Zwanger
alle pijlers
Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)
zaterdag 13 juli 2019 14:18
Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
dinsdag 16 juli 2019 11:26
Ook hier een ervaringsdeskundige helaas. Ik vond mijn eerste zwangerschap ook niet leuk, ben nogal nuchter ingesteld en kreeg ontzettende jeuk van al die opmerkingen over 'wondertjes' en 'roze wolkjes'. Na de bevalling heb ik heel veel last gehad van neerslachtige gevoelens maar dat werd niet opgepikt door de verloskundige; het waren 'kraamtraantjes' en dat 'hoorde er nou eenmaal bij'. Achteraf gezien was het wel wat meer dan de baby blues en heeft een psycholoog zowel PTSS als PND bij me geconstateerd.
Ik ben nu zwanger van de tweede en derde (een tweeling) en loop ook preventief bij de POP poli. Heel fijn om daar idd omringd te worden door mensen die niet zulke onzintaal uitslaan en waarbij je eerlijk mag zijn over de kanten van zwangerschap die niet leuk zijn.
Wat ik vooral ook tegen je zou willen zeggen obv mijn ervaringen: wacht ook na de bevalling niet te lang met aan de bel trekken als het daarna niet goed gaat met je. Ik hoop natuurlijk heel erg voor je dat het dan anders zal worden, maar de combinatie van heftige hormoonwisselingen en slaapgebrek vormen wel een risico in die beginperiode. En bereid je ook alvast maar voor op alle mensen die ervan uit gaan dat je helemaal verliefd bent op je baby als je hem/haar voor het eerst ziet. Hoeft ook helemaal niet, en dat is niet erg. Sterkte en hopelijk gaat de rest van het traject je soepeler af. En anders: weet dat je niet alleen bent, het is gewoon een takkeheftige tijd (zwangerschap en de eerste jaren ouderschap) waar m.i. veel te luchtig en romantisch over wordt gedaan. Maar het komt goed. Echt waar.
Ik ben nu zwanger van de tweede en derde (een tweeling) en loop ook preventief bij de POP poli. Heel fijn om daar idd omringd te worden door mensen die niet zulke onzintaal uitslaan en waarbij je eerlijk mag zijn over de kanten van zwangerschap die niet leuk zijn.
Wat ik vooral ook tegen je zou willen zeggen obv mijn ervaringen: wacht ook na de bevalling niet te lang met aan de bel trekken als het daarna niet goed gaat met je. Ik hoop natuurlijk heel erg voor je dat het dan anders zal worden, maar de combinatie van heftige hormoonwisselingen en slaapgebrek vormen wel een risico in die beginperiode. En bereid je ook alvast maar voor op alle mensen die ervan uit gaan dat je helemaal verliefd bent op je baby als je hem/haar voor het eerst ziet. Hoeft ook helemaal niet, en dat is niet erg. Sterkte en hopelijk gaat de rest van het traject je soepeler af. En anders: weet dat je niet alleen bent, het is gewoon een takkeheftige tijd (zwangerschap en de eerste jaren ouderschap) waar m.i. veel te luchtig en romantisch over wordt gedaan. Maar het komt goed. Echt waar.
dinsdag 16 juli 2019 11:31
sneeuwwitje86 schreef: ↑16-07-2019 11:26Ook hier een ervaringsdeskundige helaas. Ik vond mijn eerste zwangerschap ook niet leuk, ben nogal nuchter ingesteld en kreeg ontzettende jeuk van al die opmerkingen over 'wondertjes' en 'roze wolkjes'. Na de bevalling heb ik heel veel last gehad van neerslachtige gevoelens maar dat werd niet opgepikt door de verloskundige; het waren 'kraamtraantjes' en dat 'hoorde er nou eenmaal bij'. Achteraf gezien was het wel wat meer dan de baby blues en heeft een psycholoog zowel PTSS als PND bij me geconstateerd.
Ik ben nu zwanger van de tweede en derde (een tweeling) en loop ook preventief bij de POP poli. Heel fijn om daar idd omringd te worden door mensen die niet zulke onzintaal uitslaan en waarbij je eerlijk mag zijn over de kanten van zwangerschap die niet leuk zijn.
Wat ik vooral ook tegen je zou willen zeggen obv mijn ervaringen: wacht ook na de bevalling niet te lang met aan de bel trekken als het daarna niet goed gaat met je. Ik hoop natuurlijk heel erg voor je dat het dan anders zal worden, maar de combinatie van heftige hormoonwisselingen en slaapgebrek vormen wel een risico in die beginperiode. En bereid je ook alvast maar voor op alle mensen die ervan uit gaan dat je helemaal verliefd bent op je baby als je hem/haar voor het eerst ziet. Hoeft ook helemaal niet, en dat is niet erg. Sterkte en hopelijk gaat de rest van het traject je soepeler af. En anders: weet dat je niet alleen bent, het is gewoon een takkeheftige tijd (zwangerschap en de eerste jaren ouderschap) waar m.i. veel te luchtig en romantisch over wordt gedaan. Maar het komt goed. Echt waar.
Dank je wel!! Ik ben ook echt heel blij met de POP poli!
dinsdag 16 juli 2019 18:16
Niet alles gelezen, maar ook hier veel herkenning.
Hier ook jaren in de MMM gezeten. Heel veel echo's, onderzoeken, IUI behandelingen en toen een pauze. In totaal drie miskramen gehad, waarvan bij 1 (spontane zwangerschap tijdens de MMM-pauze) we een kloppend hartje hadden gezien waarna het de echo daarop mis was. Uiteindelijk IVF-traject en de eerste drie terugplaatsingen liepen op niets uit. We wilden toen het adoptieproces starten. Toch nog een vierde terugplaatsing en deze was raak. Helaas raakte ik enorm depressief (of beter gezegd: depressiever, die MMM+kinderloosheid+miskramen deden mij nou niet bepaald goed). Ik kon niet naar het scherm kijken tijdens de echo's en ik heb de hele zwangerschap angst gehad voor bloed bij het naar de WC gaan. Ergens wilde ik heel graag genieten van deze zwangerschap, maar ik mocht dit van mijzelf niet om twee redenen: 1) de goden verzoeken (yep, het slaat nergens op, maar dit was het) en 2) ik wilde mezelf behoeden voor de enorme marteling van blij en dan daarna het verdriet van een miskraam. Ik had geen enkel vertrouwen in mijn lichaam en ik dacht dat de miskraam zich elk moment zou aandienen. Maar die kwam dus niet. Echo na echo (we hebben toen ook veel pretecho's gehad, om te checken of het hartje nog klopte) was goed en ik wilde het niet weten. Ik kon het gewoon niet. Mijn gyn had mij met spoed doorverwezen naar een psycholoog en dit hielp mij heel erg.
Tot de pretecho waar de geslachtsbepaling bij zat. Toen ik het geslacht hoorde ("het is een jongen") kwam er een ongelooflijk verliefdheid de kop op steken en mijn depressieve gevoelens werden weggeduwd. Alsof ik de 'ik wil zo graag genieten' kant niet meer weg kon stoppen. Het was zo'n heftig gevoel van verliefdheid, zo machtig! Daarna stabiliseerde alles wat meer en werd ik minder depressief, maar echt genieten, zoals vriendinnen deden die zowat bij de eerste poging zwanger waren, heb ik nooit gedaan. Ik genoot enorm van de schopjes in mijn buik en ik voelde mij heel goed (ik heb endometriose en was dus pijnvrij tijdens de zwangerschap). Maar kleertjes kopen heb ik zowat niet gedaan. Het kamertje heeft mijn man ingericht en uitgezocht. Kinderwagens e.d. uitzoeken vond ik vreselijk, want dan was je omringd door zwangeren en baby's. Ik kon gewoon niets met de gemiddelde zwangere vrouw (dit klinkt heel denigrerend, maar zo bedoel ik het niet, ik stond er gewoon compleet anders in en ik werd er zenuwachtig/allergisch van).
Ik heb overigens geen ppd gehad, alhoewel ik daar, volgens de specialisten, dus wel vatbaarder voor was.
Mijn tweede zwangerschap was anders. Onbezorgd zwanger zijn was het nog steeds niet (broekloeren bij het naar de WC gaan is gebleven), maar ik had wel wat meer vertrouwen in mijn lichaam: ik had immers een gezond kind op de wereld gezet. Ook heb je minder tijd om stil te staan bij de zwangerschap omdat er een peuter rondliep. Maar het is gewoon een vloek die de miskramen + MMM met zich meebrengt en so be it. Je hoeft niet te genieten! De opmerkingen vanuit omgeving waar jij het over hebt, herken ik ook. Heel moeilijk om te horen; alsof je een misdaad pleegt of ondankbaar bent door niet te genieten na zo'n zwaar traject. Heel veel mensen die niet een dergelijk traject hebben meegemaakt, snappen dit ook niet. Je kan ze dat ook niet echt kwalijk nemen. Je zou het kunnen proberen uit te leggen. Je moet het je in ieder geval niet aantrekken. Het is OK om wel of niet te genieten. Ik hoop dat de gesprekken bij de POP-poli je gaan helpen.
Hier ook jaren in de MMM gezeten. Heel veel echo's, onderzoeken, IUI behandelingen en toen een pauze. In totaal drie miskramen gehad, waarvan bij 1 (spontane zwangerschap tijdens de MMM-pauze) we een kloppend hartje hadden gezien waarna het de echo daarop mis was. Uiteindelijk IVF-traject en de eerste drie terugplaatsingen liepen op niets uit. We wilden toen het adoptieproces starten. Toch nog een vierde terugplaatsing en deze was raak. Helaas raakte ik enorm depressief (of beter gezegd: depressiever, die MMM+kinderloosheid+miskramen deden mij nou niet bepaald goed). Ik kon niet naar het scherm kijken tijdens de echo's en ik heb de hele zwangerschap angst gehad voor bloed bij het naar de WC gaan. Ergens wilde ik heel graag genieten van deze zwangerschap, maar ik mocht dit van mijzelf niet om twee redenen: 1) de goden verzoeken (yep, het slaat nergens op, maar dit was het) en 2) ik wilde mezelf behoeden voor de enorme marteling van blij en dan daarna het verdriet van een miskraam. Ik had geen enkel vertrouwen in mijn lichaam en ik dacht dat de miskraam zich elk moment zou aandienen. Maar die kwam dus niet. Echo na echo (we hebben toen ook veel pretecho's gehad, om te checken of het hartje nog klopte) was goed en ik wilde het niet weten. Ik kon het gewoon niet. Mijn gyn had mij met spoed doorverwezen naar een psycholoog en dit hielp mij heel erg.
Tot de pretecho waar de geslachtsbepaling bij zat. Toen ik het geslacht hoorde ("het is een jongen") kwam er een ongelooflijk verliefdheid de kop op steken en mijn depressieve gevoelens werden weggeduwd. Alsof ik de 'ik wil zo graag genieten' kant niet meer weg kon stoppen. Het was zo'n heftig gevoel van verliefdheid, zo machtig! Daarna stabiliseerde alles wat meer en werd ik minder depressief, maar echt genieten, zoals vriendinnen deden die zowat bij de eerste poging zwanger waren, heb ik nooit gedaan. Ik genoot enorm van de schopjes in mijn buik en ik voelde mij heel goed (ik heb endometriose en was dus pijnvrij tijdens de zwangerschap). Maar kleertjes kopen heb ik zowat niet gedaan. Het kamertje heeft mijn man ingericht en uitgezocht. Kinderwagens e.d. uitzoeken vond ik vreselijk, want dan was je omringd door zwangeren en baby's. Ik kon gewoon niets met de gemiddelde zwangere vrouw (dit klinkt heel denigrerend, maar zo bedoel ik het niet, ik stond er gewoon compleet anders in en ik werd er zenuwachtig/allergisch van).
Ik heb overigens geen ppd gehad, alhoewel ik daar, volgens de specialisten, dus wel vatbaarder voor was.
Mijn tweede zwangerschap was anders. Onbezorgd zwanger zijn was het nog steeds niet (broekloeren bij het naar de WC gaan is gebleven), maar ik had wel wat meer vertrouwen in mijn lichaam: ik had immers een gezond kind op de wereld gezet. Ook heb je minder tijd om stil te staan bij de zwangerschap omdat er een peuter rondliep. Maar het is gewoon een vloek die de miskramen + MMM met zich meebrengt en so be it. Je hoeft niet te genieten! De opmerkingen vanuit omgeving waar jij het over hebt, herken ik ook. Heel moeilijk om te horen; alsof je een misdaad pleegt of ondankbaar bent door niet te genieten na zo'n zwaar traject. Heel veel mensen die niet een dergelijk traject hebben meegemaakt, snappen dit ook niet. Je kan ze dat ook niet echt kwalijk nemen. Je zou het kunnen proberen uit te leggen. Je moet het je in ieder geval niet aantrekken. Het is OK om wel of niet te genieten. Ik hoop dat de gesprekken bij de POP-poli je gaan helpen.
woensdag 17 juli 2019 16:49
Inmiddels hebben we de geslachtsbepaling gehad. Dat verliefde gevoel heb ik niet gekregen. Ik had de stellige overtuiging dat het het andere geslacht zou zijn, dus ik moet even heel erg wennen. Dat is niet erg, daarom hebben we juist gekozen om het nu al te weten (we houden het wel geheim voor de buitenwereld).
De laatste dagen groeit mijn buik wel enorm valt me op. Er begint 'leven' in te zitten, al is het nog onregelmatig en soms lastig te voelen. Ik hoop dat dit het begin is naar een dagelijkse bevestiging: 'het leeft nog!'.
Familielid gaf aan dat ze mist dat we samen dingen ondernemen. Ik mis dat ook (zoals ik in de OP al aangaf), dus ik heb daar na het gesprek van maandag over nagedacht en we gaan nu samen naar een draagconsulent. Ik wil graag met een doek gaan dragen, maar wil graag goed voorgelicht zijn. We gaan in augustus, dus dan heb ik nog een paar weken om wat meer te wennen en met de POP te spreken. Ik vind het wel erg leuk dat we wat samen kunnen doen. Pergaman staat ook helemaal achter het dragen (wil dat zelf ook graag), maar hij is minder onzeker (lees: helemaal niet) en "leert het wel via internet". Zolang ik "geen lichtgekleurde" doek koop, heb ik helemaal carte blanche gekregen, zodat ik samen met familielid voor een mooie doek kan gaan shoppen na het consult. Ik denk dat dit voor beide erg goed en fijn is. Familielid is er ook erg enthousiast over!
De laatste dagen groeit mijn buik wel enorm valt me op. Er begint 'leven' in te zitten, al is het nog onregelmatig en soms lastig te voelen. Ik hoop dat dit het begin is naar een dagelijkse bevestiging: 'het leeft nog!'.
Familielid gaf aan dat ze mist dat we samen dingen ondernemen. Ik mis dat ook (zoals ik in de OP al aangaf), dus ik heb daar na het gesprek van maandag over nagedacht en we gaan nu samen naar een draagconsulent. Ik wil graag met een doek gaan dragen, maar wil graag goed voorgelicht zijn. We gaan in augustus, dus dan heb ik nog een paar weken om wat meer te wennen en met de POP te spreken. Ik vind het wel erg leuk dat we wat samen kunnen doen. Pergaman staat ook helemaal achter het dragen (wil dat zelf ook graag), maar hij is minder onzeker (lees: helemaal niet) en "leert het wel via internet". Zolang ik "geen lichtgekleurde" doek koop, heb ik helemaal carte blanche gekregen, zodat ik samen met familielid voor een mooie doek kan gaan shoppen na het consult. Ik denk dat dit voor beide erg goed en fijn is. Familielid is er ook erg enthousiast over!
woensdag 17 juli 2019 22:01
Update: Pergaman is nu pas terug ( 
), wist niet precies wat ik wou (IK HAD NOG WEL EEN SCREENSHOT GESTUURD) en kwam terug met maar liefst 6 (!!!) verschillende zakken drop.
En biertjes voor zichzelf, want hij vond dat hij wel een biertje had verdiend. Nou, ik ook
Ik zit innig tevreden aan mijn dropjes inmiddels.
Plukmoment!
), wist niet precies wat ik wou (IK HAD NOG WEL EEN SCREENSHOT GESTUURD) en kwam terug met maar liefst 6 (!!!) verschillende zakken drop.En biertjes voor zichzelf, want hij vond dat hij wel een biertje had verdiend. Nou, ik ook
Ik zit innig tevreden aan mijn dropjes inmiddels.Plukmoment!
woensdag 17 juli 2019 22:29
niet alles gelezen, maar ik had ook wat jij hebt, het kwam gewoon niet binnen, op een rationeel niveau wel, en zat ik ook wel allerlei plannen te maken (kamertje regelen, autostoel regelen) maar gevoelsmatig voelde ik eigenlijk heel weinig. Voelde me daar ook wel schuldig over eigenlijk.
Geen traan gelaten bij de echo, alleen maar blij dat alles goed was en er geen afwijkingen te zien waren. Het had op dat moment eigenlijk net een werkproject kunnen zijn.
En ja, zwangerschap was gepland. Het voelde niet als een depressie (denk ik) want ik was niet ongelukkig of zo, maar het zat allemaal heel rationeel en weinig gevoelsmatig.
In elk geval, precies wat jij hebt dus. Nu het goede nieuws: toen ik mijn baby de eerste keer vasthad, kwam het meteen, echt knal pats boem, meteen verliefd op baby, alle rationaliteit het raam uit en meteen op een wolk (terwijl ik dus echt een enorme horror bevalling had). Zoon is nu 8 maanden en de roze wolk is nog steeds niet weg.
Dat je er nu zo instaat zegt echt gewoon helemaal niets.
Geen traan gelaten bij de echo, alleen maar blij dat alles goed was en er geen afwijkingen te zien waren. Het had op dat moment eigenlijk net een werkproject kunnen zijn.
En ja, zwangerschap was gepland. Het voelde niet als een depressie (denk ik) want ik was niet ongelukkig of zo, maar het zat allemaal heel rationeel en weinig gevoelsmatig.
In elk geval, precies wat jij hebt dus. Nu het goede nieuws: toen ik mijn baby de eerste keer vasthad, kwam het meteen, echt knal pats boem, meteen verliefd op baby, alle rationaliteit het raam uit en meteen op een wolk (terwijl ik dus echt een enorme horror bevalling had). Zoon is nu 8 maanden en de roze wolk is nog steeds niet weg.
Dat je er nu zo instaat zegt echt gewoon helemaal niets.
donderdag 18 juli 2019 08:17
madamzonderm schreef: ↑18-07-2019 00:43Zijn zijn goede zorgen voor jou een bijkomstigheid van je zwangerschap?
Huu?? Eh Nee. Hij zorgt altijd heel goed voor mij. Nu wel even een tandje meer. Een extra keertje koken als ik moe ben, de zware boodschappen tillen, iets ophalen, die dingen. Gewoon, een hele leuke, lieve, betrokken partner die goed op zijn vrouw let.
madamzonderm schreef: ↑18-07-2019 00:43Dragen in een doek vind ik iets moois, dan heb je de baby fijn dichtbij. Maar er bestaat een draagconsulent?!
Ja, in een uur leer je dan knopen en over verschillende doeken. Ook kan je passen. Ik weet niet of ik er in een andere situatie voor had gekozen, maar het is in de buurt en het is een leuk ding om samen te doen. Ik kan ook wel starten met baby EHBO, maar dat lijkt me voor dit moment even te medisch en te spannend. Liever wat neutraal-leuks.
donderdag 18 juli 2019 08:17
donderdag 18 juli 2019 08:19
florence13 schreef: ↑17-07-2019 22:29niet alles gelezen, maar ik had ook wat jij hebt, het kwam gewoon niet binnen, op een rationeel niveau wel, en zat ik ook wel allerlei plannen te maken (kamertje regelen, autostoel regelen) maar gevoelsmatig voelde ik eigenlijk heel weinig. Voelde me daar ook wel schuldig over eigenlijk.
Geen traan gelaten bij de echo, alleen maar blij dat alles goed was en er geen afwijkingen te zien waren. Het had op dat moment eigenlijk net een werkproject kunnen zijn.
En ja, zwangerschap was gepland. Het voelde niet als een depressie (denk ik) want ik was niet ongelukkig of zo, maar het zat allemaal heel rationeel en weinig gevoelsmatig.
In elk geval, precies wat jij hebt dus. Nu het goede nieuws: toen ik mijn baby de eerste keer vasthad, kwam het meteen, echt knal pats boem, meteen verliefd op baby, alle rationaliteit het raam uit en meteen op een wolk (terwijl ik dus echt een enorme horror bevalling had). Zoon is nu 8 maanden en de roze wolk is nog steeds niet weg.
Dat je er nu zo instaat zegt echt gewoon helemaal niets.
Dank je wel
dit soort berichten vind ik heel bemoedigend (behalve dan die bevalling, brrr, nog even niet te veel aan denken)
donderdag 18 juli 2019 13:18
Oh heel mooi! Ik dacht nog dat er misschien extra zorgen komen voor je nu je zwanger bent. Dit topic gaat ook een beetje over gevoelens die je hebt dan wel uitblijven bij je zwangerschap en de (extra) zorgen kunnen misschien een extra mooie bijkomstigheid zijn bij de zwangerschap.
Ik zie me thuis hannessen met een nep-baby en een doek om te leren hoe je dat doet. Tot ik het kan. Ja, dan is het met een consulent misschien makkelijker te leren. Plus de keuze bij het passen.Pergamon schreef: ↑18-07-2019 08:17Ja, in een uur leer je dan knopen en over verschillende doeken. Ook kan je passen. Ik weet niet of ik er in een andere situatie voor had gekozen, maar het is in de buurt en het is een leuk ding om samen te doen. Ik kan ook wel starten met baby EHBO, maar dat lijkt me voor dit moment even te medisch en te spannend. Liever wat neutraal-leuks.
donderdag 18 juli 2019 13:29
madamzonderm schreef: ↑18-07-2019 13:18Ik zie me thuis hannessen met een nep-baby en een doek om te leren hoe je dat doet. Tot ik het kan. Ja, dan is het met een consulent misschien makkelijker te leren. Plus de keuze bij het passen.
Beter oefenen met een nepbaby dan met een echte, zeg ik uit de grond van mijn hart
donderdag 18 juli 2019 14:37
Ik ben op het moment zo onzeker over alles, dat "in het echt" oefenen met iemand mij nu heel fijn lijkt. Pergaman is de nuchterheid zelve en die gaat ook gewoon filmpjes kijken. En nu maken we er even een "speciaal momentje" van en dat vind ik ook wel leuk!
madamzonderm schreef: ↑18-07-2019 13:18Oh heel mooi! Ik dacht nog dat er misschien extra zorgen komen voor je nu je zwanger bent. Dit topic gaat ook een beetje over gevoelens die je hebt dan wel uitblijven bij je zwangerschap en de (extra) zorgen kunnen misschien een extra mooie bijkomstigheid zijn bij de zwangerschap.
Ik zie me thuis hannessen met een nep-baby en een doek om te leren hoe je dat doet. Tot ik het kan. Ja, dan is het met een consulent misschien makkelijker te leren. Plus de keuze bij het passen.
Pergaman is heel nuchter, die probeert vooral mij met beide benen op de grond te houden.
donderdag 18 juli 2019 14:38
Ah dit klinkt heel fijn! Ik hoop dat ik straks net zo enthousiast ben!
donderdag 18 juli 2019 14:38
Poppy_del_Rio schreef: ↑18-07-2019 13:29Beter oefenen met een nepbaby dan met een echte, zeg ik uit de grond van mijn hart
klinkt alsof hier een verhaal achter zit!
donderdag 18 juli 2019 19:13
Geen spectaculair verhaal, maar het lukte mij gewoon niet om mijn jongste in een draagdoek te krijgen! Daar had ik de eerste tijd mijn man voor nodig, echt heel verschrikkelijk
. Ik heb het dan over zo’n doek die je moet knopen. Mijn jongste was een heel prikkelbare baby die zich als een plank ging overstrekken als ze er niet in één keer in lag.
donderdag 18 juli 2019 19:30
Ik heb niet het hele topic gelezen maar ik ben wel met je begaan Pergamon en wat vervelend/jammer dat je niet helemaal in de wolken bent. En tegelijkertijd...dat hóeft ook echt niet. Voor een groot deel is het ook sociale druk en daar moet je je niks van aantrekken.
Ik begon pas ruim na 20 weken zwangerschap een beetje te genieten. Wij werden zwanger met een heel ander voortraject dan jullie (ongepland) en heb in het begin echt geworsteld met hoe ik me voelde over de zwangerschap. Ik wist echt meteen dat ik het wilde, ik was ook blij, maar bijvoorbeeld bij echo's en de geslachtsbepaling kon mijn vriend echt glunderen en dan lag ik daar maar een beetje. Ik vond het zo eng om eraan toe te geven allemaal. Ik had ook nog eens heel veel klachten, dat hielp ook niet. Pas toen de klachten weggingen (oa. door de osteopaat) begon ik het leuk te vinden. In de tussentijd heel praktisch alles al geregeld, echt als een projectmanager te werk gegaan. Maar een roze wolk en hallelujah stemming? Nee...Nu zijn er afentoe wel zulke momenten en kan ik er in het algemeen steeds meer van genieten, maar inmiddels al bijna 29 weken zwanger. En ik vind het echt pas sinds anderhalve maand ofzo leuk.
Nog een heel praktische tip, misschien overbodig of al gegeven, maar laat je even je ijzer nakijken? Want toen ik echt aan de bel trok bij de verloskundige over de donkere wolken boven mijn hoofd bleek mijn ijzer al heel erg laag, en toen ik bij ben gaan slikken werd het allemaal een stuk lichter. Ik ben uiteindelijk (nog) niet naar de POP geweest maar we hebben wel een signaleringsplan gemaakt.
Ik begon pas ruim na 20 weken zwangerschap een beetje te genieten. Wij werden zwanger met een heel ander voortraject dan jullie (ongepland) en heb in het begin echt geworsteld met hoe ik me voelde over de zwangerschap. Ik wist echt meteen dat ik het wilde, ik was ook blij, maar bijvoorbeeld bij echo's en de geslachtsbepaling kon mijn vriend echt glunderen en dan lag ik daar maar een beetje. Ik vond het zo eng om eraan toe te geven allemaal. Ik had ook nog eens heel veel klachten, dat hielp ook niet. Pas toen de klachten weggingen (oa. door de osteopaat) begon ik het leuk te vinden. In de tussentijd heel praktisch alles al geregeld, echt als een projectmanager te werk gegaan. Maar een roze wolk en hallelujah stemming? Nee...Nu zijn er afentoe wel zulke momenten en kan ik er in het algemeen steeds meer van genieten, maar inmiddels al bijna 29 weken zwanger. En ik vind het echt pas sinds anderhalve maand ofzo leuk.
Nog een heel praktische tip, misschien overbodig of al gegeven, maar laat je even je ijzer nakijken? Want toen ik echt aan de bel trok bij de verloskundige over de donkere wolken boven mijn hoofd bleek mijn ijzer al heel erg laag, en toen ik bij ben gaan slikken werd het allemaal een stuk lichter. Ik ben uiteindelijk (nog) niet naar de POP geweest maar we hebben wel een signaleringsplan gemaakt.
donderdag 18 juli 2019 19:47
zondag 21 juli 2019 21:23
Wat mij na de geboorte van mijn ukkie hielp met een band opbouwen was een cursus babymassage. Kun je natuurlijk pas doen als je al een baby hebt dus daar heb je nu niks aan, maar wellicht later wel. Het heeft mij heel erg geholpen in het ontdekken van de liefde voor mijn zoon (die er na de geboorte niet gelijk was door opgelopen trauma).
En de draagdoek ook overigens, dat is ook een goede tip.
En de draagdoek ook overigens, dat is ook een goede tip.
