Minnaar deel 14

Susa, een leven lang?? Meisje meisje, ik zou bijna Ninah`s stelling van stal halen: boom voor boom!! Met andere woorden, je voelt je nu zoals je je nu voelt, waarom zou je je druk maken over je gevoelens over 10 jaar?



Als je je nr 2 heel weinig ziet, slijten de gevoelens, daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd. En ook al ben je knettergek op je minnaar, je kan altijd je ratio in stand houden. Ja, ik bén knettergek op mijn minnaar maar ik besef dondersgoed dat we het alléén maar zo leuk kunnen hebben omdat we minnaars zijn. Omdat we elkaar het allerbeste geven op dat moment. Omdat hij mij nooit chagrijnig ziet, nooit met een ochtend humeur. Omdat ik geen kinderen met hem hoef op te voeden en niet hoef te bakkeleien over geld.



Je hart afsluiten is moeilijk, het is een gevecht en om even met een wijsheid van HVJ te smijten: alles waar je tegen vecht krijgt spierballen...en vecht terug.



Probeer even heel goed te bedenken waar je mee bezig bent. Wat zet je op het spel? Sta je nog met 2 benen in de realiteit?

Deel 14 Dat gaat hard!



Susa1980

Ik denk als je zielsveel van je man houdt. Dat als prioriteit moet gaan zien.

Als mijn SV te veel wil zet ik hem gewoon even in de koelkast en ga ik me met andere dingen bezig houden.

Daar zal je SV vast blij van worden aardebei, van die koelkast. Als mijn minnaar mij tijdelijk in de koelkast zet, mag hij een groot slot op de deur zetten... ik hoef er dan niet meer uit.



Zich met andere dingen bezig houden kan hij ook prima doen terwijl ik in de oven blijf zitten

Jemig, deel 14 alweer. Voor mij even niet bij te houden dus zwaai alleen maar even.

Susa: eensch met Roossje: waarom vooruit kijken? Het hebben van een SV is volgens mij het prototype voorbeeld van 'genieten-in-het-hier-en-nu', toch? Je wilt de uitzondering op de regel zijn, waarvoor inderdaad? Hieruit lijkt te blijken dat je een toekomst wilt met deze sv, terwijl je realistisch gezien toch ook moet weten dat het ooit, someday, zal stoppen als je écht voor je nr1 wil gaan?

Ik herken het gevoel wel hoor, dat je steeds bij sv wilt zijn, dat je helemaal vol van hem bent (figuurlijk in ieder geval dan ), maar misschien is daardoor je beoordelingsvermogen ook wel wat gekleurd?



Lisannez: right back at ya



Hier weer enigszins radiostilte bij minnaar: moet zeggen dat ik er moeite mee heb, gek genoeg. Het voelt raar, merk ik. Van de week gaan we (indien MrComplicated het niet afzegt) nog wat doen, dus misschien moet ik het dan maar eens bespreekbaar maken. Verder vandaag eigenlijk echt een baaldag. Had plannen, maar gingen niet door, en ik besefte me vandaag in alle hevigheid hoeveel mijn gevoel voor exnr1 verschilt van dat voor minnaar. Niet te vergelijken. Pfff, baaldagen horen er ook bij, zo blijkt!

Bkstr: begrijp zo goed hoe je je voelt lieffie! als je andere dingen aan je hoofd hebt (of andere man in dit geval) voel je je op dat moment helemaal even goed. Maar daarna. reality check. Is volgens mij heel normaal. Verdrink er niet in, laat gewoon zijn wat is. Denk aan je wijffie!! Kus van Abi

Ik denk dat het 'probleem' juist is dat ik mijn situatie zoals ik die nu zie, als werkelijkheid zie. Ik heb een nr1, en een nr2. Een relatie met nr2, een toekomst met nr2, is niet mogelijk, maar ik wil hem wel. Elke dag. Zoveel dat het soms pijn doet. En intussen is er een radiostilte, ook dat is niet fijn. Ik wil gewoon dat hij me nu vasthoudt, dat we samen in bed liggen en elkaar strelen, in elkaars ogen kijken.

Maar goed, straks lig ik tegen mijn eigen man aan in bed, ook heerlijk!



En alles wat hier tegen me gezegd wordt, is so very true, ik weet het.

Ik zie het dan ook niet voor me dat ik zou moeten kiezen. Ik heb een nr1 waarmee ik ben getrouwd, gelukkig ben en geniet van het leven, en een nr2 om voor altijd naar uit te kijken. Pijnlijk, maar ook lekker.

Deel 14, dan zal ik ook es even updaten. Ik dateer van Minnaar deel 2 of 3, dus ben aardig fossiel hier. Naast een steady life met Nr. 1, date ik inmiddels al sinds 1,5 jaar met dezelfde minnaar en we zijn nog steeds errug verliefd. Door afstand en werk zien we elkaar niet veel, hooguit eens per 1-2 maanden, maar dan is het ook echt feest.



Ik verheug me op een hoteldate volgende week, de voorpret samen is ook heerlijk!



Leuk dat er zo veel nieuwe mensen zijn op dit topic en dat het niet alleen maar over relatieproblemen gaat hier. Het is namelijk ook gewoon heel leuk en lekker om een min-naar/nares te hebben:)



Verliefdheid vind ik geen probleem... het geeft me energie, ik voel me er vrolijk en sexy door en de sex is daardoor nog intenser en heftiger. We weten allebei dat we nooit een leven zullen delen samen en binnen de grenzen die er zijn, gaan we voluit.



Ik heb hier ook al es geroepen dat ik me nooit meer aan iemand zou hechten, maar met je hart erbij is het zo veel leuker en fijner

Susa, het is zeker mogelijk om veel van je nr2 te houden, en niet te hoeven kiezen. Het is een kwestie (en oww wat klinkt dat makkelijk) van leren genieten van wat wel kan, en leren omgaan en op de achtergrond schuiven van wat niet kan.



Ik houdt zielsveel van mijn minnaar, hij is eerder mijn 2e nr1 dan mijn nr2. Hij is voor mij ook zeker geen SV.. Het heeft even geduurd, en daar is flink wat werk van mijn kant voor verzet. Maar nu kan ik genieten van wat er wel is. En heb veel minder problemen met de dingen die niet kunnen. Mijn gevoelens voor mijn nr1 zijn niet veranderd, ik hou nog net zoveel van hem als voor minnaar om de hoek kwam kijken.



Ik heb de eerste 1.5 jaar erg veel contact gehad met minnaar, dagelijks zowel face2face als via chat-email-sms. Nu zie ik hem 1 tot 2 x per maand. We hebben nog wel dagelijks contact via andere wegen.. Wij kunnen beiden niet zonder radio stilte. Maar dat is waar wij ons prettig bij voelen, waar we beiden veel behoefte aan hebben. Je kunt hem er niet toe dwingen, maar je mag hem zeker laten weten hoe jij je onder die radio stilte voelt. Wellicht dat het jou een beetje helpt om het te zeggen. Maar verwacht niet dat hij dat ook kan, of daar behoefte aan heeft.



Verder kan ik het alleen maar met Rooss en Bkstr eens zijn. Stap voor stap. Boom voor boom.. er is geen toekomst, toekomst is de volgende date.. meer niet..



Ik hoop dat je je gevoelens een plekje kunt geven, zie het als een mooi geschenk, niet de oplossing van alles. Leer genieten van de gestolen momentjes, en geen (minder) pijn te hebben over dingen die niet kunnen.

Allegaartje en SensualD, jullie raken me. Ik zie en begrijp ineens dat mijn nr2, voelt als een 2e nr1. Zo had ik het nog niet bekeken en begrepen van mezelf. Ik heb wel eens bijna met een andere minaar in bed gelegen, puur om het feit dat ik de 2e nr zo miste, maar ik heb het toch maar niet gedaan; hij kwam lang niet in de buurt van de andere twee. Het is niet zomaar een SV.



Ik ga proberen de 2e nr1 als een geschenk te zien, maar dat zal ik wel met de tijd moeten leren, ik vind het namelijk verdomd lastig. Wanneer verbreek je radiostilte? Wanneer stuur je weer eens een sms, wat kun je van elkaar verlangen? Waar mag je op hopen? Ik ben nog lang niet in de fase dat ik hem dat durf te stellen. We zijn allebei een beetje van het afwachten totdat de ander weer iets van zich laat horen. Wat ik gewoon simpel wil, is een smsje kunnen sturen met daarin de vraag wanneer we elkaar weer gaan zien. Maar dat klinkt zo dwingend, vind ik. En schrikt dat een man ook niet wat af?



Vandaag maar weer hard aan het werk, sowieso wel lekker om mijn gedachten te kunnen verzetten, alhoewel ik elke dag aan 'mijn' twee mannen denk

Kijk, hier kan ik als man dan wel weer een antwoord op geven



Waarom denk je dat een smsje over jullie volgende date hem zou afschrikken? Ik vind het erg fijn om te weten wanneer ik mijn minnares weer ga zien, dan kan ik daar ook naar toe leven.

Maar belangrijker is, zeker omdat jullie nog een beetje moeten aftasten in communicatie, dat jij en hij ook wat bevestiging kunnen gebruiken. Weten dat het goed zit, allebei vol verlangen en elkaar graag weer willen zien.

Spreek dat naar elkaar uit. En wacht niet totdat je een berichtje van hem krijgt. Ik weet zeker dat hij graag iets van je hoort.

Dank je, kater, hier kan ik wat mee! Misschien toch maar eens een smsje sturen vandaag...

Het kan natuurlijk ook anders uitpakken dekater.



Er zullen ook mannen/vrouwen zijn die die helemaal niet zitten te wachten op contact en 'geneuzel'. Gelukkig ben ik er daar geen van, ik vind veel contact zwaar positief bijdragen aan het geheel.



Ik heb hier veel gelezen en een van de dingen die ik heel kenmerkend vond in veel minnaar relaties is dat het vaak fout gaat in het voldoen aan verwachtingspatronen van de ander.



Een van de eerste dingen die ik aan mijn SV heb gevraagd is wat ze verwachtte van het onderlinge contact. En dan zowel vooraf af na een date.

Dat hebben we dus duidelijk naar elkaar toe uitgesproken, gelukkig zaten we op een lijn.

Zo heb ik wel meer dingen vrij zakelijk in het begin gevraagd. Is niet leuk, maar wel praktisch. Weten van elkaar wat je van elkaar verwacht, zodat je valse verwachtingen zoveel mogelijk voorkomt.

Eerlijk naar elkaar zijn en gaande weg blijven communiceren.

@Allegaartje: leuk dat je als "ougediende" langskomt en met een zo positieve update, dat het -net als Sensual- ook na langere tijd nog even fijn is met je minnaar en een vaste plaats veroverd heeft in je leven, zonder te concurreren met nr 1, en de liefde voor die nr 1 ook overeind blijft.



Ik denk weleens dat we als maatschappij toegroeien naar het idee loslaten van 1 enige, unieke levenslange liefdesband met 1 geliefde als moraal en als ideaal (nu is nog lang niet iedereen aan dat loslaten toe of heeft die behoefte (nog) niet, en is de moraal: je moet kiezen, 1 voor 1 hooguit, maar iig niet tegelijkertijd.



Daardoor blijft het lastig naar de nr 1 toe (vertrouwen), als je 2 verschillende opvattingen daarover krijgt, en zelfs de open relaties worden niet begrepen door de omgeving of openlijke opinie, maar ondertussen zie ik ook in mijn omgeving wel dat het steeds "normaler" wordt (vaak nog zonder het van elkaar te weten).



@Dekater: leuk dit te horen van een man! Toch blijft het aftasten aan het begin, zoals Susa, of je beiden dezelfde intenties hebt om een "vaster" of regelmatiger contact aan te gaan, en hoe vaak dat gewenst is (bellen, smsen, mailen en daten). Sommige mannen voelen het als "aandringen" op een volgende date en hebben daar hun eigen aannames bij (pusherig, of dat je meer wil dan ze te bieden hebben).



Zeker na een 1e date, die ook bij hen (als ze bijv voor het eerst zoiets doen) moet bezinken, wat ze nu vervolgens willen hiermee. Communiceren lijkt me dan toch het antwoord: laten weten dat het heerlijk was, bepaald geen spijt en voor herhaling vatbaar oid lijkt me dan okee en vrij neutraal. Zonder meteen verwachtingen neer te leggen (als dat net bevredigd is).



"Wat nu?" bespreken/ overleggen laat wat meer ruimte dan "wanneer is de volgende keer, ik kan niet wachten" (dan moet je al vrij zeker zijn dat diegene dat ook wil). Zeker in dit soort aangelegenheden en als je zelf ook "geschrokken bent" van dat het zover gekomen is. Die stap is niet voor iedereen makkelijk te nemen (naar ontrouw), dus aftasten is het beste denk ik.



En na die 1e keer is het ook afwachten of de een daar niet meer van verwacht dan de ander (ook/juist qua gevoelens). Vooral omdat op een sv/minnaar toch de onuitgesproken verwachting rust van "vooral niet de lasten", dus niet "lastig/veeleisend" gevonden willen worden.. Zodra je weet dat je ongeveer hetzelfde ervan verwacht, kan je vrijer zijn in hoe je naar elkaar verlangt. Ik snap Susa's dilemma wel.



@Susa: houd er ook rekening mee met dat ie ff moet wennen aan het idee, dat ie dit gedaan heeft. En daarbovenop dat het vaak zo werkt dat die "mood"/verlangen bij mannen vaak vlak daarna ff bevredigd is en vrouwen juist een "bindingsstofje" maken na afloop, waardoor je (nog meer?) in zijn nabijheid wil zijn en blijft verlangen. Kan denk ik geen kwaad te laten weten hoe fijn het was, maar ik zou ff nog niet vragen naar een volgende keer.

@Zeb: mee eens! Zelf wil ik ook graag weten wat er wel/niet verwacht wordt en spring ik wat dat betreft niet in het diepe. Stel dat dat onbesproken blijft en totaal niet overeenkomt (frequentie en contact tussendoor) dan ben je er al wel aan begonnen en zal dat leiden tot afwachten/teleurstelling of aanpassen van 1 vd 2. Dan begint het "gedoe".



En dan nog: hoe je verwachtingen ook bedenkt, dat is van tevoren, dan leef je vooral naar iig de 1e keer toe, maar kan toch alsnog heel anders uitpakken daarna in real. Stel je denkt vooraf dat je eea prima kan scheiden en af en toe genoeg is, en blijkt het toch niet zo makkelijk in de praktijk, met het vervolg, wat wel en niet kan/ gewenst is.



Je kan niet alles vooraf (willen) weten, maar dan weet je iig of de intenties gelijk lopen, niet de een tevreden met eens per 6 maanden en sporadisch contact tussendoor en de ander dacht eens per week en elke dag contact. Ben met je eens dat daar de meeste twijfels en problemen uit voortkomen. Wat de 1 als radiostilte voelt, is voor de ander fijn bevredigd en eigen ding doen tot de volgende keer eea weer oplaait. Het gevaar ligt in het zelf gaan invullen waarom de ander "stil is".

Juist omdat we elkaar maar sporadisch kunnen zien, vind ik dat dagelijkse contact onontbeerlijk... Lieve sms'jes, geile chats, vrolijke mails, ik zou ze niet willen missen. Minnaar is onderdeel van mijn leven en als ik een hele dag niks van 'm heb gehoord, word ik zelfs ongerust.



Maar ik ben 't eens met Zeb: je moet wel heel goed weten wat je aan elkaar hebt en wat je van elkaar mag verwachten. Bij mij zijn de kaarten geschud en de spelregels bekend, maar ik denk dat Susa nog in een hele prille fase is waarbij het 'hoe nu verder?' nog duidelijk moet worden. Daar zal over gesproken moeten worden, anders is onzekerheid troef.

Stew, mijn nr1 schrijft hier niet... voor zover ik weet.

Susa: ben het eens met wat hieronder geschreven staat, in zoverre dat het aftasten is; frequentie van contact en vooral verwachtingen. Communicatie is het toverwoord, maar daarvoor moet je wel met zijn 2en zijn. Mijn ervaring, en dat is niet een al te beste op dat vlak, is dat ik smste hoe ik me voelde bijvoorbeeld, maar daar niet altijd een goed antwoord op kreeg. Ik ging er vanuit (assumpties dus) dat ik het wel zou horen als het niet aan de verwachting voldeed, maar (ex)minnaar voelde zich op zijn beurt bezwaard tegen me te zeggen dat het hem teveel contact werd. Dat hoopte zich op, en maakte dat verwachtingen scheef gingen lopen bijvoorbeeld. Ik moet zeggen dat ik het nog steeds 'zoeken' vind.



Sensual: misschien lees ik het verkeerd, maar het lijkt wat tegenstrijdig wat je schrijft? Enerzijds je nr2 zien als een 2e nr1, maar anderzijds ook niet naar een toekomst kijken, dag voor dag kijken?

@Stew 10.25 u: ik geloof dat ik dat steeds beter kan begrijpen, als je minnaar ook nog relatiemateriaal had kunnen zijn, als de kaarten niet al geschud waren.



Ik geloof ook niet dat het altijd "spanning" is, die gemist wordt bij nr 1, of dat het betekent dat die nr 1 een "verkeerde keuze was", achteraf (nu) bezien. Ik denk dat je persoonlijkheid verder ontwikkelt, dat staat niet stil sindsdien. En bij je nr 1 ook niet. Daar zit zoveel jaar aan allerlei levenservaringen in en wat toen helemaal "paste", dat "ben" je nu (allebei) niet meer. En met wie je nu bent, matcht dat dan (ook) met iemand anders, of deels zelfs soms beter..



Misschien is dat wel heel logisch, nu we stilstand als achteruitgang bestempelen. Ik denk weleens: de "tevredenheid, goed genoeg" van "vroegah" is misschien helemaal de bedoeling niet, maar dat je jezelf blijft uitdagen en ontwikkelen met nieuwe ervaringen. En dus niet eens onlogisch is, dat nieuwe ontwikkelingen op je pad komen. NIet als teken dat er iets aan je bestaande relatie mankeert, maar omdat "groei" in ons ingeprogrammeerd zit. Als individu, als soort, als maatschapij.



Hoewel sommigen het bestempelen als "verloedering" van normen en waarden, is het misschien juist veel logischer dat je niet de rest van je leven hetzelfde meemaakt in werk, sociale netwerk, liefde enz. Misschien is het natuurlijker dan aangenomen werd (en in ongeschreven wetten vastgelegd wegens bandeloosheid).



Ik weet wel dat ik een lesje in "onthechting" heb gehad, zowel materieel gezien (geld/status/bezittingen) loslaten als in relaties (gezonde en ongezonde hechting als volwassene). En dat kan je binnen en buiten je bestaande relatie meemaken. Je gaat daar samen onafhankelijker in staan of los van elkaar, maar hoe dan ook denk ik dat veel mensen die "valse zekerheden" op eoa manier los moeten leren laten momenteel. En dat kan op vele manieren (ziekte, verlies van baan of dierbaren, enz), ook via een minnaar, die nieuwe kanten aanboort (letterlijk en figuurlijk)



Ik denk dat de enige vorm van (gezonde) emotionele afhankelijkheid is dat een kind werkelijk afhankelijk is (van liefde, zorg, veilig nest) en je als volwassene moet leren dat voor jezelf te creeren. Een zekere onafhankelijkheid en onzekerheid (en uitdaging) moet behouden, waar we momenteel juist zo angstvallig (op allerlei gebied) naar zekerheden zoeken (in een huis, relatie, overheid als vangnet, verzekeringen, pensioen). En van slag raken als "zekerheden" als zelfs de liefde minder zeker of "voor altijd" blijken te zijn.



Denk dat de meest gezonde vorm van hechting is dat het elke dag opnieuw een bewuste keuze is en je weet dat je niet bij elkaar blijft vanwege de "zekerheden", maar ook evt altijd op jezelf kan bouwen als dat nodig is en ook dan op jezelf kan rekenen. En ook altijd weer mensen bij je passen als je zelf of je situatie verandert. Vastklampen of gemakzucht (op de ander rekenen om een ooit gemaakte keuze of omdat er een gezin of hypotheek is (als enige reden) ) is denk ik geen gezonde vorm van hechting..



Misschien is het wel heel goed dat mensen beseffen dat dat onvoorwaardelijke voor altijd en altijd misschien niet het streven of doel is, maar wat je werkelijk voelt aan liefde (en dat kan best ook voor meer mensen/dieren/dingen zijn, in allerlei vormen).

Ik ben eigenlijk best verbaasd. Susa, je hebt je SV 1 keer gezien in een seksuele setting en je spreekt nu al van een 2e nummer 1? Ik stel mijn vraag nog maar een keer, sta jij wel met 2 benen in de realiteit?

Is het misschien een ideetje om met jouw nummer 1 te gaan kletsen over het fenomeen open relatie? Misschien wel hij ook wel een keer lekker om zich heen kijken. Wat heb je te verliezen?



Over tussendoor contact: op mijn vingers zitten doe ik niet meer. Als ik iets kwijt moet lanceer ik het en als ik aandacht of bevestiging nodig heb vraag ik daar om. Dat gevecht tegen mezelf lever ik niet meer, doodmoe word je daarvan!

@Bkster: helemaal mee eensch!

Probleempje is dat veel mensen niet gewend zijn open en direct te communiceren, daar allerlei remmingen bij hebben, je niet willen kwetsen, niet weten hoe iets te brengen en dan maar helemaal van af zien (kan het ook niet verkeerd vallen of uit angst teleur te stellen of zelf teleurgesteld te worden).



Niets vervelenders dan het zelf (moeten) invullen van wat de ander nou verwacht of wil en je achteraf pas hoort/merkt dat je niet voldoet aan diens wensen/verwachtingen, terwijl je dat niet kon weten. Teveel mensen denken dat de anderen net zo redeneren of voelen als jijzelf of gaan ervan uit dat dat normaal is of van elkaar vanzelf moet "aanvoelen". Of hetzelfde moet zijn om te kunnen slagen.



Ik was/ben ook een beetje zo: je wil dat de ander het naar zijn zin heeft en liever niet teleurstellen, dan kan je maar beter weten wat dat is en of je dat te bieden hebt, wil proberen tegemoet te komen of dat je dat alleen maar kan opbrengen door "op je handen te zitten" of aan te passen. En is dat "aanpassen"/tegemoet komen dan over en weer of alsmaar van 1 kant, enz. Maar ik denk dat sommigen er "gewoon inrollen" en dan pas bedenken wat dat met zich meebrengt. Je kan ook niet alles voor zijn en vooraf weten/bedenken. Maar dan moet je wel een beetje flexibel zijn en dat (beiden) kunnen bijstellen. Alleen dan werkt het, denk ik.