afschuwelijke bruiloften en andere partijen

Ik was niet zelf op de bruiloft, maar:



Mijn oud-collega (type: kale kop, gouden ketting en 20 kg te zwaar, fan van Hazes e.d.) is in de volgende kledij getrouwd: Hij droeg een soort trainingspak-jasje dat voor 'colbertje' door moest gaan met foute borduursels erop en gouden knopen. :? Daaronder had hij een soort van synthetisch hemd aan, ook met foute 'kampers'borduursels. Zijn 'pantalon' leek net een aussie-broek.:o



Na de ceremonie zijn ze met z'n allen gaan Chinezen...



Do you get the picture? Ben blij dat ik er niet bij was...

Nee! Nog erger! Ik ga wel even googlen naar een look-a-like trouwpak, heb toch niets beter te doen op de vrijdagmiddag...

Ik heb verschillende bruiloften mee mogen maken toen ik nog in een restaurant werkte, maar eentje spande toch wel de kroon; het waren een man en vrouw van in de 40. Ze kwamen eten met de familie, zo'n 30 man. Stuk voor stuk totaal niet gemanierd. Bruid en bruidegom begonnen bijvoorbeeld al met eten voordat de andere gasten hun bord hadden en ze zaten zo te schrokken dat zij al bijna klaar waren toen iedereen z'n bord had. Bruidegom had wat te diep in het glaasje gekeken en begon een tamelijk genante toespraak, met details die andere gasten en hun kinderen (!) liever niet wilden horen.  Aan het einde van het diner was de bruidegom tamelijk bezopen, ik schat dat hij tijdens het diner bijna twee flessen wijn en zo'n 6 bier heeft gedronken. En toen legde hij bij het afrekenen ook nog iets te joviaal z'n arm om m'n schouder.

Ik heb wel eens een bruidegom zien trouwen in een velours pak. Paars!



Zoiets, maar dan net wat donkerder. Vond ik ook niet zo mooi... Wel leuk dat 't "anders" was, maar eigenlijk precies de plank misgeslagen.

Hi Hi Bianca, je was me voor ! Nou, die bruiloft waar ik het in"hoeveel geld blaba..." over had, was vreselijk omdat mij gevraagd werd de hele dag te fotograferen.( Ik heb het zo aangepast dat het niet herkenbaar is om wie het gaat, situatie e.d.)

Het ging om een kennis waar ik ooit een portretserie van had gemaakt, amateurgeneuzel, maar hij was er blij mee. Al een tijd niet gezien,

kom ik hem en aanstaande in korte tijd ineens een paar keer tegen. (Toeval...)

Dus ze gaan trouwen, goh leuk voor jullie, de tweede keer kom ik hem tegen op mn toenmalige werk waar hij "even' langs kwam (hij is ex-werknemer daar)

en weer aan de praat. Misschien leuk om es wat af te spreken? Ach waarom ook niet, we konden het als collega's altijd goed vinden en ze woonden tegenwoordig in dezelfde stad.

Dus op de borrel bij die twee. Begint ie over die foto's die hij nog steeds zo mooi vind, bla bla slijm. En ja hoor, inderdaad, aanstaande bruid begint

nog net niet plechtig te vragen of ik hun bruiloft wil fotograferen...

Ik sputterde nog wat tegen, "Dat kan ik toch helemaal niet!!", "Ik ben slechts amateur!!"  maar dat wisten ze, maar hij had meer werk van me gezien dan alleen die portretten en ik had ooit gezegd dat ik wel zou willen bijverdienen met fotografie enz. enz. Het leek hun leuk om mij te vragen. Tja, tuurlijk voelde ik me vereerd en een extraatje kon ik wel gebruiken.Doodeng om te doen,stel dat ik het verpruts, maar weigeren was op dat moment ook moeilijk.We maakten duidelijke afspraken en ik heb duidelijk gemaakt wat ik wel en niet kon. Vonden ze allemaal best, het hoefde helemaal geen plechtige foto's te worden enz.Het ging om de sfeer en wat leuke portretten. Dat ik niet de hele dag constant de hele familie hoefde te fotograferen , tante Bep met advocaatje en Truus met de bloemen en ome Piet die bij Greet op schoot kruipt, dat soort dingen hoefde ik me NIET mee bezig te houden, (geen enkele bruidsfotograaf die dat in zn hoofd haalt) Wel leuk als ik er de hele dag bij zou zijn, en ik kreeg alle kosten vergoed en wat extra. Oh Oh Oh wat ben ik er ingestonken....

Ik ben geen goede onderhandelaar blijkt wel. Ik vertrouwde er op dat "het wel goed zou komen" met gemaakte kosten e.d. Ze nodigden me nog es uit om te komen eten de dag erna.

Ze vroeg of het me niet leuk leek ook bij het vrijgezellenfeestje te zijn. "Dat is toch eigenlijk alleen voor beste vriendinnen en zussen en zO?"" Ja, maar

leuk als jij ook komt, kunnen we nog wat dingen bespreken over hoe het gaat die dag en zo.."  Wist ik veel, het zou om een etentje gaan, meer niet.(oei, tuurlijk niet, daar zit natuurlijk een hele avond verrassingen aan vast die door de deelnemers betaald moeten worden!)

Word ik gebeld door de ceremoniemeester. Ja, ik kom ook, (stom om niet te vragen wat de bedoeling was )twee dagen later belt ze weer: de kosten voor de workshops (??!) bedragen 80 euro, het etentje wat je er zelf besteld. Vooruit te betalen graag." Ho wacht es even, ik kom wel alleen naar het etentje..." ".hè dat meen je niet , die en die komen ook al niet, zo sneu voor K. boehoehoe."  En dus ging schuimspekkie die het niet over haar hart kon verkrijgen het vrijgezellenfeestje van iemand waar ze verder NIKS mee heeft, te verpesten  vrolijk mee sushi's rollen en fu..ing  porcelein beschilderen. Ondertussen moeders en zus en zo, die dachten dat ik een ECHTE bruidsfotograaf was en VRIENDIN van K. Had ze heel leuk verteld dus. Zat ze met een rood hoofd dr kopje te schilderen toen ik uitlegde dat ik dat dus NIET ben. Maar de verwachtingen waren al gewekt. En de teleurstelling en zorgen bij moeder van de bruid ook. Die heeft me nog net niet bezworen mn kop er af te hakken als ik het zou verprutsen . Ik kon toch zeker wel een mooi bruidsportret maken???? Wat moest de familie wel niet denken maar ja ECHTE fotografen zijn ook zoooo duur tegenwoordig...

Ding dong ..., eindelijk drong het tot me door. Ik was slechts een "kostenbesparing" . Ze waren wel zo stom geweest niet toe te willen geven aan familie dat ze geen echte fotograaf konden betalen. En ik kon de boel redden door ze gerust te stelln dat het met de foto's wel goed zou komen.



En oh wat was ik naief geweest te zeggen dat ik het wel zou doen, nog vereerd ook...

En hetzelfde met dat feestje (sushi..jekkes) hoe meer deelnemers hoe goedkoper... inderdaad leuk voor ze dat ik kwam.Tijdens het etentje werd door bruidje en moeder en zus ook uitgebreid besproken dat gasten ABSOLUUT niet in spijker mochten komen enz. Gezellig was het.



Maar terug kon niet meer, de dag was al gauw . Ik had al toegezegd en moest er maar voor gaan ook.

De GROTE DAG kwam eraan. Schuimspekkie toch maar in het nieuw, want ik zou er de hele dag zijn en tja,  verontwaardigde afkeurende blikken leek me niet echt leuk. Genoeg film voor de zwart-wit foto's nog maar wat extra film, genoeg batterijen, extra camera voor het geval dat, en nog een digitale mee.

De bruid was s'morgens nogal sacherijnig. "Spanning, spanning!" Moeders riep het de hele tijd als bruid de kapster een sneer gaf en riep waarom ik nog geen foto had gemaakt van dit en dat. Van zus in pyama tot alle make-up troep op tafel. Snel opschieten, de koets kwam zo, niet eens tijd om effe een bakkie te doen want daar kwam die en die binnen, moesten ook op de foto enz. Hectische toestand...en dat zonder te roken en koffie grr.



De afspraken die we hadden gemaakt dat ik alleen de hoogtepunten en een portretserie zou maken kon ik vergeten want " vaders was zn camera vergeten en er zou wel iemand zijn die ook foto's maakt maar ja dan missen ze de helft"  en aangezien ik overal bij was werd er constant aan mn kop gezeurd dat ik "snel een foto moest maken" . Dus ook tante Truus en ome Gerit en consorten wisten me al snel te vinden. Zat ik eindelijk

na de koetsrit een broodje te eten, kijk oma zit al aan de taart "Foto!!!!Neefje zn broek zakt af, Foto!!! Tante Greet praat met nichtje die ze lang niet gezien had Foto!!!Foto!!! Foto!!!!!

Gierend gek werd ik ervan en bekaf en de ceremonie moest nog komen....

En maar blijven lachen, ik kon toch niet laten blijken dat ik die hele familie acute diarree toewenste.



De ceremonie...ratataratata...ik moest hier staan, nee daar, nee, toch maar hier,  stond ik weer voor oma dr neus, dan maar zelf rondlopen, hoe krijg ik alles voor elkaar! Het zweet gutste over mn rug, en shit wacht nou heel even tot mn flits is opgeladen, ai...maar het lukte, alles stond er goed op.

Ha even zitten, godzijdank geen hakken aan. Waar blijf je nou!?

De felecitaties!!!!



(ik stop even)

Ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat, schuimspekkie...

Heerlijk zulke verhalen! :D

Tja bruiloften en partijen in mijn familie staan altijd garant voor veel drank. Al mijn ooms verlaten laveloos de bruiloft al dan niet ondersteund door dronken neven en nichten.

Laatst had mijn oom zich weer tegoed gedaan aan de nodige jenevers. Tante zou terugrijden, maar was zo boos op oom's drinkgedrag dat zij ook maar aan sherry ging. Resultaat ook tante was laveloos en moesten met de taxi naar huis.



Mijn familie houdt altijd van twentse feesten dat betekent dat je al een nieuw glas krijgt als er nog zeker een half glas hebt staan. Betekent dat je als bob volledig wordt overgoten met fris en je uiteindelijk met een colabuik de bruiloft verlaat.

Oh ja... oom en tante zijn de 60 dik gepaseerd....;)

haha kan me nog een feestje herinneren van de middelbare school. Een vriendin van mij had een paar andere vriendinnen uitgenodigd op haar verjaardag... nou nou wat een feest... iedereen zat in stilte te wachten totdat iemand zn mond durfde open te doen. gaaaaaaaaaaap!

@Schuimspekkie, FANTASTISCH WAT EEN DRAMA !!!!!



Gelukkig zijn mijn "ervaringen als fotograaf" beter. Een collega ging trouwen (alles erop en eraan) en ik verwachtte wel dat ze als klassiek bruidje zou gaan. Die had ik nog niet eerder gefotografeerd, dus vroeg ik haar of ik haar ook zou mogen fotograferen (maar natuurlijk de echte fotograaf niet in de weg lopen). De foto van haar in de auto is echt mijn topfoto ! Ze heeft me de kosten vergoed (rolletje + afdrukken, meer wilde ik echt niet) maar eigenlijk vond ik dat onzin, zij had mij tenslotte de gelegenheid gegeven om ervaring op te doen.



Een tijdje later ging een andere collega trouwen, en die heeft mij toen rechtstreeks benaderd of ik foto's wilde maken. Het was toch mijn vrije dag, dus ook met hen afgesproken dat gewoon de rolletjes + afdrukken vergoed werden. Leuke reportage, ik fotografeerde dus echt alles (handtekening, ringen, kus etc.).

Een bruiloft waar we 1,5 uur hebben getroelallaat. Nog een keer troelala voor het bruidspaar, voor de vader van de bruid, voor de moeder van de bruid, voor de vader van de bruidegom, voor de moeder van de bruidegom, voor de zus van de bruid, voor het broertje van de bruidegom, voor het personeel, voor de band, voor de .................... ............. .................... tot en met voor onszelf aan toe. Do you get the picture? :(

Och jee, ik vergeet helemaal die bruiloft van een oud-collega. Die gingen met elkaar op de vuist, ze waren net 4,5 uur man en vrouw! Een toestand!



En een ander oud collega ging trouwen in de Caddy's in Purmerend. Live-band erbij. Dat maakte zo'n teringherrie dat we niet met elkaar konden praten. Het was echt vreselijk!

Schuimspekkie, waar blijft deel II  ???????????????;)

Och jee, ik vergeet helemaal die bruiloft van een oud-collega. Die gingen met elkaar op de vuist, ze waren net 4,5 uur man en vrouw! Een toestand!



En een ander oud collega ging trouwen in de Caddy's in Purmerend. Live-band erbij. Dat maakte zo'n teringherrie dat we niet met elkaar konden praten. Het was echt vreselijk!

<img height="211" src="http://www.acds.nl/pictures/bruidjes.jpg" width="487" border="0" />

Een neef van mijn ex is niet helemaal bij zeg maar. Hij trouwde met een meisje, ook van het type op/maat. Geeft niks verder maar de bruid had zelf haar jurk genaaid. had ze beter niet kunnen doen want halverwege de avond viel haar rok van haar bovenstukje los!

mijn eigen bruiloft had bijna een ramp geworden. Een dag van te voren belde ik de feestlokatie op om te vragen hoe laat we de hapjes konden afleveren. Bleek dat ze dachten dat het feest niet doorging omdat iemand met mijn achternaam had afgebeld! Hadden we toch effe mooi voor de vaste deur gestaan met 80 man!



Bleek later dat die persoon iets heel anders had afgezegd, tsja, ik heb dan ook een nogal veel voorkomende achternaam!

(vervolg)

 De felicitaties!!!! In een schier eindeloze rij stonden alle familieleden, vrienden en collega's om het stralende paar geluk te wensen. Ik werd voor het paar gedrapeerd door moeders. Zo.

De moed zonk in mn al moeie voeten. Had ik wel genoeg geheugen, zoals het al gegaan was die ochtend ging ik dat niet redden.

"ja ben je klaar?" gets, nou daar gaat ie. Na tien minuten flitserdeflits alle felicitaties, viel nog mee. Zo nu even lekker een peuk. "Waar ga je heen!?"

De familie op de trap, de statige trap. Ach natuurlijk dit is een niet te missen hoogtepunt. En echt, ik deed mn best het hele zooitje erop te krijgen, dirigeerde een beetje, ja lachen maar! Oh, andere opstelling, klaar? lachen maar! De blik van moeders was bedoeld om me te laten beven, oh wee als deze foto's zouden mislukken.... Ik stelde me haar voor hoe ze later met een kritische blik over alle foto's zou gaan en bij het geringste

kritieke puntje me s'nachts zou besluipen of mijn ruiten in zou gooien of erger...Brrr

Ritje met de koets. De familie in karretjes er achter aan. Alle karretjes eerst op de foto en ik mocht in het laatste karretje springen. Met drie tassen en statief hinkte ik half in karretje roepend dat ze even moesten stoppen!!!En stoppen deden we nog veel onderweg. En schuimspekkie

liep maar heen en weer. Karretjes bij boerderijtje, koetsje bij de koeien,

koetsje op het bruggetje.... alle karretjes en koetsjes nog aan toe!!!!

 

Aangekomen bij een mooie landelijke hoeve, hier was het diner en het feest, werd het tijd voor de 'officiële sessie' . Even koffie en eindelijk just a moment to myself... ben even achterom gelopen, waar ze me niet konden vinden, ha! 

Tiktiktikkerdetik!! Zuslief van de bruid achter het raam van waar de toiletten bleken te zijn. Druk gebarend, ik moest komen , nu. De bruid was weer opgekalefaterd en om 15u kwam de taart dus hadden we nog een uur voor de sessie. Weer in de koets, ik met zus in de auto er achteraan. 

Naar een statig landhuis, maar we mochten niet in de tuin. Dus maar voor de deur en op het bruggetje. Fantasieloos, hier hadden vast al honderden bruidsparen gestaan. Ik zag achter me een mooi houten hek met weiland er achter. Vol met paardebloemen. Dat leek me wel wat als achtergrond.

Hé het hek kon open, leuk toch de bruid in een veld vol bloemen? eerst maar voor het huis. De bruidsmeisjes pruilden, de bruid klaagde (het was ook warm die dag) en de gom had nog helemaal niks tegen me gezegd die dag.  De statige, voor op de schouw in lijst foto's als eerst en dan de zwart-wit portretten, ik nam de tijd.Ook toch even de tuin in. Wie zou ons weg moeten jagen, dan. Zuslief werd er zenuwachtig van. De taaaaart kwam eraaaaan! Opschieten!! 

De bruidsmeisjes hadden ondertussen lol in de wei, bosjes paardebloemen plukkend. Mooi! Die wilde ik op de foto! Klaar met zwart-wit, op naar die meiden. Maar die werden al gezegd dat ze vies werden zo! Ik probeerde nog de bruid de wei in te krijgen. Jaaah daaag met die dure jurk zeker! 

Dan niet. Toch nog leuke foto's gemaakt van de bruidsmeisjes, mèt paardebloemen.Het paar zei dat ze nu al hadden wat ze wilden, "officiële foto's" , (doe vooral niet gek op je trouwdag) . 

 



Op naar de taart. Ook een hoogtepunt.Na de taart de gewone trouwdingen. Even ginghet wat relaxter. Dan het diner. Het gewone schnitzel/patatwerk,niks mis mee hoor, maar koud niet te vreten. En dat van mij werd koud. Want...het diner moest uitgebreid op de foto. Iedereen 

aan tafel, zo'n 40 gasten moesten er etend en drinkend op. Het dessert,

gelukkig geen ijs dat kon smelten, maar bavarois, want oma kreeg de kleinkinderen op schoot ach wil je een foto maken, het bruidspaar aan het toetje, foto foto. Telkens kwam bruid,moeder ,zus of ceremoniemeester even melden wat er op de foto moest. En ik gek schuimspekkie deed het allemaal maar, niet helemaal zonder morren overigens. Maar daar was ik toch voor, zo'n dag kun je niet over doen hoor! Kreeg ik dan te horen. 



Toen ik het helemaal zat was ben ik op de wc gaan zitten met mn trouwe maatjes Wijn en Peuk. Die hebben me door de avond gesleept. 

En dat allemaal omdat vader van de bruid zn camera vergeten was. Jaja, die zag de bui al hangen natuurlijk. Die kent zn pappenheimers van familie, hij had dat zeker allemaal op zn dak gehad toen broer van bruid ging trouwen.



Goh ik zal jullie de liedjes, de stukjes en voordrachten besparen. De dronken ooms die altijd opduiken, en met mij op de foto wilden. De enige foto's waar ik op sta zijn die door onvaste hand van oom die dan zo achter je staat om samen op de foto te staan. Terwijl hij in mn nek hangt en hijgt en ik moe en ongelukkig nog wat afstand probeer te houden. Oh the horror.

En gut de ceremoniemeester die een schilderijlijst om de gasten hun hoofd wilde houden bij het weggaan. Leuk voor op de foto. Godzijdank heb ik dat uit haar hoofd gepraat en anders moest ze dat zelf maar doen. Er liepen nog wat mensen met camera's ga die maar vragen.



Het naar huis gaan werd ook nog een probleem. Ik zou met zus mee terug rijden maar die was niet lekker geworden bleek en voor het einde van het feest hem al gesmeerd. Was ze vergeten mij mee te nemen....

Oh drama, moest ik gaan uitzoeken met wie ik nog mee terug kon. Bussen rijden niet meer op zo'n tijdstip in Hoeve de Paardewei. Het probleem aan bruidegom uitgelegd, wist hij nog iemand die ook naar A, ging. Hij drinkt zelf geen alcohol en zou zelf terug rijden. Weet je wat, ik moest maar met hun mee terug. Kon ik nog fijn tot het einde blijven, Nou joepie.

Nou joepie, dat dacht bruid ook. Die was niet zo blij dat ik mee terug ging met hen. Snap ik wel , maar dan had je je zus niet zonder mij moeten laten gaan. Of ik geen taxi kon nemen? Oh krijg ik dat bedrag ook terug dan, dacht ik nog. Maar zoveel had ik niet bij me, en voorschieten dachten ze zelf niet aan, dus vooruit met hen mee.



Eindelijk, tot ongenoegen van moeders, wilde de bruid ook eerder dan de laatste gast weg. Nou dat ik als derde persoon in de auto niet gewenst was, heeft ze me laten weten door in snikken uit te barsten op de weg terug."Dit is toch geen romantisch einde" "konden we eindelijk samen zijn"

Tjonge drama! Het zal de vermoeidheid en spanning wel geweest zijn.

Tuurlijk was dat niet leuk, ik zat daar ook voor lul achterin en kon ook wel janken.

Eindelijk thuis...om 3u s'nachts. Kapot...

Nooit meer. 

Ja ik heb ook leuke momenten gehad die dag hoor, maar zoals het gegaan was, was niet de bedoeling.

 





Eind goed al goed, happy end?

NEE.



(wordt vervolgd)

Als ik het zo teruglees lijkt het nog mee te vallen. Maar het gaat om een bruidspaar die niet eens leuke kennissen waren.

Het was geen vriendendienst. En dan de hele dag zo'n familie die je achter je kont aan zit....Ik heb regelmatig op knappen gestaan, maar je wilt zo'n dag niet verpesten door ruzie te trappen. "En nou opsodemieteren!!!" tegen de moeder van de bruid zeker....Zeggen dat ik even pauze had, werkte ook maar even. Nou nee blijven zeggen werd ook niet in dank afgenomen. Dat zeurtoontje om een foto....

Het verhaal kreeg nog een naar staartje, en niet omdat de foto's mislukt waren!  Daar was ik zelf blij mee, er zaten een aantal beauties bij. Dus geen moeder op oorlogspad , hoewel ik haar rauw had gelust.

 

Deel 3 morgen:  Hoe Schuimspekkie Schuimbekkie werd.

Haha Schuimspekkie, schitterend, ik lig dubbel hier :D, hoewel je het zelf minder schitterend vond natuurlijk destijds, maar ik visualiseer nogal snel en kan me het een en ander aan hilarische toestanden op die dag goed voorstellen.

Ik heb nog een hilarisch verhaal van een van mijn auteurs, die hier in 2004/2005 veel heeft gepost als Jedamonica/Danivalo (irl Monica Klöpping). Ik heb onlangs een boek van haar uitgegeven met humoristische belevenissen met haar zoontjes (met dank aan dit forum waar we elkaar hebben leren kennen. Hoe een koe (uitgever) een haas (auteur) vangt... ). Ik heb regelmatig met buikpijn van het lachen gezeten toen ik in haar manuscript het een en ander las en visualiseerde. Enfin, een verjaardagsverhaal van haar:



HAPPY BIRTHDAY

God, waarom heb ik toch altijd zo’n hekel aan verjaardagen? (behalve dat handjevol gezéllige verjaardagen waarbij je nog wel eens een interessant mens ontmoet..?)

Gisteren wist ik het weer. Een kameraad van mijn man was jarig. Helaas, ik kwam er niet onderuit. We moesten er toch echt heen. Ik voelde het van tevoren alweer aankomen. Dit wordt bad. BAD! 28 jaar en woont nog bij zijn ouders. Nu is dit op zich al best een afwijking, erger wordt het als je ziet wie die ouders zijn. BAD! BAD! BAD!

Ik voelde het van tevoren alweer aankomen dus ik bedacht een duivels plan. Ik neem mijn kinderen mee!

Gistermiddag 15.00 uur. We komen aan. Ik feliciteer moeder de vrouw die de deur open doet en daarna De Vriend van Manlief. Ik geef hem een tientje, wat moet je in godsnaam aan een volwassen vent geven die nog bij zijn ouders woont? Ik geef hem geld, want dat is altijd goed. FOUT!

'Waarom geeft iedereen toch geld?' briest Moeder de Vrouw kwaad tegen me. 'Hij had een cadeaulijst en daarvan is niet één cadeau afgestreept! Waarom neemt niemand nou toch de moeite om te bellen wat hij wil hebben?'

Eh… omdat ik vorige week al gevráágd had aan haar spruit wat ie wou hebben en hij niets kon bedenken en ik helaas niet over helderziende gaven beschik, en van een cadeaulijst niets af wist.

Stomme… ik hou me in.

Verdomme zeg mens, als het niet goed is, geef me dan die 10 euro weer terug, mijn oudste spruit heeft een nieuwe broek nodig.

Maar ik hou me in voor de lieve vrede en ga er verder niet op in.

Ik voel mijn tomeloze hormonale en zwaar geïrriteerde agressie weer opborrelen. Wat doe ik hier? Als het toch allemaal niet deugt, waarom zit ik hier in die duffe gruwelijk ongezellig ingerichte veel te volle huiskamer tussen het Delfts Blauw en klootjesvolk te luisteren naar verhalen die me toch niet interesseren? Als ik toch níets goed kan doen? Ik kan wel gillen.

Mijn kinderen gedragen zich ondertussen exact zoals ik had gehoopt. Damian (net wakker uit zijn middagslaapje en de eerste paar uur altijd strontchagrijnig in die toestand) kruipt op mijn linkerbeen, stopt zijn hoofd tussen mijn tieten en er komt geen stom woord uit. Helemaal goed. Jeremy komt op mijn rechterbeen en observeert stil de huiskamer met visite.

Dit is altijd het begin, het startsein voordat zijn kletskannonade losbarst. En probeer hem dan eens stil te krijgen. Jeremy ratelt, en ratelt, en ratelt, en ratelt van de hak op de tak en is unstoppable. Al luistert niemand naar hem en vragen we hem tig keer of hij het misschien op  kan brengen om zijn lippen op elkaar te klemmen, dan gaat hij gewoon door op een voor zichzelf verstaanbare toon, een toon die als een zachte notoire brom doorklinkt in een kamer vol visite of zelfs in een stil bos. Hij lijkt wel een dwangneuroot, hij móet praten. Hij is dan niet meer te stoppen.

Jeremy kijkt, trekt zijn liefste glimlach en ja hoor: 3, 2, 1 GO! Daar gaat hij.

'Morgen moet ik weer naar school en dan komt Vince bij mij in de klas en Vince is mijn vriend, hij is vet cool weet u dat, ik heb echt zin in morgen, het was een rotvakantie, ik was ziek weet u, ik werd er niet goed van en mijn moeder ook niet, ik ging steeds roepen 's nachts en ik moest steeds hoesten en kotsen en mijn broertje moest ook kotsen en........' ratelderatelderatel.

Moeder de Vrouw zit naast hem, ze heeft werkelijk de ultieme plek uitgekozen. Mensen krijgen altijd wat ze verdienen. Ik hoef daar zelf niets aan te doen, karma regelt zichzelf wel.

Jeremy boeit het geen reet of iemand aardig is of niet, die start zijn spraakwaterval en houdt niet meer op. En hij houdt niet meer op. Ratelderatelderatel. Ik zie dat ze na twee minuten al flink de pleures erin krijgt en ik stik bijna van het ingehouden lachen. Ik trek mijn vriendelijkste gezicht en zet een pokerface op. In stilte mijn spruit aanmoedigend. Ga door. Ga door! Ik smeek je.

Ik krijg mijn taart en koffie, deel mijn taart met Damian die slechts zijn neus tussen mijn tieten vandaan haalt om een hap taart te nemen en iedereen snel een vernietigende blik te schenken en ik geniet.

Als ik naar de wc ga, staat Moeder de Vrouw voor me.

'Ik zag gisteren een foto van jou met blond haar, dat stond je toch veel beter! Dit zwarte haar is echt géén gezicht! Het maakt je zó hard in je gezicht, je moet het afknippen en laten uitgroeien, je moet het weer blond zien te krijgen want dat staat je veel beter!'

Blijf kalm. Haal diep adem. Zucht. Hum in stilte een mantra.

'Sorry maar ik vind zwart haar veel mooier.'

'Ik had ooit een zwarte pruik op maar dat stond zó vreselijk' (volgens mij staat álles haar vreselijk...) 'Wij zijn blanke mensen, wij hebben het pigment niet om zwart haar te kunnen hebben, dat kan gewoon niet, je ziet er echt niet uit!'

Nee, zíj trekt volle zalen. Ik hou me in. Ik hou me in. Ik hou me in. Ik hou me in. Ik hou me in. Adem diep in. En adem uit. Adem diep in en blaas langzaam uit.

'Ach, ieder z'n ding he?' zeg ik waarop zij antwoordt: 'Ik vind het maar zonde!'

Ze moest eens weten wat ík zonde vind.

De middag kruipt voorbij. De discriminerende Turken- en andere buitenlanderverhalen worden uiteraard weer opgediept, de vurige hoop dat zusterlief haar kinderen nooit met een buitenlander thuiskomen wordt uitvoerig uitgesproken want buitenlanders ontvoeren hun kinderen, als je met een Turk trouwt moet je een burka aan, ze slachten geiten op het balkon, ze mishandelen hun vrouwen, zijn godsdienstwaanzinnig, iedere Turk is lid van een geheim terroristennetwerk en hun kinderen gaan niet op judo, karate of voetbal maar naar een geheim terroristenopleidingskamp en ik zeg maar niet dat ik zelf een halve buitenlander ben. Maar aan mij zie je het niet. Ik ben immers blond van nature!

Dit alles wordt natuurlijk uitvoerig besproken nadat het groepje buitenlandse vrienden van zoonlief is vertrokken. In hun gezichten wordt vriendelijk gedaan en er wordt met veel gespeelde gemaakte interesse naar hun verhalen geluisterd, maar zodra ze vertrekken klinken de zuchten van verlichting door de kamer. Zo, dat hebben we ook weer gehad, de goeie daad voor die dag hebben ze weer gehad, wees vriendelijk tegen de buitenlandse vrienden van je zoon (maar berg wel je tas achter slot en grendel!)

En weer is er een traag half uur om gekropen.

De kinderen gedragen zich nog steeds voorbeeldig. Damian jankt, huilt, zeurt dat hij naar huis wil, chips wil, kaas wil, augurk wil, een schijfje komkommer wil en ik doe net alsof ik hem goed opvoed en bied hem maar af en toe een blokje kaas of schijfje komkommer aan, iets wat hem tot op het bot irriteert. Hij heeft honger, hij wil gewoon eten! Waarom valt iedereen in de woonkamer gretig aan op al die hapjes en mag hij er nauwelijks iets van hebben?

Hij jengelt dat het een lieve lust is, Moeder de Vrouw kijkt geïrriteerd en ik zit te genieten.  Stook het vuurtje zelfs af en toe nog even op door te zeggen dat hij nu toch echt genoeg heeft gehad waar hij tot mijn grote vreugde moeiteloos op ingaat door zichzelf op de grond te laten vallen, om zich heen te spartelen en te huilen. Damian huilt dat hij zo graag nog een blokje kaas wil hebben omdat ie dat zo lekker vindt en Moeder De Vrouw haakt daarop in door het laatste blokje kaas in haar mond te stoppen, hem daarbij triomfantelijk aankijkend. Denk maar niet dat jij… En ik haal mijn schouders op. Stik er alsjeblieft in.

Jeremy zit ondertussen te spelen met twee cocktailprikkers. Hij prikt in zijn Action Man handschoenen, hij heeft namelijk een statement gemaakt, hij wil naar huis en zit daar op de bank met zijn laarzen aan, jas aan en handschoenen aan. Er wordt driftig in zijn handschoenen geprikt en de ijzige stiltes worden opgeleukt met zijn oeverloze geklets over de meest uiteenlopende kleuteronderwerpen.

Ik zeg: 'Hee Jer, nu door je wang prikken!'

Hij ligt in een deuk en doet net of ie ook daadwerkelijk in zijn wang prikt. Moeder de Vrouw zegt verschrikt: 'Dat moet je niet zeggen, straks doet hij het ook nog! Of bij een ander kindje!'

Make my day. Maar geloof me, hij zal het niet bij zichzelf doen want hij vindt pijn niet fijn en als het zeer doet houdt ie vanzelf wel op. Als hij het bij een ander kindje doet zal ie binnen de kortste keren wel een pets voor z'n harses oplopen dus ook dat zal wel loslopen.

Maar ik ben gek, mijn naam is haas. Ik haal mijn schouders op. Ze trapt erin. 'Ach welnee, dat doet mijn kind niet. Nu door je neustussenschot Jer!'

Jeremy ligt in een deuk en doet net alsof ie hem daadwerkelijk door zijn neus prakt. Moeder de Vrouw krijgt rooie wangen van kwaadheid, ze begint te stotteren en ik vind dat het nu inderdaad maar eens tijd is om te vertrekken.

Damian zegt dat ie blij is dat we naar huis gaan want hij heeft honger en Jeremy staat al in de gang.

Bedankt voor de gezellige middag en tot volgend jaar!

Volgend jaar lig ik op deze dag met griep in bed. En ja, dat weet ik nú al.

Schuimspekkie, ik ben benieuwd naar het vervolg. Wat een toestand zeg!



Ik herinner me ineens een fotosessie van een bruidspaar bij het colosseum. Bruidje had erg veel moeite om zich te ontspannen (wat ik niet zo heel gek vond, op zo'n dag, bloedheet, met allemaal toeristen om je heen). En barstte op den duur in tranen uit, maar bruidegom bekommerde zich totaal niet om z'n vrouw. Uiteindelijk waren het de fotograaf en z'n assistente die haar probeerden te troosten. :(