Zwanger worden na miskraam

Harper, fijn dat IUI jullie verder helpt, ik duim voor je dat het de volgende keer mag lukken. Wat lijkt me dit zwaar zeg .

Vietjuh, tabel is prima. Hieronder mijn gegevens, kijk maar wat je erin zet;

D0ris, 29, NOD 18 nov, 3e ronde na start september, bijzonderheden: miskraam leeg vruchtzakje mei '19 bij 9w+1, sinds september pas HCG vrij.

Oh en Makeupgirl, ik zie nu pas dat je me een vraag stelde.
Ja het is een aantal maanden geleden (voor ik zwanger werd) opgemeten twee cyclussen lang in het ziekenhuis. Ik bleef licht menstrueren vandaar dat ze even e.e.a. wilde checken. Dikste was 5,5 mm en dat was paar dagen na de eisprong, dus aan de dunne kant. Hormonen etc. allemaal goed en ik was die maand ook zwanger (al wist ik dat ten tijde van die metingen nog niet). Ze stuurden me in iedergeval toen naar huis met "je kunt gewoon zwanger worden, dus wacht maar gewoon actief af". Maar goed je kunt begrijpen dat ik er na de gebeurtenissen van afgelopen maand niet geruster op ben geworden.

D0ris schreef: ↑

05-11-2019 13:17

Ik vind het fijn om te lezen dat die onzekerheid en de periodes van verdriet bij iedereen, in meer of mindere mate, aanwezig is. Hoewel je natuurlijk weet dat er een flink aantal zwangerschappen voortijdig eindigen, lijkt het soms alsof dat bij de naasten in je omgeving niet gebeurd. Aan de ene kant wens je de mensen die liefhebt dat ook niet toe, integendeel. Maar het kan soms wel een beetje alleen voelen, waardoor de onzekere gedachten nog meer de overhand nemen.

Wat een herkenning lees ik hier. Het verdriet dat je overvalt, de onzekerheid.
Nu, na de tweede miskraam, heb ik opeens ook jaloerse gevoelens bij zwangerschapsaankondigingen en geboortes. Dat had ik niet van mezelf verwacht. Maar het is zó'n klap in m'n gezicht soms. Waarom mocht het bij ons niet gewoon goed gaan?

Aan de ene kant wil ik heel graag weer zwanger zijn. Ik droom er ook over (in mijn slaap bedoel ik).
En aan de andere kant krijg ik al stress als ik er aan denk. Hoe ik die eerste weken tot de echo weer moet doorkomen dan. En wat als het nóg eens mis gaat?

Ik herken zo wat je zegt Harper : hoeveel pech kan een mens hebben? Al denk ik als ik jouw post lees, hoeveel heftiger dat nog geweest moet zijn. Dus mijn pech voelt ook weer relatief. En dat is het natuurlijk ook (altijd). Maar het gemis en de onzekerheid zijn er.

Omdat de zwangerschappen steeds snel raak waren, voel ik daar wat minder onzekerheid. Meer bij het voorstellen dat het voor ons weggelegd is. Dat ik 'gewoon' gezond en gelukkig zwanger mag zijn en een gezond kindje op de wereld mag zetten. Dat voelt nu niet helemaal echt of in ieder geval ver weg. Ik hoop dat dat weer verandert, dat het vertrouwen zal groeien.

Wel zit ik nu al 7 weken na de curettage en ben ik nog steeds niet ongesteld. Gisteren ook een negatieve zwangerschapstest. Ik voel wel veel steekjes in mijn buik, dus heb al een aantal keer gedacht een eisprong te hebben. Maar steeds is er dan 2 weken later nog geen ongesteldheid.

Maar weer afwachten dus..

We doen het wel onveilig. Hoewel ik eerst wilde wachten, merk ik gewoon dat ik geen zin heb om op te letten.. een beetje recalcitrant, ik kan het gewoon niet opbrengen . Dus ik laat het maar op z'n beloop. Zal heel blij zijn met een eerste menstruatie.. het gevoel dat het weer een beetje 'loopt' in mijn lijf.

Vietje we gaan een aantal onderzoeken laten uitvoeren om te kijken of er een oorzaak aan te wijzen is voor de herhaalde miskramen. Ik weet niet exact welke dingen, iig iets met chromosomen en een stollingsstoornis volgens mij (ga ik nog wel even induiken voor de 25e). Er komt maar in 5-10% van de gevallen wat uit geloof ik.. Maar je zal er maar net bij zitten . Toch goed om te weten. Hoe gaat het daar?

Maar eerst zaterdag een weekje naar Lissabon, alleen. Lekker door de stad struinen, een paar dagen yoga retreat, en alvast studeren voor mijn examen in december.

Mindsey, wat een fijn vooruitzicht (je yoga retreat!), ik hoop dat je daar heerlijk tot rust kunt komen. Ik doe ook veel yoga en ik moet zeggen dat het me wel echt rust brengt, zeker op het moment zelf.

Spannend dat je de onderzoeken ingaat. Ik weet alleen nooit zo waar je dan op moet hopen, niks, of wel een oorzaak. Ik wens je veel sterkte.
Gebruik je nu overigens wel ovulatie testen om eens te kijken of er wat gaande is? Of wacht je gewoon rustig af tot de eerste menstruatie?

Hoi hoi,

Mag ik hier ook meeschrijven? Ik schreef eerst in een topic najaar 2018, maar vrijwel iedereen uit dat topic is al lang en breed bevallen volgens mij. Ik ben 36 jaar en moeder van een eigenwijze peuter van 2,5. In september 2018 zijn we met de anticonceptie gestopt en in tegenstelling tot de eerste keer, duurde het nu behoorlijk lang voor ik zwanger raakte. Eind juli dan eindelijk een positieve test (met ovulatie-inductie zwanger geraakt, ik heb PCOS), met een goede echo in augustus. Op 6 september hadden we nóg een echo en toen klopte er geen hartje meer, een missed abortion dus.

Helaas is het nog niet helemaal klaar. Vanwege mijn lange en onregelmatige cyclussen ben ik al wel weer met medicijnen begonnen (ben 1x ongesteld geweest na mk), maar mijn baarmoederslijmvlies was nog wat onrustig. Heel even getwijfeld of ik recalcitrant toch onveilig seks zou gaan hebben, maar ik wil ook geen risico lopen. Dus deze cyclus maar braaf met condoom gedaan. Volgende week word ik hopelijk ongesteld en ik hoop dat we dan wel een go krijgen om het weer te gaan proberen.

Ik herken de twijfels en het verdriet heel erg. Ik maak me zorgen om mijn leeftijd, om het feit dat ik alleen in de zomervakantie zwanger lijk te worden (en de volgende zomervakantie duurt nog zó lang) en ik wéét dat het allemaal niet reëel is, maar toch voel ik het zo. Tegelijkertijd prijs ik me heel gelukkig met onze zoon, maar de wens voor een tweede is ook zo enorm sterk!

Nou, dat dus. Hopelijk mag ik meeschrijven hier.

Raisingirl, tuurlijk! Welkom. Pff ook een naar verhaal zeg. Ik hoop dat je hier je ei kwijt kunt en van je af kunt schrijven. Ik kan me erg goed voorstellen dat een wens voor een tweede heel sterk is als je al zo'n lieverd hebt rondlopen.
Knuffel!

Ik heb het halve topic nog niet gelezen, ga ik wel doen! Maar wil alvast melden dat ik ook mee wil schrijven.

Heb afgelopen maand miskraam gehad, na 10 weken. Zit nog in de nasleep ervan, maar na gister goed gepraat te hebben, hebben we besloten om gewoon verder te gaan met het proberen.

@raisingirl welkom, lijkt me heel moeilijk dat je eerst een goede echo had en het daarna toch mis was

@shoezzi jij ook welkom en ook een

Oja Viet, mn NOD is 18 nov

Makeupgirl, 28, NOD ?, 2 ronde na miskraam, bijzonderheden: PCOS, zwanger geworden via OI, missed abortion in juni '19 bij 12 weken (vruchtje gestopt bij 9+3)

Ja spannend, maar verwacht er eerlijk gezegd niet veel van.
Ik ben sinds maandag ziek, begon met mijn buik (diarree) en ging langzaam over in (knallende!) koppijn. Vandaag ook thuis, en het neemt nu gelukkig af.
Lijkt me niet dat dit tussen de symptomen bingo hoort

31 jaar, miskraam september 2019 bij 7 weken, nu 2e ronde na miskraam, nod ??

Geen idee wat mijn nod is, afgelopen week ovuleerde ik, wat erg laat is voor mijn doen. Dus het is een verrassing deze keer. Wachten duurt lang

Even mijn gegevens voor in de tabel, 30 jaar, miskraam begin nov bij 10 weken(missed abortion), ronde 1, nod geen idee??

We zijn nog niet eens begonnen met de eerste ronde, want heb nog steeds elke keer bloedingen. Twijfel zelfs of t wel goed is..

Doris, ziek zijn en zwanger zijn kunnen prima samen gaan hoor zat 3 weken ziek thuis met allemaal ontstekingen, maar bleek achteraf ook zwanger. Uit die zwangerschap is trouwens mijn dochter geboren! Ben benieuwd..

Nou ik moest net spugen en toen dacht ik oké, fuck it, maar helaas een negatieve test (met avondurine) op 13 dpo, wel na veel thee overdag, maar goed dan nog. Ziet er niet rooskleurig uit

Edit: ook vanmorgen negatief. Dus we gaan naar ronde 4. Merk dat het me echt raakt, slaat je soort weer even lam + de onzekerheid verergert dan weer..

Ahh doris! Klonk zo goed allemaal! Wat balen!

Moet eerlijk zeggen dat ik die onzekerheid heel goed ken, eindelijk zwanger... maar niet goed, een miskraam dus. Ik ben sowieso bang dat ik nooit meer een zwangerschap voldraag. Of helemaal nooit meer zwanger word. Wil niet teveel over mezelf zeuren, maar vind t nogal confronterend dat ik vandaag termijnecho zou hebben... nu heb ik een gat in mn dag. Hoef niet te werken en wil op die tijd niet werken nu.

Toch op een of andere manier blijf ik hoop houden! En 4e ronde nieuwe kansen. Let’s hope for the best!

@vietje

Ik ken het gevoel, voel ook lichte steekje en wat krampjes. Zit ook al in spanning, geen idee wanneer ik ongesteld word, aangezien ik vorige week woensdag ongeveer mijn eisprong had. Dus denk dat die steekjes niets betekenen.
En mijn cyclus was vorige keer later dan daarvoor.

@shoezzi. Ik vond het ook rot, de dag wanneer ik de echo zou hebben gehad. Was geen leuke dag.

Hier ook rustig afwachten...

Hi,

Ik meld me hier ook maar even... Mijn verhaal staat onder de bijlees..

Vietjuh: Wat verdrietig van je miskraam, hopelijk heb je steun aan je vriend en kun je er met elkaar over praten, of met iemand anders...

Doris: Wat een rollercoaster zeg, maar wel "fijn" dat je HcG nu terug op 0 staat... Dat onzekere herken ik ook heel erg, ik was ook het vertrouwen in mijn lichaam kwijt... En nog steeds moet ik mijn lichaam en geest nog op 1 lijn proberen krijgen, aangezien mijn hoofd het gevoel had dat ik niet meer in mijn eigen lichaam zat (klinkt wat vreemd, maar het voelde zo...). Nu ik ook niet meer onder hormonale invloed ben en de rust weer wat is teruggekeerd, voel ik het vertrouwen wel wat terugkomen... Hopelijk lukt het jou ook! Neem je tijd, je moet zoals je zelf zegt inderdaad geduld hebben nu (en oh wat is dat moeilijk he?! )..

Mindsey: Wat ongelooflijk kut, 2 miskramen na elkaar... En wat je zegt over vertrouwen kwijt etc., dat had/heb ik ook. Bij mijn laatste miskraam had ik ook een grote klap, en na de curretage toch ook een moeilijke week... En dat vertrouwen, dat komt langzaam wat terug... En als de hormonen wegvallen, wordt je ook weer wat rustiger... Maar neem je tijd als dat nodig is, en als je geen menstruatie wil afwachten hoeft dat ook niet, wij doen ook gewoon verder met proberen Hopelijk kun je wat genieten van Lissabon! Beetje mooi weer daar?

MakeUp Girl: Wat een klap moet dat geweest zijn met de 12-weken echo, hopelijk kun je het toch een plaatsje geven... Lijkt mij ook niet evident via het ziekenhuis, maar ik hoop van harte dat je snel een blijvertje hebt!

Niesjuh: Wat jammer van je miskraam, en wat je zegt van al de zwangeren om je heen, herken ik ook wel... Ik dacht op voorhand dat ik nooit jaloers zou zijn en daar wel zou tegen kunnen mocht het ooit zo zijn, maar ik heb het er wel moeilijk mee gehad op sommige momenten... Vond ik niet mooi van mijzelf, maar ik kon dat gevoel niet tegen houden... Hormonen, pfft!

Samiyah: Dikke knuffel, en moed houden, ooit houd je ook een kleintje in je armen

Harper: Jee, wat een pech, maar zo verdrietig dat je bevallen bent op 17 weken, lijkt mij vreselijk... Heel veel sterkte! Bij mij zeggen ze ook pech, en eigenlijk geloof ik dat ook wel. Hoewel het mens-eigen is om achter elke gebeurtenis een verklaring te zoeken, zodat je daar "rust" in vindt, is niet steeds alles te verklaren... Dat maakt het soms wel moeilijk om er mee om te gaan of om de positiviteit niet te verliezen, maar we moeten hoop houden

RaisinGirl: Wat verdrietig van je miskraam, ik kan me wel vinden in je verhaal. Hier ook een peuter van 2j en 2m, die geeft gelukkig wel wat afleiding... Enne, 36 is nog zeker niet oud hoor

Shoezzi: Veel sterkte met de miskraam, maar ook heel veel succes met terug proberen Ik heb die gedachtes ook soms, heel even, over niet meer zwanger kunnen worden of geen kindje meer kunnen krijgen, maar dat moeten we snel weer uit ons hoofd zetten en focussen op het positieve (soms makkelijker gezegd dan gedaan he... )

Sterkte op het wachtbankje Vietjeh en Niesjuh! Wachten is k*t


Zo, ben beetje bijgelezen Ik zal mijn verhaal een beetje kort proberen houden: in januari 2017 na 2 rondes een positieve test en een hele makkelijke zwangerschap en een droom van een baby: deze bijna 2,5-jarige kapoen heeft van mij een ander mens gemaakt en ondanks dat ik niet stond te springen voor een eerste kindje (mijn man wel ), sta ik nu wel heel hard te springen voor een 2e kindje...
In december 2018 elkaar groen licht gegeven voor baby nummer 2 en direct raak... Dit werd een spontane miskraam met 6,5 week, maar omdat ik in mijn hoofd had dat ik "3x zwanger zou zijn voor 2 kindjes", kon ik hier vrij goed mee om... Toen duurde het tot in mei vooraleer ik weer zwanger was, helaas enkele dagen na de positieve test een miskraam/ongesteld. Dit is blijkbaar een chemische zwangerschap, dus wel een bevruchting maar geen innesteling... In juli terug hetzelfde... Begon wel te balen dat het nu al 3x was fout gegaan... In september terug zwanger! En toen ik bijna 8 weken had moeten zijn, de eerste echo... waarbij gezien werd dat het vruchtje 1,5 week groeiachterstand had en een te grote dooierzak, dus was maar 6,5 week oud... Foute boel dus. 10 dagen later op de echo was het al dood, op 6,5 week (ik had zelf ook het gevoel dat het dood was, dus ergens was ik "opgelucht" dat mijn lichaam mij daarin niet voor de gek had gehouden, want het vertrouwen in mijn lichaam was helemaal weg...). Omdat het niet spontaan af kwam en ik geen cytotec wou, ben ik een week na de 2e echo gecurreteerd. Dit is intussen 3 weken geleden. Ik heb eigenlijk niks gebloed, beetje bruinverlies gehad, en bloed nu niet meer. Geen idee wanneer mijn eisprong is, ik ga ook niet wachten op mijn menstruatie, wij proberen gewoon verder.

Emotioneel een wrak (geweest), met zelfs fysieke klachten omdat ik mij zo slecht voelde... Het is nu voor de 4e keer fout gegaan, en dat in amper 1 jaar tijd, dat was een behoorlijke klap. Volgens mijn gyn is het brute pech. Bloedonderzoeken waren allemaal prima. De eerste zwangerschap ging zo vlot, dat het nu zo moeizaam zou gaan had ik toch niet verwacht... Ik wijt het zelf aan stress, veel gebeurd privé en op werkvlak, eigen zaak gestart etc, maar of ik het enkel en alleen daaraan kan wijten.... Ik weet het niet. Ik ben wat aan het lezen nu over mindfulness-meditation en ga vrijdag de eerste keer naar een acupuncturist. Probeer meer me-time in te plannen en weer rust te krijgen in mijn hoofd.
Maar dat is niet makkelijk... Merk dat ik het van mij af wil schrijven. En zo ben ik hier terecht gekomen, opdat we allemaal steun bij elkaar vinden, want we zijn niet alleen, en pech krijgt ons niet klein!

Jeeje Djennabie, wat een heftig verhaal.. hoeveel pech kan een mens hebben!

Als eeuwige optimist zie ik het goede dat er geen bijzondere problemen zijn en dat alles dikke pech is. Dus dan moet het een keer goed komen.

Weet niet verder zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je wel een dikke knuffel geven!

Djennabie, jeetje mina wat een rot verhaal zeg. Mijn god. Heel veel respect, en wat goed dat je tijd voor jezelf probeert te maken. Ik kan accupunctuur zeker aanraden, ik doe het ook (helaas nog niet zwanger, maar we geven niet op). Het brengt iig wel rust met zich mee, + je doet tenminste "iets" wat wellicht ook al voor wat rust kan zorgen. Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kunt.

Hier nog steeds geen menstruatie maar wel al dagen buikpijn, en ook negatieve testen, dus wat dit nu weer is voor raars. Ik heb altijd een lf van of 13/14 dagen (ook na de miskraam) en nu al op dag 15, omdat ik zeker ben van eisprong. RAARRR

Eerste bloed gespot. Iig doet dat het nog

Thanks dames, voor de mental support!

Rot Doris, dat je ongesteld bent geworden... Weer op naar de volgende, al wou je dat liever niet natuurlijk... Bummer! Houd je ook alles bij in een app? Ja, ben ook benieuwd naar de acupunctuur... Baat het niet, dan schaadt het niet denk ik bij deze..

Ik moet zo ergens vanaf nu weer een eisprong hebben vermoed ik (of ze is al geweest, woeps!), maar ik ben het kotsbeu om op commando seks te hebben, dus ik zie wel waar het ons brengt... Nu kan ik dat zeggen, na een jaar, maar in het begin had ik daar geen oren naar hoor Dan moest elke maand goed benut worden... Maar he, het komt wel goed, zeg ik nu in een goede bui, "zen" in mijn hoofd...

Balen Vietjuh, witte testen zijn zo ruk. Ik hoop van harte dat je te vroeg bent geweest, ik ben erg benieuwd en duim voor je.

Djennabie, op commando seksen is natuurlijk ook niets, maar helaas soms een beetje nodig . Voor nu is het ook prima om gewoon het op zijn beloop te laten toch, zo lang je je ook daar goed bij voelt, waarom niet

Hier WEER een kutmenstruatie. Ik bloed dus sinds verwijderen spiraal (vorig jaar oktober, dus ruim een jaar terug) maar 1-2 dagen en dan een ieniemienie beetje. Metingen in het ziekenhuis wezen uit dat mijn baarmoederslijmvlies echt heel dun is. Maar er zit ^$$#$@%^ nog steeds geen verandering in. Hormonen etc. allemaal goed, dus het ziekenhuis stuurde me terug met "zie het maar". Maar dit kan toch niet goed zijn. Ik word er zo boos om.