Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 19 oktober 2010 om 23:02
quote:Juffie88 schreef op 19 oktober 2010 @ 22:59:
[...]
ja ik ook.. gun mijn ouders ook alle geluk van de wereld.. maar niet ten koste van mij.. of mijn brusjes.. en dat is op dit moment wel het geval.. t is gewoon een beetje ingewikkeld.. maar vader zou graag zien dat we met hem en zijn vriendin + kind een heel gezellig nieuw gezin worden.. en dat zit er dus echt neit in..dit dus.
[...]
ja ik ook.. gun mijn ouders ook alle geluk van de wereld.. maar niet ten koste van mij.. of mijn brusjes.. en dat is op dit moment wel het geval.. t is gewoon een beetje ingewikkeld.. maar vader zou graag zien dat we met hem en zijn vriendin + kind een heel gezellig nieuw gezin worden.. en dat zit er dus echt neit in..dit dus.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 19 oktober 2010 om 23:05
quote:Saaar schreef op 19 oktober 2010 @ 23:01:
Mijn ouders hebben hele, hele nare partners gehad.
Mensen die je je ergste vijand niet zou gunnen, laat staan je eigen ouders.
Dat is bij ons gelukkig nooit het geval geweest. Ik heb mijn stiefmoeder meteen in mijn hart gesloten. Nu is het zo dat haar bescheiden karakter daar aan heeft bijgedragen. Ze drong zich nooit op en stimuleerde mijn vader om zonder haar erbij leuke dingen met ons te doen. Mijn vader is veel gelukkiger met haar dan toen hij alleen was, hij is dus in positieve zin veranderd. En wij genieten daar ook van mee.
Het maakt veel verschil hoe de nwe partner zich opstelt.
Mijn ouders hebben hele, hele nare partners gehad.
Mensen die je je ergste vijand niet zou gunnen, laat staan je eigen ouders.
Dat is bij ons gelukkig nooit het geval geweest. Ik heb mijn stiefmoeder meteen in mijn hart gesloten. Nu is het zo dat haar bescheiden karakter daar aan heeft bijgedragen. Ze drong zich nooit op en stimuleerde mijn vader om zonder haar erbij leuke dingen met ons te doen. Mijn vader is veel gelukkiger met haar dan toen hij alleen was, hij is dus in positieve zin veranderd. En wij genieten daar ook van mee.
Het maakt veel verschil hoe de nwe partner zich opstelt.
dinsdag 19 oktober 2010 om 23:11
Ik lees ook even mee.
@Biol en Jala:
@Marels het lijkt mij wel moeilijk als je ouders gaan scheiden als je al wat ouder bent.
Ik was zelf 6 volgens mij. Kan me het moment nog wel herinneren dat mijn moeder het vertelde, maar verder niet zo goed meer.
Wat ik zelf soms moeilijk vind, is dat ik het gevoel heb dat ik niet echt een ouderlijk huis heb.
Mijn moeder is opnieuw getrouwd en mijn vader heeft al heel lang een vriendin.
Met mijn moeder en stiefvader heb ik nog samen gewoond.
Maar toch voelt het niet helemaal als thuis. Ze wonen nu in een ander huis waar ik gewoond heb en toen ze gingen trouwen zijn we ook met z'n 3en in een nieuw huis gaan wonen. Dus in een ander huis dan waar ik met mijn moeder heb gewoond.
Mijn stiefouders zijn wel aardig,maar het is nooit helemaal vertrouwd. Ik vind eigenlijk mijn stiefmoeder en stiefvader beter bij elkaar passen en dan mijn vader en moeder weer bij elkaar haha
Verder vind ik het wel jammer dat ik mijn vader naar mijn idee, niet zo heel goed ken, dat ik niet heel veel dingen over hem weet, omdat ik niet zo lang met hem samen heb gewoond zoals met mijn moeder. Simpele dingen zoals tv programma's enzo. Daar kan je wel naar vragen, maar normaal weet je dat gewoon van elkaar. Verder vieren we ook niet vaak feestdagen enzo samen.
Ik heb zelf wel het idee dat dit ook wel door mijn stiefmoeder tegen wordt gehouden,maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Wat ik ook enorm irritant vind, is zoals een poos geleden, ik had mijn vader aan de telefoon gesproken, hij zou nog foto's van mijn dochtertje maken, heeft hij bij zoon ook gedaan. En hij klonk er heel leuk over. Later belt stiefmoeder, om te zeggen dat mijn vader het niet ziet zitten en dat het niet uitkomt. Omdat hij te veel aan zijn hoofd heeft. Grrr, en het stomme is dat ik er dan ook niet naar durf te vragen. Dus misschien weet mijn vader wel niks van het telefoontje.
Nou sorry heel verhaal, wel fijn om even op te schrijven.
Herkennen jullie het gevoel van niet echt een ouderlijk huis hebben?
@Biol en Jala:
@Marels het lijkt mij wel moeilijk als je ouders gaan scheiden als je al wat ouder bent.
Ik was zelf 6 volgens mij. Kan me het moment nog wel herinneren dat mijn moeder het vertelde, maar verder niet zo goed meer.
Wat ik zelf soms moeilijk vind, is dat ik het gevoel heb dat ik niet echt een ouderlijk huis heb.
Mijn moeder is opnieuw getrouwd en mijn vader heeft al heel lang een vriendin.
Met mijn moeder en stiefvader heb ik nog samen gewoond.
Maar toch voelt het niet helemaal als thuis. Ze wonen nu in een ander huis waar ik gewoond heb en toen ze gingen trouwen zijn we ook met z'n 3en in een nieuw huis gaan wonen. Dus in een ander huis dan waar ik met mijn moeder heb gewoond.
Mijn stiefouders zijn wel aardig,maar het is nooit helemaal vertrouwd. Ik vind eigenlijk mijn stiefmoeder en stiefvader beter bij elkaar passen en dan mijn vader en moeder weer bij elkaar haha
Verder vind ik het wel jammer dat ik mijn vader naar mijn idee, niet zo heel goed ken, dat ik niet heel veel dingen over hem weet, omdat ik niet zo lang met hem samen heb gewoond zoals met mijn moeder. Simpele dingen zoals tv programma's enzo. Daar kan je wel naar vragen, maar normaal weet je dat gewoon van elkaar. Verder vieren we ook niet vaak feestdagen enzo samen.
Ik heb zelf wel het idee dat dit ook wel door mijn stiefmoeder tegen wordt gehouden,maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Wat ik ook enorm irritant vind, is zoals een poos geleden, ik had mijn vader aan de telefoon gesproken, hij zou nog foto's van mijn dochtertje maken, heeft hij bij zoon ook gedaan. En hij klonk er heel leuk over. Later belt stiefmoeder, om te zeggen dat mijn vader het niet ziet zitten en dat het niet uitkomt. Omdat hij te veel aan zijn hoofd heeft. Grrr, en het stomme is dat ik er dan ook niet naar durf te vragen. Dus misschien weet mijn vader wel niks van het telefoontje.
Nou sorry heel verhaal, wel fijn om even op te schrijven.
Herkennen jullie het gevoel van niet echt een ouderlijk huis hebben?
woensdag 20 oktober 2010 om 09:38
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 09:16:
goedemorgen allemaal.. we hebben er een nachtje over kunnen slapen..
Ja en het blijft een mooi topic. Net even alles bijgelezen en wat een herkenning zeg!
t is toch wel bijzonder wat een verschil het maakt of je ouders gaan scheiden als je nog een kind bent of als je al volwassen bent.. je kijkt er toch anders tegenaan.
Ja inderdaad, je maakt het toch heel anders mee.
En ik ben bang dat het nu weer heel anders zal zijn nu ik moeder word.. De ouders van mijn vriend zijn gescheiden toen hij 1 was, vervolgens is zijn moder hertrouwd en heeft ze nog 2 kinderen gekregen (mijn vriend is met hun opgegroeid, en beschouwt hun vader als zijn stiefvader) en toen weer gescheiden.. Nu heeft ze een nieuwe vriend.
We hadden het er laatst over dat er dus zo'n 5 'setjes' zijn met oma's en opa's en stief-opa's en - oma's etc... Alleen mijn vader is nog alleen, maar daar wordt het allemaal niet minder ingewikkeld door....
Grote verschil is dat iedereen van mijn vriends kant volwassen met elkaar om kan gaan, mijn ouders kunnen dat nog steeds niet..
goedemorgen allemaal.. we hebben er een nachtje over kunnen slapen..
Ja en het blijft een mooi topic. Net even alles bijgelezen en wat een herkenning zeg!
t is toch wel bijzonder wat een verschil het maakt of je ouders gaan scheiden als je nog een kind bent of als je al volwassen bent.. je kijkt er toch anders tegenaan.
Ja inderdaad, je maakt het toch heel anders mee.
En ik ben bang dat het nu weer heel anders zal zijn nu ik moeder word.. De ouders van mijn vriend zijn gescheiden toen hij 1 was, vervolgens is zijn moder hertrouwd en heeft ze nog 2 kinderen gekregen (mijn vriend is met hun opgegroeid, en beschouwt hun vader als zijn stiefvader) en toen weer gescheiden.. Nu heeft ze een nieuwe vriend.
We hadden het er laatst over dat er dus zo'n 5 'setjes' zijn met oma's en opa's en stief-opa's en - oma's etc... Alleen mijn vader is nog alleen, maar daar wordt het allemaal niet minder ingewikkeld door....
Grote verschil is dat iedereen van mijn vriends kant volwassen met elkaar om kan gaan, mijn ouders kunnen dat nog steeds niet..
woensdag 20 oktober 2010 om 10:30
Wat vervelend Juffie. Mijn ouders kunnen gelukkig wel weer met elkaar door 1 deur. Dat heeft na de scheiding wel 9 jaar geduurd trouwens. Nu komen ze weer op verjaardagen van ons en mijn stiefmoeder gaat gewoon mee. Trouwens mijn vader is na de scheiding eerst jaren alleen geweest.
Mijn vader heeft me wel eens gezegd dat hij er geen behoefte aan heeft om 'gezellig' met mijn moeder te babbelen, en toen zei ik dat ik dat helemaal niet verwacht. Dat ze elkaar weer dulden en de sfeer goed is, vind ik het belangrijkste.
Het enige dat ik vervelend vind is dat mijn moeder zo dwangmatig met de feestdagen omgaat. Zij is bang om achtergesteld te worden bij mijn vader en wil al in sept. weten wat we met kerst gaan doen. Het liefst vult zij voor ons in hoe we de kerstdagen het meest 'eerlijk' kunnen verdelen. Ik wil dat per jaar bekijken. Bovendien heb ik ook nog een schoonfamilie. Eig heb ik 3 kerstdagen nodig om iedereen een plezier te doen.
Dan voel ik me door haar geclaimd en daar verzet ik me tegen.
Mijn vader gaat hier gelukkig ontspannen mee om.
Mijn vader heeft me wel eens gezegd dat hij er geen behoefte aan heeft om 'gezellig' met mijn moeder te babbelen, en toen zei ik dat ik dat helemaal niet verwacht. Dat ze elkaar weer dulden en de sfeer goed is, vind ik het belangrijkste.
Het enige dat ik vervelend vind is dat mijn moeder zo dwangmatig met de feestdagen omgaat. Zij is bang om achtergesteld te worden bij mijn vader en wil al in sept. weten wat we met kerst gaan doen. Het liefst vult zij voor ons in hoe we de kerstdagen het meest 'eerlijk' kunnen verdelen. Ik wil dat per jaar bekijken. Bovendien heb ik ook nog een schoonfamilie. Eig heb ik 3 kerstdagen nodig om iedereen een plezier te doen.
Dan voel ik me door haar geclaimd en daar verzet ik me tegen.
Mijn vader gaat hier gelukkig ontspannen mee om.
woensdag 20 oktober 2010 om 10:46
quote:wereldmeid schreef op 20 oktober 2010 @ 10:30:
Dat ze elkaar weer dulden en de sfeer goed is, vind ik het belangrijkste.
Eig heb ik 3 kerstdagen nodig om iedereen een plezier te doen.
Ik ook.. alleen kunnen ze dta dus niet.. ze vinden allebei dat ze zichzelf jaren aan de kant hebben gezet voor ons.. (de kinderen) en halen dat nu in.. zijn heel egocentrisch..
ik heb ook een aantakl grote momenten die er aan komen.. vbijvoorbeeld afstuderen, maar ik vraag me af hoe ik dat goed ga laten verlopen.. en ik hoef mijn stiefmoeders daar niet bij te hebben.. maar dat wordt me dan wel weer kwalijk genomen..:S
Dat ze elkaar weer dulden en de sfeer goed is, vind ik het belangrijkste.
Eig heb ik 3 kerstdagen nodig om iedereen een plezier te doen.
Ik ook.. alleen kunnen ze dta dus niet.. ze vinden allebei dat ze zichzelf jaren aan de kant hebben gezet voor ons.. (de kinderen) en halen dat nu in.. zijn heel egocentrisch..
ik heb ook een aantakl grote momenten die er aan komen.. vbijvoorbeeld afstuderen, maar ik vraag me af hoe ik dat goed ga laten verlopen.. en ik hoef mijn stiefmoeders daar niet bij te hebben.. maar dat wordt me dan wel weer kwalijk genomen..:S
woensdag 20 oktober 2010 om 10:53
Dat vind ik heel erg Juffie, dat je ouders zeggen dat ze zich jaren aan de kant hebben gezet voor jullie. Dat was hun eigen keuze hoor! Ik vind het moreel niet kunnen om je kinderen zo'n 'schuld' op de schouders te leggen. Kinderen hebben toch geen invloed op dit soort dingen.
Mijn moeder heeft 20 jaar thuis gezeten om voor ons te zorgen toen we opgroeiden, maar dat heeft ze ons nooit voor de voeten gegooid. Het was haar keuze. Dat ze vervolgens na de scheiding niet direct aan het werk kon komen, was daar een vervelend gevolg van.
Mijn moeder heeft 20 jaar thuis gezeten om voor ons te zorgen toen we opgroeiden, maar dat heeft ze ons nooit voor de voeten gegooid. Het was haar keuze. Dat ze vervolgens na de scheiding niet direct aan het werk kon komen, was daar een vervelend gevolg van.
woensdag 20 oktober 2010 om 10:55
ja is ook triest.. maar goed.. mijn moeder is nu dus uit de kast.. dus kan me voorstellen dat het voelde alsof ze zichzelf voorbij is gelopen. Maar inderdaad.. dat was hun keuze..
en mijn vader belt me alleen als het voor hem nodig is.. niet voor mij.. zoals toen ik heel ziek was.. (twee weken terug) belt hij niet om te vrgaen hoe het is.. toen hij hoorde dat t waarschijnkijk een levervirus was belde hij om te vragen hoe besmettelijk t is.. dus.. erg gezellig!
en mijn vader belt me alleen als het voor hem nodig is.. niet voor mij.. zoals toen ik heel ziek was.. (twee weken terug) belt hij niet om te vrgaen hoe het is.. toen hij hoorde dat t waarschijnkijk een levervirus was belde hij om te vragen hoe besmettelijk t is.. dus.. erg gezellig!
woensdag 20 oktober 2010 om 14:08
Marels, ik vind het fijn dat je dit topic geopend heb. Mijn ouders zijn nl. ook gescheiden en ik heb het daar ook moeilijk mee. Niet eens zozeer met de scheiding zelf maar meer met de gevolgen daarvan.
Mijn ouders zijn zo'n drie jaar geleden gescheiden. Ze waren toen allebei al ruim in de zestig. De scheiding kwam niet als een verrassing. Het is een langdurig proces geweest waarin mijn moeder steeds een stapje verder ging. Eerst bv. allebei een eigen slaapkamer in huis, mijn moeder die steeds meer alleen dingen ging doen enz.
Voor mijn moeder is mijn vader eigenlijk een blok aan haar been geworden die haar voor haar gevoel belemmerde in het doen wat zij wilde. Hij gaf haar alle ruimte om haar ding te doen maar toch was dat voor haar niet genoeg en zijn ze uiteindelijk toch gescheiden.
Mijn vader woont nog steeds in het huis waar we als gezin ook gewoond hebben en mijn moeder heeft een flat in dezelfde stad.
Ze hebben nog steeds contact met elkaar. Mijn vader vindt het allemaal nog steeds verdrietig. Hij houdt nog steeds van mijn moeder en is nu in de 70 en alleen. Dat is toch niet zoals hij het zich voorgesteld had. Hij redt het verder prima maar is heel druk met de gewone dagelijkse dingen als schoonmaken en wat gaan we vandaag weer eten. Dit kost hem veel energie.
Met mijn moeder gaat het prima. Ze is erg gelukkig geworden en geniet van haar leven. Dit vind ik ook oprecht fijn voor haar.
Wat ik het allermoeilijkst vind is dat mijn moeder sinds anderhalf jaar een nieuwe vriend heeft. Die vriend heeft een dochter met man en kinderen die heel gek zijn op mijn moeder. Zij is echt een moeder/oma figuur voor hen.
Mijn moeder wil heel graag dat haar vriend ook echt opgenomen wordt in onze familie maar ik heb daar zo'n verschrikkelijke weerstand tegen.
Bij verjaardagen, sinterklaas en bv kerst komen mijn ouders samen naar mijn huis. Dit vind ik heel erg waardevol. Dan zijn we dus als gezin weer bij elkaar. Mijn moeder koopt bv. ook de cadeautjes die de kinderen krijgen en ze krijgen ze dan van opa en oma.
Voor mijn vader is het moeilijk om mijn moeder met haar vriend te zien en ik ben bang dat als ik de vriend van mijn moeder toelaat in ons gezin dat dat samen komen van mijn ouders dan voorbij is. En ik wil gewoon niet de situatie krijgen dat ik dan straks bv. een kerstdag ga doorbrengen met mijn moeder en haar "nieuwe familie" want dat is zo gezellig en dan nog een dag met mijn vader. Of dat mijn vader zich erg ongemakkelijk voelt op een verjaardag omdat de vriend van mijn moeder er ook bij is.
Mijn ouders zijn zo'n drie jaar geleden gescheiden. Ze waren toen allebei al ruim in de zestig. De scheiding kwam niet als een verrassing. Het is een langdurig proces geweest waarin mijn moeder steeds een stapje verder ging. Eerst bv. allebei een eigen slaapkamer in huis, mijn moeder die steeds meer alleen dingen ging doen enz.
Voor mijn moeder is mijn vader eigenlijk een blok aan haar been geworden die haar voor haar gevoel belemmerde in het doen wat zij wilde. Hij gaf haar alle ruimte om haar ding te doen maar toch was dat voor haar niet genoeg en zijn ze uiteindelijk toch gescheiden.
Mijn vader woont nog steeds in het huis waar we als gezin ook gewoond hebben en mijn moeder heeft een flat in dezelfde stad.
Ze hebben nog steeds contact met elkaar. Mijn vader vindt het allemaal nog steeds verdrietig. Hij houdt nog steeds van mijn moeder en is nu in de 70 en alleen. Dat is toch niet zoals hij het zich voorgesteld had. Hij redt het verder prima maar is heel druk met de gewone dagelijkse dingen als schoonmaken en wat gaan we vandaag weer eten. Dit kost hem veel energie.
Met mijn moeder gaat het prima. Ze is erg gelukkig geworden en geniet van haar leven. Dit vind ik ook oprecht fijn voor haar.
Wat ik het allermoeilijkst vind is dat mijn moeder sinds anderhalf jaar een nieuwe vriend heeft. Die vriend heeft een dochter met man en kinderen die heel gek zijn op mijn moeder. Zij is echt een moeder/oma figuur voor hen.
Mijn moeder wil heel graag dat haar vriend ook echt opgenomen wordt in onze familie maar ik heb daar zo'n verschrikkelijke weerstand tegen.
Bij verjaardagen, sinterklaas en bv kerst komen mijn ouders samen naar mijn huis. Dit vind ik heel erg waardevol. Dan zijn we dus als gezin weer bij elkaar. Mijn moeder koopt bv. ook de cadeautjes die de kinderen krijgen en ze krijgen ze dan van opa en oma.
Voor mijn vader is het moeilijk om mijn moeder met haar vriend te zien en ik ben bang dat als ik de vriend van mijn moeder toelaat in ons gezin dat dat samen komen van mijn ouders dan voorbij is. En ik wil gewoon niet de situatie krijgen dat ik dan straks bv. een kerstdag ga doorbrengen met mijn moeder en haar "nieuwe familie" want dat is zo gezellig en dan nog een dag met mijn vader. Of dat mijn vader zich erg ongemakkelijk voelt op een verjaardag omdat de vriend van mijn moeder er ook bij is.
woensdag 20 oktober 2010 om 14:13
quote:coos schreef op 20 oktober 2010 @ 14:08:
Marels, ik vind het fijn dat je dit topic geopend heb. Mijn ouders zijn nl. ook gescheiden en ik heb het daar ook moeilijk mee. Niet eens zozeer met de scheiding zelf maar meer met de gevolgen daarvan.
Mijn ouders zijn zo'n drie jaar geleden gescheiden. Ze waren toen allebei al ruim in de zestig. De scheiding kwam niet als een verrassing. Het is een langdurig proces geweest waarin mijn moeder steeds een stapje verder ging. Eerst bv. allebei een eigen slaapkamer in huis, mijn moeder die steeds meer alleen dingen ging doen enz.
Voor mijn moeder is mijn vader eigenlijk een blok aan haar been geworden die haar voor haar gevoel belemmerde in het doen wat zij wilde. Hij gaf haar alle ruimte om haar ding te doen maar toch was dat voor haar niet genoeg en zijn ze uiteindelijk toch gescheiden.
Mijn vader woont nog steeds in het huis waar we als gezin ook gewoond hebben en mijn moeder heeft een flat in dezelfde stad.
Ze hebben nog steeds contact met elkaar. Mijn vader vindt het allemaal nog steeds verdrietig. Hij houdt nog steeds van mijn moeder en is nu in de 70 en alleen. Dat is toch niet zoals hij het zich voorgesteld had. Hij redt het verder prima maar is heel druk met de gewone dagelijkse dingen als schoonmaken en wat gaan we vandaag weer eten. Dit kost hem veel energie.
Met mijn moeder gaat het prima. Ze is erg gelukkig geworden en geniet van haar leven. Dit vind ik ook oprecht fijn voor haar.
Wat ik het allermoeilijkst vind is dat mijn moeder sinds anderhalf jaar een nieuwe vriend heeft. Die vriend heeft een dochter met man en kinderen die heel gek zijn op mijn moeder. Zij is echt een moeder/oma figuur voor hen.
Mijn moeder wil heel graag dat haar vriend ook echt opgenomen wordt in onze familie maar ik heb daar zo'n verschrikkelijke weerstand tegen.
Bij verjaardagen, sinterklaas en bv kerst komen mijn ouders samen naar mijn huis. Dit vind ik heel erg waardevol. Dan zijn we dus als gezin weer bij elkaar. Mijn moeder koopt bv. ook de cadeautjes die de kinderen krijgen en ze krijgen ze dan van opa en oma.
Voor mijn vader is het moeilijk om mijn moeder met haar vriend te zien en ik ben bang dat als ik de vriend van mijn moeder toelaat in ons gezin dat dat samen komen van mijn ouders dan voorbij is. En ik wil gewoon niet de situatie krijgen dat ik dan straks bv. een kerstdag ga doorbrengen met mijn moeder en haar "nieuwe familie" want dat is zo gezellig en dan nog een dag met mijn vader. Of dat mijn vader zich erg ongemakkelijk voelt op een verjaardag omdat de vriend van mijn moeder er ook bij is.
De kerst zoal jij ze kent is sowieso voorbij ben ik bang.
Je kunt om de reden die jij noemt niet de vriend van je moeder weigeren. Hij hoort nu bij je moeder en je zult dat toch moeten accepteren.
Marels, ik vind het fijn dat je dit topic geopend heb. Mijn ouders zijn nl. ook gescheiden en ik heb het daar ook moeilijk mee. Niet eens zozeer met de scheiding zelf maar meer met de gevolgen daarvan.
Mijn ouders zijn zo'n drie jaar geleden gescheiden. Ze waren toen allebei al ruim in de zestig. De scheiding kwam niet als een verrassing. Het is een langdurig proces geweest waarin mijn moeder steeds een stapje verder ging. Eerst bv. allebei een eigen slaapkamer in huis, mijn moeder die steeds meer alleen dingen ging doen enz.
Voor mijn moeder is mijn vader eigenlijk een blok aan haar been geworden die haar voor haar gevoel belemmerde in het doen wat zij wilde. Hij gaf haar alle ruimte om haar ding te doen maar toch was dat voor haar niet genoeg en zijn ze uiteindelijk toch gescheiden.
Mijn vader woont nog steeds in het huis waar we als gezin ook gewoond hebben en mijn moeder heeft een flat in dezelfde stad.
Ze hebben nog steeds contact met elkaar. Mijn vader vindt het allemaal nog steeds verdrietig. Hij houdt nog steeds van mijn moeder en is nu in de 70 en alleen. Dat is toch niet zoals hij het zich voorgesteld had. Hij redt het verder prima maar is heel druk met de gewone dagelijkse dingen als schoonmaken en wat gaan we vandaag weer eten. Dit kost hem veel energie.
Met mijn moeder gaat het prima. Ze is erg gelukkig geworden en geniet van haar leven. Dit vind ik ook oprecht fijn voor haar.
Wat ik het allermoeilijkst vind is dat mijn moeder sinds anderhalf jaar een nieuwe vriend heeft. Die vriend heeft een dochter met man en kinderen die heel gek zijn op mijn moeder. Zij is echt een moeder/oma figuur voor hen.
Mijn moeder wil heel graag dat haar vriend ook echt opgenomen wordt in onze familie maar ik heb daar zo'n verschrikkelijke weerstand tegen.
Bij verjaardagen, sinterklaas en bv kerst komen mijn ouders samen naar mijn huis. Dit vind ik heel erg waardevol. Dan zijn we dus als gezin weer bij elkaar. Mijn moeder koopt bv. ook de cadeautjes die de kinderen krijgen en ze krijgen ze dan van opa en oma.
Voor mijn vader is het moeilijk om mijn moeder met haar vriend te zien en ik ben bang dat als ik de vriend van mijn moeder toelaat in ons gezin dat dat samen komen van mijn ouders dan voorbij is. En ik wil gewoon niet de situatie krijgen dat ik dan straks bv. een kerstdag ga doorbrengen met mijn moeder en haar "nieuwe familie" want dat is zo gezellig en dan nog een dag met mijn vader. Of dat mijn vader zich erg ongemakkelijk voelt op een verjaardag omdat de vriend van mijn moeder er ook bij is.
De kerst zoal jij ze kent is sowieso voorbij ben ik bang.
Je kunt om de reden die jij noemt niet de vriend van je moeder weigeren. Hij hoort nu bij je moeder en je zult dat toch moeten accepteren.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 14:21
quote:Saaar schreef op 20 oktober 2010 @ 14:13:
[...]
De kerst zoal jij ze kent is sowieso voorbij ben ik bang.
Je kunt om de reden die jij noemt niet de vriend van je moeder weigeren. Hij hoort nu bij je moeder en je zult dat toch moeten accepteren.moeten is niet helemaal het woord.. zal voor beide alle partijen beter zijn als je hem wel accepteert.. hij wordt niet je tweede vader hé? dus heeft niets met je v ader te maken..
[...]
De kerst zoal jij ze kent is sowieso voorbij ben ik bang.
Je kunt om de reden die jij noemt niet de vriend van je moeder weigeren. Hij hoort nu bij je moeder en je zult dat toch moeten accepteren.moeten is niet helemaal het woord.. zal voor beide alle partijen beter zijn als je hem wel accepteert.. hij wordt niet je tweede vader hé? dus heeft niets met je v ader te maken..
woensdag 20 oktober 2010 om 14:35
Coos, mss is dit tegen het zere been maar ik wil het toch even kwijt. Ik vind dat het geluk van je vader niet jouw verantwoordelijkheid is. Ik vind het logisch en nobel dat je zo veel rekening houdt met zijn gevoelens maar linksom of rechtsom zullen jullie allemaal moeten accepteren dat je moeder een nwe vriend heeft. Dan pas kan iedereen verder met z'n leven.
Dat je ouders met verjaardagen samen komen is natuurlijk fijn maar het gezin van vroeger is er gewoon niet meer. Het is in mijn ogen dus slechts een 'schijnsituatie'.
Ik ga al jaren op een van de kerstdagen naar m'n moeder en de andere naar m'n vader. Sinds een paar mnd heb ik een vriend dus ook schoonouders, dus we moeten zien hoe we het dit jaar verdelen. Wrs zal ik een van mijn ouders teleurstellen.
Dat je ouders met verjaardagen samen komen is natuurlijk fijn maar het gezin van vroeger is er gewoon niet meer. Het is in mijn ogen dus slechts een 'schijnsituatie'.
Ik ga al jaren op een van de kerstdagen naar m'n moeder en de andere naar m'n vader. Sinds een paar mnd heb ik een vriend dus ook schoonouders, dus we moeten zien hoe we het dit jaar verdelen. Wrs zal ik een van mijn ouders teleurstellen.
woensdag 20 oktober 2010 om 14:41
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 14:21:
[...]
moeten is niet helemaal het woord.. zal voor beide alle partijen beter zijn als je hem wel accepteert.. hij wordt niet je tweede vader hé? dus heeft niets met je v ader te maken..
Ik zeg niet dat ze hem moet accepteren als vader figuur. Maar zeker wel als vriend van moeder.
Daar heb je als volwassen kind weinig over te zeggen, accepteren is het enigste wat je kunt doen.
En helemaal wanneer je ziet dat iemand goed is voor je ouder.
[...]
moeten is niet helemaal het woord.. zal voor beide alle partijen beter zijn als je hem wel accepteert.. hij wordt niet je tweede vader hé? dus heeft niets met je v ader te maken..
Ik zeg niet dat ze hem moet accepteren als vader figuur. Maar zeker wel als vriend van moeder.
Daar heb je als volwassen kind weinig over te zeggen, accepteren is het enigste wat je kunt doen.
En helemaal wanneer je ziet dat iemand goed is voor je ouder.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 14:55
quote:Saaar schreef op 20 oktober 2010 @ 14:41:
[...]
Ik zeg niet dat ze hem moet accepteren als vader figuur. Maar zeker wel als vriend van moeder.
Daar heb je als volwassen kind weinig over te zeggen, accepteren is het enigste wat je kunt doen.
En helemaal wanneer je ziet dat iemand goed is voor je ouder.
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
[...]
Ik zeg niet dat ze hem moet accepteren als vader figuur. Maar zeker wel als vriend van moeder.
Daar heb je als volwassen kind weinig over te zeggen, accepteren is het enigste wat je kunt doen.
En helemaal wanneer je ziet dat iemand goed is voor je ouder.
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
woensdag 20 oktober 2010 om 15:06
@Coos; ik vind dat wel logisch van je moeder. Haar vriend is een enorm groot deel van haar leven, en dan is het logisch dat ze graag haar kinderen en zijn kinderen bij elkaar heeft. Of het nu leuk is of niet, dat IS nu eenmaal de nieuwe situatie; je moeder met haar vriend en je vader alleen.
Dus hoe je het ook draait, jij (en eventuele broers en zussen) en je moeder vriend met zijn kinderen zijn min of meer haar "nieuwe familie", bij gebrek aan een beter woord.
Ik denk dat je moet accepteren dat de feestdagen zoals je die gekend hebt sowieso voorbij zijn. Want jullie gezin bestaat niet meer, niet meer in die vorm dat jij het altijd gekend hebt. En da's heel, heel klote, maar ik denk dat je je dat wel moet realiseren. Het zou jammer zijn als je de vriend van je moeder geen kans kunt geven omdat je teveel vast houdt aan iets dat toch nooit meer terug komt.
@Wereldmeid; ik herken dat hoor, van die feestdagen. Da's ook één van de dingen die ik moeilijk vind. Ik probeer nu meestal één dag naar mijn schoonouders te gaan, en de andere dag bij mijn moeder eten en 's middags bij mijn vader langs, of andersom.
En ik probeer oud en nieuw er nog wel eens als "derde" dag bij te pakken. Dus met kerst naar mijn schoonouders en moeder bijvoorbeeld, en dan oudjaar bij mijn vader. Maar ik vind het ook ellendig.
Dus hoe je het ook draait, jij (en eventuele broers en zussen) en je moeder vriend met zijn kinderen zijn min of meer haar "nieuwe familie", bij gebrek aan een beter woord.
Ik denk dat je moet accepteren dat de feestdagen zoals je die gekend hebt sowieso voorbij zijn. Want jullie gezin bestaat niet meer, niet meer in die vorm dat jij het altijd gekend hebt. En da's heel, heel klote, maar ik denk dat je je dat wel moet realiseren. Het zou jammer zijn als je de vriend van je moeder geen kans kunt geven omdat je teveel vast houdt aan iets dat toch nooit meer terug komt.
@Wereldmeid; ik herken dat hoor, van die feestdagen. Da's ook één van de dingen die ik moeilijk vind. Ik probeer nu meestal één dag naar mijn schoonouders te gaan, en de andere dag bij mijn moeder eten en 's middags bij mijn vader langs, of andersom.
En ik probeer oud en nieuw er nog wel eens als "derde" dag bij te pakken. Dus met kerst naar mijn schoonouders en moeder bijvoorbeeld, en dan oudjaar bij mijn vader. Maar ik vind het ook ellendig.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 15:06
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 14:55:
[...]
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
Dat herken ik
Maar probeer dat los te laten, het is niet jouw verantwoording.
[...]
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
Dat herken ik
Maar probeer dat los te laten, het is niet jouw verantwoording.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 15:08
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 15:06:
@Coos; ik vind dat wel logisch van je moeder. Haar vriend is een enorm groot deel van haar leven, en dan is het logisch dat ze graag haar kinderen en zijn kinderen bij elkaar heeft. Of het nu leuk is of niet, dat IS nu eenmaal de nieuwe situatie; je moeder met haar vriend en je vader alleen.
Dus hoe je het ook draait, jij (en eventuele broers en zussen) en je moeder vriend met zijn kinderen zijn min of meer haar "nieuwe familie", bij gebrek aan een beter woord.
Ik denk dat je moet accepteren dat de feestdagen zoals je die gekend hebt sowieso voorbij zijn. Want jullie gezin bestaat niet meer, niet meer in die vorm dat jij het altijd gekend hebt. En da's heel, heel klote, maar ik denk dat je je dat wel moet realiseren. Het zou jammer zijn als je de vriend van je moeder geen kans kunt geven omdat je teveel vast houdt aan iets dat toch nooit meer terug komt.
@Wereldmeid; ik herken dat hoor, van die feestdagen. Da's ook één van de dingen die ik moeilijk vind. Ik probeer nu meestal één dag naar mijn schoonouders te gaan, en de andere dag bij mijn moeder eten en 's middags bij mijn vader langs, of andersom.
En ik probeer oud en nieuw er nog wel eens als "derde" dag bij te pakken. Dus met kerst naar mijn schoonouders en moeder bijvoorbeeld, en dan oudjaar bij mijn vader. Maar ik vind het ook ellendig.
Feestdagen doen we gewoon thuis, ik heb mijn eigen gezin
We vieren het wel bij ouders, maar niet op de dagen zelf. Die zijn voor ons.
@Coos; ik vind dat wel logisch van je moeder. Haar vriend is een enorm groot deel van haar leven, en dan is het logisch dat ze graag haar kinderen en zijn kinderen bij elkaar heeft. Of het nu leuk is of niet, dat IS nu eenmaal de nieuwe situatie; je moeder met haar vriend en je vader alleen.
Dus hoe je het ook draait, jij (en eventuele broers en zussen) en je moeder vriend met zijn kinderen zijn min of meer haar "nieuwe familie", bij gebrek aan een beter woord.
Ik denk dat je moet accepteren dat de feestdagen zoals je die gekend hebt sowieso voorbij zijn. Want jullie gezin bestaat niet meer, niet meer in die vorm dat jij het altijd gekend hebt. En da's heel, heel klote, maar ik denk dat je je dat wel moet realiseren. Het zou jammer zijn als je de vriend van je moeder geen kans kunt geven omdat je teveel vast houdt aan iets dat toch nooit meer terug komt.
@Wereldmeid; ik herken dat hoor, van die feestdagen. Da's ook één van de dingen die ik moeilijk vind. Ik probeer nu meestal één dag naar mijn schoonouders te gaan, en de andere dag bij mijn moeder eten en 's middags bij mijn vader langs, of andersom.
En ik probeer oud en nieuw er nog wel eens als "derde" dag bij te pakken. Dus met kerst naar mijn schoonouders en moeder bijvoorbeeld, en dan oudjaar bij mijn vader. Maar ik vind het ook ellendig.
Feestdagen doen we gewoon thuis, ik heb mijn eigen gezin
We vieren het wel bij ouders, maar niet op de dagen zelf. Die zijn voor ons.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 15:08
woensdag 20 oktober 2010 om 15:09
woensdag 20 oktober 2010 om 15:10
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 14:55:
[...]
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
Zo kan dat idd voelen, logisch maar wel vervelend. Op die manier kom je nl. nooit uit het loyaliteitsconflict en zijn de gevolgen van een scheiding blijvend, ook als je volwassen bent. Dat betekent dat je altijd moet blijven schipperen om iedereen happy en tevreden te houden.
Ik weet nog dat mijn broer een keer een verre reis ging maken en m'n vader wilde hem wel naar Schiphol brengen want die heeft een auto. Nou mijn moeder was over de rooie want zij mocht toch zeker haar eigen zoon wel wegbrengen met de trein? Wat een heisa heeft ze er van gemaakt. Het ging niet meer om m'n broer maar om wie er zogenaamd het belangrijkste was. Daar komt bij dat dit soort dingen niet bespreekbaar zijn, ze ontkent dat ze zich aangevallen of achtergesteld voelt, maar intussen zadelt ze anderen wel met een schuldgevoel op.
[...]
ja zeker weten.. nee dat was meer een reactie op haar reactie.. voelde een beetje die angst.. loyaliteitscrisis zeg maar..
zo van.. als ik m aardig vind is dat lullig voor mijn vader..
Zo kan dat idd voelen, logisch maar wel vervelend. Op die manier kom je nl. nooit uit het loyaliteitsconflict en zijn de gevolgen van een scheiding blijvend, ook als je volwassen bent. Dat betekent dat je altijd moet blijven schipperen om iedereen happy en tevreden te houden.
Ik weet nog dat mijn broer een keer een verre reis ging maken en m'n vader wilde hem wel naar Schiphol brengen want die heeft een auto. Nou mijn moeder was over de rooie want zij mocht toch zeker haar eigen zoon wel wegbrengen met de trein? Wat een heisa heeft ze er van gemaakt. Het ging niet meer om m'n broer maar om wie er zogenaamd het belangrijkste was. Daar komt bij dat dit soort dingen niet bespreekbaar zijn, ze ontkent dat ze zich aangevallen of achtergesteld voelt, maar intussen zadelt ze anderen wel met een schuldgevoel op.
