burn-out wie ook??

Hoi Josje, het zou kunnen. Hebben ze je bloed ook op pfeiffer na gekeken?

Een burnout komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Je hebt dan alle een hele tijd onder hoge druk geleefd. Werk, prive van alles en nog wat.

Het is handig om iets meer over burnout te gaan lezen zodat je het misschien beter kan herkennen. Wat zegt je huisarts en heb je ook al contact gehad met een psycholoog of haptonoom?

Mijn bloed is niet onderzocht op pfeiffer...Ik ben vorig week naar een vervangend huisarts geweest. Toen is er dus bloed geprikt, waar niets uit kwam. Afgelopen vrijdag had ik zo'n nare bui/aanval(ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) waar ik haast niet meer uit kwam. Zo gespannen als een veer, zo nerveus, bij het misselijke af. Trillen en een hoofd wat tolde door alle idiote gedachtenstromen die ik niet meer kon stoppen. 's Middags heb ik de HA weer gebeld om te vragen of ik voor dat soort buien wat kalmerends kon krijgen. In elk geval tot ik weer naar mijn eigen HA kon. Ik heb het gevoel dat ik gek wordt als ik in zo'n bui zit. Echt afschuwelijk....



In het weekend ging het best aardig. Partner heeft ook veel voor me gedaan(we hebben een dochter van 1,5 jaar). En ik had geen medicijnen nodig. Vanmorgen zou ik weer arbeidstherapeutisch aan het werk gaan na een week rust. Toen ik op stond, voelde ik al dat dat niet zou gaan lukken. Ik heb gebeld om te zeggen dat ik niet kwam. Daarna voeld ik me zo rot, dat ik weer nerveus van werd en med. heb ingenomen. Na een uurtje werd ik rustiger gelukkig.



Morgen ga ik dus naar mijn eigen HA en ik weet nu al dat ik daar hartstikke zenuwachtig/gespannen voor zal zijn(waarom???). Het lijkt wel alsof ik me schaam voor mezelf....belachelijk....

http://www.burnin.nl/?id=ken_sig



He Josje,



Misschien heb je wat aan bovenstaande link. Vervelend zeg, dat je je zo voelt, ik herken er van alles in ('paniek' aanvallen, in de stress bij dingen moeten) van mezelf een paar maanden geleden. En nu in mindere mate gelukkig. Schaam je in godsnaam niet, je bent absoluut niet de enige, neem de tijd (ook als dat heel lang duurt), zorg goed voor jezelf en probeer goed laag te blijven ademhalen!

Maar verder sluit ik me aan bij Eranma, het kan niet zomaar uit de lucht zijn komen vallen, misschien eens nagaan wat oorzaken zouden kunnen zijn? Sterkte, en hou je ons op de hoogte als dat lukt?



Ohja Nausicaa, wat jij beschrijft over die workshop, geweldig! Ik doe zulk soort ontspanningsoefeningen nu ook via mijn psych en het werkt echt, ik probeerde namelijk als ik heel druk was, altijd aan niks te denken. Was dan weer boos dat dit niet lukte. Want ik 'moet ontspannen' . Veel beter werkt het als je de gedachtes wel accepteert maar er geen slachtoffer van bent zeg maar. Na geconstateerd te hebben dat de gedachtes er zijn, kun je dan weer terug naar je oefening/ademhaling. Kan dat ook niet zo goed uitleggen, maar gedachtes zullen er altijd zijn, je kunt maar beter leren hoe ermee om te gaan.



Fijne avond allen!

Browneyedgirl: ja, wat jij beschrijft, dat bedoelde ik dus ook, kan het alleen niet zo goed uitleggen.



Josje, ik zat destijds ook trillend van de zenuwen bij de HA, dus ook dat is niet zo raar.... Het goede nieuws is dat ze er eigenlijk altijd juist heel blij mee zijn als je zelf al aan iets psychisch durft te denken. Heel veel mensen weigeren dat namelijk onder ogen te zien en eisen gewoon een pilletje of zo. Schrijf desnoods van tevoren wat punten op die je graag wilt vertellen, zodat je ze niet in je zenuwen vergeet. En ik denk dat we hier allemaal een beetje een gevoel hadden van 'waarom voel ik me zo, waarom kan ik mezelf er niet uittrekken'. Het is niks om je voor te schamen, juist heel goed dat je hulp zoekt, wat het ook is!

Hoi allemaal,



nu het met mijn moeder niet goed gaat merk ik dat ik meer behoefte heb om hier weer even op het forum te verschijnen.

Gisteren hebben we een gesprek met de arts gehad. M'n moeder blijkt longkanker te hebben en de prognose is dat ze nog maximaal een jaar te leven heeft. Ik moet zeggen dat ze op haar manier erg goed met deze vreselijke boodschap omgaat.

Zelf heb ik erg veel moeite met m'n eigen houding. In het gesprek was ik heel koel en zakelijk, thuis bij mijn man komen wel mijn emoties los.

Ik ben hier veel mee bezig (schuldgevoel?) en ik ben blij dat ik dit binnenkort met de psycholoog kan gaan bespreken.



Tja, verder probeer ik zoals ik al zei te blijven balanseren op het slappe koord.

Eigenlijk gaat dat wonderwel goed.

Misschien ben ik toch al sterker dan ik denk.



Grappig dat een aantal van jullie ook aan het hardlopen is.

Ook ik ben sinds enkele maanden hiermee bezig.

Tijdens die groepstherapie heb ik geleerd om bij lichamelijke (eigenlijk bij alle) inspanning mijn grenzen te herkennen en niet het uiterste te vergen. (perfectionisme loslaten dus). Mijn hardlopen is dus niet indrukwekkend, maar ik ben toch elke keer weer trots op mezelf dat ik het gedaan heb, en in gedachten "voel"ik de endorfines!



Josje, welkom hier op dit forum.

Ik zie veel herkenbare dingen in jouw verhaal. Zoals de anderen al zeiden; heel goed dat je hulp zoekt en dat je er open voor staat om naar jezelf te kijken.

Wat mij in jouw verhaal trof was de leeftijd van je kindje. Ook mijn jongste was 1,5 jaar toen ik instortte. Misschien heb ik het helemaal mis hoor, maar bij mij speelde behalve werkdruk en onverwerkte jeugdervaringen ook erg mee dat ik me thuis geen moment kon ontspannen door de aanwezigheid van mijn jongste. Hoeveel ik ook van haar houdt, ze vergde heel veel aandacht en energie van mij, energie die ik niet meer had.

Gevolg was dat ik in een diep gat viel, ik schaamde me erg voor mijn "falen"en bovendien voelde ik me ook nog een slechte moeder.

Ik hoop echt voor je dat je dit laatste niet herkent, maar als dat wel zo is kunnen we het er in dit forum nog wel over hebben. Sterkte in elk geval !!



Leuk Phoebe dat je dat boek over "Niet durven, toch doen"ook uit de bieb hebt gehaald ! Ik heb hem nu uit en ik merk dat ik in het dagelijks leven al vaak iets er aan heb.

Overigens denk ik dat dit boek ook veel overeenkomsten heeft met "The Secret" (niet gelezen, wel de documentaire gezien) En dan bedoel ik met name; het vertrouwen hebben in eigen kunnen en het vertrouwen dat je zelf je leven kunt bepalen als je maar stappen neemt.



Nou meiden, bedankt voor jullie aandacht weer (haha) Groeten!!

He Juki,

wat een naar bericht. Ik weet dat woorden weinig kunnen uitrichten maar toch . Ook hier geldt denk ik weer: wees niet te streng voor jezelf. Hoe jij je er ook bij voelt, dat is prima. Als je je een keertje gewoon ok voelt, hoef je je daar echt niet schuldig over te voelen, als je je rot voelt is dat ook prima.

Hallo meiden!

Nausicaa, vanavond heb ik mijn eerste cursus: speciaal voor vrouwen boven de 25 jaar, die zichzelf herkennen in o.a. geen tot weinig zelfvertrouwen, steeds klaar staan voor een ander dus jezelf weg cijferen, moeite om boosheid te uiten, moeite om eigen grenzen te herkennen en te stellen, opkomen voor jezelf, duidelijk herkenbaar maken wat jijzelf wilt aan anderen, omgaan met negatieve feedback etc etc. Het hangt van de grote van de groep af, hoe lang de cursus duurt. Als we met z'n 7en of 8en zijn duurt de cursus ong. 10 keer. Het is 1 keer in de week en je krijgt een map waarin huiswerk staat! Vertel je nog wel hoe het vanavond is gegaan.......



Josje, welkom op ons forum! In heel veel dingen die je hebt verteld, herken ik veel van mezelf! Toen ik net thuis zat (begin april) was ik de eerste weken ook heel erg moe en raakte behoorlijk van de kaart wanneer het over mijn werk ging etc etc. In juni was het zo erg, dat ik van mijn huisarts AD kreeg voor geschreven en ben nu blij dat ik ze inneem! Heb geen idee hoe lang ik ze moet innemen, ik zie het wel. Het heeft lang geduurt voordat ik geaccepteerd had, dat ik ziek was/ben! Nu ben ik gelukkig op de goede weg en elke week voel ik me beter en sterker worden!



Juki, schrok toen ik jou verhaal las wat er bij jou moeder is geconstateerd! Weet dat ik aan je denk! Dat je zo koel en zakelijk was bij het gesprek met de arts enzo, kan ook een natuurlijke reactie van je zijn! Om jezelf te beschermen zeg maar! Dit lijkt mij heel normaal in jouw situatie en dat je los komt wanneer je thuis bent, is ook niet erg verwonderlijk! Dit is alleen maar een goed teken, je man staat heel dichtbij jou in je leven enzo. Dat je graag wilt dat je je emotie's ook kan uiten bij je moeder? (begreep ik t goed?) Dat komt denk ik nog wel, misschien was je ook nog in een soort shock toestand! Wees niet te hard over jezelf! Op zulke momenten weet je niet hoe je reageert, het gebeurt gewoon. En ieder mens reageert weer anders!



Jullie hebben het steeds over het boek the secret, is dit een gemakkelijk boek om te lezen? Heb het in handen gehad in de boekhandel, maar er was geen inkijkexcemplaar dus durfde de stap nog niet te nemen......



Eranma, bedankt voor je bezorgdheid voor mij, vanwege het beter melden voor een aantal uren in de week! Maar er is niet veel ruimte voor uitbreiding op AT basis enzo. Hier heb ik het al eens vaker in dit forum over gehad. Ik merkte bij mezelf dat je elkaar voor de voeten loopt bij mijn werksoort en dat dan de vervangers heel gemakkelijk hun geld verdienen zeg maar!! A.s. vrijdagmiddag werk ik weer 3 uren op AT en gaat dit goed, dan meld ik me voor volgende week vrijdagmiddag wel beter voor het aantal uren! Dit doe ik ook omdat ik genoeg naaste collega's heb om op terug te vallen! Woensdagmiddagen blijven nog op ATbasis. Ik wil binnen een aantal weken ook gaan werken op de maandagmiddag van 3 tot 6, eerst een aantal keren op ATbasis en daarna op loonwaarde. Dan blijven de dinsdag en donderdag over om bij te tanken....

Lijkt me een goed plan.

Ik voel me steeds beter worden zoals ik al vertelde en vanmorgen ben ik een uur stevig wezen wandelen met de honden. En het voelde heerlijk! Was helemaal niet moe, toen ik thuis kwam en had veel energie gekregen. Onderweg voelde ik me gelukkig! Heerlijk gevoel is dat!.......................



Nou meiden tot de volgende keer maar weer...................

Hoi girls, juki wat je schreef over je reactie die zakelijk was dat herken ik ook wel. Soms is dat bij mij omdat het nog niet helemaal goed tot me doordringt maar soms ook gewoon omdat ik me niet wil laten gaan, dat komt thuis wel.

Doe gewoon wat op dat moment je gevoel je zegt, dan kun je het niet "fout"doen.

Ik ben bij de bedrijfsarts geweest en precies zoals ik het wilde gebeurd ook. Pffffffff. Ik ga op de ochtenden meer mijn öude"werk doen en de middagen laten we nog even voor wat het is. Na een maand ga ik 's middags een uurtje langer blijven en vul die naar believen in. Ik vind het zo geweldig dat hij alles aan mij overlaat.Hij vond me er ook energieker uitzien en dat is ook zo. Al blijft de overbelasting ook wel op de loer liggen hoor. Dat voel ik ook. Maar ik hou mezelf ook regelmatig voor dat de enige persoon die pusht ik echt zelf ben.Mijn valkuil is te veel en te snel willen in een te korte tijd. Anders ben ik niet tevreden over mezelf. Ik moet blijven leren om minder streng voor mezelf te zijn. Lastig maar ook wel leuk.

Josje, laat je morgen even horen hoe het bij de HA is afgelopen?

Fijn trouwens dat we elkaar weer allemaal wat vaker "spreken".

Hallo meiden,

De week zit er alweer bijna op! Dinsdagavond naar de cursus geweest en het viel best mee! We hebben een cursusmap meegekregen en ook direct huiswerk... Er waren nog 2 meiden van mijn leeftijd en rest zat tussen de 40 en de 50 jaar. Veel herkenning toch wel en we hopen dat we elkaar tips kunnen geven en kunnen helpen. Volgende week dinsdag weer heen. De eerste les was wat meer elkaar leren kennen enzo.

Donderdagmiddag naar het werk geweest, want het was de dag van de leidsters! Leuke dingetjes gekregen van de kinderen! En wat waren ze blij mij weer eens te zien!! De een kroop bijna in mijn broek en de ander kon maar geen genoeg aandacht van mij krijgen.......... Prachtig was het en heb echt genoten! Het voelde ook goed en het is een heel verschil met van voor de vakantie! Vanmiddag weer heen van drie tot zes. Maandagmiddag ben ik van plan ook op bezoek te komen. Heel apart, maar heb het gevoel dat het goed is en dat ik er nu eindelijk aan toe ben! Ben er heel blij om!



Josje we hebben nog niets meer van je vernomen...hoe is het bij de huisarts afgelopen??



Verder zou ik zeggen: prettig weekend alvast!

Hoi Ak, wat fijn dat het allemaal zo goed voelt, daar krijg je energie van!!

Ik las mijn vorige enthousiaste stukje. Pfffff zit nu weer in een fikse dip. Ik moet ook ongesteld worden dus dat zit ook tegen. Ik heb op mijn werk iets naar me toe gehaald wat ik erg leuk vind maar wat me ook veel stress oplevert. Dan schiet ik in een soort paniek waardoor ik over van alles en nog wat onzeker wordt. het is een soort sneeuwbal effect. is dat herkenbaar?

ik wird ook midden in de nacht wakker en lig dan te malen.

Ik ben nu begonnen met het boek de secret. Ik heb gister het eerste hoofdstuk gelezen. hierin staat dat je gedachten heel veel kracht hebben. dat wat je denk, dat je dat ook naar je toehaalt. dus als je negatief denkt, verval je vaak in een negatieve spiraal.

Dit soort teksten hebben we vast allemaal al eens in soortgelijke bewoordingen gelezen.Maar het is wel waar. mijn gedachten gaan soms met me op de loope en dan kan ik ze niet stoppen.

Sinds gister zeg ik nu tegen mezelf: Ïk ben de baas over mijn eigen gedachte". Als er een negatieve gedachte binne komt dan probeer ik hem te verdringen met de deze gedachten. ik overschreeuw hem als het ware. het heeft in die zin geholpen dat ik vannacht wel goed geslapen heb. Nu moet ik het overdag ook gaan toepassen.

Dit weekend lees ik het volgende hoofdstuk. Ik ben geen lezer dus dit is een opdracht voor me. Als er iets nuttigs in staat zal ik het met jullie delen. Is er iemand van jullie die de secret ook kent?

Hallo allemaal,



Sorry voor mijn late reactie....Ik ben afgelopen dinsdag bij de HA geweest en naar aanleiding van mijn verhaal, denkt de HA aan een paniekstoornis. Ik heb medicijnen voorgeschreven gekregen. Een kalmeringsmiddel, oxazepam en een anti depressivum. Laatstgenoemde heb ik 1 keer genomen en ik ben 's nachts door een hel gegaan van de bijwerkingen. En dan overdrijf ik niet. Die rommel raak ik dus(nu) niet meer aan. Mijn HA zei dat ze nog nooit had gehoord dat iemand zo heftig op dit middel reageerde. Super natuurlijk dat deze middelen bestaan en dat ze bij anderen goed hun werk doen, maar ik had er gelijk mijn buik van vol.



Afgelopen vrijdag naar de bedrijfsarts geweest en ik blijf eerst nog even thuis. Verder ben ik verwezen naar de bedrijfspsychologe. Dat lijkt me in mijn geval ook helemaal geen slecht plan.



Al met al wordt er dus niet gedacht aan een burnout. Ik wil jullie nog wel bedanken voor jullie hartverwarmende reacties! Ik voel mij als vreemde eend in de bijt hier heel welkom en dat doet me goed(ondanks dat het dan dus geen burnout betreft...)







Josje

.

hoihoi,



Ik kreeg Fevarin voorgeschreven(ofwel fluvoxaminemaleaat). Ik heb hele erge braakneigingen gehad, diarree. Ik kon niet rechtop lopen, dan viel ik om. Ik kon dus alleen kruipend naar het toilet. Hartkloppingen, zweten, draaierig. En ik greep 'mis' als ik dingen wilde pakken. Trillen en beven. Volgens mijn partner had ik pupillen die bijna net zo groot waren als het blauw van mijn ogen.



Ik denk idd ook wel dat niet elke AD die bijwerkingen zou hebben bij mij, maar ik ben er behoorlijk van geschrokken. En mijn partner trouwens ook. Die moest de volgende avond weer aan het werk en dus zorgde ik voor onze dochter. Hij heeft ons niet met een prettig gevoel achter gelaten.



Dit weekend voel ik me overigens vrij goed. Niet met een extreem nerveus gevoel wakker geworden. Gisterochtend even de stad in geweest, waar ik overigens wel lichtelijk nerveus van werd. Het was ook maar een uurtje maar het ging verder goed. Is ook prettig voor het zelfvertrouwen moet ik zeggen, want die heeft wel een deuk opgelopen. Het vreet overigens wel energie even zo'n uurtje de stad in...



Maar ik begreep dus al een beetje dat hier ook mensen schrijven met een burn out, die ook bekend zijn met het fenomeen paniekaanval? Hoe gaat dat nu bij jullie? Hebben jullie het onder controle?



Groetjes, Josje

Hoi Eranma,



Ik heb ook van het boek gehoord. En misschien is het ook wel wat voor mij. Ik hoor graag je verdere ervaringen met dit boek. Zoals je spreekt over het zelf leren verdringen van negatieve gedachten, zou dit ook wel wat voor mij zijn.



Is het boek goed voor het ontwikkelen van een 'sterke geest'? Wat is het verdere doel van het boek?



Groetjes, Josje

He Josje,

vervelend dat je zo heftig reageerde op de AD. Wel apart dat je huisarts zei dat hij dat raar vond, want het is een bekend verschijnsel. Het was bij jou dan wel heel heftig, maar veel mensen maken redelijk behoorlijke bijwerkingen mee in de eerste paar dagen (ik ook, heel erg overgeven, zweten, heftige paniekaanvallen). Na een paar dagen was dat over, en nu voel ik me juist heel erg goed. Maar goed, ik kan me voorstellen dat je er van geschrokken bent. Mocht je het nog eens willen proberen, ik slik Sertraline.



Eranma, wat jij beschrijft klinkt vrij bekend. Het gaat nu een stuk beter, maar ik had in het begin ook dat ik 'ja' zei tegen iets, en dan vervolgens bijna in paniek raakte omdat ik het toch niet aan dacht te kunnen. Wat mij heel erg geholpen heeft, is de gedachte dat ik altijd alsnog nee kon zeggen. Een keer heb ik dat ook gedaan. Ik zou een presentatie houden voor 100 man, was prima voorbereid (ik doe dat vaker, en heb normaal geen last van zenuwen). Op het allerlaatst (15 minuten van tevoren), was ik zo duizelig en misselijk, dat ik echt bang was dat ik midden in mijn verhaal flauw zou vallen. Ik heb het aan mijn baas uitgelegd, en die heeft alles gewoon gecancelled. Ik heb echt moeten leren dat dat soort dingen mogelijk is, en dat gaf daarna veel meer rust. Juist het gevoel dat je niet meer terug kunt veroorzaakt heel veel stress, maar je kunt bijna altijd wel terug (kijk, als je nou aan het bevallen bent, of halverwege een skispringschans wordt het moeilijk, maar anders....). Zorg eventueel dat er op je werk wel een back-up is, mocht jij het even niet meer trekken of zo. Dat geeft al meer rust,en dan gaat het waarschijnlijk prima. Tegenwoordig weet ik dat de wereld niet instort als ik een keer iets niet kan doen, zelfs als ik had gezegd van wel. Mijn werk draait wel door, mijn sport stort niet in, etc. Daardoor kan ik veel bewuster keuzes maken.



Zoals ik op een ander topic ook al schreef: ik had vorige week een cursus (die 450 euro kostte voor 2,5 dag). Eerste 1,5 dag ging prima, toen had ik een enorme migraine aanval. Ik had wel kunnen gaan, maar dan wist ik zeker dat ik daar nog dagenlang beroerd van zou zijn. Ondanks dat het heel jammer was van de inhoud en de kosten, dus niet gegaan, en met een paracetamol in bed. Toen was het na een dag weer over, en kan ik morgen weer fris aan de slag. Vroeger zou ik zo'n beslissing nooit genomen hebben, had ik mezelf er toch heen gesleept, en was ik daar nog trots op geweest ook. Nu weet ik dus dat het ook anders kan, en heb ik ook het zelfvertrouwen om dat te doen.

nausicaa,

Knap van je wat je allemaal hebt bereikt! Goede keuzes gemaakt ondanks dat ze eerst moeilijk waren, valt t achteraf gezien mee!



Josje,

Ik slik Efexor en had de eerste week ook last van bijwerkingen, vooral 's nachts! Heel erg zweten, duizelig op bed liggen etc. Na een week werden de heftigste bijwerkingen oppervlakkiger, maar het heeft wel 4 weken geduurd voordat het bij mij was ingewerkt! Dit verschilt per persoon....

Sterkte meid! Want zo te lezen zit je nog aan het begin....misschien valt het mee en zijn het paniekaanvallen. In de regel gaan ze door medicatie sneller over heb ik gelezen in de bijsluiter van die van mij.........

Hoi meiden, nausicaa, ik weet dat ik voor mezelf de lat snel te hoog leg. Ik ben de gene die mij het meest pusht. Ik heb er heel veel moeite mee om te zeggen dat ik iets niet kan, niet durf of niet aankan.Dat geeft mij het gevoel van falen. Ik begin steeds meer te snappen hoe dat bij mezelf werkt. Ik denk dat dat de eerste stap is en daarna moet ik dat gedrag leren veranderen.

Door de burnout word ik ook gedwongen omdat steeds meer te doen.



Ik moet nog even iets van me afschrijven. ik had gister echt een enorme kutdag. Ik was ongesteld worden en we hadden mijn schoonmoeder uitgenodigd in een hele kleine omgeving. Zij is erg verbitterd, heeeeel erg aanwezig en druk en ze kan niet luisteren. Daarnaast praat ze aan een stuk door en hard. Ze kletste ook nog haar mond voorbij zodat ik ergens achterkwam wat mijn vriend had gedaan waar ik niks van wist. Mijn vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis en we hebben samen al veel mee gemaakt. De laatste maanden gaat het heel goed maar nu bleek dus dat hij toch weer iets belangrijks verzwegen had.(later zei hij "vergeten").

Ik kan voor de herkenning niet in details treden maar ik voelde me echt weer maanden terug geworpen. Dit gebeurde aan het begin van haar bezoek en ik heb de rest van de dag toneel gespeeld. Alleen iedere x als mijn vriend aanhankelijk wilde doen, gaf ik niet thuis.

Aan het einde van de dag was ik bekaf. maar ik was zo moe, verdrietig en boos dat ik nauwelijks kon slapen.

Mijn vriend heeft de eerste 2 jaar van onze relatie erg gelogen tegen mij.De ene leugen haalde ook de andere uit, het werd steeds erger. Ik voelde dat er dingen niet klopten en ben toen op onderzoek uitgegaan. toen is er van alles boven water gekomen. Op mijn verzoek is hij toen ook in therapie geaan. Het gaat zoals ik schreef al veel beter met hem maar ja....sommige dingen zijn heel moeilijk af te leren.Ik hou enorm veel van hem maar ik vind het steeds moeilijker dat ik altijd het gevoel heb dat alert moet blijven , dat ik hem op sommige gebieden niet kan vertrouwen.Jullie snappen wel dat dit wel burnout bevattelijk is. Daarbij werd ook mijn vader ziek en overleed en ook nog een ander familielid. Ik probeer anders tegen de situatie aan te kijken. Maar dat is soms verdomd moeilijk. Dit verhaal hoort eigenlijk op het relatietopic maar ja....hier voel ik me wat meer thuis. ik moest het ff kwijt.

Helaas zijn je relatie en je burn-out niet op zichzelf staande feiten.... Heel vervelend voor je wat er allemaal gebeurt, ik kan me voorstellen dat je wel eens het gevoel hebt dat je dit er niet bij kunt hebben. Heb je wel eens met je psych overlegd hoe je je realtie zou kunnen veranderen zodat je er minder spanning door krijgt? (Ik weet het ook niet hoor, doe maar een suggestie).

In ieder geval kun je bij ons je verhaal kwijt,

Hai hai, hier ook een burnout klantje van een ander topic. Kwam een stukje in de pers tegen wat me wel aansprak, treffend en relativerend was. Ik wilde jullie dat niet onhouden dus hier komt het; hopelijk hebben jullie er iets aan.





ma 24 sep 2007 | 37 reacties

Genezen van overspannenheid

door Jeffrey Wijnberg

AMSTERDAM - Massaal is gereageerd op mijn stelling dat overspannenheid een gezonde reactie is op een ongezonde situatie: lichaam en geest gaan in staking door langdurige en subtiele krenking.



Doorgaans nemen patiënten geen genoegen met een psychologische verklaring alléén. Zij eisen van de psycholoog ook een adequate behandeling. Dat is ook terecht, zeker wanneer je toch al gewend bent aan het kortste eind te trekken.



In de praktijk is het, echter, zeldzaam dat patiënten zich laten adviseren. De hulpverlener die zijn therapeutische parels keer op keer voor de zwijnen gooit, loopt daarmee risico zelf overspannen te raken. Desondanks, bij wijze van uitzondering, en geheel tegen mijn psychologische principes in, krijgt u toch een beproefd recept ter ont-kwetsing van uw gemoed.



1) Gedraag u, voor onbepaalde tijd, als demente bejaarde. Alles wat u vergeet, uit uw handen laat vallen of anderszins lichamelijk niet onder controle heeft, hoort bij de ziekte en wordt zelfs een beetje leuk naarmate u meer opgaat in uw rol.



2) Kies bewust voor het tempo van een gehandicapte slak. U mag rustig een paar uur doen over het bijknippen van uw snor of het aannaaien van een knoop, en bedenk: hoe langzamer u handelt, des te sneller u geneest.



3) Laat alleen iemand op bezoek komen die u een warm hart toedraagt, en nooit langer dan een halfuur. Als u geen zin heeft om te praten, werk dan samen aan uw 5000 stukjeslegpuzzel.



4) Hanteer een militair regiem wat betreft opstaan (08.00 uur), naar bed gaan (22.30 uur) en de maaltijden. Als u een gat in de dag slaapt en ’s nachts rondspookt, raakt u geestelijk nog meer op drift.



5) Vermijd alles wat drukte geeft, zoals lawaaierige cafeetjes, volle winkelstraten, kletserige plakkers, flitsende televisieprogramma’s of zeurderige familieleden; zoek liever de stilte op met een vishengel aan het water. Uw hersencellen smeken om met rust gelaten te worden.



6) Zie uw allergie voor verplichtingen als een zegen, en laat zo veel mogelijk anderen de kar trekken met de gedachte: hoe meer ik word gemist, des te meer jullie mij waarderen als ik ooit weer meedoe. En geniet heimelijk van de macht die uw eigen onmacht bij anderen teweegbrengt.



7) Ga ervan uit dat u minstens een jaar uit de roulatie bent. Alles minder is gewoon meegenomen.



8) Pieker met overgave en zet uw hersenspinsels op papier, net zolang tot u het navelstaren moe bent.



Het allerbelangrijkste is dat u uw kring van relaties opschoont, al was het maar om te voorkomen dat u weer als deurmat wordt gebruikt. Mocht u tot het inzicht komen dat u alleen geschikt bent als deurmat, laat dan eindelijk uw verzet varen, en bedenk: het maakt niet uit wat u bent, als u maar nodig bent

Hallo Josje, ik heb even terug gelezen omdat ik zag dat er aan jouw verhaal gerefereerd werd in de stukjes van oa Nausicaa, met wie ik op een ander topic schrijf. Als jouw (huis)arts bij jouw klachten niet aan een burn out maar aan een paniekstoornis denkt, dan kan ik je alvast vertellen dat bijna elk geval van plots opkomende paniekstoornissen te maken heeft met een overspannen toestand of in een verder gevorderd stadium een burn out. Jouw lichaam is op, en de adrenaline neemt het over. Die adrenaline gaat op een gegeven moment een eigen leven leiden en dat veroorzaakt de paniekaanvallen. Meesta zul je merken dat je, als je je klachten behandelt als een overspannenheid, ze zullen afnemen. Ruzt, stress vermijden (die adrenaline mag even niet meer in actie komen), veel slapen en pikkels uit de weg gaan. En dan je leven onder de loep....

Nogmaals, het hóeft niet zo te zijn, en ik wil je ook niets aanpraten, maar in veel gevallen is het gewoon wel zo.

He whopper, leuk dat je er bij bent en die puntenlijst is grappig, basic en bruikbaar.

Nausica, ik ben al een aantal maanden geleden bij de psych gestopt. Ik schoot er niks meer mee op, we bleven alleen maar bij het werk hangen en hoe je je energie moest verdelen. Maar ik kan het wel meenemen naar de hapto. ik ga al met bepaalde zaken anders om. in het begin heb ik hem erg geholpen en achter zijn kont aan gezeten en ben ik gaan afstand nemen zo van...dat zijn jouw issues, ik wil je adviseren maar meer niet.

Maar het punt liegen en verzwijgen daar kan ik niet overheen stappen. het geeft mij zo'n onveilig gevoel. Ik ga zo ff lopen om tot rust te komen en te bedenken hoe ik er mee om kan gaan zonder dat het me naar de strot grijpt.

Hoi Eranma,

oh, sorry, ik dacht dat je nog naar de psych ging. Maar voor jou is de haptonoom dan inderdaad misschien beter. Goed idee om te gaan bewegen, ik merk altijd dat ik dan niet tegelijk na kan denken, en dat geeft gek genoeg rust.



Whopper, ik weet niet hoe serieus die lijst oorspronkelijk bedoeld was, maar er zit wel een groot stuk waarheid in. Ik was inderdaad een soort demente bejaarde, al noemde ik het dan niet zo. Ik denk wel dat dit typisch iets is wat achteraf makkelijker te overzien is dan als je er midden in zit.

Hoi meiden,



ik val even binnen, lees dat jullie al op de goede weg zijn, knap zeg!! Zelf zit ik in de ontkenningsfase van een burn-out. Schaamden jullie je neit destijds om het toe te geven aan jezelf en vooral: je omgeving? Ik heb zelf namelijk niet echt erge dingen die ik momenteel doormaak. Ben vooral een controlefreak die bang is af te gaan als haar leven neit loopt zoals ze vindt dat het moet lopen (moet van mezelf namelijk vaste baan, trouwen, kinderen, zelfvertrouwen en heb dat geen van allen). En vind het dus ontzettende aanstellerij dat ik er doorheen zit. Want geen recht op.



Veel succes met jullie herstelproces, hoop dat jullie willen reageren.



Liefs, mie

He Mie,

welkom! Yup, ik vond het heel erg moeilijk om toe te geven dat ik een burn-out had. Ik had altijd het idee dat 'sterk zijn' een van mijn sterke punten was, en als ik dan toe zou geven dat ik toch niet alles aankon, was ik voor mijn gevoel niks meer waard. Maar mijn lichaam heeft op een gegeven moment eigenlijk voor mij beslist. Ik begon flauw te vallen, werd heel vaak misselijk (je wilt niet weten hoe vaak iemadn gevraagd heeft of ik soms zwanger was....), en in de vakantie kon ik echt letterlijk niks meer. Alleen al afwassen en ging al weer draaien. Dan kun je er echt niet meer omheen, en moet je wel iets doen. Gelukkig had ik een goede huisarts, die juist zei hoe verstandig en sterk ze het van me vond om toe te geven dat het niet meer ging. En achteraf besef ik juist dat dat ook zo is, vechten om beter te worden is sterk, je kop in het zand steken niet.

Ik heb dus vrij acuut iedereen min of meer moeten vertellen wat er aan de hand was, heb 75% van mijn werk laten vallen, ben plotseling met mijn teamsport gestopt, veel dingen afgezegd etc. Allemaal dingen die ik nooit durfde, maar nu wel moest. En wat denk je? Eigenlijk heb ik alleen maar begrip gekregen (tenminste, van de mensen van wie het me iets kan schelen). En nu het weer beter gaat heb ik nog steeds een baan (dezelfde), vrienden, familie en een volleybal team. Ik heb al die tijd gedacht dat ik al die balletjes in de lucht moest houden, en nu blijkt dat ze zonder mij ook best wel een tijdje bleven zweven....



Ik had ook het gevoel dat ik 'niet echt erge dingen' had, dus dat ik niet mocht 'zeuren'. Toen ik echter eenmaal vertelde wat er met me was, zeiden de meeste mensen: ja maar, als je optelt wat jij allemaal hebt meegemaakt de laatste jaren, dan kan het ook niet anders. Zelf vond ik dus al die dingen niet zo indrukwekkend, maar als je alles bij elkaar optelt, kan het gewoon te veel zijn. En dat hoeven niet per se hele dramatische dingen te zijn hoor, zoals nare ziekten en overlijden. Als je gewoon heel lang onder druk staat (thuis, op school, op je werk, of een combinatie), en je wil het uiterste van jezelf, dan kan dat te veel worden. Het hoeft ook niet alleen psychisch te zijn. In mijn geval speelde extreem veel reizen (uren per dag in de trein etc) ook een rol in de lichamelijke uitputting. Het feit dat anderen iets 'nog ergers' hebben maakt niks uit. Anders zou alleen de allerzieligste persoon ter wereld zich rot mogen voelen.



Goed, een heel lang verhaal, maar eigenlijk bedoel ik dus: ja, dat je je schaamt is normaal, maar echt niet nodig. En je hebt altijd het recht om je rot te voelen als dat nou eenmaal zo is.



Wees niet bang om om hulp te vragen, en je kunt natuurlijk altijd je verhaal aan ons kwijt!

Nausicaa, dat wat je net geschreven hebt he, daar sla je de spijker mee op zijn kop. Je hoeft je niet te schamen omdat je een burnout hebt. Ik kon mijn hoofd hoog houden, want die burnout heb ik gekregen door hard werken, risico's nemen, mijn droom achterna gaan, altijd voor iedereen klaar staan. En dat is niet iets om je voor te schamen....En mijn klachten begonnen erger te worden toen mensen het maar normaal begonnen te vinden dat ik er altijd wel was voor ze. Toen ik 'nee' ging zeggen werd de druk groter. Toen de zaken niet zo goed gingen ook.

Ik ben een paar 'vriendinnen' kwijtgeraakt, maar mijn echte vrienden heb ik nog. Een natuurlijke schifting zeg maar. Mijn lLief zag het gebeuren en natuurlijk heeft hij me gesteund, en doet dat nog altijd. Dat zie ik als vanzelfsprekend, maar toch ook als iets heel bijzonders. Mijn vriendin die ik al 30 jaar ken..natuurlijk begrijpt zij me. Andere vrienden kennen mij ook al 20 jaar of meer. Natuurlijk weten die hoe het zit. En mijn buren, het netwerk van schoolmoeders...wat een verademing om het gewoon te kunnen vertellen en te merken dat je opgevangen wordt. Dat was voor mij nog een teken dat ik me absoluut niet hoef te schamen en ik merkte zelfs dat het mensen hielp als ik het vertelde. Heel veen mensen herkennen zich en vinden een klankbord.



Dus vooral; niet schamen. Je echte vrienden zullen je niet laten vallen en als ze dat wel doen ben je gelijk van die ballast af!