INVRIEZEN EICELLEN?

quote:Thyra schreef op 15 juli 2009 @ 19:55:

Net op het nieuws: de oudste vrouw die ooit een kind kreeg is overleden. Ze kreeg een tweeling door te liegen over haar leeftijd. Ze was nu 70 en de tweeling drie en ze had kanker. Ze zei zelf dat ze minstens 100 zou worden, want haar moeder was ook 101 geworden.



Je bent vruchtbaar tot je niet meer vruchtbaar bent en daarna moet het afgelopen zijn, vind ik persoonlijk.Eens. Ik las bovenstaande nieuwsbericht net en vind het in en in triest.

Waarom wachten Doppertje tot je 40ste? De perfecte omstandigheden voor het krijgen van een kind bestaan in mijn ogen niet. Maar bewust zijn voor wat je kiest wel. En wat je als voordelen noemt van ouder moeder worden. Sorry voor de realiteit, maar die vallen echt weg als je een kindje krijgt als mijn zoon. Elk uur staat in teken van hem. En ja dat is normaal bij babies. Maar je gaat er vanuit dat als kinderen ouder worden dat ze dan een stuk zelfstandiger worden. Wat als dat niet gebeurt?



Thanks Thyra! Het zijn van die zaken waar ik nu nog niet al te veel bij stil wil staan.

Droppertje, van mij mag je, hoor. Ik zou het niemand uit zijn hoofd praten, maar sta toch ook eens stil wat het voor het kind kan betekenen.



Vanaf net in mijn 30e heb ik de zorg voor mijn ouders. Tia's, hartinfarcten, rugoperaties, hartoperaties, beroertes etc.

Ik ben chauffeur, agenda bijhouder, bankzakenregelaar, degene die dag en nacht aan iemands bed zit, zich zorgen maakt, met artsen spreekt, inspringt waar nodig, nou ja de lijst gaat door.



Ik heb bewust geen kinderen en nu ben ik toch 'ouder'.

Het brengt voor mij serieus veel zorgen met zich mee. Ze zijn nu in de 80 en als ik telefoon krijg tussen 's avonds laat en de ochtend ben ik altijd bang dat het 'zover' is.

quote:Lys schreef op 15 juli 2009 @ 21:48:

Droppertje, van mij mag je, hoor. Ik zou het niemand uit zijn hoofd praten, maar sta toch ook eens stil wat het voor het kind kan betekenen.



Vanaf net in mijn 30e heb ik de zorg voor mijn ouders. Tia's, hartinfarcten, rugoperaties, hartoperaties, beroertes etc.

Ik ben chauffeur, agenda bijhouder, bankzakenregelaar, degene die dag en nacht aan iemands bed zit, zich zorgen maakt, met artsen spreekt, inspringt waar nodig, nou ja de lijst gaat door.



Ik heb bewust geen kinderen en nu ben ik toch 'ouder'.Denk dat dit eerder 'hoort' bij het kind zijn in het algemeen. Mijn ouders waren 30 toen ik geboren werd. En die zorgen heb ik nu ook. Dus dat vind ik een 'minder' argument.

Heb ik ook geen probleem mee, Maroetje. Ik vertel enkel hoe het voor mij is. Ik ben al vele jaren verzorger en het had/heeft een behoorlijke impact op mijn leven. Ik had graag jongere ouders gehad.

Milou van Hintum wond zich er vandaag in de Volkskrant ook over op:



http://extra.volkskrant.n ... e_moeders_zijn_ego%EFsten



Ik ben het eigenlijk helemaal met haar eens. Als kind van "oude" (en overleden) ouders vind ik het ook erg herkenbaar.

En de meesten die ik ken van mijn leeftijd hadden deze zaken niet op hun 30e in hun leven. En nu rond hun 40e ook niet veel. Die zag/zie ik leuke dingen doen met hun ouders, of ouders die hen eens helpen etc. Mijn vader is hier al zeker 5 jaar niet meer geweest, mijn moeder komt misschien 6 keer per jaar bij mij. Zo'n gezellige bedoening als het vroeger bij mijn broers en zussen thuis -als we daar op visitie gingen- was als de hele familie compleet was, dat mis ik wel.

quote:Thyra schreef op 15 juli 2009 @ 21:08:

Droppertje, dat vind ik een dubbel bezwaar. Kinderen van ouders die zo oud ouders worden zullen vaak enigst kind blijven.

Ik heb twee vriendinnen die enigst kind zijn, hun moeders kregen hun voor hun dertigste. Mijn ouders zijn beiden enigst kind, ook hun ouders kregen hen voor hun dertigste. Ik vind het niet geheel logisch om aan te nemen, dat het bij 1 kind zal blijven.quote:Dat is op zich niet erg, en gewoon prima. Máár een 'normaal' kind heeft nog opa's en oma's, ooms, tantes en anderen mensen om zich heen.Oh jee, behalve mijn ouders, broer en een achternichtje heb ik geen familie. Nooit gehad. Ik ben nu blijkbaar geen normaal kind. Waarom zouden mensen van 40/50 geen uitgebreide vriendenkring hebben, dan heeft een kind ook veel mensen om zich heen. Mijn moeder is 60 plus, superactief en een druk sociaal leven en werkt ook nog full time. Haar vriendinnen zijn tussen de 35 en 55 jaar oud. Stuk jonger dan zij dus.quote:Door pas op je 50e een kind te krijgen dun je de familie van zo'n kindje wel meteen enorm uit. De kans dat opa's en oma's nog in leven zijn is klein, de kans dat als ze nog leven er een band mee opgebouwd kan worden is klein. En dat geldt ook voor veel andere familieleden.Daar hoef je dus absoluut geen 50 voor te zijn.quote:En niet dat opa's en oma's zaligmakend zijn, voordat iedereen met verhalen komt van 'mijn kind heeft ook geen oma's omdat ze jong gestorven zijn en die is heus niet zielig'... maar ik vind het wel heel iets anders om je kind bewust in zo'n positie te plaatsen.Ik vind daar niks mis mee. Het cliche plaatje one big happy family gaat in zoveel gezinnen niet meer op, vrienden zijn vaak familie geworden (zo werkt dat voor mij wel). Je doet je kind niks verkeerds aan.quote:Als enig kind in een oude familie met waarschijnlijk zo rond de tijd dat hij uit huis gaat/zijn eigen leven opbouwt de zorg voor bejaarde ouders, zonder broers of zussen om hem bij te staan.Daar heb je opvang voor, ik vind niet dat je verplicht bent en moet voelen om de zorg voor je oude ouders alleen op je te nemen. Mijn moeder kon dat ook niet alleen af en heeft hemel en aarde moeten bewegen om haar moeder ooit in een verzorgingstehuis te krijgen. Zij was dan niet oud moeder geworden, maar al wel jong afhankelijk van zorg. Mijn moeder stond er alleen voor en heeft het aan professionals moeten over laten. Ondanks alle slechte verhalen, bestaan er ook goede zorghuizen.

Bedankt voor de link Tante K, ik herken wel wat in dat stuk.

En vergeet niet, dat ze bij het AMC tot hun 50e de eitjes mogen gebruiken.

quote:Lys schreef op 15 juli 2009 @ 21:59:

Heb ik ook geen probleem mee, Maroetje. Ik vertel enkel hoe het voor mij is. Ik ben al vele jaren verzorger en het had/heeft een behoorlijke impact op mijn leven. Ik had graag jongere ouders gehad.Ik kan me voorstellen dat het geen pretje voor je is, maar jongere ouders zijn geen garantie voor zorgen-vrij zijn. Jongere ouders kunnen ook ziek worden, wegvallen etc. That's life, helaas.

"daar heb je opvang voor" Rollergirl, je denkt er wel heel makkelijk over. Tuurlijk, er is opvang, maar dat is een hele praktische ingreep, en neemt het probleem natuurlijk niet weg.



Ik slinger hem er even hard in (tere zieltjes nu wegwezen):

mijn ouders "moesten" ook zo nodig nog. Heel fijn, ik werd wees op mijn 11e. zonder broers en zussen. En opvang ho maar in die tijd.

Ik heb mijn bejaarde vader als kind moeten voeren als ik uit school kwam. Drie jaar lang als ik thuis kwam alleen maar ziekte en aftakeling om me heen gezien, eerst mijn moeder toen mijn vader.

En he, ik heb het overleefd hoor. En mijn psych ook, die heeft er een goede boterham aan verdiend. Maar om nou te zeggen dat ik een gezonde jeugd heb gehad: nee.

Van mijn ouders ben ik geen liefde tekort gekomen, integendeel. Ik was zeer gewenst en heb dat ook altijd zo gevoeld. Maar ze waren er gewoon te kort. En ze hadden van tevoren kunnen weten dat die kans wel heel erg groot zou zijn. Wat ze heeft bewogen om nog aan een kind te beginnen heb ik ze helaas nooit kunnen vragen, maar in een hele slechte bui (zoals vandaag, na dat artikel in de VK) word ik er wel weer heel boos en verdrietig over.



dus wat ik eigenlijk wil zeggen: ik hoop dat vrouwen die op hoge leeftijd nog zwanger willen worden ook een beetje nadenken over hoe het leven van hun toekomstige kinderen er uit zal zien. Dat ze niet denken "er is toch opvang?" want dat zou ze heel heel erg egoistisch maken.



pff, zo dat is eruit.

Ja, dat realiseer ik me ook echt wel.

Maar de kans wordt aanzienlijk groter met een hogere leeftijd.

Kan er helemaal in mee komen, tante Klaas.

Vind het echt erg om te horen wat het voor jou betekent /betekend heeft.

Dank je wel Lys, terug. Het moet in jouw situatie ook niet makkelijk zijn als de rollen zo omgedraaid zijn.

Ik ben verbaasd over de reacties hier. Op een positieve manier, overigens . Bij het lezen van de berichtgeving over dit onderwerp was ik heel benieuwd wat het publieke sentiment zou zijn. Of vrouwen op hun achterse benen zouden staan omdat zij bijvoorbeeld nu eenmaal 'altijd het recht hebben zwanger te raken'. Op radio1 was vanmiddag ook een fikse discussie tussen voor en tegenstanders.

Hier bij de 'gewone mensen' lees ik over het algemeen nuchtere reacties, geen echte voorstanders, merk ik. Ik denk zelf ook dat het geen goede zaak is, simpelweg omdat de natuur het niet toelaat. Het brengt voor alle partijen zoveel risico's mee, zowel medisch als psychisch en sociaal, dat ik denk dat we hier niet aan moeten beginnen. Goed te lezen dat de meerderheid er ook zo over lijkt te denken.

Niet makkelijk, maar ben wel een volwassene. (en mijn grootste 'ergernis' is ergens ook wel dat ik zelf geen kinderen wilde, omdat ik de zorg voor kinderen pertinent niet wilde )

Niet te vergelijken met een kind van jouw leeftijd.

Die verantwoordelijkheid, die zorg en de zorgen, dat gemis dat heeft niets te zoeken in een kinderleven.

Mijn moeder was 42, mijn vader 46 toen ik kwam. Ook ik heb vanaf mijn 18e veel zorgen gehad om en met mijn moeder. Op mijn 25ste overleed mijn vader, op mijn 35ste mijn moeder. Als ik nu leeftijdsgenoten zie die nog bij hun ouders op bezoek gaan, nog eens hun hart bij hun ouders kunnen luchten of moeder/vader om raad kan vragen ben ik altijd een tikje jaloers.



Onderweg in de auto hoorde ik vanmiddag op de radio een deskundige, een gynaecologe die haarfijn kon uitleggen wat het allemaal inhield, en wat de medische risico's waren, zowel voor moeder als voor kind. Maar op geen enkel moment kwam de vraag naar voren of het eigenlijk wel wenselijk is, een alleenstaande moeder (want daarvoor is het in eerste instantie bedoeld: vrouwen die 'de ware Jacob' niet zijn tegengekomen en alsnog hun kinderwens willen zien uitkomen) van pak 'm beet 48 jaar met een baby. Ik zou dat kind toch echt niet willen zijn! Alleen een oudere moeder, geen vader, dus zodra moeder krakkemikkig begint te worden is het einde verhaal voor dat kind. Een oude moeder betekent dus ook: geen grootouders, oude ooms en tantes met inmiddels volwassen kinderen, dus gezellig met moeder op bezoek bij een leuke tante waar je kunt spelen met neefjes en nichtjes zit er ook niet in.



Moet alles wat kan, dan ook maar kunnen? Medisch kan er zoveel, maar is het ook wenselijk? Kortom: hoe 'maakbaar' willen wij onze wereld maken, wanneer zullen we eindelijk leren dat er dingen zijn waar je je nu eenmaal bij neer moet leggen?

quote:tante Klaas schreef op 15 juli 2009 @ 22:27:

"daar heb je opvang voor" Rollergirl, je denkt er wel heel makkelijk over. Tuurlijk, er is opvang, maar dat is een hele praktische ingreep, en neemt het probleem natuurlijk niet weg.

Tuurlijk neemt dat het probleem niet weg, maar wel al een hele last van je schouders. De meeste vrienden en vriendinnen en mensen uit mijn omgeving, die zwaar verdrietige/nare dingen met hun ouders hebben meegmaakt (op gebied van ziekte, overlijden etc.) waren allemaal relatief ouders die van 'normale' leeftijd waren en niet extreem/opmerkelijk oud(er). Een vriendinnetje van mij van vroeger op de basisschool werd wees op haar 11de, en haar ouders waren nog hartstikke jong. Het leven geeft je geen enkele garantie, het klinkt logisch dat het risico hoger is als je ouder bent, maar de praktijk wijst vaak anders uit.

Natuur heeft eea niet voor niets geregeld. Gewoon een kwestie van jammer de bammer en zo willen we allemaal weleens wat.

Soms wordt hier heftig op gereageerd, maar ik sta er nog steeds achter:

Als vrouwen op die leeftijd nog zo'n overweldigende wens hebben, hebben zij geen fysiek probleem, maar een psychisch probleem. Het niet kunnen accepteren dat sommige zaken niet meer mogelijk zijn, en daarin geen berusting kunnen vinden. Laat hen dan dus geen medische, maar psychische ondersteuning krijgen.

quote:Joyce48 schreef op 15 juli 2009 @ 23:03:

Mijn moeder was 42, mijn vader 46 toen ik kwam. Ook ik heb vanaf mijn 18e veel zorgen gehad om en met mijn moeder. Op mijn 25ste overleed mijn vader, op mijn 35ste mijn moeder. Als ik nu leeftijdsgenoten zie die nog bij hun ouders op bezoek gaan, nog eens hun hart bij hun ouders kunnen luchten of moeder/vader om raad kan vragen ben ik altijd een tikje jaloers.



Onderweg in de auto hoorde ik vanmiddag op de radio een deskundige, een gynaecologe die haarfijn kon uitleggen wat het allemaal inhield, en wat de medische risico's waren, zowel voor moeder als voor kind. Maar op geen enkel moment kwam de vraag naar voren of het eigenlijk wel wenselijk is, een alleenstaande moeder (want daarvoor is het in eerste instantie bedoeld: vrouwen die 'de ware Jacob' niet zijn tegengekomen en alsnog hun kinderwens willen zien uitkomen) van pak 'm beet 48 jaar met een baby. Ik zou dat kind toch echt niet willen zijn! Alleen een oudere moeder, geen vader, dus zodra moeder krakkemikkig begint te worden is het einde verhaal voor dat kind. Een oude moeder betekent dus ook: geen grootouders, oude ooms en tantes met inmiddels volwassen kinderen, dus gezellig met moeder op bezoek bij een leuke tante waar je kunt spelen met neefjes en nichtjes zit er ook niet in.



Moet alles wat kan, dan ook maar kunnen? Medisch kan er zoveel, maar is het ook wenselijk? Kortom: hoe 'maakbaar' willen wij onze wereld maken, wanneer zullen we eindelijk leren dat er dingen zijn waar je je nu eenmaal bij neer moet leggen?

Alle dingen die je hier over je leven omschrijft kan ik terug vinden in mijn leven en in de levens van mensen om mij heen (van close vrienden tot kennissen). Wat je hebt meegemaakt is niet leeftijdspecifiek, maar iets wat het leven in zich heeft. Mensen kunnen ziek worden en wegvallen, mensen kunnen weinig tot geen familie hebben. Dat is niet alleen voorbehouden aan de mensen met oudere ouders.



Ik wil hier geen pro-oudere ouders verhaal houden, maar ik ben er ook niet op tegen. Nogmaals, alle negatieve punten die mensen uit hun eigen ervaring omschrijven kan ik ook terug vinden in de levens van mensen met 'jonge' ouders.



Moet alles maar kunnen? Mensen die geen kinderen kunnen krijgen laten zich compleet door de medische molen trekken. Moet dat maar kunnen, omdat ze jonger zijn dan 40? Hun lichaam zegt blijkbaar: dit kan niet! En toch doen mensen van alles eraan, dus waarom dit mensen van 40 onthouden. Met steeds meer nieuwe technieken kunnen mensen het heft in eigen hand nemen. En daarin kun je niet zomaar met leeftijd gaan schermen en aan leeftijdsdiscriminatie doen. Of het allemaal geweldig en fantastisch is, is de vraag, er zullen altijd negatieve gevolgen zijn, maar ik vraag me af of deze zo sterk leeftijdsgebonden zijn.

Je schreef dit:

Een oude moeder betekent dus ook: geen grootouders, oude ooms en tantes met inmiddels volwassen kinderen, dus gezellig met moeder op bezoek bij een leuke tante waar je kunt spelen met neefjes en nichtjes zit er ook niet in.

Ik heb geen oude moeder en toch heb ik geen grootouders gehad, geen ooms en geen tantes dus ook geen neefjes en nichtjes om mee te spelen. Mijn moeder (en vader) is/zijn enigst kind en de grootouders zijn allemaal jong overleden. Dus.

quote:Annepanne1 schreef op 15 juli 2009 @ 23:17:

Soms wordt hier heftig op gereageerd, maar ik sta er nog steeds achter:

Als vrouwen op die leeftijd nog zo'n overweldigende wens hebben, hebben zij geen fysiek probleem, maar een psychisch probleem. Het niet kunnen accepteren dat sommige zaken niet meer mogelijk zijn, en daarin geen berusting kunnen vinden. Laat hen dan dus geen medische, maar psychische ondersteuning krijgen.Amen.

@Rollergirl, dat het ook voorkomt bij jongere ouders is een feit. Je kunt echter niet ontkennen dat de kans op een dergelijk scenario wel vele malen groter is (zo niet vast staat) bij oude ouders.