burn-out wie ook??

Zoals ik al eerder schreef, kamp ik al een jaar met een burnout en herken ik nog steeds veel in jullie verhalen. Ik heb moeite te onthouden wie, wat heeft geschreven dus voor de zekerheid noem ik ff helemaal geen namen.

-Iemand schreef over dips, je down voelen. Erg herkenbaar, ik bemerk bij mezelf nu dat ik inde begin tijd van de burnout mezelf hier helemaal in verloor, bleef een hele dag of dagen jankerig en depressief. Nu herken ik het gevoel eerder bij mezelf en probeer me er niet als door een vloedgolf me onderste boven te laten spoelen. waardoor ben ik van slag, is dat echt zo enorm als het nu voelt, nou meestal niet en dan breng ik het meer in proporties waardoor ik minder lang mijn dip heb.

-iemand schreef over snel willen aanpakken om uit je burnout/overspannenheid te raken. Stop daarmee. dat woordje snel moet een tijd uit je hoofd. Hoe lastig at ook is. Maar neem de tijd voor alles. Die burnout heb je in een hele lange tijd opgebouwd en daar heb je een hele lange tijd voor nodig om hem af te bouwen.Daarnaast weet je verstandelijk dat het echt geen zak uit maakt of je volgende week of over 2 weken in therapie gaat. je moet eerst even niks, even uit rusten, even ot je zelf komen en vooral "NIKS MOETEN".

-iemand schreef dat ze er tegenop zag dat haar vriend drie weken weg bleef. Ik kan het me voorstellen dat dat eng voelt. Ga bij jezelf bedenken wat haalbaar is en waar je je wel goed bij voelt.Probeer iedere dag bij je familie te gaan eten en dan na de koffie weg, als je dat prettig voelt.Bel iedere dag, sms, mail maar probeer het niet alleen bij die ander te leggen. Misschien vind je het ook wel heerlijk om nu lekker 's avonds met de afstandsbediening in je hand lekker te zappen of om 2 uur in bad te liggen.Of het hele weekend in je pyama rond te lopen. Doe vooral ook die dingen.

-Ik ben nu begonnen om te lezen over eneagrammen, op internet is daar ook veel over te lezen. Hierdoor kun je je zelf beter leren kennen, je zwaktes en sterke kanten. Ik ben nog maar net begonnen maar vind het wel interessant. misschien een tip voor jullie?

Nou, tot mails maar weer, medeburnies, wees niet te streng voor jezelf en geniet van de goeie momenten.Accepteer dat de dips erbij horen, die komen....maar gaan ook weer.

-

hoi dames,



Vandaag weer een beetje bijgekomen, maar afgelopen weekend was echt een ramp. Zaterdag had ik met mijn ex afgesproken om het één en ander uit te praten (relatie is nu een maand over). Onbewust heb ik blijkbaar tóch gehoopt dat hij veranderd was, dat hij niet meer de egoist was, die altijd zijn geluk boven dat van een ander liet gaan. (anderen zeiden dat hij toch echt wel bezorgd was en dat hij in hun ogen er alles aan wilde doen om er voor me te zijn).



Op een gegeven moment was het ook wel weer een beetje gezellig, vertouwd en vertelde ik al weer de allerdaagse dingetjes. Uiteraard op een gegeven moment gebeurde er iets (wat hij zelf in de hand had), waardoor nog maar weer zó duidelijk werd bewezen dat hij nog steeds enkel voor zijn eigen geluk gaat....En ooo, wat was ik daar (opnieuw) verschrikkelijk boos, verdrietig en teleurgesteld om.

Ergens had ik blijkbaar zo gehoopt dat hij er alsnog voor me zou zijn...Tegen beter weten in, want waarom nu ineens wel, en de afgelopen jaren niet?



Het hele weekend zitten huilen, piekeren en me verrot gevoeld. Alle nare dingen kwamen weer naar boven. Bij alles wat er gebeurde, werd ik gewoon verdrietig en angstig...De hele geschiedenis van toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, herhaalde zich. Alle beelden zag ik glashelder voor me.



Ik lees hier dat jullie allemaal aan het bellen zijn enzo, maar gaat dat allemaal goed? Ik heb bijvoorbeeld dit weekend mijn telefoon in de hoek gegooid en alle inkomende oproepen genegeerd. Ik kan het gewoon niet opbrengen om 'leuk' aan de telefoon te zitten. Bah.



Vannacht zou ik zweren dat er een kerel over mijn bed gebogen stond. Ik moest echt 3x focussen, om te constateren dat dit niet het geval is. Zo eng!



Chekfke, van naar voor je dat je vriend weggaat. Je kunt altijd hier je verhaal kwijt hè. Hoe ging je ochtendje werken? Hoop dat je het een beetje vol hebt kunnen houden.



Jooles, wat leuk dat je naar Den Haag bent geweest (en dat je je vriend in China gaat opzoeken!). Ik ben zelf al jaaaaaaaren niet meer in Den Haag geweest. De laatste keer was geloof ik met school, op werkweek naar de Kamers en de SER enzo...



Hoe gaat het met de rest?



Zonet even naar de markt geweest en helemaal in m'n nopjes met van dat zelf te snijden brood en grapefruits. Nu moet ik eigenlijk ook nog naar de supermarkt, maar ik ben bang dat ik dat niet meer kan opbrengen...

hoi hoi



het ochtendje werken ging wel goed. ik vind het echt weer fijn om een paar uur bezig te zijn met die kids. voelt heel goed. en voor vandaag was het een goeie afleiding. heb vanmiddag mijn vriend naar het station gebracht en die is nu op weg naar schiphol. hij gaat voor drie weken naar indonesie. Ben benieuwd hoe het gaat. Wel fijn om hier op het forum te zijn. kan je inderdaad lekker van je afschrijven en dat is erg prettig. en ondanks dat het niet leuk is om alleen te zijn ga ik zeker proberen de leuke dingen te zien en te doen.

Ik hou jullie op de hoogte.

Jooles: wat ontzettend gaaf dat je je vriend gaat bezoeken. heel veel plezier en succes. wanneer ga je?

Hoi allemaal,

Even een berichtje van mij. Heb vorige week een vreselijke week gehad op mijn werk, collega op vakantie, ik stond er alleen voor. Af en toe tranen die opkwamen (vooral als iemand vroeg hoe het met me ging). Uiteindelijk een lang gesprek met mijn bazin gehad, waarin ik oa vertelde dat ik eraan dacht even te stoppen met werken. Zei ze: ja, maar dat kun je toch niet betalen? Nee, duh, me ziek melden bedoel ik. Ging ze niet echt op in, ze ging wel in op mijn "emotionele problemen", dat ik teveel aandacht schenk aan mijn vriend en familie en te weinig aan mezelf. Dat is ook wel zo. maar daar ben ik mee bezig, zelf en met mijn psych. Volgens psych moest ik echt gaan sporten/bewegen en ze zei dat ze dacht dat ik somber werd van een laag bloedsuiker. Achteraf begrijp ik dat niet zo, mijn broer heeft nl diabetes en van een laag suiker word je volgens mij niet depressief. Maar ze denkt dat ik vrolijker word van sporten, en anders zou ik misschien aan de Prozac moeten (nou, echt niet, ik wil het op een natuurlijke manier oplossen). Dus heb ik nu al braaf 2x 20 minuten getraind (alleen vandaag effe geen zin!). Verder een enorm zwaar gesprek gehad met mijn vriend, omdat ik twijfel over onze relatie. Hou van hem, ben meestal gek op hem, maar zie soms geen toekomst. In mijn diepste crisisgevoel vraag ik me af of ik beter ben als ik alleen ben. Omdat ik er dan misschien beter functioneer en alle tijd voor mezelf heb. Maar ook verschrikkelijk verdriet omdat ik geen keuze wil maken tussen: "alleen zijn en beter functioneren versus bij hem blijven en niet mezelf/leeg zijn". Ik wil hem niet kwijt dus ik kies wel voor hem. Maar moet gewoon de tijd nemen voor mezelf, om mezelf weer op te bouwen (ben mezelf en mijn goede leuke dingetjes kwijt). Maarja ik ben wel leeg in die zin, dat ik niet weet wat ik met mezelf moet qua werk/opleiding, of ik ooit met hem kan/wil samenwonen, doe niks voor mezelf qua schrijven of andere creatieve leuke dingen. Ik heb daar ook geen drang toe (vroeger wel). Ik ben "leeg" en maak me daar zorgen over (blijf ik deze schim?). Na dit weekend, met goeie gesprekken met mijn vriend en familie, is de conclusie dat het mogelijk moet zijn dat ik aan mezelf werk zonder mijn vriend daarvoor te moeten verliezen. Gewoon prioriteiten stellen en Nee kunnen zeggen. Als handige (?) bijkomstigheid heb ik weer erge last van mijn rug en heb ik me nu wel echt ziekgemeld (raar toch dat dat met een lichamelijk klacht zoveel makkelijker is). Dus zit nu paar dagen thuis, maar ben ook nog lang niet zover dat ik nu wel zin heb om leuke dingen voor mezelf te doen (of nuttige dingen zoals schrijven). Vandaag dus echt helemaal niets gedaan maargoed, komt hopelijk morgen wel weer. Waar het mij gewoon totaal aan ontbreekt is "levenslust".

Ik hoop dat ik op een of andere manier beter in contact kom met mezelf en mijn gevoel zodat ik weer ga "leven". Misschien hebben jullie daar nog tips voor? (koekjes bakken is in mijn geval niet verstandig omdat ik uit depressie al teveel snoep en snaai! en ik kan veel te lekkere brownietaart maken...)

Groetjes en sterkte voor jullie allemaal...

JJ

Hoi JJ, je bent nu niet in staat om grote beslissingen te nemne zoals bv je relatie stoppen,.Dat soort beslissingen moet je dan nu ook nog niet nemen.Wat heeft jouw psych gezegd wat betreft je werk? Als ik je verhaal lees herken ik erg veel uit mijn begin periode. Volgens mij ben jij te moe om ook maar wat leuks te doen. Je moet eerst even stoppen met dingen moeten. FF niks moeten, kijk maar waar je zin in hebt.

Gaat de teledoon en je hebt geen zin om op te nemen dan is dat ok. Stuur een mail naar je vrienden en familie zodat iedereen op de hoogte is over hoe je jevoelt en dat je even wil bijtanken. Dat je een mailtje ok vind. Ze mogen bellen maar moeten accepteren dat jij niet altijd opneemt. Ze mogen niet onverwachts langskomen en ze moeten vooral niks van jou verwachten.

Het wordt gewoon ff juff. jannie tijd. en niks geen andere tijd.Probeer je zelf te onthaasten en te "ont moeten", of te wel...niks moeten.



Vraag aan chefke, hoe jij dit nu in de groep en met jouw invalster, hoe hebben jullie het geregeld?

Vraag aan chefke, hoe jij dit nu in de groep en met jouw invalster, hoe hebben jullie het geregeld?



Het werkt voor nu als volgt: dinsdag en donderdag ochtend heb ik de helft van de combi. en de invaller de andere helft. en verder draait de invaller de klas.

straks komt er een ochtend bij. en zo probeer ik uit te bouwen stapje voor stapje. en dan ook op een gegeven moment de klas helemaal te draaien.

De invaller is er al vanaf aug. Dus ze weet wel het reilen en zeilen van de klas.

Oke Chefke, dat is een prettige oplossing. Goed idee om het zo te doen.

Het is denk ik ook goed geweest dat jij de eerste paar maanden niet op school was. Ik heb dat achteraf niet goed gedaan, dankzij mijn bedrijfsarts maar goed, dat is achteraf leuteren.

Ik heb nu een nieuwe invalster en dat loopt niet lekker. Ze loopt voortdurend achter mijn kont aan en heeft over haar ziektes etc. Daar heb ik de energie niet voor en dat heb ik haar geprobeerd uit te leggen maar volgens mij komt het niet binne. Dit is niet prettig en ik moet mijn weg daar nog in zien te vinden.

Ik ben ook zeer blij dat ik de ruimte heb gekregen om gewoon vier maanden thuis te blijven. ik ben wel af en toe op school geweest maar ik hoefde niet voor de klas. en hoe we het nu hebben geregeld vind ik erg prettig. de verantwoordelijkheid ligt bij de invaller. moet wel in de gaten houden dat ik niet te veel in 1 keer wil doen. je ziet natuurlijk best wel dingen die anders kunnen. maar ik moet er nu nog niet boven op gaan zitten. zij is de 'baas'. en ik draai lekker twee ochtenden in de week. volgende week komt daar een ochtend bij.

wel vervelend dat jij wel nog steeds moest werken. en lastig als het niet loopt met je invaller. ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten op haar kommer en kwel.

en hoe gaat ie nu? hoe veel werk jij?

Deze invaller is nieuw omdat mijn öude"elders een baan kreeg.In principe werk ik fulltime op AT basis. Maar 's middags ga ik niet voor de groep. Ik maak dan bv planningen en kijk na. Projecten doe ik ook niet. Verder komen de rapporten er aan en die ga ik onder schooltijd doen omdat ik die nu wel alleen moet doen. Ik weet nog niet hoe ik de gesprekken met de ouders ga doen.

Ik merk steeds meer dat ik me laat leven door collega's ,ouders en directie. daar wil ik echt van af. Ik moet veel beetr voor mezelf opkomen en niet alles zo super goed willen doen.Ik heb een directie die zelf nauwelijks verantwoording neemt en ongemerkt neem ik die dan, ook voor zaken die mijn verantwoording niet zijn.Voor de herkenning moet ik wat vaag blijven maar vorige week heb ik iets expres niet gedaan omdat het mijn verantwoording niet was maar ook omdat de directie het wel bij neerlegt. Er was meteen paniek maar niet bij mij. Ik ben het zat om als pionnetje gebruikt te worden.Het is niet makkelijk om jezelf en je opstelling te veranderen maar wel noodzakelijk wil je niet nog eens burnout raken. Alleen met uitrusten kom je er niet.Daar ben ik wel achter. Maar ik heb misschien wel te weinig gerust.Ben benieuwd hoe volgende week een ochtend extra bevalt. pas op dat je het niet te snel opbouwt.

Dag allemaal,



Ik moet het volgende even kwijt: ik ben trots op mezelf! Gisteren belde mijn baas weer, onverwacht, ivm mijn gesprek vandaag met de psycholoog (spannend, trouwens!) omdat ze wilde weten wat het praktische plan van de psycholoog zou zijn, zodat ik het daar met hem over kan hebben. Prima, wilde ik sowieso al doen. Maar goed, ze vroeg ook hoe het verder ging, dus ik zei dat het nu wel weer redelijk ging, maar dat haar telefoontje de week ervoor mij weer had teruggeworpen. Geprobeerd om het uit te leggen. Ze snapte het geloof ik niet zo goed, maar ik ben zo blij dat ik het durfde te zeggen! Zonder huilerig te klinken of zo. Dus ik ben trots.



quote:eranma schreef op 15 januari 2008 @ 12:11:

-iemand schreef over snel willen aanpakken om uit je burnout/overspannenheid te raken. Stop daarmee. dat woordje snel moet een tijd uit je hoofd. Hoe lastig at ook is. Maar neem de tijd voor alles. Die burnout heb je in een hele lange tijd opgebouwd en daar heb je een hele lange tijd voor nodig om hem af te bouwen.Daarnaast weet je verstandelijk dat het echt geen zak uit maakt of je volgende week of over 2 weken in therapie gaat. je moet eerst even niks, even uit rusten, even ot je zelf komen en vooral "NIKS MOETEN".



Eranma, je hebt natuurlijk gelijk. Maar ik wil er zelf alles aan doen om weer helemaal normaal te worden en normaal te kunnen functioneren. Ik wil werken aan mezelf omdat ik weet wat ik "fout" doe en daar graag verandering in wil brengen. En ja, het liefst zo snel mogelijk. Maar ik beloof dat ik er wel de tijd voor zal nemen Wat goed trouwens dat je die verantwoording deze keer niet genomen hebt! Ook een stap richting voor jezelf opkomen en nee durven zeggen, je kan trots op jezelf zijn!



Mieke, wat vervelend dat het gesprek met je ex niet zo lekker ging! Wel fijn dat de markt een succes was, dat soort succesjes moet je geloof ik voor je gevoel vast blijven houden! Ik heb nog steeds de energy boost van maandag En wat betreft dat bellen: ik heb ook niet altijd zin om de telefoon op te nemen, dus soms doe ik dat ook gewoon niet. En mensen uit mezelf bellen doe ik eigenlijk al helemaal niet, behalve mijn vriend, omdat ik die anders helemaal niet spreek en mijn moeder, omdat ik geweldig met haar kan praten als me iets dwars zit omdat ze als ervaringsdeskundige precies snapt wat ik bedoel en voel. Dus als je geen zin hebt om de telefoon op te nemen: gewoon lekker niet doen! Sterkte!



Juf Jannie, ik sluit me bij Eranma aan. Gun jezelf rust en geen grote beslissingen maken! Wat betreft dingen doen om weer contact met jezelf te krijgen: mijn moeder heeft het geholpen om bv een dagje naar de dierentuin te gaan. Ik zweer toch echt bij het bakken (er zit nu net short bread in de oven). Ik snap het probleem met al te veel eten nu (daar heb ik zelf ook last van). Het short bread gaat bv van het weekend mee naar mijn ouders. Of anders: is er een daklozenopvang, een bejaardenhuis of iets vergelijkbaars bij jou in de buurt? Ik heb namelijk zelf zitten denken dat als ik iets bak, wat ik niet zelf wil houden, ik het ook weg kan geven. Dat kan aan vrienden of familie zijn, maar eventueel ook bv een "goed doel". Geen idee of ze het zouden accepteren, maar daar kan je makkelijk achter komen. Misschien een idee? Schilderen is misschien ook wat, als je dat leuk vindt. Kan je ook al je emoties in uitleven, denk ik.



Chefke, fijn dat het goed gaat op je werk! Dat geeft denk ik wel een lekker gevoel. Dus je vriend is in Indonesië...krijg je ook te maken met dat vervelende tijdsverschil! Ik ga trouwens pas begin maart naar mijn vriend, maar wilde dat visum vast geregeld hebben. Weer een zorg minder Ik ben er dan bijna twee weken, heerlijk! We hebben elkaar dan 6 maanden niet gezien, dus ik kijk er enorm naar uit.



Poeh, weer een heel verhaal. Ga me nu voorbereiden op het gesprek met de psycholoog, wilde nog het eea opschrijven...



Groetjes,

Jooles

Dag allemaal,

ben weer boven komen drijven na de griep



@Jooles, wat leuk dat je zo'n toffe dag hebt gehad in Den Haag! Voor hoe lang ga je straks naar China? Spannend, na 6 maanden, je zult er wel zin in hebben! (Oh, en goed van dat gesprek met je baas!) ( ze zit er wel erg bovenop trouwens, zeg, maar op een nogal opdringerige manier...)



@ Chefke, fijn dat het je bevalt en goed afgaat om weer een beetje je werk op te pakken, en ook wel lekker dat het OK geregeld is met je vervangster.



@Juffrouw Jannie, hoe gaat het nu? Die vragen waar je mee zit herken ik erg, en dan is het moeilijk als er mensen zich tegenaan gaan bemoeien, of als er nog meer dingen bij komen die op je af komen.



@Mieke, ben je weer een beetje bijgekomen van dat rotgesprek met je ex?

Normaal gesproken ben/was ik een enorme beller, kon uren aan de lijn hangen met mensen, maar nu moet ik zeggen dat ik het prettiger vind als de telefoon geen geluid maakt. Zelf bellen doe ik ook echt niet veel meer.



@ Eranma, is er iemand die je 'begeleidt' bij het weer werken, iemand met wie je kunt bespreken dat je vervangster je op deze manier eigenlijk vooral extra belast ipv minder?



Hier niet zoveel nieuws: nog niks gehoord van de personeelsmiep. Mijn baas had haar maandag al een reminder gestuurd (dacht kennelijk hetzelfde als ik), en ik heb haar vandaag geschreven. Ik vind dit niet leuk, er moet echt iets gebeuren, ik wil gewoon dat traject in. Bovendien vindt zij dus dat ik voor mijn afwezigheid m,ijn vakantiedagen in ga zetten, en ik ben het daar niet zo mee eens.

Het is echt goed dat ik de komende tijd veel minder ga werken, of gewoon niet. Gisteren weer teruggekomen na de griep, en ik merk gewoon dat ik het niet trek. Wil bij heel kleine dingen al heel hard huilen en heb mezelf daarin ook niet goed in de hand. Ik heb nu gewoon geen ruimte in mijn hoofd voor mijn werk, ik wil met mezelf bezig zijn, moet dat ook. Mijn lijf protesteert aan alle kanten. Ga huisarts iig bellen (ipv te wachten op personeelsmiep/bedrijfsarts), en ik denk dat ik toch maar vraag of hij niet een geschikte psycholoog weet, al ben ik daar (slechte ervaring) erg huiverig voor.



Ik vraag me ook af waarom ik naar mijn werk gegaan ben gisteren en vandaag. Op zich doe ik wel nuttige dingen (ik ben productiever dan al die momenten waarop ik alleen maar wezenloos voor mijn beeldscherm zat), maar dat komt omdat ik nu een tijdje niet geweest ben en dus veel mailtjes moet verwerken: kleine taakjes met een duidelijke kop en staart. De grote klussen laat ik sowieso liggen. Straks out of office reply maar aan, en morgen niet werken. (ik heb zo'n moeite met loslaten, ook al gaat het echt niet meer en wil ik de hele dag mensen heel hard slaan en ook heel hard huilen....)

Hoi melanthe.



Dat huilen herken ik ook heel erg goed. toen ik in juli het ook niet meer trok kon ik ook alleen maar huilen. iemand hoefde maar te vragen hoe het met me ging en boehoehoe. daar kwamen de tranen. nu in januari is dat wle steeds minder geworden. en het werken op at basis gaat me ook goed af. alleen toen mijn vriend dus echt weg ging dinsdag. toen moest ik ook steeds maar weer huilen. ook dat weekend ervoor. echt irritant. en dat huilen is natuurlijk ook echt wel omdat je het niet leuk vind dat hij weg gaat. maar wordt volgens mij echt nog wel versterkt door dat ik nog niet helemaal de oude ben.

Heel herkenbaar allemaal

Wat betreft dat huilen merk ik sowieso dat ik snel geemotioneerd ben. Ook bv bij films huil ik sneller maar schrik bv ook sneller.

Ik vind het trouwens verstandig van je melanthe dat je een afspraak gaat maken met de huisarts en ik zou er op aansturen dat je een tijdje thuis mag blijven om eens goed bij te tanken.

Wat betreft jouw vraag of ik begeleiding krijg....dat was wel het geval maar die persoon is nu zelf al een tijdje ziek en het wordt door niemand anders opgepakt.

Maar ik heb mijn invalster ook via de mail uitgelegd hoe ik me voel en wat ik aan kan en ik neem nu zelf daarin ook meer initiatief.Vandaag voelde het wel oke. Ik had de taken goed verdeeld en doordat ik nu zelf de touwtjes in handen heb geeft me dat ook een prettiger gevoel zo van.....yes, ik kan het wel.Maar goed, ik ben dan ook al een jaar aan het leren.maar ik het geeft me wel een zetje vooruit.

Ook voor mij is dat huilen erg herkenbaar. Ook dat snelle geëmotioneerd zijn, bij bv programma's als animal rescue of zo gaan de sluisen al open...

Melanthe, goed dat je naar de huisarts gaat! En vooral niet je vakantiedagen hiervoor inleveren, hoor! Dat wilde mijn werkgever eerst ook. Ik ga trouwens bijna 2 weken naar China



Gisteren mijn 1e intake bij de psychologe gehad. Ging erg goed. Ik had vanalles opgeschreven en dat hielp enorm. De psychologe was ook erg aardig en begrijpend. We hebben zo'n beetje mijn hele leven in vogelvlucht besproken. Volgende week heb ik een 2e intake, met een psychiater. Ze willen een zo goed mogelijke diagnose stellen en dan een behandelplan maken. Dat krijg ik maandag over een week te horen. Volgens de psychologe heb ik een werkgerelateerde burn out. En heeft mijn LDR er niets mee te maken, zoals mijn werkgever suggereerde. Ik mag sowieso niet naar werk voordat de diagnose is gesteld. En nav het niet zo goede contact met werkgever zou ze het beter vinden als het contact via de arbodienst zou lopen ipv direct met mij. Waarvan ze het trouwens vreemd vond dat ik nog niks had gehoord.

Nou, ik kwam thuis en daar stond de arbodienst op het antwoordapparaat. Vandaag teruggebeld. Wat een vreselijk mens. Erg onaardig, ongeduldig en onvriendelijk. Naar een bedrijfsarts is niet nodig, want diagnose al gesteld door psycholoog. Geen direct contact met werkgever zou niet goed zijn. Ze vond het ook niet nodig om met de psycholoog te overleggen. Het beste voor mij zou zijn om met de werkgever aan tafel te gaan zitten. Dat zou zij door een buitendienstmedewerker laten regelen. Nou, daar kijk ik dus nu al tegenop! Op zich gaat het steeds beter met me, maar als ik aan werk denk, krijg ik het al benauwd, laat staan dat ik met mijn werkgever moet gaan overleggen! Volgens mij ben ik daar nog helemaal niet toe in staat... nou ja, maar eens kijken wat er gaat gebeuren en hoe het gaat lopen.



Verder vandaag nog met mijn vriend contact gehad, maar de verbinding was zo slecht dat we elkaar niet goed konden verstaan, waardoor er misverstanden ontstonden en ik erg boos, verdrietig en geïrriteerd werd. Geen succes dus. En daarnaast nog twee akkefietjes met Vodafone en Expert. Vodafone heeft me een verkeerde rekening gestuurd, maar bleven maar zeggen dat het goed was. Is nu min of meer opgelost, maar moet voor iets anders nog een klachtenbrief naar ze sturen.



Bij Expert heb ik eind oktober een tv gekocht, die in november stuk ging. Reparatie zou 2 weken duren. Ik heb m nog steeds niet. Gisteren brief ontvangen dat ie gemaakt was. Vandaag een bericht op mijn voice mail dat "er problemen zijn met de tv en het er niet goed uitziet". Kan morgen pas bellen, want diegene was er vanmiddag niet en niemand kon mij verder helpen. Pffff, dit soort kleine dingen maken mij op het ogenblik zooo moe. Al dat geregel en gebel om dit soort dingen te regelen kosten me echt bergen energie. Zometeen maar lekker op de bank hangen.



Eranma, fijn dat het werk vandaag goed ging! Iedere keer weer een stapje vooruit!



Chefke, al contact gehad met je vriend?

ja ik heb contact gehad met mijn vriend. vandaag uitgebreid gesproken op de msn. was erg fijn. verder voel ik me overdag wel redelijk. alleen 's avonds als ik naar bed ga en 's ochtends als ik wakker word heb ik een rot gevoel. als je dan overdag maar bezig bent dan gaat het wel. maar echt fijn voel ik me niet. wel fijn om hier op dit forum te zijn hoor. even je hart luchten en jullie spreken. das fijn

wat een verschrikkelijke dag! en vanmiddag kreeg ik ook nog te horen dat mijn oma in het ziekenhuis ligt; ze heeft een herseninfarct gehad.



kan niks anders dan huilen vandaag...

Dat huilen lukt mij ook wel goed deze dagen. Het is van dat stomme donkere weer. Wanneer komt die zon nou weer eens! ik mis mijn vriend. Wat kan je daarvan uit je doen zijn zeg! echt heel irritant. Als je daar gewoon overheen kon stappen en gewoon verder kon gaan met de dagelijkse bezigheden, amar zo werkt het dus niet. Veel huilen om niks. En ik zou het liefst deze twee weken over willen slaan en in mijn bed blijven liggen..........................

En mieke23 hoe gaat het nu met je oma?

als ik je digitaal een zakdoekje kon geven ha dik dat gedaan.

Hoi allemaal,

Het gaat iets beter met me. Rugpijn begint te verdwijnen (doe braaf mijn oefeningen alhoewel al een paar dagen niet gecrosstraind, ben ook lekker lui). Heb nog steeds wel moeite met beslissing over relatie. Vriend vindt dat ik er niet alles aan doe om me beter te voelen. Ik probeer hem uit te leggen dat depressie juist ervoor zorgt dat je niets wilt. Begrijpt hij niet, hij is van de praktische. Hij wil dat ik naar een praatgroep van Co-dependency ga, denkt dat dat de oplossing is. Maar inmiddels heb ik minder contact met mijn familie en dat geeft al wat rust, en nu is het ook makkelijker om die grenzen aan te geven. Ben in ieder geval lichamelijk wel weer in staat om te werken, alleen geestelijk liever niet. Heb nog steeds ongelofelijke drang om alleen te zijn en het op mijn eigen manier op te lossen (lekker tutten, internetten, boekje lezen, wasje doen en dan proberen wat te schrijven of iets creatiefs, aan deze laatsten ben ik dus nog niet toegekomen!). En dan lijkt mijn relatie toch een beetje in de weg te zitten. ALs mijn vriend op het punt staat om het uit te maken ("wat heb ik aan een depressieve vrouw, die geen stappen onderneemt om zichzelf te helpen, ik zie je achteruit gaan, ik wil de ouwe JJ terug, en als je mij daarvoor moet opofferen, dan moet dat misschien maar, ik word hier ook depressief van"), dan doe ik alles om hem bij me te houden. Op zo'n moment voel ik dat ik hem niet kan loslaten, dat ik de meeste dingen van hem leuk vind en bang ben dat ik nooit iemand anders zal vinden die mij ook helemaal accepteert. Oftewel op zo'n moment word ik afgrijselijk bang. Op momenten dat ik alleen en rustig ben, voel ik me best goed en denk ik dat het beter is om uit elkaar te gaan, maar word ik weer bang voor het eenzame, het niet kunnen delen van dagelijkse dingetjes en reis-dromen, dingen die ik graag met mijn vriend doe. Maar de realiteit is dat we allebei een "beter leven" willen, qua werk, financien en wonen en graag willen reizen, en dat dat nog lang niet zover is. Dat gaat nog jaren duren en dat hou ik dus niet zo goed vol. Voordat ik mijn vriend ontmoette, was ik jaren alleen en had ik uiteindelijk een, misschien arrogant of idealistisch, idee van: als ik nog aan de man kom, dan moet ie wel een redelijke baan, huis en/of auto hebben. Dat heeft mijn vriend (nog) niet. Ik wilde in een gespreid bedje stappen en anders... zorgde ik daar zelf wel voor. Maar dat is dus tot nu toe ook nog niet zo goed gelukt.

Jullie hebben gelijk dat ik nog geen grote beslissingen moet nemen, dat moet ik ook tegen mezelf blijven zeggen. Stapje voor stapje, en verder gaan met bewegen en creatieve dingen oppakken. Eerst mijn eigen gevoel terug. Ik hoop vooral dat dat kan zonder mijn vriend te verliezen, maar als er geen duidelijke verbetering zichtbaar is, denk ik dat ik hem kwijtraak en dan zie ik een grote leegte voor me, die enerzijds waanzinnig beangstigend/eenzaam is en aan de andere kant een opluchting, vrijheid betekent, maar misschien ook betekent dat ik niet in staat ben om op een goede manier met mijn problemen om te gaan, wat misschien betekent dat ik later weer op dit punt kom te staan: kan ik mezelf zijn en mezelf ontwikkelen terwijl ik een relatie heb?

Ik weet niet of jullie ook met dit soort dingen worstelen, misschien is dit nogal specifiek voor mij. Toch hoop ik ook dat jullie hier wat over kunnen en willen zeggen!

En wens ik jullie natuurlijk ook succes met het loslaten van verdriet en een verbeterde versie van jezelf worden.

JJ

Hoi allemaal! Ik kom even inbreken in jullie topic, mijn vriend hangt namelijk erg tegen een burn-out aan en ik wil iets speciaals voor hem doen volgend weekend. We hebben een afstandsrelatie, dus ik kan er niet elke dag voor hem zijn. Die paar dagen dat ik er dan ben, wil ik hem dus uitgebreid verwennen. Hebben jullie wellicht ideeen? Wat zou je zelf fijn vinden van je partner nu?

Hoi Spammie, mijn vriend helpt mij het best door lief voor me te zijn en me ruimte geeft als ik dat nodig heb.Als hij een luisterend oor aanbied maar zich vooral niet opdringt.Dat hij een lekker kop thee voor me zet en aanbied om het eten te koken en het liefst dan ook nog eens de vaat gaat doen maar dat wil ik dan weer niet.

Hij moet vooral niet zeggen "ben je al weer moe". Vraag wat hij het liefst van jou zou willen, dat je hem graag wil steunen maar dat je niet weet hoe maar als je merkt dat hij er niet over wil praten, laat hem dan met rust. Niet gaan duwen en trekken.Veel succes!

JJ, kunnen jullie elkaar niet wat meer ruimte geven.Even wat minder in elkaars ruimte vertoeven.Je vriend hoeft niet in te voelen hoe jij je voelt maar moet wel accepteren dat jij niet in je hum bent. Zelf kun je ook, als je in een dip zit en weinig van je vriend kan hebben, zelf een beetje uit zijn buurt blijven. Probeer op je goeie momenten uit te leggen hoe jij je voelt. wat het voor jou betekend om een burnout te hebben en misschien kun je ook met hem bespreken wat jij op dat soort momenten van hem verwacht.

Mijn vriend begreep het ook niet maar wilde mij graag helpen en vroeg aan mij hoe hij mij in mijn diepste dippen kon helpen. Ik gaf aan dat ik op die momenten alleen een arm om mij heen wilde hebben en dat deed/doet hij braaf.Het is voor een ander ook moeilijk te begrijpen en zeker niet in te voelen als je het zelf niet mee gemaakt hebt.

Dag allemaal,

Ik ben er nog. Alleen wel helemaal in de put. JufJannie, ik snap heel goed waar je mee zit. Ik heb op het ogenblik ook relatieproblemen. Eigenlijk afgelopen donderdag begonnen. Ik ben heel erg aan het twijfelen over onze toekomst door een aantal (niet zo aardige) opmerkingen van hem. Ik weet zelfs niet of ik nog wel naar China wil. Ik wil duidelijkheid, die onzekerheid vreet aan me en kost zo veel energie, die ik beter voor andere dingen zou kunnen en moeten gebruiken. We zouden in maart de toekomst bespreken (wij hebben daar zéér verschillende ideeën over), maar ik wil het eigenlijk nu weten. Weten waar ik aan toe ben. Als we geen compromis kunnen vinden, dan heeft het voor mij geen zin om naar China te gaan. Want dan heeft onze relatie geen toekomst. En misschien kom ik dan nog verder in de put terug dan ik nu zit, terwijl ik dan misschien door psych etc weer wat ben opgeknapt. Dan kan ik beter nu écht met een geheel schone lei beginnen. Vanmiddag ga ik hem bellen. Ik zie er zo tegenop, want het zou kunnen dat dat gewoon de laatste keer is. Terwijl ik echt veel om hem geef. Maar ook twijfel of die gevoelens wel wederzijds zijn. Ik weet het allemaal niet meer. Dit is natuurlijk wel een andere situatie van dan van jou, JJ, maar desondanks snap ik wel wat je meemaakt. Heb alleen even geen goede raad voor je, sorry. Sterkte.



Mieke, hoe gaat het met je oma? Ook jij veel sterkte.



Spammie, ik sluit me bij Eranma aan. Misschien een idee om (als het weer niet zo nat is) een strandwandeling of een wandeling door de bossen (ligt er aan waar je woont) te maken? Daar heb ik al de hele tijd zin in, maar het weer is er niet naar...



Lieve mensen, bedankt dat ik m'n hart weer kon luchten. Ik zie het op het ogenblik allemaal echt niet meer zitten. Probeer wel de "positieve" punten te zien (hulp van psych etc) maar dat gaat verdomde moeilijk.

Ik hoop dat ik snel weer wat positiever bericht kan posten.



Groetjes, Jooles

Jooles, het is heel logisch dat je het nu even helemaal niet ziet zitten maar dat hoort ook heel erg bij een burnout. Je maakt in het begin 1 stap vooruit en je dondert er daarna 3 achteruit.

Maar dat zal op den duur beter gaan maar dat heeft echt tijd nodig.

Dan worden de stappen achteruit minder groot en minder heftig.

Ik was in het begin ook heftig en depressief en zag als al snel van de zwarte kant. Die buien heb ik nog wel maar het is minder diep zwart en duurt minder lang. Daarna ga ik de andere kant ook zien en relativeren.Dat kun je nu waarschijnlijk niet. Misschien leg je nu op alle slakken wel zout.

Ook voor jou geld....neem nu geen grote beslissingen zoals een relatie beeindigen of bv naar elders verhuizen.

ik kan me ook voorstellen dat je er misschien ook wel tegen op ziet om zo'n verre reis te maken, alles regelen enz misschien heb je daar de nergie nog niet voor. dat geeft niks, dat hoort erbij.

Maar neem nog geen onomkeerbare stappen. Je hoeft nu nog niks te beslissen wat betreft je relatie??? Wees lief voor jezelf en verwen je zelf en verder even niks.

hoi dames,



Ook hier iemand die het even niet meer ziet zitten.



De toestand met mijn oma is nog onveranderd (wat betekent dat het ineens afgelopen kan zijn, maar ze kan net zo goed nog 3 maanden zo doorgaan).

Alle beelden van toen mijn moeder in het ziekenhuis lag en uiteindelijk zeer onverwachts, na 6 weken ziektebed, is overleden, zie ik nu weer voor me.



Voel me echt zoooooo alleen.



Tranen komen overal en de hele dag door. Ik weet echt even niet waar ik moet beginnen.



Ineens moet ik morgen naar de bedrijfsarts, waardoor ik het gevoel krijg dat ze me echt zsm weer aan het werk willen. Eigenlijk zou ik aanstaande vrijdag de afspraak hebben, wat maken die 3 dagen dan in hemelsnaam uit???

Tot overmaat van ramp is de afspraak ook nog in een andere plaats, dus ben ik nu alweer aan het stressen waar het precies is en hoe ik er kan komen.



Dat een aantal van jullie aan het twijfelen is over de relatie, zou dat ook bij burnout/ overspannenheid horen? Ik heb mijn relatie namelijk ook pas beeindigd (en vraag me soms af of ik nou oa door hem overspannen ben geworden, of dat ik de relatie heb beeindigd vanwege mijn toestand).

Heel herkenbaar inderdaad, dat je vriend/ zijn doen en laten/ verschillende ideeen over de toekomst energie vreten (in plaats van dat je er energie van krijgt).



Sterkte allemaal.



Willen jullie duimen voor me morgenochtend? Van mijn psycholoog mag ik mezelf niet te kort doen door me groot te houden (dat heeft ze na 2 sessies al gezien en daar kreeg ik voor 'op mijn kop'), dus ik ga het proberen bij de bedrijfsarts. Zie er zo tegenop....Stel je nou dat ze zegt dat ik volgende week weer aan het werk moet.



gr.

mieke

Lieve Jooles,

Ik reageer meteen even op jouw laatste bericht, dus sorry als de anderen nog wat voor me hebben geschreven, dat lees ik straks!

Nouja, je hebt wel uit mijnlaatste bericht begrepen dat ik ergens denk dat het wel of niet uitmaken met mijn "depressie/burn out" te maken heeft. Dat is precies wat ik aan het uitzoeken ben bij de psych. Haar raad is voor mij voor de komende 2 weken: probeer echt elke dag een half uurtje te bewegen/sporten. Dat ik zo'n pijn in mijn rug had is ook ws een psichisch teken van: laat me met rust, ik kan even niet. MAar ze denkt ook dat ik mijn emoties eruit moet werken door te trainen, omdat ik me dan dan sterker ga voelen en dicther bij of in mijn lichaam. En als ik me sterker ga voelen en meer met mijn lijf en gevoel in contact ben, zal ik waarschijnlijk ook beter weten wat ik nu wil: alleen, of juist doorgaan met vriendje. En dan wordt het ws makkelijker om die beslissing te nemen. Maar eerst even lekker tijd voor mezelf nemen, nog een paar daagjes vrij, helemaal voor mezelf.

Misschien heb je hier iets aan. IK twijfel nl ook aan mijn vriendje omdat we behoorlijk verschillend zijn en verschillende dingen. Bijv we willen allebei graag nog veel van de wereld zien, maar hij wil per se heel veel geld sparen om de laatste ijsberen te zien in Canada en ik denk meer aan een roadtrip door Australie, of verkenning van Vietnam. Ik wil niet sparen voor een vrieskoud oord! Zo ook de ideeën over samenwonen, in of buiten de stad. Dus juist alle grote dingen die we samen willen doen. Het wordt gewoon compromissen sluiten, zeker als ik ervan overtuig blijf dat hij het is voor mij. En misschien kunnen we beter ieder onze eigen weg gaan, maar voorlopig kies ik ervoor om tijd voor mezelf te nemen, mezelf op te krikken en te kijken hoe dat gaat. ALs het echt niet de goede kant opgaat met de relatie dan merken we het wel. Maar wel lastig voor jou, zeker dat hij nu in China zit. Ik weet niet precies wat hij heeft gezegd, maar is hij nu nog even lief tegen je als voor hij die dingen zei? Of is hij daarna koeler tegen je? Denk je dat hij zich "stiekem" van jou aan het losmaken is daar in China? ALs je nog een beetje vrijheid hebt van je werk, en je kunt het betalen, dan zou ik gewoon gaan. Dan kijk je daar hoe het gaat samen, misschien hebben jullie een geweldige tijd, en misschien wordt het duidelijk dat het niet goed is. MAar dan hoef je je achteraf niet rot te voelen: je hebt er dan alles aan gedaan. En ik denk dat je thuiskomst helemaal niet rot zal zijn daarna. In het geval dat jullie samen blijven: heb je weer leuke dingen gedaan samen, in het geval dat het uitgaat: denk je waarschijnlijk: heerlijk naar huis, mijn eigen dingen doen en een frisse start. MAarja, ik weet niet alles van jullie relatie natuurlijk. Ik begrijp wel hoe moeilijk dit is. En voor mij gelden echt die lullige dingen als: ik ben nu 33, gaat er ooit nog iemand zoveel van mij houden, blijf ik dan altijd alleen hierna, etc. Toch is het het allerbelangrijkste dat je weet wanneer je gelukkiger bent: samen of alleen. Dat ben ik ook aan het uitzoeken, en bijna niemand kan je daarbij helpen, het is jouw gevoel!

Sterkte en succes. Ik ga me op mijn crosstrainer storten...

JJ

Beste Mieke:

Heb 1 goede raad voor je bij de bedrijfsarts: laat je gevoel gaan. Huil of word boos en wees eerlijk over je toestand. Ook als je je niet op je gemak voelt bij diegene. Ik had een onverschillige arts, die mij zo wer aan het werk had, al ging ik huilend de deur in en uit. Achteraf heb ik spijt dat ik niet heb gezegd: ik weet niet of u dit normaal vind, maar ik het zelf het verstandigste om nog even niet te gaan werken en ik geef wel aan wanneer mij dat wel goed lijkt, en dat bespreek ik ook met mijn psycholoog.

Ik vind dat hij/zij je dan verder niet kan of mag dwingen. En dus ook niet voor een paar "arbeidstherapeutische" uurtjes! (ZOals bij mij). Tijd voor jezelf is tijd voor jezelf!

Succes morgen,

JJ