Relaties
alle pijlers
Ik krijg maar geen steun of een beetje support
dinsdag 5 januari 2010 om 12:52
Ik ben al jaren gelukkig met mijn man. En ik heb al eens een topic geopend over strubbelingen waar ik tegenaan loop.
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
dinsdag 5 januari 2010 om 14:57
Lieve Nastik,
Ik vind het heel kut voor je maar in het leven wordt je behandeld zoals je je laat behandelen. Ik denk dat je je grenzen beter moet bewaken en meer voor jezelf moet opkomen. Niemand anders doet het namelijk.
En misschien auto de deur uitdoen als hij er niets aan doet? Niet meer zijn was doen? Of samen een lijst opstellen met een taken verdeling? Zodat hij zich niet kan verschuilen achter het credo 'ik wist niet wat er gebeuren moet'.
Groeten,
Max
Ik vind het heel kut voor je maar in het leven wordt je behandeld zoals je je laat behandelen. Ik denk dat je je grenzen beter moet bewaken en meer voor jezelf moet opkomen. Niemand anders doet het namelijk.
En misschien auto de deur uitdoen als hij er niets aan doet? Niet meer zijn was doen? Of samen een lijst opstellen met een taken verdeling? Zodat hij zich niet kan verschuilen achter het credo 'ik wist niet wat er gebeuren moet'.
Groeten,
Max
dinsdag 5 januari 2010 om 14:57
quote:eefjexx schreef op 05 januari 2010 @ 14:50:
[...]
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
Wat jammer dat het zo moet gaan! Ik vind het tamelijk respectloos klinken eigenlijk. Het is zijn eigen schuld dat de discussie steeds opnieuw gevoerd moet worden. En wat betreft de excuses, die gelden voor jou natuurlijk ook. Moe, geen tijd, en al helemaal geen zin! Alsof vrouwen het huishouden allemaal leuk vinden om te doen en het voor de man extra vervelend is.
Ik bedoel het niet negatief naar jou hoor eefje. Maar ik kan me moeilijk voorstellen dat je dit volhoudt en niet je man dagelijks door elkaar wilt rammelen.
[...]
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
Wat jammer dat het zo moet gaan! Ik vind het tamelijk respectloos klinken eigenlijk. Het is zijn eigen schuld dat de discussie steeds opnieuw gevoerd moet worden. En wat betreft de excuses, die gelden voor jou natuurlijk ook. Moe, geen tijd, en al helemaal geen zin! Alsof vrouwen het huishouden allemaal leuk vinden om te doen en het voor de man extra vervelend is.
Ik bedoel het niet negatief naar jou hoor eefje. Maar ik kan me moeilijk voorstellen dat je dit volhoudt en niet je man dagelijks door elkaar wilt rammelen.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:00
quote:eefjexx schreef op 05 januari 2010 @ 14:50:
[...]
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
Oh ja, "vergeten" die ken ik ook. Ik heb hem weleens gevraagd hoe het toch in Godsnaam mogelijk is dat ze hem met 40ton de weg oplaten met al dat vergeten. Maar in zijn werk blijkt het dus een enorme perfectionist te zijn die zijn hand er niet voor om draait om nog even een ritje extra te doen.
Ik zit er gewoon doorheen, nu ook nog psychisch. Het is gewoon moeilijk voor mij. En ik zou gewoon willen dat hij het erg genoeg vond om eens een handje te helpen. Of in ieder geval te tonen dat het hem iets doet.
Het lucht op om van me af te schrijven, en jullie adviezen te lezen. Ik ga er zeker wat mee doen.
[...]
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
Oh ja, "vergeten" die ken ik ook. Ik heb hem weleens gevraagd hoe het toch in Godsnaam mogelijk is dat ze hem met 40ton de weg oplaten met al dat vergeten. Maar in zijn werk blijkt het dus een enorme perfectionist te zijn die zijn hand er niet voor om draait om nog even een ritje extra te doen.
Ik zit er gewoon doorheen, nu ook nog psychisch. Het is gewoon moeilijk voor mij. En ik zou gewoon willen dat hij het erg genoeg vond om eens een handje te helpen. Of in ieder geval te tonen dat het hem iets doet.
Het lucht op om van me af te schrijven, en jullie adviezen te lezen. Ik ga er zeker wat mee doen.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:03
quote:Max Branning schreef op 05 januari 2010 @ 14:57:
Lieve Nastik,
Ik vind het heel kut voor je maar in het leven wordt je behandeld zoals je je laat behandelen. Ik denk dat je je grenzen beter moet bewaken en meer voor jezelf moet opkomen. Niemand anders doet het namelijk.
En misschien auto de deur uitdoen als hij er niets aan doet? Niet meer zijn was doen? Of samen een lijst opstellen met een taken verdeling? Zodat hij zich niet kan verschuilen achter het credo 'ik wist niet wat er gebeuren moet'.
Groeten,
Max
Het stomme is dat ik mijzelf juist naar hem toe een enorm zeikerig en zeurderig figuur vind. En ik ervaar dat ook als vervelend omdat ik zo niet ben. Maar omdat hij niet luisterd, begrijpt, onderneemt kan ik er niet mee ophouden. Zo is het cirkeltje weer rond, helaas.
Ik sta over het algemeen niet bekend als "lief" of "makkelijk overheen te lopen" . Het frustreerd me enorm dat er gewoon niks van hem uit komt.
Alles went, ben ik bang van.
Het maakt me wel heel verdrietig. En het is heel vermoeiend om onafgebroken de balen van iemands gedrag te hebben.
Lieve Nastik,
Ik vind het heel kut voor je maar in het leven wordt je behandeld zoals je je laat behandelen. Ik denk dat je je grenzen beter moet bewaken en meer voor jezelf moet opkomen. Niemand anders doet het namelijk.
En misschien auto de deur uitdoen als hij er niets aan doet? Niet meer zijn was doen? Of samen een lijst opstellen met een taken verdeling? Zodat hij zich niet kan verschuilen achter het credo 'ik wist niet wat er gebeuren moet'.
Groeten,
Max
Het stomme is dat ik mijzelf juist naar hem toe een enorm zeikerig en zeurderig figuur vind. En ik ervaar dat ook als vervelend omdat ik zo niet ben. Maar omdat hij niet luisterd, begrijpt, onderneemt kan ik er niet mee ophouden. Zo is het cirkeltje weer rond, helaas.
Ik sta over het algemeen niet bekend als "lief" of "makkelijk overheen te lopen" . Het frustreerd me enorm dat er gewoon niks van hem uit komt.
Alles went, ben ik bang van.
Het maakt me wel heel verdrietig. En het is heel vermoeiend om onafgebroken de balen van iemands gedrag te hebben.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:04
We kennen elkaar overigens 3 jaar, zijn 2 jaar getrouwd en hebben een kind van 21 maanden.
Misschien toch te snel en niet zo romantisch als dat het ons leek. Maar in de tijd dat het met mij goed ging heb ik dit nooit als "te snel" ervaren. Juist eerder als een vanzelfsprekende en logische keuze omdat hij de leukste vent ter wereld is/was.
Misschien toch te snel en niet zo romantisch als dat het ons leek. Maar in de tijd dat het met mij goed ging heb ik dit nooit als "te snel" ervaren. Juist eerder als een vanzelfsprekende en logische keuze omdat hij de leukste vent ter wereld is/was.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:05
Goed zo Nastik! Je klinkt al positiever!
Maar die relatietherapie, zou hij daarvoor open staan? Wat maakt het uit dat jullie jong zijn en pas getrouwd. Stel je voor dat dat zou helpen! Dat zou toch heel veel oplossen? Misschien heeft hij gewoon een derde (neutrale) persoon nodig die hem dit kan laten inzien? Jij hebt het hem al zo vaak op verschillende manieren verteld, en hij weet toch dat je wel blijft.
Wat ik overigens niet zou doen, is eens een gesprek met zijn moeder gaan voeren. Vergis je er niet in dat het haar zoon is en blijft. Stel ze heeft hem zelf zo opgevoed, dan val je haar dus ook indirect aan. Daarnaast ken ik wat verhalen van vrouwen die meenden steun te kunnen vinden bij hun schoonmoeder. En dit werkte dan averechts. (zij bleven vierkant achter zoontje staan)
Maar die relatietherapie, zou hij daarvoor open staan? Wat maakt het uit dat jullie jong zijn en pas getrouwd. Stel je voor dat dat zou helpen! Dat zou toch heel veel oplossen? Misschien heeft hij gewoon een derde (neutrale) persoon nodig die hem dit kan laten inzien? Jij hebt het hem al zo vaak op verschillende manieren verteld, en hij weet toch dat je wel blijft.
Wat ik overigens niet zou doen, is eens een gesprek met zijn moeder gaan voeren. Vergis je er niet in dat het haar zoon is en blijft. Stel ze heeft hem zelf zo opgevoed, dan val je haar dus ook indirect aan. Daarnaast ken ik wat verhalen van vrouwen die meenden steun te kunnen vinden bij hun schoonmoeder. En dit werkte dan averechts. (zij bleven vierkant achter zoontje staan)
dinsdag 5 januari 2010 om 15:07
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 15:03:
[...]
Het stomme is dat ik mijzelf juist naar hem toe een enorm zeikerig en zeurderig figuur vind. En ik ervaar dat ook als vervelend omdat ik zo niet ben. Maar omdat hij niet luisterd, begrijpt, onderneemt kan ik er niet mee ophouden. Zo is het cirkeltje weer rond, helaas.
Ik sta over het algemeen niet bekend als "lief" of "makkelijk overheen te lopen" . Het frustreerd me enorm dat er gewoon niks van hem uit komt.
Alles went, ben ik bang van.
Het maakt me wel heel verdrietig. En het is heel vermoeiend om onafgebroken de balen van iemands gedrag te hebben.
Hier dus ook. Laat niet zo makkelijk over me heen lopen en vind het ook vreselijk dat ik dagelijks moet zeiken over wat hij weer niet gedaan heeft vandaag.
Helaas kan ik m niet bij zijn haren meetrekken anders was t zo opgelost.
Hier ook, doet alles voor de baas, als iemand belt omdat de auto kapot is staat hij er meteen maar als ik vraag iets te doen of te halen vergeet hij het of was hij niet op tijd. Of hij doet t morgen wel zegt ie
Daar wordt je nog eens extra moe van, bovenop alles wat je al moet doen.
[...]
Het stomme is dat ik mijzelf juist naar hem toe een enorm zeikerig en zeurderig figuur vind. En ik ervaar dat ook als vervelend omdat ik zo niet ben. Maar omdat hij niet luisterd, begrijpt, onderneemt kan ik er niet mee ophouden. Zo is het cirkeltje weer rond, helaas.
Ik sta over het algemeen niet bekend als "lief" of "makkelijk overheen te lopen" . Het frustreerd me enorm dat er gewoon niks van hem uit komt.
Alles went, ben ik bang van.
Het maakt me wel heel verdrietig. En het is heel vermoeiend om onafgebroken de balen van iemands gedrag te hebben.
Hier dus ook. Laat niet zo makkelijk over me heen lopen en vind het ook vreselijk dat ik dagelijks moet zeiken over wat hij weer niet gedaan heeft vandaag.
Helaas kan ik m niet bij zijn haren meetrekken anders was t zo opgelost.
Hier ook, doet alles voor de baas, als iemand belt omdat de auto kapot is staat hij er meteen maar als ik vraag iets te doen of te halen vergeet hij het of was hij niet op tijd. Of hij doet t morgen wel zegt ie
Daar wordt je nog eens extra moe van, bovenop alles wat je al moet doen.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:08
Wat ik overigens maar niet kan begrijpen is dat je hem de leukste vent ter wereld blijft noemen. Ik zie nl. geen leuke punten. Ik zie een passieve kerel, die het verdomd om zn verantwoordelijkheden te nemen en zn vrouw te steunen en te helpen. We leven niet meer in 1950 waarin de vrouw thuisbleef en voor het huishouden en kinderen zorgde!
Waarom is hij voor jouw dan toch de leukste vent op aarde?
Waarom is hij voor jouw dan toch de leukste vent op aarde?
dinsdag 5 januari 2010 om 15:10
Ik denk overigens niet dat tv de deur uit het probleem zou oplossen. Man mist mijn inziens empathie, dat heeft met zn karakter te maken en dat verander je niet zo snel.
Verder vindt hij het wel best zo om thuis gepamperd te worden.
Wellicht omdat hij het niet anders gewend is. Ik zie niet in wat het wegdoen van de tv hier aan zou veranderen.
Verder vindt hij het wel best zo om thuis gepamperd te worden.
Wellicht omdat hij het niet anders gewend is. Ik zie niet in wat het wegdoen van de tv hier aan zou veranderen.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:16
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 13:33:
[...]
Het stomme is; ik heb dat gedaan. "Hé pop, wat fijn dat je pas om 6 uur de deur uithoeft, zou je de honden kunnen uitlaten dat zou mij ontzettend helpen vandaag!"
En het niet doen.
Tja, ik zou het een keer aardig vragen zoals jij. En bijv. het volgende week gewoon mededelen. Ik wil dat jij dinsdagochtend de honden uitlaat.
En wat betreft je paarden; kan je niet een keer in de maand een ochtend of middag je kind bij vrienden/ouders/schoonouders/oppas inhuren afleveren. Dan heb je in ieder geval 1 ochtend/middag die met je hobby kan doorbrengen.
(het mooist zou zijn als je met je man om tafel gaat zitten en samen met hem per maand, afhankelijk van zijn rooster, een ochtend of middag utikiest en dat hij die ochtend of middag voor jullie kind zorgt).
[...]
Het stomme is; ik heb dat gedaan. "Hé pop, wat fijn dat je pas om 6 uur de deur uithoeft, zou je de honden kunnen uitlaten dat zou mij ontzettend helpen vandaag!"
En het niet doen.
Tja, ik zou het een keer aardig vragen zoals jij. En bijv. het volgende week gewoon mededelen. Ik wil dat jij dinsdagochtend de honden uitlaat.
En wat betreft je paarden; kan je niet een keer in de maand een ochtend of middag je kind bij vrienden/ouders/schoonouders/oppas inhuren afleveren. Dan heb je in ieder geval 1 ochtend/middag die met je hobby kan doorbrengen.
(het mooist zou zijn als je met je man om tafel gaat zitten en samen met hem per maand, afhankelijk van zijn rooster, een ochtend of middag utikiest en dat hij die ochtend of middag voor jullie kind zorgt).
dinsdag 5 januari 2010 om 15:17
quote:wohman schreef op 05 januari 2010 @ 15:05:
Goed zo Nastik! Je klinkt al positiever!
Maar die relatietherapie, zou hij daarvoor open staan? Wat maakt het uit dat jullie jong zijn en pas getrouwd. Stel je voor dat dat zou helpen! Dat zou toch heel veel oplossen? Misschien heeft hij gewoon een derde (neutrale) persoon nodig die hem dit kan laten inzien? Jij hebt het hem al zo vaak op verschillende manieren verteld, en hij weet toch dat je wel blijft.
Wat ik overigens niet zou doen, is eens een gesprek met zijn moeder gaan voeren. Vergis je er niet in dat het haar zoon is en blijft. Stel ze heeft hem zelf zo opgevoed, dan val je haar dus ook indirect aan. Daarnaast ken ik wat verhalen van vrouwen die meenden steun te kunnen vinden bij hun schoonmoeder. En dit werkte dan averechts. (zij bleven vierkant achter zoontje staan)
Vraag me wel af of manlief van TO er open voor staat. Probleem is meestal dat ze zelf geen idee hebben wat ze nu verkeerd doen ( of juist niks doen ) en dat hij waarschijnlijk vindt dat TO van een mig een olifant maakt, het niet zo aan moet trekken en dus relatie teraphie niet nodig is. Probleemis inderdaad ook dat hij weet dat je blijft, dat is hier ook het geval.
Mijn schoonmoeder staat wel achter me hoor, geeft toe dat ze hem teveel gepamperd heeft vroeger en dat hij ook vernatwoordelijkheden heeft. Daar spreekt ze hem wel op aan wanneer ze hem ziet maar ook daar heeft hij een beetje maling aan.
De kans zit er inderdaad in dat mama erg beschermend is omdat ze hem nu eenmaal zelf heeft opgevoed en je haar dus indirect iets verwijt, daar ben ik het mee eens.
Hier al eens geopperd om een weekje te ruilen. Hij doen wat ik doe en andersom maar dan komt de opmerking; dan moet je mijn werk doen en niet 40 uur achter een computer zitten he.
Het is echt een hardnekkig probleem en hoe hardnekkig, daar kom je pas achter als je erin zit, echt!
Nu laat ik af en toe wel eens rommel liggen of afwas staan en als ik er een opmerking over krijg zeg ik: als het je stoort dan ruim je het zelf toch even op ?
Maar ik kan me erg inleven in het verhaal van TO. Als je alles op zo'n manier moet doen wordt het er niet gezelliger op.
Ik weet niet of relatieteraphie de oplossing hiervoor is, tenzij hij het probleem erkent en er echt voor open staat.
Hij ziet toch ook dat het geen kattepis is als je ervoor bij de dokter en psych loopt ?
Goed zo Nastik! Je klinkt al positiever!
Maar die relatietherapie, zou hij daarvoor open staan? Wat maakt het uit dat jullie jong zijn en pas getrouwd. Stel je voor dat dat zou helpen! Dat zou toch heel veel oplossen? Misschien heeft hij gewoon een derde (neutrale) persoon nodig die hem dit kan laten inzien? Jij hebt het hem al zo vaak op verschillende manieren verteld, en hij weet toch dat je wel blijft.
Wat ik overigens niet zou doen, is eens een gesprek met zijn moeder gaan voeren. Vergis je er niet in dat het haar zoon is en blijft. Stel ze heeft hem zelf zo opgevoed, dan val je haar dus ook indirect aan. Daarnaast ken ik wat verhalen van vrouwen die meenden steun te kunnen vinden bij hun schoonmoeder. En dit werkte dan averechts. (zij bleven vierkant achter zoontje staan)
Vraag me wel af of manlief van TO er open voor staat. Probleem is meestal dat ze zelf geen idee hebben wat ze nu verkeerd doen ( of juist niks doen ) en dat hij waarschijnlijk vindt dat TO van een mig een olifant maakt, het niet zo aan moet trekken en dus relatie teraphie niet nodig is. Probleemis inderdaad ook dat hij weet dat je blijft, dat is hier ook het geval.
Mijn schoonmoeder staat wel achter me hoor, geeft toe dat ze hem teveel gepamperd heeft vroeger en dat hij ook vernatwoordelijkheden heeft. Daar spreekt ze hem wel op aan wanneer ze hem ziet maar ook daar heeft hij een beetje maling aan.
De kans zit er inderdaad in dat mama erg beschermend is omdat ze hem nu eenmaal zelf heeft opgevoed en je haar dus indirect iets verwijt, daar ben ik het mee eens.
Hier al eens geopperd om een weekje te ruilen. Hij doen wat ik doe en andersom maar dan komt de opmerking; dan moet je mijn werk doen en niet 40 uur achter een computer zitten he.
Het is echt een hardnekkig probleem en hoe hardnekkig, daar kom je pas achter als je erin zit, echt!
Nu laat ik af en toe wel eens rommel liggen of afwas staan en als ik er een opmerking over krijg zeg ik: als het je stoort dan ruim je het zelf toch even op ?
Maar ik kan me erg inleven in het verhaal van TO. Als je alles op zo'n manier moet doen wordt het er niet gezelliger op.
Ik weet niet of relatieteraphie de oplossing hiervoor is, tenzij hij het probleem erkent en er echt voor open staat.
Hij ziet toch ook dat het geen kattepis is als je ervoor bij de dokter en psych loopt ?
dinsdag 5 januari 2010 om 15:18
Lieve Nastik,
Ik zal je vertellen hoe ik het in een soort gelijke situatie heb gedaan.
Ik heb een poos van te voren aangekondigd dat ik 3 weken op vakantie ging: alleen.
Ik heb diverse dingen van te voren geregeld zoals oppas en eten in de vriezer.
Ik ging weg met lood in de schoenen want ik was er van overtuigd dat alles in de soep zou lopen.
Toen ik terug kwam was idd best eea fout gelopen en had hij bv vaak eten buiten de deur geregeld maar toch werd hem eea duidelijk. Hij had aan den lijve gevoeld hoeveel ik eigenlijk regelde.
Daarna heb ik duidelijke regels gesteld zoals bv vuilnis buiten zetten, was in de wasmand doen, eigen rommel opruimen enz.
Ik moet eerlijk zeggen dat het in het begin heel goed werkte en later wel weer wat minder werd maar al met al had ik mijn punt wel duidelijk gemaakt.
Je moet je eigen grenzen stellen en bepaalde dingen uit handen geven. Het kan namelijk ook zo zijn dat je daar moeite mee hebt.
Dat herken ik wel.
Misschien heb je iets aan deze tips?
Veel succes.
Ik zal je vertellen hoe ik het in een soort gelijke situatie heb gedaan.
Ik heb een poos van te voren aangekondigd dat ik 3 weken op vakantie ging: alleen.
Ik heb diverse dingen van te voren geregeld zoals oppas en eten in de vriezer.
Ik ging weg met lood in de schoenen want ik was er van overtuigd dat alles in de soep zou lopen.
Toen ik terug kwam was idd best eea fout gelopen en had hij bv vaak eten buiten de deur geregeld maar toch werd hem eea duidelijk. Hij had aan den lijve gevoeld hoeveel ik eigenlijk regelde.
Daarna heb ik duidelijke regels gesteld zoals bv vuilnis buiten zetten, was in de wasmand doen, eigen rommel opruimen enz.
Ik moet eerlijk zeggen dat het in het begin heel goed werkte en later wel weer wat minder werd maar al met al had ik mijn punt wel duidelijk gemaakt.
Je moet je eigen grenzen stellen en bepaalde dingen uit handen geven. Het kan namelijk ook zo zijn dat je daar moeite mee hebt.
Dat herken ik wel.
Misschien heb je iets aan deze tips?
Veel succes.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:24
@Eefje, Ik begrijp je hoor! Daarom vroeg ik ook of man van TO (en misschien die van jouw ook wel) open stond voor relatietherapie.
Want het kan natuurlijk heel goed zo zijn dat hij daar absoluut niet heen wil gaan. En inderdaad het probleem niet in ziet.
Maar stel je voor dat hij wel mee zou gaan (misschien om van het gezeur af te zijn) en daar dan het licht zou zien. Als een derde hem eens vertelde dat dit niet normaal is.
Want het kan natuurlijk heel goed zo zijn dat hij daar absoluut niet heen wil gaan. En inderdaad het probleem niet in ziet.
Maar stel je voor dat hij wel mee zou gaan (misschien om van het gezeur af te zijn) en daar dan het licht zou zien. Als een derde hem eens vertelde dat dit niet normaal is.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:33
quote:wohman schreef op 05 januari 2010 @ 15:24:
@Eefje, Ik begrijp je hoor! Daarom vroeg ik ook of man van TO (en misschien die van jouw ook wel) open stond voor relatietherapie.
Want het kan natuurlijk heel goed zo zijn dat hij daar absoluut niet heen wil gaan. En inderdaad het probleem niet in ziet.
Maar stel je voor dat hij wel mee zou gaan (misschien om van het gezeur af te zijn) en daar dan het licht zou zien. Als een derde hem eens vertelde dat dit niet normaal is.
Ja ik begrijp het. Als hij ervoor open staat zou er misschien een lichtpuntje zijn. Misschien kan het eens voorstellen geen kwaad.
Eigenlijk zou je eens flink door elkaar moeten schudden en een paar rake klappen verkopen, dan zou je gelijk een stuk frustratie kwijt zijn ook
@ Rozalia; ik vind het heel kanp dat je dat kunt. Ik heb er ook vaak aan gedacht om dat te doen maar vind het vreselijk om mijn kindjes alleen te laten. Eigenlijk moet ik ze dan bij hem laten en dat regelen met zijn baas he, dat hij enkel ritjes in de ochtend krijgt en zo toch voor de kinderen moet zorgen en daadwerkelijk ALLES doet wat ik doe.
Probleem is ook weer dat hij nog nooit een luier heeft verschoond omdat hij dat naar eigen zeggen "niet kan" en dus ben ik bang dat mijn kinderen niet alles krijgen wat ze nodig hebben.Dat heeft ook wel met dat uit handen geven te maken denk ik.
Eigenlijk best erg als ik het zo teruglees, maar hard en eerlijk; ik vertrouw hem de kinderen niet toe als hij er echt alleen voor moet zorgen ,dag en nacht.In bad doen en dat soort dingen heeft hij ook nooit gedaan.
Ik vind het wel moedig dat je het zo hebt aangepakt !Misschien als t niet veranderd en de kinderen wat groter zijn
@Eefje, Ik begrijp je hoor! Daarom vroeg ik ook of man van TO (en misschien die van jouw ook wel) open stond voor relatietherapie.
Want het kan natuurlijk heel goed zo zijn dat hij daar absoluut niet heen wil gaan. En inderdaad het probleem niet in ziet.
Maar stel je voor dat hij wel mee zou gaan (misschien om van het gezeur af te zijn) en daar dan het licht zou zien. Als een derde hem eens vertelde dat dit niet normaal is.
Ja ik begrijp het. Als hij ervoor open staat zou er misschien een lichtpuntje zijn. Misschien kan het eens voorstellen geen kwaad.
Eigenlijk zou je eens flink door elkaar moeten schudden en een paar rake klappen verkopen, dan zou je gelijk een stuk frustratie kwijt zijn ook
@ Rozalia; ik vind het heel kanp dat je dat kunt. Ik heb er ook vaak aan gedacht om dat te doen maar vind het vreselijk om mijn kindjes alleen te laten. Eigenlijk moet ik ze dan bij hem laten en dat regelen met zijn baas he, dat hij enkel ritjes in de ochtend krijgt en zo toch voor de kinderen moet zorgen en daadwerkelijk ALLES doet wat ik doe.
Probleem is ook weer dat hij nog nooit een luier heeft verschoond omdat hij dat naar eigen zeggen "niet kan" en dus ben ik bang dat mijn kinderen niet alles krijgen wat ze nodig hebben.Dat heeft ook wel met dat uit handen geven te maken denk ik.
Eigenlijk best erg als ik het zo teruglees, maar hard en eerlijk; ik vertrouw hem de kinderen niet toe als hij er echt alleen voor moet zorgen ,dag en nacht.In bad doen en dat soort dingen heeft hij ook nooit gedaan.
Ik vind het wel moedig dat je het zo hebt aangepakt !Misschien als t niet veranderd en de kinderen wat groter zijn
dinsdag 5 januari 2010 om 15:36
Oeh.. ik had een heel verhaal getyped.. maar er ging iets fout.. grr.
Tweede poging, iets ingekort. En ik heb lang niet alle reacties gelezen, dus mss mosterd..
Ik heb het gevoel dat voor jou het grootste probleem zijn desinteresse is voor jou, jullie kind en alle verantwoordelijkheden die er nu eenmaal zijn om alles draaiend te houden. Dit in combinatie met dat hij zelfs niet enthousiast wordt door zijn grote droom/hobby de oldtimer.
Zoals ik het zie helpt tegen dit probleem geen schoonmaakster, boodschappenservice of oxazepam.
Is hij altijd zo geweest? Je schreef dat je sinds een jaar het gevoel hebt er alleen voor te staan (als ik me goed herinner). Was het voor die tijd anders? Is er vorig jaar iets gebeurd waardoor hij nu zo doet? Wellicht is er een probleem waar hij mee zit (bv. de lange dagen die hij maakt?). Belangrijkste conclusie lijkt mij dat jullie er samen uit moeten komen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij vindt dat alles soepel loopt, dus de noodzaak van een goed gesprek ziet hij hopelijk ook wel in.
Heel veel sterkte!
Tweede poging, iets ingekort. En ik heb lang niet alle reacties gelezen, dus mss mosterd..
Ik heb het gevoel dat voor jou het grootste probleem zijn desinteresse is voor jou, jullie kind en alle verantwoordelijkheden die er nu eenmaal zijn om alles draaiend te houden. Dit in combinatie met dat hij zelfs niet enthousiast wordt door zijn grote droom/hobby de oldtimer.
Zoals ik het zie helpt tegen dit probleem geen schoonmaakster, boodschappenservice of oxazepam.
Is hij altijd zo geweest? Je schreef dat je sinds een jaar het gevoel hebt er alleen voor te staan (als ik me goed herinner). Was het voor die tijd anders? Is er vorig jaar iets gebeurd waardoor hij nu zo doet? Wellicht is er een probleem waar hij mee zit (bv. de lange dagen die hij maakt?). Belangrijkste conclusie lijkt mij dat jullie er samen uit moeten komen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij vindt dat alles soepel loopt, dus de noodzaak van een goed gesprek ziet hij hopelijk ook wel in.
Heel veel sterkte!
dinsdag 5 januari 2010 om 15:43
quote:femke29 schreef op 05 januari 2010 @ 15:37:
Je schrijft dat je van hem houdt, maar houdt hij wel van jou? Hij lijkt niet met jou, je kind en jullie belangen bezig te zijn. Hoe waardevol is zo'n relatie dan?Dat vraag ik me ook af. Wat ik me ook afvraag, is hoe je in godsnaam in zo'n relatie verzeild raakt.Dan heb je zo'n vent ook altijd z'n zin gegeven, blijkbaar.
Je schrijft dat je van hem houdt, maar houdt hij wel van jou? Hij lijkt niet met jou, je kind en jullie belangen bezig te zijn. Hoe waardevol is zo'n relatie dan?Dat vraag ik me ook af. Wat ik me ook afvraag, is hoe je in godsnaam in zo'n relatie verzeild raakt.Dan heb je zo'n vent ook altijd z'n zin gegeven, blijkbaar.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:44
@Eefje, kan me voorstellen dat je de kinderen niet aan hem durft toe te vertrouwen als hij er zo weinig interesse in heeft.
Het zou misschien al helpen als jij samen met de kinderen eens een weekje weg zouden gaan. Dat hij opstaat en zich realiseert: verrek ze is er niet! Geen eten op tafel, geen boodschappen die gedaan worden. En ook vooral geen eten in de diepvries voor hem achter laten! Geen was die gedraaid wordt, rekeningen die binnen komen en betaald moeten worden. En alles komt op hem neer, want jij bent er niet.
Misschien dat dat hem al wat meer inzicht zou geven!
Het zou misschien al helpen als jij samen met de kinderen eens een weekje weg zouden gaan. Dat hij opstaat en zich realiseert: verrek ze is er niet! Geen eten op tafel, geen boodschappen die gedaan worden. En ook vooral geen eten in de diepvries voor hem achter laten! Geen was die gedraaid wordt, rekeningen die binnen komen en betaald moeten worden. En alles komt op hem neer, want jij bent er niet.
Misschien dat dat hem al wat meer inzicht zou geven!
dinsdag 5 januari 2010 om 16:05
Zoals je zelf ookal constateert is dit niet het eerste topic dat je opent over je relatie.
Eigenlijk loop je keer op keer tegen hetzelfde probleem aan, blijf jij hopen dat op een dag er een wonder gebeurt en je man ineens verandert in de persoon die jij graag zou willen dat ie is, uit zichzelf alles zien, hulpvaardig en zorgzaam.
Je schrijft over een schoonmaakdster nemen "Ik heb al personeel voor ijn paarden, ik wil ook graag iets zelf doen". maar dat is niet correct, je wilt het niet zelf doen, je wilt dat HIJ dat gaat doen. Verwachting is de moeder van de teleurstelling. Zolang jij verwacht dat hij uit zichzelf gaat meehelpen, zolang jij verwacht dat hij doet wat je vraagt, ga je boos en teleurgesteld blijven. En inmiddels is die boosheid en teleurstelling minsschien wel zo groot dat ook dat energie vreet, en je je relatie uitholt, omdat je de leuke dingen steeds minder waardeert. Het gevoel dat je door je partner in de kou wordt gezet zit bij jou, omdat jij dingen verwacht ie hij niet doet. als je niet meer verwacht dat hij je steunt, voel je je ook niet meer in de kou staan. maar moet je je wel afvragen of je relatie dan nog meerwaarde heeft, dat wel.
Om gelukkig te worden zul je moeten accepteren dat je man is wie hij is, en dat je die steun van hem nooit gaat krijgen zoals jij m wilt zien.
dan moet je heel goed nadenken of je onder die voorwaarden oud met m wilt worden. betekent namelijk dat je op een paar punten af en toe de strijd aangaat, grenzen stelt en verantwoordelijkheden bij hem laat ( en die zaken dus ook echt loslaat, wat alleen kan als ze jou niet direct beïnvloeden).
Dan neem je een schoonmaakster, een boekhouder en/of jij zegt je baan op en wordt werkneemster van je man, als administratief medewerkster, als je van alleen zijn salaris kan leven ( moet je wel de amerikaan verkopen).
Of je komt tot de conclusie dat je meer verwacht van je partner dan je huidige man je ooit kan gaan geven, en je gaat voorlopig alleen verder.
Eigenlijk loop je keer op keer tegen hetzelfde probleem aan, blijf jij hopen dat op een dag er een wonder gebeurt en je man ineens verandert in de persoon die jij graag zou willen dat ie is, uit zichzelf alles zien, hulpvaardig en zorgzaam.
Je schrijft over een schoonmaakdster nemen "Ik heb al personeel voor ijn paarden, ik wil ook graag iets zelf doen". maar dat is niet correct, je wilt het niet zelf doen, je wilt dat HIJ dat gaat doen. Verwachting is de moeder van de teleurstelling. Zolang jij verwacht dat hij uit zichzelf gaat meehelpen, zolang jij verwacht dat hij doet wat je vraagt, ga je boos en teleurgesteld blijven. En inmiddels is die boosheid en teleurstelling minsschien wel zo groot dat ook dat energie vreet, en je je relatie uitholt, omdat je de leuke dingen steeds minder waardeert. Het gevoel dat je door je partner in de kou wordt gezet zit bij jou, omdat jij dingen verwacht ie hij niet doet. als je niet meer verwacht dat hij je steunt, voel je je ook niet meer in de kou staan. maar moet je je wel afvragen of je relatie dan nog meerwaarde heeft, dat wel.
Om gelukkig te worden zul je moeten accepteren dat je man is wie hij is, en dat je die steun van hem nooit gaat krijgen zoals jij m wilt zien.
dan moet je heel goed nadenken of je onder die voorwaarden oud met m wilt worden. betekent namelijk dat je op een paar punten af en toe de strijd aangaat, grenzen stelt en verantwoordelijkheden bij hem laat ( en die zaken dus ook echt loslaat, wat alleen kan als ze jou niet direct beïnvloeden).
Dan neem je een schoonmaakster, een boekhouder en/of jij zegt je baan op en wordt werkneemster van je man, als administratief medewerkster, als je van alleen zijn salaris kan leven ( moet je wel de amerikaan verkopen).
Of je komt tot de conclusie dat je meer verwacht van je partner dan je huidige man je ooit kan gaan geven, en je gaat voorlopig alleen verder.
dinsdag 5 januari 2010 om 16:07
quote:femke29 schreef op 05 januari 2010 @ 15:37:
Je schrijft dat je van hem houdt, maar houdt hij wel van jou? Hij lijkt niet met jou, je kind en jullie belangen bezig te zijn. Hoe waardevol is zo'n relatie dan?
Ik ervaar het een beetje alsof zijn "uiting van liefde" een beetje anders ligt. Als ik zowel fysiek als mentaal steun van hem verlang en er zelfs boos over wordt of verdrietig, dan doet hij daar niks mee.
Aan de andere kant is niks hem teveel, als hij het kan kopen (zeg maar) dus het kost hem niks, alleen geld. Alsof hij zijn schuldgevoel tov het weinig thuiszijn wilt compenseren door altijd en eeuwig die pinpas maar te trekken. Alhoewel; mij er op uit te sturen met pas om dat ene dan maar te kopen. Als ik al zeg dat ik iets mooi vind, dan moet ik het maar gaan halen.
Doe ik overigens niet, ik dop mijn eigen boontjes wel. Daarnaast heb ik een bijbaan waarmee ik vrouws grootste wens (uitpuilende kledingkast) al heb vervult. Maandelijks.
Maar ik heb veel liever dat hij gewoon eens op de normale dingen die je in de liefde van elkaar verwacht let.
Zorg, toewijding, samen doen.
Je schrijft dat je van hem houdt, maar houdt hij wel van jou? Hij lijkt niet met jou, je kind en jullie belangen bezig te zijn. Hoe waardevol is zo'n relatie dan?
Ik ervaar het een beetje alsof zijn "uiting van liefde" een beetje anders ligt. Als ik zowel fysiek als mentaal steun van hem verlang en er zelfs boos over wordt of verdrietig, dan doet hij daar niks mee.
Aan de andere kant is niks hem teveel, als hij het kan kopen (zeg maar) dus het kost hem niks, alleen geld. Alsof hij zijn schuldgevoel tov het weinig thuiszijn wilt compenseren door altijd en eeuwig die pinpas maar te trekken. Alhoewel; mij er op uit te sturen met pas om dat ene dan maar te kopen. Als ik al zeg dat ik iets mooi vind, dan moet ik het maar gaan halen.
Doe ik overigens niet, ik dop mijn eigen boontjes wel. Daarnaast heb ik een bijbaan waarmee ik vrouws grootste wens (uitpuilende kledingkast) al heb vervult. Maandelijks.
Maar ik heb veel liever dat hij gewoon eens op de normale dingen die je in de liefde van elkaar verwacht let.
Zorg, toewijding, samen doen.
dinsdag 5 januari 2010 om 16:08
Het voelt een beetje alsof hij zelfs het oplappen van zijn geliefde liever aan een ander overlaat.
Kan die geliefde ook alleen maar zelf.
Klein kindje, werk , huishouden, honden, paard, pony, oude auto. En dus nu tegen een burnout aan met medicatie. Vind je het zelf ook niet een beetje veel? Vervolgens leg je het vele bij je man neer waarvan je wist en weet dat hij is wie hij is. Tuurlijk hij zal best even zijn best doen echter mensen verander je niet , ook niet mensen die beloven dat ze gaan veranderen. Je kan van je man wel van alles verwachten, echter ik denk dat je dan lang wacht. Ondertussen maak je je alleen daar druk over. Oftwel veel effectieve energie gaat ook nog es in het druk maken over hem zitten. Als je nou je prioriteiten stelt voor jezelf? Ja dat betekent keuzes maken... paarden en de honden? Of alleen de honden.
Tevens kom je over als iemand die graag de touwtjes in handen heeft en zaken regelt tot het moment dat die zaken echt teveel worden. Dan moet ieder die hier dus op ingespeeld is het doordat jij het niet meer kan, ook anders gaan doen. Dit is in mijn ogen hoe raar het welicht ook klinkt: nogal zelfgericht. Misschien moet jij het anders gaan doen met jou in de door ook jou gecreeerde situatie ?
Hoor me goed natuurlijk gun ik ieder een man zoals hier ook wel beschreven die dit allles snapt en oppakt. Gaat niet gebeuren in jouw geval.
Kan die geliefde ook alleen maar zelf.
Klein kindje, werk , huishouden, honden, paard, pony, oude auto. En dus nu tegen een burnout aan met medicatie. Vind je het zelf ook niet een beetje veel? Vervolgens leg je het vele bij je man neer waarvan je wist en weet dat hij is wie hij is. Tuurlijk hij zal best even zijn best doen echter mensen verander je niet , ook niet mensen die beloven dat ze gaan veranderen. Je kan van je man wel van alles verwachten, echter ik denk dat je dan lang wacht. Ondertussen maak je je alleen daar druk over. Oftwel veel effectieve energie gaat ook nog es in het druk maken over hem zitten. Als je nou je prioriteiten stelt voor jezelf? Ja dat betekent keuzes maken... paarden en de honden? Of alleen de honden.
Tevens kom je over als iemand die graag de touwtjes in handen heeft en zaken regelt tot het moment dat die zaken echt teveel worden. Dan moet ieder die hier dus op ingespeeld is het doordat jij het niet meer kan, ook anders gaan doen. Dit is in mijn ogen hoe raar het welicht ook klinkt: nogal zelfgericht. Misschien moet jij het anders gaan doen met jou in de door ook jou gecreeerde situatie ?
Hoor me goed natuurlijk gun ik ieder een man zoals hier ook wel beschreven die dit allles snapt en oppakt. Gaat niet gebeuren in jouw geval.
dinsdag 5 januari 2010 om 16:10
Hi Kreng,
je hebt gelijk, echt waar. Maar ergens hou ik veel van hem. Maar het holt de relatie absoluut uit. Dieptepunt is toch ook wel het seksleven, wat dan volgens hem ook weer volledig aan mij te danken is. Maar mét hem zijn gaat op dit moment (en al een tijd) grotendeels gepaard met stress, ergenis, boosheid. Intiem zijn met iemand is dan moeilijk.
je hebt gelijk, echt waar. Maar ergens hou ik veel van hem. Maar het holt de relatie absoluut uit. Dieptepunt is toch ook wel het seksleven, wat dan volgens hem ook weer volledig aan mij te danken is. Maar mét hem zijn gaat op dit moment (en al een tijd) grotendeels gepaard met stress, ergenis, boosheid. Intiem zijn met iemand is dan moeilijk.
