Gezondheid
alle pijlers
Dementerende ouder
dinsdag 4 juni 2019 om 09:24
Dag allemaal,
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
anoniem_64a4a4726d758 wijzigde dit bericht op 04-06-2019 09:34
Reden: Kleine aanpassing
Reden: Kleine aanpassing
0.58% gewijzigd
zaterdag 15 augustus 2020 om 10:59
Voor een eventuele opname is een indicatie nodig. Voor een indicatie is het wel handig als er een diagnose is.SingleQueen schreef: ↑15-08-2020 10:01Hoi allemaal, dank voor wat jullie allemaal delen. Mijn ouders zijn nu bij ons op bezoek ( ik woon niet in Nederland) en toch weer achteruitgang zien bij mijn vader. Het maakt me zo intens verdrietig. Ik voel me enorm schuldig dat ik jaren geleden naar het buitenland ben verhuisd en er niet vaker op uit ben getrokken met mijn vader. Rationeel weet ik dat het onzin is. Ik ( en mijn man) zijn meerdere keren samen op vakantie geweest met mijn ouders en ik vloog ong 5x p jaar terug. Mijn man en ik hebben besloten iets eerder terug te verhuizen naar nl - voor het einde vh jaar.
Hebben jullie tips om mijn moeder te overtuigen zo snel mogelijk weer een afspraak te maken met een geriater? Ik twijfel er niet aan dat hij nu de diagnose dementie krijgt, maar mijn moeder ziet het nut van een vroege diagnose niet en is een beetje een struisvogel. Gelukkig erkent ze sinds kort wel dat mijn vader achteruit gaat en waarsch dementie heeft.
Mocht er een verpleeghuis in de buurt zijn waar je moeder/ouders een voorkeur voor hebben, laat ze die dan even bellen. Dan is gelijk duidelijk hoe lang de wachtrijen zijn. Let wel, dat iemand die op nr 1 of 2 staat niet direct aan de beurt is als er een kritischer "geval"bij komt. Dan gaan ze eerst kijken bij wie de nood het hoogst is voor een opname. Als voorbeeld; mijn vader stond als 5e of 6e maar belandde op burgernet. Hij ging dus gelijk van 6 naar 1 en verhuizing binnen 2 weken was een feit.
https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... pleeg-huis
https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... ik-regelen
“Don’t look back – you’re not going that way.”
zondag 16 augustus 2020 om 04:27
@ Singlequeen:
Wanneer je vader is gediagnosticeerd, heeft dit consequenties. Niet voor opname, want mogelijk kan en moet hij nog heel lang thuis wonen. Maar wel voor rijden, of hij nog bankzaken mag uitvoeren, testament opstellen/veranderen, etc. Mogelijk weet je moeder dit en zijn ze hun zaken nog aan het regelen. Het is een stuk moeilijker om dat nadien voor elkaar te krijgen, advocaten moeten zeker weten dat iemand het allemaal nog goed snapt, voordat een handtekening rechtsgeldig is.
Onze ervaring in onze omgeving is, dat veel ouders dit tegelwerk verder niet zo zeer met hun kinderen delen (logisch, want gaat vaak om erfenis).
Wanneer je vader is gediagnosticeerd, heeft dit consequenties. Niet voor opname, want mogelijk kan en moet hij nog heel lang thuis wonen. Maar wel voor rijden, of hij nog bankzaken mag uitvoeren, testament opstellen/veranderen, etc. Mogelijk weet je moeder dit en zijn ze hun zaken nog aan het regelen. Het is een stuk moeilijker om dat nadien voor elkaar te krijgen, advocaten moeten zeker weten dat iemand het allemaal nog goed snapt, voordat een handtekening rechtsgeldig is.
Onze ervaring in onze omgeving is, dat veel ouders dit tegelwerk verder niet zo zeer met hun kinderen delen (logisch, want gaat vaak om erfenis).
maandag 17 augustus 2020 om 11:14
Dankjewel voor de reacties.
Tickel, we zijn echt nog niet toe aan hem laten verhuizen naar een verpleeghuis - en ookal zie ik dat hij echt wel is achteruit gegaan vergeleken met vorig jaar, hoop ik dat met wat behandeling we het een beetje kunnen afremmen dat dit nog even niet nodig is.
Dank Anoniempje, die dingen heb ik allemaal en meerdere keren tegen mijn moeder gezegd en die denkt dat we nog wel 5 jaar de tijd hebben (dat denk ik niet, ik ben bang dat het misschien nog maar 1 a 2 jaar is, maar het is zo'n onvoorspelbare ziekte). Een testament is er al jaren en ik weet dat ze wel al veel dingen besproken hebben. Mijn vader zou ook echt niet meer meoten autorijden (doet hij ook bijna niet meer gelukkig) en ik ben ze ook aan het aanmoedigen om daar volledig mee te stoppen. Mijn moeder doet al sinds 1.5 jaar alle financien.
Wat je zegt is dus dat het moeilijker is om voor mijn vader bijv een levenstestament te tekenen als hij de diagnose al heeft?
Ik twijfel er niet meer aan dat hij dement is trouwens. Mijn moeder is gewoon heel traag met alles regelen en ik snap dat het confronterend is voor haar, maar ik ben bang dat ze gewoon te laat gaat zijn, voor het papierwerk, voor evt behandelingen om de ziekte enigszins te vertragen, voor een case manager als het uit de hand loopt etc.
Tickel, we zijn echt nog niet toe aan hem laten verhuizen naar een verpleeghuis - en ookal zie ik dat hij echt wel is achteruit gegaan vergeleken met vorig jaar, hoop ik dat met wat behandeling we het een beetje kunnen afremmen dat dit nog even niet nodig is.
Dank Anoniempje, die dingen heb ik allemaal en meerdere keren tegen mijn moeder gezegd en die denkt dat we nog wel 5 jaar de tijd hebben (dat denk ik niet, ik ben bang dat het misschien nog maar 1 a 2 jaar is, maar het is zo'n onvoorspelbare ziekte). Een testament is er al jaren en ik weet dat ze wel al veel dingen besproken hebben. Mijn vader zou ook echt niet meer meoten autorijden (doet hij ook bijna niet meer gelukkig) en ik ben ze ook aan het aanmoedigen om daar volledig mee te stoppen. Mijn moeder doet al sinds 1.5 jaar alle financien.
Wat je zegt is dus dat het moeilijker is om voor mijn vader bijv een levenstestament te tekenen als hij de diagnose al heeft?
Ik twijfel er niet meer aan dat hij dement is trouwens. Mijn moeder is gewoon heel traag met alles regelen en ik snap dat het confronterend is voor haar, maar ik ben bang dat ze gewoon te laat gaat zijn, voor het papierwerk, voor evt behandelingen om de ziekte enigszins te vertragen, voor een case manager als het uit de hand loopt etc.
maandag 17 augustus 2020 om 11:18
Dat hoeft ook niet nu, maar sommige huizen hebben wachtlijsten van 2-3 jaar. Vandaar dus nu wél gaan kijken wel verpleeghuis jullie aanspreekt en opvragen hoe lang de wachttijden daar zijn en inschrijven. Als jullie pas gaan zoeken als het thuis niet meer gaat is het te laat en kan je moeder er echt aan onderdoor gaan. Of je vader krijgt een crisisplek, en dat kan zomaar 100 km verderop zijn.SingleQueen schreef: ↑17-08-2020 11:14Dankjewel voor de reacties.
Tickel, we zijn echt nog niet toe aan hem laten verhuizen naar een verpleeghuis - en ookal zie ik dat hij echt wel is achteruit gegaan vergeleken met vorig jaar, hoop ik dat met wat behandeling we het een beetje kunnen afremmen dat dit nog even niet nodig is.
Dank Anoniempje, die dingen heb ik allemaal en meerdere keren tegen mijn moeder gezegd en die denkt dat we nog wel 5 jaar de tijd hebben (dat denk ik niet, ik ben bang dat het misschien nog maar 1 a 2 jaar is, maar het is zo'n onvoorspelbare ziekte). Een testament is er al jaren en ik weet dat ze wel al veel dingen besproken hebben. Mijn vader zou ook echt niet meer meoten autorijden (doet hij ook bijna niet meer gelukkig) en ik ben ze ook aan het aanmoedigen om daar volledig mee te stoppen. Mijn moeder doet al sinds 1.5 jaar alle financien.
Wat je zegt is dus dat het moeilijker is om voor mijn vader bijv een levenstestament te tekenen als hij de diagnose al heeft?
Ik twijfel er niet meer aan dat hij dement is trouwens. Mijn moeder is gewoon heel traag met alles regelen en ik snap dat het confronterend is voor haar, maar ik ben bang dat ze gewoon te laat gaat zijn, voor het papierwerk, voor evt behandelingen om de ziekte enigszins te vertragen, voor een case manager als het uit de hand loopt etc.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:49
Zeker al wel nu bespreken en zorgen voor een indicatie voor een verpleeghuis voor over een aantal jaar. Mijn vader is veel verder dan jouw vader, maar mijn ouders hebben hun kop in het zand gestoken (zoals jouw moeder ook lijkt te doen), waardoor er nu nog geen indicatie is. Ik twijfel sterk of hij zijn handtekening wel gaat zetten (binnenkort is hier een afspraak over met de case manager), terwijl dit 2 jaar geleden misschien met wat aandringen wel was gelukt, omdat hij toen nog veel helderder was. Hij is nog niet zo ver dat hij moet worden opgenomen, maar hij gaat hard achteruit en als het zo door gaat is het met een half jaar wel zo ver.
Dus wat Tickel zegt, mijn vader kan dus op een crisisplek terechtkomen en ik hoop toch echt dat we dat nog kunnen voorkomen.
Dus wat Tickel zegt, mijn vader kan dus op een crisisplek terechtkomen en ik hoop toch echt dat we dat nog kunnen voorkomen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 18 augustus 2020 om 17:12
Hoi, ook ik meld mij in dit topic. Je kunt zelfs vlak na een eerste diagnose Alzheimer nog een levenstestament bij een notaris laten afleggen. Maar je vader moet daarvan wel zelf overtuigd zijn dat het noodzakelijk is. Je zegt dat je moeder al anderhalf jaar alle administratie doet, dat kan helpen met je vader overtuigen van de noodzaak, zonder dat je benoemt dat hij Alzheimer heeft. Je regelt het dan formeel. Maar maak er wel vaart achter, het liefst voordat je naar de geriater gaat voor de officiele diagnose.SingleQueen schreef: ↑15-08-2020 10:01Hoi allemaal, dank voor wat jullie allemaal delen. Mijn ouders zijn nu bij ons op bezoek ( ik woon niet in Nederland) en toch weer achteruitgang zien bij mijn vader. Het maakt me zo intens verdrietig. Ik voel me enorm schuldig dat ik jaren geleden naar het buitenland ben verhuisd en er niet vaker op uit ben getrokken met mijn vader. Rationeel weet ik dat het onzin is. Ik ( en mijn man) zijn meerdere keren samen op vakantie geweest met mijn ouders en ik vloog ong 5x p jaar terug. Mijn man en ik hebben besloten iets eerder terug te verhuizen naar nl - voor het einde vh jaar.
Hebben jullie tips om mijn moeder te overtuigen zo snel mogelijk weer een afspraak te maken met een geriater? Ik twijfel er niet aan dat hij nu de diagnose dementie krijgt, maar mijn moeder ziet het nut van een vroege diagnose niet en is een beetje een struisvogel. Gelukkig erkent ze sinds kort wel dat mijn vader achteruit gaat en waarsch dementie heeft.
Die volmacht heeft enorm veel voordelen voor je moeder en jullie. Daardoor ontneem je je vader ook veel zorgen.
dinsdag 18 augustus 2020 om 17:41
Bij mijn moeder is de officiele diagnose Alzheimer pas gesteld afgelopen juni na verwijzing via de huisarts naar een geriater. Die vond dat mijn moeder (ze is 89 jaar en woont nog zelfstandig) per direct 3 keer per dag thuiszorg nodig had en een casemanager. Tot die tijd konden we ons nog aardig zelf redden met mantelzorg van mijn broer en ik (vonden we zelf).
Maar we doen al jaren haar administratie en boodschappen en regelen alles kwa externe afspraken van ziekenhuisbezoek tot familiebezoek. Haar accountant had ons 2 jaar terug al aangeraden om naar de notaris te stappen voor een volmacht, maar we hebben dat steeds uitgesteld. Zelf zagen we natuurlijk wel dat haar korte-termijn geheugen zich aan het begeven was. Maar we konden/kunnen nog altijd een normaal gesprek met haar voeren.
Totdat ze afgelopen januari binnen een week twee keer was gevallen en nog net bij de telefoon kon komen om dat te melden, ze kon niet meer overeind komen. Gelukkig woon ik vlakbij.
We hebben van alles geprobeerd, alarmknop met seniortelefoons, het lukte niet meer om daar aan te wennen, op een gegeven moment gebruikte ze de telefoon als afstandsbediening, haha. We hebben toen camera's in huis geplaatst met haar goedvinden, geeft toch een veilig gevoel vindt ze.
Maar we doen al jaren haar administratie en boodschappen en regelen alles kwa externe afspraken van ziekenhuisbezoek tot familiebezoek. Haar accountant had ons 2 jaar terug al aangeraden om naar de notaris te stappen voor een volmacht, maar we hebben dat steeds uitgesteld. Zelf zagen we natuurlijk wel dat haar korte-termijn geheugen zich aan het begeven was. Maar we konden/kunnen nog altijd een normaal gesprek met haar voeren.
Totdat ze afgelopen januari binnen een week twee keer was gevallen en nog net bij de telefoon kon komen om dat te melden, ze kon niet meer overeind komen. Gelukkig woon ik vlakbij.
We hebben van alles geprobeerd, alarmknop met seniortelefoons, het lukte niet meer om daar aan te wennen, op een gegeven moment gebruikte ze de telefoon als afstandsbediening, haha. We hebben toen camera's in huis geplaatst met haar goedvinden, geeft toch een veilig gevoel vindt ze.
woensdag 19 augustus 2020 om 15:56
Dank Tickel, Andrieske en Juultje,
Ik zal het weer met mijn moeder bespreken. Als het aan mij ligt was dit allemaal al in gang gezet natuurlijk. Toen ze me vorige week vertelde dat ze het nog niet allemaal zo nodig vond 'want we hebben hem echt nog wel een paar jaar', barstte ik in huilen uit. En heb ook echt gezegd dat we die dingen wel nu moeten regelen, want de ziekte verloopt niet perse lineair.
Ze heeft er overduidelijk wel aan gedacht en nu gezegd dat ze met hem in oktober terug gaat naar de geriater, maar ik voel dat ze de urgentie niet ziet. fingers crossed.
Ik zal het weer met mijn moeder bespreken. Als het aan mij ligt was dit allemaal al in gang gezet natuurlijk. Toen ze me vorige week vertelde dat ze het nog niet allemaal zo nodig vond 'want we hebben hem echt nog wel een paar jaar', barstte ik in huilen uit. En heb ook echt gezegd dat we die dingen wel nu moeten regelen, want de ziekte verloopt niet perse lineair.
Ze heeft er overduidelijk wel aan gedacht en nu gezegd dat ze met hem in oktober terug gaat naar de geriater, maar ik voel dat ze de urgentie niet ziet. fingers crossed.
maandag 31 augustus 2020 om 00:37
Hi allemaal,
Ik ben er ook weer. Wij zijn net een midweekje met mijn moeder weggeweest naar zee. Ze is daar ook opgegroeid, dus dat wat fijn voor haar, maar man, man, man, wat vind ik het zwaar om voor mijn moeder te zorgen. Ze is inmiddels echt een extra kind in huis voor ons. Onze oudste heeft inmiddels ook door dat er iets niet klopt met oma, ook al is het nog een kleuter. Maar blijkbaar is het opvallend genoeg...
Ik vind de zorg inmiddels echt wel behoorlijk pittig worden en kan het af en toe niet meer opbrengen. Vandaag had ik daar ook ruzie over met een van mijn sibs. Die vindt dat wij ons juist meer moeten inzetten en mijn moeder thuis moeten opvangen, maar dat is heel zwaar. Als ze bij ons logeert, dan raakt ze de weg vaak kwijt en staat dan midden in de nacht verdwaasd in onze kamer, terwijl ze bijv naar de wc moest. Gelukkig hebben we traphekjes en kan ze nergens heen, maar toch, ze maakt ons wakker. En met een dreumes, peuter en kleuter, pffff, we worden al te vaak wakker gehouden door die kleine aapjes.
We hebben ook een gesprek gehad met de dagbesteding over hoe het daar gaat met mijn moeder. Mijn moeder vindt zichzelf te goed voor de groep en heeft gisteren weer gezegd dat ze iet meer gaan
, gelukkig gaven de medewerkers van de dagbesteding goeie tips hoe hiermee om te gaan.
Ik ben er ook weer. Wij zijn net een midweekje met mijn moeder weggeweest naar zee. Ze is daar ook opgegroeid, dus dat wat fijn voor haar, maar man, man, man, wat vind ik het zwaar om voor mijn moeder te zorgen. Ze is inmiddels echt een extra kind in huis voor ons. Onze oudste heeft inmiddels ook door dat er iets niet klopt met oma, ook al is het nog een kleuter. Maar blijkbaar is het opvallend genoeg...
Ik vind de zorg inmiddels echt wel behoorlijk pittig worden en kan het af en toe niet meer opbrengen. Vandaag had ik daar ook ruzie over met een van mijn sibs. Die vindt dat wij ons juist meer moeten inzetten en mijn moeder thuis moeten opvangen, maar dat is heel zwaar. Als ze bij ons logeert, dan raakt ze de weg vaak kwijt en staat dan midden in de nacht verdwaasd in onze kamer, terwijl ze bijv naar de wc moest. Gelukkig hebben we traphekjes en kan ze nergens heen, maar toch, ze maakt ons wakker. En met een dreumes, peuter en kleuter, pffff, we worden al te vaak wakker gehouden door die kleine aapjes.
We hebben ook een gesprek gehad met de dagbesteding over hoe het daar gaat met mijn moeder. Mijn moeder vindt zichzelf te goed voor de groep en heeft gisteren weer gezegd dat ze iet meer gaan
, gelukkig gaven de medewerkers van de dagbesteding goeie tips hoe hiermee om te gaan.
maandag 31 augustus 2020 om 01:53
Ik ken het gevoel Ilaria, Heeft die broer/zus van je moeder ook wel eens thuis opgevangen, of woont die verder weg en is het contact met moeder minder zodat ze niet doorhebben hoe erg het is. Dementerenden kunnen heel goed verzinnen waarom ze iets niet meer weten. Weet je dat er boekjes zijn voor kinderen van alle leeftijden, dus ook kleuters, over dementie? kijk eens op de site van stichting Alzheimer. Misschien heb je daar iets aan voor je kinderen.
Verder veel sterkte
Verder veel sterkte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 31 augustus 2020 om 06:48
Hoe is de situatie bij haar/hem thuis? Ik vind het nogal makkelijk om iemand anders te vertellen hoe je iemand met dementie op moet vangen en hoe vaak. Merk dat veel mensen vergeten dat de huidige generatie moet werken tot 68-70 voor ze met pensioen kunnen. En dat in veel gezinnen beide ouders werken. We leven niet meer in een tijd waarbij standaard de moeder thuis bleef na het krijgen van kinderen. Laat jouw broer/zus zelf maar vaker je moeder thuis opvangen, maar verlicht dat een ander niet.Ilaria_Viva schreef: ↑31-08-2020 00:37Hi allemaal,
Ik ben er ook weer. Wij zijn net een midweekje met mijn moeder weggeweest naar zee. Ze is daar ook opgegroeid, dus dat wat fijn voor haar, maar man, man, man, wat vind ik het zwaar om voor mijn moeder te zorgen. Ze is inmiddels echt een extra kind in huis voor ons. Onze oudste heeft inmiddels ook door dat er iets niet klopt met oma, ook al is het nog een kleuter. Maar blijkbaar is het opvallend genoeg...
Ik vind de zorg inmiddels echt wel behoorlijk pittig worden en kan het af en toe niet meer opbrengen. Vandaag had ik daar ook ruzie over met een van mijn sibs. Die vindt dat wij ons juist meer moeten inzetten en mijn moeder thuis moeten opvangen, maar dat is heel zwaar. Als ze bij ons logeert, dan raakt ze de weg vaak kwijt en staat dan midden in de nacht verdwaasd in onze kamer, terwijl ze bijv naar de wc moest. Gelukkig hebben we traphekjes en kan ze nergens heen, maar toch, ze maakt ons wakker. En met een dreumes, peuter en kleuter, pffff, we worden al te vaak wakker gehouden door die kleine aapjes.
We hebben ook een gesprek gehad met de dagbesteding over hoe het daar gaat met mijn moeder. Mijn moeder vindt zichzelf te goed voor de groep en heeft gisteren weer gezegd dat ze iet meer gaan
“Don’t look back – you’re not going that way.”
maandag 31 augustus 2020 om 22:44
Tickel schreef: ↑31-08-2020 06:48Hoe is de situatie bij haar/hem thuis? Ik vind het nogal makkelijk om iemand anders te vertellen hoe je iemand met dementie op moet vangen en hoe vaak. Merk dat veel mensen vergeten dat de huidige generatie moet werken tot 68-70 voor ze met pensioen kunnen. En dat in veel gezinnen beide ouders werken. We leven niet meer in een tijd waarbij standaard de moeder thuis bleef na het krijgen van kinderen. Laat jouw broer/zus zelf maar vaker je moeder thuis opvangen, maar verlicht dat een ander niet.
Onze situaties zijn redelijk vergelijkbaar, we hebben denk ik beiden nog zo’n dertig jaar werken voor de boeg als we in jouw termijnen moeten denken.. Dus we zijn nog wel even aan het werk.
Beide met ons jongste kind nog in de luiers en de oudsten op de basisschool. Enig verschil is dat mijn moeder om de hoek woont en naar huis gestuurd kan worden. Mijn moeder kleed zichzelf dan aan, slaapt en doucht thuis. Wij wonen verder weg, dus als ze bij ons is, dan is ze hier 24u p/d. Ik zie dus ook dat ze weleens dwaalt of haar haar niet wast bijvoorbeeld. Dat valt sib dus veel minder op. Ik help mijn moeder dus ook al meer op dat vlak omdat ik merk dat het niet zo goed gaat.
dinsdag 1 september 2020 om 10:21
Juist omdat je dus verder weg woont en je moeder ook bij jullie overnacht heb jij een beter beeld van hoe het echt gaat. Je zus stuurt je moeder dan dus naar huis, waar je moeder zichzelf moet zien te redden.
Is je zus ook wel eens een paar dagen met haar weggeweest, zoals jullie pas gedaan hebben? Dan ziet zij het waarschijnlijk ook meer.
Ik ga morgen naar mijn moeder, mijn broer is er dan ook en dan hebben we overleg met de case manager. Mijn vader is dan op de dagopvang. Hopelijk vergeet hij dan zijn telefoon weer, dat is een stuk relaxter voor mijn moeder, anders belt hij haar op de momenten dat hij niet wordt bezig gehouden.
Is je zus ook wel eens een paar dagen met haar weggeweest, zoals jullie pas gedaan hebben? Dan ziet zij het waarschijnlijk ook meer.
Ik ga morgen naar mijn moeder, mijn broer is er dan ook en dan hebben we overleg met de case manager. Mijn vader is dan op de dagopvang. Hopelijk vergeet hij dan zijn telefoon weer, dat is een stuk relaxter voor mijn moeder, anders belt hij haar op de momenten dat hij niet wordt bezig gehouden.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 1 september 2020 om 12:48
Misschien moeten ze haar gewoon eens 72 uur in huis nemen, dan "zien" ze ook veel meer.Ilaria_Viva schreef: ↑31-08-2020 22:44Onze situaties zijn redelijk vergelijkbaar, we hebben denk ik beiden nog zo’n dertig jaar werken voor de boeg als we in jouw termijnen moeten denken.. Dus we zijn nog wel even aan het werk.
Ik ben wel eens bij een cliënt binnen gestapt waarvan ik dacht, wat ruikt het hier lekker. Bleek dat ze zichzelf had gewassen met wasverzachter.
Voor jouw broer/zus zijn dit soort dingen niet zichtbaar.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 1 september 2020 om 13:49
dinsdag 1 september 2020 om 22:07
Tickel en Juultje, mijn moeder is voor het laatst ca drie jaar terug met sib op reis geweest. Toen was de situatie echt nog totaal anders dan nu...
Verder hebben jullie gelijk dat doordat mijn moeder hier de hele tijd is, ik meer meekrijg van wat er misgaat. Tegelijkertijd is ze hier ook minder thuis. Wij wonen nog maar kort hier en mijn moeder woont al een stuk bij mijn sib om de hoek. En juist dat thuis zijn en routine maakt natuurlijk ook dat ze weer beter functioneert. Hoewel ik bij mijn moeder thuis inmiddels ook wel dingen zie die ik wel wat opmerkelijk vind, nog niet van wasverzachter-onder-de-douche-niveau, maar toch..
Aikidoka Welkom! Lijkt me een lastige situatie voor je om van een afstand dit aan te zien. Mag ik vragen wat je vader mankeert? En sta je er alleen voor of heb je ook broers en/of zussen? Of andere familie en vrienden?
Sterkte iig!
Verder hebben jullie gelijk dat doordat mijn moeder hier de hele tijd is, ik meer meekrijg van wat er misgaat. Tegelijkertijd is ze hier ook minder thuis. Wij wonen nog maar kort hier en mijn moeder woont al een stuk bij mijn sib om de hoek. En juist dat thuis zijn en routine maakt natuurlijk ook dat ze weer beter functioneert. Hoewel ik bij mijn moeder thuis inmiddels ook wel dingen zie die ik wel wat opmerkelijk vind, nog niet van wasverzachter-onder-de-douche-niveau, maar toch..
Aikidoka Welkom! Lijkt me een lastige situatie voor je om van een afstand dit aan te zien. Mag ik vragen wat je vader mankeert? En sta je er alleen voor of heb je ook broers en/of zussen? Of andere familie en vrienden?
Sterkte iig!
dinsdag 8 september 2020 om 00:23
Hallo allemaal,
Mijn moeder heeft eindelijk een afspraak gemaakt met de geriater (over 2 weken) voor mijn vader. We zijn 10 weken verder sinds ik hem voor het eerst na lockdown zag, en ik ben afgelopen weekend met hem op stap geweest. We hebben een geweldig weekend gehad, en hebben enorm genoten, maar ik was me er ook ieder moment van bewust dat dit, op deze manier, wel eens de laatste keer kon zijn.
Eigenlijk was het best wel schrikken hoeveel hij nu weer achteruit is gegaan in die 10 weken, of omdat we in een andere omgeving waren. En anderen (buiten ons gezin) beginnen het nu ook te zien. Gelukkig zijn het allemaal lieve vrienden/familie, die alleen maar meer hulp aanbieden. Mijn vader er mee opuit nemen, mijn moeder ondersteunen en lief zijn voor ons.
Helaas heb ik er momenteel heel veel moeite mee om mijn vader weg te zien glijden. Een gedeelte van mijn lieve, scherpe en wijze vader is er gewoon niet meer, en dat maakt me zo intens verdrietig en het breekt mijn hart duizend keer als ik hem verdrietig zie omdat hij realiseert dat hij bepaalde dingen niet meer kan. Ik ben begonnen met afscheid nemen in stapjes, en mijn vader heeft het zelf niet door. Ik huil normaal nooit behalve bij een slechte serie / film ofzo, maar inmiddels lijkt het wel alsof iemand een kraan heeft opengezet en ik niet meer kan stoppen. Ik huil niet waar mijn pa bij is, maar daarbuiten kan ik het bijna niet verbergen. Heeft iemand tips om met dit intense verdriet om te gaan?
We hebben hier inmiddels een grote beslissing gemaakt: Ik woon niet in Nederland, en heb nu met mijn man besloten naar Nederland te verhuizen in de komende paar maanden. Mijn man kan gewoon in dienst blijven van zijn huidige bedrijf, wat heel fijn is. Ik ga het morgen op werk vertellen en dan afwachten of ze me in dienst willen/kunnen houden.
Hopelijk gaat het met jullie beter of stabiel. Liefs
Mijn moeder heeft eindelijk een afspraak gemaakt met de geriater (over 2 weken) voor mijn vader. We zijn 10 weken verder sinds ik hem voor het eerst na lockdown zag, en ik ben afgelopen weekend met hem op stap geweest. We hebben een geweldig weekend gehad, en hebben enorm genoten, maar ik was me er ook ieder moment van bewust dat dit, op deze manier, wel eens de laatste keer kon zijn.
Eigenlijk was het best wel schrikken hoeveel hij nu weer achteruit is gegaan in die 10 weken, of omdat we in een andere omgeving waren. En anderen (buiten ons gezin) beginnen het nu ook te zien. Gelukkig zijn het allemaal lieve vrienden/familie, die alleen maar meer hulp aanbieden. Mijn vader er mee opuit nemen, mijn moeder ondersteunen en lief zijn voor ons.
Helaas heb ik er momenteel heel veel moeite mee om mijn vader weg te zien glijden. Een gedeelte van mijn lieve, scherpe en wijze vader is er gewoon niet meer, en dat maakt me zo intens verdrietig en het breekt mijn hart duizend keer als ik hem verdrietig zie omdat hij realiseert dat hij bepaalde dingen niet meer kan. Ik ben begonnen met afscheid nemen in stapjes, en mijn vader heeft het zelf niet door. Ik huil normaal nooit behalve bij een slechte serie / film ofzo, maar inmiddels lijkt het wel alsof iemand een kraan heeft opengezet en ik niet meer kan stoppen. Ik huil niet waar mijn pa bij is, maar daarbuiten kan ik het bijna niet verbergen. Heeft iemand tips om met dit intense verdriet om te gaan?
We hebben hier inmiddels een grote beslissing gemaakt: Ik woon niet in Nederland, en heb nu met mijn man besloten naar Nederland te verhuizen in de komende paar maanden. Mijn man kan gewoon in dienst blijven van zijn huidige bedrijf, wat heel fijn is. Ik ga het morgen op werk vertellen en dan afwachten of ze me in dienst willen/kunnen houden.
Hopelijk gaat het met jullie beter of stabiel. Liefs
dinsdag 8 september 2020 om 01:24
Ik voel met je mee, je meest dierbaren bij leven al zien sterven (zo zie ik dat) is heel zwaar. Lichamelijk ziek worden is ook verschrikkelijk en een dierbare daarbij te staan ook heel zwaar. Maar Alzheimer is onherroepelijk en je kunt alleen maar toekijken hoe eenzaam en verward de persoon wordt zonder enige hoop op herstel. Ik hoop voor je dat je je moeder kunt bijstaan bij de zorg voor je vader door te verhuizen. Heel veel sterkte.SingleQueen schreef: ↑08-09-2020 00:23Hallo allemaal,
Mijn moeder heeft eindelijk een afspraak gemaakt met de geriater (over 2 weken) voor mijn vader. We zijn 10 weken verder sinds ik hem voor het eerst na lockdown zag, en ik ben afgelopen weekend met hem op stap geweest. We hebben een geweldig weekend gehad, en hebben enorm genoten, maar ik was me er ook ieder moment van bewust dat dit, op deze manier, wel eens de laatste keer kon zijn.
Eigenlijk was het best wel schrikken hoeveel hij nu weer achteruit is gegaan in die 10 weken, of omdat we in een andere omgeving waren. En anderen (buiten ons gezin) beginnen het nu ook te zien. Gelukkig zijn het allemaal lieve vrienden/familie, die alleen maar meer hulp aanbieden. Mijn vader er mee opuit nemen, mijn moeder ondersteunen en lief zijn voor ons.
Helaas heb ik er momenteel heel veel moeite mee om mijn vader weg te zien glijden. Een gedeelte van mijn lieve, scherpe en wijze vader is er gewoon niet meer, en dat maakt me zo intens verdrietig en het breekt mijn hart duizend keer als ik hem verdrietig zie omdat hij realiseert dat hij bepaalde dingen niet meer kan. Ik ben begonnen met afscheid nemen in stapjes, en mijn vader heeft het zelf niet door. Ik huil normaal nooit behalve bij een slechte serie / film ofzo, maar inmiddels lijkt het wel alsof iemand een kraan heeft opengezet en ik niet meer kan stoppen. Ik huil niet waar mijn pa bij is, maar daarbuiten kan ik het bijna niet verbergen. Heeft iemand tips om met dit intense verdriet om te gaan?
We hebben hier inmiddels een grote beslissing gemaakt: Ik woon niet in Nederland, en heb nu met mijn man besloten naar Nederland te verhuizen in de komende paar maanden. Mijn man kan gewoon in dienst blijven van zijn huidige bedrijf, wat heel fijn is. Ik ga het morgen op werk vertellen en dan afwachten of ze me in dienst willen/kunnen houden.
Hopelijk gaat het met jullie beter of stabiel. Liefs
dinsdag 8 september 2020 om 07:37
Ik heb geen tips voor je helaas. Iedereen gaat er ook anders mee om denk ik, bij mij is het zo dat ik het niet de hele tijd voel, het verdriet lijkt zich op te stapelen gedurende een bepaalde periode en dan ineens, liefst als ik alleen ben, voel ik het zo dat ik niet anders kan dan heel hard huilen.
Het is een heel zwaar proces. Het is fijn dat jullie zo veel steun hebben van familie en vrienden, bij mijn ouders is het zo dat familie verder weg woont en mijn vader heeft eigenlijk geen vrienden. Hij is (was) een hele sociale man, altijd een praatje met iedereen, maar liet nooit iemand echt dichtbij komen. Die praatjes maakt hij nog steeds als hij bv met mijn moeder een rondje loopt, maar nu gaan ze niet echt ergens meer over en schaamt mijn moeder zich soms een beetje als ze dan bij hem loopt.
Kan jouw vader het accepteren dat hij achteruit gaat? Dat is hier een groot probleem, mijn vader heeft het nooit geaccepteerd. Vorige week vroeg hij nog aan mijn moeder toen hun gesprek daar over ging: Heb ik dan Alzheimer? Wie heeft dat dan gezegd? Terwijl hij echt nog wel heldere momenten heeft dat hij zichzelf is, weet hij het dan ook niet (of wil het niet weten).
Heel veel sterkte.
Het is een heel zwaar proces. Het is fijn dat jullie zo veel steun hebben van familie en vrienden, bij mijn ouders is het zo dat familie verder weg woont en mijn vader heeft eigenlijk geen vrienden. Hij is (was) een hele sociale man, altijd een praatje met iedereen, maar liet nooit iemand echt dichtbij komen. Die praatjes maakt hij nog steeds als hij bv met mijn moeder een rondje loopt, maar nu gaan ze niet echt ergens meer over en schaamt mijn moeder zich soms een beetje als ze dan bij hem loopt.
Kan jouw vader het accepteren dat hij achteruit gaat? Dat is hier een groot probleem, mijn vader heeft het nooit geaccepteerd. Vorige week vroeg hij nog aan mijn moeder toen hun gesprek daar over ging: Heb ik dan Alzheimer? Wie heeft dat dan gezegd? Terwijl hij echt nog wel heldere momenten heeft dat hij zichzelf is, weet hij het dan ook niet (of wil het niet weten).
Heel veel sterkte.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 8 september 2020 om 09:04
Dank je wel! Mijn vader heeft allerlei vaatproblemen, TIA’s gehad, bypasses bij zijn hart, diabetes type 2, flink overgewicht en nu waarschijnlijk neurologische problemen met zijn benen. Hij loopt steeds slechter en hij vindt het steeds zwaarder dat mijn moeder hem steeds meer nodig heeft. Ik heb een broer, maar die woont in Hong Kong, dus die kan praktisch weinig doen. Hij is wel betrokken, denkt mee, wil ook wel meehelpen, maar kan natuurlijk minder.Ilaria_Viva schreef: ↑01-09-2020 22:07Aikidoka Welkom! Lijkt me een lastige situatie voor je om van een afstand dit aan te zien. Mag ik vragen wat je vader mankeert? En sta je er alleen voor of heb je ook broers en/of zussen? Of andere familie en vrienden?
Sterkte iig!
Vorige week een uur gebeld met de case manager dementie van mijn moeder. Dat was een prettig gesprek en ik ben weer een stuk wijzer over volgende stappen. Zij denkt dat mijn moeder nu wel de diagnose Alzheimer krijgt (paar jaar geleden was het MCI), dus ze krijgt een test hiervoor. Dat opent dan weer mogelijkheden voor verdere hulp. Ik ben blij dat ze zoveel tijd voor me nam, was erg prettig.
dinsdag 8 september 2020 om 13:37
zo is het wel ja. Kon de mensen die zeiden:" Je hebt ze tenminste nog"wel door elkaar rammelen en roepen. Nee ik heb ze al lang niet meer. heb alleen het omhulsel nog. Maar dat realiseer je je pas echt als je er zelf mee te maken krijgtAndrieske1976 schreef: ↑08-09-2020 01:24Ik voel met je mee, je meest dierbaren bij leven al zien sterven (zo zie ik dat) is heel zwaar. Lichamelijk ziek worden is ook verschrikkelijk en een dierbare daarbij te staan ook heel zwaar. Maar Alzheimer is onherroepelijk en je kunt alleen maar toekijken hoe eenzaam en verward de persoon wordt zonder enige hoop op herstel. Ik hoop voor je dat je je moeder kunt bijstaan bij de zorg voor je vader door te verhuizen. Heel veel sterkte.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 8 september 2020 om 16:30
Ik kan me ook hier melden helaas. Mijn vader heeft ook dementie. Terugkijkend waarschijnlijk al een tijd. Van de week wordt hij als het goed is officieel gediagnosticeerd maar gezien zijn klachten kan het niets anders dan zo zijn. Sinds de uitbraak van corona is hij ook ineens heel erg achteruit gegaan. Hij begrijpt een hoop niet meer. Hij heeft zijn heldere momenten en zegt dan dat hij een hoop vergeet, dat er iets mis is in zijn hoofd en dat hij moeite heeft met bijvoorbeeld zijn computer. Hij is ook heel emotioneel. Huilt veel. Jaloers. Wordt kwaad om niets. Zoekt regelmatig naar aandacht en zegt dat er van alles aan de hand is maar de huisarts vind dan niks en dan ineens is alles dan weer prima. Hebben al meerdere keren de ambulance voor niets gebeld omdat hij ineens gek ging doen. Erg lastig. In het begin was ik vooral erg verdrietig. Nu wordt ik soms gewoon ontzettend boos van al dat rare gedrag. Ik weet dat hij er niets aan kan doen en dat waarschijnlijk zijn ziekte trekken versterkt die hij altijd al had, maar het is zo verdomd lastig soms. Hij ontkent zelf ook dat hij dement is. Mijn moeder trekt het ook maar slecht inmiddels, want die krijgt ook de volle laag van hem..
dinsdag 8 september 2020 om 17:13
Het is een rouwproces, maar dat kan ook behoorlijk in de weg zitten. Misschien eens praten met een psycholoog of andere naaste?SingleQueen schreef: ↑08-09-2020 00:23Hallo allemaal,
Helaas heb ik er momenteel heel veel moeite mee om mijn vader weg te zien glijden. Een gedeelte van mijn lieve, scherpe en wijze vader is er gewoon niet meer, en dat maakt me zo intens verdrietig en het breekt mijn hart duizend keer als ik hem verdrietig zie omdat hij realiseert dat hij bepaalde dingen niet meer kan. Ik ben begonnen met afscheid nemen in stapjes, en mijn vader heeft het zelf niet door. Ik huil normaal nooit behalve bij een slechte serie / film ofzo, maar inmiddels lijkt het wel alsof iemand een kraan heeft opengezet en ik niet meer kan stoppen. Ik huil niet waar mijn pa bij is, maar daarbuiten kan ik het bijna niet verbergen. Heeft iemand tips om met dit intense verdriet om te gaan?
We hebben hier inmiddels een grote beslissing gemaakt: Ik woon niet in Nederland, en heb nu met mijn man besloten naar Nederland te verhuizen in de komende paar maanden. Mijn man kan gewoon in dienst blijven van zijn huidige bedrijf, wat heel fijn is. Ik ga het morgen op werk vertellen en dan afwachten of ze me in dienst willen/kunnen houden.
Hopelijk gaat het met jullie beter of stabiel. Liefs
https://www.dementie.nl/omgaan-met-het- ... -het-leven
Voor je moeder (en jullie) zou een casemanager dementie wel handig zijn. Die is er niet alleen voor begeleiding maar kan ook adviseren en dingen regelen. Ik weet niet hoe het zit met de persoonlijke verzorging bij je vader, kan hij dat nog allemaal zelf? Indien niet, dan is het misschien handig om te starten met thuiszorg. Niet gelijk iedere dag maar misschien 1 of 2 keer per week. Dit kan opgebouwd worden als de zorgvraag complexer wordt.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 8 september 2020 om 17:42
Sommigen zullen er wat aan hebben, anderen niets maar als je in de gelegenheid bent om naar een Alzheimercafé te gaan, doe dat eens. Daar vind je de mensen die jouw frustraties snappen, en kun je tips krijgen over van alles. Meestal hebben ze iedere avond een ander thema, van hoe regel je geldzaken tot hoe maak je het de dementerende zo prettig mogelijk. Weet niet wanneer de cafés weer opstarten na de coronastop
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 8 september 2020 om 20:02
Hier heeft mijn broer laatst naar gekeken, maar die bleek nog dicht te zijn vanwege corona.nlies schreef: ↑08-09-2020 17:42Sommigen zullen er wat aan hebben, anderen niets maar als je in de gelegenheid bent om naar een Alzheimercafé te gaan, doe dat eens. Daar vind je de mensen die jouw frustraties snappen, en kun je tips krijgen over van alles. Meestal hebben ze iedere avond een ander thema, van hoe regel je geldzaken tot hoe maak je het de dementerende zo prettig mogelijk. Weet niet wanneer de cafés weer opstarten na de coronastop
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
