Relaties
alle pijlers
Ik krijg maar geen steun of een beetje support
dinsdag 5 januari 2010 om 12:52
Ik ben al jaren gelukkig met mijn man. En ik heb al eens een topic geopend over strubbelingen waar ik tegenaan loop.
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:26
Ik zie het zo vrijheid en ontspanning moet je nemen als partner, je moet niet gaan af zitten wachten tot je toestemming krijgt om die te nemen. Dan kan je ( in sommige relaties) heel lang wachten.
Dat zal toch uit jezelf moeten komen. Maw, je man moet niet veranderen, jij moet veranderen ( als je iets veranderd wil zien).
Dat zal toch uit jezelf moeten komen. Maw, je man moet niet veranderen, jij moet veranderen ( als je iets veranderd wil zien).
dinsdag 5 januari 2010 om 13:28
dinsdag 5 januari 2010 om 13:29
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:22:
Je schrijft dat je al jaren gelukkig bent met je man waarom is dit dan een probleem voor je?Omdat ik enerzijds wel het gevoel heb dat ik mijn handjes moet knijpen met deze vangst. Hij ziet er fantastisch uit, zal nooit de boel belazeren, heeft geen verborgen agenda, heeft geen belangstelling voor andere vrouwen en is een superlieve vader voor zijn kind. Daarnaast is hij er erg op gebrand om ervoor te zorgen dat ik niks tekort kom in materieële zaken, zeg maar. Maar dat hoef ik niet, ik wil gewoon wat meer steun. Dan kunnen al die schoenen, sieranden en troep me echt gestolen worden.
Je schrijft dat je al jaren gelukkig bent met je man waarom is dit dan een probleem voor je?Omdat ik enerzijds wel het gevoel heb dat ik mijn handjes moet knijpen met deze vangst. Hij ziet er fantastisch uit, zal nooit de boel belazeren, heeft geen verborgen agenda, heeft geen belangstelling voor andere vrouwen en is een superlieve vader voor zijn kind. Daarnaast is hij er erg op gebrand om ervoor te zorgen dat ik niks tekort kom in materieële zaken, zeg maar. Maar dat hoef ik niet, ik wil gewoon wat meer steun. Dan kunnen al die schoenen, sieranden en troep me echt gestolen worden.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:29
Weet je man dat je - waarschijnlijk - tegen een burnout aan zit, dat je Oxezepam slikt en op het punt staat naar een psycholoog te gaan? Heb je hem dit verteld en ook de reden waarom dit zo is? Nog even los van hetgeen wat er uit je jeugd boven komt momenteel, denk ik zeker dat ook je dagelijkse leven hiermee te maken heeft. Ik zou hem hiervan deelgenoot maken (voor zover je dit nog niet gedaan hebt) en letterlijk zeggen dat je het gevoel hebt dat je er onderdoor gaat momenteel.
Hoe reageert hij dan (denk je)?
Hoe reageert hij dan (denk je)?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:29
Oh ja betreft, de teleurstelling dat de honden vanochtend niet uitgelaten zijn. Wie weet helpt het als je op maandag vroeg in de avond tegen hem zegt; schat zou jij morgen even voor je werk een rondje met de honden kunnen doen?
Mijn vriend zou dat bijvoorbeeld niet uit zichzelf doen gewoon omdat hij er niet aan denkt. Maar als ik het hem vraag (of mededeel) dan doet hij het zonder problemen!
Mijn vriend zou dat bijvoorbeeld niet uit zichzelf doen gewoon omdat hij er niet aan denkt. Maar als ik het hem vraag (of mededeel) dan doet hij het zonder problemen!
dinsdag 5 januari 2010 om 13:30
Je man is het a) gewend dat alles voor hem gedaan wordt (waarschijnlijk deed zijn moeder ook al alles voor hem) en b) verwend doordat alles toch wel voor hem gedaan wordt. Waarom zou hij dan nu ineens wel zijn handen uit zijn mouwen steken? Zijn natje en droogje krijgt hij toch wel.
Dreigen helpt echt niet. Want je bent er nog steeds en je doet nog steeds alles zelf, des te vaker jij gaat dreigen (en je vervolgens gewoon blijft), des te minder serieus hij je gaat nemen...
Je zou ook een werkster kunnen nemen, dan wordt je tenminste nog een beetje ontlast van de huishoudelijke taken en wat betreft dat jij zijn hobby aan het overnemen bent: stop daar mee, het is zijn ding, dat moet ook zo blijven. M.a.w. je bent er ook zelf bij hoor, dat je het hem allemaal zo gemakkelijk maakt.
Dreigen helpt echt niet. Want je bent er nog steeds en je doet nog steeds alles zelf, des te vaker jij gaat dreigen (en je vervolgens gewoon blijft), des te minder serieus hij je gaat nemen...
Je zou ook een werkster kunnen nemen, dan wordt je tenminste nog een beetje ontlast van de huishoudelijke taken en wat betreft dat jij zijn hobby aan het overnemen bent: stop daar mee, het is zijn ding, dat moet ook zo blijven. M.a.w. je bent er ook zelf bij hoor, dat je het hem allemaal zo gemakkelijk maakt.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:31
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 januari 2010 @ 13:20:
[...]
Misschien omdat het bij hem ook een beetje vol is?
Daar nu druk om maken maakt je hoofd nu alleen nog maar voller. Je hebt te maken met de situatie zoals het nu is. Echter geef wel je grens aan en laat zijn shit zijn shit. Doe dat gewoon, doe de mededeling en laat het erbij.
Juist omdat je niet lekker in je vel zit nu heb je waarschijnlijk de neiging om extra te malen. Dat gaat je niet beter maken, maar slechter. Trap niet in die valkuil alsjeblieft.
Hou je leven zo overzichtelijk mogelijk. Doe weer wat aan jezelf zodat jij beter in je vel zit. Ga juist met de honden wandelen. Goed voor je lijf en goed voor je geest.
Je hebt gelijk hoor. Ik heb met kerst nog staan huilen in de winkel omdat ik alles alleen moest doen, de inkopen, de kado's, met Oud en Nieuw hetzelfde. Ik voel me gewoon erg alleen, onzeker en rot.
Ook in mijn werk waar ik het echt heel erg naar mijn zin heb.
Ik heb door mijn drukke schema en al die plichten ook heel erg het gevoel dat ik geen tijd heb voor ontspanning. Dat ik zelfs geen tijd heb voor die gesprekken bij de huisarts.
[...]
Misschien omdat het bij hem ook een beetje vol is?
Daar nu druk om maken maakt je hoofd nu alleen nog maar voller. Je hebt te maken met de situatie zoals het nu is. Echter geef wel je grens aan en laat zijn shit zijn shit. Doe dat gewoon, doe de mededeling en laat het erbij.
Juist omdat je niet lekker in je vel zit nu heb je waarschijnlijk de neiging om extra te malen. Dat gaat je niet beter maken, maar slechter. Trap niet in die valkuil alsjeblieft.
Hou je leven zo overzichtelijk mogelijk. Doe weer wat aan jezelf zodat jij beter in je vel zit. Ga juist met de honden wandelen. Goed voor je lijf en goed voor je geest.
Je hebt gelijk hoor. Ik heb met kerst nog staan huilen in de winkel omdat ik alles alleen moest doen, de inkopen, de kado's, met Oud en Nieuw hetzelfde. Ik voel me gewoon erg alleen, onzeker en rot.
Ook in mijn werk waar ik het echt heel erg naar mijn zin heb.
Ik heb door mijn drukke schema en al die plichten ook heel erg het gevoel dat ik geen tijd heb voor ontspanning. Dat ik zelfs geen tijd heb voor die gesprekken bij de huisarts.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:33
quote:Earthshrine schreef op 05 januari 2010 @ 13:29:
Oh ja betreft, de teleurstelling dat de honden vanochtend niet uitgelaten zijn. Wie weet helpt het als je op maandag vroeg in de avond tegen hem zegt; schat zou jij morgen even voor je werk een rondje met de honden kunnen doen?
Mijn vriend zou dat bijvoorbeeld niet uit zichzelf doen gewoon omdat hij er niet aan denkt. Maar als ik het hem vraag (of mededeel) dan doet hij het zonder problemen!
Het stomme is; ik heb dat gedaan. "Hé pop, wat fijn dat je pas om 6 uur de deur uithoeft, zou je de honden kunnen uitlaten dat zou mij ontzettend helpen vandaag!"
En het niet doen.
Oh ja betreft, de teleurstelling dat de honden vanochtend niet uitgelaten zijn. Wie weet helpt het als je op maandag vroeg in de avond tegen hem zegt; schat zou jij morgen even voor je werk een rondje met de honden kunnen doen?
Mijn vriend zou dat bijvoorbeeld niet uit zichzelf doen gewoon omdat hij er niet aan denkt. Maar als ik het hem vraag (of mededeel) dan doet hij het zonder problemen!
Het stomme is; ik heb dat gedaan. "Hé pop, wat fijn dat je pas om 6 uur de deur uithoeft, zou je de honden kunnen uitlaten dat zou mij ontzettend helpen vandaag!"
En het niet doen.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:33
Nastik, misschien weet hij niet hoe. Of heeft of krijgt hij het idee dat hij het toch niet goed doet. Kun je hem echt laten helpen en dingen op zijn manier laten doen of heb je dan aanmerkingen of doe je het daarna over omdat het niet goed genoeg is in jouw ogen?
Geef hem opdrachten, doe de dingen die jij leuk vindt, die jij als hobby beschouwt. Laat hem het huishouden doen of huur een schoonmaakster. Neem de tijd voor je honden, je paard, je kind en laat de uiterlijke zaken voor wat het is, zolang niemand vervuilt en iedereen eten heeft is het goed genoeg. Vraag anderen je te helpen (familie, vrienden), als je echt op instorten staat kan het heerlijk zijn als anderen je boodschappen doen of een keer voor je koken.
Doe dingen eens anders dan anders. De neiging bestaat om je vast te klampen aan de vaste rituelen, maar het kan bevrijdend zijn om dingen eens om te gooien en eens minder verantwoord, maar wel lekker en snel en makkelijk te eten bijvoorbeeld. Of je kind eens bij een vriendin te brengen waar ze met anderen speelt en misschien nieuwe dingen doet en dan kun jij heerlijk een hele middag aan je dieren besteden.
Of stap er zelf helemaal uit en ga lekker een hele dag verplicht niets doen in een sauna. Wedden dat daarna je prioriteiten anders liggen en je weer ruimte voor jezelf durft in te nemen?
Geef hem opdrachten, doe de dingen die jij leuk vindt, die jij als hobby beschouwt. Laat hem het huishouden doen of huur een schoonmaakster. Neem de tijd voor je honden, je paard, je kind en laat de uiterlijke zaken voor wat het is, zolang niemand vervuilt en iedereen eten heeft is het goed genoeg. Vraag anderen je te helpen (familie, vrienden), als je echt op instorten staat kan het heerlijk zijn als anderen je boodschappen doen of een keer voor je koken.
Doe dingen eens anders dan anders. De neiging bestaat om je vast te klampen aan de vaste rituelen, maar het kan bevrijdend zijn om dingen eens om te gooien en eens minder verantwoord, maar wel lekker en snel en makkelijk te eten bijvoorbeeld. Of je kind eens bij een vriendin te brengen waar ze met anderen speelt en misschien nieuwe dingen doet en dan kun jij heerlijk een hele middag aan je dieren besteden.
Of stap er zelf helemaal uit en ga lekker een hele dag verplicht niets doen in een sauna. Wedden dat daarna je prioriteiten anders liggen en je weer ruimte voor jezelf durft in te nemen?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:33
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:31:
Als je het niet trekt zelf voor de honden te zorgen zou ik de honden eruit gooien. Of 2, dan heb je nog maar 1 hond , scheelt een boel energie.Ik heb eraan gedacht, paarden weg, honden weg. Maar mijn hart breekt bij het idee. En dan heb ik dus niets meer voor mijzelf.
Als je het niet trekt zelf voor de honden te zorgen zou ik de honden eruit gooien. Of 2, dan heb je nog maar 1 hond , scheelt een boel energie.Ik heb eraan gedacht, paarden weg, honden weg. Maar mijn hart breekt bij het idee. En dan heb ik dus niets meer voor mijzelf.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:34
Maar ja, dat is natuurlijk leuk bedoeld alle adviezen (en het zijn ook goede adviezen)...maar ik kijk dan even naar de lange termijn...ik denk namelijk dat je hem niet kunt veranderen. Dat licht gaat hij volgens mij niet zien aangezien het al heel lang zo gaat en zeker wanneer hij een tijdje heeft thuis gezeten en heeft kunnen zien wat jij eigenlijk allemaal doet de hele dag. Misschien dat als je een weekje weglaat en de boel de boel laat hij een klein beetje doorkrijgt wat je allemaal moet doen. En misschien zal hij in het begin dan zijn best wel even doen, maar wanneer jij aangeeft dat je weer lekker in je vel zit, dan zal het mij niets verbazen als hij langzamerhand alles weer aan jou overlaat. Het is inderdaad de vraag of je op deze manier met hem oud wilt worden.
Bij mij thuis is het namelijk het tegenovergestelde..vriend doet echt heel veel in het huishouden en doet met alle liefde ook alles wat hem gevraagd wordt. Heb ik gewerkt, dan zorgt hij voor het eten..ben ik ziek, verzorgd hij me tot in de puntjes. En ben daarom ook niet bang dat als we ooit kinderen krijgen hij zijn verantwoordelijkheid niet zal nemen.
Zoals al eerder gezegd..ga eens lekker op de bank zitten en ga goed nadenken over hoe jij jouw leven het liefst wilt zien en onderneem actie..op deze manier gaat het in ieder geval niet!
Bij mij thuis is het namelijk het tegenovergestelde..vriend doet echt heel veel in het huishouden en doet met alle liefde ook alles wat hem gevraagd wordt. Heb ik gewerkt, dan zorgt hij voor het eten..ben ik ziek, verzorgd hij me tot in de puntjes. En ben daarom ook niet bang dat als we ooit kinderen krijgen hij zijn verantwoordelijkheid niet zal nemen.
Zoals al eerder gezegd..ga eens lekker op de bank zitten en ga goed nadenken over hoe jij jouw leven het liefst wilt zien en onderneem actie..op deze manier gaat het in ieder geval niet!
dinsdag 5 januari 2010 om 13:35
dinsdag 5 januari 2010 om 13:36
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:26:
Ik zie het zo vrijheid en ontspanning moet je nemen als partner, je moet niet gaan af zitten wachten tot je toestemming krijgt om die te nemen. Dan kan je ( in sommige relaties) heel lang wachten.
Dat zal toch uit jezelf moeten komen. Maw, je man moet niet veranderen, jij moet veranderen ( als je iets veranderd wil zien).
Gewoon eens gaan dus.
Ik heb al een tijdje in gedachten om eens lekker een paar dagen door Parijs te gaan struinen. Jim Morrisson te bezoeken en wat mooie foto's te maken.
Ik zie het zo vrijheid en ontspanning moet je nemen als partner, je moet niet gaan af zitten wachten tot je toestemming krijgt om die te nemen. Dan kan je ( in sommige relaties) heel lang wachten.
Dat zal toch uit jezelf moeten komen. Maw, je man moet niet veranderen, jij moet veranderen ( als je iets veranderd wil zien).
Gewoon eens gaan dus.
Ik heb al een tijdje in gedachten om eens lekker een paar dagen door Parijs te gaan struinen. Jim Morrisson te bezoeken en wat mooie foto's te maken.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:37
Natuurlijk is het verdrietig om de honden weg te doen maar het moet toch niet de bedoeling zijn dat je ten onder gaat aan al die zorg ? Hoe dacht je dat te doen als je alleen woont met 3 honden een paard een kind en een fulltime baan om rond te kunnen komen? Heb je daar al over nagedacht waar je de tijd vandaan moet halen in die situatie , waar je immers over nadenkt?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:38
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:31:
Als je het niet trekt zelf voor de honden te zorgen zou ik de honden eruit gooien. Of 2, dan heb je nog maar 1 hond , scheelt een boel energie.
Ik zou nooit die honden de deur uit doen. Dit is haar grote hobby.
Behalve dat neem de de oorzaak van het probleem niet weg, dat is dat ze geen steun van haar man krijgt. Volgens mij is dit waar het over gaat.
Als je het niet trekt zelf voor de honden te zorgen zou ik de honden eruit gooien. Of 2, dan heb je nog maar 1 hond , scheelt een boel energie.
Ik zou nooit die honden de deur uit doen. Dit is haar grote hobby.
Behalve dat neem de de oorzaak van het probleem niet weg, dat is dat ze geen steun van haar man krijgt. Volgens mij is dit waar het over gaat.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:39
dinsdag 5 januari 2010 om 13:39
quote:wohman schreef op 05 januari 2010 @ 13:35:
Maar is het ook niet zo dat je hem veel te lang alles hebt voorgedaan en alles voor hem gedaan hebt? Misschien weet hij gewoon niet beter dan dat jij alles doet.
Ik zou dus als eerste eens stoppen met alles voor hem te doen en te regelen. Dat kan hij best zelf!
Dat is denk ik ook wel zo.
Maar ik voel me net zo'n roepende in de woestijn. Ik heb hem erg hard nodig op het moment en hij doet er gewoon niks aan.
Het is ook behoorlijk uitputtend om de hele tijd boos te zijn op iemand, of teleurgesteld. Of wéér je verhaal moeten doen.
Als iemand echt om je geeft, dan raakt het diegene toch dat het niet goed gaat en je hulp nodig hebt?
Maar is het ook niet zo dat je hem veel te lang alles hebt voorgedaan en alles voor hem gedaan hebt? Misschien weet hij gewoon niet beter dan dat jij alles doet.
Ik zou dus als eerste eens stoppen met alles voor hem te doen en te regelen. Dat kan hij best zelf!
Dat is denk ik ook wel zo.
Maar ik voel me net zo'n roepende in de woestijn. Ik heb hem erg hard nodig op het moment en hij doet er gewoon niks aan.
Het is ook behoorlijk uitputtend om de hele tijd boos te zijn op iemand, of teleurgesteld. Of wéér je verhaal moeten doen.
Als iemand echt om je geeft, dan raakt het diegene toch dat het niet goed gaat en je hulp nodig hebt?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:40
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:37:
Natuurlijk is het verdrietig om de honden weg te doen maar het moet toch niet de bedoeling zijn dat je ten onder gaat aan al die zorg ? Hoe dacht je dat te doen als je alleen woont met 3 honden een paard een kind en een fulltime baan om rond te kunnen komen? Heb je daar al over nagedacht waar je de tijd vandaan moet halen in die situatie , waar je immers over nadenkt?Ik zou zowiezo nooit de dieren de deur uitdoen. Daar krijg je echt spijt van en een schuldgevoel. Je lost het probleem hier ook niet mee op!!
Natuurlijk is het verdrietig om de honden weg te doen maar het moet toch niet de bedoeling zijn dat je ten onder gaat aan al die zorg ? Hoe dacht je dat te doen als je alleen woont met 3 honden een paard een kind en een fulltime baan om rond te kunnen komen? Heb je daar al over nagedacht waar je de tijd vandaan moet halen in die situatie , waar je immers over nadenkt?Ik zou zowiezo nooit de dieren de deur uitdoen. Daar krijg je echt spijt van en een schuldgevoel. Je lost het probleem hier ook niet mee op!!
dinsdag 5 januari 2010 om 13:41
quote:Gemini6 schreef op 05 januari 2010 @ 13:38:
[...]
Ik zou nooit die honden de deur uit doen. Dit is haar grote hobby.
Behalve dat neem de de oorzaak van het probleem niet weg, dat is dat ze geen steun van haar man krijgt. Volgens mij is dit waar het over gaat.
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzov
[...]
Ik zou nooit die honden de deur uit doen. Dit is haar grote hobby.
Behalve dat neem de de oorzaak van het probleem niet weg, dat is dat ze geen steun van haar man krijgt. Volgens mij is dit waar het over gaat.
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzov
dinsdag 5 januari 2010 om 13:42
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 13:36:
Gewoon eens gaan dus.
Ik heb al een tijdje in gedachten om eens lekker een paar dagen door Parijs te gaan struinen. Jim Morrisson te bezoeken en wat mooie foto's te maken.
Ja!
En maak eens een lijst van echte verantwoordelijkheden en gevoelde verantwoordelijkheden. Van die gevoelde kun je er vast heel veel schrappen. Ik bedoel echte zijn dingen als zorgen dat je kind eet en slaapt en zich veilig en geliefd voelt. Gevoeld is misschien zorgen dat je kind er tiptop uitziet. Dat is niet echt nodig. Gevoelde verantwoordelijkheden zijn ook vaak dat je huis altijd opgeruimd genoeg moet zijn om bezoek te ontvangen, dat je aardig en attent moet zijn en aan kaartjes en zo moet denken voor bijzondere dagen van familie en vrienden. Dat hoeft allemaal niet. Al helemaal niet als je er doorheen zit, maar anders ook niet, zeker als het stress oplevert. Ga maar een poosje leven met alleen de echte verantwoordelijkheden, zul je vanzelf zien wat voor ruimte dat creeert en waarvoor je extra energie hebt.
Gewoon eens gaan dus.
Ik heb al een tijdje in gedachten om eens lekker een paar dagen door Parijs te gaan struinen. Jim Morrisson te bezoeken en wat mooie foto's te maken.
Ja!
En maak eens een lijst van echte verantwoordelijkheden en gevoelde verantwoordelijkheden. Van die gevoelde kun je er vast heel veel schrappen. Ik bedoel echte zijn dingen als zorgen dat je kind eet en slaapt en zich veilig en geliefd voelt. Gevoeld is misschien zorgen dat je kind er tiptop uitziet. Dat is niet echt nodig. Gevoelde verantwoordelijkheden zijn ook vaak dat je huis altijd opgeruimd genoeg moet zijn om bezoek te ontvangen, dat je aardig en attent moet zijn en aan kaartjes en zo moet denken voor bijzondere dagen van familie en vrienden. Dat hoeft allemaal niet. Al helemaal niet als je er doorheen zit, maar anders ook niet, zeker als het stress oplevert. Ga maar een poosje leven met alleen de echte verantwoordelijkheden, zul je vanzelf zien wat voor ruimte dat creeert en waarvoor je extra energie hebt.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:42
Je zit er gewoon doorheen. Punt. En die kerel van je hoort er nu voor je te zijn. En dat is hij dus schijnbaar niet.
De honden de deur uit doen is absoluut geen oplossing. Jouw vent hoort je meer te steunen en te helpen.
Weet hij dat je medicijnen slikt en naar de huisarts gaat voor gesprekken? En wat vindt hij daarvan? Vindt hij dat soms aanstellerij?
De honden de deur uit doen is absoluut geen oplossing. Jouw vent hoort je meer te steunen en te helpen.
Weet hij dat je medicijnen slikt en naar de huisarts gaat voor gesprekken? En wat vindt hij daarvan? Vindt hij dat soms aanstellerij?
