Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 om 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
zaterdag 11 december 2010 om 23:04
Aaaah dank je wel violetje, dat is lief.
Maarreh... recidiverende depressies? Vertaling?
Mijn partner heeft ook issues, er is sinds een tijdje geleden add bij hem geconstateerd en een vorm van autisme. Wat en hoe precies komen de specialisten niet helemaal uit, hij wordt weer doorgestuurd hoorde ik. Moeilijk. Daarnaast is mijn partner ook een tijd depressief geweest, dus ik weet idd dat dat niet makkelijk is (en al helemaal niet voor iemand die veel bevestiging bij zijn/haar partner zoekt)
Vind het wel goed dat je je "flippen" zo onder controle hebt hahahah. Hoe denk je dat dat komt?
Maarreh... recidiverende depressies? Vertaling?
Mijn partner heeft ook issues, er is sinds een tijdje geleden add bij hem geconstateerd en een vorm van autisme. Wat en hoe precies komen de specialisten niet helemaal uit, hij wordt weer doorgestuurd hoorde ik. Moeilijk. Daarnaast is mijn partner ook een tijd depressief geweest, dus ik weet idd dat dat niet makkelijk is (en al helemaal niet voor iemand die veel bevestiging bij zijn/haar partner zoekt)
Vind het wel goed dat je je "flippen" zo onder controle hebt hahahah. Hoe denk je dat dat komt?
zondag 12 december 2010 om 16:26
zondag 12 december 2010 om 18:50
Ik heb het gelezen inderdaad. Super dat je niet geflipt bent, en goed om te lezen dat je vanaf gisteren al een soort rust over je hebt. Je hebt echt goed gehandeld hoor. Verder zou ik zeggen volg je gevoel. Je schrijft dat je het gevoel hebt dat er nog wel wat is omdat hij je nog zoveel doet, maar dat is denk ik altijd wel met exen...
dinsdag 14 december 2010 om 09:42
Hi iedereen,
Sorry dat ik zo het topic kom binnenvallen, maar ik herken heel veel in het stukje over verlatingsangst. Ik heb nu sinds een paar maanden een nieuwe vriend (vorige, jarenlange relatie op rotmanier geëindigd) en ben vaak heel erg bang hem te verliezen. Wat niet bepaald meewerkt, is het feit dat hij binnenkort een paar maanden stage moet lopen voor z'n werk. Deze stage is in een andere stad, en hij zal dan ook een paar maanden lang (!!!) doordeweeks niet thuis zijn. Ik vind dit heel, heel erg moeilijk en zie er als een berg tegenop, ben steeds bang dat we uit elkaar groeien/hij iemand anders tegenkomt/besluit dat hij toch maar liever alleen verder gaat etc. Er zal waarschijnlijk geen mogelijkheid zijn elkaar tussendoor te zien, dus we hebben dan alleen de weekenden, en in dat weekend heeft hij tevens zijn kind. Ik kan met hem nauwelijks praten over m'n angsten, want hij ziet geen enkel probleem in die stage (maar wél in al m'n "gedoe" erover --> wat me dus acuut nóg onzekerder maakt) en na die stage kan hij waarschijnlijk de functie krijgen die hij al heel lang wil, dus hij zou er liever vandaag aan beginnen dan morgen. Hoe ga ik hiermee om?
Sorry dat ik zo het topic kom binnenvallen, maar ik herken heel veel in het stukje over verlatingsangst. Ik heb nu sinds een paar maanden een nieuwe vriend (vorige, jarenlange relatie op rotmanier geëindigd) en ben vaak heel erg bang hem te verliezen. Wat niet bepaald meewerkt, is het feit dat hij binnenkort een paar maanden stage moet lopen voor z'n werk. Deze stage is in een andere stad, en hij zal dan ook een paar maanden lang (!!!) doordeweeks niet thuis zijn. Ik vind dit heel, heel erg moeilijk en zie er als een berg tegenop, ben steeds bang dat we uit elkaar groeien/hij iemand anders tegenkomt/besluit dat hij toch maar liever alleen verder gaat etc. Er zal waarschijnlijk geen mogelijkheid zijn elkaar tussendoor te zien, dus we hebben dan alleen de weekenden, en in dat weekend heeft hij tevens zijn kind. Ik kan met hem nauwelijks praten over m'n angsten, want hij ziet geen enkel probleem in die stage (maar wél in al m'n "gedoe" erover --> wat me dus acuut nóg onzekerder maakt) en na die stage kan hij waarschijnlijk de functie krijgen die hij al heel lang wil, dus hij zou er liever vandaag aan beginnen dan morgen. Hoe ga ik hiermee om?
dinsdag 14 december 2010 om 17:48
Hoi Mastermind,
Nee joh, juist goed dat je komt binnenvallen! Vind het jammer dat de paar dames die het topic gestart zijn hier niet meer rondzwerven, hoe meer zielen hoe meer vreugd toch? En wellicht hebben we nog wel steun aan elkaar ook.
Mmm, wat een rot situatie inderdaad, ik zou het ook helemaal niet leuk vinden.
Kun je zeggen of je onzekerheid om je vriend te verliezen alleen NU speelt in deze relatie of heeft dit ook in vorige relatie's gespeeld?
Ik kan je alleen zeggen dat je zal moeten proberen te accepteren dat hij deze stage gaat lopen. Er staat aan het begin van dit topic een versje over zand in je hand... het komt erop neer dat vasthouden/bij je houden ertoe leidt dat je mensen juist verliest en als je mensen hun vrijheid gunt ze bij je terug komen.
Ik weet dat dat ontzettend onnatuurlijk voelt.
Jammer wel trouwens dat je vriend weinig begrip voor je gevoelens heeft. Heb je wel een echt met hem gesproken over je angsten?
Nee joh, juist goed dat je komt binnenvallen! Vind het jammer dat de paar dames die het topic gestart zijn hier niet meer rondzwerven, hoe meer zielen hoe meer vreugd toch? En wellicht hebben we nog wel steun aan elkaar ook.
Mmm, wat een rot situatie inderdaad, ik zou het ook helemaal niet leuk vinden.
Kun je zeggen of je onzekerheid om je vriend te verliezen alleen NU speelt in deze relatie of heeft dit ook in vorige relatie's gespeeld?
Ik kan je alleen zeggen dat je zal moeten proberen te accepteren dat hij deze stage gaat lopen. Er staat aan het begin van dit topic een versje over zand in je hand... het komt erop neer dat vasthouden/bij je houden ertoe leidt dat je mensen juist verliest en als je mensen hun vrijheid gunt ze bij je terug komen.
Ik weet dat dat ontzettend onnatuurlijk voelt.
Jammer wel trouwens dat je vriend weinig begrip voor je gevoelens heeft. Heb je wel een echt met hem gesproken over je angsten?
woensdag 15 december 2010 om 22:23
Ha Brugge,
Dank je voor je reactie! Ik had die onzekerheid wel al eerder in relaties, maar na mijn laatste relatie is dat enorm toegenomen. Ik ben een aantal jaar samengeweest met een man die mij vaak bedrogen heeft en loog over werkelijk álles, ook was hij heel vernederend en dominant t.o.v. mij. Niet bepaald een opkikker voor m'n zelfvertrouwen, en zijn leugens en bedrog hebben mijn vertrouwen in de haalbaarheid van relaties ook geen goed gedaan. En ja, dat klinkt een beetje huilie-huilie, ik weet het, maar zo bedoel ik het niet... Was zelf zo'n sukkel om bij die lapzwans te blijven, afijn, uiteindelijk ben ik dus weggegaan (veelste laat) en had ik me voorgenomen een tijdje vrijgezel te blijven, maar toen kwam Hij dus op m'n pad...
En volgens mij heb ik sowieso geen talenten op relatiegebied, ik weet ze wel uit te zoeken volgens mij
Want hoewel mijn huidige vriend een schatje is, heeft hij ook zeker z'n buien. Hij kan niet tegen "moeilijk gedoe" en sluit zich dan af qua emoties, dus met hem over deze onzekerheden praten, is niet echt mogelijk aangezien hij dan 'dichtklapt'. Hij heeft zelf ook het nodige meegemaakt en voelt zich erg snel bekritiseerd/aangevallen/vernederd/beschuldigd, dus als ik het heb over m'n angsten, heeft hij het idee dat hij meteen wordt neergezet als vreemdganger, met alle gevolgen van dien.
Wat niet erg meewerkt, is dat onze relatie toch al de nodige moeilijkheden kent, waaronder tomeloos onophoudelijk gestook door zijn ouders. Ook zijn kind wordt hierbij betrokken, dus een leuke situatie is dat niet, en mijn vriend staat zolangzamerhand stijf van de stress. We hebben afgesproken binnenkort samen weer eens wat te ondernemen, maar ja, dat gaat niet zo makkelijk, aangezien hij dus een kind heeft uit een eerdere relatie.
Om een heel lang verhaal kort te maken: mijn vriend heeft (soms) een heel grote bek, maar is op een hele hoop punten soms ook enorm onzeker. In het begin van onze relatie vroeg hij juist vaak bevestiging aan míj, of ik wel echt van hem hield en waaróm dan, etc. Dat gaf mij juist een veilig gevoel, want blijkbaar kon/(kan?) het hem echt schelen. Nu, een aantal maanden later, is hij zekerder van mijn gevoelens voor hem, juist omdat ik hem zo vaak die bevestiging heb gegeven (ik weet tenslotte hoe vervelend onzekerheid is). Wat mij dus juist onzekerder maakt. Maar daar kan hij niet zo goed mee omgaan, want hij blockt nare gevoelens liever... Dan gaat 'ie hardlopen ofzo, of klussen, of vlucht in een boek. Ik vind het dus (erg) moeilijk om hier met hem over te praten, juist ook omdat die stage nu zo dichtbij komt, en ik de komende weken dus juist graag de boel zo stabiel mogelijk hou, in de hoop me hier een beetje zekerder door te kunnen voelen.
Dank je voor je reactie! Ik had die onzekerheid wel al eerder in relaties, maar na mijn laatste relatie is dat enorm toegenomen. Ik ben een aantal jaar samengeweest met een man die mij vaak bedrogen heeft en loog over werkelijk álles, ook was hij heel vernederend en dominant t.o.v. mij. Niet bepaald een opkikker voor m'n zelfvertrouwen, en zijn leugens en bedrog hebben mijn vertrouwen in de haalbaarheid van relaties ook geen goed gedaan. En ja, dat klinkt een beetje huilie-huilie, ik weet het, maar zo bedoel ik het niet... Was zelf zo'n sukkel om bij die lapzwans te blijven, afijn, uiteindelijk ben ik dus weggegaan (veelste laat) en had ik me voorgenomen een tijdje vrijgezel te blijven, maar toen kwam Hij dus op m'n pad...
En volgens mij heb ik sowieso geen talenten op relatiegebied, ik weet ze wel uit te zoeken volgens mij
Want hoewel mijn huidige vriend een schatje is, heeft hij ook zeker z'n buien. Hij kan niet tegen "moeilijk gedoe" en sluit zich dan af qua emoties, dus met hem over deze onzekerheden praten, is niet echt mogelijk aangezien hij dan 'dichtklapt'. Hij heeft zelf ook het nodige meegemaakt en voelt zich erg snel bekritiseerd/aangevallen/vernederd/beschuldigd, dus als ik het heb over m'n angsten, heeft hij het idee dat hij meteen wordt neergezet als vreemdganger, met alle gevolgen van dien.
Wat niet erg meewerkt, is dat onze relatie toch al de nodige moeilijkheden kent, waaronder tomeloos onophoudelijk gestook door zijn ouders. Ook zijn kind wordt hierbij betrokken, dus een leuke situatie is dat niet, en mijn vriend staat zolangzamerhand stijf van de stress. We hebben afgesproken binnenkort samen weer eens wat te ondernemen, maar ja, dat gaat niet zo makkelijk, aangezien hij dus een kind heeft uit een eerdere relatie.
Om een heel lang verhaal kort te maken: mijn vriend heeft (soms) een heel grote bek, maar is op een hele hoop punten soms ook enorm onzeker. In het begin van onze relatie vroeg hij juist vaak bevestiging aan míj, of ik wel echt van hem hield en waaróm dan, etc. Dat gaf mij juist een veilig gevoel, want blijkbaar kon/(kan?) het hem echt schelen. Nu, een aantal maanden later, is hij zekerder van mijn gevoelens voor hem, juist omdat ik hem zo vaak die bevestiging heb gegeven (ik weet tenslotte hoe vervelend onzekerheid is). Wat mij dus juist onzekerder maakt. Maar daar kan hij niet zo goed mee omgaan, want hij blockt nare gevoelens liever... Dan gaat 'ie hardlopen ofzo, of klussen, of vlucht in een boek. Ik vind het dus (erg) moeilijk om hier met hem over te praten, juist ook omdat die stage nu zo dichtbij komt, en ik de komende weken dus juist graag de boel zo stabiel mogelijk hou, in de hoop me hier een beetje zekerder door te kunnen voelen.
donderdag 16 december 2010 om 13:57
Hoi mastermind,
Ik “vertoonde” mijn gedrag ook al in eerdere relatie’s. Wat me wel opvalt bij jou is dat je misschien voor wat eeehmmm... “aanwezige” mannen kiest? Mannen die zeker van hunzelf zijn?
Wel grappig, want ik kies eigenlijk altijd hele lieve betrouwbare mannen. Dat geeft mij een veiliger gevoel. En toch zit ik dan in die relatie met de gedachte dat ze uiteindelijk toch wel weggaan...
Ik heb wel eens ergens gelezen dat mensen met verlatingsangst altijd mannen uitkiezen die emotioneel niet beschikbaar zijn.
Dat klopt wel als ik zo jouw verhaal lees toch?
Heel grappig: mijn ex reageert precies als jouw vriend: als ik met een probleem aan kom dan klapt hij dicht. Hij heeft ook moeite om met zijn eigen emotie’s om te gaan. In het begin van onze relatie bleef hij wel open staan voor me, maar op een gegeven moment werd mijn gedrag zo bont en had hij zelf zo veel op zijn bordje dat hij me gewoon buitensloot. En dat is precies wat al mijn knoppen berroerde en waardoor ik compleet door het lint kon gaan uit blinde paniek.
We hielden elkaars gedrag dus in stand. Heel erg moeilijk om uit te komen en het is ons ook niet gelukt.
Hij kon er dus niet meer tegen en pas nu, nu er een beetje afstand tussen ons is en we beter naar onszelf kunnen kijken kunnen we weer een beetje openstaan voor elkaar.
Het vervelende is dat als je vriend zijn “dichtklappen” niet als een probleem ziet, hij hier ook niks aan zal veranderen. En jij kunt er niet voor zorgen dat hij verandert, hoe moeilijk dat misschien ook is om te accepteren.
Pfffff, ik herken de situatie dus wel heel erg, maar ik zou ook niet weten hoe je hier mee om moet gaan. Ik denk dat je moet proberen de boel een beetje los te laten.
Als je vriend idd zo stijf staat van de stress en ook andere factoren heeft waardoor hij dichtklapt, dan zou ik vooral proberen om hem ruimte te geven.
Laat hem even. En waarschijnlijk voelt dat heel onnatuurlijk voor je, want heb je JUIST het idee dat hij dan door je vingers glipt, maar het tegenovergestelde is waar.
Ik heb het uiteindelijk zo ver laten komen dat mijn vriend er echt niet meer tegen kon, is weggegaan en nu is het afwachten of hij nog bereid is om te kijken of er nog wat tussen ons is. Als het goed is spreek ik hem vanavond...
Ik “vertoonde” mijn gedrag ook al in eerdere relatie’s. Wat me wel opvalt bij jou is dat je misschien voor wat eeehmmm... “aanwezige” mannen kiest? Mannen die zeker van hunzelf zijn?
Wel grappig, want ik kies eigenlijk altijd hele lieve betrouwbare mannen. Dat geeft mij een veiliger gevoel. En toch zit ik dan in die relatie met de gedachte dat ze uiteindelijk toch wel weggaan...
Ik heb wel eens ergens gelezen dat mensen met verlatingsangst altijd mannen uitkiezen die emotioneel niet beschikbaar zijn.
Dat klopt wel als ik zo jouw verhaal lees toch?
Heel grappig: mijn ex reageert precies als jouw vriend: als ik met een probleem aan kom dan klapt hij dicht. Hij heeft ook moeite om met zijn eigen emotie’s om te gaan. In het begin van onze relatie bleef hij wel open staan voor me, maar op een gegeven moment werd mijn gedrag zo bont en had hij zelf zo veel op zijn bordje dat hij me gewoon buitensloot. En dat is precies wat al mijn knoppen berroerde en waardoor ik compleet door het lint kon gaan uit blinde paniek.
We hielden elkaars gedrag dus in stand. Heel erg moeilijk om uit te komen en het is ons ook niet gelukt.
Hij kon er dus niet meer tegen en pas nu, nu er een beetje afstand tussen ons is en we beter naar onszelf kunnen kijken kunnen we weer een beetje openstaan voor elkaar.
Het vervelende is dat als je vriend zijn “dichtklappen” niet als een probleem ziet, hij hier ook niks aan zal veranderen. En jij kunt er niet voor zorgen dat hij verandert, hoe moeilijk dat misschien ook is om te accepteren.
Pfffff, ik herken de situatie dus wel heel erg, maar ik zou ook niet weten hoe je hier mee om moet gaan. Ik denk dat je moet proberen de boel een beetje los te laten.
Als je vriend idd zo stijf staat van de stress en ook andere factoren heeft waardoor hij dichtklapt, dan zou ik vooral proberen om hem ruimte te geven.
Laat hem even. En waarschijnlijk voelt dat heel onnatuurlijk voor je, want heb je JUIST het idee dat hij dan door je vingers glipt, maar het tegenovergestelde is waar.
Ik heb het uiteindelijk zo ver laten komen dat mijn vriend er echt niet meer tegen kon, is weggegaan en nu is het afwachten of hij nog bereid is om te kijken of er nog wat tussen ons is. Als het goed is spreek ik hem vanavond...
zondag 19 december 2010 om 22:34
Brugge, ik kan je verhaal nergens vinden (waarschijnlijk zoek ik niet goed). Heb je hem gisteren nog gezien?
Hoi Mastermind, ik herken erg veel van mijn ex in jouw vriend, hij klapte ook dicht en ik kon hem emotioneel niet bereiken. Aankomende woensdag ga ik hem vertellen van mijn verlatingsangs (ik hou mijn hart vast).
Hoi Mastermind, ik herken erg veel van mijn ex in jouw vriend, hij klapte ook dicht en ik kon hem emotioneel niet bereiken. Aankomende woensdag ga ik hem vertellen van mijn verlatingsangs (ik hou mijn hart vast).
woensdag 6 juli 2011 om 20:58
Ik heb het hele topic doorgelezen en wat een herkenning. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, maar wel confronterend dat ik toch ook echt iets aan m'n gedrag moet gaan doen. Ben overigens al een tijdje bezig om het anders aan te pakken (vooral om overal controle over te willen hebben, zowel over kleine dingen als grote zaken). Daarnaast ben ik ook nog eens erg perfectionistisch aangelegd, waardoor ik het mezelf vaak onnodig moeilijk maak.
Het zien is stap 1, het veranderen echter nog een heel stuk lastiger. Ik heb dan ook veel aan de tips van curlygurly, ook al weet ik het ergens allemaal ook wel. Maar om m'n gedrag erop aan te passen is zooo moeilijk. Maar wel noodzakelijk, omdat ik weet dat het anders een selffulfilling prophecy wordt.
Hoe gaat het met de rest? Zijn jullie er nog?
Het zien is stap 1, het veranderen echter nog een heel stuk lastiger. Ik heb dan ook veel aan de tips van curlygurly, ook al weet ik het ergens allemaal ook wel. Maar om m'n gedrag erop aan te passen is zooo moeilijk. Maar wel noodzakelijk, omdat ik weet dat het anders een selffulfilling prophecy wordt.
Hoe gaat het met de rest? Zijn jullie er nog?
donderdag 7 juli 2011 om 09:46
Hey meiden,
Dacht laat ook weer even me horen. Er is niet zoveel gepost de laatste tijd. Maar ik vind het wel echt fijn dat iedereen hier zoveel herkenning vindt want dat helpt wel een beetje.
Ik ben ook wel perfectionistisch Loeky, vooral t.a.v. mijn relatie, wil graag dat dingen gaan hoe ik dat wil en dan ben je natuurlijk ook eerder teleurgesteld. Hoe is dat bij de rest?
Ook wil ik graag dingen onder controle houden, geeft me een veilig gevoel. Slaat natuurlijk nergens op want bepaalde zaken heb je niet onder controle, bijvoorbeeld het gevoel wat een ander voor jou heeft. Heb laatste tijd wel veel nagedacht en beseft dat je nooit zekerheid hebt over je relatie, ook niet door alle bevestiging van de wereld, kinderen of trouwen, ook niet na 40 jaar. Dan nog kan de ander besluiten dat hij bij je weg wil of iets anders. Dat is moeilijk omdat als je heel verliefd bent, je wilt dat het altijd zo blijft maar die garantie krijg je dus nooit. Conclusie is dat je dus gewoon moet leven met de dag en genieten van de momenten dat je gelukkig bent. Je weet nooit wat morgen weer brengt en dan heb je in ieder geval die mooie momenten meegepikt i.p.v. je zorgen te maken om negatieve dingen die KUNNEN gebeuren.
Mijn vriend is nu paar weken weg en hij komt dit weekend weer thuis, heb hem wel erg gemist maar ergens had ik ook meer rust laatste tijd. Juist als ik zoveel bij hem ben geweest voel ik heel sterk dat ik zo gek op hem ben en dat ik zo gehecht aan hem ben en dan voel ik me kwetsbaarder. Ben gewoon nog nooit zo verliefd geweest denk ik en ergens vind ik het best wel irritant want ik wordt daardoor zo kwetsbaar, er hoeft maar weer iets gezegd te worden over een ex of als ik iets zie of een vriend zegt iets whatever dan kan ik daar een rotgevoel van krijgen en dan baal ik daar weer erg van want normaal had ik dat echt niet zo snel :S. Met mijn ex kon ik ook prima over zijn ex praten en toen deed het me echt niet zoveel als hij iets positiefs zei dan als mijn huidige vriend dat doet. Dus ja, heb sinds mijn vriend weg is daar ook wel over nagedacht, waar komt die onzekerheid m.b.t. zijn exen nou vandaan bij mij: is het onzekerheid dat zij leuker waren, angst dat hij nog iets voor ze voelt...pff ik kan nog steeds niet goed de vinger erop leggen en dat zorgt ervoor dat het me bezig blijft houden. Maar ja, het gaat dus best redelijk maar af en toe heb ik dus van die 'exen' dips en dat vind ik vervelend.
Dacht laat ook weer even me horen. Er is niet zoveel gepost de laatste tijd. Maar ik vind het wel echt fijn dat iedereen hier zoveel herkenning vindt want dat helpt wel een beetje.
Ik ben ook wel perfectionistisch Loeky, vooral t.a.v. mijn relatie, wil graag dat dingen gaan hoe ik dat wil en dan ben je natuurlijk ook eerder teleurgesteld. Hoe is dat bij de rest?
Ook wil ik graag dingen onder controle houden, geeft me een veilig gevoel. Slaat natuurlijk nergens op want bepaalde zaken heb je niet onder controle, bijvoorbeeld het gevoel wat een ander voor jou heeft. Heb laatste tijd wel veel nagedacht en beseft dat je nooit zekerheid hebt over je relatie, ook niet door alle bevestiging van de wereld, kinderen of trouwen, ook niet na 40 jaar. Dan nog kan de ander besluiten dat hij bij je weg wil of iets anders. Dat is moeilijk omdat als je heel verliefd bent, je wilt dat het altijd zo blijft maar die garantie krijg je dus nooit. Conclusie is dat je dus gewoon moet leven met de dag en genieten van de momenten dat je gelukkig bent. Je weet nooit wat morgen weer brengt en dan heb je in ieder geval die mooie momenten meegepikt i.p.v. je zorgen te maken om negatieve dingen die KUNNEN gebeuren.
Mijn vriend is nu paar weken weg en hij komt dit weekend weer thuis, heb hem wel erg gemist maar ergens had ik ook meer rust laatste tijd. Juist als ik zoveel bij hem ben geweest voel ik heel sterk dat ik zo gek op hem ben en dat ik zo gehecht aan hem ben en dan voel ik me kwetsbaarder. Ben gewoon nog nooit zo verliefd geweest denk ik en ergens vind ik het best wel irritant want ik wordt daardoor zo kwetsbaar, er hoeft maar weer iets gezegd te worden over een ex of als ik iets zie of een vriend zegt iets whatever dan kan ik daar een rotgevoel van krijgen en dan baal ik daar weer erg van want normaal had ik dat echt niet zo snel :S. Met mijn ex kon ik ook prima over zijn ex praten en toen deed het me echt niet zoveel als hij iets positiefs zei dan als mijn huidige vriend dat doet. Dus ja, heb sinds mijn vriend weg is daar ook wel over nagedacht, waar komt die onzekerheid m.b.t. zijn exen nou vandaan bij mij: is het onzekerheid dat zij leuker waren, angst dat hij nog iets voor ze voelt...pff ik kan nog steeds niet goed de vinger erop leggen en dat zorgt ervoor dat het me bezig blijft houden. Maar ja, het gaat dus best redelijk maar af en toe heb ik dus van die 'exen' dips en dat vind ik vervelend.
donderdag 7 juli 2011 om 23:38
Curlygurly, jouw tekst had volledig de mijne kunnen zijn! Het verhaal over het controle willen hebben en je realiseren dat dat niet kan, is bij mij ook een belangrijk moment van ontdekking geweest. Evenals de teleurstellingen als dingen niet lopen zoals je het had gewild/gepland. Ik probeer nu dan ook om minder verwachtingen te hebben en zo dus ook minder teleurgesteld te worden.
En ook hetgeen je schrijft over dat je rust hebt nu hij er een tijdje niet was, is heel herkenbaar. Ik heb dat dus net zo. Zijn we veel samen geweest, dan is de hechting weer sterker en dus ook de VA meer aanwezig. Hebben we wat meer afstand (letterlijk dan, want figuurlijk blijft vreselijk) dan gaat het beter.
Wat betreft die exen, misschien moet je hem gewoon op de man af vragen of hij nog wat voor ze voelt. Zegt hij van niet, dan moet je dit ook geloven en erop vertrouwen. Ik vermoed overigens dat het veroorzaakt wordt door onzekerheid, want volgens mij hoort dat ook bij VA. En het hoort zeker bij perfectionistisch zijn.
Met mij gaat het ook best redelijk hoor, maar soms zijn er inderdaad van die momenten dat je eerste impulsgedachte en dus ook gedrag op de VA is gebasseerd. Ik herken het nu wel bij mezelf en probeer het dan ook door andere (positieve) gedachten om te buigen. Kost veel energie, maar ik hoop dat het op den duur wat meer vanzelf gaat.
En ook hetgeen je schrijft over dat je rust hebt nu hij er een tijdje niet was, is heel herkenbaar. Ik heb dat dus net zo. Zijn we veel samen geweest, dan is de hechting weer sterker en dus ook de VA meer aanwezig. Hebben we wat meer afstand (letterlijk dan, want figuurlijk blijft vreselijk) dan gaat het beter.
Wat betreft die exen, misschien moet je hem gewoon op de man af vragen of hij nog wat voor ze voelt. Zegt hij van niet, dan moet je dit ook geloven en erop vertrouwen. Ik vermoed overigens dat het veroorzaakt wordt door onzekerheid, want volgens mij hoort dat ook bij VA. En het hoort zeker bij perfectionistisch zijn.
Met mij gaat het ook best redelijk hoor, maar soms zijn er inderdaad van die momenten dat je eerste impulsgedachte en dus ook gedrag op de VA is gebasseerd. Ik herken het nu wel bij mezelf en probeer het dan ook door andere (positieve) gedachten om te buigen. Kost veel energie, maar ik hoop dat het op den duur wat meer vanzelf gaat.
woensdag 13 juli 2011 om 14:05
Hey Loeky,
Zie nu pas dat er een reactie gepost is .
Vind het fijn dat je veel dingen herkend (niet voor jou!), misschien zijn het dan echt wel dingen die bij verlatingsangst horen... Zal het zo zijn dat mensen met bepaalde karaktereigenschappen meer aanleg hebben om het te ontwikkelen? Ik denk zelf van wel. Je hebt gelijk dat je beter geen verwachtingen kunt hebben, alleen soms gaat dat zo onbewust en heb je al helemaal in je hoofd zitten hoe je wilt dat iets gaat verlopen. Is wel iets om meer op te gaan letten net als positief denken ja, dat kost idd veel energie maar uiteindelijk schijnt het wel makkelijker te worden.
Zou hem wel op de man af kunnen vragen of hij nog wat voor ze voelt maar ik weet wel dat hij bij allemaal zelf heeft uitgemaakt dus dat scheelt wel...durf het eerlijk gezegd niet te vragen omdat ik me dan weer zo laat kennen snappie? Als ik onzeker overkom maakt dat me ook weer minder aantrekkelijk (hoezo perfectionistisch!). Denk dat het vooral mijn eigen onzekerheid is ja, heb ook geen enkele aanleiding te denken dat hij nog iets voor ze voelt. Hij gaat 200% voor mij, geeft me heel veel bevestiging, wil heel veel met me knuffelen enzo en ziet zijn toekomst voor me met mij. Ook heb ik geen reden hem te wantrouwen t.a.v. andere vrouwen.
Maar hoe lang heb jij al een vriend? Weet hij van jouw verlatingsangst? Ben je snel jaloers?
Zie nu pas dat er een reactie gepost is .
Vind het fijn dat je veel dingen herkend (niet voor jou!), misschien zijn het dan echt wel dingen die bij verlatingsangst horen... Zal het zo zijn dat mensen met bepaalde karaktereigenschappen meer aanleg hebben om het te ontwikkelen? Ik denk zelf van wel. Je hebt gelijk dat je beter geen verwachtingen kunt hebben, alleen soms gaat dat zo onbewust en heb je al helemaal in je hoofd zitten hoe je wilt dat iets gaat verlopen. Is wel iets om meer op te gaan letten net als positief denken ja, dat kost idd veel energie maar uiteindelijk schijnt het wel makkelijker te worden.
Zou hem wel op de man af kunnen vragen of hij nog wat voor ze voelt maar ik weet wel dat hij bij allemaal zelf heeft uitgemaakt dus dat scheelt wel...durf het eerlijk gezegd niet te vragen omdat ik me dan weer zo laat kennen snappie? Als ik onzeker overkom maakt dat me ook weer minder aantrekkelijk (hoezo perfectionistisch!). Denk dat het vooral mijn eigen onzekerheid is ja, heb ook geen enkele aanleiding te denken dat hij nog iets voor ze voelt. Hij gaat 200% voor mij, geeft me heel veel bevestiging, wil heel veel met me knuffelen enzo en ziet zijn toekomst voor me met mij. Ook heb ik geen reden hem te wantrouwen t.a.v. andere vrouwen.
Maar hoe lang heb jij al een vriend? Weet hij van jouw verlatingsangst? Ben je snel jaloers?
vrijdag 15 juli 2011 om 22:37
Hey Curlygurly,
Ook ik denk dat mensen met bepaalde eigenschappen 'vatbaarder' zijn voor VA dan mensen zonder die eigenschappen. Iemand die van nature al perfectionistisch is, wil natuurlijk ook een 'perfecte relatie' en daar hoort verlaten worden niet bij. Want dat voelt alsof je het niet goed doet/hebt gedaan.
Het stomme is dat nu ik weet dat ik last heb van VA het enerzijds een soort van rust geeft (je weet tenminste waar die gevoelens vandaan komen), maar anderzijds is het weer een bevestiging dat ik niet 'goed' ben. En dat zorgt dan weer voor een negatief zelfbeeld, waardoor de VA weer groter wordt. Een soort van vicieuze cirkel, waarbij ik het gevoel heb er amper uit te komen.
En als het dan een tijdje wel goed gaat (omdat hij eigenlijk gewoon bevestiging geeft en ik m'n negatieve gevoelens in bedwang kan houden) voelt het soms net alsof ik het fake ofzo. Alsof ik mezelf niet ben, want ik gedraag me anders dan mijn impulsgedrag... Herken jij dat toevallig ook?
Ik begrijp dat je het eigenlijk niet durft te vragen aan hem. Vind het knap dat je het ook echt niet doet, want ik zou het niet voor me kunnen houden. Wil het dan toch weten en als hij dan op m'n vraag anders zou antwoorden dan ik had bedacht (en gehoopt) zou ik me weer rot voelen. Dus echt goed dat je het niet vraagt!
Om je vragen nog even te beantwoorden. We zijn ruim anderhalf jaar samen en hij weet van de VA. Heb het bewust verteld zodat hij wellicht wat begrip kan opbrengen voor mijn reacties. Ik ben hard aan het werk om de VA 'uit te schakelen' en dat ziet hij ook, dus hij is eigenlijk heel lief en geduldig (en toch ben ik er ergens van overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd is voor hij bij me weggaat...)
Ook ik denk dat mensen met bepaalde eigenschappen 'vatbaarder' zijn voor VA dan mensen zonder die eigenschappen. Iemand die van nature al perfectionistisch is, wil natuurlijk ook een 'perfecte relatie' en daar hoort verlaten worden niet bij. Want dat voelt alsof je het niet goed doet/hebt gedaan.
Het stomme is dat nu ik weet dat ik last heb van VA het enerzijds een soort van rust geeft (je weet tenminste waar die gevoelens vandaan komen), maar anderzijds is het weer een bevestiging dat ik niet 'goed' ben. En dat zorgt dan weer voor een negatief zelfbeeld, waardoor de VA weer groter wordt. Een soort van vicieuze cirkel, waarbij ik het gevoel heb er amper uit te komen.
En als het dan een tijdje wel goed gaat (omdat hij eigenlijk gewoon bevestiging geeft en ik m'n negatieve gevoelens in bedwang kan houden) voelt het soms net alsof ik het fake ofzo. Alsof ik mezelf niet ben, want ik gedraag me anders dan mijn impulsgedrag... Herken jij dat toevallig ook?
Ik begrijp dat je het eigenlijk niet durft te vragen aan hem. Vind het knap dat je het ook echt niet doet, want ik zou het niet voor me kunnen houden. Wil het dan toch weten en als hij dan op m'n vraag anders zou antwoorden dan ik had bedacht (en gehoopt) zou ik me weer rot voelen. Dus echt goed dat je het niet vraagt!
Om je vragen nog even te beantwoorden. We zijn ruim anderhalf jaar samen en hij weet van de VA. Heb het bewust verteld zodat hij wellicht wat begrip kan opbrengen voor mijn reacties. Ik ben hard aan het werk om de VA 'uit te schakelen' en dat ziet hij ook, dus hij is eigenlijk heel lief en geduldig (en toch ben ik er ergens van overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd is voor hij bij me weggaat...)
zaterdag 13 augustus 2011 om 13:03
Hier ook iemand met verlatingsangst. Zó bang vriend kwijt te raken. Hij is één keer vreemdgegaan met collega, en sindsdien lijkt de angst erger te zijn geworden. Nu is hij in een zéér goede en snelle vriendschap gevallen wéér met collega. Eerst dacht collega dat ik alleen voor sex was, vriend heeft dit uiteindelijk rechtgezet. Ik mocht alle smsjes lezen. En collega vraagt doodleuk: Heb jij zin om gepijpt te worden? Vriend heeft vriendelijk bedankt, maar tóch. En nu is het een goede vriendin van hem, smsen elke dag op werk de hele dag door, en als ik er niks van zei de hele dag ook thuis. Collega heeft meer ervaring dan ik, is beter dan ik, kinderen van vriend vinden collega heeeeel lief en blijven regelmatig slapen. En vriend word steeds afstandelijker.... Ik weet het niet.....
En ik kan ook me emoties niet voor me houden, agressie heb ik gehád (niet meer), vriend schuld geven van vroegere sexuele intimidatie (van anderen), schuld geven van vreemdgaan, en zeggen dat hij mij niet wilt en verliefd is op collega.
(moet zeggen zonder collega had ik het gevoel ook zeer erg, maar een stuk minder als nu met collega in de buurt telkens)
Collega bleef 2 weken terug eten, ik kookte, vond ze leuk. Vriend moet binnekort daarheen om iets te regelen, vraagt ze of HIJ blijft eten, met haar zus en een vriend. En ik? Ik ben goed om te koken voor haar, maar als zij een ideetje heeft, kan ik wegblijven.
Vriend en ik wonen trouwens samen, dus ben ik die dag alleen. Vriend weet dat ik ook niemand heb om te gaan eten bijv.
En het gekke van dit alles, mijn grote wens is een eigen huisje, me eigen stekkie, eigen inrichting, niemand waar ik rekening moet houden én gelukkig zijn.
Maar ik wil / kan niet bij hem weg.
En ik kan ook me emoties niet voor me houden, agressie heb ik gehád (niet meer), vriend schuld geven van vroegere sexuele intimidatie (van anderen), schuld geven van vreemdgaan, en zeggen dat hij mij niet wilt en verliefd is op collega.
(moet zeggen zonder collega had ik het gevoel ook zeer erg, maar een stuk minder als nu met collega in de buurt telkens)
Collega bleef 2 weken terug eten, ik kookte, vond ze leuk. Vriend moet binnekort daarheen om iets te regelen, vraagt ze of HIJ blijft eten, met haar zus en een vriend. En ik? Ik ben goed om te koken voor haar, maar als zij een ideetje heeft, kan ik wegblijven.
Vriend en ik wonen trouwens samen, dus ben ik die dag alleen. Vriend weet dat ik ook niemand heb om te gaan eten bijv.
En het gekke van dit alles, mijn grote wens is een eigen huisje, me eigen stekkie, eigen inrichting, niemand waar ik rekening moet houden én gelukkig zijn.
Maar ik wil / kan niet bij hem weg.
zaterdag 13 augustus 2011 om 13:31
Geen idee, durf ik niet te zeggen. Vriend laat heel vaak merken dat hij mij wilt, dat hij bij mij is omdat hij van míj houd. Collega noemt hij handige vriendin (kan naaien, kan huishoudelijke klusjes, tenminste doet ze wat makkelijker dan ik). Collega heeft later excuus aangeboden dat als ze wist dat wij een serieuze relatie hadden ze nooit zulke dingen had gestuurd, ze enkel is geintresseerd in zijn dochters (zij heeft geen kids, wél grote kinderwens). Maar sinds zij er is, heb ik telkens zulke klote buien. Waardoor vriend weer kwaad word, en we wéér ruzie hebben. Collega probeert alles met mij te overleggen, of hij mág komen, hoe láng. Zij maakt er alleen nu van dat hij niks van me mag, omdat ze het elke keer vraagt. Ze krijgt een soort hekel aan me. Vriend heeft ook andere collega's. Daar kom ik zelfs over de vloer. Vinden ze allemaal leuk. Ik geloof niet dat hij vreemdgaat, dat merk ik wel. Maar ben wél bang dat hij verliefd is op haar. Hij wil zo'n goede vriend voor een ander zijn, dat hij mij vergeet, lijkt het. (Ik mag trouwens al zn smsjes lezen tussen hun, en hij heeft een telefoon dat telt hoeveel smsjes er naar haar gestuurd zijn en ontvangen, en als je er 1 wilt wissen gelijk alles weg is) sorry, voor lang verhaal. Snap er zelf ook niks van.
maandag 15 augustus 2011 om 15:56
Hey Loeky,
Ja ik herken dat ook wel wat je zegt dat als het wel goed gaat je het idee hebt dat je jezelf niet bent. Net of je iets onderdrukt wat er altijd wel zit ofzo...goed dat je je vriend dat zo hebt verteld van de VA. Hoe reageerde hij daar op? Houdt hij er extra rekening mee door je meer bevestiging te geven? Ik heb het juist niet zo genoemd naar mijn vriend toe, wel dat ik moeite heb met afscheid nemen en dat ik verlatingsangst heb maar ik denk niet dat hij precies begrijpt wat het inhoudt t.a.v. mijn behoefte aan bevestiging in een relatie...wil dat eigenlijk ook niet zo zeggen want dat vind ik beetje genant ofzo net of ik om aandacht schreeuw en ik hem heel hard nodig heb..tis ergens dan wel een soort zwakte ofzo van mij, zo voel ik dat dan. Die diepe angst die zegt dat je vriend ooit toch wel bij je weggaat is heel vervelend, het bederft soms echt je geluk. Maar ik heb dat ook altijd gedacht bij mijn vorige relatie (6 jr) en uiteindelijk was ik het die het uit heeft gemaakt en dat heeft me wel anders hiernaar leren kijken. Heb geen zin daar weer jaren bang voor te zijn terwijl het onnodig is, zo is in mijn geval gebleken.
Wat je zegt over dat perfectionisten ook een perfecte relatie willen is wel treffend en klopt ook wel bij mij...ben op dat gebied ook wel het meest perfectionistisch denk ik.
D_precious, rare situatie hoor met die collega! Snap dat je je vriend niet kwijt wil maar verlies alsjeblieft jezelf niet!! Dat is nog veel erger om kwijt te zijn dan je vriend, trust me! Hij dient je met respect te behandelen en zo niet is hij je niet waard.
Ja ik herken dat ook wel wat je zegt dat als het wel goed gaat je het idee hebt dat je jezelf niet bent. Net of je iets onderdrukt wat er altijd wel zit ofzo...goed dat je je vriend dat zo hebt verteld van de VA. Hoe reageerde hij daar op? Houdt hij er extra rekening mee door je meer bevestiging te geven? Ik heb het juist niet zo genoemd naar mijn vriend toe, wel dat ik moeite heb met afscheid nemen en dat ik verlatingsangst heb maar ik denk niet dat hij precies begrijpt wat het inhoudt t.a.v. mijn behoefte aan bevestiging in een relatie...wil dat eigenlijk ook niet zo zeggen want dat vind ik beetje genant ofzo net of ik om aandacht schreeuw en ik hem heel hard nodig heb..tis ergens dan wel een soort zwakte ofzo van mij, zo voel ik dat dan. Die diepe angst die zegt dat je vriend ooit toch wel bij je weggaat is heel vervelend, het bederft soms echt je geluk. Maar ik heb dat ook altijd gedacht bij mijn vorige relatie (6 jr) en uiteindelijk was ik het die het uit heeft gemaakt en dat heeft me wel anders hiernaar leren kijken. Heb geen zin daar weer jaren bang voor te zijn terwijl het onnodig is, zo is in mijn geval gebleken.
Wat je zegt over dat perfectionisten ook een perfecte relatie willen is wel treffend en klopt ook wel bij mij...ben op dat gebied ook wel het meest perfectionistisch denk ik.
D_precious, rare situatie hoor met die collega! Snap dat je je vriend niet kwijt wil maar verlies alsjeblieft jezelf niet!! Dat is nog veel erger om kwijt te zijn dan je vriend, trust me! Hij dient je met respect te behandelen en zo niet is hij je niet waard.
maandag 15 augustus 2011 om 17:18
curlygurly:
Ik heb al het gevoel dat ik mezelf kwijt ben.
Vannacht rond 12e is hij teruggekomen van het etentje. Zonder te zeggen dat hij daar blééf eten. Hadden ruzie van te voren, dat het zijn laatste dag van vakantie is en mijn enigste vrije dag in de week. Hij geeft me al 3 weken het gevoel alsof hij niet meer van mij houd. Hij zegt op zijn beurt dat ík alleen maar loop te 'zeiken' en daarom daar geen zin in heeft.
Gister na etentje toen hij thuis kwam, ruzie gehad.
Na lang wakker liggen heb ik hem wakker gemaakt om te vertellen dat ik bij hem weg wil. Óf ik alsjeblieft hier nog mag blijven tot ik zelf wat heb, en hij me wil helpen.
Heb hem ook duidelijk gemaakt dat als ik weg ben hij me ook echt nooit meer ziet, niet dat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kán.
Heb het gevoel dat het wel weer goed komt, maar ik kan niet leven met een man die een ander meer aandacht geeft dan mij, en tijd maakt voor een ander en wanneer ik zijn aandacht wil of iets leuks wil doen hij me weer laat zitten en achter de pc een spel gaat zitten spelen.
Nu probeert hij wel te vragen ondertussen of we samen naar de bioscoop gaan als we beide weer wat te besteden hebben, geeft me ineens uitzichzelf een glaasje drinken, gaat ineens voor me naar de winkel. Máár verder doet ie alsof (of het is echt zo) dat het hem niet raakt. Hoewel ik wel wat kan zien aan een gezichsuitdrukking, en met de opmerking over nooit meer zien leek het hem te raken.
Hij zei ook dat ik helemaal niet weg hoef, toen zei ik dat ik niet anders kan. Ik heb 3 keuzes zei ik hem:
1. Relatie met hem, maar met haar er voor mijn gevoel bij: word ik ongelukkiger van.
2. In me eentje doorgaan: word ik nog ongelukkiger van zonder hem.
3. Relatie met hem en zónder haar: Dat gaat het 'm denk ik toch niet worden.
Voorbeeld dat hij me laat zitten:
Zegt even met haar te praten 10 minuten ergens op parkeerplaats omdat zij liefdesverdriet heeft, zij vroeg ook enkel 10 minuten. Ik reken automatisch een halfuur, weet dat zulke gesprekken uit kunnen lopen, dus vertel heb dat ik over een halfuurtje verassing voor hem heb. Hij trekt de deur achter zich dicht om te gaan, ik ga gauw opruimen, stofzuigen, dweilen en zet kaarsjes aan en leg een lekkere deken op de bank met wat lekkers erbij. Afloop: Heb 2.5 uur op hem moeten wachten.
Ik weet het niet meer, ik heb het gevoel dat ik niet wil leven zonder hem. (Hoort dat ook bij verlatingsangst?)
En eigenlijk heb ik hem alleen maar gezegd dat ik wegging in de hoop dat hij me tegen zou houden....
Ik heb al het gevoel dat ik mezelf kwijt ben.
Vannacht rond 12e is hij teruggekomen van het etentje. Zonder te zeggen dat hij daar blééf eten. Hadden ruzie van te voren, dat het zijn laatste dag van vakantie is en mijn enigste vrije dag in de week. Hij geeft me al 3 weken het gevoel alsof hij niet meer van mij houd. Hij zegt op zijn beurt dat ík alleen maar loop te 'zeiken' en daarom daar geen zin in heeft.
Gister na etentje toen hij thuis kwam, ruzie gehad.
Na lang wakker liggen heb ik hem wakker gemaakt om te vertellen dat ik bij hem weg wil. Óf ik alsjeblieft hier nog mag blijven tot ik zelf wat heb, en hij me wil helpen.
Heb hem ook duidelijk gemaakt dat als ik weg ben hij me ook echt nooit meer ziet, niet dat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kán.
Heb het gevoel dat het wel weer goed komt, maar ik kan niet leven met een man die een ander meer aandacht geeft dan mij, en tijd maakt voor een ander en wanneer ik zijn aandacht wil of iets leuks wil doen hij me weer laat zitten en achter de pc een spel gaat zitten spelen.
Nu probeert hij wel te vragen ondertussen of we samen naar de bioscoop gaan als we beide weer wat te besteden hebben, geeft me ineens uitzichzelf een glaasje drinken, gaat ineens voor me naar de winkel. Máár verder doet ie alsof (of het is echt zo) dat het hem niet raakt. Hoewel ik wel wat kan zien aan een gezichsuitdrukking, en met de opmerking over nooit meer zien leek het hem te raken.
Hij zei ook dat ik helemaal niet weg hoef, toen zei ik dat ik niet anders kan. Ik heb 3 keuzes zei ik hem:
1. Relatie met hem, maar met haar er voor mijn gevoel bij: word ik ongelukkiger van.
2. In me eentje doorgaan: word ik nog ongelukkiger van zonder hem.
3. Relatie met hem en zónder haar: Dat gaat het 'm denk ik toch niet worden.
Voorbeeld dat hij me laat zitten:
Zegt even met haar te praten 10 minuten ergens op parkeerplaats omdat zij liefdesverdriet heeft, zij vroeg ook enkel 10 minuten. Ik reken automatisch een halfuur, weet dat zulke gesprekken uit kunnen lopen, dus vertel heb dat ik over een halfuurtje verassing voor hem heb. Hij trekt de deur achter zich dicht om te gaan, ik ga gauw opruimen, stofzuigen, dweilen en zet kaarsjes aan en leg een lekkere deken op de bank met wat lekkers erbij. Afloop: Heb 2.5 uur op hem moeten wachten.
Ik weet het niet meer, ik heb het gevoel dat ik niet wil leven zonder hem. (Hoort dat ook bij verlatingsangst?)
En eigenlijk heb ik hem alleen maar gezegd dat ik wegging in de hoop dat hij me tegen zou houden....
woensdag 17 augustus 2011 om 11:33
Denk niet dat het gevoel dat je niet kunt leven zonder hem perse bij verlatingsangst hoort, dat hebben wel meer mensen als ze echt gek op iemand zijn.
Maar ik vind echt dat jouw vriend veel te weinig rekening met jou houdt, hij doet gewoon zijn ding en waarschijnlijk is hij niet bang dat jij bij hem weggaat of het lijkt hem niet zoveel te doen. Ik zou echt voor mezelf kiezen hoe moeilijk ook, je kunt echt wel leven zonder hem hoor, ik kan je vertellen dat je uiteindelijk gelukkiger zult worden dan nu!! Eenzaam zijn in een relatie is 10x erger dan alleen eenzaam zijn. Jij pikt veel te veel van hem en zijn respect voor jou is daarmee ook minder geworden ben ik bang. Kies voor jezelf, ga bij hem weg en blijf bij je standpunt. Mocht hij echt om je geven en je absoluut niet kwijt willen zal hij er alles aan gaan doen om je terug te krijgen, misschien is het dan een eyeopener voor hem en zo niet weet je dat je de juiste beslissing hebt gemaakt! Zal niet makkelijk zijn maar op deze manier leven lijkt me vreselijk, je bent zo afhankelijk van hem nu en dan verlies je je eigenwaarde. Kom voor jezelf op voor je nog kleiner wordt, sterkte.
Maar ik vind echt dat jouw vriend veel te weinig rekening met jou houdt, hij doet gewoon zijn ding en waarschijnlijk is hij niet bang dat jij bij hem weggaat of het lijkt hem niet zoveel te doen. Ik zou echt voor mezelf kiezen hoe moeilijk ook, je kunt echt wel leven zonder hem hoor, ik kan je vertellen dat je uiteindelijk gelukkiger zult worden dan nu!! Eenzaam zijn in een relatie is 10x erger dan alleen eenzaam zijn. Jij pikt veel te veel van hem en zijn respect voor jou is daarmee ook minder geworden ben ik bang. Kies voor jezelf, ga bij hem weg en blijf bij je standpunt. Mocht hij echt om je geven en je absoluut niet kwijt willen zal hij er alles aan gaan doen om je terug te krijgen, misschien is het dan een eyeopener voor hem en zo niet weet je dat je de juiste beslissing hebt gemaakt! Zal niet makkelijk zijn maar op deze manier leven lijkt me vreselijk, je bent zo afhankelijk van hem nu en dan verlies je je eigenwaarde. Kom voor jezelf op voor je nog kleiner wordt, sterkte.
