Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 31 juli 2007 om 12:50
Hoi Nicole
Van Lemmy heb ik laatst een boek gekregen hierover, misschien vind je het een idee dat ik het nu naar jou opstuur? Laat me maar weten, je hebt mn mail-adres.
Ik zal er wat uithalen, om hier neer te zetten want ik vind het aan de ene kant ook erg lastig je advies te geven...ik heb zelf niet een relatie gehad die goed werkte dus ik spreek helemaal niet uit ervaring hier.
Wel spreek ik vanuit hoe ik zelf in de relatie wilde staan, en vanuit een soort idee van hoe ik het in de toekomst zou willen.
Allereerst wil ik reageren op dat je schrijft dat je denkt dat hij misschien te hoog gegrepen voor je is...
Daar ben ik het echt niet mee eens! Het is juist andersom, Nicole!
Zeker als je kijkt naar hoezeer jij je inleeft in hem, probeert te begrijpen waar hij vandaan komt, wat hem nu dwars zit etc.
Dat lukt hem omgekeerd naar jou nog niet, en dat maakt het nu erg lastig.
Verder durf jij veel realistischer te kijken naar wat er nu niet goed gaat bij jou thuis, met je kinderen, en je bent al zover dat je hulp hebt ingeroepen! Juist omdat je weet dat het nu heel belangrijk is dat er ingegrepen wordt om het positief te kunnen ombuigen. Je bent bereid eerlijk te kijken naar wat er speelt, en om te luisteren naar wat een ander daar over te zeggen heeft als jij het niet meer weet of vastloopt.
Je bent bereid om er eens op een andere manier naar te kijken, dingen te veranderen om te kijken hoe dat werkt, je staat er voor open om een andere invalshoek te kiezen.
Dat is moedig, en echt niet niks.
Dat hij de noodzaak van die hulp niet inziet, vind ik jammer.
Moet je dan alles maar in je eentje bijven oplossen, terwijl je niet goed meer weet hoe en wat? Soms heb je even iemand nodig die je helpt het overzicht terug te krijgen, die wat handvatten geeft, die je ergens zelf ook wel weet maar als je moe bent en een tijdje in dezelfde kringen rondging kun je er even moeilijk bij.
Ik heb niet het idee dat je je afhankelijk opstelt, wat vind jij zelf daarvan? Het gaat er toch juist om dat je ervoor openstaat, omdat je weet waar je naar toe wilt werken? En daar iemand bij hebt gezocht die ervaring heeft om je er een tijdje mee te helpen?
Ik ga nu proberen een korte samenvatting te geven van de thema's uit het boek, misschien hebben we zo een insteek om hier over te blijven praten?
De schrijver (P. Ferrini) stelt dat er 7 spirituele wetten zijn voor relaties.
- Wederzijdse betrokkenheid
(wees eerlijk tegenover jezelf en je partner. Maak geen afspraken waar je je niet aan kunt houden, om de ander een plezier te doen.
Of een afspraak waar je nog niet aan toe bent, zoals samenwonen.
Als je eerst goed zelf onderzoekt wat je graag wilt, en je partner ook, en je praat daar samen over, is de kans het grootst dat jullie elkaar een realistische belofte doen voor de komende tijd.
Een belofte houden is mogelijk zolang je dat kan zonder verraad te plegen aan jezelf. Als dat niet kan, zou je opnieuw over de belofte moeten praten, onderhandelen.
De betrokkenheid zit er in dat je allebei zorg draagt voor je eigen aandeel in de afspraken, en tegelijk openstaat voor het praten erover, het inleven in de ander. In hoe de relatie zich ontwikkelt en hoe dat voelt voor jullie allebei.
-Gezamenlijkheid
(De uitdaging de partner te accepteren zoals hij/zij is.
De tijd nemen om elkaar te leren kennen, na de eerste verliefdheid die alle verschillen bedekt.
Een gemeenschappelijke visie op de relatie krijgen, het begrijpen van elkaars waarden en overtuigingen, de belangstellingssfeer en de mate van betrokkenheid.
Samen onderweg zijn, soms gaat het vanzelf, dan weer zorg je er extra voor dat de relatie gevoed wordt en er gepraat wordt.
Als je gaat samenwonen, bespreek dan eerst goed de gezamenlijke levensstijl. Het eens worden over hoe en waar je gaat wonen, wat voor jullie belangrijk is, want je juist wel en niet wilt, geld, kinderen, huisdieren etc. De ruimte is er wel om elkaar dan aan te voelen en er samen aan te werken, maar eerst zou je de belangrijkste dingen wel moeten bespreken om samen realistische verwachtingen te kunnen hebben.
-Groei.
De vrijheid hebben in een relatie om te groeien en je als individu te uiten.
(Elkaar de ruimte willen geven jezelf te zijn. Grenzen aangeven.
Er zorg voor dragen dat het gezamenlijke niet dwangmatig wordt.
De relatie krijgt nieuwe energie van het jezelf ontwikkelen.
Samen een basis maken die stevig genoeg is om elkaar vrij te laten zonder jaloers te worden of onzeker, of met elkaar te concureren.
Het respectvol oneens zijn met elkaar. En accepteer je je eigen ideeën, of probeer je ze toch te veranderen zo dat je partner je zal accepteren..?
Samen begrijpen dat je veiligheid wilt, en tegelijk ook groei.)
Het wordt een lang verhaal, ik hoop dat je het interessant vindt...
Ik zelf wel, want ik begin soms toch wel te fantaseren over een relatie, hoewel dat nog erg ver weg lijkt.
Maar ondertussen lees ik wel graag dit soort dingen, gewoon om er voor mezelf iets uit te halen, om eens over na te denken. Om ook terug te kijken waar het fout ging eerder.
Maar vooral om er in de toekomst klaar voor te zijn de dingen wat realistischer aan te pakken zodat ik me niet zo laat meeslepen door het moment (ik ken mezelf nu wel steeds beter...)
Ik denk dat je niet alles letterlijk moet nemen, maar vooral kun je het gebruiken om het eens te onderzoeken, kijken waar jij het wel of niet mee eens bent en wat jij er zelf van vind.
Dag, tot zo!
Iseo
Van Lemmy heb ik laatst een boek gekregen hierover, misschien vind je het een idee dat ik het nu naar jou opstuur? Laat me maar weten, je hebt mn mail-adres.
Ik zal er wat uithalen, om hier neer te zetten want ik vind het aan de ene kant ook erg lastig je advies te geven...ik heb zelf niet een relatie gehad die goed werkte dus ik spreek helemaal niet uit ervaring hier.
Wel spreek ik vanuit hoe ik zelf in de relatie wilde staan, en vanuit een soort idee van hoe ik het in de toekomst zou willen.
Allereerst wil ik reageren op dat je schrijft dat je denkt dat hij misschien te hoog gegrepen voor je is...
Daar ben ik het echt niet mee eens! Het is juist andersom, Nicole!
Zeker als je kijkt naar hoezeer jij je inleeft in hem, probeert te begrijpen waar hij vandaan komt, wat hem nu dwars zit etc.
Dat lukt hem omgekeerd naar jou nog niet, en dat maakt het nu erg lastig.
Verder durf jij veel realistischer te kijken naar wat er nu niet goed gaat bij jou thuis, met je kinderen, en je bent al zover dat je hulp hebt ingeroepen! Juist omdat je weet dat het nu heel belangrijk is dat er ingegrepen wordt om het positief te kunnen ombuigen. Je bent bereid eerlijk te kijken naar wat er speelt, en om te luisteren naar wat een ander daar over te zeggen heeft als jij het niet meer weet of vastloopt.
Je bent bereid om er eens op een andere manier naar te kijken, dingen te veranderen om te kijken hoe dat werkt, je staat er voor open om een andere invalshoek te kiezen.
Dat is moedig, en echt niet niks.
Dat hij de noodzaak van die hulp niet inziet, vind ik jammer.
Moet je dan alles maar in je eentje bijven oplossen, terwijl je niet goed meer weet hoe en wat? Soms heb je even iemand nodig die je helpt het overzicht terug te krijgen, die wat handvatten geeft, die je ergens zelf ook wel weet maar als je moe bent en een tijdje in dezelfde kringen rondging kun je er even moeilijk bij.
Ik heb niet het idee dat je je afhankelijk opstelt, wat vind jij zelf daarvan? Het gaat er toch juist om dat je ervoor openstaat, omdat je weet waar je naar toe wilt werken? En daar iemand bij hebt gezocht die ervaring heeft om je er een tijdje mee te helpen?
Ik ga nu proberen een korte samenvatting te geven van de thema's uit het boek, misschien hebben we zo een insteek om hier over te blijven praten?
De schrijver (P. Ferrini) stelt dat er 7 spirituele wetten zijn voor relaties.
- Wederzijdse betrokkenheid
(wees eerlijk tegenover jezelf en je partner. Maak geen afspraken waar je je niet aan kunt houden, om de ander een plezier te doen.
Of een afspraak waar je nog niet aan toe bent, zoals samenwonen.
Als je eerst goed zelf onderzoekt wat je graag wilt, en je partner ook, en je praat daar samen over, is de kans het grootst dat jullie elkaar een realistische belofte doen voor de komende tijd.
Een belofte houden is mogelijk zolang je dat kan zonder verraad te plegen aan jezelf. Als dat niet kan, zou je opnieuw over de belofte moeten praten, onderhandelen.
De betrokkenheid zit er in dat je allebei zorg draagt voor je eigen aandeel in de afspraken, en tegelijk openstaat voor het praten erover, het inleven in de ander. In hoe de relatie zich ontwikkelt en hoe dat voelt voor jullie allebei.
-Gezamenlijkheid
(De uitdaging de partner te accepteren zoals hij/zij is.
De tijd nemen om elkaar te leren kennen, na de eerste verliefdheid die alle verschillen bedekt.
Een gemeenschappelijke visie op de relatie krijgen, het begrijpen van elkaars waarden en overtuigingen, de belangstellingssfeer en de mate van betrokkenheid.
Samen onderweg zijn, soms gaat het vanzelf, dan weer zorg je er extra voor dat de relatie gevoed wordt en er gepraat wordt.
Als je gaat samenwonen, bespreek dan eerst goed de gezamenlijke levensstijl. Het eens worden over hoe en waar je gaat wonen, wat voor jullie belangrijk is, want je juist wel en niet wilt, geld, kinderen, huisdieren etc. De ruimte is er wel om elkaar dan aan te voelen en er samen aan te werken, maar eerst zou je de belangrijkste dingen wel moeten bespreken om samen realistische verwachtingen te kunnen hebben.
-Groei.
De vrijheid hebben in een relatie om te groeien en je als individu te uiten.
(Elkaar de ruimte willen geven jezelf te zijn. Grenzen aangeven.
Er zorg voor dragen dat het gezamenlijke niet dwangmatig wordt.
De relatie krijgt nieuwe energie van het jezelf ontwikkelen.
Samen een basis maken die stevig genoeg is om elkaar vrij te laten zonder jaloers te worden of onzeker, of met elkaar te concureren.
Het respectvol oneens zijn met elkaar. En accepteer je je eigen ideeën, of probeer je ze toch te veranderen zo dat je partner je zal accepteren..?
Samen begrijpen dat je veiligheid wilt, en tegelijk ook groei.)
Het wordt een lang verhaal, ik hoop dat je het interessant vindt...Ik zelf wel, want ik begin soms toch wel te fantaseren over een relatie, hoewel dat nog erg ver weg lijkt.
Maar ondertussen lees ik wel graag dit soort dingen, gewoon om er voor mezelf iets uit te halen, om eens over na te denken. Om ook terug te kijken waar het fout ging eerder.
Maar vooral om er in de toekomst klaar voor te zijn de dingen wat realistischer aan te pakken zodat ik me niet zo laat meeslepen door het moment (ik ken mezelf nu wel steeds beter...)
Ik denk dat je niet alles letterlijk moet nemen, maar vooral kun je het gebruiken om het eens te onderzoeken, kijken waar jij het wel of niet mee eens bent en wat jij er zelf van vind.
Dag, tot zo!
Iseo
dinsdag 31 juli 2007 om 13:32
Ben ik weer.
- Communicatie
( Regelmatige, oprechte, niet-beschuldigende communicatie.
Eerst je eigen gevoelens en gedachten beluisteren en er verantwoordelijkheid voor nemen zodat je ze ook tegeover de ander kunt uiten.
Vervolgens leren luisteren naar wat de ander over zijn/haar gedachten en gevoelens zegt.
Proberen te luisteren, naar jezelf en de ander, zonder oordeel.
Acceptatie.
Begrip.
Een time-out durven nemen, zodat je eerst weer voor jezelf kunt onderzoeken wat jij nu voelt of ergens van vindt. Zodat de communicatie weer oprecht kan zijn.
Elkaar stimuleren hieraan te werken, jezelf te uiten. Omdat je van elkaar wilt weten hoe het gaat, omdat je zorgt voor de relatie.)
- Spiegelen
(Het doel van een intieme relatie is ook dat je je eigen angsten, oordelen, twijfels en onzekerheden onder ogen durft te zien.
Diepe gevoelige plekken worden geraakt.
Maar je bent niet verantwoordelijk voor die van de ander. Je helpt elkaar bewust te worden van oude pijn, en van wat het nu nog met je doet. Het onder woorden brengen voor elkaar.
Alles wat je aan de ander dwarszit, laat je dat deel van jezelf zien dat je niet wilt of kunt liefhebben en accepteren.
Als je er voor open staat, kun je jezelf en elkaar helpen dat moeilijke stuk tegemoet te treden.
Fouten en dingen uit het verleden geven je nu de kans om te groeien, en dat is ook wat je voor elkaar wilt.
Elke relatie is ook een spiegel. Wees je zelf bewust van je innerlijke strijd, en neem je eigen verantwoordelijkheid, daarna kun je samen werken, want dat leerproces kan wederzijds zijn en dan volg je samen het pad nar zelfkennis, en vervulling. En is het heel mooi om iets voor de ander te betekenen, door hier bij te kunnen helpen.)
- Verantwoordelijkheid
Beide partners nemen verantwoordelijkheid voor hun eigen gedachten, gevoelens en beleving.
(Gezamenlijkheid en kameraadschap vereist dat we verantwoordelijkheid nemen voor onszelf. Je 'IK' niet kwijtraken in het 'WIJ'.
Je leren van projectie op de ander te onthouden.
Gezonde grenzen maken tussen jou en je partner. En die samen respecteren.
Je eigen creatieve kracht leren voelen, leren accepteren, durven dromen, fouten durven maken.
Blijven leren en groeien, omdat het een bevrijdend proces is. Vrij zijn om keuzes te maken.
Als je niet besluit te gaan doen wat je vreugde schenkt...is dat niet de schuld van je partner....
We zoeken liefde en geluk bij anderen, terwijl we gaandeweg juist leren dat je het in jezelf gaat vinden!!
Maar vanuit dit inzicht wordt ook juist weer het 'WIJ' geboren. Het samengaan van twee mensen, die verantwoordelijk zijn, die creatief en samen op weg zijn.)
- Vergeving
Jezelf en je partner vergeven.
(Om leren gaan met verdriet, twijfels en angsten. Er is geen perfectie. Elke relatie kent ups & downs.
De vraag is wat je doet met de momenten waarop er geen goed contact is.
Gebruik je de uitdagingen van de relatie om naar binnen te kijken, of sla je op de vlucht?
De verantwoordelijkheid nemen je bewust te worden van de patronen die je zelf volgt, en die jullie samen volgen.
Ben je eigenlijk bang voor intimiteit, ook al vraag je er wel om?
Welke gevoelens wil je zelf niet onder ogen zien als je je partner bekritiseert?
Stel je je afhankelijk op? Verlang ja naar goedkeuring van buitenaf?
Zou je je zelf de goedkeuring moeten leren geven die je bij je partner zoekt?
Zijn jullie samen bereid iets met jullie angsten te doen als ze omhoog komen? Of worden ze genegeerd en bedekt met een ruzie zonder oplossing of uitkomst?
Kunnen jullie samen afspreken een veilige sfeer te willen scheppen, om voorzichtig en met mededogen de moeilijke dingen en angsten te bekijken?
Kun je je zelf vergeven? Om daarna verder te durven gaan op je pad?
Elkaar vergeven dingen uitwerken, stelt je in staat je te blijven verbinden met elkaar. De partnerschap in stand te houden onder moeilijke omstandigheden)
Veel liefs!!!
- Communicatie
( Regelmatige, oprechte, niet-beschuldigende communicatie.
Eerst je eigen gevoelens en gedachten beluisteren en er verantwoordelijkheid voor nemen zodat je ze ook tegeover de ander kunt uiten.
Vervolgens leren luisteren naar wat de ander over zijn/haar gedachten en gevoelens zegt.
Proberen te luisteren, naar jezelf en de ander, zonder oordeel.
Acceptatie.
Begrip.
Een time-out durven nemen, zodat je eerst weer voor jezelf kunt onderzoeken wat jij nu voelt of ergens van vindt. Zodat de communicatie weer oprecht kan zijn.
Elkaar stimuleren hieraan te werken, jezelf te uiten. Omdat je van elkaar wilt weten hoe het gaat, omdat je zorgt voor de relatie.)
- Spiegelen
(Het doel van een intieme relatie is ook dat je je eigen angsten, oordelen, twijfels en onzekerheden onder ogen durft te zien.
Diepe gevoelige plekken worden geraakt.
Maar je bent niet verantwoordelijk voor die van de ander. Je helpt elkaar bewust te worden van oude pijn, en van wat het nu nog met je doet. Het onder woorden brengen voor elkaar.
Alles wat je aan de ander dwarszit, laat je dat deel van jezelf zien dat je niet wilt of kunt liefhebben en accepteren.
Als je er voor open staat, kun je jezelf en elkaar helpen dat moeilijke stuk tegemoet te treden.
Fouten en dingen uit het verleden geven je nu de kans om te groeien, en dat is ook wat je voor elkaar wilt.
Elke relatie is ook een spiegel. Wees je zelf bewust van je innerlijke strijd, en neem je eigen verantwoordelijkheid, daarna kun je samen werken, want dat leerproces kan wederzijds zijn en dan volg je samen het pad nar zelfkennis, en vervulling. En is het heel mooi om iets voor de ander te betekenen, door hier bij te kunnen helpen.)
- Verantwoordelijkheid
Beide partners nemen verantwoordelijkheid voor hun eigen gedachten, gevoelens en beleving.
(Gezamenlijkheid en kameraadschap vereist dat we verantwoordelijkheid nemen voor onszelf. Je 'IK' niet kwijtraken in het 'WIJ'.
Je leren van projectie op de ander te onthouden.
Gezonde grenzen maken tussen jou en je partner. En die samen respecteren.
Je eigen creatieve kracht leren voelen, leren accepteren, durven dromen, fouten durven maken.
Blijven leren en groeien, omdat het een bevrijdend proces is. Vrij zijn om keuzes te maken.
Als je niet besluit te gaan doen wat je vreugde schenkt...is dat niet de schuld van je partner....
We zoeken liefde en geluk bij anderen, terwijl we gaandeweg juist leren dat je het in jezelf gaat vinden!!
Maar vanuit dit inzicht wordt ook juist weer het 'WIJ' geboren. Het samengaan van twee mensen, die verantwoordelijk zijn, die creatief en samen op weg zijn.)
- Vergeving
Jezelf en je partner vergeven.
(Om leren gaan met verdriet, twijfels en angsten. Er is geen perfectie. Elke relatie kent ups & downs.
De vraag is wat je doet met de momenten waarop er geen goed contact is.
Gebruik je de uitdagingen van de relatie om naar binnen te kijken, of sla je op de vlucht?
De verantwoordelijkheid nemen je bewust te worden van de patronen die je zelf volgt, en die jullie samen volgen.
Ben je eigenlijk bang voor intimiteit, ook al vraag je er wel om?
Welke gevoelens wil je zelf niet onder ogen zien als je je partner bekritiseert?
Stel je je afhankelijk op? Verlang ja naar goedkeuring van buitenaf?
Zou je je zelf de goedkeuring moeten leren geven die je bij je partner zoekt?
Zijn jullie samen bereid iets met jullie angsten te doen als ze omhoog komen? Of worden ze genegeerd en bedekt met een ruzie zonder oplossing of uitkomst?
Kunnen jullie samen afspreken een veilige sfeer te willen scheppen, om voorzichtig en met mededogen de moeilijke dingen en angsten te bekijken?
Kun je je zelf vergeven? Om daarna verder te durven gaan op je pad?
Elkaar vergeven dingen uitwerken, stelt je in staat je te blijven verbinden met elkaar. De partnerschap in stand te houden onder moeilijke omstandigheden)
Veel liefs!!!
dinsdag 31 juli 2007 om 15:14
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben. Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Liefs,
Nicole
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben. Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Liefs,
Nicole
dinsdag 31 juli 2007 om 20:28
quote:
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Dankje, Nicole *;
Maar zelf voel ik me nu dus wel goed, alleen. Ik ben rustig en tegelijk van binnen helemaal niet. Ben met veel dingen bezig, maar voel me soms stilstaan.
Ik neem hele kleine stappen, maar toch schiet het soms ineens op. Het voelt nog niet of ik het allemaal aankan en begrijp.
De ene dag kan zoveel verschillen van de andere, maar er is wel een soort rust over de hele lijn gezien.
Hoe ervaar jij dat? Op welke manier heb jij voor jou de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd? En waar je nu mee worstelt?
Ik heb , zoals, vandaag van die dagen dat ik echt de tijd voor mezelf moet nemen. Geen afspraken, niet de deur uit hoeven. Thuis kunnen zijn, opruimen in mijn hoofd, een paar dingen waar ik me even aan moet zetten. Verder een beetje spelen met de kleine, een beetje achter de pc zitten. We hebben heerlijk in de zon in de tuin gegeten, met de hond gespeeld. Hele simpele dingen. Heb het gevoel dat als er vandaag meer druk op me staat, ik keihard zou vallen, huilen. En toch voel ik me goed...
Hmmm klinkt allemaal niet erg te volgen, ik doe maar een poging het een beetje te beschrijven.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Ja, nog een maandje en dan gaat het beginnen...
Oh wat vind ik het spannend!
Wil jij dan volgend studiejaar met iets beginnen? Of wil je thuis studeren? Waar denk je aan?
Liefs,
Nicole
Liefs!!!
:R
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Dankje, Nicole *;
Maar zelf voel ik me nu dus wel goed, alleen. Ik ben rustig en tegelijk van binnen helemaal niet. Ben met veel dingen bezig, maar voel me soms stilstaan.
Ik neem hele kleine stappen, maar toch schiet het soms ineens op. Het voelt nog niet of ik het allemaal aankan en begrijp.
De ene dag kan zoveel verschillen van de andere, maar er is wel een soort rust over de hele lijn gezien.
Hoe ervaar jij dat? Op welke manier heb jij voor jou de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd? En waar je nu mee worstelt?
Ik heb , zoals, vandaag van die dagen dat ik echt de tijd voor mezelf moet nemen. Geen afspraken, niet de deur uit hoeven. Thuis kunnen zijn, opruimen in mijn hoofd, een paar dingen waar ik me even aan moet zetten. Verder een beetje spelen met de kleine, een beetje achter de pc zitten. We hebben heerlijk in de zon in de tuin gegeten, met de hond gespeeld. Hele simpele dingen. Heb het gevoel dat als er vandaag meer druk op me staat, ik keihard zou vallen, huilen. En toch voel ik me goed...
Hmmm klinkt allemaal niet erg te volgen, ik doe maar een poging het een beetje te beschrijven.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Ja, nog een maandje en dan gaat het beginnen...
Oh wat vind ik het spannend!
Wil jij dan volgend studiejaar met iets beginnen? Of wil je thuis studeren? Waar denk je aan?
Liefs,
Nicole
Liefs!!!
:R
dinsdag 31 juli 2007 om 22:42
[quote=
Mijn ervaringen zet ik er even in het blauw tussen...
quote: Iseo reageerde
]
quote: Nicole_1964 reageerde
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Leuk om te lezen dat mijn boek gaat rouleren! Ik hoop dat ook jij er wat aan zult hebben, Nicole.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik herken precies wat jij hier schrijft Iseo. In de eerste tijd dat ik alleen was had ik helemaal geen ruimte in mijn hoofd en hart voor een nieuwe liefde. Natuurlijk was de eerste periode vooral overleven. Maar toen ik de zaken op orde begon te krijgen, waardeerde ik het alleen-zijn heel erg. Bevrijdend inderdaad, zoals jij het noemt Iseo. Ik heb echt het gevoel dat ik in die periode weer langzaamaan mijzelf ben geworden.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Bij mij was na 3 jaar dat punt bereikt. Ik was tevreden met mijn leven, gelukkig met mijn kind, mijn werk en met hoe de dingen verliepen. Financieel had ik alles ook weer op orde, dat gaf ook rust. En toen merkte ik opeens dat ik ook weer verliefd kon worden... Niet op een man waar ik een vaste relatie mee op kon bouwen, maar het toelaten van dat gevoel was al een eerste heel grote stap. Puzzelstukjes vielen op hun plek in die periode, ik keek weer om me heen, werd ook weer gezien. Ik heb goede herinneringen aan die periode; juist omdat ik tevreden was met het alleen-zijn ervaarde ik geen druk om weer een relatie op te bouwen. Een relaxt gevoel. Altijd terug kunnen vallen op jezelf, zoiets. Het gaf (en geeft) mij zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurt, ik kan rekenen op mezelf. (ik vraag me af of ik begrijpelijk overkom??) En nu ik weer een relatie heb maakt me dat ook minder afhankelijk van mijn man. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor we uit elkaar gaan, wat ik natuurlijk niet hoop, dan zal ik zeker heel verdrietig zijn, maar ik weet van mezelf wel dat ik dat wel aan zou kunnen. Ik sta in deze relatie zo anders dan in die van toen... toen deed ik ALLES - veel te veel - om hem maar van me te laten houden, om die relatie maar te kunnen behouden. De relatie waar ik nu in zit, is een heel fijne toevoeging aan mijn leven, maar niet meer zoals toen de invulling van mijn bestaan.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik denk dat dat een heel gezonde manier van omgaan met je situatie is.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Ik ken zelf wel iemand die het alleenzijn toejuicht. Ik ken haar al lang, en ze heeft altijd alleen gewoond. Wel eens een relatie aangegaan, maar nooit zover gekomen dat ze ging samenwonen. Zij had ook dat gevoel van, alles wat ik nu heb van mezelf, kan ik niet zomaar delen met een ander. En hoe ouder je wordt, hoe langer je alleen leeft, zo ervaarde zij, hoe moeilijker dat wordt. Ze heeft genoeg sociale contacten, is wel alleen, maar niet eenzaam. Ik denk wel dat ik ook veel kieskeuriger ben geweest in mijn partnerkeuze... Mijn man is iemand die echt bij mij past, die in heel veel dingen hetzelfde in elkaar zit als ik. En die mij ruimte geeft als ik dat nodig heb. Vanwege zijn werk is hij veel weg, ook wel eens langere tijd (hij is militair) en daardoor blijf ik de basis van ons gezin, net als toen ik nog alleen was. Het werkt voor ons. Maar voordat we elkaar ontmoetten was ik ook gelukkig.
Desondanks ken ik ook wel mensen die er niet voor gemaakt lijken te zijn, voor alleen zijn... die hebben dat wat meer nodig, mensen om hen heen om dingen te delen. Misschien werkt het voor iedereen wat anders...
[/quote]
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, Lemmy
Mijn ervaringen zet ik er even in het blauw tussen...
quote: Iseo reageerde
]
quote: Nicole_1964 reageerde
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Leuk om te lezen dat mijn boek gaat rouleren! Ik hoop dat ook jij er wat aan zult hebben, Nicole.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik herken precies wat jij hier schrijft Iseo. In de eerste tijd dat ik alleen was had ik helemaal geen ruimte in mijn hoofd en hart voor een nieuwe liefde. Natuurlijk was de eerste periode vooral overleven. Maar toen ik de zaken op orde begon te krijgen, waardeerde ik het alleen-zijn heel erg. Bevrijdend inderdaad, zoals jij het noemt Iseo. Ik heb echt het gevoel dat ik in die periode weer langzaamaan mijzelf ben geworden.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Bij mij was na 3 jaar dat punt bereikt. Ik was tevreden met mijn leven, gelukkig met mijn kind, mijn werk en met hoe de dingen verliepen. Financieel had ik alles ook weer op orde, dat gaf ook rust. En toen merkte ik opeens dat ik ook weer verliefd kon worden... Niet op een man waar ik een vaste relatie mee op kon bouwen, maar het toelaten van dat gevoel was al een eerste heel grote stap. Puzzelstukjes vielen op hun plek in die periode, ik keek weer om me heen, werd ook weer gezien. Ik heb goede herinneringen aan die periode; juist omdat ik tevreden was met het alleen-zijn ervaarde ik geen druk om weer een relatie op te bouwen. Een relaxt gevoel. Altijd terug kunnen vallen op jezelf, zoiets. Het gaf (en geeft) mij zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurt, ik kan rekenen op mezelf. (ik vraag me af of ik begrijpelijk overkom??) En nu ik weer een relatie heb maakt me dat ook minder afhankelijk van mijn man. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor we uit elkaar gaan, wat ik natuurlijk niet hoop, dan zal ik zeker heel verdrietig zijn, maar ik weet van mezelf wel dat ik dat wel aan zou kunnen. Ik sta in deze relatie zo anders dan in die van toen... toen deed ik ALLES - veel te veel - om hem maar van me te laten houden, om die relatie maar te kunnen behouden. De relatie waar ik nu in zit, is een heel fijne toevoeging aan mijn leven, maar niet meer zoals toen de invulling van mijn bestaan.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik denk dat dat een heel gezonde manier van omgaan met je situatie is.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Ik ken zelf wel iemand die het alleenzijn toejuicht. Ik ken haar al lang, en ze heeft altijd alleen gewoond. Wel eens een relatie aangegaan, maar nooit zover gekomen dat ze ging samenwonen. Zij had ook dat gevoel van, alles wat ik nu heb van mezelf, kan ik niet zomaar delen met een ander. En hoe ouder je wordt, hoe langer je alleen leeft, zo ervaarde zij, hoe moeilijker dat wordt. Ze heeft genoeg sociale contacten, is wel alleen, maar niet eenzaam. Ik denk wel dat ik ook veel kieskeuriger ben geweest in mijn partnerkeuze... Mijn man is iemand die echt bij mij past, die in heel veel dingen hetzelfde in elkaar zit als ik. En die mij ruimte geeft als ik dat nodig heb. Vanwege zijn werk is hij veel weg, ook wel eens langere tijd (hij is militair) en daardoor blijf ik de basis van ons gezin, net als toen ik nog alleen was. Het werkt voor ons. Maar voordat we elkaar ontmoetten was ik ook gelukkig.
Desondanks ken ik ook wel mensen die er niet voor gemaakt lijken te zijn, voor alleen zijn... die hebben dat wat meer nodig, mensen om hen heen om dingen te delen. Misschien werkt het voor iedereen wat anders...
[/quote]
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, Lemmy
woensdag 1 augustus 2007 om 14:02
quote:Mijn ervaringen zet ik er even in het blauw tussen...
quote: Iseo reageerde
quote: Nicole_1964 reageerde
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Leuk om te lezen dat mijn boek gaat rouleren! Ik hoop dat ook jij er wat aan zult hebben, Nicole.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik herken precies wat jij hier schrijft Iseo. In de eerste tijd dat ik alleen was had ik helemaal geen ruimte in mijn hoofd en hart voor een nieuwe liefde. Natuurlijk was de eerste periode vooral overleven. Maar toen ik de zaken op orde begon te krijgen, waardeerde ik het alleen-zijn heel erg. Bevrijdend inderdaad, zoals jij het noemt Iseo. Ik heb echt het gevoel dat ik in die periode weer langzaamaan mijzelf ben geworden.
Ja, zo voelt het voor mij ook.
Het is ook een tijd van herontdekken wie je bent en waar je staat.
Gek eigenlijk, er zijn zoveel dingen waar ik opnieuw over nadenk, mijn mening over vorm, uitprobeer. Het voelt echt als een hele nieuwe tijd.
Ik was mezelf dan ook behoorlijk kwijt geraakt.
Maar nog steeds heb ik wel eens een paniekerig gevoel alsof ik het even niet meer weet...wie ben ik wat doe ik?? Dan moet ik even heel diep ademhalen en aarden.
Misschien is het vooral ook een kwestie van zelfvertrouwen opbouwen. Van jezelf tegenkomen en dan leren dat je anders in elkaar steekt als je toch lange tijd hebt gedacht (heel negatief zelfbeeld, vooral verstekrt in de tijd met ex)
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Bij mij was na 3 jaar dat punt bereikt. Ik was tevreden met mijn leven, gelukkig met mijn kind, mijn werk en met hoe de dingen verliepen. Financieel had ik alles ook weer op orde, dat gaf ook rust. En toen merkte ik opeens dat ik ook weer verliefd kon worden... Niet op een man waar ik een vaste relatie mee op kon bouwen, maar het toelaten van dat gevoel was al een eerste heel grote stap. Puzzelstukjes vielen op hun plek in die periode, ik keek weer om me heen, werd ook weer gezien. Ik heb goede herinneringen aan die periode; juist omdat ik tevreden was met het alleen-zijn ervaarde ik geen druk om weer een relatie op te bouwen. Een relaxt gevoel. Altijd terug kunnen vallen op jezelf, zoiets. Het gaf (en geeft) mij zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurt, ik kan rekenen op mezelf. (ik vraag me af of ik begrijpelijk overkom??) En nu ik weer een relatie heb maakt me dat ook minder afhankelijk van mijn man. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor we uit elkaar gaan, wat ik natuurlijk niet hoop, dan zal ik zeker heel verdrietig zijn, maar ik weet van mezelf wel dat ik dat wel aan zou kunnen. Ik sta in deze relatie zo anders dan in die van toen... toen deed ik ALLES - veel te veel - om hem maar van me te laten houden, om die relatie maar te kunnen behouden. De relatie waar ik nu in zit, is een heel fijne toevoeging aan mijn leven, maar niet meer zoals toen de invulling van mijn bestaan.
Dat vind ik echt heel goed geschreven!
Ik herken dat proces, van het weer krijgen van zelfvertrouwen. het gaat nu met vallen en opstaan, ik zit er midden in. Maar zo gaat het dus echt, je leert steeds meer dat je op jezelf kunt bouwen. Het vertrouwen groeit, ik voel me sterker dan ik dacht te zijn.
Ik wil nooit meer zo afhankelijk zijn van iemand, ik wil nooit meer uit handen geven wat ik nu heb. Niemand mag er zo veel invloed op hebben, zoals ik dat ken van de tijd met ex. Dit leven wat ik nu heb zo samen met mijn dochter,
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik denk dat dat een heel gezonde manier van omgaan met je situatie is.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Ja, ik begrijp je helemaal.
Ik denk dat ik mijn huis wel heel lang, zo niet altijd voor mijzelf wil hebben, en voor mijn kind natuurlijk.
Misschien denk ik er later weer anders over, maar nu kan ik me het niet voorstellen.
Ik wil nu echt niets anders dan hoe het nu is, wil geen man leren kennen, ben daar nog niet aan toe.
Ook wel een beetje het idee dat ik alleen ga blijven, maar daar heb ik echt vrede mee.
Ik wil nu ook eerst een carriere!
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Ik ken zelf wel iemand die het alleenzijn toejuicht. Ik ken haar al lang, en ze heeft altijd alleen gewoond. Wel eens een relatie aangegaan, maar nooit zover gekomen dat ze ging samenwonen. Zij had ook dat gevoel van, alles wat ik nu heb van mezelf, kan ik niet zomaar delen met een ander. En hoe ouder je wordt, hoe langer je alleen leeft, zo ervaarde zij, hoe moeilijker dat wordt. Ze heeft genoeg sociale contacten, is wel alleen, maar niet eenzaam. Ik denk wel dat ik ook veel kieskeuriger ben geweest in mijn partnerkeuze... Mijn man is iemand die echt bij mij past, die in heel veel dingen hetzelfde in elkaar zit als ik. En die mij ruimte geeft als ik dat nodig heb. Vanwege zijn werk is hij veel weg, ook wel eens langere tijd (hij is militair) en daardoor blijf ik de basis van ons gezin, net als toen ik nog alleen was. Het werkt voor ons. Maar voordat we elkaar ontmoetten was ik ook gelukkig.
Desondanks ken ik ook wel mensen die er niet voor gemaakt lijken te zijn, voor alleen zijn... die hebben dat wat meer nodig, mensen om hen heen om dingen te delen. Misschien werkt het voor iedereen wat anders...
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, LemmyGoh wat een gepriegel ja!
Kijken of het er een beetje staat nu.
Lemmy O+ veel liefs!!!
Lieve Dubio...hoe is het met je? Hoe heb je vannacht geslapen?
Denk aan je!
*;
Allemaal liefs van Iseo
Alyden, hoe gaat het met je? Vrouwtje Klets?
quote: Iseo reageerde
quote: Nicole_1964 reageerde
Iseo, bedankt! Je hebt behoorlijk werk verricht, en ja, ik vind het interessant; zou het boek graag lezen, als je het uithebt.
Leuk om te lezen dat mijn boek gaat rouleren! Ik hoop dat ook jij er wat aan zult hebben, Nicole.
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik herken precies wat jij hier schrijft Iseo. In de eerste tijd dat ik alleen was had ik helemaal geen ruimte in mijn hoofd en hart voor een nieuwe liefde. Natuurlijk was de eerste periode vooral overleven. Maar toen ik de zaken op orde begon te krijgen, waardeerde ik het alleen-zijn heel erg. Bevrijdend inderdaad, zoals jij het noemt Iseo. Ik heb echt het gevoel dat ik in die periode weer langzaamaan mijzelf ben geworden.
Ja, zo voelt het voor mij ook.
Het is ook een tijd van herontdekken wie je bent en waar je staat.
Gek eigenlijk, er zijn zoveel dingen waar ik opnieuw over nadenk, mijn mening over vorm, uitprobeer. Het voelt echt als een hele nieuwe tijd.
Ik was mezelf dan ook behoorlijk kwijt geraakt.
Maar nog steeds heb ik wel eens een paniekerig gevoel alsof ik het even niet meer weet...wie ben ik wat doe ik?? Dan moet ik even heel diep ademhalen en aarden.
Misschien is het vooral ook een kwestie van zelfvertrouwen opbouwen. Van jezelf tegenkomen en dan leren dat je anders in elkaar steekt als je toch lange tijd hebt gedacht (heel negatief zelfbeeld, vooral verstekrt in de tijd met ex)
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Bij mij was na 3 jaar dat punt bereikt. Ik was tevreden met mijn leven, gelukkig met mijn kind, mijn werk en met hoe de dingen verliepen. Financieel had ik alles ook weer op orde, dat gaf ook rust. En toen merkte ik opeens dat ik ook weer verliefd kon worden... Niet op een man waar ik een vaste relatie mee op kon bouwen, maar het toelaten van dat gevoel was al een eerste heel grote stap. Puzzelstukjes vielen op hun plek in die periode, ik keek weer om me heen, werd ook weer gezien. Ik heb goede herinneringen aan die periode; juist omdat ik tevreden was met het alleen-zijn ervaarde ik geen druk om weer een relatie op te bouwen. Een relaxt gevoel. Altijd terug kunnen vallen op jezelf, zoiets. Het gaf (en geeft) mij zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurt, ik kan rekenen op mezelf. (ik vraag me af of ik begrijpelijk overkom??) En nu ik weer een relatie heb maakt me dat ook minder afhankelijk van mijn man. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor we uit elkaar gaan, wat ik natuurlijk niet hoop, dan zal ik zeker heel verdrietig zijn, maar ik weet van mezelf wel dat ik dat wel aan zou kunnen. Ik sta in deze relatie zo anders dan in die van toen... toen deed ik ALLES - veel te veel - om hem maar van me te laten houden, om die relatie maar te kunnen behouden. De relatie waar ik nu in zit, is een heel fijne toevoeging aan mijn leven, maar niet meer zoals toen de invulling van mijn bestaan.
Dat vind ik echt heel goed geschreven!
Ik herken dat proces, van het weer krijgen van zelfvertrouwen. het gaat nu met vallen en opstaan, ik zit er midden in. Maar zo gaat het dus echt, je leert steeds meer dat je op jezelf kunt bouwen. Het vertrouwen groeit, ik voel me sterker dan ik dacht te zijn.
Ik wil nooit meer zo afhankelijk zijn van iemand, ik wil nooit meer uit handen geven wat ik nu heb. Niemand mag er zo veel invloed op hebben, zoals ik dat ken van de tijd met ex. Dit leven wat ik nu heb zo samen met mijn dochter,
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik denk dat dat een heel gezonde manier van omgaan met je situatie is.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Ja, ik begrijp je helemaal.
Ik denk dat ik mijn huis wel heel lang, zo niet altijd voor mijzelf wil hebben, en voor mijn kind natuurlijk.
Misschien denk ik er later weer anders over, maar nu kan ik me het niet voorstellen.
Ik wil nu echt niets anders dan hoe het nu is, wil geen man leren kennen, ben daar nog niet aan toe.
Ook wel een beetje het idee dat ik alleen ga blijven, maar daar heb ik echt vrede mee.
Ik wil nu ook eerst een carriere!
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Ik ken zelf wel iemand die het alleenzijn toejuicht. Ik ken haar al lang, en ze heeft altijd alleen gewoond. Wel eens een relatie aangegaan, maar nooit zover gekomen dat ze ging samenwonen. Zij had ook dat gevoel van, alles wat ik nu heb van mezelf, kan ik niet zomaar delen met een ander. En hoe ouder je wordt, hoe langer je alleen leeft, zo ervaarde zij, hoe moeilijker dat wordt. Ze heeft genoeg sociale contacten, is wel alleen, maar niet eenzaam. Ik denk wel dat ik ook veel kieskeuriger ben geweest in mijn partnerkeuze... Mijn man is iemand die echt bij mij past, die in heel veel dingen hetzelfde in elkaar zit als ik. En die mij ruimte geeft als ik dat nodig heb. Vanwege zijn werk is hij veel weg, ook wel eens langere tijd (hij is militair) en daardoor blijf ik de basis van ons gezin, net als toen ik nog alleen was. Het werkt voor ons. Maar voordat we elkaar ontmoetten was ik ook gelukkig.
Desondanks ken ik ook wel mensen die er niet voor gemaakt lijken te zijn, voor alleen zijn... die hebben dat wat meer nodig, mensen om hen heen om dingen te delen. Misschien werkt het voor iedereen wat anders...
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, LemmyGoh wat een gepriegel ja!
Kijken of het er een beetje staat nu.
Lemmy O+ veel liefs!!!
Lieve Dubio...hoe is het met je? Hoe heb je vannacht geslapen?
Denk aan je!
*;
Allemaal liefs van Iseo
Alyden, hoe gaat het met je? Vrouwtje Klets?
woensdag 1 augustus 2007 om 15:35
Lieve Dubio,
Ik begrijp hoe je je nu moet voelen en leef met je mee. Alle dingen die ik zou kunnen zeggen om je te troosten, zoals dat het moet slijten, en dat het over een tijdje echt beter gaat, heb je zelf ook al bedacht... Geef jezelf de tijd, schrijf en praat je verdriet van je af, misschien helpt het in ieder geval een klein beetje.
Je hebt al zo veel meegemaakt en bent al zo veel te boven gekomen, en je bent altijd zo verstandig zoals ik je ken van hier, als iemand dit aankan ben jij het... Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes gaat zien...
*;
Liefs, Lemmy
Ik begrijp hoe je je nu moet voelen en leef met je mee. Alle dingen die ik zou kunnen zeggen om je te troosten, zoals dat het moet slijten, en dat het over een tijdje echt beter gaat, heb je zelf ook al bedacht... Geef jezelf de tijd, schrijf en praat je verdriet van je af, misschien helpt het in ieder geval een klein beetje.
Je hebt al zo veel meegemaakt en bent al zo veel te boven gekomen, en je bent altijd zo verstandig zoals ik je ken van hier, als iemand dit aankan ben jij het... Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes gaat zien...
*;
Liefs, Lemmy
woensdag 1 augustus 2007 om 22:14
Even een grouphug *;
Ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie, aan iemand die me aanraakt, verwachtingen van me heeft. Droom er wel van ooit een echt goede man te ontmoeten. Maar zou ik hem nu ontmoeten dan zou ik hem ernstig tekortschieten doordat ik gewoon nog niet durf te vertrouwen in iets goeds.
Ook de kinderen zullen zich dan anders gaan gedragen, zodra ik bij iemand ben gaan ze verder dan me lief is. Voel me echt nog niet sterk genoeg om dat een beetje in de hand te houden.
Dubio, je bent altijd zo verstandig hier, ja. Maar wat heb je daar weinig aan als je verdriet voelt *;
Ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie, aan iemand die me aanraakt, verwachtingen van me heeft. Droom er wel van ooit een echt goede man te ontmoeten. Maar zou ik hem nu ontmoeten dan zou ik hem ernstig tekortschieten doordat ik gewoon nog niet durf te vertrouwen in iets goeds.
Ook de kinderen zullen zich dan anders gaan gedragen, zodra ik bij iemand ben gaan ze verder dan me lief is. Voel me echt nog niet sterk genoeg om dat een beetje in de hand te houden.
Dubio, je bent altijd zo verstandig hier, ja. Maar wat heb je daar weinig aan als je verdriet voelt *;
woensdag 1 augustus 2007 om 23:21
Ha lieve Dubio,
Wat heb je het zwaar, lieve meid. Het is ook zo begrijpelijk, want het is ook wel heel erg veel waar je nu doorheen moet. Ik begrijp hoe jij je voelt en ik weet hoe zwaar het is. Hoe het je nekt, niet te kunnen eten, slapen en veel moet huilen. Dat alleen al, is zó vermoeiend waardoor je het gevoel krijgt het helemaal niet meer te trekken.
Er komt een tijd waarop je je beter voelt. Maar ja, voor nu lijkt die tijd voor jou nog heel ver weg. Hou je daar aan vast! Blijf geloven in de toekomst en vooral in jezelf! Je hebt al zoveel overwonnen. Theoretisch weet je het ook allemaal, maar ja, gevoel wint het en is allesoverheersend..
Ik herken het gevoel van eenzaamheid maar al te goed. Ik heb ook zoveel steun van lieve vrienden. Soms ga ik in gedachte zo ver dat ik denk "ja, jullie kunnen makkelijk praten". Dat zeg ik dan natuurlijk niet want ik waardeer het enorm. Ik word vaak zo warm alle lieve bedoelingen. Dat voelt echt heel goed! Ik kan echt stellen dat ik mijn vrienden heb leren kennen in tijden van nood. Lekker cliché, maar zó de waarheid. We hebben "ze" wel nodig iig, ondanks het eenzame gevoel wat de overhand heeft. Uiteindelijk moet je het helemaal zelf doen. Hoe zwaar dan ook.
Ik zie mijn lief nu minder. Ik kan niet schrijven waarom, maar dat is nu eenmaal zo. Al de keren dat ik hem zag bloeide ik zo op. Keek er naar uit als ik hem weer kon zien. Was, en ben altijd meer met hem bezig dan met x en leefde helemaal op de keren dat ik hem wel zag en uiteraard mijn fantasie. Tussen ons is het nog altijd niet zover gekomen, maar van beiden kanten waren er wel constant signalen en er is in het verleden wel iets gebeurd. Kleine dingen, maar die maakte me wel op die momenten de gelukkigste vrouw van deze aarde. Die mis ik nu ook zo... maar ja... misschien ook maar beter want mijn lief is ook niet vrij. Als ik hem toegelaten had, want ik nam altijd afstand, had ik ooit ook in dezelfde situatie terechtgekomen als jij. Ik weet wel dat hij in mijn vakantie een hele week alleen thuis is. Ik plan alles om die week heen omdat hij heeft gezegd dan iets leuks met mij te willen doen... Tja, waar ben je mee bezig dan...Ik kijk reikhalzend uit naar die week...... anderzijds... het kan niet! Toch, ik weet niet hoelang ik nog weerstand kan bieden. Maar goed... genoeg over mij....
Ik denk niet dat ik de woorden kan vinden die jou troost kunnen bieden. Je bent een hele intelligente meid en je weet precies hoe het in elkaar steekt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef, je aanvoel en hoop dat jij je koppie erbij houdt. Dat doe je ook, dat lees ik in jouw berichten. Je bent, ondanks je verdriet al heel goed bezig, want je realiseert je goed waarom jij je staande moet houden. Blijf je schuldgevoel de baas. Hoe nobel ook, dat is zijn pakkie aan. Denk nu eerst aan jezelf. Dat mag! Jij hebt nu alle energie nodig om in jezelf te steken.
Dikke knuffel en sterkte met alles lieve meid, *;
Thirza
Wat heb je het zwaar, lieve meid. Het is ook zo begrijpelijk, want het is ook wel heel erg veel waar je nu doorheen moet. Ik begrijp hoe jij je voelt en ik weet hoe zwaar het is. Hoe het je nekt, niet te kunnen eten, slapen en veel moet huilen. Dat alleen al, is zó vermoeiend waardoor je het gevoel krijgt het helemaal niet meer te trekken.
Er komt een tijd waarop je je beter voelt. Maar ja, voor nu lijkt die tijd voor jou nog heel ver weg. Hou je daar aan vast! Blijf geloven in de toekomst en vooral in jezelf! Je hebt al zoveel overwonnen. Theoretisch weet je het ook allemaal, maar ja, gevoel wint het en is allesoverheersend..
Ik herken het gevoel van eenzaamheid maar al te goed. Ik heb ook zoveel steun van lieve vrienden. Soms ga ik in gedachte zo ver dat ik denk "ja, jullie kunnen makkelijk praten". Dat zeg ik dan natuurlijk niet want ik waardeer het enorm. Ik word vaak zo warm alle lieve bedoelingen. Dat voelt echt heel goed! Ik kan echt stellen dat ik mijn vrienden heb leren kennen in tijden van nood. Lekker cliché, maar zó de waarheid. We hebben "ze" wel nodig iig, ondanks het eenzame gevoel wat de overhand heeft. Uiteindelijk moet je het helemaal zelf doen. Hoe zwaar dan ook.
Ik zie mijn lief nu minder. Ik kan niet schrijven waarom, maar dat is nu eenmaal zo. Al de keren dat ik hem zag bloeide ik zo op. Keek er naar uit als ik hem weer kon zien. Was, en ben altijd meer met hem bezig dan met x en leefde helemaal op de keren dat ik hem wel zag en uiteraard mijn fantasie. Tussen ons is het nog altijd niet zover gekomen, maar van beiden kanten waren er wel constant signalen en er is in het verleden wel iets gebeurd. Kleine dingen, maar die maakte me wel op die momenten de gelukkigste vrouw van deze aarde. Die mis ik nu ook zo... maar ja... misschien ook maar beter want mijn lief is ook niet vrij. Als ik hem toegelaten had, want ik nam altijd afstand, had ik ooit ook in dezelfde situatie terechtgekomen als jij. Ik weet wel dat hij in mijn vakantie een hele week alleen thuis is. Ik plan alles om die week heen omdat hij heeft gezegd dan iets leuks met mij te willen doen... Tja, waar ben je mee bezig dan...Ik kijk reikhalzend uit naar die week...... anderzijds... het kan niet! Toch, ik weet niet hoelang ik nog weerstand kan bieden. Maar goed... genoeg over mij....
Ik denk niet dat ik de woorden kan vinden die jou troost kunnen bieden. Je bent een hele intelligente meid en je weet precies hoe het in elkaar steekt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef, je aanvoel en hoop dat jij je koppie erbij houdt. Dat doe je ook, dat lees ik in jouw berichten. Je bent, ondanks je verdriet al heel goed bezig, want je realiseert je goed waarom jij je staande moet houden. Blijf je schuldgevoel de baas. Hoe nobel ook, dat is zijn pakkie aan. Denk nu eerst aan jezelf. Dat mag! Jij hebt nu alle energie nodig om in jezelf te steken.
Dikke knuffel en sterkte met alles lieve meid, *;
Thirza
donderdag 2 augustus 2007 om 22:12
Hoi Dubiootje,
In wat jij schrijft over jouw relatie, herken ik erg hoe het mij verging toen ik een relatie had met iemand die 'bezet' was. Ook ik had (opnieuw) mijn oogkleppen opgezet, verlegde mijn grenzen, maakte keuzes waarvan ik waarschijnlijk van te voren zou hebben gezegd dat ik dat nooooit zou doen - de details moet ik helaas achterwege laten vanwege evt. herkenbaarheid...
Toch is het bij mij relatief goed afgelopen, wel verdriet gehad, mijn leven gepland om zijn (beperkte) mogelijkheden om mij te zien heen, maar ook een erg positieve impuls van deze relatie gekregen... Ik heb gelukkig wel de kans gehad om zelf een eind aan de relatie te maken en het is nooit uitgekomen. Godzijdank, heb ik achteraf vaak gedacht, en dat het nooit is uitgekomen is echt puur geluk geweest want zo voorzichtig waren we niet. Ik kan me goed inleven in jouw situatie nu... *;
Thirza, als je er nog niet te ver in verwikkeld bent geraakt, denk dan echt goed na... :R
Voor Iseo: *; :R
En voor verder iedereen hier ook heel veel liefs van mij!
In wat jij schrijft over jouw relatie, herken ik erg hoe het mij verging toen ik een relatie had met iemand die 'bezet' was. Ook ik had (opnieuw) mijn oogkleppen opgezet, verlegde mijn grenzen, maakte keuzes waarvan ik waarschijnlijk van te voren zou hebben gezegd dat ik dat nooooit zou doen - de details moet ik helaas achterwege laten vanwege evt. herkenbaarheid...
Toch is het bij mij relatief goed afgelopen, wel verdriet gehad, mijn leven gepland om zijn (beperkte) mogelijkheden om mij te zien heen, maar ook een erg positieve impuls van deze relatie gekregen... Ik heb gelukkig wel de kans gehad om zelf een eind aan de relatie te maken en het is nooit uitgekomen. Godzijdank, heb ik achteraf vaak gedacht, en dat het nooit is uitgekomen is echt puur geluk geweest want zo voorzichtig waren we niet. Ik kan me goed inleven in jouw situatie nu... *;
Thirza, als je er nog niet te ver in verwikkeld bent geraakt, denk dan echt goed na... :R
Voor Iseo: *; :R
En voor verder iedereen hier ook heel veel liefs van mij!
donderdag 2 augustus 2007 om 23:02
Hé lieve Lemmy,
Tja, zoals jij het beschrijft had ik het ook voor ogen... Dat ik steeds sterker en onafhankelijker zou worden, me langzaam los zou maken van deze man tot ik echt op eigen benen kon staan. En dan de relatie verbreken en echt naar de toekomst kijken, openstaan voor een eventuele nieuwe, volwaardige relatie met iemand die er helemaal voor me kan zijn. Misschien zelfs nog wel een vriendschap met mijn lief kunnen onderhouden. Het zou in elk geval heel anders zijn geweest als ik zelf de beslissing had genomen en als het contact niet voor 100% onmogelijk zou zijn geweest.
Het is inderdaad erg hoe je je grenzen in zo'n relatie verlegt en hoeveel je voor jezelf goed weet te praten
En toch... ik heb geen seconde spijt. Ik had deze ervaring niet willen missen en ben blij dat ik deze liefde een (weliswaar beperkte) plaats in mijn leven heb gegeven.
Het idee dat we elkaar misschien nooit meer zien... dat doet zo godsgruwelijk pijn ;( Ik wil de hoop niet loslaten. Ik wil blijven geloven dat we elkaar nog minstens één keer zullen zien. We hebben het er wel eens over gehad en hij heeft me één laatste gesprek beloofd als alles uit zou komen. Maar hoe en wanneer dat kan, geen idee. En wil ik het wel? Overleef ik zo'n afscheid, de echt allerlaatste keer dat ik hem zie? Ik weet dat het niet goed voor me is, dat ik hem los moet laten, dat ik "de eer aan mezelf moet houden", maar mijn hele wezen verlangt naar hem. Dat voelt precies zo dramatisch als het klinkt
liefs,
dubio
Tja, zoals jij het beschrijft had ik het ook voor ogen... Dat ik steeds sterker en onafhankelijker zou worden, me langzaam los zou maken van deze man tot ik echt op eigen benen kon staan. En dan de relatie verbreken en echt naar de toekomst kijken, openstaan voor een eventuele nieuwe, volwaardige relatie met iemand die er helemaal voor me kan zijn. Misschien zelfs nog wel een vriendschap met mijn lief kunnen onderhouden. Het zou in elk geval heel anders zijn geweest als ik zelf de beslissing had genomen en als het contact niet voor 100% onmogelijk zou zijn geweest.
Het is inderdaad erg hoe je je grenzen in zo'n relatie verlegt en hoeveel je voor jezelf goed weet te praten
En toch... ik heb geen seconde spijt. Ik had deze ervaring niet willen missen en ben blij dat ik deze liefde een (weliswaar beperkte) plaats in mijn leven heb gegeven.Het idee dat we elkaar misschien nooit meer zien... dat doet zo godsgruwelijk pijn ;( Ik wil de hoop niet loslaten. Ik wil blijven geloven dat we elkaar nog minstens één keer zullen zien. We hebben het er wel eens over gehad en hij heeft me één laatste gesprek beloofd als alles uit zou komen. Maar hoe en wanneer dat kan, geen idee. En wil ik het wel? Overleef ik zo'n afscheid, de echt allerlaatste keer dat ik hem zie? Ik weet dat het niet goed voor me is, dat ik hem los moet laten, dat ik "de eer aan mezelf moet houden", maar mijn hele wezen verlangt naar hem. Dat voelt precies zo dramatisch als het klinkt
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 2 augustus 2007 om 23:15
Lieve Dubio,
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn... *;
Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn...
*;Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
donderdag 2 augustus 2007 om 23:28
quote:
Lieve Dubio,
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn... *;
Nou, het helpt me toch wel hoor. Ik vind het bijzonder dat ik zo'n diepe en oprechte liefde heb mogen ervaren. Ik heb mezelf echt volledig aan hem overgegeven, me totaal kwetsbaar voor hem opengesteld, hem al mijn vertrouwen gegeven. Dat heeft moeten groeien en het is een fijne gedachte dat ik daartoe in staat ben, zeker na mijn ervaring met mijn eerste "grote liefde". De gedachte dat hij ook aan mij denkt, dat het voor hem ook een enorm verlies is en dat hij zo onvoorwaardelijk van mij houdt, helpt me wel. Ik ben overtuigd van zijn liefde voor mij. Alle omstandigheden ten spijt is me dat heel veel waard.
Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Ik wil eigenlijk zelf ook wel wat dingen kwijt... over wat deze relatie in positieve zin voor mij heeft betekend, welke rol hij in deze beslissende fase in mijn leven heeft gespeeld. Maar ook de negatieve kant die ik lang heb weggedrukt. Ik denk dat ik dat tegen hem moet zeggen.
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
Dat vind ik heel fijn Lemmy O+
liefs,
dubio
Lieve Dubio,
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn...
*;Nou, het helpt me toch wel hoor. Ik vind het bijzonder dat ik zo'n diepe en oprechte liefde heb mogen ervaren. Ik heb mezelf echt volledig aan hem overgegeven, me totaal kwetsbaar voor hem opengesteld, hem al mijn vertrouwen gegeven. Dat heeft moeten groeien en het is een fijne gedachte dat ik daartoe in staat ben, zeker na mijn ervaring met mijn eerste "grote liefde". De gedachte dat hij ook aan mij denkt, dat het voor hem ook een enorm verlies is en dat hij zo onvoorwaardelijk van mij houdt, helpt me wel. Ik ben overtuigd van zijn liefde voor mij. Alle omstandigheden ten spijt is me dat heel veel waard.
Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Ik wil eigenlijk zelf ook wel wat dingen kwijt... over wat deze relatie in positieve zin voor mij heeft betekend, welke rol hij in deze beslissende fase in mijn leven heeft gespeeld. Maar ook de negatieve kant die ik lang heb weggedrukt. Ik denk dat ik dat tegen hem moet zeggen.
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
Dat vind ik heel fijn Lemmy O+
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 2 augustus 2007 om 23:43
quote:
quote: Lemmy reageerde
Lieve Dubio,
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn... *;
Nou, het helpt me toch wel hoor. Ik vind het bijzonder dat ik zo'n diepe en oprechte liefde heb mogen ervaren. Ik heb mezelf echt volledig aan hem overgegeven, me totaal kwetsbaar voor hem opengesteld, hem al mijn vertrouwen gegeven. Dat heeft moeten groeien en het is een fijne gedachte dat ik daartoe in staat ben, zeker na mijn ervaring met mijn eerste "grote liefde". De gedachte dat hij ook aan mij denkt, dat het voor hem ook een enorm verlies is en dat hij zo onvoorwaardelijk van mij houdt, helpt me wel. Ik ben overtuigd van zijn liefde voor mij. Alle omstandigheden ten spijt is me dat heel veel waard.
Ik vind het echt heel erg knap dat je dit nu al, nu je er nog middenin zit, al zo kan zien! Ondanks dat ik zelf de beslissing toentertijd heb genomen om er mee te stoppen - hij was op een punt beland dat hij overwoog zijn gezin te verlaten voor mij, en dat was voor mij een brug te ver - heeft het me wel heel erg van mijn stuk gebracht. Pas na een tijdje realiseerde ik me wat jij hierboven beschrijft, dat het een voorrecht is om zo'n diepe liefde mee te mogen maken, en dat het je zelfvertrouwen en kracht kan geven. Ik heb zelf ook geen spijt van mijn 'misstap', achteraf gezien dan.
Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Ik wil eigenlijk zelf ook wel wat dingen kwijt... over wat deze relatie in positieve zin voor mij heeft betekend, welke rol hij in deze beslissende fase in mijn leven heeft gespeeld. Maar ook de negatieve kant die ik lang heb weggedrukt. Ik denk dat ik dat tegen hem moet zeggen.
Ik heb zelf nog wel een aantal keren gepraat met 'die van mij'. Ik heb hem toen ook kunnen zeggen dat hij veel voor mij heeft gedaan, qua verwerkingsproces, qua hervatten van mijn leven. Hij heeft ook geen spijt en denkt zelf ook met een positief gevoel terug aan toen we iets hadden. We waren er voor elkaar op een moment dat we elkaar nodig hadden, zoiets was het bij ons.
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
Dat vind ik heel fijn Lemmy O+
liefs,
dubio
Nogmaals een *; en ik hoop dat je je snel wat beter zult voelen...
quote: Lemmy reageerde
Lieve Dubio,
Op zich is het misschien wel een heel goed teken, een grote stap voorwaarts dat je zo diep en veel van iemand kunt en durft te houden... maar ja, daar heb je op dit moment weinig aan, want het doet je nu heel erg veel pijn...
*;Nou, het helpt me toch wel hoor. Ik vind het bijzonder dat ik zo'n diepe en oprechte liefde heb mogen ervaren. Ik heb mezelf echt volledig aan hem overgegeven, me totaal kwetsbaar voor hem opengesteld, hem al mijn vertrouwen gegeven. Dat heeft moeten groeien en het is een fijne gedachte dat ik daartoe in staat ben, zeker na mijn ervaring met mijn eerste "grote liefde". De gedachte dat hij ook aan mij denkt, dat het voor hem ook een enorm verlies is en dat hij zo onvoorwaardelijk van mij houdt, helpt me wel. Ik ben overtuigd van zijn liefde voor mij. Alle omstandigheden ten spijt is me dat heel veel waard.
Ik vind het echt heel erg knap dat je dit nu al, nu je er nog middenin zit, al zo kan zien! Ondanks dat ik zelf de beslissing toentertijd heb genomen om er mee te stoppen - hij was op een punt beland dat hij overwoog zijn gezin te verlaten voor mij, en dat was voor mij een brug te ver - heeft het me wel heel erg van mijn stuk gebracht. Pas na een tijdje realiseerde ik me wat jij hierboven beschrijft, dat het een voorrecht is om zo'n diepe liefde mee te mogen maken, en dat het je zelfvertrouwen en kracht kan geven. Ik heb zelf ook geen spijt van mijn 'misstap', achteraf gezien dan.
Zo'n afsluitend gesprek lijkt me wel heel erg pijnlijk, maar aan de andere kant brengt het misschien ook wel antwoorden op vragen die je misschien hebt (?), zodat je je iets makkelijker neer kan leggen bij de situatie...
Ik wil eigenlijk zelf ook wel wat dingen kwijt... over wat deze relatie in positieve zin voor mij heeft betekend, welke rol hij in deze beslissende fase in mijn leven heeft gespeeld. Maar ook de negatieve kant die ik lang heb weggedrukt. Ik denk dat ik dat tegen hem moet zeggen.
Ik heb zelf nog wel een aantal keren gepraat met 'die van mij'. Ik heb hem toen ook kunnen zeggen dat hij veel voor mij heeft gedaan, qua verwerkingsproces, qua hervatten van mijn leven. Hij heeft ook geen spijt en denkt zelf ook met een positief gevoel terug aan toen we iets hadden. We waren er voor elkaar op een moment dat we elkaar nodig hadden, zoiets was het bij ons.
Je omschrijft je gevoel dan wel dramatisch, maar ik herinner me nog goed dat ik me net zo voelde... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik met je meevoel, dat ik snap wat je doormaakt, en dat ik aan je denk. *;
Dat vind ik heel fijn Lemmy O+
liefs,
dubio
Nogmaals een *; en ik hoop dat je je snel wat beter zult voelen...
vrijdag 3 augustus 2007 om 12:27
Lieve schatten *;
Ik ben er woensdag weer, ga wat leuks doen
Veel liefs voor jullie allemaal, wat extra voor Dubio en heel veel succes (huis) voor Elmervrouw!
Hoop dat Zon en Annemoon er dan ook weer zijn, mis jullie!
Mamz en Lemmy O+
Vrouwtje, kom je snel vertellen hoe het met je is?
Leo en Reina
Alyden, Eszi, Elfje en Nicole, meiden tot schrijfs! :R
LilyR *; en Suus, lieverd hoe gaat het?
Dag!
Ik ben er woensdag weer, ga wat leuks doen
Veel liefs voor jullie allemaal, wat extra voor Dubio en heel veel succes (huis) voor Elmervrouw!
Hoop dat Zon en Annemoon er dan ook weer zijn, mis jullie!
Mamz en Lemmy O+
Vrouwtje, kom je snel vertellen hoe het met je is?
Leo en Reina
Alyden, Eszi, Elfje en Nicole, meiden tot schrijfs! :R
LilyR *; en Suus, lieverd hoe gaat het?
Dag!
