Relaties
alle pijlers
Zijn woede
dinsdag 1 januari 2008 om 09:25
Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
dinsdag 1 januari 2008 om 22:56
Hallo meiden,
Ook ik herken deze verhalen.
Mijn man is ook zo geweest, gelukkig ben ik nooit geslagen.
Dat was teveel voormij geweest. Wel was hij mij erg aan het beledigen en heel hard aan het gillen. Hij kon de gekste dingen zeggen.
Mijn man was heel onzeker en jaloers geweest. Eerlijk gezegd heb ik een beetje vreemd geleefd waardoor hij onzeker en jaloers is geworden.
Na zo'n woede aanval had hij wel veel spijt.
Gelukkig kon hij inzien dat hij hulp nodig had. Ik denk ook dat het heel belangrijk is geweest dat hij mij niet kwijt wilde raken. Hij heeft een tijdje een soort persoonlijke coatch gehad die hem een hoop geleerd heeft. Hoe te reageren in moeilijke situaties,
Ik heb hem gesteund waar ik kon , goede gesprekken , laten zien dat ik hem niet wilde verliezen. en echt van hem hield. Na een eigenlijk korte tijd kon ik al een verbetering zien.
. Nu is hij dat rotte gedrag helemaal kwijt en heb ik een geweldige vent waar ik nu heel blij mee ben.Hij is lief , behulpzaam en heel erg gezellig.
Er zijn dus ook goede berichten over dit probleem.
Sterkte allemaal , Nelleke
Ook ik herken deze verhalen.
Mijn man is ook zo geweest, gelukkig ben ik nooit geslagen.
Dat was teveel voormij geweest. Wel was hij mij erg aan het beledigen en heel hard aan het gillen. Hij kon de gekste dingen zeggen.
Mijn man was heel onzeker en jaloers geweest. Eerlijk gezegd heb ik een beetje vreemd geleefd waardoor hij onzeker en jaloers is geworden.
Na zo'n woede aanval had hij wel veel spijt.
Gelukkig kon hij inzien dat hij hulp nodig had. Ik denk ook dat het heel belangrijk is geweest dat hij mij niet kwijt wilde raken. Hij heeft een tijdje een soort persoonlijke coatch gehad die hem een hoop geleerd heeft. Hoe te reageren in moeilijke situaties,
Ik heb hem gesteund waar ik kon , goede gesprekken , laten zien dat ik hem niet wilde verliezen. en echt van hem hield. Na een eigenlijk korte tijd kon ik al een verbetering zien.
. Nu is hij dat rotte gedrag helemaal kwijt en heb ik een geweldige vent waar ik nu heel blij mee ben.Hij is lief , behulpzaam en heel erg gezellig.
Er zijn dus ook goede berichten over dit probleem.
Sterkte allemaal , Nelleke
dinsdag 1 januari 2008 om 23:00
Twomp , wat inventief , ik denk ook dat zwart op wit dingen veel helderder worden .
Ik zie bij dit soort topics eigenlijk altijd staan "hij KAN zo lief zijn " , misschien is bijhouden hoevaak lief en hoevaak niet-lief ook wel een enorme eye-opener ?
Meiden , ik heb - gelukkig - geen ervaring met dit soort relaties , maar wat ik wél uit eigen ervaring weet is dat een relatie ook "simpel " altijd leuk kan zijn ! leuk in die zin dat je nooit op je hoede hoeft te zijn , niet bang hoeft te zijn dat je hem uitlokt , niet bang hoeft te zijn dat hij je eruit gooit , je jezelf niet af hoeft te vragen of jij nou écht bent wat hij zegt wat je bent .......
Dus als je de verhalen over zulke relaties nou ook alsjeblieft wilt geloven dan kunnen jullie je misschien ook eens afvragen of het een optie is om te zoeken naar zo'n soort relatie ipv de relatie die jullie nu hebben te willen veranderen in zo'n soort relatie , want ik vraag me écht af of die wens reeël is .
Ik zie bij dit soort topics eigenlijk altijd staan "hij KAN zo lief zijn " , misschien is bijhouden hoevaak lief en hoevaak niet-lief ook wel een enorme eye-opener ?
Meiden , ik heb - gelukkig - geen ervaring met dit soort relaties , maar wat ik wél uit eigen ervaring weet is dat een relatie ook "simpel " altijd leuk kan zijn ! leuk in die zin dat je nooit op je hoede hoeft te zijn , niet bang hoeft te zijn dat je hem uitlokt , niet bang hoeft te zijn dat hij je eruit gooit , je jezelf niet af hoeft te vragen of jij nou écht bent wat hij zegt wat je bent .......
Dus als je de verhalen over zulke relaties nou ook alsjeblieft wilt geloven dan kunnen jullie je misschien ook eens afvragen of het een optie is om te zoeken naar zo'n soort relatie ipv de relatie die jullie nu hebben te willen veranderen in zo'n soort relatie , want ik vraag me écht af of die wens reeël is .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 1 januari 2008 om 23:06
precies blijfgewoonbianca. DAt denk ik dus ook altijd. Een relatie zou zo moeten zijn dat je elkaar fijne dingen gunt, ook als je er zelf geen voordeel bij kunt halen. Natuurlijk moeten persoonlijke grenzen en afspraken tussen beiden niet overschreden worden maar wat ik super op prijs stel in mijn relatie is dat ik zo goed kan merken dat hij me van alles gunt. Hij geniet als ik blij ben en ik denk dat het dan gewoon goed zit.
woensdag 2 januari 2008 om 17:45
Nee ik heb geen aangifte gedaan en ja hij is nog wel mijn vriend.
Ik weet het gewoon even niet!
Ik hou van hem en hij houdt van mij.
Het lijkt net alsof het niet echt gebeurt is, alsof ik er wel bij was, maar dat wij het niet waren.
Mijn hoofd is een puinhoop en het hoofd van mijn vriend ook, hij snapt het ook niet waarom hij het gedaan heeft.
Ik ben heel boos en verdrietig op dit moment, vriend weet zichzelf geen houding te geven. Hij weet ook dat hij heel erg fout zit en dat dit gedrag echt niet normaal is.
Misschien klink ik nu wel heel naief , maar ik wil onze relatie nog niet opgeven, wat gebeurt is, ja dat gaat zeker over de grens, maar hij heeft ook een andere kant die ik niet zomaar weg kan laten of kan negeren.
Hij is geen slecht persoon alleen zijn gedragingen zijn niet altijd goed.
Ik weet het gewoon even niet!
Ik hou van hem en hij houdt van mij.
Het lijkt net alsof het niet echt gebeurt is, alsof ik er wel bij was, maar dat wij het niet waren.
Mijn hoofd is een puinhoop en het hoofd van mijn vriend ook, hij snapt het ook niet waarom hij het gedaan heeft.
Ik ben heel boos en verdrietig op dit moment, vriend weet zichzelf geen houding te geven. Hij weet ook dat hij heel erg fout zit en dat dit gedrag echt niet normaal is.
Misschien klink ik nu wel heel naief , maar ik wil onze relatie nog niet opgeven, wat gebeurt is, ja dat gaat zeker over de grens, maar hij heeft ook een andere kant die ik niet zomaar weg kan laten of kan negeren.
Hij is geen slecht persoon alleen zijn gedragingen zijn niet altijd goed.
woensdag 2 januari 2008 om 18:26
Zijn gedragingen zijn niet altijd goed? Dit is gewoon mishandeling wat je beschrijft. Heeft hij dit vaker gedaan?
Gewoon verschrikkelijk zoals hij met je omgaat en dat je dat toelaat.
Zo kun je toch niet leven. De kans dat het nog een keer gebeurd is levensgroot. En dan?
Slaat hij je echt het ziekenhuis in?
Gewoon verschrikkelijk zoals hij met je omgaat en dat je dat toelaat.
Zo kun je toch niet leven. De kans dat het nog een keer gebeurd is levensgroot. En dan?
Slaat hij je echt het ziekenhuis in?
woensdag 2 januari 2008 om 18:50
quote:Rareperzik schreef op 02 januari 2008 @ 17:45:
Nee ik heb geen aangifte gedaan en ja hij is nog wel mijn vriend.
Ik weet het gewoon even niet!
Ik hou van hem en hij houdt van mij.
Het lijkt net alsof het niet echt gebeurt is, alsof ik er wel bij was, maar dat wij het niet waren.
Mijn hoofd is een puinhoop en het hoofd van mijn vriend ook, hij snapt het ook niet waarom hij het gedaan heeft.
Ik ben heel boos en verdrietig op dit moment, vriend weet zichzelf geen houding te geven. Hij weet ook dat hij heel erg fout zit en dat dit gedrag echt niet normaal is.
Misschien klink ik nu wel heel naief , maar ik wil onze relatie nog niet opgeven, wat gebeurt is, ja dat gaat zeker over de grens, maar hij heeft ook een andere kant die ik niet zomaar weg kan laten of kan negeren.
Hij is geen slecht persoon alleen zijn gedragingen zijn niet altijd goed.
Lieve Perzik,
Ik hoop voor jou dat dit de laatste keer was dat je klappen kreeg en dat hij goed doorheeft dat wat hij deed niet door de beugel kwam maar ik zou er niet op rekenen. Hij heeft spijt en dat is terecht maar ik hoop wel dat je je realiseert dat bij iedere keer dat jij hem gaat vergeven in de toekomst, het moeilijker zal worden om hem de rug toe te keren. Je schept als het ware een precendent door hem te blijven vergeven namelijk.
Je sloeg mij, je troost mij, je hebt spijt, ik troost jou en toon begrip voor je woede, ik vergeef je. Het is een patroon waar je moeilijk uitkomt als je er eenmaal in zit.
Door lang bij iemand te blijven die je slaat verander je als mens. Je gaat je aanpassen. Voorzichtiger zijn, anders in het leven staan. Rechtlullen wat krom is, idealiseren wat er wel leuk aan iemand is. Je zegt nu ook al dat je vriend eigenlijk een doodgoeie gozer is, dat hij ook leuke kanten heeft. Jammer genoeg vlakt dat zijn drift niet uit en eenmaal lichamelijk geweld gebruikt hebbend, is de drempel om dat weer te doen lager geworden.
Wees zuinig op jezelf meid. Je vergeeft hem nu maar het is de laatste keer dat hij je geslagen heeft. Laat hij daar heel goed van doordrongen zijn en zeg niet dat je het begrijpt als hij je uitlegt waarom. Nooit niet.
Nee ik heb geen aangifte gedaan en ja hij is nog wel mijn vriend.
Ik weet het gewoon even niet!
Ik hou van hem en hij houdt van mij.
Het lijkt net alsof het niet echt gebeurt is, alsof ik er wel bij was, maar dat wij het niet waren.
Mijn hoofd is een puinhoop en het hoofd van mijn vriend ook, hij snapt het ook niet waarom hij het gedaan heeft.
Ik ben heel boos en verdrietig op dit moment, vriend weet zichzelf geen houding te geven. Hij weet ook dat hij heel erg fout zit en dat dit gedrag echt niet normaal is.
Misschien klink ik nu wel heel naief , maar ik wil onze relatie nog niet opgeven, wat gebeurt is, ja dat gaat zeker over de grens, maar hij heeft ook een andere kant die ik niet zomaar weg kan laten of kan negeren.
Hij is geen slecht persoon alleen zijn gedragingen zijn niet altijd goed.
Lieve Perzik,
Ik hoop voor jou dat dit de laatste keer was dat je klappen kreeg en dat hij goed doorheeft dat wat hij deed niet door de beugel kwam maar ik zou er niet op rekenen. Hij heeft spijt en dat is terecht maar ik hoop wel dat je je realiseert dat bij iedere keer dat jij hem gaat vergeven in de toekomst, het moeilijker zal worden om hem de rug toe te keren. Je schept als het ware een precendent door hem te blijven vergeven namelijk.
Je sloeg mij, je troost mij, je hebt spijt, ik troost jou en toon begrip voor je woede, ik vergeef je. Het is een patroon waar je moeilijk uitkomt als je er eenmaal in zit.
Door lang bij iemand te blijven die je slaat verander je als mens. Je gaat je aanpassen. Voorzichtiger zijn, anders in het leven staan. Rechtlullen wat krom is, idealiseren wat er wel leuk aan iemand is. Je zegt nu ook al dat je vriend eigenlijk een doodgoeie gozer is, dat hij ook leuke kanten heeft. Jammer genoeg vlakt dat zijn drift niet uit en eenmaal lichamelijk geweld gebruikt hebbend, is de drempel om dat weer te doen lager geworden.
Wees zuinig op jezelf meid. Je vergeeft hem nu maar het is de laatste keer dat hij je geslagen heeft. Laat hij daar heel goed van doordrongen zijn en zeg niet dat je het begrijpt als hij je uitlegt waarom. Nooit niet.
woensdag 2 januari 2008 om 19:54
Lieve Rareperzik,
Léés die posting van Eleonora. En nog eens. En nog eens. Wat zij zegt is zó waar!
Níemand mag jou zo behandelen als je vriend heeft gedaan, daar is geen excuus voor. Ja, hij heeft spijt. Maar neem even afstand, in plaats van direct verontschuldigingen te formuleren voor zijn gedrag en begrip te tonen. Neem even afstand om na te denken over hoe je je nu echt voelt over wat er gebeurd is. Jou gevoel hierover, jou angst van die nacht, wordt niet zomaar gewist met sorry, al zegt hij het 100 x.
Léés die posting van Eleonora. En nog eens. En nog eens. Wat zij zegt is zó waar!
Níemand mag jou zo behandelen als je vriend heeft gedaan, daar is geen excuus voor. Ja, hij heeft spijt. Maar neem even afstand, in plaats van direct verontschuldigingen te formuleren voor zijn gedrag en begrip te tonen. Neem even afstand om na te denken over hoe je je nu echt voelt over wat er gebeurd is. Jou gevoel hierover, jou angst van die nacht, wordt niet zomaar gewist met sorry, al zegt hij het 100 x.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 2 januari 2008 om 20:11
hoe is het mogelijk dat er zoveel zijn....
Zoveel die het ook meegemaakt hebben.
Altijd die twee kanten... vaak een heeel lief persoon die zo in ene kan veranderen in... een beest.
Dit soort relaties moet je samen op willen lossen zoniet dan moet je er eigenlijk een punt achter zetten.
Heb ik ook pas na 10 jaar gedaan, en ook ik heb een kind samen met hem, nu mijn ex.
Houd goed in je achterhoofd dat je kind genoeg meekrijgt, en dat hij/zij kind moet kunnen zijn. Niet zoals bij mij alles proberen goed te doen om het thuis goed te houden. Copiegedrag van mij.... En nu na 2,5 jaar zonder haar vader is het een echt kind. Niet altijd makkelijk maar altijd nog liever dan eerst. Wat ik wil zeggen denk goed na bij wat je doet en hoe lang jij (en dan ook je kind) het nog kan volhouden.
Wees sterk, in je kracht kun je zeer veel en weet je ook wat je wilt. Dat zit van binnen, maar nu begin ik wel erg zweverig te klinken.
Zoveel die het ook meegemaakt hebben.
Altijd die twee kanten... vaak een heeel lief persoon die zo in ene kan veranderen in... een beest.
Dit soort relaties moet je samen op willen lossen zoniet dan moet je er eigenlijk een punt achter zetten.
Heb ik ook pas na 10 jaar gedaan, en ook ik heb een kind samen met hem, nu mijn ex.
Houd goed in je achterhoofd dat je kind genoeg meekrijgt, en dat hij/zij kind moet kunnen zijn. Niet zoals bij mij alles proberen goed te doen om het thuis goed te houden. Copiegedrag van mij.... En nu na 2,5 jaar zonder haar vader is het een echt kind. Niet altijd makkelijk maar altijd nog liever dan eerst. Wat ik wil zeggen denk goed na bij wat je doet en hoe lang jij (en dan ook je kind) het nog kan volhouden.
Wees sterk, in je kracht kun je zeer veel en weet je ook wat je wilt. Dat zit van binnen, maar nu begin ik wel erg zweverig te klinken.
donderdag 3 januari 2008 om 02:49
Lieve rare perzik, ik ben een man en hou van mijn vrouw en ik heb respect voor haar. En hoe fout zij ook zou kunnen zijn, ik kan geen enkele reden bedenken om haar ooit te slaan.
Ik ben ervoor dat iemand moeite doet voor zijn relatie, maar als je wordt geslagen, dan is dat echt de limit. Zelfs al houd je van iemand, dan nog moet je resoluut uit die relatie stappen. Want het slaan wordt niet minder, en het wordt steeds moeilijker om eruit te stappen, want je zelfbeeld gaat langzaam helemaal kapot. En als je kinderen krijgt, dan lijden die er ook onder. En als hij zegt dat hij van jou houdt of nooit meer zal slaan, dan zijn dat loze woorden, want dat heeft het verleden al bewezen.
Veel sterkte met de beslissing die je moet nemen: GA NU, en een hele dikke knuffel, kreeft.
Ik ben ervoor dat iemand moeite doet voor zijn relatie, maar als je wordt geslagen, dan is dat echt de limit. Zelfs al houd je van iemand, dan nog moet je resoluut uit die relatie stappen. Want het slaan wordt niet minder, en het wordt steeds moeilijker om eruit te stappen, want je zelfbeeld gaat langzaam helemaal kapot. En als je kinderen krijgt, dan lijden die er ook onder. En als hij zegt dat hij van jou houdt of nooit meer zal slaan, dan zijn dat loze woorden, want dat heeft het verleden al bewezen.
Veel sterkte met de beslissing die je moet nemen: GA NU, en een hele dikke knuffel, kreeft.
donderdag 3 januari 2008 om 03:56
quote:marga schreef op 02 januari 2008 @ 20:11:
hoe is het mogelijk dat er zoveel zijn....
Zoveel die het ook meegemaakt hebben.
Altijd die twee kanten... vaak een heeel lief persoon die zo in ene kan veranderen in... een beest.
Dit soort relaties moet je samen op willen lossen zoniet dan moet je er eigenlijk een punt achter zetten.
Heb ik ook pas na 10 jaar gedaan, en ook ik heb een kind samen met hem, nu mijn ex.
Houd goed in je achterhoofd dat je kind genoeg meekrijgt, en dat hij/zij kind moet kunnen zijn. Niet zoals bij mij alles proberen goed te doen om het thuis goed te houden. Copiegedrag van mij.... En nu na 2,5 jaar zonder haar vader is het een echt kind. Niet altijd makkelijk maar altijd nog liever dan eerst. Wat ik wil zeggen denk goed na bij wat je doet en hoe lang jij (en dan ook je kind) het nog kan volhouden.
Wees sterk, in je kracht kun je zeer veel en weet je ook wat je wilt. Dat zit van binnen, maar nu begin ik wel erg zweverig te klinken.
Goed verwoord zeg! Ik ben een kind uit zo`n relatie ben nu 27 en heb er nog last van. Ik ben echt enorm trots op mijn moeder dat ze is weg gegaan.
Kortom hoe zie je de toekomst voor je met zo`n man?
En zoals BGB zegt, er zijn ook leuke, liefdevolle relaties, mannen die net zo lief zijn en net zo leuk, waar je net zoveel van kan houden. Maar dan zonder die woede en angst.
hoe is het mogelijk dat er zoveel zijn....
Zoveel die het ook meegemaakt hebben.
Altijd die twee kanten... vaak een heeel lief persoon die zo in ene kan veranderen in... een beest.
Dit soort relaties moet je samen op willen lossen zoniet dan moet je er eigenlijk een punt achter zetten.
Heb ik ook pas na 10 jaar gedaan, en ook ik heb een kind samen met hem, nu mijn ex.
Houd goed in je achterhoofd dat je kind genoeg meekrijgt, en dat hij/zij kind moet kunnen zijn. Niet zoals bij mij alles proberen goed te doen om het thuis goed te houden. Copiegedrag van mij.... En nu na 2,5 jaar zonder haar vader is het een echt kind. Niet altijd makkelijk maar altijd nog liever dan eerst. Wat ik wil zeggen denk goed na bij wat je doet en hoe lang jij (en dan ook je kind) het nog kan volhouden.
Wees sterk, in je kracht kun je zeer veel en weet je ook wat je wilt. Dat zit van binnen, maar nu begin ik wel erg zweverig te klinken.
Goed verwoord zeg! Ik ben een kind uit zo`n relatie ben nu 27 en heb er nog last van. Ik ben echt enorm trots op mijn moeder dat ze is weg gegaan.
Kortom hoe zie je de toekomst voor je met zo`n man?
En zoals BGB zegt, er zijn ook leuke, liefdevolle relaties, mannen die net zo lief zijn en net zo leuk, waar je net zoveel van kan houden. Maar dan zonder die woede en angst.
donderdag 3 januari 2008 om 19:54
Bedankt voor jullie reacties, ik kon helaas niet eerder reageren.
Het verhaal van Perzikje schrik ik ook wel erg van! Hoewel ik echt geen raad weet met de enorme boosheid van mijn vriend, heb ik me gelukkig fysiek nog nooit bedreigd gevoeld. Hij heeft 1 x uit frustratie een trap gegeven tegen een tafelpoot, maar hij heeft mij nooit met een vinger aangeraakt of me het idee gegeven dat hij dat zou doen. Om die reden voel ik me veilig in mijn relatie. Niet altijd gelukkig meer, maar wel veilig.
Perzikje, ik heb altijd gevonden (ook voor wat betreft mijn eigen relatie) dat de grens ligt bij fysiek geweld, dit zou naar mijn mening voor iedereen moeten gelden. En als je hem deze ene keer vergeeft, maak dan ontzettend verschrikkelijk duidelijk dat je bij een 2e keer vertrekt en doe dat dan ook. Geloof me, ook ik zou er met mijn kleintje vandoor gaan als ik geslagen zou worden, daar is echt geen excuus voor.
Wat in mijn eigen relatie voor mijn gevoel ook meespeelt is het feit dat ik samen ben met een Italiaanse man. In Italie liggen de verhoudingen toch een beetje anders, traditioneler. Mannen zijn daar de sterke figuren, de macho's. Maar in onze relatie ben ik ook degene die net even handiger is in administratie, onderhandelen, moeilijke brieven schrijven en gesprekken voeren etc. Bovendien heb ik een hogere opleiding en verdienen mijn man en ik evenveel. Geen traditioneel gezin dus, maar behoorlijk geemancipeerd.
Ik heb gemerkt dat hij me in de ruzies vaak verwijt dat ik teveel m'n eigen mening heb of dat ik hem kleineer. Hij heeft een gevoelig ego dat snel beschadigd raakt en ik denk dat zijn afkomst daar deels mee te maken heeft. Maar hij heeft nu eenmaal gekozen voor een Nederlandse vrouw en hoewel ik probeer op te letten hoe ik dingen zeg, wil ik me toch niet als een domme gans gaan gedragen. Bovendien heb ik het idee dat dat hem ook niet zou bevallen.
Vandaar dat ik graag in relatietherapie zou willen, om een goede manier te vinden om met elkaar om te gaan. Maar helaas, een machoman krijg je niet zomaar mee, hij weigert al naar de huisarts te gaan als hij iets heeft.
De tip om alle nare opmerkingen in een schriftje te gaan schrijven vind ik een heel goede. Ik ga die zeker uitproberen. Vaak ontkent hij namelijk dat hij dingen gezegd heeft, ik ga ze nu gewoon opschrijven waar hij bij zit en laat hem alles een paar dagen later teruglezen als hij rustig is. Dan kan hij eindelijk eens zien dat hij die opmerkingen echt maakt.
Ik wil namelijk best leren leven met zijn grote ego en zijn temperament, want 95% van de tijd is hij ontzettend lief voor ons. Maar ik kan niet meer tegen deze manier van ruzie maken, ik trek dat gewoon niet meer.
En misschien hebben jullie gelijk, is het emotionele chantage. Ik zal dat boek ook eens lezen....
Het verhaal van Perzikje schrik ik ook wel erg van! Hoewel ik echt geen raad weet met de enorme boosheid van mijn vriend, heb ik me gelukkig fysiek nog nooit bedreigd gevoeld. Hij heeft 1 x uit frustratie een trap gegeven tegen een tafelpoot, maar hij heeft mij nooit met een vinger aangeraakt of me het idee gegeven dat hij dat zou doen. Om die reden voel ik me veilig in mijn relatie. Niet altijd gelukkig meer, maar wel veilig.
Perzikje, ik heb altijd gevonden (ook voor wat betreft mijn eigen relatie) dat de grens ligt bij fysiek geweld, dit zou naar mijn mening voor iedereen moeten gelden. En als je hem deze ene keer vergeeft, maak dan ontzettend verschrikkelijk duidelijk dat je bij een 2e keer vertrekt en doe dat dan ook. Geloof me, ook ik zou er met mijn kleintje vandoor gaan als ik geslagen zou worden, daar is echt geen excuus voor.
Wat in mijn eigen relatie voor mijn gevoel ook meespeelt is het feit dat ik samen ben met een Italiaanse man. In Italie liggen de verhoudingen toch een beetje anders, traditioneler. Mannen zijn daar de sterke figuren, de macho's. Maar in onze relatie ben ik ook degene die net even handiger is in administratie, onderhandelen, moeilijke brieven schrijven en gesprekken voeren etc. Bovendien heb ik een hogere opleiding en verdienen mijn man en ik evenveel. Geen traditioneel gezin dus, maar behoorlijk geemancipeerd.
Ik heb gemerkt dat hij me in de ruzies vaak verwijt dat ik teveel m'n eigen mening heb of dat ik hem kleineer. Hij heeft een gevoelig ego dat snel beschadigd raakt en ik denk dat zijn afkomst daar deels mee te maken heeft. Maar hij heeft nu eenmaal gekozen voor een Nederlandse vrouw en hoewel ik probeer op te letten hoe ik dingen zeg, wil ik me toch niet als een domme gans gaan gedragen. Bovendien heb ik het idee dat dat hem ook niet zou bevallen.
Vandaar dat ik graag in relatietherapie zou willen, om een goede manier te vinden om met elkaar om te gaan. Maar helaas, een machoman krijg je niet zomaar mee, hij weigert al naar de huisarts te gaan als hij iets heeft.
De tip om alle nare opmerkingen in een schriftje te gaan schrijven vind ik een heel goede. Ik ga die zeker uitproberen. Vaak ontkent hij namelijk dat hij dingen gezegd heeft, ik ga ze nu gewoon opschrijven waar hij bij zit en laat hem alles een paar dagen later teruglezen als hij rustig is. Dan kan hij eindelijk eens zien dat hij die opmerkingen echt maakt.
Ik wil namelijk best leren leven met zijn grote ego en zijn temperament, want 95% van de tijd is hij ontzettend lief voor ons. Maar ik kan niet meer tegen deze manier van ruzie maken, ik trek dat gewoon niet meer.
En misschien hebben jullie gelijk, is het emotionele chantage. Ik zal dat boek ook eens lezen....
donderdag 3 januari 2008 om 20:14
Hoi Cappuccino
Waarom ligt de grens voor jou bij fysiek geweld?
Je schrijft over het verdriet, de onzekerheid, over dat je merkt dat je er doorheen zit. Heftig hoor.
Het doet veel met je.
En als je schrijft dat je niet meer tegen deze manier van ruziemaken kunt, ligt dan niet voor jou hier de grens?
Wat zou je nu willen?
Wat zou er nu nodig zijn voor jou dat er gaat gebeuren waardoor jij je beter gaat voelen?
Wat vind je er van dat hij de verantwoordelijkheid bij jou legt?
Uit je openingspost: 'Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.'
Dat is nogal wat...
Wat doe jij op het moment dat hij de volgende dag weer doet alsof er niets gebeurt is? Ga je daar in mee? En waarom?
Op welke manier heeft hij echt gevolgen van deze manier van omgaan met jou?
Veel vragen...
Liefs!
Waarom ligt de grens voor jou bij fysiek geweld?
Je schrijft over het verdriet, de onzekerheid, over dat je merkt dat je er doorheen zit. Heftig hoor.
Het doet veel met je.
En als je schrijft dat je niet meer tegen deze manier van ruziemaken kunt, ligt dan niet voor jou hier de grens?
Wat zou je nu willen?
Wat zou er nu nodig zijn voor jou dat er gaat gebeuren waardoor jij je beter gaat voelen?
Wat vind je er van dat hij de verantwoordelijkheid bij jou legt?
Uit je openingspost: 'Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.'
Dat is nogal wat...
Wat doe jij op het moment dat hij de volgende dag weer doet alsof er niets gebeurt is? Ga je daar in mee? En waarom?
Op welke manier heeft hij echt gevolgen van deze manier van omgaan met jou?
Veel vragen...
Liefs!
donderdag 3 januari 2008 om 21:32
Cappuccino, ook italianen en grote ego's hebben verstand van grenzen. Bijvoorbeeld op hun werk, of omdat ze een boete willen voorkomen, enzovoorts. Je staat hem dit gedrag toe, het klinkt een beetje hard, maar je bent daardoor er ook zelf schuldig aan. Desnoods maak je met hem een afspraak, als hij rustig is, als hij weer zo'n bui heeft, dat hij buiten gaat staan, totdat hij is afgekoeld. Kan hij dat niet, dan maar relatie therapie of zoiets.
Je gaat er aan onderdoor, dus probeer het nu niet te vergoeilijken. Je hebt een eerste grote stap genomen, om hier op het forum erover te schrijven. Probeer dan ook alle stappen te zetten om je sitatie te verbeteren. Sterkte kreeft.
Je gaat er aan onderdoor, dus probeer het nu niet te vergoeilijken. Je hebt een eerste grote stap genomen, om hier op het forum erover te schrijven. Probeer dan ook alle stappen te zetten om je sitatie te verbeteren. Sterkte kreeft.
donderdag 3 januari 2008 om 21:57
Hoi Kreeft, natuurlijk heb je gelijk, alleen heeft die vent van mij dus geen verstand van grenzen. Zoals ik in mijn openingspost al schreef, ook met familie, vrienden en collega's heeft hij al flinke botsingen gehad. Alleen de mensen die ook zijn positieve kanten zien zijn gebleven, anderen zijn afgehaakt. En ja, ook met politieagenten gaat hij rustig de discussie aan, hij heeft gewoon een heel kort lontje.
Gek genoeg kan hij me soms ineens verrassen door heel geduldig en tactvol met mensen om te gaan, alleen zijn dat helaas uitzonderingen die alleen voorkomen als hij heel goed in zijn vel zit.
Iseo, de grens voor mij heeft altijd gelegen bij fysiek geweld, omdat ik van huis uit heb meegekregen dat schelden geen pijn doet. Ik weet inmiddels allang dat schelden wel degelijk pijn doet, maar ook ik heb in woede wel eens iets tegen iemand gezegd dat ik niet helemaal meende. Ik begrijp dus wel dat zoiets kan gebeuren. Ik begrijp alleen niet dat het elke keer gebeurt en steeds bij de persoon van wie je zoveel houdt. Dus ik vind wel degelijk dat hij fout zit.
Wat ik zou willen is een man die inziet dat hij mij kwetst als hij zo praat en op basis daarvan een beslissing kan nemen om even weg te lopen totdat zijn woede is gezakt. Dat hij mij belangrijk genoeg vindt om zijn gedrag onder controle te houden.
Een heel enkele keer lukt dat, nemen we even afstand van elkaar. Als we elkaar dan weer tegenkomen in huis en ik neem de eerste stap (even lachen, kus), dan wil de bui wel eens overwaaien. Maar ook daarvan denk ik: waarom neem JIJ nou niet eens de eerste stap? Het lijkt soms wel of hij een machtsstrijd met me voert.
Hij heeft wel het geluk dat ik snel vergeef en vergeet. Als we de volgende ochtend opstaan en hij doet normaal, ga ik daar (te) snel in mee. Niet eens uit angst voor verdere ruzie, maar ik stap gewoon makkelijk over dingen heen. Dan heb ik gewoon geen zin meer om er nog energie in te steken. En daar maakt hij waarschijnlijk nogal misbruik van.
Als ik z'n gedrag wilde goedpraten was ik het topic zeker niet gestart, ik moet hier ook iets mee. Want anders zal onze relatie op een dag eindigen, dan is mijn gevoel voor hem gewoon verdwenen.
Gek genoeg kan hij me soms ineens verrassen door heel geduldig en tactvol met mensen om te gaan, alleen zijn dat helaas uitzonderingen die alleen voorkomen als hij heel goed in zijn vel zit.
Iseo, de grens voor mij heeft altijd gelegen bij fysiek geweld, omdat ik van huis uit heb meegekregen dat schelden geen pijn doet. Ik weet inmiddels allang dat schelden wel degelijk pijn doet, maar ook ik heb in woede wel eens iets tegen iemand gezegd dat ik niet helemaal meende. Ik begrijp dus wel dat zoiets kan gebeuren. Ik begrijp alleen niet dat het elke keer gebeurt en steeds bij de persoon van wie je zoveel houdt. Dus ik vind wel degelijk dat hij fout zit.
Wat ik zou willen is een man die inziet dat hij mij kwetst als hij zo praat en op basis daarvan een beslissing kan nemen om even weg te lopen totdat zijn woede is gezakt. Dat hij mij belangrijk genoeg vindt om zijn gedrag onder controle te houden.
Een heel enkele keer lukt dat, nemen we even afstand van elkaar. Als we elkaar dan weer tegenkomen in huis en ik neem de eerste stap (even lachen, kus), dan wil de bui wel eens overwaaien. Maar ook daarvan denk ik: waarom neem JIJ nou niet eens de eerste stap? Het lijkt soms wel of hij een machtsstrijd met me voert.
Hij heeft wel het geluk dat ik snel vergeef en vergeet. Als we de volgende ochtend opstaan en hij doet normaal, ga ik daar (te) snel in mee. Niet eens uit angst voor verdere ruzie, maar ik stap gewoon makkelijk over dingen heen. Dan heb ik gewoon geen zin meer om er nog energie in te steken. En daar maakt hij waarschijnlijk nogal misbruik van.
Als ik z'n gedrag wilde goedpraten was ik het topic zeker niet gestart, ik moet hier ook iets mee. Want anders zal onze relatie op een dag eindigen, dan is mijn gevoel voor hem gewoon verdwenen.
donderdag 3 januari 2008 om 22:07
Bijna eng herkenbaar dit...mijn ex was dus ook zo, altijd boos en zo niet dan wel chagrijnig. Tenzij er iemand anders bij was, dan was meneer erg gemaakt vrolijk. Onredelijk inderdaad. Er was geen land mee te bezeilen op zo'n moment.
Er broeide altijd een onvrede onder zijn huid. Het was nooit goed genoeg, nooit leuk genoeg...gewoon nooit genoeg. Als we gingen reizen dan klaagde hij de heeele reis lang over dat het zo lang duurde en niet comfortabel genoeg was. Dan kwamen we aan en was de kamer niet goed, vervolgens het restaurant, het eten, de andere mensen (waar hij rustig ruzie mee trapte trouwens) noem maar op en het was niet goed. Totdat hij weer bier zijn keel in kon gieten, letterlijk gieten. Dan was alles eventjes leuk, totdat het geld op was of hij zo dronken werd dat hij niet eens meer op zijn benen kon staan. Op onze laatste vakantie heeft hij zelfs een strandwacht tot bloedens toe geslagen omdat hij met zijn dronken kop dacht dat de beste man mij aan het versieren was toen ik betaalde voor de strandstoelen.
Ik heb het niet volgehouden, er was niet mee te leven. Op een dag besloot ik dat hij fijn in zijn eentje een rotleven mocht gaan leiden. Ik dus mooi niet!
Bedenk goed voor jezelf waarom je je leven eigenlijk zou laten vergallen? Is hij dat nou echt echt echt waard?! Of eigenlijk niet....?
Er broeide altijd een onvrede onder zijn huid. Het was nooit goed genoeg, nooit leuk genoeg...gewoon nooit genoeg. Als we gingen reizen dan klaagde hij de heeele reis lang over dat het zo lang duurde en niet comfortabel genoeg was. Dan kwamen we aan en was de kamer niet goed, vervolgens het restaurant, het eten, de andere mensen (waar hij rustig ruzie mee trapte trouwens) noem maar op en het was niet goed. Totdat hij weer bier zijn keel in kon gieten, letterlijk gieten. Dan was alles eventjes leuk, totdat het geld op was of hij zo dronken werd dat hij niet eens meer op zijn benen kon staan. Op onze laatste vakantie heeft hij zelfs een strandwacht tot bloedens toe geslagen omdat hij met zijn dronken kop dacht dat de beste man mij aan het versieren was toen ik betaalde voor de strandstoelen.
Ik heb het niet volgehouden, er was niet mee te leven. Op een dag besloot ik dat hij fijn in zijn eentje een rotleven mocht gaan leiden. Ik dus mooi niet!
Bedenk goed voor jezelf waarom je je leven eigenlijk zou laten vergallen? Is hij dat nou echt echt echt waard?! Of eigenlijk niet....?
donderdag 3 januari 2008 om 22:28
Cappuccino, vaak is dat gedrag wel te beteugelen, alleen moet je wel uitzoeken, wat helpt, en dan consequent zijn. En misschien ziet hij het ook als machtsspelletje, en dat kan het extra moeilijk maken.
Bijna iedereen heeft de zelfbeheersing, om eigen woede uitbarstingen te beteugelen, het gaat er alleen om, of iemand ook echt wilt. Een probleem met de opvoeding, weinig zelfvertrouwen, gevoelens van onmacht, enz. kunnen leiden tot die woede uitbarsting. Oftewel het is ongewenst gedrag.
Ongewenst gedrag kun je laten afsterven, door het goede te belonen, en het ongewenste te "bestraffen". Je wilt geen slechte sfeer in huis, en je hebt een opgewekt karakter, dus je zult creatief moeten zijn.
Straffen kunnen zijn: bijvoorbeeld consequent de volgende dag de woede uitbarsting analyseren. Wat was de uitbarsting, wat was de aanleiding, wat was de frustratie, en hoe denkt hij erover heen te komen.
Beloningen kunnen zijn, dat sommige dingen gebeuren, hoe hij het fijn vind. Dat kan een kus zijn bij binnenkomst, lekker eten, de sex, een uurtje mogen zappen, enzovoorts.
Kortom slecht gedrag kun je laten afsterven, als je het maar consequent op de juiste manier stimuleert. Bij hardnekkige gevallen, moet je het ongeveer een half jaar volhouden, voor een stabiele gedragsverandering.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, kreeft
Bijna iedereen heeft de zelfbeheersing, om eigen woede uitbarstingen te beteugelen, het gaat er alleen om, of iemand ook echt wilt. Een probleem met de opvoeding, weinig zelfvertrouwen, gevoelens van onmacht, enz. kunnen leiden tot die woede uitbarsting. Oftewel het is ongewenst gedrag.
Ongewenst gedrag kun je laten afsterven, door het goede te belonen, en het ongewenste te "bestraffen". Je wilt geen slechte sfeer in huis, en je hebt een opgewekt karakter, dus je zult creatief moeten zijn.
Straffen kunnen zijn: bijvoorbeeld consequent de volgende dag de woede uitbarsting analyseren. Wat was de uitbarsting, wat was de aanleiding, wat was de frustratie, en hoe denkt hij erover heen te komen.
Beloningen kunnen zijn, dat sommige dingen gebeuren, hoe hij het fijn vind. Dat kan een kus zijn bij binnenkomst, lekker eten, de sex, een uurtje mogen zappen, enzovoorts.
Kortom slecht gedrag kun je laten afsterven, als je het maar consequent op de juiste manier stimuleert. Bij hardnekkige gevallen, moet je het ongeveer een half jaar volhouden, voor een stabiele gedragsverandering.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, kreeft
donderdag 3 januari 2008 om 22:32
donderdag 3 januari 2008 om 22:40
Bedankt voor je antwoorden.
Dat doet echt pijn, zeker omdat het omdat het van diegene komt die heel dicht bij je staat. Die eigenlijk, zoals je zelf aangeeft moet inzien dat hij je kwetst.
Wat zou er gebeuren als jij er nu niet zo snel overheen stapt? Als je duidelijk maakt dat het echt niet kan? Afstand neemt. Niet verder gaat zoals eerder.
Is het nu niet erg van belang dat hij begrijpt waar jij nu zo mee zit, en dat om serieus verder te kunnen met elkaar hij dit moet erkennen tegenover jou en er wat aan willen doen?
Dat bedoel ik met dat de grens misschien voor jou bereikt is.
Want waar ligt die anders?
Fysiek geweld is een heel duidelijk punt. Maar een soort machtsstrijd en de ontwikkeling van zo'n patroon waar je echt in vast kan komen zitten en die nare dagen, dat is lastiger aan te geven als grens voor jezelf om te bewaken. Goed dat je erover schrijft.
Dat schelden en moeilijk doen, soms is er best iets te begrijpen maar als het zoals bij jullie dus vaak gebeurt en er daarna niets mee gedaan wordt, dan heb je het niet meer over iets waar je eventueel begrip voor zou kunnen opbrengen.
Hij kwetst je omdat hij dat wil op dat moment. Wat is het anders? Onvermogen om zich op een betere manier te uiten terwijl hij dat ook liever anders had gedaan maar helemaal klem zat in zijn frustratie? Dan zou hij er dus wel aan willen werken?
Je weet goed wat je wilt. Eigenlijk zou je hopen dat deze man in dat beeld past, maar ben je niet ergens bang dat hij diegene gewoon niet is?
Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt, een ingewikkelde relatie.
Het is zo vermoeiend.
Dat doet echt pijn, zeker omdat het omdat het van diegene komt die heel dicht bij je staat. Die eigenlijk, zoals je zelf aangeeft moet inzien dat hij je kwetst.
Wat zou er gebeuren als jij er nu niet zo snel overheen stapt? Als je duidelijk maakt dat het echt niet kan? Afstand neemt. Niet verder gaat zoals eerder.
Is het nu niet erg van belang dat hij begrijpt waar jij nu zo mee zit, en dat om serieus verder te kunnen met elkaar hij dit moet erkennen tegenover jou en er wat aan willen doen?
Dat bedoel ik met dat de grens misschien voor jou bereikt is.
Want waar ligt die anders?
Fysiek geweld is een heel duidelijk punt. Maar een soort machtsstrijd en de ontwikkeling van zo'n patroon waar je echt in vast kan komen zitten en die nare dagen, dat is lastiger aan te geven als grens voor jezelf om te bewaken. Goed dat je erover schrijft.
Dat schelden en moeilijk doen, soms is er best iets te begrijpen maar als het zoals bij jullie dus vaak gebeurt en er daarna niets mee gedaan wordt, dan heb je het niet meer over iets waar je eventueel begrip voor zou kunnen opbrengen.
Hij kwetst je omdat hij dat wil op dat moment. Wat is het anders? Onvermogen om zich op een betere manier te uiten terwijl hij dat ook liever anders had gedaan maar helemaal klem zat in zijn frustratie? Dan zou hij er dus wel aan willen werken?
Je weet goed wat je wilt. Eigenlijk zou je hopen dat deze man in dat beeld past, maar ben je niet ergens bang dat hij diegene gewoon niet is?
Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt, een ingewikkelde relatie.
Het is zo vermoeiend.
donderdag 3 januari 2008 om 22:45
lieve dames,
ik heb dit gelukkig nooit meegemaakt. Wil wel tegen jullie zeggen dat een relatie LEUK hoort te zijn. BGB verwoordt het mooi. Simpel geluk. Hoe jullie behandeld worden is voor mij gewoon geestelijke mishandeling.
En wat rare perzik betreft, lieve schat, doe aangifte. Laat dit geen tweede keer gebeuren. Je bent toch meer waard!
ik heb dit gelukkig nooit meegemaakt. Wil wel tegen jullie zeggen dat een relatie LEUK hoort te zijn. BGB verwoordt het mooi. Simpel geluk. Hoe jullie behandeld worden is voor mij gewoon geestelijke mishandeling.
En wat rare perzik betreft, lieve schat, doe aangifte. Laat dit geen tweede keer gebeuren. Je bent toch meer waard!
donderdag 3 januari 2008 om 22:47
donderdag 3 januari 2008 om 22:51
Mimmy, bij ons speelt alcohol gelukkig geen rol en het is ook geen continue ontevredenheid, want hij kan erg genieten van het leven. We hebben het vaak echt leuk met elkaar.
Bij hem is het opgebouwde frustratie, dat is me wel heel duidelijk. Daarom is dit ook geen dagelijks gebeuren, zelfs niet wekelijks. Maar het komt wel altijd weer terug en het lijkt onvermijdelijk te zijn dat het knalt op zo'n moment. Vaak zie ik het al een paar dagen van tevoren zelfs aankomen, dan wordt ie stil en geirriteerd en begint zich erg onrustig te gedragen. En dan kan ik nog zo voorzichtig zijn, maar op een gegeven moment barst ie uit.
Op zich heb je gelijk als je zegt dat ik geen mama moet willen zijn voor mijn vriend. Maar waar ik mee worstel: hij biedt me in onze relatie een heleboel dingen die ik belangrijk vind en niet heb gevonden bij mijn ex-partners.
Hij maakt me vaak ook heel gelukkig, de weegschaal slaat niet volledig door naar de negatieve kant maar schommelt rond het midden. Alleen de laatste tijd zijn er zoveel confrontaties geweest dat het me teveel begint te worden.
Wat Kreeft zeg is waar, ik moet hem op de juiste manier stimuleren om zijn gedrag te veranderen. En hij moet een manier gaan vinden om de opgebouwde frustraties er op een andere manier uit te laten komen. Geen idee alleen hoe hij dat gaat leren, want hij wil geen hulp....
Bij hem is het opgebouwde frustratie, dat is me wel heel duidelijk. Daarom is dit ook geen dagelijks gebeuren, zelfs niet wekelijks. Maar het komt wel altijd weer terug en het lijkt onvermijdelijk te zijn dat het knalt op zo'n moment. Vaak zie ik het al een paar dagen van tevoren zelfs aankomen, dan wordt ie stil en geirriteerd en begint zich erg onrustig te gedragen. En dan kan ik nog zo voorzichtig zijn, maar op een gegeven moment barst ie uit.
Op zich heb je gelijk als je zegt dat ik geen mama moet willen zijn voor mijn vriend. Maar waar ik mee worstel: hij biedt me in onze relatie een heleboel dingen die ik belangrijk vind en niet heb gevonden bij mijn ex-partners.
Hij maakt me vaak ook heel gelukkig, de weegschaal slaat niet volledig door naar de negatieve kant maar schommelt rond het midden. Alleen de laatste tijd zijn er zoveel confrontaties geweest dat het me teveel begint te worden.
Wat Kreeft zeg is waar, ik moet hem op de juiste manier stimuleren om zijn gedrag te veranderen. En hij moet een manier gaan vinden om de opgebouwde frustraties er op een andere manier uit te laten komen. Geen idee alleen hoe hij dat gaat leren, want hij wil geen hulp....
