Psyche
alle pijlers
Vader
donderdag 9 september 2010 om 16:48
De laatste dagen zit ik niet echt lekker in mijn vel. Ik heb last van haaruitval, ben ontzettend moe en onwijs prikkelbaar. Ik zit met iets waar ik eigenlijk niet meer mee mag zitten maar ik doe het toch.
Ik heb mijn vader ruim 15 jaar niet gezien. Na de scheiding van mijn ouders is hij weggegaan en heeft daarna nooit meer iets (in positieve zin) van zich laten horen.
Hij heeft 2 andere kinderen met een andere vrouw, ik voel mij daardoor best wel vervangen. Dat is gemeen, want ik kan hem niet vervangen. Al heb ik wel een superlieve stiefvader, maar het is niet mijn vader. Ik weet van mijn moeder en andere familie dat ik best wel op mijn vader lijk (uiteraard alleen de negatieve dingen). Ik zou zo graag dingen van hem willen weten. Het is raar als mensen zeggen dat ik op iemand lijk die ik eigenlijk helemaal niet ken.
Omdat het al zo een lange tijd geleden is, zou je haast denken dat ik er nu wel een keertje overheen moet zijn. Maar niets is minder waar, het zit mij nog bijna dagelijks dwars.
Ik heb het er best vaak met mijn vriend over gehad, en durf er nu eigenlijk niet meer over te praten want ik ben bang dat hij mij vind zeuren. Ik doe er ook vrij makkelijk over tegen andere mensen als zij erom vragen (ik en mijn broertjes lijken helemaal niet op elkaar dat vraagt om vragen). Maar toch...
Er zijn echt veel ergere dingen op de wereld en ik weet dat ik me niet zo moet aanstellen maar het is een gevoel wat niet weggaat. Ik zou hem graag een brief willen schrijven, maar durf dat niet echt. Ik ben bang dat hij het zal zien als een aanval en er dingen mee losmaak waar ik helemaal niet op uit.
Wat moet ik nou doen? Gaat dit gevoel ooooit nog weg?
(ik zal de openingstekst later wel weghalen ivm herkenbaarheid)
Ik heb mijn vader ruim 15 jaar niet gezien. Na de scheiding van mijn ouders is hij weggegaan en heeft daarna nooit meer iets (in positieve zin) van zich laten horen.
Hij heeft 2 andere kinderen met een andere vrouw, ik voel mij daardoor best wel vervangen. Dat is gemeen, want ik kan hem niet vervangen. Al heb ik wel een superlieve stiefvader, maar het is niet mijn vader. Ik weet van mijn moeder en andere familie dat ik best wel op mijn vader lijk (uiteraard alleen de negatieve dingen). Ik zou zo graag dingen van hem willen weten. Het is raar als mensen zeggen dat ik op iemand lijk die ik eigenlijk helemaal niet ken.
Omdat het al zo een lange tijd geleden is, zou je haast denken dat ik er nu wel een keertje overheen moet zijn. Maar niets is minder waar, het zit mij nog bijna dagelijks dwars.
Ik heb het er best vaak met mijn vriend over gehad, en durf er nu eigenlijk niet meer over te praten want ik ben bang dat hij mij vind zeuren. Ik doe er ook vrij makkelijk over tegen andere mensen als zij erom vragen (ik en mijn broertjes lijken helemaal niet op elkaar dat vraagt om vragen). Maar toch...
Er zijn echt veel ergere dingen op de wereld en ik weet dat ik me niet zo moet aanstellen maar het is een gevoel wat niet weggaat. Ik zou hem graag een brief willen schrijven, maar durf dat niet echt. Ik ben bang dat hij het zal zien als een aanval en er dingen mee losmaak waar ik helemaal niet op uit.
Wat moet ik nou doen? Gaat dit gevoel ooooit nog weg?
(ik zal de openingstekst later wel weghalen ivm herkenbaarheid)
donderdag 9 september 2010 om 16:53
Ik vind niet dat je je aanstelt. Als je een brief wilt schrijven doe dat dan gewoon. Als je het niet doet, hou je misschien eeuwig spijt.
Hier ook mijn vader sinds de scheiding niet gezien, ook 2 kinderen bij andere vrouw. Maar gelukkig is mijn vader doodgegaan voor ik spijt kon krijgen omdat ik hem nooit meer heb gesproken (was bij mij 3 jaar) Ik besef dat de laatste zin hard kan klinken, maar ik bedoel er mee te zeggen: nu is jouw vader er nog; doe wat met je gevoel.
Hier ook mijn vader sinds de scheiding niet gezien, ook 2 kinderen bij andere vrouw. Maar gelukkig is mijn vader doodgegaan voor ik spijt kon krijgen omdat ik hem nooit meer heb gesproken (was bij mij 3 jaar) Ik besef dat de laatste zin hard kan klinken, maar ik bedoel er mee te zeggen: nu is jouw vader er nog; doe wat met je gevoel.
donderdag 9 september 2010 om 16:59
Er kunnen allerlei redenen zijn waardoor je ineens behoefte hebt aan je vader. Waarschijnlijk versterkt je lichamelijke conditie dit gevoel. Waarom neem je niet eens contact met hem op? Misschien kan hij je antwoord geven op vragen die je hebt. Misschien is hij wel veranderd. Je hoeft hem echt niet in z´n armen te springen en direct vergeven voor alle ellende die hij jou en je familie heeft aangedaan. Maar een goed gesprek kan wel voor wat rust zorgen. Dit kan ook telefonisch of op een openbare plek als je dat fijn vind.
Ik denk niet dat je vriend je een zeur vind hoor. Met al dat gepraat over je vader. Waarschijnlijk vind hij het fijn dat je hem in vertrouwen neemt. En ziet als een steunpilaar.
Heel veel sterkte.
Ik denk niet dat je vriend je een zeur vind hoor. Met al dat gepraat over je vader. Waarschijnlijk vind hij het fijn dat je hem in vertrouwen neemt. En ziet als een steunpilaar.
Heel veel sterkte.
donderdag 9 september 2010 om 17:03
Je stelt je niet aan.
Het is heel heftig als je je vader zolang niet hebt gezien, en het is heel normaal dat je op een gegeven behoefte krijgt om hem dingen te vragen of dingen naar hem uit te spreken.
Nu kan het nog, en het lijkt me heel erg als je zoiets niet meer kunt doen, dus ik zou ook die brief schrijven.
Sterkte
Het is heel heftig als je je vader zolang niet hebt gezien, en het is heel normaal dat je op een gegeven behoefte krijgt om hem dingen te vragen of dingen naar hem uit te spreken.
Nu kan het nog, en het lijkt me heel erg als je zoiets niet meer kunt doen, dus ik zou ook die brief schrijven.
Sterkte
donderdag 9 september 2010 om 17:05
Lieve Michelle,
Even over die brief. Iets waar ik zelf ook vaak aan denk. Wat wil je ermee bereiken? Wat kun je ermee bereiken, je vader kennende. Wat gaat het met jou doen als je weer een bak ellende over je heen krijgt? Voor mij zijn de antwoorden op de vragen niet voldoende om toch die stap te zetten.
Ik kan het nu (of nooit, ik weet niet) niet aan om mij door hem weer te laten kwetsen. Wanneer jij dat wel aan zou kunnen is dat natuurlijk een ander verhaal. Dan zou ik misschien wel die brief schrijven.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Nu ik weer erover schrijf voel ik ook weer verdriet. Ik wens je veel sterkte.
Even over die brief. Iets waar ik zelf ook vaak aan denk. Wat wil je ermee bereiken? Wat kun je ermee bereiken, je vader kennende. Wat gaat het met jou doen als je weer een bak ellende over je heen krijgt? Voor mij zijn de antwoorden op de vragen niet voldoende om toch die stap te zetten.
Ik kan het nu (of nooit, ik weet niet) niet aan om mij door hem weer te laten kwetsen. Wanneer jij dat wel aan zou kunnen is dat natuurlijk een ander verhaal. Dan zou ik misschien wel die brief schrijven.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Nu ik weer erover schrijf voel ik ook weer verdriet. Ik wens je veel sterkte.
wellhello wijzigde dit bericht op 09-09-2010 17:23
Reden: Prive en TO heeft het al gelezen.
Reden: Prive en TO heeft het al gelezen.
% gewijzigd
This is not kosher!
donderdag 9 september 2010 om 17:09
Bedankt voor de lieve reacties.
Nu is het zo dat ik, toen ik 13/14jaar was, een kaart had gestuurd met de vraag hoe het met hem ging en of hij misschien een keer met mij wou afspreken omdat ik vragen had.
Hierop kreeg ik een brief dat ik hem met rust moet laten, hij geen behoefte heeft aan mij omdat hij niet om mij geeft.
Dat kwam best hard aan, want hij is degene die weg is gegaan en mij niet meer wou zien. Als kind vraag je je dan toch af wat je verkeerd heb gedaan.
Vandaar dat ik een beetje (boel) angst heb om een echte brief te schrijven. Ik ga mij dan toch stiekum verheugen op iets positiefs terwijl ik dondersgoed weet dat dat niet gaat gebeuren.
Over mijn vriend weet ik niet hoe hij erover denkt. Soms neemt hij het op voor mijn vader, dat maakt mij dan onwijs kwaad. Waardoor hij niet weet wat hij moet zeggen of doen omdat hij zich niet kan voorstellen hoe is het om in zo een situatie te zijn.
Nu is het zo dat ik, toen ik 13/14jaar was, een kaart had gestuurd met de vraag hoe het met hem ging en of hij misschien een keer met mij wou afspreken omdat ik vragen had.
Hierop kreeg ik een brief dat ik hem met rust moet laten, hij geen behoefte heeft aan mij omdat hij niet om mij geeft.
Dat kwam best hard aan, want hij is degene die weg is gegaan en mij niet meer wou zien. Als kind vraag je je dan toch af wat je verkeerd heb gedaan.
Vandaar dat ik een beetje (boel) angst heb om een echte brief te schrijven. Ik ga mij dan toch stiekum verheugen op iets positiefs terwijl ik dondersgoed weet dat dat niet gaat gebeuren.
Over mijn vriend weet ik niet hoe hij erover denkt. Soms neemt hij het op voor mijn vader, dat maakt mij dan onwijs kwaad. Waardoor hij niet weet wat hij moet zeggen of doen omdat hij zich niet kan voorstellen hoe is het om in zo een situatie te zijn.
donderdag 9 september 2010 om 17:15
quote:Michelle90 schreef op 09 september 2010 @ 17:09:
Bedankt voor de lieve reacties.
Nu is het zo dat ik, toen ik 13/14jaar was, een kaart had gestuurd met de vraag hoe het met hem ging en of hij misschien een keer met mij wou afspreken omdat ik vragen had.
Hierop kreeg ik een brief dat ik hem met rust moet laten, hij geen behoefte heeft aan mij omdat hij niet om mij geeft.
Aiiiii....
Tóch zou ik de brief schrijven, én rekening houden met een nieuwe (continuerende) afwijzing. Dan heb JIJ je zelf in elk geval niets te verwijten en kan je e.e.a. wellicht beter verwerken/afsluiten.
Sterkte meid
Bedankt voor de lieve reacties.
Nu is het zo dat ik, toen ik 13/14jaar was, een kaart had gestuurd met de vraag hoe het met hem ging en of hij misschien een keer met mij wou afspreken omdat ik vragen had.
Hierop kreeg ik een brief dat ik hem met rust moet laten, hij geen behoefte heeft aan mij omdat hij niet om mij geeft.
Aiiiii....
Tóch zou ik de brief schrijven, én rekening houden met een nieuwe (continuerende) afwijzing. Dan heb JIJ je zelf in elk geval niets te verwijten en kan je e.e.a. wellicht beter verwerken/afsluiten.
Sterkte meid
donderdag 9 september 2010 om 17:20
donderdag 9 september 2010 om 17:22
En of ik dat snap.
Misschien ben ik te negatief door mijn eigen ervaring, dus misschien moet je vergeten wat ik nu schrijf:
Verwacht niet dat hij anders is geworden. Hij weet dat hij een dochter heeft, hij is altijd de oudere persoon geweest, hij is altijd jouw vader geweest.
Als hij spijt zou hebben, jou antwoorden had willen geven, dan had hij ook met jou contact kunnen zoeken. Als hij niet verandert is, dan hoef je ook geen andere reactie te verwachten.
De kans om weer gekwetst te worden is enorm groot. Kun je dat aan? Hoe denkt je moeder erover?
Denk alsjeblieft goed na voor je die brief stuurt.
Want als je die stuurt: ga je wachten totdat hij antwoordt? Wie kan je hierin bijstaan?
Misschien ben ik te negatief door mijn eigen ervaring, dus misschien moet je vergeten wat ik nu schrijf:
Verwacht niet dat hij anders is geworden. Hij weet dat hij een dochter heeft, hij is altijd de oudere persoon geweest, hij is altijd jouw vader geweest.
Als hij spijt zou hebben, jou antwoorden had willen geven, dan had hij ook met jou contact kunnen zoeken. Als hij niet verandert is, dan hoef je ook geen andere reactie te verwachten.
De kans om weer gekwetst te worden is enorm groot. Kun je dat aan? Hoe denkt je moeder erover?
Denk alsjeblieft goed na voor je die brief stuurt.
Want als je die stuurt: ga je wachten totdat hij antwoordt? Wie kan je hierin bijstaan?
This is not kosher!
donderdag 9 september 2010 om 17:30
Je stelt je niet aan.
Als je de brief wilt schrijven, doe dat dan. Ik vind dat je het recht hebt om contact met hem te zoeken.
Verwacht of hoop niet op een positieve reactie. Wellicht is jouw vader niet van gedachten veranderd en hou er rekening mee dat zijn antwoord, of zelfs helemaal geen antwoord, je heel erg verdrietig kan maken. Je hebt dan wel duidelijkheid en kunt misschien het een plekje geven.
Jij hebt je best gedaan, jij hebt interesse getoond. Je kunt hem hiermee een "laatste" kans geven en als ie die niet met twee handen aanpakt weet je wat je aan hem hebt.
Wens je heel veel succes!
Als je de brief wilt schrijven, doe dat dan. Ik vind dat je het recht hebt om contact met hem te zoeken.
Verwacht of hoop niet op een positieve reactie. Wellicht is jouw vader niet van gedachten veranderd en hou er rekening mee dat zijn antwoord, of zelfs helemaal geen antwoord, je heel erg verdrietig kan maken. Je hebt dan wel duidelijkheid en kunt misschien het een plekje geven.
Jij hebt je best gedaan, jij hebt interesse getoond. Je kunt hem hiermee een "laatste" kans geven en als ie die niet met twee handen aanpakt weet je wat je aan hem hebt.
Wens je heel veel succes!
donderdag 9 september 2010 om 17:30
Jeetje Michelle, dat is ook wat als je zo'n antwoord krijgt op je brief. Wat zul je je gekwetst voelen. Ik vind het niet raar dat je opnieuw contact wil leggen met je vader. Gewoon proberen. Je weet nooit vanuit welke emotie hij die brief toen heeft geschreven. Misschien heeft hij daar wel heel veel spijt van, maar durft hij ook geen contact met jou te leggen.
Je hebt niks te verliezen, behalve dat je opnieuw gekwetst kan worden. En misschien accepteert hij jouw uitgestoken hand wel. En kun je wel de vragen stellen die je wil stellen.
Je hebt niks te verliezen, behalve dat je opnieuw gekwetst kan worden. En misschien accepteert hij jouw uitgestoken hand wel. En kun je wel de vragen stellen die je wil stellen.
donderdag 9 september 2010 om 18:01
Ik vind dat je je helemaal niet aanstelt, Michelle. Het is heel normaal dat je wilt weten waar je vandaan komt en op wie je lijkt.
Wie weet kun je toch een soort van minimaal contact krijgen, met brieven met antwoorden op vragen. Het kan zijn dat je niks hoort of dat het antwoord niet bevredigend is, maar dan kun je door.
Ik ben ook vrij negatief door eigen ervaring, maar niet alle mensen zijn hetzelfde, en ik heb er wel vrede mee dat ik het tenminste geprobeerd heb.
Wie weet kun je toch een soort van minimaal contact krijgen, met brieven met antwoorden op vragen. Het kan zijn dat je niks hoort of dat het antwoord niet bevredigend is, maar dan kun je door.
Ik ben ook vrij negatief door eigen ervaring, maar niet alle mensen zijn hetzelfde, en ik heb er wel vrede mee dat ik het tenminste geprobeerd heb.
donderdag 9 september 2010 om 18:21
donderdag 9 september 2010 om 19:07
donderdag 9 september 2010 om 21:07
Sorry voor de late reactie, maar ik weet nog steeds eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Was een beetje emotioneel door de lieve berichten.
Ten eerste ben ik blij dat het voor jullie niet als aanstellen wordt gezien.
Ten tweede vind ik het heel erg om te lezen dat eigenlijk bijna iedereen van jullie ook zo een *^%#@ vader hebben.
Ten derde weet ik nog steeds niet wat ik moet doen. Ik heb het een beetje laten doorschemeren aan mijn vriend dat ik een brief wil schrijven maar hij geeft niet echt gehoor eraan. Dus dat laat ik maar zo.
Ik denk dat ik sowieso een brief ga schrijven inderdaad en dan pas ga kijken of ik het uberhaupt wel wil opsturen.
@Helianthus, ik heb helemaal geen contact met die familie. Ik woon bij mijn "opa en oma" in de buurt en zie ze soms lopen. Mijn "oma" is ooit, in de winkel waar ik toentertijd werkte, binnengestormt en heeft een scene gemaakt waar je u tegen zegt. Als ik hun zie lopen of zij mij wordt er niks gezegt of wat dan ook.
Verder heb ik helemaal niks met die familie. Ik hoor natuurlijk 1 kant van het verhaal en dat is die van mijn moeder. Maarja, hoeveel is daarvan waar? Maar alsnog heb ik een conclusie getrokken dat ik met de verdere familie niks te maken wil hebben.
Ten eerste ben ik blij dat het voor jullie niet als aanstellen wordt gezien.
Ten tweede vind ik het heel erg om te lezen dat eigenlijk bijna iedereen van jullie ook zo een *^%#@ vader hebben.
Ten derde weet ik nog steeds niet wat ik moet doen. Ik heb het een beetje laten doorschemeren aan mijn vriend dat ik een brief wil schrijven maar hij geeft niet echt gehoor eraan. Dus dat laat ik maar zo.
Ik denk dat ik sowieso een brief ga schrijven inderdaad en dan pas ga kijken of ik het uberhaupt wel wil opsturen.
@Helianthus, ik heb helemaal geen contact met die familie. Ik woon bij mijn "opa en oma" in de buurt en zie ze soms lopen. Mijn "oma" is ooit, in de winkel waar ik toentertijd werkte, binnengestormt en heeft een scene gemaakt waar je u tegen zegt. Als ik hun zie lopen of zij mij wordt er niks gezegt of wat dan ook.
Verder heb ik helemaal niks met die familie. Ik hoor natuurlijk 1 kant van het verhaal en dat is die van mijn moeder. Maarja, hoeveel is daarvan waar? Maar alsnog heb ik een conclusie getrokken dat ik met de verdere familie niks te maken wil hebben.
