoord hadden. Mensen schrokken zich dan rot.
En nee, hij was niet zo. Wel altijd wat afhankelijk van zijn ouders, maar niet zo afstandelijk richting mij. Als dat zo was was het een stuk makkelijker allemaal. Maar het tegendeel is waar.
En zijn ouders, die zijn het met hem eens. Ik moet beter mijn best doen en er meer voor hem zijn. Ik krijg daar ook geen hoogte van. Ze horen dan wel alleen zijn verhaal. Het mijne probeer ik al niet eens meer te vertellen aangezien ik na 1,5 zin al onderbroken wordt. Dat is overigens zijn moeder. Met zijn vader heb ik wel gesprekken gehad. En die is het dan helemaal met mij eens. Maar als hij mijn vriend dan ziet, dan is hij het weer met hem eens. Daar heb je dus ook niks aan.
En ik zou hem wel mee naar de dokter willen slepen, maar hij moet het ook willen. Als hij geen hulp wil aanvaarden houdt het uiteindelijk ook op ben ik bang. Ik ben aan het einde van mijn latijn.
Ach Aloki, wat een gedoe allemaal hé. Ik vind het echt heel erg voor je. Tja, enige oplossing: kijken of hij meewilt naar een dokter, hij moet hier idd wel zelf achterstaan, en anders afstand nemen om het voor jezelf wat te ontlasten. Dit laatste is wel makkelijker gezegd dan gedaan, dat besef ik me ook wel. Ik zou dat ook lastig vinden. Maar dit is niet goed voor jouzelf.
Laat je in ieder geval niet gekmaken door vriend en schoonouders: Jij bent niet egoïstisch: moeder ziet alleen maar haar gefrustreerde lieve zoontje en jij krijgt de schuld want dat is makkelijk, vriendlief voedt dit en wordt tegegelijkertijd gevoed door mama hierin dus ze versterken elkaar, en schoonpa is het wel met je eens maar kijkt wel uit zijn doppen voor vrouwlief om dit aan te geven.
Dus jij zit echt niet fout.
Wat een flutsituatie.
