minnaar deel 13

@Mystic: wat een verschrikkelijke situatie, waar jij nu in komt. Wat een ego van een ex/man heb jij, dat ie niet alleen jou op die manier schoffeert en voor het blok zet, maar ook jullie kinderen. Niet door het feit dat ie jullie verlaat, maar dat ie ook meteen bij een ander intrekt weg is en alles in zijn eentje bepaalt daarmee. Daar hoef jij helemaal niet aan mee te werken!! Hij mag de kinderen uiteraard zien en zijn deel van de zorg op zich nemen, maar dan ff in jouw huis. Zo ontneem je zijn hun recht niet om tijd door te brengen met zijn kinderen hun vader en andersom.



Weiger je kinderen onder die voorwaarde (van die nieuwe "liefde" van hem erbij) naar hem te laten gaan. Er zijn toch nog geen regelingen? Kom voor ze op, doe er niet aan mee. Je kan veel schade aan je kinderen voorkomen, leg dat hem eerst maar uit, en dat het ook zijn kinderen zijn. Dat ie nooit meer een vrijgezel wordt, maar nog steeds (mede)verantwoordelijk is voor hun geluk, welzijn en welvaart.



Wat is dat toch, dat sommigen (hij dus) zo aan zichzelf en "eigen geluk" gaan denken, dat zelfs hun kinderen het moeten ontgelden? Ik vind het zo'n slappe mentaliteit, zo'n rotvoorbeeld hoe je vooral niet met anderen omgaat, laat staan geliefden (kinderen en vrouw), kan daar niets van begrijpen.



Kom voor jezelf op en zeker voor je kinderen, Mystic! Nu komt het erop aan, jouw waarde juist te laten zien. Aan jezelf en aan je kinderen!

Probeer tav de kinderen boven je eigen verdriet en afwijzing/gekwetstheid uit te stijgen en ga geen kwaadspreken over hem tegen ze. Probeer eea uit te leggen (op hun begripsniveau) en vecht het verder met hem uit buiten de kinderen om. Ik ging bijv dat soort gesprekken met ex aan buiten de deur, in een horecagelegenheid of zo. Of bellen/mailen als de kinderen slapen. Bereid ze langzaam voor op de nieuwe vriendin. (wij hebben dat een jaar later pas gedaan, laten kennismaken met de nieuwe vriendin van ex. Zoon accepteerde dat pas/zodra hij zag/merkte dat ik haar accepteerde). Ik heb altijd goed over hem en haar gesproken tegen de kinderen, ook als zij thuiskwamen met hun verhaal of waar ze moeite mee hadden. (en wat ik niet okee vond, dat communiceerde ik dan wel met hem).



Probeer je eigen zorgen,verdriet, woede enz te bewaren voor als de kinderen op school zijn of slapen oid. Kinderen voelen heel wat aan, maar toch is het zaak dat zoveel mogelijk te beperken.Wens je heel veel kracht en hulp en steun daarbij! Enne, onderzoek wat je rechten zijn.. Maar op jou rust nu de zware taak je kinderen iig het vertrouwen te blijven geven, dat jij niet zo bent, dat ze op jou wel onvoorwaardelijk kunnen rekenen en hechting/vastigheid blijven vinden. Het is namelijk precies dat, wat het ergste is als een gezin uiteen valt: de veiligheid, "zekerheid/bodem" die zo belangrijk is voor kinderen. Als beide ouders helemaal in beslag worden genomen door eigen issues, dan voelen zij zich verloren.



Laat niet hem alles bepalen dus. Kom op voor wat jij belangrijk vindt nu en communiceer daarover en als hij daar niet naar wil luisteren, dan zal je eea moeten afdwingen.

@suzy, ik heb er met de kids over gesproken, aangegeven dat er meerdere mogelijkheden zijn om papa te zien, heb alleen het feit tegen me dat de kinderen geen kleine kinderen meer zijn en dat papa het al goed verkocht had aan de kids. Ze zijn nu met papa mee en weten dat wat ze ook besluiten dat mama achter ze staat.

@Bkster: in mijn vorige post bedoel ik dat ook precies: niet dat jij vergelijkt oid, maar dat het 2 verschillende dingen zijn bij 2 verschillende personen. En dat zijn dingen die je in het algeneem het liefst samen in 1 persoon vindt. Dus het is juist niet met elkaar te vergelijken: de een geeft je een fijn leven, vastigheid, zekerheid, vertrouwdheid, vertrouwen, geborgenheid, hechting, liefde, saamhorigheid ("bij hem horen", een stevig koppel zijn). En zeker na jaren samenzijn/samenleven ben je hier zo aan gewend, zo vanzelfsprekend, dat het een hele klus is om weer alleen en los van elkaar te leven. Onderschat die hechting niet, incl al die stofjes, je bent soort van vergroeid met elkaar en dat losmaken is zowel letterlijk als figuurlijk een hele klus, zeker als dat overwegend fijn was, dat leven samen. Gaat hier om je leven delen, leven dus (doen, wonen, jezelf kunnen zijn, een thuis vinden bij elkaar).



Daartegenover staat het spannende wat je miste, plus de behoefte ook aan openheid, mentale klik op bepaalde vlakken, communicatie, goede gesprekken. Een ander iets is dat, een bepaalde connectie in seks en gesprekken. Hoe belangrijk het een of het ander blijkt te zijn (liefst heb je alles, en dat geldt voor vrijwel iedereen, denk ik) en dat had je ook, zolang je niet hoefde te kiezen), dat zal de tijd moeten leren..



Ik vind het iig niet raar dat je ex en je "oude leventje" je ook heel lief was/is, dat je dat enorm mist, niet voor niks heb je lange tijd graag zo geleefd met hem. En uit ervaring weet ik inmiddels dat je ook alleen een redelijk gelukkig leven kan leiden, met vrijblijvender "relaties", maar ook niet alles is. In je eentje moet je/men het in het algemeen meer zelf beinvloeden, en doe je daar misschien meer moeite voor (eigen aandeel), maar het stuk "samen" heb je altijd een ander bij nodig en ook niet altijd die invloed op, noch of je dat prettig vindt/blijft vinden.



Omdat je dan jezelf alles moet zien te geven, wat je voorheen iig wel samen deelde ("enige zekerheid", verwachtingen, dagelijks een geliefde om je heen, geborgen voelen, aandacht, samen slapen, een huishouden, vriendenkring, dingen ondernemen, alle samen ontwikkelde gewoontes,enz enz).

Het is ook niet dat je niet van hem houdt, dat deed/doe je wel, het was eerder dat je stopte, omdat het niet genoeg was (niet omdat je hem zat was, dacht ik?)..



En in feite om je vrij te maken voor (kans op) een liefde die je meer biedt, in de toekomst. Voorlopig heb je dat (nog) niet, en mis je logischerwijs dus alles wat wel fijn was en aan liefde is tussen jullie. Stoppen uit "niet genoeg" is alitjd moeilijk, want er is een deel wat "meer" wou, juist liever met deze geliefde.. Uit frustratie dus, maar nu moet je alles van diegene missen.



Mijn ex speelt nog steeds een belangrijke rol in mijn leven. Ik ga van het principe uit van "je hoeft niet los te laten wat er gewoon is en blijft" (aan liefde, in gedachten, en maar tot op zekere hoogte uiten van die gevoelens), waarom zou je ook? Maar als je lichamelijk en emotioneel die afstand niet houdt, wordt het meer een bevestigen van "terugverlangen naar".. en dat maakt het moeilijker de oorspronkelijke reden van uit elkaar gaan voor ogen te houden. (een allesomvattender liefde, die je jezelf gunt).



Die vriendschap en liefde die er is, kan je soms idd behouden, maar dan wel in andere rollen dan eerst. Als je dan toch teruggrijpt naar je oude rol tov elkaar (intiem, seks, geborgenheid, hechting), maak je het jezelf wel lastig (en hem ook?)..

@Mystic: hoe oud zijn ze ongeveer? Dat maakt veel verschil idd. Belangrijkste is dat ze jou niet "zielig" gaan vinden (en zich daarmee vereenzelvigen), niet een slachtoffer, niet "de schuld" bij hem leggen oid. En ook niet het idee geven dat je radeloos/eenzaam/zielig bent als je alleen bent, maar dat je je wel vermaakt (anders gaan kinderen dat invullen voor je, voelen zich verantwoordelijk voor jouw geluk of ongelukkig zijn).



Ik heb altijd gezegd dat ex en ik er allebei bij waren, zo gegroeid is en niet op tijd (in)gezien hebben, dat dat zonde is, maar niet meer terug te draaien en dat we nog steeds van elkaar + de kinderen houden, nog steeds een gezin zijn, alleen niet meer bij elkaar wonen. En zo gedraag/gedroeg ik me ook naar ex, met respect voor elkaar(s) leven en keuzes. (en dat is best heel moeilijk tav keuzes die zeer uit zijn eigenbelang genomen worden, zoals waar wonen en die ook de kinderen treffen, alleen al hoe ze daar komen en hoe ze zich wel/niet thuis voelen als ze daarheen "moeten").



Nu na een paar jaar kan ik zeggen dat dat lekker loopt, zelfstandig naar hun vader kunnen (eerst afhankelijk van brengen/halen) en ik ook wat van mijn leven maak, buiten moeder zijn ook als vrouw mijn leven zelf invul en naar mijn zin maak). Wens je veel succes,



*nu sintvoorbereidingen doen, allemaal fijn weekend en als je sint viert, veel plezier!*

suzy: ondanks de lengte heb ik je post gelezen en wederom in tranen. Er hoeft maar een konijn in de sneeuw te zitten en ik loop al te brullen deze dagen. Je hebt zo gelijk! Ik was (en ben) exnr1 niet zat, hij kon er gewoon niet genoeg voor me zijn toen t leven moeilijk was. Daarbij komt dat ik, omdat ik opzag tegen de feestdagen ik er maar steeds niet aan dacht. And now it hits me twice as hard in the face. Mijn eerste sinterklaas alleen, na 12 jaar samen. Bam! Keihard komt t binnen. En ik zie er zo ontzettend tegenop. Ik wil bij hem zijn, ik wil samen zijn... Bah

Och Bkstr wat herkenbaar. Soms doet liefde zo'n pijn.. Kutmaand december ook. Ik doe heel stoer maar genieten van mijn vrijheid? No way. Kreeg deze week een berichtje van ex en toen onstond er een gesprekje waarin hij zo maar even 'dropte' dat hij me zo miste. En ik mis verdomme iemand anders die lekker thuis rondom de open haard zit (bij wijze van spreken)



Ok, dit zijn geen opbeurende woorden geworden sorry.. Ik kan wel zeggen: geniet ervan al die vrijheid en een blanco toekomst, maar soms is het gewoon even klote.. Als het niet van dit takkeweer was dan reed ik nu naar je mansion toe (met chocoladeletters)

Bkstr & Crea hele dikke knuf!!!;)



Take care en heads up!!!!;)

Kan het niet laten bkstr een heel groot hart vol meeleven onder de riem te steken. Ik denk aan je meis xxxx

En ja ook jij crea ..... ik voel je pijn van het scherm spatten.



Ik ga zo fijn nu, hoor hier niet meer thuis en dat heeft me zo'n opluchting gegeven. Weg stress, weg wachten, weg "gedoe".

Hello LIFE.



(ik moest wel 10 keer inloggen voor ik mn ww ook weer wist, pff, beter eigenlijk ...)

Ninah, wat fijn om te lezen dat het zo goed met je gaat. Jij wel de opluchting waar we het hier dus over hadden. Ik gun je zoveel moois!



*pinkt weer een traantje weg*

Ninah, wat heerlijk om te lezen dat het je goed gaat. Ik vind het zo knap dat je het roer om hebt kunnen gooien.

ninah: wat een eer dat je voor ons ff om de hoek komt kijken lieverd! Doet me goed.

Crea: ook voor jou een dikke knuffel; die chocoletters hou ik vj tegoed hoor! Lief!

Careca: thnx..



Ik ga me opmaken voor een avondje stappen. Muziek hard, ibuprofen erin, flink wallen wegwerken en aan de wijn denk ik! Die k*tsinterklaas komt er toch, dan maar even alles vergeten en de rest zien we mrg wel weer...



Thnx lieverds!

over 'het grote missen' gesproken: waar is stew en MT en de rest?

Hey ninah,fijn je te lezen en dat het goed gaat het is je zo gegunt.



Bkstr en Crea jullie ook sterkte,ik zit in de meeleesstand en volg jullie een beetje,heel veel sterkte met alles wat er nu gebeurd in jullie leven.



Lisa,hoe is het met jou?

Angel, hier twee stappen vooruit, eentje achteruit..........



Thanks for asking.

sterkte lisa

Ik ben er nog en lees mee.



Sterkte voor alle mensen die een ander moeten missen



Hier weinig nieuws te melden, alleen dat het erg goed gaat.

Ik prijs mezelf ook eerg gelukkig daarmee.

Crea en Bkstr, heel veel sterkte en dikke dikke

Ninah, fijn dat het zo goed gaat, geniet ervan!!



Ik was er even niet, zat aan de andere kant van de wereld in mijn bikini verse kokosnoten te eten met fun meneer, mevrouw en nog een paar hele leuke andere mensen. Nu heel even thuis en dan naar Date, waar ik lekker even blijf tot het vele werken weer begint. Dussss... ik zal er niet veel zijn.

he lieve toytje!

Wat fantastisch dat je zo lekker weg kunt, en zelfs met funmeneer en mevrouw! Super zeg! Jaloers t is je gegund hoor!



Crea: hoe is t met je?



Hier wel oke. Gisteren de dag door geworsteld, vndg gewerkt en nu ff bijkomen ofzo.

@Bkster: soms denk ik weleens dat afgelopen decennia eea veranderd is van wat we verwachten van De Ware. Een opmerkelijk iets is spannende seks en verder ook dat mannen emotionele ondersteuning kunnen geven op een manier die vrouwen doen: luisteren en praten. M/v zijn nog lang niet allemaal meeveranderd met die nieuwe "idealen".



Maar zo kan het wel gebeuren, dat er inmiddels meer verwacht wordt van "houden van" (en daar tevreden mee zijn) dan vroeger. Seks hoefde niet spannend te zijn en blijven, een harmonieuze relatie en comfort bij elkaar vinden was belangrijker, de hele persoon en het leven samen, ondanks onhebbelijkheden toch van elkaar houden. Emotionele support van vriendinnen (of familie?) en verschilen accepteren van je partner. Die vastigheid van "settelen" werd eens als prettig ervaren (dat is wat je nu mist), maar nu ondergewaardeerd en zelfs in negatieve zin als "saai" of "sleur" bestempeld. Terwijl mensen dit ook nodig hebben, denk ik, een basis van waaruit je je "veilig" buiten je relatie om ontplooit (de wijde wereld in, uitdaging in werk, sport, wat dan ook).



Nu ik single ben merk ik wel dat ik weleens lekker makkelijk vind voor diegenen die niet zo met dat spannende bezig (hoeven te) zijn, of moeten afbakenen wat je wel en niet met elkaar wil of deelt of niet, maar die gewoon thuis een vriend vinden (niet daar zoveel tijd in hoeven steken om te "zoeken", verleiden, veroveren, spannend te hebben). (dat is tevens het gevaar, want het is niet zo dat je het vanzelfsprekend moet gaan nemen, ook daar moet je "moeite" in blijven stoppen).



Ik heb het idee dat (na lange tijd met een "passende levenspartner) of momenteel iets van deze tijd?) gelijkgestemdheid veel belangrijker is geworden. Bijv dat een man zich emotioneel kan uiten, troosten, steunen, er voor je is op de manier die jij daarvan verwacht.



En daarnaast dus dat seks spannend moet zijn en blijven. Wat bijna tegenstrijdig is aan langdurig bij elkaar zijn en elkaar door en door kennen en voor lief nemen. Het is een onderdeel waar zowel mannen als vrouwen zoekende in zijn, verschillende libido's en verwachtingen van hebben, enz. Daar is nog niet iedereen zo bedreven in of heeft dat tot prioriteit in het leven gemaakt/ontdekt.



En zoals hier in dit topic wel duidelijk is, hoeft dat niet samen te gaan met "relatiemateriaal". Of misschien juist wel niet. En niet alleen omdat die nr 1 er al is en dus niet gewenst is. Maar soms valt die seksuele gelijkgestemdheid samen met iemand die verder helemaal je (levens)type niet is.



Als je,(als ik jouw exnr 1-relatie zo mag zien), op allerlei gebied (behalve die 2 bovenstaande) zo'n goede match bent, kan ik me heel erg voorstellen dat hij voelt als "liefde van je leven" en dat je dat niet makkelijk kan opgeven of loslaten. Niet alleen vanwege dat veilige, maar vanwege alles wat hij wel is/betekent voor je..



Ik denk dat dat het ook zo moeilijk maakt: die hechting en liefde is nogal wat, om opzij te zetten. Ook omdat je niet weet of zo'n "levensklik" nog eens op je pad zal komen. En hoe lang blijft spannend dan nog voldoende? Want die steun en support die je miste bij hem, zal je als single ook niet krijgen, behalve van vriendinnen/forum/familie enz.



@Crea: soortgelijk bij jou, maar dan met minnaar. Hoe lang blijf je tevreden te houden op vooral spannend? En is die connectie/hechting er misschien wel, mentaal, fysiek, mogelijke match als levenspartner enz, maar beperkt tot bepaalde momenten dat ie bereikbaar en beschikbaar is?



Gaat niet iedereen die deze keuze (voor jezelf gaan, los van nr 1) heeft gemaakt, die veiligheid van liefde/"levensmatch" enz enorm missen? En natuurlijk zijn er legio voorbeelden van mensen die "alles" hebben gevonden in een nieuwe partner. Het vervelende is dat je dat niet van tevoren weet, of dat gaat gebeuren.



Het zal een optelsom zijn misschien. Hoe meer er niet (meer) "matcht", hoe makkelijker de beslissing te nemen is om ermee te stoppen (en hoe meer overtuiging -en minder het risico- het is om dat wat je wel deelt opnieuw te vinden en liefst meer dan wat je nu "hebt"). Maar het is ook het bewust nemen van een kans dat je dat niet vindt en (langere tijd) op jezelf aangewezen bent.



Het valt en staat met je eigen geloof/overtuiging in de maakbaarheid van je eigen geluk en dat er iets beters in het verschiet ligt. Vooralsnog zijn jullie allebei in de fase dat je dat (nog) niet hebt na het verlaten van de vorige geliefde. En dat maakt het ook af en toe moeilijk, als de twijfel of het alleenzijn toeslaat. Dan moet je hierop blijven vertrouwen, dat dat is weggelegd in de (nabije) toekomst, dat je geduld moet hebben, dat je een tijdje aan het overbruggen bent en dat is soms best lastig.. zeker als er (veel) mooie kanten zijn en je die dan ook moet missen..

@Toy: jij hebt het helemaal mooi bekeken, meid! Jij geniet met volle teugen en ook nog Date erbij! Klinkt alleen maar positief, denk dat jouw tijd van "overvloed" aangebroken is, kennelijk. Neem het ervan!



@Ninah: wat fijn voor je dat je die onrust kwijt bent. Minnaargedoe geeft ook veel onzekerheid en onrust, is idd ook niet alles, gezien de topics hierover. Weet niet waar je voor gekozen hebt uiteindelijk, maar het doet je kennelijk goed en daar gaat het om. Fijn dat je dat ook even kwam vertellen. Wens je veel succes!

suzy: ik heb steeds t gevoel dat je me niet helemaal begrijpt, mbt mijn relatie die ik had met exnr1. Het was geen kwestie van het missen vd spanning e.d. Maar juist het gevoel v op iemand kunnen leunen.. Later meer..

Daarom had ik het ook over emotionele ondersteuning willen van mannen, Bkster.. ook dat praten en steunen is vanouds niet een echt mannelijk iets, gevoelens enzo..en dat je die nu dus ook niet hebt, als je single bent. Plus de rest niet meer, wat wel goed ging en fijn was..



Ik heb het dus over 2 verschillende dingen (spanning/seksuele bevrediging was daar 1 van, dat is iets wat bij jou niet aan de orde is), die "we" heden ten dage verlangen van mannen, tov vroeger (toen de man niet zozeer met gevoelens bezig was, maar met hoofdkostwinner zijn en de "mannelijke taken" en vrouwen mn relationeel, opvoedkundig en sociaal (steunend en behulpzaam) waren..

Pff ik voel me vooral in de war. Ben zo onzeker aan het worden door de hele situatie dat ik me net weer 16 voel. Minnaar en ik hebben mondjesmaat contact en dat is heel fijn en intens, maar ik herken mezelf soms bijna niet meer zo gevoelig reageer ik op alles (letterlijk: alles) Gisteren was hij heel even bij mij en toen raakte ik bijna ik paniek en hij stond daar en ik dacht alleen maar; nu ben ik m kwijt. En toen trok hij me tegen zich aan en fluisterde hij allemaal lieve fijne dingen.

De tijd lijkt gewoon voorbij te kruipen en het hele 'concentreer me op mezelf, sport, slaap en shop, doe leuke dingen met vrienden', dat lukt deze week even niet goed

Lieve Crea, moeilijk voor je, als je zoveel van hem houdt en toch probeert afstand te houden.. het lijkt me zo onnatuurlijk, liefst wil je alsmaar bij hem zijn.. Big en van mij!

En laat dit nou kindkrijgtechnisch niet de meest makkelijke maanden zijn om af te spreken.