Relaties
alle pijlers
Vriend wil een kind en ik niet HELP!
dinsdag 2 februari 2010 om 22:56
Ik ben al een tijdje samen met mijn vriend
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In augustus zijn we twee weken op vakantie geweest en toen stelde hij me voor de keuze. Of kinderen of einde relatie.
Ik heb toen maar gezegd dat ik wel kinderen wilde.
Bij thuiskomst zou ik met de pil stoppen en zouden we er samen voor gaan.
Maar nu komt het: Ik ben niet met de pil gestopt. Ik slik nog braaf elke dag de pil en ben elke keer zogenaamd teleurgesteld dat ik nog niet zwanger
We hebben ooit afgesproken nooit de medische mallemolen in te gaan mocht het niet lukken maar de laatste maand begint hij er toch over.
Hij wil naar de huisarts. En dan komt het natuurlijk uit want de huisarts weet dat ik de pil slik.
Wat moet ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt.
Hoe weerhoud ik hem ervan om naar de huisarts te gaan. Hoe maak ik hem duidelijk dat kinderen voor ons gewoon niet is weggelegd?
Please help!!
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In augustus zijn we twee weken op vakantie geweest en toen stelde hij me voor de keuze. Of kinderen of einde relatie.
Ik heb toen maar gezegd dat ik wel kinderen wilde.
Bij thuiskomst zou ik met de pil stoppen en zouden we er samen voor gaan.
Maar nu komt het: Ik ben niet met de pil gestopt. Ik slik nog braaf elke dag de pil en ben elke keer zogenaamd teleurgesteld dat ik nog niet zwanger
We hebben ooit afgesproken nooit de medische mallemolen in te gaan mocht het niet lukken maar de laatste maand begint hij er toch over.
Hij wil naar de huisarts. En dan komt het natuurlijk uit want de huisarts weet dat ik de pil slik.
Wat moet ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt.
Hoe weerhoud ik hem ervan om naar de huisarts te gaan. Hoe maak ik hem duidelijk dat kinderen voor ons gewoon niet is weggelegd?
Please help!!
donderdag 4 februari 2010 om 11:04
quote:Missdemeanor schreef op 04 februari 2010 @ 10:34:
[...]
Zie je dan werkelijk niet wat een egoïstische benadering dit is? Ik sta echt paf. Als je weet dat je partner het zou uitmaken als je de waarheid over jezelf zou vertellen, dan leef je toch een leugen wanneer je dit niet doet? Hoe kun je dan in vredesnaam zelf nog geloven in de droom van jullie ideale relatie? Hoe zou jouw partner het vinden als hij dit hoorde van je?
Een relatie is nooit ideaal. Er zijn altijd wel puntjes waar aan gewerkt moet worden c.q. die niet helemaal kloppen met het beeld van de ideale relatie die je hebt. Verder denk ik niet dat het egoïstisch is om zelfbehoud te hebben in een relatie.
Als ik had geweten dat mijn vriend me niet wilde hebben als hij wist dat ik een abortus had gehad, dan had ik dat voor hem verzwegen als dat nodig was. Ooit had ik hem dat dan misschien wel verteld, maar dan wel als ik wist dat hij niet zomaar zou wegrennen en mij niet eens een kans zou geven. Als me dat egoïstisch maakt, prima. Dan ben ik egoïstisch.
Ik kan je precies vertellen hoe mijn vriend zou reageren als ik hem dit soort dingen (lees: mijn mening op dit topic) vertel. Het gaat hem het ene oor in en het andere weer uit. Het interesseert hem geen biet wat ik allemaal zeg en niet zeg op een forum. Hij zou hooguit zeggen "Zit je weer op dat domme forum? Daar moet je eens mee ophouden". En zolang ik het nog veel te leuk vind om mijn mening te geven op het forum doe ik daar lekker niks op uit. Of mag dat ook niet? Want misschien is dat ook wel te egoïstisch van mij?
Ik wil bij mijn partner zijn wetende dat hij van mij houdt, niet van een plaatje dat ik hem voorschilder. En andersom net zo. Als ik zeker zou weten dat een partner weg zou gaan als ik hem een bepaald iets dat ik had gedaan zou vertellen, dan zou dat voor mij dus een teken aan de wand zijn. Dan ben ik blijkbaar over een grens van hem gegaan als het gaat om waar hij mee zou kunnen leven. Dat is zijn goed recht. En het is niet aan mij hem dat recht te ontnemen.
Ik wil een partner die van mij houdt om wie ik ben, die niet meteen wegrent als ik hem een fout opbiecht. Ik durf bijna zeker te zeggen dat als ik in een dergelijke situatie zou zitten als TO dat mijn vriend wel degene is die openstaat voor mijn argumenten en die ook wel de hand in eigen boezem zou willen steken i.v.m. zijn ultimatum. Bij mij zou deze situatie zich niet voordoen.
De mening die ik geef is ook puur zoals ik denk dat ik het zou doen. Misschien doe ik het in de praktijk wel heel anders en bonjour ik hem wel gelijk de deur uit als hij mij een ultimatum zou stellen.
[...]
Het is geen kwestie van straffen. Het is een kwestie van open, eerlijk en realistisch in je relatie staan en als een volwassene te leven met de consequenties van je daden. Misschien vergeeft hij het haar wel, als ze het opbiecht. Maar misschien ook niet. En in dat laatste geval is dat dan geen kwestie van straf, maar puur van het feit dat ze dan blijkbaar minder goed bij elkaar passen dan ze dacht.
Ik vind het nog steeds een soort straf
[...]
Als ze dat weet, dan weet ze dus ook zeker dat ze ver over zijn grenzen is gegaan met haar actie. Des te meer reden, in mijn ogen, om eerlijk te zijn en hem niet het recht te onthouden zelf te bepalen of hij daarmee kan leven.
[...]
Ik heb heus zelf ook fouten gemaakt in mijn leven tot nu toe. En ook dingen gedaan die mijn partners hebben gekwetst. Dingen zelfs waarom ze me hadden kunnen verlaten. Ik heb het echter altijd zelf verteld. Omdat, zoals ik eerder al zei, ik een relatie wil die is gebaseerd op eerlijkheid, op wie ik en mijn partner werkelijk zijn.
[...]
Zie je dan werkelijk niet wat een egoïstische benadering dit is? Ik sta echt paf. Als je weet dat je partner het zou uitmaken als je de waarheid over jezelf zou vertellen, dan leef je toch een leugen wanneer je dit niet doet? Hoe kun je dan in vredesnaam zelf nog geloven in de droom van jullie ideale relatie? Hoe zou jouw partner het vinden als hij dit hoorde van je?
Een relatie is nooit ideaal. Er zijn altijd wel puntjes waar aan gewerkt moet worden c.q. die niet helemaal kloppen met het beeld van de ideale relatie die je hebt. Verder denk ik niet dat het egoïstisch is om zelfbehoud te hebben in een relatie.
Als ik had geweten dat mijn vriend me niet wilde hebben als hij wist dat ik een abortus had gehad, dan had ik dat voor hem verzwegen als dat nodig was. Ooit had ik hem dat dan misschien wel verteld, maar dan wel als ik wist dat hij niet zomaar zou wegrennen en mij niet eens een kans zou geven. Als me dat egoïstisch maakt, prima. Dan ben ik egoïstisch.
Ik kan je precies vertellen hoe mijn vriend zou reageren als ik hem dit soort dingen (lees: mijn mening op dit topic) vertel. Het gaat hem het ene oor in en het andere weer uit. Het interesseert hem geen biet wat ik allemaal zeg en niet zeg op een forum. Hij zou hooguit zeggen "Zit je weer op dat domme forum? Daar moet je eens mee ophouden". En zolang ik het nog veel te leuk vind om mijn mening te geven op het forum doe ik daar lekker niks op uit. Of mag dat ook niet? Want misschien is dat ook wel te egoïstisch van mij?
Ik wil bij mijn partner zijn wetende dat hij van mij houdt, niet van een plaatje dat ik hem voorschilder. En andersom net zo. Als ik zeker zou weten dat een partner weg zou gaan als ik hem een bepaald iets dat ik had gedaan zou vertellen, dan zou dat voor mij dus een teken aan de wand zijn. Dan ben ik blijkbaar over een grens van hem gegaan als het gaat om waar hij mee zou kunnen leven. Dat is zijn goed recht. En het is niet aan mij hem dat recht te ontnemen.
Ik wil een partner die van mij houdt om wie ik ben, die niet meteen wegrent als ik hem een fout opbiecht. Ik durf bijna zeker te zeggen dat als ik in een dergelijke situatie zou zitten als TO dat mijn vriend wel degene is die openstaat voor mijn argumenten en die ook wel de hand in eigen boezem zou willen steken i.v.m. zijn ultimatum. Bij mij zou deze situatie zich niet voordoen.
De mening die ik geef is ook puur zoals ik denk dat ik het zou doen. Misschien doe ik het in de praktijk wel heel anders en bonjour ik hem wel gelijk de deur uit als hij mij een ultimatum zou stellen.
[...]
Het is geen kwestie van straffen. Het is een kwestie van open, eerlijk en realistisch in je relatie staan en als een volwassene te leven met de consequenties van je daden. Misschien vergeeft hij het haar wel, als ze het opbiecht. Maar misschien ook niet. En in dat laatste geval is dat dan geen kwestie van straf, maar puur van het feit dat ze dan blijkbaar minder goed bij elkaar passen dan ze dacht.
Ik vind het nog steeds een soort straf
[...]
Als ze dat weet, dan weet ze dus ook zeker dat ze ver over zijn grenzen is gegaan met haar actie. Des te meer reden, in mijn ogen, om eerlijk te zijn en hem niet het recht te onthouden zelf te bepalen of hij daarmee kan leven.
[...]
Ik heb heus zelf ook fouten gemaakt in mijn leven tot nu toe. En ook dingen gedaan die mijn partners hebben gekwetst. Dingen zelfs waarom ze me hadden kunnen verlaten. Ik heb het echter altijd zelf verteld. Omdat, zoals ik eerder al zei, ik een relatie wil die is gebaseerd op eerlijkheid, op wie ik en mijn partner werkelijk zijn.
donderdag 4 februari 2010 om 11:13
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 11:00:
[...]
Nou, dat vind ik een heel goed voorbeeld, van die abortus. Toevallig loopt er op de kinderpijler een heftige discussie over en daar reageerden o.a. Rider en ik met dezelfde mening: dat wij geen relatie zouden willen hebben met iemand die een abortus goedkeurt.
Stel nou dat jij een relatie krijgt met Rider, nadat je eerst vrienden bent geweest. Die abortus "denk jij even weg", want NU zou je nooit meer een abortus ondergaan. Dus je schaadt hem er helemaal niet mee, toch?
Wél dus, want dat principe is voor hem zo belangrijk dat hij geen relatie wil met iemand die een abortus goedkeurt. Dat betekent dus ook dat hij geen relatie wil met iemand die een abortus heeft ondergaan.
Nee hoor.. toevallig had ik ook een stukje discussie met hem... omdat ik dat zelf nogal kort door de bocht vond. Hij noemde vervolgens dat hij, als de persoon in kwestie verder helemaal je-van-het was, er wel voor open stond op het moment dat zij geen abortus meer zou willen ondergaan.
Als hij zou weten wie jij bent, dan zou je geen relatiemateriaal voor hem zijn.
Zie je nou echt zelf niet wat een afschuwelijk bedrog het is om net te doen alsof je iemand bent die je helemaal niet bent?
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
[...]
Nou, dat vind ik een heel goed voorbeeld, van die abortus. Toevallig loopt er op de kinderpijler een heftige discussie over en daar reageerden o.a. Rider en ik met dezelfde mening: dat wij geen relatie zouden willen hebben met iemand die een abortus goedkeurt.
Stel nou dat jij een relatie krijgt met Rider, nadat je eerst vrienden bent geweest. Die abortus "denk jij even weg", want NU zou je nooit meer een abortus ondergaan. Dus je schaadt hem er helemaal niet mee, toch?
Wél dus, want dat principe is voor hem zo belangrijk dat hij geen relatie wil met iemand die een abortus goedkeurt. Dat betekent dus ook dat hij geen relatie wil met iemand die een abortus heeft ondergaan.
Nee hoor.. toevallig had ik ook een stukje discussie met hem... omdat ik dat zelf nogal kort door de bocht vond. Hij noemde vervolgens dat hij, als de persoon in kwestie verder helemaal je-van-het was, er wel voor open stond op het moment dat zij geen abortus meer zou willen ondergaan.
Als hij zou weten wie jij bent, dan zou je geen relatiemateriaal voor hem zijn.
Zie je nou echt zelf niet wat een afschuwelijk bedrog het is om net te doen alsof je iemand bent die je helemaal niet bent?
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
donderdag 4 februari 2010 om 11:13
Het zou jou dus ook kunnen overkomen, Yraatje. Ik zie je al zitten met je vriend die denkt dat je geen abortus hebt gehad en stiekeme afspraken met de gynaecoloog maken als zwanger worden niet lukt om daar een lulverhaal te bedenken zodat die abortus vooral niet alsnog uitkomt.
Zó beginnen dit soort dingen dus. Omdat je in 1998 een keer tegen een scharrel hebt gezegd dat je geen abortus hebt ondergaan, en dat hebt volgehouden tot 2010 en de scharrel inmiddels echtgenoot is en je niet meer met goed fatsoen kunt zeggen dat je al 12 jaar ergens over liegt en dan dus maar kanker moet gaan veinzen om die eerste leugen in stand te houden.
Echt, ik snap dat helemaal hoor, daar gaat het verder niet om, of ik het wel of niet begrijp.
Maar leg dan niet de schuld bij je vriend die jou "dwingt" om te liegen, maar geef gewoon aan jezelf toe dat je een pathologische leugenaar bent.
Zó beginnen dit soort dingen dus. Omdat je in 1998 een keer tegen een scharrel hebt gezegd dat je geen abortus hebt ondergaan, en dat hebt volgehouden tot 2010 en de scharrel inmiddels echtgenoot is en je niet meer met goed fatsoen kunt zeggen dat je al 12 jaar ergens over liegt en dan dus maar kanker moet gaan veinzen om die eerste leugen in stand te houden.
Echt, ik snap dat helemaal hoor, daar gaat het verder niet om, of ik het wel of niet begrijp.
Maar leg dan niet de schuld bij je vriend die jou "dwingt" om te liegen, maar geef gewoon aan jezelf toe dat je een pathologische leugenaar bent.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 11:19
Nee hoor.. toevallig had ik ook een stukje discussie met hem... omdat ik dat zelf nogal kort door de bocht vond. Hij noemde vervolgens dat hij, als de persoon in kwestie verder helemaal je-van-het was, er wel voor open stond op het moment dat zij geen abortus meer zou willen ondergaan.
Maar dat zou hij niet weten, want daar zou jij al over gelogen hebben. En om die leugen vol te kunnen houden, zou jij op het moment dat je door kreeg hoe belangrijk dat voor hem was, wéér liegen. En hoe langer de relatie duurt, hoe meer je te verliezen krijgt en hoe groter het web van leugens dus moet worden.
Maar dat zou hij niet weten, want daar zou jij al over gelogen hebben. En om die leugen vol te kunnen houden, zou jij op het moment dat je door kreeg hoe belangrijk dat voor hem was, wéér liegen. En hoe langer de relatie duurt, hoe meer je te verliezen krijgt en hoe groter het web van leugens dus moet worden.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 11:23
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 11:13:
Het zou jou dus ook kunnen overkomen, Yraatje. Ik zie je al zitten met je vriend die denkt dat je geen abortus hebt gehad en stiekeme afspraken met de gynaecoloog maken als zwanger worden niet lukt om daar een lulverhaal te bedenken zodat die abortus vooral niet alsnog uitkomt.
Nee, het zou mij niet kunnen overkomen. Simpelweg omdat ik die abortus niet mijn hele leven met mijn vriend voor me zou houden. Ik zou hem die wel opbiechten, maar wel op het moment dat ik zou weten (misschien dus zelfs wel voor de relatie) dat hij mij niet bij voorbaat kansloos zou vinden.
Bij mijn huidige vriend, die ik via internet ken, heb ik het uitgevist door een aantal dingen te noemen. Ik heb een aantal zaken genoemd en daarvan gezegd "Wat zou je echt willen weten van je partner?" Daarbij heb ik ook gevraagd wat hij erger zou vinden enzo.
Zó beginnen dit soort dingen dus. Omdat je in 1998 een keer tegen een scharrel hebt gezegd dat je geen abortus hebt ondergaan, en dat hebt volgehouden tot 2010 en de scharrel inmiddels echtgenoot is en je niet meer met goed fatsoen kunt zeggen dat je al 12 jaar ergens over liegt en dan dus maar kanker moet gaan veinzen om die eerste leugen in stand te houden.
Echt, ik snap dat helemaal hoor, daar gaat het verder niet om, of ik het wel of niet begrijp.
Maar leg dan niet de schuld bij je vriend die jou "dwingt" om te liegen, maar geef gewoon aan jezelf toe dat je een pathologische leugenaar bent.
Het zou jou dus ook kunnen overkomen, Yraatje. Ik zie je al zitten met je vriend die denkt dat je geen abortus hebt gehad en stiekeme afspraken met de gynaecoloog maken als zwanger worden niet lukt om daar een lulverhaal te bedenken zodat die abortus vooral niet alsnog uitkomt.
Nee, het zou mij niet kunnen overkomen. Simpelweg omdat ik die abortus niet mijn hele leven met mijn vriend voor me zou houden. Ik zou hem die wel opbiechten, maar wel op het moment dat ik zou weten (misschien dus zelfs wel voor de relatie) dat hij mij niet bij voorbaat kansloos zou vinden.
Bij mijn huidige vriend, die ik via internet ken, heb ik het uitgevist door een aantal dingen te noemen. Ik heb een aantal zaken genoemd en daarvan gezegd "Wat zou je echt willen weten van je partner?" Daarbij heb ik ook gevraagd wat hij erger zou vinden enzo.
Zó beginnen dit soort dingen dus. Omdat je in 1998 een keer tegen een scharrel hebt gezegd dat je geen abortus hebt ondergaan, en dat hebt volgehouden tot 2010 en de scharrel inmiddels echtgenoot is en je niet meer met goed fatsoen kunt zeggen dat je al 12 jaar ergens over liegt en dan dus maar kanker moet gaan veinzen om die eerste leugen in stand te houden.
Echt, ik snap dat helemaal hoor, daar gaat het verder niet om, of ik het wel of niet begrijp.
Maar leg dan niet de schuld bij je vriend die jou "dwingt" om te liegen, maar geef gewoon aan jezelf toe dat je een pathologische leugenaar bent.
donderdag 4 februari 2010 om 11:31
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 11:19:
Nee hoor.. toevallig had ik ook een stukje discussie met hem... omdat ik dat zelf nogal kort door de bocht vond. Hij noemde vervolgens dat hij, als de persoon in kwestie verder helemaal je-van-het was, er wel voor open stond op het moment dat zij geen abortus meer zou willen ondergaan.
Maar dat zou hij niet weten, want daar zou jij al over gelogen hebben. En om die leugen vol te kunnen houden, zou jij op het moment dat je door kreeg hoe belangrijk dat voor hem was, wéér liegen. En hoe langer de relatie duurt, hoe meer je te verliezen krijgt en hoe groter het web van leugens dus moet worden.
Kijk, als ik zou weten dat mijn al dan niet toekomstige vriend fel anti-abortus was (m.a.w. hij zou echt heel extreem zijn, ook tegenover vrouwen die het ondergaan hebben), dan zou ik voor mezelf al afvragen of hij wel geschikt relatiemateriaal zou zijn. Niet dat ik van plan ben om ooit nog een abortus te ondergaan, maar ik wil daar ook niet de rest van mijn leven aan herinnerd worden bij bijvoorbeeld ruzies (en zo iemand bedoel ik dan ook met extreem). Die abortus ligt achter me, is gebeurd voor ik hem leerde kennen en het moet meer een mededeling zijn dan dat hij er iets mee moet.
Op het moment dat ik nog niet weet wat zijn standpunt is zou ik het subtiel proberen uit te vissen. Op het moment dat hij er niet geheel afwijzend tegenover staat (dat hij het ook kan zien als iets wat er in je verleden is misgegaan, maar dat dat geen minder persoon van je maakt) probeer ik te bekijken wat het beste moment is om zoiets te vertellen.
Enne... dat wil niet zeggen dat ik blijf liegen... want zo zit ik niet in elkaar... Sorry...
Nee hoor.. toevallig had ik ook een stukje discussie met hem... omdat ik dat zelf nogal kort door de bocht vond. Hij noemde vervolgens dat hij, als de persoon in kwestie verder helemaal je-van-het was, er wel voor open stond op het moment dat zij geen abortus meer zou willen ondergaan.
Maar dat zou hij niet weten, want daar zou jij al over gelogen hebben. En om die leugen vol te kunnen houden, zou jij op het moment dat je door kreeg hoe belangrijk dat voor hem was, wéér liegen. En hoe langer de relatie duurt, hoe meer je te verliezen krijgt en hoe groter het web van leugens dus moet worden.
Kijk, als ik zou weten dat mijn al dan niet toekomstige vriend fel anti-abortus was (m.a.w. hij zou echt heel extreem zijn, ook tegenover vrouwen die het ondergaan hebben), dan zou ik voor mezelf al afvragen of hij wel geschikt relatiemateriaal zou zijn. Niet dat ik van plan ben om ooit nog een abortus te ondergaan, maar ik wil daar ook niet de rest van mijn leven aan herinnerd worden bij bijvoorbeeld ruzies (en zo iemand bedoel ik dan ook met extreem). Die abortus ligt achter me, is gebeurd voor ik hem leerde kennen en het moet meer een mededeling zijn dan dat hij er iets mee moet.
Op het moment dat ik nog niet weet wat zijn standpunt is zou ik het subtiel proberen uit te vissen. Op het moment dat hij er niet geheel afwijzend tegenover staat (dat hij het ook kan zien als iets wat er in je verleden is misgegaan, maar dat dat geen minder persoon van je maakt) probeer ik te bekijken wat het beste moment is om zoiets te vertellen.
Enne... dat wil niet zeggen dat ik blijf liegen... want zo zit ik niet in elkaar... Sorry...
donderdag 4 februari 2010 om 11:41
Ik heb niet alles gelezen, misschien ben ik mosterd maar mocht je voor jouw 'optie 2' kiezen, houd je er dan rekening mee dat jouw vriend alsnog bij je weg kan gaan als jullie kind er eenmaal is. Het is echt geen garantie dat hij dan bij jou blijft (sterker nog, ik vraag het me af).
En erg ver gezocht, maar niemand heeft het eeuwige leven. Je kunt van te voren wel afspreken dat je fulltime blijft werken, hij doet de opvoeding maar met een kind in huis is niets in het leven een garantie. Komt hij te overlijden of gaan jullie uit elkaar dan mag je het opvoeden van jullie kind(eren) alsnog (deels) alleen klaren.
Ik moet er niet aan denken mijn vriend te verliezen maar mijn kinderen zijn zo gewenst en de liefde die ik voor ze voel is zo sterk dat ik het zonder hem ook wel redt maar bij jou is het andersom. Zal jou liefde voor jullie kind wel zo sterk zijn dat je het zonder je man kan/wil?
en als laatste: mijn vriend draaide ook na zijn 30e als een blad aan een boom om. Ik wilde al heel lang kinderen maar hij was er toen pas echt aan toe. Dus ja, wat je eerst roept als man of als vrouw kan veranderen.
En erg ver gezocht, maar niemand heeft het eeuwige leven. Je kunt van te voren wel afspreken dat je fulltime blijft werken, hij doet de opvoeding maar met een kind in huis is niets in het leven een garantie. Komt hij te overlijden of gaan jullie uit elkaar dan mag je het opvoeden van jullie kind(eren) alsnog (deels) alleen klaren.
Ik moet er niet aan denken mijn vriend te verliezen maar mijn kinderen zijn zo gewenst en de liefde die ik voor ze voel is zo sterk dat ik het zonder hem ook wel redt maar bij jou is het andersom. Zal jou liefde voor jullie kind wel zo sterk zijn dat je het zonder je man kan/wil?
en als laatste: mijn vriend draaide ook na zijn 30e als een blad aan een boom om. Ik wilde al heel lang kinderen maar hij was er toen pas echt aan toe. Dus ja, wat je eerst roept als man of als vrouw kan veranderen.
donderdag 4 februari 2010 om 11:46
quote:Yraatje schreef op 04 februari 2010 @ 11:13:
[...]
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
Door één leugen wordt je niet ineens een heel ander persoon. Er is ook niemand hier die dat beweert en die een leugen op zich direct zwaar veroordeelt.
Het gaat mij eigenlijk om de hele instelling. Het doorzetten van de leugens, het goedpraten ervan, allemaal om een relatie te behouden. Iemand zou nog niet eens tegen mij hebben hoeven liegen. Als ik wist dat diegene de instelling had dat liegen gerechtvaardigd is om iemand maar aan je te kunnen (blijven) binden, dan zou ik met zo iemand überhaupt al geen relatie willen hebben. Wat voor soort relatie dan ook.
Zoals gezegd: Ik wil een relatie waarin ik geheel en totaal eerlijk, open en mezelf kan zijn. Geen leugens, geen verdraaierijen, geen verborgen gebreken. Misschien ben ik daar dan wel raar in. Ik had altijd zelfs eerder de neiging om als er met iemand een relatie inzat en ik diegene echt heel leuk vond maar direct al vast al mijn slechte eigenschappen en gebreken op tafel te gooien zodat 'ie wist waar hij aan toe was. Kon hij dan direct weglopen als het hem niks leek, in plaats van later als het echt pijn zou gaan doen
[...]
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
Door één leugen wordt je niet ineens een heel ander persoon. Er is ook niemand hier die dat beweert en die een leugen op zich direct zwaar veroordeelt.
Het gaat mij eigenlijk om de hele instelling. Het doorzetten van de leugens, het goedpraten ervan, allemaal om een relatie te behouden. Iemand zou nog niet eens tegen mij hebben hoeven liegen. Als ik wist dat diegene de instelling had dat liegen gerechtvaardigd is om iemand maar aan je te kunnen (blijven) binden, dan zou ik met zo iemand überhaupt al geen relatie willen hebben. Wat voor soort relatie dan ook.
Zoals gezegd: Ik wil een relatie waarin ik geheel en totaal eerlijk, open en mezelf kan zijn. Geen leugens, geen verdraaierijen, geen verborgen gebreken. Misschien ben ik daar dan wel raar in. Ik had altijd zelfs eerder de neiging om als er met iemand een relatie inzat en ik diegene echt heel leuk vond maar direct al vast al mijn slechte eigenschappen en gebreken op tafel te gooien zodat 'ie wist waar hij aan toe was. Kon hij dan direct weglopen als het hem niks leek, in plaats van later als het echt pijn zou gaan doen
donderdag 4 februari 2010 om 11:56
@Yraatje, misschien is het niet helemaal te vergelijken omdat er dan ook een kind bij betrokken is. Waar het mij om gaat is dat elninjoo vrijwel altijd lijkt te reageren in het straatje van de persoon zonder kinderwens, ongeacht de achtergrond. Zijn ultimatum was niet netjes, wat zij heeft gedaan was nog veel minder netjes, toch telt zijn ultimatum voor haar zwaarder.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 4 februari 2010 om 12:01
quote:Missdemeanor schreef op 04 februari 2010 @ 11:46:
[...]
Door één leugen wordt je niet ineens een heel ander persoon. Er is ook niemand hier die dat beweert en die een leugen op zich direct zwaar veroordeelt.
Het gaat mij eigenlijk om de hele instelling. Het doorzetten van de leugens, het goedpraten ervan, allemaal om een relatie te behouden. Iemand zou nog niet eens tegen mij hebben hoeven liegen. Als ik wist dat diegene de instelling had dat liegen gerechtvaardigd is om iemand maar aan je te kunnen (blijven) binden, dan zou ik met zo iemand überhaupt al geen relatie willen hebben. Wat voor soort relatie dan ook.
Zoals gezegd: Ik wil een relatie waarin ik geheel en totaal eerlijk, open en mezelf kan zijn. Geen leugens, geen verdraaierijen, geen verborgen gebreken. Misschien ben ik daar dan wel raar in. Ik had altijd zelfs eerder de neiging om als er met iemand een relatie inzat en ik diegene echt heel leuk vond maar direct al vast al mijn slechte eigenschappen en gebreken op tafel te gooien zodat 'ie wist waar hij aan toe was. Kon hij dan direct weglopen als het hem niks leek, in plaats van later als het echt pijn zou gaan doen
Ik heb ook een leugenvrije relatie hoor. Gelukkig wel. En zoals ik al aangaf: Ik schrijf hier alleen zoals ik dénk dat ik het zou doen. Het kan best zijn dat ik het in de praktijk anders zou aanpakken, maar dat weet ik niet zeker natuurlijk. Gelukkig zal zo'n situatie zich bij mij niet zo snel voordoen Als mijn vriend mij een dergelijk ultimatum zou stellen zou ik van de stoel vallen van verbazing, omdat hij tot nu toe degene is die (nog) geen kinderen wil en ik degene ben die daar prima mee kan leven.
Ik dénk dat ik vanuit een soort "relatieoverlevingsmechanisme" zou redeneren als zich deze situatie bij mij zou voordoen. Maar goed... dat heb ik al uittentreure verteld... dus daar ga ik niet mee verder
[...]
Door één leugen wordt je niet ineens een heel ander persoon. Er is ook niemand hier die dat beweert en die een leugen op zich direct zwaar veroordeelt.
Het gaat mij eigenlijk om de hele instelling. Het doorzetten van de leugens, het goedpraten ervan, allemaal om een relatie te behouden. Iemand zou nog niet eens tegen mij hebben hoeven liegen. Als ik wist dat diegene de instelling had dat liegen gerechtvaardigd is om iemand maar aan je te kunnen (blijven) binden, dan zou ik met zo iemand überhaupt al geen relatie willen hebben. Wat voor soort relatie dan ook.
Zoals gezegd: Ik wil een relatie waarin ik geheel en totaal eerlijk, open en mezelf kan zijn. Geen leugens, geen verdraaierijen, geen verborgen gebreken. Misschien ben ik daar dan wel raar in. Ik had altijd zelfs eerder de neiging om als er met iemand een relatie inzat en ik diegene echt heel leuk vond maar direct al vast al mijn slechte eigenschappen en gebreken op tafel te gooien zodat 'ie wist waar hij aan toe was. Kon hij dan direct weglopen als het hem niks leek, in plaats van later als het echt pijn zou gaan doen
Ik heb ook een leugenvrije relatie hoor. Gelukkig wel. En zoals ik al aangaf: Ik schrijf hier alleen zoals ik dénk dat ik het zou doen. Het kan best zijn dat ik het in de praktijk anders zou aanpakken, maar dat weet ik niet zeker natuurlijk. Gelukkig zal zo'n situatie zich bij mij niet zo snel voordoen Als mijn vriend mij een dergelijk ultimatum zou stellen zou ik van de stoel vallen van verbazing, omdat hij tot nu toe degene is die (nog) geen kinderen wil en ik degene ben die daar prima mee kan leven.
Ik dénk dat ik vanuit een soort "relatieoverlevingsmechanisme" zou redeneren als zich deze situatie bij mij zou voordoen. Maar goed... dat heb ik al uittentreure verteld... dus daar ga ik niet mee verder
donderdag 4 februari 2010 om 12:36
quote:Yraatje schreef op 04 februari 2010 @ 11:13:
[...]
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
Maar waar het om gaat is dat iemand voor zichzelf mág bepalen dat hij of zij geen relatie wil met iemand die leuk, lief en aardig is maar wel een abortus heeft ondergaan. Of voor zichzelf mag bepalen dat hij geen relatie wil met iemand die geen kinderen wil. Of met iemand die op de VVD stemt of met iemand die roze sokken draagt.
Het is niet aan jou om te bepalen dat die abortus niet uitmaakt. Of dat hij net zo gelukkig kan zijn zonder kinderen. Of dat hij zich maar over die roze sokken heen moet zetten.
Dáár gaat het om.
Die keuze moet iemand zelf maken. Iemand moet zelf zeggen: ik ben tegen abortus, maar Yraatje is zo lief en aardig dat ik daarover van gedachten verander. Of: ik wil kinderen, maar ik wil nog liever een relatie met TO.
Maar in deze twee voorbeelden doen jullie beiden alsof je iemand anders bent dan je in werkelijkheid bent, omdat je gewoon niet wil accepteren dat je partner het volste recht heeft om zelf te bepalen wat hij wel of niet acceptabel vindt.
Je doet net alsof je een persoon bent die geen abortus hebt gehad, terwijl je iemand bent die dat wel heeft gehad. Omdat JIJ vindt dat het voor anderen niet uit zou mogen maken. Dat bepaal jij niet, dat bepaalt de ander nog altijd zelf.
Dát is het hele eieren eten.
[...]
Doe nou niet net alsof je met één leugen in één keer een heel ander persoon wordt. Dat is gewoon niet zo.
Als ik verder heel leuk, lief en aardig ben en alleen die abortus (die ik in de toekomst nooit meer wil) die al lang achter me ligt staat tussen ons in, dan zou ik die niet noemen. Dat maakt mij niet iemand die ik helemaal niet ben. En dat heeft niks met zelfbedrog te maken en sowieso niks afschuwelijks.
Maar waar het om gaat is dat iemand voor zichzelf mág bepalen dat hij of zij geen relatie wil met iemand die leuk, lief en aardig is maar wel een abortus heeft ondergaan. Of voor zichzelf mag bepalen dat hij geen relatie wil met iemand die geen kinderen wil. Of met iemand die op de VVD stemt of met iemand die roze sokken draagt.
Het is niet aan jou om te bepalen dat die abortus niet uitmaakt. Of dat hij net zo gelukkig kan zijn zonder kinderen. Of dat hij zich maar over die roze sokken heen moet zetten.
Dáár gaat het om.
Die keuze moet iemand zelf maken. Iemand moet zelf zeggen: ik ben tegen abortus, maar Yraatje is zo lief en aardig dat ik daarover van gedachten verander. Of: ik wil kinderen, maar ik wil nog liever een relatie met TO.
Maar in deze twee voorbeelden doen jullie beiden alsof je iemand anders bent dan je in werkelijkheid bent, omdat je gewoon niet wil accepteren dat je partner het volste recht heeft om zelf te bepalen wat hij wel of niet acceptabel vindt.
Je doet net alsof je een persoon bent die geen abortus hebt gehad, terwijl je iemand bent die dat wel heeft gehad. Omdat JIJ vindt dat het voor anderen niet uit zou mogen maken. Dat bepaal jij niet, dat bepaalt de ander nog altijd zelf.
Dát is het hele eieren eten.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 12:45
Fashionvictim, gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er dingen waarvan jij vindt dat je ze wel voor jezelf mag houden in een relatie? En het feit dat je partner bepaalde dingen afkeurt, heeft dat daar invloed op, ik bedoel, stel dat je het niet nodig vindt om te vertellen over je one-night-stand van twintig jaar geleden en je ontdekt dat je partner fel tegen one-night-stands is, vind jij dan dat je het om die reden wel moet vertellen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 4 februari 2010 om 12:57
quote:Susan schreef op 04 februari 2010 @ 12:45:
Fashionvictim, gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er dingen waarvan jij vindt dat je ze wel voor jezelf mag houden in een relatie? En het feit dat je partner bepaalde dingen afkeurt, heeft dat daar invloed op, ik bedoel, stel dat je het niet nodig vindt om te vertellen over je one-night-stand van twintig jaar geleden en je ontdekt dat je partner fel tegen one-night-stands is, vind jij dan dat je het om die reden wel moet vertellen?
Ik vind best dat je bepaalde dingen voor jezelf mag houden in een relatie, al heb ik het zelf eigenlijk nooit gedaan volgens mij. Ik kan zo 1,2,3 niks bedenken dat ik niet aan anderen durf of wil vertellen, ik ben nogal een open boek. Maar dat je graag je eigen snot opeet (ieeuw) of fantaseert over Johnny Depp terwijl je met je vent aan het rollebollen bent, dat hoef je natuurlijk niet te vertellen.
Ik kan me er niks bij voorstellen dat je niet achter je eigen daden of mening staat. Dus ik vind het heel moeilijk om hier een antwoord op te geven. Als je staat voor wat je vindt en doet, dan hoef je volgens mij niks te verzwijgen en al helemaal niet te liegen. En wil je volgens mij ook geen relatie met iemand die niet met jouw daden en meningen zou kunnen leven.
Fashionvictim, gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er dingen waarvan jij vindt dat je ze wel voor jezelf mag houden in een relatie? En het feit dat je partner bepaalde dingen afkeurt, heeft dat daar invloed op, ik bedoel, stel dat je het niet nodig vindt om te vertellen over je one-night-stand van twintig jaar geleden en je ontdekt dat je partner fel tegen one-night-stands is, vind jij dan dat je het om die reden wel moet vertellen?
Ik vind best dat je bepaalde dingen voor jezelf mag houden in een relatie, al heb ik het zelf eigenlijk nooit gedaan volgens mij. Ik kan zo 1,2,3 niks bedenken dat ik niet aan anderen durf of wil vertellen, ik ben nogal een open boek. Maar dat je graag je eigen snot opeet (ieeuw) of fantaseert over Johnny Depp terwijl je met je vent aan het rollebollen bent, dat hoef je natuurlijk niet te vertellen.
Ik kan me er niks bij voorstellen dat je niet achter je eigen daden of mening staat. Dus ik vind het heel moeilijk om hier een antwoord op te geven. Als je staat voor wat je vindt en doet, dan hoef je volgens mij niks te verzwijgen en al helemaal niet te liegen. En wil je volgens mij ook geen relatie met iemand die niet met jouw daden en meningen zou kunnen leven.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 13:05
quote:Susan schreef op 04 februari 2010 @ 12:45:
Fashionvictim, gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er dingen waarvan jij vindt dat je ze wel voor jezelf mag houden in een relatie? En het feit dat je partner bepaalde dingen afkeurt, heeft dat daar invloed op, ik bedoel, stel dat je het niet nodig vindt om te vertellen over je one-night-stand van twintig jaar geleden en je ontdekt dat je partner fel tegen one-night-stands is, vind jij dan dat je het om die reden wel moet vertellen?
Als ik ook mag reageren:
Ik verzwijg niets in onze relatie. Wil dat zeggen dat ik elk persoonlijk detail in mijn leven dwangmatig moet oplepelen? Nee. Maar mocht een onderwerp ter sprake komen, in een gesprek, een discussie, een vraag, dan vertel ik de waarheid. Ik zou niet anders willen. Niet alleen omdat ik vind dat mijn partner recht heeft op een eerlijk beeld van mij, maar vooral ook omdat ik zelf niet wil leven met gedachten als "oh stel je voor dat hij daar achter zou komen". Lijkt me niet alleen vervelend en qua geweten zeer bezwarend, maar vooral ook doodvermoeiend.
Ik kies geen partner uit die op fundamentele vlakken zover bij mij vandaan ligt dat we niet met elkaars mening zouden kunnen leven. En de punten waarop we verder wel blijken te verschillen, wel, daar zullen we dan over moeten praten. En zien hoe we daar mee omgaan. Maar ik ga niet liegen over hoe ik ben of denk. Kom nou. Waarom zou ik? Mijn partner verdient beter dan dat. En, even belangrijk: Ik verdien beter dan dat.
Fashionvictim, gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er dingen waarvan jij vindt dat je ze wel voor jezelf mag houden in een relatie? En het feit dat je partner bepaalde dingen afkeurt, heeft dat daar invloed op, ik bedoel, stel dat je het niet nodig vindt om te vertellen over je one-night-stand van twintig jaar geleden en je ontdekt dat je partner fel tegen one-night-stands is, vind jij dan dat je het om die reden wel moet vertellen?
Als ik ook mag reageren:
Ik verzwijg niets in onze relatie. Wil dat zeggen dat ik elk persoonlijk detail in mijn leven dwangmatig moet oplepelen? Nee. Maar mocht een onderwerp ter sprake komen, in een gesprek, een discussie, een vraag, dan vertel ik de waarheid. Ik zou niet anders willen. Niet alleen omdat ik vind dat mijn partner recht heeft op een eerlijk beeld van mij, maar vooral ook omdat ik zelf niet wil leven met gedachten als "oh stel je voor dat hij daar achter zou komen". Lijkt me niet alleen vervelend en qua geweten zeer bezwarend, maar vooral ook doodvermoeiend.
Ik kies geen partner uit die op fundamentele vlakken zover bij mij vandaan ligt dat we niet met elkaars mening zouden kunnen leven. En de punten waarop we verder wel blijken te verschillen, wel, daar zullen we dan over moeten praten. En zien hoe we daar mee omgaan. Maar ik ga niet liegen over hoe ik ben of denk. Kom nou. Waarom zou ik? Mijn partner verdient beter dan dat. En, even belangrijk: Ik verdien beter dan dat.
donderdag 4 februari 2010 om 13:06
Susan,
Nog wat langer over nagedacht: ik vind het eigenlijk altijd onvergeeflijk als iemand in een relatie tegen me liegt of dingen verzwijgt. Ik kan eigenlijk met heel veel dingen wel leven, ook dingen die voor anderen taboe zijn. En ik wil overal over praten, zelfs als ik het ergens totaal niet mee eens ben kan ik als ik je maar lief en leuk genoeg vind vaak accepteren dat we over X nu eenmaal nooit het eens zullen worden.
Maar als je me niet genoeg vertrouwt om me dat zelf te laten bepalen, dan mag je bij mij altijd vertrekken, of het nou om iets kleins of iets groots gaat.
Edit: ik accepteer liegen bijvoorbeeld ook echt niet van mijn kind. Dat is het enige waar ik écht de pan van uitflip.
Nog wat langer over nagedacht: ik vind het eigenlijk altijd onvergeeflijk als iemand in een relatie tegen me liegt of dingen verzwijgt. Ik kan eigenlijk met heel veel dingen wel leven, ook dingen die voor anderen taboe zijn. En ik wil overal over praten, zelfs als ik het ergens totaal niet mee eens ben kan ik als ik je maar lief en leuk genoeg vind vaak accepteren dat we over X nu eenmaal nooit het eens zullen worden.
Maar als je me niet genoeg vertrouwt om me dat zelf te laten bepalen, dan mag je bij mij altijd vertrekken, of het nou om iets kleins of iets groots gaat.
Edit: ik accepteer liegen bijvoorbeeld ook echt niet van mijn kind. Dat is het enige waar ik écht de pan van uitflip.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 13:23
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 12:36:
[...]
Maar waar het om gaat is dat iemand voor zichzelf mág bepalen dat hij of zij geen relatie wil met iemand die leuk, lief en aardig is maar wel een abortus heeft ondergaan. Of voor zichzelf mag bepalen dat hij geen relatie wil met iemand die geen kinderen wil. Of met iemand die op de VVD stemt of met iemand die roze sokken draagt.
Het is niet aan jou om te bepalen dat die abortus niet uitmaakt. Of dat hij net zo gelukkig kan zijn zonder kinderen. Of dat hij zich maar over die roze sokken heen moet zetten.
Dáár gaat het om.
Die keuze moet iemand zelf maken. Iemand moet zelf zeggen: ik ben tegen abortus, maar Yraatje is zo lief en aardig dat ik daarover van gedachten verander. Of: ik wil kinderen, maar ik wil nog liever een relatie met TO.
Maar in deze twee voorbeelden doen jullie beiden alsof je iemand anders bent dan je in werkelijkheid bent, omdat je gewoon niet wil accepteren dat je partner het volste recht heeft om zelf te bepalen wat hij wel of niet acceptabel vindt.
Je doet net alsof je een persoon bent die geen abortus hebt gehad, terwijl je iemand bent die dat wel heeft gehad. Omdat JIJ vindt dat het voor anderen niet uit zou mogen maken. Dat bepaal jij niet, dat bepaalt de ander nog altijd zelf.
Dát is het hele eieren eten.
Je moet geen dingen door elkaar halen. Ik doe niet net alsof ik een persoon ben die geen abortus heeft gehad.
Het zou kunnen (en dan ben ik eerlijk als ik zeg dat ik dat waarschijnlijk... dus niet zeker (!) zou doen) dat ik zou verzwijgen dat ik een abortus had ondergaan bij het al dan niet aangaan van een nieuwe relatie. Ik moet wel zeggen dat ik met de abortus die ik heb gehad niet altijd bezig ben, dus dat is wel te rechtvaardigen. Ik denk er niet dagelijks aan ofzo. Dus als het dan voor de tijd niet ter sprake komt zal ik het er ook niet op aansturen om het erover te hebben.
Het is dus geen praktijkvoorbeeld. In de praktijk heb ik dat nooit aan de veren gehad!
Dat we dat wel even duidelijk hebben!
[...]
Maar waar het om gaat is dat iemand voor zichzelf mág bepalen dat hij of zij geen relatie wil met iemand die leuk, lief en aardig is maar wel een abortus heeft ondergaan. Of voor zichzelf mag bepalen dat hij geen relatie wil met iemand die geen kinderen wil. Of met iemand die op de VVD stemt of met iemand die roze sokken draagt.
Het is niet aan jou om te bepalen dat die abortus niet uitmaakt. Of dat hij net zo gelukkig kan zijn zonder kinderen. Of dat hij zich maar over die roze sokken heen moet zetten.
Dáár gaat het om.
Die keuze moet iemand zelf maken. Iemand moet zelf zeggen: ik ben tegen abortus, maar Yraatje is zo lief en aardig dat ik daarover van gedachten verander. Of: ik wil kinderen, maar ik wil nog liever een relatie met TO.
Maar in deze twee voorbeelden doen jullie beiden alsof je iemand anders bent dan je in werkelijkheid bent, omdat je gewoon niet wil accepteren dat je partner het volste recht heeft om zelf te bepalen wat hij wel of niet acceptabel vindt.
Je doet net alsof je een persoon bent die geen abortus hebt gehad, terwijl je iemand bent die dat wel heeft gehad. Omdat JIJ vindt dat het voor anderen niet uit zou mogen maken. Dat bepaal jij niet, dat bepaalt de ander nog altijd zelf.
Dát is het hele eieren eten.
Je moet geen dingen door elkaar halen. Ik doe niet net alsof ik een persoon ben die geen abortus heeft gehad.
Het zou kunnen (en dan ben ik eerlijk als ik zeg dat ik dat waarschijnlijk... dus niet zeker (!) zou doen) dat ik zou verzwijgen dat ik een abortus had ondergaan bij het al dan niet aangaan van een nieuwe relatie. Ik moet wel zeggen dat ik met de abortus die ik heb gehad niet altijd bezig ben, dus dat is wel te rechtvaardigen. Ik denk er niet dagelijks aan ofzo. Dus als het dan voor de tijd niet ter sprake komt zal ik het er ook niet op aansturen om het erover te hebben.
Het is dus geen praktijkvoorbeeld. In de praktijk heb ik dat nooit aan de veren gehad!
Dat we dat wel even duidelijk hebben!
donderdag 4 februari 2010 om 13:24
Goh, ik ben blij dat Fash en Missdemeanor het stokje even hebben overgenomen. Ik heb gisteren subiet het forum uitgezet toen ik las "wat maakt dat nou nog uit dan?".
Ik heb er zelfs vandaag in de auto nog over na zitten denken en dat gebeurt me eigenlijk nooit, dat ik iets van het forum mee neem in real life.
Ik was al verbijsterd door de leugen an sich, maar het blijven volhouden dat het nog geoorloofd is ook uit een krom soort eigenbelang stuit me echt volledig tegen de borst. De gewetenloosheid ten top.
En ook nog beweren dat het niet schadelijk is. Moet er nou echt een kindvrije aan te pas komen die niets met kinderen en kinderwensen heeft om je uit te leggen dat zij hem een kind onthoudt? Willens en wetens?
Maar goed, nu is ze dan zo ver dat ze gaat vertellen dat ze eigenlijk geen kinderen wil nu. Maar dat ze hem een half jaar elke dag, elke minuut, elke seconde heeft voorgelogen ( en dat vrolijk nog zou doen als vriend niet zo lastig bleek in zijn volharding van zijn kinderwens) vertelt ze niet want "dan gaat hij weg".
Dat hij nu dus blijft op basis van een leugen, dat zij niet is wie hij denkt dat ze is, doet er niet toe. En dat rechtpraten daarvan vind ik misselijk. En dat er mensen zijn die dat nog begrijpen en gaan zitten vergoeilijken vind ik onbegrijpelijk.
Dit is zo fundamenteel fout dat ik het stunning vind dat het uberhaupt nog uitgelegd moet worden.
Als dat moraalridderij is, dan presenteer ik u met trots moraalridder Evidenza.
Ik heb er zelfs vandaag in de auto nog over na zitten denken en dat gebeurt me eigenlijk nooit, dat ik iets van het forum mee neem in real life.
Ik was al verbijsterd door de leugen an sich, maar het blijven volhouden dat het nog geoorloofd is ook uit een krom soort eigenbelang stuit me echt volledig tegen de borst. De gewetenloosheid ten top.
En ook nog beweren dat het niet schadelijk is. Moet er nou echt een kindvrije aan te pas komen die niets met kinderen en kinderwensen heeft om je uit te leggen dat zij hem een kind onthoudt? Willens en wetens?
Maar goed, nu is ze dan zo ver dat ze gaat vertellen dat ze eigenlijk geen kinderen wil nu. Maar dat ze hem een half jaar elke dag, elke minuut, elke seconde heeft voorgelogen ( en dat vrolijk nog zou doen als vriend niet zo lastig bleek in zijn volharding van zijn kinderwens) vertelt ze niet want "dan gaat hij weg".
Dat hij nu dus blijft op basis van een leugen, dat zij niet is wie hij denkt dat ze is, doet er niet toe. En dat rechtpraten daarvan vind ik misselijk. En dat er mensen zijn die dat nog begrijpen en gaan zitten vergoeilijken vind ik onbegrijpelijk.
Dit is zo fundamenteel fout dat ik het stunning vind dat het uberhaupt nog uitgelegd moet worden.
Als dat moraalridderij is, dan presenteer ik u met trots moraalridder Evidenza.
donderdag 4 februari 2010 om 13:25
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 13:06:
Nog wat langer over nagedacht: ik vind het eigenlijk altijd onvergeeflijk als iemand in een relatie tegen me liegt of dingen verzwijgt. Ik kan eigenlijk met heel veel dingen wel leven, ook dingen die voor anderen taboe zijn. En ik wil overal over praten, zelfs als ik het ergens totaal niet mee eens ben kan ik als ik je maar lief en leuk genoeg vind vaak accepteren dat we over X nu eenmaal nooit het eens zullen worden.
Maar als je me niet genoeg vertrouwt om me dat zelf te laten bepalen, dan mag je bij mij altijd vertrekken, of het nou om iets kleins of iets groots gaat. Helemaal mee eens! Ik vind liegen, zeker tegen je partner, echt onvergefelijk. En erger dan welke misstap dan ook. Ik zou mijn partner alles wel kunnen vergeven, maar niet als er over gelogen is/wordt.
Nog wat langer over nagedacht: ik vind het eigenlijk altijd onvergeeflijk als iemand in een relatie tegen me liegt of dingen verzwijgt. Ik kan eigenlijk met heel veel dingen wel leven, ook dingen die voor anderen taboe zijn. En ik wil overal over praten, zelfs als ik het ergens totaal niet mee eens ben kan ik als ik je maar lief en leuk genoeg vind vaak accepteren dat we over X nu eenmaal nooit het eens zullen worden.
Maar als je me niet genoeg vertrouwt om me dat zelf te laten bepalen, dan mag je bij mij altijd vertrekken, of het nou om iets kleins of iets groots gaat. Helemaal mee eens! Ik vind liegen, zeker tegen je partner, echt onvergefelijk. En erger dan welke misstap dan ook. Ik zou mijn partner alles wel kunnen vergeven, maar niet als er over gelogen is/wordt.
donderdag 4 februari 2010 om 13:25
donderdag 4 februari 2010 om 13:32
Yraatje,
Ik snap eerlijk waar niet hoe een abortus niet ter sprake zou kunnen komen als je het in een nieuwe relatie bijvoorbeeld hebt over kinderen, een kinderwens, bestaande kinderen, voorgaande relaties en al die andere dingen waar je in nieuwe relaties over praat.
Ik zou dat dus zeker wel opvatten als liegen en ongeacht hoe lang we een relatie hebben zou het einde relatie zijn. Niet vanwege de abortus, maar vanwege de leugen.
Ik snap eerlijk waar niet hoe een abortus niet ter sprake zou kunnen komen als je het in een nieuwe relatie bijvoorbeeld hebt over kinderen, een kinderwens, bestaande kinderen, voorgaande relaties en al die andere dingen waar je in nieuwe relaties over praat.
Ik zou dat dus zeker wel opvatten als liegen en ongeacht hoe lang we een relatie hebben zou het einde relatie zijn. Niet vanwege de abortus, maar vanwege de leugen.
Am Yisrael Chai!
donderdag 4 februari 2010 om 13:32
Yraatje, je stelt hem dus allerlei vragen om er achter te komen of het veilig is om iets te vertellen. Je noemt het zelfs "subtiel iets uit proberen te vissen".
En als je denkt dat erdoor in de problemen kan komen vertel je het dus niet.
Wat is dat voor kul? Waarom zit je jezelf te verloochenen voor een vent? Jij staat toch achter je beslissing? Het heeft jou toch gevormd tot wie je bent? Waarom je "mooier" voordoen dan je bent?
Ik kan me dan niet aan de indruk ontrekken dat je zelf niet eens achter je beslissing staat.
En als je denkt dat erdoor in de problemen kan komen vertel je het dus niet.
Wat is dat voor kul? Waarom zit je jezelf te verloochenen voor een vent? Jij staat toch achter je beslissing? Het heeft jou toch gevormd tot wie je bent? Waarom je "mooier" voordoen dan je bent?
Ik kan me dan niet aan de indruk ontrekken dat je zelf niet eens achter je beslissing staat.
donderdag 4 februari 2010 om 13:36
quote:MsFoShizzle schreef op 04 februari 2010 @ 13:25:
Pfffoei door dit soort vrouwenacties schaam ik mij om vrouw te zijn, vind het werkelijk ronduit schandalig. Ik wil ook geen kinderen tot nu toe, mijn vriend twijfelt nog, moet er niet aan denken dat ik zo belazerd zou worden. Dan wordt het echt zwart voor mijn ogen.
Bezint eer gij begint!Dit soort vrouwenacties betrek ik niet op mezelf. Doordat TO dit heeft gedaan hoef IK me nog niet te schamen!!
Pfffoei door dit soort vrouwenacties schaam ik mij om vrouw te zijn, vind het werkelijk ronduit schandalig. Ik wil ook geen kinderen tot nu toe, mijn vriend twijfelt nog, moet er niet aan denken dat ik zo belazerd zou worden. Dan wordt het echt zwart voor mijn ogen.
Bezint eer gij begint!Dit soort vrouwenacties betrek ik niet op mezelf. Doordat TO dit heeft gedaan hoef IK me nog niet te schamen!!
donderdag 4 februari 2010 om 13:40
quote:fashionvictim schreef op 04 februari 2010 @ 13:32:
Yraatje,
Ik snap eerlijk waar niet hoe een abortus niet ter sprake zou kunnen komen als je het in een nieuwe relatie bijvoorbeeld hebt over kinderen, een kinderwens, bestaande kinderen, voorgaande relaties en al die andere dingen waar je in nieuwe relaties over praat.
Ik zou dat dus zeker wel opvatten als liegen en ongeacht hoe lang we een relatie hebben zou het einde relatie zijn. Niet vanwege de abortus, maar vanwege de leugen.
Ik kan me dat wel voorstellen. Ik heb het in het begin van mijn relatie ook wel eens niet over dingen gehad, die later wel ter sprake kwamen. Soms zijn zaken gewoon (nog) niet aan de orde en bespreek je ze later.
Zou jij dat dan ook als liegen opvatten? Als iets niet ter sprake komt?
In mijn huidige relatie kwamen kinderen in het begin ook niet echt ter sprake, dus dat was geen aanleiding geweest om over abortus o.i.d. te spreken (nou wist hij het al voor we elkaar überhaupt ontmoetten...).
Yraatje,
Ik snap eerlijk waar niet hoe een abortus niet ter sprake zou kunnen komen als je het in een nieuwe relatie bijvoorbeeld hebt over kinderen, een kinderwens, bestaande kinderen, voorgaande relaties en al die andere dingen waar je in nieuwe relaties over praat.
Ik zou dat dus zeker wel opvatten als liegen en ongeacht hoe lang we een relatie hebben zou het einde relatie zijn. Niet vanwege de abortus, maar vanwege de leugen.
Ik kan me dat wel voorstellen. Ik heb het in het begin van mijn relatie ook wel eens niet over dingen gehad, die later wel ter sprake kwamen. Soms zijn zaken gewoon (nog) niet aan de orde en bespreek je ze later.
Zou jij dat dan ook als liegen opvatten? Als iets niet ter sprake komt?
In mijn huidige relatie kwamen kinderen in het begin ook niet echt ter sprake, dus dat was geen aanleiding geweest om over abortus o.i.d. te spreken (nou wist hij het al voor we elkaar überhaupt ontmoetten...).
