IJskonijn

Ben ik een "IJskonijn"?



Na een relatie van zeven jaar, samenwonen en leven als broer en zus, ben ik al vijf jaar vrijgezel. Mannen hoeven niet te dichtbij te komen, ik ben gelukkig en er is nog geen man geweest die dat geluk kon vergroten. Alle scharrels werden aan de kant gezet als het even lastig werd, want geen zin in gedoe en gezeur. Er was ook geen tijd voor lange relaties, want er moesten dromen nageleefd worden en dingen gedaan. Dus ben ik naar Santiago gelopen, ben ik op reis gegaan en heb ik mijn droombaan gezocht en gevonden. .



Na vijf jaar geen contact met Ex zijn we elkaar weer tegengekomen en bevriend geraakt. Hij is geweldig, we hebben veel lol samen, praten tot diep in de nacht en hij is de eerste die ik bel als er iets ergs of geweldigs is gebeurd. Hij is mijn Mr Perfect, leuker dan alle mannen die ik de afgelopen jaren tegen ben gekomen. Maar... geen vlinders.



Komt het omdat ik hem beter ken dan mijn linker broekzak? Zijn we het stadium van verliefd zijn al jaren geleden gepasseerd? Of is hij zo perfect dat het saai is? Is hij gewoon mijn beste vriend en wil ik er meer van maken? Of heeft hij me gekwetst en geef ik hem geen kans (we zijn uit elkaar gegaan omdat hij verliefd werd op een ander. Wel begrijpelijk, we leefden langs elkaar heen en ik wilde nog maar amper sex, dieptepunt was om het half jaar)? Of ben ik een ijskonijn geworden, geen enkele man de kans gevend mij te kwetsen?



We zijn geweldig samen, niemand snapt dat wij geen stel zijn. We lachen, praten, knuffelen. We vieren kerst samen, gaan over een paar maand op reis en denken er zelfs over om samen te gaan wonen, als vrienden wel te verstaan.



Ex laat me soms merken dat hij meer van me wil dan alleen vriendschap. Kruipt tegen me aan in bed of geeft me een net iets te lange knuffel of zoen. Subtiel, maar wel duidelijk. Gewoon knuffelen met hem vind ik heerlijk, maar als het naar meer neigt verstijf ik en weet ik niet wat ik moet doen. Mn hersenen werken dan op volle toeren tot de overload bereikt is...



Een half jaar geleden zijn we na een dronken nacht met elkaar naar bed geweest. Het was oke, niet geweldig, mar dat kan ook aan de hoeveelheid cocktails hebben gelegen. Ik ben er zo van geschrokken, dat ik hem direct duidelijk heb gemaakt dat dit niet handig en eenmalig was.



Om het nog ingewikkelder te maken: Ik wil een kind! En het liefst van hem. We zullen geweldige ouders zijn, zitten zo op één lijn. Het liefste wil ik natuurlijk een kind met die man die de aarde doet trillen, de Liefde van mijn Leven, de Man van mijn Dromen. Maar misschien komt die nooit. Of misschien is Ex dit wel, maar herken ik het niet omdat ik al mijn verliefde vlinders netjes heb opgeborgen...



Mijn verliefdheid komt vaak pas na een tijdje samen zijn. Soms denk ik dat ik het gewoon met Ex moet proberen, kijken of die rupsen in mijn buik zich gaan ontpoppen. Maar wat als dat niet zo is? Dan moet ik hem weer kwetsen met "Sorry, vanavond even geen zin". Ik ben bang hem pijn te doen. En onze vriendschap kwijt te raken, daar is hij te bijzonder voor. Aan de andere kant, als ze zich ontpoppen, kunnen we nog lang en gelukkig leven.



Dus dames en heren, uw advies is gevraagd! Hoe zet ik mijn verstand uit en gevoel aan? En hoe kom ik er dan achter wat ik voor hem voel?

Tja, misschien niet de ware. Maar er is nog geen man geweest, voor of na hem, die me zo aan het lachen maakt, waar ik tot diep in de nacht mee kan ouwehoeren en bij wie ik me zo thuis voel. Alles klopt, behalve het ontbreken van die vlinders...

Daar ben ik idd ook bang voor, dat hij wél de Ware is, maar dat ik hem niet toe laat. Maar hoe doe je dat? Hoe kan ik een beetje ontdooien? Het gekke is dat iedereen me juist ziet als een gevoelig en warm persoon. Behalve als het om mannen gaat.

Ik heb het Mirena spiraal. Is dat ook een libido-killer? (moet er niet aan denken die er weer uit te moeten halen, wat een ramp was 't om hem in te brengen!!)

Kinderen krijgen en samenwonen is inderdaad niet echt handig. Maar op de een of andere manier voelt het wel goed aan. Die dingen zijn allemaal wel op lange termijn hoor, niet binnen een paar maand. Maar ik denk er wel veel over na.

Verliefdheid, vriendschap, houden van... Het ligt voor mijn gevoel zo dicht bij elkaar. En door mijn angst weer gekwetst te worden zijn die gevoelens ook nog eens vertroebeld.



Een relatie zonder sex, of met sporadische sex, dat kan ik hem niet aandoen. Ook mezelf niet trouwens.



Toen we nog net samen waren krikten we het landelijk gemiddelde trouwens behoorlijk op, we hadden minstens twee keer per dag sex de eerste drie, vier jaar. En toen kwam de sleur...

Ik weet het, ik doe te moeilijk, denk teveel na. Maar hoe stop ik dat?



Ik ga wel uitzoeken hoe dat zit met dat spiraal. Dat zou er dan misschien wel wat mee te maken kunnen hebben. Ik ben sowieso niet meer zo druk bezig met sex, vroeger was dat veel meer en was sex heel belangrijk voor me. Toen werd ik ook sneller verliefd... Ik ging ervanuit dat het de leeftijd was, en de drukte in mijn leven.



Het is wel raar, we waren juist een stel dat overal en altijd sex kon hebben, en toen ging het mis. Ik zat niet lekker in mijn vel, hij ook niet. We werkten teveel en zagen elkaar amper. Dat speelde natuurlijk ook mee.



Ik probeerde wel zin te maken, speeltjes, kama sutra, films, ben zelfs met hem naar bed geweest zonder zin. Maar dat werkte helemaal niet. Zonder zin was de sex niet leuk, waardoor ik juist nog minder zin kreeg.



Aan het eind van de relatie waren we elkaar een beetje vergeten, en net toen we daar aan gingen werken kwam die andere vrouw zijn leven instappen...