Als het leven lijden wordt, euthanasie.

Meteen maar het onderwerp in de titel klip en klaar aangeven; euthanasie. Waarom? Wellicht ook wel om een deel met buitenstaanders te delen die geen belang hebben bij. Want hoeveel steun ook van eigen harde kern en hoe open er ook over alles gepraat kan worden incl insteek niet te verzwijgen uit angst de ander te kwetsen, men heeft een belang bij. Het heeft direct invloed op hen en hun leven.



Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.



Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.



Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.



Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.



Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.



Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.



Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.



Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.





Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.

Bedankt voor de knuffels, dames.



Och Snoes, dat is wel een heel hoog ahhhhh-gehalte pup!





Dat zal van eigen verwachtingen bijstellen moeten komen, Ambra. Viel me vies tegen, beiderzijds en dat op zich valt dan ook wel weer tegen. Dacht zogezegd verder te zijn in mijn verwachtingen bijstellen en wat meer kunnen verwachten dan ooit, maar duidelijk mispoes. Vreet inderdaad en vooral lastig. Ontlopen kost, juist net als "altijd" benaderen kost en Joost die een betere optie kent. Gewoon even goed balen, toch weer terug nadat ik dacht het te hebben kunnen afstrepen gevoelsmatig na deels andere aanpak en deels verwachtingen uit raam. Het doet tekort aan beide "kanten", maar lijkt niet mogelijk recht te kunnen doen. Yugh.





Cesium, vermoed zelf dat ergo niet voor elkaar krijgt wat ze eigenlijk voor ogen heeft en dat nu probeert zo veel mogelijk "waarde" op te bouwen door meer aanleveren vanuit andere specialisatie niveaus. Puur gok natuurlijk, maar weet dat dit tempo totaal haar tempo niet is. Tijd zal het, hopelijk binnenkort, leren.





Afspraak met begrafenisleider en ouders achter de rug. Hartstikke lang bezig geweest. Weer nieuw gezicht aangezien "oude" sindsdien niet meer noemenswaardig werkt. Op zich wel goed gevoel bij, staat open voor hoe ik en wij zien, denkt mee, vraaggestuurd ipv verkoopgericht zogezegd. En als ik of ouders niet prettig bij haar voelen, dan vooral gewoon een andere collega proberen of het klikt. Wat mij betreft zit het wel goed, aanpak past bij mij, kan goed uit voeten met mijn humor en nuchterheid en wel in voor een out of the box. Veel details ingevuld, deels bewust ook nog niet, enkele keer mijn veto uit gesproken (ben je helemaal mal zeg om ook maar te overwegen om dag van dienst zelf van ouderlijk huis naar lokatie van opbaren te rijden etc! ) en vooral voor ouders op bepaalde momenten confronterend. Vermoed dat moeder niet echt had nagedacht over het onderwerp tot leidster vroeg of ze zelf een rol in verzorging zou willen hebben, aanwezig zijn, juist niets van dat alles of maar aanzien.



Waar opbaren was voor beide even erg dichtbij komen. Zelf geen enorme voorkeur dus hen laten leiden met de insteek "veto wel als iets me niet zint". Tja vader wilde naar huis halen, maar of dat verstandig was? Gehad over het waarom, voor- en nadelen. Al snel voor beide de conclusie dat het inderdaad te dichtbij zou zijn, letterlijk en figuurlijk. Enige lokatie die ik op eigen dorp (bleek een ding te zijn) voor ogen heb, is geen optie wetende hoeveel gedoe dat kan veroorzaken voor de organisatie. Niet nodig. Dus uitgekomen op in eigen huis opbaren. Mij best, allang blij dat ze niet voor ouderlijk huis hebben gekozen, wetende dat dat te heftig zou zijn geweest.



Muziek was ook zo'n punt. Ja vader had wel wat op radio gehoord afgelopen week, maar kon nog geen titel, artiest of zin produceren waarmee te achterhalen was. Zal nog eens informeren of hij kan herinneren welke zender, dag en tijd ongeveer dan is wel te achterhalen. Zelf mijn visie gegeven, waarvan 2 nummers een vaststaand feit zijn, 2 indien gewenst en/of gepast vervangbaar voor eigen ingeving, al is een daarvan zelfs nog niet helemaal duidelijk. Twijfel tussen 2 nummers van 1 artiest. Een nummer kon vader niet herinneren terwijl ik wist dat hij het op zich kent, immers ook gedraaid op crematie opa. Tekst rinkelde geen belletje. Dus hup youtube. Laatste stuk tekst heeft letterlijk de dood erin en daar zag je het lampje branden. Herkenning en binnen komen. Dacht even dat het te heftig binnen kwam, maar wist zich dan toch weer staande te houden met "druk met regelen", zoals typisch zijn manier is.



Kleurkeuze etc voor kaart bleek meteen bij een ieder dezelfde visie op te roepen als ik had gehoopt. Mooie niet te drama of negatieve insteek waar ieder eigen laag uit kan halen. Binnenste kring haalt er een extra verdieping uit, voor de rest "gewoon" passend. Passend voor volwassenen maar ook voor een peuter die daarin het wolkenkasteel kan zien zoals dood voor hem is. Nu aan een andere medewerkster om eens te stoeien met alle ingrediënten om te kijken hoe een mooi geheel te maken en dan eens kiezen uit proef drukken.



En last but not least; kist keuze. Wil geen dertien in dozijn maar vind bakken met geld ook zonde en tja vaak is mijn smaak niet de goedkoopste. Online hele mooie optie gevonden en lijkt ook netjes geprijsd (even afkloppen, vermelde prijs is voor standaard optie en laat ik die net niet willen). Toch uitgekomen op heel simpel rustige witte look, maar in de bekleding het kleuraccent waar ik naar op zoek was. Grotendeels wit maar met een accent kleur. Nou ben ik geen begrafenis groupie oid maar zelf nog nooit gezien (in tegenstelling tot bijv kisten die je zelf kunt beschilderen, in alle ral kleuren kunt laten spuiten, print op kist etc). Was ook totaal nieuw voor begrafenisleidster. Al met al echt passend bij mij. Suf en totaal niet verwacht maar ben er eigenlijk wel mee in mijn nopjes. Recentelijk pas gevonden. Of net nieuw of eerder altijd met mijn neus gekeken aangezien ik deze site al eerder had bekeken en bookmark van gemaakt ivm een "zoiets maar is het nog net niet"kist. Waar een mens al niet content mee kan zijn.



Nu dus tijd voor het opstellen van een offerte, uitwerken allerlei details, proefdrukken etc.



Veel tijd en energie gekost maar blij dat het gedaan heb. Merk dat het toch een stuk makkelijker over dit soort dingen praten, nadenken en beslissen is dan wanneer je dat normaalgesproken pas na een overlijden doet en in een waas van rouw. Dan is het toch al sneller het bekende gebaande pad, ja das wel goed, doe maar. Veel lastiger om dan ook nog eens rustig stilstaan bij wat het hart je in geeft. Maakt ook dat er meer tijd en ruimte is in algemeen. Beetje elkaar leren kennen, wat meer verhaal in kunnen duiken, dat soort dingen. Ja, al met al vruchtbare dag.



Nu nog "even" bedenken wat ik nou weer wil eten en drinken komende tijd. Als juiste voor de neus staat, ja dan heb ik wel trek. Na zo lang niet meer zelf in winkel komen echter de inspiratie volledig kwijt. Wat nu weer? En joechei, smaak is weer veranderd?? In ene verslaafd aan bepaalde smaken pop-tarts, die nog in huis waren vanuit de VS. Leuk maar bijna op. Jumbo blijkt een smaak te verkopen, dus vader wil wel wat verder crossen naar de jumbo . Ideale kans voor dingen die in lokale supers niet in assortiment zitten, maar oh die inspiratie is nog best lastig! Vader gaat gewoon lekker als ik lijstje compleet heb en er aan toe ben gekomen, erg handig. Morgen maar eens kijken of de jumbo site inspiratie geeft. Al wel gezien dat ik helaas niet assortiment per filiaal kan aangeven zoals bij de Appie, jammer. Dat soort kleine dingen mis ik echt. Het mag dan heel weinig per keer zijn, maar eten en drinken is nog steeds een stukje plezier, merk ik. Draagt niet erg bij als ik inspiratieloos ben, daardoor geen trek, niets in huis, minder eet etc. Rondneuzen in een grote supermarkt is ontspanning voor mij, heerlijk. Zo veel mogelijk nieuwe lekkere dingen ontdekken, proeven, inspiratie op doen en zo in ene weer trek voor iets wat ik al in tig tijd niet meer gegeten heb etc. Het is niet voor niets dat ik in buitenland altijd een "excursie supermarkt" (of meer) doe. Ga het echt missen. Internet helpt soms, maar ervaren dat bijv al cammende een supermarkt uitpluizen niet echt werkt. Appie app veel gebruikt voor inspiratie ondanks geen Appie direct hier, maar dat assortiment weet uiteindelijk ook wel weer. Eens zien of jumbo assortiment online morgen kan inspireren. Fingers crossed!

Deenje, klopt was/ben ook ontspannen. Was gisteren positief iets en het zelf stukje "controle " draagt ook bij. Niet heel erg blij mee, maar tegenwoordig erg beïnvloedbaar door gebeurtenissen, mijn bui kun je er snel aan af tekenen. Liever het wat stabielere wat het was, maar goed zo werkt het helaas niet.



Cesium, zelf ook niet stil gestaan bij mogelijk proefdruk, maar wist het eigenlijk wel. Was ook de norm voor de kaart geaccordeerd werd bij andere overlijdens, dus in elk geval hier behoorlijk normaal. Nu hebben we wel meer tijd om eens rustig met alles uit te proberen. Kan me nog heel goed herinneren de allereerste proefdruk bij opa als kind want naam verkeerd gespeld door tante (doodsimpele typische jaren 80 naam), maar op een of andere manier maakte ze het er niet beter op bij de definitieve druk. Typisch wat een prepuber onthoud. Keek wel even verbaasd op, dachten er alledrie niet bij na en dus zoiets van "jullie moeten maar even kijken bij ontwerpen wat beter uitkomt". In elk geval blij dat het kan.



Vader is verder alsin feiten en hoofd. Hij is type niet voelen maar doen. Regelen, de rots in branding voor anderen zijn. Om dus uiteindelijk toch wel de rekening te krijgen. Gisteren kwam dus even binnen omdat bijv stukje muziek het gevoel raakte. Moeder is verder qua gevoel maar ook veel meer sowieso op gevoel. Wel meer hier en nu en leidraad bij behoefte van haarzelf of mij. Dus bijv wel al met stukje rouw bezig omdat het nu al bijdraagt, dat straks meer gaat bijdragen is een extra en geen doel op zich nog. Dat op behoefte maakt dat bijv het verzorgen na overlijden nog niet gespeeld had tot dan toe, maar gevoel was meteen duidelijk: oh ja, wil wel, weet niet wat ik kan dan gevoelsmatig, maar zien we dan wel".



Ken Jamins opties. Helaas net niet mijn smaak, de kaneel. Ken genoeg online opties, dus heb indien nodig een back-up. Heel lief dat appie-aanbod! Heb daarin ook echt niets te klagen. Vader crosst met liefde hele provincie aan supermarkten af, al sinds ik met voeding begon te klooien jaren geleden. Er zit bijv een appie in stad waar hij zijn infuusbehandeling krijgt, maar dan liever naar een andere stad met appie xl gaan en roepen dat hij dat prettiger winkelen vindt. Ik verdenk hem ervan dat te doen omdat xl de ben&Jerry which te hebben waar ik lange tijd op geleefd heb. Of naar een makro op uur afstand sjezen, onder mom van "komt mij ook wel handig uit en daar kun je bepaalde dingen voor je bakverslaving wel krijgen", maar ondertussen, haha. Echt type doen. Maar bijv sibling woont in stad met appies en komt er zelf ook, dus ook altijd opties. Laatst naar de Jamin gestuurd voor paaseitjes, en hup dan mag ik prompt niet terug betalen. En zo zijn er nog wel wat meer parels in omgeving die met liefde naar van alles sjezen.



Chat, ook jij al zo lief! Ken de shop, helaas kaneel momenteel uit verkocht. Is in NL een favoriete webshop qua Amerikaanse spullen. Echt heel lief aanbod, maar echt niet nodig joh! Met beetje geluk komt vader er morgen of overmorgen mee terug en anders bestel ik online.



Heb hem gezien hoor, Pearl.



Vandaag met goede vriendin verder gegaan op afspraak gisteren. Voor mij een zeer dierbaar mens en voor ouders ook. Echter vaak zo voorzichtig als ik vraag waar zij behoefte aan hebt, zo niet ouders voor voeten willen lopen, zo onnodig. Dat dus ook door gelopen, en inderdaad zien ouders het als ik al wel had verwacht. Carte blanche, en spreek vooral gerust uit. Ook dat mooi dierbaar gesprek geweest, terwijl haar man binnen no time een bepaald muzieknummer voor me in mp3 heeft opgesnord.



Voor neefjes ook een mooie ingeving. Oudste vindt het (terecht ) heel moeilijk dat dood zo definitief is, nooit meer kunnen spelen bij, bellen met etc. Och erme. Besloten om voor beide een zogenaamd zorgenvriendje te kopen. De originele betekenis niet helemaal geschikt en hoeft ook niet want zijn ze zo jong toch niet zelf bewust van. Die krijgen ze met het verhaal dat ik het ook niet leuk vindt en ze ook enorm ga missen, maar deze vriendjes kunnen ons helpen. Die kun je alles vertellen, tekeningen geven etc (oudste nogal van). Ik heb mijn eigen kleine zorgenvriendje en hun vriendje vertelt mijn vriendje of brengt tekening zodat ik het van mijn vriendje kan horen /zien/krijgen. En pssst, in dat vakje mag je zelfs iets stoppen dat niemand mag zien of weten behalve wij. Lees; wie weet uiten ze zo makkelijker wat ze soms tegen papa of mama niet willen zeggen, en kunnen ouders zo toch ook op de hoogte zijn). Mijn eigen kleine zorgenvriendje heel bewust duidelijk dus mee de kist in. En wie weet, duikt er soms wel eens een briefje op in hun vriendje om te vertellen dat ze het zo goed deden op eerste zwemles oid. Aantal dingen wil ik met ouders doornemen, maar de vriendjes komen er sowieso als zogezegd eenrichtingsverkeer. Als ze in de kast belanden; och. Maar als het een van beide hierin ooit de boel wat begrijpelijker, overzichtelijker of kan helpen qua emoties dan is het dat meer dan waard.

Bedankt voor Duitse naam, Deenje! Vind zelf leukere naam. Daarmee Duitse Amazon even afgelopen, wetende dat veel daar goedkoper is. Zo nu dit ook weer. Meteen besteld aangezien de types bevallen. Hier in NL was voor zelfde bedrag beperkte keuze en 25 cm en heb nu heel veel keuze (leukere ook, imho) en ruim 40 cm groot. Zelfs dan nog wat goedkoper per stuk en geen verzendkosten. Ik ben gek op amazon. De "mijne" is wel ietsje groter geworden, maar als het dan toch zelfde prijs is en meer keuze, oeps.





Ambra, naam zegt het eigenlijk al: knuffelvriendje waar kind oa zorgen aan kwijt kan, door bijv op briefje schrijven en in mond (vakje met rits) te doen. Als ik goed heb ooit begonnen met dames die ze maakte voor kinderen die zelf of in geziniet met kanker van doen kregen. Om letterlijk zorgen ook te kunnen uiten, ook die die je niet tegen volwassenen durft te vertellen (en zo kan ouder wel heel goed bijhouden wat kind bezig houdt door de briefjes te lezen). In sommige landen wordt het al voor van alles en nog wat gebruikt, zag ik wel. En hier nu dus als magische communicatie. Zijn veel figuren van, voor elk wat wils. Kennelijk helemaal hip bij de oosterburen, is ook allerlei andere merchandise van en kennelijk een tv-serie?



Even heel erg afkloppen, maar als dat helpt en uitkomt doe ik morgen een belpoging. App dan voorafgaand eerst wel.

Deen, ik maak ook teveel gebruik van co.uk en .com om te discrimineren.



Klopt, Ambra. Reden doe ik je nog wel eens privé uit de doeken.



Best pittige week weer. Bijv neefje die het erg hoog had zitten, subtiel gezegd. En dan neemt gevoel makkelijk een loopje met verstand. Heel makkelijk, te. Wat doe ik je toch aan, is dan een makkelijk demon. En dan natuurlijk de demonen die wel meer terecht zijn. Nu zijn ze jong, nog erg beschermd. Dat zal niet zo blijven. Waar gaan ze eventueel mee te maken krijgen vanuit eigen hersenspinselen of van "buitenaf", welke extra last moeten zij wellicht doorworstelen nav bijv een zelfdoding?



Inmiddels papieren ergo binnen en ik zag het juist aan komen. Zoveel "meningen" en uitspraken die in ene, ongeacht reden, niet meer op papier herhaald gesteld wil worden. Dat stuk onderbouwing vanuit arts heeft ze haar ongelooflijke best voor gedaan maar ze kan een ander niet controleren en dus overal bot gevangen. Rest dus alleen haar dossier en kennis en die van fysio etc. Die zijn klip en klaar, laten zowel over diagnose als niet meer behandelbaar geen onduidelijkheid bestaan. Kortom; enorm probleem. Op zich logisch en terecht dat men voor onderbouwing ook dat vanuit arts nodig hebben. Alleen wel een logica waar in de praktijk het dus niet meer kan buigen en barsten wordt.



Wil reactie van kliniek en bevestiging dat men dan inderdaad nieuwe arts in willen gaan betrekken afwachten. Niet dat ik wonderen verwacht, dat is hierin niet realistisch. Puur puntjes op i en de t's hun streepjes. Dat gezegd hebbende is het natuurlijk wel duidelijk. Dit traject gaat te lang duren en alle mogelijkheden om dat te vermijden hebben we afgestreept. Het zal dus zelfdoding worden helaas. ****ing ergste nachtmerrie wanhopig had willen besparen. Nu bezig om eea uit te vogelen hoeveel tijd nodig is voor datgene wat nog moet gebeuren en wat ik nog wil. Zou "mooi" zijn als precies maand na originele "werkdatum" uitkomt, maar lijkt te krap. Tja veel valt op vooruit te lopen en regelen maar dat kan niet met alles. Dwars doordouwen en lijf negeren zou het wel doen passen theoretisch. In de praktijk garantie voor aantal dagen of langer out door migraine, schiet dan ook niet veel op.



En dan. Dan eerst met ouders "om de tafel", scenario doorlopen en datum bepalen. Om vervolgens gevoelsmatige berg meermaals herhalen met familie, vrienden etc. Het moet, het is uiteindelijk beter voor zowel mijzelf als omgeving, maar mijn hemel wat een gevoelsmatige semi-onmogelijkheid. Ouders weten het, al was het alleen maar omdat al dat soort correspondentie via vader loopt. De rest weet van mijn idee bij lange tijd die ergo nodig had, maar nog niet dat het binnen is en inderdaad is zoals gevreesd. Moet eerst zelf voorbij de allerergste jankerij zijn. Dat schiet niet op, wil het ook helemaal niet zeggen, kom er niet uit hoe, is niet iets wat je appt, maar wil wel dat bepaalde personen het van mij zelf vernemen. Maar even wat minder laten inzakken en mezelf bij elkaar rapen. Eerlijk is eerlijk, wat had ik nu echter graag het onrealistische kleuter dekbed over hoofd trekken en wereld en ikzelf bestaan niet meer, opgelost klaar. Stomme nachtmerrie.