Relaties
alle pijlers
eerst alles, nu over
zaterdag 19 december 2009 om 17:10
hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en wilde jullie een vraag voorleggen.
Mijn relatie van anderhalf jaar is net een weekje uit. Ik ben nog steeds helemaal van slag en snap er niets van.
Toen we elkaar leerden kennen, was hij gelijk helemaal weg van me. Niets was hem te veel en we gingen dan ook snel samenwonen in mijn huis. Hij was echt een prins op het witte paard. Daarin vond ik wel dat hij zichzelf regelmatig wegcijferde. Hij sprak zijn vrienden bijna niet meer, wilde geen avond zonder mij weg en ging elk conflict uit de weg door mij mijn zin te geven.Hij keek echt tegen mij op. Was er trots op dat ik naast mijn werk nog een studie deed . Ik stond echt op een soort voetstuk. Ik dacht, genieten, want dat wordt vanzelf wel minder. En of dat gebeurde.....
Op een dag was alles van hierboven ineens weg, als sneeuw voor de zon.
Mijn studie was lastig, hij wilde eigenlijk nergens over praten want alles in een relatie moet vanzelf gaan en ik deed eigenlijk niks meer goed. Ik deed niks uit mijzelf en zeurde over alles. Had ik voorheen geen minpunten, nu waren al mijn minpunten, die ik notabene van mijzelf ooit naar heb genoemd had, een groot struikelblok. Ik dacht te veel na, wilde te veel structuur en bevestiging. Daar had hij allemaal geen zin in. In de 'goede' periode kon hij nooit een negatief punt van mij noemen en vond hij mijn eigen genoemde minpunten helemaal niet erg. Nu ineens wel...Ook mijn familie, vrienden en huis waren ineens helemaal niks.
Mijn vraag is, heeft iemand van jullie dit wel eens meegemaakt? Of juist van de andere kant? En kan ik hem weer terug winnen? Is zo iemand in het begin zijn ware zelf of juist als laatste?
Bedankt vor het lezen.
Ik ben nieuw hier en wilde jullie een vraag voorleggen.
Mijn relatie van anderhalf jaar is net een weekje uit. Ik ben nog steeds helemaal van slag en snap er niets van.
Toen we elkaar leerden kennen, was hij gelijk helemaal weg van me. Niets was hem te veel en we gingen dan ook snel samenwonen in mijn huis. Hij was echt een prins op het witte paard. Daarin vond ik wel dat hij zichzelf regelmatig wegcijferde. Hij sprak zijn vrienden bijna niet meer, wilde geen avond zonder mij weg en ging elk conflict uit de weg door mij mijn zin te geven.Hij keek echt tegen mij op. Was er trots op dat ik naast mijn werk nog een studie deed . Ik stond echt op een soort voetstuk. Ik dacht, genieten, want dat wordt vanzelf wel minder. En of dat gebeurde.....
Op een dag was alles van hierboven ineens weg, als sneeuw voor de zon.
Mijn studie was lastig, hij wilde eigenlijk nergens over praten want alles in een relatie moet vanzelf gaan en ik deed eigenlijk niks meer goed. Ik deed niks uit mijzelf en zeurde over alles. Had ik voorheen geen minpunten, nu waren al mijn minpunten, die ik notabene van mijzelf ooit naar heb genoemd had, een groot struikelblok. Ik dacht te veel na, wilde te veel structuur en bevestiging. Daar had hij allemaal geen zin in. In de 'goede' periode kon hij nooit een negatief punt van mij noemen en vond hij mijn eigen genoemde minpunten helemaal niet erg. Nu ineens wel...Ook mijn familie, vrienden en huis waren ineens helemaal niks.
Mijn vraag is, heeft iemand van jullie dit wel eens meegemaakt? Of juist van de andere kant? En kan ik hem weer terug winnen? Is zo iemand in het begin zijn ware zelf of juist als laatste?
Bedankt vor het lezen.
maandag 21 december 2009 om 18:10
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 17:22:
maar wat vinden jullie echte afknappers als je al een tijdje met iemand hebt en mee samenwoont?op het moment dat ik besluit om met de persoon te willen samenwonen, heb ik daar bewust voor gekozen op een moment dat ik daaraan toe ben. dat is bij mij nog nooit 'zomaar' gegaan. Ik ben nooit echt ergens op afgeknapt. De redenen dat ik 2 x uit elkaar ben gegaan met degenen waar ik toen mee samenwoonde, was dat we uit elkaar groeiden en terecht kwamen in conflicten in denkwijze (geen ruzie overigens) waar we niet meer uitkwamen. De liefde was langzaam maar zeker verdwenen... Ik heb het niet meegemaakt dat een van mijn exen of ikzelf mij/ de ander de redenen opgaf, die jij van je ex-vriend noemde. dat noem ik muizenissen, die niet leiden tot een breuk bij mij. Het moet wel ergens over gaan, bijvoorbeeld: we delen geen tijd meer samen door je studie i.p.v. je zeurt ver je studie. het kan ook zijn dat hij je levenshouding op een gegeven moment negatief vond, Dat zou bij mij (op langer termijn) ook uiteindelijk wel kunnen leiden tot een breuk. Maar dan moet dat ook echt terug komen op andere vlakken dan de studie/ werk. iemand die over veel dingen in het leven zeurt (pfff...wat is het zwaar, etc.) is op langer termijn niet leuk om mee te leven.
maar wat vinden jullie echte afknappers als je al een tijdje met iemand hebt en mee samenwoont?op het moment dat ik besluit om met de persoon te willen samenwonen, heb ik daar bewust voor gekozen op een moment dat ik daaraan toe ben. dat is bij mij nog nooit 'zomaar' gegaan. Ik ben nooit echt ergens op afgeknapt. De redenen dat ik 2 x uit elkaar ben gegaan met degenen waar ik toen mee samenwoonde, was dat we uit elkaar groeiden en terecht kwamen in conflicten in denkwijze (geen ruzie overigens) waar we niet meer uitkwamen. De liefde was langzaam maar zeker verdwenen... Ik heb het niet meegemaakt dat een van mijn exen of ikzelf mij/ de ander de redenen opgaf, die jij van je ex-vriend noemde. dat noem ik muizenissen, die niet leiden tot een breuk bij mij. Het moet wel ergens over gaan, bijvoorbeeld: we delen geen tijd meer samen door je studie i.p.v. je zeurt ver je studie. het kan ook zijn dat hij je levenshouding op een gegeven moment negatief vond, Dat zou bij mij (op langer termijn) ook uiteindelijk wel kunnen leiden tot een breuk. Maar dan moet dat ook echt terug komen op andere vlakken dan de studie/ werk. iemand die over veel dingen in het leven zeurt (pfff...wat is het zwaar, etc.) is op langer termijn niet leuk om mee te leven.
Only dead fish go with the flow
maandag 21 december 2009 om 19:11
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 17:22:
maar wat vinden jullie echte afknappers als je al een tijdje met iemand hebt en mee samenwoont?Voor mij is de grootste afknapper als iemand niet zichzelf is en niet zijn eigen hart volgt. Of dat nu in mijn voordeel of nadeel werkt doet er niet eens toe.
maar wat vinden jullie echte afknappers als je al een tijdje met iemand hebt en mee samenwoont?Voor mij is de grootste afknapper als iemand niet zichzelf is en niet zijn eigen hart volgt. Of dat nu in mijn voordeel of nadeel werkt doet er niet eens toe.
maandag 21 december 2009 om 19:14
maandag 21 december 2009 om 19:19
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 17:34:
Maar in een relatie kan ik soms ook echt een offday hebben en me afreageren op mijn partner. (zo ongeveer 1 keer per maand:-) Ik weet niet of dit erg is voor een relatie.Afreageren op je partner doet een relatie doorgaans geen goed nee, maar dit lijkt me iets wat je zelf ook wel kunt bedenken. Je aanpassen aan een ander, zodat je jezelf niet bent doet een relatie ook geen goed.
Maar in een relatie kan ik soms ook echt een offday hebben en me afreageren op mijn partner. (zo ongeveer 1 keer per maand:-) Ik weet niet of dit erg is voor een relatie.Afreageren op je partner doet een relatie doorgaans geen goed nee, maar dit lijkt me iets wat je zelf ook wel kunt bedenken. Je aanpassen aan een ander, zodat je jezelf niet bent doet een relatie ook geen goed.
maandag 21 december 2009 om 19:21
quote:Levin5 schreef op 21 december 2009 @ 19:14:
Klopt Madhe, is ook een afknapper. Helaas heb ik vaak pas achteraf gemerkt dat iemand in die tijd niet zichzelf was. Omdat ik degene niet anders kende dan dat hij zich voordeed bij mij. Voelde me wat dat betreft ook wel voor de gek gehouden..Zoiets merk je toch? Iemand kan misschien goed acteren, maar om én woorden en daden overeen te laten komen, terwijl je het niet meent, dat is echt heel erg knap. Ik geloof er niet in dat je dan niets, maar dan ook niets merkt. Wel dat je het niet wilt zien.
Klopt Madhe, is ook een afknapper. Helaas heb ik vaak pas achteraf gemerkt dat iemand in die tijd niet zichzelf was. Omdat ik degene niet anders kende dan dat hij zich voordeed bij mij. Voelde me wat dat betreft ook wel voor de gek gehouden..Zoiets merk je toch? Iemand kan misschien goed acteren, maar om én woorden en daden overeen te laten komen, terwijl je het niet meent, dat is echt heel erg knap. Ik geloof er niet in dat je dan niets, maar dan ook niets merkt. Wel dat je het niet wilt zien.
maandag 21 december 2009 om 19:26
quote:Madhe schreef op 21 december 2009 @ 19:21:
[...]
Zoiets merk je toch? Iemand kan misschien goed acteren, maar om én woorden en daden overeen te laten komen, terwijl je het niet meent, dat is echt heel erg knap. Ik geloof er niet in dat je dan niets, maar dan ook niets merkt. Wel dat je het niet wilt zien.De eerste periode zag ik het zeker niet, later vielen er natuurlijk wel wat dingen op. Maar als ik dat aangaf weerlegde hij dat. En natuurlijk, ik ben zo naief ingesteld dat ik graag verliefd en gelukkig ben. Dus het dan niet wil zien/ Achteraf vallen de puzzelstukjes in elkaar, en dat is weer een wijze les voor mij.
[...]
Zoiets merk je toch? Iemand kan misschien goed acteren, maar om én woorden en daden overeen te laten komen, terwijl je het niet meent, dat is echt heel erg knap. Ik geloof er niet in dat je dan niets, maar dan ook niets merkt. Wel dat je het niet wilt zien.De eerste periode zag ik het zeker niet, later vielen er natuurlijk wel wat dingen op. Maar als ik dat aangaf weerlegde hij dat. En natuurlijk, ik ben zo naief ingesteld dat ik graag verliefd en gelukkig ben. Dus het dan niet wil zien/ Achteraf vallen de puzzelstukjes in elkaar, en dat is weer een wijze les voor mij.
maandag 21 december 2009 om 21:03
Maar mag je wel eens een ofday hebben? Natuurijk niet te vaak, maar zo af en toe? Of hebben jullie dat nooit in je relatie. En met afreageren bedoel ik niet dat je gaat schreeuwen en schelden,maar dat je die dag gewoon ff niet zo veel kan hebben en sneller op mijn strepen sta.
Oja, mijn ex zei ineens ook at hij niet zchzelf is geweest. Heb ik ook nooit iets van gemerkt...
Oja, mijn ex zei ineens ook at hij niet zchzelf is geweest. Heb ik ook nooit iets van gemerkt...
maandag 21 december 2009 om 21:13
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 21:03:
Maar mag je wel eens een ofday hebben? Natuurijk niet te vaak, maar zo af en toe? Of hebben jullie dat nooit in je relatie. En met afreageren bedoel ik niet dat je gaat schreeuwen en schelden,maar dat je die dag gewoon ff niet zo veel kan hebben en sneller op mijn strepen sta.
Oja, mijn ex zei ineens ook at hij niet zchzelf is geweest. Heb ik ook nooit iets van gemerkt...
Tuurlijk mag dat en kom nou, dat hebben we allemaal wel eens hoor. Maar daar ligt het probleem niet. Hij kon ze van jou niet meer verdragen, dat wel. En dat, buiten alle andere voorbeelden die je opsomt, is een teken dat zijn liefde voor jou bekoeld was. Dan erger je je praktisch aan alles.
Zoek de fout nu niet te fel bij jezelf. Hij begon zich te ergeren aan jou, jij ging extra je best doen vs. op je tenen lopen. Nu had je kunnen doen wat je wou bij wijze van spreken, hij stond er niet meer hetzelfde in. Jij bent niet veranderd als persoon, zijn gedacht over jou wel. Da's lullig en geen reden om je zo te behandelen, maar nogmaals zoiets trek je gewoon niet meer recht. Dus zie niet in waarom je erover zou blijven piekeren of je misschien anders had moeten doen of iets dergelijks. Als zijn gedacht over jou nu is zoals het nu is, gaat dat niet veranderen.
Dat heeft dus niets met jou als persoon te maken, maar alles met hem. Misschien als je het zo bekijkt, dat je het beter kunt begrijpen.
Maar mag je wel eens een ofday hebben? Natuurijk niet te vaak, maar zo af en toe? Of hebben jullie dat nooit in je relatie. En met afreageren bedoel ik niet dat je gaat schreeuwen en schelden,maar dat je die dag gewoon ff niet zo veel kan hebben en sneller op mijn strepen sta.
Oja, mijn ex zei ineens ook at hij niet zchzelf is geweest. Heb ik ook nooit iets van gemerkt...
Tuurlijk mag dat en kom nou, dat hebben we allemaal wel eens hoor. Maar daar ligt het probleem niet. Hij kon ze van jou niet meer verdragen, dat wel. En dat, buiten alle andere voorbeelden die je opsomt, is een teken dat zijn liefde voor jou bekoeld was. Dan erger je je praktisch aan alles.
Zoek de fout nu niet te fel bij jezelf. Hij begon zich te ergeren aan jou, jij ging extra je best doen vs. op je tenen lopen. Nu had je kunnen doen wat je wou bij wijze van spreken, hij stond er niet meer hetzelfde in. Jij bent niet veranderd als persoon, zijn gedacht over jou wel. Da's lullig en geen reden om je zo te behandelen, maar nogmaals zoiets trek je gewoon niet meer recht. Dus zie niet in waarom je erover zou blijven piekeren of je misschien anders had moeten doen of iets dergelijks. Als zijn gedacht over jou nu is zoals het nu is, gaat dat niet veranderen.
Dat heeft dus niets met jou als persoon te maken, maar alles met hem. Misschien als je het zo bekijkt, dat je het beter kunt begrijpen.
maandag 21 december 2009 om 21:32
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 15:00:
Ja, maar dat had ik eerst niet. Pas toen hij zo afstandelijk ging doen en zei dat hij niet meer gek op me was...
Kijk, we hadden dezelfde toekomstplannen, hielden van dezelfde dingen qua activiteiten, hadden echt heel veel lol, de seks was goed, we gaven elkaar veel aandacht, we waren beide wat onzeker en gaven elkaar veel bevestiging, we praatten over veel dingen en toch was zijn gevoel ineens weg. Ik ben dan heel bang dat ik iets heb gedaan dat het weg ging.
Het was namelijk van de een op de ander dag. Zelf had hij er geen verklaring voor, het was nu eenmaal zo. Hij heeft ook geen een enkele moeite gedaan om het weer goed te krijgen. Hij heeft mij een aantal maanden heel hard laten werken en gewacht tot zijn gevoel weer terug zou komen. (wat niet gebeurde). In die tijd werd hij een hele nare man waarbij ik eigenlijk niks goed kon doen.Als ik dit lees Cola Light klinkt het alsof je al heel hard gewerkt hebt om het te laten werken. Maar dat ik niet gelukt blijkbaar. Als je hem terug wil hoeveel harder moet je dan nog werken? En waar ligt daarin de grens? Zou je je daarbij nog gelukkig voelen?
Ja, maar dat had ik eerst niet. Pas toen hij zo afstandelijk ging doen en zei dat hij niet meer gek op me was...
Kijk, we hadden dezelfde toekomstplannen, hielden van dezelfde dingen qua activiteiten, hadden echt heel veel lol, de seks was goed, we gaven elkaar veel aandacht, we waren beide wat onzeker en gaven elkaar veel bevestiging, we praatten over veel dingen en toch was zijn gevoel ineens weg. Ik ben dan heel bang dat ik iets heb gedaan dat het weg ging.
Het was namelijk van de een op de ander dag. Zelf had hij er geen verklaring voor, het was nu eenmaal zo. Hij heeft ook geen een enkele moeite gedaan om het weer goed te krijgen. Hij heeft mij een aantal maanden heel hard laten werken en gewacht tot zijn gevoel weer terug zou komen. (wat niet gebeurde). In die tijd werd hij een hele nare man waarbij ik eigenlijk niks goed kon doen.Als ik dit lees Cola Light klinkt het alsof je al heel hard gewerkt hebt om het te laten werken. Maar dat ik niet gelukt blijkbaar. Als je hem terug wil hoeveel harder moet je dan nog werken? En waar ligt daarin de grens? Zou je je daarbij nog gelukkig voelen?
maandag 21 december 2009 om 21:55
nee, dat wil ik ook niet meer, dat harde werken. Ik heb hem ook gezegd mijn huis te verlaten. Ik kon niet meer. Ik wil een partner die er ook voor mij is, die van me houdt, ook al ben ik soms niet te genieten of maak ik fouten. Iemand die van me houdt door dik en dun en die met mij samen wil werken aan de relatie, niet mij alleen en dan maar gaat wachten tot zijn gevoel terug komt. Ik besef me dat hij niets voor mij of ons heeft gedaan. Dat doet pijn, maar is wel de harde waarheid. Ik ga hem loslaten, al zal dat niet van de een op de andere dag gaan. Het liefst roep ik hem weer teug in mijn huis, maar dat wil ik aan de andere kant ook weer niet. Ik kon niet meer mijzelf zijn in mijn eigen huis. Ik wil niet meer werken voor mijn relatie, ik wil liefde en waardering.
maandag 21 december 2009 om 22:15
Wat misschien wel stom was, is dat ik, toen hij er niet over wilde praten, ik er met vriendinnen over ben gaan praten. Hij kwam hier achter en vond dit heel erg, maar ik hield het niet meer, liep zwaar ongelukkig rond en moest erover praten (ik ben namelijk nogal van het praten als ik ergens mee zit, anders ontplof ik)
Is dit erg, er met anderen over praten wanneer je partner dit niet wil?
Is dit erg, er met anderen over praten wanneer je partner dit niet wil?
maandag 21 december 2009 om 22:27
Jee colalight hoelang blijf je nog zo twijfelen over je eigen aandeel, wat vind je zelf als hij jou was en hij met zn vrienden had gepraat, was bij jou dan de liefde hup weggeweest?? Nee toch? Nou dan neem nu eens je eigen normen en gedachten terug, over hoe jij dus een relatie wil en ziet, je neemt echt alles wat die pummel maar zegt als DE WAARHEID, zie je niet hoe je je zelf totaal door zijn ogen ziet?
Jee je weet toch zelf wel dat het niet oke is dat je bv geen enkele dag een off dag zou mogen hebben moet je daar echt over gaan twijfelen door hem? Hoop dat je beseft hoezeer je je door alles wat hij maar gezegd heeft "gek"laat maken maar zover ik alles gelezen heb heeft hij weinig respect voor het feit dat jij wellicht anders met dingen omgaat dan hij. Sorry maar echt laat los die jongen, gaat toch nergens over dat je een keer geen gedag zegt tegen een kassadame zeg, jemig ik kan die meiden soms ook wel schieten met hun eeuwige "fijne dag nog" brrr en dan is dat een rede om je maar koel of niet meer leuk te vinden..meis word wakker...
Jee je weet toch zelf wel dat het niet oke is dat je bv geen enkele dag een off dag zou mogen hebben moet je daar echt over gaan twijfelen door hem? Hoop dat je beseft hoezeer je je door alles wat hij maar gezegd heeft "gek"laat maken maar zover ik alles gelezen heb heeft hij weinig respect voor het feit dat jij wellicht anders met dingen omgaat dan hij. Sorry maar echt laat los die jongen, gaat toch nergens over dat je een keer geen gedag zegt tegen een kassadame zeg, jemig ik kan die meiden soms ook wel schieten met hun eeuwige "fijne dag nog" brrr en dan is dat een rede om je maar koel of niet meer leuk te vinden..meis word wakker...
maandag 21 december 2009 om 22:30
maandag 21 december 2009 om 22:37
quote:colalight schreef op 21 december 2009 @ 21:55:
nee, dat wil ik ook niet meer, dat harde werken. Ik heb hem ook gezegd mijn huis te verlaten. Ik kon niet meer. Ik wil een partner die er ook voor mij is, die van me houdt, ook al ben ik soms niet te genieten of maak ik fouten. Iemand die van me houdt door dik en dun en die met mij samen wil werken aan de relatie, niet mij alleen en dan maar gaat wachten tot zijn gevoel terug komt. Ik besef me dat hij niets voor mij of ons heeft gedaan. Dat doet pijn, maar is wel de harde waarheid. Ik ga hem loslaten, al zal dat niet van de een op de andere dag gaan. Het liefst roep ik hem weer teug in mijn huis, maar dat wil ik aan de andere kant ook weer niet. Ik kon niet meer mijzelf zijn in mijn eigen huis. Ik wil niet meer werken voor mijn relatie, ik wil liefde en waardering.
Lieve Cola Light
Dit klinkt al als een hele stap vooruit. Natuurlijk doet het pijn. Soms duurt het even voordat het gevoel met het verstand meekomt. Maar je hebt al zooo keihard gewerkt voor zijn liefde en waardering. Hoeveel harder wil je nog werken? Het is toch fijn om te weten dat er in de toekomst iemand is die op jou wacht die liefde en waardering voor jou heeft, gewoon omdat je bent wie je bent. Zonder dat je daarvoor keihard hoeft te werken, maar bij wie je gewoon lekker jezelf kan zijn.
En het is niet zo raar om je relatie met vriendinnen te bespreken. Alleen besef je wel dat op het moment dat je jouw relatie met vriendinnen moet bespreken, omdat het met hem bespreken blijkbaar geen zin meer heeft, er iets goed mis is in je relatie.
nee, dat wil ik ook niet meer, dat harde werken. Ik heb hem ook gezegd mijn huis te verlaten. Ik kon niet meer. Ik wil een partner die er ook voor mij is, die van me houdt, ook al ben ik soms niet te genieten of maak ik fouten. Iemand die van me houdt door dik en dun en die met mij samen wil werken aan de relatie, niet mij alleen en dan maar gaat wachten tot zijn gevoel terug komt. Ik besef me dat hij niets voor mij of ons heeft gedaan. Dat doet pijn, maar is wel de harde waarheid. Ik ga hem loslaten, al zal dat niet van de een op de andere dag gaan. Het liefst roep ik hem weer teug in mijn huis, maar dat wil ik aan de andere kant ook weer niet. Ik kon niet meer mijzelf zijn in mijn eigen huis. Ik wil niet meer werken voor mijn relatie, ik wil liefde en waardering.
Lieve Cola Light
Dit klinkt al als een hele stap vooruit. Natuurlijk doet het pijn. Soms duurt het even voordat het gevoel met het verstand meekomt. Maar je hebt al zooo keihard gewerkt voor zijn liefde en waardering. Hoeveel harder wil je nog werken? Het is toch fijn om te weten dat er in de toekomst iemand is die op jou wacht die liefde en waardering voor jou heeft, gewoon omdat je bent wie je bent. Zonder dat je daarvoor keihard hoeft te werken, maar bij wie je gewoon lekker jezelf kan zijn.
En het is niet zo raar om je relatie met vriendinnen te bespreken. Alleen besef je wel dat op het moment dat je jouw relatie met vriendinnen moet bespreken, omdat het met hem bespreken blijkbaar geen zin meer heeft, er iets goed mis is in je relatie.
maandag 21 december 2009 om 22:37
Hoi, ik ben ook nieuw hier. ik weet precies wat je voelt en doormaakt.
sinds gister is mijn relatie van 4 jaar uit. we woonde samen, mooi huis alles was goed, hij was militair en was vaak weg en het was heerlijk als hij thuis kwam, uitzendingen gingen goed en ik we waren sterk en konden de hele wereld aan..
tot op het moment dat hij me een keer bedonderde..met smsen, een vrouwelijke collega..ik ging door het lint..ik wist niet waar ik het zoeken moest..na lang praten dagen lang praten en oplossingen zoeken heb ik hem weer in vertrouwen genomen...het ging goed..en beter..hij had meer respect voor me en begrip.
We kregen een nieuw huis..hij heeft een week lang non stop alles gedaan in het huis zodat ik daar terecht kon omdat hij weer op uitzending ging..alles was voor elkaar..zodat ik daar kon leven terwijl hij weg was en hij fijn thuis kon komen..
Alles was goed.. de sex, de gesprekken de lachbuien en uitjes die we deden..
Tot vorige week..ik kreeg zn telefoonrekening binnen met specificatie..heel veel gesms naar een nummer..wie? wie was het? niet weer? dit trek ik niet?
ik heb me hoofd koel gehouden en gewacht tot dat hij terug was van zijn oefening, zodat ik het rustig kon vragen..
hij kwam thuis..en ik vroeg het..hij verklaarde zich zelf en het was goed..
maar toch zat het aan me te vreten..sprak hij de waarheid..was het wel echt zo..trap ik hier in? net als de eerste keer?
die dag er op hebben we er nog maals over gepraat. en dit keer had ik het mis..hij flipte, dat ik hem niet vertrouwde en dat hij ziek werd van mijn onzekerheid of angst dat hij vreemd zou gaan..logisch ook maar ik heb het te lang onderdrukt..
hij maakte het uit..
mijn wereld stortte in. wat nu! hij ging weg..hij heeft zn spullen gepakt..hij is ontzettend gesloten dus normaal er over praten kon ook niet..
wat moesten we met het huis? met de huis dieren? waar moet ik heen? hij is toch altijd weg en kan wel op de kazerne leven of iets..
ik heb in paniek mijn moeder opgebelt of ze me wilde ophalen, want hij had de auto natuurlijk mee genomen..
ik kon alleen maar huilen en huilen en denken waarom waarom ik wil niet zonder hem..
tot het moment dat ik goed heb gepraat met vrienden en familie..
ik heb sinds zijn ene actie zo in onzekerheid geleefd en wantrouwen, dat ik mezelf compleet ben vergeten..om de relatie maar goed te houden zodat hij bij me bleef. ik weet het, het is niet goed..maar je houdt van iemand en je doet alles wat je kan om die gene bij je te houden..
ik heb mijzelf compleet weg gecijferd..ik heb op teveel momenten gestaan dat ik dacht; en nu kap ik er mee..hij doet niets in huis hij is altijd weg, ik moet altijd op hem wachten, hij is laks , ik moet alles voor hem regelen enz enz enz..
natuurlijk ben ik nu nog erg verdrietig..ik heb hem gesproken en hij was zo koel en kil als het maar kan..geen greintje emotie..niets..
we hebben afgesproken om deze week om de tafel te gaan zitten en het zo snel mogelijk af te sluiten. de inboedel regelen spullen verdelen enz.
ik denk nu..stik er maar in..je bent mij niet waard.
ik ben beter af zonder hem zodat ik mezelf weer terug kan vinden en niet meer onzeker en bang hoef te zijn, niet meer mn energie op laten vreten door dingen die er waarschijnlijk helemaal niet zijn of waren..
als hij me terug wil? spijt heeft? noway..ik wil dit nooit meer mee maken..ook al zegt hij dat hij veranderd is..
het is nu echt 1 dag of 2 dagen uit..hoe je het maar bekijkt.
en het valt me nog mee hoe ik dit opvang en doe..
blijkbaar wou ik er ook echt al lang mee stoppen maar nooit de ballen gehad om het ook echt te doen,
tuurlijk huil ik nog in bed, dat ik hem mis..of wat dan ook maar dan denk ik ook..iki ben jong, ik heb een heel leven voor me..ik heb een leuke baan fijne familie en fijne vrienden..en hij? hij heeft niets behalve zijn werk en collega's..
bedankt
kan wezen dat het allemaal wat vaag is geschreven..ik ben nog niet helemaal op aarde..soort van roes..
sinds gister is mijn relatie van 4 jaar uit. we woonde samen, mooi huis alles was goed, hij was militair en was vaak weg en het was heerlijk als hij thuis kwam, uitzendingen gingen goed en ik we waren sterk en konden de hele wereld aan..
tot op het moment dat hij me een keer bedonderde..met smsen, een vrouwelijke collega..ik ging door het lint..ik wist niet waar ik het zoeken moest..na lang praten dagen lang praten en oplossingen zoeken heb ik hem weer in vertrouwen genomen...het ging goed..en beter..hij had meer respect voor me en begrip.
We kregen een nieuw huis..hij heeft een week lang non stop alles gedaan in het huis zodat ik daar terecht kon omdat hij weer op uitzending ging..alles was voor elkaar..zodat ik daar kon leven terwijl hij weg was en hij fijn thuis kon komen..
Alles was goed.. de sex, de gesprekken de lachbuien en uitjes die we deden..
Tot vorige week..ik kreeg zn telefoonrekening binnen met specificatie..heel veel gesms naar een nummer..wie? wie was het? niet weer? dit trek ik niet?
ik heb me hoofd koel gehouden en gewacht tot dat hij terug was van zijn oefening, zodat ik het rustig kon vragen..
hij kwam thuis..en ik vroeg het..hij verklaarde zich zelf en het was goed..
maar toch zat het aan me te vreten..sprak hij de waarheid..was het wel echt zo..trap ik hier in? net als de eerste keer?
die dag er op hebben we er nog maals over gepraat. en dit keer had ik het mis..hij flipte, dat ik hem niet vertrouwde en dat hij ziek werd van mijn onzekerheid of angst dat hij vreemd zou gaan..logisch ook maar ik heb het te lang onderdrukt..
hij maakte het uit..
mijn wereld stortte in. wat nu! hij ging weg..hij heeft zn spullen gepakt..hij is ontzettend gesloten dus normaal er over praten kon ook niet..
wat moesten we met het huis? met de huis dieren? waar moet ik heen? hij is toch altijd weg en kan wel op de kazerne leven of iets..
ik heb in paniek mijn moeder opgebelt of ze me wilde ophalen, want hij had de auto natuurlijk mee genomen..
ik kon alleen maar huilen en huilen en denken waarom waarom ik wil niet zonder hem..
tot het moment dat ik goed heb gepraat met vrienden en familie..
ik heb sinds zijn ene actie zo in onzekerheid geleefd en wantrouwen, dat ik mezelf compleet ben vergeten..om de relatie maar goed te houden zodat hij bij me bleef. ik weet het, het is niet goed..maar je houdt van iemand en je doet alles wat je kan om die gene bij je te houden..
ik heb mijzelf compleet weg gecijferd..ik heb op teveel momenten gestaan dat ik dacht; en nu kap ik er mee..hij doet niets in huis hij is altijd weg, ik moet altijd op hem wachten, hij is laks , ik moet alles voor hem regelen enz enz enz..
natuurlijk ben ik nu nog erg verdrietig..ik heb hem gesproken en hij was zo koel en kil als het maar kan..geen greintje emotie..niets..
we hebben afgesproken om deze week om de tafel te gaan zitten en het zo snel mogelijk af te sluiten. de inboedel regelen spullen verdelen enz.
ik denk nu..stik er maar in..je bent mij niet waard.
ik ben beter af zonder hem zodat ik mezelf weer terug kan vinden en niet meer onzeker en bang hoef te zijn, niet meer mn energie op laten vreten door dingen die er waarschijnlijk helemaal niet zijn of waren..
als hij me terug wil? spijt heeft? noway..ik wil dit nooit meer mee maken..ook al zegt hij dat hij veranderd is..
het is nu echt 1 dag of 2 dagen uit..hoe je het maar bekijkt.
en het valt me nog mee hoe ik dit opvang en doe..
blijkbaar wou ik er ook echt al lang mee stoppen maar nooit de ballen gehad om het ook echt te doen,
tuurlijk huil ik nog in bed, dat ik hem mis..of wat dan ook maar dan denk ik ook..iki ben jong, ik heb een heel leven voor me..ik heb een leuke baan fijne familie en fijne vrienden..en hij? hij heeft niets behalve zijn werk en collega's..
bedankt
kan wezen dat het allemaal wat vaag is geschreven..ik ben nog niet helemaal op aarde..soort van roes..
dinsdag 22 december 2009 om 00:09
jeeetje, ben al sinds een week of twee aan het lezen weer op het forum en heb niet het lef gehad om mijn verhaal te posten, toen ik dit allemaal las en eerst in verbazing heb zitten lezen omdat me dit allemaal zo bekend voorkomt...
Vind het nog lastig om alles neer te zetten in verband met herkenning maar toch.
Twee weken geleden eindelijk een baan een baan en vanaf dag 1 deed vriend ex raar. Hij wist hoe ik hier naar uit had gekeken maar nam totaal niet de moeite om het me makkelijk te maken. Ineens die avond (van men eerste dag) moest en zou hij de deur uit, dat deed die normaal niet op die manier. Zat ik daar in men uppie trots te wezen. Over gehad later, snapte die wat ik bedoelde en voelde zich lullig. De volgende avond een supergezellige avond gehad, helemaal omdat ik lekkerder in men vel zat, we waren zelfs al leuke dingen aan het plannen voor 2010. We woonden al bijna een jaar "trots" samen...
Vrijdag avond heeft ie voor het eerst (althans zover ik weet) tegen mij gelogen, hij heeft een baan waardoor die s'avonds altijd aan het werk is en ik zou hem die avond ophalen. Om half één kreeg ik eindelijk bericht dat het nog effe zou duren.... dus ik met al men vertrouwen die ik in hem had op hem zitten wachten maar om half drie nog niets gehoord wat toch echt vreemd was en ik kon zijn mobiel niet meer bereiken. Dus ik doodsbang naar zijn werk gereden bleek dat de zaak al potdicht zat. Dus naar de kroeg gereden waar zijn baas vaak te vinden was of die me misschien kon vertellen waar men vriend was. Bleek meneer daar zelf al de hele avond te zitten, ik was doodsbang dat die misschien toch met iemand was meegereden en misschien een ongeluk had gehad. Ik was zooo ontzettend boos, gaf die ook nog eens toe dat ie verliefd was op een collega. Hem uiteindelijk naar huis meegenomen en zen bed in gesleurd omdat ie amper op zen benen kon staan. De volgende dag had hij spijt en ik van mijn reactie en gaf die aan dat ie behoefte had om vaker te gaan stappen. Dat was juist het gene dat ik samen die vrijdag had willen doen en wat weer kon omdat ik werk had. Maargoed, s'avonds wezen stappen en een superleuke avond gehad. De volgende dag was die lekker een keer op tijd thuis, dus ik helemaal blij, hebben veel gepraat ook over zijn verliefdheid en hij zei dat hij veel meer voor mij voelde en me niet kwijt wou. Had gezien dat ie had gesmst had met de collega maar hij verzekerde mij dat ie daar voor mij mee op zou houden. We hadden weer die enorme flauwe avond die we zo vaak hadden, gezellig en ontspannend...
Maandag ook allemaal lieve berichtjes van hem gehad dus had alle vertrouwen in ons, zeker omdat hij had gezegd dat we gewoon effe door het drukke december heen moesten komen. Om twaalf uur hem eindelijk opgehaald en toen was ik ontzettend moe en ook een beetje teleurgesteld omdat mijn wekker zo ontettend vroeg zou gaan. Maar toch effe lekker een wijtje gepakt en effe lekker bijgekletst. Tot ie ineens 5 minuten later bijdraait, opstaat en zegt dat ie te verliefd is, al een date met zijn college had en dat ie wegging.
Vervolgens helemaal niets meer van hem weer gehoord tot die twee dagen later zijn spullen op wou halen en mij met een leuke schuld achter latend, niet ingetrapt gelukkig... Ik snapte er helemaal niets van die ommekeer ineens... Later pas weer gesproken bij een poging om fatsoenlijk te praten maar meneer wil niet meer met mij praten... ineens van alles (een nabije toekomst met trouwen en kinderen) naar helemaal niets, en dat doet zo'n ongelooflijke pijn, dat ik ineens "gehaat" word door hem ofzo, terwijl ik in ongeloof achterblijf...
Ik zit nu met een huis in men maag die ik niet alleen betalen kan, een hondje die we een halfjaar geleden gekocht hebben en ik kan niets meer, altijd geknokt en blijkbaar voor niets...
Dus ik snap je ontzettend goed cola light en irockwell
Vind het nog lastig om alles neer te zetten in verband met herkenning maar toch.
Twee weken geleden eindelijk een baan een baan en vanaf dag 1 deed vriend ex raar. Hij wist hoe ik hier naar uit had gekeken maar nam totaal niet de moeite om het me makkelijk te maken. Ineens die avond (van men eerste dag) moest en zou hij de deur uit, dat deed die normaal niet op die manier. Zat ik daar in men uppie trots te wezen. Over gehad later, snapte die wat ik bedoelde en voelde zich lullig. De volgende avond een supergezellige avond gehad, helemaal omdat ik lekkerder in men vel zat, we waren zelfs al leuke dingen aan het plannen voor 2010. We woonden al bijna een jaar "trots" samen...
Vrijdag avond heeft ie voor het eerst (althans zover ik weet) tegen mij gelogen, hij heeft een baan waardoor die s'avonds altijd aan het werk is en ik zou hem die avond ophalen. Om half één kreeg ik eindelijk bericht dat het nog effe zou duren.... dus ik met al men vertrouwen die ik in hem had op hem zitten wachten maar om half drie nog niets gehoord wat toch echt vreemd was en ik kon zijn mobiel niet meer bereiken. Dus ik doodsbang naar zijn werk gereden bleek dat de zaak al potdicht zat. Dus naar de kroeg gereden waar zijn baas vaak te vinden was of die me misschien kon vertellen waar men vriend was. Bleek meneer daar zelf al de hele avond te zitten, ik was doodsbang dat die misschien toch met iemand was meegereden en misschien een ongeluk had gehad. Ik was zooo ontzettend boos, gaf die ook nog eens toe dat ie verliefd was op een collega. Hem uiteindelijk naar huis meegenomen en zen bed in gesleurd omdat ie amper op zen benen kon staan. De volgende dag had hij spijt en ik van mijn reactie en gaf die aan dat ie behoefte had om vaker te gaan stappen. Dat was juist het gene dat ik samen die vrijdag had willen doen en wat weer kon omdat ik werk had. Maargoed, s'avonds wezen stappen en een superleuke avond gehad. De volgende dag was die lekker een keer op tijd thuis, dus ik helemaal blij, hebben veel gepraat ook over zijn verliefdheid en hij zei dat hij veel meer voor mij voelde en me niet kwijt wou. Had gezien dat ie had gesmst had met de collega maar hij verzekerde mij dat ie daar voor mij mee op zou houden. We hadden weer die enorme flauwe avond die we zo vaak hadden, gezellig en ontspannend...
Maandag ook allemaal lieve berichtjes van hem gehad dus had alle vertrouwen in ons, zeker omdat hij had gezegd dat we gewoon effe door het drukke december heen moesten komen. Om twaalf uur hem eindelijk opgehaald en toen was ik ontzettend moe en ook een beetje teleurgesteld omdat mijn wekker zo ontettend vroeg zou gaan. Maar toch effe lekker een wijtje gepakt en effe lekker bijgekletst. Tot ie ineens 5 minuten later bijdraait, opstaat en zegt dat ie te verliefd is, al een date met zijn college had en dat ie wegging.
Vervolgens helemaal niets meer van hem weer gehoord tot die twee dagen later zijn spullen op wou halen en mij met een leuke schuld achter latend, niet ingetrapt gelukkig... Ik snapte er helemaal niets van die ommekeer ineens... Later pas weer gesproken bij een poging om fatsoenlijk te praten maar meneer wil niet meer met mij praten... ineens van alles (een nabije toekomst met trouwen en kinderen) naar helemaal niets, en dat doet zo'n ongelooflijke pijn, dat ik ineens "gehaat" word door hem ofzo, terwijl ik in ongeloof achterblijf...
Ik zit nu met een huis in men maag die ik niet alleen betalen kan, een hondje die we een halfjaar geleden gekocht hebben en ik kan niets meer, altijd geknokt en blijkbaar voor niets...
Dus ik snap je ontzettend goed cola light en irockwell
dinsdag 22 december 2009 om 00:31
dinsdag 22 december 2009 om 10:46
Sudentje, lees het boek; "als hijmaar gelukkig is" eens. Dat gaat ook over vrouwen die keihard werken voor hun relatie, maar steeds de deksel op hun neus krijgen.
Ik ga in het nieuwe jaar naareen relatiecoach. Ikw il leren omeenontvanger te worden in een relatie i.p.v. de eeuwige gever en werker. Wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt wil ik nooit, maar dan ook nooit meer!
Hij heeft mijn zijn zo afgekraakt. Voor hem was ik trots op wie ik was, nu schaam ik me voor een heleboel dingen....
Ik ga in het nieuwe jaar naareen relatiecoach. Ikw il leren omeenontvanger te worden in een relatie i.p.v. de eeuwige gever en werker. Wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt wil ik nooit, maar dan ook nooit meer!
Hij heeft mijn zijn zo afgekraakt. Voor hem was ik trots op wie ik was, nu schaam ik me voor een heleboel dingen....
dinsdag 22 december 2009 om 10:49
quote:colalight schreef op 22 december 2009 @ 10:46:
Sudentje, lees het boek; "als hijmaar gelukkig is" eens. Dat gaat ook over vrouwen die keihard werken voor hun relatie, maar steeds de deksel op hun neus krijgen.
Ik ga in het nieuwe jaar naareen relatiecoach. Ikw il leren omeenontvanger te worden in een relatie i.p.v. de eeuwige gever en werker. Wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt wil ik nooit, maar dan ook nooit meer!
Hij heeft mijn zijn zo afgekraakt. Voor hem was ik trots op wie ik was, nu schaam ik me voor een heleboel dingen....Was jij degene die gisteren nog stelde dat het heel normaal is om in een relatie te moeten werken? En waarom geef je hem nu zoveel macht? Je kunt toch zelf wel bepalen volgens welke waarden en normen je wilt leven? Wie is hij nou helemaal?
Sudentje, lees het boek; "als hijmaar gelukkig is" eens. Dat gaat ook over vrouwen die keihard werken voor hun relatie, maar steeds de deksel op hun neus krijgen.
Ik ga in het nieuwe jaar naareen relatiecoach. Ikw il leren omeenontvanger te worden in een relatie i.p.v. de eeuwige gever en werker. Wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt wil ik nooit, maar dan ook nooit meer!
Hij heeft mijn zijn zo afgekraakt. Voor hem was ik trots op wie ik was, nu schaam ik me voor een heleboel dingen....Was jij degene die gisteren nog stelde dat het heel normaal is om in een relatie te moeten werken? En waarom geef je hem nu zoveel macht? Je kunt toch zelf wel bepalen volgens welke waarden en normen je wilt leven? Wie is hij nou helemaal?
dinsdag 22 december 2009 om 10:57
Ik geloof ook wel dat je in een relatie moet werken, ze zeggen niets voor niets liefde is een werkwoord. Maar ik denk dat het op een andere manier moet dan dat ik heb gedaan. Ik heb vooral geprobeerd zijn gevoel voor mij weer terug te laten komen. Daarin heb ik mij heel veel laten zeggen en aan willen passen. Ik denk niet dat je zo moet werken in en relatie.
dinsdag 22 december 2009 om 11:17
Ik zou niet weten waarom je zou moeten werken aan een relatie in de zin van je aanpassen aan de ander en proberen die ander te verleiden om je te gaan geven. Daar is liefde niet voor bedoeld en je voortdurend moeten aanpassen is alleen maar heel vermoeiend. Sterker nog, ik geloof dat het geheim van een goede relatie, als dat geheim al bestaat, eerder is dat je leert wanneer je elkaars gedrag moet negeren. Wuilesman en ik hebben dat laatste inmiddels redelijk door en we hebben het reuze gezellig samen zolang we elkaar niet te serieus nemen.
Maar eh.. waarom geef je hem nou zoveel macht en invloed op jouw bestaan?
Maar eh.. waarom geef je hem nou zoveel macht en invloed op jouw bestaan?
dinsdag 22 december 2009 om 11:32
Dat is ook iets wat ik me af vraag. Ik denk dat dat terug te voeren is naar vroeger. Ik was thuis 'anders' en op school veel buitengesloten. Ik mocht niet zijn wie ik was of werd niet gewaardeerd om wie ik was. Op zich kan ik met vriendinnen en vrienden hier beter mee om gaan. Maar in een relatie lukt het me tot het moment dat de ander minder voor mij gaat voelen, dan komt dat oude gedrag terug van; ik zal wel niet goed zijn, ik moet me aanpassen'.
Dat ik het niet meer wil, heeft dan ook geresulteerd in het feit dat ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt, maar zijn gevoel was ineens weg. Ik bljif gewoon heel bang dat er echt iet mis is met me, dat ik iemand zijn verliefde gevoel ineens kan laten verdwijnen.
Aan de andere kant weet ik heel goed hoe en relatie eruit ziet. Dat je elkaar moet waarderen om wie je bent, wat je doet, enz. En ook dat je dingen gewoon met elkaar moet kunnen bespreken. Ik denk ook wel dat mijn ex en ik niet bij elkaar passen. Hij wilde echt nergens over praten, alles moest vanzelf gaan. toen ik dat niet trok, keerde hij zich van mij af.
Ik ben gewoon heel bang alleen over te blijven, dat ik nooit meer iemand tegen kom waarbij het zo goed voelde als bij mijn ex....
Dat ik het niet meer wil, heeft dan ook geresulteerd in het feit dat ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt, maar zijn gevoel was ineens weg. Ik bljif gewoon heel bang dat er echt iet mis is met me, dat ik iemand zijn verliefde gevoel ineens kan laten verdwijnen.
Aan de andere kant weet ik heel goed hoe en relatie eruit ziet. Dat je elkaar moet waarderen om wie je bent, wat je doet, enz. En ook dat je dingen gewoon met elkaar moet kunnen bespreken. Ik denk ook wel dat mijn ex en ik niet bij elkaar passen. Hij wilde echt nergens over praten, alles moest vanzelf gaan. toen ik dat niet trok, keerde hij zich van mij af.
Ik ben gewoon heel bang alleen over te blijven, dat ik nooit meer iemand tegen kom waarbij het zo goed voelde als bij mijn ex....
