Cheers!

~Dag Dokter, ik heb zo'n pijn in mijn rechter tepel. Kunt u even luisteren?

Luistert u ook nog eventjes naar mijn linker voor de zekerheid?

Oh dokter, ik zie dat uw schietreflex ook werkt!~



Meave, je hoofd gestoten? Wanneer dan?

Ja natuurlijk kun je daar een hersenbeschutting van krijgen.

Vroeg naar bed, veel in het donker doen en drinken.

(Toch?)

Witte croisants met rose aarbeien maakt trouwens een heerlijke roze lunch!



Mado sKuTraket zeg van je kindje.

 kjong!!



Oeps meave, doe je een beetje voorzichtig? Je hoofd zit ook boven je wenkbrauw en in je hoofd zitten hersenen. Die zijn nu wat door elkaar geschud en ja, je kan dus een hersenschudding hebben. Zal de zuster even haar koele hand op je voorhoofd leggen?

Was gisterochtend Kjong. En het valt dus allemaal wel mee, want ik kan gewoon braaf autorijden zonder ongelukken te maken enzo (geen file trouwens, niet eens iets wat er op leek), maar zo af en toe dan ben ik weer even een tijdje waus (?) ofzo. Gister een paar keer en dat duurde wel een tijdje. Nu overdag nauwelijks last (want lief meisje in mijn armen) en nadat de kindjes hier op bed lagen ineens weer wel.

quote:

Heb even een dokter gehaald om diagnose bij Meave te stellen:

Zohee....  zulke fraaie exemplaren ben ik de afgelopen weken nog niet tegengekomen! Dóooooookter!!



Alex. Lief.  Hou maar op, straks ga ik huilen.

Hoe komt dat, dat jouw hormoonhuishouding zo veranderd is?



Hi Zuss! Hoe is you?

Ja, bestraling en chemo. What the fuck indeed. Ach, je moet alles geprobeerd hebben in 't leven, he.. Living on the edge!  



Ben net wakker, vanaf 15.00u liggen pitten, het is wat..



En ik heb Chipito nog niet bewonderd... jaloersssss.

Meave, hou dat hoofd maar goed in de gaten en doe beetje rustig aan.



Truste meisjes.

Zo ein-de-lijk bij kunnen lezen; drukdrukdruk.

En het is weer niet om vrolijk van te worden..



Madootje naar nieuws over mannetjes en schoonmoeder, Meave naar nieuws over schoonmoeder, veel moe en misselijk. Getsie allemaal! *;



Bam, ik sluit me bij iedereen aan: wat klink jij sterk en rationeel. Prachtwijf! O+



En Dotje alweer 1.. wauw!!!! Gefeliciteerd!! :gwab:

Jij ook nog wakker?

Hoe is 't met het 4-span?



Oh ja, Lil vroeg of de hertjes er van weten. Wilde ik nog iets over vragen hier.

Hertjes weten dat ik 'een beetje ziek ben en medicijntjes krijg en daar ook een beetje ziek van word maar dat dat is om helemaal beter te worden'. Maar de laatste paar dagen komen er meer vragen, wát ik dan heb. Tot nu toe nemen ze genoegen met uitleg over moedervlekken die 'niet goed' zijn en daardoor weggehaald en naar ziekenhuis moeten enzo. No way dat ze meer te weten komen. Maar ze merken natuurlijk wel dat veel mensen vaak vragen hoe het gaat enzo, soms moet ik er op attenderen dat naam van ziekte niet gebruikt wordt maar er komt misschien wel een moment dat ze dan wél een keer horen. (oh wat hoop ik van niet, ik ga ervan uit dat iedereen zo verstandig is om dat niet te doen bij die kinderen maar kun je daar wel op rekenen?) Moet je dat dan uit leggen? Nee toch? Lijkt me toch veel te veel voor een kind, wil helemaal niet dat ze dat weten. Maar wat als ze het toch opvangen? Hebben hen eens uitgelegd dat het een hele nare ziekte is waar mensen aan dood kunnen gaan (toen ze scheldwoorden op straat hoorden van grotere kinderen :?) dus die associatie hebben ze ermee. Althans, dat was vorig jaar. Misschien zijn ze het weer vergeten.

Maar goed, mijn gevoel is gewoon heel duidelijk, zij mogen dat niet weten of horen, het zijn kinderen, totaal niet geschikt voor zulke info. Maar hoop dan wel heel erg dat ze het niet ergens anders te horen krijgen.

Hoe denken jullie daarover?

Hebben maandag wel nog een gesprek met sociaal werker van ziekenhuis, was van plan om dat daar ook eens te vragen.

  We hebben een feestvarkentje!!!!!









       



Hieperdepiep Hoera voor La Dotta! Alweer 1, time flies! 

Lil en GG (Gelukkig Gezin), gefeliciteerd met jullie jongste kanjer!

Nog geslapen vannacht Bam?



Ik weet echt niet wat ik zou doen. Tot nu toe heb ik in ieder geval met Mootje altijd alles gewoon besproken. Maar als het om een ernstige ziekte bij een van zijn ouders zou gaan, weet ik niet of ik het zou vertellen.

Aan de ene kant ben ik voor openheid, omdat kinderen meer aanvoelen dan je soms denkt en zich misschien wel vreselijk ongerust maken terwijl ze helemaal niet weten wat er aan de hand is. Of het misschien iemand wel een keer hebben horen zeggen en het stil houden en er dus zelf mee zitten. Maar ja, aan de andere kant, wat doet de boodschap dat je ouder een mogelijk fatale ziekte heeft met kinderen van die leeftijd. Zeker omdat ze nog niet kunnen relativeren (of juist wel?) en zich dan weer misschien onnodig bezorgd maken of bang zijn omdat ze denken dat je er straks niet meer zult zijn, terwijl je er heus gewoon bovenop komt.



Kortom, ik weet het ook niet. Er zijn hier altijd mensen die zulke zinnige dingen kunnen zeggen, ik hoop dat je aan hen meer hebt...



*;



Hoofd doet nog steeds een beetje raar vanmorgen. Nah ja. Het zonnetje schijnt, een soort van dan. De jongens spelen met de duplo (hè hè, ze vinden het ein-de-lijk leuk!) en ik ben een beetje aan het rommelen/opruimen/schoonmakenmetdefranseslag in huis.

OEPS!



Lil, van harte gefeliciteerd met Dot!!!





Pfoei, hoe kan dat nou, alweer een jaar???!!!

Ja, Bam, als je slaapt moet je natúúrlijk wél de telefoon opnemen, anders bel ik voor niets!  

Nou ja, probeer ik het vandaag ergens nog een keertje.



Wij hebben Mops wel verteld dat Hero heel erg ziek is, omdat we enit willen dat ze bij iedere keer dat zijzelf, of ik, een beetje de griep heeft in paniek schiet. Dat ze alles wat met ziek te maken heeft als iets angstigs gaat ervaren. Want hier worden ook serieuze gesprekken gevoerd, merkt ze soms een wat gespannere sfeer, en weet zij ook dat Hero veel in bed ligt.

De benaming "kanker" gebruiken wij zelf wel, omdat de ziekte volgens ons nog veel te veel in de taboe-sfeer hangt, maar is niet iets wat we Mops aanleren. De maatschappelijk werkster hier in het ziekenhuis raadde dat wel aan, vanwege de duidelijkheid voor kinderen, maar ik vind het geen gehoor uit zo'n lief, klein mondje. Net zoals het woord 'luchthavenbelasting", dat vind ik ook geen woord wat past bij een bijna-driejarige.



Maar persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om het "een beetje ziek" te noemen. Hoe kut ook, het is meer dan dat. En daar krijgen jouw kinderen misschien ook wel een stukje van mee (doordat je bijvoorbeeld misschien ziek op bed ligt, zieker dan normaal). Dan, maar dat is mijn bescheiden mening, ontneem je ze haast een stukje verwerkingsproces door het te begatellisseren. En als je een pruik krijgt, dat merken ze toch ook... En die krijg je toch niet omdat je een beetje ziek bent? Wat als ze dan gaan denken dat je moet oppassen dat als je ziek bent je haren niet gaat verliezen. Dat kunnen heftige angsten bij kinderen worden, ze leggen nou eenmaal bijzondere verbanden.

(zo was Mops de eerste keer dat zijzelf was ziekerig was gelijk bang dat ze ook in het ziekenhuis moest slapen....fijn om uit te kunnen leggen dat ze niet zo ziek was als Hele Zieke Hero, dat Hero ánders ziek is)



Nou ja, ik vind je een kanjer, en ik vind dat je er geweldig mee omgaat. Geen kritiek van mijn kant, slechts een kanttekening....

Een goede gewenst.

En ik dacht dat ik de eerste zou zijn vanmorgen.



~schermpje staat ondertussen een uur open~



Wat betreft je kindertjes Bambi, ik ben altijd voor het Afschuwelijke Beest bij de naam noemen (maar dat wist je al, kun je je nog mijn mail herinneren van de bijna verdronken man op het strand waar ik was met dat moslim jongetje?) :



Bij mijn pleegkindjes werd er door een maatschappelijk werkster uitgelegd dat een ouder in het ziekenhuis lag omdat ze ziek was in haar hoofd.

De eerst volgende keer dat er een kindje hoofdpijn had, dacht ze dat ze ook enge dingen ging doen.

De ouder zat vast in nogal wat psychoses. Ik ben dus meer voor psychose, desnoods gestoord. En niet voor het woord ziekenhuis bij een psychiatrisch centrum.

De uitleg die je erbij geeft, maakt de inhoud/diepgang van het woord.



Ik vermoed dat ik of het kanker zou noemen, of net doen of mijn neus bloed tot ze er echt mee geconfronteerd worden (om bij het pruikenvoorbeeld te blijven) en het dan alsnog zo te noemen.

Gewoon vertellen als hen een klacht/symptoom opvalt dat dat erbij hoort om proberen beter te worden.

Weet je wat het is? 

Er is namelijk nóoit een goede leeftijd of moment om (je) kinderen (hoe oud dan ook) dit soort nieuws te moeten brengen.

Eerlijk duurt het langst en is uiteindelijk het makkelijkst (voor verwerking, om erover te praten, voor duidelijkheid en begrip)



En uit eigen ervaring zeg ik dat ik me behoorlijk belazerd voelde toen mijn vader eindelijk vertelde dat hij ziek was, dat het al jaren aan de hand was, en dat al mijn vraagtekens in de loop der jaren daardoor bentwoord werden. Kinderen weten, voelen, zien meer dan jij, als beschermer, wil weten, toegeven.

Eensch met SuperKjong!



Ik denk ook dat de angst voor een groot deel komt doordat er niet over gepraat wordt. Aan kanker hóef je niet dood te gaan, integendeel. Het is geen dodelijke ziekte meer, het is wel een hele ernstige.

Door het in het mysterie te houden, lijkt het alsof het iets in die taboesfeer is. Daar praat men niet over. Dat is Eng. Kanker is Eng. Eng is slecht.

Nee, kanker is de benaming van een erge ziekte, waartegen jij heel hard aan het vechten bent, en waarvan wij er met zijn allen vanuit gaan jij binnenkort "genezen" bent.

Bedekken met de mantel der liefde is slechts zelden een liefdevolle daad. De fantasie van kinderen is grenzeloos, je wilt niet dat ze zelf gaan verzinnen waarom jij op reguliere basis naar het ziekenhuis moet en zo moe bent de laatste tijd....



(hoe combineer jij het eigenlijk met het geloof....kan dat nog een plek krijgen, kan de hertenhengst daar mee omgaan? Dat ziek zijn zo dichtbij komt zonder interventie van De Here?)

Eensch met mijn voorgangsters.

Ik leg eigenlijk alles uit aan Zoon en zou het in dit geval ook gewoon benoemen. Maar wel met de nodige uitleg erbij. Ik denk dat kinderen een boel aankunnen, zolang ze er maar goed in begeleid worden.

En inderdaad; kinderen voelen een heleboel dingen aan en kunnen in hun hoofd de gekste scenario's laten afspelen. Dan heb ik liever dat over alles open gepraat kan worden, zodat ik waar nodig, direct kan inspringen.

Bam, ik sluit me aan bij wat Mims en Kjong zeggen. Dat is ook het eerste wat ik dacht toen ik je vraag las. Kinderen pikken zoveel op waar wij ons niet van bewust zijn. Ik zou ook bang zijn dat ze er hun eigen verhaal van gaan maken als ze niet of in omhulde benamingen te horen krijgen wat er aan de hand is. Maar ja, ik heb natuurlijk makkelijk praten want ik zit niet in die situatie. Moeilijk hoor om te bepalen waar je wijs aan doet.



Jeetje Meave, wat heftig zeg van je schoonmoeder en wat een risico heeft ze genomen zeg. Dat is schrikken.

Het is trouwens het vriendje van de oudsste dochter van de oom uit Woerden.



Tja en wat betreft de ontwikkelingen hier. Als Bikkel coeliaki blijkt te hebben zou dat inderdaad behoorlijk heftig zijn, maar aangezien er nog niets vaststaat maak ik me er nog maar niet al teveel zorgen over. We zagen eergisteren toevallig een stukje op tv over coeliaki en ik zei toen nog tegen Madokus dat het best weleens zoiets zou kunnen zijn. Ik was dus ook niet verbaasd toen de huisarts wilde weten of die rare ontlasting begon toen hij brood ging eten (en achteraf gezien is dit volgens ons het geval al hebben we het toen eerst een tijd lang op tandjes gegooid).

Bikkel is gelukkig over het algemeen een vrolijk ventje. Ik weet dus niet hoeveel last hij echt heeft van zijn nekje. Ik vind het wel erg sneu voor hem, maar troost mij met de gedachte dat we er heel vroeg bij zien en niet meer voor hem kunnen doen dan we nu al doen.

En wat betreft schoonmoeder. Die maakt zich zelf helemaal geen zorgen. Als je het mij vraagt doet ze wel hel erg luchtig, maar zo is ze wel een beetje. Ik geloof dat ik me wat dat betreft de meeste zorgen maak van ons allemaal (alleen wij en mijn schoonouders weten het tot nu toe). Maar ook daar geld natuurlijk eerst maar eens afwachten wat en of er echt iets aan de hand is.

Och en helemaal vergeten om La Dotta een hele fijne eerste verjaardag te wensen. Een jaar alweer, mensen kinderen wat gaat dat hard.

Inderdaad, een heftig onderwerp zo op de zaterdagmorgen...helpt het als ik zeg dat ik oindertussen met bleek en soda aan de gang ben gegaan?



Bam, tocch even erop terugkomen; op de site van kankerspoken staat ook een heel stukje voor ouders, over het waarom en hoe vertellen, en achtergrondinformatie. Deze site is bedoelt voor kinderen die te maken hebben met een naaste met kanker, en werkt samen met het KWF. Misschien op een rustig moment eens bekijken (ahum...komen er überhaupt nog rustige momenten binnenkort...?).



Mops zat trouwens gisteren in de auto te piekeren; ze moest nog zoveel dingen doen. Arme griet, ik had alleen maar gezegd dat ze voor het sl;apen gaan haar kamertje nog een beetje op moest ruimen (ze heeft het huishoudgen van haar moeder, zeg maar...).



Madootje, trouwens...is toch ook veel bij jullie. Fijn dat jullie zulke heerlijke kereltjkes hebben, en ik hoop van harte dat het snel beter met ze gaat (ik heb de ballen verstand van coeliaki, klok en klepel zeg maar...maar ik duim voor je dat het meevalt!).



Zou Dotje al een kaarsje hebben uitgeblazen!

7 juli 2006Het is vrijdagochtend, we zijn bij mij thuis zonder kinderen, we ontbijten. Het is eindelijk minder warm, ik heb beter geslapen, ik ben minder murw dan de dag hiervoor. Wat ik de afgelopen maanden het meeste heb gevreesd, is gebeurd, en ik leef nog. Het kind beweegt in mijn buik. GG maakt zich klaar om te gaan werken en maakt grappen. Of ik vandaag maar wil bevallen, maar dan liefst ergens na 5en; mooi begin van het weekend. Bovendien handig dat het net wat koeler is. En mijn vrienden die zondag met vakantie gaan kunnen dan mooi morgen nog de baby komen bekijken. Als hij wegfietst, maak ik mijn rituele koffie verkeerd en word ik zomaar overvallen door een absolute poetsdrang. Mijn kouder wordende koffie achter me aan zeulend door het huis werk ik me in het zweet met stofzuigen en dweilen, was ik het beddegoed en zelfs Zoon’s dekbed en kussen, ik schrob mijn minibadkamertje, ik leeg de wasmand, breng oud papier en flessen weg. Ik weet niet meer of ik boodschappen heb gedaan, maar ik denk het wel; ik heb het gevoel dat ik goed voorbereid moet zijn.Als ik klaar ben met deze mad houskeeping spree, stap ik onder de douche en merk ik dat ik bloed en slijm verlies. Het verontrust me niet. Ik bel de verloskundigepraktijk, en krijg de oudste van de vier aan de lijn. Ze wil even komen kijken. Terwijl ik op haar wacht, bel ik GG. Ik zeg dat hij zich geen zorgen hoeft te maken omdat ik zelf niet bezorgd ben; ik ben ervan overtuigd dat alles goed is omdat ik me goed voel. Misschien weet ik dan al dat ik die dag ga bevallen. Als de verloskundige komt, bekijkt ze wat ik in een maandverbandje opgevangen heb. Ze wil me niet nader onderzoeken om de boel niet nodeloos te verstoren, ze bekijkt me aandachtig en vraagt of ik me ongerust maak, maar dat doe ik niet. Ik voel me kalm. Als ze weg is, voel ik lichte krampen. Geen echte pijn, vaag bekend. Het kind beweegt soms. Ik ga met mijn buik op de bank liggen en hou mezelf vast. Vandaag, denk ik. Ik ben hier, kom maar bij mij. Ik bel mijn moeder, ik bel de vriendin die zondag met vakantie gaat. We praten over de uitspraak van de rechter, over de warmte, over van alles. Ik vertel ze niet dat ik denk dat de bevalling op gang komt. Op het forum schrijf ik over de rode pumps die ik gisteren gezien heb en die ik Moet Hebben. Terwijl ik zit te tiepen, worden de krampen sterker. Nog steeds geen weeën, althans niet zoals ik ze ken, maar meer dan duidelijk dat alles klaar is. Ik doe nog wat klusjes in huis, kijk nog een paar afleveringen Buffy op de dvd’s van Tila, en om half 6 bel ik GG, die op het punt staat om naar huis te komen. Hij is blij verrast; “Weeerig? Leuk!”.

Het is half 7 ’s avonds, we zijn samen, we zitten beneden. De gordijnen van de voorkamer zijn dicht, ik heb geen behoefte aan binnenkijkende buren. GG heeft de verloskundige gebeld, hoewel ik het te vroeg vind. Ik voel lichte weeën waar ik makkelijk doorheen adem; het is begonnen, maar nog lang niet klaar. Maar het is ook zijn bevalling, we doen dit samen, en als hij het tijd vindt om te bellen is dat reden genoeg. Deze keer is het de jongste van de 4, en ze bekijkt me al even aandachtig als haar collega. “Hee meisje”, zegt ze tegen me, en meteen is de sfeer intiem. Ze gaat me helpen, ik weet het zeker. Dit keer geen ziekenhuis, geen kille artsen, geen nieuwe dienst verpleegkundige midden in een weeenstorm from hell. Ze toucheert me, ik heb een kleine 3 cm ontsluiting. Als ik niet zo geconcentreerd was, had ik gelachen. 3 cm zonder noemenswaardige moeite! Ze seint een derde collega in vanwege een andere bevalling waar ze nu naartoe moet, ze belooft tegen 9en terug te bellen. We installeren ons op de slaapkamer, ik loop om het bed, GG leest en eet watermeloen, ik buig me over hem heen als ik een wee voel, mijn hoofd op de blote huid van zijn borstkas. GG zegt weinig, hij kijkt naar mij, ik weet niet of hij zich ook zo voelt maar hij lijkt kalm, met iedere blik groeit mijn gevoel dat dit goed gaat, dat het goed is. Mijn lichaam kan dit, ik kan dit. Ik heb de vorige keer de kans niet gekregen om het te doen zoals ik voel dat het kan, maar dit is mijn bevalling, op mijn eigen tijd, op mijn plek. Mijn kind en ik.

Het is na half 9. De weeën zijn voelbaar, maar nog steeds lachwekkend makkelijk. Ik kan lopen, ik kan praten, ik heb trek in watermeloen. De verloskundige heeft zich nog niet gemeld, GG wil haar bellen, ik denk dat het nog niet nodig is. Terwijl ik dat zeg, komen er sterkere weeën. GG, misschien toch minder kalm dan ik denk, belt meteen; ze stuurt haar collega omdat ze zelf bij de andere bevalling is. Kort na 9en komt Ans. Van allevier de verloskundigen uit de praktijk ken ik haar het minst. Ze toucheert me, en constateert precies wat ik zelf al dacht (álles gaat de hele dag al precies volgens wat ik zelf denk): er is nauwelijks meer ontsluiting dan twee uur eerder. Door haar voelen is de volgende wee een stuk pijnlijker, en ze stelt voor om de vliezen te breken. Even voel ik angst, voor het eerst. Herinnering aan de onstuitbare pijn van de bevalling van Zoon, gevoel van verlies van controle. Warm water golft naar buiten, alles is drijfnat. Ik hoor Ans zeggen dat het goed is om te gaan douchen, ik voel een oerwee, mijn rug kromt, het doet meer dan pijn, ik weet dat ik de douche niet haal. Als ik bijkom van de wee, probeer ik van bed te klimmen om naar de badkamer te gaan (mijn gezagsgetrouwheid is sterker dan mijn oerkennis van Zelf), maar er volgt nog een wee, een golf van pijn, alle kracht en rust verdwijnen terwijl ik krijs en schreeuw en GG doet het raam dicht. Ik hoor Ans zeggen dat ik er wel bij moet blijven, dat ik niet in paniek moet raken en dat is het enige moment dat ik geïrriteerd ben; ik ben niet in paniek, ik heb weeen. Weeen zoals bij Zoon, die me openscheuren, ik hou geen gevoel voor decorum meer over, ik kan alleen maar schreeuwen. Toch blijft een koppige restant braafheid mij richting badkamer sturen. Ik ben om het bed heen gelopen, met onderweg nog een wee die ik brullend doorsta, hangend over de bedrand. Ik ben GG kwijt, hij is naar de gang gestuurd om de kraamhulp te bellen. Er is misschien een kwartier verstreken sinds het breken van de vliezen, ik hoor hem vragen wanneer de kraamhulp moet komen, ik hoor Ans’ gedecideerd-gebiedende antwoord: “Nú”. Ze heeft het weer over de douche, ik laat het bed los, ik voel het kind zakken, ik voel de onmiskenbare en onhoudbare druk van persdrang. Nu voel ik wel paniek. Het gaat te snel, mijn rust is weg, ik ben bang voor de pijn van deze drang ophouden, ik weet niet hoe het moet. Ans is kalm. Ze sommeert me weer op bed te gaan liggen, GG is naast me, hij houdt me vast, ik weet niet meer waar ik ben, ik moet huilen, dit kan ik niet ophouden. Ans streelt mijn been, en introduceert een revolutionair concept: ik hoef het niet op te houden. Ze vangt mijn blik, ze kalmeert me met haar ogen. Luister naar mij, zegt ze, luister naar mij. Ik hoor haar. Een nieuwe wee. Ik mag meepersen, als ik maar meteen ophoud als zij het zegt, het mag niet te snel gaan. Ik volg haar precies. Alles brandt. Nog een wee, ik mag niks doen, ze masseert mee, ik huil een beetje, GG houdt me vast. Het is weer rustig. “Ik zie heel veel zwart haar”, zegt Ans, en ze zegt me dat ik kan voelen, het hoofdje staat al. Ik schud mijn hoofd, ik wil niet, ik durf niet, ik kan niet voelen tussen mijn eigen benen aan een kind dat er nog niet is, ik ben bang om te bewegen. Alles is kalm, iedereen is stil in afwachting van de volgende wee. Heel voorzichtig voel ik toch, het is glad en glibberig. “Bij de volgende wee wordt het geboren”, zegt Ans, en ik weet niet of ik dat kan geloven, ik ben nauwelijks begonnen voor mijn gevoel, maar ik heb geen tijd om te denken want de wee komt en ik moet persen, het MOET en ik kijk naar GG en ik zie zijn gezicht terwijl ik voel dat ons kind uit me glijdt, hij lacht en snikt tegelijk in ongeloof over het wonder van de geboorte en zomaar opeens is het klaar.

Het is tien voor half elf, het kind ligt op mijn buik. Ik kijk ernaar, ik ben verbaasd, ik ken dit kind niet. Mijn kind is Zoon, mijn Zoon, dit is zomaar iemand anders, onbekend. Ik snuffel, de geur van pasgeboren kind is wel herkenbaar, het kind fronst, probeert een dichtgeknepen oog open te trekken, ik wacht totdat dat gelukt is en we elkaar aan kunnen kijken. Ik tril. De kraamhulp komt binnen, GG en Ans zijn vol drukke verhalen over de snelheid en het gemak van de bevalling, ik kijk naar dit kind dat ik niet ken. Het kind kijkt eindelijk terug, en ik zie mijn eigen onbegrip weerspiegeld. Ik vraag wat het is; een jongen of een meisje, en iedereen schiet in de lach. Kennelijk loop ik achter. Ik til een beentje op en gluur: ik zie niks. Geen piemeltje. Geen Zoon. Het duurt even voordat tot me doordringt wat dat betekent. Ik vertel GG verbijsterd dat we een dochter hebben, hij lacht en hij kust me en vertelt me dat hij dat allang weet. Ik kus haar, ik ruik haar, ik zeg zachte onzindingen tegen haar in de hoop dat ze mijn stem herkent, dit wezen uit de binnenkant van mijn buik. Ik kijk haar aan. Ze kijkt terug. Ze fronst nog steeds.Het is tegen 6 uur ’s ochtends, ik kan allang niet meer slapen, Dotje ligt bij ons in bed. Ik sta op, loop om het bed heen, maak een foto van haar, van GG die naast haar slaapt, ze slaapt diep, hij heeft zijn hand op haar borst. Ik ken haar nog niet, het is een vreemde in mijn bed, mijn meisje, ik heb een meisje, ik ken haar niet maar daar hebben we een leven voor, ze is er, ze slaapt, ze fronst ook in haar slaap. Ik kan al lopen, ik kan zelfs al plassen, ik negeer het verbod van Ans om me alleen op de trap te wagen en ga naar beneden. De woonkamer is leeg en licht. Ik maak thee voor mezelf, ik start de computer. In de stilte van mijn huis tiep ik aan jullie het bericht dat ze er is. Boven liggen mijn mensen te slapen. Ik hoef niks meer te doen, alleen nog maar te wachten totdat het tijd is om Zoon te bellen. We zijn compleet.bewerkt door moderator,