Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang... deel 3
woensdag 3 maart 2010 om 13:04
donderdag 11 maart 2010 om 16:59
Robo ik hoop niet dat je "boos" bent over mijn post. Ik wilde ook helemaal niet zeggen dat het na de scan dan beter is. Ik bedoelde dat het in ieder geval niet slechter is. En ik begrijp volkomen dat je het zat bent om maar steeds de harde waarheid neer te moeten zetten. Maar ik wilde er mee zeggen dat ik hoop dat je nog een paar mooie jaren zult hebben.
Lieverd vat het niet verkeerd op, want dat is nooit mijn bedoeling geweest.
Liefs en
Zoeb
Lieverd vat het niet verkeerd op, want dat is nooit mijn bedoeling geweest.
Liefs en
Zoeb
donderdag 11 maart 2010 om 17:08
Ik vind het wel goed dat je het zegt.
Heel goed zelfs.
Dat waar het over gaat, over dood, is doodeng voor veel mensen. In het algemeen dan. Voor mij ook. Hoewel ik 'm ook zou kunnen omarmen denk ik, want ik heb 'm wel eens aangekeken in het verleden.
Praten over ziek en dood en hoop en geen hoop bij iemand die je kent is precair, omdat je niet durft. Voor mezelf sprekend, ik dus. Ik probeer van wel, omdat jij het zelf ook doet maar ik blijf het eng vinden, of eng.....ik ben bang dat ik dan iets zeg wat jou kwetst of verdriet doet en dat zou ik dan weer verschrikkelijk vinden.
Daarbij is het iets waar ik niet aan wil. Dat is heel raar misschien maar ik kan het me gewoon niet voorstellen, dus zet ik me er tegen af en als er dan ook maar een sprank is (al is het dan alleen maar in mijn eigen hoofd, of als ik die sprank ook maar denk op te merken) dan grijp ik me dáár aan vast, in plaats van reëel te blijven. Omdat ik de realiteit uitgesproken kut met een hoofdletter K vind.
Dus.
Daarom draai ik (misschien) om de realiteit heen en dat is vast pijnlijk voor jou, dat kan ik me heel goed voorstellen.
Heel goed zelfs.
Dat waar het over gaat, over dood, is doodeng voor veel mensen. In het algemeen dan. Voor mij ook. Hoewel ik 'm ook zou kunnen omarmen denk ik, want ik heb 'm wel eens aangekeken in het verleden.
Praten over ziek en dood en hoop en geen hoop bij iemand die je kent is precair, omdat je niet durft. Voor mezelf sprekend, ik dus. Ik probeer van wel, omdat jij het zelf ook doet maar ik blijf het eng vinden, of eng.....ik ben bang dat ik dan iets zeg wat jou kwetst of verdriet doet en dat zou ik dan weer verschrikkelijk vinden.
Daarbij is het iets waar ik niet aan wil. Dat is heel raar misschien maar ik kan het me gewoon niet voorstellen, dus zet ik me er tegen af en als er dan ook maar een sprank is (al is het dan alleen maar in mijn eigen hoofd, of als ik die sprank ook maar denk op te merken) dan grijp ik me dáár aan vast, in plaats van reëel te blijven. Omdat ik de realiteit uitgesproken kut met een hoofdletter K vind.
Dus.
Daarom draai ik (misschien) om de realiteit heen en dat is vast pijnlijk voor jou, dat kan ik me heel goed voorstellen.
donderdag 11 maart 2010 om 17:51
De dood is eng, niemand weet hoe dat is. En ik vind het ook moeilijk om over te praten. Het idee dat je dood gaat bevat ik niet echt. Langzaam aan een beetje, maar ik heb zo'n naive hoop. Maar dat is puur ontkennen.
Bij jou dringt het snel door, het is ook al de 3e keer en deze keer is het zo agressief. Zit je aan de chemo komen er bulten bij.
De bulten moeten dan minder worden!
Bij jou dringt het snel door, het is ook al de 3e keer en deze keer is het zo agressief. Zit je aan de chemo komen er bulten bij.
De bulten moeten dan minder worden!
donderdag 11 maart 2010 om 17:58
quote:robo schreef op 11 maart 2010 @ 13:26:Hoezeer ik ook begrijp dat mensen graag hoop houden, het is voor mij niet leuk om te moeten blijven zeggen dat het niet zo is, dat het wel degelijk erg slecht nieuws is. Het is niet leuk om te moeten uitleggen dat ik toch echt doodga aan kanker, om het even bot te zeggen.
Dat snap ik helemaal.
En het is iets heel anders, maar ik herken dat ook uit mijn eigen situatie, die van de kinderen. Als mensen dat horen, wordt er ook meteen gezegd: oh, maar ze gaan straks zeker op zoek naar jou. Later, als ze volwassen zijn.
Ja leuk, maar wat heb ik daaraan? Het harde feit is dat ze al meer dan zeven jaar weg zijn, dat ze waarschijnlijk mijn taal niet eens meer spreken en dat hen misschien zelfs wel verteld dat ik dood ben of hen niet meer wil. Dat het dus al meer dan zeven jaar klaar is met moeder zijn, en dat dat nooit meer in te halen valt.
Al dat soort 'troost'praat... ik wil voor mezelf ook gewoon erkennen hoe het is. Hoe hard het ook is.
Want daar moet je mee verder.
Met de feiten.
Niet met valse hoop.
(Al zeg ik ook: hoop doet leven; en ergens ver weg in mijn achterhoofd blijft er altijd een vage hoop dat ze ineens voor mijn deur staan, al weet ik ook wel dat dat niet gaat gebeuren.)
Sorry voor de topicvervuiling, ik wil alleen duidelijk maken dat ik je heel goed begrijp. En dat je het soms gewoon flink beu kunt worden, alle hoopvolle goedbedoelde praat, en dat dat ook gewoon mág.
Dat snap ik helemaal.
En het is iets heel anders, maar ik herken dat ook uit mijn eigen situatie, die van de kinderen. Als mensen dat horen, wordt er ook meteen gezegd: oh, maar ze gaan straks zeker op zoek naar jou. Later, als ze volwassen zijn.
Ja leuk, maar wat heb ik daaraan? Het harde feit is dat ze al meer dan zeven jaar weg zijn, dat ze waarschijnlijk mijn taal niet eens meer spreken en dat hen misschien zelfs wel verteld dat ik dood ben of hen niet meer wil. Dat het dus al meer dan zeven jaar klaar is met moeder zijn, en dat dat nooit meer in te halen valt.
Al dat soort 'troost'praat... ik wil voor mezelf ook gewoon erkennen hoe het is. Hoe hard het ook is.
Want daar moet je mee verder.
Met de feiten.
Niet met valse hoop.
(Al zeg ik ook: hoop doet leven; en ergens ver weg in mijn achterhoofd blijft er altijd een vage hoop dat ze ineens voor mijn deur staan, al weet ik ook wel dat dat niet gaat gebeuren.)
Sorry voor de topicvervuiling, ik wil alleen duidelijk maken dat ik je heel goed begrijp. En dat je het soms gewoon flink beu kunt worden, alle hoopvolle goedbedoelde praat, en dat dat ook gewoon mág.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 11 maart 2010 om 17:58
Leo kan het weer precies omschrijven.
Alleen weet ik wat de realiteit is. En ik weet ook dat het voor een "buitenstaander" anders overkomt. En dat mensen dan voorzichtig gaan worden. En ook al weet ik wat het is, ik merk bij mezelf dat ik eraan mee doe. Dat ik voorzichtig ga schrijven en vaak niet eens weet wat ik dan moet neerzetten. Omdat de dood zo'n verschrikkelijk moeilijk en definitief onderwerp is. Ik moet toch beter weten. Maar omdat ik het al zo vaak heb meegemaakt, ben ik er niet bang voor. Omdat ik mijn vader en mijn meis heb zien sterven met een lach. Zo rustig en waardevol. Dat heeft mij overtuigd dat er iets moet zijn hierna. Iets wat niet eng of akelig is, maar mooi. De dood is niet iets definitiefs. Er is meer. En wij komen er allemaal vroeg of laat achter wat dat "meer" dan is.
En ik hoop met heel mijn hart dat jij nog mooie jaren tegemoet gaat. Niet al te zwaar door de chemo, maar waar je met een goed gevoel doorheen komt.
Lieve Bo, wat ben je toch een sterk en geweldig mens.
Liefs Zoeb
Alleen weet ik wat de realiteit is. En ik weet ook dat het voor een "buitenstaander" anders overkomt. En dat mensen dan voorzichtig gaan worden. En ook al weet ik wat het is, ik merk bij mezelf dat ik eraan mee doe. Dat ik voorzichtig ga schrijven en vaak niet eens weet wat ik dan moet neerzetten. Omdat de dood zo'n verschrikkelijk moeilijk en definitief onderwerp is. Ik moet toch beter weten. Maar omdat ik het al zo vaak heb meegemaakt, ben ik er niet bang voor. Omdat ik mijn vader en mijn meis heb zien sterven met een lach. Zo rustig en waardevol. Dat heeft mij overtuigd dat er iets moet zijn hierna. Iets wat niet eng of akelig is, maar mooi. De dood is niet iets definitiefs. Er is meer. En wij komen er allemaal vroeg of laat achter wat dat "meer" dan is.
En ik hoop met heel mijn hart dat jij nog mooie jaren tegemoet gaat. Niet al te zwaar door de chemo, maar waar je met een goed gevoel doorheen komt.
Lieve Bo, wat ben je toch een sterk en geweldig mens.
Liefs Zoeb
donderdag 11 maart 2010 om 18:09
Wat leuk dat je Hazel een mooie naam vindt Robo Wij zijn er uiteraard ook heel blij mee, maar we krijgen wisselende reacties. Sommige durven zelfs te zeggen dat ze het spuuglelijk vinden. Nu heb ik eerlijkheid hoog in het vaandel staan, maar in dit soort gevallen moet je gewoon grof liegen vind ik Mijn vader is bang dat ze later gepest wordt en hazelnoot wordt genoemd, hihi. Nu zal dat in Amsterdam wel meevallen, Hazel is één van de normalere namen in deze buurt.
Tsja, ik dacht, we doen het meteen goed en nemen er een kat bij. Ik heb nooit een huiskat gehad, dus ik sta iedere keer weer verbaasd te kijken wat voor slimme beestjes het zijn. En dus eigenwijs, we hebben een ruim huis maar hij wil uiteraard alleen in de kamers waar hij niet mag komen. En waar ik ook zit met de kleine, hij komt er lekker bij liggen. En hij vindt het geweldig om met schoenen te spelen, overal vind ik afgeknaagde veters of kan ik zelfs de hele schoen niet meer vinden. Erg leuk amusement hoor, zo'n poezebeest.
Tommie heet je hond toch? Agos, een echt oudje dus. Hoe oud is die eigenlijk? Echte nachtdiertjes hè, die hamsters. 's Nachts gaan ze helemaal los Een schoolvriendinnetje van vroeger had hamsters, en zij had een hele pipeline door haar kamer aangelegd voor haar beestjes. Zoiets als het plaatje hieronder, maar dan nog 10 keer zo groot/lang. 's Nachts zag je dan die beestjes door de buizen schieten, komisch om te zien. Maar wat een herrie kunnen ze maken! Je hebt ze niet op je slaapkamer staan neem ik aan?
Nou, ik ga maar eens koken. Vanavond eet ik een mals stukje wildzwijn met een hopelijk heerlijke portsaus. Aan de slag dus!
Tsja, ik dacht, we doen het meteen goed en nemen er een kat bij. Ik heb nooit een huiskat gehad, dus ik sta iedere keer weer verbaasd te kijken wat voor slimme beestjes het zijn. En dus eigenwijs, we hebben een ruim huis maar hij wil uiteraard alleen in de kamers waar hij niet mag komen. En waar ik ook zit met de kleine, hij komt er lekker bij liggen. En hij vindt het geweldig om met schoenen te spelen, overal vind ik afgeknaagde veters of kan ik zelfs de hele schoen niet meer vinden. Erg leuk amusement hoor, zo'n poezebeest.
Tommie heet je hond toch? Agos, een echt oudje dus. Hoe oud is die eigenlijk? Echte nachtdiertjes hè, die hamsters. 's Nachts gaan ze helemaal los Een schoolvriendinnetje van vroeger had hamsters, en zij had een hele pipeline door haar kamer aangelegd voor haar beestjes. Zoiets als het plaatje hieronder, maar dan nog 10 keer zo groot/lang. 's Nachts zag je dan die beestjes door de buizen schieten, komisch om te zien. Maar wat een herrie kunnen ze maken! Je hebt ze niet op je slaapkamer staan neem ik aan?
Nou, ik ga maar eens koken. Vanavond eet ik een mals stukje wildzwijn met een hopelijk heerlijke portsaus. Aan de slag dus!
donderdag 11 maart 2010 om 19:20
Ik geloof dat ik de verkeerde indruk gewekt heb met mijn eerdere post. Dat was voornamelijk een antwoord op vragen of de uitslag van de scan, die niet zo erg was als Petit vreesde, zou betekenen dat het dan allemaal toch mee zou vallen.
Wat ik probeerde te zeggen was dat we nu in het stadium zijn aanbeland dat genezing gewoon geen optie meer is, dus dat "meevallen" altijd inhoudt dat de dood toch nog steeds om de hoek kijkt, alleen misschien iets later dan iets vroeger.
Dat bedoelde ik namelijk, dat ik nu in de palliatieve fase van kanker zit, niet meer de genezende. En dat dus een relatief "goede" uitslag binnen dat kader moet worden gezien.
Zolang ik dus nog bij mensen de hoop bespeur dat genezing een optie is voel ik me ergens geroepen om uit te leggen dat dat dus niet meer aan de orde is, en dat uitleggen is echt niet leuk om te doen. Want hoe realistisch ik ook ben, steeds onder woorden moeten brengen dat ik doodga is niét leuk.
EV, je post is helemaal geen topicvervuiling, maar illustreert exact wat ik bedoel. Hoop proberen te geven, vasthouden aan hoop, dat is begrijpelijk; alleen voor degene die met de harde realiteit moet leven niet altijd even behulpzaam. Het rare is dat ik zelf ook opener durf te zijn zodra ik merk dat de mensen om me heen niet meer in die (oh zo begrijpelijke) droomfase zitten.
Dat zal zeker ook voor jou gelden, in jouw situatie.
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruimd staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen. Maar even serieus: ook al zou je iets kwetsends zeggen, dan komen we daar toch wel uit? En wat is uiteindelijk kwetsender, moeten dealen met de harde werkelijkheid die er soms kwetsend uitkomt, of moeten omgaan met de eenzaamheid van weten dat ik de enige ben die onder ogen wil zien hoe het er echt voorstaat? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Phoehee, wat je zegt is waar: niemand weet wat sterven is. Ik heb het met mijn moeder van heel dichtbij meegemaakt en nu is het toch anders, nu het mezelf betreft. Ik merk ook dat ik er heel anders mee omga dan mijn moeder deed, dat is trouwens heel raar om te merken.
Zoebie, ook ik ben overtuigd dat doodgaan niet ophouden te bestaan is, maar opgaan in iets groters. wat je beschrijft over je dochter steunt me daar heel erg in.
Ik ga nu even koken (niet zo lekker als jij, Milaatje, helaas!), maar een spinazietaart uit de oven.
Tot later allemaal (en jullie zijn stuk voor stuk schatten, dat jullie ondanks de zwaarte en pijn van het onderwerp toch met me blijven praten.)
Wat ik probeerde te zeggen was dat we nu in het stadium zijn aanbeland dat genezing gewoon geen optie meer is, dus dat "meevallen" altijd inhoudt dat de dood toch nog steeds om de hoek kijkt, alleen misschien iets later dan iets vroeger.
Dat bedoelde ik namelijk, dat ik nu in de palliatieve fase van kanker zit, niet meer de genezende. En dat dus een relatief "goede" uitslag binnen dat kader moet worden gezien.
Zolang ik dus nog bij mensen de hoop bespeur dat genezing een optie is voel ik me ergens geroepen om uit te leggen dat dat dus niet meer aan de orde is, en dat uitleggen is echt niet leuk om te doen. Want hoe realistisch ik ook ben, steeds onder woorden moeten brengen dat ik doodga is niét leuk.
EV, je post is helemaal geen topicvervuiling, maar illustreert exact wat ik bedoel. Hoop proberen te geven, vasthouden aan hoop, dat is begrijpelijk; alleen voor degene die met de harde realiteit moet leven niet altijd even behulpzaam. Het rare is dat ik zelf ook opener durf te zijn zodra ik merk dat de mensen om me heen niet meer in die (oh zo begrijpelijke) droomfase zitten.
Dat zal zeker ook voor jou gelden, in jouw situatie.
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruimd staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen. Maar even serieus: ook al zou je iets kwetsends zeggen, dan komen we daar toch wel uit? En wat is uiteindelijk kwetsender, moeten dealen met de harde werkelijkheid die er soms kwetsend uitkomt, of moeten omgaan met de eenzaamheid van weten dat ik de enige ben die onder ogen wil zien hoe het er echt voorstaat? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Phoehee, wat je zegt is waar: niemand weet wat sterven is. Ik heb het met mijn moeder van heel dichtbij meegemaakt en nu is het toch anders, nu het mezelf betreft. Ik merk ook dat ik er heel anders mee omga dan mijn moeder deed, dat is trouwens heel raar om te merken.
Zoebie, ook ik ben overtuigd dat doodgaan niet ophouden te bestaan is, maar opgaan in iets groters. wat je beschrijft over je dochter steunt me daar heel erg in.
Ik ga nu even koken (niet zo lekker als jij, Milaatje, helaas!), maar een spinazietaart uit de oven.
Tot later allemaal (en jullie zijn stuk voor stuk schatten, dat jullie ondanks de zwaarte en pijn van het onderwerp toch met me blijven praten.)
donderdag 11 maart 2010 om 19:40
Dat was ik, die gisteravond dat vroeg over Petit en de procenten van levensverwachting.
Het spijt me.
Ik kom al "binnenvallen" op een topic en dan ook nog met de "verkeerde" vraag.
Ik vind het heel vervelend dat ik jou, Robo, daardoor de gevoelens heb gegeven waarover je vanmiddag schreef. Nogmaals dat spijt me.
Het spijt me.
Ik kom al "binnenvallen" op een topic en dan ook nog met de "verkeerde" vraag.
Ik vind het heel vervelend dat ik jou, Robo, daardoor de gevoelens heb gegeven waarover je vanmiddag schreef. Nogmaals dat spijt me.
donderdag 11 maart 2010 om 20:01
stil volg ik je topic.. bewonder je om je moed, doorzettingsvermogen, inzicht en spiritualiteit...
en als ik het mag vertellen..
ik heb mijn vader recent verloren en weet heel zeker dat de dood een nieuw begin is.. Ik heb hem zien overgaan en dat was een prachtig moment.. vanaf dat moment ben ik niet meer bang om dood te gaan dus in die zin snap ik wat jij elders schreef vanuit jouw oogpunt.. Het is een nieuw begin..
en als ik het mag vertellen..
ik heb mijn vader recent verloren en weet heel zeker dat de dood een nieuw begin is.. Ik heb hem zien overgaan en dat was een prachtig moment.. vanaf dat moment ben ik niet meer bang om dood te gaan dus in die zin snap ik wat jij elders schreef vanuit jouw oogpunt.. Het is een nieuw begin..
donderdag 11 maart 2010 om 20:03
Elbe, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen; niet voor het binnenvallen (want dat is het niet 
) en niet voor wat je zegt.
Het is en blijft een moeilijk en gevoelig onderwerp, dus dat het af en toe moeilijk is om te reageren (voor jullie én voor mij) blijft een feit.
Maar dat moet niemand ervan weerhouden te posten, ik waardeer het juist dat mensen willen en durven praten!
) en niet voor wat je zegt.Het is en blijft een moeilijk en gevoelig onderwerp, dus dat het af en toe moeilijk is om te reageren (voor jullie én voor mij) blijft een feit.
Maar dat moet niemand ervan weerhouden te posten, ik waardeer het juist dat mensen willen en durven praten!
donderdag 11 maart 2010 om 20:08
quote:robo schreef op 11 maart 2010 @ 19:20:
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruild staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen. Maar even serieus: ook al zou je iets kwetsends zeggen, dan komen we daar toch wel uit? En wat is uiteindelijk kwetsender, moeten dealen met de harde werkelijkheid die er soms kwetsend uitkomt, of moeten omgaan met de eenzaamheid van weten dat ik de enige ben die onder ogen wil zien hoe het er echt voorstaat? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Tot later allemaal (en jullie zijn stuk voor stuk schatten, dat jullie ondanks de zwaarte en pijn van het onderwerp toch met me blijven praten.)
Moet ik van huilen, van dat laatste.....
Ik praat zo ontzettend graag met je.
Ja, ik begrijp helemaal wat je bedoelt en eenzaamheid, dat is wel het allerlaatste wat ik voor je wil, in tegendeel zelfs.
Ik vind je verschrikkelijk lief, al een hele tijd inmiddels en ja, we komen er uit, ook al zouden we elkaar niet begrijpen.
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruild staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen. Maar even serieus: ook al zou je iets kwetsends zeggen, dan komen we daar toch wel uit? En wat is uiteindelijk kwetsender, moeten dealen met de harde werkelijkheid die er soms kwetsend uitkomt, of moeten omgaan met de eenzaamheid van weten dat ik de enige ben die onder ogen wil zien hoe het er echt voorstaat? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Tot later allemaal (en jullie zijn stuk voor stuk schatten, dat jullie ondanks de zwaarte en pijn van het onderwerp toch met me blijven praten.)
Moet ik van huilen, van dat laatste.....
Ik praat zo ontzettend graag met je.
Ja, ik begrijp helemaal wat je bedoelt en eenzaamheid, dat is wel het allerlaatste wat ik voor je wil, in tegendeel zelfs.
Ik vind je verschrikkelijk lief, al een hele tijd inmiddels en ja, we komen er uit, ook al zouden we elkaar niet begrijpen.
donderdag 11 maart 2010 om 21:01
quote:Pinkel78 schreef op 11 maart 2010 @ 13:32:
Robo, je bent een ongelofelijk moedig en waardig mens. Als stille meelezer en meelever heb ik er geen andere woorden voor. Er wordt héél veel aan je gedacht, ik denk dat er nog veel stille meelezers zijn die niets "durven" typen hier, maar die wel aan je denken.Hier ook zo'n stille meelezer, Robo
Robo, je bent een ongelofelijk moedig en waardig mens. Als stille meelezer en meelever heb ik er geen andere woorden voor. Er wordt héél veel aan je gedacht, ik denk dat er nog veel stille meelezers zijn die niets "durven" typen hier, maar die wel aan je denken.Hier ook zo'n stille meelezer, Robo
donderdag 11 maart 2010 om 21:11
Wel verhelderend en leerzaam en herkenbaar allemaal!
Ik herken wat Zoebie zegt over 'voorzichtig' schrijven. En wat jij schrijft Robo is leerzaam, en logisch tegelijk: dat je eenzaam kunt worden als de mensen om je heen niet zover met de realiteit mee durven gaan, als jijzelf. Alsof je in je eentje die weg in moet slaan.
Hoe gaat dat nu met Ro, durft hij er nu wel in mee te gaan of wil hij er niet aan?
Ik herken wat Zoebie zegt over 'voorzichtig' schrijven. En wat jij schrijft Robo is leerzaam, en logisch tegelijk: dat je eenzaam kunt worden als de mensen om je heen niet zover met de realiteit mee durven gaan, als jijzelf. Alsof je in je eentje die weg in moet slaan.
Hoe gaat dat nu met Ro, durft hij er nu wel in mee te gaan of wil hij er niet aan?
donderdag 11 maart 2010 om 21:37
quote:robo schreef op 11 maart 2010 @ 19:20:
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruimd staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen.
Ik heb even heel oneerbiedig een deel weggehaald. Maar als iemand ook maar zoiets zou durven zeggen, krijgen ze het meteen met mij en het halve forum aan de stok.
Nu ben ik echt niet bang dat iemand het ook maar zou doen hoor.
Bo ik denk dat door je open post bij veel mensen de ogen open zijn gegaan. Het is gemakkelijker te reageren als je niet meer bang hoeft te zijn wat je schrijft. Niet meer zo heel voorzichtig hoeft te zijn. Niemand hoeft zich schuldig te voelen door een beetje meer hoop te hebben, ook al is die hoop niet reëel. Het geeft aan dat mensen je graag mogen en het allerbeste voor je wensen. Lieverd ik hou van je.
Leo, iets zeggen dat me kwetst of verdriet doet? Tsja, dat wat me verdriet doet is als iemand zoiets zou zeggen als "opgeruimd staat netjes" of zo en dat zie ik jou (en de anderen op het forum) niet zo snel doen.
Ik heb even heel oneerbiedig een deel weggehaald. Maar als iemand ook maar zoiets zou durven zeggen, krijgen ze het meteen met mij en het halve forum aan de stok.
Nu ben ik echt niet bang dat iemand het ook maar zou doen hoor.
Bo ik denk dat door je open post bij veel mensen de ogen open zijn gegaan. Het is gemakkelijker te reageren als je niet meer bang hoeft te zijn wat je schrijft. Niet meer zo heel voorzichtig hoeft te zijn. Niemand hoeft zich schuldig te voelen door een beetje meer hoop te hebben, ook al is die hoop niet reëel. Het geeft aan dat mensen je graag mogen en het allerbeste voor je wensen. Lieverd ik hou van je.
donderdag 11 maart 2010 om 21:50
quote:Zoebie schreef op 11 maart 2010 @ 21:37:
Bo ik denk dat door je open post bij veel mensen de ogen open zijn gegaan. Het is gemakkelijker te reageren als je niet meer bang hoeft te zijn wat je schrijft. Niet meer zo heel voorzichtig hoeft te zijn. Niemand hoeft zich schuldig te voelen door een beetje meer hoop te hebben, ook al is die hoop niet reëel. Het geeft aan dat mensen je graag mogen en het allerbeste voor je wensen. Lieverd ik hou van je.
Dat hoop ik, Zoebie, dat het makkelijker is/wordt voor mensen. Terwijl ik ook begrijp hoe superrot het onderwerp is en blijft.
De dood en alles wat daarom heen hangt... helaas weet jij daar al alles, teveel, van.
Bo ik denk dat door je open post bij veel mensen de ogen open zijn gegaan. Het is gemakkelijker te reageren als je niet meer bang hoeft te zijn wat je schrijft. Niet meer zo heel voorzichtig hoeft te zijn. Niemand hoeft zich schuldig te voelen door een beetje meer hoop te hebben, ook al is die hoop niet reëel. Het geeft aan dat mensen je graag mogen en het allerbeste voor je wensen. Lieverd ik hou van je.
Dat hoop ik, Zoebie, dat het makkelijker is/wordt voor mensen. Terwijl ik ook begrijp hoe superrot het onderwerp is en blijft.
De dood en alles wat daarom heen hangt... helaas weet jij daar al alles, teveel, van.
donderdag 11 maart 2010 om 21:59
Ha die lieverd!, daar ben ik ook weer even. Prachtige lieve Robo hoe je het weer allemaal zegt, je bent een heel slimme vrouw met een heel groot hart.
Natuurlijk hebben alle meiden angst je te kwetsen, ik ook, maar denk altijd; beter wel iets zeggen dan helemaal niks. Het zit van nature in een mens, om zich tegen alles wat met ziekte en dood te maken heeft te verzetten, gewoon uit zelfbehoud, met een geliefd persoon is ontkenning heel verleidelijk, en voor sommigen beter te dragen.
En ja het is heel fijn om je te lezen, je te kennen, je bent zo ontzettend de moeite waard voor mij/ons.
Natuurlijk hebben alle meiden angst je te kwetsen, ik ook, maar denk altijd; beter wel iets zeggen dan helemaal niks. Het zit van nature in een mens, om zich tegen alles wat met ziekte en dood te maken heeft te verzetten, gewoon uit zelfbehoud, met een geliefd persoon is ontkenning heel verleidelijk, en voor sommigen beter te dragen.
En ja het is heel fijn om je te lezen, je te kennen, je bent zo ontzettend de moeite waard voor mij/ons.
donderdag 11 maart 2010 om 22:10
Lieverd,
Ik denk dat als wij meer open zijn het voor veel mensen makkelijker is erover te schrijven. Hoe heftig het ook is.
Iemand zei eens na Nienkes dood: "De dood is niet het einde, maar het begin". Dat heeft me best wel gesteund. Het zeker weten dat zij niet niets meer is maar ergens in het oneindige nog door gaat. Dat niet alles voor niets is geweest.
Ik ben vanmiddag voor je op zoek gegaan naar een boek met mooie gedichten, maar wat ik graag wil, heb ik niet kunnen vinden. Ik zoek nog even door. Ergens moet ik dat wat ik in gedachten heb een keer tegenkomen.
Ik denk dat als wij meer open zijn het voor veel mensen makkelijker is erover te schrijven. Hoe heftig het ook is.
Iemand zei eens na Nienkes dood: "De dood is niet het einde, maar het begin". Dat heeft me best wel gesteund. Het zeker weten dat zij niet niets meer is maar ergens in het oneindige nog door gaat. Dat niet alles voor niets is geweest.
Ik ben vanmiddag voor je op zoek gegaan naar een boek met mooie gedichten, maar wat ik graag wil, heb ik niet kunnen vinden. Ik zoek nog even door. Ergens moet ik dat wat ik in gedachten heb een keer tegenkomen.
donderdag 11 maart 2010 om 22:27
Dood, je kunt er zoveel over zeggen. Wanneer is het iemands tijd? Vaak wordt er zoiets gezegd, nadat iemand dood is. "Hij was best oud, het was ook zijn tijd".
Ik vind het raar dat het leven vergankelijk is. Dat je gaat leven, maar dat je ook weer doodgaat. Over mijn eigen dood denk ik nooit na. Wel over die van mijn naasten. Hoe meer mensen je om je heen "vergaart" waar je van gaat houden, hoe kwetsbaarder je je opstelt. Is dat negatief gedacht van mij? Neuh, zo zie ik het niet. Het omschrijft voor mij het onvoorwaardelijke gevoel van houden van. Iemand die je lief is, wil je niet kwijt. Ook al is het zijn of haar "tijd".
Een heel ander verhaal wordt het als iemand, zogezegd, voor zijn "tijd" gaat. Iemand die nog volop van het leven zou kunnen genieten, maar dat niet meer mag. En daar zit 'm wat mij betreft de crux. De woorden dood en genieten liggen dan ineens dicht bij elkaar. Wat wil je nog? Waar kan je ongelooflijk van genieten? Dat is nu de vraag voor jou, Robo. Ik hoop dat je daar goed over kan nadenken. Maar, nog belangrijker, dat je het beleeft!
Ik vind het raar dat het leven vergankelijk is. Dat je gaat leven, maar dat je ook weer doodgaat. Over mijn eigen dood denk ik nooit na. Wel over die van mijn naasten. Hoe meer mensen je om je heen "vergaart" waar je van gaat houden, hoe kwetsbaarder je je opstelt. Is dat negatief gedacht van mij? Neuh, zo zie ik het niet. Het omschrijft voor mij het onvoorwaardelijke gevoel van houden van. Iemand die je lief is, wil je niet kwijt. Ook al is het zijn of haar "tijd".
Een heel ander verhaal wordt het als iemand, zogezegd, voor zijn "tijd" gaat. Iemand die nog volop van het leven zou kunnen genieten, maar dat niet meer mag. En daar zit 'm wat mij betreft de crux. De woorden dood en genieten liggen dan ineens dicht bij elkaar. Wat wil je nog? Waar kan je ongelooflijk van genieten? Dat is nu de vraag voor jou, Robo. Ik hoop dat je daar goed over kan nadenken. Maar, nog belangrijker, dat je het beleeft!
donderdag 11 maart 2010 om 22:47
Robo,
Hoewel ik al langer met je mee lees en leef heb ik nog nooit gereageerd. Misschien omdat ik vond dat dit topic al heel volmaakt was met de schrijvers die er waren, misschien ook omdat ik van heel dichtbij meemaak hoe het is om in een palliatieve fase van deze akelige ziekte te zitten.
Nu wil ik reageren omdat ik vind dat je dit vreselijke nieuws zo bewonderenswaardig sterk opneemt. Ik vind je een geweldige vrouw en ik denk dat je in je leven al meer gedaan hebt en betekend hebt (alleen al in dit forum, maar vast ook irl) dan menig ander. Ik hoop dat je man en jij het kunnen blijven vinden met elkaar, ik weet uit ervaring dat juist de meest hechte relaties op zo'n moment het het zwaarst te verduren hebben.
Ik hoop ook dat je veel steun blijft hebben aan dit forum, zo ik lees zijn er veel schouders om op te leunen.
Hoewel ik al langer met je mee lees en leef heb ik nog nooit gereageerd. Misschien omdat ik vond dat dit topic al heel volmaakt was met de schrijvers die er waren, misschien ook omdat ik van heel dichtbij meemaak hoe het is om in een palliatieve fase van deze akelige ziekte te zitten.
Nu wil ik reageren omdat ik vind dat je dit vreselijke nieuws zo bewonderenswaardig sterk opneemt. Ik vind je een geweldige vrouw en ik denk dat je in je leven al meer gedaan hebt en betekend hebt (alleen al in dit forum, maar vast ook irl) dan menig ander. Ik hoop dat je man en jij het kunnen blijven vinden met elkaar, ik weet uit ervaring dat juist de meest hechte relaties op zo'n moment het het zwaarst te verduren hebben.
Ik hoop ook dat je veel steun blijft hebben aan dit forum, zo ik lees zijn er veel schouders om op te leunen.
donderdag 11 maart 2010 om 22:54
had ik al verteld dat ik je een heel sterke vrouw vind. Hoe jij dit nieuws opneemt en hoe je ermee omgaat.
Ik vind het steeds heel moeilijk om precies te zeggen wat ik wil. Ik vind het namelijk vooral heel kut, kut dat je weet dat het zomaar afgelopen kan zijn. Kut omdat ik je het liefste heel lang zou willen vasthouden en kut omdat ik zou willen dat ik zulke dingen eigenhandig kon oplossen (waarbij ik me realiseer dat dat nooit zal lukken)
Voor nu een hele dikke knuffel en ik hoop voor je dat je een beetje kunt slapen vannacht
Ik vind het steeds heel moeilijk om precies te zeggen wat ik wil. Ik vind het namelijk vooral heel kut, kut dat je weet dat het zomaar afgelopen kan zijn. Kut omdat ik je het liefste heel lang zou willen vasthouden en kut omdat ik zou willen dat ik zulke dingen eigenhandig kon oplossen (waarbij ik me realiseer dat dat nooit zal lukken)
Voor nu een hele dikke knuffel en ik hoop voor je dat je een beetje kunt slapen vannacht
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
