Werk & Studie
alle pijlers
Collega-problemen: wat zouden jullie doen?
dinsdag 10 november 2009 om 09:53
Ik heb hier al eens eerder gepost over mijn werksituatie. Ik ben nu al een aantal jaren werkzaam op een afdeling, waarvan ik vanaf het begin al wist: hier moet ik niet al te lang blijven. Het werk dat ik doe, is onder mijn opleidingsniveau en is niet bepaald leuk en uitdagend, en ik pas totaal niet tussen mijn collega's. Maar je weet hoe die dingen gaan: je raakt gewend aan het inkomen en slikt het gedoe met collega's omdat je blij bent eindelijk zekerheid en vastigheid te hebben.
Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat ik hier ongelofelijk ongelukkig aan het worden ben. Ik ben dan ook erg op zoek naar iets anders maar dat valt niet mee in deze tijden. Ik moet dus gewoon proberen het zo lang mogelijk uit te zingen, en qua werk lukt dat me wel. Maar het valt me steeds zwaarder om met mijn collega's om te gaan.
Even een korte schets van het probleem: ik heb het idee dat ze me totaal niet moeten..Voorbeeldjes: als iemand nieuwe kleren aan heeft, is het ooh en aah, maar als ik iets nieuws aan heb, wordt er niets gezegd. Ze zitten voortdurend aan mekaar te klitten, maar ik krijg duidelijk het gevoel er buiten te staan. Als iemand leuk of juist triest nieuws heeft, worden er kaartjes in elkaars la gestopt, bij mij niet. Als iemand ziek is geweest en die is weer terug, wordt er gevraagd of het weer een beetje gaat. Bij mij niet. Kortom: kleine dingetjes waardoor ik het gevoel heb dat men mij niet aardig vindt.
Nou ben ik echt niet kinderlijk en heb ik altijd zoiets gehad van: mens, sta erboven, jij vindt hen toch ook niet leuk. Maar ik merk gewoon dat ik niet van steen ben, ik voel me alleen in de groep en vind het heel moeilijk om hier fulltime met dat gevoel te zitten. Mijn baas weet ervan, en met hem kan ik supergoed overweg, maar hij kan er ook niets mee. Ik zit in een team met alleen maar vrouwen en hij wijt het volgens mij ook een beetje daaraan.
Wat zouden jullie in mijn plaats doen? Het bespreekbaar maken? Ik heb het idee dat dat niets op zou leveren, ze zouden een en ander toch alleen maar ontkennen en zodra ik weg zou zijn, zou het gelul niet van de lucht zijn. Maar niks doen begint me nu ook op te breken. Ik voel me zwak, dat ik me zo op mijn kop laat zitten door die vrouwen, maar ik moet gewoon erkennen dat dit voor mij niet houdbaar is. Ik verdien het niet, ik ben altijd aardig tegen ze geweest, altijd behulpzaam. En daarom doet het des te meer pijn, waarom moeten ze me niet? Tips of suggesties?
Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat ik hier ongelofelijk ongelukkig aan het worden ben. Ik ben dan ook erg op zoek naar iets anders maar dat valt niet mee in deze tijden. Ik moet dus gewoon proberen het zo lang mogelijk uit te zingen, en qua werk lukt dat me wel. Maar het valt me steeds zwaarder om met mijn collega's om te gaan.
Even een korte schets van het probleem: ik heb het idee dat ze me totaal niet moeten..Voorbeeldjes: als iemand nieuwe kleren aan heeft, is het ooh en aah, maar als ik iets nieuws aan heb, wordt er niets gezegd. Ze zitten voortdurend aan mekaar te klitten, maar ik krijg duidelijk het gevoel er buiten te staan. Als iemand leuk of juist triest nieuws heeft, worden er kaartjes in elkaars la gestopt, bij mij niet. Als iemand ziek is geweest en die is weer terug, wordt er gevraagd of het weer een beetje gaat. Bij mij niet. Kortom: kleine dingetjes waardoor ik het gevoel heb dat men mij niet aardig vindt.
Nou ben ik echt niet kinderlijk en heb ik altijd zoiets gehad van: mens, sta erboven, jij vindt hen toch ook niet leuk. Maar ik merk gewoon dat ik niet van steen ben, ik voel me alleen in de groep en vind het heel moeilijk om hier fulltime met dat gevoel te zitten. Mijn baas weet ervan, en met hem kan ik supergoed overweg, maar hij kan er ook niets mee. Ik zit in een team met alleen maar vrouwen en hij wijt het volgens mij ook een beetje daaraan.
Wat zouden jullie in mijn plaats doen? Het bespreekbaar maken? Ik heb het idee dat dat niets op zou leveren, ze zouden een en ander toch alleen maar ontkennen en zodra ik weg zou zijn, zou het gelul niet van de lucht zijn. Maar niks doen begint me nu ook op te breken. Ik voel me zwak, dat ik me zo op mijn kop laat zitten door die vrouwen, maar ik moet gewoon erkennen dat dit voor mij niet houdbaar is. Ik verdien het niet, ik ben altijd aardig tegen ze geweest, altijd behulpzaam. En daarom doet het des te meer pijn, waarom moeten ze me niet? Tips of suggesties?
dinsdag 10 november 2009 om 10:14
Kun je niet een gesprek met één van de meest benaderbare vrouwen aangaan? Een kwetsbaar gesprek bij de koffie-automaat? (oh gruwel)
Vertel dat je he vaak heel eenzaam voelt op je werk, dat je weet dat je anders bent, maar dat het zo vervelend voelt om alleen te staan naast een hechte groep. Dat je geen idee hebt hoe je de boel open moet gooien.
Dus, bij jezelf houden, niet beschuldigen, maar vertellen hoe je je voelt. Dikke kans dat ze het zich niet eens realiseren.
Vertel dat je he vaak heel eenzaam voelt op je werk, dat je weet dat je anders bent, maar dat het zo vervelend voelt om alleen te staan naast een hechte groep. Dat je geen idee hebt hoe je de boel open moet gooien.
Dus, bij jezelf houden, niet beschuldigen, maar vertellen hoe je je voelt. Dikke kans dat ze het zich niet eens realiseren.
dinsdag 10 november 2009 om 10:15
Ik denk dat het een gevoel is van beide kanten. Jij vindt dat je daar niet op je plek bent en dat het werk te simpel voor je is en zij merken dat waarschijnlijk ook aan jou. Wellicht hebben ze zelfs het idee dat jij je te goed voelt voor dit werk. Ik bedoel niet te zeggen dat jij dat duidelijk uitdraagt hoor. Ik heb tijdens mijn studie bijv in fabrieken gewerkt en ik kan je zeggen ik kijk op niemand neer die in een fabriek werkt (ik kom uit een arbeidersgezin). Maar ze merken wel aan je dat je anders bent, dat je studeert en dat je dit werk alleen maar doet om geld te verdienen. Ook merkte ik dat ze dachten dat ik de vaste werknemers maar dom vond dat ze altijd zulk werk deden. Ze zaten al in de verdediging zonder dat ik ook maar iets had gezegd. Er was sprake van een cultuur waar ik hoe dan ook buiten viel. En in mindere mate ging het zo ook op een aantal kantoren.
Ik denk dat het het beste is dat je ander werk gaat zoeken. Werk wat beter bij je niveau past en waar de mensen ook wat meer op jou niveau liggen. Dat is vooral voor jezelf een stuk fijner!
Ik denk dat het het beste is dat je ander werk gaat zoeken. Werk wat beter bij je niveau past en waar de mensen ook wat meer op jou niveau liggen. Dat is vooral voor jezelf een stuk fijner!
dinsdag 10 november 2009 om 10:22
ten eerste: waarom blijf je járen aan een baan plakken terwijl je het werk onder je niveau is en je de collega's niet leuk vindt?
Gezien je verhaal denk ik dat JIJ een probleem met je collega's hebt en niet zij.
Je schrijft dat je een hekel aan je collega's hebt, ze klitten, ze vormen één front tegen je etc. Je veronderstelt dat ze je niet moeten. Je veronderstelt dat praten geen zin heeft. Je veronderstelt dat het allemaal geen zin heeft om in ze te investeren etc.
Maar...je hebt het niet één keer geprobeerd . In plaats daarvan ga je bij de baas jammeren..
Denk je echt dat jouw houding geen invloed heeft op het gedrag van anderen t.a.v. jezelf? Je hoeft echt niet luid en duidelijk te roepen dat je ze niets vindt, dat straalt van iemand af (tenzij je een bijzonder goede toneelspeler bent maar ook die houdt dit geen jaren lang, 40 uur per week vol).
Begin het gedrag te vertonen dat je ook wenst te ontvangen. Dus toon belangstelling, stop een kaartje in iemands la die het nodig heeft of stel tenminste voor dit te doen. Vraag naar iemands weekend, ook al weet je dat dit uit Tupperware party's en concerten van Frans Bauer bestaat. Het maakt de persoon in kwestie blij en iemand voelt zich gewaardeerd bij oprechte interesse. Dat krijg je terug...niet meteen wellicht maar op den duur wel.
Gezien je verhaal denk ik dat JIJ een probleem met je collega's hebt en niet zij.
Je schrijft dat je een hekel aan je collega's hebt, ze klitten, ze vormen één front tegen je etc. Je veronderstelt dat ze je niet moeten. Je veronderstelt dat praten geen zin heeft. Je veronderstelt dat het allemaal geen zin heeft om in ze te investeren etc.
Maar...je hebt het niet één keer geprobeerd . In plaats daarvan ga je bij de baas jammeren..
Denk je echt dat jouw houding geen invloed heeft op het gedrag van anderen t.a.v. jezelf? Je hoeft echt niet luid en duidelijk te roepen dat je ze niets vindt, dat straalt van iemand af (tenzij je een bijzonder goede toneelspeler bent maar ook die houdt dit geen jaren lang, 40 uur per week vol).
Begin het gedrag te vertonen dat je ook wenst te ontvangen. Dus toon belangstelling, stop een kaartje in iemands la die het nodig heeft of stel tenminste voor dit te doen. Vraag naar iemands weekend, ook al weet je dat dit uit Tupperware party's en concerten van Frans Bauer bestaat. Het maakt de persoon in kwestie blij en iemand voelt zich gewaardeerd bij oprechte interesse. Dat krijg je terug...niet meteen wellicht maar op den duur wel.
dinsdag 10 november 2009 om 10:24
Eens met Albion.
Je stukje komt op mij over alsof je je van het begin af aan al zelf buiten de groep hebt geplaatst. Dan is het niet 'lullig' van de anderen dat je na een aantal jaren niet in de groep past, dat heb je echt zelf gedaan. Daarvoor hoef je dat inderdaad niet hardop te hebben gezegd, mensen voelen dat gewoon aan.
Volgens mij kun je ook het beste ander werk gaan zoeken. Maar kijk uit dat je niet weer in dezelfde valkuil valt. Probeer met een andere intentie je werk op te pakken, meer eentje van "We zien wel, ik ga alle kansen pakken die ik kan, en ik maak er iets fantastisch van, wat het ook is".
Je zult sowieso je kansen zelf moeten creeren en niet gaan afwachten wat een manager voor je creeert, hoe hoog je opleiding ook is. En bovendien, naarmate je ouder wordt, is de opleiding die je hebt gedaan steeds minder belangrijk, ervaring telt steeds meer (afgezien van beroepen als arts enzo dan he, daar is ervaring zonder diploma nou niet echt iets goeds ).
Je stukje komt op mij over alsof je je van het begin af aan al zelf buiten de groep hebt geplaatst. Dan is het niet 'lullig' van de anderen dat je na een aantal jaren niet in de groep past, dat heb je echt zelf gedaan. Daarvoor hoef je dat inderdaad niet hardop te hebben gezegd, mensen voelen dat gewoon aan.
Volgens mij kun je ook het beste ander werk gaan zoeken. Maar kijk uit dat je niet weer in dezelfde valkuil valt. Probeer met een andere intentie je werk op te pakken, meer eentje van "We zien wel, ik ga alle kansen pakken die ik kan, en ik maak er iets fantastisch van, wat het ook is".
Je zult sowieso je kansen zelf moeten creeren en niet gaan afwachten wat een manager voor je creeert, hoe hoog je opleiding ook is. En bovendien, naarmate je ouder wordt, is de opleiding die je hebt gedaan steeds minder belangrijk, ervaring telt steeds meer (afgezien van beroepen als arts enzo dan he, daar is ervaring zonder diploma nou niet echt iets goeds ).
dinsdag 10 november 2009 om 10:27
By the way, goed liggen bij je collega's vergroot je carrierekansen aanzienlijk, dus als je ambities hebt, dan zou ik als ik jou was ook investeren in de relatie met collega's.
Het klinkt nogal berekenend, maar het maakt ook je werk gewoon een stuk aangenamer als je je prettig voelt temidden van je collega's.
Het klinkt nogal berekenend, maar het maakt ook je werk gewoon een stuk aangenamer als je je prettig voelt temidden van je collega's.
dinsdag 10 november 2009 om 11:01
Eigenlijk komt bij mij op wat anderen al schreven inderdaad. Jij hebt het gevoel dat ze je niet moeten, maar heb je zelf stiekem ook niet een beetje het ernaar gemaakt door met een instelling te komen dat het werk onder je niveau is en je je (wellicht onbewust!) opstelt alsof je boven ze staat? Nogmaals, het is niet altijd makkelijk met alleen dames te werken, maar bedenk je dat ze vast niet met kwade opzet jou proberen buiten te sluiten, maar dat het heel goed mogelijk is dat ze handelen naar signalen die jij uitzendt.
dinsdag 10 november 2009 om 11:15
Concreet antwoord op de vraag wat ik zou doen:
- Zoeken naar ontwikkelingsmogelijkheden binnen mijn eigen functie, of binnen het bedrijf.
- Zoeken naar een andere baan.
- Interesse blijven tonen in mijn collega's: aardig blijven en vriendelijk lachen, af en toe lekker hardop klagen tegen de collega's, complimentjes blijven maken over iemands outfit, informeren naar het weekend, sterkte of gefeliciteerd wensen bij verdriet en vreugde, samen blijven lunchen, hulp aanbieden en vragen, mijn eigen lief en leed delen, etc. Soms dus doen alsof je neus bloedt en gewoon aardig blijven doen.
- Zoeken naar ontwikkelingsmogelijkheden binnen mijn eigen functie, of binnen het bedrijf.
- Zoeken naar een andere baan.
- Interesse blijven tonen in mijn collega's: aardig blijven en vriendelijk lachen, af en toe lekker hardop klagen tegen de collega's, complimentjes blijven maken over iemands outfit, informeren naar het weekend, sterkte of gefeliciteerd wensen bij verdriet en vreugde, samen blijven lunchen, hulp aanbieden en vragen, mijn eigen lief en leed delen, etc. Soms dus doen alsof je neus bloedt en gewoon aardig blijven doen.
dinsdag 10 november 2009 om 12:28
Bedankt voor jullie reacties. Ik herken me niet in bepaalde opmerkingen. Ik heb altijd mijn best gedaan interesse in anderen te tonen, dus ook in mijn collega's. Ik becomplimenteer ze met hun nieuwe kapsel, vraag naar hun kinderen en vraag hoe het in het ziekenhuis is gegaan. Ik kijk absoluut niet op ze neer, en heb dat ook zeker nooit uitgedragen. Wat ik wel merk, is dat ze inderdaad een ander niveau hebben, ze praten over andere dingen en als we een discussie hebben, ben ik altijd de enige met een afwijkende mening. Ik vind dat ik me daar niet in hoef aan te passen, ik ben gewoon mezelf, en laat hen dat ook zijn. Ik verwacht alleen een beetje interesse en vriendelijkheid terug.
De jammeren-bij-de-baas opmerking vond ik erg kwetsend. Ik heb in het verleden wel eens voorzichtig een aanzet gegeven tot een gesprek hierover onder mijn collega's en het enige wat daar uit is gekomen dat ik op een nog groter eiland geduwd ben. Dat doe ik dus niet meer. Ik wil ver gaan, en ben heus niet bang de hand in eigen boezem te steken, maar op een gegeven moment mag je volgens mij ook zeggen: dit ligt niet meer aan mij.
De jammeren-bij-de-baas opmerking vond ik erg kwetsend. Ik heb in het verleden wel eens voorzichtig een aanzet gegeven tot een gesprek hierover onder mijn collega's en het enige wat daar uit is gekomen dat ik op een nog groter eiland geduwd ben. Dat doe ik dus niet meer. Ik wil ver gaan, en ben heus niet bang de hand in eigen boezem te steken, maar op een gegeven moment mag je volgens mij ook zeggen: dit ligt niet meer aan mij.
dinsdag 10 november 2009 om 14:26
dinsdag 10 november 2009 om 15:08
Dankjewel Jolief en Paulsje...Dat doet me goed. Ik ga mijn zoektocht naar een andere baan ook echt intensiveren, ook al is het nu heel moeilijk om iets anders te vinden. Het klopt idd dat ik voortdurend aan mezelf aan het twijfelen ben, en dat is zo'n naar gevoel. Zelfs leuke dingen die buiten mijn werk gebeuren kunnen me niet echt blij meer maken, het werk overschaduwt alles. Ik ben er voortdurend mee bezig.
dinsdag 10 november 2009 om 15:41
Ga solliciteren! Wacht niet langer, maar ga op zoek naar een andere baan!
En in de tussentijd..: doe je taken, doe deze goed en laat al het andere los. Vriendinnen zullen jullie niet worden, dus steek er geen energie meer in. Trek het je niet persoonlijk aan, maar probeer realistisch te zijn dat het niet met iedereen per se hoeft te klikken en dat jij niet in het team past. Niet leuk, maar ook niet heel ernstig.
En in de tussentijd..: doe je taken, doe deze goed en laat al het andere los. Vriendinnen zullen jullie niet worden, dus steek er geen energie meer in. Trek het je niet persoonlijk aan, maar probeer realistisch te zijn dat het niet met iedereen per se hoeft te klikken en dat jij niet in het team past. Niet leuk, maar ook niet heel ernstig.
dinsdag 10 november 2009 om 16:13
Emily, ook herkenning hier. Ik heb ook weleens in zo'n werksituatie gezeten en voelde me onbegrepen en machteloos. Ander werk zoeken is inderdaad de oplossing. Maar op dit moment liggen de banen niet bepaald voor het oprapen dus neem niet te snel ontslag. Heb je dit trouwens weleens met P&O besproken ofzo? Misschien dat er intern een andere afdeling of functie is waar je beter op je plaats bent? Misschien kun je het ook nog wel een keer met je manager bespreken? Iemand die zich ongelukkig voelt in een team is ook de verantwoordelijkheid van een manager. Succes.
dinsdag 10 november 2009 om 21:56
Ik snap niet dat je het zo lang volgehouden hebt. Ik heb ook ooit eens in een baan gezeten waar de sfeer enorm klote was. Veel geroddel. Ik was er in no time weg. Wat een nachtmerrie. Gatver.
Maar om zoiets jaren vol te houden? Sjee.
Meid, wegwezen daar. Gooi alles op alles en zorg dat je ergens anders met een schone lei kan beginnen.
Maar om zoiets jaren vol te houden? Sjee.
Meid, wegwezen daar. Gooi alles op alles en zorg dat je ergens anders met een schone lei kan beginnen.
