Geld & Recht
alle pijlers
Ervaring met achternaamswijziging minderjarig kind
vrijdag 15 oktober 2010 om 10:40
Hallo,
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
vrijdag 15 oktober 2010 om 12:32
quote:dubiootje schreef op 15 oktober 2010 @ 11:54:
Breezerananas, wil je nu zeggen dat je vindt dat je zoon zich niet verbonden moet voelen met zijn vader omdat die zich ernstig misdragen heeft? Ik begrijp je gevoel heel goed, maar ik kies er toch voor om de identiteit van hun vader duidelijk aanwezig te laten zijn in hun leven. Hoe je het ook wendt of keert, hun vader maakt wel deel uit van hun identiteit. Hun achternaam is daar ook een deel van. Ik zal ze dat deel van hun identiteit nooit ontzeggen. Ze hebben nu eenmaal ook van alles van hun vader geërfd, ze hebben zijn dna dus wat voor boodschap geef ik ze als ik zeg dat ze die identiteit niet moeten willen? Die hebben ze, of ze het nu willen of niet.
Mijn kinderen hebben de achternaam van hun vader en als ze zelf de wens uiten mijn naam te dragen, zal ik ze daarbij helpen. Ik zou er wel zeer alert op zijn dat het geen "proefballonnetje" is dat ze bij mij oplaten om te testen hoe prettig ik het zou vinden dat ze mijn naam dragen. Ik zal ook nooit iets in die richting laten doorschemeren. Ik zou dus niet direct positief reageren maar duidelijk maken dat ik ze steun als ze het echt zelf willen. Een loyaliteitsconflict ligt altijd op de loer.
Wie is er over naamswijziging begonnen?
Helemaal eens met Dubiootje.
Hoe verrassend.
Breezerananas, wil je nu zeggen dat je vindt dat je zoon zich niet verbonden moet voelen met zijn vader omdat die zich ernstig misdragen heeft? Ik begrijp je gevoel heel goed, maar ik kies er toch voor om de identiteit van hun vader duidelijk aanwezig te laten zijn in hun leven. Hoe je het ook wendt of keert, hun vader maakt wel deel uit van hun identiteit. Hun achternaam is daar ook een deel van. Ik zal ze dat deel van hun identiteit nooit ontzeggen. Ze hebben nu eenmaal ook van alles van hun vader geërfd, ze hebben zijn dna dus wat voor boodschap geef ik ze als ik zeg dat ze die identiteit niet moeten willen? Die hebben ze, of ze het nu willen of niet.
Mijn kinderen hebben de achternaam van hun vader en als ze zelf de wens uiten mijn naam te dragen, zal ik ze daarbij helpen. Ik zou er wel zeer alert op zijn dat het geen "proefballonnetje" is dat ze bij mij oplaten om te testen hoe prettig ik het zou vinden dat ze mijn naam dragen. Ik zal ook nooit iets in die richting laten doorschemeren. Ik zou dus niet direct positief reageren maar duidelijk maken dat ik ze steun als ze het echt zelf willen. Een loyaliteitsconflict ligt altijd op de loer.
Wie is er over naamswijziging begonnen?
Helemaal eens met Dubiootje.
Hoe verrassend.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 15 oktober 2010 om 12:34
Is het anders een optie om toch nog een paar jaar te wachten. Een id kaart gebruik je niet zoveel en een pinpas-ach ja. Waarschijnlijk krijgen jullie als hij 16 is meer steun onder het mom dat hij dan ouder en zelfbewuster is. Ik kijk nu ook even naar het kostenplaatje, ik vind het idioot dat je nu al 2mile kwijt ben en als er nu al zo wordt dwarsgelegen weet ik niet of dit binnen afzienbare tijd opgelost zal worden en ondertussen lopen jouw kosten op.
Ik vind het zelf jammer dat op mijn pinpas mijn oude naam stond maar ik heb er geestelijk niks aan over gehouden omdat ik wist dat het tijdelijk was. Het hoorde een beetje bij mijn identiteit dat het allemaal wat anders was als bij anderen (wat ook wel weer iets bijzonders was) en zolang de voor mij belangrijkste instanties mij maar op mn moedersnaam aanspraken kon ik het wel hebben.
Mijn voordeel is trouwens wel dat ik gym heb gedaan en dus 6 jaar middelbare schooltijd had. Ik was ruim 18 bij mijn eindexamen en was op precies mijn 18e verjaardag begonnen met de officiële kan van het veranderen van mijn naam. Op mijn diploma staat dus ook gelukkig de naam van mijn moeder. Als ik dat niet op tijd had kunnen regelen was ik denk ik behoorlijk over mijn nek gegaan.
Ik vind het zelf jammer dat op mijn pinpas mijn oude naam stond maar ik heb er geestelijk niks aan over gehouden omdat ik wist dat het tijdelijk was. Het hoorde een beetje bij mijn identiteit dat het allemaal wat anders was als bij anderen (wat ook wel weer iets bijzonders was) en zolang de voor mij belangrijkste instanties mij maar op mn moedersnaam aanspraken kon ik het wel hebben.
Mijn voordeel is trouwens wel dat ik gym heb gedaan en dus 6 jaar middelbare schooltijd had. Ik was ruim 18 bij mijn eindexamen en was op precies mijn 18e verjaardag begonnen met de officiële kan van het veranderen van mijn naam. Op mijn diploma staat dus ook gelukkig de naam van mijn moeder. Als ik dat niet op tijd had kunnen regelen was ik denk ik behoorlijk over mijn nek gegaan.
vrijdag 15 oktober 2010 om 12:40
@ Poezewoes en Dubiootje: denken jullie dat jullie andere mensen zouden zijn als jullie zouden zijn opgegroeid met de naam Smit (ik roep maar wat, ben een enorme fan van jan ) ipv jullie huidige naam? Dat zou ik heel bijzonder vinden
Identiteit zit toch in heel veel dingen en hoeft toch niet naamsgebonden te zijn. Zoals ik net ook al schreef, ik zeg nu dat een naam er niet zo toe doet maar waarom heb ik dan toch al die moeite gedaan? Onder andere omdat ik het zinloos vind om de naam te dragen van mijn vader, een man die nul komma nul heeft gedaan om ook maar iets van een positieve vaderrol te vervullen. Dat heeft toch mijn identiteit gevormd en niet zijn achternaam? Ik vind het onzin dat hij kan zeggen dat ik zijn dochter ben omdat ik zijn naam draag, ik gunde hem dat niet meer en zoals ik al eerder zei, dat heeft niks te maken met wraak willen nemen, dan had ik wel aangifte gedaan, maar met hele andere dingen.
Identiteit zit toch in heel veel dingen en hoeft toch niet naamsgebonden te zijn. Zoals ik net ook al schreef, ik zeg nu dat een naam er niet zo toe doet maar waarom heb ik dan toch al die moeite gedaan? Onder andere omdat ik het zinloos vind om de naam te dragen van mijn vader, een man die nul komma nul heeft gedaan om ook maar iets van een positieve vaderrol te vervullen. Dat heeft toch mijn identiteit gevormd en niet zijn achternaam? Ik vind het onzin dat hij kan zeggen dat ik zijn dochter ben omdat ik zijn naam draag, ik gunde hem dat niet meer en zoals ik al eerder zei, dat heeft niks te maken met wraak willen nemen, dan had ik wel aangifte gedaan, maar met hele andere dingen.
vrijdag 15 oktober 2010 om 12:42
Dubiootje jij schrijft hier: Breezerananas, wil je nu zeggen dat je vindt dat je zoon zich niet verbonden moet voelen met zijn vader omdat die zich ernstig misdragen heeft?
Als dit de daadwerkelijke reden zou zijn en de zoon had geen probleem gehad met zijn vaders naam dan zou ik het ook kul vinden om die naam te veranderen. Wanneer het kind het zelf niet nodig vind dan heeft de moeder er niks over te zeggen. In het geval van Breezerananas is dit niet zo, de zoon heeft zelf aangegeven dat hij niet blij is met zijn naam dus dan heb je het over een heel andere situatie.
Als dit de daadwerkelijke reden zou zijn en de zoon had geen probleem gehad met zijn vaders naam dan zou ik het ook kul vinden om die naam te veranderen. Wanneer het kind het zelf niet nodig vind dan heeft de moeder er niks over te zeggen. In het geval van Breezerananas is dit niet zo, de zoon heeft zelf aangegeven dat hij niet blij is met zijn naam dus dan heb je het over een heel andere situatie.
vrijdag 15 oktober 2010 om 15:06
quote:shahla schreef op 15 oktober 2010 @ 12:04:
[...]
De regels zijn blijkbaar dermate veranderd?
Heb ooit de achternaam van mijn zoon laten veranderen in mijn achternaam. Voorwaarden destijds: drie jaar ongehuwd alleen voor betreffende kind gezorgd hebben, biologische vader wordt op de hoogte gesteld en kan bezwaar maken maar heeft geen veto recht. Gevolg: vader kan de procedure lang laten duren. In mijn geval 1,5 jaar. De langste termijn dat een naamswijziging destijds duurde volgens de brochure was precies die termijn.
Een belangrijk iets was dat je moest kunnen hardmaken dat het in het belang van het kind was dat de achternaam gewijzigd werd.
Ik had met een zelfde soort sujet als vader van mijn kind(eren) te maken en wilde mijn zoon niet een stempel meegeven. Die achternaam was niet dertien in een dozijn en was verbonden aan een (ellenlang) strafblad. Stiekem vond ik ook dat ze, aangezien ik al jarenlang alleen voor ze zorgde, allebei mijn achternaam moesten krijgen.
Wat ook meespeelde: Mijn dochter had wel mijn achternaam en dus kregen we vaak de vraag of ze van verschillende vaders waren. Nee dus en ik vond dat ook steeds vervelender worden.
Gelukkig is het bij mij nooit afgewezen maar ik heb me er wel over verbaasd dat hij (biologische vader) d.m.v. één briefje, door zijn advocaat opgesteld, de boel zo lang kon rekken. Hij reageerde namelijk daarna nérgens meer op en er zijn meerdere brieven met het verzoek te reageren of op een afspraak te komen de deur uitgegaan over die kwestie. Uiteindelijk gaven ze het blijkbaar op maar voor mij voelde het alsof zijn belang anderhalf jaar lang zwaarder woog dan die van mij en mijn kind.
Sorry dat ik offtopic ga.
Wij 'spraken'elkaar laatst op de blog van Nynke over de woensdagavondfilm.
Die film die jij wou zien over Kelly van Beverly Hills heet volgens mij niet 'Lies of the hart, the story of Laurie Kellog' zoals jij zei, maar volgens mij heet die film 'Star'.
Ik las dat je die graag wilde zien.
Hoop dat het de goede is:
http://www.youtube.com/watch?v=6ESWYH-aH_U
[...]
De regels zijn blijkbaar dermate veranderd?
Heb ooit de achternaam van mijn zoon laten veranderen in mijn achternaam. Voorwaarden destijds: drie jaar ongehuwd alleen voor betreffende kind gezorgd hebben, biologische vader wordt op de hoogte gesteld en kan bezwaar maken maar heeft geen veto recht. Gevolg: vader kan de procedure lang laten duren. In mijn geval 1,5 jaar. De langste termijn dat een naamswijziging destijds duurde volgens de brochure was precies die termijn.
Een belangrijk iets was dat je moest kunnen hardmaken dat het in het belang van het kind was dat de achternaam gewijzigd werd.
Ik had met een zelfde soort sujet als vader van mijn kind(eren) te maken en wilde mijn zoon niet een stempel meegeven. Die achternaam was niet dertien in een dozijn en was verbonden aan een (ellenlang) strafblad. Stiekem vond ik ook dat ze, aangezien ik al jarenlang alleen voor ze zorgde, allebei mijn achternaam moesten krijgen.
Wat ook meespeelde: Mijn dochter had wel mijn achternaam en dus kregen we vaak de vraag of ze van verschillende vaders waren. Nee dus en ik vond dat ook steeds vervelender worden.
Gelukkig is het bij mij nooit afgewezen maar ik heb me er wel over verbaasd dat hij (biologische vader) d.m.v. één briefje, door zijn advocaat opgesteld, de boel zo lang kon rekken. Hij reageerde namelijk daarna nérgens meer op en er zijn meerdere brieven met het verzoek te reageren of op een afspraak te komen de deur uitgegaan over die kwestie. Uiteindelijk gaven ze het blijkbaar op maar voor mij voelde het alsof zijn belang anderhalf jaar lang zwaarder woog dan die van mij en mijn kind.
Sorry dat ik offtopic ga.
Wij 'spraken'elkaar laatst op de blog van Nynke over de woensdagavondfilm.
Die film die jij wou zien over Kelly van Beverly Hills heet volgens mij niet 'Lies of the hart, the story of Laurie Kellog' zoals jij zei, maar volgens mij heet die film 'Star'.
Ik las dat je die graag wilde zien.
Hoop dat het de goede is:
http://www.youtube.com/watch?v=6ESWYH-aH_U
vrijdag 15 oktober 2010 om 15:36
quote:Elizaar schreef op 15 oktober 2010 @ 12:10:
Ik wilde zelf toen ik 12 was ook mijn naam veranderen, heel slecht contact en vond de naam gewoon vervelend omdat ik mijzelf veel meer identificeerde met mijn moeder en het voor haar ook niet eerlijk vond omdat zij mij in haar eentje opvoedde en mijn vader een manipulerende lapswans was. Van mijn moeder mocht het niet want zij vond mij te jong, ik moest de hele puberteit nog door wat toch een heel proces van identiteitsvorming is en zij wilde zeker weten dat ik er nooit spijt van zou krijgen en echt bewust over deze keuze had nagedacht.Wat een wijze moeder heb jij.
Ik wilde zelf toen ik 12 was ook mijn naam veranderen, heel slecht contact en vond de naam gewoon vervelend omdat ik mijzelf veel meer identificeerde met mijn moeder en het voor haar ook niet eerlijk vond omdat zij mij in haar eentje opvoedde en mijn vader een manipulerende lapswans was. Van mijn moeder mocht het niet want zij vond mij te jong, ik moest de hele puberteit nog door wat toch een heel proces van identiteitsvorming is en zij wilde zeker weten dat ik er nooit spijt van zou krijgen en echt bewust over deze keuze had nagedacht.Wat een wijze moeder heb jij.
Ga in therapie!
vrijdag 15 oktober 2010 om 15:48
quote:Elizaar schreef op 15 oktober 2010 @ 12:40:
@ Poezewoes en Dubiootje: denken jullie dat jullie andere mensen zouden zijn als jullie zouden zijn opgegroeid met de naam Smit (ik roep maar wat, ben een enorme fan van jan
Ja, dan zou ik me zeker wel anders voelen, omdat mijn hele familie anders heet. De lading van een achternaam is verbonden met de mensen die hem dragen. Als een achternaam niet belangrijk was, zou hij ook niet veranderd hoeven te worden. Natuurlijk bepaalt die niet wie je bent, maar hij is wel een deel van je identiteit.
Ik had het er laatst nog met anderen over. Ik vond destijds dat mijn kinderen de achternaam van hun vader moesten krijgen, omdat mijn band met hen vanzelf duidelijk en aanwezig was (je baart ze tenslotte) en die met de vader wordt bevestigd en naar buiten gebracht in de achternaam. Ik bekende dat ik nu wel eens denk: "Had ik ze maar mijn naam gegeven..." Die anderen vonden het juist goed dat de kinderen zijn naam hadden, juist omdat er vanwege de scheiding meer afstand met hem is. (Voor alle duidelijkheid: hij is ook niet bepaald een ideaal rolmodel.) De gedeelde achternaam geeft dan toch een deel verbondenheid.
Ik kan goed begrijpen dat een kind dat helemaal geen verbondenheid voelt, zoals de zoon van Breezerananas, die naam wil veranderen. Ik zou zelf alleen erg huiverig zijn om hierin mee te gaan als het kind nog zo jong is (hoe weet hij eigenlijk dat dat kan, een naamsverandering? Is hij daar zelf achteraan gegaan?). Om de redenen die Elizaars moeder haar gaf, en omdat ik bang zou zijn dat de kinderen het doen om mij een plezier te doen. Zoals iemand anders hier schreef, zou dat "stiekem" ook best een reden voor mij kunnen zijn om daarin toe te stemmen, dus daar wil ik voor waken.
@ Poezewoes en Dubiootje: denken jullie dat jullie andere mensen zouden zijn als jullie zouden zijn opgegroeid met de naam Smit (ik roep maar wat, ben een enorme fan van jan
Ja, dan zou ik me zeker wel anders voelen, omdat mijn hele familie anders heet. De lading van een achternaam is verbonden met de mensen die hem dragen. Als een achternaam niet belangrijk was, zou hij ook niet veranderd hoeven te worden. Natuurlijk bepaalt die niet wie je bent, maar hij is wel een deel van je identiteit.
Ik had het er laatst nog met anderen over. Ik vond destijds dat mijn kinderen de achternaam van hun vader moesten krijgen, omdat mijn band met hen vanzelf duidelijk en aanwezig was (je baart ze tenslotte) en die met de vader wordt bevestigd en naar buiten gebracht in de achternaam. Ik bekende dat ik nu wel eens denk: "Had ik ze maar mijn naam gegeven..." Die anderen vonden het juist goed dat de kinderen zijn naam hadden, juist omdat er vanwege de scheiding meer afstand met hem is. (Voor alle duidelijkheid: hij is ook niet bepaald een ideaal rolmodel.) De gedeelde achternaam geeft dan toch een deel verbondenheid.
Ik kan goed begrijpen dat een kind dat helemaal geen verbondenheid voelt, zoals de zoon van Breezerananas, die naam wil veranderen. Ik zou zelf alleen erg huiverig zijn om hierin mee te gaan als het kind nog zo jong is (hoe weet hij eigenlijk dat dat kan, een naamsverandering? Is hij daar zelf achteraan gegaan?). Om de redenen die Elizaars moeder haar gaf, en omdat ik bang zou zijn dat de kinderen het doen om mij een plezier te doen. Zoals iemand anders hier schreef, zou dat "stiekem" ook best een reden voor mij kunnen zijn om daarin toe te stemmen, dus daar wil ik voor waken.
Ga in therapie!
vrijdag 15 oktober 2010 om 15:58
quote:breezerananas schreef op 15 oktober 2010 @ 12:09:
Dubiootje....ik zeg niet dat hij zich niet verbonden MOET voelen, maar hij wil zich niet verbonden voelen.
Een kind gaat als het wat ouder wordt vragen naar de reden waarom hij zijn biologische vader niet meer ziet. Toen hij jonger was heb ik destijds verteld dat zijn "echte" vader te ziek was om hem te kunnen zien. Nu hij wat ouder is vertel ik hem, op zijn eigen verzoek, meer over de werkelijke redenen.
Een kind van deze leeftijd krijgt een eigen mening over het feit dat z'n "echte" vader nooit moeite doet om te proberen het contact weer op te starten. Hij zegt daarom dan ook zelf dat iemand die geen moeite voor hem doet, het niet waard is om zijn vader te blijven. Hij voelt zich er zelfs behoorlijk gepikeerd over en is daarom zelf gaan vragen waarom hij ook geen ...... kan heten, net zoals ik en mijn man.
Ik snap hem daarin heel goed, waarom zou je een achternaam moeten blijven dragen van een man die je nooit meer ziet/wil zien. Dat DNA kan niet veranderd worden, maar een identiteit wel. Als je ook vanaf je 3e niet meer door de man in kwestie opgevoed wordt, is er van die gezamenlijke identiteit ook maar weinig over naar mijn mening.
Mijn zoon weet waar hij vandaan komt, hoe de vork in de steel zit, dus dat heb ik nooit voor hem vezwegen. Het is zijn eigen keus om anders te willen weten en ok.... daar ben ik niet rouwig om.
Ik kan me dat echt goed voorstellen. Het is ook heel wrang als je je kind alleen opvoedt, en later samen met een andere man die de vaderrol op zich neemt, en het blijft de naam van zijn vader dragen. Ik kan ook goed begrijpen dat je zoon, nu hij wat ouder wordt, zich zelf een mening vormt over zijn vader. Dan is het niet zo gek dat hij de man die hem zo ruw heeft afgewezen, ook afwijst. En wat mooi dat er dan zoiets symbolisch bestaat als een achternaam, waarmee je aan iedereen kan laten zien dat je niet bij je vader hoort, maar bij je moeder en stiefvader.
Ik vind dat allemaal heel begrijpelijk, maar simpel is het niet. Er kan heel wat meer in het koppie van je zoon omgaan dan afwijzing van zijn vader. Hij is voor de helft wie hij is vanwege zijn vader. Zonder zijn vader zou hij er zelfs helemaal niet zijn. Door zijn vader volledig af te wijzen - zonder dat hij hem kent - wijst hij in feite een deel van zichzelf af.
Ik zou me zorgen maken dat hem dat later gaat opbreken. Het is niet iets om makkelijk overheen te stappen, zelfs als er een heel fijne vaderfiguur is. Een vaderfiguur kan alles doen wat een vader hoort te doen, maar is niet de vader. De pijn van de afwijzing door je (biologische) vader wordt daardoor misschien minder, maar gaat er niet mee weg. Jij bent erg stellig dat hij zijn vader nooit meer wil zien (... en stiekem ben je daar misschien ook niet rouwig om). Ik denk dat dat niet zo zeker is. Goede kans dat hij als hij volwassen is alsnog naar antwoorden gaat zoeken.
Dubiootje....ik zeg niet dat hij zich niet verbonden MOET voelen, maar hij wil zich niet verbonden voelen.
Een kind gaat als het wat ouder wordt vragen naar de reden waarom hij zijn biologische vader niet meer ziet. Toen hij jonger was heb ik destijds verteld dat zijn "echte" vader te ziek was om hem te kunnen zien. Nu hij wat ouder is vertel ik hem, op zijn eigen verzoek, meer over de werkelijke redenen.
Een kind van deze leeftijd krijgt een eigen mening over het feit dat z'n "echte" vader nooit moeite doet om te proberen het contact weer op te starten. Hij zegt daarom dan ook zelf dat iemand die geen moeite voor hem doet, het niet waard is om zijn vader te blijven. Hij voelt zich er zelfs behoorlijk gepikeerd over en is daarom zelf gaan vragen waarom hij ook geen ...... kan heten, net zoals ik en mijn man.
Ik snap hem daarin heel goed, waarom zou je een achternaam moeten blijven dragen van een man die je nooit meer ziet/wil zien. Dat DNA kan niet veranderd worden, maar een identiteit wel. Als je ook vanaf je 3e niet meer door de man in kwestie opgevoed wordt, is er van die gezamenlijke identiteit ook maar weinig over naar mijn mening.
Mijn zoon weet waar hij vandaan komt, hoe de vork in de steel zit, dus dat heb ik nooit voor hem vezwegen. Het is zijn eigen keus om anders te willen weten en ok.... daar ben ik niet rouwig om.
Ik kan me dat echt goed voorstellen. Het is ook heel wrang als je je kind alleen opvoedt, en later samen met een andere man die de vaderrol op zich neemt, en het blijft de naam van zijn vader dragen. Ik kan ook goed begrijpen dat je zoon, nu hij wat ouder wordt, zich zelf een mening vormt over zijn vader. Dan is het niet zo gek dat hij de man die hem zo ruw heeft afgewezen, ook afwijst. En wat mooi dat er dan zoiets symbolisch bestaat als een achternaam, waarmee je aan iedereen kan laten zien dat je niet bij je vader hoort, maar bij je moeder en stiefvader.
Ik vind dat allemaal heel begrijpelijk, maar simpel is het niet. Er kan heel wat meer in het koppie van je zoon omgaan dan afwijzing van zijn vader. Hij is voor de helft wie hij is vanwege zijn vader. Zonder zijn vader zou hij er zelfs helemaal niet zijn. Door zijn vader volledig af te wijzen - zonder dat hij hem kent - wijst hij in feite een deel van zichzelf af.
Ik zou me zorgen maken dat hem dat later gaat opbreken. Het is niet iets om makkelijk overheen te stappen, zelfs als er een heel fijne vaderfiguur is. Een vaderfiguur kan alles doen wat een vader hoort te doen, maar is niet de vader. De pijn van de afwijzing door je (biologische) vader wordt daardoor misschien minder, maar gaat er niet mee weg. Jij bent erg stellig dat hij zijn vader nooit meer wil zien (... en stiekem ben je daar misschien ook niet rouwig om). Ik denk dat dat niet zo zeker is. Goede kans dat hij als hij volwassen is alsnog naar antwoorden gaat zoeken.
Ga in therapie!
vrijdag 15 oktober 2010 om 16:04
quote:Elizaar schreef op 15 oktober 2010 @ 12:40:
Identiteit zit toch in heel veel dingen en hoeft toch niet naamsgebonden te zijn. Zoals ik net ook al schreef, ik zeg nu dat een naam er niet zo toe doet maar waarom heb ik dan toch al die moeite gedaan? Onder andere omdat ik het zinloos vind om de naam te dragen van mijn vader, een man die nul komma nul heeft gedaan om ook maar iets van een positieve vaderrol te vervullen. Dat heeft toch mijn identiteit gevormd en niet zijn achternaam? Ik vind het onzin dat hij kan zeggen dat ik zijn dochter ben omdat ik zijn naam draag, ik gunde hem dat niet meer en zoals ik al eerder zei, dat heeft niks te maken met wraak willen nemen, dan had ik wel aangifte gedaan, maar met hele andere dingen.Ik begrijp wat je bedoelt, je had dus blijkbaar heel negatieve gevoelens bij die naam. Ik denk dat je moeder het goed aangepakt heeft door je de beslissing te laten uitstellen tot je volwassen was. Je wist dat het tijdelijk was en daardoor kon je eroverheen stappen. Ik vind 12 jaar erg jong om de banden met je vader door te snijden... want al was het geen wraakactie, zo klinkt het wel wat je beschrijft. Of toch in elk geval jezelf van je vader distantiëren.
Identiteit zit toch in heel veel dingen en hoeft toch niet naamsgebonden te zijn. Zoals ik net ook al schreef, ik zeg nu dat een naam er niet zo toe doet maar waarom heb ik dan toch al die moeite gedaan? Onder andere omdat ik het zinloos vind om de naam te dragen van mijn vader, een man die nul komma nul heeft gedaan om ook maar iets van een positieve vaderrol te vervullen. Dat heeft toch mijn identiteit gevormd en niet zijn achternaam? Ik vind het onzin dat hij kan zeggen dat ik zijn dochter ben omdat ik zijn naam draag, ik gunde hem dat niet meer en zoals ik al eerder zei, dat heeft niks te maken met wraak willen nemen, dan had ik wel aangifte gedaan, maar met hele andere dingen.Ik begrijp wat je bedoelt, je had dus blijkbaar heel negatieve gevoelens bij die naam. Ik denk dat je moeder het goed aangepakt heeft door je de beslissing te laten uitstellen tot je volwassen was. Je wist dat het tijdelijk was en daardoor kon je eroverheen stappen. Ik vind 12 jaar erg jong om de banden met je vader door te snijden... want al was het geen wraakactie, zo klinkt het wel wat je beschrijft. Of toch in elk geval jezelf van je vader distantiëren.
Ga in therapie!
vrijdag 15 oktober 2010 om 16:26
Dubiootje......hij heeft de term naamswijziging natuurlijk niet van zichzelf. Maar op het moment dat hij zelf vroeg waarom hij niet net zoals mij en zijn (stief)vader kon heten, ben ik daar achteraan gegaan en heb dit met hem besproken.
Het ene kind van 12 is de andere niet en als je zou weten hoe stellig hij hierin is zou je er wllicht anders over denken.
Heb hem ook gezegd dat als hij een stukje ouder is (een jaar of 18) en dus wat meer voor zichzelf kan opkomen, hij dan alsnog helemaal zelf moet weten of hij het contact met z'n wettige vader weer eens wil opzoeken.
Ben net bezig geweest met een bezwaarschrift, waar ik mijn zoon ook van op de hoogte hou en hij zei letterlijk: "Als het nou nog niet lukt dan zal ik hem zelf wel eens even flink de waarheid vertellen".
Vond dat aan de ene kant wel schattig, maar hij wil het gewoon
zo graag !!
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het goed dat er strenge regels zijn voor naamswijziging, er zijn genoeg vrouwen die hun ex zomaar om niets een hak willen zetten. Maar ik vind ook dat aanvragen per situatie bekeken moeten worden en niet zomaar alleen de regeltjes toepassen.
Het ene kind van 12 is de andere niet en als je zou weten hoe stellig hij hierin is zou je er wllicht anders over denken.
Heb hem ook gezegd dat als hij een stukje ouder is (een jaar of 18) en dus wat meer voor zichzelf kan opkomen, hij dan alsnog helemaal zelf moet weten of hij het contact met z'n wettige vader weer eens wil opzoeken.
Ben net bezig geweest met een bezwaarschrift, waar ik mijn zoon ook van op de hoogte hou en hij zei letterlijk: "Als het nou nog niet lukt dan zal ik hem zelf wel eens even flink de waarheid vertellen".
Vond dat aan de ene kant wel schattig, maar hij wil het gewoon
zo graag !!
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het goed dat er strenge regels zijn voor naamswijziging, er zijn genoeg vrouwen die hun ex zomaar om niets een hak willen zetten. Maar ik vind ook dat aanvragen per situatie bekeken moeten worden en niet zomaar alleen de regeltjes toepassen.
vrijdag 15 oktober 2010 om 16:38
Ik beweer ook niet dat ik kan beoordelen hoe jouw zoon hierin staat, Breezerananas, jij kent hem een stuk beter dan ik Ik wilde alleen duidelijk maken dat het niet altijd voor de hand ligt om de (onbewuste) motieven van een kind in te schatten. Het is toch best een lastige situatie voor je zoon, en voor jou lijkt me dat er ook allerlei gevoelens meespelen als het om je ex gaat. Het lijkt me niet makkelijk om die er helemaal buiten te laten.
Ga in therapie!
vrijdag 15 oktober 2010 om 16:49
Ondertekening door beide ouders
Heeft u als ouders beiden het gezag over uw kind, dan moet u beiden het verzoek ondertekenen om de achternaam van uw kind te wijzigen. Wanneer één ouder het verzoek niet ondertekent en later blijkt dat deze ouder niet instemt met het verzoek, wijst het ministerie van Justitie het verzoek af. Deze voorwaarde geldt zowel voor een kind jonger dan 12 jaar als voor een kind van 12 jaar of ouder.
Verzoek naamswijziging kind van 12 jaar en ouder
Is uw kind 12 jaar of ouder, dan is toewijzing van een verzoek tot naamswijziging alleen mogelijk als uw kind daar zelf mee instemt. Wanneer één van beide ouders bezwaren tegen de naamswijziging heeft en niet akkoord gaat, wordt uw kind van deze bezwaren op de hoogte gesteld. Stemt uw kind hierna nog steeds in met het verzoek, dan volgt toewijzing van het verzoek.
Dit komt van de site van de overheid. Als jullie niet beiden het verzoek hebben getekend en de niet tekenende gezaghebbende maakt bezwaar, wordt het in eerste instantie afgewezen. Je kunt in beroep tegen het afwijzen. Is een kind ouder dan 12 jaar, dan moet het kind instemmen. Maar maakt een van de ouders bezwaar, dan moet het kind eerst reageren op de bezwaren. Wil het kind alsnog dat de achternaam gewijzigd wordt, dan wordt het verzoek toegewezen.
Zo te lezen volgt men de normale procedure.
Heeft u als ouders beiden het gezag over uw kind, dan moet u beiden het verzoek ondertekenen om de achternaam van uw kind te wijzigen. Wanneer één ouder het verzoek niet ondertekent en later blijkt dat deze ouder niet instemt met het verzoek, wijst het ministerie van Justitie het verzoek af. Deze voorwaarde geldt zowel voor een kind jonger dan 12 jaar als voor een kind van 12 jaar of ouder.
Verzoek naamswijziging kind van 12 jaar en ouder
Is uw kind 12 jaar of ouder, dan is toewijzing van een verzoek tot naamswijziging alleen mogelijk als uw kind daar zelf mee instemt. Wanneer één van beide ouders bezwaren tegen de naamswijziging heeft en niet akkoord gaat, wordt uw kind van deze bezwaren op de hoogte gesteld. Stemt uw kind hierna nog steeds in met het verzoek, dan volgt toewijzing van het verzoek.
Dit komt van de site van de overheid. Als jullie niet beiden het verzoek hebben getekend en de niet tekenende gezaghebbende maakt bezwaar, wordt het in eerste instantie afgewezen. Je kunt in beroep tegen het afwijzen. Is een kind ouder dan 12 jaar, dan moet het kind instemmen. Maar maakt een van de ouders bezwaar, dan moet het kind eerst reageren op de bezwaren. Wil het kind alsnog dat de achternaam gewijzigd wordt, dan wordt het verzoek toegewezen.
Zo te lezen volgt men de normale procedure.
vrijdag 15 oktober 2010 om 18:00
quote:dubiootje schreef op 15 oktober 2010 @ 16:04:
[...]
Ik begrijp wat je bedoelt, je had dus blijkbaar heel negatieve gevoelens bij die naam. Ik denk dat je moeder het goed aangepakt heeft door je de beslissing te laten uitstellen tot je volwassen was. Je wist dat het tijdelijk was en daardoor kon je eroverheen stappen. Ik vind 12 jaar erg jong om de banden met je vader door te snijden... want al was het geen wraakactie, zo klinkt het wel wat je beschrijft. Of toch in elk geval jezelf van je vader distantiëren.
Ja mijn moeder is een heule verstandige vrouw Ik ben het ook met haar eens hoor. Het is nogal wat, een naam veranderen. T komt er een beetje op neer dat je je vader probeert uit te gummen. Een van haar angsten was ook dat ze mij teveel zou hebben beïnvloed en dat ik haar later verwijten zou kunnen maken dat zij het contact tussen mij en mijn vader bemoeilijkt zou hebben. Voor zichzelf had ze het gevoel van als ze (ik dus ) 18 is, is ze verstandig genoeg om hier zelf een bewuste keuze in te maken en is het wel duidelijk dat het geen bevlieging was zonder de invloed van gierende puberhormonen. Ik vind haar redenering nog steeds heel knap, mijn vader heeft mijn moeder ernstig geestelijk mishandeld dus ze had op een gigantische manier via mij wraak kunnen nemen en in plaats daarvan heeft ze altijd geprobeerd contact tussen mij en mijn vader te stimuleren (tot in den treure toe, ik heb zelf wel het contact rond mijn 12e vrijwel verbroken. tenminste sinds mijn 12e ben ik nooit meer met hem dagjes meegeweest wat voor die tijd nog wel zo was).
Ik had trouwens niet zozeer negatieve gevoelens bij die naam (what's in a name) maar meer dat er door mijn naam een permanente link was tussen mij en mijn vader. Hij heeft zoch nooit als een vader gedragen, ik heb behoorlijk onder hem te lijden gehad en op een gegeven moment heb ik besloten dat ik beter was dan dat en hem op een bepaalde manier het recht ontnomen mijn vader te zijn door die naamswijziging omdat hij het gewoon niet verdiende zich mijn vader te noemen. Hier klinkt misschien heel veel kwaadheid uit maar ik denk meer dat het te maken had met dat ik mij door hem onbegrepen voelde en hij heel manipulatief was (is) waardoor ik altijd het gevoel had een slechte dochter te zijn. Dat gezinsgevoel had ik wel bij mijn moeder en ik was er ook echt trots op dat zij mijn moeder was (is).
[...]
Ik begrijp wat je bedoelt, je had dus blijkbaar heel negatieve gevoelens bij die naam. Ik denk dat je moeder het goed aangepakt heeft door je de beslissing te laten uitstellen tot je volwassen was. Je wist dat het tijdelijk was en daardoor kon je eroverheen stappen. Ik vind 12 jaar erg jong om de banden met je vader door te snijden... want al was het geen wraakactie, zo klinkt het wel wat je beschrijft. Of toch in elk geval jezelf van je vader distantiëren.
Ja mijn moeder is een heule verstandige vrouw Ik ben het ook met haar eens hoor. Het is nogal wat, een naam veranderen. T komt er een beetje op neer dat je je vader probeert uit te gummen. Een van haar angsten was ook dat ze mij teveel zou hebben beïnvloed en dat ik haar later verwijten zou kunnen maken dat zij het contact tussen mij en mijn vader bemoeilijkt zou hebben. Voor zichzelf had ze het gevoel van als ze (ik dus ) 18 is, is ze verstandig genoeg om hier zelf een bewuste keuze in te maken en is het wel duidelijk dat het geen bevlieging was zonder de invloed van gierende puberhormonen. Ik vind haar redenering nog steeds heel knap, mijn vader heeft mijn moeder ernstig geestelijk mishandeld dus ze had op een gigantische manier via mij wraak kunnen nemen en in plaats daarvan heeft ze altijd geprobeerd contact tussen mij en mijn vader te stimuleren (tot in den treure toe, ik heb zelf wel het contact rond mijn 12e vrijwel verbroken. tenminste sinds mijn 12e ben ik nooit meer met hem dagjes meegeweest wat voor die tijd nog wel zo was).
Ik had trouwens niet zozeer negatieve gevoelens bij die naam (what's in a name) maar meer dat er door mijn naam een permanente link was tussen mij en mijn vader. Hij heeft zoch nooit als een vader gedragen, ik heb behoorlijk onder hem te lijden gehad en op een gegeven moment heb ik besloten dat ik beter was dan dat en hem op een bepaalde manier het recht ontnomen mijn vader te zijn door die naamswijziging omdat hij het gewoon niet verdiende zich mijn vader te noemen. Hier klinkt misschien heel veel kwaadheid uit maar ik denk meer dat het te maken had met dat ik mij door hem onbegrepen voelde en hij heel manipulatief was (is) waardoor ik altijd het gevoel had een slechte dochter te zijn. Dat gezinsgevoel had ik wel bij mijn moeder en ik was er ook echt trots op dat zij mijn moeder was (is).
vrijdag 15 oktober 2010 om 18:20
Breezer,
Te lezen uit jou post zijn jullie niet over 1 nacht ijs gegaan.
Ik zou zeggen luister naar jouw zoon!
Ik was pas 22 toen ik eindelijk mijn naam had gewijzigt, jemig ik had niks met de naam van een man die er nooit voor mij was.
Die man die nooit naar mij omkeek bah en dan steeds daar maar aan te worden herrinert doormiddel van zo'n afgerijselijke naam.
Jaren heeft het mij dwars gezeten en bijna niemand wist hoe ik in het echt heette.
Je id dat zit in je, dat word mede gevormd door de mensen om je heen, tuurlijk liggen er dingen vast in je dna, maar jeetje als een naam je zo in de weg staat zoals bij mij verander dat dan, want mij ware identiteit is pas geboren op de dag dat ik de brief kreeg dat mijn naam officieel was gewijzigd.
Te lezen uit jou post zijn jullie niet over 1 nacht ijs gegaan.
Ik zou zeggen luister naar jouw zoon!
Ik was pas 22 toen ik eindelijk mijn naam had gewijzigt, jemig ik had niks met de naam van een man die er nooit voor mij was.
Die man die nooit naar mij omkeek bah en dan steeds daar maar aan te worden herrinert doormiddel van zo'n afgerijselijke naam.
Jaren heeft het mij dwars gezeten en bijna niemand wist hoe ik in het echt heette.
Je id dat zit in je, dat word mede gevormd door de mensen om je heen, tuurlijk liggen er dingen vast in je dna, maar jeetje als een naam je zo in de weg staat zoals bij mij verander dat dan, want mij ware identiteit is pas geboren op de dag dat ik de brief kreeg dat mijn naam officieel was gewijzigd.
vrijdag 15 oktober 2010 om 18:22
Ik kom er op terug, ik heb wel negatieve gevoelens bij de naam. Als ik nu denk Elizaam Pom (zoals vroeger) en nu Elizaar Pompom dan krijg ik bij Pom echt een beetje de kriebels. Ook al is het maar een naam, als ik m ergens zie staan dan denk ik gewoon aan mijn vader en dat is gewoon onprettig. Het is gewoon niet leuk om de achternaam te dragen van iemand voor wie je bang bent. Maar goed dat wil niet zeggen dat ik Ananasbreezer niet aanraad om het op een iets latere leeftijd te regelen maar ik ken het gevoel wel.
vrijdag 15 oktober 2010 om 18:37
zaterdag 16 oktober 2010 om 00:07
Botervliegje....dit stuk heb ik dus ook gelezen in de brochure naamswijziging en aan de hand daarvan begrepen dat de wens van een kind van 12 doorslaggevend is in de toekenning van een wijziging achternaam.
Maar...helaas.....wij lezen dit verkeerd. Wij lezen namelijk wat wij willen lezen (volgens een frontdeskoffice-medewerkster van het Ministerie van Justitie). Botervliegje....ben jij ook bezig met een wijziging achternaam zodat jij dit ook WIL lezen...of lees jij gewoon net zoals iedereen anders wat ik dacht te lezen ??
Misskatie....ik weet niet waar jouw humeur vandaan komt, maar ik neem aan dat jouw reactie niet serieus genomen hoeft te worden !
Elizaar....wij kunnen natuurlijk ook wachten totdat mijn zoon wat ouder is, maar ik denk dat kosten v.w.b. wijziging diploma's, bankrekeningen, paspoort en noem maar op, ongeveer dezelfde zijn als de kosten als ik nu de doorzet via gerechtelijke procedures. Vind het overigens heel fijn eens van jou de kant van ook een kind die ooit in die situatie heeft gezeten te lezen.
Dubio: het is idd moeilijk om je eigen gevoelens er buiten te houden. Ik had ook niets liever gehad dan dat mijn zoon en zijn vader een normaal contact hadden gehad. Ik heb er ook werkelijk alles aan gedaan. Tijdens zijn drugsproblemen voorgesteld dat de omgangsregeling opnieuw opgestart zou worden in het bijzijn van ex-partners ouders....maar ja...als die aangeven dat ze het wekelijks bezoekje aan hun camping belangrijker vinden dan een bezoekje van hun kleinzoon, dan houdt het op een gegeven moment toch op wat mij betreft.
Als ik (en een rechter en de Raad Kinderbescherming) het niet veilig achten dat mijn zoon alleen in het bijzijn van vader verkeerd, de vader geen moeite doet om dit te ontzenuwen en daardoor er al meer dan 5 jaar geen contact meer is, heeft (zoals Elizaar ook al zo duidelijk aangaf) vader in mijn ogen zijn rechten op een vaderschap en achternaam verspeeld. Zoals mijn zoon zelf zegt: Hij heeft het voor zichzelf verpest.
Misschien dat er later ooit de behoefte komt van mijn zoon's kant om weer contact te zoeken met zijn wettige vader. Dat zou kunnen (zoals hijzelf nu reageert pertinent niet, maar je weet nooit). Nou ja....dat zoeken ze dan later zelf maar uit. Al ruim twee jaar heeft mijn kind de behoefte aan onze achternaam, hij voelt zich niet prettig bij de officiële achternaam en wil gewoon ook qua naam bij de rest van het gezin horen. Is het dan gek dat ik als moeder dit probeer voor elkaar te krijgen ?!
Maar...helaas.....wij lezen dit verkeerd. Wij lezen namelijk wat wij willen lezen (volgens een frontdeskoffice-medewerkster van het Ministerie van Justitie). Botervliegje....ben jij ook bezig met een wijziging achternaam zodat jij dit ook WIL lezen...of lees jij gewoon net zoals iedereen anders wat ik dacht te lezen ??
Misskatie....ik weet niet waar jouw humeur vandaan komt, maar ik neem aan dat jouw reactie niet serieus genomen hoeft te worden !
Elizaar....wij kunnen natuurlijk ook wachten totdat mijn zoon wat ouder is, maar ik denk dat kosten v.w.b. wijziging diploma's, bankrekeningen, paspoort en noem maar op, ongeveer dezelfde zijn als de kosten als ik nu de doorzet via gerechtelijke procedures. Vind het overigens heel fijn eens van jou de kant van ook een kind die ooit in die situatie heeft gezeten te lezen.
Dubio: het is idd moeilijk om je eigen gevoelens er buiten te houden. Ik had ook niets liever gehad dan dat mijn zoon en zijn vader een normaal contact hadden gehad. Ik heb er ook werkelijk alles aan gedaan. Tijdens zijn drugsproblemen voorgesteld dat de omgangsregeling opnieuw opgestart zou worden in het bijzijn van ex-partners ouders....maar ja...als die aangeven dat ze het wekelijks bezoekje aan hun camping belangrijker vinden dan een bezoekje van hun kleinzoon, dan houdt het op een gegeven moment toch op wat mij betreft.
Als ik (en een rechter en de Raad Kinderbescherming) het niet veilig achten dat mijn zoon alleen in het bijzijn van vader verkeerd, de vader geen moeite doet om dit te ontzenuwen en daardoor er al meer dan 5 jaar geen contact meer is, heeft (zoals Elizaar ook al zo duidelijk aangaf) vader in mijn ogen zijn rechten op een vaderschap en achternaam verspeeld. Zoals mijn zoon zelf zegt: Hij heeft het voor zichzelf verpest.
Misschien dat er later ooit de behoefte komt van mijn zoon's kant om weer contact te zoeken met zijn wettige vader. Dat zou kunnen (zoals hijzelf nu reageert pertinent niet, maar je weet nooit). Nou ja....dat zoeken ze dan later zelf maar uit. Al ruim twee jaar heeft mijn kind de behoefte aan onze achternaam, hij voelt zich niet prettig bij de officiële achternaam en wil gewoon ook qua naam bij de rest van het gezin horen. Is het dan gek dat ik als moeder dit probeer voor elkaar te krijgen ?!
zaterdag 16 oktober 2010 om 12:07
quote:breezerananas schreef op 15 oktober 2010 @ 12:17:
Shahla....denk idd dat het bij jou meespeelde dat het ene kind al wel jouw achternaam had. Ze vinden dan het belang van een eenduidige gezinssituatie (ofzoiets) zwaar wegen.
Het 'grappige' is dat dit niet als reden werd aangevoerd dat ze het fiat gaven voor de naamswijziging.
quote:Het is bij mij wrs ook van zijn kant alleen maar tijdrekken,
Hij is even 'wakker geschud'. 'O ja, ik had nog een kind en die gaan ze mijn achternaam afpakken? Ik dacht het ff niet. Daar ga ik een stokje voor steken'. Misschien denkt hij wel dat als hij 'nee' zegt het helemaal niet doorgaat.
quote:hij onderneemt verder toch ook geen stappen om weer contact te krijgen. begrijpelijk, want met zijn "staat van dienst" is er wrs geen rechter die dit in het belang van het kind ziet.
Dat zal de reden vast niet zijn dat hij geen contact heeft. Zijn drugs leven keeps him busy. Geen tijd voor zoiets 'banaals' als je kinderen. Het is hem waarschijnlijk teveel moeite de gang naar de rechter te maken.
quote:Ik ga nu dus toch maar die gang naar de rechter maken in de hoop dat hij daar wel op een hoorzitting moet komen en aan de tand gevoeld kan worden over zijn misstappen en uit kan leggen waarom zijn kind balengrijk genoeg is om zijn achternaam niet weg te willen geven, maar onbelangrijk genoeg om hem weer te willen zien !!
Zijn misstappen doen er eigenlijk niet toe als het om naamswijziging gaat. Daar speelt enkel en vooral dat het in het belang van het kind is dat hij een andere achternaam krijgt.
Als je dát hard kan maken, krijgt jouw kind echt wel zijn naamswijziging. In principe wordt hij nu elke dag geconfronteerd door die achternaam dat hij een vader heeft die niet naar hem omkijkt. Lijkt me niet goed voor een kind.
Shahla....denk idd dat het bij jou meespeelde dat het ene kind al wel jouw achternaam had. Ze vinden dan het belang van een eenduidige gezinssituatie (ofzoiets) zwaar wegen.
Het 'grappige' is dat dit niet als reden werd aangevoerd dat ze het fiat gaven voor de naamswijziging.
quote:Het is bij mij wrs ook van zijn kant alleen maar tijdrekken,
Hij is even 'wakker geschud'. 'O ja, ik had nog een kind en die gaan ze mijn achternaam afpakken? Ik dacht het ff niet. Daar ga ik een stokje voor steken'. Misschien denkt hij wel dat als hij 'nee' zegt het helemaal niet doorgaat.
quote:hij onderneemt verder toch ook geen stappen om weer contact te krijgen. begrijpelijk, want met zijn "staat van dienst" is er wrs geen rechter die dit in het belang van het kind ziet.
Dat zal de reden vast niet zijn dat hij geen contact heeft. Zijn drugs leven keeps him busy. Geen tijd voor zoiets 'banaals' als je kinderen. Het is hem waarschijnlijk teveel moeite de gang naar de rechter te maken.
quote:Ik ga nu dus toch maar die gang naar de rechter maken in de hoop dat hij daar wel op een hoorzitting moet komen en aan de tand gevoeld kan worden over zijn misstappen en uit kan leggen waarom zijn kind balengrijk genoeg is om zijn achternaam niet weg te willen geven, maar onbelangrijk genoeg om hem weer te willen zien !!
Zijn misstappen doen er eigenlijk niet toe als het om naamswijziging gaat. Daar speelt enkel en vooral dat het in het belang van het kind is dat hij een andere achternaam krijgt.
Als je dát hard kan maken, krijgt jouw kind echt wel zijn naamswijziging. In principe wordt hij nu elke dag geconfronteerd door die achternaam dat hij een vader heeft die niet naar hem omkijkt. Lijkt me niet goed voor een kind.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 oktober 2010 om 12:15
quote:Zanne schreef op 15 oktober 2010 @ 15:06:
[...]
Sorry dat ik offtopic ga.
Wij 'spraken'elkaar laatst op de blog van Nynke over de woensdagavondfilm.
Die film die jij wou zien over Kelly van Beverly Hills heet volgens mij niet 'Lies of the hart, the story of Laurie Kellog' zoals jij zei, maar volgens mij heet die film 'Star'.
Ik las dat je die graag wilde zien.
Hoop dat het de goede is:
http://www.youtube.com/watch?v=6ESWYH-aH_UIk ken deze film maar bij de blog ging het om een meisje (Kelly) die slecht behandeld werd door haar man Bruce. Dat was de titel van de film die ik noemde en die was waargebeurd. Deze, Star, volgens mij niet, toch? (Sorry voor offtopic)
[...]
Sorry dat ik offtopic ga.
Wij 'spraken'elkaar laatst op de blog van Nynke over de woensdagavondfilm.
Die film die jij wou zien over Kelly van Beverly Hills heet volgens mij niet 'Lies of the hart, the story of Laurie Kellog' zoals jij zei, maar volgens mij heet die film 'Star'.
Ik las dat je die graag wilde zien.
Hoop dat het de goede is:
http://www.youtube.com/watch?v=6ESWYH-aH_UIk ken deze film maar bij de blog ging het om een meisje (Kelly) die slecht behandeld werd door haar man Bruce. Dat was de titel van de film die ik noemde en die was waargebeurd. Deze, Star, volgens mij niet, toch? (Sorry voor offtopic)
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 oktober 2010 om 12:21
Ik wil toch nog even benadrukken dat ik vind dat hier teveel ervan uitgegaan wordt dat een kind een verlengstuk van zijn ouders is. Dat is niet zo. Een kind krijgt wel deels van vader en moeder zijn DNA maar in principe creëer je een nieuw mens. Niet een helft van een vader. En dan zou 'die helft' ook nog enkel in de achternaam door moeten schemeren, want zo is het hoe mannen c.q. 'vaders' die er zo mee omgaan ook redeneren?
Ineens betekent die achternaam heel wat. Zelfs een halve identiteit van een kind. Ik vind dat klinkklare kolder.
Ten eerste is de identiteit van een kind al meegegeven bij het maken van het kind. Het tweede deel kun je meegeven door een rol te spelen in het leven van je kind. Als dat laatste wegvalt, moet je het niet vervolgens gaan gooien op een achternaam. Dan is het meer in het belang van vader dat die achternaam blijft dan in het belang van het kind.
Ineens betekent die achternaam heel wat. Zelfs een halve identiteit van een kind. Ik vind dat klinkklare kolder.
Ten eerste is de identiteit van een kind al meegegeven bij het maken van het kind. Het tweede deel kun je meegeven door een rol te spelen in het leven van je kind. Als dat laatste wegvalt, moet je het niet vervolgens gaan gooien op een achternaam. Dan is het meer in het belang van vader dat die achternaam blijft dan in het belang van het kind.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 oktober 2010 om 14:00
Ten eerste is de identiteit van een kind al meegegeven bij het maken van het kind. Het tweede deel kun je meegeven door een rol te spelen in het leven van je kind. Als dat laatste wegvalt, moet je het niet vervolgens gaan gooien op een achternaam. Dan is het meer in het belang van vader dat die achternaam blijft dan in het belang van het kind.
Shahla, dat is precies wat ik bedoel. Vader zijn is meer dan dezelfde achternaam hebben. Waarom zou je als vader willen vasthouden aan die achternaam terwijl je verder totaal geen contact meer met je kind wil of de moeite niet doet om het weer te laten lukken ????
@Kakelvers: Toen mijn zoon begon over die achternaam heb ik uiteraard uitgelegd hoe dat zat. Zijn vraag was toen (in mijn ogen terecht): "Waarom moet ik iemands achternaam dragen waar ik helemaal niks meer mee heb, die ik nooit meer zie en die ik ook nooit meer wil zien ?". Ik zou idd liegen als ik zeg dat ik hier niet blij mee zou zijn. Maar het is pertinent niet gepushed door mij. Dat ik snel actie ben gaan ondernemen heeft te maken met het feit dat ik hoopte dat alles geregeld zou zijn voordat hij naar de Middelbare zou gaan. Op de basisschool werkten ze gewoon mee dat hij al onze achternaam gebruikte, maar wist niet wat ze op de Middelbare zouden doen (gelukkig werken die ook mee, maar dat wist ik toen nog niet).
Je hebt het ook over de omgangsregeling. Op het moment dat ik aan heb gegeven dat ik de omgang ivm veiligheid van mijn zoon niet door kon laten gaan, heeft hij na 3 maanden pas voor het eerst gereageerd dmv een telefoontje. Na 3 maanden !!!!! Toen ik heb gezegd dat ik hierover alleen contact via een advocaat wilde heeft het vervolgens nog ruim 2 jaar geduurd voordat hij een poging waagde via een rechtszaak. Die heeft hij verloren omdat hij niet wilde meewerken aan drugstesten en aangaf dat hij het normaal vond om bier te drinken achter het stuur waar zijn zoon bij zat en drugs te gebruiken in huis op moment dat zoon boven ligt te slapen.
Voordat ik die omgangsregeling introk heb ik voorgesteld om de omgang door te laten gaan maar dan wel in het bijzijn van mijn ex z'n ouders. Ook dat werkte niet, die ouders vonden andere bezigheden (campingbezoek) belangrijker dan de omgang tussen hun zoon met zijn zoon. I
Dus......waarom zou ik mijn zoon in godsnaam contact op moeten laten zoeken met zijn wettige vader ? Ik heb alleen bij hem aangegeven dat hij later misschien toch nog nieuwsgierig wordt naar zijn wettige vader en dat als hij oud genoeg is, ik hem hierin niet in de weg zal staan, dat die keuze aan hem zelf is.
Shahla, dat is precies wat ik bedoel. Vader zijn is meer dan dezelfde achternaam hebben. Waarom zou je als vader willen vasthouden aan die achternaam terwijl je verder totaal geen contact meer met je kind wil of de moeite niet doet om het weer te laten lukken ????
@Kakelvers: Toen mijn zoon begon over die achternaam heb ik uiteraard uitgelegd hoe dat zat. Zijn vraag was toen (in mijn ogen terecht): "Waarom moet ik iemands achternaam dragen waar ik helemaal niks meer mee heb, die ik nooit meer zie en die ik ook nooit meer wil zien ?". Ik zou idd liegen als ik zeg dat ik hier niet blij mee zou zijn. Maar het is pertinent niet gepushed door mij. Dat ik snel actie ben gaan ondernemen heeft te maken met het feit dat ik hoopte dat alles geregeld zou zijn voordat hij naar de Middelbare zou gaan. Op de basisschool werkten ze gewoon mee dat hij al onze achternaam gebruikte, maar wist niet wat ze op de Middelbare zouden doen (gelukkig werken die ook mee, maar dat wist ik toen nog niet).
Je hebt het ook over de omgangsregeling. Op het moment dat ik aan heb gegeven dat ik de omgang ivm veiligheid van mijn zoon niet door kon laten gaan, heeft hij na 3 maanden pas voor het eerst gereageerd dmv een telefoontje. Na 3 maanden !!!!! Toen ik heb gezegd dat ik hierover alleen contact via een advocaat wilde heeft het vervolgens nog ruim 2 jaar geduurd voordat hij een poging waagde via een rechtszaak. Die heeft hij verloren omdat hij niet wilde meewerken aan drugstesten en aangaf dat hij het normaal vond om bier te drinken achter het stuur waar zijn zoon bij zat en drugs te gebruiken in huis op moment dat zoon boven ligt te slapen.
Voordat ik die omgangsregeling introk heb ik voorgesteld om de omgang door te laten gaan maar dan wel in het bijzijn van mijn ex z'n ouders. Ook dat werkte niet, die ouders vonden andere bezigheden (campingbezoek) belangrijker dan de omgang tussen hun zoon met zijn zoon. I
Dus......waarom zou ik mijn zoon in godsnaam contact op moeten laten zoeken met zijn wettige vader ? Ik heb alleen bij hem aangegeven dat hij later misschien toch nog nieuwsgierig wordt naar zijn wettige vader en dat als hij oud genoeg is, ik hem hierin niet in de weg zal staan, dat die keuze aan hem zelf is.
