Kinderen
alle pijlers
Kinderwens: hoe bereid ik me goed voor?
dinsdag 14 februari 2017 11:59
Hoi allemaal,
Als stille meelezer zit ik met een vraag waardoor ik een eigen account heb aangemaakt. Mijn man en ik hebben een kinderwens en willen op korte termijn stoppen met anticonceptie. We hebben het prima voor elkaar: een stabiele relatie, financiële ruimte een fijn huis. Daarnaast leven we ook allebei gezond, niet roken, sporten regelmatig etc. Het potje foliumzuur staat ook al op de plank.
Ik vraag me alleen af of ik wel goed genoeg voorbereid ben. Ik vind baby's hartstikke leuk maar ik heb soms het gevoel dat ik er nog maar zo weinig vanaf weet. Ik weet hoe een zwangerschap verloopt maar daarna? Hoe weet je dat je het goed doet met je kindje? Ik ben bang om iets fout te doen. Wij zijn de eerste in onze omgeving die aan kinderen willen beginnen dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Daarom ben ik benieuwd hoe jullie je hebben voorbereid op de zwangerschap. Zijn er bijvoorbeeld boeken die jullie hebben gelezen of websites die je aan kan raden? Misschien loop ik wel veel te hard van stapel aangezien ik nog niet eens zwanger ben maar ik wil het gewoon graag goed doen.
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties!
Als stille meelezer zit ik met een vraag waardoor ik een eigen account heb aangemaakt. Mijn man en ik hebben een kinderwens en willen op korte termijn stoppen met anticonceptie. We hebben het prima voor elkaar: een stabiele relatie, financiële ruimte een fijn huis. Daarnaast leven we ook allebei gezond, niet roken, sporten regelmatig etc. Het potje foliumzuur staat ook al op de plank.
Ik vraag me alleen af of ik wel goed genoeg voorbereid ben. Ik vind baby's hartstikke leuk maar ik heb soms het gevoel dat ik er nog maar zo weinig vanaf weet. Ik weet hoe een zwangerschap verloopt maar daarna? Hoe weet je dat je het goed doet met je kindje? Ik ben bang om iets fout te doen. Wij zijn de eerste in onze omgeving die aan kinderen willen beginnen dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Daarom ben ik benieuwd hoe jullie je hebben voorbereid op de zwangerschap. Zijn er bijvoorbeeld boeken die jullie hebben gelezen of websites die je aan kan raden? Misschien loop ik wel veel te hard van stapel aangezien ik nog niet eens zwanger ben maar ik wil het gewoon graag goed doen.
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties!
dinsdag 14 februari 2017 20:32
quote:lux. schreef op 14 februari 2017 @ 20:19:
Nou goed dan, ik hap wel. Wat mijn moeder bedoelde, is dat toen ik klein was ze bang was dat ik wel genoeg sliep, at, groeide, etc. Naarmate ik ouder werd vond ze het moeilijker, als puber en adolescent ga je je eigen weg en zoek je je eigen plekje in de wereld. Dat gaat net als leren eten, lopen, etc. met vallen en opstaan. Alleen waar een pleister en een kus nog genoeg waren als je je knieën kapot valt in de speeltuin, komen er steeds meer dingen in het leven van een opgroeiend kind waartegen je ze niet kunt beschermen en die je niet 'beter' kunt maken.
Ze zegt dat ze mijn zwangerschap de grootste zorg tot nu toe vindt. Want ze zegt: 'stel jij raakt nu je zoontje kwijt, dan ben ik compleet machteloos terwijl jij het ergste verlies meemaakt dat je kunt lijden in je leven.' En net zoals toen mijn vader overleed toen ik net ging studeren. Ook daar zijn geen pleisters en knuffels voor. En als moeder moet je dan maar hopen dat je kind zelf de kracht vindt om er doorheen te gaan, op te krabbelen en op een gezonde manier te rouwen (of wat het ook is dat je niet kunt wegvangen). En die zorgen wegen veel zwaarder dan die zorgen in het begin, of haar baby nog wel ademde.
Zo heeft zij het ervaren. Daar mag je het best mee oneens zijn verder, maar voor haar klopte dat gezegde dus zeker wel.Alsof alles voor een baby/klein kind op te lossen valt met een kus en een pleister. Was het maar zo simpel. Ik heb teveel leed gezien denk ik bij kleine kinderen en weet hoeveel zorgen daar bij komen kijken voor de ouders. Dat het gedrag van een puber ook zorgelijk kan zijn, daar twijfel ik niet over, maar dat deze per definitie groter zijn, dat is simpelweg niet waar.
Nou goed dan, ik hap wel. Wat mijn moeder bedoelde, is dat toen ik klein was ze bang was dat ik wel genoeg sliep, at, groeide, etc. Naarmate ik ouder werd vond ze het moeilijker, als puber en adolescent ga je je eigen weg en zoek je je eigen plekje in de wereld. Dat gaat net als leren eten, lopen, etc. met vallen en opstaan. Alleen waar een pleister en een kus nog genoeg waren als je je knieën kapot valt in de speeltuin, komen er steeds meer dingen in het leven van een opgroeiend kind waartegen je ze niet kunt beschermen en die je niet 'beter' kunt maken.
Ze zegt dat ze mijn zwangerschap de grootste zorg tot nu toe vindt. Want ze zegt: 'stel jij raakt nu je zoontje kwijt, dan ben ik compleet machteloos terwijl jij het ergste verlies meemaakt dat je kunt lijden in je leven.' En net zoals toen mijn vader overleed toen ik net ging studeren. Ook daar zijn geen pleisters en knuffels voor. En als moeder moet je dan maar hopen dat je kind zelf de kracht vindt om er doorheen te gaan, op te krabbelen en op een gezonde manier te rouwen (of wat het ook is dat je niet kunt wegvangen). En die zorgen wegen veel zwaarder dan die zorgen in het begin, of haar baby nog wel ademde.
Zo heeft zij het ervaren. Daar mag je het best mee oneens zijn verder, maar voor haar klopte dat gezegde dus zeker wel.Alsof alles voor een baby/klein kind op te lossen valt met een kus en een pleister. Was het maar zo simpel. Ik heb teveel leed gezien denk ik bij kleine kinderen en weet hoeveel zorgen daar bij komen kijken voor de ouders. Dat het gedrag van een puber ook zorgelijk kan zijn, daar twijfel ik niet over, maar dat deze per definitie groter zijn, dat is simpelweg niet waar.
dinsdag 14 februari 2017 20:34
quote:Steltloper schreef op 14 februari 2017 @ 12:11:
Soms zie ik moeders of hoor ik ze praten en het lijkt ze zo natuurlijk af te gaan. Weten precies wanneer hun kindje moet slapen, tandjes gaan doorkomen en wanneer ze naar het CB moeten. Kom je daar ook gaandeweg achter?
Je komt er gaandeweg achter dat er types zijn die zich graag profileren Dan klinkt het misschien heel kundig, maar soms gaat het echt gewoon nergens over.
In de kleedkamer van het babyzwemmen bijvoorbeeld hoorde ik ze veel. Hele monologen tegen de vriendin waar ze mee samen zwommen. Dan denk je misschien even 'jee, die weet er veel van'. Alle merken luiers getest, pasvormen van alle rompers, en tot op de minuut was bekend wat baby ging doen.
Maar welnee. Allemaal geneuzel.
Soms zie ik moeders of hoor ik ze praten en het lijkt ze zo natuurlijk af te gaan. Weten precies wanneer hun kindje moet slapen, tandjes gaan doorkomen en wanneer ze naar het CB moeten. Kom je daar ook gaandeweg achter?
Je komt er gaandeweg achter dat er types zijn die zich graag profileren Dan klinkt het misschien heel kundig, maar soms gaat het echt gewoon nergens over.
In de kleedkamer van het babyzwemmen bijvoorbeeld hoorde ik ze veel. Hele monologen tegen de vriendin waar ze mee samen zwommen. Dan denk je misschien even 'jee, die weet er veel van'. Alle merken luiers getest, pasvormen van alle rompers, en tot op de minuut was bekend wat baby ging doen.
Maar welnee. Allemaal geneuzel.
dinsdag 14 februari 2017 21:03
Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik denk dat er maar een paar echt belangrijke dingen zijn die je nu al kan doen die er echt toe doen (behalve de dingen die je al noemt, met name gezond leven)
(1) Met je man concreet bespreken wat jullie verwachten van een leven met kind(eren). Niet aannemen dat je op één lijn zit, maar eens rustig brainstormen over: wie gaat hoeveel werken, hoeveel zorgen; wat voor opvang spreekt jullie aan (bijv. geen/crèche/grootouders); hoe zien jullie het financieel voor je; verwachten jullie allebei al je hobby's e.d. te kunnen blijven doen (qua tijd en geld); hoe willen jullie opvoeden (bijv. wel/geen geloof, wel/niet straffen, ...); hoeveel kinderen willen jullie eigenlijk; en zo verder.
Natuurlijk ga je een deel van die dingen nog (verder) invullen als er eenmaal een kind is, maar ik heb serieus huwelijken zien stranden omdat er bijv. van tevoren was aangenomen door de man dat de vrouw ging stoppen met werken en dat zij dacht dat hij heus niet meer 4x in de week zou gaan sporten, en ze allebei ongelijk hadden. Of dat de vrouw niet minder wilde gaan werken maar ook niet wilde dat haar schoonmoeder zou oppassen, terwijl de man ook niet minder wilde werken maar ook geen crèche wilde. Nou, dan heb je een heel stressvolle zwangerschap, babytijd, en soms ook nog jaren daarna. Dus dat is wel goed om eens uit te spreken / samen over te filosoferen als er nog geen hormonen en tijdsdruk in het spel zijn
(2) Fundamentele zaken over de zwangerschap bespreken met je man. Dat lijkt misschien prematuur, maar is ook nuttig om vooraf te bespreken. Natuurlijk kan je niet echt weten hoe je gaat reageren in bepaalde scenario's, maar het is ook heel rot als je ze voor het eerst moet bespreken als je ze tegenkomt... (wederom: vol hormonen, en met veel op het spel). Hierbij zou ik denken aan: mocht zwanger worden onverhoopt niet lukken, hoe ver zouden jullie gaan om toch kinderen te krijgen? (bijv. IVF etc.). Maar vooral ook: zouden jullie prenatale tests willen voor bijv. Down (en zo ja, wat zouden jullie doen bij een positieve test); wat zouden jullie doen bij een flinke afwijking op de 20-weken-echo? Natuurlijk geen happy onderwerpen, maar wel dingen waar toch nog redelijk wat mensen mee te maken krijgen.
(3) Sowieso lekker veel kletsen erover als het erg in je hoofd zit, zodat het 'jullie ding' blijft ipv alleen 'jouw ding' wordt. Mannen missen soms ook wel meer informatie dan vrouwen (zoals bijvoorbeeld dat miskramen best veel voorkomen. Maar ook, dat de meeste moederlijven niet meteen terugveren zoals die van Heidi Klum )
(4) Ook weer ophouden met er veel over praten en erg genieten van veel seks
(5) Zoveel mogelijk leuke dingen doen waar je straks misschien heel lang niet of nauwelijks meer aan toekomt als je zwanger bent en een baby hebt: uitgaan, uitslapen, verre reizen, hard werken, keihard sporten, vriendinnenuitjes, romantische stedentripjes, kamperen -- whatever je ding is. Serieus, doe dit! Niet mee wachten! Misschien sta je tot week 40 in de bar en in de sportschool, maar er zijn ook dames bij die al vanaf het begin van hun zwangerschap zo'n complete dweil zijn dat hun (sociale) leven totaal tot stilstand komt. En dan is die baby-lastpak er nog niet eens .
En de rest leer je vanzelf als het zover is
(1) Met je man concreet bespreken wat jullie verwachten van een leven met kind(eren). Niet aannemen dat je op één lijn zit, maar eens rustig brainstormen over: wie gaat hoeveel werken, hoeveel zorgen; wat voor opvang spreekt jullie aan (bijv. geen/crèche/grootouders); hoe zien jullie het financieel voor je; verwachten jullie allebei al je hobby's e.d. te kunnen blijven doen (qua tijd en geld); hoe willen jullie opvoeden (bijv. wel/geen geloof, wel/niet straffen, ...); hoeveel kinderen willen jullie eigenlijk; en zo verder.
Natuurlijk ga je een deel van die dingen nog (verder) invullen als er eenmaal een kind is, maar ik heb serieus huwelijken zien stranden omdat er bijv. van tevoren was aangenomen door de man dat de vrouw ging stoppen met werken en dat zij dacht dat hij heus niet meer 4x in de week zou gaan sporten, en ze allebei ongelijk hadden. Of dat de vrouw niet minder wilde gaan werken maar ook niet wilde dat haar schoonmoeder zou oppassen, terwijl de man ook niet minder wilde werken maar ook geen crèche wilde. Nou, dan heb je een heel stressvolle zwangerschap, babytijd, en soms ook nog jaren daarna. Dus dat is wel goed om eens uit te spreken / samen over te filosoferen als er nog geen hormonen en tijdsdruk in het spel zijn
(2) Fundamentele zaken over de zwangerschap bespreken met je man. Dat lijkt misschien prematuur, maar is ook nuttig om vooraf te bespreken. Natuurlijk kan je niet echt weten hoe je gaat reageren in bepaalde scenario's, maar het is ook heel rot als je ze voor het eerst moet bespreken als je ze tegenkomt... (wederom: vol hormonen, en met veel op het spel). Hierbij zou ik denken aan: mocht zwanger worden onverhoopt niet lukken, hoe ver zouden jullie gaan om toch kinderen te krijgen? (bijv. IVF etc.). Maar vooral ook: zouden jullie prenatale tests willen voor bijv. Down (en zo ja, wat zouden jullie doen bij een positieve test); wat zouden jullie doen bij een flinke afwijking op de 20-weken-echo? Natuurlijk geen happy onderwerpen, maar wel dingen waar toch nog redelijk wat mensen mee te maken krijgen.
(3) Sowieso lekker veel kletsen erover als het erg in je hoofd zit, zodat het 'jullie ding' blijft ipv alleen 'jouw ding' wordt. Mannen missen soms ook wel meer informatie dan vrouwen (zoals bijvoorbeeld dat miskramen best veel voorkomen. Maar ook, dat de meeste moederlijven niet meteen terugveren zoals die van Heidi Klum )
(4) Ook weer ophouden met er veel over praten en erg genieten van veel seks
(5) Zoveel mogelijk leuke dingen doen waar je straks misschien heel lang niet of nauwelijks meer aan toekomt als je zwanger bent en een baby hebt: uitgaan, uitslapen, verre reizen, hard werken, keihard sporten, vriendinnenuitjes, romantische stedentripjes, kamperen -- whatever je ding is. Serieus, doe dit! Niet mee wachten! Misschien sta je tot week 40 in de bar en in de sportschool, maar er zijn ook dames bij die al vanaf het begin van hun zwangerschap zo'n complete dweil zijn dat hun (sociale) leven totaal tot stilstand komt. En dan is die baby-lastpak er nog niet eens .
En de rest leer je vanzelf als het zover is
dinsdag 14 februari 2017 21:19
quote:valerievaldera schreef op 14 februari 2017 @ 20:32:
[...]
Alsof alles voor een baby/klein kind op te lossen valt met een kus en een pleister. Was het maar zo simpel. Ik heb teveel leed gezien denk ik bij kleine kinderen en weet hoeveel zorgen daar bij komen kijken voor de ouders. Dat het gedrag van een puber ook zorgelijk kan zijn, daar twijfel ik niet over, maar dat deze per definitie groter zijn, dat is simpelweg niet waar.Nou dan ervaar jij het niet zo.
[...]
Alsof alles voor een baby/klein kind op te lossen valt met een kus en een pleister. Was het maar zo simpel. Ik heb teveel leed gezien denk ik bij kleine kinderen en weet hoeveel zorgen daar bij komen kijken voor de ouders. Dat het gedrag van een puber ook zorgelijk kan zijn, daar twijfel ik niet over, maar dat deze per definitie groter zijn, dat is simpelweg niet waar.Nou dan ervaar jij het niet zo.
dinsdag 14 februari 2017 21:42
quote:lux. schreef op 14 februari 2017 @ 21:19:
Nou dan ervaar jij het niet zo.Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.
Nou dan ervaar jij het niet zo.Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.
dinsdag 14 februari 2017 21:43
quote:valerievaldera schreef op 14 februari 2017 @ 21:42:
[...]
Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.Ehm, ik zei hoe mijn moeder het heeft ervaren. Ik had het totaal niet over mezelf. Godallemachtig. Ik ga jou maar eens onder de negeer zetten geloof ik. Daag.
[...]
Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.Ehm, ik zei hoe mijn moeder het heeft ervaren. Ik had het totaal niet over mezelf. Godallemachtig. Ik ga jou maar eens onder de negeer zetten geloof ik. Daag.
dinsdag 14 februari 2017 21:46
@zappie: Je kan die dingen wel bespreken, maar in mijn ervaring reageren mensen toch vaak anders wanneer ze eenmaal een kind hebben. Zo vond mijn man het eerst geen goed idee om minder te gaan werken. Toen hij eenmaal vader was, wilde hij niets liever dan een dag minder werken en kon hij zich niet meer voorstellen dat hij veel werken altijd zo belangrijk had gevonden.
Zo gaat het met meer dingen. Ik had echt van tevoren niet kunnen inschatten wat voor mij de ideale werk/zorgverdeling was. Daar ben ik gaandeweg achtergekomen.
Neemt niet weg dat het belangrijk is om met elkaar te praten. Alleen je kan de ander er niet echt op vast pinnen. Er gebeurt zoveel die eerste tijd.
Zo gaat het met meer dingen. Ik had echt van tevoren niet kunnen inschatten wat voor mij de ideale werk/zorgverdeling was. Daar ben ik gaandeweg achtergekomen.
Neemt niet weg dat het belangrijk is om met elkaar te praten. Alleen je kan de ander er niet echt op vast pinnen. Er gebeurt zoveel die eerste tijd.
dinsdag 14 februari 2017 21:48
quote:valerievaldera schreef op 14 februari 2017 @ 21:42:
[...]
Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.
Maar 'kleine kinderen, kleine zorgen' dat is wel gewoon een algemene uitdrukking hè. Die slaat op dat de wereld van een baby of klein kind klein is. Het gaat niet over dat je je meer zorgen maakt of minder, of dat de zorgen heftiger zijn maakt.
Ik heb het vaker gehoord. Vooral als antwoord op als je bijv. vertelt dat over dat je blij zou zijn als kind zelf de trap op en af kan, zodat je je geen zorgen hoeft te maken of ze vallen. Dan zeggen 'ze' dat om aan te geven: de wereld wordt steeds groter voor hem/haar, er komen andere dingen zorgen voor in de plaats.
Die hoeven dan niet erger te voelen, maar die gaan dan over de grotere zaken des levens.
[...]
Het gaat niet om mij. Het gaat niet om ervaren. Je hebt kennelijk geen idee hoe groot de zorgen kunnen zijn om een klein kind. Prijs jezelf daarmee gelukkig, in plaats van stelling te nemen voor iets waar je geen weet van hebt.
Maar 'kleine kinderen, kleine zorgen' dat is wel gewoon een algemene uitdrukking hè. Die slaat op dat de wereld van een baby of klein kind klein is. Het gaat niet over dat je je meer zorgen maakt of minder, of dat de zorgen heftiger zijn maakt.
Ik heb het vaker gehoord. Vooral als antwoord op als je bijv. vertelt dat over dat je blij zou zijn als kind zelf de trap op en af kan, zodat je je geen zorgen hoeft te maken of ze vallen. Dan zeggen 'ze' dat om aan te geven: de wereld wordt steeds groter voor hem/haar, er komen andere dingen zorgen voor in de plaats.
Die hoeven dan niet erger te voelen, maar die gaan dan over de grotere zaken des levens.
dinsdag 14 februari 2017 21:50
quote:Kerenza schreef op 14 februari 2017 @ 21:48:
[...]
Maar 'kleine kinderen, kleine zorgen' dat is wel gewoon een algemene uitdrukking hè. Die slaat op dat de wereld van een baby of klein kind klein is. Het gaat niet over dat je je meer zorgen maakt of minder, of dat de zorgen heftiger zijn maakt.
Ik heb het vaker gehoord. Vooral als antwoord op als je bijv. vertelt dat over dat je blij zou zijn als kind zelf de trap op en af kan, zodat je je geen zorgen hoeft te maken of ze vallen. Dan zeggen 'ze' dat om aan te geven: de wereld wordt steeds groter voor hem/haar, er komen andere dingen zorgen voor in de plaats.
Die hoeven dan niet erger te voelen, maar die gaan dan over de grotere zaken des levens.Ja, ik ken de algemene uitdrukking en zoals jij het uitlegt begrijp ik het beter. Toch voelt het altijd wat cru als mensen dit beweren, maar dat zal mijn eigen gevoeligheid omtrent dit onderwerp zijn.
[...]
Maar 'kleine kinderen, kleine zorgen' dat is wel gewoon een algemene uitdrukking hè. Die slaat op dat de wereld van een baby of klein kind klein is. Het gaat niet over dat je je meer zorgen maakt of minder, of dat de zorgen heftiger zijn maakt.
Ik heb het vaker gehoord. Vooral als antwoord op als je bijv. vertelt dat over dat je blij zou zijn als kind zelf de trap op en af kan, zodat je je geen zorgen hoeft te maken of ze vallen. Dan zeggen 'ze' dat om aan te geven: de wereld wordt steeds groter voor hem/haar, er komen andere dingen zorgen voor in de plaats.
Die hoeven dan niet erger te voelen, maar die gaan dan over de grotere zaken des levens.Ja, ik ken de algemene uitdrukking en zoals jij het uitlegt begrijp ik het beter. Toch voelt het altijd wat cru als mensen dit beweren, maar dat zal mijn eigen gevoeligheid omtrent dit onderwerp zijn.
dinsdag 14 februari 2017 21:54
Ik ken de uitdrukking ook en denk ook gewoon dat hij in het algemeen geldt. Toen ik klein was waren de enige zorgen of ik niet weer met mijn klunzigheid iets brak. Toen ik ouder werd reisde ik de wereld over en waren mijn ouders zorgen van grotere aard. En nu ik zwanger ben maakt mijn moeder zich alleen maar meer zorgen omdat er nu ook een kleinkind bij komt kijken.
dinsdag 14 februari 2017 21:59
quote:Janeway schreef op 14 februari 2017 @ 15:22:
[...]
Ohh die zorgen..Dat wordt minder dus?
Eh..
Nee.
Als het allemaal een beetje goed verloopt, vraag je je tijdens je zwangerschap af hoe de bevalling zal gaan. Dan heb je dat kruimeltje in je handen en vanaf dat moment is je grootste angst dat jou iets gebeurt terwijl die kleine nog zo afhankelijk van je is.
Waarom huilt hij? Heeft hij het te warm, te koud, dorst, honger, slaap??
Dan gaat ie voor het eerst naar een peuterspeelzaal en je laat hem huilend achter. Dan wordt je hart in stukjes gezaagd hoor. En die stukjes worden verkruimeld bij de eerste keer dat ie je huilend vertelt dat juffie boos was.
De kruimeltjes veeg je bij elkaar als ie een jaar of acht is en kletsnat thuiskomt omdat ie in een sloot is gevallen ofzo. En dan komt de middelbare school en dan zie je daar je kind van net anderhalve meter, met een rugzak van een meter (en een kilo of tien).
En je houdt de kruimeltjes angstvallig vast; hopelijk een leuke klas, fijne vrienden. En dan gaat ie een jaar of twee, drie later op stap en maak je je zorgen over drugs, drank en sigaretten.
Tegelijkertijd schiet je vol emoties bij het eerste lachje, de eerste keer zelf eten, de eerste stapjes, de eerste keer plassen op de wc, de eerste keer naar school, de eerste tekening. Het gelukzalige snoetje als je iets leuks belooft of als ie dat cadeautje krijgt dat hij al zo lang wilde hebben.
Maar. Ik herinner me een feestje. Mijn dochter wilde iets vertellen maar ik stuurde haar eerst naar de wc. Mijn zwager was verbluft. Hoe kon ik dat nou doen???
Toen zus en zwager zelf kinderen hadden snapte hij het. Er loopt een elastiekje tussen jou en je kind. En dat elastiekje brengt alles feilloos over.
Komt echt helemaal goed.
[...]
Ohh die zorgen..Dat wordt minder dus?
Eh..
Nee.
Als het allemaal een beetje goed verloopt, vraag je je tijdens je zwangerschap af hoe de bevalling zal gaan. Dan heb je dat kruimeltje in je handen en vanaf dat moment is je grootste angst dat jou iets gebeurt terwijl die kleine nog zo afhankelijk van je is.
Waarom huilt hij? Heeft hij het te warm, te koud, dorst, honger, slaap??
Dan gaat ie voor het eerst naar een peuterspeelzaal en je laat hem huilend achter. Dan wordt je hart in stukjes gezaagd hoor. En die stukjes worden verkruimeld bij de eerste keer dat ie je huilend vertelt dat juffie boos was.
De kruimeltjes veeg je bij elkaar als ie een jaar of acht is en kletsnat thuiskomt omdat ie in een sloot is gevallen ofzo. En dan komt de middelbare school en dan zie je daar je kind van net anderhalve meter, met een rugzak van een meter (en een kilo of tien).
En je houdt de kruimeltjes angstvallig vast; hopelijk een leuke klas, fijne vrienden. En dan gaat ie een jaar of twee, drie later op stap en maak je je zorgen over drugs, drank en sigaretten.
Tegelijkertijd schiet je vol emoties bij het eerste lachje, de eerste keer zelf eten, de eerste stapjes, de eerste keer plassen op de wc, de eerste keer naar school, de eerste tekening. Het gelukzalige snoetje als je iets leuks belooft of als ie dat cadeautje krijgt dat hij al zo lang wilde hebben.
Maar. Ik herinner me een feestje. Mijn dochter wilde iets vertellen maar ik stuurde haar eerst naar de wc. Mijn zwager was verbluft. Hoe kon ik dat nou doen???
Toen zus en zwager zelf kinderen hadden snapte hij het. Er loopt een elastiekje tussen jou en je kind. En dat elastiekje brengt alles feilloos over.
Komt echt helemaal goed.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 14 februari 2017 22:07
quote:valerievaldera schreef op 14 februari 2017 @ 21:50:
[...]
Ja, ik ken de algemene uitdrukking en zoals jij het uitlegt begrijp ik het beter. Toch voelt het altijd wat cru als mensen dit beweren, maar dat zal mijn eigen gevoeligheid omtrent dit onderwerp zijn.
Ik heb dat zelf ook, dat ik voor bepaalde opmerkingen... wat gevoeliger ben (vooral was) dan gemiddeld, laat ik het maar zo zeggen.
Met mijn oudste zoon iets naars meegemaakt in zijn eerste dagen. Gelukkig was alles snel goed. Maar ik had er persoonlijk psychisch een enorme klap van gekregen. Juist omdat alles over zou moeten zijn met knuffel en een kus, maar ik kon er helemaal niets tegen doen.
En door al dat soort opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, had ik ook nog het gevoel dat nie-mand mij begreep. Vooral niet van de mensen die geen kinderen hadden, want die zouden het al helemaal nooit kunnen begrijpen (zo dacht ik).
Soms komen sommige opmerkingen nog steeds wel eens ergens terecht vlakbij dat gevoel ofzo, waardoor het me heel erg raakt. Ik snap dat dus wel. Het is ook gewoon een gevoelig onderwerp.
Maar het is nu niet verkeerd bedoeld.
[...]
Ja, ik ken de algemene uitdrukking en zoals jij het uitlegt begrijp ik het beter. Toch voelt het altijd wat cru als mensen dit beweren, maar dat zal mijn eigen gevoeligheid omtrent dit onderwerp zijn.
Ik heb dat zelf ook, dat ik voor bepaalde opmerkingen... wat gevoeliger ben (vooral was) dan gemiddeld, laat ik het maar zo zeggen.
Met mijn oudste zoon iets naars meegemaakt in zijn eerste dagen. Gelukkig was alles snel goed. Maar ik had er persoonlijk psychisch een enorme klap van gekregen. Juist omdat alles over zou moeten zijn met knuffel en een kus, maar ik kon er helemaal niets tegen doen.
En door al dat soort opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, had ik ook nog het gevoel dat nie-mand mij begreep. Vooral niet van de mensen die geen kinderen hadden, want die zouden het al helemaal nooit kunnen begrijpen (zo dacht ik).
Soms komen sommige opmerkingen nog steeds wel eens ergens terecht vlakbij dat gevoel ofzo, waardoor het me heel erg raakt. Ik snap dat dus wel. Het is ook gewoon een gevoelig onderwerp.
Maar het is nu niet verkeerd bedoeld.
dinsdag 14 februari 2017 22:09
quote:Maccaron schreef op 14 februari 2017 @ 22:06:
Mijn moeder maakt zich nog steeds zorgen om mij en ik ben 41. Totaal onnodig, maar wat mij overkomt, voelt zij 10x zo erg. Dramatisch? Ja , maar wie weet hoe ik straks als bejaarde mij nog steeds zorgen maak om mijn kinderen.Ik snap mijn moeder nu zoveeeeeeel beter nu ik zelf moeder ben haha.
Mijn moeder maakt zich nog steeds zorgen om mij en ik ben 41. Totaal onnodig, maar wat mij overkomt, voelt zij 10x zo erg. Dramatisch? Ja , maar wie weet hoe ik straks als bejaarde mij nog steeds zorgen maak om mijn kinderen.Ik snap mijn moeder nu zoveeeeeeel beter nu ik zelf moeder ben haha.
dinsdag 14 februari 2017 22:15
quote:Kerenza schreef op 14 februari 2017 @ 22:07:
[...]
Ik heb dat zelf ook, dat ik voor bepaalde opmerkingen... wat gevoeliger ben (vooral was) dan gemiddeld, laat ik het maar zo zeggen.
Met mijn oudste zoon iets naars meegemaakt in zijn eerste dagen. Gelukkig was alles snel goed. Maar ik had er persoonlijk psychisch een enorme klap van gekregen. Juist omdat alles over zou moeten zijn met knuffel en een kus, maar ik kon er helemaal niets tegen doen.
En door al dat soort opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, had ik ook nog het gevoel dat nie-mand mij begreep. Vooral niet van de mensen die geen kinderen hadden, want die zouden het al helemaal nooit kunnen begrijpen (zo dacht ik).
Soms komen sommige opmerkingen nog steeds wel eens ergens terecht vlakbij dat gevoel ofzo, waardoor het me heel erg raakt. Ik snap dat dus wel. Het is ook gewoon een gevoelig onderwerp.
Maar het is nu niet verkeerd bedoeld.Het is precies zoals je zegt en ja ik weet dat het niet slecht bedoeld is
[...]
Ik heb dat zelf ook, dat ik voor bepaalde opmerkingen... wat gevoeliger ben (vooral was) dan gemiddeld, laat ik het maar zo zeggen.
Met mijn oudste zoon iets naars meegemaakt in zijn eerste dagen. Gelukkig was alles snel goed. Maar ik had er persoonlijk psychisch een enorme klap van gekregen. Juist omdat alles over zou moeten zijn met knuffel en een kus, maar ik kon er helemaal niets tegen doen.
En door al dat soort opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, had ik ook nog het gevoel dat nie-mand mij begreep. Vooral niet van de mensen die geen kinderen hadden, want die zouden het al helemaal nooit kunnen begrijpen (zo dacht ik).
Soms komen sommige opmerkingen nog steeds wel eens ergens terecht vlakbij dat gevoel ofzo, waardoor het me heel erg raakt. Ik snap dat dus wel. Het is ook gewoon een gevoelig onderwerp.
Maar het is nu niet verkeerd bedoeld.Het is precies zoals je zegt en ja ik weet dat het niet slecht bedoeld is
dinsdag 14 februari 2017 22:38
Wij hebben overal heel erg over nagedacht maar het voelt en loopt toch altijd een beetje anders. Ik vond het fijn dat de praktische dingen geregeld waren, geen verhuizingen en gedoe.
Echt weten hoe het is kun je niet. Ik ben Pedagoog, heb jaren als Nanny gewerkt maar het ouderschap is toch echt heel anders. 24 uur per dag inplaats van overdag na een goede nachtrust, je huishouden, relatie en de buitenwereld die zijn mening heeft. Nee, het is niet makkelijk ook niet met een makkelijke baby. In ons geval vond ik het eerste jaar wel makkelijker dan tussen de 1 en 2 jaar. Je weet niet hoe je kind gaat zijn dus daar kun je je niet op voorbeiden en er gaan zeker momenten zijn dat je de hele dag in bed wilt liggen maar dat niet kunt, toch voelt het dan minder erg dan je nu denkt. Een beetje zoals midden in de nacht opstaan voor een vakantie, je gaat op liefde en adrenaline. Binnen een jaar of 3 a 4 is het ook echt alweer makkelijker.
Echt weten hoe het is kun je niet. Ik ben Pedagoog, heb jaren als Nanny gewerkt maar het ouderschap is toch echt heel anders. 24 uur per dag inplaats van overdag na een goede nachtrust, je huishouden, relatie en de buitenwereld die zijn mening heeft. Nee, het is niet makkelijk ook niet met een makkelijke baby. In ons geval vond ik het eerste jaar wel makkelijker dan tussen de 1 en 2 jaar. Je weet niet hoe je kind gaat zijn dus daar kun je je niet op voorbeiden en er gaan zeker momenten zijn dat je de hele dag in bed wilt liggen maar dat niet kunt, toch voelt het dan minder erg dan je nu denkt. Een beetje zoals midden in de nacht opstaan voor een vakantie, je gaat op liefde en adrenaline. Binnen een jaar of 3 a 4 is het ook echt alweer makkelijker.
A man is rich in proportion to the number of things he can afford to let alone.
dinsdag 14 februari 2017 22:39
quote:zappie schreef op 14 februari 2017 @ 21:03:
Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik denk dat er maar een paar echt belangrijke dingen zijn die je nu al kan doen die er echt toe doen (behalve de dingen die je al noemt, met name gezond leven)
....
En de rest leer je vanzelf als het zover is
Dank je Zappie, voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat ik wel aan een groot deel van je lijstje hebt gedacht.
1)2) Check, hier zijn we al een tijd over in gesprek. Van werktijden, tot crèche, tot hobbies, ik denk dat we de hele rambam gehad hebben qua 'regeldingen'. Ook over hoe ver we willen gaan en wat er gebeurd als het kindje toch niet gezond blijkt.
3) Praten mag meer! Ik blijf inderdaad met veel in mijn hoofd zitten. Toevallig heb ik net met mijn man gepraat hierover en over het Vivaforum. We hebben samen naar de reacties gekeken en hij vindt het ook leuk als ik er meer over praat. Hij wil sowieso niet dat ik pieker hierover omdat we het samen doen. Soms gaan dingen erg in mijn hoofd zitten en blijf ik malen over dingen. Praten, en het forum helpen wel merk ik!
4) No problem
5) Toevallig hebben mijn man en ik gisteren een 'pre-pregnancy bucket list' gemaakt. Niet alles is even haalbaar, wel hilarisch! Het meidenweekend is al gepland en volgende week ga ik lekker met man samen een weekje naar de zon!
En verder ben ik vooral benieuwd hoe lang alles gaat duren. Misschien ben ik al na een maand zwanger, misschien pas na een jaar. Ik ben 30 (bijna 31) is niet heel oud, maar ik ben geen 20 meer natuurlijk. Ook geen 40 maar soms lees je van die nare artikelen van mensen dat zwanger na je 30e moeilijk is en dergelijke. En dat je vooral op je 25e kinderen moet krijgen. Ik denk dat ik die artikelen voortaan maar even skip...
Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik denk dat er maar een paar echt belangrijke dingen zijn die je nu al kan doen die er echt toe doen (behalve de dingen die je al noemt, met name gezond leven)
....
En de rest leer je vanzelf als het zover is
Dank je Zappie, voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat ik wel aan een groot deel van je lijstje hebt gedacht.
1)2) Check, hier zijn we al een tijd over in gesprek. Van werktijden, tot crèche, tot hobbies, ik denk dat we de hele rambam gehad hebben qua 'regeldingen'. Ook over hoe ver we willen gaan en wat er gebeurd als het kindje toch niet gezond blijkt.
3) Praten mag meer! Ik blijf inderdaad met veel in mijn hoofd zitten. Toevallig heb ik net met mijn man gepraat hierover en over het Vivaforum. We hebben samen naar de reacties gekeken en hij vindt het ook leuk als ik er meer over praat. Hij wil sowieso niet dat ik pieker hierover omdat we het samen doen. Soms gaan dingen erg in mijn hoofd zitten en blijf ik malen over dingen. Praten, en het forum helpen wel merk ik!
4) No problem
5) Toevallig hebben mijn man en ik gisteren een 'pre-pregnancy bucket list' gemaakt. Niet alles is even haalbaar, wel hilarisch! Het meidenweekend is al gepland en volgende week ga ik lekker met man samen een weekje naar de zon!
En verder ben ik vooral benieuwd hoe lang alles gaat duren. Misschien ben ik al na een maand zwanger, misschien pas na een jaar. Ik ben 30 (bijna 31) is niet heel oud, maar ik ben geen 20 meer natuurlijk. Ook geen 40 maar soms lees je van die nare artikelen van mensen dat zwanger na je 30e moeilijk is en dergelijke. En dat je vooral op je 25e kinderen moet krijgen. Ik denk dat ik die artikelen voortaan maar even skip...
dinsdag 14 februari 2017 22:48
Dank jullie allemaal trouwens!
Klinkt misschien gek maar na een middagje forummen voel ik me al zoveel beter. Alleen al om te horen dat iedereen bezorgd is en het niet altijd weet. Ook al zien ze er overdag zo alwetend en ervaren uit.
Het is niet fijn om bezorgd te zijn maar het scheelt al dat ik niet de enige ben, voelde me al een beetje gekke Henkie
Klinkt misschien gek maar na een middagje forummen voel ik me al zoveel beter. Alleen al om te horen dat iedereen bezorgd is en het niet altijd weet. Ook al zien ze er overdag zo alwetend en ervaren uit.
Het is niet fijn om bezorgd te zijn maar het scheelt al dat ik niet de enige ben, voelde me al een beetje gekke Henkie
dinsdag 14 februari 2017 22:55
quote:Steltloper schreef op 14 februari 2017 @ 22:48:
Dank jullie allemaal trouwens!
Klinkt misschien gek maar na een middagje forummen voel ik me al zoveel beter. Alleen al om te horen dat iedereen bezorgd is en het niet altijd weet. Ook al zien ze er overdag zo alwetend en ervaren uit.
Het is niet fijn om bezorgd te zijn maar het scheelt al dat ik niet de enige ben, voelde me al een beetje gekke Henkie Wat fijn dat je je beter voelt! Je komt vast ooit ook eens in de positie om hetzelfde terug te doen voor een ander als je zelf ook moeder bent geworden
Dank jullie allemaal trouwens!
Klinkt misschien gek maar na een middagje forummen voel ik me al zoveel beter. Alleen al om te horen dat iedereen bezorgd is en het niet altijd weet. Ook al zien ze er overdag zo alwetend en ervaren uit.
Het is niet fijn om bezorgd te zijn maar het scheelt al dat ik niet de enige ben, voelde me al een beetje gekke Henkie Wat fijn dat je je beter voelt! Je komt vast ooit ook eens in de positie om hetzelfde terug te doen voor een ander als je zelf ook moeder bent geworden
woensdag 15 februari 2017 10:04
quote:Chocoladestukjes schreef op 14 februari 2017 @ 22:41:
Ik heb altijd gedacht dat zwanger worden heel moeilijk zou gaan bij ons en ik was 2x in ronde 1 zwanger, dat kan ook.En ik was op die perfecte leeftijd van 25 en het heeft 2 jaar geduurd. Je weet het gewoon niet van tevoren, maar de meeste vrouwen zijn gelukkig (redelijk) snel zwanger, TO komt goed.
Ik heb altijd gedacht dat zwanger worden heel moeilijk zou gaan bij ons en ik was 2x in ronde 1 zwanger, dat kan ook.En ik was op die perfecte leeftijd van 25 en het heeft 2 jaar geduurd. Je weet het gewoon niet van tevoren, maar de meeste vrouwen zijn gelukkig (redelijk) snel zwanger, TO komt goed.
