Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 20 september 2007 om 23:14
Zon, goed om te horen dat je weet hoe je moet reageren, ook al verwacht je er niets van. Je klinkt toch wel tamelijk rustig eronder, ook ben je van slag. Alsof je weet dat je tijdelijk uit het lood geslagen bent maar dat dat erbij hoort en dat je zometeen je evenwicht weer hervindt.
Heb jij nog hoop dat je ex ooit een echte vader voor zijn kinderen kan zijn? Of denk je dat het voor hen beter zou zijn als hij geen deel uitmaakte van hun leven?
Heb jij nog hoop dat je ex ooit een echte vader voor zijn kinderen kan zijn? Of denk je dat het voor hen beter zou zijn als hij geen deel uitmaakte van hun leven?
Ga in therapie!
donderdag 20 september 2007 om 23:30
Dubio, het is en blijft hun vader en zal dus deel uitmaken van hun leven. Ik zal dat niet in de weg staan. Ik ga mijn hoofd niet breken over de gedachte of het beter is dat hij niet in hun leven zou zijn. Het zal sommige dingen makkelijker maken, maar andere dingen ook weer moeilijker hoor! En of hij een echte vader voor zijn kinderen is? Ik gun ze een betere, verstandigere vader die hun belang voorop zet. Feit is dat ik dat niet kan veranderen. Ik kan de tijd niet terugdraaien en hem niet veranderen. Ze zullen het dus met hem moeten doen en zelf hun grenzen moeten gaan bepalen.
Mijn basisvertrouwen is niet weg, laat ik me ook nooit meer door de vingers glippen. Het is voor mij zo'n stapje terug waarna je weer stappen voorwaarts kunt zetten. Wel grappig hoe jij het omschrijft want ook dat klopt wel. De emoties zijn op dit moment even heftig (geweest) maar die gaan natuurlijk wel afnemen.
Mijn basisvertrouwen is niet weg, laat ik me ook nooit meer door de vingers glippen. Het is voor mij zo'n stapje terug waarna je weer stappen voorwaarts kunt zetten. Wel grappig hoe jij het omschrijft want ook dat klopt wel. De emoties zijn op dit moment even heftig (geweest) maar die gaan natuurlijk wel afnemen.
donderdag 20 september 2007 om 23:37
Tja, Zon, het was ook een onzinnige vraag. Ik zit een beetje te projecteren hier, ik zie de interesse van mijn ex afnemen en vraag me die dingen dus zelf af. Maar het heeft totaal geen zin, zoals je zegt zijn wij niet verantwoordelijk voor hoe zij die vaderrol invullen. Ik probeer wel oprecht te stimuleren dat de kinderen een goede band met hem opbouwen en houden, omdat ik dat voor hen belangrijk vind. Dat is al moeilijk genoeg met alle emoties die erbij komen kijken. En daar houdt het voor ons dan ook verder mee op.
Ik ga slapen nu. Moet jij misschien ook maar doen Je hebt tenslotte nog wat slaap in te halen. Ik hoop dat je een rustige nacht hebt!
liefs,
dubio
Ik ga slapen nu. Moet jij misschien ook maar doen Je hebt tenslotte nog wat slaap in te halen. Ik hoop dat je een rustige nacht hebt!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 21 september 2007 om 08:20
Moeilijk hoor zon en dubio..
Als ik jullie verhalen lees dan besef ik mij dat ik met de vader van mijn dochter mijn handjes dicht mag knijpen..
En dat is ook niet waar ik mij zorgen over maak...
Aan de ene kant vraag ik mij af hoe dat straks zal gaan met de vader van mijn zoontje...
Hij komt nu nog hier om de kleine te zien maar ik weet dat er hier een verandering moet komen...
Ik twijfel ook vaak aan mezelf...
Nee ik vind mijzelf geen leuke gezellige moeder en ik vraag mezelf ook regelmatig af of ik eigenlijk wel kinderen had moeten krijgen..
In vergelijking met anderen vind ik mijzelf niet geschikt als moeder.
Tuurlijk zorg ik voor ze,ze krijgen te eten enz maar dat is het dan ook wel...
Ik heb wel eens het gevoel dat ik vader en moeder tegelijk moet zijn en eigenlijk is dat natuurlijk ook zo..
Als ik jullie verhalen lees dan besef ik mij dat ik met de vader van mijn dochter mijn handjes dicht mag knijpen..
En dat is ook niet waar ik mij zorgen over maak...
Aan de ene kant vraag ik mij af hoe dat straks zal gaan met de vader van mijn zoontje...
Hij komt nu nog hier om de kleine te zien maar ik weet dat er hier een verandering moet komen...
Ik twijfel ook vaak aan mezelf...
Nee ik vind mijzelf geen leuke gezellige moeder en ik vraag mezelf ook regelmatig af of ik eigenlijk wel kinderen had moeten krijgen..
In vergelijking met anderen vind ik mijzelf niet geschikt als moeder.
Tuurlijk zorg ik voor ze,ze krijgen te eten enz maar dat is het dan ook wel...
Ik heb wel eens het gevoel dat ik vader en moeder tegelijk moet zijn en eigenlijk is dat natuurlijk ook zo..
vrijdag 21 september 2007 om 10:21
Lieve Suup,
Is het idee misschien zo dat je, net als Mamz, de lat nogal hoog legt? Zo weinig als wij vrouwen van anderen eisen, zo veeleisend kunnen we soms tegenover onszelf zijn. Van een ander accepteren we hun fouten en tekortkomingen, maar van onszelf eisen we niet minder dan perfectie.
Zonder in een al te filosofische of maatschappelijke discussie te willen belanden, denk ik dat vrouwen onmogelijke eisen aan zichzelf stellen en daardoor voortdurend het gevoel hebben te kort te schieten. Als je fulltime werkt, moet je je kinderen aan de zorg van anderen overlaten (en ben je een "slechte moeder"), blijf je thuis dan draag je niet bij tot de economie. Als je parttime werkt, schiet je nog steeds op beide fronten te kort omdat je noch als moeder, noch als werkneemster je voor 100% kan geven.
Let wel, dat is niet mijn mening maar vertolkt wel een gevoel dat veel vrouwen over zichzelf hebben, denk ik. Ik herken het zelf ook wel, ook al heb ik dat lang ontkend. Ik zat in een denkpatroon van: ik heb het perfect geregeld, ik werk parttime, man blijft thuis bij de kinderen. Toch sluimerde er op de achtergrond een schuldgevoel, en dat was mede de reden waarom ik steeds meer toe ging geven aan mijn ex (een patroon dat toch al bestond). Hij gebruikte voortdurend als argument dat "hij de hele dag al voor de kinderen zorgde" (jawel, al liggend op de bank...). Doordat ik me schuldig voelde dat ik er de hele dag niet voor de kinderen was geweest, stelde ik al mijn vrije tijd in het teken van de kinderen en van wat hij wilde.
Wat mij in de weg zat (zit), is het "plaatje" van de perfecte moeder. De moeder die inderdaad leuke en gezellige dingen met haar kinderen doet, koekjes en appeltaart en pannenkoeken bakt, verhaaltjes voorleest, altijd klaarstaat voor haar kinderen (!) maar tegelijk voldoende discipline oplegt, zingend gezonde maaltijden kookt en nooit boos wordt of haar geduld verliest.
En tegelijk is daar het plaatje van de perfecte vrouw. Die perfecte vrouw heeft haar zaakjes goed voor elkaar: haar huishouden loopt als een tierelier, haar huis is schoon en opgeruimd, de kleren liggen gewassen en gestreken in de kast. Ze staat snel gekapt en gekleed gezellig keuvelend op het schoolplein. Ze heeft een leuke baan en is economisch afhankelijk, haar collega's waarderen haar tomeloze inzet. Ze heeft haar werk altijd af. Ze komt nooit ergens te laat, vergeet nooit iets, ze is nooit iets kwijt. Ze begeleidt de oudste kinderen met hun huiswerk terwijl ze de jongste aan de borst heeft. Ze staat 3x per nacht op voor het een of andere kind maar heeft nooit wallen onder haar ogen. Tussendoor maakt ze tijd voor een spetterend seksleven. Ze sport drie keer per week en heeft een hobby waarin ze haar creativiteit kwijt kan. Ze leest elke dag de krant om bij te blijven. Ze gaat regelmatig uit met haar vriendinnen maar neemt ook geregeld een oppas om een avondje met haar man op stap te gaan. Ze brengt haar kinderen altijd zelf naar school maar is toch altijd op tijd op haar werk.
Nou, daar voldoe ik dus niet aan Wie wel? Het klinkt misschien karikaturaal (en dat is het ook) maar toch denk ik dat er in deze beschrijving voor veel vrouwen punten staan waarop we onszelf te kort vinden schieten. We zouden meer aandacht voor onze kinderen moeten hebben, we zouden er beter uit moeten zien, we zouden meer tijd aan onze persoonlijke ontwikkeling moeten besteden, we zouden beter moeten schoonmaken. We voelen ons schuldig als we te laat komen (Iseo ), een rekening te laat betalen of als een kind zijn gymspullen niet bij zich heeft.
Maar tel het allemaal eens op. Het past niet in één dag! Het is gewoonweg een onmogelijkheid om aan dat plaatje te voldoen. We kijken vaak naar andere vrouwen die het ogenschijnlijk zo goed voor elkaar hebben, maar ook zij kunnen niet aan alle verwachtingen voldoen (en zij vinden vast ook dat ze op bepaalde punten te kort schieten).
Uiteindelijk lopen we allemaal te tobben om het zo goed mogelijk te doen. We doen ons best. Meer moeten we niet van onszelf vragen, dames.
liefs,
dubio
Is het idee misschien zo dat je, net als Mamz, de lat nogal hoog legt? Zo weinig als wij vrouwen van anderen eisen, zo veeleisend kunnen we soms tegenover onszelf zijn. Van een ander accepteren we hun fouten en tekortkomingen, maar van onszelf eisen we niet minder dan perfectie.
Zonder in een al te filosofische of maatschappelijke discussie te willen belanden, denk ik dat vrouwen onmogelijke eisen aan zichzelf stellen en daardoor voortdurend het gevoel hebben te kort te schieten. Als je fulltime werkt, moet je je kinderen aan de zorg van anderen overlaten (en ben je een "slechte moeder"), blijf je thuis dan draag je niet bij tot de economie. Als je parttime werkt, schiet je nog steeds op beide fronten te kort omdat je noch als moeder, noch als werkneemster je voor 100% kan geven.
Let wel, dat is niet mijn mening maar vertolkt wel een gevoel dat veel vrouwen over zichzelf hebben, denk ik. Ik herken het zelf ook wel, ook al heb ik dat lang ontkend. Ik zat in een denkpatroon van: ik heb het perfect geregeld, ik werk parttime, man blijft thuis bij de kinderen. Toch sluimerde er op de achtergrond een schuldgevoel, en dat was mede de reden waarom ik steeds meer toe ging geven aan mijn ex (een patroon dat toch al bestond). Hij gebruikte voortdurend als argument dat "hij de hele dag al voor de kinderen zorgde" (jawel, al liggend op de bank...). Doordat ik me schuldig voelde dat ik er de hele dag niet voor de kinderen was geweest, stelde ik al mijn vrije tijd in het teken van de kinderen en van wat hij wilde.
Wat mij in de weg zat (zit), is het "plaatje" van de perfecte moeder. De moeder die inderdaad leuke en gezellige dingen met haar kinderen doet, koekjes en appeltaart en pannenkoeken bakt, verhaaltjes voorleest, altijd klaarstaat voor haar kinderen (!) maar tegelijk voldoende discipline oplegt, zingend gezonde maaltijden kookt en nooit boos wordt of haar geduld verliest.
En tegelijk is daar het plaatje van de perfecte vrouw. Die perfecte vrouw heeft haar zaakjes goed voor elkaar: haar huishouden loopt als een tierelier, haar huis is schoon en opgeruimd, de kleren liggen gewassen en gestreken in de kast. Ze staat snel gekapt en gekleed gezellig keuvelend op het schoolplein. Ze heeft een leuke baan en is economisch afhankelijk, haar collega's waarderen haar tomeloze inzet. Ze heeft haar werk altijd af. Ze komt nooit ergens te laat, vergeet nooit iets, ze is nooit iets kwijt. Ze begeleidt de oudste kinderen met hun huiswerk terwijl ze de jongste aan de borst heeft. Ze staat 3x per nacht op voor het een of andere kind maar heeft nooit wallen onder haar ogen. Tussendoor maakt ze tijd voor een spetterend seksleven. Ze sport drie keer per week en heeft een hobby waarin ze haar creativiteit kwijt kan. Ze leest elke dag de krant om bij te blijven. Ze gaat regelmatig uit met haar vriendinnen maar neemt ook geregeld een oppas om een avondje met haar man op stap te gaan. Ze brengt haar kinderen altijd zelf naar school maar is toch altijd op tijd op haar werk.
Nou, daar voldoe ik dus niet aan Wie wel? Het klinkt misschien karikaturaal (en dat is het ook) maar toch denk ik dat er in deze beschrijving voor veel vrouwen punten staan waarop we onszelf te kort vinden schieten. We zouden meer aandacht voor onze kinderen moeten hebben, we zouden er beter uit moeten zien, we zouden meer tijd aan onze persoonlijke ontwikkeling moeten besteden, we zouden beter moeten schoonmaken. We voelen ons schuldig als we te laat komen (Iseo ), een rekening te laat betalen of als een kind zijn gymspullen niet bij zich heeft.
Maar tel het allemaal eens op. Het past niet in één dag! Het is gewoonweg een onmogelijkheid om aan dat plaatje te voldoen. We kijken vaak naar andere vrouwen die het ogenschijnlijk zo goed voor elkaar hebben, maar ook zij kunnen niet aan alle verwachtingen voldoen (en zij vinden vast ook dat ze op bepaalde punten te kort schieten).
Uiteindelijk lopen we allemaal te tobben om het zo goed mogelijk te doen. We doen ons best. Meer moeten we niet van onszelf vragen, dames.
liefs,
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 21-09-2007 12:24
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
Ga in therapie!
vrijdag 21 september 2007 om 23:54
Ha, zeker applaus Dubio! Je hebt het helemaal verwoord, zoals ik denk dat het zou moeten zijn in aanmerking te komen voor de status "perfecte vrouw", war in werkelijkheid echt onmogelijk is! Ik wil daartoe niet eens een poging doen!
X als vader: Heel dubbel eigenlijk, want ik wil niet beweren dat hij niet van zijn meiden houdt. Toch vraag ik me heel vaak af hoe hij dat ziet en of mijn meiden daar later geen last van krijgen.
X. is geen zorgvader. Nooit geweest. Alle zorg kwam mij vanaf hun geboorte toe. Vanaf het begin ging hij zijn eigen gang en was bijna nooit thuis Ik zorgde, regelde, nam alles op me. Ging naar mijn werk, deed het huishouden, zorgde voor de kinderen en stond overal alleen voor. Kon ook nooit een beroep op hem doen, want hij wist zich geen raad met kleine kinderen. Als ik al een poging deed liep alles in het honderd. Dan kreeg ik een boze x over me heen. Vaak lag het dan ook aan mij, volgens hem. Ik verziekte de kinderen. Dat alleen omdat alle kinderen weleens "lastig" zijn.
Tijdens al die jaren waarbij x behalve een foute echtgenoot was, keek hij nooit naar de meiden om. Verjaardagen genoeg van mijn meiden, waarop hij zijn eigen dingen deed en pas aan kwam waaien wanneer het "feest" voorbij was. Nooit de vraag aan de kinderen hoe het met hen gaat, hoe het gaat op school. Rapporten die op de kast bleven liggen zonder dat hij er er in keek. De school kent hij sowieso niet. Daar is hij zegge en schrijven 4 keer geweest. Nooit eens praten met de meiden, hen het gevoel geven dat ze een papa hebben. Qua aandacht was het altijd nul komma nul.
Wat hij wel doet: Zeggen dat hij zo gek op de meiden is en vooral overal foto's laten zien als trotse papa, maar vooral geld geven. Dat laatste is hij erg goed in. Gelukkig vragen mijn meiden dan aan mij goedkeuring. Vaak geef ik geen goedkeuring en dat vinden ze dan ook wel prima.
Daarbij hebben mijn meiden genoeg gezien wat echt niet door de beugel kan. Vreemd genoeg, heeft dat tot op heden nog geen invloed gehad op hun gedrag en schoolprestaties. Ze zijn gezien, hebben veel vriendinnetjes, gedragen zich keurig en netjes en leren graag. Daar mag ik niet over klagen want dat gaat allemaal prima. Toch ben ik weleens bang, dat ze er over een aantal jaren wel moeite mee krijgen. Ik ga het gedrag van x wanneer hij vloekt en foute dingen zegt namelijk niet meer tegenover hen vergoedelijken. Daarvoor is er teveel gebeurd. Dat zou voor hen ook niet kloppen. Toch wil ik voor hen wel duidelijk maken dat hun papa een uitzondering is en het niet aan hen ligt. Dat laatste probeer ik ze ook bij te brengen met gesprekken. Ik kan ook niet anders dan hun papa min of meer negatief naar voren te brengen omdat ze genoeg gezien hebben en zelf wel weten dat hun vader geen aandacht etc. voor hen heeft. Ik zeg tegen mijn meiden dat hun vader ondanks alles wel veel van hun houdt en dat het zeker niet aan hen ligt en dat hun papa niet lekker in zijn vel zit. Dat soort dingen.
Ik heb de meiden ook gevraagd dingen die hier spelen niet naar buiten te brengen omdat de ouders van hun vriendinnetjes het anders misschien niet goed zouden vinden hier nog te komen spelen. Ze houden trouw hun mond dicht, maar ja.... normaal is het niet.
Tot op heden gaat dat prima, maar ik realiseer me ook dat ze toch veel tekort komen, ondanks mijn poging zowel papa als mama te zijn. Ze lijken heel tevreden maar wat gaat er om in die koppies? Ze zien bij anderen immers wel een zorgzame papa! Ze weten niet beter dan de situatie waarin ze nu verkeren, en zijn daadwerkelijk blij dat we dadelijk met zijn drieen verder gaan. Toch voel ik me met regelmaat behoorlijk schuldig. Zou ze zovee meer gunnen.
Overigens, x is momenteel rustig. Werkt mee aan de scheiding en is veel weg. De scheiding vordert.... Nog heel eventjes...
Liefs,
Thirza
X als vader: Heel dubbel eigenlijk, want ik wil niet beweren dat hij niet van zijn meiden houdt. Toch vraag ik me heel vaak af hoe hij dat ziet en of mijn meiden daar later geen last van krijgen.
X. is geen zorgvader. Nooit geweest. Alle zorg kwam mij vanaf hun geboorte toe. Vanaf het begin ging hij zijn eigen gang en was bijna nooit thuis Ik zorgde, regelde, nam alles op me. Ging naar mijn werk, deed het huishouden, zorgde voor de kinderen en stond overal alleen voor. Kon ook nooit een beroep op hem doen, want hij wist zich geen raad met kleine kinderen. Als ik al een poging deed liep alles in het honderd. Dan kreeg ik een boze x over me heen. Vaak lag het dan ook aan mij, volgens hem. Ik verziekte de kinderen. Dat alleen omdat alle kinderen weleens "lastig" zijn.
Tijdens al die jaren waarbij x behalve een foute echtgenoot was, keek hij nooit naar de meiden om. Verjaardagen genoeg van mijn meiden, waarop hij zijn eigen dingen deed en pas aan kwam waaien wanneer het "feest" voorbij was. Nooit de vraag aan de kinderen hoe het met hen gaat, hoe het gaat op school. Rapporten die op de kast bleven liggen zonder dat hij er er in keek. De school kent hij sowieso niet. Daar is hij zegge en schrijven 4 keer geweest. Nooit eens praten met de meiden, hen het gevoel geven dat ze een papa hebben. Qua aandacht was het altijd nul komma nul.
Wat hij wel doet: Zeggen dat hij zo gek op de meiden is en vooral overal foto's laten zien als trotse papa, maar vooral geld geven. Dat laatste is hij erg goed in. Gelukkig vragen mijn meiden dan aan mij goedkeuring. Vaak geef ik geen goedkeuring en dat vinden ze dan ook wel prima.
Daarbij hebben mijn meiden genoeg gezien wat echt niet door de beugel kan. Vreemd genoeg, heeft dat tot op heden nog geen invloed gehad op hun gedrag en schoolprestaties. Ze zijn gezien, hebben veel vriendinnetjes, gedragen zich keurig en netjes en leren graag. Daar mag ik niet over klagen want dat gaat allemaal prima. Toch ben ik weleens bang, dat ze er over een aantal jaren wel moeite mee krijgen. Ik ga het gedrag van x wanneer hij vloekt en foute dingen zegt namelijk niet meer tegenover hen vergoedelijken. Daarvoor is er teveel gebeurd. Dat zou voor hen ook niet kloppen. Toch wil ik voor hen wel duidelijk maken dat hun papa een uitzondering is en het niet aan hen ligt. Dat laatste probeer ik ze ook bij te brengen met gesprekken. Ik kan ook niet anders dan hun papa min of meer negatief naar voren te brengen omdat ze genoeg gezien hebben en zelf wel weten dat hun vader geen aandacht etc. voor hen heeft. Ik zeg tegen mijn meiden dat hun vader ondanks alles wel veel van hun houdt en dat het zeker niet aan hen ligt en dat hun papa niet lekker in zijn vel zit. Dat soort dingen.
Ik heb de meiden ook gevraagd dingen die hier spelen niet naar buiten te brengen omdat de ouders van hun vriendinnetjes het anders misschien niet goed zouden vinden hier nog te komen spelen. Ze houden trouw hun mond dicht, maar ja.... normaal is het niet.
Tot op heden gaat dat prima, maar ik realiseer me ook dat ze toch veel tekort komen, ondanks mijn poging zowel papa als mama te zijn. Ze lijken heel tevreden maar wat gaat er om in die koppies? Ze zien bij anderen immers wel een zorgzame papa! Ze weten niet beter dan de situatie waarin ze nu verkeren, en zijn daadwerkelijk blij dat we dadelijk met zijn drieen verder gaan. Toch voel ik me met regelmaat behoorlijk schuldig. Zou ze zovee meer gunnen.
Overigens, x is momenteel rustig. Werkt mee aan de scheiding en is veel weg. De scheiding vordert.... Nog heel eventjes...
Liefs,
Thirza
zaterdag 22 september 2007 om 00:31
Ha Thirza, fijn weer even van je te horen. Lastig om je meiden te beschermen tegen de gevolgen van je slechte huwelijk/scheiding. Dat gaat bijna niet hè. Ik heb eerlijk gezegd mijn twijfels bij je verzoek aan hen om er niet over te praten. Waarom belast je hen daarmee? Is het zo erg als anderen weten hoe de situatie bij jou thuis echt is? Is dat erger dan je kinderen met een geheim opzadelen? Het lijkt me namelijk best zwaar voor hen om met het idee rond te lopen dat ze hier niet vrij over mogen praten. Het lijkt me in elk geval reden om vaart te zetten achter de feitelijke scheiding (dus dat jullie niet meer in één huis wonen). Dan kun je nl. beter afstand nemen van X, ook tegenover anderen.
Je hebt al vaker geschreven dat je meiden zo gezien zijn. Ik weet niet waarom die woordkeuze me opvalt. Ik zou hem zelf niet zo gauw gebruiken. Blijkbaar vind je het fijn dat ze gezien zijn, althans zo heb ik het begrepen. De trots straalt van je postings af Kun je uitleggen waarom je dat belangrijk vindt?
Nog een tip die ik van mijn psycholoog kreeg voor het praten met de kinderen. Ze legde me uit dat ontkenningen door het onderbewustzijn niet worden geregistreerd. Met andere woorden: als ik zeg: je moet je niet schuldig voelen, dan slaat het onderbewustzijn op: je moet je schuldig voelen. Als je zegt: het komt niet door jullie dat je vader zich zo gedraagt, zeg je dus feitelijk het tegenovergestelde. Althans, zo wordt het in hun onderbewustzijn opgeslagen. Ik denk dat dat komt doordat je toch een bepaalde gedachte inprent. Vergelijk het met iemand die tegen je zegt: jij bent helemaal niet dik. Dan denk je direct dat je jezelf dus blijkbaar dik zou moeten vinden, en dus eigenlijk wél dik bent. Ik probeer dit altijd in gedachten te houden als ik met de kinderen praat. Dus niet zeggen: het heeft niets met jullie te maken, maar uitleggen waar het wél mee te maken heeft. Dat is best lastig soms!
liefs,
dubio
Je hebt al vaker geschreven dat je meiden zo gezien zijn. Ik weet niet waarom die woordkeuze me opvalt. Ik zou hem zelf niet zo gauw gebruiken. Blijkbaar vind je het fijn dat ze gezien zijn, althans zo heb ik het begrepen. De trots straalt van je postings af Kun je uitleggen waarom je dat belangrijk vindt?
Nog een tip die ik van mijn psycholoog kreeg voor het praten met de kinderen. Ze legde me uit dat ontkenningen door het onderbewustzijn niet worden geregistreerd. Met andere woorden: als ik zeg: je moet je niet schuldig voelen, dan slaat het onderbewustzijn op: je moet je schuldig voelen. Als je zegt: het komt niet door jullie dat je vader zich zo gedraagt, zeg je dus feitelijk het tegenovergestelde. Althans, zo wordt het in hun onderbewustzijn opgeslagen. Ik denk dat dat komt doordat je toch een bepaalde gedachte inprent. Vergelijk het met iemand die tegen je zegt: jij bent helemaal niet dik. Dan denk je direct dat je jezelf dus blijkbaar dik zou moeten vinden, en dus eigenlijk wél dik bent. Ik probeer dit altijd in gedachten te houden als ik met de kinderen praat. Dus niet zeggen: het heeft niets met jullie te maken, maar uitleggen waar het wél mee te maken heeft. Dat is best lastig soms!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 22 september 2007 om 01:05
Hey, lieve Dubio,
Met het naar buiten brengen van dingen bedoel ik kwalijke dingen, zoals wanneer x vloekt, in mijn gezicht spuugt en dat soort zaken. Uiteraard mogen ze best vertellen dat hun ouders gaan scheiden. Maar dit soort dingen hou ik liever binnenshuis. Het schept een beeld, waarvan ik me kan voorstellen dat andere ouders het niet fijn vinden als hun kinderen hier zijn. Ik vind het al erg genoeg dat mijn meiden dit gezien hebben.
Over het gezien zijn. Grappig dat het je opvalt.Ja, ik ben kei-trots op mijn meiden. Ik denk dat het komt omdat ze ondanks de omstandigheden het zo goed doen. Daarbij draait mijn wereldje nagenoeg enkel om hen. Zoals ik het omschrijf komt het misschien uitsloverig over, zo bedoel ik het niet! Uiteraard zijn ze weleens lastig, niet lief en luisteren ze niet. Ook hier af en toe flink strijd en zou ze achter het behang willen plakken. Ze hebben ook zo hun nukken. Wat ik bedoel met gezien zijn is meer dat ze heel sociaal zijn, veel vriendinnetjes hebben en lekker in hun vel zitten. Ik ken kinderen genoeg uit de buurt die uit het "ideale" gezin komen, opgevoedt worden door zowel vader als moeder, en kleine draakjes zijn. Dat is de situatie NU, waar ik me zorgen over maak is later.... want hoe dan ook zullen ze er toch het nodige van meekrijgen en dat wil ik heel graag voor zijn.
Jouw laatste alinea. Eerlijk gezegd begrijp ik die niet helemaal. Dan zou je dus niets kunnen zeggen omdat het onderbewustzijn het tegenovergestelde opslaat? Dan maak ik een compliment naar een van mijn meiden "jij bent mijn lieffie"... dan vertaalt zij dat naar "jij bent niet mijn lieffie". Ik begrijp het wel wanneer er iets speelt zoals jij bent te dik... wanneer je dat zelf ook wel weet maar constant hoort dat dat niet het geval is, dan wordt het wel een bevestiging. Je bent dus te dik.
Ik leg ook wel uit zoveel als mogelijk naar mijn meiden toe hoe het zit.. Maar feit blijft dat het kinderen zijn, en het vaak erg moeilijk is de juiste woorden te vinden. Maar daarbij... gevoel en fysiek speelt ook een rol. Soms zijn er dan ook weer minder woorden nodig en geef je in plaats daarvan een dikke knuffel.
Net hoe het uitkomt.
Liefs, Thirza
Met het naar buiten brengen van dingen bedoel ik kwalijke dingen, zoals wanneer x vloekt, in mijn gezicht spuugt en dat soort zaken. Uiteraard mogen ze best vertellen dat hun ouders gaan scheiden. Maar dit soort dingen hou ik liever binnenshuis. Het schept een beeld, waarvan ik me kan voorstellen dat andere ouders het niet fijn vinden als hun kinderen hier zijn. Ik vind het al erg genoeg dat mijn meiden dit gezien hebben.
Over het gezien zijn. Grappig dat het je opvalt.Ja, ik ben kei-trots op mijn meiden. Ik denk dat het komt omdat ze ondanks de omstandigheden het zo goed doen. Daarbij draait mijn wereldje nagenoeg enkel om hen. Zoals ik het omschrijf komt het misschien uitsloverig over, zo bedoel ik het niet! Uiteraard zijn ze weleens lastig, niet lief en luisteren ze niet. Ook hier af en toe flink strijd en zou ze achter het behang willen plakken. Ze hebben ook zo hun nukken. Wat ik bedoel met gezien zijn is meer dat ze heel sociaal zijn, veel vriendinnetjes hebben en lekker in hun vel zitten. Ik ken kinderen genoeg uit de buurt die uit het "ideale" gezin komen, opgevoedt worden door zowel vader als moeder, en kleine draakjes zijn. Dat is de situatie NU, waar ik me zorgen over maak is later.... want hoe dan ook zullen ze er toch het nodige van meekrijgen en dat wil ik heel graag voor zijn.
Jouw laatste alinea. Eerlijk gezegd begrijp ik die niet helemaal. Dan zou je dus niets kunnen zeggen omdat het onderbewustzijn het tegenovergestelde opslaat? Dan maak ik een compliment naar een van mijn meiden "jij bent mijn lieffie"... dan vertaalt zij dat naar "jij bent niet mijn lieffie". Ik begrijp het wel wanneer er iets speelt zoals jij bent te dik... wanneer je dat zelf ook wel weet maar constant hoort dat dat niet het geval is, dan wordt het wel een bevestiging. Je bent dus te dik.
Ik leg ook wel uit zoveel als mogelijk naar mijn meiden toe hoe het zit.. Maar feit blijft dat het kinderen zijn, en het vaak erg moeilijk is de juiste woorden te vinden. Maar daarbij... gevoel en fysiek speelt ook een rol. Soms zijn er dan ook weer minder woorden nodig en geef je in plaats daarvan een dikke knuffel.
Net hoe het uitkomt.
Liefs, Thirza
zaterdag 22 september 2007 om 09:46
Hoi Thirza,
Als ik me er even tegenaan mag bemoeien
Het gaat alleen om het woordje 'niet', daar kan het onderbewustzijn niks mee. Als ik tegen jou zeg: denk niet aan een zwarte panter, waar denk je dan aan?
Je geest maakt het plaatje van een zwarte panter. Dat wordt opgeslagen. "Jij bent mijn lieffie" komt echt wel binnen hoor!
Maar "jij bent geen draakje" is dan bijvoorbeeld alweer lastiger, want daar komt dat draakje weer om de hoek zetten.
Groeten,
Queeni
Jouw laatste alinea. Eerlijk gezegd begrijp ik die niet helemaal. Dan zou je dus niets kunnen zeggen omdat het onderbewustzijn het tegenovergestelde opslaat? Dan maak ik een compliment naar een van mijn meiden "jij bent mijn lieffie"... dan vertaalt zij dat naar "jij bent niet mijn lieffie".
Als ik me er even tegenaan mag bemoeien
Het gaat alleen om het woordje 'niet', daar kan het onderbewustzijn niks mee. Als ik tegen jou zeg: denk niet aan een zwarte panter, waar denk je dan aan?
Je geest maakt het plaatje van een zwarte panter. Dat wordt opgeslagen. "Jij bent mijn lieffie" komt echt wel binnen hoor!
Maar "jij bent geen draakje" is dan bijvoorbeeld alweer lastiger, want daar komt dat draakje weer om de hoek zetten.
Groeten,
Queeni
Jouw laatste alinea. Eerlijk gezegd begrijp ik die niet helemaal. Dan zou je dus niets kunnen zeggen omdat het onderbewustzijn het tegenovergestelde opslaat? Dan maak ik een compliment naar een van mijn meiden "jij bent mijn lieffie"... dan vertaalt zij dat naar "jij bent niet mijn lieffie".
zaterdag 22 september 2007 om 10:02
Zo begreep ik het ook queeni, 'niet' registreert niet.
Maar uh, zou dat dan ook betekenen dat de vraag om ergens 'niet' over te praten niet registreert? Dat herken ik dan weer niet. Of je moet het brengen als een geheim, iets tussen ons alleen.
Thirza, ik vind het wel zwaar wat je van je meiden vraagt. Je geeft hen voor mijn gevoel toch de boodschap mee dat het iets is om je over te schamen. En schaamte is zo'n rotgevoel voor kinderen.
Maar uh, zou dat dan ook betekenen dat de vraag om ergens 'niet' over te praten niet registreert? Dat herken ik dan weer niet. Of je moet het brengen als een geheim, iets tussen ons alleen.
Thirza, ik vind het wel zwaar wat je van je meiden vraagt. Je geeft hen voor mijn gevoel toch de boodschap mee dat het iets is om je over te schamen. En schaamte is zo'n rotgevoel voor kinderen.
zaterdag 22 september 2007 om 10:28
Hoi lieve Thirza!
Ik begrijp dat je dat soort incidenten inderdaad niet naar buiten wilt brengen. Dat is voor de kinderen zelf ook niet leuk. Moeilijk is dat hoor, je wilt ze daar niet mee belasten maar je kan eigenlijk moeilijk anders. Weten ze wel over welke dingen ze wel mogen praten? Dat lijkt voor ons misschien vanzelfsprekend, maar soms moet je die dingen toch duidelijk uitspreken.
Wat die ontkenning betreft, het is wat lastig uit te leggen. Het is dus niet zo dat een mens altijd het tegenovergestelde hoort, maar dat het onderbewustzijn ontkennende woorden, zoals niet, nooit, niets of geen, niet registreert. Jij bent mijn lieffie wordt dus precies zo geregistreerd als je het zegt. Je papa heeft het moeilijk ook. Dat je papa soms zo lelijk doet, heeft niets met jullie te maken, wordt daarentegen geregistreerd als "Dat je papa soms zo lelijk doet, heeft met jullie te maken". Door het onderbewustzijn wel te verstaan, rationeel zullen ze het prima begrijpen. Vaak wordt geadviseerd kinderen bij een scheiding op het hart te drukken dat het niet hun schuld is, maar volgens mijn psycholoog kun je dat beter anders zeggen. Bijv.: papa en mama hebben besloten uit elkaar te gaan, dat komt omdat papa en mama problemen hebben die ze samen niet kunnen oplossen. Ik geef maar een voorbeeld, maar het gaat er dus om dat je geen verband legt tussen de kinderen, de scheiding en schuld. Want die kernwoorden blijven hangen... ik... scheiding... schuld. Snap je het nu een beetje beter?
liefs,
dubio
Ik begrijp dat je dat soort incidenten inderdaad niet naar buiten wilt brengen. Dat is voor de kinderen zelf ook niet leuk. Moeilijk is dat hoor, je wilt ze daar niet mee belasten maar je kan eigenlijk moeilijk anders. Weten ze wel over welke dingen ze wel mogen praten? Dat lijkt voor ons misschien vanzelfsprekend, maar soms moet je die dingen toch duidelijk uitspreken.
Wat die ontkenning betreft, het is wat lastig uit te leggen. Het is dus niet zo dat een mens altijd het tegenovergestelde hoort, maar dat het onderbewustzijn ontkennende woorden, zoals niet, nooit, niets of geen, niet registreert. Jij bent mijn lieffie wordt dus precies zo geregistreerd als je het zegt. Je papa heeft het moeilijk ook. Dat je papa soms zo lelijk doet, heeft niets met jullie te maken, wordt daarentegen geregistreerd als "Dat je papa soms zo lelijk doet, heeft met jullie te maken". Door het onderbewustzijn wel te verstaan, rationeel zullen ze het prima begrijpen. Vaak wordt geadviseerd kinderen bij een scheiding op het hart te drukken dat het niet hun schuld is, maar volgens mijn psycholoog kun je dat beter anders zeggen. Bijv.: papa en mama hebben besloten uit elkaar te gaan, dat komt omdat papa en mama problemen hebben die ze samen niet kunnen oplossen. Ik geef maar een voorbeeld, maar het gaat er dus om dat je geen verband legt tussen de kinderen, de scheiding en schuld. Want die kernwoorden blijven hangen... ik... scheiding... schuld. Snap je het nu een beetje beter?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 22 september 2007 om 10:36
quote:Annemoon schreef op 22 september 2007 @ 10:02:
Zo begreep ik het ook queeni, 'niet' registreert niet.
Maar uh, zou dat dan ook betekenen dat de vraag om ergens 'niet' over te praten niet registreert? Dat herken ik dan weer niet. Of je moet het brengen als een geheim, iets tussen ons alleen.
Thirza, ik vind het wel zwaar wat je van je meiden vraagt. Je geeft hen voor mijn gevoel toch de boodschap mee dat het iets is om je over te schamen. En schaamte is zo'n rotgevoel voor kinderen.
Hoi Annemoon, hoe is het met je?
Nu ik jouw reactie zo lees, bedenk ik me dat wat ik moeilijk vind in het vragen aan kinderen om iets binnenshuis te houden, dat er feitelijk een soort verantwoordelijkheid voor die gebeurtenis wordt geïmpliceerd. Onbedoeld natuurlijk!
Dat hangt samen met dat schaamtegevoel. Waarom zou je je schamen voor iets wat iemand anders heeft gedaan? Schaamte impliceert dat jij zelf iets hebt fout gedaan.Ik heb daar zelf nogal aan moeten werken, ik schaamde me ook voor veel dingen. Mijn verschrikkelijk vieze huis bijvoorbeeld. Ik besefte niet dat ik me daar niet voor moest schamen omdat het niet mijn taak was het schoon te houden. Misschien moest ik me wel schamen dat ik met een man samenleefde die het niet bijhield. Maar die man heb ik er dan ook uitgebonjourd op het moment dat ik doorhad dat hij nooit zou veranderen.
Mijn ex heeft dingen gedaan waar ik me echt voor schaam(de). Ik ben beetje bij beetje die dingen aan anderen gaan vertellen. Ik koos wel uit aan wie maar het waren lang niet altijd goede vriendinnen. Ik heb echt geleerd dat ik me niet hoef te schamen voor die dingen. Ik heb ze namelijk alleen maar ondergaan
En daarmee kom ik op een ander punt, want eerst schaamde ik me wel degelijk dat ik die dingen had ondergaan, had laten gebeuren. Daarmee voel je je toch voor een deel schuldig eraan. Ik werd pas sterk genoeg om me ervan te distantiëren toen ik me ook letterlijk van mijn ex had gedistantieerd. Kan dat misschien een rol spelen, Thirza? Je ex woont nog bij je in huis en dat is moeilijk uit te leggen aan een ander als die hoort dat hij je in je gezicht heeft gespuugd. Het is een heel ander verhaal als je erbij vertelt dat je hem o.a. daarom het huis uit hebt gegooid.
Denk goed na over wat je van je kinderen vraagt en wat het effect daarvan op hen kan zijn. Ik heb zelf ervaren dat er in een vrolijk koppie soms veel om kan gaan. Volgens mij voel je je kinderen heel goed aan en vertrouwen ze jou volkomen, dus je zult er vast over kunnen praten.
liefs,
dubio
Zo begreep ik het ook queeni, 'niet' registreert niet.
Maar uh, zou dat dan ook betekenen dat de vraag om ergens 'niet' over te praten niet registreert? Dat herken ik dan weer niet. Of je moet het brengen als een geheim, iets tussen ons alleen.
Thirza, ik vind het wel zwaar wat je van je meiden vraagt. Je geeft hen voor mijn gevoel toch de boodschap mee dat het iets is om je over te schamen. En schaamte is zo'n rotgevoel voor kinderen.
Hoi Annemoon, hoe is het met je?
Nu ik jouw reactie zo lees, bedenk ik me dat wat ik moeilijk vind in het vragen aan kinderen om iets binnenshuis te houden, dat er feitelijk een soort verantwoordelijkheid voor die gebeurtenis wordt geïmpliceerd. Onbedoeld natuurlijk!
Dat hangt samen met dat schaamtegevoel. Waarom zou je je schamen voor iets wat iemand anders heeft gedaan? Schaamte impliceert dat jij zelf iets hebt fout gedaan.Ik heb daar zelf nogal aan moeten werken, ik schaamde me ook voor veel dingen. Mijn verschrikkelijk vieze huis bijvoorbeeld. Ik besefte niet dat ik me daar niet voor moest schamen omdat het niet mijn taak was het schoon te houden. Misschien moest ik me wel schamen dat ik met een man samenleefde die het niet bijhield. Maar die man heb ik er dan ook uitgebonjourd op het moment dat ik doorhad dat hij nooit zou veranderen.
Mijn ex heeft dingen gedaan waar ik me echt voor schaam(de). Ik ben beetje bij beetje die dingen aan anderen gaan vertellen. Ik koos wel uit aan wie maar het waren lang niet altijd goede vriendinnen. Ik heb echt geleerd dat ik me niet hoef te schamen voor die dingen. Ik heb ze namelijk alleen maar ondergaan
En daarmee kom ik op een ander punt, want eerst schaamde ik me wel degelijk dat ik die dingen had ondergaan, had laten gebeuren. Daarmee voel je je toch voor een deel schuldig eraan. Ik werd pas sterk genoeg om me ervan te distantiëren toen ik me ook letterlijk van mijn ex had gedistantieerd. Kan dat misschien een rol spelen, Thirza? Je ex woont nog bij je in huis en dat is moeilijk uit te leggen aan een ander als die hoort dat hij je in je gezicht heeft gespuugd. Het is een heel ander verhaal als je erbij vertelt dat je hem o.a. daarom het huis uit hebt gegooid.
Denk goed na over wat je van je kinderen vraagt en wat het effect daarvan op hen kan zijn. Ik heb zelf ervaren dat er in een vrolijk koppie soms veel om kan gaan. Volgens mij voel je je kinderen heel goed aan en vertrouwen ze jou volkomen, dus je zult er vast over kunnen praten.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 22 september 2007 om 11:38
Hoi Thirza en anderen.
Fijn voor je dat de scheiding vordert.
Op het stukje wat je van je kinderen vraagt, namelijk zwijgen over wat er gebeurt wil ik graag even inhaken. Om je mijn beleving te vertellen en hoe ik de invloed heb ervaren.
Ik ben opgegroeid in een warm gezin, echt waar, en alles was bespreekbaar en werd ook besproken. Wel was er altijd de restrictie om het vooral binnenskamers te houden. De buitenwereld hoeft niet alles te weten was het motto. Als kind heb ik daar ook geen enkele schade van ondervonden. Ik was vrij, vrolijk en eerlijk, ik durfde ruzie te maken met mijn ouders, ook in gezelschap van anderen. Er werd dan weleens verzucht waar ik dat toch van had maar nimmer heeft het mijn goede relatie met mijn ouders in de weg gestaan.
Toen ik zelf deze relatie had nam ik dat gedrag dus over. Ik hield ook alles binnenkamers. En zie daar het gevolg. Want ik ben ervan overtuigd dat mede daardoor alles zich zo heeft kunnen ontwikkelen. Doordat ik mijn mond niet open durfde te doen naar de buitenwereld. Dat je je moet aanpassen in een relatie enz. En ja, natuurlijk is dat ook zo in een normale relatie, maar jij en ik hebben die niet (gehad). Bij ons is het aanpassen gebleken van 1 kant, namelijk de onze. En de zeldzame keren dat er wel naar buiten kwam dat ik dus stokongelukkig was, en ik er eindelijk wel met buitenstaanders over praatte, werd het vaak afgedaan met opmerkingen als: Overal is wel eens wat, Het gras is altijd groener bij de buren. En slikte ik maar weer en ging dapper? verder in een relatie waarin van mij meer dan het uiterste werd geeist.
Het woord schaamte viel al eerder. Ik heb een enorm schaamtegevoel in die tijd ontwikkeld en dat heeft mij belemmerd om de relatie op juiste waarde te kunnen schatten. Door het voorbeeld van thuis is er een zeer makkelijke voedingsbodem ontstaan voor dat schaamtegevoel. Ik ben bang dat ook gebeurt bij jouw kinderen als je ze 'verbied' ergens over te praten.
en dat woordje niet is inmiddels uitgelegd, ik sluit me aan bij de anderen, ik denk dat je het stukje NIET helemaal goed gelezen of begrepen hebt.
Zo, dit moest ik even kwijt, maar als je er vragen over hebt of meer wilt weten, dan lees ik het wel. Nu ga ik genieten van de zaterdag met de kids
Voor iedereen een fijne dag.
Dikke
Fijn voor je dat de scheiding vordert.
Op het stukje wat je van je kinderen vraagt, namelijk zwijgen over wat er gebeurt wil ik graag even inhaken. Om je mijn beleving te vertellen en hoe ik de invloed heb ervaren.
Ik ben opgegroeid in een warm gezin, echt waar, en alles was bespreekbaar en werd ook besproken. Wel was er altijd de restrictie om het vooral binnenskamers te houden. De buitenwereld hoeft niet alles te weten was het motto. Als kind heb ik daar ook geen enkele schade van ondervonden. Ik was vrij, vrolijk en eerlijk, ik durfde ruzie te maken met mijn ouders, ook in gezelschap van anderen. Er werd dan weleens verzucht waar ik dat toch van had maar nimmer heeft het mijn goede relatie met mijn ouders in de weg gestaan.
Toen ik zelf deze relatie had nam ik dat gedrag dus over. Ik hield ook alles binnenkamers. En zie daar het gevolg. Want ik ben ervan overtuigd dat mede daardoor alles zich zo heeft kunnen ontwikkelen. Doordat ik mijn mond niet open durfde te doen naar de buitenwereld. Dat je je moet aanpassen in een relatie enz. En ja, natuurlijk is dat ook zo in een normale relatie, maar jij en ik hebben die niet (gehad). Bij ons is het aanpassen gebleken van 1 kant, namelijk de onze. En de zeldzame keren dat er wel naar buiten kwam dat ik dus stokongelukkig was, en ik er eindelijk wel met buitenstaanders over praatte, werd het vaak afgedaan met opmerkingen als: Overal is wel eens wat, Het gras is altijd groener bij de buren. En slikte ik maar weer en ging dapper? verder in een relatie waarin van mij meer dan het uiterste werd geeist.
Het woord schaamte viel al eerder. Ik heb een enorm schaamtegevoel in die tijd ontwikkeld en dat heeft mij belemmerd om de relatie op juiste waarde te kunnen schatten. Door het voorbeeld van thuis is er een zeer makkelijke voedingsbodem ontstaan voor dat schaamtegevoel. Ik ben bang dat ook gebeurt bij jouw kinderen als je ze 'verbied' ergens over te praten.
en dat woordje niet is inmiddels uitgelegd, ik sluit me aan bij de anderen, ik denk dat je het stukje NIET helemaal goed gelezen of begrepen hebt.
Zo, dit moest ik even kwijt, maar als je er vragen over hebt of meer wilt weten, dan lees ik het wel. Nu ga ik genieten van de zaterdag met de kids
Voor iedereen een fijne dag.
Dikke
zaterdag 22 september 2007 om 12:02
Ik moest binnen de relatie alles binnenskamers houden. Wat me als volwassen vrouw al niet lukte, ik móest als er een kans was spuien. Niet alles, maar wel wat, de druk van de ketel.
Jouw kinderen, Thirza, hebben het recht om een vertrouwenspersoon buiten jou te zoeken. Noodzakelijk voor hun ontwikkeling, je wilt toch niet dat ze blijven steken in 'als ik mama volg dan is het goed'.
Mochten ze door bemoeienis van ouders hierdoor vriendinnen verliezen, dan zal dat pijn doen, maar dan zijn ze zeker niet hun beste vriendinnen verloren. Ontmoetingen kunnen op school plaatsvinden, of in de snackbar, in de manege, als ze niet bij die ouders thuis kunnen plaatsvinden.
Ik ben blij om te lezen dat ze veel vriendinnetjes hebben. De rest van jouw definitie van gezien zijn kan ook een overlevingstactiek zijn: als ik niet opval, niets verkeerd doe, dan is het goed.
Misschien is het te overwegen om na de scheiding eens te informeren naar een KOPP project bij jou in de buurt voor de kinderen. Een plek waar ze als het goed is onder professionele begeleiding woorden kunnen geven aan hetgeen ze hebben meegemaakt en/of gezien, dit daardoor proberen te begrijpen.
Het is in elk geval heel verstandig van je om er niet zomaar van uit te gaan dat ze het gebeurde achter zich laten en gezellig doorgaan met hun leven.
Meisjes hebben meer dan jongens de neiging om in zichzelf te keren als er iets 'dwars' zit. Zelf ben ik één van die meiden die na haar twintigste pas geconfronteerd werd met de rotzooi binnenin me.
Jouw kinderen, Thirza, hebben het recht om een vertrouwenspersoon buiten jou te zoeken. Noodzakelijk voor hun ontwikkeling, je wilt toch niet dat ze blijven steken in 'als ik mama volg dan is het goed'.
Mochten ze door bemoeienis van ouders hierdoor vriendinnen verliezen, dan zal dat pijn doen, maar dan zijn ze zeker niet hun beste vriendinnen verloren. Ontmoetingen kunnen op school plaatsvinden, of in de snackbar, in de manege, als ze niet bij die ouders thuis kunnen plaatsvinden.
Ik ben blij om te lezen dat ze veel vriendinnetjes hebben. De rest van jouw definitie van gezien zijn kan ook een overlevingstactiek zijn: als ik niet opval, niets verkeerd doe, dan is het goed.
Misschien is het te overwegen om na de scheiding eens te informeren naar een KOPP project bij jou in de buurt voor de kinderen. Een plek waar ze als het goed is onder professionele begeleiding woorden kunnen geven aan hetgeen ze hebben meegemaakt en/of gezien, dit daardoor proberen te begrijpen.
Het is in elk geval heel verstandig van je om er niet zomaar van uit te gaan dat ze het gebeurde achter zich laten en gezellig doorgaan met hun leven.
Meisjes hebben meer dan jongens de neiging om in zichzelf te keren als er iets 'dwars' zit. Zelf ben ik één van die meiden die na haar twintigste pas geconfronteerd werd met de rotzooi binnenin me.
zaterdag 22 september 2007 om 20:03
Thirza, ik vind dat Mamz een heel goede tip heeft, nl. dat je kinderen met een derde praten. Iemand die ze vertrouwen en die niet rechtstreeks bij deze situatie betrokken is. Ik weet niet of de vader van X daarvoor in aanmerking komt, misschien zit die er wel te veel in, dat weet ik niet. Maar ze zijn toch stapeldol op hem (of ben ik nu in de war met iemand anders, in dat geval sorry!). Ik merk zelf dat de kinderen niet veel tegen me zeggen als ik er rechtstreeks naar vraag. Wel komen ze soms spontaan met opmerkingen en daar ga ik dan op in. Ik weet dat ze mij volkomen vertrouwen, maar ik ben wel een partij in dit conflict.
Laatst zei mijn oudste tegen mij: "Ik hou van jou. En van papa. Van allebei evenveel." Dat vond ik zo mooi, en dat heb ik ook tegen haar gezegd. Vooral dat ze het vertrouwen had om dat tegen mij te zeggen. Je hoort toch vaak genoeg dat kinderen in een loyaliteitsconflict komen bij een scheiding en ik heb daar soms ook tekenen bij haar van gezien. Dus dit deed me goed
Wees alert op je meisjes, jij kent ze als geen ander. Probeer ervoor te zorgen dat ze zo weinig mogelijk met jullie conflict geconfronteerd worden. Zo snel mogelijk uit elkaar gaan zal de situatie voor hen zeker vergemakkelijken. En schaam je vooral niet voor je meiden, ze doen het hartstikke goed!
Liefs,
dubio
PS Die laatste opmerking was natuurlijk een grapje, bedoeld om je te laten inzien wat het effect van een ontkennende opmerking kan zijn. Jij dacht vast meteen: schamen?!! hoezo zou ik me moeten schamen?
Laatst zei mijn oudste tegen mij: "Ik hou van jou. En van papa. Van allebei evenveel." Dat vond ik zo mooi, en dat heb ik ook tegen haar gezegd. Vooral dat ze het vertrouwen had om dat tegen mij te zeggen. Je hoort toch vaak genoeg dat kinderen in een loyaliteitsconflict komen bij een scheiding en ik heb daar soms ook tekenen bij haar van gezien. Dus dit deed me goed
Wees alert op je meisjes, jij kent ze als geen ander. Probeer ervoor te zorgen dat ze zo weinig mogelijk met jullie conflict geconfronteerd worden. Zo snel mogelijk uit elkaar gaan zal de situatie voor hen zeker vergemakkelijken. En schaam je vooral niet voor je meiden, ze doen het hartstikke goed!
Liefs,
dubio
PS Die laatste opmerking was natuurlijk een grapje, bedoeld om je te laten inzien wat het effect van een ontkennende opmerking kan zijn. Jij dacht vast meteen: schamen?!! hoezo zou ik me moeten schamen?
Ga in therapie!
zaterdag 22 september 2007 om 23:10
zaterdag 22 september 2007 om 23:15
Bedankt voor jullie reacties!
Buiten mij om hebben ze inderdaad mijn schoonpapa, Dubio, waarmee ze kunnen praten, wanneer hun iets dwars zit. Ze vertellen hem alles, ook de dingen die ik niet aan anderen kwijt wil. In dat opzicht, want ze zijn ontzettend gek op hun opa, hebben ze zeker iemand die ze voor 100% vertrouwen. Opa weet er ook altijd heel goed raad mee, moet ik zeggen. Die zegt altijd de juiste dingen.
Tegen anderen mogen ze natuurlijk wel "iets" vertellen. Zo weten de ouders van de beste vriendin van dochter B. ook wel wat er speelt inmiddels, maar goed daar zijn we bevriend mee. De andere ouders van vriendinnen zullen het niet begrijpen, het gezin als "aso" bestempelen. Met alle gevolgen van dien. Althans dat is mijn vrees. Dat heeft ook alles te maken met het feit dat x hier nog woont. Is dat dadelijk niet meer het geval. Ja, dan mogen ze best vertellen. Waarom ook niet. Ik denk ook niet dat ze het per se willen vertellen aan iedereen, omdat ze wel weten dat het niet klopt.
Als ik hen vraag iets niet te vertellen doe ik dat ook op een luchtige manier. Zo van "meid, doe maar niet vertellen hoor... dat is ons geheimpje" oid. Ik denk echt dat ze er nu weinig last van hebben, ze weten immers niet beter. Anders zou het zijn wanneer ze een 24/7 papa hebben die ze ook in hun hartje hebben zitten. Daarbij laat ik ze regelmatig weten dat wanneer ze iets dwars zit, ze naar mij toe moeten komen. Doen ze ook wel hoor, maar tot op heden nog niet echt over hun papa. Wel over andere wel en weetjes, voor mij betekent dat iig dat ze zodra er iets is, "ze wel naar me toe komen.
Ik begrijp wat je bedoeld Dubio!! Bij jouw laatste stukje had ik ook idd zoiets van "huh, wasda nou, waarom moet ik me schamen?" Haha. Goed, zo!
Bedankt voor jouw tip Mam. Ik wist niet dat er zo'n instantie bestond. Is het overwegen waard inderdaad, wanneer ik het echt noodzakelijk ga vinden, me hier in te verdiepen. Ik blijf hun gedrag etc. iig heel scherp in de gaten houden.
Ik ben ook opgegroeid in een warm gezin waarbij ik vooral heel close was met mijn moeder. Mijn vader was een doodgoede, eenvoudige man, tóch een man van weinig woorden en dat heb ik vaak wel als vervelend ervaren. Zeker na zijn dood kreeg ik er last van. Ik vroeg me zo vaak af waar ik stond in zijn beleving. Nog soms wel, maar ik probeer daar toch klaar mee te zijn. Ik wist altijd wel dat hij veel van me hield, maar écht bevestiging kreeg ik nooit. Al rende ik de benen onder mijn kont vandaan voor hem. Dankjewel zeggen kende hij niet. Dat was allemaal vanzelfprekend dat ik dat deed. Hij liet wel blijken dat hij van me hield maar op een hele subtiele wijze. Dan was het nog altijd niet zo dat hij rechtstreeks zei dat hij van me hield. Als hij me lief vond dan sprak hij me aan met mijn naam, maar dan de verkleinvorm daarvan bijv... Als hij me zo aansprak werd ik daar altijd al warm van. Pap vind me lief! Maar goed, mijn pap was dan nog een hele lieve man, ondanks hij niet perfect was, maar dat verwacht ik ook niet.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik al moeite had ondanks een lieve vader gehad te hebben. Voelde me soms toch miskent want ik deed zóveel voor hem en er kwam zo weinig terug. Laat staan wat het voor mijn meiden eventueel later kan gaan betekenen. Hoeft niet, maar als ze net zo'n gevoelig aardje hebben als ik én graag bevestiging zien, kan ik me zo voorstellen dat ze er later toch moeite mee gaan krijgen.
Moeite krijgen op 2 vlakken: Dat ze geen papa hebben gehad, zoals een lieve papa zich behoort te gedragen en aandacht hoort te geven binnen een gezin. En een beeld over mannen wat anders is, doordat hun papa zich misdroeg to hun moeder. Vraag me af hoe ze zelf later in een relatie gaan staan. De relatie van je ouders neem je toch mee. Lijkt me toch een stukje ontwikkeling in hoe je zelf later in een relatie gaat staan.
Ingewikkeld allemaal zeg! Temeer omdat er op dit moment nog geen signalen van mijn meiden uitgaan waaruit iets blijkt.
Liefs, Thirza
Buiten mij om hebben ze inderdaad mijn schoonpapa, Dubio, waarmee ze kunnen praten, wanneer hun iets dwars zit. Ze vertellen hem alles, ook de dingen die ik niet aan anderen kwijt wil. In dat opzicht, want ze zijn ontzettend gek op hun opa, hebben ze zeker iemand die ze voor 100% vertrouwen. Opa weet er ook altijd heel goed raad mee, moet ik zeggen. Die zegt altijd de juiste dingen.
Tegen anderen mogen ze natuurlijk wel "iets" vertellen. Zo weten de ouders van de beste vriendin van dochter B. ook wel wat er speelt inmiddels, maar goed daar zijn we bevriend mee. De andere ouders van vriendinnen zullen het niet begrijpen, het gezin als "aso" bestempelen. Met alle gevolgen van dien. Althans dat is mijn vrees. Dat heeft ook alles te maken met het feit dat x hier nog woont. Is dat dadelijk niet meer het geval. Ja, dan mogen ze best vertellen. Waarom ook niet. Ik denk ook niet dat ze het per se willen vertellen aan iedereen, omdat ze wel weten dat het niet klopt.
Als ik hen vraag iets niet te vertellen doe ik dat ook op een luchtige manier. Zo van "meid, doe maar niet vertellen hoor... dat is ons geheimpje" oid. Ik denk echt dat ze er nu weinig last van hebben, ze weten immers niet beter. Anders zou het zijn wanneer ze een 24/7 papa hebben die ze ook in hun hartje hebben zitten. Daarbij laat ik ze regelmatig weten dat wanneer ze iets dwars zit, ze naar mij toe moeten komen. Doen ze ook wel hoor, maar tot op heden nog niet echt over hun papa. Wel over andere wel en weetjes, voor mij betekent dat iig dat ze zodra er iets is, "ze wel naar me toe komen.
Ik begrijp wat je bedoeld Dubio!! Bij jouw laatste stukje had ik ook idd zoiets van "huh, wasda nou, waarom moet ik me schamen?" Haha. Goed, zo!
Bedankt voor jouw tip Mam. Ik wist niet dat er zo'n instantie bestond. Is het overwegen waard inderdaad, wanneer ik het echt noodzakelijk ga vinden, me hier in te verdiepen. Ik blijf hun gedrag etc. iig heel scherp in de gaten houden.
Ik ben ook opgegroeid in een warm gezin waarbij ik vooral heel close was met mijn moeder. Mijn vader was een doodgoede, eenvoudige man, tóch een man van weinig woorden en dat heb ik vaak wel als vervelend ervaren. Zeker na zijn dood kreeg ik er last van. Ik vroeg me zo vaak af waar ik stond in zijn beleving. Nog soms wel, maar ik probeer daar toch klaar mee te zijn. Ik wist altijd wel dat hij veel van me hield, maar écht bevestiging kreeg ik nooit. Al rende ik de benen onder mijn kont vandaan voor hem. Dankjewel zeggen kende hij niet. Dat was allemaal vanzelfprekend dat ik dat deed. Hij liet wel blijken dat hij van me hield maar op een hele subtiele wijze. Dan was het nog altijd niet zo dat hij rechtstreeks zei dat hij van me hield. Als hij me lief vond dan sprak hij me aan met mijn naam, maar dan de verkleinvorm daarvan bijv... Als hij me zo aansprak werd ik daar altijd al warm van. Pap vind me lief! Maar goed, mijn pap was dan nog een hele lieve man, ondanks hij niet perfect was, maar dat verwacht ik ook niet.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik al moeite had ondanks een lieve vader gehad te hebben. Voelde me soms toch miskent want ik deed zóveel voor hem en er kwam zo weinig terug. Laat staan wat het voor mijn meiden eventueel later kan gaan betekenen. Hoeft niet, maar als ze net zo'n gevoelig aardje hebben als ik én graag bevestiging zien, kan ik me zo voorstellen dat ze er later toch moeite mee gaan krijgen.
Moeite krijgen op 2 vlakken: Dat ze geen papa hebben gehad, zoals een lieve papa zich behoort te gedragen en aandacht hoort te geven binnen een gezin. En een beeld over mannen wat anders is, doordat hun papa zich misdroeg to hun moeder. Vraag me af hoe ze zelf later in een relatie gaan staan. De relatie van je ouders neem je toch mee. Lijkt me toch een stukje ontwikkeling in hoe je zelf later in een relatie gaat staan.
Ingewikkeld allemaal zeg! Temeer omdat er op dit moment nog geen signalen van mijn meiden uitgaan waaruit iets blijkt.
Liefs, Thirza
