Werk & Studie
alle pijlers
Collega-problemen: wat zouden jullie doen?
dinsdag 10 november 2009 om 09:53
Ik heb hier al eens eerder gepost over mijn werksituatie. Ik ben nu al een aantal jaren werkzaam op een afdeling, waarvan ik vanaf het begin al wist: hier moet ik niet al te lang blijven. Het werk dat ik doe, is onder mijn opleidingsniveau en is niet bepaald leuk en uitdagend, en ik pas totaal niet tussen mijn collega's. Maar je weet hoe die dingen gaan: je raakt gewend aan het inkomen en slikt het gedoe met collega's omdat je blij bent eindelijk zekerheid en vastigheid te hebben.
Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat ik hier ongelofelijk ongelukkig aan het worden ben. Ik ben dan ook erg op zoek naar iets anders maar dat valt niet mee in deze tijden. Ik moet dus gewoon proberen het zo lang mogelijk uit te zingen, en qua werk lukt dat me wel. Maar het valt me steeds zwaarder om met mijn collega's om te gaan.
Even een korte schets van het probleem: ik heb het idee dat ze me totaal niet moeten..Voorbeeldjes: als iemand nieuwe kleren aan heeft, is het ooh en aah, maar als ik iets nieuws aan heb, wordt er niets gezegd. Ze zitten voortdurend aan mekaar te klitten, maar ik krijg duidelijk het gevoel er buiten te staan. Als iemand leuk of juist triest nieuws heeft, worden er kaartjes in elkaars la gestopt, bij mij niet. Als iemand ziek is geweest en die is weer terug, wordt er gevraagd of het weer een beetje gaat. Bij mij niet. Kortom: kleine dingetjes waardoor ik het gevoel heb dat men mij niet aardig vindt.
Nou ben ik echt niet kinderlijk en heb ik altijd zoiets gehad van: mens, sta erboven, jij vindt hen toch ook niet leuk. Maar ik merk gewoon dat ik niet van steen ben, ik voel me alleen in de groep en vind het heel moeilijk om hier fulltime met dat gevoel te zitten. Mijn baas weet ervan, en met hem kan ik supergoed overweg, maar hij kan er ook niets mee. Ik zit in een team met alleen maar vrouwen en hij wijt het volgens mij ook een beetje daaraan.
Wat zouden jullie in mijn plaats doen? Het bespreekbaar maken? Ik heb het idee dat dat niets op zou leveren, ze zouden een en ander toch alleen maar ontkennen en zodra ik weg zou zijn, zou het gelul niet van de lucht zijn. Maar niks doen begint me nu ook op te breken. Ik voel me zwak, dat ik me zo op mijn kop laat zitten door die vrouwen, maar ik moet gewoon erkennen dat dit voor mij niet houdbaar is. Ik verdien het niet, ik ben altijd aardig tegen ze geweest, altijd behulpzaam. En daarom doet het des te meer pijn, waarom moeten ze me niet? Tips of suggesties?
Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat ik hier ongelofelijk ongelukkig aan het worden ben. Ik ben dan ook erg op zoek naar iets anders maar dat valt niet mee in deze tijden. Ik moet dus gewoon proberen het zo lang mogelijk uit te zingen, en qua werk lukt dat me wel. Maar het valt me steeds zwaarder om met mijn collega's om te gaan.
Even een korte schets van het probleem: ik heb het idee dat ze me totaal niet moeten..Voorbeeldjes: als iemand nieuwe kleren aan heeft, is het ooh en aah, maar als ik iets nieuws aan heb, wordt er niets gezegd. Ze zitten voortdurend aan mekaar te klitten, maar ik krijg duidelijk het gevoel er buiten te staan. Als iemand leuk of juist triest nieuws heeft, worden er kaartjes in elkaars la gestopt, bij mij niet. Als iemand ziek is geweest en die is weer terug, wordt er gevraagd of het weer een beetje gaat. Bij mij niet. Kortom: kleine dingetjes waardoor ik het gevoel heb dat men mij niet aardig vindt.
Nou ben ik echt niet kinderlijk en heb ik altijd zoiets gehad van: mens, sta erboven, jij vindt hen toch ook niet leuk. Maar ik merk gewoon dat ik niet van steen ben, ik voel me alleen in de groep en vind het heel moeilijk om hier fulltime met dat gevoel te zitten. Mijn baas weet ervan, en met hem kan ik supergoed overweg, maar hij kan er ook niets mee. Ik zit in een team met alleen maar vrouwen en hij wijt het volgens mij ook een beetje daaraan.
Wat zouden jullie in mijn plaats doen? Het bespreekbaar maken? Ik heb het idee dat dat niets op zou leveren, ze zouden een en ander toch alleen maar ontkennen en zodra ik weg zou zijn, zou het gelul niet van de lucht zijn. Maar niks doen begint me nu ook op te breken. Ik voel me zwak, dat ik me zo op mijn kop laat zitten door die vrouwen, maar ik moet gewoon erkennen dat dit voor mij niet houdbaar is. Ik verdien het niet, ik ben altijd aardig tegen ze geweest, altijd behulpzaam. En daarom doet het des te meer pijn, waarom moeten ze me niet? Tips of suggesties?
woensdag 11 november 2009 om 07:53
Bedankt voor al jullie reacties, het doet me enorm goed dat er mensen zijn die begrijpen in wat voor kut-situatie ik zit. Natuurlijk is het idioot dat ik hier al zo lang zit, maar er zijn prive ook nogal wat dingen gebeurd de afgelopen jaren waardoor ik er voor gekozen heb om toen voor zekerheid te gaan. Nu krijg ik er de rekening van gepresenteerd...Ik heb zolang geprobeerd mee te spelen in het toneelstukje dat hier opgevoerd wordt, dat ik mezelf aan het kwijtraken ben. Ik heb het gevoel voortdurend op mijn tellen te moeten passen, en dat ik 'bekeken' wordt. Mijn baas denkt gelukkig mee met me, hij gaat me helpen om wellicht elders in de organisatie een plek te vinden. Maar ook bij ons wordt er bezuinigd en komen er niet elke week tig functies vrij...
Ik heb er weleens aan gedacht om naar het uitzendbureau te stappen, maar op de een of andere manier heb ik daar een negatief gevoel bij. Ik heb hier een vaste aanstelling en best wel een aardig salaris. Die vaste aanstelling ben ik dan natuurlijk kwijt, en qua salaris ben ik ook bang er super op achteruit te gaan. Een beetje achteruit vind ik het absoluut waard, maar ik moet wel mijn hypo betalen...
Ik heb er weleens aan gedacht om naar het uitzendbureau te stappen, maar op de een of andere manier heb ik daar een negatief gevoel bij. Ik heb hier een vaste aanstelling en best wel een aardig salaris. Die vaste aanstelling ben ik dan natuurlijk kwijt, en qua salaris ben ik ook bang er super op achteruit te gaan. Een beetje achteruit vind ik het absoluut waard, maar ik moet wel mijn hypo betalen...
woensdag 11 november 2009 om 09:01
Klinkt alsof je er al veel energie in het gestopt Emily. Frustrerend zeg, kan me voorstellen dat het toneelstukje je opbreekt. Dan maar kappen met de welgemeende goedbedoelde complimentjes naar je collega's die je tegen beter weten in blijft geven. Dan beter autonoom en solitair je functie zo goed mogelijk uitoefenen. Fijn dat je in elk geval een baas hebt die met je meedenkt. Sterkte met uitzitten en hopelijk vind je heel snel iets nieuws. Die uitzendbureaus zou ik gewoon doen, inschrijven kan immers altijd.
woensdag 11 november 2009 om 16:55
Ik werk ook in een omgeving met naar mijn smaak teveel vrouwengedoe (ik hou gewoon niet van geroddel), maar wel een hele leuke baan, en ook wel een redelijke mate van basiscollegialiteit. Gelukkig kan ik het met een aantal een op een goed vinden.
Ook van mij veel sterkte gewenst. Niet vragen hoe het met iemand is na ziekte vind ik ronduit oncollegiaal, en de rest klinkt ook behoorlijk kinderachtig.
Ik kan niet in je financiele situatie kijken, maar als het maar enigszins kan, wegwezen. Zou mooi zijn als hett bedrijf een andere plek voor je heeft, maar uiteindelijk is een vaste baan schijnzekerheid.Wat zou er gebeuren als je de hypo niet kon betalen, een huurhuisje? Zijn genoeg mensen die daar ook gelukkig in zijn. Waarschijnlijk bloei je helemaal op als je daar weg bent, en op de langere termijn heb je dan veel meer kans op een echt leuke baan.
Ook van mij veel sterkte gewenst. Niet vragen hoe het met iemand is na ziekte vind ik ronduit oncollegiaal, en de rest klinkt ook behoorlijk kinderachtig.
Ik kan niet in je financiele situatie kijken, maar als het maar enigszins kan, wegwezen. Zou mooi zijn als hett bedrijf een andere plek voor je heeft, maar uiteindelijk is een vaste baan schijnzekerheid.Wat zou er gebeuren als je de hypo niet kon betalen, een huurhuisje? Zijn genoeg mensen die daar ook gelukkig in zijn. Waarschijnlijk bloei je helemaal op als je daar weg bent, en op de langere termijn heb je dan veel meer kans op een echt leuke baan.
donderdag 12 november 2009 om 12:59
quote:Emily81 schreef op 10 november 2009 @ 15:08:
Dankjewel Jolief en Paulsje...Dat doet me goed. Ik ga mijn zoektocht naar een andere baan ook echt intensiveren, ook al is het nu heel moeilijk om iets anders te vinden. Het klopt idd dat ik voortdurend aan mezelf aan het twijfelen ben, en dat is zo'n naar gevoel. Zelfs leuke dingen die buiten mijn werk gebeuren kunnen me niet echt blij meer maken, het werk overschaduwt alles. Ik ben er voortdurend mee bezig.
ik denk kom nog even naar jouw topic..
waarom ik dit bericht citeer? is om het stukje over de leuke dingen buiten het werk...
Ik merk namelijk zelf heel erg, wanneer ik bijv uitga met een vriendin en haar collega's, dat ik me in die groep ook heel onzeker voel. terwijl ik dat echt nooit had!
Ik hoop voor jou dat je snel een andere baan vindt!
Dankjewel Jolief en Paulsje...Dat doet me goed. Ik ga mijn zoektocht naar een andere baan ook echt intensiveren, ook al is het nu heel moeilijk om iets anders te vinden. Het klopt idd dat ik voortdurend aan mezelf aan het twijfelen ben, en dat is zo'n naar gevoel. Zelfs leuke dingen die buiten mijn werk gebeuren kunnen me niet echt blij meer maken, het werk overschaduwt alles. Ik ben er voortdurend mee bezig.
ik denk kom nog even naar jouw topic..
waarom ik dit bericht citeer? is om het stukje over de leuke dingen buiten het werk...
Ik merk namelijk zelf heel erg, wanneer ik bijv uitga met een vriendin en haar collega's, dat ik me in die groep ook heel onzeker voel. terwijl ik dat echt nooit had!
Ik hoop voor jou dat je snel een andere baan vindt!
vrijdag 13 november 2009 om 19:38
Als ik jou was zou ik idd heel snel op zoek gaan naar een andere baan. Kan misschien wel binnen het bedrijf waar je werkt? Zelf kan ik ook niet zo goed tegen dat kliekjesgebeuren maar ik heb eigenlijk alleen maar bij bedrijven/ afdelingen gewerkt waar de mannen in de meerderheid waren. Bevalt me prima. Mannen kennen ook drama en soms mogen ze mekaar niet, maar daar heeft de rest van de afdeling geen last van: wel zo fijn. Als ik een keer mot met een collega had, was het ook even heel erg, maar de volgende dag weer voorbij. Ook hou ik erg van de humor, al kan die soms keihard zijn.
Vraag bij sollicitaties gewoon naar de teamsamenstelling en wat de kernwoorden van het team zijn. Natuurlijk zullen ze het altijd proberen beter uit te laten komen, maar voor werkgevers is het ook veel beter als alle mensen het prettig vinden op het werk te zijn en hard doorwerken.
Vraag bij sollicitaties gewoon naar de teamsamenstelling en wat de kernwoorden van het team zijn. Natuurlijk zullen ze het altijd proberen beter uit te laten komen, maar voor werkgevers is het ook veel beter als alle mensen het prettig vinden op het werk te zijn en hard doorwerken.
vrijdag 13 november 2009 om 19:52
Beste Emily. Ik heb zelf nog nooit in een dergelijk situatie gezeten maar kan me heel goed voorstellen hoe dit voelt. Een van de collega's erop aanspreken is een idee. De meest toegankelijk uit de groep bijvoorbeeld. Zeg eerlijk hoe jij je voelt. Hou het vooral bij jezelf. Ga niet met het vingertje wijzen dat ZIJ iets doen waardoor jij je niet prettig voelt.
Indien je dit niet durft (wat ik me kan voorstellen) zou je de volgende optie kunnen proberen. Je zou (voor zolang het nog duurt) een stapje terug kunnen doen. Draai jouw kraantje maar eens dicht. Dus: geen complimentjes, geen belangstelling, niets. Wacht vervolgens eens af of hun gedrag veranderd jegens jou. Wordt het slechter of misschien beter?
Zij zullen in elk geval een verandering aan jou merken en jou daar wellicht op aanspreken. Ik verwacht dan zoiets van: "wat is er de laatste tijd met jou aan de hand" of "Hee Emily.... de bokkepruik op"?? Dat is dan vervolgens het moment om te praten. Je kunt dan uitleg geven over jouw gevoelens want zij vragen er immers naar.
Ik hoop dat dit je een beetje helpt. Kop op... laat de moed niet zakken.....
Liefs
Bergje
Indien je dit niet durft (wat ik me kan voorstellen) zou je de volgende optie kunnen proberen. Je zou (voor zolang het nog duurt) een stapje terug kunnen doen. Draai jouw kraantje maar eens dicht. Dus: geen complimentjes, geen belangstelling, niets. Wacht vervolgens eens af of hun gedrag veranderd jegens jou. Wordt het slechter of misschien beter?
Zij zullen in elk geval een verandering aan jou merken en jou daar wellicht op aanspreken. Ik verwacht dan zoiets van: "wat is er de laatste tijd met jou aan de hand" of "Hee Emily.... de bokkepruik op"?? Dat is dan vervolgens het moment om te praten. Je kunt dan uitleg geven over jouw gevoelens want zij vragen er immers naar.
Ik hoop dat dit je een beetje helpt. Kop op... laat de moed niet zakken.....
Liefs
Bergje
maandag 16 november 2009 om 10:24
Ik zit er inderdaad over te denken om het toch op de een of andere manier bespreekbaar te maken. Voor mijn gevoel kan het toch niet veel slechter worden. Wat ik het moeilijkste vind is dat ik aan mezelf ga twijfelen: misschien let ik teveel op dingen, misschien ben ik te gevoelig. Maar dat maakte me aan de andere kant ook weer heel boos: ik verzin deze dingen toch niet, ik ga toch niet voor de lol mijn baan zo'n lijdensweg maken.
Ik heb met mijn teamleider gesproken en aangegeven dat ik dit niet zo heel lang meer vol kan houden, en hij wil wel helpen, maar zoals al eerder gezegd werd: de banen liggen niet voor het oprapen..Ik heb contact gehad met het uitzendbureau, maar ook daar gaven ze aan dat er weinig werk is. En ik ben ook bang dat ik dan echt heel weinig ga verdienen..dat kan ik me gewoon niet permitteren..
Ik heb met mijn teamleider gesproken en aangegeven dat ik dit niet zo heel lang meer vol kan houden, en hij wil wel helpen, maar zoals al eerder gezegd werd: de banen liggen niet voor het oprapen..Ik heb contact gehad met het uitzendbureau, maar ook daar gaven ze aan dat er weinig werk is. En ik ben ook bang dat ik dan echt heel weinig ga verdienen..dat kan ik me gewoon niet permitteren..
maandag 16 november 2009 om 22:01
Misschien komt er wel iets goeds uit als je de bom laat ontploffen. Al is het alleen maar dat je niet al te veel aandacht gaat besteden aan die aardigheidjes die ze naar mekaar wel doen maar niet naar jou.
Wat voor insteek wil je teamleider daar aan geven? Als ze jou het idee geven je niet aardig te vinden, lijken het me ook niet zulke aardige mensen en hoe kan je dat bespreekbaar maken? Ik vind het wel het minste wat je kunt doen als iemand terug komt van ziekte om even te vragen of het weer gaat. Hoeven geen ellelange gesprekken te zijn, maar gewoon het tonen van interesse. Helemaal als jij dat ook gewoon bij hun doet. Het zou voor hun juist iets moeten zijn wat hun tegenhoudt, want uit jezelf vraag je dat toch gewoon?
Wat voor insteek wil je teamleider daar aan geven? Als ze jou het idee geven je niet aardig te vinden, lijken het me ook niet zulke aardige mensen en hoe kan je dat bespreekbaar maken? Ik vind het wel het minste wat je kunt doen als iemand terug komt van ziekte om even te vragen of het weer gaat. Hoeven geen ellelange gesprekken te zijn, maar gewoon het tonen van interesse. Helemaal als jij dat ook gewoon bij hun doet. Het zou voor hun juist iets moeten zijn wat hun tegenhoudt, want uit jezelf vraag je dat toch gewoon?
dinsdag 17 november 2009 om 10:23
Wat het gekke is: ik begin steeds kwader te worden. Eerst was ik vooral verdrietig en gekwetst, nu begin ik pissig te worden. Om even een voorbeeld te geven: pas geleden had ik een leuk nieuwtje en bij leuke nieuwtjes geven ze mekaar altijd allemaal kaartjes en ik kreeg niets..Eigenlijk moet je als volwassene dan denken: zak erin, als jullie me dan niets willen geven, dan niet. Maar zo voelt het natuurlijk niet, het doet gewoon pijn.
Een gesprek met de groep, wat mijn leidinggevende voorstelde, zie ik eigenlijk niet zitten. Maar met mijn staart tussen de benen vertrekken naar een andere baan (als me dat op korte termijn al lukt) vind ik ook weer zo makkelijk, met name voor hen. Ik wil hen eigenlijk wel gewoon confronteren met dit kinderlijke gedrag, al was het alleen maar om zelf het gevoel te hebben het kwijt te zijn. Maar ik heb geen idee hoe ik dit het beste kan aanpakken, zonder meteen in huilen uit te barsten of voor van alles uitgemaakt te worden.
Een gesprek met de groep, wat mijn leidinggevende voorstelde, zie ik eigenlijk niet zitten. Maar met mijn staart tussen de benen vertrekken naar een andere baan (als me dat op korte termijn al lukt) vind ik ook weer zo makkelijk, met name voor hen. Ik wil hen eigenlijk wel gewoon confronteren met dit kinderlijke gedrag, al was het alleen maar om zelf het gevoel te hebben het kwijt te zijn. Maar ik heb geen idee hoe ik dit het beste kan aanpakken, zonder meteen in huilen uit te barsten of voor van alles uitgemaakt te worden.
dinsdag 17 november 2009 om 10:38
Het ligt misschien wel aan de manier waarop dit gesprek plaatsvindt. Het zou je wel kunnen helpen voor je 'psychological closure', want als ik dit zo lees, zit je er behoorlijk mee, waarschijnlijk ook nog wel op je (mogelijk) nieuwe werkplek. Voor je collega's is het wellicht ook wel goed om te weten wat hun pestgedrag voor een ander betekent. Misschien zullen ze het dan ook niet zo snel bij een ander doen.
Zou het je helpen wanneer er een extern, onafhankelijk, iemand bij zou zitten?
Zou het je helpen wanneer er een extern, onafhankelijk, iemand bij zou zitten?
dinsdag 17 november 2009 om 10:47
Ik weet het niet, eigenlijk zou ik er het liefst helemaal niet bij zijn, maar dat is natuurlijk weer zo laf. Ik voel me zo ontzettend klein en onzeker hier, terwijl ik dat in het dagelijks leven helemaal niet ben. Ik voel constant frictie met wie ik eigenlijk ben en hoe ik me op kantoor moet gedragen om het enigszins dragelijk te houden.
