Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)

Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.

Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.

Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.

Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.

Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.

Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)

Poppy_del_Rio schreef: ↑

13-07-2019 17:23

Ik heb mij vreselijk eenzaam gevoeld tijdens vooral mijn eerste zwangerschap, terwijl ik heel veel mensen om me heen had.

Ik kwam toen net uit een kankerbehandeling van drie jaar, en voor die tijd hadden mijn man en ik al vier jaar zonder resultaat geprobeerd zwanger te raken. Dus de zwangerschap kwam echt to-taal uit de lucht vallen.

Mijn kanker had ik nog helemaal niet verwerkt, terwijl ik juist al wel een heel eind op weg was om te accepteren dat ik kinderloos zou blijven. Dus de knop moest drastisch om. Mensen in mijn omgeving waren alleen blij en er was geen ruimte voor andere gevoelens. Gelukkig was mijn zwangerschap probleemloos en had ik happy hormones, plus dat ik met mijn man overal over kon praten.

Na mijn bevallingen heeft het me nog enkele jaren gekost om daadwerkelijk te beseffen/internaliseren dat ik moeder was geworden en een gezin had. Ook daarover heb ik nooit kunnen praten met andere mensen dan mijn man. Sterker nog, de paar mensen tegen wie ik weleens zoiets heb gezegd reageerden horrified. Dus dan houd je je mond voortaan wel over dat soort dingen.

Oh! Dit is herkenbaar! Ik heb (godzijdank) geen kanker gehad, maar had wel een ander medisch probleem met een pittige nabehandeling. (alhoewel, naast kanker hebben viel het heel erg mee hoor!) Achteraf gezien had ik dat allemaal nog helemaal niet verwerkt toen ik aan het fertiliteitstraject begon. Mijn vriend is erg begripvol, maar op emotioneel vlak vind hij het soms wel lastig (vorm van autisme). Vriendinnen zijn óf heppie-kleppie zwanger, óf hebben geen kinderwens, dus daar vallen mijn gevoelens niet zo goed. (Overigens was iedereen tijdens het traject zelf echt fantastisch, terwijl ik daar had verwacht veel verdriet te moeten uitleggen, maar dat was dus helemaal niet zo). Ik kon onwijs goed terecht bij mijn familie, maar daar lopen we elkaar nu even heel erg mis. Ik houd dus inderdaad mijn mond vaak over dingen.

Diocca schreef: ↑

13-07-2019 18:18

Wat een teksten worden er tegen je uitgekraamd (pun intended) zeg. Ik kan me voorstellen dat je je daar schuldig door gaat voelen, hoe onterecht ook. Met deze zwangerschap is niet het fertiliteitstraject ineens "afgesloten". Alle onzekerheden en het verdriet zullen alsnog een plek moeten krijgen en verwerkt moeten worden. En jullie snappen als geen ander hoe kwetsbaar het allemaal is.

Het afgelopen jaar ben ik zelf door een enórm moeilijke periode heen gegaan die heel abrupt begon (ziekte moeder, baanverlies etc.) en na 3 maanden ook heel abrupt weer opgelost werd. De maanden daarna heb ik me rotter gevoeld dan daarvoor; Het was weer goed, maar alles voelde 10x zo zwaar, wankel en kwetsbaar. Ik kreeg toen om me heen te horen dat ik niet zo negatief moest doen want het was gewoon weer goed en daar móest ik maar van genieten. Maar ik voelde me eigenlijk alleen maar heel onveilig. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat er geen witte Pegasus met glitters uit de hemel voor je is neergedaald. Dus; laat ze lekker kletsen. Als jij zorgt dat je gezonde voeding, voldoende slaap en rust krijgt, zal die baby in je buik heus gewoon ontwikkelen. Neem het stap voor stap en dat is meer dan goed genoeg.

Dank je wel! Ik eet veel fruit en kook savonds gezond (we aten altijd al veel groente) en verder ga ik iet te veel overboord. Ik eet nog steeds graag taart Mijn vriend zorgt er voor dat ik voldoende rust, dus als ik te veel wil stapt hij voor me op de rem. Heel fijn is dat!

Esther- schreef: ↑

13-07-2019 18:25

Hey! Hier ook geen roze wolk gehad tijdens de zwangerschap. Ik kreeg veel echo's wegens complicaties, en regelmatig dus weer foto's mee, en ik heb hier nooit verliefd naar zitten staren (eerder verward - is het een baby of een kikker?). Toen ons kind er eenmaal was (een paar weken terug), voelde ik me gelijk wel echt moeder, maar ook nu ervaar ik geen roze wolk. Ik ben vooral moe, haha. Nou had ik ook niet verwacht dat ik zou gaan zweven, want ik heb baby's nooit echt leuk gevonden. Vanaf 3 jaar vind ik kinderen pas tof, meestal. Dat betekent dus niet dat ik niet van mijn kindje hou, en dat mijn kindje niet de leukste en liefste is, maar ik kan gewoon niet zoveel met gezwijmel boven de wieg (en voeden - verschonen - troosten is -eerlijk- vaak gewoon saai).

Ik vond trouwens mijn derde trimester verreweg het leukste trimester, en heb toen ook meer genoten, dus misschien komt het voor jou ook nog.

Ik vind baby's normaal gesproken best leuk, na de eerste twee weken (of: als ze een beetje een wat stevigere nek krijgen en niet meer zo wiebelig zijn). Ik kan sowieso goed met kinderen. Kan me nu opeens wel herinneren dat ik ooit op kraamvisite was en die ouders elk beweginkje gingen benoemen en vertederd gingen 'aaaaah'-en en dat ik dat toen ook al heel suf vond.

leahv schreef: ↑

13-07-2019 18:42

Mmm lastig zeg, zo n omgeving! Als ik een ding vind is het dat je gevoelens niet mag/ moet veroordelen of sturen. Je gevoelens, die heb je gewoon. En soms zijn ze logisch, soms niet. Maar om die gevoelens te be/veroordelen, geen goed idee! Laat t gewoon zijn wat t is (tenzij je er zelf echt last van krijgt, dan is het een ander verhaal

Je hebt zeker een punt, maar ik worstel er nu wel mee, omdat ik gevoelens heb die ik liever niet wil hebben.

S-Groot schreef: ↑

13-07-2019 18:50

Wat een heerlijk moment voor je .

Ik begrijp dit heel goed, ook in samenhang met wat je eerder allemaal vertelde. Althans, ik denk je te begrijpen. Dat het allemaal zo moeizaam is gegaan, je zo gigantisch hoopt eindelijk die baby in je armen te kunnen sluiten straks maar dat je uit een soort van zelfbescherming er heel erg de rem op houdt. Want het zou nog maar misgaan (wat nu een kleine kans is maar wel nog steeds kan), dus wil je de enorme blijdschap die je diep van binnen denk ik toch wel hebt niet de vrije loop laten. Ik begrijp wel dat je omgeving je een zorgeloze zwangerschap gunt en graag zou zien dat je 'het verleden in het verleden laat' maar de meesten kunnen zoiets niet in een keer omzetten, het zou voor jou zijn als doen alsof het niet gebeurd is en dat zou ongezond zijn. Ik weet niet of je de ruimte voelt om dit (of als ik het niet goed begrijp de andere reden die erachter zit) te bespreken en aan te geven dat je het graag klein houdt (jouw blijdschap én hun reactie daarop) maar zoniet dan zou ik het lekker delen bij de enkeling bij wie je dat wél kunt (en hier op het forum). Want hoe gaaf is het dat je eindelijk in heuse positiekleding rondloopt , dat moet je niet binnen houden hoor.

Dat is het inderdaad!
Ik heb het inmiddels aangegeven, en het wordt nu beter begrepen. Maar zij moeten desondanks heel veel moeite doen om zich in mij te verplaatsen en willen graag sneller/meer/blijer, waardoor ik me dan opgejaagd kan voelen. Ik ben er wel echt van overtuigd dat alles héél goed wordt bedoeld en dat mij het beste wordt gegund, maar ik mis dat ik niet zo makkelijk begrepen wordt als normaal het geval met deze club mensen.

Tinkeltje33 schreef: ↑

13-07-2019 19:51

Heel herkenbaar. Ik had geen traject achter de rug, maar ik vond zwanger zijn weinig aan. Ik was trouwens wel heel blij door de hormonen. Maar ook daarmee vond ik er weinig aan. Ik heb geen traan gelaten bij echo’s. Ik kreeg elke keer een echo en waar andere meiden in katzwijm lagen daarvan, vond ik er niks aan. Ik kon me totaal geen voorstelling maken dat die echo mijn kind was en dat ik echt een baby zou hebben en wat dat betekende.

Er werd vaak tegen mij gezegd: bijzonder he, die schopjes/kleintje in je buik/etc. Ik vond er niks aan. Ik vond de schopjes vervelend voelen.

Ik ben nu zwanger van de tweede en ik vind het weer niet heel bijzonder, maar ik wil er wel bewuster mee omgaan dit keer. Meer aandacht aan mijn zwangerschap geven. Helaas ben ik dit keer erg somber en ga ik daarvoor binnenkort naar de pop-poli.

Ik vind het jammer voor je dat je omgeving zo reageert. Dat lijkt me heel eenzaam. De periode na mijn zwangerschap kreeg ik een pnd en daar heb ik me ook heel alleen in gevoeld.

He bah, ook nog een PND. Ik hoop echt dat me dat bespaard blijft als ik eerlijk ben. Ik heb zelf heel veel aan de POP poli. Hopelijk krijg jij net zulke fijne zorgverleners als ik!

Lluvia schreef: ↑

13-07-2019 21:15

Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien ben ik een beetje mosterd, maar dat zij dan maar zo.

Ik ben nu 34 weken zwanger en hoewel ik geen enkel excuus heb om er zo over te denken, vind ik zwanger zijn niet zoveel aan. Ik was ook zeker heel blij met mijn positieve test en later opgelucht bij goede echo’s, maar verder heb ik echt geen roze wolk ervaren.

Ik vond de eerste 20 weken sowieso kut. Niet door klachten, maar omdat iedereen mega enthousiast was en ik dat gewoon niet had. Ik vind het ook heel stom dat de gehele periode dat ik zwanger probeerde te raken, en af en toe een klacht deelde met vriendinnen in de hoop dat het nu wel gelukt was, je altijd hoorde: Ah nee joh je kunt niet zo snel klachten hebben, het is vast niet gelukt dus word nog maar niet blij’....maar zodra de test positief bleek en ik nerveus was voor de echo’s, ik dan weer hoorde: nou joh stel je niet aan, het zit vast wel goed. Tel daar nog alle ‘goedbedoelde’ opmerkingen en adviezen bij op en ik was er helemaal klaar mee.

En daarna, tsja. Je lichaam verandert, je hormonen nemen de boel over en dat is gewoon heftig. Ik sta mijzelf ook echt toe dat zo te voelen. En als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik meestal gewoon braaf: ja prima hoor. Ze snappen het toch niet. Hoe ik me echt voel kan ik gelukkig wel goed kwijt bij mijn partner en dat vind ik genoeg.

Ik heb nu nog geen liefdesgevoel bij mn baby, ik praat of zing nooit tegen mijn buik, dat voelt voor mij heel raar. Maar ondanks dit alles weet ik zeker dat ik veel liefde ga voelen als hij er is, en hoewel die periode vast zwaar wordt heb ik wel zin om hem straks in mn armen te hebben en te zien hoe hij eruit ziet.

Oeh, herkenbaar dit! Ja, met die bemoeizucht kan ik op dit moment ook niet zoveel... Terwijl ik normaal dat echt geen moeite mee heb om dat van me af te zetten.

COtweepuntnul schreef: ↑

13-07-2019 21:23

He, wat naar, dat men zo onbegripvol reageert. Jouw gevoelens zijn er nu eenmaal. Het helpt niet als ze die gaan wegrationaliseren.

Ik had wat feow ook schrijft. Probleemloze zwangerschap, maar ik vond er niet zo veel aan. Heb nooit bij een echo gehuild of bij de hartslag. Een eventuele volgende bestel ik bij bol.com

Ik kan me overigens ook best voorstellen (ik heb niet de medische geschiedenis van moeilijk zwanger worden) dat het lastig is om nu ineens wel zwanger te zijn. Misschien dat dat even wennen is.

Maar ik zou het zeker aangeven aan de POP-poli of een psycholoog oid. Er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie bijvoorbeeld - en sowieso lijkt het me naar om hiermee rond te lopen en weinig steun te hebben.
edit: oh je hebt al hulp, heel goed misschien kun je het hier van je afschrijven?

Ik vind dit nu al heel fijn, omdat er herkenning is. In mijn omgevng was die nergens, waardoor je denkt dat jij diegene bent die gek is. Ik vind het echt fijn dat ik niet de enige blijk te zijn.

COtweepuntnul schreef: ↑

13-07-2019 21:25

De verloskundige keek elke keer met hartje horen zo zwijmelig naar me... ik dacht alleen maar "mens, ik ben blij dat dit kind het nog doet hoor, maar jij lijkt er blijer mee te zijn dan ik".

hahahaha! Bij de eerste echo met 8 weken zei de gyn-in-opleiding 'ik zie een hartje', ik heb keihard gevloekt (van opluchting), ben achterover gaan liggen en vond verder alles wel prima. En zij maar aanwijzen 'kijk, hier is het hartje! het hartje kijk!;. terwijl er ook een handje was en ik dat vele male interessanter vond. Ze keek me echt aan alsof ik gek was, dat ik niet in janken uitbarste bij een knipperende pixel op een beeldscherm.

Irish_Wasser_Woman schreef: ↑

13-07-2019 21:47

He meis, wat vervelend om te lezen dat je deze gevoelens hebt! (of, juist niet, zeg maar...)

Maar ik herken er wel wat in! Die paar weken dat ik ze had dan

Ik denk dat veel mensen die jaren in de MM hebben gezeten, het op het moment suprême gewoon bijna niet kunnen geloven. En dat gevoel langer blijven houden.
En ook dat het nu eindelijk zo ver is, en je bijna denkt "oké, is dit het nu? Waarom voel ik me niet hieperdepieper blij of zo?" Ik denk dat na al die jaren teleurstelling je het gewoon niet zo één, twee, drie gelooft of zo...

Moeilijk uit te leggen, sorry....

Ik keek de eerste echo ook zo naar dat beeld; "oké, ik zie iets inderdaad. Hartje klopt, oké. Nou, mooi." Ik had ook verwacht dat ik mijn gezicht niet in de plooi zou kunnen houden die eerste weken. En ik moest twee weken na de positieve test een week op zakenreis waarbij ik met collega's een kamer deelde Maar ik straalde niets uit. Had helemaal geen "kijk mij eens zwanger zijn" hoofd of zo..... (dat ik niet misselijk was scheelde ook wel, denk ik)

Toen het mis bleek, schreef ik m'n gebrek aan enthousiasme dan eerst ook toe aan "ik voelde dat het niet goed zat" maar nu jij (en ook andere MM's) hier zo over schrijven, klinkt dat dus ook bekend.

Misschien zijn we wel nuchtere mutsen. Of wie weet heeft het ook wel met de MM te maken.


Maar ik ben blij te lezen dat de vele reacties hier helpen jouw wolken lichter te maken! En inderdaad; bespreek het met de poli en/of je huisarts. Maar volgens mij scheelt het ook dat je nu het idee krijgt dat het dus helemaal niet zo gek is om je zo te voelen, dus ben je al weer op de goede weg!!

Dank, en ik blijf zo voor jullie duimen! (en die afwachtendheid heb ik nu nog, en tot nu toe is alles goed.)

Baggal schreef: ↑

14-07-2019 08:04

Pergamon, ook hier iemand die maar met moeite van haar zwangerschap kon genieten - ondanks dat deze zwangerschap zeer gewenst was. In mijn geval was het mijn derde zwangerschap - de vorige twee eindigden in een vroege miskraam of chemische zwangerschap. En hoewel ik aan de ene kant heel erg blij was e-i-n-d-e-l-i-j-k- zwanger te zijn na de MMM, gold dat ik vooral ook bang was dat ons meisje ons weer ontnomen zou worden. Er was altijd wel dat gevoel op de achtergrond aanwezig. De eerste weken bleef ik broekloeren voor eventueel bloedverlies, een beetje kramp was voor mij al een gevoel dat er mogelijk iets mis was en later in de zwangerschap vond ik de periodes dat ze minder bewoog heel moeilijk en raakte ik ik in een (gecontroleerde) paniek. En ik vond juist dat ik enorm moest genieten van mijn zwangerschap, want dit was juist waar ik al die jaren zo veel voor gedaan en gelaten had...
Ook toen mijn dochter er eenmaal was had ik in het eerste jaar ook momenten dat ik het best zwaar vond met slaapgebrek en vermoeidheid, krampjes, etc. Maar toegeven durfde ik niet, want in mijn ogen had ik alles dat ik wilde hebben... En deels is dat ook zo en deels heb ik voor mijzelf ook soms moeten toegeven dat klagen soms best ok is en dat het echt niet alleen maar fantastisch is. Ik heb heel veel aan het boek van Kate Brian gehad wat dat betreft:https://www.amazon.co.uk/Precious-Babie ... B005IYIAVO

En verder Pergamon: dikke knuffel en soms hielp het mij ook om gewoon aan mijzelf toe te geven dat helemaal genieten gewoon niet lukte.

Dank je wel! Dat boek klinkt heel goed, ik ga kijken of ik het kan krijgen (geen kindle maar een kobo, dus even een kobo versie zoeken). (Deze week trouwens de geslachtsbepaling, je weet ongeveer hoe belangrijk die voor me is, qua emoties / wensen van vroeger. Heel spannend!!)

Irish_Wasser_Woman schreef: ↑

14-07-2019 11:57

Thanks

En:

https://www.bol.com/nl/p/precious-babie ... oductTitle

Dank! Ik vond 'm zelf ook

Poppy_del_Rio schreef: ↑

14-07-2019 12:12

Houd er rekening mee dat deze dingen ook na de bevalling weer kunnen opspelen. Waarschijnlijk zullen je familie/vrienden ook dan niet de juiste ondersteuning kunnen geven. Ik had totaal onverwacht heel veel steun aan mijn kraamhulp. Zo veel dat ik gevraagd heb of ze ook na mijn tweede bevalling weer kon komen en dat is ook gelukt

Mijn omgeving had er na jaren ellende vooral heel veel behoefte aan dat het goed met mij ging. En dat ging het ook! maar ik had tegelijkertijd nog zo ontzettend veel te verwerken en dat blijkt voor veel mensen gewoon niet met elkaar te verenigen te zijn.

Zelf heb ik mijn verwachtingen drastisch teruggeschroefd totdat ik op dat vlak eigenlijk niets meer van mensen verwachtte. Maar ook dat maakt je eenzaam. Ik vond die eenzaamheid dan wel weer beter te verdragen dan de eenzaamheid die je voelt als je je gevoelens deelt en op totaal onbegrip stuit.

Goed dat je dat zegt, ik ga dat zeker ook bespreken met mijn maatschappelijk werker als ik dichter bij de uitgerekende datum kom. Het dikgedrukte stuk vind ik heel herkenbaar. Het gaat me nu voor de wind, maar in mijn hoofd moet de storm van de laatste jaren nog maar wel even gaan liggen.

COtweepuntnul schreef: ↑

14-07-2019 13:41

Ik weet nog dat ik bij mijn kinderen na de bevalling, toen kind en ik dus het overleefd hadden en beide gezond bleken, ook heel erg het gevoel had van dat ik nu eindelijk de verantwoordelijkheid kon delen met mensen (met name man).

En ik schrijf overleefd, dat is misschien een raar woord want er was geen indicatie dat er iets niet goed zou gaan of zo maar ik was zo blij dat ik het in mn eentje goed had gedaan tot dit punt... achteraf vond ik die verantwoordelijkheid dus best zwaar, maar dat had ik toen niet door.

Ik ga eens bij mezelf nadenken of ik die verantwoordelijkheid ook voel, want dat is iets waar ik nog niet zo bij stil heb gestaan eigenlijk. Goed punt!

COtweepuntnul schreef: ↑

14-07-2019 13:42

Ik heb dit al eens eerder gepost maar dit idee helpt me altijd: https://youtu.be/iN6g2mr0p3Q
Gevoelens zijn er, daar hoef je niet altijd wat mee.

Maar misschien heb je dat al lang geleerd tijdens je hulp hoor.

EYEOPENER!!! Ik doe (deed - ik was wat uitgeput de laatste maanden) zeer regelmatig yoga bij een yogaschool en dan deden we ook van dit soort oefeningen, maar deze is lekker visueel en opeens denk ik 'verrek!'.

UPDATE:

Naar aanleiding van dit topic vandaag goed gesproken met een dierbaar familielid. Dat was een verrassend goed gesprek, waarin ik goed heb kunnen aangeven wat ik zo lastig vind en dat werd ook opvallend goed begrepen en opgepakt. Ik voel me daar echt een stuk beter door. Is het weg? Nee, zeker niet, maar het bracht onderling meer begrip (er werd andersom ook aangegeven waar familielid tegenaan liep en dat bracht mij weer begrip voor hun reacties) en door het gesprek bij mijzelf ook meer helderheid. In het gesprek kwam ik er achter hééél bang te zijn dit kindje te verliezen en dat ik me daarom niet goed durf te hechten. De POP poli is gebeld en er wordt (binnen nu en twee weken) hulp ingezet.

Ik ben echt heel blij met de reacties in dit topic. Ik voel me nu al rustiger en opgeluchter dat ik dus 'niet gek' ben. Voor het eerst heb ik vanmiddag ook bewust iets durven aanschaffen voor het kindje en voor mezelf.

En DeKeneau: YES van de Zweed!! (Ik kwijl nu op alles Scandinavisch. Mocht je nog betaalbare leuke-baby-dingen adresjes weten: hit me up. Jij bent inmiddels natuurlijk enorme ervaringsexpert)

mandylion schreef: ↑

15-07-2019 11:25

Heel erg herkenbaar.

Hier ook na ongeveer 3,5 jaar mmm-traject zwanger van de 2e. De 1e kwam ook na een mmm-traject maar veel sneller dan deze. Dat heeft onder andere te maken met fouten van artsen die bepaalde zaken over het hoofd hebben gezien (die ik wel heeeeeel vaak aangekaart heb) waardoor ik onnodig veel icsi-behandelingen heb moeten ondergaan.

Het verschil met vrouwen om mij heen die zo heerlijk nuchter zwanger zijn is voor mijn gevoel groot. De vrouwen om mij heen keken uit naar de 20-weken echo. Ik scheet alleen maar in mijn broek van angst.
Bij mij is het ook het schakelen tussen eerst elke dag angst en verdriet voelen om je onvervulde kinderwens, naar nu weer 'normaal' kunnen/moeten zijn. Inderdaad het idee dat de omgeving nu zoiets heeft van 'het is toch gelukt, nu is alle ellende achter de rug' terwijl dat voor mij niet zo voelt.
Het wordt wel steeds iets beter bij mij.
Ik ervaar ik nog veel boosheid richting 1 bepaalde arts, en daar ga ik na mijn bevalling ook echt nog wel iets mee doen. Ik denk dat het erg gaat bijdragen aan de verwerking van de afgelopen jaren.

Overigens vind ik zwanger zijn deze x ook echt minder leuk dan de vorige keer. Waarom weet ik niet precies.
Na de geboorte van de oudste heeft het trouwens ook nog wel een aantal weken geduurd voordat ik echt gehecht raakte. Heb me toen de eerste weken best afgevraagd 'zou ik het heel erg vinden als de baby er nu niet meer zou zijn'. Mega-schuldgevoel natuurlijk en het is al snel helemaal goed gekomen.

Maar goed, herkenbaar dus al die gevoelens.

N.a.v. een eigen eerdere ervaring met een misgelopen ziekenhuisbehandeling: ik heb heel veel gehad aan een traject met een klachtenfunctionaris! Dat kan ik je echt van harte aanbevelen. Elk ziekenhuis moet een klachtenfunctionaris hebben. Dat is niet meteen een volledige procedure opstarten, maar wel met een redelijk objectief iemand kijken naar 'hoe is dit nou eigenlijk allemaal verlopen?'. Ik heb er zelf erg veel aan gehad.

Diocca schreef: ↑

16-07-2019 09:47

Lieve Pergamon, wat ontzettend fijn dat het je opluchting brengt en dat je rust vindt in je nieuwe inzichten. Wat heb je voor leuks gekocht? En jeetje, ik wist niet dat jíj het was van de Zweed! Zo'n zwijmelverhaal was dat , heb er nog best vaak aan gedacht .

nee ik ben het niet van de Zweed!! Ik zat in de aanmoedigingscommissie, vrij fanatiek samen met DeKeneau, maar ik weet uit betrouwbare bron dat betreffende forummer en Zweed samen nog steeds héél gelukkig zijn!

En ik heb een, veels te dure, 'swaddle' gekocht. Een hydrofiele doek van 120x120, die ook als sjaal gebruikt kan worden. Pergaman maakt me af als hij de prijs hoort, maar de kleur is prachtig, het lijkt me rete handig, zo'n enorme lap en het is iets wat ik ook kan dragen.