Zwanger
alle pijlers
Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)
zaterdag 13 juli 2019 14:18
Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
zaterdag 13 juli 2019 15:46
Ach, mijn schoonouders vonden dat ik na mijn bevalling niet meer over de medische molen moest praten of te ver terug moest kijken... Want we hadden nu toch een dochter.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 14:42Ik voel me inderdaad heel, héél schuldig. Mijn omgeving helpt hier niet altijd in mee. Zij 'verwachten' blijdschap, ook bij de komst van baby van familielid, terwijl ik gewoon rust wil en in kleine stapjes naar de komst van een kindje toeleven. Ik krijg veel te horen 'dat ik het verleden los moet laten' en moet 'kijken wat ik nu heb'. Maar daardoor voel ik me eigenlijk alleen nog maar rotter. Fijn om wat herkenning te lezen!
Tja, zo werkt het niet.
Ik vond m'n zwangerschap niet zo leuk en niet zo bijzonder. Dochter is nu 10 maanden en nu begin ik het moederschap wat leuker te vinden. Ik vind het hard werken, veel zorgen en een tijd waar ik door heen moet. Kinderen vanaf een jaar of 1,5 vind ik leuker.
Dochter is goed gehecht hoor en ik wil dochter voor geen goud meer kwijt.
zaterdag 13 juli 2019 15:49
Mensen denken vaak niet verder dan hun eigen kader of belevingswereld. Ik kan mij voorstellen dat ze blij zijn en dat vooral blijven benadrukken. Het is nl veel makkelijker om met iemand om te gaan die (eindelijk) zwanger is dan iemand die veel verdriet heeft vanwege een uitblijvende zwangerschap. Veel mensen kunnen daar ook niet meer omgaan en nu je zwanger bent, kan het voor hen ook makkelijker zijn om met je om te gaan en snappen ze niet dat je ergens nog steeds verdrietig bent. Alsof dat dan nu maar eens afgelopen moet zijn ofzo.
Je hoeft niemand je gevoel te verantwoorden om een ander een beter gevoel te geven. Dat hun er blijkbaar niet mee om kunnen gaan is echt hun probleem. Ze staan niet in jouw schoenen.
zaterdag 13 juli 2019 16:00
Fruity-Pebbles schreef: ↑13-07-2019 15:46Ach, mijn schoonouders vonden dat ik na mijn bevalling niet meer over de medische molen moest praten of te ver terug moest kijken... Want we hadden nu toch een dochter.
Tja, zo werkt het niet.
Ik vond m'n zwangerschap niet zo leuk en niet zo bijzonder. Dochter is nu 10 maanden en nu begin ik het moederschap wat leuker te vinden. Ik vind het hard werken, veel zorgen en een tijd waar ik door heen moet. Kinderen vanaf een jaar of 1,5 vind ik leuker.
Dochter is goed gehecht hoor en ik wil dochter voor geen goud meer kwijt.
Ohja, die reactie van je schoonmoeder begin ik me nu te kunnen voorstellen. Mijn 'lievelings leeftijd' is rond de 4. Met bijna alle vierjarige die ik in mijn leven ben tegengekomen 'kan' ik meteen wat. Babies vind ik wat enig, met zo'n wankel nekje, maar dat knuffelen lijkt me dat wel weer erg fijn.
zaterdag 13 juli 2019 16:01
Torment schreef: ↑13-07-2019 15:49Mensen denken vaak niet verder dan hun eigen kader of belevingswereld. Ik kan mij voorstellen dat ze blij zijn en dat vooral blijven benadrukken. Het is nl veel makkelijker om met iemand om te gaan die (eindelijk) zwanger is dan iemand die veel verdriet heeft vanwege een uitblijvende zwangerschap. Veel mensen kunnen daar ook niet meer omgaan en nu je zwanger bent, kan het voor hen ook makkelijker zijn om met je om te gaan en snappen ze niet dat je ergens nog steeds verdrietig bent. Alsof dat dan nu maar eens afgelopen moet zijn ofzo.
Je hoeft niemand je gevoel te verantwoorden om een ander een beter gevoel te geven. Dat hun er blijkbaar niet mee om kunnen gaan is echt hun probleem. Ze staan niet in jouw schoenen.
Dit vind ik wel een mooi inzicht! Dank!
zaterdag 13 juli 2019 16:01
Dat laatste is ook niet altijd waar natuurlijk.deijscoboer schreef: ↑13-07-2019 15:03
Dus ik denk, zorgeloos of niet zorgeloos zwanger geworden, maakt niet eens zoveel uit. Je hoeft niet rond te lopen als een zwijmelzwangere. Laat je niet gek maken. Echt, als die baby er is komt dat allemaal vanzelf.
zaterdag 13 juli 2019 16:07
Wist niet dat dat ook bestond. Als je het googled vind je wel het een en ander. Overigens benoemde de huisarts het pas zo toen ik in de overgang weer van het padje ging, het is bij mij heel duidelijk hormoongerelateerd.
zaterdag 13 juli 2019 16:07
Ik denk ook dat jullie er nuchter in staan en dat het prima in orde komt!
Ik heb ook nog steeds niets met andere verschrompelde aardappels en heb me m'n hele leven afgevraagd hoe ik dat ging doen, zorgen voor zo'n klein hulpeloos ding dat je slaapgebrek en andere kopzorgen geeft.
Maar naast de horror, kunnen hormonen ook heel fijn zijn en er voor zorgen dat je met alle liefde meerdere malen per nacht op staat voor jouw verschrompelde aardappel en al het andere wat er bij komt kijken met liefde oppakt.
Jullie hebben een fertiliteitstraject doorstaan en zijn een liefhebbend stel dat realistisch het ouderschap in gaat en ik denk dat dat de eerste stap is naar straks een gelukkig gezin
Ik heb ook nog steeds niets met andere verschrompelde aardappels en heb me m'n hele leven afgevraagd hoe ik dat ging doen, zorgen voor zo'n klein hulpeloos ding dat je slaapgebrek en andere kopzorgen geeft.
Maar naast de horror, kunnen hormonen ook heel fijn zijn en er voor zorgen dat je met alle liefde meerdere malen per nacht op staat voor jouw verschrompelde aardappel en al het andere wat er bij komt kijken met liefde oppakt.
Jullie hebben een fertiliteitstraject doorstaan en zijn een liefhebbend stel dat realistisch het ouderschap in gaat en ik denk dat dat de eerste stap is naar straks een gelukkig gezin
zaterdag 13 juli 2019 16:11
SusieFlower schreef: ↑13-07-2019 15:31Zo herkenbaar. Wat ik ook niet snap de fertilteitszorg is prima geregeld, maar als je zwanger bent ben je opeens een "normale" zwangere terwijl je jouw hele traject en alle bijkomende angsten / zorgen niet zomaar wegpoetst.
Omdat ze dat niet kunnen. Dat hoort bij het verwerkingsproces. Het helpt daarbij om niet te veel naar de omgeving te kijken/te vergelijken met anderen, en je niet te veel aan te trekken van de hysterie rondom zwangerschappen die in onze maatschappij normaal is geworden.
zaterdag 13 juli 2019 16:14
Ik had ook geen roze wolk na mijn eerste fertiliteitstraject, ik scheet vooral in mijn broek. Wat een verantwoordelijkheid, wie weet vind ik het kind in mijn buik wel helemaal niet leuk, ik was hondsberoerd, ik kreeg na een tijdje zelfs 'parasiet'-gedachten. En ik voelde me zo schuldig: ik wílde dit toch!!!?!?
Maar nee: eigenlijk wilde ik dít niet. Wél een kind, maar ik houd gewoon niet zo van zwanger zijn, ik kan dat niet zo goed. Nu dochter 3 is vind ik het gemakkelijker (en ook zwaarder, trouwens) dan toen ze nog in mijn buik zat.
Ik kon dat weinig bespreken met mijn omgeving, mensen begrepen er niets van (man ook niet, trouwens). Ik heb mogelijk ook een prenatale depressie gehad en daar geen hulp bij gezocht, dus dat zou mijn advies zijn. Zoek hulp waar dat kan, probeer zo open mogelijk te zijn en schaam je niet
Maar nee: eigenlijk wilde ik dít niet. Wél een kind, maar ik houd gewoon niet zo van zwanger zijn, ik kan dat niet zo goed. Nu dochter 3 is vind ik het gemakkelijker (en ook zwaarder, trouwens) dan toen ze nog in mijn buik zat.
Ik kon dat weinig bespreken met mijn omgeving, mensen begrepen er niets van (man ook niet, trouwens). Ik heb mogelijk ook een prenatale depressie gehad en daar geen hulp bij gezocht, dus dat zou mijn advies zijn. Zoek hulp waar dat kan, probeer zo open mogelijk te zijn en schaam je niet
zaterdag 13 juli 2019 16:17
zaterdag 13 juli 2019 16:38
Ach wat rot dat je je zo voelt...
Ik herken het gevoel heel goed. Ik ben ook zwanger na een medisch traject. 3,5 jaar gedroomd van de roze wolk. En nu is het zo ver, en zit ik niet op de roze wolk. Mijn hele omgeving gaat compleet uit zijn dak omdat ze het ons zo gunnen. En ik ? Ik voel me vreselijk schuldig dat ik niet geniet. 10 % van de vrouwen schijnt hier last van te hebben door hormoonschommelingen. Niemand praat er open over.
Ik ben in behandeling bij een psycholoog, mogelijk een milde vorm van prenatale depressie. Het wordt nu bij mij een stuk beter sinds ik wekelijks praat. Maar met vriendinnen heb ik het er nog steeds heel weinig over. Die denken dat ik de hele babykamer al bijna ingericht hebt en de hele dag lekker aan het shoppen ben![👎🏻]()
.
Het schijnt dat vrouwen die een fertiliteitstraject hebben gehad meer risico hebben op een prenatale depressie of somberheid. Dit zal je allemaal niet helpen op dit moment maar wellicht voelt het misschien fijn dat je hier niet alleen in bent?
Zorg dat er mensen zijn die je kunnen helpen ook thuis. Of een vriendin in vertrouwen kan nemen met je gevoel. Het helpt mij dat mijn ouders mij nu goed snappen en mijn man het begrijpt..
Ik voel me steeds beter en ben blij dat ik op tijd aan de bel heb getrokken. Ik kan steeds meer genieten van kleine dingen en daar knap ik dan weer van op.
Sterkte
Ik herken het gevoel heel goed. Ik ben ook zwanger na een medisch traject. 3,5 jaar gedroomd van de roze wolk. En nu is het zo ver, en zit ik niet op de roze wolk. Mijn hele omgeving gaat compleet uit zijn dak omdat ze het ons zo gunnen. En ik ? Ik voel me vreselijk schuldig dat ik niet geniet. 10 % van de vrouwen schijnt hier last van te hebben door hormoonschommelingen. Niemand praat er open over.
Ik ben in behandeling bij een psycholoog, mogelijk een milde vorm van prenatale depressie. Het wordt nu bij mij een stuk beter sinds ik wekelijks praat. Maar met vriendinnen heb ik het er nog steeds heel weinig over. Die denken dat ik de hele babykamer al bijna ingericht hebt en de hele dag lekker aan het shoppen ben
. Het schijnt dat vrouwen die een fertiliteitstraject hebben gehad meer risico hebben op een prenatale depressie of somberheid. Dit zal je allemaal niet helpen op dit moment maar wellicht voelt het misschien fijn dat je hier niet alleen in bent?
Zorg dat er mensen zijn die je kunnen helpen ook thuis. Of een vriendin in vertrouwen kan nemen met je gevoel. Het helpt mij dat mijn ouders mij nu goed snappen en mijn man het begrijpt..
Ik voel me steeds beter en ben blij dat ik op tijd aan de bel heb getrokken. Ik kan steeds meer genieten van kleine dingen en daar knap ik dan weer van op.
Sterkte
zaterdag 13 juli 2019 16:50
Hier ging zwanger worden van een leien dakje, maar vond zwanger zijn geen klap aan. Heb nog nooit een traan gelaten bij een echo, en wist ook niet dat dat blijkbaar moest 
Ik ben echt te nuchter voor het soort sentimenteel gedoe van wat ik in jouw omgeving lees, dat vind ik eerlijk gezegd niet normaal. Zwangerschapsaankondigingen, Gender reveal-party’s, babyshowers, het is allemaal niet voor mij weggelegd. Dus laat je vooral niet gek maken, ik lees niets geks om je zorgen over te maken.
Geniet van het heerlijke wondertje in je buik
Ik ben echt te nuchter voor het soort sentimenteel gedoe van wat ik in jouw omgeving lees, dat vind ik eerlijk gezegd niet normaal. Zwangerschapsaankondigingen, Gender reveal-party’s, babyshowers, het is allemaal niet voor mij weggelegd. Dus laat je vooral niet gek maken, ik lees niets geks om je zorgen over te maken.
Geniet van het heerlijke wondertje in je buik
zaterdag 13 juli 2019 16:51
Pergamon schreef: ↑13-07-2019 14:48Voor een deel is het zo donker omdat ik het zóó graag wíl. Ik wil al zo lang moeder worden en keek zo waanzinnig uit naar een zwangerschap. Ik wil er zo graag van genieten! Ik mis het kunnen delen van dingen die ík fijn vind (en niet steeds moeten voldoen aan verwachtingen van anderen, zo voelt het nu een beetje. Dat ik anderen teleurstel door hoe ik mij voel). Het voelt gewoon heel eenzaam en dat gevoel overvalt me, omdat ik dit nooit had bedacht.
Wat ontzettend naar dat je je zo eenzaam voelt en dat er zoveel van je verwacht wordt waar je voor je gevoel aan moet, maar niet aan kunt voldoen. Ik heb alleen de eerste pagina gelezen dus misschien is op het dikgedrukte al ingegaan, maar ik ben heel benieuwd naar welke dingen jij fijn vindt en die je graag zou delen.
zaterdag 13 juli 2019 16:56
S-Groot schreef: ↑13-07-2019 16:51Wat ontzettend naar dat je je zo eenzaam voelt en dat er zoveel van je verwacht wordt waar je voor je gevoel aan moet, maar niet aan kunt voldoen. Ik heb alleen de eerste pagina gelezen dus misschien is op het dikgedrukte al ingegaan, maar ik ben heel benieuwd naar welke dingen jij fijn vindt en die je graag zou delen.
De eerste keer in positiekleding naar buiten. Dat was voor mij een moment dat ik dacht 'ja, ik ben écht zwanger!' (tot die tijd vond ik het vooral een heel abstract iets, was het écht gelukt?!). Maar dat was zo klein, en mijn omgeving was bezig met meubels voor babies uitzoeken etc. Ik had het idee dat ik dat niet kon delen, want dan kwam er (daar was ik in elk geval bang voor) een reactie met fanfares en ballonnen. Terwijl een kleine reactie "wat fijn Pergamon, lekker weer is het er vandaag ook voor!' voor mij al voldoende was geweest. En dus zeg ik maar niks.
zaterdag 13 juli 2019 17:19
Ik heb niet alles gelezen, maar je hoeft echt niet op een roze wolk te zitten.
Mijn zwangerschapstijd was de rotste periode uit mijn hele leven. Heb me nog nooit zo slecht en labiel gevoeld. Het is allemaal goed gekomen en kind doet t goed. Heeft er niets van gemerkt.
Veel succes en sterkte. Laat je niet gek maken.
Mijn zwangerschapstijd was de rotste periode uit mijn hele leven. Heb me nog nooit zo slecht en labiel gevoeld. Het is allemaal goed gekomen en kind doet t goed. Heeft er niets van gemerkt.
Veel succes en sterkte. Laat je niet gek maken.
zaterdag 13 juli 2019 17:23
Ik heb mij vreselijk eenzaam gevoeld tijdens vooral mijn eerste zwangerschap, terwijl ik heel veel mensen om me heen had.
Ik kwam toen net uit een kankerbehandeling van drie jaar, en voor die tijd hadden mijn man en ik al vier jaar zonder resultaat geprobeerd zwanger te raken. Dus de zwangerschap kwam echt to-taal uit de lucht vallen.
Mijn kanker had ik nog helemaal niet verwerkt, terwijl ik juist al wel een heel eind op weg was om te accepteren dat ik kinderloos zou blijven. Dus de knop moest drastisch om. Mensen in mijn omgeving waren alleen blij en er was geen ruimte voor andere gevoelens. Gelukkig was mijn zwangerschap probleemloos en had ik happy hormones, plus dat ik met mijn man overal over kon praten.
Na mijn bevallingen heeft het me nog enkele jaren gekost om daadwerkelijk te beseffen/internaliseren dat ik moeder was geworden en een gezin had. Ook daarover heb ik nooit kunnen praten met andere mensen dan mijn man. Sterker nog, de paar mensen tegen wie ik weleens zoiets heb gezegd reageerden horrified. Dus dan houd je je mond voortaan wel over dat soort dingen.
Ik kwam toen net uit een kankerbehandeling van drie jaar, en voor die tijd hadden mijn man en ik al vier jaar zonder resultaat geprobeerd zwanger te raken. Dus de zwangerschap kwam echt to-taal uit de lucht vallen.
Mijn kanker had ik nog helemaal niet verwerkt, terwijl ik juist al wel een heel eind op weg was om te accepteren dat ik kinderloos zou blijven. Dus de knop moest drastisch om. Mensen in mijn omgeving waren alleen blij en er was geen ruimte voor andere gevoelens. Gelukkig was mijn zwangerschap probleemloos en had ik happy hormones, plus dat ik met mijn man overal over kon praten.
Na mijn bevallingen heeft het me nog enkele jaren gekost om daadwerkelijk te beseffen/internaliseren dat ik moeder was geworden en een gezin had. Ook daarover heb ik nooit kunnen praten met andere mensen dan mijn man. Sterker nog, de paar mensen tegen wie ik weleens zoiets heb gezegd reageerden horrified. Dus dan houd je je mond voortaan wel over dat soort dingen.
zaterdag 13 juli 2019 18:18
Wat een teksten worden er tegen je uitgekraamd (pun intended) zeg. Ik kan me voorstellen dat je je daar schuldig door gaat voelen, hoe onterecht ook. Met deze zwangerschap is niet het fertiliteitstraject ineens "afgesloten". Alle onzekerheden en het verdriet zullen alsnog een plek moeten krijgen en verwerkt moeten worden. En jullie snappen als geen ander hoe kwetsbaar het allemaal is.
Het afgelopen jaar ben ik zelf door een enórm moeilijke periode heen gegaan die heel abrupt begon (ziekte moeder, baanverlies etc.) en na 3 maanden ook heel abrupt weer opgelost werd. De maanden daarna heb ik me rotter gevoeld dan daarvoor; Het was weer goed, maar alles voelde 10x zo zwaar, wankel en kwetsbaar. Ik kreeg toen om me heen te horen dat ik niet zo negatief moest doen want het was gewoon weer goed en daar móest ik maar van genieten. Maar ik voelde me eigenlijk alleen maar heel onveilig. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat er geen witte Pegasus met glitters uit de hemel voor je is neergedaald. Dus; laat ze lekker kletsen. Als jij zorgt dat je gezonde voeding, voldoende slaap en rust krijgt, zal die baby in je buik heus gewoon ontwikkelen. Neem het stap voor stap en dat is meer dan goed genoeg.
Het afgelopen jaar ben ik zelf door een enórm moeilijke periode heen gegaan die heel abrupt begon (ziekte moeder, baanverlies etc.) en na 3 maanden ook heel abrupt weer opgelost werd. De maanden daarna heb ik me rotter gevoeld dan daarvoor; Het was weer goed, maar alles voelde 10x zo zwaar, wankel en kwetsbaar. Ik kreeg toen om me heen te horen dat ik niet zo negatief moest doen want het was gewoon weer goed en daar móest ik maar van genieten. Maar ik voelde me eigenlijk alleen maar heel onveilig. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat er geen witte Pegasus met glitters uit de hemel voor je is neergedaald. Dus; laat ze lekker kletsen. Als jij zorgt dat je gezonde voeding, voldoende slaap en rust krijgt, zal die baby in je buik heus gewoon ontwikkelen. Neem het stap voor stap en dat is meer dan goed genoeg.
zaterdag 13 juli 2019 18:25
Hey! Hier ook geen roze wolk gehad tijdens de zwangerschap. Ik kreeg veel echo's wegens complicaties, en regelmatig dus weer foto's mee, en ik heb hier nooit verliefd naar zitten staren (eerder verward - is het een baby of een kikker?). Toen ons kind er eenmaal was (een paar weken terug), voelde ik me gelijk wel echt moeder, maar ook nu ervaar ik geen roze wolk. Ik ben vooral moe, haha. Nou had ik ook niet verwacht dat ik zou gaan zweven, want ik heb baby's nooit echt leuk gevonden. Vanaf 3 jaar vind ik kinderen pas tof, meestal. Dat betekent dus niet dat ik niet van mijn kindje hou, en dat mijn kindje niet de leukste en liefste is, maar ik kan gewoon niet zoveel met gezwijmel boven de wieg (en voeden - verschonen - troosten is -eerlijk- vaak gewoon saai).
Ik vond trouwens mijn derde trimester verreweg het leukste trimester, en heb toen ook meer genoten, dus misschien komt het voor jou ook nog.
Ik vond trouwens mijn derde trimester verreweg het leukste trimester, en heb toen ook meer genoten, dus misschien komt het voor jou ook nog.
zaterdag 13 juli 2019 18:42
Mmm lastig zeg, zo n omgeving! Als ik een ding vind is het dat je gevoelens niet mag/ moet veroordelen of sturen. Je gevoelens, die heb je gewoon. En soms zijn ze logisch, soms niet. Maar om die gevoelens te be/veroordelen, geen goed idee! Laat t gewoon zijn wat t is (tenzij je er zelf echt last van krijgt, dan is het een ander verhaal
Vertrouwen - als je alles loslaat, heb je twee handen vrij
zaterdag 13 juli 2019 18:50
Wat een heerlijk moment voor je
. Pergamon schreef: ↑13-07-2019 16:56Maar dat was zo klein, en mijn omgeving was bezig met meubels voor babies uitzoeken etc. Ik had het idee dat ik dat niet kon delen, want dan kwam er (daar was ik in elk geval bang voor) een reactie met fanfares en ballonnen. Terwijl een kleine reactie "wat fijn Pergamon, lekker weer is het er vandaag ook voor!' voor mij al voldoende was geweest. En dus zeg ik maar niks.
Ik begrijp dit heel goed, ook in samenhang met wat je eerder allemaal vertelde. Althans, ik denk je te begrijpen. Dat het allemaal zo moeizaam is gegaan, je zo gigantisch hoopt eindelijk die baby in je armen te kunnen sluiten straks maar dat je uit een soort van zelfbescherming er heel erg de rem op houdt. Want het zou nog maar misgaan (wat nu een kleine kans is maar wel nog steeds kan), dus wil je de enorme blijdschap die je diep van binnen denk ik toch wel hebt niet de vrije loop laten. Ik begrijp wel dat je omgeving je een zorgeloze zwangerschap gunt en graag zou zien dat je 'het verleden in het verleden laat' maar de meesten kunnen zoiets niet in een keer omzetten, het zou voor jou zijn als doen alsof het niet gebeurd is en dat zou ongezond zijn. Ik weet niet of je de ruimte voelt om dit (of als ik het niet goed begrijp de andere reden die erachter zit) te bespreken en aan te geven dat je het graag klein houdt (jouw blijdschap én hun reactie daarop) maar zoniet dan zou ik het lekker delen bij de enkeling bij wie je dat wél kunt (en hier op het forum). Want hoe gaaf is het dat je eindelijk in heuse positiekleding rondloopt
, dat moet je niet binnen houden hoor.
s-groot wijzigde dit bericht op 13-07-2019 19:06
Reden: tikfout
Reden: tikfout
0.05% gewijzigd
zaterdag 13 juli 2019 19:51
Heel herkenbaar. Ik had geen traject achter de rug, maar ik vond zwanger zijn weinig aan. Ik was trouwens wel heel blij door de hormonen. Maar ook daarmee vond ik er weinig aan. Ik heb geen traan gelaten bij echo’s. Ik kreeg elke keer een echo en waar andere meiden in katzwijm lagen daarvan, vond ik er niks aan. Ik kon me totaal geen voorstelling maken dat die echo mijn kind was en dat ik echt een baby zou hebben en wat dat betekende.
Er werd vaak tegen mij gezegd: bijzonder he, die schopjes/kleintje in je buik/etc. Ik vond er niks aan. Ik vond de schopjes vervelend voelen.
Ik ben nu zwanger van de tweede en ik vind het weer niet heel bijzonder, maar ik wil er wel bewuster mee omgaan dit keer. Meer aandacht aan mijn zwangerschap geven. Helaas ben ik dit keer erg somber en ga ik daarvoor binnenkort naar de pop-poli.
Ik vind het jammer voor je dat je omgeving zo reageert. Dat lijkt me heel eenzaam. De periode na mijn zwangerschap kreeg ik een pnd en daar heb ik me ook heel alleen in gevoeld.
Er werd vaak tegen mij gezegd: bijzonder he, die schopjes/kleintje in je buik/etc. Ik vond er niks aan. Ik vond de schopjes vervelend voelen.
Ik ben nu zwanger van de tweede en ik vind het weer niet heel bijzonder, maar ik wil er wel bewuster mee omgaan dit keer. Meer aandacht aan mijn zwangerschap geven. Helaas ben ik dit keer erg somber en ga ik daarvoor binnenkort naar de pop-poli.
Ik vind het jammer voor je dat je omgeving zo reageert. Dat lijkt me heel eenzaam. De periode na mijn zwangerschap kreeg ik een pnd en daar heb ik me ook heel alleen in gevoeld.
zaterdag 13 juli 2019 21:15
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien ben ik een beetje mosterd, maar dat zij dan maar zo.
Ik ben nu 34 weken zwanger en hoewel ik geen enkel excuus heb om er zo over te denken, vind ik zwanger zijn niet zoveel aan. Ik was ook zeker heel blij met mijn positieve test en later opgelucht bij goede echo’s, maar verder heb ik echt geen roze wolk ervaren.
Ik vond de eerste 20 weken sowieso kut. Niet door klachten, maar omdat iedereen mega enthousiast was en ik dat gewoon niet had. Ik vind het ook heel stom dat de gehele periode dat ik zwanger probeerde te raken, en af en toe een klacht deelde met vriendinnen in de hoop dat het nu wel gelukt was, je altijd hoorde: Ah nee joh je kunt niet zo snel klachten hebben, het is vast niet gelukt dus word nog maar niet blij’....maar zodra de test positief bleek en ik nerveus was voor de echo’s, ik dan weer hoorde: nou joh stel je niet aan, het zit vast wel goed. Tel daar nog alle ‘goedbedoelde’ opmerkingen en adviezen bij op en ik was er helemaal klaar mee.
En daarna, tsja. Je lichaam verandert, je hormonen nemen de boel over en dat is gewoon heftig. Ik sta mijzelf ook echt toe dat zo te voelen. En als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik meestal gewoon braaf: ja prima hoor. Ze snappen het toch niet. Hoe ik me echt voel kan ik gelukkig wel goed kwijt bij mijn partner en dat vind ik genoeg.
Ik heb nu nog geen liefdesgevoel bij mn baby, ik praat of zing nooit tegen mijn buik, dat voelt voor mij heel raar. Maar ondanks dit alles weet ik zeker dat ik veel liefde ga voelen als hij er is, en hoewel die periode vast zwaar wordt heb ik wel zin om hem straks in mn armen te hebben en te zien hoe hij eruit ziet.
Ik ben nu 34 weken zwanger en hoewel ik geen enkel excuus heb om er zo over te denken, vind ik zwanger zijn niet zoveel aan. Ik was ook zeker heel blij met mijn positieve test en later opgelucht bij goede echo’s, maar verder heb ik echt geen roze wolk ervaren.
Ik vond de eerste 20 weken sowieso kut. Niet door klachten, maar omdat iedereen mega enthousiast was en ik dat gewoon niet had. Ik vind het ook heel stom dat de gehele periode dat ik zwanger probeerde te raken, en af en toe een klacht deelde met vriendinnen in de hoop dat het nu wel gelukt was, je altijd hoorde: Ah nee joh je kunt niet zo snel klachten hebben, het is vast niet gelukt dus word nog maar niet blij’....maar zodra de test positief bleek en ik nerveus was voor de echo’s, ik dan weer hoorde: nou joh stel je niet aan, het zit vast wel goed. Tel daar nog alle ‘goedbedoelde’ opmerkingen en adviezen bij op en ik was er helemaal klaar mee.
En daarna, tsja. Je lichaam verandert, je hormonen nemen de boel over en dat is gewoon heftig. Ik sta mijzelf ook echt toe dat zo te voelen. En als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik meestal gewoon braaf: ja prima hoor. Ze snappen het toch niet. Hoe ik me echt voel kan ik gelukkig wel goed kwijt bij mijn partner en dat vind ik genoeg.
Ik heb nu nog geen liefdesgevoel bij mn baby, ik praat of zing nooit tegen mijn buik, dat voelt voor mij heel raar. Maar ondanks dit alles weet ik zeker dat ik veel liefde ga voelen als hij er is, en hoewel die periode vast zwaar wordt heb ik wel zin om hem straks in mn armen te hebben en te zien hoe hij eruit ziet.
