Jong en burnout

Ik herken dat boze gevoel wel. Heb ik maanden mee rond gelopen. Ik heb veel aan het burnout boek van Maaike Meeuwis gehad mbt positief denken en ander naar je burnout kijken. Zij ziet het meer als de kans van je leven om het anders te doen. Ik ben er nu twee weken heel bewust mee aan de slag en merk echt dat ik me veel beter voel. Ook best veel shit op mijn werk gehad maar daar kan ik nu heel anders naar kijken.



Hoe is het nu met jullie? Lekker weer he!

Oooh een puppie, wat leuk Vienna! Wat voor ras? En is ie er al?



Jade, ik sluit me aan bij Naoko. Die huisarts en ondersteuner klinken niet echt als behulpzaam.

En die boosheid, kun je die fysiek afreageren? Bij mij helpt dat altijd supergoed. Daarna is het wel altijd janken, maar daarmee ruimt het ook lekker op. En het is ook een stuk goedkoper dan online shoppen. Ik ben me toch veel boos geweest de afgelopen jaren, dat zou me een fortuin gekost hebben, haha.



Wat een wisselende berichten verder hier. Ben blij voor degenen met de positieve berichten. Zeker ook Bloem, wat fijn dat het eindelijk weer beter gaat! Ben je lekker aan het genieten in Italië?

En een voor degenen die in een dip zaten – hoe gaat het nu met jullie, dames? Ik hoop wel beter inmiddels!



Hoop dat iedereen ook lekker van het mooie weer kan genieten. Heerlijk he, na al die regen eindelijk zon, zon en nog eens zon



Mijn werk is (helaas!) afgerond, ik ben nu dus weer fulltime werkzoekend. Nou ja, fulltime… Ik heb een schema van 4 x 6 uur en daarbinnen moet ik denk ik wel alles kunnen doen wat ik wil doen om werk te vinden. Ik vind het wel weer pittig hoor, die discipline om je eigen dagen in te vullen. En tegelijkertijd wil ik ook liever voor mezelf zijn dan ik hiervoor was en beter naar mezelf luisteren. De pauzes ieder uur hou ik er bijvoorbeeld in, daar heb ik zoveel profijt van.



Moet ook wel, want ik ben nog behoorlijk moe. Het fulltime werken was toch wel zwaar, merk ik achteraf. En zeker ook door die emotionele toestand van een paar weken geleden. Ik denk tenminste dat het daar ook mee te maken heeft, want ik heb dagen achtereen flinke huilbuien had, echt superheftig. Ook was ik chagrijnig, had ik een superkort lontje, kon ik bepaalde vervelende gedachten maar niet van me afzetten. Getsie, ik was echt op m'n slechtst. Zolang ik in de werkflow zat ging het goed, ik denk dat ik de laatste weken behoorlijk wat heb tegengehouden om 'gewoon' aan het werk te kunnen blijven. Gelukkig voel ik me nu elke dag weer een stuk beter, worden de dutjes korter en zijn de huilbuien bijna over.



Dus ik zie het langzaamaan weer zonniger in. Ik ga nu ook met een heel ander gevoel mijn volgende werkloosheidsperiode in. Het werken heeft me een bepaalde energie en structuur gegeven, vanwaaruit ik nu weer van start kan gaan. Dat voelt goed.

@Stokstaartje, het shoppen was voor de leukigheid bedoelt hoor haha! niet vanuit emotie, vanavond even flink uit gejankt, tis allemaal zo verdomd zwaar en vermoeiend.

Ik loop bij de psycholoog



Ik snap dat het lastig voor je is om uit je ritme gehaald te worden, ik hoop dat je snel ander werk hebt en hier energie van krijgt





Ik zal eens naar dat boek kijken. Mn emoties gaan alle kanten op nu weer depri. Vaak ook een gevoel dat je niet helemaal op aarde bent, alles gaat langs je heen je krijgt het niet helemaal mee

Heel herkenbaar Jade! Ik hoop dat je je gauw beter voelt. Het kan dan zo uitzichtloos voelen. Ik ken je verhaal verder niet maar ben je ook aan het werk of volledig thuis? Die emotieswings heb ik ook veel gehad en me ook super depri gevoeld .



Ik ben inmiddels weer aan het werk, wel op therapeutische basis. Ik merk dat het inhoudelijke werken me echt goed doet.

Ik zit al meer dan 1,5 jaar thuis Unpocoloco, flink hyperventileren opgefokt het gevoel hebben gek te worden is vannochtend aan de beurt. Wat goed dat je al weer wat aan het werk bent

Dat is best lang. Dat is geen oordeel trouwens hoor. Wat naar die gevoelens can vanmorgen. Voel je, je al wat beter? De zon schijnt iig! Hou je ook een dagboek bij? Bij mij werkt dat heel goed.

Jaaa klopt, is indd vrij lang. naja 1,5 jaar niet helemaal, vorig jaar februari ben ik de ziekte wet in gegaan, toen nog een tijd door gehobbeld met vechtsporten mn BO erger en erger laten worden, veel dingen gebeurt dit jaar, waardoor ik niet altijd goed kon genezen Ik werkte als verpleegkundige in de psychiatrie

fuuu tis wel warm ja inderdaad! Ja de stemming is beter gelukkig, ik hyperventileer in mijn slaap waardoor ik zo naar wakker word, ff een dutje gedaan uiteindelijk en ik was er weer een beetje hoe ist bij jou?

Hoi iedereen, ik lees de afgelopen maanden mee, maar nooit genoeg energie wat te posten. Wou toch even wat van me laten horen, jullie verhalen zijn heftig maar het steund me toch ook wel dat meer mensen dit overkomt. En dat het ook weer beter gaat bij sommigen. Dat geeft hoop!



Mijn geheugen is nog niet normaal, dus ik weet niet meer precies welk verhaal bij wie hoort, mijn hersens zijn echt een vergiet sinds mijn burnout



Ik lees de laatste tijd niet meer zoveel over hoe hoe jullie gesprekken met de bedrijfsarts gaan. Hebben jullie een prettige?

Zelf loop ik hier tegen aan. Die gesprekken maken mij eigenlijk zieker De arts is wel kundig maar totaal niet empathisch. Waardoor ik echt onzeker wordt. Alsof er iets heeeeel ergs met me is dat reïntegreren nog niet lukt.

Het is gewoon geen prettige match tussen ons.

Gelukkig heb ik een fijne huisarts, ze gaan overleggen.

Kijken of dat helpt. Zieker worden is natuurlijk niet de bedoeling.



Heel veel sterkte allemaal

Weg

Wat fijn dat je zo op de goede weg zit Unpocoloco!

Lijkt me erg fijn zo'n bedrijfsarts.

Succeservaringen helpen echt he?!

Ook al zijn ze in het begin klein, alles wat weer lukt is toch maar weer een overwinning.

Zo lukt het mij nu af en toe een klein boodschapje te doen, dat geeft echt een positieve boost.

Positief bezig jij met je reïntegratie en alles!



Mijn bedrijfsarts benadrukt heel erg de dingen die niet goed gaan en dat het zo langzaam gaat. Terwijl de therapie van mij, gericht op de dingen die beter gaan en wel lukken mij juist heel goed helpt. De stappen die ik zet, breekt zij binnen 1 gesprek af.

Ze vraagt ook vaak dingen dubbel waardoor ik me niet gehoord voel. Of voor de zoveelste keer wat voor hulp ik heb. Eigenlijk walst ze over me heen. Zelf mag ik amper vragen stellen.

Het voelt voor mij als een vragenvuur en een monoloog.

Ik kom wel goed voor mezelf op, ook al is dat echt vermoeiend. Het advies is tot nu toe ook altijd wat mogelijk is of wat ik zelf heb aangedragen.



Alleen val ik na een gesprek zo terug in mijn herstel. Erkenning en positiviteit mis ik.



Maar het is een leerpunt om voor mezelf op te komen. Dus ik ga de communicatie bespreekbaar maken. En aangeven dat het me onzeker maakt.



Jullie ook allemaal een goed weekend!!

GeleSuikerspin ik denk dat het al helpt dat je haar communicatie richting jou bij haar kunt laten. Zij is blijkbaar dan een negatief ingesteld persoon. Zo lang ze jou volgt in wat je nodig hebt zou ik proberen er niks van aan te trekken. Heb je al kenbaar gemaakt dat je, je niet gehoord voelt? Wist je ook dat je iemand die je vertrouwt mee mag nemen naar het gesprek? Is dat wellicht iets voor je?



Kun je de gesprekken bij de arts oefenen in je therapie? Zodat je sterk staat en voor jezelf op kunt komen.



'Ik volg deze therapie dit heb ik inmiddels duidelijk kenbaar gemaakt, ik wil het dan ook hierbij laten'.

'Dit heeft u al eerder gezegd, ik vind het lastig dat u dingen dubbel zegt. Dit geeft me het gevoel dat ik niet gehoord word door u'.

'Ik vind het prettig om vragen te kunnen stellen, dit geeft mij duidelijkheid. Is daar meer ruimte voor?'



Hoe komt het dat het je zoveel doet dat zij blijkbaar negatief is? Waarom laat je dit je herstel beinvloeden?

Dankjewel voor je uitgebreide antwoord en de tips.

Het overvalt me elke keer, ik ken niemand die zo communiceert. Ik ben gewoon in shock tijdens het gesprek. Ik heb inderdaad ook al gedacht om de volgende keer iemand mee te nemen.

Ik denk er nog even over.



Deze arts ziet het gewoon heel zakelijk denk ik, lijstje met vragen, beoordelen, next.

Zelf zit ik wat meer inlevender in elkaar.

Ze hoeft geen psycholoog te zijn maar gewoon menselijk lijkt me normaal.



Omdat de conlussies wel kundig waren heb ik het eerst zo gelaten. Maar nu kost het zoveel energie en het doet ook pijn eigenlijk.



Ik wil het juist mijn herstel niet laten beïnvloeden, daarom heb ik geprobeerd het bespreekbaar te maken. Maar toen was de tijd om. Nogal naar stopte ze het gesprek.



Ik heb besloten het mijn herstel niet te laten beïnvloeden dus een extra gesprek gevraagd zodat er tijd is het te bespreken en de huisarts gaat dus bellen. Ik zal het ook zeker met mijn therapeut bespreken.



Het doet me zoveel omdat ik juist ziek ben geworden van werken in een omgeving met weinig begrip en erkenning en tussen negatieve mensen. Dat jaren achter elkaar, dat slurpt energie. Hoe je ook best doet je er vanaf te sluiten.

Dus daar herinnert het me bijzonder aan.



Bij sommige mensen actieveerd het om wat negatief te doen, dan gaan ze harder werken. Het stimuleert hen.

Ik blokkeer dan juist.



Voel er nu wel rust bij gelukkig. Ben trots dat ik voor mezelf op kom.



Goed trouwens dat jou geheugen steeds beter wordt, bijzonder dat je hersens zo kunnen crashen he?!

Ik loop vaak ergens heen en dat weet ik niet meer wat ik ging doen.

Soms zelfs kijk ik een film, ga ik thee zetten, vergeet ik gewoon dat ik een film keek!!!

Zeer ernstig. Haha, eten koken moest ik ook niet bij weglopen.

Nu gelukkig niet meer zo ernstig.



Paar daagjes iets minder warm weer en daarna kunnen we weer in de zon zitten

@Gele_suikerspin snap het helemaal, mijn bedrijfsarts was ook vreselijk, werd er ook ontsettend ziek van, zo veel stress kreeg ik er van, echter was mijn teamleidster vele malen erger, wat ook de reden was dat ik ontslag heb genomen. Probeer zoals Unpaca al heeft gezegd goed je grenzen aan te geven. Ik vergeet(en vergat destijds) ook werkelijk ALLES. wist ni eens meer in welke laden de messen lagen als ik een boterham wou smeren. Als ik zo'n gesprek had, schreef ik van tevoren allemaal dingen op, mijn vragen, mijn manier van reageren als mijn bedrijfsarts iets voorstelde, vaak was ik net zoals jij ook te moe of te vergeetachtig dat je niet de kracht hebt om goed te reageren en je later denkt verdorie ik heb over me laten heen lopen! Goed je grenzen bewaken



@Unpaca ik heb een caesar therapeute gebeld die verstand had van hyperventileren. Ik zeg het je, ik heb in 5 min met haar aan de telefoon MEER geleerd dan AL mijn hulpverleners tot noch toe. Zij gaf mij oefeningen om van het CHV en AHV af te komen, die ik nu al 2/3 daagjes doe, begint wat beter te worden heb a.s do een afspraak met haar, hoop echt dat het beter blijft gaan het is zo vermoeiend om alles vol te houden al zo lang. Wat vreselijk fijn dat het steeds wat beter met je gaat!!



Mijn psychologe begin ik echter steeds minder enthousiast over te worden. Eigenlijk heb ik er niet zo veel aan. Wat ze zegt klopt theoretisch gezien wel, maar praktijkwise heb ik er geen klap aan. Toen ik haar mailde een paar dagen geleden dat ik zoveel acute hyperventilatie aanvallen had, dat ik het niet meer trok en niet wist wat ik moest doen, mailde ze terug:

Jade, het klinkt alsof je even een dipje hebt, dat kan, dat mag, hoe erger jij het vind hoe erger het is.



JA. JA, dat wist ik ook, maar hoe kom ik van die aanvallen af, wat moet ik doen? dat ik een dipje had was ik ondertussen ook achter hahaha, daarnaast voel ik mijn hartslag in mijn buik kloppen soms best hard, best vervelend, ook wel eens in mijn rug of arm. naja



hihi Suikerspin ik zit al zoveel in de zon te bakken ben al heeeerlijk bruin

Heerlijk dat zo kunt genieten van de zon



Bedankt voor je tips. Ik ga echt goed opkomen voor mezelf, heb ook besloten als het werk mij ziek maakt ik iets anders ga zoeken. Als ik de energie had gehad was dat al gebeurt. Heb wel al op een rijtje wat er voor mij moet veranderen, praktische dingen als vakantie op kunnen nemen enzo. En een arbeidspsycholoog gaat me helpen. Die kijkt of werk je ziek maakt en wat er kan veranderen, dat kan ook een andere baan zijn. Ben benieuwd, ik moet er nog heen.

Helaas kan ik financieel gezien geen ontslag nemen.



Wat een rare reactie van je psycholoog.

Als je twijfels houdt of ze je kan helpen dan eventueel een andere zoeken hoor. Jij bent het belangrijkste!



Echt goed dat je zo'n andere therapeut voor je hyperventileren gevonden hebt en het is vast een goede als ze je nu al tips gaf.



Weet jij wat bij jou de aanval triggert?

Of werkt dat anders bij chronische hyperventilatie?



Bij mij waren mijn triggers;

-Iets moeten eten, maar te moe zijn om het klaar te maken en nog boodschappen doen lukt al helemaal niet.

-Alleen zijn. Weten dat er niemand binnen 10 min. bij me kan zijn stel er gaat iets mis

-Verkeerd ademhalen, via de borst zeg maar



Ik heb toen voor alle triggers iets bedacht hoe dan te handelen.

-Altijd snel eten in huis hebben, kant en klaar maaltijden, bananen, lekkere yoghurtjes

-Ik had iemand die ik altijd kon bellen en die er zo kon zijn. Ook 's nachts. Het is nooit nodig geweest, de gedachte gaf me al rust. Dat ik écht midden in de nacht mocht bellen.

-Afleiding zoeken. Kleuren voor volwassenen hielp mij erg goed. Creatief geconcentreerd bezig zijn zit namelijk in de andere hersenhelft als wat de hyperventilatie triggert. Beiden tegelijkertijd is erg lastig voor je hersens.



Ook is het belangrijk, tenminste bij mij, dat je omgeving niet mee gaat in de hyperventilatie.

Dus dat ze reageren met, er gebeurt niks, er is niks aan de hand, dat klinkt niet leuk, want het voelt wel als iets, maar je hersens moeten er van afgeleid worden.

Diegene moet een leuk verhaal gaan vertellen en vooral niet schrikkerig doen.



Als er niemand was, dan zei ik het tegen mezelf. Er gebeurt niks, de dokter zegt dat het niks lichamelijks is, er is niks aan de hand, vaak deed ik mijn sokken en bv trui uit (ik krijg het erg warm op zo'n moment) en dan ga je bijvoorbeeld kleuren.



Fijn dat het met haar tips al wat beter gaat. Erg benieuwd naar je verhaal na donderdag.



Dat met die hartslag voelen is ook normaal, hoort helaas ook bij BO. Had ik ook, erg irri maar niks ernstigs.



Succes iedereen

Hai ladies,



Jammer van de weersomslag maar ook wel lekker minder warm op de slaapkamer. Slaap ik veel beter nu!



Gelesuikerspin ik denk dat je echt lost moet proberen te laten dat je bedrijfsarts je erkenning gaat geven. Zo zonde dat dit je herstel in de weg zit. Haal die erkenning dan bij mensen die je wel begrijpen. Ik snap je wel heel goed hoor. Ik had dit bij een collega die voor mijn gevoel me totaal niet begreep. Toen ik dit los kon laten en die erkenning niet meer bij diegene zocht, ging het al zoveel beter.



Wat mij ook helpt:

Positieve gedachten opschrijven

Positieve quotes opschrijven

Tegen mezelf zeggrn dat ik een krachtig persoon ben en trots op mezelf



Jade wat fijn dat je een therapeute hebt gevonden die je beter begrijpt. Kun je nu daar terecht? Ik heb geen hyperventilatie gehad tijdens mijn BO dus daar weet ik weinig van. Lijkt me erg naar zeg. Maar gelukkig nu dus iemand die je begrijpt gevonden.

Mijn huisarts maakte ook steeds opmerkingen over mijn ademhaling maar m'n psychotherapeut kwam gelukkig ook met oefeningen. Ik adem soms ook te hoog, moet meer via m'n buik ademen. Ik Let er nu meer op, dat helpt.

Verdorie nou had ik een heel verhaal getypt valt het internet weg alles WEG. ahum. dus ik herhaal.



@Gele suikerspin, ja dat zou ik wel willen, maar deze is mij toegewezen via het ARBO bureau en dan word dat allemaal weer zon gedoe enzo.. dus als die andere therapeute mij mee bevalt plan ik gewoon wat minder gesprekken met haar..

Super bedankt voor alle tips allemaal, hoe het nou precies begint weet ik niet het begint vaak ongemerkt, in een keer word ik heel opgefokt en overprikkeld, nu weet ik dat en ga ik snel die ademhalings oefening doen, en krijg ik het zo weer terug.

Ook gaf zij mij de tip als je echt een aanval hebt of je krijgt het niet weg, je polsen een tijd onder water houden, dan ontvangt je lichaam een schrik reactie en word je als het ware gereset ofzo, naja het helpt wel op de bijzondere manier.



Ik vind het nog steeds wel ns eng om alleen thuis te zijn hihi, maar de wetenschap dat je altijd kunt bellen helpt zeker

Had jij dat ook ja? ook in je buik rug borst enz? Ik heb ook soms dat het in een keer onregelmatig begint te gaan, en pijnscheuten in arm kaken borst e.d ellende, dat duurt dan even (10 min ofzo)? en daarna ben ik HE-LE-MAAL gebroken. Slaap ik 3 uur en dan ben k er weer een beetje, is dat de veredelde paniek aanval? dat gebeurt nu zon beetje om de dag of om de 2 a 3 dagen. Het komt wel op als ik niet zoveel te doen heb of aan het piekeren ben, mn hele romp/ribben borstkas doet ook zeer



@Unpocoloco, ja opzich wel moet morgen weer naar haar toe dus ben benieuwd wat ze deze keer weer zegt



@Femke, ja soms ga je ongemerkt hoog ademhalen, soms vergeet ik het nog wel eens

@Jade succes vandaag. Hopelijk heb je wat aan het gesprek.



Als ik iets zeg dan zeg ik hoe het voor mij is hoor. Voor jou kan het anders zijn, dus neem mee waar je iets aan hebt. En de rest gewoon skippen.



Ik had wel op allerlei rare plekken pijnscheuten en als ik op de bank lag dan voelde ik overdreven mijn hartslag in mijn zij. Ik hoorde ook mijn hartslag vaak in mijn pols en ik had het bij en in mijn oor.

Het leek ook alsof mijn hart oversloeg, dat is bij mij nu weg. Ik hoop dat dat bij jou ook gebeurt.

Als de arts je heeft onderzocht, dan is er niks, dat moet je tegen jezelf blijven zeggen.



Als je je te veel zorgen maakt, gewoon terug gaan. Huisartsen zijn er ook om gerust te stellen. Ook al moet dat 8x. Soms helpt het als je het even weer hoort van een arts.



Kijk het was bij mij een vicieuze cirkel.

Je ademt verkeerd, waardoor je pijn in je borstkas krijgt, je voelt rare steken in je borst en verkrampt, waardoor je verkeerd ademt, en nog meer pijn krijgt en wellicht een aanval. En zo blijf je last houden van pijn.



Ik heb dit doorbroken door voor de pijn in mijn ribben en borst een pijnstiller te nemen. Als de pijn weg is kun je weer normaal ademhalen, waardoor je je spieren/ribben niet overbelast. Ook heb ik een tijdje homopatische ontspan tabletjes genomen.



Ik had als voordeel misschien dat mijn fysio heel goed had laten zien hoe de spieren en ribben en alles er van binnen uit zien. Alles staat in verbinding met elkaar in dat hele gebied. Dus als jij verkeerd ademt, krijg je last van je ribben/borstkas.



Het was best hard, maar ze zei, je doet het jezelf aan. Je moet dus nóg liever voor jezelf zijn.



Super dat de tip met koud water helpt.



Ik hoop dat die hyperventilatie therapeut met je gaat kijken wat de aanleidingen zijn.

Je bent nu vooral gericht op het steeds oplossen maar het voorkomen is beter.



Misschien ben je nog steeds te druk?

Hyperventilatie is namelijk een signaal van je lichaam. Het trekt aan de handrem.

Het zegt, HO! Rustig aan jij!



BO ging en gaat bij mij over luisteren naar je lichaam. Dat je een doorzetter bent en over je grenzen kunt gaan heb je al bewezen, anders had je geen BO.

Dus nu mag je bewijzen dat je kunt luisteren naar je lichaam.

Aan die handrem trekken!



Als je het juist in rust krijgt, kan ook te maken hebben dat je nog te druk bent.

Als je namelijk doorgaat, hoor je het signaal niet. Dus in de rust, denkt je lichaam; hee nu is ze stil, ik doe het signaal nu!



Afleiding is wel goed, maar rust momenten ontwijken en doorgaan met over je grenzen gaan niet.



Hopelijk heeft iedereen vandaag een goede dag

Hee unpocoloco en suikerspin, geloof niet dat ik al 'hallo!' had gezegd. Leuk dat jullie meeschrijven! En ik lees bij beide al veel wijsheid, dat doen jullie super. Keep up the good work!

Haha grrr ik krijg altijd als ik jou lees unpocoloco dat liedje 'Una paloma blanca' in mijn hoofd, omdat ik in het begin unapaloma las, nou ja, wel feestelijk om de dag zo te beginnen

@Stokstaartje, weet je, jij klinkt echt inmiddels als zo'n evenwichtig mens, echt complimentje hoe je met je burnout hebt leren omgaan. Kan ook je schrijfstijl zijn voor een deel, maar je klinkt echt heel rustig en, nou ja, evenwichtig dus erover. Ik hoop dat ook te mogen leren!

@Jade, jeez jij hebt ook wel echt een beetje een rotperiode hee met die hyperventilatieaanvallen... Ik heb dat met mijn BO niet zo, maar vroeger een periode ook heel veel gehad. Deels snap ik wel wat je psych je mailde want dat heeft mij uiteindelijk ook echt veel geholpen: het niet zo heel erg te vinden, ofzo. Acceptatie dat angst gewoon een beetje bij mij hoort en dat dat meestal vervelend is en soms verschrikkelijk naar, maar dat ik me toch zoveel mogelijk op andere dingen richt. Bij acute aanvallen douchen of liedje zingen of neurieren, en je richten op iets praktisch. Ademhalingstherapie hielp mij juist helemaal niet, ging ik juist nog meer van op mijn adem letten met hyperventilatie tot gevolg.

Toevallig kreeg ik van de week wel een aanval, misschien omdat ik mijn AD aan het afbouwen ben, who knows, en ik voelde wel meteen hoe listig dat in zijn werk gaat: ik voelde me een beetje onwel en mijn hart klopte een beetje raar, daar schrik je van en je lichaam verkrampt, je gaat hoog in je adem zitten (eigenlijk weet ik niet eens welke van deze dingen eerst was, maar het grijpt razendsnel allemaal op elkaar in) en hopla, je voelt je echt enorm naar en dat er Echt Iets Niet Goed Is, ik dacht dat ik om zou vallen.

Gellukig kon ik het tij keren door wat te eten en een serietje te kijken. Voor mij werkt praktische afleiding het beste, soms in combinatie met een liedje dus.



heb nog meer te zeggen maar doe even apart berichtje, anders wordt het zo'n lap.

Ik ben terug van vakantie!

En nah ja, niet echt veel gedaan ofzo, maar het voelt toch wel echt goed dat het weer kan! Met het vliegtuig en alles. Drie keer uit eten geweest, ging goed! Paar keer naar het strand, en verder vooral in de tuin boekjes gelezen en gebarbequed enzo, was wel fijn en merk dat het me echt goed doet om op het boerenbuiten te zijn. Dus ik ga kijken of ik mss ergens een campertje ofzo kan huren om in juni in NL aan het strand ergens te staan, toch echt wel heerlijk.



Alleen een dingetje. Tussen mij en mijn vriend loopt het de laatste maanden niet echt heel smooth en dat is voor ons doen echt nieuw (zijn 7 jaar samen). Ik merk echt dat zo'n lange burnout druk geeft op de relatie. Dat ik vaak zo afhankelijk ben, dat niet fijn vind (ookal ben ik heus wel dankbaar) en daardoor prikkelbaar wordt. Dat ik vaak genoeg aan mezelf heb en geen zin (en energie) om energie te stoppen in gedoe met mensen, dat ik kribbig wordt als ik het gevoel heb dat ik energie kwijt ben aan keuzes die niet de mijne zijn.



Bijvoorbeeld: vriend zegt op vakantie beetje kribbig/beetje grapje dat hij alles moet doen. Dit irriteert me, omdat ik best voor mezelf kan zorgen, maar met vriend is het niet zo dat we een boterhammetje eten. Nee, bij vriend Serveer je Lunch. Met mooi gedekte tafel en allemaal lekkers daarop - prima, vind ik ook leuk, maar is meer werk en afwas dus nee, daar liggen mijn prioriteiten niet op het moment. Als ie dat wil, moet ie het zelf verzorgen. Of gisteren, druk in de weer geweest met mijn moestuin dus ik moest echt even bijkomen. Maar vriend wil douchen maar wil niet in de douche omdat hij vind dat de kattenbak, die in de badkamer staat, stinkt, dus ik moet die direct schoonmaken. En sowieso vind ie huisdieren maar vies (we wonen niet samen, waren wel aan het kijken naar koophuizen maar heb ik nu on hold gezet door BO). Of is ie beteutert als ik aangeef dat ik op restaurant niet 3 gangen wil, want dat duurt me misschien te lang en die energie heb ik niet. En als laatste punt van mijn klaagbelag, was het ook echt wel een beetje ittirant in het vakantiehuis, van schoonmoeder, wat prachtig is, maar waar je zo goed als niks kan aanraken omdat het te kwetsbaar is- een aanrecht van gevoelig natuursteen wat niet nat mag worden, een designtafel waar een spetter meteen een vlek is... Ik word daar opgefokt van joh! Ik voel me dan echt een vijandig element in een soort onleefbaar museum. En vriend kan wel prima in zo'n ruimte leven en dat irriteert me dan ook weer.



En vice versa merk ik ook dat vriendlief zo zijn irritatietjes heeft naar mij, en mijn honderdduizend beperkingen van mijn burnout. Het hangt vaak echt in de lucht. En dat is niet fijn. En ga ik me soms afvragen of het niet meer fundamenteel mis is, tussen ons. Dat we toch echt te verschillend zijn. We zijn ook wel erg anders, maar gewoonlijk vinden we het juist fijn, de stabiliteit, generositeit en toegeweidheid die hij aan mij geeft, en het avontuur, onvoorspelbaarheid en temperament die ik hem bied. (al is avontuur momenteel ver te zoeken haha)



Sorry voor dit gezever hoor.... Maar de hamvraag is, hoe ga je om met andere mensen als je genoeg hebt aan jezelf? Het lijkt soms wel dat ik echt een chaggerijnig wijf wordt. En dat siert me niet. Of moet ik gewoon omarmen dat ik gewoon meer tijd voor mezelf nodig heb nu?

Hoi meiden,



Fijn weekend gehad? Ik heb soms weleens dat lichamelijke klachten erger voor me lijken dan ze daadwerkelijk zijn. Herkennen jullie dat? Vooral toen ik nog niet aan het werk was. Heb een periodr gedacht dat er echt wat aan de hand was. Nu zie ik wel dat dit mijn gedachten waren.



Bloem: mijn relatie was ook moeizaam tijdens mijn BO. Ik kon weinig en nergens energie voor. Vaak ook super prikkelbaar en dat reageerde ik onterecht af op mijn vriend. Dit is wel een moeilijke periode geweest. Wat hielp is het bespreekbaar maken. Waarom deed ik zo tegen hem? Hoe voelde hij zich erbij? We probeerden ook quality time in te bouwen en dat hoeft idd niet direct een 3 gangen diner te zijn. Dan haalden we stokbrood en hapjes om het thuis gezellig te maken. Ik hoor weinig begrip vanuit zijn kant naar jou maar weet hij ook echt wat speelt? Beseft hij wel hoe zwaar het is en jij het liever ook ander zou zien? Ik zie nu wel dat mijn vriend echt engelengeduld met me heeft gehad en op zijn tijd nog steed heeft.



Ik had gister een mini terugval. Een druk weekend gehad ivm pinksteren en gister kwam ik niet meer vooruit op de fiets. Had gewoon geen energie meer. Dat had ik middenin mijn BO ook vaak. En dan allerlei lichamelijke sensaties die ik dan als ernstig ervaar terwijl het niet zo is. Misschien toch hyperventileren? Nu gaat het weer een stuk beter omdat we gister niks meer hebben gedaan.

Unpocolopo, kan hyperventilatie zijn maar ik denk zelf eerder gewoon dat je stresslevels/adrenaline gewoon wat hoog zit, dat geeft ook allemaal sensaties en mankementjes. Maar supergoed dat je zo snel weer je evenwicht terugvind!

Ik geef nu wel een wat getekend beeld van mijn vriend hoor, in principe is het echt mijn grote steun en superzorgzaam en rekening houdend met mij. .Maar het duurt al ruim anderhalf jaar nu, en de koek lijkt soms wel een klein beetje op te raken bij beide partijen. Hoe lang ben jij al bezig met je burnout?

Al sinds 2013 denk ik. Toen begonnen de eerste tekenen bij mij. Uiteindelijk vorig jaar zomer volledig uitgevallen. Het is ook niet gek toch dat de koek wat op begint te raken? Hadden wij ook in onze relatie. De verhoudingen groeien dan wat scheef omdat je niet jezelf bent. Ik kon soms echt niks, niet van de bank komen waardoor alles op de schouders van mijn vriend terecht kwam. Dit trekt nu weer recht omdat ik meer belastbaar ben. Al kan ik nu niet meer dan 20 uur therapeutisch werken. Hoe is dat bij jou? Ben je alweer wat aan het werk? Ik denk dat je ondanks dat je energie het meeste uitgaat naar jezelf (is ook heel logisch) ook regelmatig even stil moet staan bij de waardering die je hebt voor je partner. Het is echt zwaar om een relatie te hebben met iemand met een BO. T zit hem in kleine dingen, koop ik zijn favo douchegel of een een kaartje met mijn waardering voor hem.

Ik ben vanaf september 2014 bezig, had weer veel activiteiten en vrijwilligerswerk opgebouwd en toen helaas een heeeele lange diepe terugval gehad... En pas sinds begin deze lente klim ik daar weer een beetje uit. Ik doe nu een middagje per week vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis, superleuk! En nog een uur of 4 administratief werk vanaf de bank. Meer zou op het moment niet echt kunnen, met therapie erbij... Maar goed, fijn in ieder geval dat ik weer IETS kan. Want afgelopen herfst/winter kon ik echt vrijwel niks, en kon daar ook erg slecht mee omgaan. Nu gaat het in stapjes weer beter.



Thanks voor je liefdesadvies, je hebt een goed punt. Vanavond alvast wat lekkers voor m koken. x

Ik ga dit topic meelezen !! Ik ben niet meer zo jong (42) maar volgens mij veel herkenning .



(Hi Bloem )