burn-out wie ook??

Hallo meiden,

Eranma je vroeg je af of je de enige bent met hyperventileren...nou dat is niet zo hoor! Nu ik medicijnen krijg heb ik er bijna nooit meer last van! Door teveel piekeren en spanningen in mijn lijf begon ik ook te hyperventileren. Anderen merkten er niet veel van, maar ikke wel. En inderdaad heel erg vermoeiend wordt je ervan!

Phoebe, misschien is het een idee om eerst gewoon vrijblijvend een keer langs te gaan bij het dierenasiel en niet direct een beslissing te nemen... En je kan misschien ook een keer mee draaien? Door je enthousiasme kan je misschien te veel hooi op je vork nemen, maar het kan ook zo zijn dat je er inderdaad meer energie van krijgt etc!

Heb op dit moment enorme last van mijn ene schouder...het wordt steeds erger. Denk zelf dat het de onbewuste zenuwen zijn voor a.s. vrijdag als we op vakantie gaan.... Dus probeer er niet te veel aan te denken.

Groetjesssss

Hoi eranma,

nee hoor, ik heb ook 'problemen' met ademhalen. Alleen ik hyperventileer niet echt, ik heb meer hypoventilatie (he, nieuw woord bedacht). Ik hou heel vaak ombewust mijn adem in. Als ik dan een paar keer goed diep ademhaal voel ik de energie bijna binnen komen. Daarom doe ik ook zo graag aan sport, op de een of andere manier haal ik dan wel goed adem.



Phoebe, ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb dat als ik me weer wat beter voel, ik meteen allerlei ideeen krijg, en dan weer bang ben dat het teveel wordt. Als ik jou was zou ik er in ieder geval even een (paar) nachtje(s) pver slapen, en dan kijken of je nog steeds enthousiast bent. Verder zou ik voor mezelf proberen te bedenken of je denkt dat je je grenzen goed kunt aangeven. Met andere woorden: als je een keer geen energie hebt om te gaan, of als het toch te veel blijkt te zijn, denk je dan dat je in staat bent om dat eerlijk toe te geven (zowel tegenover jezelf als tegenover het asiel). Dat is dnek ik wel heel belangrijk, anders loop je natuurlijk weer het risico om over je grenzen heen te gaan.



AK: alvast een fijne vakantie!

Hoi meiden, ik heb al een aantal dagen vakantie, keutel lekker een beetje in en om het huis. maar gisteren was ik ineens zo onverklaarbaar moe. Toen kwam er een vriendin eten en die bleef maar plakken en ik zat haar gewoon weg te kijken. Niet aardig van me. Achteraf had ik gewoon moeten zeggen dat ik erg moe was. Maar ik was ook boos omdat ik moe was. Ik had niet gewerkt of gesport, lekker uitgeslapen, bah suffe kip. Ach ja, dat stukje acceptatie blijft moeilijk.

Ik merk ook dat ik me erger aan deze vriendin terwijl we zo kloos zijn geweest. Ik ben nu veel met gevoelszaken bezig en zij is zich juist overal tegen aan het afzetten en kan erg fel uit de hoek komen. ik kan daar nu slecht tegen. Ze kwetst me soms ook wel onbedoeld.Ze vraagt ook helemaal niet naar de burnout, wel hoe ik me voel maar niet wat er toe geleid heeft of hoe dat voor mij is. Herkennen jullie dit of verwacht ik te veel?

hi,



Weer heel wat geschreven zeg. ik weet niet meer wie wat allemaal schreef, maar over het hyperventileren, dat heb ik ook vaak. juist door de spanning in mijn lichaam.

ben sinds maandag aan de beta-blokkers, had zo'n snelle hartslag, had ook al een tijd hartkoppingen. en een te hoge bloeddruk. Nou heb ik eerder al een paar jaar onder behandeling van internist gestaan met medicatie voor bloeddruk. maar toen had ik andere medicijnen.

beta blokkers vertragen de hartslag en werken dus ook kalmerend. t werk iets, iets minder pijn/druk op de borst en minder kloppingen, maar denk dat ik iets omhoog moet (heb nu de laagste tot morgen om te proberen/regelen).



verder ben ik erg moe nog steeds en heb vaak alles weer helemaal vast zitten in rug/nek/schouders, dit gebeurt zelf in mijn slaap. pffff over twee weken is hapto weer terug van vakantie (die was 6 weken weg, veel te lang voor mij), gelukkig maar.



T gaat in ieder geval nog lang niet goed, ben wel in mijn hoofd wat aan het opruimen van de afgelopen periode en meegemaakte dingen, maar t is zo veel en onverzichtelijk...heeft tijd nodig...veel tijd. Heb ook psycholoog afpsraak staan, maar die beste man was (ook) ook vakantie. pas over drie weken.

ik doe alles nu van dag tot dag en zie wel. doseer de energie en las veel rustmomenten in. Ga er nu vanuit dat ik dit hele jaar nog thuis ben, daar zal het op neer komen. Dan via reintegratie van UWV werk vinden voor max 3 dagen hier in de buurt. en dat langzaam opbouwen. zoiets zal t denk ik worden, maar ik ga nergens meer vanuit, want als ik diengen nu te snel doe, val ik net zo hard weer terug ben ik achter. Eerst energie opbouwen, dingen verwerken, rust creeren en lichaam weer in balans. daarna zie ik wel verder.



groetjes!

Ja.. hyperventileren doe ik ook met regelmaat. Heb wel ademoefeningen gehad van de fysio, die soms helpen, maar tis niet weg nog. Soms 'zweef' ik de dag door..  Heb net als jij Elisa ook enorm veel last van mijn nek en schouders! Stap je uit bed en voel je het al helemaal vastzitten .. Wat goed dat je de tijd neemt te herstellen!



Ik heb inmiddels mijn vorige baan bij het uitzendbureau kunnen wisselen voor een andere baan met wat minder uren en hopelijk ook leuker> morgen eerste dag. Ben erg benieuwd of dit beter werkt voor mij! Ga dit weekend verder lekker n weekendje weg met een vriendin. Fijne avond allemaal!

BrowneyedGirl: Gefeliciteerd met je nieuwe baan!



Eranma, ik heb ook net vakantie gehad, en ik had ook twee keer een dag dat ik heel moe was. Ik merk dat dat het snelste over gaat als ik er gewoon aan toe geef, dan maar even slapen, lekker niks doen. Vandaag kwam ik uit mijn werk en was vreselijk moe. Heb een uurtje geslapen, en daarna was het weer een stuk beter, heb zelfs nog hardgelopen vanavond.

Wat betreft je vriendin: ik kan me voorstellen dat jij aan het veranderen bent, en dat je daardoor een beetje uit elkaar groeit. Dat hoeft niet per se erg te zijn, soms groei je daarna ook wel weer naar elkaar toe. Zolang ze wel nog vraagt hoe het met je gaat, is er toch nog wel een basis, al is die misschien iets anders dan eerst? Niet iedereen praat er graag met je over, vaak omdat ze niet weten wat ze tegen je moeten zeggen. Het hoeft niet per se desinteresse te zijn. Misschien kun je met haar juist iets doen om even aan iets anders te denken (dat vind ik af en toe juist prettig)?



Nog een dagje werken deze week, en dan zit mijn eerste volledige week er al weer op. Ik ben inderdaad braaf op tijd naar huis gegaan, en voel me daar heel ok bij. Zo ben ik tenminste in staat om iets te doen als ik er wel ben. Moet ik wel eerlijk toegeven, dat er nu niet zo veel mensen zijn, dat maakt het wel makkelijker om niet zo lang te blijven. Maar goed, als ik er nu aan wen, kan ik het straks misschien makkelijker volhouden....

Je hebt gelijk nausica, wat je schrijft over de vriendschap. Door de burnout ben ik ook overgevoelig en snel gekwetst. Wij hebben sport als verbindende factor en dat lukt me nu niet op het oude niveau. dat is jammer maar ik weet dat die tijd wel weer komt.

Wat elisa en bruin oogje schreven dat heb ik ook, last van schouders en nek. Dat komt door de hyperventilatie, je gebruikt dan andere spieren, je bent verkrampt. Volgens mij schreef Elisa dat ze wel een jaartje zoet zal zijn met herstellen van de burnout en zo denk ik er bij mezelf ook wel over. Ik kan dat steeds beter accepteren maar niet altijd. Ik blijf het ook wel lastig vinden om vooral in werk en sport de balance te vinden. Ik denk nl dat je wel steeds moet proberen een stapje verder te gaan maar dan zonder echt te forceren en die grens voel ik niet altijd goed aan.

Gisteren was ik nog steeds moe maar ik wilde toch gaan hardlopen. Ik realiseerde me dat ik vooral moe in mijn hoofd was en niet in mijn lijf. Ik ben toen toch gaan lopen en knapte er van op. Ik was daarna frisser en energieker. Het gaf me wel een goed gevoel.

Ik merk wel dat als ik fysiek moe ben en ik even een tukkie ga doen ,ik meestal ook goed opknap en daarna weer meer aan kan.

Komend weekend gaan we op vakantie. Ik heb er enorm veel zin in. We blijven in Nederland, op het water. We hebben geen echte plannen, we zien wel war we uitkomen. Als ik terug kom, zal ik wel enorm veel bij te lezen hebben op dit forum. Ik zal jullie ook wel missen want ik vind het fijn dat ik mijn verhaal bij jullie kwijt kan en ik leer ook van jullie verhalen.

Ik wens jullie veel goeie dagen toe, denk aan je zelf!!*;

Eranma: fijne vakantie (waarschijnlijk lees je dit pas als je weer terug bent, maar toch).

Ik heb ook veel last van vastzittende schouders en nek, probeer nu wel heel bewust om ze dan te ontspannen, lukt de ene keer goed, de andere wat minder. Probeer ook bewuster op mijn ademhaling te letten, dat helpt wel een beetje. Is er hier toevallig iemand die een ademhalingscursus heeft gedaan? Ik wil ook graag zoiets doen, maar kan niet echt iets vinden (liefst zuid-holland).



Afgelopen week voor het eerst weer een hele week gewerkt. Op zich ging het wel goed, maar ik was wel op aan het einde, had echt het weekend nodig. Ik ben vandaag wezen hardlopen, in de hoop dat ik er energie van zou krijgen, maar dat lukte niet erg goed. Ik hoop dat het weekend genoeg is om weer een beetje bij te komen. Het vervelende is dat ik nu ook nog eens echt moet gaan solliciteren. Mijn contract is bijna afgelopen, dus ik zit zonder geld. Ik heb nu het idee dat ik mijn huidige werk net aankan (met collega's die me goed kennen en helpen, een baas die meestal haar best doet om het te begrijpen, werk dat ik ken etc.). Maar een nieuwe baan zoeken, me leuk presenteren bij nieuwe mensen, dat zie ik dus helemaal niet zitten. In het begin moet je je dan ook weer heel erg bewijzen, dus dan kan ik ook niet meteen aankomen met dat ik wel echt om 5 uur naar huis wil, dat ik af en toe een dagje thuis werk enzovoort, mijn vakantiedagen nu echt even nodig heb, enzovoorts. Bovendien moet ik mijn huidige project wel afmaken, dus dan heb ik eigenlijk twee banen....

Ik doe mijn best om er niet te veel aan te denken, maar ik zal er toch aan moeten geloven, en ik zie er echt enorm tegenop. Iemand hier schreef dat ze er van uitging dat ze wel een jaar nodig zou hebben om te herstellen. Dat gevoel heb ik ook, maar die tijd dus helaas niet. Ik droom nog steeds van de loterij....

Ik weet dat jullie hier ook niet zo veel aan kunnen doen, maar ik moet mijn verhaal gewoon even kwijt. Ik doe heel hard mijn best om het niet te laten malen in mijn hoofd, en zo kan het er tenminste een beetje uit.

Hee phoebe, gefelie, dat is super nieuws, nu echt lekker genieten van je vakantie!



Nausicaa, weet je nu al dat je contract niet wordt verlengd? En zo nee, kun je dan geen ww aanvragen voor tijdelijk? Iig sterkte..droom zelf ook dagelijks van de loterij.. maar in de praktijk ben ik begonnen met mn nieuwe baan wat iets beter vol te houden is tot nu toe. Nog 2 dagen en dan ook even lekker vrij.



Succes allen en geniet van de zon!

ohja ik heb ademoefeningen gehad via een fysio, is mij zeer goed bevallen en na een les of 5 was ik klaar, met de theorie dan ..  ik hoor het wel als je meer wil weten. weet ook een goed adres voor adem therapie en ontspanningsmassage.

Browneyedgirl: Ja, ik weet nu al dat ze mijn contract niet verlengen. Ik kan inderdaad even ww krijgen , maar dat is maar heel kort, omdat ik nog niet zo'n lang arbeidsverleden heb. Logisch natuurlijk, maar voor mij nu even vervelend. En tijdens die ww moet je natuurlijk ook gewoon op zoek naar een andere baan. Ik bedoelde ook meer dat het nu even heel ongelukkig uitkomt dat ik nu iets nieuws moet gaan zoeken en beginnen. Zoals ik al zei, full time werken in mijn huidige vertrouwde functie gaat nu met veel moeite net, maar iets nieuws zoeken en me daar bewijzen is iets heel anders. Helaas bestaat die optie niet volgens de regels, je kunt of wel werken én solliciteren, of je kunt allebei niet.



Ik werk dus inmiddels wel weer full time, en het gaat nog met vallen en opstaan. Ik heb deze week wel voor het eerst echt het gevoel dat de medicatie aan slaat. Ik ben nog wel heel erg moe, maar ik voel me wel veel vrolijker en zo, zie minder tegen dingen op. Ik was ook meteen een stuk productiever, dat voelt dan wel goed. Ga nu wel zo naar huis, eerst eens even bijslapen....



Phoebe, klinkt goed! Fijn is dat gevoel he, dat je het idee hebt dat je echt vooruit gaat. Sport je nog steeds? Ik ren nog steeds braaf mijn rndjes, en ik heb wel het idee dat dat mij ook echt helpt, mijn hoofd wordt er leger van.

Hallo allemaal!!

Ben weer terug van vakantie en ben weer helemaal bijgelezen...

phoebe, hartstikke fijn voor je dat het de goede kant op gaat!

Voor de rest weet ik het even niet meer wat ik allemaal heb gelezen, mijn geheugen laat me nog regelmatig in de steek, maar ach!

Sinds vorige week op vakantie voel ik me steeds beter, zit lekkerder in mijn vel! De laatste weken was ik er al wat achter gekomen, dat ik me steeds ellendig voelde wanneer mensen mij vroegen hoe het ging, en ik steeds maar vertelde hoe het gaat etc, hierdoor voelde ik me na de tijd zo ellendig! Op vakantie kwam dit ook te sprake met mijn man, ik vertelde net dat ik me al een aantal dagen geen rottig gevoel had gehad. Na dat gesprek voelde ik me dus weer ellendig.........dit vertelde ik direct aan mijn man en toen zei 'ie dat dat misschien wel kwam doordat ik een stukje medelijden met mezelf had of zo iets....Nou dat dat wilde ik niet, dus daar heb ik wat aan gedaan en afleiding gezocht op vakantie. Dit hielp en sindsdien gaat het beter. Wel 's nachts als ik wakker wordt, druk in mijn hoofd bezig met het werk en wat ik die dag mee gemaakt heb. Morgen belt het werk en dan neem ik de telefoon sinds tijden weer 'es op.....spannend!

Vanmorgen was het weer vaste prik, ik zat weer bij de huisarts voor het 2 wekelijkse evaluatie. Hij vond het knap en mooi, dat ik nu eindelijk weer vooruit kan zien en niet steeds achterom kijk! Wat geweest is is geweest en je verandert er niets aan en voel me alleen maar ellendig wanneer ik achterom kijk! Hij gaf me raad om het nog een week of 2/3 aan te kijken hoe het gaat en of er een stijgende lijn in zit en dan kan ik rustig aan beginnen om terug te keren op het werk. Hij beval therapeutisch aan en vertelde hem, dat ze daar niet echt achter staan. Zelf een idee naar voren gebracht om me dan over een aantal weken me eerst beter te melden voor 3 uren (1 korte middag) en dit dan opbouwen. Ik moest niet te hard van stapel lopen en alles rustig aan opbouwen vertelde hij, omdat ie nu wel weet dat ik de neiging heb om me direct beter te melden etc etc.

Ik vertelde hem ook dat ik wanneer ik naast iemand zit in de auto en degene rijdt sneller dan 80 km dat ik dan raar en angstig en gespannen wordt...dit heeft te maken, dat mijn hersenen alles nog niet kunnen registreren wat er allemaal voorbij komt etc. Wie heeft dit ook van jullie?

Ook als het druk op de weg is, dan raak ik paniekerig etc etc.

Dit gaat op den duur wel weer over, vertelde hij.

Ik ben enorm blij en opgelucht dat het nu de goede kant op gaat en dat ik kan genieten van mijn vrijetijd en me niet schuldig voel dat ik thuis zit!

Toch ben ik een klein beetje bang en onzeker of ik het wel volhou of ik niet een terug slag weer krijg. Daarom kan en wil ik ook niet te hard van stapel lopen! Medicatie gaat gewoon nog door en heb ook niet gevraagd hoe lang nog. Over 3/4 weken moet ik weer naar de huisarts.......

Meiden ik denk aan jullie allemaal en hoop dat het mooie weer jullie ook allemaal wat kunnen opvrolijken!

Hoi Ak, welkom terug!



Fijn dat het met jou ook de goede kant op gaat, bij mij ook. Ik ben het helemaal met je huisarts eens als ie zegt dat je nu zeker niet teveel moet gaan willen. Dat blijft altijd moeilijk, omdat je je grenzen opnieuw moet leren kennen, maar probeer het toch. Als je weer begint met werken, zal je waarschijnlijk merken dat dat eerst even heel veel energie kost, omdat je uit het ritme bent. Dat geeft op zich helemaal niks, maar zorg inderdaad wel dat je dus voldoende tijd overhoudt om te herstellen tussendoor. En als je ook maar een heel klein beetje op mij lijkt (en dat zal in sommige opzichten vast wel, anders hadden we niet allebei een burn-out), dan zal het al moeilijk genoeg zijn om je aan die drie uurtjes te houden. Dan wil je toch nog even iets afmaken, of iets opzoeken, en dan is het ineens weer een uur later. Nog even heel goed op jezelf passen.



Oh, en ik heb met autorijden geen last, maar ik heb zaterdag vier uur in de trein gezeten, en ik kon dus niet uit het raam kijken. Werd er helemaal duizelig van, die voorbijflitsende bomen en zo (terwijl ik de afgelopen 8 jaar 112.000 kilometer in de trein heb gezeten, en dat is geen typefout....). Heb me maar goed op mijn tijdschrift gefocussed, en dat hielp.



Ik moest vandaag naar de psych, en na een half uur had ze me eigenlijk niks meer te vertellen. Ze vond dat het heel goed ging, en wilde eigenlijk even aankijken hoe het de komende weken gaat, als de vakanties weer voorbij zijn en zo. Aan de ene kant een beetje eng, aan de andere kant fijn om te horen. Uiteindelijk moet je het natuurlijk ook zelf doen, zo'n psych moet je alleen op het goede pad krijgen (en soms houden ).

Ik heb zelf ook wel het gevoel dat het de goede kant op gaat. De vermoeidheid is er nog steeds, maar ik ben helderder, en heb een veel positiever gevoel over alles of zo. Ik ben er echt heel erg blij mee, moet alleen nog oppassen dat ik dan dus niet te ver ga. Wilde vorige week iets afhebben op mijn werk, met als gevolg een onwijze migraine aanval. Gelukkig gaat dat na een dagje absoluut luieren nu wel gewoon weg, en was ik maandag weer gewoon fit (naar omstandigheden dan). Ach ja, weer wat geleerd zullen we maar denken.



@Phoebe: ik herken je trap-verhaal: ik loop nog steeds hard, en het gaat meestal best ok. Ik woon alleen op de tweede verdieping, en dat is een hele lange trap omhoog. En inderdaad, dan sta ik als een idioot te hijgen. Ik had laatst mijn hartslag gemeten nadat ik uitgelopen was, en volgens mijn vriend was die veel te hoog. Ik was alleen even vergeten erbij te zeggen dat ik dus net die trap opgelopen was toen ik het opgemeten had. Dat verklaarde een hoop, haha.

Hi nausicaa, Ik ben ook heel erg blij voor jou dat het met jou ook de goede kant op gaat!

Vorige week donderdag kreeg het werk mij eindelijk aan de telefoon! Ik heb 2 dagen bijna steeds bij de telefoon gehangen, maar wanneer ik weg was werd er gebeld! Meestal midden op de middag rond een uur of 3! Vreemde tijd om te bellen, want dan weet je wel dat de meesten even weg zijn of zo iets!

Ik was wel erg zenuwachtig, maar toen ik haar stem hoorde, werd dat gelukkig minder en ik kreeg geen 'raar'gevoel. Ze was blij om te horen dat het weer wat de goede kant op gaat met mij. Maar vroeg wel direct of ik al weer op het werk was geweest.......nee zei ik (natuurlijk niet, heb genoeg aan mezelf!). En ze vroeg zich ook af, waarom ik de 1ste keer de telefoon niet op nam...ik was wezen fietsen zei ik, had al zo lang gewacht! Hier reageerde zij niet op. Ze wilde volgende week een gesprek met mij, moest formulieren invullen etc. Dus a.s. donderdag heb ik een gesprek. Ben benieuwd hoe dat gaat...heb wel direct gezegd dat ik het nog een aantal weken moest aankijken of er ook een stijgende lijn in zit en dan pas kan ik weer wat therapeutisch gaan werken etc. Ga van te voren maar alles op papier zetten wat ik wil vertellen en waar ik het niet over wil hebben etc. Ik wil het alleen over hoe het nu met mij gaat hebben en niet over een aantal weken geleden etc. Dat wil ik achter me laten en we komen er toch niet uit!

Ik heb het gevoel dat het intense gelukkig zijn een beetje ingetoomd is aan het einde van vorige week. Denk dat het komt doordat ik nog wat een vakantieopkikker had van die week daarvoor! Afgelopen vrijdag met mijn moeder de stad in geweest en geshopt. Heel erg gezellig, maar toen ik in de bus zat terug kon ik maar amper de ogen open houden! Wat was ik moe! (Ben dus over mijn grens heen gegaan..) Toen ik thuis kwam hadden we visite, dus kon nog niet geestelijk uitrusten...Op het laatst voelde ik me weer helemaal down en huilerig, ik was op! Dus na het eten even een uurtje op de bank liggen pitten en later voelde ik geestelijk al wat lekkerder! Gelukkig!

Sinds vorige week wel weer heel erg druk in mijn hoofd 's nachts en kan dan een aantal uren midden in de nacht niet slapen!! Erg frustrerend. Ik weet dus, dat ik echt heel erg goed moet opletten om niet te snel te gaan. En vooral met het werk mijn voet stijf houden!! Vind dit moeilijk maar ga er voor en binnenkort op een cursus en hoop daar ook veel aan te hebben!

He AK, ik herken jouw verhaal heel erg. Ik heb nog steeds dat ik me goed voel, te veel doe, en dan helemaal op ben. Gelukkig leer ik daar wel van, zodat ik het steeds minder doe, en ik merk ook dat ik steeds sneller weer bij kom. Ik kan nu plannen dat ik heel graag naar iets toe wil, weten dat ik dan heel moe word, en dan gewoon zorgen dat ik de dag erna lekker uit kan rusten. Dat is natuurlijk nog niet zoals 'vroeger', maar het is al wel een hele grote verbetering, waar ik heel blij mee ben. Gelukkig ben ik ook een stuk beter geworden in dingen afzeggen (je moet wel als je gewoon omvalt), zodat ik ook beter kan kiezen wat ik echt heel graag wil, en wat 'wel leuk' is.

Inderdaad je poot gewoon stijf houden wat werk betreft. Als je dat gesprek over een tijdje heel moeilijk/eng vind, vraag dan eventueel iemand mee. Gewoon het feit dat je er met zijn tweeen zit, kan al veel steun geven. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ze willen dat je het 'reintegratieplan' invult (kunnen zij ook niks aan doen, dat moet va het UWV), en helemaal niet vervelend gaan doen.



Ondertussen is de grote jacht op een nieuwe baan nu echt geopend. Ik moet me ook bij het CWI melden, dus die heb ik net gebeld. Ze gaan er daar gewoon vanuit dat je al te laat bent als je belt geloof ik. Die mevrouw vroeg niet of een bepaalde afpraak kon, ze zei gewoon wanneer ik moest komen, en was toen pissig dat ik even in mijn agenda moest kijken of dat kon. Tja, sorry, maar ik heb nu dus nog wel een baan, dus ik kan niet altijd zomaar weg!



Browneyedgirl: jij hebt ook tijdens je burn-out een nieuwe baan gezocht toch? Vond je dat vervelend, of viel het mee? En heb je er iets over gezegd in de gesprekken? De meeste burnie's hier zijn nog thuis, of werken een paar dagdelen, maar ik werk dus weer gewoon 8 uur, en moet nu iets nieuws zoeken. En dat terwijl 8 uur wel weer gaat (min of meer....), maar ik nog lang niet de oude ben. Zijn er nog anderen die daar ervaring mee hebben?



Nou, ik ga maar eens bedenken wat ik zal gaan eten,

sterkte maar weer allemaal!

Nog een kleine toevoeging: ik heb net een onwijs goed resultaat behaald op mijn werk, ben helemaal blij. Helaas is iedereen al naar huis, dus nu deel ik het maar even met jullie!

En nu ga ik dus ook, burnie's horen niet de deur op slot te doen.....

Ben ik weer....



Ik ben druk aan het zoeken naar vacatures, op zich ook wel leuk (alhoewel de meest interessante tot nu toe in de VS was, dat vind ik momenteel nog niet zo'n heel goed idee). Maar wat ik nu een beetje moeilijk vind is het volgende:

Een van de dingen die ik in de afgelopen tijd geleerd heb, is dat ik mijn gevoel voor eigenwaarde veel te veel heb opgehangen aan mijn werk. Ik heb altijd het idee gehad dat mijn beste eigenschap was dat ik goed kon leren. Toen ik eenmaal ging werken, veranderde dat in 'goed zijn in mijn werk'. Aangezien dat niet zo goed ging als ik had gehoopt (gedeeltelijk door dingen waar ik niks aan kon doen, en die dus ook niks over mij zeggen), voelde ik me daar heel rot onder. Ik heb nu meer rust in mezelf, en dat maakt mijn werk ook minder belangrijk. Ik wil het nog steeds graag goed doen, maar het is niet meer alles wat ik ben. Dat lijkt me op zich een hele goede ontwikkeling, maar ik vind het moeilijk te combineren met zoeken naar nieuw werk. Als ik daar te veel mee bezig ben, merk ik toch dat het weer heel erg in mijn hoofd gaat zitten. Ik vind het ook lastig om mezelf onwijs te gaan verkopen en zo. Dat is toch al niet mijn sterke kant, en ik ben net een beeje uit dat 'dit is het belangrijkste in mijn leven' gevoel. Blijkbaar moet ik nog leren hoe ik die 'drive' als het ware aan en uit kan zetten, zodat het me niet blijft achtervolgen. Nou nog even ontdekken hoe dat moet....

nausicaa........

Zo net las ik jou laatste reactie en je had het over je dat jij je gevoel van eigenwaarde te veel koppeld aan goed leren en aan je werk nu. Eigenlijk houdt dat in dat jij je gevoel van eigenwaarde koppelt aan dingen en aan andere mensen. Dat jij je als het ware afhankelijk opstelt ten op zichte van anderen inclusief de reactie's en gebeurtenissen daar weer op... Ik hoop dat ik het zo goed heb omschreven en dat het wat in de buurt komt met wat jij bedoelt...

Ik schrok toen ik dit las, want een aantal weken geleden wees mijn beste vriendin me erop dat ik dit dus ook doe........Ik vond t dus ook eng om te lezen dat jij dit dus ook hebt. Eng is misschien niet het juiste woord, maar je begrijpt vast wel hoe en wat! Ik zelf koppel mijn gevoel van eigenwaarde en mijn eigen gelukkig zijn in het leven, dus ook aan anderen en andere dingen. In het begin was dit het leren (heb gewoon de mavo gedaan, maar was steeds wel een van de besten ahm!) en daarna ook in mijn vervolg opleidingen natuurlijk. Dit is later over gegaan in mijn werk.... Nu ben ik dus ook heel erg bewust er mee bezig, dat ikzelf en thuis en familie en vrienden en vrijetijd het belangrijkste zijn in mijn leven. Dat dat het is waar het in het leven omdraait en niet het werk. Het werk is een middel om te kunnen leven en je te kunnen voorzien in allerlei behoeftes etc. Heel erg gemakkelijk om dit allemaal op te schrijven besef ik wel, maar door dit steeds in jezelf te herhalen ga je het geloven etc en hopelijk o.a. op die manier ook steeds meer naar handelen! Het is straks zo gemakkelijk om weer in je oude ik te gaan werken, maar ik wil dat absoluut niet! Ik denk dus, dat als we er steeds bewust van zijn hoe en wat, dat we er dan na van loop van tijd wel komen! Mijn vriendin zei letterlijk dat ik 'mijn geluk in het leven laat afhangen van anderen etc'. Zij heeft mij de ogen geopend! Gelukkig! Nausicaa, ik wens je veel succes met innerlijke strijden zeg maar, en het komt wel goed! Ik heb morgen een 'strijd' (1ste gesprek sinds tijden met het werk) en probeer er niet te veel aan te denken en herhaal steeds in mijn hoofd, dat ikzelf het in handen heb hoe het gesprek gaat verlopen.......!!!

He Meiden !



Ik heb heel lang niet van me laten horen. Deels door vakantie en deels omdat ik wat minder behoefte had om te reageren.

Dit laatste had met name te maken met wat er in mij gaande is. Ik ben langzaamaan m'n burnout aan het overwinnen (jeah!!!!) en hard bezig met de toekomst, en dan bedoel ik met name m'n beroepskeuze.

En....aangezien jullie het daar nu ook over hebben (want stiekem bleef ik af en toe wel meelezen hoor!) laat ik nu ook weer een krabbel achter op deze vernieuwde site.

Nausicaa, (en ak25) ik herken veel van wat je schrijft over dat je prestaties op leer- en werkgebied veel invloed hebben op je gevoel van eigenwaarde.

Dat heb ik ook, en je zult het dan denk ik met me eens zijn wat voor gevoel het hebben van een burnout me geeft...

Die burnout heeft vooral in het begin m'n eigenwaarde flink onderuit gehaald. Wat schaamde ik me en wat voelde ik me falen!

Iedereen om me heen zei me dat ik me niet hoefde te schamen, en ergens weet ik ook dat dat zo is, maar voordat ik me ook werkelijk niet meer schaamde moest ik toch een stuk verder zijn.

Ik heb ontdekt dat m'n gedachten over dingen (mezelf) veranderen en dat m'n gevoel er achteraan hobbelt. (snappen jullie??)



Even terug naar die beroepskeuze. Een tijd terug heb ik verteld dat ook ik inene tot het inzicht kwam dat ik al jaren (?!) werk doe waar ik me niet happy bij voel. Ik dacht "vast" te zitten (gezin, hypotheek) waardoor ik geen andere keuze had, dan doorgaan met waar ik mee bezig was.

Nu leer ik dus dat ik altijd de kans heb om wel te kiezen voor iets anders. Er zijn altijd mogelijkheden, ik moet ze alleen wel (willen) zien of erop vertrouwen dat ze er zijn.

Ik heb ontdekt dat ik erg vasthoud aan zekerheden. (vertrouwd werk waar ik goed in ben/ was, leuke collega's, vast inkomen enz.). Ik wil dat meer los gaan laten. Echt roekeloos zal ik nooit worden, maar wel wil ik wat losser worden, onbezorgder.

Met m'n psycholoog heb ik het gehad over keuzes maken. Dat ik dat zo moeilijk vind omdat ik bang ben een verkeerde keuze te maken. Voor mij was het echt een eye-opener toen hij uitlegde dat er geen foute keuzes zijn. Een foute keuze is hooguit een omweg naar je uiteindelijke doel. (en bovendien leer je van "foute" keuzes)

Wat wel fout is, is om GEEN keuze te maken. (wat ik dus lange tijd gedaan heb, met de burnout als gevolg).

2 Weken geleden zat ik er nog erg mee dat ik nog niet weet wat ik voor werk ga doen. Ik ben nu dus erg hard bezig om hier vrede mee te hebben, om erop te vertrouwen dat het wel goed komt en dat ik nu heus niet DE juiste keuze hoef te maken. (ik moet immers nog 30 jaar werken en in die tijd ga ik heus nog vanalles doen haha). Ik probeer dus m'n behoefte aan zekerheid los te laten. En zoals ik al eerder probeerde uit te leggen, m'n gevoel (dus me werkelijk rustig voelen onder deze omstandigheden) komt daarin vanzelf.



Hehe, wat een verhaal.

Wat ik jullie nog wil vragen, hebben jullie ook een reintegratiestatus? (voelt als etiket, maar ik probeer vooral maar aan de voordelen te denken)



Nou meiden, ook de andere burnies natuurlijk, hou je taai!!

Een goeie morgen allemaal!



Heb vanmorgen een gesprek gehad op het werk....en het viel allemaal reuze mee!! Ben daar zo blij om! We hebben het een en ander uitgepraat en er is nu veel meer begrip voor mijn situatie! Had geen nare gevoelens t.o.v mijn werkgever, was alleen maar een beetje gespannen.

We hebben afgesproken dat ik de komende weken op bezoek ga op mijn werk en onderhouden we contact met elkaar. Als alles goed gaat dan beginnen we per september met een nieuwe plan om mij terug te laten keren op de werkvloer. Dit gebeurt in kleine stapjes en op therapeutische basis! We spreken geen eind datum af, wanneer ik volledig weer aan het werk ben. Dit omdat we dat gewoon nog niet weten etc

He AK: wat fijn dat het zo goed ging! Ik zag ook de hele tijd tegen van alles en nog wat op, en dan valt het heel vaak reuze mee. Ik denk dat je afspraken heel verstandig klinken. Als je een tijd helemaal uit bent geweest, is het best een stap om weer te gaan werken, dus het is vast een goed idee om eens langs te gaan om koffie te drinken of zo. Dan hoef je nog niks, en voorkom je dat je het meteen benauwd krijgt als je het gebouw ziet. En als je weer gaat werken, niet schrikken als je ineens weer heel moe bent, het zal best even wennen zijn. Inderdaad gewoon hele kleine stapjes, zodat je de tijd krijgt om weer in het ritme te komen.

Wat betreft wat je eerder schreef: ik denk niet dat ik mijn geluk af laat hangen van anderen. Ik wil vooral voor mezelf goed zijn in wat ik doe. Mijn werk is nogal solitair, en ik ben gewoon heel blij als er iets goed lukt, dan maakt het niet eens uit of anderen dat weten of er iets van zeggen. Zoals dat goede resultaat waar ik eerder over schreef, toen zat ik helemaal in mijn eentje, maar dat voelt dan zo gaaf, al wist niemand het. Toen ik me nog heel rot voelde (en daarvoor ook al), zei mijn baas zelfs heel vaak dat ze echt heel blij met me waren, dat ze een toekomst voor me zag in dit werk. Dat hielp niet veel, omdat ik zelf vond dat het niet goed liep. Dat kan ik nu een beetje loslaten. Ten eerste vind ik mijn werk niet meer alles wat ik ben, ik zie ook nog andere goede dingen aan mezelf. en ik zie nu ook eindelijk dat ik niet zo veel van mezelf moet eisen, want dat doen anderen ook helemaal niet (niet van zichzelf en niet van mij). Als iedereen al vindt dat ik het prima doe, wie ben ik dan om ze tegen te spreken ?



Juki: dat de burn-out je eigenwaarde onderuit haalde, dat had ik dus ook heel erg! Omdat ik mijn eigenwaarde vooral uit mijn werk haalde, vond ik het zo erg toen ik dat niet meer kon. Ik had echt het gevoel dat ik dus niks meer was. Ik denk dat het heel goed is dat ik een tijdje minder heb gewerkt: niet alleen kreeg ik rust, maar ik ondekte ook dat ik ook kon leven zonder dat alles om werken draaide.



Nu nog een dagje werken, en dan ga ik een weekje weg. Ik heb er zin in (tjee, dat had ik drie maanden geleden ook niet kunnen denken)!

hi nausicaa,

Dan had ik t toch verkeerd begrepen en ben er blij om dat jij niet je gevoel van eigenwaarde laat afhangen van dingen en mensen enzo! Ik ben er druk mee bezig om dat voor mezelf te veranderen.

Juki, mijn eigenwaarde heeft ook een hele deuk opgelopen, zo erg dat ik me geestelijk en emotioneel een wrak voelde! Ik kreeg van mijn huisarts te horen dat ik in een depressie zat en nu met behulp van medecijnen (AD) kom ik er steeds meer boven op! De medicatie heeft hij voorgeschreven ter ondersteuning. Soms als het ten sprake komt bij anderen in mijn vriendenkring of met kennissen en ik te horen krijg dat zij het zonder medicatie hebben gered, dan voelt het bij mij als falen voor mezelf dat ik het niet heb opgered zonder medicatie! Dit gevoel schud ik dan snel van me af, omdat ik weet dat het niet anders kon en er geen andere uitweg meer was!



nausicaa, ik wens je heel veel plezier toe de komende week en geniet ervan!