Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
dinsdag 25 december 2007 om 22:35
Hallo allemaal,
Weer terug uit Parijs, zondagavond teruggekomen. Heb het daar erg druk gehad met 5 man door Parijs te gidsen. Daardoor ook niet veel tijd gehad om stil te staan bij het feit dat Ray en ik ook nog naar Parijs hadden willen gaan. Maar op de terugweg kwam het toch allemaal boven en heb ik samen met mijn zus een tijdje gejankt en gepraat. Ze had verwacht dat het er al eerder uit zou komen, met kaarsjes aansteken in de Notre Dame of de Sacre Coeur. Maar tja, daar stonden we met 6-en dus nee, geen traantjes. Ik had natuurlijk mijn minitrouwboekje met foto's meegenomen en het boekje met mooie foto's die ik van Ray zijn collega's heb gehad. Zonder die 2 boekjes ga ik niet weg. Eenmaal terug ging het niet zo goed... Veel gejankt, veel teruggedacht aan vorig jaar. Aan de angst, de hoop dat er misschien toch nog een wondertje kon geschieden en vooral de allesoverheersende liefde voor elkaar. Die liefde die ik nog zo intens voel maar niet meer met hem kan delen. Die waarvan je een prop in je keel krijgt en de tranen steeds vlak onder je wimper zitten te kriebelen omdat ie er niet meer is. En ook weer de vraag hoe moet dat nou toch, hoe moet ik nou toch verder. Maar ondertussen ga je dus door en lijkt het je goed af te gaan. Dus concludeert de buitenwereld dat het wel weer goed met je gaat. En natuurlijk gaan sommige dingen goed, maar innerlijk ben ik nog steeds kapot, gebroken..... En dus overvalt me het janken soms op de gekste momenten en ook op de verwachte momenten. En kerst.... Tja..... Omwille van Ray heb ik toch een boom gezet en toch afspraken gemaakt en kan ik ook best een tijdje gewoon meedoen. Maar dan ineens biggelen de tranen over mijn wangen omdat ie er niet bij is....
Morgen komt een van de lotgenotengroep hier en dan gaan we een lange wandeling maken, en veel praten denk ik......... Misschien wel goed voor ons beiden. Hij heeft zijn vrouw ook verloren aan kanker, een maand voordat Ray overleed. En we maken zo ongeveer dezelfde fases door. We hebben elkaar al veel erdoorheen gepraat. Dus dat doen we morgen ook. Ik ga zo maar slapen. Morgen wil ik ook nog even naar het graf van Ray. Daar ben ik vandaag nog niet aan toe gekomen, ik kon het even niet opgebracht krijgen. Hij ligt daar en ik wil hem hier hebben......
En dan denk ik weer Waarom...... Waarom..........
Weer terug uit Parijs, zondagavond teruggekomen. Heb het daar erg druk gehad met 5 man door Parijs te gidsen. Daardoor ook niet veel tijd gehad om stil te staan bij het feit dat Ray en ik ook nog naar Parijs hadden willen gaan. Maar op de terugweg kwam het toch allemaal boven en heb ik samen met mijn zus een tijdje gejankt en gepraat. Ze had verwacht dat het er al eerder uit zou komen, met kaarsjes aansteken in de Notre Dame of de Sacre Coeur. Maar tja, daar stonden we met 6-en dus nee, geen traantjes. Ik had natuurlijk mijn minitrouwboekje met foto's meegenomen en het boekje met mooie foto's die ik van Ray zijn collega's heb gehad. Zonder die 2 boekjes ga ik niet weg. Eenmaal terug ging het niet zo goed... Veel gejankt, veel teruggedacht aan vorig jaar. Aan de angst, de hoop dat er misschien toch nog een wondertje kon geschieden en vooral de allesoverheersende liefde voor elkaar. Die liefde die ik nog zo intens voel maar niet meer met hem kan delen. Die waarvan je een prop in je keel krijgt en de tranen steeds vlak onder je wimper zitten te kriebelen omdat ie er niet meer is. En ook weer de vraag hoe moet dat nou toch, hoe moet ik nou toch verder. Maar ondertussen ga je dus door en lijkt het je goed af te gaan. Dus concludeert de buitenwereld dat het wel weer goed met je gaat. En natuurlijk gaan sommige dingen goed, maar innerlijk ben ik nog steeds kapot, gebroken..... En dus overvalt me het janken soms op de gekste momenten en ook op de verwachte momenten. En kerst.... Tja..... Omwille van Ray heb ik toch een boom gezet en toch afspraken gemaakt en kan ik ook best een tijdje gewoon meedoen. Maar dan ineens biggelen de tranen over mijn wangen omdat ie er niet bij is....
Morgen komt een van de lotgenotengroep hier en dan gaan we een lange wandeling maken, en veel praten denk ik......... Misschien wel goed voor ons beiden. Hij heeft zijn vrouw ook verloren aan kanker, een maand voordat Ray overleed. En we maken zo ongeveer dezelfde fases door. We hebben elkaar al veel erdoorheen gepraat. Dus dat doen we morgen ook. Ik ga zo maar slapen. Morgen wil ik ook nog even naar het graf van Ray. Daar ben ik vandaag nog niet aan toe gekomen, ik kon het even niet opgebracht krijgen. Hij ligt daar en ik wil hem hier hebben......
En dan denk ik weer Waarom...... Waarom..........
dinsdag 1 januari 2008 om 21:38
Romilda,
Allereerst een knuffel. Goed van je dat je nog steeds schrijft. Bewaar je het ook? En al die meelevende reacties.
En wat die tranen betreft, ik heb daar soms ook op de 'gekste' momenten nog wel eens last van, alhoewel het inmiddels 7 jaar geleden is.
Erover heen komen, zoals de uitdrukking is, klopt niet. Je leert er uiteindelijk mee leven. Er zijn ook geen goede of slechte dagen, er zijn minder slechte dagen, een heel verschil.
En hoelang dat duurt weet niemand. Het is diep vallen en maar een beetje opstaan. Gek genoeg gaat dat vanzelf, hoe moeilijk je je dat op dit moment kan voorstellen.
Liefs
Allereerst een knuffel. Goed van je dat je nog steeds schrijft. Bewaar je het ook? En al die meelevende reacties.
En wat die tranen betreft, ik heb daar soms ook op de 'gekste' momenten nog wel eens last van, alhoewel het inmiddels 7 jaar geleden is.
Erover heen komen, zoals de uitdrukking is, klopt niet. Je leert er uiteindelijk mee leven. Er zijn ook geen goede of slechte dagen, er zijn minder slechte dagen, een heel verschil.
En hoelang dat duurt weet niemand. Het is diep vallen en maar een beetje opstaan. Gek genoeg gaat dat vanzelf, hoe moeilijk je je dat op dit moment kan voorstellen.
Liefs
woensdag 2 januari 2008 om 09:27
Lieve Rommel,
Ik hoop dat je de jaarswisseling goed doorgekomen bent! Het zal niet makkelijk zijn geweest. Het jaar waarin Ray (en Hero) nog bij ons waren laten we achter ons, om alleen aan een nieuw jaar te beginnen.
Ik wens jou het komende jaar heel steeds meer goede dagen toe, steeds meer mooie momenten, en de rust om achterover te kunnen leunen en op een fijne manier terug te kunnen denken aan die mooie tijd met Ray.
Ik wens je het allerbeste!
Zoen,
Mims
Ik hoop dat je de jaarswisseling goed doorgekomen bent! Het zal niet makkelijk zijn geweest. Het jaar waarin Ray (en Hero) nog bij ons waren laten we achter ons, om alleen aan een nieuw jaar te beginnen.
Ik wens jou het komende jaar heel steeds meer goede dagen toe, steeds meer mooie momenten, en de rust om achterover te kunnen leunen en op een fijne manier terug te kunnen denken aan die mooie tijd met Ray.
Ik wens je het allerbeste!
Zoen,
Mims
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 4 januari 2008 om 12:21
Hallo lieve forumsters en forummers,
Ik wens jullie het allerbeste voor 2008.
Zoals Mims al omschreef het jaar dat ik alleen begin, zonder Ray. Ik heb me ook even verre van alles gehouden tijdens de feestdagen, ook van dit forum. Omdat ik niet wist hoe ik de dagen moest doorkomen, waar ik goed aan zou doen en wat ik juist niet moest doen. Dus heb ik alles maar op gevoel gedaan.
En terwijl ik hier zit denk ik terug aan vorig jaar. Vandaag precies een jaar geleden viel het doek, Ray kon niet meer behandeld worden. Uitbehandeld en een slechte prognose. Hij had nog enkele weken tot maanden. Ook al kwam het niet geheel onverwacht, het was een verschrikkelijk zware klap. We besloten dan ook om de resterende tijd zoveel mogelijk dingen te doen die nog in ons vermogen lagen. Uit eten gaan, een borreltje drinken bij vrienden, een beetje carnaval vieren en samen veel praten. Ja we hebben zelfs nog een pausmobiel gekocht in die tijd. Ik denk met veel liefde en bewondering terug aan de kracht van Ray, die zich ondanks de slechte vooruitzichten nog steeds niet eronder liet krijgen, wat een sterke stoere vent, ongelooflijk. Hij heeft alles gegeven. Verder terugblikken wil ik niet, dat is me toch te moeilijk. Ik wil me nu zijn kracht herinneren, en vooral ook de tijden dat Ray nog niet ziek was. De leuke dingen die we samen gedaan hebben. Wat een mooie man hij was en hoe blij ik ben dat ik hem heb mogen kennen en de mooie dingen die we gedeeld hebben samen. Hoe moeilijk het nu ook is, dat is hetgene wat me kracht geeft, de kracht om door te gaan.
En dat de feestdagen toch nogal wat spanning hebben opgeleverd is me nu wel duidelijk. Ik was 2 januari gaan werken en werd helemaal niet goed in de pauze. Tintelingen in mijn hoofd en in mijn arm en pijn in mijn nek. De collega's vertrouwden het niet dus eerst een huisarts geprobeerd te bellen. Dat lukte niet, dus uiteindelijk werd er een ambulance gestuurd. Die vertrouwden het toch ook niet helemaal en dus moest ik mee. En dat was teveel van het goede, weer in die ambulance waar ik vorgi jaar ook al zo vaak mee mee geweest ben. Gewoontegetrouw ging ik dan ook op de stoel zittenvoor de ambulancebroeder totdat ik me realiseerde dat ik nu mee moest.... Daar in de ambulance kwam dan ook het verhaal van Ray naar boven. Ze waren heel lief en gaven aan dat de spanning me waarschijnlijk toch even te veel was geworden. In het ziekenhuis bleek dat ik een soort spit in mijn halsspier had. Maar daar ben ik ooit aan geopereerd en toen is er een zenuw beschadigd. Deze zenuw gaf nu dus vreemde signalen af waardoor dus al die tintelingen en zo ontstonden. Het was geen hyperventilatie of zo. De neuroloog heeft de boel ook nog even bekeken en omdat ik gewoon helemaal helder was, en het gevoel in mijn gezicht wel normaal was, ondanks de tintelingen, mocht ik gelukkig weer naar huis. Nu heb ik 2 behandelingen bij de fysio gehad en gaat het weer wat beter. De tintelingen zijn minder, de pijn is heviger, maar wel precies daar waar ze op het ziekenhuis zeiden dat het zat. Dus ben ik gerustgesteld. Met fysio zal ik snel weer van de pijn af zijn. Ik moet er alleen op letten dat ik niet steeds met opgetrokken schouders rondloop (en ja, dat doe ik kennelijk onbewust als ik gestresst ben). Ik ga dinsdag weer voor 100% aan de slag op mijn werk. Ik heb er ook zin in.
Lieve groetjes van Rommel
Ik wens jullie het allerbeste voor 2008.
Zoals Mims al omschreef het jaar dat ik alleen begin, zonder Ray. Ik heb me ook even verre van alles gehouden tijdens de feestdagen, ook van dit forum. Omdat ik niet wist hoe ik de dagen moest doorkomen, waar ik goed aan zou doen en wat ik juist niet moest doen. Dus heb ik alles maar op gevoel gedaan.
En terwijl ik hier zit denk ik terug aan vorig jaar. Vandaag precies een jaar geleden viel het doek, Ray kon niet meer behandeld worden. Uitbehandeld en een slechte prognose. Hij had nog enkele weken tot maanden. Ook al kwam het niet geheel onverwacht, het was een verschrikkelijk zware klap. We besloten dan ook om de resterende tijd zoveel mogelijk dingen te doen die nog in ons vermogen lagen. Uit eten gaan, een borreltje drinken bij vrienden, een beetje carnaval vieren en samen veel praten. Ja we hebben zelfs nog een pausmobiel gekocht in die tijd. Ik denk met veel liefde en bewondering terug aan de kracht van Ray, die zich ondanks de slechte vooruitzichten nog steeds niet eronder liet krijgen, wat een sterke stoere vent, ongelooflijk. Hij heeft alles gegeven. Verder terugblikken wil ik niet, dat is me toch te moeilijk. Ik wil me nu zijn kracht herinneren, en vooral ook de tijden dat Ray nog niet ziek was. De leuke dingen die we samen gedaan hebben. Wat een mooie man hij was en hoe blij ik ben dat ik hem heb mogen kennen en de mooie dingen die we gedeeld hebben samen. Hoe moeilijk het nu ook is, dat is hetgene wat me kracht geeft, de kracht om door te gaan.
En dat de feestdagen toch nogal wat spanning hebben opgeleverd is me nu wel duidelijk. Ik was 2 januari gaan werken en werd helemaal niet goed in de pauze. Tintelingen in mijn hoofd en in mijn arm en pijn in mijn nek. De collega's vertrouwden het niet dus eerst een huisarts geprobeerd te bellen. Dat lukte niet, dus uiteindelijk werd er een ambulance gestuurd. Die vertrouwden het toch ook niet helemaal en dus moest ik mee. En dat was teveel van het goede, weer in die ambulance waar ik vorgi jaar ook al zo vaak mee mee geweest ben. Gewoontegetrouw ging ik dan ook op de stoel zittenvoor de ambulancebroeder totdat ik me realiseerde dat ik nu mee moest.... Daar in de ambulance kwam dan ook het verhaal van Ray naar boven. Ze waren heel lief en gaven aan dat de spanning me waarschijnlijk toch even te veel was geworden. In het ziekenhuis bleek dat ik een soort spit in mijn halsspier had. Maar daar ben ik ooit aan geopereerd en toen is er een zenuw beschadigd. Deze zenuw gaf nu dus vreemde signalen af waardoor dus al die tintelingen en zo ontstonden. Het was geen hyperventilatie of zo. De neuroloog heeft de boel ook nog even bekeken en omdat ik gewoon helemaal helder was, en het gevoel in mijn gezicht wel normaal was, ondanks de tintelingen, mocht ik gelukkig weer naar huis. Nu heb ik 2 behandelingen bij de fysio gehad en gaat het weer wat beter. De tintelingen zijn minder, de pijn is heviger, maar wel precies daar waar ze op het ziekenhuis zeiden dat het zat. Dus ben ik gerustgesteld. Met fysio zal ik snel weer van de pijn af zijn. Ik moet er alleen op letten dat ik niet steeds met opgetrokken schouders rondloop (en ja, dat doe ik kennelijk onbewust als ik gestresst ben). Ik ga dinsdag weer voor 100% aan de slag op mijn werk. Ik heb er ook zin in.
Lieve groetjes van Rommel
vrijdag 4 januari 2008 om 14:09
zondag 6 januari 2008 om 23:51
hey,
Als eerste gecondoleerd.
Ik weet wat je voelt. Van de zomer is mijn vriend ( net 1 dag 23) dodelijke verongelukt. Ik weet hoeveel pijn het doet, je mist hem 24 uur per dag.
Ik mis mijn schatje ook heel erg vooral het knuffelen en samen met hem zijn. Maar ik heb zoveel steun aan zn super lieve ouders en zn 2 broers, ik hoop dat zijn familie en jouwn eigen familie er voor je zijn en je zo goed mogelijk steunen. En voor je klaar staan als je het moeilijk hebt.
Ik heb zelf eigenlijk geen steun aan mijn familie, sterker nog sinds mijn vriend niet meer leeft heeft mn zus me laten barsten en mijn ouders vinden dat ik me er over heen moet zetten.
Dus ik ben het liefst niet thuis omdat ik hier niet over mijn grote verdriet kan praten.
Maar zijn ouders en mijn beste vriendin staan altijd voor me klaar ondanks dat ze het zelf ook onwijs zwaar hebben.
Het voelt goed om bij hem thuis te zijn, maar ook pijn om er aan te denken dat ik een tijd geleden nog gewoon in zn armen lag te slapen.
Sterkte
XXX
Cynthia
Als eerste gecondoleerd.
Ik weet wat je voelt. Van de zomer is mijn vriend ( net 1 dag 23) dodelijke verongelukt. Ik weet hoeveel pijn het doet, je mist hem 24 uur per dag.
Ik mis mijn schatje ook heel erg vooral het knuffelen en samen met hem zijn. Maar ik heb zoveel steun aan zn super lieve ouders en zn 2 broers, ik hoop dat zijn familie en jouwn eigen familie er voor je zijn en je zo goed mogelijk steunen. En voor je klaar staan als je het moeilijk hebt.
Ik heb zelf eigenlijk geen steun aan mijn familie, sterker nog sinds mijn vriend niet meer leeft heeft mn zus me laten barsten en mijn ouders vinden dat ik me er over heen moet zetten.
Dus ik ben het liefst niet thuis omdat ik hier niet over mijn grote verdriet kan praten.
Maar zijn ouders en mijn beste vriendin staan altijd voor me klaar ondanks dat ze het zelf ook onwijs zwaar hebben.
Het voelt goed om bij hem thuis te zijn, maar ook pijn om er aan te denken dat ik een tijd geleden nog gewoon in zn armen lag te slapen.
Sterkte
XXX
Cynthia
maandag 7 januari 2008 om 21:20
Hoi Cynthia,
Meid dan heb jij het ook behoorlijk voor je kiezen gehad. Ook gecondoleerd. Lief van je dat je hier schrijft. Het is wel heel vervelend dat je van je eigen familie zo weinig steun krijgt. Ik begrijp dat je dan liever niet thuis bent. Gelukkig dat zijn ouders er wel voor je zijn. En vriendinnen, tja die zijn echt onmisbaar, ook dat herken ik. Misschien is het voor jou ook een idee om eens op de website te kijken waar ik ook op zit: www.jjpv.nl (jong je partner verloren) hier vind je (helaas) veel lotgenoten die door hetzelfde proces moeten. En soms loop ik met een probleem rond en dan zet ik het daar weg. Het is fijn om dan te horen hoe anderen met die problemen zijn omgegaan. Soms heb ik ook wel een poosje dat ik juist niet op die web-site zit, dan komt het allemaal weer te dicht bij, maar meestal kan ik er wel mijn ei kwijt. En hier natuurlijk ook. Er zijn zoveel lieve forumsters die me steeds weer een hart onder de riem weten te steken als het ff niet goed gaat. Dat is echt heel fijn, vooral als je weer eens een keertje midden in de nacht of laat op de avond met je ziel onder je arm loopt.
Ik wens je heel veel sterkte en als je het fijn vind om te mailen dan kun je bij de angel wel om mijn mailadres vragen. Kijk maar.
Liefs Rommel.
Meid dan heb jij het ook behoorlijk voor je kiezen gehad. Ook gecondoleerd. Lief van je dat je hier schrijft. Het is wel heel vervelend dat je van je eigen familie zo weinig steun krijgt. Ik begrijp dat je dan liever niet thuis bent. Gelukkig dat zijn ouders er wel voor je zijn. En vriendinnen, tja die zijn echt onmisbaar, ook dat herken ik. Misschien is het voor jou ook een idee om eens op de website te kijken waar ik ook op zit: www.jjpv.nl (jong je partner verloren) hier vind je (helaas) veel lotgenoten die door hetzelfde proces moeten. En soms loop ik met een probleem rond en dan zet ik het daar weg. Het is fijn om dan te horen hoe anderen met die problemen zijn omgegaan. Soms heb ik ook wel een poosje dat ik juist niet op die web-site zit, dan komt het allemaal weer te dicht bij, maar meestal kan ik er wel mijn ei kwijt. En hier natuurlijk ook. Er zijn zoveel lieve forumsters die me steeds weer een hart onder de riem weten te steken als het ff niet goed gaat. Dat is echt heel fijn, vooral als je weer eens een keertje midden in de nacht of laat op de avond met je ziel onder je arm loopt.
Ik wens je heel veel sterkte en als je het fijn vind om te mailen dan kun je bij de angel wel om mijn mailadres vragen. Kijk maar.
Liefs Rommel.
woensdag 23 januari 2008 om 21:30
Hallo allemaal,
Nou het is alweer even geleden dat ik hier geweest ben. Druk, druk druk.
Ik ben weer volledig aan het werk en heb ook piket gehad en tjongejonge wat heb ik een werkweken achter de rug. Ik ben steeds helemaal bekaf. Ook nu weer... En dan zijn er nog de verplichtingen van feestjes en verjaardagen in het weekend. Ach vele van jullie zullen het ook wel kennen. Verder gaat het best redelijk. Het werk geeft veel afleiding van de moeilijke dagen. Ik ben bezig met een soort herdenking voor 7 maart te organiseren hier thuis. Ik heb mooie kaarten besteld op internet en die zijn vandaag binnengekomen. Ik denk dat het wel mooi wordt. Ik ga nu toch maar mijn bedje opzoeken want ik val om van de slaap. Ik merk dat fulltime werken nog wel behoorlijk zwaar is, maar het is niet anders. Tot de volgende keer maar weer!
Liefs Romy.
Nou het is alweer even geleden dat ik hier geweest ben. Druk, druk druk.
Ik ben weer volledig aan het werk en heb ook piket gehad en tjongejonge wat heb ik een werkweken achter de rug. Ik ben steeds helemaal bekaf. Ook nu weer... En dan zijn er nog de verplichtingen van feestjes en verjaardagen in het weekend. Ach vele van jullie zullen het ook wel kennen. Verder gaat het best redelijk. Het werk geeft veel afleiding van de moeilijke dagen. Ik ben bezig met een soort herdenking voor 7 maart te organiseren hier thuis. Ik heb mooie kaarten besteld op internet en die zijn vandaag binnengekomen. Ik denk dat het wel mooi wordt. Ik ga nu toch maar mijn bedje opzoeken want ik val om van de slaap. Ik merk dat fulltime werken nog wel behoorlijk zwaar is, maar het is niet anders. Tot de volgende keer maar weer!
Liefs Romy.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:51
Een herdenking Wat mooi Romilda. Wil je aan ons vertellen hoe dat eruit gaat zien? Hoeft natuurlijk niet, maar ik ben benieuwd hoe je het in je gedachten hebt.
Fijn om weer even wat van je te lezen. Ik hoop dat je een beetje door de dagen heenkomt. Weet je, ik wil hier zo vaak wat neerzetten. Tik soms een heel stuk om het vervolgens weer te deleten. Ik weet domweg niet wat ik moet schrijven. Daarom schrijf ik nu maar dat ik niet weet wat ik moet schrijven, dan staat er tenminste iets
Knuffel Pruttel
Fijn om weer even wat van je te lezen. Ik hoop dat je een beetje door de dagen heenkomt. Weet je, ik wil hier zo vaak wat neerzetten. Tik soms een heel stuk om het vervolgens weer te deleten. Ik weet domweg niet wat ik moet schrijven. Daarom schrijf ik nu maar dat ik niet weet wat ik moet schrijven, dan staat er tenminste iets
Knuffel Pruttel
zondag 27 januari 2008 om 11:29
Hallo allemaal,
Ik heb besloten om hier thuis een herdenking te houden. Klein dus, maar met die mensen die ons het meest nabij hebben gestaan en hebben geholpen. Ik ga eerst met Mark en zijn moeder naar het graf om een bloemstuk te leggen. En die avond komt iemand van de parochie hier thuis een kleine herdenking houden, stukje voorlezen, kaarsjes aansteken en daarna met een hapje en een drankje herinneringen ophalen. Ik heb zelf uitnodigingen gemaakt en ik heb erin gezet dat mensen die Ray liever op een andere manier willen herdenken daarin vrij zijn en dat ik dat respecteer, maar dat ik dat dan wel even wil weten vanwege de hapjes en de drankjes. Zo voorkom ik voor mezelf dat ik die avond ga zitten wachten op mensen die misschien helemaal niet willen komen. Het is wel moeilijk om daarmee bezig te zijn, maar het spookt al zo lang door mijn hoofd. En ik denk dat ik nu een goede inschatting heb gemaakt van de mensen die ik erbij wil hebben en die Ray er ook bij had willen hebben. Natuurlijk de mensen die bij ons trouwen zijn geweest, wat collega's van Ray en gezamelijke vrienden. Maar ik heb ook een kaartje naar de thuiszorg gestuurd. Ik zou het fijn vinden als er wat mensen kwamen die bijvoorbeeld bij ons de nachtzorg hebben gedaan. Al met al kan het dan wel zijn dat er misschien wel 40 mensen komen, maar ik ga ervan uit dat er inderdaad mensen zijn die het op een andere manier willen doen. En zo niet dan is het gewoon wat drukker, maar dan zet ik wel wat statafels weg. Ik heb het dit weekend op een of andere manier weer wat zwaarder. Waarom dat weet ik niet precies. Erg moe van het vele werken, dat natuurlijk wel. En op het werk stond de nederlandstalige top 100 op vrijdag. En op een bepaald moment kwam dat nummer (ik weet niet hoe het heet) "hucky ik ben zo bang om nu al te sterven...." Daar moesten mijn zus en ik als kind al om huilen. Het gaat over een man en vrouw die elkaar leren kennen, verliefd worden, een kindje krijgen en dan wordt ze ziek en gaat ze dood. Echt een rotnummer. En ik zat ineens gewoon te janken op het werk. Daar baalde ik zo van. Gelukkig zette mijn collega meteen de radio zachter. Gisteren ben ik bezig geweest de spullen uit te zoeken voor de belastingaangifte. Ik ben daar al niet zo'n held in (en dat is zacht uitgedrukt) en nu vond ik het helemaal zwaar. Gelukkig heeft mijn moeder me geholpen en ik denk dat we alle stukken bij elkaar hebben. Ray's bandje zit in Birresborn, daar gingen we ook altijd mee naartoe. Ook daar dwalen mijn gedachten regelmatig naar af. Maar ik ben blij dat ik er niet bij ben, dat had ik echt niet op kunnen brengen....
Ik ga maar weer eens een bak koffie zetten en de was verder doen.
Lieve groetjes,
Rommel.
Ik heb besloten om hier thuis een herdenking te houden. Klein dus, maar met die mensen die ons het meest nabij hebben gestaan en hebben geholpen. Ik ga eerst met Mark en zijn moeder naar het graf om een bloemstuk te leggen. En die avond komt iemand van de parochie hier thuis een kleine herdenking houden, stukje voorlezen, kaarsjes aansteken en daarna met een hapje en een drankje herinneringen ophalen. Ik heb zelf uitnodigingen gemaakt en ik heb erin gezet dat mensen die Ray liever op een andere manier willen herdenken daarin vrij zijn en dat ik dat respecteer, maar dat ik dat dan wel even wil weten vanwege de hapjes en de drankjes. Zo voorkom ik voor mezelf dat ik die avond ga zitten wachten op mensen die misschien helemaal niet willen komen. Het is wel moeilijk om daarmee bezig te zijn, maar het spookt al zo lang door mijn hoofd. En ik denk dat ik nu een goede inschatting heb gemaakt van de mensen die ik erbij wil hebben en die Ray er ook bij had willen hebben. Natuurlijk de mensen die bij ons trouwen zijn geweest, wat collega's van Ray en gezamelijke vrienden. Maar ik heb ook een kaartje naar de thuiszorg gestuurd. Ik zou het fijn vinden als er wat mensen kwamen die bijvoorbeeld bij ons de nachtzorg hebben gedaan. Al met al kan het dan wel zijn dat er misschien wel 40 mensen komen, maar ik ga ervan uit dat er inderdaad mensen zijn die het op een andere manier willen doen. En zo niet dan is het gewoon wat drukker, maar dan zet ik wel wat statafels weg. Ik heb het dit weekend op een of andere manier weer wat zwaarder. Waarom dat weet ik niet precies. Erg moe van het vele werken, dat natuurlijk wel. En op het werk stond de nederlandstalige top 100 op vrijdag. En op een bepaald moment kwam dat nummer (ik weet niet hoe het heet) "hucky ik ben zo bang om nu al te sterven...." Daar moesten mijn zus en ik als kind al om huilen. Het gaat over een man en vrouw die elkaar leren kennen, verliefd worden, een kindje krijgen en dan wordt ze ziek en gaat ze dood. Echt een rotnummer. En ik zat ineens gewoon te janken op het werk. Daar baalde ik zo van. Gelukkig zette mijn collega meteen de radio zachter. Gisteren ben ik bezig geweest de spullen uit te zoeken voor de belastingaangifte. Ik ben daar al niet zo'n held in (en dat is zacht uitgedrukt) en nu vond ik het helemaal zwaar. Gelukkig heeft mijn moeder me geholpen en ik denk dat we alle stukken bij elkaar hebben. Ray's bandje zit in Birresborn, daar gingen we ook altijd mee naartoe. Ook daar dwalen mijn gedachten regelmatig naar af. Maar ik ben blij dat ik er niet bij ben, dat had ik echt niet op kunnen brengen....
Ik ga maar weer eens een bak koffie zetten en de was verder doen.
Lieve groetjes,
Rommel.
woensdag 6 februari 2008 om 04:06
hallo allemaal,
carnaval, Ray zijn feessie. Ik heb het gedaan. Ben met m'n bandje carnaval gaan vieren, met een lach en een traan. Veel aan Ray gedacht. Carnaval is eigenlijk een feest wat begonnen is als een feest waarbij je je problemen 4 dagen lang moest/kon vergeten en even lekker de knop om en nergens aan denken. Ray, mijn lieve saxofonist, heeft mij het saxofoonspelen geleerd. En dus heb ik deze carnaval gevierd in nagedachtenis van Ray. Telkens als ik op mijn saxje blies (alhoewel een tenorsax is best een groot bakbeest.....) voelde ik Ray bij me. Ik heb het volgehouden, ik heb het volgemaakt en ik kan zeggen dat ik al een aardig deuntje weggespeeld heb. Bij de afsluiting hebben we met de band buiten gestaan en geroepen: Ray ik heb het volgehouden!!!!! Voor Ray, mijn lief, mijn allessie die ik nu even heel erg mis. Ook veel van zijn muziekmaatjes heb ik gesproken. Het was een groot gevoel van Ray is bij me. Moeilijk maar mooi!
Ik ga nu slapen, morgen weer werken. Maar ik heb de eerste carnaval zonder (maar vooral ook met Ray in gedachten) afgemaakt.
Ik vraag jullie om even stil te staan bij trompettist Joost Emmen, van de Vipkus, een van de carnavalsorkesten, hij is bij een laffe overval neergeschoten en is zwaargewond. Op weg naar huis zijn ze overvallen door lui op een scooter, Geld geld, riepen die. Maar vanwege carnaval dacht Joost aan een grapje dus hij reageerde met rot op (of iets dergelijks) vervolgens is hij neergeschoten. Dit had Ray en mij ook kunnen overkomen op weg naar huis. Anita, veel sterkte!!!!
Hier brand voor jullie een kaarsje!
carnaval, Ray zijn feessie. Ik heb het gedaan. Ben met m'n bandje carnaval gaan vieren, met een lach en een traan. Veel aan Ray gedacht. Carnaval is eigenlijk een feest wat begonnen is als een feest waarbij je je problemen 4 dagen lang moest/kon vergeten en even lekker de knop om en nergens aan denken. Ray, mijn lieve saxofonist, heeft mij het saxofoonspelen geleerd. En dus heb ik deze carnaval gevierd in nagedachtenis van Ray. Telkens als ik op mijn saxje blies (alhoewel een tenorsax is best een groot bakbeest.....) voelde ik Ray bij me. Ik heb het volgehouden, ik heb het volgemaakt en ik kan zeggen dat ik al een aardig deuntje weggespeeld heb. Bij de afsluiting hebben we met de band buiten gestaan en geroepen: Ray ik heb het volgehouden!!!!! Voor Ray, mijn lief, mijn allessie die ik nu even heel erg mis. Ook veel van zijn muziekmaatjes heb ik gesproken. Het was een groot gevoel van Ray is bij me. Moeilijk maar mooi!
Ik ga nu slapen, morgen weer werken. Maar ik heb de eerste carnaval zonder (maar vooral ook met Ray in gedachten) afgemaakt.
Ik vraag jullie om even stil te staan bij trompettist Joost Emmen, van de Vipkus, een van de carnavalsorkesten, hij is bij een laffe overval neergeschoten en is zwaargewond. Op weg naar huis zijn ze overvallen door lui op een scooter, Geld geld, riepen die. Maar vanwege carnaval dacht Joost aan een grapje dus hij reageerde met rot op (of iets dergelijks) vervolgens is hij neergeschoten. Dit had Ray en mij ook kunnen overkomen op weg naar huis. Anita, veel sterkte!!!!
Hier brand voor jullie een kaarsje!
woensdag 6 februari 2008 om 16:29
Lieve Romilda,
Even een reactie van een stille meelezer.
Wat moet het carnaval een dubbel gevoel hebben gegeven, ik vind het heel stoer dat je met de band hebt opgetreden, Ray zou apetrots op je zijn geweest!
Hoe gaat het met je gezondheid, heb je nog last van je halsspier?
Ik hoop dat je vannacht goed (maar kort) hebt geslapen, dikke knuffel.
Wat vreselijk voor die trompettist, wat zijn er toch walgelijke mensen op de wereld..
Even een reactie van een stille meelezer.
Wat moet het carnaval een dubbel gevoel hebben gegeven, ik vind het heel stoer dat je met de band hebt opgetreden, Ray zou apetrots op je zijn geweest!
Hoe gaat het met je gezondheid, heb je nog last van je halsspier?
Ik hoop dat je vannacht goed (maar kort) hebt geslapen, dikke knuffel.
Wat vreselijk voor die trompettist, wat zijn er toch walgelijke mensen op de wereld..
dinsdag 12 februari 2008 om 15:29
Hallo allemaal,
Zelf al weer even in de lappenmand. Ben heel erg ziek geworden. Griep met verschrikkelijke spierpijnen, hoge koorts en lamlendig gevoel. Nu ook nog ontsteking aan de bovenste luchtwegen erbij, dus benauwd, heel benauwd. Gisteren toch maar naar de huisarts gegaan vanwege de benauwdheid en heb nu een stootkuur prednison gekregen. Ach ik moest toch stoppen met roken en wilde dat nu eindelijk wel eens, dus tja als je je zo ziek voelt dan hoef je niet te roken hoor. Nu maar hopen dat ik het volhoud. Ik ga morgen weer werken want ik ga vrijdagnacht met de buuv op wintersport. Ik weet nog niet of ik kan gaan skiën met die prednison in mijn lijf, maar de lucht en de omgeving daar zijn zowieso goed voor me. Ik hoop natuurlijk stiekum wel wat te kunnen skiën maar dat wordt even afwachten. Ik ga nu nog even uitpuffen op bed. Veel liefs,
Rommel.
Zelf al weer even in de lappenmand. Ben heel erg ziek geworden. Griep met verschrikkelijke spierpijnen, hoge koorts en lamlendig gevoel. Nu ook nog ontsteking aan de bovenste luchtwegen erbij, dus benauwd, heel benauwd. Gisteren toch maar naar de huisarts gegaan vanwege de benauwdheid en heb nu een stootkuur prednison gekregen. Ach ik moest toch stoppen met roken en wilde dat nu eindelijk wel eens, dus tja als je je zo ziek voelt dan hoef je niet te roken hoor. Nu maar hopen dat ik het volhoud. Ik ga morgen weer werken want ik ga vrijdagnacht met de buuv op wintersport. Ik weet nog niet of ik kan gaan skiën met die prednison in mijn lijf, maar de lucht en de omgeving daar zijn zowieso goed voor me. Ik hoop natuurlijk stiekum wel wat te kunnen skiën maar dat wordt even afwachten. Ik ga nu nog even uitpuffen op bed. Veel liefs,
Rommel.
