Gezondheid
alle pijlers
help ik ben LELIJK
woensdag 17 oktober 2007 om 05:31
Ik denk ook dat je je veel te veel focust op wat anderen wel niet van je zullen denken.
Als ik zelf even na ga of ik iemand ken die ik echt lelijk vind..... dat is eigenlijk niemand. En dan ken ik best veel mensen met scheve tanden, terugwijkende kinnen, centenbakkies, bleek, futloos haar, hangende oogleden, kaal, dik, etc etc etc.
Maar de mensen die ik echt lelijk vind, zijn toch over het algemeen de mensen die een klote-uitstraling hebben; chaggereinig, verveeld, ongeinteresseerd, etc.
Dus misschien ben je niet moeders mooiste, maar het kan toch zijn dat het probleem meer tussen je oren zit dan in je gezicht. Sterkte ermee!
Als ik zelf even na ga of ik iemand ken die ik echt lelijk vind..... dat is eigenlijk niemand. En dan ken ik best veel mensen met scheve tanden, terugwijkende kinnen, centenbakkies, bleek, futloos haar, hangende oogleden, kaal, dik, etc etc etc.
Maar de mensen die ik echt lelijk vind, zijn toch over het algemeen de mensen die een klote-uitstraling hebben; chaggereinig, verveeld, ongeinteresseerd, etc.
Dus misschien ben je niet moeders mooiste, maar het kan toch zijn dat het probleem meer tussen je oren zit dan in je gezicht. Sterkte ermee!
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:01
De huiarts had oor voor die slechte behandelaarster die ik heb en heeft een verwijsbrief uitgeschreven dat ik een ander zoek.
Ik word binnen 4 weken teruggebeld voor een intake.
Jammer dat het altijd zo lang duurdt.
Voel me erg eenzaam.
Soms denk ik dat er geen hoop meer is omdat ik al zo lang uit de maatschappij ben.
Ik word binnen 4 weken teruggebeld voor een intake.
Jammer dat het altijd zo lang duurdt.
Voel me erg eenzaam.
Soms denk ik dat er geen hoop meer is omdat ik al zo lang uit de maatschappij ben.
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:17
Lieve Dons,
sterkte meid! Ik vind het wel enorm goed dat je je realiseert dat er niet goed naar je geluisterd wordt. Jij bent belangrijk genoeg om goede mensen om je heen te hebben! Je bent nogal depressief maar die vechtlust zit er toch maar mooi wel! Misschien helpt het om tegen jezelf te zeggen dat deze periode (en de afgelopen x jaren) niet fijn (understatement) waren, maar dat je er vanaf nu tegenaan gaat en dat je niet opgeeft voor je een zekere mate van tevredenheid hebt bereikt over jezelf. Ik kan natuurlijk niet in je portemonne kijken, maar is het een idee dat je een uitgebreid stijladvies laat geven door een lieve, attente adviseur/adviseuse? Iemand die jou op een prettige manier adviseert in welke kleuren en stijlen jij het beste uit de verf komt? En als jij zeker weet (en ook daar het geld voor hebt) dat je iets aan je uiterlijk zou willen laten doen, kun je daar eventueel ook advies over inwinnen. Zelf heb ik een storend schoonheidsfoutje in mijn gezicht en ik heb daar echt onder geleden (durfde mensen amper aan te kijken uit angst dat het zo erg opviel) en ik heb dat laten behandelen. Het is nog steeds wel zichtbaar maar wel minder erg en ik voel me zekerder. Mij heeft cosmetische chirurgie dus wel iets gelukkiger gemaakt.
Dikke knuffel hoor!
sterkte meid! Ik vind het wel enorm goed dat je je realiseert dat er niet goed naar je geluisterd wordt. Jij bent belangrijk genoeg om goede mensen om je heen te hebben! Je bent nogal depressief maar die vechtlust zit er toch maar mooi wel! Misschien helpt het om tegen jezelf te zeggen dat deze periode (en de afgelopen x jaren) niet fijn (understatement) waren, maar dat je er vanaf nu tegenaan gaat en dat je niet opgeeft voor je een zekere mate van tevredenheid hebt bereikt over jezelf. Ik kan natuurlijk niet in je portemonne kijken, maar is het een idee dat je een uitgebreid stijladvies laat geven door een lieve, attente adviseur/adviseuse? Iemand die jou op een prettige manier adviseert in welke kleuren en stijlen jij het beste uit de verf komt? En als jij zeker weet (en ook daar het geld voor hebt) dat je iets aan je uiterlijk zou willen laten doen, kun je daar eventueel ook advies over inwinnen. Zelf heb ik een storend schoonheidsfoutje in mijn gezicht en ik heb daar echt onder geleden (durfde mensen amper aan te kijken uit angst dat het zo erg opviel) en ik heb dat laten behandelen. Het is nog steeds wel zichtbaar maar wel minder erg en ik voel me zekerder. Mij heeft cosmetische chirurgie dus wel iets gelukkiger gemaakt.
Dikke knuffel hoor!
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:40
Beste Dons, op je andere topic (over al meer dan 10 jaar werkeloos zijn) heb ik inmiddels ook gereageerd. Misschien dat dat heel kort door de bocht en vijandig op je overkomt, maar ik hoop van niet. Omdat ik me herinnerde dat jij dit topic ook had, besloot ik om hier wat uitgebreider te reageren.
Je schrijft dat je geïsoleerd leeft en al tien jaar werkloos bent (dat laatste dus op het andere topic) en dat andere mensen je heel erg lelijk vinden. Ik denk, dat het een in verband staat met het ander. Een objectief gezien minder mooi persoon kan heel erg mooi zijn qua uitstraling, en objectief gezien mooi iemand kan zijn/haar schoonheid vrijwel geheel teniet doen door een "foute" houding te hebben.
Wanneer is iemand mooi? Niet eens persé als hij/zij blauwe ogen heeft/krullend haar/slank is/whatever.. Beaty is in the eye of teh beholder. Iedereen heeft een eigen schoonheidsideaal, en wat voor de een mooi is, is voor de ander een regelrechte afknapper en vice versa. Maar waar reageert vrijwel iedereen positief op? Uitstraling. Charisma. Zelfvertrouwen. Zelfrespect. Iemand die uitstraalt: "Hier ben ik, ik ben prima om wie ik ben. En als jij er anders over denkt: soit, en wie ben jij dan?" Het gaat er om dat iemand trots is op zichzelf, zich lekker voelt bij wat hij/zij doet, ergens voor gaat en staat. Iemand die misschien geen wereldbaan heeft, maar desalniettemin lekker bezig is en trots is op wat ze doet. (Ipv 'baan' kan je hier ook invullen: hobby, interesse, wereldvisie, etc)
Het klinkt heel lullig en ik hoop dat je het niet verkeerd opvat, maar ik vermoed -door je andere topic- dat je waarschijnlijk van een uitkering leeft, en ik geloof nooit dat dat goed is voor je zelfrespect. Wat ik tegenheb op de linkse politiek, is dat mensen m.i. te snel gepamperd en afhankelijk gemaakt worden. Op lange termijn is dat ook slecht voor de persoon zelf, want die is zijn/haar onafhankelijkheid, zelfstandigheid, zelfredzaamheid kwijt. Niet goed voor je zelfvertrouwen, je zelfrespect en ja, daar reageren mensen weer (negatief) op, waardoor je toch al broze zelfwaardering nog verder aangetast wordt.
Het is "de kip of het ei"-kwestie: voel je je lelijk omdat iedereen zegt dat je lelijk bent, of zegt iedereen dat je lelijk bent omdat je je lelijk voelt?
Als je wil dat andere mensen je niet veroordelen, bespotten of beschimpen, zal je toch echt bij de basis moeten beginnen: zelfrespect. Je kan namelijk van anderen nooit verwachten dat zij méér respect voor jou hebben dan jij voor jezelf hebt!
Misschien voel je je heel erg aangevallen door mijn posting hier, en mijn posting op je andere topic, en weet je: dat zou ik nog heel goed begrijpen ook.
Maar mijn harde woorden zijn niet hard bedoeld.
Zie het maar zo: als ik werkelijk had gedacht dat je een lelijke loser was geweest, had ik heel zacht en meelevend gereageerd, omdat ik dan veel medelijden met je had gehad. Nu heb ik geen medelijden, maar medeleven. Omdat ik er vanuit ga dat je geen lelijke loser bent, maar jezelf hooguit een lelijke loser vóelt, een berichtje in de hoop je een beetje te 'prikkelen'. Raap jezelf bij elkaar, je mag er zijn! (f)
Je schrijft dat je geïsoleerd leeft en al tien jaar werkloos bent (dat laatste dus op het andere topic) en dat andere mensen je heel erg lelijk vinden. Ik denk, dat het een in verband staat met het ander. Een objectief gezien minder mooi persoon kan heel erg mooi zijn qua uitstraling, en objectief gezien mooi iemand kan zijn/haar schoonheid vrijwel geheel teniet doen door een "foute" houding te hebben.
Wanneer is iemand mooi? Niet eens persé als hij/zij blauwe ogen heeft/krullend haar/slank is/whatever.. Beaty is in the eye of teh beholder. Iedereen heeft een eigen schoonheidsideaal, en wat voor de een mooi is, is voor de ander een regelrechte afknapper en vice versa. Maar waar reageert vrijwel iedereen positief op? Uitstraling. Charisma. Zelfvertrouwen. Zelfrespect. Iemand die uitstraalt: "Hier ben ik, ik ben prima om wie ik ben. En als jij er anders over denkt: soit, en wie ben jij dan?" Het gaat er om dat iemand trots is op zichzelf, zich lekker voelt bij wat hij/zij doet, ergens voor gaat en staat. Iemand die misschien geen wereldbaan heeft, maar desalniettemin lekker bezig is en trots is op wat ze doet. (Ipv 'baan' kan je hier ook invullen: hobby, interesse, wereldvisie, etc)
Het klinkt heel lullig en ik hoop dat je het niet verkeerd opvat, maar ik vermoed -door je andere topic- dat je waarschijnlijk van een uitkering leeft, en ik geloof nooit dat dat goed is voor je zelfrespect. Wat ik tegenheb op de linkse politiek, is dat mensen m.i. te snel gepamperd en afhankelijk gemaakt worden. Op lange termijn is dat ook slecht voor de persoon zelf, want die is zijn/haar onafhankelijkheid, zelfstandigheid, zelfredzaamheid kwijt. Niet goed voor je zelfvertrouwen, je zelfrespect en ja, daar reageren mensen weer (negatief) op, waardoor je toch al broze zelfwaardering nog verder aangetast wordt.
Het is "de kip of het ei"-kwestie: voel je je lelijk omdat iedereen zegt dat je lelijk bent, of zegt iedereen dat je lelijk bent omdat je je lelijk voelt?
Als je wil dat andere mensen je niet veroordelen, bespotten of beschimpen, zal je toch echt bij de basis moeten beginnen: zelfrespect. Je kan namelijk van anderen nooit verwachten dat zij méér respect voor jou hebben dan jij voor jezelf hebt!
Misschien voel je je heel erg aangevallen door mijn posting hier, en mijn posting op je andere topic, en weet je: dat zou ik nog heel goed begrijpen ook.
Maar mijn harde woorden zijn niet hard bedoeld.
Zie het maar zo: als ik werkelijk had gedacht dat je een lelijke loser was geweest, had ik heel zacht en meelevend gereageerd, omdat ik dan veel medelijden met je had gehad. Nu heb ik geen medelijden, maar medeleven. Omdat ik er vanuit ga dat je geen lelijke loser bent, maar jezelf hooguit een lelijke loser vóelt, een berichtje in de hoop je een beetje te 'prikkelen'. Raap jezelf bij elkaar, je mag er zijn! (f)
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 19-10-2007 21:41
Reden: typfouten
Reden: typfouten
% gewijzigd
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:58
Ik ga daarom ook naar de hulpverlening in de hoop weer wat zelfrespect te krijgen. Omdat ik zo vaak de grond ben ingetrapt en nog wat andere vreselijke ervaringen, kan ik dit niet meer alleen. Ik hoop natuurlijk nu de juiste hulp te vinden. ps het is ook erg lastig omdat ik vroeger bv ben mishandeld, iets wat er niet aan meehelpt. Maar daarom zoek ik ook hulp omdat ik het alleen niet meer red.
vrijdag 19 oktober 2007 om 22:16
Je verleden kan je niet veranderen, je toekomst heb je zelf in de hand. Als je blijft hangen in het verleden, heb je geen oog meer voor het heden en dat zou zonde zijn. Soms moet je jezelf bij je lurven durven te pakken. Van wat ik van je andere topic begrijp, speelt deze situatie al een heel lange tijd. Hoe ik het begrijp heb je al tien jaar besteed aan het leren dealen met "vroeger". In die tien jaar had je ook een heel leuk leven kunnen opbouwen, dan was die afgelopen tien jaar nu ook onderdeel geworden van je verleden (die jaren zijn immers voorbij).
Ken je de uidrukking "the comfortness of being sad"? Klinkt als een paradox (wie voelt zich nou comfortabel in een miserabele positie?) maar desondanks blijven veel mensen hierin 'hangen'.
In een meelijwekkende positie zitten is niet bevorderlijk voor je zelfrespect! En ja, hulp van anderen kan prettig/steun zijn, maar het leeuwendeel moet je zelf doen. er is er maar één die jou kan helpen, en dat ben jij zelf. Jij, en alleen jij, bent verantwoordelijk voor jouw bestaan en de manier hoe je in het leven staat. Als er iets is wat ik heb geleerd van tweemaal een zware depressie hebben, is het dát wel. Want ja, staying in the comfortness of being sad blijkt een venijnige valkuil.
Ken je de uidrukking "the comfortness of being sad"? Klinkt als een paradox (wie voelt zich nou comfortabel in een miserabele positie?) maar desondanks blijven veel mensen hierin 'hangen'.
In een meelijwekkende positie zitten is niet bevorderlijk voor je zelfrespect! En ja, hulp van anderen kan prettig/steun zijn, maar het leeuwendeel moet je zelf doen. er is er maar één die jou kan helpen, en dat ben jij zelf. Jij, en alleen jij, bent verantwoordelijk voor jouw bestaan en de manier hoe je in het leven staat. Als er iets is wat ik heb geleerd van tweemaal een zware depressie hebben, is het dát wel. Want ja, staying in the comfortness of being sad blijkt een venijnige valkuil.
zaterdag 20 oktober 2007 om 01:48
Hi Dons,
Ben al een hele tijd niet meer actief geweest op dit forum, maar toen ik jouw bericht las, wilde ik toch even reageren.
Zo'n beetje alles is al gezegd en velen hebben je een hart onder de riem gestoken, dus wat ik te zeggen heb, zal niet veel nieuws zijn, maar toch.
BDD (body dismorphic disorder) kun je wel degelijk krijgen als je gedurende lange tijd voor lelijk uitgescholden wordt, maar het is niet alleen dat uitschelden dat zoiets in de hand werkt, ergens ontspoort er iets. Net zoals met anorexia bijvoorbeeld, je krijgt het niet doordat mensen tegen je gezegd hebben dat je te dik bent, maar het triggert iets, wat kan leiden tot een disorder.
Ik ben ook vaak uitgescholden voor lelijk (door bekenden en geheel onbekenden, zowel op de middelbare school als op het HBO). Zoals iemand eerder al zei, het wordt een vicieuze cirkel: je wordt uitgescholden, je gaat je lelijk voelen, je kruipt in je schulp, krijgt een onzekere/negatieve uitstraling en dus word je weer uitgescholden. Bij mij heeft dat geleid tot BDD. Een enigszins lichte vorm gelukkig, waar ik met hulp weer uitgeklommen ben, maar het blijft een valkuil. Ik was geobsedeerd door spiegels en alles wat ook maar een beetje kon weerspiegelen. Ik moest mezelf altijd kunnen zien. Kon tijden lang voor de spiegel staan en gewoon staren. Ik werd misselijk van mn eigen hoofd en hoorde iedereen op straat over me praten. Iedereen vond mij lelijk en ik had medelijden met de mensen die naar me moesten kijken. Ik kon er echt van in paniek raken en in de tram een ritje maken vond ik absolute hel. Ben meerdere keren uitgestapt omdat ik zo walgde van mezelf en het niet kon hebben dat mensen zo staarden. Wat ik het allerliefste wilde, was dat ik er normaal uitzag en niet zo afstotelijk.
En wat een waarheid als een koe is: dat isolement waar je in geraakt en die extreem diepgaande zelfhaat heeft uiteindelijk helemaal niks meer met je uiterlijk te maken. Het probleem zit m niet in je uiterlijk, maar in je innerlijk. Elke 'oplossing' die m zit in het uiterlijk, IS geen oplossing. En of je nu lelijk bent of niet, je hebt het recht gewoon niet om je eigen leven te vergallen.
Die knop gaat niet makkelijk om en het is een hele weg die je moet gaan om weer een beetje tevreden met jezelf te raken. Ik zie er niet anders uit dan toen en toch kan ik het leven nu weer aan.
Misschien een beetje een lang en onsamenhangend verhaal, maar ik wil zeggen dat je met de juiste innerlijke hulp hier bovenop kunt komen.
En nog zoiets, van de week op weg naar mn werk kwam ik iemand tegen wiens gezicht gruwelijk verminkt was door brandwonden. Lelijk is zo subjectief...
Ben al een hele tijd niet meer actief geweest op dit forum, maar toen ik jouw bericht las, wilde ik toch even reageren.
Zo'n beetje alles is al gezegd en velen hebben je een hart onder de riem gestoken, dus wat ik te zeggen heb, zal niet veel nieuws zijn, maar toch.
BDD (body dismorphic disorder) kun je wel degelijk krijgen als je gedurende lange tijd voor lelijk uitgescholden wordt, maar het is niet alleen dat uitschelden dat zoiets in de hand werkt, ergens ontspoort er iets. Net zoals met anorexia bijvoorbeeld, je krijgt het niet doordat mensen tegen je gezegd hebben dat je te dik bent, maar het triggert iets, wat kan leiden tot een disorder.
Ik ben ook vaak uitgescholden voor lelijk (door bekenden en geheel onbekenden, zowel op de middelbare school als op het HBO). Zoals iemand eerder al zei, het wordt een vicieuze cirkel: je wordt uitgescholden, je gaat je lelijk voelen, je kruipt in je schulp, krijgt een onzekere/negatieve uitstraling en dus word je weer uitgescholden. Bij mij heeft dat geleid tot BDD. Een enigszins lichte vorm gelukkig, waar ik met hulp weer uitgeklommen ben, maar het blijft een valkuil. Ik was geobsedeerd door spiegels en alles wat ook maar een beetje kon weerspiegelen. Ik moest mezelf altijd kunnen zien. Kon tijden lang voor de spiegel staan en gewoon staren. Ik werd misselijk van mn eigen hoofd en hoorde iedereen op straat over me praten. Iedereen vond mij lelijk en ik had medelijden met de mensen die naar me moesten kijken. Ik kon er echt van in paniek raken en in de tram een ritje maken vond ik absolute hel. Ben meerdere keren uitgestapt omdat ik zo walgde van mezelf en het niet kon hebben dat mensen zo staarden. Wat ik het allerliefste wilde, was dat ik er normaal uitzag en niet zo afstotelijk.
En wat een waarheid als een koe is: dat isolement waar je in geraakt en die extreem diepgaande zelfhaat heeft uiteindelijk helemaal niks meer met je uiterlijk te maken. Het probleem zit m niet in je uiterlijk, maar in je innerlijk. Elke 'oplossing' die m zit in het uiterlijk, IS geen oplossing. En of je nu lelijk bent of niet, je hebt het recht gewoon niet om je eigen leven te vergallen.
Die knop gaat niet makkelijk om en het is een hele weg die je moet gaan om weer een beetje tevreden met jezelf te raken. Ik zie er niet anders uit dan toen en toch kan ik het leven nu weer aan.
Misschien een beetje een lang en onsamenhangend verhaal, maar ik wil zeggen dat je met de juiste innerlijke hulp hier bovenop kunt komen.
En nog zoiets, van de week op weg naar mn werk kwam ik iemand tegen wiens gezicht gruwelijk verminkt was door brandwonden. Lelijk is zo subjectief...
zaterdag 20 oktober 2007 om 01:48
Ben het deeel wel met je eens mm. Soms zijn mensen beter geholpen met een schop onder hun kont,iemand blijven betuttelen,daar wordt niemand beter van.
maar dat je alleen zelf verantwoordelijk bent voor je bestaan en hoe je in het leven staat ,dat vind ik wel erg zwart wit.
Soms overkomen er zoveel nare dingen in je leven,dat het je wel erg lastig gemaakt word om het leven nog dragelijk te maken.Sommige ervaringen,gedachtes zijn zo hardnekkig aanwezig dat ze met geen enkele therapie of medicijn te bestrijden zijn.
Vaak beland je wel in een vicieuze cirkel en daar kan je meestal niet zelf uitkomen. Wel ben je zelf verantwoordelijk om in ieder geval een poging(meestal meerdere) te wagen om iets te veranderen in je leven.
Een goed begin is om eerst je doelen bij te stellen en met kleine haalbare stappen te beginnen.
Dons ,ik hoop dat je met hulp een beetje overeind kunt krabbelen.
Het verleden kan je inderdaad niet veranderen,helaas hebben traumatische ervaringen een hardnekkig gevolg op de rest van je bestaan. Zo wordt daardoor ook je toekomst deels bepaald.
Maar........ er is zeker een maar!
Stop met denken hoe je je leven had willen zien en stop met treuren dat het allemaal niet zo loopt zoal je wil.
maar begin bij 1 dag. kies iets kleins. Wellicht kan je je verleden niet los laten(hoogstwaarschijnlijk niet) Maar je kan wel je toekomst loslaten,die bestaat immers nog niet!
Maak je toekomst eerst blanco,en begin hem pas in te vullen zodra je ziet dat je klein moet beginnen.
maar daar kan ik een lang therapeutisch verhaal van maken,hopelijk krijg je nu hulp waar je wel wat aan hebt.
mm ik weet dat je het goed bedoelt,en ik hoop dat dons ook inziet dat blijven treuren in ieder geval niet verder helpt (helaas heb je dat zelf ook moeten ervaren,depressies zijn een hel).
Kom op meid!! Elke dag is een nieuwe kans om iets te veranderen.
Grammaticaal een beroerd stukje,sorry! geen zin om te verbeteren
maar dat je alleen zelf verantwoordelijk bent voor je bestaan en hoe je in het leven staat ,dat vind ik wel erg zwart wit.
Soms overkomen er zoveel nare dingen in je leven,dat het je wel erg lastig gemaakt word om het leven nog dragelijk te maken.Sommige ervaringen,gedachtes zijn zo hardnekkig aanwezig dat ze met geen enkele therapie of medicijn te bestrijden zijn.
Vaak beland je wel in een vicieuze cirkel en daar kan je meestal niet zelf uitkomen. Wel ben je zelf verantwoordelijk om in ieder geval een poging(meestal meerdere) te wagen om iets te veranderen in je leven.
Een goed begin is om eerst je doelen bij te stellen en met kleine haalbare stappen te beginnen.
Dons ,ik hoop dat je met hulp een beetje overeind kunt krabbelen.
Het verleden kan je inderdaad niet veranderen,helaas hebben traumatische ervaringen een hardnekkig gevolg op de rest van je bestaan. Zo wordt daardoor ook je toekomst deels bepaald.
Maar........ er is zeker een maar!
Stop met denken hoe je je leven had willen zien en stop met treuren dat het allemaal niet zo loopt zoal je wil.
maar begin bij 1 dag. kies iets kleins. Wellicht kan je je verleden niet los laten(hoogstwaarschijnlijk niet) Maar je kan wel je toekomst loslaten,die bestaat immers nog niet!
Maak je toekomst eerst blanco,en begin hem pas in te vullen zodra je ziet dat je klein moet beginnen.
maar daar kan ik een lang therapeutisch verhaal van maken,hopelijk krijg je nu hulp waar je wel wat aan hebt.
mm ik weet dat je het goed bedoelt,en ik hoop dat dons ook inziet dat blijven treuren in ieder geval niet verder helpt (helaas heb je dat zelf ook moeten ervaren,depressies zijn een hel).
Kom op meid!! Elke dag is een nieuwe kans om iets te veranderen.
Grammaticaal een beroerd stukje,sorry! geen zin om te verbeteren
zaterdag 20 oktober 2007 om 11:43
Lekker laten staan dan, Iry.
En met mijn opm over verantwoordelijk zijn voor je eigen bestaan bedoelde ik: je kan niet zelf kiezen wat er op je pad komt, maar je hebt wel zelf in de hand hoe je daar mee omgaat. Kies je ervoor om teneergeslagen in een hoekje te gaan zitten huilen, verontwaardigd dat die stoute gemene maatschappij niet overloopt van medelijden voor jou? Of kies je ervoor om jezelf zo goed en zo kwaad als het gaat weer bijelkaar te rapen, in het kader van "Anything that doesn't kill you, makes you stronger"?
En ja, soms heb je daar hulp bij nodig. Maar of die hulp zin heeft, hangt voornamelijk af van je eigen insteek. Wil je hulp om te leren hoe je met je beperkingen/trauma's/whatever om moet gaan? Of wil je eigenlijk voornameljk hulp om bevestigd te krijgen dat je inderdaad wel Heul Erg Zielig bent en het Heul Erg Zwaar hebt? Is een therapeut iemand die jou kan helpen om iets nieuws te ontdekken in jezelf, of is het iemand die betaald wordt om jouw gejammer en geweeklaag aan te horen?
En ja, het is kut als je mijlenver in de put zit, het is fucked-up als je belemmerd wordt door een aantal nare ervaringen in het verleden. Maar het is aan jóu in hoeverre je daarin wilt blijven hangen. De één zit op de bodem van de put, kijkt naar zijn/haar voeten die op de putbodem staan en denkt: "Arme ik, moet je mij nou hier zien zitten, waar heb ik het aan verdiend?" De ander kijkt om zich heen, vervolgens naar boven, ziet het licht schijnen door de opening van de put en denkt: "Sowee, dáár wil ik naartoe! Het is misschien een verrot eind klimmen, maar als ik er nou eens gewoon aan begin, dan kom ik er nog weleens een keertje! In ieder geval zinvoller dan hier op de bodem van die put blijven zitten in de hoop dat iemand me eruit komt trekken!"
Want weet je, iedereen gaat weleens goed hard op zijn/haar bek. De een vaker en harder dan de ander, maar in feite doet dat er niet toe. Zolang je maar net zo vaak weer opstaat als dat je op je bek gaat, doe je het allemaal zo slecht nog niet.
En met mijn opm over verantwoordelijk zijn voor je eigen bestaan bedoelde ik: je kan niet zelf kiezen wat er op je pad komt, maar je hebt wel zelf in de hand hoe je daar mee omgaat. Kies je ervoor om teneergeslagen in een hoekje te gaan zitten huilen, verontwaardigd dat die stoute gemene maatschappij niet overloopt van medelijden voor jou? Of kies je ervoor om jezelf zo goed en zo kwaad als het gaat weer bijelkaar te rapen, in het kader van "Anything that doesn't kill you, makes you stronger"?
En ja, soms heb je daar hulp bij nodig. Maar of die hulp zin heeft, hangt voornamelijk af van je eigen insteek. Wil je hulp om te leren hoe je met je beperkingen/trauma's/whatever om moet gaan? Of wil je eigenlijk voornameljk hulp om bevestigd te krijgen dat je inderdaad wel Heul Erg Zielig bent en het Heul Erg Zwaar hebt? Is een therapeut iemand die jou kan helpen om iets nieuws te ontdekken in jezelf, of is het iemand die betaald wordt om jouw gejammer en geweeklaag aan te horen?
En ja, het is kut als je mijlenver in de put zit, het is fucked-up als je belemmerd wordt door een aantal nare ervaringen in het verleden. Maar het is aan jóu in hoeverre je daarin wilt blijven hangen. De één zit op de bodem van de put, kijkt naar zijn/haar voeten die op de putbodem staan en denkt: "Arme ik, moet je mij nou hier zien zitten, waar heb ik het aan verdiend?" De ander kijkt om zich heen, vervolgens naar boven, ziet het licht schijnen door de opening van de put en denkt: "Sowee, dáár wil ik naartoe! Het is misschien een verrot eind klimmen, maar als ik er nou eens gewoon aan begin, dan kom ik er nog weleens een keertje! In ieder geval zinvoller dan hier op de bodem van die put blijven zitten in de hoop dat iemand me eruit komt trekken!"
Want weet je, iedereen gaat weleens goed hard op zijn/haar bek. De een vaker en harder dan de ander, maar in feite doet dat er niet toe. Zolang je maar net zo vaak weer opstaat als dat je op je bek gaat, doe je het allemaal zo slecht nog niet.
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:04
Ach meisje toch...
Maar wie bepaald eigenlijk wat mooi is en wat niet?
Dat is toch ook allemaal maar bedacht en aangepraat?
Waarom kunnen wij toch allemaal niet wat meer schijt leren hebben?
En onszelf accepteren en anderen om ons heen, en gaan voor wat nu echt telt?
Ja, ik heb makkelijk praten zo lekker anoniem vanachter mijn pc-tje. Maar ik weet wel dat mooi en lelijk zijn een heel relatief begrip is. Dat schoonheid, hoe fucking clichée ook, vanbinnen uit komen.
En als je lekker in je vel zit, dan straal je dat uit ook. Als je je inderdaad lelijk gaat zitten voelen, dan zal je dat ongetwijfelt ook zijn voor je omgeving.
Als je je nu eens niet opsloot. Maar eens 'gewoon' die confrontatie aanging?
Met kleding, make-up, haardracht én je levenshouding, doe je alvast de helft. Dat dan die andere helft niet als 'mooi', of knap wordt gezien. Lekker belangrijk!
Wáár gaat het nu helemaal om?
je hebt verdorie een vriend, eentje die dus wél degelijk jouw schoonheid erkent. Die van je houdt, om wie je bent, no mather what!
Mss is het een idee om aan je persoonlijkheid en eigenheid te gaan werken?
Het over een heel andere boeg te gaan gooien. Wellicht niet in 1 keer tegelijk, maar gelijdelijk aan?
Wat ik anderen ook al heb horen zeggen hier. Charisma, en uitstraling compenseren makkelijk een imperfect voorkomen, voor zover er al zoiets bestaat.
En bovendien is schoonheid vergankelijk. Hoe vaak ik wel niet grienend boven mijn jeugdfoto's hang en maar wilde dat ik er toen meer van had genoten, want ohoh wat voelde ik mij intens lelijk. En moet je me nu zien. Lang geen 20 meer, maar toch 100 keer, nee 1000 keer beter in mijn vel, terwijl ik echt never nooit aan welke schoonheids standaard dan ook voldoe, maar het boeit me geen drol meer. Ik doe mijn best, probeer er wat van te maken en loop met opgeheven hoofd. Dat ik dan geen borsten heb, en de eerste rimpeltjes zich openbaren zal me een dikke vette worst wezen dan.
Maar goed, ergens heb ik makkelijk praten, ik heb geen enorm afwijkend uiterlijk. Als je echt een misvorming zou hebben, lijkt me dat ook heel erg moeilijk. En toch...je geluk zou nooit af mogen hangen van je uiterlijk. Verdomme meid. Ik wilde maar dat ik je dat duidelijk kon maken.
Leef!
Dikke zoen
Zoy
Maar wie bepaald eigenlijk wat mooi is en wat niet?
Dat is toch ook allemaal maar bedacht en aangepraat?
Waarom kunnen wij toch allemaal niet wat meer schijt leren hebben?
En onszelf accepteren en anderen om ons heen, en gaan voor wat nu echt telt?
Ja, ik heb makkelijk praten zo lekker anoniem vanachter mijn pc-tje. Maar ik weet wel dat mooi en lelijk zijn een heel relatief begrip is. Dat schoonheid, hoe fucking clichée ook, vanbinnen uit komen.
En als je lekker in je vel zit, dan straal je dat uit ook. Als je je inderdaad lelijk gaat zitten voelen, dan zal je dat ongetwijfelt ook zijn voor je omgeving.
Als je je nu eens niet opsloot. Maar eens 'gewoon' die confrontatie aanging?
Met kleding, make-up, haardracht én je levenshouding, doe je alvast de helft. Dat dan die andere helft niet als 'mooi', of knap wordt gezien. Lekker belangrijk!
Wáár gaat het nu helemaal om?
je hebt verdorie een vriend, eentje die dus wél degelijk jouw schoonheid erkent. Die van je houdt, om wie je bent, no mather what!
Mss is het een idee om aan je persoonlijkheid en eigenheid te gaan werken?
Het over een heel andere boeg te gaan gooien. Wellicht niet in 1 keer tegelijk, maar gelijdelijk aan?
Wat ik anderen ook al heb horen zeggen hier. Charisma, en uitstraling compenseren makkelijk een imperfect voorkomen, voor zover er al zoiets bestaat.
En bovendien is schoonheid vergankelijk. Hoe vaak ik wel niet grienend boven mijn jeugdfoto's hang en maar wilde dat ik er toen meer van had genoten, want ohoh wat voelde ik mij intens lelijk. En moet je me nu zien. Lang geen 20 meer, maar toch 100 keer, nee 1000 keer beter in mijn vel, terwijl ik echt never nooit aan welke schoonheids standaard dan ook voldoe, maar het boeit me geen drol meer. Ik doe mijn best, probeer er wat van te maken en loop met opgeheven hoofd. Dat ik dan geen borsten heb, en de eerste rimpeltjes zich openbaren zal me een dikke vette worst wezen dan.
Maar goed, ergens heb ik makkelijk praten, ik heb geen enorm afwijkend uiterlijk. Als je echt een misvorming zou hebben, lijkt me dat ook heel erg moeilijk. En toch...je geluk zou nooit af mogen hangen van je uiterlijk. Verdomme meid. Ik wilde maar dat ik je dat duidelijk kon maken.
Leef!
Dikke zoen
Zoy
zaterdag 20 oktober 2007 om 14:50
Dons, ik hoop niet dat je het feit dat je moeite hebt met het zoeken van een baan koppelt aan je uiterlijk... Ik voer zelf ook gesprekken met kandidaten en ik heb nog nooit iemand afgewezen vanwege het uiterlijk... Ik wijs mensen af als ze totaal ongemotiveerd overkomen, maar níet, nóóit vanwege het uiterlijk.
zondag 21 oktober 2007 om 21:56
Hi Dons
Ooit had ik een collega die zichzelf verschrikkelijk lelijk vond. Wij vonden allemaal van niet, maar dat terzijde. Ergens snap ik het wel, want mensen met steil haar laten een permanent zetten, en ik heb krullen en ga mijn haar te lijf met de stijltang. Dus als jij zegt dat je kaak te groot is, dan is dat zo. Maar goed, die collega dus. Die heeft een make-up/visagie cursus gevolgd. Waarbij ze ook leerde om met schaduwen te werken waardoor bepaalde dingen niet zo opvielen. Hoe vaker ze ging, hoe meer we merkten dat ze zich beter voelde. Uiteindelijk heeft ze er haar beroep van gemaakt, ze is schoonheidsspecialiste geworden. Nu maakt ze meiden op voor bruiloften, en ze doet aan bodypainting. Hoewel ze zelf zeker geen schoonheid is, wordt ze door haar collega's wel gezien als 'die vrouw die er altijd zo verzorgd uitziet'.
Trouwens, ik zou wel graag wat meer kaak willen (ik ben nagenoeg kaakloos), en ik heb ook overhangende oogleden. Ik verf mijn wenkbrauwen en epileer ze aan de onderkant om optisch wat meer ooglid te hebben. Mijn mond is heel klein en 1 oor 'flapt' een beetje. Mijn haar ziet eruit als stro. Dat zijn mijn lelijke punten.
Mijn huid is gaaf, mijn ogen zijn amandelvormig en behoorlijk groot, mijn neus is mooi. Mijn haar steek ik op, en dan zo losjes dat je dat flapoor niet ziet. Mijn mond lijkt groter dan ie is omdat ik daar altijd lippenstift opsmeer. Ik gebruik altijd make-up, maar geen 10 lagen, en in de zomer een stuk minder dan in de winter. Als ik in de spiegel kijk ben ik tevreden. Anderen vinden mij zelfs mooi (maar die zien mij dus nooit zonder make-up). Mijn halve trouwboek zegt regelmatig; je zag er mooi uit vanavond.
Begrijp me niet verkeerd. Het zou kunnen zijn dat jij tot de mensen behoort die echt lelijk zijn. Maar ik ken er persoonlijk maar 2 (en ik heb in winkels gewerkt dus ik heb aardig wat mensen bekeken). En als die 2 een beetje moeite hebben gedaan dan zien ze er ook goed uit. Goed, niet knap. Maar tenzij je een carriere als fotomodel ambieert, is dat laatste ook helemaal niet nodig. Je wilt er beter uitzien, zorg daar dan voor. Ohja, ik ben tegenwoordig poetsvrouw. Geen droomjob, maar mensen zijn ontzettend blij met me!! Misschien ook iets voor jou??
Ooit had ik een collega die zichzelf verschrikkelijk lelijk vond. Wij vonden allemaal van niet, maar dat terzijde. Ergens snap ik het wel, want mensen met steil haar laten een permanent zetten, en ik heb krullen en ga mijn haar te lijf met de stijltang. Dus als jij zegt dat je kaak te groot is, dan is dat zo. Maar goed, die collega dus. Die heeft een make-up/visagie cursus gevolgd. Waarbij ze ook leerde om met schaduwen te werken waardoor bepaalde dingen niet zo opvielen. Hoe vaker ze ging, hoe meer we merkten dat ze zich beter voelde. Uiteindelijk heeft ze er haar beroep van gemaakt, ze is schoonheidsspecialiste geworden. Nu maakt ze meiden op voor bruiloften, en ze doet aan bodypainting. Hoewel ze zelf zeker geen schoonheid is, wordt ze door haar collega's wel gezien als 'die vrouw die er altijd zo verzorgd uitziet'.
Trouwens, ik zou wel graag wat meer kaak willen (ik ben nagenoeg kaakloos), en ik heb ook overhangende oogleden. Ik verf mijn wenkbrauwen en epileer ze aan de onderkant om optisch wat meer ooglid te hebben. Mijn mond is heel klein en 1 oor 'flapt' een beetje. Mijn haar ziet eruit als stro. Dat zijn mijn lelijke punten.
Mijn huid is gaaf, mijn ogen zijn amandelvormig en behoorlijk groot, mijn neus is mooi. Mijn haar steek ik op, en dan zo losjes dat je dat flapoor niet ziet. Mijn mond lijkt groter dan ie is omdat ik daar altijd lippenstift opsmeer. Ik gebruik altijd make-up, maar geen 10 lagen, en in de zomer een stuk minder dan in de winter. Als ik in de spiegel kijk ben ik tevreden. Anderen vinden mij zelfs mooi (maar die zien mij dus nooit zonder make-up). Mijn halve trouwboek zegt regelmatig; je zag er mooi uit vanavond.
Begrijp me niet verkeerd. Het zou kunnen zijn dat jij tot de mensen behoort die echt lelijk zijn. Maar ik ken er persoonlijk maar 2 (en ik heb in winkels gewerkt dus ik heb aardig wat mensen bekeken). En als die 2 een beetje moeite hebben gedaan dan zien ze er ook goed uit. Goed, niet knap. Maar tenzij je een carriere als fotomodel ambieert, is dat laatste ook helemaal niet nodig. Je wilt er beter uitzien, zorg daar dan voor. Ohja, ik ben tegenwoordig poetsvrouw. Geen droomjob, maar mensen zijn ontzettend blij met me!! Misschien ook iets voor jou??
woensdag 24 oktober 2007 om 20:49
Wat vreselijk dat mensen jou hebben uitgescholden voor lelijk. Dat is iets waar ik nog steeds niet bij kan: mensen die zomaar dingen zeggen zonder erbij na te denken dat woorden schadelijk kunnen zijn.
Probeer je niet teveel aan te passen aan wat anderen denken (of volgens jou lijken te denken)
Laat ze niet zo tot je door dringen! Het is inderdaad niet fijn dat ook jij (net als de hele wereld) niet perfect bent. Maar dat verwacht ook niemand van je hoor! Als jij laat zien dat je gelukkig en tevreden bent, is dat aan je te zien vanaf de buitenkant.
Leg de lat niet zo hoog: Je HOEFT toch niet een superbeauty te zijn? Voor wie??? Het zou wel leuk zijn inderdaad.... Als iedereen je mooi en knap vindt.
Maar ook een knappe meid vind zichzelf niet knap genoeg. Er is altijd wel wat.
Laat je zelfbeeld niet van anderen afhangen, door wat zij vinden of zeggen. Het is toch nooit goed! Het gaat erom hoe jij jezelf ziet. En wat anderen denken: ze mogen best denken, maar jij weet wel beter!!
Het is moeilijk, ik weet het.
Probeer je niet teveel aan te passen aan wat anderen denken (of volgens jou lijken te denken)
Laat ze niet zo tot je door dringen! Het is inderdaad niet fijn dat ook jij (net als de hele wereld) niet perfect bent. Maar dat verwacht ook niemand van je hoor! Als jij laat zien dat je gelukkig en tevreden bent, is dat aan je te zien vanaf de buitenkant.
Leg de lat niet zo hoog: Je HOEFT toch niet een superbeauty te zijn? Voor wie??? Het zou wel leuk zijn inderdaad.... Als iedereen je mooi en knap vindt.
Maar ook een knappe meid vind zichzelf niet knap genoeg. Er is altijd wel wat.
Laat je zelfbeeld niet van anderen afhangen, door wat zij vinden of zeggen. Het is toch nooit goed! Het gaat erom hoe jij jezelf ziet. En wat anderen denken: ze mogen best denken, maar jij weet wel beter!!
Het is moeilijk, ik weet het.
vrijdag 2 november 2007 om 21:30
He Dons,
he wat naar dat je je zo voelt. Eigenlijk hebben alle andere forummers alles al gezegd, probeer wat te doen met hun tips! Weet je, ik ben (niet arrogant bedoeld) echt niet lelijk, veel mensen vinden mij een mooie meid, maar op de middelbare school werd ik echt als een nerd beschouwd gewoon doordat ik een kapsel had dat me niet zo goed stond en omdat ik erg onzeker was. Jaren later ben ik beter in mijn vel gaan zitten, me minder gaan aantrekken van anderen, heb kelren aangedaan die me echt leuk stonden, make up opgedaan die me mooier maakte en mijn mindere punten camoufleerden. En ik ben opener geworden, spontaner! Nu krijg ik veel meer aandacht van mensen, zij vinden mij ook leuker en aantrekklijker.
Wat ik wil zeggen: ga kleren kopen met kleuren die je flatteren, die je prachtfiguur extra accentueert, accentueer ook de mooie(re) punten in je gezicht, geef je haar een kleurtje, verzorg jezelf, ga naar een andere therapeut met wie het wel klikt en probeer jezelf meer open te stellen voor de buitenwereld. Je openstellen voor anderen doet zoveel! Is in het begin heel onwennig, maar mensen reageren op hoe jij je presenteert. Kom je over als een grijze muis die zichzelf al niet de moeite waard vindt om naar gekeken te worden, dan zullen anderen jou ook als zodanig gaan zien. En als er echt dingen zijn aan je gezicht die je 'extreem' vindt op wat voor manier dan ook, dan is het je goed recht daar iets aan te doen met een plastisch chirurg. Kortom: probeer zoveel mogelijk uit je uiterlijk te halen, make-up en kleren, kapsel doen wonderen.
Sorry, beetje warrig verhaal geloof ik, maar hoopd at je er iets mee kunt.
En echt, ik weet zeker dat je helemaal neit lelijk bent, al denk je dat wel. Kijk maar eens naar 'Extreme makeover', mensen die zichzelf echt lelijk vinden, terwijl ze met contactlenzen (of een betere bril), een beter kapsel en andere kleren al een heel eind zouden komen.
Dons, heel veel sterkte, en je ziet: wij op het forum respecteren je om wie je bent. Ik hoop dat dat je kracht geeft.
Knuffel, Mie
he wat naar dat je je zo voelt. Eigenlijk hebben alle andere forummers alles al gezegd, probeer wat te doen met hun tips! Weet je, ik ben (niet arrogant bedoeld) echt niet lelijk, veel mensen vinden mij een mooie meid, maar op de middelbare school werd ik echt als een nerd beschouwd gewoon doordat ik een kapsel had dat me niet zo goed stond en omdat ik erg onzeker was. Jaren later ben ik beter in mijn vel gaan zitten, me minder gaan aantrekken van anderen, heb kelren aangedaan die me echt leuk stonden, make up opgedaan die me mooier maakte en mijn mindere punten camoufleerden. En ik ben opener geworden, spontaner! Nu krijg ik veel meer aandacht van mensen, zij vinden mij ook leuker en aantrekklijker.
Wat ik wil zeggen: ga kleren kopen met kleuren die je flatteren, die je prachtfiguur extra accentueert, accentueer ook de mooie(re) punten in je gezicht, geef je haar een kleurtje, verzorg jezelf, ga naar een andere therapeut met wie het wel klikt en probeer jezelf meer open te stellen voor de buitenwereld. Je openstellen voor anderen doet zoveel! Is in het begin heel onwennig, maar mensen reageren op hoe jij je presenteert. Kom je over als een grijze muis die zichzelf al niet de moeite waard vindt om naar gekeken te worden, dan zullen anderen jou ook als zodanig gaan zien. En als er echt dingen zijn aan je gezicht die je 'extreem' vindt op wat voor manier dan ook, dan is het je goed recht daar iets aan te doen met een plastisch chirurg. Kortom: probeer zoveel mogelijk uit je uiterlijk te halen, make-up en kleren, kapsel doen wonderen.
Sorry, beetje warrig verhaal geloof ik, maar hoopd at je er iets mee kunt.
En echt, ik weet zeker dat je helemaal neit lelijk bent, al denk je dat wel. Kijk maar eens naar 'Extreme makeover', mensen die zichzelf echt lelijk vinden, terwijl ze met contactlenzen (of een betere bril), een beter kapsel en andere kleren al een heel eind zouden komen.
Dons, heel veel sterkte, en je ziet: wij op het forum respecteren je om wie je bent. Ik hoop dat dat je kracht geeft.
Knuffel, Mie
dinsdag 6 november 2007 om 16:49
Lieve dons! Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien ga ik nu wel iets zeggen dat al lang ergens geschreven stond, maar waarom ga je niet een een dagje een 'verwendag' doen? Klinkt misschien erg stom, maar op TV zie ik regelmatig mensen die een metamorfose krijgen (en dan dus GEEN plastische chirurgie oid!) en die er dan echt een stuk leuker uitzien! Je zegt zelf al dat je een mooi lijf hebt, maar kleding aantrekt waarin je niet opvalt....je gezicht vind je zelf echter erg lelijk....Als ik dat zo lees ben ik bijna jaloers op je joh! Ik wil ook een mooi lichaam, maar helaas ben ik niet zo mooi slank, en heb ik korte beentjes.....veel kleding past/staat me niet, maar er is natuurlijk ook kleding die mij juist wél mooi staat. En waar ik me slank en mooi en zelfverzekerd in voel. En daar maak ik gebruik van...want op zo'n dag (met leuke kleding) voel ik me een stuk lekkerder! Er bestaan bedrijven die kijken naar kleuren en kleding die iemand goed staan.
En mijn gezicht vind ik ook niet mooi! Ik vind zelf mn neus te groot....en heb best een rond gezicht. Met make-up probeer ik mn sterkere punten (ogen en mond) te benadrukken....Een schoonheidsspecialiste kan je vast veel leren over make-up die bij jou heel mooi zal staan.
Verder kan een goed kapsel ook héél erg veel doen! Ga dan ook echt naar een goede kapper....kost misschien wat meer geld, maar zo iemand ziet wel direct wat bij jou past/staat. Vraag ook advies!! Neem een vriendin/vriend/zus/je moeder mee.
Heel even helemaal iets anders: kijk eens naar dat model hiernaast. Vind jij haar mooi? Ik niet....en tóch is ze fotomodel! En kijk je wel eens naar Hollands Next Topmodel? Kijk maar eens hoe die meiden eruitzien zónder make-up. Zijn gewoon vaak veel minder mooie meisjes bij, maar als ze dan make-up op hebben, en mooie kleding aan is t een wereld van verschil!
Wat ik dus wil zeggen: ik denk dat er weinig mensen zijn die echt supermooi zijn van zichzelf....daarom moet je (als je dat zelf wilt) soms gebruik maken van wat 'hulpmiddelen'. Als je jezelf daardoor beter voelt, zul je dat ook gaan uitstralen. En mensen die vrolijk zijn, uitsralen dat ze gelukkig zijn, zijn vaak zóveel mooier dan een persoon met een supermooi uiterlijk, maar zonder enige uitstraling....
Lieve dons, ik hoop echt dat je de hulp vindt en krijgt die je nodig hebt, want ik vind het echt verschrikkelijk wat jij allemaal hebt meegemaakt!! Heel veel sterkte en succes!! Liefs Pien
En mijn gezicht vind ik ook niet mooi! Ik vind zelf mn neus te groot....en heb best een rond gezicht. Met make-up probeer ik mn sterkere punten (ogen en mond) te benadrukken....Een schoonheidsspecialiste kan je vast veel leren over make-up die bij jou heel mooi zal staan.
Verder kan een goed kapsel ook héél erg veel doen! Ga dan ook echt naar een goede kapper....kost misschien wat meer geld, maar zo iemand ziet wel direct wat bij jou past/staat. Vraag ook advies!! Neem een vriendin/vriend/zus/je moeder mee.
Heel even helemaal iets anders: kijk eens naar dat model hiernaast. Vind jij haar mooi? Ik niet....en tóch is ze fotomodel! En kijk je wel eens naar Hollands Next Topmodel? Kijk maar eens hoe die meiden eruitzien zónder make-up. Zijn gewoon vaak veel minder mooie meisjes bij, maar als ze dan make-up op hebben, en mooie kleding aan is t een wereld van verschil!
Wat ik dus wil zeggen: ik denk dat er weinig mensen zijn die echt supermooi zijn van zichzelf....daarom moet je (als je dat zelf wilt) soms gebruik maken van wat 'hulpmiddelen'. Als je jezelf daardoor beter voelt, zul je dat ook gaan uitstralen. En mensen die vrolijk zijn, uitsralen dat ze gelukkig zijn, zijn vaak zóveel mooier dan een persoon met een supermooi uiterlijk, maar zonder enige uitstraling....
Lieve dons, ik hoop echt dat je de hulp vindt en krijgt die je nodig hebt, want ik vind het echt verschrikkelijk wat jij allemaal hebt meegemaakt!! Heel veel sterkte en succes!! Liefs Pien
vrijdag 9 november 2007 om 14:41
Beste Dons,
hie riemand die zichzelf vroeger altijd extreem lelijk vond (en som snu ook nog wel eens). Een greep uit het rijtje opmerkingen van vreemden:
-bij het uitgaan: zo heee dát is pas een lelijk wijf!
-nee, getver, die is lelijk man!
-ja, mijn vrienden vinden eigenlijk gewoon dat je er niet uitziet
-zo psst die is lelijk zeg
- zelfs wel eens gasten in de tram gehad die van achter me een foto probeerden te maken met de begeleidende woorden: zo das een lelijk meisje zeg!
MAAR: ze waren zelf, stuk voor stuk, zo lelijk als de nacht, of puisterig, of dik. Weet je wat ik had moeten zeggen? Nee, jíj trekt volle zalen!
Ze maakten alleen opmerkingen om zichzelf beter te voelen!
Ik dacht op een gegeven moment ook dat iedereen naar mij keek, iedereen mij uitlachte...
En dan vond ik mezelf niet alleen lelijk, ik vond mijn lijf ook lelijk!! Dubbelop dus. Altijd bestempelden bekenden mij als 'gek' als ik begon over mijn lelijke uiterlijk. Want zij waren het daar niet mee eens. Maar ja dacht ik.. bekenden he? Die zijn niet eerlijk.
Maar ik ben met de jaren wijzer geworden. Ik zal nooit een fotomodel worden, maar lelijk ben ik helemaal niet! Oké, ik sta altijd lelijk op foto's maar ik ben gewoon niet fotogeniek. Dat ben je of dat ben je niet. Er zijn ook halve hobbits die een beutyqueen op fotos zijn (daar is hyves voor mij echt een bewijs voor, 'lelijke' mensen die je daar op fotos ziet waarop je ze niet eens herkent, zo knap). En ik heb ook een uiterlijk dat je óf supermooi vind, óf lelijk. Ik heb dus echt wel eens dat ik mensen zie smoezen dat ik lelijk ben, maar ik heb ook regelmatig dat mannen uit de auto hangen of bij het stappen om me heen zwermen. Ben ik dan lelijk? Ik had altijd de neiging om die paar negatieve reacties uit te vergroten en de positieve als 'in de minderheid' te bestempelen. Maar het is niet zo!
Ik heb heus nog wel dagen dat ik denk: nou dat is ook niet veel. Maar ik heb mezelf leren waarderen en weet dat ik er mag wezen. En het cliche (waar ik nooit naar wilde luisteren, want ja knapperds hebben makkelijk praten) dat het om je uitstraling gaat is gewoon waar. Als ik me sexy voel wordt ik ook door iedereen bekeken, maar als ik een mindere dag heb zijn de mensen ook minder positief. En bovendien: ik heb ook andere kwaliteiten, ik ben bijvoorbeeld ontzettend intelligent (ja zulke dingen mag je over jezelf zeggen, je moet trots zijn op jezelf)! En je weet wat ze zeggen: schoonheid vergaat.. maar je innerlijk blijft bestaan.
Denke r is over na: benjij niet een ontzettend goede vriendin? Intelligent? Creatief? Geef jezelf een pluim!!
En wat betreft weinig vriendinnen hebben: oppervlakkige vrienden raak je toch uit het oog (althans ik wel). Ik ben niet zo'n enorme stapper en heb ook niet zo heel veel oppervlakkige contacten. Maar wel een aantal goede vrienden. 2 goede vrienden zijn beter dan 20 oppervlakkige, want zodra je die weinig meer ziet is het uit het oog uit het hart!
hie riemand die zichzelf vroeger altijd extreem lelijk vond (en som snu ook nog wel eens). Een greep uit het rijtje opmerkingen van vreemden:
-bij het uitgaan: zo heee dát is pas een lelijk wijf!
-nee, getver, die is lelijk man!
-ja, mijn vrienden vinden eigenlijk gewoon dat je er niet uitziet
-zo psst die is lelijk zeg
- zelfs wel eens gasten in de tram gehad die van achter me een foto probeerden te maken met de begeleidende woorden: zo das een lelijk meisje zeg!
MAAR: ze waren zelf, stuk voor stuk, zo lelijk als de nacht, of puisterig, of dik. Weet je wat ik had moeten zeggen? Nee, jíj trekt volle zalen!
Ze maakten alleen opmerkingen om zichzelf beter te voelen!
Ik dacht op een gegeven moment ook dat iedereen naar mij keek, iedereen mij uitlachte...
En dan vond ik mezelf niet alleen lelijk, ik vond mijn lijf ook lelijk!! Dubbelop dus. Altijd bestempelden bekenden mij als 'gek' als ik begon over mijn lelijke uiterlijk. Want zij waren het daar niet mee eens. Maar ja dacht ik.. bekenden he? Die zijn niet eerlijk.
Maar ik ben met de jaren wijzer geworden. Ik zal nooit een fotomodel worden, maar lelijk ben ik helemaal niet! Oké, ik sta altijd lelijk op foto's maar ik ben gewoon niet fotogeniek. Dat ben je of dat ben je niet. Er zijn ook halve hobbits die een beutyqueen op fotos zijn (daar is hyves voor mij echt een bewijs voor, 'lelijke' mensen die je daar op fotos ziet waarop je ze niet eens herkent, zo knap). En ik heb ook een uiterlijk dat je óf supermooi vind, óf lelijk. Ik heb dus echt wel eens dat ik mensen zie smoezen dat ik lelijk ben, maar ik heb ook regelmatig dat mannen uit de auto hangen of bij het stappen om me heen zwermen. Ben ik dan lelijk? Ik had altijd de neiging om die paar negatieve reacties uit te vergroten en de positieve als 'in de minderheid' te bestempelen. Maar het is niet zo!
Ik heb heus nog wel dagen dat ik denk: nou dat is ook niet veel. Maar ik heb mezelf leren waarderen en weet dat ik er mag wezen. En het cliche (waar ik nooit naar wilde luisteren, want ja knapperds hebben makkelijk praten) dat het om je uitstraling gaat is gewoon waar. Als ik me sexy voel wordt ik ook door iedereen bekeken, maar als ik een mindere dag heb zijn de mensen ook minder positief. En bovendien: ik heb ook andere kwaliteiten, ik ben bijvoorbeeld ontzettend intelligent (ja zulke dingen mag je over jezelf zeggen, je moet trots zijn op jezelf)! En je weet wat ze zeggen: schoonheid vergaat.. maar je innerlijk blijft bestaan.
Denke r is over na: benjij niet een ontzettend goede vriendin? Intelligent? Creatief? Geef jezelf een pluim!!
En wat betreft weinig vriendinnen hebben: oppervlakkige vrienden raak je toch uit het oog (althans ik wel). Ik ben niet zo'n enorme stapper en heb ook niet zo heel veel oppervlakkige contacten. Maar wel een aantal goede vrienden. 2 goede vrienden zijn beter dan 20 oppervlakkige, want zodra je die weinig meer ziet is het uit het oog uit het hart!
vrijdag 6 maart 2009 om 13:09
esra, wat een vreemd bericht.
je bent net lid, 1 berichtje en dan een oud topic opgraven die al meer dan een jaar niet meer aktief is?
en dan ipv advies geven om een emailadres vragen zonder te zeggen wie je bent en hoe je kunt helpen?
sorry dat ik wat wantrouwig ben maar vind het een beetje vreemd...
je bent net lid, 1 berichtje en dan een oud topic opgraven die al meer dan een jaar niet meer aktief is?
en dan ipv advies geven om een emailadres vragen zonder te zeggen wie je bent en hoe je kunt helpen?
sorry dat ik wat wantrouwig ben maar vind het een beetje vreemd...
vrijdag 6 maart 2009 om 19:08
Lieve Dons,
Wat ontzettend rot dat je jezelf zo lelijk en ongelukkig voelt.... Misschien heb je helemaal niets aan mijn reactie, maar wil het toch even kwijt.
Als ik mensen ontmoet is het eerste waar ik naar kijk iemands uiterlijk en daar heb ik dan meteen een oordeel over. Sommige mensen vind ik knap, lelijk, sullig, sexy, noem maar op. En als ik dan aan de praat raak met iemand dan ineens verandert iemands gezicht ter plekke. Het klinkt heel cliché, maar het overkomt me zo vaak dat ik praat met iemand die ik "lelijk" vind en gedurende het gesprek verandert die persoon gewoon in een ontzettend mooi mens. Dat ik in de kroeg met een man sta te praten die ik best lelijk vind en dan ineens halverwege het gesprek denk ik "ik zou zo verliefd op jou kunnen worden". Gewoon vanwege de klik die er is en wat dat doet met iemands uiterlijk (in mijn ogen dan).
En andersom overkomt het me minstens zo vaak. Ik zie een ontzettend knap persoon, raak aan de praat en vind de persoon in kwestie zó niet leuk, dat echt het hele gezicht verandert. En dan kan ik oprecht niet meer zeggen waarom ik die persoon nou zo knap vond in eerste instantie, want dat is dan gewoon echt verdwenen.
Wilde het gewoon even kwijt, want voor mij is de manier waarop iemand overkomt, hoe sociaal iemand is, etc, 1000 maal belangrijker dan de vorm / knapheid van zijn gezicht.
Heel veel sterkte en ik hoop echt dat er iemand is die jou kan helpen met je probleem. Misschien een psycholoog of een psychiater om samen te werken aan jouw zelfbeeld, of misschien wel een plastisch chirurg om daadwerkelijk iets aan jouw gezicht te veranderen. Belangrijkste is dat je weer lekker in je vel komt, met welke methode dan ook....
Wat ontzettend rot dat je jezelf zo lelijk en ongelukkig voelt.... Misschien heb je helemaal niets aan mijn reactie, maar wil het toch even kwijt.
Als ik mensen ontmoet is het eerste waar ik naar kijk iemands uiterlijk en daar heb ik dan meteen een oordeel over. Sommige mensen vind ik knap, lelijk, sullig, sexy, noem maar op. En als ik dan aan de praat raak met iemand dan ineens verandert iemands gezicht ter plekke. Het klinkt heel cliché, maar het overkomt me zo vaak dat ik praat met iemand die ik "lelijk" vind en gedurende het gesprek verandert die persoon gewoon in een ontzettend mooi mens. Dat ik in de kroeg met een man sta te praten die ik best lelijk vind en dan ineens halverwege het gesprek denk ik "ik zou zo verliefd op jou kunnen worden". Gewoon vanwege de klik die er is en wat dat doet met iemands uiterlijk (in mijn ogen dan).
En andersom overkomt het me minstens zo vaak. Ik zie een ontzettend knap persoon, raak aan de praat en vind de persoon in kwestie zó niet leuk, dat echt het hele gezicht verandert. En dan kan ik oprecht niet meer zeggen waarom ik die persoon nou zo knap vond in eerste instantie, want dat is dan gewoon echt verdwenen.
Wilde het gewoon even kwijt, want voor mij is de manier waarop iemand overkomt, hoe sociaal iemand is, etc, 1000 maal belangrijker dan de vorm / knapheid van zijn gezicht.
Heel veel sterkte en ik hoop echt dat er iemand is die jou kan helpen met je probleem. Misschien een psycholoog of een psychiater om samen te werken aan jouw zelfbeeld, of misschien wel een plastisch chirurg om daadwerkelijk iets aan jouw gezicht te veranderen. Belangrijkste is dat je weer lekker in je vel komt, met welke methode dan ook....
