Relaties
alle pijlers
Huilen
dinsdag 24 november 2009 om 22:08
Elke keer als mijn vriend en ik met elkaar ruziemaken dan eindigt dat ermee dat ik ga huilen. Hij vindt dat verschrikkelijk en wordt dan erg kwaad. Hij zegt dat dat het gedrag is van een 4 jarige, maar ik zie het als de enige mogelijkheid, ik heb geen keus. Als we over iets moeilijks praten, dan begin ik gewoon te huilen! Meestal zijn het dingen die heel diep zitten, of dingen die al lang zitten te 'broeien'in mijn hoofd. Hij zegt dat ik het dan eerder op tafel moet leggen, maar de kans is groot dat ik dan toch ook gahuilen en dat 'mag eigenlijk dus niet meer' van hem. Eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een onderzoek waarin staat dat zoveel procent van de vrouwen huilt bij ruzies...kan ik laten zien dat dat heel normaal is! Wat kan ik eraan doen? Een muurtje om me heen bouwen is het enige, maar hij klaagt nu al dat ik zo weinig liefde toon! Het is het een of het ander...ik weet het niet meer, misschien moet ik maar naar een psycholoog ofzo. Heeft iemand ook een man die zo slecht tegen huilende vrouw kan? hoe los je dat probleem op als je voelt dat de tranen komen?
dinsdag 24 november 2009 om 23:05
dinsdag 24 november 2009 om 23:08
dinsdag 24 november 2009 om 23:08
quote:moekie76 schreef op 24 november 2009 @ 22:55:
DNM nee andersom: ik wilde ook liefde, respect en waardering net als TO, maar wilde dat niet bereiken DOOR te huilen, dat was het gevolg van dit gevoel.
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
DNM nee andersom: ik wilde ook liefde, respect en waardering net als TO, maar wilde dat niet bereiken DOOR te huilen, dat was het gevolg van dit gevoel.
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
dinsdag 24 november 2009 om 23:11
quote:arlena schreef op 24 november 2009 @ 22:27:
Als ik niet mag huilen, dan zou het fijn zijn als er eens naar me geluisterd word! Op mijn werk moet ik dienstverlenend zijn, naar mijn kind wil ik aardig zijn, doe keurig het huishouden wanneer is het mijn beurt? Ben de hele tijd de goede vrouw. Ik ben geloof ik gewoon erg gefrustreerd! Wil ook weleens gehoord worden ook al ben ik geen professor! En uit machteloosheid begin ik te janken. Geloof ik...
Dan moet je dus aan de gang om een manier te vinden om die machteloosheid weg te halen. Ik kan me voorstellen dat afsluiten een nog destructiever effect heeft.
En dan voel je je uiteindelijk nog machtelozer.
Ontdek wat voor jou werkt. Zit er iets niet lekker, ben je kwaad, voel je je hulpeloos.. ga een blokje om, ga sporten, ga lekker warm douchen. Iets, wat dan ook zal helpen om je emoties onder controle te houden en er op een volwassen en constructieve manier mee om te gaan.
Voel je je afgewezen als jullie ruzie hebben? Huil je daarom? Huil je daarna omdat je je rot voelt omdat hij je misschien wel afwijst? Doe er wat mee. In plaats van bewijzen dat jij niet raar bent (moet je aan het gemiddelde voldoen???) kun je ook werken aan jezelf.
Als ik niet mag huilen, dan zou het fijn zijn als er eens naar me geluisterd word! Op mijn werk moet ik dienstverlenend zijn, naar mijn kind wil ik aardig zijn, doe keurig het huishouden wanneer is het mijn beurt? Ben de hele tijd de goede vrouw. Ik ben geloof ik gewoon erg gefrustreerd! Wil ook weleens gehoord worden ook al ben ik geen professor! En uit machteloosheid begin ik te janken. Geloof ik...
Dan moet je dus aan de gang om een manier te vinden om die machteloosheid weg te halen. Ik kan me voorstellen dat afsluiten een nog destructiever effect heeft.
En dan voel je je uiteindelijk nog machtelozer.
Ontdek wat voor jou werkt. Zit er iets niet lekker, ben je kwaad, voel je je hulpeloos.. ga een blokje om, ga sporten, ga lekker warm douchen. Iets, wat dan ook zal helpen om je emoties onder controle te houden en er op een volwassen en constructieve manier mee om te gaan.
Voel je je afgewezen als jullie ruzie hebben? Huil je daarom? Huil je daarna omdat je je rot voelt omdat hij je misschien wel afwijst? Doe er wat mee. In plaats van bewijzen dat jij niet raar bent (moet je aan het gemiddelde voldoen???) kun je ook werken aan jezelf.
dinsdag 24 november 2009 om 23:12
Sja als je het zo bekijkt dan zou ik inderdaad psych zeggen.. Hoop dat die laatste opmerking gekscherend was. Anders is dit meer dan een gevalletje te weinig waardering en emotioneel typje. En volgens mij zijn er hier zat die net als jij snel huilen, dus zoek de bevestiging uit die berichten en haal jezelf niet naar beneden uit de wat kritischere notes. Hmmm ja die psych zou bij jou nog weleens wonderen kunnen doen....
dinsdag 24 november 2009 om 23:13
quote:arlena schreef op 24 november 2009 @ 23:08:
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
Zeurkous,
Weet je wat irritant is? Iemand die zegt dat ze zelf een loser is, zichzelf afvraagt waarom ze geboren is en dat er zoveel fout is.
Bah, dat is echt een afknapper.
DAT DOE je inderdaad fout.
Zo voel jij je. En je wilt van je vriend dat hij je anders laat voelen. En als dat niet gebeurt of als er een situatie is waarin jij je kut voelt, heb je hem nodig. En als hij dat dan niet geeft, raak jij in paniek. Je voelt je machteloos tot op het bot.
En dat is er aan de hand.
Zegt ikke...
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
Zeurkous,
Weet je wat irritant is? Iemand die zegt dat ze zelf een loser is, zichzelf afvraagt waarom ze geboren is en dat er zoveel fout is.
Bah, dat is echt een afknapper.
DAT DOE je inderdaad fout.
Zo voel jij je. En je wilt van je vriend dat hij je anders laat voelen. En als dat niet gebeurt of als er een situatie is waarin jij je kut voelt, heb je hem nodig. En als hij dat dan niet geeft, raak jij in paniek. Je voelt je machteloos tot op het bot.
En dat is er aan de hand.
Zegt ikke...
dinsdag 24 november 2009 om 23:14
dinsdag 24 november 2009 om 23:14
dinsdag 24 november 2009 om 23:15
dinsdag 24 november 2009 om 23:15
quote:arlena schreef op 24 november 2009 @ 23:08:
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij nou daar hebben we er een: perfectionisme. Die is dus wel te veranderen. dat kan natuurlijk met een psycho-therapeut. Maar je kan zelf ook al veel doen: waarom ben jij niet goed genoeg als 'alles' niet perfect verloopt? En begin es met het schrappen van moet-dingen op je lijstje (als dit enigszins herkenbaar is) of met 'niet perfect is nog altijd goed genoeg'. Kijk waarin je je perfectionisme (die soms ook voordelen heeft, bijv. bij je werk oid) vaak toepast. Probeer er een tandje af te halen, zodat je ruimte krijgt. In het begin is het ontzettend wennen en denk je 'dit BEN ik toch niet'. Maar dan besef je je op een dag: Ik ben, die ik WIL zijn.
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij nou daar hebben we er een: perfectionisme. Die is dus wel te veranderen. dat kan natuurlijk met een psycho-therapeut. Maar je kan zelf ook al veel doen: waarom ben jij niet goed genoeg als 'alles' niet perfect verloopt? En begin es met het schrappen van moet-dingen op je lijstje (als dit enigszins herkenbaar is) of met 'niet perfect is nog altijd goed genoeg'. Kijk waarin je je perfectionisme (die soms ook voordelen heeft, bijv. bij je werk oid) vaak toepast. Probeer er een tandje af te halen, zodat je ruimte krijgt. In het begin is het ontzettend wennen en denk je 'dit BEN ik toch niet'. Maar dan besef je je op een dag: Ik ben, die ik WIL zijn.
Only dead fish go with the flow
dinsdag 24 november 2009 om 23:20
quote:Dreamglasses schreef op 24 november 2009 @ 23:04:
[...]
Zo zo... heb als kind nauwelijks gehuild en kan toch (in een relatie) niet goed omgaan met conflictsituaties. Kwam erachter veel op te kroppen juist en begon met dat janken toen ik al ruim in volwassen leeftijd kwam... Nou jij weer...
*kon het toch niet laten uit de lees-modus te stappen*ehm misschien hoefde je slechts een sip lipje te trekken?
[...]
Zo zo... heb als kind nauwelijks gehuild en kan toch (in een relatie) niet goed omgaan met conflictsituaties. Kwam erachter veel op te kroppen juist en begon met dat janken toen ik al ruim in volwassen leeftijd kwam... Nou jij weer...
*kon het toch niet laten uit de lees-modus te stappen*ehm misschien hoefde je slechts een sip lipje te trekken?
dinsdag 24 november 2009 om 23:21
Maar ik vind toch dat er een behoorlijk uitstapje wordt gemaakt in dit onderwerp. natuurlijk is het aan TO om zelf ook concrete zaken te veranderen, maar HOE pas je dat nu toe in die relatie? Wat vertel je aan iemand, die blijkbaar (dat dan ook weer) getriggerd wordt door jouw gehuil naar boosheid. Hoe pak je dat dan aan binnen die relatie?
* en gaat nu ECHT terug naar lees-modus *
* en gaat nu ECHT terug naar lees-modus *
Only dead fish go with the flow
dinsdag 24 november 2009 om 23:23
@ Arlena,
Ook hier iemand die "makkelijk" haar tranen laat gaan.
Vaak is het zo dat ik in een X discussie mijn standpunt, gevoel, angst, verdriet wil uitten echter heb ik vaak het gevoel dat het mijn partner niks doet en dit is iets wat mij aanzet tot huilen.
Het is voor mij geen "machtsgevoel", meer dat ik het dan niet meer weet en me dus ongehoord voel.
Eigenlijk heeft partner wel degelijk oor voor mijn dingen, alleen reageerd hij dan niet zo als ik zou willen.
Ook hij kan niks met mijn tranen, zijn standpunt, als je je eigen zielig voelt hoef je vooral niet bij mij te komen, want met zielig heb ik niks.
Maar ooh als ik ergens mee zit dan kan die het zo lekker relativeren voor me en dat betekent eigenlijk veel meer, dan snap ik vaak in eens dat ik er te moeilijk over denk.
Mensen kun je niet veranderen, men kan zich hoogstens aanpassen aan personen of rekening houden met.
En de ene persoon is de andere niet, vrouwen zijn (soms) te sentimenteel en mannen leven zich (soms) te weinig/niet goed in.
De een gaat eten, de ander belt een vriendin, een ander wordt stil en weer een ander huilt, zo gaat een ieder anders om met de dingen in het leven of het nu om verdriet/angst/blijdschap of dergelijke omgaat.
Dat personen uit je nabije omgeving "moe"worden van het tonen van je huil-emotie, is ergens ook weer logisch omdat het door de meeste mensen inderdaad als machtsmiddel wordt gezien.
Op het moment dat je het inderdaad ook als machtsmiddel gaat mis/ge-bruiken vind ik persoonlijk dat je niet goed bezig bent.
Huilen beperk ik vaak tot een alleen moment.
En als ik huil in zijn nabijheid, leg ik vaak ook wel uit hoe en waarom het zo is, dan is er vaak wel begrip, niet dat het gesnapt wordt, maar wel dat het niet gebruikt wordt om te krijgen wat ik wil.
Wil je gehoord worden, maar kom je niet goed uit je woorden, schrijf het eens op en laat het hem lezen, daardoor ga jij niet huilen en hij kan zonder een huiler je emotie lezen en er op reageren zonder de ergenis van huilen.
XX
LLB
Ook hier iemand die "makkelijk" haar tranen laat gaan.
Vaak is het zo dat ik in een X discussie mijn standpunt, gevoel, angst, verdriet wil uitten echter heb ik vaak het gevoel dat het mijn partner niks doet en dit is iets wat mij aanzet tot huilen.
Het is voor mij geen "machtsgevoel", meer dat ik het dan niet meer weet en me dus ongehoord voel.
Eigenlijk heeft partner wel degelijk oor voor mijn dingen, alleen reageerd hij dan niet zo als ik zou willen.
Ook hij kan niks met mijn tranen, zijn standpunt, als je je eigen zielig voelt hoef je vooral niet bij mij te komen, want met zielig heb ik niks.
Maar ooh als ik ergens mee zit dan kan die het zo lekker relativeren voor me en dat betekent eigenlijk veel meer, dan snap ik vaak in eens dat ik er te moeilijk over denk.
Mensen kun je niet veranderen, men kan zich hoogstens aanpassen aan personen of rekening houden met.
En de ene persoon is de andere niet, vrouwen zijn (soms) te sentimenteel en mannen leven zich (soms) te weinig/niet goed in.
De een gaat eten, de ander belt een vriendin, een ander wordt stil en weer een ander huilt, zo gaat een ieder anders om met de dingen in het leven of het nu om verdriet/angst/blijdschap of dergelijke omgaat.
Dat personen uit je nabije omgeving "moe"worden van het tonen van je huil-emotie, is ergens ook weer logisch omdat het door de meeste mensen inderdaad als machtsmiddel wordt gezien.
Op het moment dat je het inderdaad ook als machtsmiddel gaat mis/ge-bruiken vind ik persoonlijk dat je niet goed bezig bent.
Huilen beperk ik vaak tot een alleen moment.
En als ik huil in zijn nabijheid, leg ik vaak ook wel uit hoe en waarom het zo is, dan is er vaak wel begrip, niet dat het gesnapt wordt, maar wel dat het niet gebruikt wordt om te krijgen wat ik wil.
Wil je gehoord worden, maar kom je niet goed uit je woorden, schrijf het eens op en laat het hem lezen, daardoor ga jij niet huilen en hij kan zonder een huiler je emotie lezen en er op reageren zonder de ergenis van huilen.
XX
LLB
dinsdag 24 november 2009 om 23:24
dinsdag 24 november 2009 om 23:24
quote:arlena schreef op 24 november 2009 @ 22:44:
Misschien is het een machtsmiddel om gehoord te worden, om aandacht te krijgen. Maar ik heb soms weleens behoefte aan aandacht. Wat erg klinkt dat.
Daarnaast zie ik het helemaal niet zitten om te schreeuwen tegen elkaar. Je valt dan de ander aan terwijil je met huilen in jezelf zit. En ik weet dat de fout vaak bij mij ligt, dus dan vind ik het niet juist om kwaad te worden.
Ik mag hopen dat je bedoeld dat jij dan geen recht hebt om kwaad te worden ipv te bedoelen dat hij niet kwaad mag worden wanneer jij fout zit.
Maar daarnaast, als jullie niet op één lijn kunnen ruzie maken, kan ik me voorstellen dat dat frustrerend is en woede opwekt. Ga daar mee aan de gang dan. Of kap ermee als het allemaal zo erg is.
Hebben jullie eigenlijk vaak ruzie? Dat zegt ook wel weer wat natuurlijk.
Misschien is het een machtsmiddel om gehoord te worden, om aandacht te krijgen. Maar ik heb soms weleens behoefte aan aandacht. Wat erg klinkt dat.
Daarnaast zie ik het helemaal niet zitten om te schreeuwen tegen elkaar. Je valt dan de ander aan terwijil je met huilen in jezelf zit. En ik weet dat de fout vaak bij mij ligt, dus dan vind ik het niet juist om kwaad te worden.
Ik mag hopen dat je bedoeld dat jij dan geen recht hebt om kwaad te worden ipv te bedoelen dat hij niet kwaad mag worden wanneer jij fout zit.
Maar daarnaast, als jullie niet op één lijn kunnen ruzie maken, kan ik me voorstellen dat dat frustrerend is en woede opwekt. Ga daar mee aan de gang dan. Of kap ermee als het allemaal zo erg is.
Hebben jullie eigenlijk vaak ruzie? Dat zegt ook wel weer wat natuurlijk.
dinsdag 24 november 2009 om 23:27
quote:arlena schreef op 24 november 2009 @ 23:08:
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
Wauw, je kunt zelfs in tekst huilen.
Ik hoop als je dit terug leest dat je inziet dat je op deze manier iedereen die jou met goede bedoelingen tegemoet treedt tekort doet. En een gesprek over andere dingen dan jij en jouw 'slechte ' gevoel over jezelf onmogelijk maakt.
Want dat gaan mensen dan doen, zeggen dat je best oke bent, en de moeite waard etc. Niet dat dat soort opmerkingen echt helpen. Dat krijgen mensen uit jouw omgeving ook door. En dan zijn dit soort uitspraken, die voor mij van een zelfde laken een pak zijn als het huilen, alleen nog maar bron van frustratie.
[...]
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen....maar ik doe het toch: wat is alles toch zwaar. Door de zee van reacties heb ik het gevoel een enorme looser te zijn, terwijl ik zelf het onderwerp aangesneden heb...
Er zit dieper verdriet, Denk dat ik maar eens naar de psycholoog ga (als ik mijn kerstgratificatie binnen heb!)
Ander probleem is dat ik veeleisend ben (zegt men) tegenover mezelf en anderen. Ik weet dat, weet dat ik niets moet zeggen om dat IK te veeleisend ben, maar erger me toch. En dat kropt lekker op...Mijn perfectie vind ik heel moeilijk te veranderen.
Enfin, waarom ben ik geboren, er is zoveel fout aan mij
Wauw, je kunt zelfs in tekst huilen.
Ik hoop als je dit terug leest dat je inziet dat je op deze manier iedereen die jou met goede bedoelingen tegemoet treedt tekort doet. En een gesprek over andere dingen dan jij en jouw 'slechte ' gevoel over jezelf onmogelijk maakt.
Want dat gaan mensen dan doen, zeggen dat je best oke bent, en de moeite waard etc. Niet dat dat soort opmerkingen echt helpen. Dat krijgen mensen uit jouw omgeving ook door. En dan zijn dit soort uitspraken, die voor mij van een zelfde laken een pak zijn als het huilen, alleen nog maar bron van frustratie.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 24 november 2009 om 23:28
dinsdag 24 november 2009 om 23:29
quote:Madhe schreef op 24 november 2009 @ 23:27:
Nu weet ik het weer.
Huilen is een afknapper, een keer flink boos worden vraagt respect. Dat kwam uit een onderzoek over huilen, samen met het feit dat huilen gewoon irritant blijft.
kun je dat artikel even linken op dit topic, Madhe?
Wil ik ook wel even lezen
Nu weet ik het weer.
Huilen is een afknapper, een keer flink boos worden vraagt respect. Dat kwam uit een onderzoek over huilen, samen met het feit dat huilen gewoon irritant blijft.
kun je dat artikel even linken op dit topic, Madhe?
Wil ik ook wel even lezen
Only dead fish go with the flow
dinsdag 24 november 2009 om 23:30
Eens Lola. Je kunt de bevestiging zelfs trachten te trekken uit tekst, wat zeker ook in de ruzies zal gebeuren.
In het begin leeft iemand mee. Daarna wordt er toch wel verwacht dat iemand aangrijpt en er wat aan doet en vervolgens ergens bovenop is.
Je stelt je zielig op. En geen mens wil een zielige partner. Het is frustrerend. En hopeloos, want wat je ook zegt, paar dagen later is de bevestiging net zo hard weer nodig.
Erg vermoeiend voor de ander.
In het begin leeft iemand mee. Daarna wordt er toch wel verwacht dat iemand aangrijpt en er wat aan doet en vervolgens ergens bovenop is.
Je stelt je zielig op. En geen mens wil een zielige partner. Het is frustrerend. En hopeloos, want wat je ook zegt, paar dagen later is de bevestiging net zo hard weer nodig.
Erg vermoeiend voor de ander.
