Zwanger
alle pijlers
POF: kinderwens weg door vroege overgang
dinsdag 20 december 2016 11:28
Afgelopen woensdag heb ik bloed laten prikken omdat een tweede zwangerschap uitblijft (ik heb een dochter van bijna 2 jaar). Mijn FSH was 31,1 en LH 16,00 op cyclusdag 5. Ik ben bijna 33 jaar.... veel te jong om al in de overgang te raken, maar helaas... daar ziet het wel naar uit!
Ik ben meteen doorgestuurd naar de fertiliteitsarts, maar daar ben ik niet veel geruster door geworden. Op de echo van gisteren waren namelijk wel eiblaasjes te zien, maar het waren er te weinig en ze waren te klein. Het lijkt er dus ernstig op dat mijn voorraad eitjes op aan het raken is. En het ergste is... volgens de arts is er niks aan te doen! Medische trajecten hebben geen kans van slagen, althans niet een grotere kans dan de natuurlijke weg. Ik moet dus niets doen en afwachten .
Donderdag wordt er weer een echo gemaakt om te kijken er een eiblaasjes groeit. Als dat zo is, en het eitje springt, dan hebben we een kans. Anders daalt de kans naar 1%. Mijn AMH is geprikt, om de eicelvoorraad in re kunnen schatten. Al met al: slecht nieuws!!!
Ik voel me superschuldig dat ik hierover klaag. Ik heb immers al een dochter. Maar het voelt zo rot!!! En ik zag het totaal niet aankomen!!! Zijn er misschien ervaringsdeskundigen hier?
Ik ben meteen doorgestuurd naar de fertiliteitsarts, maar daar ben ik niet veel geruster door geworden. Op de echo van gisteren waren namelijk wel eiblaasjes te zien, maar het waren er te weinig en ze waren te klein. Het lijkt er dus ernstig op dat mijn voorraad eitjes op aan het raken is. En het ergste is... volgens de arts is er niks aan te doen! Medische trajecten hebben geen kans van slagen, althans niet een grotere kans dan de natuurlijke weg. Ik moet dus niets doen en afwachten .
Donderdag wordt er weer een echo gemaakt om te kijken er een eiblaasjes groeit. Als dat zo is, en het eitje springt, dan hebben we een kans. Anders daalt de kans naar 1%. Mijn AMH is geprikt, om de eicelvoorraad in re kunnen schatten. Al met al: slecht nieuws!!!
Ik voel me superschuldig dat ik hierover klaag. Ik heb immers al een dochter. Maar het voelt zo rot!!! En ik zag het totaal niet aankomen!!! Zijn er misschien ervaringsdeskundigen hier?
woensdag 13 september 2017 19:19
Hoi dames!
Sorry vor mijn late reactie, ik zat (zit) er even helemaal doorheen... Ik ben er zo veel mee bezig, en ben elke ochtend zo treurig. Hoe gaan jullie daar mee om? Mijn man wil me ook graag helpen maar hij wordt soms zo wanhopig van mijn tranen.
Ik ben zelfs naar een zelfhulpgroep geweest vorige week, wat eigenlijk erg fijn was. Een soort live viva Forum, haha. Het wordt begeleid door een psychologe. Ik voelde me erna toch ietsje lichter, al ging dat gevoel ook snel weer weg.
Wat is hier veel geschreven! Ik moet even bijlezen, sorry als ik ergens vergeet op in te gaan! Lou,
wat balen zeg. Fijn dat je weer meeschrijft, ik voelde me al een beetje schuldig omdat ik je topic 'overnam'.
Ik heb dit weekend dus getest, en het was negatief
toen besefte ik pas hoe erg ik er toch op gehoopt had, ondanks dat ik mezelf voorhield dat t niet zo was, omdat de kans toch maar zooo klein was. Ik was zo down en vond het moeilijk een beetje te functioneren. Ik zit nu dus ook alweer op dag 34 en ben nog steeds niet ongesteld. Ik ben nu zo bang dat t toch geen eisprong is geweest maar dat er toch een cyste is. Ik twijfel nu of nog een keer moet testen, of gewoon heel hard hopen dat ik gewoon ongesteld word. Oh men hoe gek kun je jezelf maken.
Ik ben overigens niet te vroeg geboren, eerder ietsje te laat, ik geloof 40+3 ofzo. Verder ken ik niemand in mijn familie die vroeg in de overgang is gekomen. Alle nichtjes hebben probleemloos een aantal kinderen gekregen, behalve een paar bewust niet. Tante en moeder, oma, ook allemaal probleemloos geweest qua zwangerschappen en naar ik weet normale overgangsleeftijden. Mijn zusje hoeft geen kinderen (ben ik soms ook erg jaloers op, op die zekerheid) dus die is aan de pil. Ik vraag me echt heel erg af, waar mijn 'defect' vandaan komt. Ik las gister iets van iemand met POF die draagster is van het Fragile X syndroom, dan schijn je erg veel kans op POF te hebben. Hm. Ja daar werd ik dan ineens weer paranoia van. Maar goed misschien hoef je ook niet te weten waar het vandaan komt.
Mijn cyclus was na dat ik met de pil gestopt ben superkort. 21, 22 dagen. Wel heel regelmatig. Mijn arts zei altijd, zo lang het regelmatig is is er niks aan de hand. Ik heb zelfs wel eens 'beginnende overgang??' aangekaart maar neeeee daar moest ik al helemaaal niet mee bezig zijn. Dus... Nou dat bleek wel. Na mijn miskraam is mijn cyclus dus n paar maanden heeel lang geweest, en daarna uitgemond in een non stop bloeding. Zie vorige posts. Nu dus sinds de behandelingen eigenlijk cyclusloos (door cysten en pilinname). Ik hoop nog steeds dat ik snel ongesteld word, want dat zou mn eerste normale maand zijn dit jaar. En anders...oh die donkere overgangswolk.
Ik wil binnenkort toch maar een afspraak maken in Düsseldorf. Ik merk dat ik er wel een beetje tegenaan hik omdat ik ergens denk, heeft het wel zin? Als er geen enkele follikel te zien is... zien ze die daar ook niet. En het is bijna 8 uur rijden voor ons. Anderszijds vind ik de protocollen die jullie opnoemen heel interessant en ik ga ze zeker uitprinten en eerst maar eens aan mijn arts hier voorleggen. Ik hoop dat ze dat niet als een belediging ziet dat ik als leek steeds maar weer andere dingen aandraag.
Volgende week eerst maar weer langs voor een echo ...
@Sasky, ik heb overigens ook een verleden met hoge prolactinewaardes, ik slikte tot voor kort ook Dostinex, echt rotspul. Ik ben er nu even mee gestopt, ik weet het gewoon allemaal even niet meer. De arts vond het ook niet echt nodig omdat mijn waardes niet schrikbarend hoog waren, en ik overigens destijds zwanger werd met deze waardes, zonder medicatie.
Ik stuur je binnenkort even een pb over de kliniek waar jij heen gaat. Embryo banking heb ik wel eens van gehoord hier in Duitsland, volgens mij noemen ze dat ook wel mini IVF. Volgens mijn arts ook geen optie zonder antrale follikels. Uiteraard...
X
Sorry vor mijn late reactie, ik zat (zit) er even helemaal doorheen... Ik ben er zo veel mee bezig, en ben elke ochtend zo treurig. Hoe gaan jullie daar mee om? Mijn man wil me ook graag helpen maar hij wordt soms zo wanhopig van mijn tranen.
Ik ben zelfs naar een zelfhulpgroep geweest vorige week, wat eigenlijk erg fijn was. Een soort live viva Forum, haha. Het wordt begeleid door een psychologe. Ik voelde me erna toch ietsje lichter, al ging dat gevoel ook snel weer weg.
Wat is hier veel geschreven! Ik moet even bijlezen, sorry als ik ergens vergeet op in te gaan! Lou,
wat balen zeg. Fijn dat je weer meeschrijft, ik voelde me al een beetje schuldig omdat ik je topic 'overnam'.Ik heb dit weekend dus getest, en het was negatief
toen besefte ik pas hoe erg ik er toch op gehoopt had, ondanks dat ik mezelf voorhield dat t niet zo was, omdat de kans toch maar zooo klein was. Ik was zo down en vond het moeilijk een beetje te functioneren. Ik zit nu dus ook alweer op dag 34 en ben nog steeds niet ongesteld. Ik ben nu zo bang dat t toch geen eisprong is geweest maar dat er toch een cyste is. Ik twijfel nu of nog een keer moet testen, of gewoon heel hard hopen dat ik gewoon ongesteld word. Oh men hoe gek kun je jezelf maken. Ik ben overigens niet te vroeg geboren, eerder ietsje te laat, ik geloof 40+3 ofzo. Verder ken ik niemand in mijn familie die vroeg in de overgang is gekomen. Alle nichtjes hebben probleemloos een aantal kinderen gekregen, behalve een paar bewust niet. Tante en moeder, oma, ook allemaal probleemloos geweest qua zwangerschappen en naar ik weet normale overgangsleeftijden. Mijn zusje hoeft geen kinderen (ben ik soms ook erg jaloers op, op die zekerheid) dus die is aan de pil. Ik vraag me echt heel erg af, waar mijn 'defect' vandaan komt. Ik las gister iets van iemand met POF die draagster is van het Fragile X syndroom, dan schijn je erg veel kans op POF te hebben. Hm. Ja daar werd ik dan ineens weer paranoia van. Maar goed misschien hoef je ook niet te weten waar het vandaan komt.
Mijn cyclus was na dat ik met de pil gestopt ben superkort. 21, 22 dagen. Wel heel regelmatig. Mijn arts zei altijd, zo lang het regelmatig is is er niks aan de hand. Ik heb zelfs wel eens 'beginnende overgang??' aangekaart maar neeeee daar moest ik al helemaaal niet mee bezig zijn. Dus... Nou dat bleek wel. Na mijn miskraam is mijn cyclus dus n paar maanden heeel lang geweest, en daarna uitgemond in een non stop bloeding. Zie vorige posts. Nu dus sinds de behandelingen eigenlijk cyclusloos (door cysten en pilinname). Ik hoop nog steeds dat ik snel ongesteld word, want dat zou mn eerste normale maand zijn dit jaar. En anders...oh die donkere overgangswolk.
Ik wil binnenkort toch maar een afspraak maken in Düsseldorf. Ik merk dat ik er wel een beetje tegenaan hik omdat ik ergens denk, heeft het wel zin? Als er geen enkele follikel te zien is... zien ze die daar ook niet. En het is bijna 8 uur rijden voor ons. Anderszijds vind ik de protocollen die jullie opnoemen heel interessant en ik ga ze zeker uitprinten en eerst maar eens aan mijn arts hier voorleggen. Ik hoop dat ze dat niet als een belediging ziet dat ik als leek steeds maar weer andere dingen aandraag.
Volgende week eerst maar weer langs voor een echo ...
@Sasky, ik heb overigens ook een verleden met hoge prolactinewaardes, ik slikte tot voor kort ook Dostinex, echt rotspul. Ik ben er nu even mee gestopt, ik weet het gewoon allemaal even niet meer. De arts vond het ook niet echt nodig omdat mijn waardes niet schrikbarend hoog waren, en ik overigens destijds zwanger werd met deze waardes, zonder medicatie.
Ik stuur je binnenkort even een pb over de kliniek waar jij heen gaat. Embryo banking heb ik wel eens van gehoord hier in Duitsland, volgens mij noemen ze dat ook wel mini IVF. Volgens mijn arts ook geen optie zonder antrale follikels. Uiteraard...
X
woensdag 13 september 2017 19:28
PS Lou en Nivien, alvast heel veel sterkte voor de komende nieuwe rondes!
PPS Nivien zijn alle artsen in DD in principe gespecialiseerd in POF? Er zijn daar zo veel! Ik heb wel veel gelezen over de NLse arts die erg goed schijnt te zijn, maar die zal ook wel een lange wachtlijst hebben...
PPPS Sasky, ik zeur al over 8 uur rijden, maar jij moest waarschijnlijk nog veel verder reizen! Ik ben bang dat ik dat helemaal niet kan regelen met mijn werk....
PPS Nivien zijn alle artsen in DD in principe gespecialiseerd in POF? Er zijn daar zo veel! Ik heb wel veel gelezen over de NLse arts die erg goed schijnt te zijn, maar die zal ook wel een lange wachtlijst hebben...
PPPS Sasky, ik zeur al over 8 uur rijden, maar jij moest waarschijnlijk nog veel verder reizen! Ik ben bang dat ik dat helemaal niet kan regelen met mijn werk....
donderdag 14 september 2017 09:24
Ach Selavy wat jammer. Ik ken die gevoelens zooo goed...Het was bij mij zelfs zo erg dat ik seks begon te vermijden zodat ik niet die hoop weer kreeg, hoewel ik wist dat onze kans natuurlijk eigenlijk 0 was (met slechte eitjes en slecht zaad). En die paranoia over 'misschien heb ik dit, misschien heb ik dat? Ken ik ook heel goed. dat heb ik nog steeds (vandaar ook mijn vraag over te vroeg geboren of niet).
Ik kan ook niets zeggen wat je beter doet voelen, het is een soort van rouw waar je doorheen gaat, en een soort ongeziene rouw ook nog, dus heel moeilijk. Als je een dierbare verliest dan snapt iedereen dat, als je iets verliest wat er nog niet is, dan snapt niemand dat. En het is ook onzeker, want het is niet definitief, er is nog een sprankje hoop, dus je kan het ook niet loslaten in de zin van, wat gebeurd is, is gebeurd of zo. het is vreselijk.
Mijn man probeerde er ook voor mij te zijn maar hij snapte het niet helemaal en kon er ook niets mee. Op aanraden van mijn psycholoog heeft hij op een gegeven moment een lijstje gemaakt met dingen die we konden doen als ik echt heel verdrietig was (als in huilen schreeuwen en er niet uitkomen, meestal wel alleen tijdens behandelingen) dat varieerde van een klein wandelingetje maken tot naar een event of de sauna gaan bijvoorbeeld. Dat hielp hem ook omdat hij iets kon doen. Het moest wel iets actiefs zijn, ik hou erg van shoppen maar dat is te 'passief' en op zulke momenten had ik zo'n hekel aan mezelf dat ik ook niet wilde shoppen (of ja, voor de baby die we toch niet zouden krijgen, en natuurlijk zijn winkelcentra vol met families met jonge kinderen en zwangere vrouwen, dus dat was sowieso 'stom'.
Het is wel belangrijk dat je er met iemand over kan praten, misschien een vriendin die misschien ook wat moeite heeft moeten doen voor een kind?
Goed dat je naar een groep bent geweest (was dat een groep voor POF?) Ik heb ook jarenlang psychologische begeleiding gehad - dat lichte gevoel ken ik. Hoe langer ik ging, hoe langer dat lichte gevoel bleef. Dus dat is in ieder geval een goede stap! (maar ons traject heeft in totaal 7 jaar geduurd met de nodige tegenslagen, dus ik ben wel een extreem geval hoor.
Bespreek ook zeker de andere protocollen met je arts (of vraag ernaar, misschien beter, voelt ze zich misschienminder), maar het zou kunnen dat ze er niet op ingaat voordat ze weet of jij in bepaalde cyclussen nog follikels hebt Kan me ook niet voorstellen dat je echt helemaal niets meer hebt, net als Nivien. Maar het is misschien wachten op een goede maand. Dat wilde ze toch gaan bekijken? Als je weer ongesteld wordt natuurlijk - en dat wachten is totaal ruk ook nog.
Düsseldorf lijkt me een goed idee, je kan het allicht eens proberen, baat het niet dan schaadt het niet. je zou inderdaad een telefonisch consult kunnen aanvragen. Zelf ben ik altijd erg geweest van het bezoeken, ook al was het ver weg, omdat je dan meteen de omgeving en de kliniek leert kennen. In jouw geval is het misschien ook wel een goed idee, dan kunnen ze misschien een echo maken en kijken of zij wat zien bijvoorbeeld, of misschien kunnen zij aan de staat van je eierstokken/baarmoeder andere conclusies trekken ofzo, je weet maar nooit.
En trouwens, wat betreft het reizen, 8 uur rijden is ook erg lang hoor! Dat je liever eerst wat anders probeert begrijp ik helemaal! (ben wel benieuwd waar je woont nu, ik gok zuidelijk ?) dat hebben wij ook pas gedaan toen we naar het buitenland gingen maar toen hadden we er al 3/4 jaar behandeling opzitten. Daar 'groei' je in. En wij hebben ook voordat we de beslissing namen om naar het buitenland te gaan bijna een jaar rust genomen.
Ik had het voordeel van een flexibele werkgever, als je dat niet hebt is dat wel lastig inderdaad. Bij ons hoef je het woord doktersbezoek maar te laten vallen en dan maakt het bij wijze van niet meer uit hoeveel tijd je wegbent (overdreven gezegd) maar ik heb ook veel vrij genomen, zeker toen we naar het buitenland gingen, of toen ik een tweede mening ergens ver weg ging halen. Ook daarin is mijn baas altijd erg flexibel geweest, het is nooit een probleem geweest.
Wij hebben altijd geprobeerd er dagjes of weekendjes weg van te maken, zodat er ook nog iets leuks was, hoewel we dat op een gegeven moment ook niet meer zo leuk vonden.
Je mag me altijd PBen, ik geef graag informatie! Ik wist niet dat ze dat embryo banking in Duitsland ook deden! Mini IVF dus, die term heb ik ook wel eens gehoord inderdaad.
Ik ga nu snel aan het werk, hopelijk heb ik niets vergeten dikke knuffel voor jullie allemaal!!
En eentje extra voor Lou, stomme rothormonen! Maar het is voor een goed doel!! Sterkte meid!!
wat jammer. Ik ken die gevoelens zooo goed...Het was bij mij zelfs zo erg dat ik seks begon te vermijden zodat ik niet die hoop weer kreeg, hoewel ik wist dat onze kans natuurlijk eigenlijk 0 was (met slechte eitjes en slecht zaad). En die paranoia over 'misschien heb ik dit, misschien heb ik dat? Ken ik ook heel goed. dat heb ik nog steeds (vandaar ook mijn vraag over te vroeg geboren of niet).Ik kan ook niets zeggen wat je beter doet voelen, het is een soort van rouw waar je doorheen gaat, en een soort ongeziene rouw ook nog, dus heel moeilijk. Als je een dierbare verliest dan snapt iedereen dat, als je iets verliest wat er nog niet is, dan snapt niemand dat. En het is ook onzeker, want het is niet definitief, er is nog een sprankje hoop, dus je kan het ook niet loslaten in de zin van, wat gebeurd is, is gebeurd of zo. het is vreselijk.
Mijn man probeerde er ook voor mij te zijn maar hij snapte het niet helemaal en kon er ook niets mee. Op aanraden van mijn psycholoog heeft hij op een gegeven moment een lijstje gemaakt met dingen die we konden doen als ik echt heel verdrietig was (als in huilen schreeuwen en er niet uitkomen, meestal wel alleen tijdens behandelingen) dat varieerde van een klein wandelingetje maken tot naar een event of de sauna gaan bijvoorbeeld. Dat hielp hem ook omdat hij iets kon doen. Het moest wel iets actiefs zijn, ik hou erg van shoppen maar dat is te 'passief' en op zulke momenten had ik zo'n hekel aan mezelf dat ik ook niet wilde shoppen (of ja, voor de baby die we toch niet zouden krijgen, en natuurlijk zijn winkelcentra vol met families met jonge kinderen en zwangere vrouwen, dus dat was sowieso 'stom'.
Het is wel belangrijk dat je er met iemand over kan praten, misschien een vriendin die misschien ook wat moeite heeft moeten doen voor een kind?
Goed dat je naar een groep bent geweest (was dat een groep voor POF?) Ik heb ook jarenlang psychologische begeleiding gehad - dat lichte gevoel ken ik. Hoe langer ik ging, hoe langer dat lichte gevoel bleef. Dus dat is in ieder geval een goede stap! (maar ons traject heeft in totaal 7 jaar geduurd met de nodige tegenslagen, dus ik ben wel een extreem geval hoor.
Bespreek ook zeker de andere protocollen met je arts (of vraag ernaar, misschien beter, voelt ze zich misschienminder), maar het zou kunnen dat ze er niet op ingaat voordat ze weet of jij in bepaalde cyclussen nog follikels hebt Kan me ook niet voorstellen dat je echt helemaal niets meer hebt, net als Nivien. Maar het is misschien wachten op een goede maand. Dat wilde ze toch gaan bekijken? Als je weer ongesteld wordt natuurlijk - en dat wachten is totaal ruk ook nog.
Düsseldorf lijkt me een goed idee, je kan het allicht eens proberen, baat het niet dan schaadt het niet. je zou inderdaad een telefonisch consult kunnen aanvragen. Zelf ben ik altijd erg geweest van het bezoeken, ook al was het ver weg, omdat je dan meteen de omgeving en de kliniek leert kennen. In jouw geval is het misschien ook wel een goed idee, dan kunnen ze misschien een echo maken en kijken of zij wat zien bijvoorbeeld, of misschien kunnen zij aan de staat van je eierstokken/baarmoeder andere conclusies trekken ofzo, je weet maar nooit.
En trouwens, wat betreft het reizen, 8 uur rijden is ook erg lang hoor! Dat je liever eerst wat anders probeert begrijp ik helemaal! (ben wel benieuwd waar je woont nu, ik gok zuidelijk ?) dat hebben wij ook pas gedaan toen we naar het buitenland gingen maar toen hadden we er al 3/4 jaar behandeling opzitten. Daar 'groei' je in. En wij hebben ook voordat we de beslissing namen om naar het buitenland te gaan bijna een jaar rust genomen.
Ik had het voordeel van een flexibele werkgever, als je dat niet hebt is dat wel lastig inderdaad. Bij ons hoef je het woord doktersbezoek maar te laten vallen en dan maakt het bij wijze van niet meer uit hoeveel tijd je wegbent (overdreven gezegd) maar ik heb ook veel vrij genomen, zeker toen we naar het buitenland gingen, of toen ik een tweede mening ergens ver weg ging halen. Ook daarin is mijn baas altijd erg flexibel geweest, het is nooit een probleem geweest.
Wij hebben altijd geprobeerd er dagjes of weekendjes weg van te maken, zodat er ook nog iets leuks was, hoewel we dat op een gegeven moment ook niet meer zo leuk vonden.
Je mag me altijd PBen, ik geef graag informatie! Ik wist niet dat ze dat embryo banking in Duitsland ook deden! Mini IVF dus, die term heb ik ook wel eens gehoord inderdaad.
Ik ga nu snel aan het werk, hopelijk heb ik niets vergeten dikke knuffel voor jullie allemaal!!
En eentje extra voor Lou, stomme rothormonen! Maar het is voor een goed doel!! Sterkte meid!!
I could go into detail...but I won't.
donderdag 14 september 2017 12:07
Wat een lieve meiden zijn jullie. Ik ben blij met de steun die ik hier vind. En Selavy, als ik (even) niet schrijf, mag je gewoon mijn topic "overnemen" hoor! Dit onderwerp raakt ons allemaal en we kunnen allemaal wel steun gebruiken! Jij hebt het ook zwaar, lees ik... wat vervelend dat je je zo slecht voelt! Ik kan het me (helaas) ook helemaal voorstellen. Het is zo'n ontzettende klap als je te horen krijgt dat je geen kinderen (meer) kunt krijgen!
Het is simpelweg onmogelijk om zo'n enorme klap te incasseren en gewoon verder te leven! Je hele leven en je hele toekomstbeeld staan op zijn kop. Je moet je gaan instellen op een leven zonder kinderen of een leven met minder kinderen dan je had gewild. Dat is hartsikke lastig en je verwacht zoiets ook helemaal niet op onz leeftijd.
Toen ik voor het eerst hoorde dat mijn AMH zo ontzettend laag was en dat een tweede kindje er waarschijnlijk niet meer inzit, was onze dochter bijna twee. De grond zakte onder mijn voeten weg, want ik wil helemaal niet dat zij alleen opgroeit en dat ze alleen achter blijft als er iets met mij of mijn man gebeurt! Ik wil dat ze een speelkameraadje krijgt, iemand om mee te ruziën en te leren delen. Iemand om geheimpjes mee te delen en samen te spannen tegen haar ouders. Ik wil vakantiefoto's met twee lachende kindjes! Maar helaas... het lijkt erop dat dit allemaal niet gaat gebeurden. En om me heen wordt iedereen maar zwanger. Tweede kindjes worden geboren en ik word geacht op kraamvisite te gaan, baby's vast te houden en blij te zijn voor anderen. En dat ben ik, echt waar. Ik ben enorm blij voor anderen en ik gun iedereen de wereld. Maar ik ben ook jaloers, want ik wil dat zelf ook! Ik wil ook weer een dikke buik en een lief klein baby'tje. En elke keer dat ik de baby van die ander zie (of er alleen maar aan denk) krijg ik buikpijn en prikken de tranen. Maar ze mogen er niet zijn, want ik moet blij zijn voor die ander en blij zijn met wat ik heb. Toch?
Nee. Niet altijd. Ik mag verdriet hebben om dat tweede kindje dat maar niet komt. En ik mag boos zijn op de situatie. Het is ook stom! En oneerlijk! En die ander, die (terecht) zo trots is op haar nieuwe baby, die moet daar maar begrip voor opbrengen. Ik heb mezelf sinds de diagnose compleet weggecijferd om maar blij te zijn voor anderen en te accepteren dat "het nu eenmaal zo is". Ik dwong mezelf om dankbaar te zijn voor onze fantastische dochter en het verdriet om dat tweede kindje weg te stoppen, maar dat is niet vol te houden! Ik bén gelukkig en ik ben ontzettend dankbaar. Ik ben ook blij voor anderen, maar ik ben daarnaast ook verdrietig. En teleurgesteld. En boos. Soms op alles en iedereen. En weet je? Ze moeten het er allemaal maar mee doen.
Denk aan jezelf, lieve Selavy. En gun jezelf die pijn. Mensen die rotopmerkingen maken (zoals mijn schoonzus elke keer doet als ik vanuit mijn tenen blij sta te zijn met haar nieuwe baby die verwekt is na een keer proberen) die zijn jouw tranen niet waard. Probeer er boven te staan en je te realiseren dat jij de krachtpatser van het hele stel bent. Jij bent degene die door alle pijn heen gaat en die zichzelf elke keer weer bij elkaar raapt. Ook als dat eigenlijk niet lukt. Je hebt geen keus voor je gevoel, dus je gaat maar door. En daar is kracht voor nodig, een heleboel kracht. Blijf dicht bij jezelf en grijp alle hulp/steun aan die je kunt krijgen. En dan red je het. Linksom of rechtsom, met resultaat of zonder. Houd vol lieve meid, en probeer de kleine lichtpuntjes te blijven zien.
Het is simpelweg onmogelijk om zo'n enorme klap te incasseren en gewoon verder te leven! Je hele leven en je hele toekomstbeeld staan op zijn kop. Je moet je gaan instellen op een leven zonder kinderen of een leven met minder kinderen dan je had gewild. Dat is hartsikke lastig en je verwacht zoiets ook helemaal niet op onz leeftijd.
Toen ik voor het eerst hoorde dat mijn AMH zo ontzettend laag was en dat een tweede kindje er waarschijnlijk niet meer inzit, was onze dochter bijna twee. De grond zakte onder mijn voeten weg, want ik wil helemaal niet dat zij alleen opgroeit en dat ze alleen achter blijft als er iets met mij of mijn man gebeurt! Ik wil dat ze een speelkameraadje krijgt, iemand om mee te ruziën en te leren delen. Iemand om geheimpjes mee te delen en samen te spannen tegen haar ouders. Ik wil vakantiefoto's met twee lachende kindjes! Maar helaas... het lijkt erop dat dit allemaal niet gaat gebeurden. En om me heen wordt iedereen maar zwanger. Tweede kindjes worden geboren en ik word geacht op kraamvisite te gaan, baby's vast te houden en blij te zijn voor anderen. En dat ben ik, echt waar. Ik ben enorm blij voor anderen en ik gun iedereen de wereld. Maar ik ben ook jaloers, want ik wil dat zelf ook! Ik wil ook weer een dikke buik en een lief klein baby'tje. En elke keer dat ik de baby van die ander zie (of er alleen maar aan denk) krijg ik buikpijn en prikken de tranen. Maar ze mogen er niet zijn, want ik moet blij zijn voor die ander en blij zijn met wat ik heb. Toch?
Nee. Niet altijd. Ik mag verdriet hebben om dat tweede kindje dat maar niet komt. En ik mag boos zijn op de situatie. Het is ook stom! En oneerlijk! En die ander, die (terecht) zo trots is op haar nieuwe baby, die moet daar maar begrip voor opbrengen. Ik heb mezelf sinds de diagnose compleet weggecijferd om maar blij te zijn voor anderen en te accepteren dat "het nu eenmaal zo is". Ik dwong mezelf om dankbaar te zijn voor onze fantastische dochter en het verdriet om dat tweede kindje weg te stoppen, maar dat is niet vol te houden! Ik bén gelukkig en ik ben ontzettend dankbaar. Ik ben ook blij voor anderen, maar ik ben daarnaast ook verdrietig. En teleurgesteld. En boos. Soms op alles en iedereen. En weet je? Ze moeten het er allemaal maar mee doen.
Denk aan jezelf, lieve Selavy. En gun jezelf die pijn. Mensen die rotopmerkingen maken (zoals mijn schoonzus elke keer doet als ik vanuit mijn tenen blij sta te zijn met haar nieuwe baby die verwekt is na een keer proberen) die zijn jouw tranen niet waard. Probeer er boven te staan en je te realiseren dat jij de krachtpatser van het hele stel bent. Jij bent degene die door alle pijn heen gaat en die zichzelf elke keer weer bij elkaar raapt. Ook als dat eigenlijk niet lukt. Je hebt geen keus voor je gevoel, dus je gaat maar door. En daar is kracht voor nodig, een heleboel kracht. Blijf dicht bij jezelf en grijp alle hulp/steun aan die je kunt krijgen. En dan red je het. Linksom of rechtsom, met resultaat of zonder. Houd vol lieve meid, en probeer de kleine lichtpuntjes te blijven zien.
anoniem_196707 wijzigde dit bericht op 14-09-2017 14:00
4.13% gewijzigd
vrijdag 15 september 2017 12:51
Lieve allemaal,
dankjewel voor al die ontzettend lieve en uitgebreide berichten! Ik zit helaas nu op mn werk, en zit echt met tranen in mijn ogen te lezen. Het geeft me echt veel steun, ook omdat jullie gevoelens zo herkenbaar zijn, en ik mezelf ook even iets minder veroordeel om mijn verdriet, gevoel van falen en ja, ook die ontzettende boosheid die soms opkomt. Ik schrijf gauw meer, ik moet steeds mijn scherm wegklikken
voor iedereen
dankjewel voor al die ontzettend lieve en uitgebreide berichten! Ik zit helaas nu op mn werk, en zit echt met tranen in mijn ogen te lezen. Het geeft me echt veel steun, ook omdat jullie gevoelens zo herkenbaar zijn, en ik mezelf ook even iets minder veroordeel om mijn verdriet, gevoel van falen en ja, ook die ontzettende boosheid die soms opkomt. Ik schrijf gauw meer, ik moet steeds mijn scherm wegklikken
voor iedereen
vrijdag 15 september 2017 15:09
Wat heb je dat mooi en herkenbaar opgeschreven Lou. Zelf heb ik geen diagnose laag AMH. Maar ik vermoed wel dat het bij mij ook speelt, omdat een zus van mij het ook heeft en het bij ons twee jaar heeft geduurd -
en dat 4 jaar na de geboorte, nu een mega leeftijdsverschil - voordat ik zwanger werd van ons tweede kind, na ook een paar miskramen. Ik wilde jullie wijzen op de site iherb.com waar ik mijn supplementen bestelde, bijvoorbeeld dhea en coq10. Veel goedkoper dan in NL. Ik nam 50 mg dhea en 600 mg coq10 (wat net zo goed is als een lagere dosis ubiquinol maar wel een stuk goedkoper). Misschien hebben jullie er iets aan? Wens jullie heel veel succes, niet alleen bij de pogingen op zwanger te raken maar ook met omgaan met dit rotnieuws.
en dat 4 jaar na de geboorte, nu een mega leeftijdsverschil - voordat ik zwanger werd van ons tweede kind, na ook een paar miskramen. Ik wilde jullie wijzen op de site iherb.com waar ik mijn supplementen bestelde, bijvoorbeeld dhea en coq10. Veel goedkoper dan in NL. Ik nam 50 mg dhea en 600 mg coq10 (wat net zo goed is als een lagere dosis ubiquinol maar wel een stuk goedkoper). Misschien hebben jullie er iets aan? Wens jullie heel veel succes, niet alleen bij de pogingen op zwanger te raken maar ook met omgaan met dit rotnieuws.
maandag 18 september 2017 11:49
Hey ladies, thans voor alle complimenten. Ik heb eigenlijk gewoon precies opgeschreven wat ik voel. Hoe gaat het nu met jullie? Het is en blijft moeilijk he...
Ik heb even een mindere periode, vrees ik. Afgelopen weekend ben ik een weekendje weggeweest met familie. Mán wat is het lastig om steeds tegen zo'n berg onbegrip aan te lopen. Mijn jongere zusje bleef maar zeggen dat twee kinderen ook niet ideaal is. Dat bepaal ik zelf wel! Ze zei ook dat de wens voor en tweede "kennelijk niet zo diep zit" aangezien ik haar aanbod van eiceldonatie niet heb geaccepteerd. Auw. Gistermiddag trok ik het niet meer. Ik werd - waarschijnlijk geholpen door alle hormonen die ik spuit - zó enorm boos!! Ik moest echt weg uit dat huisje! Ik kon gewoon niet meer stoppen met huilen. Bah! Ellende! Ik voelde me zó kwetsbaar! Ik vond het zo'n rotopmerking. Eentje die ook nog eens gemaakt werd nadat ze mij twee avonden had zien spuiten. Maar ja... na zo'n hysterische bui komen natuurlijk weer de gevoelens van spijt, verwarring en zelfs schaamte. Ik moet er toch immers zelf mee dealen?
Toch vind ik dat ik best wat begrip mag verwachten. Ook van mensen die niet heel begripvol zijn. Als ze met eigen ogen kunnen zien welke hoeveelheden er in mijn pijnlijke buik gespoten worden... slikken ze zelf maar een keertje als ze een opmerking willen maken. Zeker als ze ook nog eens weten hoeveel van die opmerkingen ik al heb geïncasseerd de afgelopen periode. Ik heb namelijk verteld dat mijn schoonfamilie ook niet heel erg begripvol is en dat ik dat lastig vind. Gelukkig steunde mijn man mij volledig. Dat was heeeel erg fijn. De rest "koos geen partij", heel... Zwitserland.
Ach ja... ik accepteer maar dat ik het even zwaar heb en me enorm labiel voel door alle hormonen... Sorry-NOT-sorrry!
Ik heb even een mindere periode, vrees ik. Afgelopen weekend ben ik een weekendje weggeweest met familie. Mán wat is het lastig om steeds tegen zo'n berg onbegrip aan te lopen. Mijn jongere zusje bleef maar zeggen dat twee kinderen ook niet ideaal is. Dat bepaal ik zelf wel! Ze zei ook dat de wens voor en tweede "kennelijk niet zo diep zit" aangezien ik haar aanbod van eiceldonatie niet heb geaccepteerd. Auw. Gistermiddag trok ik het niet meer. Ik werd - waarschijnlijk geholpen door alle hormonen die ik spuit - zó enorm boos!! Ik moest echt weg uit dat huisje! Ik kon gewoon niet meer stoppen met huilen. Bah! Ellende! Ik voelde me zó kwetsbaar! Ik vond het zo'n rotopmerking. Eentje die ook nog eens gemaakt werd nadat ze mij twee avonden had zien spuiten. Maar ja... na zo'n hysterische bui komen natuurlijk weer de gevoelens van spijt, verwarring en zelfs schaamte. Ik moet er toch immers zelf mee dealen?
Toch vind ik dat ik best wat begrip mag verwachten. Ook van mensen die niet heel begripvol zijn. Als ze met eigen ogen kunnen zien welke hoeveelheden er in mijn pijnlijke buik gespoten worden... slikken ze zelf maar een keertje als ze een opmerking willen maken. Zeker als ze ook nog eens weten hoeveel van die opmerkingen ik al heb geïncasseerd de afgelopen periode. Ik heb namelijk verteld dat mijn schoonfamilie ook niet heel erg begripvol is en dat ik dat lastig vind. Gelukkig steunde mijn man mij volledig. Dat was heeeel erg fijn. De rest "koos geen partij", heel... Zwitserland.
Ach ja... ik accepteer maar dat ik het even zwaar heb en me enorm labiel voel door alle hormonen... Sorry-NOT-sorrry!
anoniem_196707 wijzigde dit bericht op 18-09-2017 15:02
2.60% gewijzigd
maandag 18 september 2017 12:52
Dank je wel lieve Nivien. Ik heb het inmiddels wel naast me neergelegd, maar het totale gebrek aan begrip doet me elke keer weer pijn. Ik ben van nature een echt gevoelsmens (dus ja, mijn wens voor een tweede kindje zit heel erg diep) maar ik probeer mezelf vaak staande te houden door rationeel te zijn. Ik probeer niet meer op begrip uit de omgeving te rekenen en te accepteren dat mensen het simpelweg niet begrijpen als ze dit zelf niet meemaken. Uiteraard zijn er uitzonderingen; een van mijn vriendinnen weet altijd het juiste te zeggen terwijl zij zelf nog geen kinderen heeft en ook mijn moeder begrijpt het wel (misschien omdat ze me zo goed kent). Alleen mijn zus en schoonzus... tja... die snappen het écht niet. Ik weet niet of ze de impact van hun opmerkingen zien... ik houd mezelf maar voor van niet... dat doet minder pijn dan de gedachte dat iemand je bewust kwetst.
anoniem_196707 wijzigde dit bericht op 18-09-2017 15:04
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.45% gewijzigd
maandag 18 september 2017 13:33
Arme Lou! Ik ben er stil van zeg...wat een rare opmerkingen
dit soort opmerkingen komen echt alleen maar van mensen die geen idee hebben waar dit over gaat en wat voor gevoelens erbij koment kijken.
Ik vind het ook altijd een getuigen van een soort van gemis aan betrokkenheid. Ze hebben dus duidelijk geen zin om zich erin te verdiepen, wat het met jou doet, jou gevoelens valideren etc. Helaas kunnen veel mensen dat niet, ook niet die die dicht bij je staan
en dat is heel zuur. Gelukkig heb je een invoelende vriendin en moeder!
naast je neerleggen is waarschijnlijk het beste, deze mensen gaan niet veranderen.
Ik denk wel dat de wens voor een tweede na zo'n traject voor buitenstaanders nog moeilijker te begrijpen is, helaas zijn sommige mensen daar nogal vocaal over en dat is erg jammer.
dit soort opmerkingen komen echt alleen maar van mensen die geen idee hebben waar dit over gaat en wat voor gevoelens erbij koment kijken.
Ik vind het ook altijd een getuigen van een soort van gemis aan betrokkenheid. Ze hebben dus duidelijk geen zin om zich erin te verdiepen, wat het met jou doet, jou gevoelens valideren etc. Helaas kunnen veel mensen dat niet, ook niet die die dicht bij je staan
en dat is heel zuur. Gelukkig heb je een invoelende vriendin en moeder!
naast je neerleggen is waarschijnlijk het beste, deze mensen gaan niet veranderen.
Ik denk wel dat de wens voor een tweede na zo'n traject voor buitenstaanders nog moeilijker te begrijpen is, helaas zijn sommige mensen daar nogal vocaal over en dat is erg jammer.
I could go into detail...but I won't.
maandag 18 september 2017 14:15
Jeetje Lou, wat een opmerkingen uit de mond van jouw zus... Dat ze zelf niet snapt dat die opmerkingen niet kunnen... Sommige mensen zijn echt horken!
Over dat 2 kinderen niet ideaal zijn. Tja, dat vind zij, misschien vind jij het wel ideaal. En dan nog. Iedereen die aan nummer 1 begonnen is, heeft vast wel eens gedacht: als ik geen kind(eren) gehad had, was mijn leven heel anders geweest, misschien wel veel makkelijker. Tenminste, dat kan ik me goed voorstellen. Vanaf het moment dat een kindje geboren wordt, draait het de eerste tijd echt alleen maar om dat kindje. Dus het opofferen wat sommige mensen zeggen, dat geloof ik meteen. Maar ik heb het er graag voor over!
Over het wel of niet accepteren van haar eicellen. Nou, als ze zo'n opmerking maakt, dan snapt ze waarschijnlijk wel waarom jij haar eicellen niet wil gebruiken: dan loopt er nog zo'n hork op de wereld rond! Grrrr.... ik wordt hier echt plaatsvervangend boos van... (Nu heb ik een zusje waarvan ik dit soort opmerkingen ook verwacht had, maar tot nu toe houd ze zich keurig (of onder druk van iemand anders?) in.
Ik vind jouw insteek heel erg goed. Ik ga hem overnemen van je! Hoever ben je nu met spuiten?
Over dat 2 kinderen niet ideaal zijn. Tja, dat vind zij, misschien vind jij het wel ideaal. En dan nog. Iedereen die aan nummer 1 begonnen is, heeft vast wel eens gedacht: als ik geen kind(eren) gehad had, was mijn leven heel anders geweest, misschien wel veel makkelijker. Tenminste, dat kan ik me goed voorstellen. Vanaf het moment dat een kindje geboren wordt, draait het de eerste tijd echt alleen maar om dat kindje. Dus het opofferen wat sommige mensen zeggen, dat geloof ik meteen. Maar ik heb het er graag voor over!
Over het wel of niet accepteren van haar eicellen. Nou, als ze zo'n opmerking maakt, dan snapt ze waarschijnlijk wel waarom jij haar eicellen niet wil gebruiken: dan loopt er nog zo'n hork op de wereld rond! Grrrr.... ik wordt hier echt plaatsvervangend boos van... (Nu heb ik een zusje waarvan ik dit soort opmerkingen ook verwacht had, maar tot nu toe houd ze zich keurig (of onder druk van iemand anders?) in.
Ik vind jouw insteek heel erg goed. Ik ga hem overnemen van je! Hoever ben je nu met spuiten?
maandag 18 september 2017 14:57
Ik ben blij dat ik hier wat herkenning kan vinden. Soms denk ik dat ik me aanstel en dat ik me druk maak om niks. Je wordt toch al vrij snel als labiel afgeschreven als je aan het spuiten bent... ik zit nu op dag 7 dus het begint op te schieten. Donderdag, op dag 10, heb ik de eerste echo. De zenuwen beginnen te komen...
maandag 18 september 2017 16:00
Lou, ik heb in NL 225 IE puregon gehad met 5 eicellen en 2 bevruchtingen (IVF). 225 IE menopur 2 eicellen, geen bevruchtingen (IVF). DD 225 ie gonal f en 225 IE meriofert (bijna zelfde als menopur) en 8 eicellen, waarvan 6 geschikt voor ICSI, 5 bevrucht, 4 blasto's en 1 bevruchte eicel die nog in de embryoscoop mag.
dinsdag 19 september 2017 10:31
Dat zijn wel grote hoeveelheden. Ik lees het vaak. En toch heb ik bij alle pogingen maar 300 eenheden voorgeschreven gekregen (terwijl in de bijsluiter staat dat 450 de maximale dosering is). Ik heb zo'n lage opbrengst dat ik aan mijn arts heb gevraagd of ik meer mocht spuiten, maar dat mag niet in Nederland. De arts gaf aan dat ze hier niet geloven dat meer spuiten werkt. Het kan geen kwaad volgens haar, maar het is als een emmer die vol is. Je kunt er meer bijsluiten, maar dan loopt hij alleen maar over.
Het zette me aan het denken. Ik had namelijk nog zes ampullen over van de vorige poging.... uiteindelijk heb ik besloten om ze op te maken. Ik heb de afgelopen zes dagen dus 375 gespoten in plaats van 300. Vanaf vanavond zak ik weer braaf terug naar 300. Shame on me
. Ik weet dat het niet mag, maar met mijn lage opbrengst durfde ik het risico wel te nemen...
Het zette me aan het denken. Ik had namelijk nog zes ampullen over van de vorige poging.... uiteindelijk heb ik besloten om ze op te maken. Ik heb de afgelopen zes dagen dus 375 gespoten in plaats van 300. Vanaf vanavond zak ik weer braaf terug naar 300. Shame on me
. Ik weet dat het niet mag, maar met mijn lage opbrengst durfde ik het risico wel te nemen...
dinsdag 19 september 2017 13:44
Hoi Lou, ik hoop dat het wat opbrengt. Ik geloof dat ik ook rond de 250 (Gonal F of Puregon) zat, het is al lang geleden. Wanneer heb je een echo?
Bij mijn tweede poging hoogde de arts de medicijnent met 100 of 150 eenheden op met als resultaat dat ik na een paar dagen stimuleren een dominante follikel had (iets wat ze proberen te vermijden, omdat de andere follikels stoppen met groeien zodra er een dominant wordt.) Deze poging hebben we afgebroken, omdat er uiteindelijk maar een follikel goed genoeg zou zijn geweest. De arts zei toen ook dat meer vaak inderdaad niet uitmaakt....
Dus ik heb er geen goede ervaring mee, met extra spuiten, maar ik had in mijn pogingen wel steeds rond de 8 antrale follikels met uiteindelijk rond de 4 eitjes dus ik had er gewoon wat meer, dan ist dat dominante follikel verhaal wat relevanter.
Bij mijn tweede poging hoogde de arts de medicijnent met 100 of 150 eenheden op met als resultaat dat ik na een paar dagen stimuleren een dominante follikel had (iets wat ze proberen te vermijden, omdat de andere follikels stoppen met groeien zodra er een dominant wordt.) Deze poging hebben we afgebroken, omdat er uiteindelijk maar een follikel goed genoeg zou zijn geweest. De arts zei toen ook dat meer vaak inderdaad niet uitmaakt....
Dus ik heb er geen goede ervaring mee, met extra spuiten, maar ik had in mijn pogingen wel steeds rond de 8 antrale follikels met uiteindelijk rond de 4 eitjes dus ik had er gewoon wat meer, dan ist dat dominante follikel verhaal wat relevanter.
anoniem_97172 wijzigde dit bericht op 19-09-2017 14:25
0.42% gewijzigd
I could go into detail...but I won't.
dinsdag 19 september 2017 14:24
dinsdag 19 september 2017 14:43
Oh wat goed Lou! Ik wilde je er niet bang mee maken hoor, bij mij was het echt een heel groot verschil, ik geloof na 5 dagen stimulatie al 18mm (dus bijna rijp) rest 8-10mm. Toen waren ook mijn bloedwaardes niet goed, maar ik weet niet meer zo goed wat, was in 2012.
Als je die ervaring zo hebt dan is het al heel anders natuurlijk!!
Ik duim voor je donderdag!!!
Als je die ervaring zo hebt dan is het al heel anders natuurlijk!!
Ik duim voor je donderdag!!!
I could go into detail...but I won't.
