Kinderen
alle pijlers
is het raar?
dinsdag 24 december 2019 om 16:15
Lieve mensen, ik zit met het volgende. Ik en mijn partner hebben al 10 jaar relatie. geen eigen kinderen, daar is het niet van gekomen. mn partner heeft er wel 2. Eentje van 20 en een zoon van 18. Zoon van 18 woont bij moeders, dat hebben ze altijd al gedaan. Ik heb ze tijdens die 10 jaar opgevangen met normale verzorging, verder heb ik niet bijgedragen aan hun opvoeding. Zoon heeft nu een financiele issue met zijn moeder en wil dit op te lossen door hier te komen wonen. Ik ben daar op tegen en zit hier echt niet op te wachten om eerlijk te zijn. Mijn partner zeg "nou hij is zometeen 18 en mag bepalen waar hij gaat wonen". Maar houdt dit dan in dat ik mijn mond moet houden en maar toe moet laten wat er gaat gebeuren? Zoon en dochter komen hier regelmatig logeren voor week, 2 weken en dat is dan echt niet grappig. ik ben 48 en mijn partner bijna 50. ik zit echt niet te wachten op hele heisa om met nog iemand anders te gaan samen wonen. Mijn partner zegt dat ik negatief ben en ik vind dat ik ook grenzen heb. In het verleden heeft mijn partner diverse dingen doorgedramd en ik heb het toegelaten omwille van vrede, ik ben altijd conflict vermijdend. Heb ik een punt of vinden jullie dat ik niet moet tegenstribbelen?
donderdag 26 december 2019 om 17:36
Haat je dat kind ofzo? Ik vind je zo vreselijk liefdeloos klinken en heb echt medelijden met je stiefzoon.regina1971 schreef: ↑25-12-2019 21:43
en wat ik onredelijk vind is dat ik vanaf de dag dat zoon hier komt wonen opeens onderhoudsplichtig ben. das onredelijk.
Of ben je bang / jaloers dat je nu niet meer lui thuis kunt blijven, als je onderhoudsplicht hebt?
Dat jij ook moet gaan betalen (zoals elke volwassene).
anoniem_392035 wijzigde dit bericht op 26-12-2019 17:51
35.19% gewijzigd
donderdag 26 december 2019 om 17:41
Dit is exact wat ik bedoel, alleen beter verwoord. Thnx.Dymphnatam schreef: ↑26-12-2019 17:05\
Nou, hier ben ik het dus helemaal niet mee eens. Je leven lang liefhebben: ja. Je leven lang betrokken blijven: ja. Je leven lang zo nu en dan steun bieden: ja.
De rest van je leven jezelf wegcijferen; nee.
En nee, ik ben geen boomer. Mijn ouders zijn dat. Toen ik jong was en ging studeren hadden wij weliswaar een beurs voor uitwonenden, maar die was zo mager dat mijn ouders bij moesten dragen. Mijn ouders konden dat gelukkig dus geen schuld ivm studie. Veel ouders van nu steunen hun kinderen ook tot ze klaar zijn met hun studie. Maar we hadden toen geen wurgend leenstelsel, klopt. Na afstuderen kon je na gemiddeld 6 jaar ingeschreven te zijn een woning huren. Korter dan nu, dat klopt, maar ook behoorlijk lang. De hypotheekrente was destijds redelijk, maar was wel veel hoger dan nu. Huizenprijzen rezen toen ook al de pan uit.
Er was een krapte op de arbeidsmarkt dus moeilijk aan werk te komen.
Dus nee, het is me niet aan komen waaien. Dat gezegd hebbende, wat heeft dit te naken met het feit dat je als ouder ook een keer klaar mag zijn met opvoeden en, zoals hierboven mooi omschreven, wegcijferen ? Dat is bij mijn leeftijd genoten niet aan de orde geweest. Eenmaal het huis uit zorg je voor jezelf. Onze ouders (de boomers dus) waren vanaf dat wij 23 waren echt wel klaar en konden hun eigen leven weer oppakken. Dat vonden wij niet meer dan normaal. Ze hielpen wel met raad en daad vanaf de zijlijn. Dat zou ik ook altijd blijven doen. Een kind van 18 is natuurlijk welkom tot een jaar of 23. En bijvoorbeeld een gescheiden kind van in de 30 met kinderen ook. Maar wel heel tijdelijk. Zeg een paar maanden. Lijkt me heel redelijk.
Ik vind het raar dat het nu blijkbaar de standaard is dat je blijkbaar tot in de eeuwigheid alles moet laten vallen om weer klaar te staan voor je volwassen kinderen op elk gewenst moment omdat je nu eenmaal voor kinderen hebt gekozen, wat een rarigheid.
anoniem_386639 wijzigde dit bericht op 26-12-2019 18:16
15.81% gewijzigd
donderdag 26 december 2019 om 17:56
Je bent al 10 jaar (!!) met je man, maar je kent je stiefzoon niet? Je weet niet hoe hij is? Hoe heb je dát voor elkaar gekregen?regina1971 schreef: ↑26-12-2019 00:17misschien niet, maar hij moet zeker hier in huis bijdrage leveren, al is het fysiek. alle keren dat hij hier meerdere weken achter elkaar verbleef was het echt niet grappig. en als ik al wat zei dan werd ik glazig aangekeken. hoe hij verder is weet ik niet, karakter en zijn persoonlijkheid, voor zover die nu al ontwikkeld is. ik kan dit prima kans geven, er is altijd hoop, maar wel met duidelijke afspraken van te voren, en niet "kommaar, we zien het wel"
Het komt over alsof je al die tijd hebt gedacht: Jouw kind, jouw probleem, en zelf zoveel mogelijk afstand hebt genomen. Dat vind ik erg vreemd als je een relatie aangaat met iemand die een kind heeft.
Dan maak je een takenlijst waarop iedereen de eigen taken ziet staan.regina1971 schreef: ↑26-12-2019 13:29ik denk ook dat het het beste is. ik zie dat zijn kinderen gedrag kopieren, en mijn gedrag ook. in ieder geval laten merken dat ik niet voor die zoon verantwoordlijk ga zijn, dat is zijn taak als vader. regelmatig hebben wij hier discussie dat mijn partner gewoon ook niets doet en mij de schuld geeft "je vraagt mij niets" en dat zometeen 2x. dus heb ik zometeen niet 1 adolescent maar 2. 1tje kan ik al amper aan...
Hoe simpel kun je het hebben? Daar ga je toch niet elke keer discussies over voeren?
En waarom praat je over je man als adolescent?
Dus je hebt een eigen bedrijf gehad, maar kunt niet terwijl je alle tijd van de wereld hebt (geen werk nu) een huishouden van 2 personen draaiende houden? Waarbij het normaal is dat die andere persoon ook gewoon wat taken oppakken zoals de was, afwas en een keer de stofzuiger door het huis trekken of een vuilniszak buiten zetten?regina1971 schreef: ↑26-12-2019 12:09dankjewel voor de moeite die je genomen hebt uitgebreid te reageren. het is wel zo dat vader te weinig alimentatie betaalde. hij betaalde al 250 euro aan dochter die over 20 jaar is en ook daar woont. mijn partner heeft niet alleen die 2 kinderen, ook andere 3. voor 1 moet hij nog 1 jaar 500 euro per maand betalen. alles bij elkaar drukt hier echt. dank ook voor je duidelijke uitleg over die kinderbijslag. ik weet dat soort dingen niet. en zo als ik het vermoed zou ik alles nu moeten gaan regelen, en ik heb al moeite om hier thuis zonder die zoon draaiende te houden. ik kan en ga niet mijn eigen leven laten vallen om opeens 100% voor iemands anders zijn zoon te zorgen terwijl er 2 gezonde ouders aanweizig zijn. door al die berichten ben ik blij dat ik mijn mening aan het vormen ben en dit sterkt mij om de redelijke voors en tegens af te wegen.
Ben jij je ervan bewust dat die man ook 'iets' anders kan hebben dan autisme, maar dat dit lekker bekt en in jouw geval medelijden opwekt?regina1971 schreef: ↑26-12-2019 14:54het is lastig, het werd mij steeds duidelijker naarmate relatie voorderde dat hij "iets" mankeert, tot hij opbiechte dat hij authisme heeft. ik had voor hem een relatie van 19 jaar met mijn eerste man. die man was echt totaal anders.
Het kan ook gewoon een hondelul met arrogante manieren zijn. Kinderen verzwijg je niet tot vlak voor een huwelijk, dat valt echt niet onder de noemer autisme weg te praten. Net als dat autisme geen reden is om kinderen bij een vader weg te houden. Hier is iets heel anders aan de hand.
anoniem_392035 wijzigde dit bericht op 26-12-2019 18:45
60.77% gewijzigd
donderdag 26 december 2019 om 18:41
Gourmet?
Ik vier geen kerst, dus ik heb geen gourmet gezien. Misschien is dat het wel ja.
donderdag 26 december 2019 om 19:36
Dan is het nu een kwestie van doorpakken.
Maak voor jezelf een plan van wat je wil en hoe je dat wil gaan doen.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 26 december 2019 om 21:12
dan is dat prima, met andere 3 vrouwen heeft mijn partner niet de ballen gehad om de kinderen eerst te zetten maar wel met mij. ik weet genoeg van alle reacties. ik ga weg.Winterland schreef: ↑26-12-2019 20:35Ik heb enkel OP gelezen, imo: je hebt gelijk dat je niet zomaar akkoord moet zijn dat er iemand bij komt in huis. Maar als ik de papa ben, zet ik mijn kind altijd voor op mijn relatie.
donderdag 26 december 2019 om 21:55
Dat zou voor mij toch een reden zijn geweest om het zinkende schip te verlaten ipv die trouwerij nog door te zetten. Ze zouden maar alle 5 opeens voor de deur staan om bij hem te komen wonen! En het kost een kapitaal om zoveel kinderen te onderhouden, dan blijft er niets over om samen leuke dingen te kunnen doen.regina1971 schreef: ↑26-12-2019 13:33de andere kinderen heeft hij pas opgebiecht toen wij samen gingen wonen, en bijna al getrouwd waren. hij mocht geen contakt hebben met zijn andere kinderen.
vrijdag 27 december 2019 om 05:19
De horde kinderen die hij later opbiechtte zouden vrijwel zeker niet bij hem komen wonen gezien dat stiekeme gedrag. Maar ik ben het helemaal met je eens wat betreft zinkend schip verlaten. Een man die met meerdere vrouwen kinderen heeft waar heel raar en stiekem over wordt gedaan zegt iets over zijn manier van denken en voorspelt hoe hij over meerdere belangrijke factoren in een relatie denkt.redbulletje schreef: ↑26-12-2019 21:55Dat zou voor mij toch een reden zijn geweest om het zinkende schip te verlaten ipv die trouwerij nog door te zetten. Ze zouden maar alle 5 opeens voor de deur staan om bij hem te komen wonen! En het kost een kapitaal om zoveel kinderen te onderhouden, dan blijft er niets over om samen leuke dingen te kunnen doen.
vrijdag 27 december 2019 om 06:34
Het is niet iemand het is de tiener zoon van haar partner voor wie hij onderhoudsplichtig (en zij mogelijk ook) is niet 1 of andere zwerver van de straat.Winterland schreef: ↑26-12-2019 20:35Ik heb enkel OP gelezen, imo: je hebt gelijk dat je niet zomaar akkoord moet zijn dat er iemand bij komt in huis. Maar als ik de papa ben, zet ik mijn kind altijd voor op mijn relatie.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 27 december 2019 om 06:36
Daarbij ben je als vrouw dus na het trouwen ook onderhoudsplichtig voor die 5 kinderen....echt no way!redbulletje schreef: ↑26-12-2019 21:55Dat zou voor mij toch een reden zijn geweest om het zinkende schip te verlaten ipv die trouwerij nog door te zetten. Ze zouden maar alle 5 opeens voor de deur staan om bij hem te komen wonen! En het kost een kapitaal om zoveel kinderen te onderhouden, dan blijft er niets over om samen leuke dingen te kunnen doen.
En dat voor iemand die liegt...
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 27 december 2019 om 06:54
Wat is wegcijferen?Dymphnatam schreef: ↑26-12-2019 17:05\
Nou, hier ben ik het dus helemaal niet mee eens. Je leven lang liefhebben: ja. Je leven lang betrokken blijven: ja. Je leven lang zo nu en dan steun bieden: ja.
De rest van je leven jezelf wegcijferen; nee.
Ben jij gelukkig als je kind in de problemen zit en er niet uit komt?
Ik vind: als familie help je elkaar. En natuurlijk werkt dat niet in elke familie zo. Ik zou wel denken dat aanvankelijk in elke familie het streven was.
•
vrijdag 27 december 2019 om 08:57
Off topic : Misschien is het moeilijk voorstelbaar, maar er zijn echt kinderen die in de problemen zitten en er zelf niet uitkomen die hun hele familie meeslepen in hun ellende. Allemaal families die jarenlang hun uiterste best doen het kind/jong volwassene te helpen. Hele grote uitzonderingen zijn dat niet want er zijn helaas genoeg kinderen die weigeren te studeren, te werken, iets met hun leven te doen, willen alleen maar hele nachten gamen of blowen of zuipen of what ever en hele dagen slapen op kosten van de ouders en ze maken het leven van de anderen in het gezin tot een hel. Moeten die ouders tot hun dood zichzelf wegcijferen en blijven zorgen ? Of zijn er ook omstandigheden te verzinnen wanneer het een keer klaar is, hoe pijnlijk dat ook is ?
vrijdag 27 december 2019 om 09:19
Wat haal je er veel bij zeg.Francien2019 schreef: ↑27-12-2019 08:57Off topic : Misschien is het moeilijk voorstelbaar, maar er zijn echt kinderen die in de problemen zitten en er zelf niet uitkomen die hun hele familie meeslepen in hun ellende. Allemaal families die jarenlang hun uiterste best doen het kind/jong volwassene te helpen. Hele grote uitzonderingen zijn dat niet want er zijn helaas genoeg kinderen die weigeren te studeren, te werken, iets met hun leven te doen, willen alleen maar hele nachten gamen of blowen of zuipen of what ever en hele dagen slapen op kosten van de ouders en ze maken het leven van de anderen in het gezin tot een hel. Moeten die ouders tot hun dood zichzelf wegcijferen en blijven zorgen ? Of zijn er ook omstandigheden te verzinnen wanneer het een keer klaar is, hoe pijnlijk dat ook is ?
We hebben het hier over een havo-scholier met een wat lastige thuissituatie, waar hij zelf niet zoveel aan kan doen (zijn ouders des te meer). Niet een of andere blowende, zuipende, al jaren niksende twintiger/dertiger die altijd alles in zijn schoot geworpen heeft gekregen.
En daarbij: iemand helpen of er voor iemand zijn is niet hetzelfde als jezelf wegcijferen.
anoniem_369971 wijzigde dit bericht op 27-12-2019 09:45
0.16% gewijzigd
vrijdag 27 december 2019 om 09:35
Francien, ik had eenheel bericht getypt, maar jouw wereldbeeld is zo bizar verschillend van het mijne dat ik het maar laat.
TO, ik ben inmiddels helemaal bijgelezen. Ik zie dit niet ooit nog goed komen. Het ligt niet aan stiefzoon, je man is simpelweg respectloos naar je toe. Liegt. Ik heb zo'n gevoel dat jij er telkens het slechtst vanaf komt. Als ik jou was wist ik het wel.. Ik zie je niet meer gelukkig worden met hem. Sterkte.
TO, ik ben inmiddels helemaal bijgelezen. Ik zie dit niet ooit nog goed komen. Het ligt niet aan stiefzoon, je man is simpelweg respectloos naar je toe. Liegt. Ik heb zo'n gevoel dat jij er telkens het slechtst vanaf komt. Als ik jou was wist ik het wel.. Ik zie je niet meer gelukkig worden met hem. Sterkte.
-
vrijdag 27 december 2019 om 12:28
om even op alles in het kort te reageren, situatie nu? gisteren waren beide kinderen hier. zoon begon over inrichten van de kamer. ik heb dit moment aangegrepen om gesprek te starten. ik heb gezegd dat ik nergens bij betrokken wordt en toch het meeste last van ga ondervinden. mijn partner werkt erg veel en doet he-le-maal nix in huis (niet uit zichzelf). zoon vroeg hoe ik het zag, ik kaatste dit terug en zei wat zijn JOU plannen, jij wil hier komen wonen dus heb jij een idee wat je wilt. het blijkt ook dat alles wat ik tegen mijn partner zeg over deze issue dit niet door komt naar de zoon. mijn gouden middenweg (in het weekend bij mama) is ook niet overlegt. mijn partner heeft niets met de zoon besproken. ik zei ook op zijn minst zouden jullie mij ook betrekken bij deze gebeurtenissen. ik heb alles gezegd wat ik vond, mijn regels in huis en ook financiele plaatje. ze keken mij beide glazig aan toen ik begon over kinderbijslag achteraf en dat ik ook onderhoudsplichtig wordt. dit was een gedwongen gesprek. je moet het zo zien, tegen mij zegt mijn partner bijvoorbeeld dit is voor 6 maanden en tegen zijn zoon zegt hij we zien het wel. en idd, dit is niet volledige plaatje, dit is resultaat van afgelopen 10 jaar waar ik mee kamp. de kinderen zijn verzwegen, ze kwamen pas uit toen hij bij mij kwam wonen en dus weer contakt opnam met zijn andere kinderen. nee ik heb geen hekel aan zijn kinderen ik had mij dit anders voorgesteld. mijn man is een slag man die zo min mogelijk inzet doet voor zo groot mogelijk resultaat. er moeten flinke discussies telkens komen om maar iets veranderd te krijgen.
vrijdag 27 december 2019 om 12:32
Je ging toch weg? (Bij hem of van het forum?)regina1971 schreef: ↑26-12-2019 21:12dan is dat prima, met andere 3 vrouwen heeft mijn partner niet de ballen gehad om de kinderen eerst te zetten maar wel met mij. ik weet genoeg van alle reacties. ik ga weg.
vrijdag 27 december 2019 om 12:52
Tja, je kunt wel vinden dat je niet onderhoudsplichtig bent, maar dat ben je wettelijk nu eenmaal wanneer zoon bij vader gaat wonen. Je kunt wel bij de rechter aannemelijk proberen te maken dat e.e.a. dan volledig scheef trekt. Er zijn zo te lezen rechters die de onderhoudsplicht dan niet van toepassing verklaren. Maar dan moet je dus wel naar de rechter. Roepen dat het niet eerlijk is (ook al is dat zo) schiet niet op, de onderhoudsplichtig is simpelweg iets waar je met dit huwelijk voor getekend hebt.
Overigens zou ik ook eerder een scheiding overwegen, maar dan niet zozeer vanwege de zoon.
Ik vind ook dat je moet oppassen dat je omdat je man niet overlegt de bal nu niet bij de zoon gaat leggen.
Overigens zou ik ook eerder een scheiding overwegen, maar dan niet zozeer vanwege de zoon.
Ik vind ook dat je moet oppassen dat je omdat je man niet overlegt de bal nu niet bij de zoon gaat leggen.
