Zwanger
alle pijlers
Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)
zaterdag 13 juli 2019 om 14:18
Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
maandag 22 juli 2019 om 13:53
Mee eens met babymassage en veel dragen in de draagdoek en/of draagzak! Wat ook helpt: elke dag huid-op-huid liggen, heel bijzonder hoe baby's daarop reageren. T.z.t. ook babyzwemmen (als kindje oud genoeg is). Allemaal heel fijn om een band op te bouwen. Ook tegen je kindje praten, reageert de baby vrijwel meteen na de geboorte op.
maandag 22 juli 2019 om 14:05
Er staat inmiddels een afspraak om met een draagconsulent allemaal doeken te gaan passen, zodat ik een mooie (en voor ons geschikte) kan aanschaffen. Babymassage staat op de lijst voor de na geboorte. Ik hoop borstvoeding te gaan geven (altijd afwachten of dat lukt, maar de wens is er) en heb al gesproken met een lactatiekundige. Zij gaf al aan om meteen na de geboorte te starten met veel huid-op-huid contact. Ook heb ik een avondcursus over borstvoeding gepland staan om straks goed voorbereid te zijn.
Over ruim een week weer een gesprek bij de POP Poli. Ik hoop dan te horen hoe het er met de doorverwijzigingen voor staat
Over ruim een week weer een gesprek bij de POP Poli. Ik hoop dan te horen hoe het er met de doorverwijzigingen voor staat
dinsdag 23 juli 2019 om 11:12
Misschien heb je de roze wolk niet, omdat je er zo lang over gedaan hebt om zwanger te worden en nu je zwanger bent dat je bang bent dat er iets fout gaat. Je neemt jezelf naar mijn idee gewoon in bescherming. En dat mag je ook gewoon doen.
Misschien heb je de roze wolk pas wel als de kleine er is of pas een paar weken (ik met mijn 1e) erna.
Maar het feit dat je je er druk om maakt, maakt je nu al een goede moeder.
Laat andere mensen lekker kletsen. Zij voelen niet wat jij voelt.
Ik heb altijd gezegd ik doe liever 2 bevallingen per week dan nog 1 zwangerschap. Vind er niets aan. Was bij de 1e twee ziek en bij beide erge bekkeninstabiliteit. Nu bij de 3e nergens last qua fysiek alleen emotioneel een compleet wrak. Maar dat heeft een reden.
Wat ik wil zeggen is gewoon maak je niet druk om wat anderen zeggen over hoe jij volgens hen moet reageren. Ieder mens is anders. En je bent goed zoals je bent.
Misschien heb je de roze wolk pas wel als de kleine er is of pas een paar weken (ik met mijn 1e) erna.
Maar het feit dat je je er druk om maakt, maakt je nu al een goede moeder.
Laat andere mensen lekker kletsen. Zij voelen niet wat jij voelt.
Ik heb altijd gezegd ik doe liever 2 bevallingen per week dan nog 1 zwangerschap. Vind er niets aan. Was bij de 1e twee ziek en bij beide erge bekkeninstabiliteit. Nu bij de 3e nergens last qua fysiek alleen emotioneel een compleet wrak. Maar dat heeft een reden.
Wat ik wil zeggen is gewoon maak je niet druk om wat anderen zeggen over hoe jij volgens hen moet reageren. Ieder mens is anders. En je bent goed zoals je bent.
dinsdag 23 juli 2019 om 22:52
Voel je absoluut niet bezwaard. Nergens voor nodig. Jij hebt je eigen gevoelens en die zijn ook heel belangrijk en zit jij mee. Dat er bij ons nu heel veel onzekerheid is betekent niet dat onze gevoelens belangrijker zijn dan die van jou. Dat is namelijk niet zo.
Jouw gevoelens zijn net zo belangrijk voor jou als de mijne voor mij.
En ik leef ook met je mee. Het is niet niets jarenlang een traject in om zwanger te worden en als het zover is dat iedereen bepaalde verwachtingen van je heeft. Dat is alles behalve makkelijk.
Maar trek je niet teveel van anderen aan. Nogmaals het feit dat je je er druk over maakt maakt je al een goede moeder. En dat gevoel komt echt nog wel alleen misschien pas als de kleine er is. En dat geeft helemaal niets.
vrijdag 2 augustus 2019 om 10:31
Wat lief dat je dat vraagt, Ginny. Ik heb aankomende week een eerste afspraak staan bij de psychiater. Ik ben erg benieuwd. Als ik rustig ergens alleen (of met partner) ben, dan kan ik -heel klein- best genieten. Zodra er echter hyperenthousiaste mensen om me heen komen, dan is dat meteen weer weg. Ook als ze 'goedbedoeld' gaan informeren of er al 'schot in de zaak' is (ergo; ben je al blij?). Ik word er bloednerveus van. Overigens had ik deze week voor het eerst iemand die ongevraagd aan mijn buik zat. Dat vond ik om meerdere redenen echt heel onplezierig. Mijn partner let goed op me, dat is erg fijn 
Hoe gaat het bij jou? Maandag weer een echo toch? Hartstikke spannend!
Hoe gaat het bij jou? Maandag weer een echo toch? Hartstikke spannend!
vrijdag 2 augustus 2019 om 10:49
Maar die hyper-enthousiaste mensen; dat ís toch ook zwaar irritant?Pergamon schreef: ↑02-08-2019 10:31Wat lief dat je dat vraagt, Ginny. Ik heb aankomende week een eerste afspraak staan bij de psychiater. Ik ben erg benieuwd. Als ik rustig ergens alleen (of met partner) ben, dan kan ik -heel klein- best genieten. Zodra er echter hyperenthousiaste mensen om me heen komen, dan is dat meteen weer weg. Ook als ze 'goedbedoeld' gaan informeren of er al 'schot in de zaak' is (ergo; ben je al blij?). Ik word er bloednerveus van. Overigens had ik deze week voor het eerst iemand die ongevraagd aan mijn buik zat. Dat vond ik om meerdere redenen echt heel onplezierig. Mijn partner let goed op me, dat is erg fijn
Hoe gaat het bij jou? Maandag weer een echo toch? Hartstikke spannend!
Kijk, tuurlijk ben je heel blij dat je nu zwanger bent, écht wel, diep van binnen. Maar het is aan jou hoe je daar mee om wilt gaan, en in hoeverre je dat wil/kunt tonen naar de buitenwereld. Je hoeft er ook zeker geen verantwoording over af te leggen, lijkt mij.Ik denk dat het goed is dat je met een professional gaat praten hoor, al is het maar om te horen dat je helemaal geen rare of gekke gedachtes hebt
En mensen die ongevraagd aan je buik zitten, zou je gewoon een zwieper tegen hun arm moeten geven
Ben je helemaal besodemieterd! 
vrijdag 2 augustus 2019 om 11:42
Wat fijn dat je een eerste afspraak in het vooruitzicht hebt.Pergamon schreef: ↑02-08-2019 10:31Wat lief dat je dat vraagt, Ginny. Ik heb aankomende week een eerste afspraak staan bij de psychiater. Ik ben erg benieuwd. Als ik rustig ergens alleen (of met partner) ben, dan kan ik -heel klein- best genieten. Zodra er echter hyperenthousiaste mensen om me heen komen, dan is dat meteen weer weg. Ook als ze 'goedbedoeld' gaan informeren of er al 'schot in de zaak' is (ergo; ben je al blij?). Ik word er bloednerveus van. Overigens had ik deze week voor het eerst iemand die ongevraagd aan mijn buik zat. Dat vond ik om meerdere redenen echt heel onplezierig. Mijn partner let goed op me, dat is erg fijn
Hoe gaat het bij jou? Maandag weer een echo toch? Hartstikke spannend!
Ik snap sowieso niet waarom mensen ongevraagd aan iemand zn buik gaan zitten als ze zwanger zijn. Alsof het zwanger zijn een vrijbrief is om iemand aan te raken.
Ja maandag weer een afspraak. We gaan zien wat ze te melden hebben.
vrijdag 2 augustus 2019 om 11:57
Ja, ik kijk erg naar die eerste afspraak uit. Ik ga eind augustus ook starten met zwangerschapsyoga. Kijken of dat nog wat zoden aan de dijk gaat zetten En over 3 weken met een draagdoek aan de slag. Daar heb ik echt zin in. Daarna gaan we samen lekker de stad in en ik hoop dat ik het dan aandurf om een eerste setje kleertjes bij de HEMA aan te schaffen (ik heb al iets leuks op het oog). De POP poli heeft enorm meegedacht en 2 dagen daarvoor heb ik nog een echo. Dan zit ik nog lekker in de 'ik vertrouw het weer'-fase (na 3 weken word ik meestal weer zo onrustig, dat het niet goed zit). Dus heel fijn dat er nu een check komt voordat we een dagje weggaan.
Ik snap dat hele aanraken ook niet. Ik ben al helemaal niet zo'n aanraker. gelukkig heb ik een hoofd dat mensen vrij dwingend kan aankijken of dat niet ook niet te doen, dus de betreffende mevrouw schrok wel even geloof ik
Elke dag is er weer één bij jou. Is er een kans dat maandag opgenomen gaat worden?
En over 3 weken met een draagdoek aan de slag. Daar heb ik echt zin in. Daarna gaan we samen lekker de stad in en ik hoop dat ik het dan aandurf om een eerste setje kleertjes bij de HEMA aan te schaffen (ik heb al iets leuks op het oog). De POP poli heeft enorm meegedacht en 2 dagen daarvoor heb ik nog een echo. Dan zit ik nog lekker in de 'ik vertrouw het weer'-fase (na 3 weken word ik meestal weer zo onrustig, dat het niet goed zit). Dus heel fijn dat er nu een check komt voordat we een dagje weggaan.Ik snap dat hele aanraken ook niet. Ik ben al helemaal niet zo'n aanraker. gelukkig heb ik een hoofd dat mensen vrij dwingend kan aankijken of dat niet ook niet te doen, dus de betreffende mevrouw schrok wel even geloof ik
Elke dag is er weer één bij jou. Is er een kans dat maandag opgenomen gaat worden?
vrijdag 2 augustus 2019 om 12:01
pergamon, wat je misschien helpt: je hoeft zwanger zijn ook gewoon helemaal niet leuk te vinden he. Het zegt niets over je kwaliteiten als moeder, vrouw etc of je zwanger zijn leuk vindt. Je mag het ook gewoon naar vinden, dat is niet erg, het gaat namelijk ook gewoon weer over en dan krijg je waar je het voor doet (het kind dus)
Het idee dat je het verplicht leuk en geweldig moet vinden vond ik ook enorm benauwend.
Het idee dat je het verplicht leuk en geweldig moet vinden vond ik ook enorm benauwend.
vrijdag 2 augustus 2019 om 12:08
vrijdag 2 augustus 2019 om 12:13
ik vond het ook jammer dat ik mijn zwangerschap niet zo leuk vond, wilde ook genieten van de periode etc, Om de een of andere reden maakt het mij op dit moment gewoon echt geen zak meer uit dat ik het niet leuk vond.Pergamon schreef: ↑02-08-2019 12:08Maar ik wíl het zelf graag zo graag leuk vinden(en dan niet op een "traan in mijn oog - wondertjes - prenatal - "wij zijn samen zwanger"- überblije bubbel", maar op een leuke, nuchtere manier wel kunnen genieten van deze fase. En dat genieten gaat nog niet zo goed en ik vind dat zelf erg jammer.)
Natuurlijk het zou echt super fijn zijn als je er wel van kunt (leren) genieten en ik gun je dat van harte, maar als dat niet lukt is het ook niet erg, het betekent niets voor hoe je je kindje gaat ervaren.
vrijdag 2 augustus 2019 om 12:26
TO, ik herken het niet in de zin van dat ik de zwangerschap niet leuk vond. Daar heb ik op mijn manier (echt niet janken bij een echo!) gedaan.
Bij mij was er juist geen roze wolk toen de baby geboren werd. Zonder reden. Er was niets mis met baby. Toch denk ik dat het allemaal te maken had met mijn eigen verwachtingen. Iemand omschreef het mij als dat de liefde door hem heen stroomde toen hij zijn kind voor het eerst zag. Nou dat leek mij ook wel wat... Helaas, dat gevoel had ik écht niet. En daar baalde ik zo van! Ik zat daar echt een soort van op te wachten.
Wat ik wil zeggen: je hebt bepaalde verwachtingen (hoop) en dat kan zó ontzettend anders uitpakken dan je wil. Maar dat maakt je geen slecht mens of slechte moeder.
Ik denk (sindsdien) altijd maar zo: de kans dat wat ik voel zóóóóóó bijzonder is dat er niemand anders is die het ooit zo heeft gevoeld of ervaren is heel klein... Dat helpt mij... misschien jou ook...? (de wetenschap dat er genoeg anderen waren die ook niet meteen op een roze wolk zaten scheelde voor mij al de helft!)
Overigens vind ik mijn kind nu echt heel leuk, dus het is goedgekomen!
Bij mij was er juist geen roze wolk toen de baby geboren werd. Zonder reden. Er was niets mis met baby. Toch denk ik dat het allemaal te maken had met mijn eigen verwachtingen. Iemand omschreef het mij als dat de liefde door hem heen stroomde toen hij zijn kind voor het eerst zag. Nou dat leek mij ook wel wat... Helaas, dat gevoel had ik écht niet. En daar baalde ik zo van! Ik zat daar echt een soort van op te wachten.
Wat ik wil zeggen: je hebt bepaalde verwachtingen (hoop) en dat kan zó ontzettend anders uitpakken dan je wil. Maar dat maakt je geen slecht mens of slechte moeder.
Ik denk (sindsdien) altijd maar zo: de kans dat wat ik voel zóóóóóó bijzonder is dat er niemand anders is die het ooit zo heeft gevoeld of ervaren is heel klein... Dat helpt mij... misschien jou ook...? (de wetenschap dat er genoeg anderen waren die ook niet meteen op een roze wolk zaten scheelde voor mij al de helft!)
Overigens vind ik mijn kind nu echt heel leuk, dus het is goedgekomen!
vrijdag 2 augustus 2019 om 14:57
Snap ik Pergamon, maar je hebt ook nogal wat voor je kiezen gehad en soms is onbezorgd genieten gewoon niet mogelijk. Ik herken veel in wat, ik geloof Conifeer, schreef mbt genieten - en dat terwijl de kans op een tweede zwangerschap in ons geval gewoon nihil is (althans we gaan niet meer de MMM in).Pergamon schreef: ↑02-08-2019 12:08Maar ik wíl het zelf graag zo graag leuk vinden
Op een gegeven moment heb ik deels ook geaccepteerd dat vol genieten gewoon niet zou lukken en dat ik daar wel heel krampachtig over kon doen, maar het er gewoon niet in zat. Ik kon soms wel genieten hoor, maar er was altijd angst op de achtergrond dat ik de baby weer zou verliezen en dat ze mij weer afgenomen zou worden. Heel verdrietig en waar ik voor vreesde kwam (gelukkig) niet uit, maar toch: onbezorgd vrolijk zijn durfde ik niet.
Ooit kreeg ik overigens een boekje op een Fertility event van Kate Brian: precious babies en daar kwam ook naar voren dat genieten gewoon niet altijd lukt als de weg naar het zwangerschap moeilijk verliep. Een aanrader Perga!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 3 augustus 2019 om 07:37
Zie nu je topic pas voorbij komen Pergamon en ik herken wel wat je schrijft. Na twee miskramen het afgelopen jaar nu 12 weken zwanger en ik ben vooral bang en die blijdschap is er maar heel af en toe. Iets kopen durf ik ook niet en echt nadenken over “als de baby er straks is” voelt alsof ik mezelf voor de gek hou.
Afgelopen week goede echo gehad en nu begin ik alweer onrustig te worden of het nog steeds wel goed gaat.
Ik heb het maar geaccepteerd dat deze zwangerschap anders is dan die van ons eerste kindje. Daarvan was ik direct de eerste keer proberen zwanger en elke dag volop van genoten, vol vertrouwen elke dag en dat het mis kom gaan stond ik geen seconde bij stil ( op een keertje wat bloedverlies na maar toen had de vk me snel gerust gesteld).
Wel verdrietig dat ik dat nooit meer terug krijg maar ik ga binnenkort weer terug naar een psycholoog die gespecialiseerd is in fertiliteits trajecten en problemen en de periode erna.
En volgens mij zul jij, als ik het zo lees, als je verder in de zwangerschap bent, als het echter wordt, echt wel gaan genieten, maar dan op je eigen manier. En die hechting wees daar ook maar niet bang voor. Voor mijn man was die baby ook nog erg onwerkelijk en vond het eng dat hij die band niet zou voelen omdat het kind niet in zijn buik had gezeten natuurlijk. Maar één blik en die band was er. Het was goed.
En met jou komt het ook gewoon goed. Op je eigen manier. En als andere mensen het graag op een andere manier zien dan kijken ze lekker de andere kant uit.
Afgelopen week goede echo gehad en nu begin ik alweer onrustig te worden of het nog steeds wel goed gaat.
Ik heb het maar geaccepteerd dat deze zwangerschap anders is dan die van ons eerste kindje. Daarvan was ik direct de eerste keer proberen zwanger en elke dag volop van genoten, vol vertrouwen elke dag en dat het mis kom gaan stond ik geen seconde bij stil ( op een keertje wat bloedverlies na maar toen had de vk me snel gerust gesteld).
Wel verdrietig dat ik dat nooit meer terug krijg maar ik ga binnenkort weer terug naar een psycholoog die gespecialiseerd is in fertiliteits trajecten en problemen en de periode erna.
En volgens mij zul jij, als ik het zo lees, als je verder in de zwangerschap bent, als het echter wordt, echt wel gaan genieten, maar dan op je eigen manier. En die hechting wees daar ook maar niet bang voor. Voor mijn man was die baby ook nog erg onwerkelijk en vond het eng dat hij die band niet zou voelen omdat het kind niet in zijn buik had gezeten natuurlijk. Maar één blik en die band was er. Het was goed.
En met jou komt het ook gewoon goed. Op je eigen manier. En als andere mensen het graag op een andere manier zien dan kijken ze lekker de andere kant uit.
zaterdag 3 augustus 2019 om 11:41
Ik herken ook veel van wat je schrijft. Ik werd moeilijk zwanger, maar toen ik eenmaal zwanger was, geen enkele klacht gehad. En toch vond ik er geen klap aan. Schaamde me een beetje voor die buik, en had helemaal geen behoefte aan roze wolken. Gelukkig had ik juist een aantal mensen om me heen die er hetzelfde in stonden, ik voelde me dus ook niet ‘raar’. Maar voor mij was die hele zwangerschap puur een middel tot een doel. Jammer misschien, maar ja, zo voelde ik dat nou eenmaal.
En op mijn kinderen was ik meteen dol, toen ze eenmaal geboren waren. Geen enkel probleem met hechting op dat gebied, ook al heb ik nooit mijn buik geaaid (of, heaven forbid, door iemand anders laten aaien. Die hadden een linkse hoek gekregen).
Ik had dus voor kind 1 ook het absolute minimum aan spullen, letterlijk alleen wat op de kraamlijst stond. 3 setjes kleertjes was dat, geloof ik. Waarvan 1 door mijn moeder gekocht.. maar ook dat was geen probleem, de Hema is altijd open, dus dat was zo opgelost toen de baby er eenmaal gezond en wel was.
Ik hoop dat ze je bij de pop poli gerust kunnen stellen, vooral voor jezelf. Want ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed zal komen met je. Genieten van je zwangerschap is geen verplichting, maar met een beetje mededogen naar jezelf en je gevoel kijken gun ik je wel..
En op mijn kinderen was ik meteen dol, toen ze eenmaal geboren waren. Geen enkel probleem met hechting op dat gebied, ook al heb ik nooit mijn buik geaaid (of, heaven forbid, door iemand anders laten aaien. Die hadden een linkse hoek gekregen).
Ik had dus voor kind 1 ook het absolute minimum aan spullen, letterlijk alleen wat op de kraamlijst stond. 3 setjes kleertjes was dat, geloof ik. Waarvan 1 door mijn moeder gekocht.. maar ook dat was geen probleem, de Hema is altijd open, dus dat was zo opgelost toen de baby er eenmaal gezond en wel was.
Ik hoop dat ze je bij de pop poli gerust kunnen stellen, vooral voor jezelf. Want ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed zal komen met je. Genieten van je zwangerschap is geen verplichting, maar met een beetje mededogen naar jezelf en je gevoel kijken gun ik je wel..
zondag 4 augustus 2019 om 17:26
Dit!MallePietje75 schreef: ↑03-08-2019 11:41
Ik hoop dat ze je bij de pop poli gerust kunnen stellen, vooral voor jezelf. Want ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed zal komen met je. Genieten van je zwangerschap is geen verplichting, maar met een beetje mededogen naar jezelf en je gevoel kijken gun ik je wel..
Mooie woorden MallePiet, waar ik me 100% bij aansluit.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 16 augustus 2019 om 12:00
Het gaat echt de goede kant op. Ik heb inmiddels een gesprek gehad met een psychiater die bij het kenniscentrum Zwangerschap en Psychiatrie (https://www.lkpz.nl/) zit. Ik vond dat heel fijn en verhelderend. Ik ben niet depressief bevonden, maar ze gaan me wel monitoren en helpen. Ik krijg een haptonomie die speciaal is ontwikkeld voor zwangere vrouwen die lastig(er) kunnen hechten aan hun ongeboren kind en we gaan samen een signaleringsplan opstellen. Bij dat laatste gaan ook mijn partner en ouder helpen, omdat zij 'van buiten af' signaleren herkennen. Ook gaat worden beschreven wat mijn partner moet doet als hij ziet dat het bij mij mis gaat. Deze hulp blijft tot (minimaal) 12 weken na de bevalling. In die periode is er ook regelmatig contact, zodat eventuele verslechtering snel wordt opgemerkt. Ik kreeg een versie van het behandelplan en daar was ook een kopje 'doorverwijzen naar Veilig Thuis'. Hoe gek het ook klinkt, de 'nee' die daarachter stond vond ik heel erg prettig. De psychiater heeft me op het hart gedrukt dat de dingen die ik onderneem (zelf dingen maken voor het kindje, geslacht weten maar niet doorvertellen om mij te helpen hechten, hulp vragen) alleen maar de goede dingen zijn, waardoor ik juist heel bewust bezig ben met 'zorgen voor een kindje'. Dat de dingen die ik ook doe me ook echt gaan helpen. Ik vond die bevestiging erg fijn.
Ik krijg er rust door dat er nu een soort 'achterwacht' is, dat ik serieus wordt genomen en dat ik niet gek ben. Ik blijf wel angstig (het kindje bewoog een paar dagen wat minder / rustiger en dan word ik echt wel bang), maar partner kan me goed helpen ("de baby groeit! Laat 't met rust! Jij luiert ook wel eens een paar dagen!"). Ik mag altijd het ziekenhuis bellen, maar wil voor mezelf wel de grens tussen "ik ben nu echt ongerust" en "ik ben nu gewoon overdreven angstig" bewaken. Bij mijn termijn (24 weken) is het ook nog normaal om soms een paar dagen minder te voelen, dus ik probeer dat dan wel echt voor ogen te houden. Inmiddels was er gisteren weer veel activiteit, dus ik ben lekker opgelucht
Volgende week ga ik naar de draagdoeken-mevrouw en ga ik aansluitend de eerste kleertjes kopen. Heel langzaam merk ik dat ik daar nu ook voor open ga staan. Heel fijn.
Ik krijg er rust door dat er nu een soort 'achterwacht' is, dat ik serieus wordt genomen en dat ik niet gek ben. Ik blijf wel angstig (het kindje bewoog een paar dagen wat minder / rustiger en dan word ik echt wel bang), maar partner kan me goed helpen ("de baby groeit! Laat 't met rust! Jij luiert ook wel eens een paar dagen!"). Ik mag altijd het ziekenhuis bellen, maar wil voor mezelf wel de grens tussen "ik ben nu echt ongerust" en "ik ben nu gewoon overdreven angstig" bewaken. Bij mijn termijn (24 weken) is het ook nog normaal om soms een paar dagen minder te voelen, dus ik probeer dat dan wel echt voor ogen te houden. Inmiddels was er gisteren weer veel activiteit, dus ik ben lekker opgelucht
Volgende week ga ik naar de draagdoeken-mevrouw en ga ik aansluitend de eerste kleertjes kopen. Heel langzaam merk ik dat ik daar nu ook voor open ga staan. Heel fijn.
zondag 18 augustus 2019 om 10:50
Pergamon schreef: ↑16-08-2019 12:00Het gaat echt de goede kant op. Ik heb inmiddels een gesprek gehad met een psychiater die bij het kenniscentrum Zwangerschap en Psychiatrie (https://www.lkpz.nl/) zit. Ik vond dat heel fijn en verhelderend. Ik ben niet depressief bevonden, maar ze gaan me wel monitoren en helpen. Ik krijg een haptonomie die speciaal is ontwikkeld voor zwangere vrouwen die lastig(er) kunnen hechten aan hun ongeboren kind en we gaan samen een signaleringsplan opstellen. Bij dat laatste gaan ook mijn partner en ouder helpen, omdat zij 'van buiten af' signaleren herkennen. Ook gaat worden beschreven wat mijn partner moet doet als hij ziet dat het bij mij mis gaat. Deze hulp blijft tot (minimaal) 12 weken na de bevalling. In die periode is er ook regelmatig contact, zodat eventuele verslechtering snel wordt opgemerkt. Ik kreeg een versie van het behandelplan en daar was ook een kopje 'doorverwijzen naar Veilig Thuis'. Hoe gek het ook klinkt, de 'nee' die daarachter stond vond ik heel erg prettig. De psychiater heeft me op het hart gedrukt dat de dingen die ik onderneem (zelf dingen maken voor het kindje, geslacht weten maar niet doorvertellen om mij te helpen hechten, hulp vragen) alleen maar de goede dingen zijn, waardoor ik juist heel bewust bezig ben met 'zorgen voor een kindje'. Dat de dingen die ik ook doe me ook echt gaan helpen. Ik vond die bevestiging erg fijn.
Ik krijg er rust door dat er nu een soort 'achterwacht' is, dat ik serieus wordt genomen en dat ik niet gek ben. Ik blijf wel angstig (het kindje bewoog een paar dagen wat minder / rustiger en dan word ik echt wel bang), maar partner kan me goed helpen ("de baby groeit! Laat 't met rust! Jij luiert ook wel eens een paar dagen!"). Ik mag altijd het ziekenhuis bellen, maar wil voor mezelf wel de grens tussen "ik ben nu echt ongerust" en "ik ben nu gewoon overdreven angstig" bewaken. Bij mijn termijn (24 weken) is het ook nog normaal om soms een paar dagen minder te voelen, dus ik probeer dat dan wel echt voor ogen te houden. Inmiddels was er gisteren weer veel activiteit, dus ik ben lekker opgelucht
Volgende week ga ik naar de draagdoeken-mevrouw en ga ik aansluitend de eerste kleertjes kopen. Heel langzaam merk ik dat ik daar nu ook voor open ga staan. Heel fijn.
Wat fijn om te lezen. Goed dat er nu aandacht voor is. En hopelijk zal de lijn zich verder doorzetten.
Ik ben bijna zo ver dat ik straks nog moeite ga krijgen met het afscheid nemen van de zwangerschap en het zwanger worden/zijn (het is zeer waarschijnlijk de laatste keer). Opeens voelt alles toch meer bijzonder ofzo.
.
