Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
woensdag 7 november 2007 om 13:25
Lieve Rommel,
Wat een zware dag moet dit vandaag voor je zijn. Voor mijn gevoel is het gisteren dat je er over schreef, maar tegelijk lijkt het ook al zo lang geleden.
Ik denk aan je vandaag, ik hoop dat je veel liefde om je heen hebt. En he... Ik kan me niet voorstellen dat Ray niet trots op je is! Je blijft supervrouw Romilda!
Wat een zware dag moet dit vandaag voor je zijn. Voor mijn gevoel is het gisteren dat je er over schreef, maar tegelijk lijkt het ook al zo lang geleden.
Ik denk aan je vandaag, ik hoop dat je veel liefde om je heen hebt. En he... Ik kan me niet voorstellen dat Ray niet trots op je is! Je blijft supervrouw Romilda!
zaterdag 10 november 2007 om 20:51
Hallo allemaal,
Nou het is me het weekje wel. Ik leef weer in vorig jaar. Steeds maar weer herinneringen....
Maar ja, dat is natuurlijk logisch zo rond de trouwdag....
Ik heb voor vanavond wat hapjes gehaald. Zoals ik zo vaak deed in het weekend om samen met Ray, op een dienbladje op zijn bed op te knabbelen. Iets leuks op TV, ikke een wijntje, Ray een biertje.....
Vanavond ga ik dat in gedachten dus ook doen samen met Ray. Ik heb wel wat minder hapjes gehaald want die van Ray moet ik natuurlijk ook opeten nu.... Maar ik denk dat het wel goed is om aan die positieve dingen te denken....
Dat ga ik dus maar doen............
Nou het is me het weekje wel. Ik leef weer in vorig jaar. Steeds maar weer herinneringen....
Maar ja, dat is natuurlijk logisch zo rond de trouwdag....
Ik heb voor vanavond wat hapjes gehaald. Zoals ik zo vaak deed in het weekend om samen met Ray, op een dienbladje op zijn bed op te knabbelen. Iets leuks op TV, ikke een wijntje, Ray een biertje.....
Vanavond ga ik dat in gedachten dus ook doen samen met Ray. Ik heb wel wat minder hapjes gehaald want die van Ray moet ik natuurlijk ook opeten nu.... Maar ik denk dat het wel goed is om aan die positieve dingen te denken....
Dat ga ik dus maar doen............
zondag 11 november 2007 om 10:04
Ik had vooral mijn lievelingshapjes genomen, ik moet ze per slot van rekening zelf opeten . Maar wel hapjes die Ray ook lekker vond. En natuurlijk gehaktballetjes, die vond ie altijd erg lekker. Maar daar had ik geen zin in. Dus die eet ik misschien vandaag wel. Vandaag toch ook weer opgestaan met zo'n rusteloos gevoel. Ik heb nu spullen naar beneden gehaald om foto's in te plakken. Maar ik kan me er nog niet toe zetten om te beginnen... Eerst nog maar een bak koffie....
Of maar gewoon beginnen met koffie én plakken.... Het zijn foto's van het trouwen in het ziekenhuis en de foto's van onze eerste vakantie samen. (Daarna ben ik het een beetje gaan bijhouden op de vakanties)
Of maar gewoon beginnen met koffie én plakken.... Het zijn foto's van het trouwen in het ziekenhuis en de foto's van onze eerste vakantie samen. (Daarna ben ik het een beetje gaan bijhouden op de vakanties)
zondag 11 november 2007 om 19:47
Het is niet gelukt, met de foto's.... Ik heb ze gepakt, albums en plakkers gepakt. Ik ben de foto's op volgorde gaan leggen en..... heb ze weer weggelegd. Althans terug op de tafel. Toen probeerde ik de vakantiefoto's maar dat was ook te veel. Dus nu ligt alles nog steeds op tafel. Niks mee gedaan. Kan het niet.
dinsdag 13 november 2007 om 22:31
Hallo allemaal,
K.... K..... K.....
Vanavond mijn beste vriendin aan de lijn gehad. Je weet wel, degene die 2 weken geleden hoorde dat haar vader alvleesklierkanker had. Vorige week spraken ze nog over 3 mnd tot een jaar. Maar hij is zo achteruit gegaan dat het zo slecht gaat dat ie een spoedindicatie kreeg voor een hospice. Maar geen plaats. De vraag is of hij het nog haalt. Ik heb een uur met haar aan de lijn gehangen. Het gaat echt slecht met m. Ze hebben alles gezegd en besproken en hij is op. Maar zo snel.... Echt ik voelde zo met haar mee. Maar ook bij mij kwam alles terug. En wie bel je dan meestal..... Je beste vriendin...... Dat gaat dus niet. Ze weet ook dat het veel bij mij terugbrengt en dat voelde ook wel goed voor ons beide. Dat de ene weet wat de ander voelt. Maar toch hou je je als luisteraar wel groter als je bent. En weet je wat pijn doet? Ik heb gewoon geen tranen meer. Niet voor een ander. Ik had ze gewoon niet. Nu nog niet.... Ik voel me machteloos. Wil haar helpen, met haar meejanken maar dat gaat dus niet. Gelukkig begrijpt ze dat ook al (ja niet voor niets al jaren mijn beste vriendin). Eigenlijk kan ik het er gewoon niet bij hebben maar then again, m'n beste vriendin, die me steeds weer heeft bijgestaan. Dus ga ik er weer doorheen. Ze voelde zich nog schuldig ook dat ze gisteren niet aan mij gedacht heeft. Lieve meis.... Nou als er iemand is van wie ik dat nu begrijp is zij het wel. Haar vader wilde altijd gewoon van een barkruk dood neervallen maar waarom moet hij nu ook al lijden. Ik hoop maar dat hij rustig inslaapt. En dat jens m niet verder hoeft te zien aftakelen.....
K.... K..... K.....
Vanavond mijn beste vriendin aan de lijn gehad. Je weet wel, degene die 2 weken geleden hoorde dat haar vader alvleesklierkanker had. Vorige week spraken ze nog over 3 mnd tot een jaar. Maar hij is zo achteruit gegaan dat het zo slecht gaat dat ie een spoedindicatie kreeg voor een hospice. Maar geen plaats. De vraag is of hij het nog haalt. Ik heb een uur met haar aan de lijn gehangen. Het gaat echt slecht met m. Ze hebben alles gezegd en besproken en hij is op. Maar zo snel.... Echt ik voelde zo met haar mee. Maar ook bij mij kwam alles terug. En wie bel je dan meestal..... Je beste vriendin...... Dat gaat dus niet. Ze weet ook dat het veel bij mij terugbrengt en dat voelde ook wel goed voor ons beide. Dat de ene weet wat de ander voelt. Maar toch hou je je als luisteraar wel groter als je bent. En weet je wat pijn doet? Ik heb gewoon geen tranen meer. Niet voor een ander. Ik had ze gewoon niet. Nu nog niet.... Ik voel me machteloos. Wil haar helpen, met haar meejanken maar dat gaat dus niet. Gelukkig begrijpt ze dat ook al (ja niet voor niets al jaren mijn beste vriendin). Eigenlijk kan ik het er gewoon niet bij hebben maar then again, m'n beste vriendin, die me steeds weer heeft bijgestaan. Dus ga ik er weer doorheen. Ze voelde zich nog schuldig ook dat ze gisteren niet aan mij gedacht heeft. Lieve meis.... Nou als er iemand is van wie ik dat nu begrijp is zij het wel. Haar vader wilde altijd gewoon van een barkruk dood neervallen maar waarom moet hij nu ook al lijden. Ik hoop maar dat hij rustig inslaapt. En dat jens m niet verder hoeft te zien aftakelen.....
dinsdag 20 november 2007 om 19:20
Hallo allemaal,
Even een drukke periode. Met de vader van mijn vriendin gaat t heel slecht. Hij is donderdag dan toch opgenomen in een hospice. De huisarts is vrijdag geweest omdat ie bang was dat ie echt nog maar een paar dagen had en dat hij m anders niet meer zou zien. Maar het is n taaie want hij leeft nog steeds. Hij heeft al 3 weken niet gegeten en kan nauwelijks drinken dus hij zit al een week zonder vocht. Dus tja, het is eigenlijk afwachten wanneer de telefoon gaat. Ik weet al wel dat ik niet mee hoef naar de crematie want het is zijn uitdrukkelijke wens dat ie alleen mijn vriendin met haar gezin, zijn eigen vrouw en zijn moeder erbij wil hebben en verder niemand. Eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Ik zou voor Jens natuurlijk wel gegaan zijn om haar te steunen. Maar ik ben dus blij dat dat niet hoeft. Natuurlijk zorg ik wel dat ik er naderhand ben voor haar. Maar dat is hopelijk minder confronterend.
Verder ben ik sinds deze week 4 hele dagen aan het werk. Dus ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Ik kreeg vandaag mijn beoordeling. Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten dus was ik best wel zenuwachtig. Maar ik ben niet beoordeeld op resultaat en verder heb ik overal voldoende gescoord (dat wil zeggen dat je aan de functie-eisen voldoet) en ook nog 1x goed, en dat betekent dat je op dat punt duidelijk boven het functie-niveau functioneert. Toch wel leuk dus. Er hing ook nog een klein eenmalig beloninkje aan vast en dat had ik natuurlijk helemaal niet verwacht.
Vandaag ook weer voor het eerst echt alleen op pad geweest en dat ging erg goed moet ik zeggen. Dus wat het werk betreft ben ik wel heel tevreden. Alleen had ik na de beoordeling een dip, wie moest ik het nu vertellen, zoiets vertel je toch het liefst aan je lief???? Dus kwam ik met tranen in mijn ogen op de kamer. Gelukkig begrepen mijn collega's het. Dus heb ik het even van me af gepraat. En daarna maar weer door met de waan van alledag....
Ik merk dat het best wel goed gaat met de dingen die ik doe. Maar 's-avonds thuis voel ik me wel vaak eenzaam. Ik mis mijn maatje, mijn lief. Zijn warmte, gezelschap en luisterend oor. De knuffels, elkaar vertellen hoe je dag was, je sparringpartner als je iets moeilijks hebt gedaan op het werk. Maar ook iemand die af en toe eens wat regelzaken kan overnemen. Maar ook om eens lekker te kunnen zeuren over dingen die niet goed lopen en zo. Tja gewoon IK MIS HEM. Een diep intens gemis. Niet dat ik me weer helemaal in de put voel want ik weet inmiddels ook wel dat ik niet zo makkelijk er onderdoor ga, dat ik het wel red. Maar gewoon het intense gemis, alsof een deel van je geamputeerd is en je wel al geleerd hebt hoe je zonder moet maar het eigenlijk nog steeds niet kunt accepteren.
Even een drukke periode. Met de vader van mijn vriendin gaat t heel slecht. Hij is donderdag dan toch opgenomen in een hospice. De huisarts is vrijdag geweest omdat ie bang was dat ie echt nog maar een paar dagen had en dat hij m anders niet meer zou zien. Maar het is n taaie want hij leeft nog steeds. Hij heeft al 3 weken niet gegeten en kan nauwelijks drinken dus hij zit al een week zonder vocht. Dus tja, het is eigenlijk afwachten wanneer de telefoon gaat. Ik weet al wel dat ik niet mee hoef naar de crematie want het is zijn uitdrukkelijke wens dat ie alleen mijn vriendin met haar gezin, zijn eigen vrouw en zijn moeder erbij wil hebben en verder niemand. Eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Ik zou voor Jens natuurlijk wel gegaan zijn om haar te steunen. Maar ik ben dus blij dat dat niet hoeft. Natuurlijk zorg ik wel dat ik er naderhand ben voor haar. Maar dat is hopelijk minder confronterend.
Verder ben ik sinds deze week 4 hele dagen aan het werk. Dus ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Ik kreeg vandaag mijn beoordeling. Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten dus was ik best wel zenuwachtig. Maar ik ben niet beoordeeld op resultaat en verder heb ik overal voldoende gescoord (dat wil zeggen dat je aan de functie-eisen voldoet) en ook nog 1x goed, en dat betekent dat je op dat punt duidelijk boven het functie-niveau functioneert. Toch wel leuk dus. Er hing ook nog een klein eenmalig beloninkje aan vast en dat had ik natuurlijk helemaal niet verwacht.
Vandaag ook weer voor het eerst echt alleen op pad geweest en dat ging erg goed moet ik zeggen. Dus wat het werk betreft ben ik wel heel tevreden. Alleen had ik na de beoordeling een dip, wie moest ik het nu vertellen, zoiets vertel je toch het liefst aan je lief???? Dus kwam ik met tranen in mijn ogen op de kamer. Gelukkig begrepen mijn collega's het. Dus heb ik het even van me af gepraat. En daarna maar weer door met de waan van alledag....
Ik merk dat het best wel goed gaat met de dingen die ik doe. Maar 's-avonds thuis voel ik me wel vaak eenzaam. Ik mis mijn maatje, mijn lief. Zijn warmte, gezelschap en luisterend oor. De knuffels, elkaar vertellen hoe je dag was, je sparringpartner als je iets moeilijks hebt gedaan op het werk. Maar ook iemand die af en toe eens wat regelzaken kan overnemen. Maar ook om eens lekker te kunnen zeuren over dingen die niet goed lopen en zo. Tja gewoon IK MIS HEM. Een diep intens gemis. Niet dat ik me weer helemaal in de put voel want ik weet inmiddels ook wel dat ik niet zo makkelijk er onderdoor ga, dat ik het wel red. Maar gewoon het intense gemis, alsof een deel van je geamputeerd is en je wel al geleerd hebt hoe je zonder moet maar het eigenlijk nog steeds niet kunt accepteren.
dinsdag 20 november 2007 om 19:50
Doorgaan gaat je goed af. Ergens gelukkig, want wat als je nu helemaal in de put zou zitten naast het verlies dat je hebt.
Zo alleen als jij bent ben ik niet, al jaren niet meer. Kan dus ook niet goed beseffen hoe jij je moet voelen.
Heb je al wat dingen die je week kunnen breken, de avonden? Ben je daar aan toe? Een sportclub of zo iets?
Zo alleen als jij bent ben ik niet, al jaren niet meer. Kan dus ook niet goed beseffen hoe jij je moet voelen.
Heb je al wat dingen die je week kunnen breken, de avonden? Ben je daar aan toe? Een sportclub of zo iets?
woensdag 21 november 2007 om 19:39
Heeyy, Rommel.
Je doet het goed. Je probeert toch een luisterend oor te zijn voor je vriendin en zo ken ik je ook, hoe moeilijk je het zelf hebt, je staat altijd klaar voor anderen. En als is het voor jouw gevoel dat je niet genoeg voor haar doet, ik weet zeker dat zij het geweldig vind en veel steun aan je heeft.
Wat goed die beoordeling en nog een extraatje ook, heb je verdient!!!!!
Gelukkig dat het goed bevalt, het alleen werken.
En dat je na zo'n beoordeling even in tranen zit, is heel gewoon en ik denk dat je collega's het allemaal wel snappen.
Heb je je nieuwe auto al?
Ik heb echt genoten laatst van ons telefoongesprek, echt heerlijk herrineringen ophalen. John moest ook erg lachen om sommige verhalen, want ja, die weet natuurlijk niet alles wat wij uitgespookt hebben (gelukkig maar).
Ik hoop dat je snel de tijd en vooral ook de zin kunt vinden om hier naar toe tekomen. Je weet het , je bent altijd welkom.
Een hele dikke knuffel van ons.
Groetjes, Annette
Je doet het goed. Je probeert toch een luisterend oor te zijn voor je vriendin en zo ken ik je ook, hoe moeilijk je het zelf hebt, je staat altijd klaar voor anderen. En als is het voor jouw gevoel dat je niet genoeg voor haar doet, ik weet zeker dat zij het geweldig vind en veel steun aan je heeft.
Wat goed die beoordeling en nog een extraatje ook, heb je verdient!!!!!
Gelukkig dat het goed bevalt, het alleen werken.
En dat je na zo'n beoordeling even in tranen zit, is heel gewoon en ik denk dat je collega's het allemaal wel snappen.
Heb je je nieuwe auto al?
Ik heb echt genoten laatst van ons telefoongesprek, echt heerlijk herrineringen ophalen. John moest ook erg lachen om sommige verhalen, want ja, die weet natuurlijk niet alles wat wij uitgespookt hebben (gelukkig maar).
Ik hoop dat je snel de tijd en vooral ook de zin kunt vinden om hier naar toe tekomen. Je weet het , je bent altijd welkom.
Een hele dikke knuffel van ons.
Groetjes, Annette
