Advies gevraagd: pesten/angst

Ik kreeg de indruk uit de openingspost dat het meisje juist wel gemotiveerd is om naar school te gaan, maar dat de directe confrontatie met haar pesters haar teveel was. Tja, ik kan haar geen ongelijk geven. Ik zou met haar op zoek gaan naar een andere school.



Nu had ze haar eerste dag en vol zin ging ze ernaartoe. Eenmaal aangekomen zag ze een aantal oude klasgenoten staan... de pesters...Ze is direct omgedraaid en niet meer teruggekomen.

quote:wuiles schreef op 10 september 2010 @ 12:31:

[...]





Iemand die meerderjarig is en geen gevaar vormt voor zichzelf of anderen kan niet gedwongen worden. Deze dame wordt door de omgeving in de gelegenheid gesteld niet naar school te gaan en is zelf ook niet gemotiveerd. Dan houdt het voor TO op; hoe goed bedoeld ook.Ze moet ook niet gedwongen worden, dat lijkt me alleen maar averechts werken. Waaruit concludeer je dat ze niet gemotiveerd is, of sterker nog niet gemotveerd zou kunnen worden om t anders aan te pakken? Ze was vol goede moed toch toen ze naar die school ging? Ze haakte weer af toen ze oude klasgenootjes zag.

Eens dus met Alletta.

quote:AlettaJacobs schreef op 10 september 2010 @ 12:34:

Ik kreeg de indruk uit de openingspost dat het meisje juist wel gemotiveerd is om naar school te gaan, maar dat de directe confrontatie met haar pesters haar teveel was. Tja, ik kan haar geen ongelijk geven. Ik zou met haar op zoek gaan naar een andere school.



Nu had ze haar eerste dag en vol zin ging ze ernaartoe. Eenmaal aangekomen zag ze een aantal oude klasgenoten staan... de pesters...Ze is direct omgedraaid en niet meer teruggekomen.





Dat citaat heb ik ook gelezen in de OP.



Misschien verschillen we dan in de definitie die we geven aan motivatie. Wat mij betreft komt ware motivatie tot uiting in het gedrag dat iemand in slechte tijden laat zien. Weglopen en het daarbij laten interpreteer ik niet als gemotiveerd, welke mondelinge uitspraken zij ook moge hebben gedaan voorafgaand aan de eerste schooldag.

Wil ze niet deeltijd gaan studeren, dan doet ze dezelfde studie alleen dan in de avonduren.



Daarnaast als ze therarpie heeft gehad en daarna weer naar school gaat, maar zo geschrokken is van wie ze daar tegen kwam. Is ze daarna teruggegaan naar haar theapeut voor advies of hulp?? Denk toch dat ze het daar moet gaan zoeken.

quote:wuiles schreef op 10 september 2010 @ 12:44:

[...]





Dat citaat heb ik ook gelezen in de OP.



Misschien verschillen we dan in de definitie die we geven aan motivatie. Wat mij betreft komt ware motivatie tot uiting in het gedrag dat iemand in slechte tijden laat zien. Weglopen en het daarbij laten interpreteer ik niet als gemotiveerd, welke mondelinge uitspraken zij ook moge hebben gedaan voorafgaand aan de eerste schooldag.



Of de angst overtrof de motivatie?



Ik ben het met je eens dat weglopen voor een situatie en er dan ook daarna niet meer aan werken, niet strijdlustig overkomt. Maar wellicht zit daar ook een deel van het probleem, is iemand wel in staat om voor zichzelf op te komen. Wie weet heeft ze dat nooit geleerd.

quote:wuiles schreef op 10 september 2010 @ 12:44:

[...]





Dat citaat heb ik ook gelezen in de OP.



Misschien verschillen we dan in de definitie die we geven aan motivatie. Wat mij betreft komt ware motivatie tot uiting in het gedrag dat iemand in slechte tijden laat zien. Weglopen en het daarbij laten interpreteer ik niet als gemotiveerd, welke mondelinge uitspraken zij ook moge hebben gedaan voorafgaand aan de eerste schooldag.



Dan verschillen we inderdaad van definitie. Voor mij hoeft werkelijke gemotiveerdheid niet ten koste te gaan van geluk en geestelijke gezondheid



@ TO - Er zijn genoeg opties om een diploma te halen die geen dagelijkse confrontatie met haar kwelgeesten vergen. Ik stel voor dat jullie die gaan exploreren.

quote:AlettaJacobs schreef op 10 september 2010 @ 12:49:

[...]





Dan verschillen we inderdaad van definitie. Voor mij hoeft werkelijke gemotiveerdheid niet ten koste te gaan van geluk en geestelijke gezondheid



@ TO - Er zijn genoeg opties om een diploma te halen die geen dagelijkse confrontatie met haar kwelgeesten vergen. Ik stel voor dat jullie die gaan exploreren.Verklaar je nader?

Ik lees ook weinig motivatie bij dit meisje of haar omgeving, maar haar kwelgeesten moedwillig zelf opzoeken vind ik te ver gaan.



Mijn advies: adviseer haar een andere school en trek je handen er vanaf als ze zelf niet in actie komt. Helpen en steunen is mooi, maar ze moet het wel zelf willen.

Voor mij hoeft iemand niet ten koste van zijn eigen geluk en geestelijke gezondheid voor een opleiding te moeten willen kiezen om gemotiveerd te zijn. Een keus tegen een gerede kans op dagelijkse kwelling ongemotiveerd noemen, vind ik wat kort door de bocht.

quote:AlettaJacobs schreef op 10 september 2010 @ 13:07:

Voor mij hoeft iemand niet ten koste van zijn eigen geluk en geestelijke gezondheid voor een opleiding moeten willen kiezen om gemotiveerd te zijn. Een keus tegen een gerede kans op dagelijkse kwelling ongemotiveerd noemen, vind ik wat kort door de bocht.





Er zijn talloze manieren om haar gebrek aan dagbesteding en onderwijs op te lossen en ik heb nergens voorgesteld dat de dame in kwestie zich dagelijks op het schoolplein zou moeten laten beschimpen. Die manieren variëren van volwassenen- of schriftelijk onderwijs gaan volgen tot extra begeleiding van de huidige onderwijsinstelling, plaatsing bij een andere locatie of onderwijsinstelling of herplaatsing van de pesters. Ongetwijfeld ben ik hier nog zeker vijf andere opties vergeten.



Motivatie wordt vaak met de mond beleden maar kan alleen getoond worden in gedrag. Het is aan de dame om nu actie te ondernemen en naar alternatieven te zoeken. TO zou daarbij een rol kunnen spelen. Laten we niet vergeten dat het onacceptabel is dat een achttienjarige al een jaar geen onderwijs volgt en geen enkel perspectief heeft op een nieuwe opleiding.

Precies, en nu TO misschien wat meer inzicht heeft gekregen in de belevingswereld van een gepeste en 'door de zure appel heenbijten' wellicht van het menu af is, kan ze die opties gaan exploreren. Net als het meisje zelf, dat misschien allang bezig is, buiten het wakend oog van TO om

Interessant topic.



Ik moet zeggen dat ik in sommige reacties wel het gegeven mis dat je niet voorbij kan gaan aan de persoonlijkheid van een kind.



Het is heel mooi als je zelf gepest bent en op een gegeven moment een streep hebt getrokken en jezelf bent gaan verweren. Maar dat zegt vooral iets over jouw persoonlijkheid. Je hebt dan toch (hoe laag wellicht ook) een bepaalde mate van dominantie (de wil om je te laten gelden) in je. En die neemt het op een gegeven moment over van de angst.



Als je een kind bent met een persoonlijkheid die niet dominant is (gemoedelijk, berustend in je lot, erg zachtaardig, passief, te alle tijden volgzaam) zal je niet op dat punt komen dat je een streep trekt en jezelf gaat verweren. Bij zo een kind past eerder de overlevingstactiek om de situatie hoe dan ook uit de weg te gaan, de boosdoeners te ontlopen, zichzelf onzichtbaar proberen te maken, zich schikken naar zijn/haar lot, extreem gaan pleasen.



Er zijn daarom ook kinderen die gepest worden, waarvan de ouders dit helemaal niet vermoeden. Het kind klaagt niet en toont geen externe frustratie. Zal hooguit stiller/geslotener zijn dan voorheen. En waarschijnlijk nooit meer een mening hebben over iets.



Ik vind de oplossing om te zeggen borst vooruit en kin omhoog dan ook voorbij gaan aan de persoonlijkheid en karaktereigenschappen van een kind.



Voor sommige mensen geldt, al zijn ze nog zo gefrustreerd, of verdrietig ze zullen nooit met een vuist op tafel slaan of hun stem verheffen. En andere mensen schieten bij het kleinste gevoel van frustratie, boosheid of verdriet al uit hun slof. Je kan iemand die een bepaalde karaktereigenschap niet heeft (in dit geval, de wil om zich te laten gelden) niet leren om die karaktereigenschap wel te hebben en die emotie wel te voelen. Die persoon wil enkel een gemoedelijke vredige sfeer ervaren, en dat ervaart hij/zij niet door zichzelf te verweren.



Ik zou altijd gaan voor het gevoel van veiligheid van het kind en het bieden van bescherming, dan maar weer naar een andere school en daarnaast begeleiding om zichzelf enigszins weerbaarder te maken op een manier die bij het karakter van het kind past maar vooral om het te helpen zijn/haar zelfbeeld hoog te houden.

quote:Anthonius schreef op 10 september 2010 @ 10:26:

Mhhhmm ik weet niet of een andere school een optie is..



Ik hoor vaak verhalen dat mensen die gepest werden en naar een andere school gaan ook vaak daar weer het mikpunt worden..



In dit geval is ze inmiddels al 18 en doet volwassenenonderwijs. Als jongeren al wat ouder zijn, wordt er minder aktief naar een pispaal gezocht. Een frisse start op een andere volwassenenonderwijs lokatie lijkt mij ook een goed idee.



Misschien kan ze toch nog eens kijken of die pesters wel in dezelfde klas terecht zijn gekomen of hoeveel vakken ze precies met hen samen heeft. Ook de pesters zijn blijkbaar ergens in de problemen gekomen omdat ze nu het volwassenen onderwijs (moeten) doen en zullen hun energie nu meer steken in de studie (zou je denken).

ik ben gepest

ik heb er tot de dag van vandaag last van

minderwaardig zelfbeeld

weinig zelfvertrouwen

nachtmerries die terugkeren



dit heeft wel degelijk invloed op je psyche en je gedrag later



op school wisten ze ervan, ze deden er niks van



het gebeurde op school, toen de middelbare, op de middelbare zaten gasten bij mij uit het dorp en de kerk.

Catechisatie was een hel.

Wat vreselijk voor je, dat je van je ouders ook nog eens naar catechisatie moest terwijl je daar gepest werd en het dus helemaal niet leuk vond. Lijkt me erg dat je dan na schooltijd ook nog eens voor de tweede ronde met dezelfde pesters geconfronteerd moet worden. Ik was altijd blij dat ik na de laatste les zo snel mogelijk naar het fietsenhok kon racen en daarna zeker weten voor de rest van de dag van ze af was.

Wat goed dat je hulp vraagt. Ik denk dat pesten iets is waar iedereen wel eens mee te maken krijgt. De een kan er gemakkelijker mee omgaan als de ander. Het heeft met zelfvertrowen te maken.



Als tip zou ik zeggen. Laat haar met een psycholoog of desnoods psychiater )verwijzing huisarts) gaan parten. De ene psycholoog is de ander niet, dus zoeken kan geen kwaad.



Als je pesten of iets anders op vrij jonge leeftijd meemaakt kan dat later nog gevolgen hebben. probeer er nu met een goede assertiviteisttraining wat aan te doen of wat dan ook. het kan best wel dieper zitten, misschien ook niet. maar doe er wat aan en laat je niet met een kluitje in het riet sturen.

quote:Iwannalive schreef op 10 september 2010 @ 17:12:

Interessant topic.



Ik moet zeggen dat ik in sommige reacties wel het gegeven mis dat je niet voorbij kan gaan aan de persoonlijkheid van een kind.



Het is heel mooi als je zelf gepest bent en op een gegeven moment een streep hebt getrokken en jezelf bent gaan verweren. Maar dat zegt vooral iets over jouw persoonlijkheid. Je hebt dan toch (hoe laag wellicht ook) een bepaalde mate van dominantie (de wil om je te laten gelden) in je. En die neemt het op een gegeven moment over van de angst.



Als je een kind bent met een persoonlijkheid die niet dominant is (gemoedelijk, berustend in je lot, erg zachtaardig, passief, te alle tijden volgzaam) zal je niet op dat punt komen dat je een streep trekt en jezelf gaat verweren. Bij zo een kind past eerder de overlevingstactiek om de situatie hoe dan ook uit de weg te gaan, de boosdoeners te ontlopen, zichzelf onzichtbaar proberen te maken, zich schikken naar zijn/haar lot, extreem gaan pleasen.



Er zijn daarom ook kinderen die gepest worden, waarvan de ouders dit helemaal niet vermoeden. Het kind klaagt niet en toont geen externe frustratie. Zal hooguit stiller/geslotener zijn dan voorheen. En waarschijnlijk nooit meer een mening hebben over iets.



Ik vind de oplossing om te zeggen borst vooruit en kin omhoog dan ook voorbij gaan aan de persoonlijkheid en karaktereigenschappen van een kind.



Voor sommige mensen geldt, al zijn ze nog zo gefrustreerd, of verdrietig ze zullen nooit met een vuist op tafel slaan of hun stem verheffen. En andere mensen schieten bij het kleinste gevoel van frustratie, boosheid of verdriet al uit hun slof. Je kan iemand die een bepaalde karaktereigenschap niet heeft (in dit geval, de wil om zich te laten gelden) niet leren om die karaktereigenschap wel te hebben en die emotie wel te voelen. Die persoon wil enkel een gemoedelijke vredige sfeer ervaren, en dat ervaart hij/zij niet door zichzelf te verweren.



Ik zou altijd gaan voor het gevoel van veiligheid van het kind en het bieden van bescherming, dan maar weer naar een andere school en daarnaast begeleiding om zichzelf enigszins weerbaarder te maken op een manier die bij het karakter van het kind past maar vooral om het te helpen zijn/haar zelfbeeld hoog te houden.



Mooie post!!



En herkenbaar, helaas.

En eens met de oplossing die jij hier beschrijft.

Interessante topic, de reacties ook. Wat mij opvalt is dat een belangrijke groep van personen hier bij de bespreking wordt overgeslagen: de pesters en hun omgeving. En dat vind ik jammer om de volgende redenen.



Op deze wijze wordt er van uitgegaan dat het slachtoffer te verwijten valt dat zij gepest wordt. Een beetje van waar rook is vuur. of wanneer je maar assertief genoeg bent wodt je niet gepest. Dit is m.i. niet juist. Immers, wanneer je iemand "niet moet", "niet mag", "niet mooi vindt" of zelfs irritant vindt": etc. wil dit nog niet zeggen dat je diegene ook mag gaan pesten. Je kunt daar (zeker volwassenen, maar naar mijn mening ook tieners) op een andere manier mee omgaan. De verantwoordelijkheid om al dan niet over te gaan tot pesten ligt dus bij de pesters en, ook niet onbelangrijk, de omgeving (die om verschillende redenen hun mond houdt of meedoet). Zonder deze omgeving heeft de pester geen platform voor zijn handelingen.



Dat ik "slachtoffer" schrijf is niet zonder reden. Uit ervaring en studie van dit fenomeen ben ik van mening dat een ieder kan worden gepest, als je maar afwijkt (afwijkend genoeg bent) van de groep. Denk aan de hier genoemde bril, andere uiterlijke kenmerken, meer verdienen dan de groep, een hogere opleiding etc. Wanneer je eenmaal wordt gepest (onderscheid van plagen is dat pesten stelselmatig gebeurt over een langere periode en plagen niet), is het ontzettend moeilijk dit zelf te veranderen.



Ik heb hier niet alleen over kinderen maar bv ook over werknemers. Ook op de werkvloer wordt veel gepest. De uitdrukking " het is net het schoolplein" heb ik vaak gehoord. De effecten van pesten kunnen enorm zijn. Denk hierbij bv aan een gemiddeld hoger ziekteverzuim voor de hele afdeling tot zelfmoord van degene die gepest wordt.



Niet alleen maken kinderen en collega's zich onderling schuldig aan pesten ook gebruiken werkgevers dit soms als middel om van mensen makkelijk (lees goedkoop) af te kunnen komen. Het pestgedrag is vaak subtiel: op zich zelf hoeven de handelingen niet heel ernstig te lijken, maar wanneer het pesten stelselmatig gebeurd zijn deze gedragingen funest. Hoeft dus niets te maken te hebben met het al dan niet gevoeliger zijn, al zal dit waarschijnlijk niet helpen.



Neemt niet weg dat iemand die gepest is gedrag kan gaan vertonen die de kans op pesten, ook in een nieuwe omgeving, kan vergroten. De oplossing ligt m.i., wat hier ook al wordt gezegd, enerzijds bij degene die gepest wordt: al dan niet een andere omgeving zoeken en (psychische) begeleiding hierbij en anderzijds in een constructieve aanpak van pesten op scholen en de werkplek.

quote:Bigbird schreef op 13 september 2010 @ 16:00:

*knip*



Mee eens! Goede aanvulling ook.



Als ik terugdenk aan de gymles dat je twee groepen moest vormen en mocht kiezen wie je in je groep wilde, schaam ik me nog dood. Je koos gewoon je vriendinnetjes en vriendjes of klasgenootjes die goed waren in sport, en degene zonder vrienden bleven alleen over en werden dan uiteindelijk door de gymleraar in een groep ingedeeld. Het stomme is dat ik weet dat ik het toen eigenlijk ook wel raar vond, maar omdat de gymleraar dat zei, gebeurde het toch elke les weer. Het was "normaal". Ik snap echt niet dat een volwassen gymleraar niet doorhad wat dat deed met kinderen. Je zou toch denken dat ze zich in kinderen verdiepen. Echt onbegrijpelijk. Ik hoop maar dat er nu echt veel verbeterd is en dat ze daar beter mee omgaan.