Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 8 december 2007 om 17:56
Ik snap je Zon! Ik wil inderdaad voorkomen dat ik beloftes doe die ik niet kan nakomen. Tegelijkertijd denk ik: als ik ze niet kan beschermen, wie dan? (ik weet het antwoord hoor). Dus ja, ik volg je advies op.
Ik heb net lekker in het bos gewandeld en op een bankje gemediteerd tot het ging regenen Niet dat ik echt kan mediteren, maar ik wil het graag leren. Ik wil echt een manier leren om van binnen tot rust te komen, en meer tot mezelf te komen, letterlijk.
Mamz, weer een hobbel genomen. Zonlicht heeft (weer) gelijk. Bedenk dat het van jou moet afhangen dat je dit soort momenten goed doorstaat, niet van hoe zijn pet toevallig staat. Ik zeg dit ook even tegen mezelf.
liefs,
dubio
Ik heb net lekker in het bos gewandeld en op een bankje gemediteerd tot het ging regenen Niet dat ik echt kan mediteren, maar ik wil het graag leren. Ik wil echt een manier leren om van binnen tot rust te komen, en meer tot mezelf te komen, letterlijk.
Mamz, weer een hobbel genomen. Zonlicht heeft (weer) gelijk. Bedenk dat het van jou moet afhangen dat je dit soort momenten goed doorstaat, niet van hoe zijn pet toevallig staat. Ik zeg dit ook even tegen mezelf.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 8 december 2007 om 18:07
[quote]Elmervrouw schreef op 08 december 2007 @ 10:09:
Hoe had ik gewild dat mijn moeder reageerde (ik kan even niet zien wie het vroeg)?
Antwoord: met ECHTHEID. Dat ik kon merken dat ze geraakt was door mijn hart-uitstorten, op wat voor manier dan ook. Met échte boosheid, écht verdriet, whatever. Maar als iemand álles wat je zegt of doet langs zich laat afglijden, krijg je het gevoel dat je gek bent of niet bestaat.....
Ja, misschien reageerde ze daarom wel helemaal niet. Natuurlijk gleed het niet langs haar af, dat was maar een farce. Niet echt, inderdaad. Zij was onmachtig om te reageren, en het gaf jou een onmachtig gevoel. Wat haar redenen waren, is minder interessant dan de vraag waarom jij daardoor het gevoel krijgt dat je gek bent of niet bestaat. Heb je de bevestiging van je moeder daarvoor nodig, om te weten dat je bestaat en dat je bestaansrecht hebt? Of ben je zo ver dat je dat bestaansrecht inmiddels zelf hebt gecreëerd?
liefs,
dubio
Hoe had ik gewild dat mijn moeder reageerde (ik kan even niet zien wie het vroeg)?
Antwoord: met ECHTHEID. Dat ik kon merken dat ze geraakt was door mijn hart-uitstorten, op wat voor manier dan ook. Met échte boosheid, écht verdriet, whatever. Maar als iemand álles wat je zegt of doet langs zich laat afglijden, krijg je het gevoel dat je gek bent of niet bestaat.....
Ja, misschien reageerde ze daarom wel helemaal niet. Natuurlijk gleed het niet langs haar af, dat was maar een farce. Niet echt, inderdaad. Zij was onmachtig om te reageren, en het gaf jou een onmachtig gevoel. Wat haar redenen waren, is minder interessant dan de vraag waarom jij daardoor het gevoel krijgt dat je gek bent of niet bestaat. Heb je de bevestiging van je moeder daarvoor nodig, om te weten dat je bestaat en dat je bestaansrecht hebt? Of ben je zo ver dat je dat bestaansrecht inmiddels zelf hebt gecreëerd?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 8 december 2007 om 22:02
quote:Wat haar redenen waren, is minder interessant dan de vraag waarom jij daardoor het gevoel krijgt dat je gek bent of niet bestaat. Heb je de bevestiging van je moeder daarvoor nodig, om te weten dat je bestaat en dat je bestaansrecht hebt? Of ben je zo ver dat je dat bestaansrecht inmiddels zelf hebt gecreëerd?
Ik heb heel lang geloofd dat ik er niet mocht zijn, omdat ik niet gewenst was. Dat is wat het kind in mij geloofde. Als volwassene zeg ik: ik ben hier, dus ik mag hier zijn. En als spiritueel bewust mens zeg ik: als het niet de bedoeling was geweest dat ik hier kwam, dan was ik er niet geweest. Maar oh, wat heb ik hier veel mee geworsteld: bestaansrecht. En ik denk dat het nog wel een zwak punt is. Ik kan zelfs nu nog weleens denken: oh, mijn kinderen worden toch wel groot, doet het er wel iets toe dat ik hier ben?
Maar ik ben hier uiteindelijk natuurlijk om mijn leven te leven, écht te leven. Het gaat om mijn leven en wat ik ermee doe. Laat ik me kleinkrijgen door de shit, of overwint liefde? En dan weet ik het wel. Altijd liefde. Liefde in alle vormen en kleuren, in alle uitingen. Niet de problemen zijn belangrijk, maar wat je ermee doet.
Ik heb heel lang geloofd dat ik er niet mocht zijn, omdat ik niet gewenst was. Dat is wat het kind in mij geloofde. Als volwassene zeg ik: ik ben hier, dus ik mag hier zijn. En als spiritueel bewust mens zeg ik: als het niet de bedoeling was geweest dat ik hier kwam, dan was ik er niet geweest. Maar oh, wat heb ik hier veel mee geworsteld: bestaansrecht. En ik denk dat het nog wel een zwak punt is. Ik kan zelfs nu nog weleens denken: oh, mijn kinderen worden toch wel groot, doet het er wel iets toe dat ik hier ben?
Maar ik ben hier uiteindelijk natuurlijk om mijn leven te leven, écht te leven. Het gaat om mijn leven en wat ik ermee doe. Laat ik me kleinkrijgen door de shit, of overwint liefde? En dan weet ik het wel. Altijd liefde. Liefde in alle vormen en kleuren, in alle uitingen. Niet de problemen zijn belangrijk, maar wat je ermee doet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 8 december 2007 om 23:36
Hoi lieve Elmer,
Ja, de zin van het bestaan. We filosoferen wat af hier Het is natuurlijk wel een essentiële vraag, want als je denkt dat je bestaan zinloos is, is het erg moeilijk in jezelf te geloven. Geloof jij in het lot, of God, iets of iemand dat bepaalt hoe de dingen zijn?
Ik geloof in de mens. Ik denk dat de zin van mijn bestaan is: dat ik er ben. En dat ik gemist zou worden als ik er niet meer was. Dat ik belangrijk ben voor de mensen om me heen. Ik denk dat dat al heel veel is. Het maakt niet uit hoeveel mensen dat zijn. Het is ook veel meer dan alleen je ouders of je kinderen. Ik moet zeggen dat ik me erg vastklamp aan mijn kinderen in deze tijden, dat ik voor hen doorga. Maar ik weet dat ik voor anderen ook onmisbaar ben. Liefde, ja
Ergens weet ik dat het voor je kinderen wel uitmaakt dat je op ze wacht.
Ja, de zin van het bestaan. We filosoferen wat af hier Het is natuurlijk wel een essentiële vraag, want als je denkt dat je bestaan zinloos is, is het erg moeilijk in jezelf te geloven. Geloof jij in het lot, of God, iets of iemand dat bepaalt hoe de dingen zijn?
Ik geloof in de mens. Ik denk dat de zin van mijn bestaan is: dat ik er ben. En dat ik gemist zou worden als ik er niet meer was. Dat ik belangrijk ben voor de mensen om me heen. Ik denk dat dat al heel veel is. Het maakt niet uit hoeveel mensen dat zijn. Het is ook veel meer dan alleen je ouders of je kinderen. Ik moet zeggen dat ik me erg vastklamp aan mijn kinderen in deze tijden, dat ik voor hen doorga. Maar ik weet dat ik voor anderen ook onmisbaar ben. Liefde, ja
Ergens weet ik dat het voor je kinderen wel uitmaakt dat je op ze wacht.
Ga in therapie!
zondag 9 december 2007 om 11:52
quote:Het is natuurlijk wel een essentiële vraag, want als je denkt dat je bestaan zinloos is, is het erg moeilijk in jezelf te geloven. Geloof jij in het lot, of God, iets of iemand dat bepaalt hoe de dingen zijn?
Allereerst een goeiemorgen aan allemaal. Iseo, hoe gaat het? LillyRose? Leo, weer opgeknapt?
Leuk dat je erop ingaat, Dubio. Eens kijken hoe ik dat ga omschrijven, dat waar ik in geloof.
Ergens heb ik altijd geweten dat er 'meer' is. Als puber al, toen ik helemaal wanhopig was over het leven, me nergens mee verbonden voelde en echt aan zelfmoord dacht. Maar ik deed het niet, want ik 'wist' ergens dat ik daarmee niet van de problemen af zou zijn.
Jaren later ben ik een keer bijna gestikt in een benauwde badkamer (koolmonoxidevergiftiging) en ik weet echt niet hoe ik die badkamer uitgekomen ben, maar ik vond mezelf terug op de gang in de frisse lucht. Beduusd. En mijn vriendin, want in haar huis was het, schrok zich rot toen ik beneden kwam en dit vertelde. Zij lieten altijd de deur openstaan, maar ik natuurlijk niet hé. Hoe ben ik uit die badkamer gekomen?! Tot op de dag van vandaag weet ik het niet.
Ik beschouw mezelf als spiritueel mens, niet gebonden aan een bepaalde religie. Ik geloof dat we een ziel hebben, en dat we een persoonlijk doel hebben met ons leven. Niet vluchten uit mijn problemen, maar gaan stáán. Degene zijn die ik écht ben. Alle aangeprate troep loslaten, want dat is niet wie ik ben. Ik ken mijn hart en ik ken mijn bezieling. En dat voel ik steeds sterker en dat probeer ik neer te zetten in mijn leven. Oh, ik kan hier heel veel over schrijven, maar het is hier niet de plek, denk ik. Er is in ieder geval iets dat altijd, altijd, als een rode draad door mijn leven heeft heen gelopen, zelfs in de allermoeilijkste omstandigheden. Een vertrouwen in 'een groter geheel', of je dat nu God wilt noemen of wat dan ook.
Allereerst een goeiemorgen aan allemaal. Iseo, hoe gaat het? LillyRose? Leo, weer opgeknapt?
Leuk dat je erop ingaat, Dubio. Eens kijken hoe ik dat ga omschrijven, dat waar ik in geloof.
Ergens heb ik altijd geweten dat er 'meer' is. Als puber al, toen ik helemaal wanhopig was over het leven, me nergens mee verbonden voelde en echt aan zelfmoord dacht. Maar ik deed het niet, want ik 'wist' ergens dat ik daarmee niet van de problemen af zou zijn.
Jaren later ben ik een keer bijna gestikt in een benauwde badkamer (koolmonoxidevergiftiging) en ik weet echt niet hoe ik die badkamer uitgekomen ben, maar ik vond mezelf terug op de gang in de frisse lucht. Beduusd. En mijn vriendin, want in haar huis was het, schrok zich rot toen ik beneden kwam en dit vertelde. Zij lieten altijd de deur openstaan, maar ik natuurlijk niet hé. Hoe ben ik uit die badkamer gekomen?! Tot op de dag van vandaag weet ik het niet.
Ik beschouw mezelf als spiritueel mens, niet gebonden aan een bepaalde religie. Ik geloof dat we een ziel hebben, en dat we een persoonlijk doel hebben met ons leven. Niet vluchten uit mijn problemen, maar gaan stáán. Degene zijn die ik écht ben. Alle aangeprate troep loslaten, want dat is niet wie ik ben. Ik ken mijn hart en ik ken mijn bezieling. En dat voel ik steeds sterker en dat probeer ik neer te zetten in mijn leven. Oh, ik kan hier heel veel over schrijven, maar het is hier niet de plek, denk ik. Er is in ieder geval iets dat altijd, altijd, als een rode draad door mijn leven heeft heen gelopen, zelfs in de allermoeilijkste omstandigheden. Een vertrouwen in 'een groter geheel', of je dat nu God wilt noemen of wat dan ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 9 december 2007 om 12:47
Hoi, het gaat wel okee. Vanavond eten bij een vriendin, leuk.
Heb gisteren veel klusjes in huis gedaan die bleven liggen, van die kleine dingetjes die als ze eenmaal gedaan zijn eigenlijk fijn zijn. Oja, en nieuwe kussenhoezen gemaakt, voor op de bank in de woonkamer.
Hoe ik er tegen aan kijk?
Ik herken me in wat je schrijft, Elmer. Voel me nergens aan gebonden, maar zeker een spiritueel mens.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik leer tijdens mijn leven, met een reden.
Wil ook graag op deze manier tegen mijn leven aankijken. Het zien in een groter geheel, maar wie ik nu ben is in het hier en nu.
Ik heb bijna altijd een groot vertrouwen gehad, en de tijd dat ik dat kwijt was is ook de moeilijkste periode geweest.
Heb 'toevallige' ontmoetingen gehad die mijn leven een wending gaven. Voorgevoelens en dromen.
Ben wakker geworden terwijl er brand was, en het voelde alsof ik aan mijn haren rechtovereind in bed werd getrokken. Mijn stem kwam niet door de rook heen maar ik schreeuwde en toen wist ik ineens wat er aan de hand was.
Weet van mezelf dat ik hard werk, zeg maar dat leren, jezelf willen worden, willen groeien. Ik lees graag en ontdek nieuwe dingen, leer graag van anderen. Heb het idee dat je heel erg verbonden met iemand kunt zijn en zo samen een eindje oplopen.
Ik geloof in een balans vinden, alles mag aanwezig zijn, maar er is een evenwicht, niets is uitgesloten want alles hoort bij elkaar, is één.
Voel me erg verbonden met de natuur.
Het is iets bijzonders om de schoonheid en de rust van iets te ervaren waar je anders ook zo aan voorbij kunt gaan.
Er zijn nare dingen gebeurd, en ik ben er nog niet helemaal uit. Maar tegelijk heeft het me, na eerst die afstand, wel dicht tot mezelf gebracht.
En de relatie met anderen, niets is meer hetzelfde. Ik kan het zo waarderen als er echt iets gebeurd tijdens een gesprekje, zoals vrijdag met een klasgenoot. Even verbonden zijn, en zoals met jullie, we maken samen deze tijd door, jullie horen er nu zo bij voor mij. Ik houd daarvan, dat gevoel dat je samen bent.
Ik weet van mezelf dat ik nu elke dag weer opnieuw begin, als het gisteren moeilijk was. Ik geef niet op en voel me krachtig. Voel een reden.
Poe, kan je me nog volgen want ik kan nog veel vager hoor....
Heb gisteren veel klusjes in huis gedaan die bleven liggen, van die kleine dingetjes die als ze eenmaal gedaan zijn eigenlijk fijn zijn. Oja, en nieuwe kussenhoezen gemaakt, voor op de bank in de woonkamer.
Hoe ik er tegen aan kijk?
Ik herken me in wat je schrijft, Elmer. Voel me nergens aan gebonden, maar zeker een spiritueel mens.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik leer tijdens mijn leven, met een reden.
Wil ook graag op deze manier tegen mijn leven aankijken. Het zien in een groter geheel, maar wie ik nu ben is in het hier en nu.
Ik heb bijna altijd een groot vertrouwen gehad, en de tijd dat ik dat kwijt was is ook de moeilijkste periode geweest.
Heb 'toevallige' ontmoetingen gehad die mijn leven een wending gaven. Voorgevoelens en dromen.
Ben wakker geworden terwijl er brand was, en het voelde alsof ik aan mijn haren rechtovereind in bed werd getrokken. Mijn stem kwam niet door de rook heen maar ik schreeuwde en toen wist ik ineens wat er aan de hand was.
Weet van mezelf dat ik hard werk, zeg maar dat leren, jezelf willen worden, willen groeien. Ik lees graag en ontdek nieuwe dingen, leer graag van anderen. Heb het idee dat je heel erg verbonden met iemand kunt zijn en zo samen een eindje oplopen.
Ik geloof in een balans vinden, alles mag aanwezig zijn, maar er is een evenwicht, niets is uitgesloten want alles hoort bij elkaar, is één.
Voel me erg verbonden met de natuur.
Het is iets bijzonders om de schoonheid en de rust van iets te ervaren waar je anders ook zo aan voorbij kunt gaan.
Er zijn nare dingen gebeurd, en ik ben er nog niet helemaal uit. Maar tegelijk heeft het me, na eerst die afstand, wel dicht tot mezelf gebracht.
En de relatie met anderen, niets is meer hetzelfde. Ik kan het zo waarderen als er echt iets gebeurd tijdens een gesprekje, zoals vrijdag met een klasgenoot. Even verbonden zijn, en zoals met jullie, we maken samen deze tijd door, jullie horen er nu zo bij voor mij. Ik houd daarvan, dat gevoel dat je samen bent.
Ik weet van mezelf dat ik nu elke dag weer opnieuw begin, als het gisteren moeilijk was. Ik geef niet op en voel me krachtig. Voel een reden.
Poe, kan je me nog volgen want ik kan nog veel vager hoor....
zondag 9 december 2007 om 13:02
quote:Elmervrouw schreef op 09 december 2007 @ 11:52:
[...]
Allereerst een goeiemorgen aan allemaal. Iseo, hoe gaat het? LillyRose? Leo, weer opgeknapt?
Leuk dat je erop ingaat, Dubio. Eens kijken hoe ik dat ga omschrijven, dat waar ik in geloof.
Ergens heb ik altijd geweten dat er 'meer' is. Als puber al, toen ik helemaal wanhopig was over het leven, me nergens mee verbonden voelde en echt aan zelfmoord dacht. Maar ik deed het niet, want ik 'wist' ergens dat ik daarmee niet van de problemen af zou zijn.
Jaren later ben ik een keer bijna gestikt in een benauwde badkamer (koolmonoxidevergiftiging) en ik weet echt niet hoe ik die badkamer uitgekomen ben, maar ik vond mezelf terug op de gang in de frisse lucht. Beduusd. En mijn vriendin, want in haar huis was het, schrok zich rot toen ik beneden kwam en dit vertelde. Zij lieten altijd de deur openstaan, maar ik natuurlijk niet hé. Hoe ben ik uit die badkamer gekomen?! Tot op de dag van vandaag weet ik het niet.
Ik beschouw mezelf als spiritueel mens, niet gebonden aan een bepaalde religie. Ik geloof dat we een ziel hebben, en dat we een persoonlijk doel hebben met ons leven. Niet vluchten uit mijn problemen, maar gaan stáán. Degene zijn die ik écht ben. Alle aangeprate troep loslaten, want dat is niet wie ik ben. Ik ken mijn hart en ik ken mijn bezieling. En dat voel ik steeds sterker en dat probeer ik neer te zetten in mijn leven. Oh, ik kan hier heel veel over schrijven, maar het is hier niet de plek, denk ik. Er is in ieder geval iets dat altijd, altijd, als een rode draad door mijn leven heeft heen gelopen, zelfs in de allermoeilijkste omstandigheden. Een vertrouwen in 'een groter geheel', of je dat nu God wilt noemen of wat dan ook.
Wat heb jij veel meegemaakt Veertje. Je had bijna het leven gelaten daar in die badkamer. Ik denk dat ik wel begrijp wat je wil zeggen met die voorbeelden. Dat je erg aan het leven hangt en het gevoel hebt dat iets je vasthoudt aan dat leven.
Zou het kunnen dat jij dat zelf bent? Dat het jouw levensdrang is en jouw eigen kracht waardoor je die situaties hebt overleefd?
Ik kan het bijna niet anders verklaren als je weet dat er genoeg tieners zijn die wel zelfmoord plegen. Als er een kosmische kracht is, God of hoe je het zien wil, die die mensen tegenhoudt, zouden zij geen zelfmoord plegen.
Ik weet dat jij een heel veerkrachtig iemand bent. Een term die ik van mijn psychologe heb: veerkracht is het vermogen om met moeilijke situaties in het leven om te gaan. Het is een vermogen dat niet alle mensen bezitten. Een woord dat echt bij jou past, vind je niet, veer-kracht? Andere mensen in jouw situatie zouden er allang aan onderdoor zijn gegaan.
Resilience, heet het in het Engels. Je kan hier een test doen om te zien hoe veerkrachtig je bent.
liefs,
dubio
[...]
Allereerst een goeiemorgen aan allemaal. Iseo, hoe gaat het? LillyRose? Leo, weer opgeknapt?
Leuk dat je erop ingaat, Dubio. Eens kijken hoe ik dat ga omschrijven, dat waar ik in geloof.
Ergens heb ik altijd geweten dat er 'meer' is. Als puber al, toen ik helemaal wanhopig was over het leven, me nergens mee verbonden voelde en echt aan zelfmoord dacht. Maar ik deed het niet, want ik 'wist' ergens dat ik daarmee niet van de problemen af zou zijn.
Jaren later ben ik een keer bijna gestikt in een benauwde badkamer (koolmonoxidevergiftiging) en ik weet echt niet hoe ik die badkamer uitgekomen ben, maar ik vond mezelf terug op de gang in de frisse lucht. Beduusd. En mijn vriendin, want in haar huis was het, schrok zich rot toen ik beneden kwam en dit vertelde. Zij lieten altijd de deur openstaan, maar ik natuurlijk niet hé. Hoe ben ik uit die badkamer gekomen?! Tot op de dag van vandaag weet ik het niet.
Ik beschouw mezelf als spiritueel mens, niet gebonden aan een bepaalde religie. Ik geloof dat we een ziel hebben, en dat we een persoonlijk doel hebben met ons leven. Niet vluchten uit mijn problemen, maar gaan stáán. Degene zijn die ik écht ben. Alle aangeprate troep loslaten, want dat is niet wie ik ben. Ik ken mijn hart en ik ken mijn bezieling. En dat voel ik steeds sterker en dat probeer ik neer te zetten in mijn leven. Oh, ik kan hier heel veel over schrijven, maar het is hier niet de plek, denk ik. Er is in ieder geval iets dat altijd, altijd, als een rode draad door mijn leven heeft heen gelopen, zelfs in de allermoeilijkste omstandigheden. Een vertrouwen in 'een groter geheel', of je dat nu God wilt noemen of wat dan ook.
Wat heb jij veel meegemaakt Veertje. Je had bijna het leven gelaten daar in die badkamer. Ik denk dat ik wel begrijp wat je wil zeggen met die voorbeelden. Dat je erg aan het leven hangt en het gevoel hebt dat iets je vasthoudt aan dat leven.
Zou het kunnen dat jij dat zelf bent? Dat het jouw levensdrang is en jouw eigen kracht waardoor je die situaties hebt overleefd?
Ik kan het bijna niet anders verklaren als je weet dat er genoeg tieners zijn die wel zelfmoord plegen. Als er een kosmische kracht is, God of hoe je het zien wil, die die mensen tegenhoudt, zouden zij geen zelfmoord plegen.
Ik weet dat jij een heel veerkrachtig iemand bent. Een term die ik van mijn psychologe heb: veerkracht is het vermogen om met moeilijke situaties in het leven om te gaan. Het is een vermogen dat niet alle mensen bezitten. Een woord dat echt bij jou past, vind je niet, veer-kracht? Andere mensen in jouw situatie zouden er allang aan onderdoor zijn gegaan.
Resilience, heet het in het Engels. Je kan hier een test doen om te zien hoe veerkrachtig je bent.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 9 december 2007 om 13:23
zondag 9 december 2007 om 15:10
quote:Als er een kosmische kracht is, God of hoe je het zien wil, die die mensen tegenhoudt, zouden zij geen zelfmoord plegen.
Dat zou tegen de vrije wil van mensen ingaan. Ik weet niet of je in gidsen of helpers gelooft, maar ik geloof (voorzichtig) dat ik hulp heb gehad in die situatie - al durf ik dat hier nauwelijks hardop te zeggen. Het is in mijn beleving in ieder geval nooit, nooit een straffende of veroordelende God, of hoe je het noemen wil. God straft je niet met ziekte, ontvoering van kinderen of wat dan ook. Alles is liefde en het gaat erom om die liefde (universele liefde) te leven hier, ongeacht je omstandigheden. Om die zuiverheid in jezelf overeind te houden, wat je ook overkomt.
(Misschien kennen jullie ook het boek van Etty Hillesum, hoe zij leefde in een concentratiekamp. Zoiets bedoel ik nu ook.)
Dat zou tegen de vrije wil van mensen ingaan. Ik weet niet of je in gidsen of helpers gelooft, maar ik geloof (voorzichtig) dat ik hulp heb gehad in die situatie - al durf ik dat hier nauwelijks hardop te zeggen. Het is in mijn beleving in ieder geval nooit, nooit een straffende of veroordelende God, of hoe je het noemen wil. God straft je niet met ziekte, ontvoering van kinderen of wat dan ook. Alles is liefde en het gaat erom om die liefde (universele liefde) te leven hier, ongeacht je omstandigheden. Om die zuiverheid in jezelf overeind te houden, wat je ook overkomt.
(Misschien kennen jullie ook het boek van Etty Hillesum, hoe zij leefde in een concentratiekamp. Zoiets bedoel ik nu ook.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 9 december 2007 om 15:14
Lieve Iseo, hoi!
Ik kan het heel goed volgen! Je schrijft over dingen die ik er ook nog bij had kunnen zetten. Over de verbondenheid met natuur, alles is één, toevallige ontmoetingen of aanreikingen die een wending aan je leven geven.. ik zou heel veel méér kunnen schrijven, maar misschien moet ik gewoon nóg een boek schrijven.
(Eerlijk gezegd heb ik twee dagen geleden gedroomd over mijn uitgever en sindsdien loop ik er de hele tijd mee in mijn hoofd. Tweede manuscript is klaar, maar ja, hij vond het té spiritueel. Misschien omvormen tot spirituele roman ipv. ervaringsverhaal.)
Ik kan het heel goed volgen! Je schrijft over dingen die ik er ook nog bij had kunnen zetten. Over de verbondenheid met natuur, alles is één, toevallige ontmoetingen of aanreikingen die een wending aan je leven geven.. ik zou heel veel méér kunnen schrijven, maar misschien moet ik gewoon nóg een boek schrijven.
(Eerlijk gezegd heb ik twee dagen geleden gedroomd over mijn uitgever en sindsdien loop ik er de hele tijd mee in mijn hoofd. Tweede manuscript is klaar, maar ja, hij vond het té spiritueel. Misschien omvormen tot spirituele roman ipv. ervaringsverhaal.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 9 december 2007 om 15:34
Lieve Iseo, Dubio en Veertje
rest natuurlijk ook, maar ik reageer nu even speciaal hierop
Iseo, ik kan je volkomen volgen
Ik geloof ook dat er meer is, totaal niet geloven in een God maar er is wel meer, dit dient wel een doel. Ik vond dat toen wel heel treffend beschreven in het boek van Susan Forward.
Wat we nu doormaken is om te leren en te groeien
Zomaar toevallige ontmoetingen, voorgevoelens, soms gewoon weten wat er komt. Ik weet dat ik veel droom maar kan ze me nooit herinneren, zelfbescherming? Ik heb mezelf ooit aangeleerd om wakker te worden uit nachtmerries en nu kan ik soms "zomaar" heel onrustig wakker worden in de nacht. Het is dan ook moeilijk om mezelf weer rustig te krijgen zodat ik weer kan slapen.
rest natuurlijk ook, maar ik reageer nu even speciaal hierop
Iseo, ik kan je volkomen volgen
Ik geloof ook dat er meer is, totaal niet geloven in een God maar er is wel meer, dit dient wel een doel. Ik vond dat toen wel heel treffend beschreven in het boek van Susan Forward.
Wat we nu doormaken is om te leren en te groeien
Zomaar toevallige ontmoetingen, voorgevoelens, soms gewoon weten wat er komt. Ik weet dat ik veel droom maar kan ze me nooit herinneren, zelfbescherming? Ik heb mezelf ooit aangeleerd om wakker te worden uit nachtmerries en nu kan ik soms "zomaar" heel onrustig wakker worden in de nacht. Het is dan ook moeilijk om mezelf weer rustig te krijgen zodat ik weer kan slapen.
zondag 9 december 2007 om 22:46
quote:dubiootje schreef op 07 december 2007 @ 19:57:
Ha lieve meiden,
Ik heb vandaag gesproken met die organisatie en zij adviseren mij de kinderbescherming in te schakelen om een onderzoek in te stellen. Zij denken dat dat, óf aangifte doen bij de politie, de enige manier is om de veiligheid van de kinderen echt te garanderen.
Ik kan niet duidelijk aangeven waarom ze dit denken, bedacht ik me achteraf. Ik denk dat ze een duidelijker beeld hebben gekregen van mijn ex in het gesprek van vandaag en dat ze begrijpen dat de situatie riskant is, onder andere gezien zijn alcoholgebruik en zijn weigering hulp te zoeken of zelfs maar te erkennen dat hij onze dochter geslagen heeft.
Ik heb mijn advocaat gebeld, de stappen worden direct genomen.
Wat afschuwelijk....
Ze hebben me gelukkig duidelijk kunnen maken dat mijn redenen om deze stap te nemen zuiver zijn en dat het een kwestie is van mijn verantwoordelijkheid als ouder nemen. En dit is volgens hen alleszins een opbouwende oplossing, waarbij gekeken wordt naar het belang van de kinderen en hoe er het beste hulp kan worden gegeven in onze conflictieve situatie. Voor de duidelijkheid, ze nemen ook de thuissituatie van de kinderen onder de loep, het is dus niet een onderzoek dat gericht is tegen hun vader maar echt vóór de kinderen is bedoeld.
Ze hebben me er ook (niet geheel overbodig) aan herinnerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor een boze of overtrokken reactie van mijn ex en dat hij zich gewoon als een vader dient te gedragen. Ik was blij serieus te worden genomen. Sommige dingen kon ik niet goed uitleggen, zoals het gevoel dat ik gisteravond kreeg bij wat mijn dochter zei. Ik ken haar, ik weet waar die woorden vandaan komen. Van mijn oudste krijg ik sterk het gevoel dat ze iets achterhoudt, en dat voelt ook helemaal niet goed.
Dit heeft in elk geval tot gevolg dat er echt iets gaat gebeuren, en daar ben ik blij om (blij is niet het goede woord misschien). Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet de maatregelen durfde te nemen die nodig zijn om de kinderen te beschermen en er gebeurde iets ergs met hen. Volgens die hulpverleners is dit de beste manier om mijn kinderen te beschermen. Na dit weekend (liefst nog dit weekend maar dat vond ik te ingrijpend) vinden ze dat ik de kinderen niet meer zomaar naar hem toe moet laten gaan, maar moet nadenken over een andere oplossing (bijv. niet meer overnachten). Ik vind dit erg moeilijk maar tegelijkertijd voelt het erg goed - net zo goed als het slecht voelt dat de kinderen nu bij hem zijn. Hij is alleen met ze, met nog twee oppaskindjes erbij. De laatste keer dat ik hem in die situatie sprak, was hij rond half 10 straalbezopen en waren alle kinderen nog op
liefs,
dubio
Dubio, ben net bezig met 'bijlezen', kom ik dit tegen. Ik kan me voorstellen hoe het voelt, maar volgens mij doe je het echt heel goed. Het gaat hier tenslotte om de kinderen, niet omdat jij je ex een hak wilt zetten. Je laat de kinderen (met angst voor wat er kan gebeuren) toch naar vader gaan, omdat hij hun vader is... Laat dat onderzoek maar plaatsvinden! Je schrijft dat je 'blij' bent dat er iets gaat gebeuren, en ook al is dat niet het goede woord, lijkt mij wel duidelijk wat je bedoelt.
Sterkte met hetgeen er nu allemaal gaat gebeuren, ik denk dat er veel op je af gaat komen; gaat hier ook gebeuren; waarschijnlijk start bij ons het onderzoek binnen 4 weken zo ongeveer...en dan nog eens 3-4 maanden eer het is afgerond. Gesprekken met beide ouders, gesprekken met de kinderen, en in mijn geval (weet niet hoe het bij jou is..) ook gesprekken met de hulpverleners.
Zal blij zijn als alles achter de rug is, maar hoe het advies van de Raad zal uitvallen??? Geen idee, kan ook een uitspraak zijn, waar ik helemaal niet blij mee ben. En dit kan voor jou ook zo zijn...Zullen we maar hopen op een goede afloop?
Liefs,
Nicole
Ha lieve meiden,
Ik heb vandaag gesproken met die organisatie en zij adviseren mij de kinderbescherming in te schakelen om een onderzoek in te stellen. Zij denken dat dat, óf aangifte doen bij de politie, de enige manier is om de veiligheid van de kinderen echt te garanderen.
Ik kan niet duidelijk aangeven waarom ze dit denken, bedacht ik me achteraf. Ik denk dat ze een duidelijker beeld hebben gekregen van mijn ex in het gesprek van vandaag en dat ze begrijpen dat de situatie riskant is, onder andere gezien zijn alcoholgebruik en zijn weigering hulp te zoeken of zelfs maar te erkennen dat hij onze dochter geslagen heeft.
Ik heb mijn advocaat gebeld, de stappen worden direct genomen.
Wat afschuwelijk....
Ze hebben me gelukkig duidelijk kunnen maken dat mijn redenen om deze stap te nemen zuiver zijn en dat het een kwestie is van mijn verantwoordelijkheid als ouder nemen. En dit is volgens hen alleszins een opbouwende oplossing, waarbij gekeken wordt naar het belang van de kinderen en hoe er het beste hulp kan worden gegeven in onze conflictieve situatie. Voor de duidelijkheid, ze nemen ook de thuissituatie van de kinderen onder de loep, het is dus niet een onderzoek dat gericht is tegen hun vader maar echt vóór de kinderen is bedoeld.
Ze hebben me er ook (niet geheel overbodig) aan herinnerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor een boze of overtrokken reactie van mijn ex en dat hij zich gewoon als een vader dient te gedragen. Ik was blij serieus te worden genomen. Sommige dingen kon ik niet goed uitleggen, zoals het gevoel dat ik gisteravond kreeg bij wat mijn dochter zei. Ik ken haar, ik weet waar die woorden vandaan komen. Van mijn oudste krijg ik sterk het gevoel dat ze iets achterhoudt, en dat voelt ook helemaal niet goed.
Dit heeft in elk geval tot gevolg dat er echt iets gaat gebeuren, en daar ben ik blij om (blij is niet het goede woord misschien). Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet de maatregelen durfde te nemen die nodig zijn om de kinderen te beschermen en er gebeurde iets ergs met hen. Volgens die hulpverleners is dit de beste manier om mijn kinderen te beschermen. Na dit weekend (liefst nog dit weekend maar dat vond ik te ingrijpend) vinden ze dat ik de kinderen niet meer zomaar naar hem toe moet laten gaan, maar moet nadenken over een andere oplossing (bijv. niet meer overnachten). Ik vind dit erg moeilijk maar tegelijkertijd voelt het erg goed - net zo goed als het slecht voelt dat de kinderen nu bij hem zijn. Hij is alleen met ze, met nog twee oppaskindjes erbij. De laatste keer dat ik hem in die situatie sprak, was hij rond half 10 straalbezopen en waren alle kinderen nog op
liefs,
dubio
Dubio, ben net bezig met 'bijlezen', kom ik dit tegen. Ik kan me voorstellen hoe het voelt, maar volgens mij doe je het echt heel goed. Het gaat hier tenslotte om de kinderen, niet omdat jij je ex een hak wilt zetten. Je laat de kinderen (met angst voor wat er kan gebeuren) toch naar vader gaan, omdat hij hun vader is... Laat dat onderzoek maar plaatsvinden! Je schrijft dat je 'blij' bent dat er iets gaat gebeuren, en ook al is dat niet het goede woord, lijkt mij wel duidelijk wat je bedoelt.
Sterkte met hetgeen er nu allemaal gaat gebeuren, ik denk dat er veel op je af gaat komen; gaat hier ook gebeuren; waarschijnlijk start bij ons het onderzoek binnen 4 weken zo ongeveer...en dan nog eens 3-4 maanden eer het is afgerond. Gesprekken met beide ouders, gesprekken met de kinderen, en in mijn geval (weet niet hoe het bij jou is..) ook gesprekken met de hulpverleners.
Zal blij zijn als alles achter de rug is, maar hoe het advies van de Raad zal uitvallen??? Geen idee, kan ook een uitspraak zijn, waar ik helemaal niet blij mee ben. En dit kan voor jou ook zo zijn...Zullen we maar hopen op een goede afloop?
Liefs,
Nicole
maandag 10 december 2007 om 11:45
quote:...Zullen we maar hopen op een goede afloop?
Ik hoop met jullie mee. Hoop doet leven, toch?
Goeiemorgen allemaal. Hier veel onrust. De laatste week in dit huis is begonnen. Belde net de makelaar, om af te spreken voor volgende week maandag, voordat we naar de notaris gaan. Brr, ik krijg er helemaal de kriebels van. Ik hoop maar dat we een goede beslissing hebben genomen om hier weg te gaan. Even heel erg de angstkriebels voor dit zo heel nieuwe begin in een ander huis.
Ik hoop met jullie mee. Hoop doet leven, toch?
Goeiemorgen allemaal. Hier veel onrust. De laatste week in dit huis is begonnen. Belde net de makelaar, om af te spreken voor volgende week maandag, voordat we naar de notaris gaan. Brr, ik krijg er helemaal de kriebels van. Ik hoop maar dat we een goede beslissing hebben genomen om hier weg te gaan. Even heel erg de angstkriebels voor dit zo heel nieuwe begin in een ander huis.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 10 december 2007 om 14:25
Lieve Elmervrouw, je weet het waarschijnlijk wel, maar ik zeg het toch maar even: het hoort er allemaal bij. Een nieuw begin betekent ook een afscheid en dat geeft altijd dubbele gevoelens. Bij jou zal dat, gezien hetgeen je achterlaat, nog extra sterk spelen. Op dat moment komen steevast de twijfels opzetten en de zin om weer terug te kruipen in het vertrouwde holletje. De angst voor het nieuwe, onbekende.
Het is iets waar je doorheen moet, je kan er helaas niet met een bochtje omheen. Mijn ervaring is dat het gevoel meestal heel snel verdwijnt als het afscheid eenmaal achter de rug is - en in het geval van een verhuizing, je in het nieuwe huis bent. Dan richt je je weer met heel veel zin op de toekomst. Dan ga je je kinderen een plaatsje geven in dit nieuwe huis
liefs,
dubio
Het is iets waar je doorheen moet, je kan er helaas niet met een bochtje omheen. Mijn ervaring is dat het gevoel meestal heel snel verdwijnt als het afscheid eenmaal achter de rug is - en in het geval van een verhuizing, je in het nieuwe huis bent. Dan richt je je weer met heel veel zin op de toekomst. Dan ga je je kinderen een plaatsje geven in dit nieuwe huis
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 10 december 2007 om 22:20
Lieve Dubio,
het is nu echt zo'n 'uitzit-week'. Ik kan eigenlijk niets meer doen, het is afwachten tot het maandag is en we kunnen beginnen. Dus ik zit hier maar wat, daar komt het op neer. En dan ga je teveel denken.... en zoeken naar iets om te doen. Ik sta in de startblokken zeg maar, maar ik mág nog niet.
Dus het is terug naar mezelf, geen afleiding meer van dingen doen. En dat geeft inderdaad al die twijfels en emoties. Ik moet er doorheen en ik wil er ook doorheen. Terug in dat oude hokje: nooit!!
het is nu echt zo'n 'uitzit-week'. Ik kan eigenlijk niets meer doen, het is afwachten tot het maandag is en we kunnen beginnen. Dus ik zit hier maar wat, daar komt het op neer. En dan ga je teveel denken.... en zoeken naar iets om te doen. Ik sta in de startblokken zeg maar, maar ik mág nog niet.
Dus het is terug naar mezelf, geen afleiding meer van dingen doen. En dat geeft inderdaad al die twijfels en emoties. Ik moet er doorheen en ik wil er ook doorheen. Terug in dat oude hokje: nooit!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 december 2007 om 11:02
Goedemorgen Veertje
hier gaat het allemaal maar zozo, hoofdpijn en zorgen. En toch ook een opgelucht gevoel, dubbel ik weet het.
Ik probeer zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is lastig.
Veel praten helpt, vooral met mensen die weten waar ze het over hebben. En die ben ik gelukkig wel tegengekomen, hoera voor die zgn. toevalligheden in je leven.
Ik kwam trouwens iets tegen over mandalatekenen, jij doet dat toch ook? kun je uitleggen wat dat met je doet? Brengt het rust?
hier gaat het allemaal maar zozo, hoofdpijn en zorgen. En toch ook een opgelucht gevoel, dubbel ik weet het.
Ik probeer zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is lastig.
Veel praten helpt, vooral met mensen die weten waar ze het over hebben. En die ben ik gelukkig wel tegengekomen, hoera voor die zgn. toevalligheden in je leven.
Ik kwam trouwens iets tegen over mandalatekenen, jij doet dat toch ook? kun je uitleggen wat dat met je doet? Brengt het rust?
woensdag 12 december 2007 om 11:26
Hallo Zon fijn dat je er bent.
Even speciaal voor jou een klein oefeningetje. Je zit nu (neem ik aan) op een stoel. Voel je voeten op de grond, voel hoe je zit. Zeg dan in jezelf: ik adem alles wat ik kwijt wil, naar mijn voeten toe, het verdwijnt in de aarde. Het mag weg. (Evt. opnoemen wat je wilt loslaten.) Ik laat het los.
Stel je dan een zon voor, boven je hoofd. Precies hoe jij 'm wilt. Licht, goudgeel, warm, aangenaam temperatuurtje, wat jij wilt. En stel je voor dat je met dat warme fijne licht vervuld wordt. Dat de lege plekken opgevuld worden met fijne energie die jou goeddoet.
Dit kun je gewoon doen als je er maar aan denkt; nu aan de pc, achter je boodschappenwagentje, whatever.
Echt diep ontspannen vind ik trouwens ook heel moeilijk hoor. Maar dit soort oefeningetjes doe ik vaak, ook tijdens het lopen met de hond. Natuur helpt mij ook heel goed.
Ja, het mandalatekenen vind ik wel rustgevend, het is meer inkleuren trouwens (in zo'n boek weet je wel). In mijn eentje kom ik er niet toe, maar met zo'n groepje dus wél.
Even speciaal voor jou een klein oefeningetje. Je zit nu (neem ik aan) op een stoel. Voel je voeten op de grond, voel hoe je zit. Zeg dan in jezelf: ik adem alles wat ik kwijt wil, naar mijn voeten toe, het verdwijnt in de aarde. Het mag weg. (Evt. opnoemen wat je wilt loslaten.) Ik laat het los.
Stel je dan een zon voor, boven je hoofd. Precies hoe jij 'm wilt. Licht, goudgeel, warm, aangenaam temperatuurtje, wat jij wilt. En stel je voor dat je met dat warme fijne licht vervuld wordt. Dat de lege plekken opgevuld worden met fijne energie die jou goeddoet.
Dit kun je gewoon doen als je er maar aan denkt; nu aan de pc, achter je boodschappenwagentje, whatever.
Echt diep ontspannen vind ik trouwens ook heel moeilijk hoor. Maar dit soort oefeningetjes doe ik vaak, ook tijdens het lopen met de hond. Natuur helpt mij ook heel goed.
Ja, het mandalatekenen vind ik wel rustgevend, het is meer inkleuren trouwens (in zo'n boek weet je wel). In mijn eentje kom ik er niet toe, maar met zo'n groepje dus wél.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 december 2007 om 11:33
