Werk & Studie
alle pijlers
Mijn vriend werkt al jaren niet meer. Hoe weer aan de slag?
woensdag 1 augustus 2018 12:13
Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar samen. Wij waren allebei student toen we elkaar leerde kennen. Allebei afgestudeerd, ik ging werken als freelancer, hij bij een bedrijf. Mijn carrière gaat helemaal super, ik verdien veel en geniet van mijn werk. Mijn vriend worstelde met psychische problemen en zware depressie waardoor hij stopte met werken bij dat bedrijf en een tijdje ging freelancen, wat ook langzaam doodbloedde omdat hij zo worstelde met depressie. Ik zei dat ik het oké vond om onze lasten te betalen onder de voorwaarde dat hij aan zichzelf ging werken - ik ervaar dat niet als een last en houd zelfs meer dan genoeg spaargeld over dus ik kan daarmee leven. Maar natuurlijk wel met de verwachting dat het ooit weer beter gaat en hij weer aan de slag gaat.
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
woensdag 1 augustus 2018 16:10
Dat ligt echt aan de situatie. De psycholoog van mijn vriend raadt het ook af om 'al' te gaan werken. Hij werkt al 9 jaar niet. Hij is er nog niet aan toe volgens haar.Celaena_Aelin schreef: ↑01-08-2018 13:27Na 11 jaar zou ik denken dat je toch echt wel een paar uur vrijwilligerswerk kunt doen, of post kunt lopen voor 2 dagen in de week. Sterker nog, vaak raden hulpverleners het al eerder aan.
Ik vraag me dan ook af waarom de vriend van TO niet eerder dit advies heeft gekregen: dagbesteding zoeken.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 16:13
Mijn vriend is ook zwaar depressief (al jaren) en werkt dus ook niet. Ik zou ook graag willen dat hij hulp krijgt met betrekking tot werk maar weet ook niet precies hoe het werkt. Ik weet ook niet of zijn psycholoog hier iets in kan betekenen. Ik hoop het uiteindelijk wel, maar hij is er nu nog niet aan toe volgens haar. Heel jammer want ik had juist gehoopt dat hij eindelijk zou gaan werken. Mijn vriend wil sowieso niet in het vakgebied gaan werken waar hij voor opgeleid is maar hij kan ook geen nieuwe studie doen (dat kan hij gewoon echt niet aan). Het liefst wil hij iets ongeschoolds gaan doen waarbij hij niet hoeft na te denken en zo min mogelijk contact met mensen heeft, maar de psycholoog vindt dat ook geen goed idee.
Ik kan je dus niet verder helpen maar ik lees even mee omdat ik in dezelfde situatie zit.
Ik kan je dus niet verder helpen maar ik lees even mee omdat ik in dezelfde situatie zit.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 16:53
Echt onbegrijpelijk dat er mensen zijn die jarenlang een partner thuis hebben zitten die niets doet. En alleen maar behandelingen volgt. Ik neem niet aan dat die behandelingen 24/7 en jaren intern zijn. Dus vaak is het 1 a 2x per week en ook niet altijd aansluitend. Voor de rest zit iemand dus de hele dag thuis zonder enige vorm van dagbesteding of vrijwilligerswerk buitenshuis? Dat je daar als partner op zit te wachten zeg...
En TO jij bent daar met 11!! jaar echt veel te lang in mee gegaan! Je lijkt meer zijn verzorger dan zijn partner. Als hij na zo'n enorm lange periode nog niet aan iets toe is vraag jezelf dan af wanneer dan wel? Bedenk dat jij met al je goede bedoelingen gewoon onderdeel van zijn probleem bent en het misschien wel in stand houd. Hij hoeft immers niets te doen (wat geheel past in zijn psychische probleem) en jij betaald en regelt alles wel. Denk je echt dat hij dat na zo'n lange periode nog kan of wil veranderen? Waarom zou hij ook. Jij bent er immers wel..
Een goede behandelaar heeft ook een afdeling voor (traject)begeleiding en reintegratie. Dat is vaak onderdeel van een vervolg behandeling. Ga dus om tafel met je partner en zijn behandelaar. En wat betreft omscholing heeft hij natuurlijk weinig te willen. Hij zal eerst eens moeten beginnen met zeer laagdrempelig arbeidsmatige activiteiten. Laat eerst eens kijken of dat lukt voor hij ook maar denkt aan zware opleidingstrajecten met stress en druk. Een werkgever gaat echt niet zomaar investeren in mensen die er zo lang uit zijn geweest en door hun psychische klachten grote kans op uitval hebben. Voor mensen met een uitkering kan dat gecompenseerd worden door de uitkeringsinstantie (werken met behoud van uitkering zonder salaris, een proefplaatsing of geld of ondersteuning bij de werkgever). Maar dat is bij jullie niet van toepassing.
Wat je zou kunnen doen is vriend (na een gesprek met de behandelaar) meenemen naar het Werkplein in jouw regio. Daar zitten tal van specialisten op het gebied van scholing, werk en arbeidsreintegratie. Maar hou jezelf voor ogen dat hij eerst zeer laagdrempelig zal moeten beginnen! Een betaalde baan zal na zo'n lange periode en met die klachten echt nog geen optie zijn.
En TO jij bent daar met 11!! jaar echt veel te lang in mee gegaan! Je lijkt meer zijn verzorger dan zijn partner. Als hij na zo'n enorm lange periode nog niet aan iets toe is vraag jezelf dan af wanneer dan wel? Bedenk dat jij met al je goede bedoelingen gewoon onderdeel van zijn probleem bent en het misschien wel in stand houd. Hij hoeft immers niets te doen (wat geheel past in zijn psychische probleem) en jij betaald en regelt alles wel. Denk je echt dat hij dat na zo'n lange periode nog kan of wil veranderen? Waarom zou hij ook. Jij bent er immers wel..
Een goede behandelaar heeft ook een afdeling voor (traject)begeleiding en reintegratie. Dat is vaak onderdeel van een vervolg behandeling. Ga dus om tafel met je partner en zijn behandelaar. En wat betreft omscholing heeft hij natuurlijk weinig te willen. Hij zal eerst eens moeten beginnen met zeer laagdrempelig arbeidsmatige activiteiten. Laat eerst eens kijken of dat lukt voor hij ook maar denkt aan zware opleidingstrajecten met stress en druk. Een werkgever gaat echt niet zomaar investeren in mensen die er zo lang uit zijn geweest en door hun psychische klachten grote kans op uitval hebben. Voor mensen met een uitkering kan dat gecompenseerd worden door de uitkeringsinstantie (werken met behoud van uitkering zonder salaris, een proefplaatsing of geld of ondersteuning bij de werkgever). Maar dat is bij jullie niet van toepassing.
Wat je zou kunnen doen is vriend (na een gesprek met de behandelaar) meenemen naar het Werkplein in jouw regio. Daar zitten tal van specialisten op het gebied van scholing, werk en arbeidsreintegratie. Maar hou jezelf voor ogen dat hij eerst zeer laagdrempelig zal moeten beginnen! Een betaalde baan zal na zo'n lange periode en met die klachten echt nog geen optie zijn.
woensdag 1 augustus 2018 16:54
Tijd om iemand anders te zoeken dan want dat is toch niet normaal zo.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 16:10Dat ligt echt aan de situatie. De psycholoog van mijn vriend raadt het ook af om 'al' te gaan werken. Hij werkt al 9 jaar niet. Hij is er nog niet aan toe volgens haar.
woensdag 1 augustus 2018 16:57
Wat doet hij dan zoal de hele dag?CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 16:10Dat ligt echt aan de situatie. De psycholoog van mijn vriend raadt het ook af om 'al' te gaan werken. Hij werkt al 9 jaar niet. Hij is er nog niet aan toe volgens haar.
Meestal is het doel om weer zo snel mogelijk structuur en dus dagbesteding, (vrijwilligers)werk te hebben.
woensdag 1 augustus 2018 16:57
Tot slot maak ook voor jezelf een plan. Hoe zie jij je eigen toekomst. Je geeft aan dat je (terecht) wel klaar bent met betalen. Vraag jezelf af binnen welke termijn je verandering wilt zien (dagbesteding, vrijwilligerswerk, misschien een baan).
Hoe lang ga jij dit nog volhouden? En wat doe je als hij weer terugvalt? Zijn situatie is nu stabiel maar dat kan natuurlijk zo veranderen als er de stress en druk van een baan bij komt kijken (laat staan een scholingstraject). Wil je echt met zo iemand verder en is dit een stabiele relatie om aan kinderen te beginnen of een toekomst op te bouwen? Niet vervelend bedoeld maar denk ook aan jezelf. Door jouw post lijkt alles wel heel erg om hem te draaien.
Hoe lang ga jij dit nog volhouden? En wat doe je als hij weer terugvalt? Zijn situatie is nu stabiel maar dat kan natuurlijk zo veranderen als er de stress en druk van een baan bij komt kijken (laat staan een scholingstraject). Wil je echt met zo iemand verder en is dit een stabiele relatie om aan kinderen te beginnen of een toekomst op te bouwen? Niet vervelend bedoeld maar denk ook aan jezelf. Door jouw post lijkt alles wel heel erg om hem te draaien.
woensdag 1 augustus 2018 16:58
Hoe zie je dit voor je TO? Blijf je je hele leven zijn handje vasthouden en je gedragen als zijn mantelzorger en hoofdsponsor?
Je bedoelt het lief door voor hem op zoek te gaan naar een begin/herstart, maar eigenlijk is het dramatisch dat dat nodig is. Je vriend moet zelf in actie komen.
Hij moet het zelf regelen. Hij moet het ook zelf kunnen regelen. Niet jij.
Jij moet voor jezelf zorgen, je hebt het volgens mij al zwaar genoeg. Het lijkt mij afschuwelijk om zo'n partner te hebben en op deze leeftijd zo te moeten leven. Voor je vriend is het uiteraard ook afschuwelijk, maar wat brengt het jou nou in je leven behalve teveel zorgen?
Laat je vriend zelf in actie komen en richt jij je nou maar op jezelf.
Je bedoelt het lief door voor hem op zoek te gaan naar een begin/herstart, maar eigenlijk is het dramatisch dat dat nodig is. Je vriend moet zelf in actie komen.
Hij moet het zelf regelen. Hij moet het ook zelf kunnen regelen. Niet jij.
Jij moet voor jezelf zorgen, je hebt het volgens mij al zwaar genoeg. Het lijkt mij afschuwelijk om zo'n partner te hebben en op deze leeftijd zo te moeten leven. Voor je vriend is het uiteraard ook afschuwelijk, maar wat brengt het jou nou in je leven behalve teveel zorgen?
Laat je vriend zelf in actie komen en richt jij je nou maar op jezelf.
woensdag 1 augustus 2018 17:09
Ze zijn elf jaar samen, nergens staat dat hij al elf jaar thuis zit.Celaena_Aelin schreef: ↑01-08-2018 13:27Na 11 jaar zou ik denken dat je toch echt wel een paar uur vrijwilligerswerk kunt doen, of post kunt lopen voor 2 dagen in de week. Sterker nog, vaak raden hulpverleners het al eerder aan.
Ik vraag me dan ook af waarom de vriend van TO niet eerder dit advies heeft gekregen: dagbesteding zoeken.
woensdag 1 augustus 2018 17:12
ZZP'er blijven, lijkt geen goed idee meer. Je moet heel commercieel en actief zijn en jezelf goed kunnen verkopen. Dat lukt niet als je met jezelf in de knoop zit.
Meest laagdrempelige is vrijwilligerswerk te gaan doen voor ritme en dagbesteding. Niet in blijven hangen dus ook op zoek gaan naar alternatief dat naar betaald werk leidt.
Er zijn veel vacatures in de bouw en in de zorg. Wellicht is dat wat? En dan een 'werkend leren' opleiding volgen.
Op werk.nl (van UWV) kun je ook heel veel info en vacatures vinden. Ook voor als je geen uitkering hebt, maar wel op zoek naar betaald werk.
Meest laagdrempelige is vrijwilligerswerk te gaan doen voor ritme en dagbesteding. Niet in blijven hangen dus ook op zoek gaan naar alternatief dat naar betaald werk leidt.
Er zijn veel vacatures in de bouw en in de zorg. Wellicht is dat wat? En dan een 'werkend leren' opleiding volgen.
Op werk.nl (van UWV) kun je ook heel veel info en vacatures vinden. Ook voor als je geen uitkering hebt, maar wel op zoek naar betaald werk.
woensdag 1 augustus 2018 18:16
Dus als jouw partner depressief wordt laat je 'm gelijk vallen?strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 16:54Tijd om iemand anders te zoeken dan want dat is toch niet normaal zo.
Natuurlijk is het niet normaal, een depressie is een psychische stoornis. Meestal voor de rest van je leven. Dat betekent niet dat hij altijd thuis zal blijven zitten, ik hoop dat hij met behulp van de therapie weer een beetje een normaal leven kan krijgen. En depressieve mensen hebben juist steun van hun partner en familie en vrienden (voor zover ze die nog hebben) nodig.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 18:22
Het gaat nu al een stuk beter dan een paar jaar terug. Dan kwam hij gerust dagen niet buiten (toen woonden we nog niet samen) en verliet hij het huis uiteindelijk alleen als er echt helemaal niks te eten meer was en hij wel naar de supermarkt moest. Hij lag dan voornamelijk op de bank of in bed.
Momenteel komt hij vrijwel elke dag buiten, hij doet de boodschappen, hij kookt, hij fietst of wandelt bijna elke dag een stuk. Hij is weer begonnen met lezen, dat heeft hij ook jaren niet meer gedaan. Soms gamet hij. Hij koopt spullen voor mij of haalt pakketjes voor me op als ik dat vraag (ik heb daar vaak geen tijd voor omdat ik moet werken). Doordat we zijn gaan samenwonen heeft hij iets meer structuur gekregen omdat hij samen met mij naar bed gaat en wakker wordt als mijn wekker gaat. Kort daarna gaat hij er dan ook uit. Voorheen ging hij midden in de nacht slapen (dan had hij zitten gamen) en kwam hij er pas om 1 uur weer uit.
Natuurlijk is het goed om structuur te hebben, ik had ook gehoopt dat mijn vriend nu eindelijk kon gaan werken met behulp van de psycholoog, maar zij heeft gezegd dat dat haar nu nog geen goed idee lijkt, omdat dat hem momenteel alleen maar zal schaden. Hij is er nog niet aan toe. Elke dag naar buiten gaan etc. en op hetzelfde tijdstip opstaan en naar bed gaan is ook een structuur. Nu moet hij nog leren zich weer onder de mensen te mengen.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 18:29
9 Jaar is echt heel lang. En ja, ik ben er van overtuigd dat als er geen noodzaak is tot werken mensen dan te lang thuis blijven zitten. Dat kan een partner zijn, of een uitkering. Er is dan gewoon geen incentive en ik vraag me echt af of dat iemand helpt, ik geloof er niets van.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 18:16Dus als jouw partner depressief wordt laat je 'm gelijk vallen?
Natuurlijk is het niet normaal, een depressie is een psychische stoornis. Meestal voor de rest van je leven. Dat betekent niet dat hij altijd thuis zal blijven zitten, ik hoop dat hij met behulp van de therapie weer een beetje een normaal leven kan krijgen. En depressieve mensen hebben juist steun van hun partner en familie en vrienden (voor zover ze die nog hebben) nodig.
Eigen ervaringen genoeg met enorm veel ellende, maar ik heb niets waar ik op kan terug vallen dus had de incentive wel degelijk. Dat is ook niet ideaal, maar uiteindelijk was het wel beter voor me om te gaan werken.
woensdag 1 augustus 2018 18:45
Ik zou niet direct wonderen verwachten.
Laat hem eerst maar al es kijken of hij 1 à 2 dagen per week vrijwilligerswerk volhoudt zonder te hervallen.
Als dat een half jaar goed loopt, kan hij de boel eventueel uitbreiden.
Of kan hij er een (thuis)opleiding naast gaan doen.
Maar reken erop dat dit extreem lange-termijn-werk wordt voor hij zelfs maar een loon heeft voor pakweg 2 à 3 dagen.
En laat hem ook eerst in overleg gaan met zijn behandelaars hoe zij het zien.
Laat hem eerst maar al es kijken of hij 1 à 2 dagen per week vrijwilligerswerk volhoudt zonder te hervallen.
Als dat een half jaar goed loopt, kan hij de boel eventueel uitbreiden.
Of kan hij er een (thuis)opleiding naast gaan doen.
Maar reken erop dat dit extreem lange-termijn-werk wordt voor hij zelfs maar een loon heeft voor pakweg 2 à 3 dagen.
En laat hem ook eerst in overleg gaan met zijn behandelaars hoe zij het zien.
woensdag 1 augustus 2018 18:51
woensdag 1 augustus 2018 19:03
Ik betaal in ieder geval niks voor mijn vriend, hij betaalt alles van zijn spaargeld en is heel zuinig (koopt bijvoorbeeld nooit nieuwe kleren).strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 18:299 Jaar is echt heel lang. En ja, ik ben er van overtuigd dat als er geen noodzaak is tot werken mensen dan te lang thuis blijven zitten. Dat kan een partner zijn, of een uitkering. Er is dan gewoon geen incentive en ik vraag me echt af of dat iemand helpt, ik geloof er niets van.
Eigen ervaringen genoeg met enorm veel ellende, maar ik heb niets waar ik op kan terug vallen dus had de incentive wel degelijk. Dat is ook niet ideaal, maar uiteindelijk was het wel beter voor me om te gaan werken.
En een psychische stoornis komt in gradaties, de ene persoon heeft het erger dan een ander. De een kan nooit meer werken en de ander heeft een lichte depressie en studeert, werkt en heeft een sociaal leven.
Als een professional zegt dat hij nog niet moet gaan werken, dan ga ik er vanuit dat dat voor nu het beste is.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:05
Meestal denken zwaar depressieve personen daar niet over na. Toekomst is niet iets waar ze mee bezig zijn.Tornacense schreef: ↑01-08-2018 18:58Heeft hij overigens een plan B of C liggen voor als jij langdurig je werk kwijt speelt of ook (zwaar) ziek wordt?
Van de hemelse dauw kunnen de huur en de rekeningen helaas niet betaald worden.
En jouw WW houdt ook ooit op.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:12
De ene professional is de ander niet. Ik zou een andere psycholoog zoeken, na 9 jaar zo weinig vooruitgang..CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:03Ik betaal in ieder geval niks voor mijn vriend, hij betaalt alles van zijn spaargeld en is heel zuinig (koopt bijvoorbeeld nooit nieuwe kleren).
En een psychische stoornis komt in gradaties, de ene persoon heeft het erger dan een ander. De een kan nooit meer werken en de ander heeft een lichte depressie en studeert, werkt en heeft een sociaal leven.
Als een professional zegt dat hij nog niet moet gaan werken, dan ga ik er vanuit dat dat voor nu het beste is.
woensdag 1 augustus 2018 19:13
1 ochtend vrijwilligerswerk is echt wel mogelijk. Leert hij gelijk weer onder de mensen zijn.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 18:22
Natuurlijk is het goed om structuur te hebben, ik had ook gehoopt dat mijn vriend nu eindelijk kon gaan werken met behulp van de psycholoog, maar zij heeft gezegd dat dat haar nu nog geen goed idee lijkt, omdat dat hem momenteel alleen maar zal schaden. Hij is er nog niet aan toe. Elke dag naar buiten gaan etc. en op hetzelfde tijdstip opstaan en naar bed gaan is ook een structuur. Nu moet hij nog leren zich weer onder de mensen te mengen.
Heb jij die therapeut recent zelf horen zeggen dat hij niet mag werken?
Waarom heeft hij geen Wajong of wia?
Is het een erkende therapeut in een multidisciplinair team?
woensdag 1 augustus 2018 19:14
Hij is niet meer zwaar depressief.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:05Meestal denken zwaar depressieve personen daar niet over na. Toekomst is niet iets waar ze mee bezig zijn.
woensdag 1 augustus 2018 19:16
Onze gemeente helpt nuggers (niet uitkeringsgerechtigden) dus wel, dat zijn ze verplicht (de ene gemeente doet overigens wel meer voor nuggers dan de andere).viva-amber schreef: ↑01-08-2018 12:47Hij heeft geen uitkering bij de gemeente of het UWV dus waarom zou een dergelijk organisatie geld en tijd in hem steken wanneer er duizenden mensen zijn met een uitkering voor wie hulp betekent dat zij daaruit komen en dus een besparing opleveren. Jouw vriend levert de gemeente of het UWV geen besparing en zij gaan hem dus niet reintegreren.
Hij kan ook zijn oude werk parttime oppakken en onder tussen iets anders zoeken ipv het direct weg te zetten als niet leuk genoeg. We doen allemaal weleens niet leuke dingen om aan geld te komen.
De gemeente heeft niet alleen een verantwoordelijkheid naar mensen in de uitkering maar ook naar de lokale ondernemers die momenteel hard op zoek zijn naar personeel!
Bovendien kun je via de gemeente beginnen met bijvoorbeeld een werkstage om eea langzaam op te bouwen, met ondersteuning.
Hij kan zich dus gewoon melden.
Live long and prosper
woensdag 1 augustus 2018 19:16
Hij is 2 maanden geleden begonnen bij haar... Het kost veel moeite om een zwaar depressief iemand naar een therapeut te krijgen. Ze moeten het zelf willen, en dat wil mijn vriend niet. Voor hem is zijn leven over. Hij gaat alleen maar voor mij, en voor zijn moeder. Hij heeft in het verleden al wel gesprekken bij een psychiater gehad, daar had hij geen baat bij 'want ze snapten hem toch niet', daarom wilde hij niet opnieuw in therapie. Uiteindelijk is het me dus toch gelukt hem over te halen.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:19
Ik zou overigens als dat kan vooral binnenkort es een afspraak samen of zelfs in je ééntje plannen met die psycholoog.
Dat je een beetje een zicht krijgt hoe zij "de rest van zijn leven" ziet.
Of zij inschat dat echt werken, vrijwilligerswerk of een opleiding er nog inzit.
Kwestie van een heel klein beetje een toekomstvisie te hebben.
Zij acht hem nu nog niet in staat tot werken of vrijwilligerswerk.
Maar wanneer wel?
Ben ik de enige overigens die gek zou worden dat ze financieel zowat volledig afhankelijk is van een partner?
(En jep, ik heb ook 3 jaar voltijds thuisgezeten met ziekte. Maar ik zorgde wel dat ik een eigen uitkering had.)
Dat je een beetje een zicht krijgt hoe zij "de rest van zijn leven" ziet.
Of zij inschat dat echt werken, vrijwilligerswerk of een opleiding er nog inzit.
Kwestie van een heel klein beetje een toekomstvisie te hebben.
Zij acht hem nu nog niet in staat tot werken of vrijwilligerswerk.
Maar wanneer wel?
Ben ik de enige overigens die gek zou worden dat ze financieel zowat volledig afhankelijk is van een partner?
(En jep, ik heb ook 3 jaar voltijds thuisgezeten met ziekte. Maar ik zorgde wel dat ik een eigen uitkering had.)
anoniem_351483 wijzigde dit bericht op 01-08-2018 19:20
20.96% gewijzigd
woensdag 1 augustus 2018 19:19
