Werk & Studie
alle pijlers
Mijn vriend werkt al jaren niet meer. Hoe weer aan de slag?
woensdag 1 augustus 2018 12:13
Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar samen. Wij waren allebei student toen we elkaar leerde kennen. Allebei afgestudeerd, ik ging werken als freelancer, hij bij een bedrijf. Mijn carrière gaat helemaal super, ik verdien veel en geniet van mijn werk. Mijn vriend worstelde met psychische problemen en zware depressie waardoor hij stopte met werken bij dat bedrijf en een tijdje ging freelancen, wat ook langzaam doodbloedde omdat hij zo worstelde met depressie. Ik zei dat ik het oké vond om onze lasten te betalen onder de voorwaarde dat hij aan zichzelf ging werken - ik ervaar dat niet als een last en houd zelfs meer dan genoeg spaargeld over dus ik kan daarmee leven. Maar natuurlijk wel met de verwachting dat het ooit weer beter gaat en hij weer aan de slag gaat.
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
woensdag 1 augustus 2018 19:23
Waar staat dat? In de OP staat dat zij wil dat hij weer gaat werken, niet dat hij dat zelf wil. Ik lees nergens dat hij nu niet meer zwaar depressief is?
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:25
Er staat niets over een depressie.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:23Waar staat dat? In de OP staat dat zij wil dat hij weer gaat werken, niet dat hij dat zelf wil. Ik lees nergens dat hij nu niet meer zwaar depressief is?
Het gaat nu zoooo veel beter, hij gaat naar buiten, doet zijn hobby’s etc.
woensdag 1 augustus 2018 19:26
O, ik zit jou met TO te verwarren, maar in de OP staat dus dat het goed gaat. Dus 1 ochtends vrwijliggerswerk kan echt wel.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:19Ik wil overigens niet het topic overnemen van TO, ik wilde alleen maar zeggen dat ik in dezelfde situatie zit en dat ik dus weet hoe het is.
woensdag 1 augustus 2018 19:28
In de OP staat dat hij depressief is.
cleopatravii wijzigde dit bericht op 01-08-2018 19:29
43.99% gewijzigd
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:29
Ohja in de 2e alinea van de OP staat dat, klopt.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 augustus 2018 19:29
Dat zeg ik, ik zit jullie te verwarren.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:28In de OP staat dat hij depressief is.
En volgens mij ben je in de war met mijn post over mijn vriend waar iemand naar vroeg. Ik vertelde dat het met mijn vriend iets beter gaat dan jaren terug omdat hij nu naar buiten gaat etc., maar hij is nog steeds zwaar depressief (recent gediagnosticeerd, ergste gradatie, wat maar bij 2% van de mensen voorkomt, hij had mij de resultaten laten zien).
woensdag 1 augustus 2018 19:37
Dat kan wel zo zijn, maar omstandigheden bepalen net zo hard mee of je werkt of niet. Als je een partner hebt die voor je betaalt of een uitkering met niet al te veel eisen, dan is er gewoonweg geen noodzaak en heb je intrinsieke motivatie nodig om je zelf in beweging te zetten. Bij een extrinsieke motivatie heb je gewoon geen andere keuze. Dan kun je als nog natuurlijk niets doen, en op straat belanden, en dan dood vriezen. Klopt. Maar dat is een klein percentage.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:03Ik betaal in ieder geval niks voor mijn vriend, hij betaalt alles van zijn spaargeld en is heel zuinig (koopt bijvoorbeeld nooit nieuwe kleren).
En een psychische stoornis komt in gradaties, de ene persoon heeft het erger dan een ander. De een kan nooit meer werken en de ander heeft een lichte depressie en studeert, werkt en heeft een sociaal leven.
Als een professional zegt dat hij nog niet moet gaan werken, dan ga ik er vanuit dat dat voor nu het beste is.
woensdag 1 augustus 2018 19:40
Nee, ik vind dat ook bizar. Alle begrip voor depressie en dergelijke, maar ik zou er na jaren ook wel klaar mee zijn om alleen de kar te trekken. Als of het leven uberhaupt luxe is voor velen. Ik zou denk ik liever dan hebben dat hij op zich zelf gaat met een uitkering.Tornacense schreef: ↑01-08-2018 19:19Ik zou overigens als dat kan vooral binnenkort es een afspraak samen of zelfs in je ééntje plannen met die psycholoog.
Dat je een beetje een zicht krijgt hoe zij "de rest van zijn leven" ziet.
Of zij inschat dat echt werken, vrijwilligerswerk of een opleiding er nog inzit.
Kwestie van een heel klein beetje een toekomstvisie te hebben.
Zij acht hem nu nog niet in staat tot werken of vrijwilligerswerk.
Maar wanneer wel?
Ben ik de enige overigens die gek zou worden dat ze financieel zowat volledig afhankelijk is van een partner?
(En jep, ik heb ook 3 jaar voltijds thuisgezeten met ziekte. Maar ik zorgde wel dat ik een eigen uitkering had.)
woensdag 1 augustus 2018 19:45
Pff jij moet hem overhalen? Hij wil zelf niet meer beter worden en heeft geen vertrouwen in de therapie. Dan heeft het dus heel erg weinig zin. Dat jij hier zelf niet depressief van wordt. Therapie werkt alleen als je zelf volledig erachter staat en je inspant.CleopatraVII schreef: ↑01-08-2018 19:16Hij is 2 maanden geleden begonnen bij haar... Het kost veel moeite om een zwaar depressief iemand naar een therapeut te krijgen. Ze moeten het zelf willen, en dat wil mijn vriend niet. Voor hem is zijn leven over. Hij gaat alleen maar voor mij, en voor zijn moeder. Hij heeft in het verleden al wel gesprekken bij een psychiater gehad, daar had hij geen baat bij 'want ze snapten hem toch niet', daarom wilde hij niet opnieuw in therapie. Uiteindelijk is het me dus toch gelukt hem over te halen.
En 9 jaar lang met zo iemand begrijp ik echt niet. Dat geeft weinig vertrouwen voor de toekomst en lijkt mij voor jou een grote balast. Pas goed op jezelf!
woensdag 1 augustus 2018 19:48
Thanks voor de reacties! Dat de gemeente opties hebben voor mensen zonder uitkering wist ik niet. Ik zal ook kijken of er iets via zijn behandelaar mogelijk is. Hij wordt geholpen via erkende specialistische zorginstantie, dus dat moet wel goed zitten.
Als reactie op een paar van de comments:
hij is niet 11 jaar werkloos, maar 3 jaar. We zijn 11 jaar samen waarvan hij dus 8 jaar inkomen had. Daarnaast vind mijn vriend het absoluut niet fijn om financieel afhankelijk te zijn van mij. Sterker nog, het werkt zijn depressie en lage zelfbeeld nog meer in de hand want hij heeft een verschrikkelijk schuldgevoel tegenover mij. Hij neemt niet genoeg initiatief om er verandering in te brengen, maar hij is zeker niet gelukkig met de huidige situatie.
Ik wil het liefst dat hij (mentaal) gezond en gelukkig is en dat wij samen oud kunnen worden. Daar hoort bij dat hij weer gaat werken. Als daar nooit meer verandering in komt, dan heeft de relatie natuurlijk geen toekomst. Dan ben in helaas de liefde van mijn leven kwijt aan de gevolgen van een psychische stoornis. Maar ik geef de hoop nog niet op want er zijn nog veel mogelijkheden, en ik weet dat mijn vriend ook een beter leven wilt. Misschien komt het goed, misschien niet.. maar voor nu vecht ik er nog steeds voor.
En nee ik heb geen kinderwens.
Als reactie op een paar van de comments:
hij is niet 11 jaar werkloos, maar 3 jaar. We zijn 11 jaar samen waarvan hij dus 8 jaar inkomen had. Daarnaast vind mijn vriend het absoluut niet fijn om financieel afhankelijk te zijn van mij. Sterker nog, het werkt zijn depressie en lage zelfbeeld nog meer in de hand want hij heeft een verschrikkelijk schuldgevoel tegenover mij. Hij neemt niet genoeg initiatief om er verandering in te brengen, maar hij is zeker niet gelukkig met de huidige situatie.
Ik wil het liefst dat hij (mentaal) gezond en gelukkig is en dat wij samen oud kunnen worden. Daar hoort bij dat hij weer gaat werken. Als daar nooit meer verandering in komt, dan heeft de relatie natuurlijk geen toekomst. Dan ben in helaas de liefde van mijn leven kwijt aan de gevolgen van een psychische stoornis. Maar ik geef de hoop nog niet op want er zijn nog veel mogelijkheden, en ik weet dat mijn vriend ook een beter leven wilt. Misschien komt het goed, misschien niet.. maar voor nu vecht ik er nog steeds voor.
En nee ik heb geen kinderwens.
woensdag 1 augustus 2018 19:54
Ze zei nergens dat ze 9 jaar samen is met hem.. alleen dat hij 9 jaar lang niet werkt..evelien2010 schreef: ↑01-08-2018 19:45En 9 jaar lang met zo iemand begrijp ik echt niet. Dat geeft weinig vertrouwen voor de toekomst en lijkt mij voor jou een grote balast. Pas goed op jezelf!
woensdag 1 augustus 2018 19:54
Maar wat houdt hem exact tegen om een simpele baan in een callcenter bij voorbeeld te nemen voor bij voorbeeld 16 uur? Dat is al iets, geeft zingeving, verkleint die drempel die hij moet over gaan weer, en geen stress die bij ZZPer zijn komt kijken. Dan kan hij daar naast misschien na denken of hij iets wil studeren nog, of therapie/cursus volgen, zo iets.annnonnn schreef: ↑01-08-2018 19:48Thanks voor de reacties! Dat de gemeente opties hebben voor mensen zonder uitkering wist ik niet. Ik zal ook kijken of er iets via zijn behandelaar mogelijk is. Hij wordt geholpen via erkende specialistische zorginstantie, dus dat moet wel goed zitten.
Als reactie op een paar van de comments:
hij is niet 11 jaar werkloos, maar 3 jaar. We zijn 11 jaar samen waarvan hij dus 8 jaar inkomen had. Daarnaast vind mijn vriend het absoluut niet fijn om financieel afhankelijk te zijn van mij. Sterker nog, het werkt zijn depressie en lage zelfbeeld nog meer in de hand want hij heeft een verschrikkelijk schuldgevoel tegenover mij. Hij neemt niet genoeg initiatief om er verandering in te brengen, maar hij is zeker niet gelukkig met de huidige situatie.
Ik wil het liefst dat hij (mentaal) gezond en gelukkig is en dat wij samen oud kunnen worden. Daar hoort bij dat hij weer gaat werken. Als daar nooit meer verandering in komt, dan heeft de relatie natuurlijk geen toekomst. Dan ben in helaas de liefde van mijn leven kwijt aan de gevolgen van een psychische stoornis. Maar ik geef de hoop nog niet op want er zijn nog veel mogelijkheden, en ik weet dat mijn vriend ook een beter leven wilt. Misschien komt het goed, misschien niet.. maar voor nu vecht ik er nog steeds voor.
En nee ik heb geen kinderwens.
woensdag 1 augustus 2018 20:00
Eens, ik denk alleen dat het wel goed zou zijn - gezien de aanwezigheid van een persoonlijkheidsstoornis - dat hij daar iets van ondersteuning bij krijgt, iets van een reïntegratie coach ofzo. Vandaar dat ik vroeg naar mensen hun ervaring met weer werken na lange periode werkloosheid... Ik had het idee dat de meeste mensen dan hulp of ondersteuning daarbij krijgen als het door burn-out of psychische klachten was..? Ik ben zelf altijd Zzp'er geweest dus heb daar geen ervaring mee. I'm cluelessstrikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 19:54Maar wat houdt hem exact tegen om een simpele baan in een callcenter bij voorbeeld te nemen voor bij voorbeeld 16 uur? Dat is al iets, geeft zingeving, verkleint die drempel die hij moet over gaan weer, en geen stress die bij ZZPer zijn komt kijken. Dan kan hij daar naast misschien na denken of hij iets wil studeren nog, of therapie/cursus volgen, zo iets.
woensdag 1 augustus 2018 20:09
Die mensen hebben vaak een uitkering. De gemeente of het uwv investeren dan in een coach in de hoop in de toekomst minder/geen kosten aan je te hebben. Jouw vriend heeft geen uitkering, dus minder mogelijkheden om aan zo’n coach te komen (tenzij jij het gaat betalen - wat ik je af zou raden).annnonnn schreef: ↑01-08-2018 20:00Eens, ik denk alleen dat het wel goed zou zijn - gezien de aanwezigheid van een persoonlijkheidsstoornis - dat hij daar iets van ondersteuning bij krijgt, iets van een reïntegratie coach ofzo. Vandaar dat ik vroeg naar mensen hun ervaring met weer werken na lange periode werkloosheid... Ik had het idee dat de meeste mensen dan hulp of ondersteuning daarbij krijgen als het door burn-out of psychische klachten was..? Ik ben zelf altijd Zzp'er geweest dus heb daar geen ervaring mee. I'm clueless
Stap 1 is een gesprek met zijn behandelaar, hem en jij. Spreek je wens en je verwachting uit. De behandelaar kan beoordelen wat er realistisch is.
Stap 2 zal dan waarschijnlijk vrijwilligerswerk zijn - waarbij hij zal moeten accepteren dat hij niet meteen zn droombaan krijgt of zelfs niet meteen iets in de richting van wat hij wil.
Aan jou de vraag wat jij gaat trekken, zowel financieel als emotioneel, en hoe lang.
woensdag 1 augustus 2018 20:27
TO schrijft over een vermijdende persoonlijkheid en angsten. Dan is een baan bij een call centrum (waar voortdurend op je vingers gekeken wordt en je ook heel veel met nare reacties te maken krijgt) nou niet iets wat in me op komt als ‘makkelijk baantje’. Meer als een vrij slecht idee.
En inderdaad, de drempel kan vrij hoog zijn. Wellicht is vrijwilligerswerk (waar wel wat verplichtingen bij komen, maar toch midner over het algemeen) helemaal niet zo’n gek idee. Ook om weer wat zelfvertrouwen op te bouwen en evt wat regelmaat. Want iedereen roept hier wel heel hard dat allerlei banen makkelijk en relaxt zijn, maar als je vertrouwen on jezelf volledig aan barrels ligt, is dat echt niet zo simpel.
En voor degene die zegt: ik zou in elk geval zorgen voor een uitkering voor mezelf. Eh ja, maar als je daar nou gewoon geen recht op hebt? Enige oplossing lijkt dat vriend alleen gaat wonen zodat hij bijstand kan krijgen. Heel goed plan, verhuizen (stress), meer kosten maken met een minimaal inkomen (stress) en allerlei extra verplichtingen (stress). Ik snap echt wel dat TO graag wat beweging en een toekomstperspectief zou willen zien, en daar kan ook naar toe gewerkt worden, maar koste wat kost voor een eigen uitkering willen zorgen lijkt me in dit geval vrij bizar en contra-productief.
En inderdaad, de drempel kan vrij hoog zijn. Wellicht is vrijwilligerswerk (waar wel wat verplichtingen bij komen, maar toch midner over het algemeen) helemaal niet zo’n gek idee. Ook om weer wat zelfvertrouwen op te bouwen en evt wat regelmaat. Want iedereen roept hier wel heel hard dat allerlei banen makkelijk en relaxt zijn, maar als je vertrouwen on jezelf volledig aan barrels ligt, is dat echt niet zo simpel.
En voor degene die zegt: ik zou in elk geval zorgen voor een uitkering voor mezelf. Eh ja, maar als je daar nou gewoon geen recht op hebt? Enige oplossing lijkt dat vriend alleen gaat wonen zodat hij bijstand kan krijgen. Heel goed plan, verhuizen (stress), meer kosten maken met een minimaal inkomen (stress) en allerlei extra verplichtingen (stress). Ik snap echt wel dat TO graag wat beweging en een toekomstperspectief zou willen zien, en daar kan ook naar toe gewerkt worden, maar koste wat kost voor een eigen uitkering willen zorgen lijkt me in dit geval vrij bizar en contra-productief.
woensdag 1 augustus 2018 20:28
Ik heb ook geen idee, maar ik denk ook niet dat het altijd per se nodig is. Hij heeft ook 8 jaar gewerkt natuurlijk en weet nu wel wat er aan de hand is. Ik denk dat de drempel zo laag mogelijk moet blijven en het van belang is dat hij zelf die stap zet, individueel dus, en zo weer vertrouwen krijgt.annnonnn schreef: ↑01-08-2018 20:00Eens, ik denk alleen dat het wel goed zou zijn - gezien de aanwezigheid van een persoonlijkheidsstoornis - dat hij daar iets van ondersteuning bij krijgt, iets van een reïntegratie coach ofzo. Vandaar dat ik vroeg naar mensen hun ervaring met weer werken na lange periode werkloosheid... Ik had het idee dat de meeste mensen dan hulp of ondersteuning daarbij krijgen als het door burn-out of psychische klachten was..? Ik ben zelf altijd Zzp'er geweest dus heb daar geen ervaring mee. I'm clueless
overigens ging het bij mij ook niet meteen goed, qua werk en omgang met collega's, dat is ook vallen en op staan. Klinkt als of ik het helemaal voor elkaar heb en dat is totaal niet zo, maar qua werk dan wel.
woensdag 1 augustus 2018 20:31
Ik spreek 100% uit eigen ervaring, dus zo onzinnig of slecht zijn mijn ideeën niet. En geen enkele baan is simpel als je zelf niet simpel bent, maar met simpele baan bedoel ik met name dat het niveau en verantwoordelijkheden vrij laag zijn, zo dat daar iig geen stress over kan ontstaan.nausicaa schreef: ↑01-08-2018 20:27TO schrijft over een vermijdende persoonlijkheid en angsten. Dan is een baan bij een call centrum (waar voortdurend op je vingers gekeken wordt en je ook heel veel met nare reacties te maken krijgt) nou niet iets wat in me op komt als ‘makkelijk baantje’. Meer als een vrij slecht idee.
En inderdaad, de drempel kan vrij hoog zijn. Wellicht is vrijwilligerswerk (waar wel wat verplichtingen bij komen, maar toch midner over het algemeen) helemaal niet zo’n gek idee. Ook om weer wat zelfvertrouwen op te bouwen en evt wat regelmaat. Want iedereen roept hier wel heel hard dat allerlei banen makkelijk en relaxt zijn, maar als je vertrouwen on jezelf volledig aan barrels ligt, is dat echt niet zo simpel.
En voor degene die zegt: ik zou in elk geval zorgen voor een uitkering voor mezelf. Eh ja, maar als je daar nou gewoon geen recht op hebt? Enige oplossing lijkt dat vriend alleen gaat wonen zodat hij bijstand kan krijgen. Heel goed plan, verhuizen (stress), meer kosten maken met een minimaal inkomen (stress) en allerlei extra verplichtingen (stress). Ik snap echt wel dat TO graag wat beweging en een toekomstperspectief zou willen zien, en daar kan ook naar toe gewerkt worden, maar koste wat kost voor een eigen uitkering willen zorgen lijkt me in dit geval vrij bizar en contra-productief.
woensdag 1 augustus 2018 20:40
"Simpele banen" bestaan helaas bijna niet meer.strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 20:31Ik spreek 100% uit eigen ervaring, dus zo onzinnig of slecht zijn mijn ideeën niet. En geen enkele baan is simpel als je zelf niet simpel bent, maar met simpele baan bedoel ik met name dat het niveau en verantwoordelijkheden vrij laag zijn, zo dat daar iig geen stress over kan ontstaan.
Weet je welke stress en druk een call-centerbaan geeft? En hoe snel je daar ontslagen bent?
Eerst maar es met vrijwilligerswerk kijken hoe ver ie raakt en wat hij nog aankan.
Daarna kan je eventueel terug verder gaan bouwen.
Ofwel eerst een opleiding gaan doen, zodat hij een nieuwe start kan nemen in een waarschijnlijk totaal ander beroep.
Op zich lijkt handenarbeid mij dan nog niet zo verkeerd.
En ze kijken ook minder nauw naar gaten in je CV, zolang je maar fatsoenlijk werk aflevert.
woensdag 1 augustus 2018 20:52
Ligt er maar net aan waar je komt te werken. En ook handenarbeid kan stressvol zijn.Tornacense schreef: ↑01-08-2018 20:40"Simpele banen" bestaan helaas bijna niet meer.
Weet je welke stress en druk een call-centerbaan geeft? En hoe snel je daar ontslagen bent?
Eerst maar es met vrijwilligerswerk kijken hoe ver ie raakt en wat hij nog aankan.
Daarna kan je eventueel terug verder gaan bouwen.
Ofwel eerst een opleiding gaan doen, zodat hij een nieuwe start kan nemen in een waarschijnlijk totaal ander beroep.
Op zich lijkt handenarbeid mij dan nog niet zo verkeerd.
En ze kijken ook minder nauw naar gaten in je CV, zolang je maar fatsoenlijk werk aflevert.
Waar om doet iedereen zo negatief en vol beren op de weg? Ik ben normaal gezien al cynisch en negatief, maar hallo als zelfs ik dus zo mijn leven heb kunnen om gooien..
woensdag 1 augustus 2018 20:56
Is hij nog in behandeling bij bijvoorbeeld een ggz instelling? Dan kan hij informeren naar IPS. Weet even zo 123 niet meer waar de afkorting voor staat* maar dat is individuele begeleiding naar toetreding naar de arbeidsmarkt. Het wordt gefinancierd uit het zorgbudget dus een WIA of ziektewet achtergrond is niet nodig. Iemand moet wel echt weer een stap willen zetten aan meedoen in de maatschappij want anders heeft het geen nut. Ik schat zo in dat jou partner op dat gebied allerlei beren op de weg ziet, het kan nuttig zijn om mee te gaan als hij naar zijn behandelaar gaat om dergelijke zorgen te nuanceren.
Individuele plaatsing en steun.
Individuele plaatsing en steun.
woensdag 1 augustus 2018 21:29
Ja hij zit bij een GGZ instelling. Dit was het soort hulp waar ik naar op zoek was, super bedankt!!!troelieboelie schreef: ↑01-08-2018 20:56Is hij nog in behandeling bij bijvoorbeeld een ggz instelling? Dan kan hij informeren naar IPS. Weet even zo 123 niet meer waar de afkorting voor staat* maar dat is individuele begeleiding naar toetreding naar de arbeidsmarkt. Het wordt gefinancierd uit het zorgbudget dus een WIA of ziektewet achtergrond is niet nodig. Iemand moet wel echt weer een stap willen zetten aan meedoen in de maatschappij want anders heeft het geen nut. Ik schat zo in dat jou partner op dat gebied allerlei beren op de weg ziet, het kan nuttig zijn om mee te gaan als hij naar zijn behandelaar gaat om dergelijke zorgen te nuanceren.
Individuele plaatsing en steun.
woensdag 1 augustus 2018 21:39
Heb jij een persoonlijkheidsstoornis? Want dat is waar mijn vriend last van heeft.. niet alleen cycnisme en negativiteit.strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 20:52Waar om doet iedereen zo negatief en vol beren op de weg? Ik ben normaal gezien al cynisch en negatief, maar hallo als zelfs ik dus zo mijn leven heb kunnen om gooien..
woensdag 1 augustus 2018 22:15
Mochten ze geen IPS aanbieden, vraag dan of ze evt wel trajectbegeleiding of een jobcoach oid hebben. En als ze dat allemaal niet in huis hebben (of te weinig mensen/wachtlijst/bla bla bla), vraag dan een verwijzing naar de maatschappelijk werker. Vaak kent die weggetjes om het wel gefinancierd te krijgen.
