Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
vrijdag 25 januari 2008 om 21:17
quote:meds schreef op 25 januari 2008 @ 14:45:
Jij zegt dat als je hem een keuze afdwingt hij waarschijnlijk kiest voor de scheiding. Vervolgens ga je dan allemaal uitleggen dat dit dan geen goede beslissing is. Maar aan wat voor paard trek je eigenlijk als dit zijn gevoel is? Juist een dood paard. Ik denk dat ik mijn vent allang de deur had uitgezet, dan had hij het zelf mogen uitzoeken en zaakjes regelen. Ik zou hem niet eerder weer binnenlaten als hij zijn keuze gemaakt heeft. Jij bent inderdaad hulpeloos, zoals iemand dat al eerder zei. Maar dat komt niet door hem, dat komt omdat je je hulpeloos opstelt, je wacht af tot wat hij gaat ondernemen. En hij gaat niks ondernemen, dus deze patstelling kan nog heel lang duren, en zal het restje liefde wat er nog zit geen goed doenEens met Meds en deze toevoeging; wat moet er gebeuren voordat het voor jou voorbij is?
Jij zegt dat als je hem een keuze afdwingt hij waarschijnlijk kiest voor de scheiding. Vervolgens ga je dan allemaal uitleggen dat dit dan geen goede beslissing is. Maar aan wat voor paard trek je eigenlijk als dit zijn gevoel is? Juist een dood paard. Ik denk dat ik mijn vent allang de deur had uitgezet, dan had hij het zelf mogen uitzoeken en zaakjes regelen. Ik zou hem niet eerder weer binnenlaten als hij zijn keuze gemaakt heeft. Jij bent inderdaad hulpeloos, zoals iemand dat al eerder zei. Maar dat komt niet door hem, dat komt omdat je je hulpeloos opstelt, je wacht af tot wat hij gaat ondernemen. En hij gaat niks ondernemen, dus deze patstelling kan nog heel lang duren, en zal het restje liefde wat er nog zit geen goed doenEens met Meds en deze toevoeging; wat moet er gebeuren voordat het voor jou voorbij is?
vrijdag 25 januari 2008 om 22:26
Hoi hulpeloos, ik vind dat je goed vecht voor je relatie, en daardoor krijg je meer duidelijkheid, voor nu en voor in de toekomst. Het lijkt erop dat hij je niet zal tegen werken, als je het nu op een scheiding aanstuurt. Best kans, dat hij na 3 maanden weer bij je op de stoep staat, tenminste als hij de moed heeft.
Maar als ik het zo lees, wil hij ook de bloemetjes buiten zetten. Oftewel, kijken of hij misschien (sexueel) indruk kan maken op andere vrouwen. Mogelijk spelen er ook nog meer dingen mee bij hem, zoals bijvoorbeeld zijn arbeidssituatie en "minderwaardigheids"-complex.
De manier waarop hij zich nu afzet tegen jouw is niet sjiek, het lijkt wel een tweede soort pubertijd. Vergelijk het maar met kinderen, ondanks dat ze van hun ouders houden, kunnen ze het bloed van onder hun nagels vandaan halen.
Maar goed hij is nu een volwassen man, en dan kies je bewust voor dat soort gedrag. Ik denk dat dit op den duur overgaat, maar dit kan hij vast nog lang volhouden. Ook laat hij blijken niet meer voor 100% voor jouw te gaan. Komt er een andere vrouw langs, dan zal hij zijn kansen afwegen, maar het is nog steeds de vraag of hij tot actie overgaat.
Hoe jij voor je relatie vecht, kan ik heel erg waarderen, en het is ook pijnlijk, als je zo'n reaktie krijgt. Het is goed dat je leert van de situatie, maar je moet jezelf niks verwijten. Ik vind het een beetje vergelijkbaar met:
Je schenkt voor hem wat in, en perongelijk mors je over hem. En je zegt sorry. Hij loopt naar buiten en schopt een deuk in je auto, omdat je dat verdient hebt.
Jij doet dingen voor de relatie, misschien niet altijd perfect, maar wel met een goede intentie. Dan kan je altijd "fouten" maken. Het is dan niet netjes als je daarvoor buitenproportioneel wordt afgerekend.
Op dit moment zuigt hij je emotioneel leeg, en ik denk dat hij ook niet goed op de therapie zal reageren. Zolang je voor hem zorgt, kan hij ook dit gedrag volhouden, dus vanuit dat perspectrief gezien, moet hij misschien helemaal echt zijn eigen boontjes gaan doppen. En wie weet komt hij dan na een half jaar met hangende pootjes terug. De vraag is dan wel, of jij hem nog terug wilt.
Ik vind hem nu heel destructief, en dat zal nog wel een tijdlang zo blijven. Totdat hij een keer goed in de spiegel kijkt. Heel erg verdrietig en vervelend voor jouw. Dus als je nog voor hem wil vechten, zal het nog wel een loodzware strijd worden.
Sterkte en een dikke knuffel kreeft.
Maar als ik het zo lees, wil hij ook de bloemetjes buiten zetten. Oftewel, kijken of hij misschien (sexueel) indruk kan maken op andere vrouwen. Mogelijk spelen er ook nog meer dingen mee bij hem, zoals bijvoorbeeld zijn arbeidssituatie en "minderwaardigheids"-complex.
De manier waarop hij zich nu afzet tegen jouw is niet sjiek, het lijkt wel een tweede soort pubertijd. Vergelijk het maar met kinderen, ondanks dat ze van hun ouders houden, kunnen ze het bloed van onder hun nagels vandaan halen.
Maar goed hij is nu een volwassen man, en dan kies je bewust voor dat soort gedrag. Ik denk dat dit op den duur overgaat, maar dit kan hij vast nog lang volhouden. Ook laat hij blijken niet meer voor 100% voor jouw te gaan. Komt er een andere vrouw langs, dan zal hij zijn kansen afwegen, maar het is nog steeds de vraag of hij tot actie overgaat.
Hoe jij voor je relatie vecht, kan ik heel erg waarderen, en het is ook pijnlijk, als je zo'n reaktie krijgt. Het is goed dat je leert van de situatie, maar je moet jezelf niks verwijten. Ik vind het een beetje vergelijkbaar met:
Je schenkt voor hem wat in, en perongelijk mors je over hem. En je zegt sorry. Hij loopt naar buiten en schopt een deuk in je auto, omdat je dat verdient hebt.
Jij doet dingen voor de relatie, misschien niet altijd perfect, maar wel met een goede intentie. Dan kan je altijd "fouten" maken. Het is dan niet netjes als je daarvoor buitenproportioneel wordt afgerekend.
Op dit moment zuigt hij je emotioneel leeg, en ik denk dat hij ook niet goed op de therapie zal reageren. Zolang je voor hem zorgt, kan hij ook dit gedrag volhouden, dus vanuit dat perspectrief gezien, moet hij misschien helemaal echt zijn eigen boontjes gaan doppen. En wie weet komt hij dan na een half jaar met hangende pootjes terug. De vraag is dan wel, of jij hem nog terug wilt.
Ik vind hem nu heel destructief, en dat zal nog wel een tijdlang zo blijven. Totdat hij een keer goed in de spiegel kijkt. Heel erg verdrietig en vervelend voor jouw. Dus als je nog voor hem wil vechten, zal het nog wel een loodzware strijd worden.
Sterkte en een dikke knuffel kreeft.
vrijdag 25 januari 2008 om 23:49
Ik snap dat het moeilijk is, maar waarom wil je zo wanhopig graag bij iemand zijn die zo overduidelijk niet bij jou wil zijn?
Je piekert je maar suf wat hij denkt en bedoelt terwijl hij geen enkele moeite neemt om die gedachten op een oprechte manier met je te delen.
Ik zie echt een eenrichtingsverkeer en een man die er allang klaar mee is, allang een beslissing heeft genomen maar alleen op ene tijdstip wacht waarop het hem het beste uitkomt omer definitief mee te kappen en er zo weinig mogelijk rompslomp van te hebben.
Ik zou echt de eer aan mezelf gehouden hebben.
Maar ik snap wel dat het niet eenvoudig is, maar zo ga je kapot. En dat maakt hem niets uit zo te lezen.
Je piekert je maar suf wat hij denkt en bedoelt terwijl hij geen enkele moeite neemt om die gedachten op een oprechte manier met je te delen.
Ik zie echt een eenrichtingsverkeer en een man die er allang klaar mee is, allang een beslissing heeft genomen maar alleen op ene tijdstip wacht waarop het hem het beste uitkomt omer definitief mee te kappen en er zo weinig mogelijk rompslomp van te hebben.
Ik zou echt de eer aan mezelf gehouden hebben.
Maar ik snap wel dat het niet eenvoudig is, maar zo ga je kapot. En dat maakt hem niets uit zo te lezen.
zaterdag 26 januari 2008 om 00:10
quote:meds schreef op 25 januari 2008 @ 14:45:
Jij zegt dat als je hem een keuze afdwingt hij waarschijnlijk kiest voor de scheiding. Vervolgens ga je dan allemaal uitleggen dat dit dan geen goede beslissing is. Maar aan wat voor paard trek je eigenlijk als dit zijn gevoel is? Juist een dood paard. Ik denk dat ik mijn vent allang de deur had uitgezet, dan had hij het zelf mogen uitzoeken en zaakjes regelen. Ik zou hem niet eerder weer binnenlaten als hij zijn keuze gemaakt heeft. Jij bent inderdaad hulpeloos, zoals iemand dat al eerder zei. Maar dat komt niet door hem, dat komt omdat je je hulpeloos opstelt, je wacht af tot wat hij gaat ondernemen. En hij gaat niks ondernemen, dus deze patstelling kan nog heel lang duren, en zal het restje liefde wat er nog zit geen goed doen
Inderdaad. Als hij nooit ondernemend is geweest, zal hij dat niet nu opeens worden. Je tergt jezelf hier teveel mee. of niet?
Het lijkt alsof hij zich in een in-slaap-gesuste-confortabele (verwende) toestand bevind en wil weten wat 'leven' is, alleen kan hij zichzelf niet wakker krijgen. Rara wie wel...
Jij zegt dat als je hem een keuze afdwingt hij waarschijnlijk kiest voor de scheiding. Vervolgens ga je dan allemaal uitleggen dat dit dan geen goede beslissing is. Maar aan wat voor paard trek je eigenlijk als dit zijn gevoel is? Juist een dood paard. Ik denk dat ik mijn vent allang de deur had uitgezet, dan had hij het zelf mogen uitzoeken en zaakjes regelen. Ik zou hem niet eerder weer binnenlaten als hij zijn keuze gemaakt heeft. Jij bent inderdaad hulpeloos, zoals iemand dat al eerder zei. Maar dat komt niet door hem, dat komt omdat je je hulpeloos opstelt, je wacht af tot wat hij gaat ondernemen. En hij gaat niks ondernemen, dus deze patstelling kan nog heel lang duren, en zal het restje liefde wat er nog zit geen goed doen
Inderdaad. Als hij nooit ondernemend is geweest, zal hij dat niet nu opeens worden. Je tergt jezelf hier teveel mee. of niet?
Het lijkt alsof hij zich in een in-slaap-gesuste-confortabele (verwende) toestand bevind en wil weten wat 'leven' is, alleen kan hij zichzelf niet wakker krijgen. Rara wie wel...
zaterdag 26 januari 2008 om 00:12
Omen,
Je wil niet weten hoe vaak ik die vraag ook al niet aan mezelf heb gesteld of ik niet gewoon degene ben die niet naar hem luistert of ik niet degene ben die zo stom is om het te snappen maar waarom geeft hij dan geen antwoord als ik vraag wat hij wil?
Waarom onderneemt hij dan geen actie?
Waarom wil hij eigenlijk niet uit huis als ik zeg dat ik even rust te willen hebben en dat ik het niet trek om hem om me heen te hebben?
Waarom gaat hij dan toch nog in relatietherapie?
Waarom liegt hij over de dingen die zijn voorgevallen?
Waarom zegt hij dan toch dat het goed voelt om zijn armen even om me heen te kunnen slaan?
Waarom heeft hij het er dan zo moeilijk mee?
Waarom wilde hij het de vorige keer zelf oplossen en praat hij vervolgens niet met me?
Waarom vertelt hij het ene moment dit en het andere moment dat?
Waarom regelt hij dan toch dat etentje en zelfs nog een week te vroeg?
Ik laat hem nu toch los, heb geen contact met hem maar hij stuurt wel een mailtje of ik even een rekening voor hem wil betalen. Wat moet ik daar dan mee ook gewoon maar niet betalen.
Wat vind je dan dat ik moet doen,zelf zeggen dat ik wil scheiden terwijl dat niet hetgeen is wat ik wil.
Je wil niet weten hoe vaak ik die vraag ook al niet aan mezelf heb gesteld of ik niet gewoon degene ben die niet naar hem luistert of ik niet degene ben die zo stom is om het te snappen maar waarom geeft hij dan geen antwoord als ik vraag wat hij wil?
Waarom onderneemt hij dan geen actie?
Waarom wil hij eigenlijk niet uit huis als ik zeg dat ik even rust te willen hebben en dat ik het niet trek om hem om me heen te hebben?
Waarom gaat hij dan toch nog in relatietherapie?
Waarom liegt hij over de dingen die zijn voorgevallen?
Waarom zegt hij dan toch dat het goed voelt om zijn armen even om me heen te kunnen slaan?
Waarom heeft hij het er dan zo moeilijk mee?
Waarom wilde hij het de vorige keer zelf oplossen en praat hij vervolgens niet met me?
Waarom vertelt hij het ene moment dit en het andere moment dat?
Waarom regelt hij dan toch dat etentje en zelfs nog een week te vroeg?
Ik laat hem nu toch los, heb geen contact met hem maar hij stuurt wel een mailtje of ik even een rekening voor hem wil betalen. Wat moet ik daar dan mee ook gewoon maar niet betalen.
Wat vind je dan dat ik moet doen,zelf zeggen dat ik wil scheiden terwijl dat niet hetgeen is wat ik wil.
zaterdag 26 januari 2008 om 00:45
quote:hulpeloos schreef op 26 januari 2008 @ 00:12:
Omen,
Je wil niet weten hoe vaak ik die vraag ook al niet aan mezelf heb gesteld of ik niet gewoon degene ben die niet naar hem luistert of ik niet degene ben die zo stom is om het te snappen maar waarom geeft hij dan geen antwoord als ik vraag wat hij wil?
Waarom onderneemt hij dan geen actie?
Waarom wil hij eigenlijk niet uit huis als ik zeg dat ik even rust te willen hebben en dat ik het niet trek om hem om me heen te hebben?
Waarom gaat hij dan toch nog in relatietherapie?
Waarom liegt hij over de dingen die zijn voorgevallen?
Waarom zegt hij dan toch dat het goed voelt om zijn armen even om me heen te kunnen slaan?
Waarom heeft hij het er dan zo moeilijk mee?
Waarom wilde hij het de vorige keer zelf oplossen en praat hij vervolgens niet met me?
Waarom vertelt hij het ene moment dit en het andere moment dat?
Waarom regelt hij dan toch dat etentje en zelfs nog een week te vroeg?
Ik laat hem nu toch los, heb geen contact met hem maar hij stuurt wel een mailtje of ik even een rekening voor hem wil betalen. Wat moet ik daar dan mee ook gewoon maar niet betalen.
Wat vind je dan dat ik moet doen,zelf zeggen dat ik wil scheiden terwijl dat niet hetgeen is wat ik wil.Lieve hulpeloos al die vragen zijn niet relevant. De enige vraag die relevant is is eigenlijk; waarom wil jij getrouwd zijn met een man die niet met jou getrouwd wil zijn?
Omen,
Je wil niet weten hoe vaak ik die vraag ook al niet aan mezelf heb gesteld of ik niet gewoon degene ben die niet naar hem luistert of ik niet degene ben die zo stom is om het te snappen maar waarom geeft hij dan geen antwoord als ik vraag wat hij wil?
Waarom onderneemt hij dan geen actie?
Waarom wil hij eigenlijk niet uit huis als ik zeg dat ik even rust te willen hebben en dat ik het niet trek om hem om me heen te hebben?
Waarom gaat hij dan toch nog in relatietherapie?
Waarom liegt hij over de dingen die zijn voorgevallen?
Waarom zegt hij dan toch dat het goed voelt om zijn armen even om me heen te kunnen slaan?
Waarom heeft hij het er dan zo moeilijk mee?
Waarom wilde hij het de vorige keer zelf oplossen en praat hij vervolgens niet met me?
Waarom vertelt hij het ene moment dit en het andere moment dat?
Waarom regelt hij dan toch dat etentje en zelfs nog een week te vroeg?
Ik laat hem nu toch los, heb geen contact met hem maar hij stuurt wel een mailtje of ik even een rekening voor hem wil betalen. Wat moet ik daar dan mee ook gewoon maar niet betalen.
Wat vind je dan dat ik moet doen,zelf zeggen dat ik wil scheiden terwijl dat niet hetgeen is wat ik wil.Lieve hulpeloos al die vragen zijn niet relevant. De enige vraag die relevant is is eigenlijk; waarom wil jij getrouwd zijn met een man die niet met jou getrouwd wil zijn?
zaterdag 26 januari 2008 om 10:22
Inderdaad: niet meer alle dingen voor hem regelen. Weigeren om hem de gelegenheid te bieden om zich als een slappe zak op te stellen.
Jij bent een sterke dame - absoluut niet hulpeloos, zo kom je ook niet over - en jij regelt je eigen zaken prima. Blijf dat doen, maar regel het niet meer voor hem.
Dus in geval van die rekening: stuur een mailtje terug dat hij het zelf maar regelt.
Al je vragen zou ik aan hem stellen tijdens de relatietherapie.
Maar waarom wil jij met hem samen blijven? Wat biedt het jou? Ben je bang dat het je wordt aangerekend alsof je gefaald zou hebben wanneer je er een punt achter zet? Waar heb je hem voor nodig? Wat is 'houden van' dan in jouw ogen?
Jij bent een sterke dame - absoluut niet hulpeloos, zo kom je ook niet over - en jij regelt je eigen zaken prima. Blijf dat doen, maar regel het niet meer voor hem.
Dus in geval van die rekening: stuur een mailtje terug dat hij het zelf maar regelt.
Al je vragen zou ik aan hem stellen tijdens de relatietherapie.
Maar waarom wil jij met hem samen blijven? Wat biedt het jou? Ben je bang dat het je wordt aangerekend alsof je gefaald zou hebben wanneer je er een punt achter zet? Waar heb je hem voor nodig? Wat is 'houden van' dan in jouw ogen?
zaterdag 26 januari 2008 om 10:42
Waarom vragen over de ander zijn eigenlijk altijd vragen waar je toch nooit een bevredigend antwoord op krijgt
Je zegt zelf al dat het geen initiatiefrijk persoon is, dan kan je jezelf 10000x vragen waarom hij nu geen initiatieven neemt maar het antwoord kreeg je toen niet en zal je nu ook niet krijgen.
Je kan wel antwoorden krijgen op de waarom vragen die je aan jezelf stelt.
Waarom wil ik bij iemand blijven die niet bij mij wil zijn?
Heel veel succes!!!
Je zegt zelf al dat het geen initiatiefrijk persoon is, dan kan je jezelf 10000x vragen waarom hij nu geen initiatieven neemt maar het antwoord kreeg je toen niet en zal je nu ook niet krijgen.
Je kan wel antwoorden krijgen op de waarom vragen die je aan jezelf stelt.
Waarom wil ik bij iemand blijven die niet bij mij wil zijn?
Heel veel succes!!!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 26 januari 2008 om 12:36
Hulpeloos,
Zal je een verhaal vertellen (echt gebeurd!),
Hij is verlieft op een ander, maar heeft al 19 jaar relatie.
Hij koopt met zijn vrouw nog een andere woning (terwijl hij al gevoelens voor ander heeft, tevens worden deze gevoelens beantwoord!).
Hij zegt op een gegeven moment tegen een goede vriendin van vrouw, ik zie het niet meer zitten (vertelt aan deze vriendin niet dat hij gevoelens voor een ander heeft, maar vertelt ongeveer hetzelfde als jouw man nu doet).
Hij vertelt dit wel aan vriendin, met de hoop dat zij dit verhaal aan zijn vrouw verteld, MAAR DEZE VRIENDIN TRAPT DAAR NIET IN.
De dag erna gaat hij met zijn vrouw, nieuwe meubels uitzoeken voor het nieuwe huis.
Door het onderbuik gevoel (vrouwelijke intuitie), heeft vrouw wat door, confronteerd man, man ontkend. Uiteindelijk komt het toch uit. Vrouw zegt ermee te willen stoppen (lees scheiden). Man zegt: Je gaat toch niet zomaar een huwelijk van 19 jaar verbreken ??!! (terwijl hij dus een ander heeft !!!).
Uiteindelijk heeft vrouw de scheiding aangevraagd.
Hij vertelt aan iedereen dat hij een ander had en niet meer met haar verder wilde. Nu 4 jaar later heeft hij spijt, heeft nog contact met ex-vrouw en zegt nu: ja jij wilde scheiden ik niet !!!!
Komt niet meer goed hoor. Maar, dit is dus wat ik bedoel, jouw man heeft tussen de regels door allang gezegd wat hij wil. Alleen jij pikt het niet op.
Of misschien doe je dat wel, maar wil je echt van hem horen. IK BEN JE ZAT IK WIL NIET MET JE VERDER IK WIL SCHEIDEN.
Ben bang dat je daar bij deze man heel lang op zal moeten wachten.
Gewoonweg omdat hij je niet nog meer wil kwetsen!
Maar vraag je nu eens af, HOE DUIDELIJK HIJ NU EIGENLIJK NOG MOET ZIJN.
Zal je een verhaal vertellen (echt gebeurd!),
Hij is verlieft op een ander, maar heeft al 19 jaar relatie.
Hij koopt met zijn vrouw nog een andere woning (terwijl hij al gevoelens voor ander heeft, tevens worden deze gevoelens beantwoord!).
Hij zegt op een gegeven moment tegen een goede vriendin van vrouw, ik zie het niet meer zitten (vertelt aan deze vriendin niet dat hij gevoelens voor een ander heeft, maar vertelt ongeveer hetzelfde als jouw man nu doet).
Hij vertelt dit wel aan vriendin, met de hoop dat zij dit verhaal aan zijn vrouw verteld, MAAR DEZE VRIENDIN TRAPT DAAR NIET IN.
De dag erna gaat hij met zijn vrouw, nieuwe meubels uitzoeken voor het nieuwe huis.
Door het onderbuik gevoel (vrouwelijke intuitie), heeft vrouw wat door, confronteerd man, man ontkend. Uiteindelijk komt het toch uit. Vrouw zegt ermee te willen stoppen (lees scheiden). Man zegt: Je gaat toch niet zomaar een huwelijk van 19 jaar verbreken ??!! (terwijl hij dus een ander heeft !!!).
Uiteindelijk heeft vrouw de scheiding aangevraagd.
Hij vertelt aan iedereen dat hij een ander had en niet meer met haar verder wilde. Nu 4 jaar later heeft hij spijt, heeft nog contact met ex-vrouw en zegt nu: ja jij wilde scheiden ik niet !!!!
Komt niet meer goed hoor. Maar, dit is dus wat ik bedoel, jouw man heeft tussen de regels door allang gezegd wat hij wil. Alleen jij pikt het niet op.
Of misschien doe je dat wel, maar wil je echt van hem horen. IK BEN JE ZAT IK WIL NIET MET JE VERDER IK WIL SCHEIDEN.
Ben bang dat je daar bij deze man heel lang op zal moeten wachten.
Gewoonweg omdat hij je niet nog meer wil kwetsen!
Maar vraag je nu eens af, HOE DUIDELIJK HIJ NU EIGENLIJK NOG MOET ZIJN.
zaterdag 26 januari 2008 om 12:49
Hulpeloos, hoe hij op sommige situaties reageert, noemen ze negatieve macht. En in het met elkaar omgaan gebruikt hij vaak die methode. Dus dan helpen goede argumenten niet, of als je ergens druk op zet.
Daarnaast stelt hij zich passief op, wat redelijk in een lijn ligt met het gebruik van negatieve macht. Ook creeert hij een wereld voor zichzelf, waarin hij redelijk overeind blijft. En hij zich dus tegen jouw moet afzetten. Dat leidt dus toch zijn versie van de waarheid. Die waarheid komt waarschijnlijk steeds verder van de werkelijkheid te staan, als hij die moet verdedigen, of keer op keer vertellen. Totdat hij feiten onjuist gaat weergeven. Het vervelende is dat jij meestal een hoofdrol speelt, en dus steeds zwarter wordt weergegeven.
Onder zulke druk in een relatie kan ook het sexleven leiden, wat weer een impuls kan zijn om de bloemetjes buiten te gaan zetten. Nieuwe kleren kopen, uitgaan, enz. Mannen graag dat je het meisje bent van nu 17 jaar geleden. Maar zowel geestelijk als fysiek ben je verandert, en hij is niet genoeg meeverandert en gegroeit.
Daardoor kan het dus, dat hij niet meer weet of kan. Dat wil niet zeggen dat al zijn gevoelens voor je weg zijn, die staan vast op waakvlam stand, zoals bij een geiser. En hij voelt zich ook vast schuldig, zodat hij bv het etentje weer snel regelt.
Kortom, hij zit flink in de knoop met zichzelf, en je kunt hem er niet uittrekken. Het enige wat je kunt doen, is om een gedeelte van de druk weg te halen, waardoor hij in de knoop zit.
Die rekening zou ik niet betalen, want dat handhaaft alleen maar de status quo die je niet wilt hebben, problemen voor hem oplossen. De scheiding zou ik voorlopig ook niet regelen, hij stuurt erop aan, dus het is zijn probleem. Schrijf hem gewoon een mailtje terug, dat je nog steeds van hem houdt, maar dat je stopt met zijn problemen op te lossen.
Hij maakt het nu erg bont, en er is alle reden, dat je nu wilt gaan scheiden, maar als je van hem houdt, is het ook een goede keuze om ervoor te vechten. Daar is niks mis mee. Probeer alleen niet voor hem te handelen en te denken. Als hij jouw zwart maakt, vertel hem dan dat je dat respectloos vindt. Als hij wilt dat jij zijn rekeningen betaalt, zeg hem dan, dat hij zelf de gevolgen moet dragen voor de keuzes die hij maakt, dus dat hij dat zelf regelt.
Welke keuze je ook maakt, blijven vechten of scheiden, ze verdienen allebei respect. Groetjes kreeft
Daarnaast stelt hij zich passief op, wat redelijk in een lijn ligt met het gebruik van negatieve macht. Ook creeert hij een wereld voor zichzelf, waarin hij redelijk overeind blijft. En hij zich dus tegen jouw moet afzetten. Dat leidt dus toch zijn versie van de waarheid. Die waarheid komt waarschijnlijk steeds verder van de werkelijkheid te staan, als hij die moet verdedigen, of keer op keer vertellen. Totdat hij feiten onjuist gaat weergeven. Het vervelende is dat jij meestal een hoofdrol speelt, en dus steeds zwarter wordt weergegeven.
Onder zulke druk in een relatie kan ook het sexleven leiden, wat weer een impuls kan zijn om de bloemetjes buiten te gaan zetten. Nieuwe kleren kopen, uitgaan, enz. Mannen graag dat je het meisje bent van nu 17 jaar geleden. Maar zowel geestelijk als fysiek ben je verandert, en hij is niet genoeg meeverandert en gegroeit.
Daardoor kan het dus, dat hij niet meer weet of kan. Dat wil niet zeggen dat al zijn gevoelens voor je weg zijn, die staan vast op waakvlam stand, zoals bij een geiser. En hij voelt zich ook vast schuldig, zodat hij bv het etentje weer snel regelt.
Kortom, hij zit flink in de knoop met zichzelf, en je kunt hem er niet uittrekken. Het enige wat je kunt doen, is om een gedeelte van de druk weg te halen, waardoor hij in de knoop zit.
Die rekening zou ik niet betalen, want dat handhaaft alleen maar de status quo die je niet wilt hebben, problemen voor hem oplossen. De scheiding zou ik voorlopig ook niet regelen, hij stuurt erop aan, dus het is zijn probleem. Schrijf hem gewoon een mailtje terug, dat je nog steeds van hem houdt, maar dat je stopt met zijn problemen op te lossen.
Hij maakt het nu erg bont, en er is alle reden, dat je nu wilt gaan scheiden, maar als je van hem houdt, is het ook een goede keuze om ervoor te vechten. Daar is niks mis mee. Probeer alleen niet voor hem te handelen en te denken. Als hij jouw zwart maakt, vertel hem dan dat je dat respectloos vindt. Als hij wilt dat jij zijn rekeningen betaalt, zeg hem dan, dat hij zelf de gevolgen moet dragen voor de keuzes die hij maakt, dus dat hij dat zelf regelt.
Welke keuze je ook maakt, blijven vechten of scheiden, ze verdienen allebei respect. Groetjes kreeft
zaterdag 26 januari 2008 om 14:23
Ik heb net een mailtje gestuurd met het verzoek om inderdaad zelf die rekening maar te betalen, heb nog maar wel even de codes meegestuurd zodat hij daar dan weer niet om hoeft te vragen en het in het vervolg zelf kan doen (vrees dat het alleen niet gaat lukken omdat ik zo'n vermoeden heb dat hij de inlogcode niet meer weet, maar ja daar heeft hij niet om gevraagd dus dat moet hij dan maar zelf uitzoeken. Heb ik hem een half jaar geleden gegeven en als hij die nergens opschrijft is dat zijn probleem)
Ik gan vandaag maar eens uitgebreid aandacht aan mezelf besteden, shoppen, kapper, lekker eten koken, filmpje huren en het voor mezelf gezellig maken in mijn eigen huis, heb nog even geen behoefte om dit buitenshuis te zoeken.
Ga morgen naar mijn zus, proefinpakken voor de wintersport, want wordt waarschijnlijk toch wel erg passen en meten met 3 personen in een 206 dus ben benieuwd hoe dat wordt. Nog 1 week en dan kan ik even helemaal nergens aan denken behalve zo veel mogelijk kilometers skieen.
Al is het niet echt alleen want we zouden het doen ter ere van 40 jarig huwelijk van mijn ouders dus ik ben met mijn ouders, zus en d'r vriend maar ben in ieder geval even weg van deze situatie.
Heb volgende week ook genoeg dingen op het werk te doen om me daar mee bezig te houden dus daar ga ik me nu maar even op focussen.
En dan zien we donderdag wel hoe het gaat bij die therapeut, wellicht dat die nog wat zinnigs kan zeggen waardoor hij of ik definitief het licht zien en anders ga ik na de wintersport mijn eigen weg.
Ga ik alvast zorgen dat ik mijn zaakjes financieel af ga splitsen van dat van hem, je moet toch voorbereid zijn op de toekomst die komen gaat. Wat hij dan voor zichzelf gaat regelen zoekt hij maar uit.
Hij neemt de tijd maar om tot bezinning te komen en zo niet dan is de echtscheidingsprocedure over een maand snel genoeg opgestart.
Komt die bezinning er niet dan heeft het geen zin voor mij om te vechten voor hem.
Ik gan vandaag maar eens uitgebreid aandacht aan mezelf besteden, shoppen, kapper, lekker eten koken, filmpje huren en het voor mezelf gezellig maken in mijn eigen huis, heb nog even geen behoefte om dit buitenshuis te zoeken.
Ga morgen naar mijn zus, proefinpakken voor de wintersport, want wordt waarschijnlijk toch wel erg passen en meten met 3 personen in een 206 dus ben benieuwd hoe dat wordt. Nog 1 week en dan kan ik even helemaal nergens aan denken behalve zo veel mogelijk kilometers skieen.
Al is het niet echt alleen want we zouden het doen ter ere van 40 jarig huwelijk van mijn ouders dus ik ben met mijn ouders, zus en d'r vriend maar ben in ieder geval even weg van deze situatie.
Heb volgende week ook genoeg dingen op het werk te doen om me daar mee bezig te houden dus daar ga ik me nu maar even op focussen.
En dan zien we donderdag wel hoe het gaat bij die therapeut, wellicht dat die nog wat zinnigs kan zeggen waardoor hij of ik definitief het licht zien en anders ga ik na de wintersport mijn eigen weg.
Ga ik alvast zorgen dat ik mijn zaakjes financieel af ga splitsen van dat van hem, je moet toch voorbereid zijn op de toekomst die komen gaat. Wat hij dan voor zichzelf gaat regelen zoekt hij maar uit.
Hij neemt de tijd maar om tot bezinning te komen en zo niet dan is de echtscheidingsprocedure over een maand snel genoeg opgestart.
Komt die bezinning er niet dan heeft het geen zin voor mij om te vechten voor hem.
maandag 28 januari 2008 om 10:49
Ben het hele weekend bezig geweest maar vanochtend treft het je dan toch weer als een mokerslag als hij er niet is. Hij heeft gisteren ook nog even naar mij zus gebeld om daar ook nog een keer langs te gaan. Ze heeft 1,5 uur met hem aan de lijn gezeten en ze geeft ook aan dat hij er nog niet achter is wat hij nu wil en dat hij nog steeds het idee heeft wat over het hoofd te zien. Iets wat hij al vanaf het begin af aan ook steeds tegen mij heeft gezegd.
Het enige wat er dan steeds maar weer bij me opkomt is zijn eigen rol in het geheel. Het makkelijkste is om alle schuld bij mij neer te leggen maar hij heeft zich laten verzorgen en zich daar jaren lang prettig bij gevoeld, als hij dat niet meer wil dan moet hij dat aangeven. Als hij niets aangeeft ga ik ervan uit dat het goed is en dus draait alles weer om communicatie maar communiceren kunnen we leren daar zet je geen huwelijk voor op het spel.
Hij gaf ook bij haar aan bang te zijn om het nog een keer te proberen omdat hij geen garantie heeft dat het dan wel goedkomt maar garanties heb je niet in het leven alleen vind ik dat je bij twijfel moet vechten om er samen uit te komen en niet de weg van de minste weerstand moet kiezen door je er bij neer te leggen. Als je geen twijfel meer hebt maar weet wat je wil dan is het inderdaad einde verhaal en zal ik me daar ook bij neerleggen maar bij twijfel kan/wil ik dat niet.
Maar als je niets zegt wordt alles alleen maar steeds groter en maak je uiteindelijk alles kapot. Dat zie ik nu al bij mezelf. Het liefst wil ik hem opbellen om dit tegen hem te zeggen maar aan de andere kant realiseer ik me ook dat hij zelf tot deze ontdekking zal moeten komen.
Zij heeft ook nog aangegeven dat hij er door er niet over te praten van een mug een olifant heeft gemaakt en dat het dan heel moeilijk wordt om die olifant weer in de juiste proporties terug te brengen. Ze heeft hem ook aangeraden om vanaf nu eens een paar dagen alleen nog maar aan de leuke dingen te denken die we samen hebben gedaan en terug te gaan naar de basis waarom hij destijds verliefd op me is geworden.
Hij is namelijk voor mij nog steeds die kanjer, met die makkelijke manier van leven, het snel contact leggen met mensen die ondanks dat hij ouder wordt nog steeds als een klein kind kan genieten van iets kleins iets wat mij niet meer lukt omdat ik altijd in mijn achterhoofd hou wat andere mensen denken
Het enige wat er dan steeds maar weer bij me opkomt is zijn eigen rol in het geheel. Het makkelijkste is om alle schuld bij mij neer te leggen maar hij heeft zich laten verzorgen en zich daar jaren lang prettig bij gevoeld, als hij dat niet meer wil dan moet hij dat aangeven. Als hij niets aangeeft ga ik ervan uit dat het goed is en dus draait alles weer om communicatie maar communiceren kunnen we leren daar zet je geen huwelijk voor op het spel.
Hij gaf ook bij haar aan bang te zijn om het nog een keer te proberen omdat hij geen garantie heeft dat het dan wel goedkomt maar garanties heb je niet in het leven alleen vind ik dat je bij twijfel moet vechten om er samen uit te komen en niet de weg van de minste weerstand moet kiezen door je er bij neer te leggen. Als je geen twijfel meer hebt maar weet wat je wil dan is het inderdaad einde verhaal en zal ik me daar ook bij neerleggen maar bij twijfel kan/wil ik dat niet.
Maar als je niets zegt wordt alles alleen maar steeds groter en maak je uiteindelijk alles kapot. Dat zie ik nu al bij mezelf. Het liefst wil ik hem opbellen om dit tegen hem te zeggen maar aan de andere kant realiseer ik me ook dat hij zelf tot deze ontdekking zal moeten komen.
Zij heeft ook nog aangegeven dat hij er door er niet over te praten van een mug een olifant heeft gemaakt en dat het dan heel moeilijk wordt om die olifant weer in de juiste proporties terug te brengen. Ze heeft hem ook aangeraden om vanaf nu eens een paar dagen alleen nog maar aan de leuke dingen te denken die we samen hebben gedaan en terug te gaan naar de basis waarom hij destijds verliefd op me is geworden.
Hij is namelijk voor mij nog steeds die kanjer, met die makkelijke manier van leven, het snel contact leggen met mensen die ondanks dat hij ouder wordt nog steeds als een klein kind kan genieten van iets kleins iets wat mij niet meer lukt omdat ik altijd in mijn achterhoofd hou wat andere mensen denken
maandag 28 januari 2008 om 11:45
Hulpeloos, volgens mij maak je hier een scherpe analyse. De communicatie is niet goed, en dat valt te leren. Hij moet wel willen meewerken.
Mogelijk mist er nog iets in je analyse, vaak speelt er nog iets meer mee bij hem, wat de problemen verergerd. Vermoeidheid, verliefdheid op collega, stress, onvrede over de sex, etc. Ik heb het idee dat hij niet het achterste van zijn tong laat zien.
Groetjes kreeft
Mogelijk mist er nog iets in je analyse, vaak speelt er nog iets meer mee bij hem, wat de problemen verergerd. Vermoeidheid, verliefdheid op collega, stress, onvrede over de sex, etc. Ik heb het idee dat hij niet het achterste van zijn tong laat zien.
Groetjes kreeft
maandag 28 januari 2008 om 12:58
Hij gaf ook bij haar aan bang te zijn om het nog een keer te proberen omdat hij geen garantie heeft dat het dan wel goedkomt maar garanties heb je niet in het leven alleen vind ik dat je bij twijfel moet vechten om er samen uit te komen en niet de weg van de minste weerstand moet kiezen door je er bij neer te leggen. Als je geen twijfel meer hebt maar weet wat je wil dan is het inderdaad einde verhaal en zal ik me daar ook bij neerleggen maar bij twijfel kan/wil ik dat niet.
Jij zegt dat je je niet wilt neerleggen zolang hij twijfelt, maar ik denk dat hij juist twijfelt omdat hij alle ruimte heeft om te twijfelen. Hij wil niet meer met je verder en hij wil het ook niet opnieuw proberen omdat hij geen "garanties" heeft. Volgens mij heeft hij diep in zijn hart allang een keuze gemaakt en probeert hij nu om met schone handen de zaken af te ronden. Wat doet dit nou met jouw zelfrespect? Je voelde je goed dit weekend en nu zit je door dit bericht weer in de piepzak, die man heeft je volledig in de tang
Jij zegt dat je je niet wilt neerleggen zolang hij twijfelt, maar ik denk dat hij juist twijfelt omdat hij alle ruimte heeft om te twijfelen. Hij wil niet meer met je verder en hij wil het ook niet opnieuw proberen omdat hij geen "garanties" heeft. Volgens mij heeft hij diep in zijn hart allang een keuze gemaakt en probeert hij nu om met schone handen de zaken af te ronden. Wat doet dit nou met jouw zelfrespect? Je voelde je goed dit weekend en nu zit je door dit bericht weer in de piepzak, die man heeft je volledig in de tang
maandag 28 januari 2008 om 13:38
Het is niet zozeer dat ik twijfel aan mijn zelfrespect als wel of mijn manier van leven ook niet anders zou moeten. Ik ben van huis uit opgevoed met het principe een afspraak is een afspraak en daar hou je je ook aan dat in combinatie met zwart/wit denken ben ik dus iemand geworden die snel klaar staat met zijn mening en alleen met goede argumenten te overtuigen is van het tegenovergestelde. Om dat te kunnen moet je dus ook kennis vergaren en ik ben dus iemand die als ik iets niet weet het uit ga zoeken totdat ik wel een antwoord heb gevonden, in plaats van wat ik bij veel collega's zie ik weet het niet, ga maar voor de makkelijke oplossing en niet de beste oplossing.
Ik merk ook in mijn werk dat afspraak=afspraak voor bijna niemand meer iets betekent, men vergeet heel snel dingen die zijn toegezegd, had daar vanochtend weer een mooi voorbeeld van bij ons op het werk en dan wordt er wel gezegd dat ik gelijk heb, maar dat wist ik al, waarom is het niet gebeurt terwijl we het wel afgesproken hebben. Ach ja, vergeten.
In mijn ogen is dat dus zo'n slap excuus.
Doordat ik dingen uitzoek, kan ik dus heel stellig dingen zeggen en dat is iets wat bedreigend op mensen over kan komen. Ik ben ook typisch een persoon die recht op zijn doel af gaat en niet met een omweg zijn doel probeert te bereiken (terwijl ik zie dat dat soms best wel betere resultaten oplevert, alleen ik heb geen idee hoe ik dat aan zou moeten aanpakken en dus komt het niet natuurlijk over). Slijmen is ook iets wat ik nooit heb gekund.
Een huwelijkscrisis zoals dit zet je dus wel degelijk weer aan het denken en met beiden benen op de grond.
Ik heb alleen voor mezelf zoiets dat het op zich geen slechte eigenschappen zijn maar dat het wellicht voor de mensen in mijn omgeving een stuk prettiger zou kunnen zijn als ik die eigenschappen wat afzwak waardoor ik wellicht minder superieur over kom als dat nu vrees ik het geval is en geloof me dit is een proces waar ik al lang mee bezig ben en wat op zich al veel minder is geworden dan toen ik 20 was en ik denk dat hij daar een hele grote rol in heeft gespeeld.
Dus ik verlies mijn zelfrespect niet maar hou me nu wel een spiegel voor, wellicht dat het voor dit huwelijk niet meer helpt maar wel voor een volgende relatie.
Ik merk ook in mijn werk dat afspraak=afspraak voor bijna niemand meer iets betekent, men vergeet heel snel dingen die zijn toegezegd, had daar vanochtend weer een mooi voorbeeld van bij ons op het werk en dan wordt er wel gezegd dat ik gelijk heb, maar dat wist ik al, waarom is het niet gebeurt terwijl we het wel afgesproken hebben. Ach ja, vergeten.
In mijn ogen is dat dus zo'n slap excuus.
Doordat ik dingen uitzoek, kan ik dus heel stellig dingen zeggen en dat is iets wat bedreigend op mensen over kan komen. Ik ben ook typisch een persoon die recht op zijn doel af gaat en niet met een omweg zijn doel probeert te bereiken (terwijl ik zie dat dat soms best wel betere resultaten oplevert, alleen ik heb geen idee hoe ik dat aan zou moeten aanpakken en dus komt het niet natuurlijk over). Slijmen is ook iets wat ik nooit heb gekund.
Een huwelijkscrisis zoals dit zet je dus wel degelijk weer aan het denken en met beiden benen op de grond.
Ik heb alleen voor mezelf zoiets dat het op zich geen slechte eigenschappen zijn maar dat het wellicht voor de mensen in mijn omgeving een stuk prettiger zou kunnen zijn als ik die eigenschappen wat afzwak waardoor ik wellicht minder superieur over kom als dat nu vrees ik het geval is en geloof me dit is een proces waar ik al lang mee bezig ben en wat op zich al veel minder is geworden dan toen ik 20 was en ik denk dat hij daar een hele grote rol in heeft gespeeld.
Dus ik verlies mijn zelfrespect niet maar hou me nu wel een spiegel voor, wellicht dat het voor dit huwelijk niet meer helpt maar wel voor een volgende relatie.
maandag 28 januari 2008 om 19:04
lieve hulpeloos, ik heb net gelezen wat jij en alle anderen hier hebben geschreven en het volgende is mij opgevallen. Het komt op mij over als dat jij en je man niet bepaald een gelijkwaardige relatie hebben. Jij de sterke vrouw die alles regelt voor haarzelf en de mensen om haar heen, hij de eeuwige jongen die relaxed door het leven gaat en weet dat alles wel door jou wordt geregeld. Nu wordt hij bijna 40 en komt de realisatie dat hij niet eeuwig jongetje kan blijven of wil zijn, maar hey daar is zijn vrouw (jij dus) die altijd alles regelt en hoe ga het dan zelf doen?! Ook het voorbeeld dat je geeft over de bankrekening: jij geeft hem `toestemming`om het zelf te gaan doen. Het lijkt wel een soort ouder-kindrelatie en probeert hij zich daar tegen af te zetten alleen weet hij niet zo goed hoe hij dat moet doen.
Het is niet mijn bedoeling om alle schuld nu bij jou te leggen, begrijp me ajb niet verkeerd. Ik denk dat jullie beiden verantwoordelijk zijn voor de manier waarop jullie relatie zich ontwikkeld heeft en helaas heb ik geen oplossing hiervoor. Misschien zou het goed zijn als hij een tijd alleen gaat wonen zodat hij leert om voor zichzelf te zorgen zodat jullie misschien op termijn een gelijkwaardige relatie kunnen hebben waar jullie je allebei goed in voelen.
Het is niet mijn bedoeling om alle schuld nu bij jou te leggen, begrijp me ajb niet verkeerd. Ik denk dat jullie beiden verantwoordelijk zijn voor de manier waarop jullie relatie zich ontwikkeld heeft en helaas heb ik geen oplossing hiervoor. Misschien zou het goed zijn als hij een tijd alleen gaat wonen zodat hij leert om voor zichzelf te zorgen zodat jullie misschien op termijn een gelijkwaardige relatie kunnen hebben waar jullie je allebei goed in voelen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 28 januari 2008 om 21:37
Rosanne,
Ik denk dat je voor een deel wel gelijk heb met het niet hebben van een gelijkwaardige relatie. Dat ben ik me de afgelopen dagen/weken ook wel gaan realiseren alleen zoals iemand op mijn werk al zei, je blijft heel lang hangen in een patroon en uit angst voor wat er komen gaat blijf je hangen in dat patroon. Daar hebben we ons allebei prettig bij gevoeld tot nu toe. Ook ik heb regelmatig tegen hem gezegd dat ik het fijn zou vinden als hij eens een keer volwassen zou worden dus onbewust heb ik ook geweten dat onze relatie niet gelijkwaardig was.
Ik ben iemand die dingen graag geregeld wil hebben en ver van te voren zodat ik weet wat er komen gaat, hij wil alles het liefst pas op het allerlaatste moment regelen. Daardoor heb ik dus de dingen al geregeld omdat ik niet kan/wil wachten op het laatste moment omdat ik bang ben dat het dan niet geregeld wordt.
Als ik dus dingen op zijn beloop laat en we daar geen duidelijke afspraken over maak weet hij dus niet dat ik dingen van hem verwacht, terwijl ik door iets niet te doen ervan uit ga dat hij dan weet wat hij moet doen.
Aan mij werd ook de vraag gesteld, even vooropgesteld dat we nu geen probleem zouden hebben, hoe ik het zou vinden als hij morgen tegen me zou zeggen, pak je spullen we gaan twee weken met vakantie je ziet wel waar naar toe. Zou ik dan zonder problemen mijn spullen inpakken en erop vertrouwen dat het allemaal geregeld was en eigenlijk zei ik zonder aarzeling ja als ik maar zelf even mijn paspoort en pinpas kan pakken.
Waarmee dus gelijk aangegeven werd dat ik dus nooit de volledige controle over mijn leven aan iemand anders zou kunnen/willen overlaten.
Hoeft op zich geen enkel probleem te zijn als je daar maar met elkaar over communiceert.
Als hij vindt dat de dingen teveel geregeld worden dan moet hij dat zeggen, of actie ondernemen om de dingen zelf te regelen daarvoor hoeft hij niet apart te gaan wonen want dan leer je nog niet communiceren en bouw je dus geen gelijkwaardige relatie op het enige dat je daarvan leert is de praktische zaak van het leven en ik wil echt niet zover gaan dat hij nou helemaal niet weet hoe dat werkt, hij kan heus wel voor zichzelf zorgen, wellicht niet op de manier zoals ik het zou doen maar wie kan dat wel voor iemand zeggen, iedereen doe het het liefst op zijn eigen manier alleen in een relatie zal je moeten zoeken naar een manier die je alletwee ligt.
Grote vraag blijft voor mij nog steeds kunnen we hier samen nog uitkomen en zolang hij niet overduidelijk zegt NEE, dat wil ik niet ik wil alleen verder blijf ik wellicht Meds, tegen beter in toch hoop houden.
Ik denk dat je voor een deel wel gelijk heb met het niet hebben van een gelijkwaardige relatie. Dat ben ik me de afgelopen dagen/weken ook wel gaan realiseren alleen zoals iemand op mijn werk al zei, je blijft heel lang hangen in een patroon en uit angst voor wat er komen gaat blijf je hangen in dat patroon. Daar hebben we ons allebei prettig bij gevoeld tot nu toe. Ook ik heb regelmatig tegen hem gezegd dat ik het fijn zou vinden als hij eens een keer volwassen zou worden dus onbewust heb ik ook geweten dat onze relatie niet gelijkwaardig was.
Ik ben iemand die dingen graag geregeld wil hebben en ver van te voren zodat ik weet wat er komen gaat, hij wil alles het liefst pas op het allerlaatste moment regelen. Daardoor heb ik dus de dingen al geregeld omdat ik niet kan/wil wachten op het laatste moment omdat ik bang ben dat het dan niet geregeld wordt.
Als ik dus dingen op zijn beloop laat en we daar geen duidelijke afspraken over maak weet hij dus niet dat ik dingen van hem verwacht, terwijl ik door iets niet te doen ervan uit ga dat hij dan weet wat hij moet doen.
Aan mij werd ook de vraag gesteld, even vooropgesteld dat we nu geen probleem zouden hebben, hoe ik het zou vinden als hij morgen tegen me zou zeggen, pak je spullen we gaan twee weken met vakantie je ziet wel waar naar toe. Zou ik dan zonder problemen mijn spullen inpakken en erop vertrouwen dat het allemaal geregeld was en eigenlijk zei ik zonder aarzeling ja als ik maar zelf even mijn paspoort en pinpas kan pakken.
Waarmee dus gelijk aangegeven werd dat ik dus nooit de volledige controle over mijn leven aan iemand anders zou kunnen/willen overlaten.
Hoeft op zich geen enkel probleem te zijn als je daar maar met elkaar over communiceert.
Als hij vindt dat de dingen teveel geregeld worden dan moet hij dat zeggen, of actie ondernemen om de dingen zelf te regelen daarvoor hoeft hij niet apart te gaan wonen want dan leer je nog niet communiceren en bouw je dus geen gelijkwaardige relatie op het enige dat je daarvan leert is de praktische zaak van het leven en ik wil echt niet zover gaan dat hij nou helemaal niet weet hoe dat werkt, hij kan heus wel voor zichzelf zorgen, wellicht niet op de manier zoals ik het zou doen maar wie kan dat wel voor iemand zeggen, iedereen doe het het liefst op zijn eigen manier alleen in een relatie zal je moeten zoeken naar een manier die je alletwee ligt.
Grote vraag blijft voor mij nog steeds kunnen we hier samen nog uitkomen en zolang hij niet overduidelijk zegt NEE, dat wil ik niet ik wil alleen verder blijf ik wellicht Meds, tegen beter in toch hoop houden.
maandag 28 januari 2008 om 21:59
Hulpeloos, in nederland zijn ontelbare relaties, waar de vrouw het meeste regelt. En zolang je dat beide prima vindt, is er niks mis mee.
Mijn vrouw regelt ook graag alles van te voren goed, en ik regel het liefst de dingen op het laatste moment. Dus regelt zij het meestal. Dat vindt ze vervelend, en nu hebben we een soort compromis gevonden. Bijvoorbeeld voor de vakanties, regel ik ons "kerst-uitje". Dat is voor haar grotendeels een verrassing. En op die manier vindt ze het helemaal prima.
Dus hang naar perfectionisme, is niet per se verkeerd. Vervelender kan het zijn, als je dezelfde eisen altijd ook aan je omgeving oplegt. Soms is de kunst daar een beetje soepel in te zijn.
Iets wat ik een paar keer heb aangegeven, is dat ik denk dat er meer meespeelt. Heb je daar ook over nagedacht? Of wil je daar liever niet over nadenken. Want meestal komt zo'n crises niet alleen. Want je kunt verbeteren aan de communicatie wat je wilt, maar als de onderliggende factoren niet verbeteren, blijft het lastig.
Het blijft vast energie vretend tot donderdag, en dan is het goed dat je nog hoop hebt, want dat zorgt dat je nu nog wat energie hebt om te vechten.
Groetjes kreeft
Mijn vrouw regelt ook graag alles van te voren goed, en ik regel het liefst de dingen op het laatste moment. Dus regelt zij het meestal. Dat vindt ze vervelend, en nu hebben we een soort compromis gevonden. Bijvoorbeeld voor de vakanties, regel ik ons "kerst-uitje". Dat is voor haar grotendeels een verrassing. En op die manier vindt ze het helemaal prima.
Dus hang naar perfectionisme, is niet per se verkeerd. Vervelender kan het zijn, als je dezelfde eisen altijd ook aan je omgeving oplegt. Soms is de kunst daar een beetje soepel in te zijn.
Iets wat ik een paar keer heb aangegeven, is dat ik denk dat er meer meespeelt. Heb je daar ook over nagedacht? Of wil je daar liever niet over nadenken. Want meestal komt zo'n crises niet alleen. Want je kunt verbeteren aan de communicatie wat je wilt, maar als de onderliggende factoren niet verbeteren, blijft het lastig.
Het blijft vast energie vretend tot donderdag, en dan is het goed dat je nog hoop hebt, want dat zorgt dat je nu nog wat energie hebt om te vechten.
Groetjes kreeft
dinsdag 29 januari 2008 om 12:06
Ik denk nog wel degelijk dat er meer meespeelt maar daar kan ik alleen maar achter komen als hij dat zegt en ik hoop dus dat we dat eruit kunnen krijgen met die relatietherapeut. Een ander, volgens mij niet.
Niet op de juiste plek zitten qua werk, bang zijn om zijn baan te verliezen zou heel goed kunnen.
Seks, heeft heel lang op een erg laag pitje gestaan maar is juist het afgelopen jaar heel goed verbeterd, wellicht nog niet op het niveau dat hij wil, zou kunnen
Maar dat zal hij me dus moeten zeggen, zegt hij dat niet dan houdt het op.
Het blijft zeker energievretend tot donderdag en ik vrees te vrezen dat ik donderdag ook nog geen antwoord heb maar in ieder geval heb ik dan het vooruitzicht van een week wintersport en even geen verantwoordelijkheid op het werk en dat is wel iets waar ik naar uitkijk. Heb nooit een hekel aan mijn werk gehad maar heb nu 's ochtends zo'n probleem met uit bed komen. Zodra ik op het werk ben gaat het wel weer maar zal ook allemaal wel normaal zijn in deze situatie.
Niet op de juiste plek zitten qua werk, bang zijn om zijn baan te verliezen zou heel goed kunnen.
Seks, heeft heel lang op een erg laag pitje gestaan maar is juist het afgelopen jaar heel goed verbeterd, wellicht nog niet op het niveau dat hij wil, zou kunnen
Maar dat zal hij me dus moeten zeggen, zegt hij dat niet dan houdt het op.
Het blijft zeker energievretend tot donderdag en ik vrees te vrezen dat ik donderdag ook nog geen antwoord heb maar in ieder geval heb ik dan het vooruitzicht van een week wintersport en even geen verantwoordelijkheid op het werk en dat is wel iets waar ik naar uitkijk. Heb nooit een hekel aan mijn werk gehad maar heb nu 's ochtends zo'n probleem met uit bed komen. Zodra ik op het werk ben gaat het wel weer maar zal ook allemaal wel normaal zijn in deze situatie.
dinsdag 29 januari 2008 om 12:34
Hulpeloos. Dus 's ochtends stokjes tussen de ogen, haha, dat zal een fraai gezicht zijn! Maar ik denk dat het wel normaal is, dat je extra vermoeid bent. Zet je verwachtingen maar niet te hoog in voor donderdag, want dan kan het ook niet tegenvallen.
Leuk dat je iets hebt om naar uit te kijken, dat helpt altijd om je op de been te houden, en dan kun even lekker bij tanken.
Groetjes kreeft.
Leuk dat je iets hebt om naar uit te kijken, dat helpt altijd om je op de been te houden, en dan kun even lekker bij tanken.
Groetjes kreeft.
dinsdag 29 januari 2008 om 12:48
dinsdag 29 januari 2008 om 17:25
Ja, is gekomen nadat hij heeft gezegd er een probleem mee te hebben.
Weet ook echt wel wat de oorzaak is en hoe slecht het excuus ook klinkt het was wel gewoon de werkdruk (bij mij dan) continu blijven malen of je niets iets vergeten bent op het werk en als je dan weer seks hebt weet je ook gelijk weer wat je mist en besef je dat het de ultieme mate van ontspanning is en waarom heb je dat zo laten versloffen voor zoiets als werk.
Werk hoort niet je hele leven te beheersen, daar was ik in december al achter gekomen en ben toen ook bewust gaan minderen maar nu is het weer zo makkelijk om veel te gaan werken er wacht toch niemand op je als je thuiskomt.
Weet ook echt wel wat de oorzaak is en hoe slecht het excuus ook klinkt het was wel gewoon de werkdruk (bij mij dan) continu blijven malen of je niets iets vergeten bent op het werk en als je dan weer seks hebt weet je ook gelijk weer wat je mist en besef je dat het de ultieme mate van ontspanning is en waarom heb je dat zo laten versloffen voor zoiets als werk.
Werk hoort niet je hele leven te beheersen, daar was ik in december al achter gekomen en ben toen ook bewust gaan minderen maar nu is het weer zo makkelijk om veel te gaan werken er wacht toch niemand op je als je thuiskomt.
