Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:54
~~[quote]Iseo schreef op 17 augustus 2007 @ 14:18:
[Maar krijg je wel echt genoeg steun bij al die andere dingen die ook spelen in deze tijd?]
Ja, lieve Iseo, ik krijg echt veel steun, ook in praktische zin. Ik kan tegen een aantal mensen onbeperkt aanpraten (waaronder jij ), kan bij sommigen dag en nacht terecht als het moet, word beschermd en in de watten gelegd. Dus daar ligt het echt niet aan.
De psycholoog zei dat ik de kracht die ik van mijn lief kreeg, nu elders moet vinden. Maar dat is voor mij niet hetzelfde. Bij hem voel ik me zo veilig en beschermd, zo volkomen geaccepteerd. Hij is de enige persoon tegen wie ik echt álles kan zeggen en die me ook begrijpt. Hij is de enige persoon bij wie ik weg kan kruipen, bij wie ik kan huilen. Van de psycholoog moet ik dat nu bij anderen zoeken, maar dat voelt niet goed. Het zou geforceerd voelen. Wat heeft het dan voor zin?
[Kun je een time out nemen, opladen, er tussenuit. Iets waardoor je straks die andere moeilijke dingen weer aankunt, want nu is het echt allemaal even te veel.]
Het is inderdaad echt te veel. Ik heb straks vakantie, dan hoop ik te kunnen opladen. Maar nu zijn er weer ontwikkelingen in de scheiding waardoor ik misschien niet wegkan, of mijn vakantie moet onderbreken. Iets wat mijn volledige aandacht en energie vraagt...
[Hij was dus zo dichtbij, zo belangrijk voor je, dat je de rest aankon omdat hij achter je stond.]
Fijn dat je het zo goed begrijpt Iseo....
liefs,
dubio
PS Sorry, quoten met kleurtjes lukt me niet...
[Maar krijg je wel echt genoeg steun bij al die andere dingen die ook spelen in deze tijd?]
Ja, lieve Iseo, ik krijg echt veel steun, ook in praktische zin. Ik kan tegen een aantal mensen onbeperkt aanpraten (waaronder jij ), kan bij sommigen dag en nacht terecht als het moet, word beschermd en in de watten gelegd. Dus daar ligt het echt niet aan.
De psycholoog zei dat ik de kracht die ik van mijn lief kreeg, nu elders moet vinden. Maar dat is voor mij niet hetzelfde. Bij hem voel ik me zo veilig en beschermd, zo volkomen geaccepteerd. Hij is de enige persoon tegen wie ik echt álles kan zeggen en die me ook begrijpt. Hij is de enige persoon bij wie ik weg kan kruipen, bij wie ik kan huilen. Van de psycholoog moet ik dat nu bij anderen zoeken, maar dat voelt niet goed. Het zou geforceerd voelen. Wat heeft het dan voor zin?
[Kun je een time out nemen, opladen, er tussenuit. Iets waardoor je straks die andere moeilijke dingen weer aankunt, want nu is het echt allemaal even te veel.]
Het is inderdaad echt te veel. Ik heb straks vakantie, dan hoop ik te kunnen opladen. Maar nu zijn er weer ontwikkelingen in de scheiding waardoor ik misschien niet wegkan, of mijn vakantie moet onderbreken. Iets wat mijn volledige aandacht en energie vraagt...
[Hij was dus zo dichtbij, zo belangrijk voor je, dat je de rest aankon omdat hij achter je stond.]
Fijn dat je het zo goed begrijpt Iseo....
liefs,
dubio
PS Sorry, quoten met kleurtjes lukt me niet...
Ga in therapie!
vrijdag 17 augustus 2007 om 15:51
quote:Iseo schreef op 17 augustus 2007 @ 15:11:
Ik denk dat ik het begrijp ja.
Ik zou me ook heel heel graag zo veilig en beschermd en volkomen geaccepteerd willen voelen...
Ik zou bijna zeggen: wie niet? Het is een basisbehoefte van ieder mens, denk ik. Het is niet vanzelfsprekend het te vinden, bijzonder als je het hebt en heel erg pijnlijk om het te verliezen....
Toch begrijp ik ook je herkenning in de relatie met je ex. Ik stel me emotioneel afhankelijk op, alweer. Ik stap met open ogen weer in die valkuil van de vorige keer. Er zit weer een grote kloof tussen weten en voelen. Toch weer die onzekerheid, het me zo zwak voelen, denken dat ik niet zonder hem kan... terwijl ik weet dat ik wel zonder hem kan. Maar één ding is mijn leven leiden, mijn dingen regelen... daar ben ik wel toe in staat. Een ander is daadwerkelijk gelukkig zijn.
Ik denk dat ik het begrijp ja.
Ik zou me ook heel heel graag zo veilig en beschermd en volkomen geaccepteerd willen voelen...
Ik zou bijna zeggen: wie niet? Het is een basisbehoefte van ieder mens, denk ik. Het is niet vanzelfsprekend het te vinden, bijzonder als je het hebt en heel erg pijnlijk om het te verliezen....
Toch begrijp ik ook je herkenning in de relatie met je ex. Ik stel me emotioneel afhankelijk op, alweer. Ik stap met open ogen weer in die valkuil van de vorige keer. Er zit weer een grote kloof tussen weten en voelen. Toch weer die onzekerheid, het me zo zwak voelen, denken dat ik niet zonder hem kan... terwijl ik weet dat ik wel zonder hem kan. Maar één ding is mijn leven leiden, mijn dingen regelen... daar ben ik wel toe in staat. Een ander is daadwerkelijk gelukkig zijn.
Ga in therapie!
vrijdag 17 augustus 2007 om 18:36
Hallo,
Dubio, ik kan me ook voorstellen hoe jij je moet voelen. Het is zo gemakkelijk gezegd om de kracht bij een ander te halen, maar dat is echt niet hetzelfde. Ik denk dat je het na verloop van tijd wel zou kunnen, maar nu heb je nog teveel verdriet en pijn, dat is toch niet meer dan logisch???? Ik vind het ook logisch dat je daar nu in blijft 'hangen', dat heeft toch even tijd nodig. Fijn, dat je wel ook op anderen terug kan vallen, maar dat weegt inderdaad niet op tegen de steun van je lief...vraag me af, wat je psych probeert te bereiken met het advies?
In elk geval weer sterkte, je komt er wel, maar het kost tijd!
Liefs,
Nicole
Dubio, ik kan me ook voorstellen hoe jij je moet voelen. Het is zo gemakkelijk gezegd om de kracht bij een ander te halen, maar dat is echt niet hetzelfde. Ik denk dat je het na verloop van tijd wel zou kunnen, maar nu heb je nog teveel verdriet en pijn, dat is toch niet meer dan logisch???? Ik vind het ook logisch dat je daar nu in blijft 'hangen', dat heeft toch even tijd nodig. Fijn, dat je wel ook op anderen terug kan vallen, maar dat weegt inderdaad niet op tegen de steun van je lief...vraag me af, wat je psych probeert te bereiken met het advies?
In elk geval weer sterkte, je komt er wel, maar het kost tijd!
Liefs,
Nicole
vrijdag 17 augustus 2007 om 21:17
Dubio -knuffel-
Lemmy, waar ik echt verbaasd van ben, is dat je na zo'n ontzettend lange tijd nog precies kunt beschrijven hoe hij was, hoe jij je voelde.
Ik weet van 11 jaar terug niet veel meer, alleen incidenten, alleen 'er was iets goed mis met me'.
Ook van de afgelopen relatie: wat je beschrijft herken ik. Ik zou het zelf niet zo kunnen opschrijven.
Lemmy, waar ik echt verbaasd van ben, is dat je na zo'n ontzettend lange tijd nog precies kunt beschrijven hoe hij was, hoe jij je voelde.
Ik weet van 11 jaar terug niet veel meer, alleen incidenten, alleen 'er was iets goed mis met me'.
Ook van de afgelopen relatie: wat je beschrijft herken ik. Ik zou het zelf niet zo kunnen opschrijven.
vrijdag 17 augustus 2007 om 21:57
Lieve Mamzelle,
Ik denk dat ik het nog zo goed weet omdat ik ten eerste in die tijd in een dagboek schreef. En ten tweede werkt het in mijn hoofd schijnbaar zo, het lijkt wel alsof ik in moeilijke tijden heel veel 'opsla' op mijn biologische harde schijf . Soms zelfs de stomste details. Maar soms komt er ook wel weer opeens iets opdagen dat ik eigenlijk vergeten was, bijvoorbeeld door iets wat ik hier lees.
De echte crisis heeft bij mij ook niet zo lang geduurd als bij sommigen van jullie, dat maakt het misschien ook makkelijker te overzien voor mij.
Van de periode na het overlijden van mijn 1e man, toen ik mijn leven weer aan het opbouwen was, weet ik daarentegen nog maar heel weinig.
Ik denk dat ik het nog zo goed weet omdat ik ten eerste in die tijd in een dagboek schreef. En ten tweede werkt het in mijn hoofd schijnbaar zo, het lijkt wel alsof ik in moeilijke tijden heel veel 'opsla' op mijn biologische harde schijf . Soms zelfs de stomste details. Maar soms komt er ook wel weer opeens iets opdagen dat ik eigenlijk vergeten was, bijvoorbeeld door iets wat ik hier lees.
De echte crisis heeft bij mij ook niet zo lang geduurd als bij sommigen van jullie, dat maakt het misschien ook makkelijker te overzien voor mij.
Van de periode na het overlijden van mijn 1e man, toen ik mijn leven weer aan het opbouwen was, weet ik daarentegen nog maar heel weinig.
vrijdag 17 augustus 2007 om 22:27
Lieve Dubio,
Ik zou zo graag een pasklare oplossing voor je hebben! Zo eentje die alles oplost maar helaas........
Ja, wat jouw psycholoog zegt begrijp ik wel, maar ik begrijp ook heel goed dat jouw lief voor nu nog niet te vervangen is door iemand anders die jou de kracht kan geven. Men kan naar je luisteren, met je praten, vriendschap geven, maar niet datgene bieden wat hij deed en jou overeind hield. Liefde kan zo intens voelen en als dat dan wegvalt voelt het als rouw. En dat is heftig, heel heftig.
En dan jouw vakantie nog, die nu al half in het water valt, terwijl je die zo hard nodig hebt. Ik hoop dat tijdens jouw vakantie iig het zonnetje gaat schijnen, waardoor je wat dagjes uit kan gaan en wat ontspanning kan vinden. Misschien verlicht dat een heel klein beetje? En alle kleine beetjes bijelkaar, maakt uiteindelijk een groot beetje. Dat gun ik jou zo!
Lieve meid... knuffel van mij!
Ik zou zo graag een pasklare oplossing voor je hebben! Zo eentje die alles oplost maar helaas........
Ja, wat jouw psycholoog zegt begrijp ik wel, maar ik begrijp ook heel goed dat jouw lief voor nu nog niet te vervangen is door iemand anders die jou de kracht kan geven. Men kan naar je luisteren, met je praten, vriendschap geven, maar niet datgene bieden wat hij deed en jou overeind hield. Liefde kan zo intens voelen en als dat dan wegvalt voelt het als rouw. En dat is heftig, heel heftig.
En dan jouw vakantie nog, die nu al half in het water valt, terwijl je die zo hard nodig hebt. Ik hoop dat tijdens jouw vakantie iig het zonnetje gaat schijnen, waardoor je wat dagjes uit kan gaan en wat ontspanning kan vinden. Misschien verlicht dat een heel klein beetje? En alle kleine beetjes bijelkaar, maakt uiteindelijk een groot beetje. Dat gun ik jou zo!
Lieve meid... knuffel van mij!
zaterdag 18 augustus 2007 om 09:26
Dubiootje
Wens jullie allemaal een fijn weekend.
Ik krijg visite, had er geen zin in, wilde liever rust.
Maar eigenlijk is het wel goed, ik heb er wel genoeg van om me zo te voelen, ga maar lekker afleiding zoeken.
Heb vandaag heel erg het idee dat ik het zo zonde vind om de hele tijd zo terug te kijken, wil liever genieten van die andere dingen die er juist zijn. Word een beetje moe van mezelf, er is zoveel om juist blij mee te zijn en dan zit ik me maar steeds gek te maken met toen.
Het lijkt ook wel alsof ik me een beetje verzet tegen de nieuwe fase van mijn leven waar ik aan ga beginnen.
Ben dan ineens weer heel laat aan het opblijven, ga weer terug naar allerlei herinneringen, wil die analyseren, wil toch weer antwoorden vinden die ik toch niet krijg, ga bevestiging zoeken bij de mensen om me heen, dat het okee is, dat ik er mag zijn, dat ik het goed doe etc.
Nou het kan ook anders en ik ga me maar eens overgeven aan de nieuwe tijd die er aan komt. Nog een weekje thuis, even de laatste dingen doen.
Dit weekend er iets leuks van maken, met anderen samen.
En me de komende tijd op alles richten wat ik al zo lang wilde gaan doen, en ineens de afgelopen weken wel een beetje bang voor was.
Ik wil, ga me zekerder voelen, dat moet ik echt zelf doen.
Nou dat wilde ik even kwijt
Veel liefs voor jullie, schatten!
Wens jullie allemaal een fijn weekend.
Ik krijg visite, had er geen zin in, wilde liever rust.
Maar eigenlijk is het wel goed, ik heb er wel genoeg van om me zo te voelen, ga maar lekker afleiding zoeken.
Heb vandaag heel erg het idee dat ik het zo zonde vind om de hele tijd zo terug te kijken, wil liever genieten van die andere dingen die er juist zijn. Word een beetje moe van mezelf, er is zoveel om juist blij mee te zijn en dan zit ik me maar steeds gek te maken met toen.
Het lijkt ook wel alsof ik me een beetje verzet tegen de nieuwe fase van mijn leven waar ik aan ga beginnen.
Ben dan ineens weer heel laat aan het opblijven, ga weer terug naar allerlei herinneringen, wil die analyseren, wil toch weer antwoorden vinden die ik toch niet krijg, ga bevestiging zoeken bij de mensen om me heen, dat het okee is, dat ik er mag zijn, dat ik het goed doe etc.
Nou het kan ook anders en ik ga me maar eens overgeven aan de nieuwe tijd die er aan komt. Nog een weekje thuis, even de laatste dingen doen.
Dit weekend er iets leuks van maken, met anderen samen.
En me de komende tijd op alles richten wat ik al zo lang wilde gaan doen, en ineens de afgelopen weken wel een beetje bang voor was.
Ik wil, ga me zekerder voelen, dat moet ik echt zelf doen.
Nou dat wilde ik even kwijt
Veel liefs voor jullie, schatten!
zaterdag 18 augustus 2007 om 13:09
Maak je geen zorgen, Iseo, de realiteit haalt je gedachten vanzelf wel in. Vanaf volgende week heb je geen tijd meer om aan die voorbije tijd te denken, zit je tot over je oren in het hier en nu.
En kom je alleen nog maar buurten als er echt iets is dat je kwijt moet.
Mijn ex belde gisteren. Hij zit nu in België, met het kennelijke plan daar te blijven. Ik stoor me aan het gemak waarmee hij dingen van me verwacht, direct. Maar dit onder woorden brengen lukt niet, daar is de tijd te kort voor
-hij had geen beltegoed en wilde dat ik terugbelde-. Verder maak ik me toch weer druk over zaken van hem: hij vroeg me of ik belangrijke post had ontvangen, en ik bedacht me pas later dat ik een aangetekend stuk uit België had laten terugsturen. Zijn probleem: hij moet met mij overleggen als 'ie iets belangrijks van me wil. Maar evengoed pieker ik erover, wil ik het kwijt.
En kom je alleen nog maar buurten als er echt iets is dat je kwijt moet.
Mijn ex belde gisteren. Hij zit nu in België, met het kennelijke plan daar te blijven. Ik stoor me aan het gemak waarmee hij dingen van me verwacht, direct. Maar dit onder woorden brengen lukt niet, daar is de tijd te kort voor
-hij had geen beltegoed en wilde dat ik terugbelde-. Verder maak ik me toch weer druk over zaken van hem: hij vroeg me of ik belangrijke post had ontvangen, en ik bedacht me pas later dat ik een aangetekend stuk uit België had laten terugsturen. Zijn probleem: hij moet met mij overleggen als 'ie iets belangrijks van me wil. Maar evengoed pieker ik erover, wil ik het kwijt.
zaterdag 18 augustus 2007 om 22:15
Hee Iseo, wat klinkt dit als muziek in mijn oren! Je probeert je te verzetten, voelt heel goed aan dat blijven "hangen" geen zin heeft. Dat constant analyseren je niet goed doet en dat je het verdient gelukkig te zijn met wat je wel hebt! En wat je wel hebt, wow, wat een lief schatje die kleine van jou.
Het valt me trouwens idd op dat jij wel heel laat je bedje opzoekt, gezien jouw nachtelijke postings. Dat lost zich iig vanzelf op als jouw nieuwe studie begint, jouw nieuwe leventje. Dan heb je er geen tijd meer voor en ga je je helemaal richten op datgene wat goed voor jou is. Jij wilt gaan genieten en je gaat genieten, echt! Je gaat het allemaal waarmaken!
Nog gezellig geweest met de visite?
Fijn weekend allemaal...
Liefs,
Thirza
Het valt me trouwens idd op dat jij wel heel laat je bedje opzoekt, gezien jouw nachtelijke postings. Dat lost zich iig vanzelf op als jouw nieuwe studie begint, jouw nieuwe leventje. Dan heb je er geen tijd meer voor en ga je je helemaal richten op datgene wat goed voor jou is. Jij wilt gaan genieten en je gaat genieten, echt! Je gaat het allemaal waarmaken!
Nog gezellig geweest met de visite?
Fijn weekend allemaal...
Liefs,
Thirza
zondag 19 augustus 2007 om 15:10
Dames,
De laatste dagen heb ik niet veel geschreven omdat er iets was wat nog even stil moest blijven. En ik kan toch mijn mond niet houden. En er zijn bekenden die hier misschien ook wel meelezen.
Waar gaat dit over? Nou ehhh... goed nieuws! Ik ben zwanger!
Het is nog heel pril, 6 weekjes nu, maar we zijn er ongelofelijk blij mee en het voelt goed, ik hoop dan ook dat het gewoon goed blijft gaan!
En toch... ook nu dubbele gevoelens. Ik heb het dagboek van mijn vorige zwangerschap erbij gepakt. Mijn ex was destijds natuurlijk blij met de zwangerschap, maar de ellende die we toen hebben gehad, pfff... Bedreigd met de dood, ruzie en bedrog en dat allemaal vanuit zijn familie. Mijn familie die gematigd positief was met betrekking tot de zwangerschap (omdat ze mijn ex gewoonweg niet zagen zitten). Alles alleen moeten beslissen en doen (babykamer etc.).
Deze zwangerschap zal 100% anders worden. Niet alleen omdat ik nu rugpatient ben en dus veel meer rust zal moeten nemen, omdat ik al een kind heb en omdat mensen om mij heen nu veel blijer zijn en positiviteit naar ons uitstralen, maar meer nog omdat ik een partner heb met wie ik kan delen en in een gelijkwaardige relatie zit.
Heerlijk.... maar ook dubbel omdat ik -zo vroeg in de zwangerschap al- weer besef wat ik ook toen heb moeten missen.... Maar goed, we gaan er nu heerlijk van genieten, het kan de laatste keer zijn dus we gaan eruit halen wat erin zit!
Groetjes en een dikke knuf aan iedereen,
Carrrie.
De laatste dagen heb ik niet veel geschreven omdat er iets was wat nog even stil moest blijven. En ik kan toch mijn mond niet houden. En er zijn bekenden die hier misschien ook wel meelezen.
Waar gaat dit over? Nou ehhh... goed nieuws! Ik ben zwanger!
Het is nog heel pril, 6 weekjes nu, maar we zijn er ongelofelijk blij mee en het voelt goed, ik hoop dan ook dat het gewoon goed blijft gaan!
En toch... ook nu dubbele gevoelens. Ik heb het dagboek van mijn vorige zwangerschap erbij gepakt. Mijn ex was destijds natuurlijk blij met de zwangerschap, maar de ellende die we toen hebben gehad, pfff... Bedreigd met de dood, ruzie en bedrog en dat allemaal vanuit zijn familie. Mijn familie die gematigd positief was met betrekking tot de zwangerschap (omdat ze mijn ex gewoonweg niet zagen zitten). Alles alleen moeten beslissen en doen (babykamer etc.).
Deze zwangerschap zal 100% anders worden. Niet alleen omdat ik nu rugpatient ben en dus veel meer rust zal moeten nemen, omdat ik al een kind heb en omdat mensen om mij heen nu veel blijer zijn en positiviteit naar ons uitstralen, maar meer nog omdat ik een partner heb met wie ik kan delen en in een gelijkwaardige relatie zit.
Heerlijk.... maar ook dubbel omdat ik -zo vroeg in de zwangerschap al- weer besef wat ik ook toen heb moeten missen.... Maar goed, we gaan er nu heerlijk van genieten, het kan de laatste keer zijn dus we gaan eruit halen wat erin zit!
Groetjes en een dikke knuf aan iedereen,
Carrrie.
zondag 19 augustus 2007 om 16:48
Carrie!!!!!
Wat een fantastisch nieuws! Het is je van harte gegund dat je het nu eens "goed" mag overdoen en een zwangerschap mag ervaren zoals die bedoeld is. Dat is niet altijd geheel onbezorgd maar met een partner die je 100% steunt wordt het hoe dan ook een bijzondere periode in je leven. Ik wens je al het goede, geniet van deze tijd en laat komen wat komen moet (wat gevoelens betreft).
liefs,
dubio
Wat een fantastisch nieuws! Het is je van harte gegund dat je het nu eens "goed" mag overdoen en een zwangerschap mag ervaren zoals die bedoeld is. Dat is niet altijd geheel onbezorgd maar met een partner die je 100% steunt wordt het hoe dan ook een bijzondere periode in je leven. Ik wens je al het goede, geniet van deze tijd en laat komen wat komen moet (wat gevoelens betreft).
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 19 augustus 2007 om 16:58
~~~[quote]Nicole_1964 schreef op 17 augustus 2007 @ 18:36:
Hallo,
Dubio, ik kan me ook voorstellen hoe jij je moet voelen. Het is zo gemakkelijk gezegd om de kracht bij een ander te halen, maar dat is echt niet hetzelfde. Ik denk dat je het na verloop van tijd wel zou kunnen, maar nu heb je nog teveel verdriet en pijn, dat is toch niet meer dan logisch???? Ik vind het ook logisch dat je daar nu in blijft 'hangen', dat heeft toch even tijd nodig. Fijn, dat je wel ook op anderen terug kan vallen, maar dat weegt inderdaad niet op tegen de steun van je lief...vraag me af, wat je psych probeert te bereiken met het advies?
Lieve Nicole,
Ik weet het niet precies. Ik denk eerlijk gezegd dat ze niet zo heel goed weet wat ze met me aanmoet. Ik zit daar eigenlijk voornamelijk te huilen en zeg erg weinig. Normaal ben ik een heel opbouwende, actieve gesprekspartner maar nu komt er weinig uit me en werk ik ook niet echt mee. Ik verzet me zelfs tegen de dingen die ze zegt. En ze is echt een lieve schat, ze laat me volkomen in mijn waarde, erkent wat ik met mijn lief deel, geeft een plek aan mijn verdriet. Maar ze vraagt me dit verdriet los te laten. Ze voelt denk ik erg met me mee en vindt het moeilijk me zo veel pijn te zien lijden. Ze wil me echt alleen maar helpen.
Maar ik wil dit verdriet niet loslaten, het verbindt me met mijn lief. Ik wil niet beginnen met rouwen, want dat betekent afscheid nemen en toegeven dat deze relatie ten einde is (hoewel ik besef dat dat een kenmerk is van de ontkenningsfase, de eerste fase van het rouwproces... kan wel wezen maar toch wil ik het niet!). Wat het extra moeilijk maakt, is dat ik mijn lief niet gesproken heb en dat het bericht dat de zaak was uitgekomen en dat hij voor zijn gezin had gekozen, niet rechtstreeks van hem kwam. Ik heb dus geen idee wat er precies gebeurd is en hoe hij hierin staat... Misschien als ik een gesprek met hem heb gehad en hij me duidelijk zegt dat onze relatie ten einde is, ik de realiteit beter onder ogen kan zien. Tot dat moment blijf ik hoop houden. En wanhoop Ik hoop dat dit gesprek snel kan plaatsvinden....
liefs,
dubio
Hallo,
Dubio, ik kan me ook voorstellen hoe jij je moet voelen. Het is zo gemakkelijk gezegd om de kracht bij een ander te halen, maar dat is echt niet hetzelfde. Ik denk dat je het na verloop van tijd wel zou kunnen, maar nu heb je nog teveel verdriet en pijn, dat is toch niet meer dan logisch???? Ik vind het ook logisch dat je daar nu in blijft 'hangen', dat heeft toch even tijd nodig. Fijn, dat je wel ook op anderen terug kan vallen, maar dat weegt inderdaad niet op tegen de steun van je lief...vraag me af, wat je psych probeert te bereiken met het advies?
Lieve Nicole,
Ik weet het niet precies. Ik denk eerlijk gezegd dat ze niet zo heel goed weet wat ze met me aanmoet. Ik zit daar eigenlijk voornamelijk te huilen en zeg erg weinig. Normaal ben ik een heel opbouwende, actieve gesprekspartner maar nu komt er weinig uit me en werk ik ook niet echt mee. Ik verzet me zelfs tegen de dingen die ze zegt. En ze is echt een lieve schat, ze laat me volkomen in mijn waarde, erkent wat ik met mijn lief deel, geeft een plek aan mijn verdriet. Maar ze vraagt me dit verdriet los te laten. Ze voelt denk ik erg met me mee en vindt het moeilijk me zo veel pijn te zien lijden. Ze wil me echt alleen maar helpen.
Maar ik wil dit verdriet niet loslaten, het verbindt me met mijn lief. Ik wil niet beginnen met rouwen, want dat betekent afscheid nemen en toegeven dat deze relatie ten einde is (hoewel ik besef dat dat een kenmerk is van de ontkenningsfase, de eerste fase van het rouwproces... kan wel wezen maar toch wil ik het niet!). Wat het extra moeilijk maakt, is dat ik mijn lief niet gesproken heb en dat het bericht dat de zaak was uitgekomen en dat hij voor zijn gezin had gekozen, niet rechtstreeks van hem kwam. Ik heb dus geen idee wat er precies gebeurd is en hoe hij hierin staat... Misschien als ik een gesprek met hem heb gehad en hij me duidelijk zegt dat onze relatie ten einde is, ik de realiteit beter onder ogen kan zien. Tot dat moment blijf ik hoop houden. En wanhoop Ik hoop dat dit gesprek snel kan plaatsvinden....
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 19 augustus 2007 om 17:06
Thirza, Lemmy, Mamz, bedankt weer voor de knuffels Thirza, ik ga wel alles op alles zetten om die vakantie toch door te zetten. Financieel is het ook even moeilijk, maar daar heb ik al een oplossing voor gevonden (low-budgetvakantie). Het is pure noodzaak dat ik uitrust en bijtank, anders trek ik het niet meer. Misschien helpt die vakantie me wel de nodige afstand te nemen, de zaken wat meer op een rijtje te krijgen en te relativeren. Het is momenteel als een vloedgolf die over me uitgestort wordt en ik kan weinig meer dan een beetje peddelen in de richting die ik uitwil.
liefs
dubio
liefs
dubio
Ga in therapie!
zondag 19 augustus 2007 om 22:07
Hallo lieverds,
ik ben gisteren thuis gekomen en heb nog een heerlijke week gehad in de Zwitserse bergen, aangenaam weer en veel mooie bergwandelingen. Maar nu dus weer back to reality, was het eerste wat ik vanmorgen hoorde op de radio. En het is maar al te waar gebleken. Nog niet goed bijgelezen maar dat ga ik zeker nog even doen.
Carrrie, gefeliciteerd
Dubiootje, uit wat ik heb gelezen begrijp ik dat het niet nog echt goed gaat.
Wel goed dat je toch van plan bent te gaan, je zal er van opknappen! En als je even wilt praten, je weet me te bereiken
Iseo, bedankt he afgelopen donderdag, erg lief van je
Binnenkort maak ik even een uitgebreide mail over mijn vakantie en die zal ik versturen, als er meer mensen zijn die belangstelling hebben moet je het maar even aangeven
liefs en een dikke knuf van Zonlicht,
ps, traag forum, waar zijn de smileys, en waar verander ik de avator?
ik ben gisteren thuis gekomen en heb nog een heerlijke week gehad in de Zwitserse bergen, aangenaam weer en veel mooie bergwandelingen. Maar nu dus weer back to reality, was het eerste wat ik vanmorgen hoorde op de radio. En het is maar al te waar gebleken. Nog niet goed bijgelezen maar dat ga ik zeker nog even doen.
Carrrie, gefeliciteerd
Dubiootje, uit wat ik heb gelezen begrijp ik dat het niet nog echt goed gaat.
Wel goed dat je toch van plan bent te gaan, je zal er van opknappen! En als je even wilt praten, je weet me te bereiken
Iseo, bedankt he afgelopen donderdag, erg lief van je
Binnenkort maak ik even een uitgebreide mail over mijn vakantie en die zal ik versturen, als er meer mensen zijn die belangstelling hebben moet je het maar even aangeven
liefs en een dikke knuf van Zonlicht,
ps, traag forum, waar zijn de smileys, en waar verander ik de avator?
zondag 19 augustus 2007 om 22:21
Hoi Zonlicht!
Fijn dat je weer terug bent en het fijn hebt gehad!
Tja, 't is even wennen, het nieuwe forum...
De smilies vind je rechtsboven als je een bericht typt, maar alleen als je kiest voor ''reageer'' in rode letters.
Je avatar toevoegen/wijzigen kun je als je bij ''mijn viva'' kiest voor ''profiel wijzigen'' en daarna iets van ''portret toevoegen'' of zoiets.
Anyway, welkom terug!!
Fijn dat je weer terug bent en het fijn hebt gehad!
Tja, 't is even wennen, het nieuwe forum...
De smilies vind je rechtsboven als je een bericht typt, maar alleen als je kiest voor ''reageer'' in rode letters.
Je avatar toevoegen/wijzigen kun je als je bij ''mijn viva'' kiest voor ''profiel wijzigen'' en daarna iets van ''portret toevoegen'' of zoiets.
Anyway, welkom terug!!
zondag 19 augustus 2007 om 22:27
Carrrie, van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en hoop dat jullie volop kunnen genieten van deze bijzondere tijd!
(Die dubbele gevoelens herken ik trouwens wel... je denkt als vanzelfsprekend terug aan de vorige keer dat je zwanger was, en dan komen de omstandigheden waarin dat was, als vanzelf ook mee... niet zo makkelijk, maar aan de andere kant is het misschien juist daarom ook heel veel waard om een zwangerschap (en periode daarna) nu ook eens in positieve omstandigheden mee te maken.)
Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en hoop dat jullie volop kunnen genieten van deze bijzondere tijd!
(Die dubbele gevoelens herken ik trouwens wel... je denkt als vanzelfsprekend terug aan de vorige keer dat je zwanger was, en dan komen de omstandigheden waarin dat was, als vanzelf ook mee... niet zo makkelijk, maar aan de andere kant is het misschien juist daarom ook heel veel waard om een zwangerschap (en periode daarna) nu ook eens in positieve omstandigheden mee te maken.)
