Kinderen
alle pijlers
Kletstopic natuurlijk ouderschap?
vrijdag 3 april 2020 11:52
Zijn er hier ook ouders die natuurlijk ouderschap hanteren? Mijn dochter groeit op volgens Alfie Kohn, en een beetje van mijzelf 
Maar ik heb onlangs Facebook verwijderd omdat dat teveel prikkels gaf, ik hield me meer bezig met mijn online leven dan mijn echte leven. Ik zou het wel leuk vinden om nog in contact te blijven met ouders die er een beetje hetzelfde in staan, maar dan zonder moeten en wat luchtiger.
Dus ik dacht een topic voor deze denkwijze? Natuurlijk ook welkom als je er niet zo in staat maar wel mee wil kletsen... Of misschien bestaat zo'n topic al?
Maar ik heb onlangs Facebook verwijderd omdat dat teveel prikkels gaf, ik hield me meer bezig met mijn online leven dan mijn echte leven. Ik zou het wel leuk vinden om nog in contact te blijven met ouders die er een beetje hetzelfde in staan, maar dan zonder moeten en wat luchtiger. Dus ik dacht een topic voor deze denkwijze? Natuurlijk ook welkom als je er niet zo in staat maar wel mee wil kletsen... Of misschien bestaat zo'n topic al?
vrijdag 3 april 2020 16:11
Gelukkig zit er ook nog een heeeel groot grijs gebied tussen de twee uitersten die jij nu schetst.DeKenau schreef: ↑03-04-2020 15:22Onvoorwaardelijk opvoeden gaat er vanuit dat elk kind van nature 'goed' wil doen en vooral leert door nabootsing (=voorleven) en een veilig klimaat nodig heeft om tot intrinsieke motivatie te komen. Het kind wil 'luisteren' omdat het daar zelf het nut van inziet en niet uit angst voor de afwijzing van de ouder. Het kind wordt dus vanuit vertrouwen ipv wantrouwen opgevoed.
Dit staat zo lijnrecht tegenover elkaar vanwege die basisovertuiging dat dit soort discussies vrij zinloos zijn, merk ik.
vrijdag 3 april 2020 16:17
Lol!
vrijdag 3 april 2020 16:20
Ik had eigenlijk nooit het idee dat er zo’n waardeoordeel in zat. Dat stukje in bold kan eigenlijk wel weg uit je toelichting. Verder: heel duidelijk.DeKenau schreef: ↑03-04-2020 15:22Ik heb overigens wel zin om te kletsen, TO!
Heb geen zin om na mijn korte frustratie post om hier lappen tekst met info neer te gaan pennen voor mensen die daarover in discussie willen gaan. Google 'Alfie Kohn' en succes verder
Mijn persoonlijke conclusie na jarenlang onvoorwaardelijk opvoeden is dat het een verschil is in een basisopvatting over kinderen: de voorwaardelijke opvoeding gaat er vanuit dat een kind van nature 'stout' is en niet wil luisteren. Wat iemand hierboven zei: alle kinderen zijn egoistisch. Dat moet dmv opvoeding= conditioneren gecorrigeerd worden, anders komt het niet goed met het kind.
Onvoorwaardelijk opvoeden gaat er vanuit dat elk kind van nature 'goed' wil doen en vooral leert door nabootsing (=voorleven) en een veilig klimaat nodig heeft om tot intrinsieke motivatie te komen. Het kind wil 'luisteren' omdat het daar zelf het nut van inziet en niet uit angst voor de afwijzing van de ouder. Het kind wordt dus vanuit vertrouwen ipv wantrouwen opgevoed.
Dit staat zo lijnrecht tegenover elkaar vanwege die basisovertuiging dat dit soort discussies vrij zinloos zijn, merk ik.
vrijdag 3 april 2020 16:29
Ik geloof er niets van, dat de meeste ouders veronderstellen dat hun kind van nature stout is.DeKenau schreef: ↑03-04-2020 15:22
Mijn persoonlijke conclusie na jarenlang onvoorwaardelijk opvoeden is dat het een verschil is in een basisopvatting over kinderen: de voorwaardelijke opvoeding gaat er vanuit dat een kind van nature 'stout' is en niet wil luisteren. Wat iemand hierboven zei: alle kinderen zijn egoistisch. Dat moet dmv opvoeding= conditioneren gecorrigeerd worden, anders komt het niet goed met het kind.
Onvoorwaardelijk opvoeden gaat er vanuit dat elk kind van nature 'goed' wil doen en vooral leert door nabootsing (=voorleven) en een veilig klimaat nodig heeft om tot intrinsieke motivatie te komen. Het kind wil 'luisteren' omdat het daar zelf het nut van inziet en niet uit angst voor de afwijzing van de ouder. Het kind wordt dus vanuit vertrouwen ipv wantrouwen opgevoed.
Het merendeel van de ouders zullen een combinatie van deze twee stijlen hanteren, opvoeden is nooit zo zwart-wit.
vrijdag 3 april 2020 17:09
Nou dit. Ik ga uit van het goede van de mens en dus ook bij mijn kinderen. Maar als mijn kind een stoute bui heeft mag hij echt wel eens gaan afkoelen in de hoek of iets niet omdat ik ervan uit ga dat hij in beginsel stout is en kinderen die onvoorwaardelijk worden opgevoed goed.
En ik denk dat iedere ouder het goede voorbeeld probeert te geven aan zijn kind.
Dat is net zo'n discussie als rapley of niet. Uiteindelijk maakt het geen klap uit en ligt het gewoon aan het kind en waar je je fijn bij voelt.
vrijdag 3 april 2020 17:19
Toch zie je dat in dit topic wel in een aantal reacties die erop neer komen natuurlijk ouderschap wel mis moet gaan omdat kinderen daarmee wel egoïstische prinsjes en prinsesjes moeten worden.
vrijdag 3 april 2020 17:28
Het lijkt me inderdaad een schijn-tegenstelling. Dat kinderen van nature stout zijn geloven we al sinds de 19e eeuw niet meer, dacht ik (de "erfzonde"). Egoïsme en egocentrisme zijn trouwens niet hetzelfde als stout.
Ik heb veel vrienden en familie die attachment parenting / unconditional parenting geadopteerd hebben. Ik zie helaas vaak dat ze er zelf een beetje aan onderdoor lijken te gaan, en zichzelf als ouders dusdanig serieus nemen dat ze buiten de kinderen weinig tijd voor hun eigen ontwikkeling of carrière hebben. Soms gaat het wel goed en soepel; dat zijn de ouders waarbij deze benadering gewoon helemaal past en die (redelijk) makkelijke kinderen hebben en genoeg tijd en ruimte in het budget om het op een ontspannen manier op te pakken. De rest wringt zich in bochten omdat ze anders hun kind tekort doen, denken ze. Ik heb het idee dat veel negatieve emoties en gevoelens t.o.v. de kinderen angstvallig weggestopt en onderdrukt worden - ze moeten van zichzelf altijd kalm en objectief blijven, maar gaan daarbij voorbij aan hun eigen menselijkheid. Er wordt vooral heel veel geïnvesteerd in randzaken - biologisch vers eten, houten speelgoed, maxomorra kleding en wollen strikmutsjes, borstvoeding en draagdoeken, terwijl zij zelf constant met een burnout emotioneel murw geslagen op de bank zitten.
Dit zijn slechts observaties, en ik denk niet dat natuurlijk ouderschap slechter is dan andere rigide manieren van opvoeden. Het lijkt me hoe dan ook vermoeiend om te geloven dat als je je kind maar constant de ideale input geeft, er vanzelf een perfect volwassen mens uitrolt.
Ik ben zelf meer van het luie, geïmproviseerde ouderschap. Een paar slechte jeugdherinneringen zijn ook nuttig later zodat ze iemand de schuld kunnen geven van hun bindingsangst.
(Dit zijn trouwens allemaal ouders van kinderen onder de 6 - ik ben dit soort ouderschap op school nog niet echt tegengekomen - maar dat kan ook door de achtergrond van de meeste van mijn leerlingen komen).
Ik heb veel vrienden en familie die attachment parenting / unconditional parenting geadopteerd hebben. Ik zie helaas vaak dat ze er zelf een beetje aan onderdoor lijken te gaan, en zichzelf als ouders dusdanig serieus nemen dat ze buiten de kinderen weinig tijd voor hun eigen ontwikkeling of carrière hebben. Soms gaat het wel goed en soepel; dat zijn de ouders waarbij deze benadering gewoon helemaal past en die (redelijk) makkelijke kinderen hebben en genoeg tijd en ruimte in het budget om het op een ontspannen manier op te pakken. De rest wringt zich in bochten omdat ze anders hun kind tekort doen, denken ze. Ik heb het idee dat veel negatieve emoties en gevoelens t.o.v. de kinderen angstvallig weggestopt en onderdrukt worden - ze moeten van zichzelf altijd kalm en objectief blijven, maar gaan daarbij voorbij aan hun eigen menselijkheid. Er wordt vooral heel veel geïnvesteerd in randzaken - biologisch vers eten, houten speelgoed, maxomorra kleding en wollen strikmutsjes, borstvoeding en draagdoeken, terwijl zij zelf constant met een burnout emotioneel murw geslagen op de bank zitten.
Dit zijn slechts observaties, en ik denk niet dat natuurlijk ouderschap slechter is dan andere rigide manieren van opvoeden. Het lijkt me hoe dan ook vermoeiend om te geloven dat als je je kind maar constant de ideale input geeft, er vanzelf een perfect volwassen mens uitrolt.
Ik ben zelf meer van het luie, geïmproviseerde ouderschap. Een paar slechte jeugdherinneringen zijn ook nuttig later zodat ze iemand de schuld kunnen geven van hun bindingsangst.
(Dit zijn trouwens allemaal ouders van kinderen onder de 6 - ik ben dit soort ouderschap op school nog niet echt tegengekomen - maar dat kan ook door de achtergrond van de meeste van mijn leerlingen komen).
vrijdag 3 april 2020 17:38
Ik moet bekennen dat ik een beetje een aversie heb tegen opvoedmethodieken (maar dat is puur mijn eigen allergie).
Op het moment dat je gaat opvoeden volgens een bepaalde methodiek hoef je dus niet meer zelf na te denken, maar doe je datgene dat in de boeken of facebookgroepen verteld wordt. Precies daar zit mijn aversie, want ik geloof dat ik zelf (en vele anderen met mij) prima in staat ben mijn (hun) kinderen (die geen speciale labels hebben) een goede start in de maatschappij te geven. Ik merk bij anderen wel dat er een kans is, dat vrij geforceerd gaat worden.
Ik ben er ook van overtuigd dat het allemaal niet zo heel nauw komt: als je je qua opvoeding binnen een bepaalde bandbreedte beweegt, dan komt het meestal gewoon vanzelf goed. Belangrijk daarbij is natuurlijk wel dat je hulp zoekt, op dat moment dat je ziet dat het niet meer goed loopt.
Ik pas bepaalde dingen uit Natuurlijk ouderschap ongetwijfeld toe, zo doe ik niet aan straffen, gewoon omdat ik dit zelf totaal onzinnig vind en mijn ouders er ook niet aan deden. Maar ik was niet continu bezig om bij mijn jonge kinderen te observeren wat hun behoeften waren. Omdat dat met 3 jonge kinderen niet praktisch was, maar ook omdat ik daar niet in geloof en ik van mening ben dat je jonge kinderen ook de ruimte moet gunnen en hun frustraties af en toe (wat dit punt neig ik soms naar wat men liefdevolle verwaarlozing noemt).
Ik nam en neem mijn kinderen altijd wel serieus. En ik herzie ook regelmatig mijn mening betreffende bepaalde opvoedingszaken![🙂]()
.
Op het moment dat je gaat opvoeden volgens een bepaalde methodiek hoef je dus niet meer zelf na te denken, maar doe je datgene dat in de boeken of facebookgroepen verteld wordt. Precies daar zit mijn aversie, want ik geloof dat ik zelf (en vele anderen met mij) prima in staat ben mijn (hun) kinderen (die geen speciale labels hebben) een goede start in de maatschappij te geven. Ik merk bij anderen wel dat er een kans is, dat vrij geforceerd gaat worden.
Ik ben er ook van overtuigd dat het allemaal niet zo heel nauw komt: als je je qua opvoeding binnen een bepaalde bandbreedte beweegt, dan komt het meestal gewoon vanzelf goed. Belangrijk daarbij is natuurlijk wel dat je hulp zoekt, op dat moment dat je ziet dat het niet meer goed loopt.
Ik pas bepaalde dingen uit Natuurlijk ouderschap ongetwijfeld toe, zo doe ik niet aan straffen, gewoon omdat ik dit zelf totaal onzinnig vind en mijn ouders er ook niet aan deden. Maar ik was niet continu bezig om bij mijn jonge kinderen te observeren wat hun behoeften waren. Omdat dat met 3 jonge kinderen niet praktisch was, maar ook omdat ik daar niet in geloof en ik van mening ben dat je jonge kinderen ook de ruimte moet gunnen en hun frustraties af en toe (wat dit punt neig ik soms naar wat men liefdevolle verwaarlozing noemt).
Ik nam en neem mijn kinderen altijd wel serieus. En ik herzie ook regelmatig mijn mening betreffende bepaalde opvoedingszaken
.
vrijdag 3 april 2020 17:43
Ik ken een aantal mensen om mij heen die dit ook toepassen en die kinderen zijn stuk voor stuk niet te handelen. Bij mij mogen ze niet meer komen want ik laat mijn huis niet verbouwen door peuters en kleuters omdat ouders niet willen dat je nee zegt of ze staf geeft.
Kinderen met zo opvoeding zijn niet leuker op oudere leeftijd
Kinderen met zo opvoeding zijn niet leuker op oudere leeftijd
vrijdag 3 april 2020 17:48
Ik heb een aantal kinderen in de klas die volgens deze wijze zijn opgevoed. Ze zijn echt niet allemaal mislukt. Ongeveer evenveel als bij de andere pedagogische stromingen
Wel denk ik dat natuurlijk ouderschap bepaalde eigenschappen kent die lastig zijn te handhaven als je met een grotere groep kinderen bezig bent. Niet alleen natuurlijk ouderschap heeft kenmerken die niet handig zijn in schoolse situaties. Ik denk dat er wel meer opvoedkundige stromingen zijn die niet altijd even handig zijn 'in de maatschappij'.
zaterdag 4 april 2020 08:48
Ik zie dit topic nu pas, niet alles gelezen, maar ik pas zelf ook natuurlijk ouderschap toe, zonder dat ik wist dat dat zo heette trouwens. Ben ik pas later achter gekomen. Ik ben dus zelf ook tegen het volgen ‘an sich’ van een opvoedkundig boek of zo, natuurlijk moet je opvoeden vanuit jezelf en wat bij je past. Maar je kan natuurlijk wel inzichten opdoen door te lezen.
Ik heb m’n gevoel gevolgd en heel lang borstvoeding gegeven, en elke avond thuis geweest bij haar, de eerste vier jaar van haar leven. Ik heb nooit gestraft, want dat vind ik een rare manier van met elkaar omgaan. Ik heb m’n dochter van begin af aan de omgangsvormen meegegeven die ik zelf ook prettig vindt, en hoe ik graag wil dat mijn partner met mij omgaat etc. Dus naar elkaars gevoel luisteren, elkaar in je waarde laten, en overleggen.
Nou zijn er natuurlijk als klein kind zijnde veel dingen die je nog niet weet dus dan kan je natuurlijk niet of nauwelijks overleggen, maar dan is het vanuit de ouder de taak om uit te leggen van wat er kan gebeuren en waarom. En ook veel zelf laten experimenteren.
Op deze manier heb ik nog nooit hoeven straffen. En we hebben nooit strijd in huis en bijna alleen maar gezelligheid. En ja sorry, het is niet opschepperig bedoeld, maar ze gedraagt zich dus ook lief en relaxed in gezelschap of op school, want ze kan zich goed aanpassen en heeft geen noodzaak om te gaan strijden. En ze is heel vrolijk en open, dus ik laat haar met een gerust hart ergens achter.
Ik denk dat kinderen hun ouders’ gedrag spiegelen, en dus hetzelfde gedrag vertonen naar andere kinderen. Als ze de hele dag horen wat ze allemaal niet mogen, (van hun ouders die dus de macht hebben en de regels bepalen), gaan ze ook andere kinderen betrekken in hun machtstrijdjes en daar dan weer de baas over proberen te spelen. En die behoefte zie ik (gelukkig) niet bij m’n dochter.
Ik heb m’n gevoel gevolgd en heel lang borstvoeding gegeven, en elke avond thuis geweest bij haar, de eerste vier jaar van haar leven. Ik heb nooit gestraft, want dat vind ik een rare manier van met elkaar omgaan. Ik heb m’n dochter van begin af aan de omgangsvormen meegegeven die ik zelf ook prettig vindt, en hoe ik graag wil dat mijn partner met mij omgaat etc. Dus naar elkaars gevoel luisteren, elkaar in je waarde laten, en overleggen.
Nou zijn er natuurlijk als klein kind zijnde veel dingen die je nog niet weet dus dan kan je natuurlijk niet of nauwelijks overleggen, maar dan is het vanuit de ouder de taak om uit te leggen van wat er kan gebeuren en waarom. En ook veel zelf laten experimenteren.
Op deze manier heb ik nog nooit hoeven straffen. En we hebben nooit strijd in huis en bijna alleen maar gezelligheid. En ja sorry, het is niet opschepperig bedoeld, maar ze gedraagt zich dus ook lief en relaxed in gezelschap of op school, want ze kan zich goed aanpassen en heeft geen noodzaak om te gaan strijden. En ze is heel vrolijk en open, dus ik laat haar met een gerust hart ergens achter.
Ik denk dat kinderen hun ouders’ gedrag spiegelen, en dus hetzelfde gedrag vertonen naar andere kinderen. Als ze de hele dag horen wat ze allemaal niet mogen, (van hun ouders die dus de macht hebben en de regels bepalen), gaan ze ook andere kinderen betrekken in hun machtstrijdjes en daar dan weer de baas over proberen te spelen. En die behoefte zie ik (gelukkig) niet bij m’n dochter.
zaterdag 4 april 2020 14:55
Ik vind dit met 1 kind wel makkelijk pratenkniesoor schreef: ↑04-04-2020 08:48Ik zie dit topic nu pas, niet alles gelezen, maar ik pas zelf ook natuurlijk ouderschap toe, zonder dat ik wist dat dat zo heette trouwens. Ben ik pas later achter gekomen. Ik ben dus zelf ook tegen het volgen ‘an sich’ van een opvoedkundig boek of zo, natuurlijk moet je opvoeden vanuit jezelf en wat bij je past. Maar je kan natuurlijk wel inzichten opdoen door te lezen.
Ik heb m’n gevoel gevolgd en heel lang borstvoeding gegeven, en elke avond thuis geweest bij haar, de eerste vier jaar van haar leven. Ik heb nooit gestraft, want dat vind ik een rare manier van met elkaar omgaan. Ik heb m’n dochter van begin af aan de omgangsvormen meegegeven die ik zelf ook prettig vindt, en hoe ik graag wil dat mijn partner met mij omgaat etc. Dus naar elkaars gevoel luisteren, elkaar in je waarde laten, en overleggen.
Nou zijn er natuurlijk als klein kind zijnde veel dingen die je nog niet weet dus dan kan je natuurlijk niet of nauwelijks overleggen, maar dan is het vanuit de ouder de taak om uit te leggen van wat er kan gebeuren en waarom. En ook veel zelf laten experimenteren.
Op deze manier heb ik nog nooit hoeven straffen. En we hebben nooit strijd in huis en bijna alleen maar gezelligheid. En ja sorry, het is niet opschepperig bedoeld, maar ze gedraagt zich dus ook lief en relaxed in gezelschap of op school, want ze kan zich goed aanpassen en heeft geen noodzaak om te gaan strijden. En ze is heel vrolijk en open, dus ik laat haar met een gerust hart ergens achter.
Ik denk dat kinderen hun ouders’ gedrag spiegelen, en dus hetzelfde gedrag vertonen naar andere kinderen. Als ze de hele dag horen wat ze allemaal niet mogen, (van hun ouders die dus de macht hebben en de regels bepalen), gaan ze ook andere kinderen betrekken in hun machtstrijdjes en daar dan weer de baas over proberen te spelen. En die behoefte zie ik (gelukkig) niet bij m’n dochter.
. Misschien is ze gewoon zo en ligt het niet aan je manier van opvoeden. Waar oudste zoon na 1 keer uitleggen iets vaak niet meer deed, is dat bij dreumes toch een ander verhaal.
Onze kinderen mogen dus niet alles maar zijn ook vrolijk en open en zie ik amper de baas spelen.
Ik denk wel dat veel dingen worden overgeschat en kwestie van karakter zijn ipv opvoedkwaliteiten.
zaterdag 4 april 2020 15:46
Eens. Wij zijn met vier thuis - allemaal dezelfde anti-autoritaire opvoeding genoten want dat was toen in. Zus was al vroeg sociaal en zelfstandig, zusje was een lieverd maar een buitenbeentje, ik was egocentrisch en brutaal, en mijn broer was een enorme pestkop (is wel goed gekomen; stemt alleen nog steeds VVDDue-scimmie schreef: ↑04-04-2020 14:55Ik vind dit met 1 kind wel makkelijk praten
Waar oudste zoon na 1 keer uitleggen iets vaak niet meer deed, is dat bij dreumes toch een ander verhaal.
Onze kinderen mogen dus niet alles maar zijn ook vrolijk en open en zie ik amper de baas spelen.
Ik denk wel dat veel dingen worden overgeschat en kwestie van karakter zijn ipv opvoedkwaliteiten.
). Allemaal compleet verschillend, dus.Dus enorm fijn dat je zo'n lieve meid hebt, maar opscheppen lijkt me niet aan de orde want dat is echt maar in beperkte mate jouw verdienste. Kinderen worden toch ook vooral heel erg zichzelf.
zaterdag 4 april 2020 17:08
Ja, tuurlijk. Ik heb ook zeker gewoon geluk met haar.. en zeker weten dat het een heeeel stuk moeilijker is als je twee of meer kinderen hebt. Dat is echt zeker waar.
Maar ik wilde toch even een tegengeluid geven naar aanleiding van een paar reacties die ik had gelezen waarin men stelde dat niet straffen leidt tot van die ongecontroleerde kinderen die niet te corrigeren zijn.
Dus natuurlijk ouderschap waarin je niet straft, en niet continu corrigeert, kan zeker wel zorgen voor ‘opgevoede kinderen’. Alleen bereik je het op een andere manier. En in beide opvoedstijlen is het mogelijk bepaalde fouten te maken waardoor je dus niet goed inspeelt op je kind. En teveel erbovenop zitten is mijne inziens wel een fout. Ook al denken die mensen misschien dat ze dan ‘heel goed aan het opvoeden zijn’.
Maar ik wilde toch even een tegengeluid geven naar aanleiding van een paar reacties die ik had gelezen waarin men stelde dat niet straffen leidt tot van die ongecontroleerde kinderen die niet te corrigeren zijn.
Dus natuurlijk ouderschap waarin je niet straft, en niet continu corrigeert, kan zeker wel zorgen voor ‘opgevoede kinderen’. Alleen bereik je het op een andere manier. En in beide opvoedstijlen is het mogelijk bepaalde fouten te maken waardoor je dus niet goed inspeelt op je kind. En teveel erbovenop zitten is mijne inziens wel een fout. Ook al denken die mensen misschien dat ze dan ‘heel goed aan het opvoeden zijn’.
zaterdag 4 april 2020 19:22
Dat is toch ook een vorm van kijken naar wat een kind nodig heeft? Kijken naar de behoeften van een kind betekent niet dat je het continu in de nek moet hijgen.Alecta schreef: ↑03-04-2020 17:38Ik moet bekennen dat ik een beetje een aversie heb tegen opvoedmethodieken (maar dat is puur mijn eigen allergie).
Op het moment dat je gaat opvoeden volgens een bepaalde methodiek hoef je dus niet meer zelf na te denken, maar doe je datgene dat in de boeken of facebookgroepen verteld wordt. Precies daar zit mijn aversie, want ik geloof dat ik zelf (en vele anderen met mij) prima in staat ben mijn (hun) kinderen (die geen speciale labels hebben) een goede start in de maatschappij te geven. Ik merk bij anderen wel dat er een kans is, dat vrij geforceerd gaat worden.
Ik ben er ook van overtuigd dat het allemaal niet zo heel nauw komt: als je je qua opvoeding binnen een bepaalde bandbreedte beweegt, dan komt het meestal gewoon vanzelf goed. Belangrijk daarbij is natuurlijk wel dat je hulp zoekt, op dat moment dat je ziet dat het niet meer goed loopt.
Ik pas bepaalde dingen uit Natuurlijk ouderschap ongetwijfeld toe, zo doe ik niet aan straffen, gewoon omdat ik dit zelf totaal onzinnig vind en mijn ouders er ook niet aan deden. Maar ik was niet continu bezig om bij mijn jonge kinderen te observeren wat hun behoeften waren. Omdat dat met 3 jonge kinderen niet praktisch was, maar ook omdat ik daar niet in geloof en ik van mening ben dat je jonge kinderen ook de ruimte moet gunnen en hun frustraties af en toe (wat dit punt neig ik soms naar wat men liefdevolle verwaarlozing noemt).
Ik nam en neem mijn kinderen altijd wel serieus. En ik herzie ook regelmatig mijn mening betreffende bepaalde opvoedingszaken.
zaterdag 4 april 2020 22:43
Klopt, zo zie ik het ook.
Toevoeging: waarbij ik dus soms beslis wat de behoefte is voor het kind. Het kind kan soms heel erg veel zin in aandacht hebben, terwijl ik het als ouder soms beter voor het kind vind, om het even zelf uit te zoeken. Ik weet eigenlijk niet of dat natuurlijk ouderschap is.
zondag 5 april 2020 10:47
Je hebt ergens naar gekeken, maar je niet voldoende verdiept, dat zie ik vaker dat mensen er zo over denken. Ik quote nu even jou, omdat je de eerste bent op pagina 1 met deze gedachten hierover, maar dat had net zo goed iemand anders kunnen zijn..even voor het gemak.Athan schreef: ↑03-04-2020 12:58Nou, ik heb even op die site van Kiind gekeken en ik snap niet goed waarom deze methode "natuurlijk" ouderschap heet. Ik heb een paar artikeltjes gelezen (onder andere "Wat zeg je dan..?" en "Straffen helpt niet (zelfs nepstraffen niet)") en kort gezegd lijkt het erop neer te komen dat je kind niet mag worden gecorrigeerd of 'gestuurd', zeg maar bijgeschaafd. Er wordt 24/7 naar de behoeften van het kind gekeken en daarop wordt alles afgestemd.
Klinkt leuk. Voor het kind dan. Voor de ouders al wat minder en voor de maatschappij volgens mij al een heel stuk minder. Maar vooral klinkt het heel onnatuurlijk. Heb je ooit naar een nest jonge dieren gekeken? Neem bijvoorbeeld een nest puppy's. Een moederhond is bijna voortdurend bezig met corrigeren! Als de moederhond geen zin heeft, wordt er echt niet gedronken. Een teef zorgt dat de pups niks aan eten en warmte tekortkomen, maar verder moeten ze echt niet aan haar kop komen zeuren. Zij stelt voortdurend grenzen.
Onvoorwaardelijk ouderschap betekend absoluut niet dat je grenzeloos bent. Mijn dochter is 5 jaar en heeft nog nooit straf gekregen. Daar doen we niet aan. Dat wil echter niet zeggen dat er geen "nee" bestaat bij ons. Dat bestaat zéker wel. We benoemen het alleen anders, leggen uit waarom iets niet kan. En die nee wordt niet altijd gewaardeerd. Ook mijn kind kan wel eens op de grond liggen zeuren zoals in de bekende reclame bij wijze van
Als voorbeeld hebben we gister behoorlijk wat gesnoept. We hebben afgesproken dat er vandaag niet wordt gesnoept. Daar kwam ze zelf mee, als ik dan nu nog een zakje mag dan eet ik morgen geen snoep mag het dan? Ja, dat mag. Ze zal vandaag echt wel terug gaan komen op die afspraak. Ze krijgt dan de uitleg dat haar buik niet blij wordt van zoveel snoep, dat ze gister wat meer heeft gekregen omdat ik aan het behangen was en zij zich eromheen verveelde, en dat ze nu wat anders kan krijgen. Als ze boos wordt, wordt ze boos. Dan zeggen we dat we dat begrijpen, als je ergens heel erg trek in hebt dan is het ook niet leuk dat je het niet mag. Maar wij als ouders moeten wel voor ons kind zorgen en dat betekend vandaag gezonder eten.
Wat ik merk met 5 jaar deze visie erop na houden aan mijn dochter is niet veel anders dan anderen kinderen. Behalve, en daar doe ik het voor, dat mijn dochter en ik ook nu al heel goed kunnen praten. Ik vind het belangrijk om haar te zien als mens, en praat dan ook in eerlijkheid over wat wel en niet kan.
24/7 naar de behoefte van het kind kijken heet attachment parenting, als ik het goed schrijf. Dat hebben wij ook gedaan zeker met de boestvoeding, voeden op verzoek, samen slapen e.d e.d. Echter is dat ook niet grenzeloos. Nieuwe moeders verliezen zich nog wel eens in het idee dat kind áltijd op 1 staat. Ze hebben gelijk, hier is dat ook zo. Maar je moet wél tijd nemen voor jezelf. In een gezin telt iedereen mee en jezelf wegcijferen is niet wat natuurlijk ouderschap hoort te zijn. Ik merk wel dat ik váker ja zeg. Omdat mijn valkuil is om nee te denken, omdat ik te lui ben om wéér alle verf op tafel te zetten na een lange dag. Maar ik zeg ja, omdat het nergens op slaat dat het nee moet zijn. Nu staat de verf gewoon standaard op haar hoogte, kan ze er zelf bij..kleine voorbeelden maar zo voelt het voor een ander hier grenzeloos, terwijl ze toch echt nog moet stoppen voor een stoplicht, op tijd naar bed gaat en we elkaar met respect behandelen.
Ik probeer het een beetje uit te leggen maar mensen die echt vast zitten in de overtuiging van wat dit inhoudt en niet open staan voor wat anders hoop ik toch te weren van dit topic, zodat het voor de natuurlijk ouderschappers een gezellige plek blijft
zondag 5 april 2020 20:20
Ik heb een zoon van 3jr en wij hanteren veel natuurlijk ouderschap / onvoorwaardelijk ouderschap principes. Met name door ieders emoties, behoeften en grenzen zoveel mogelijk te respecteren. Dus van kind én volwassene. Zoon krijgt dus niet te horen dat hij moet stoppen met huilen, dat het onzin is om hier boos over te worden of dat iets niet mag gewoon omdat wij de baas zijn oid. Wanneer hij een grens aangeeft (wil geen jas aan oid) dan gaan we daarin mee zolang hij er geen schade aan zichzelf of anderen mee doet. Schade kan soms ook zijn dat ik gewoon doodop ben en sterk behoefte heb aan iets waar hij geen zin in heeft. Zo balanceren we samen zodat we allemaal onszelf kunnen zijn met ruimte en respect voor elkaar, ook bij boosheid etc.
We geven geen straf, maar als hij na waarschuwen blijft gooien met zijn duplo help ik hem door even de duplo weg te leggen.
Ik vind het soms uitdagend, maar vooral heel waardevol en verbindend om zo met elkaar om te gaan. En ik merk dat zoon heus regelmatig de grenzen verkent, maar de gevolgen wel snel accepteert en goed over zijn gevoel kan praten.
We geven geen straf, maar als hij na waarschuwen blijft gooien met zijn duplo help ik hem door even de duplo weg te leggen.
Ik vind het soms uitdagend, maar vooral heel waardevol en verbindend om zo met elkaar om te gaan. En ik merk dat zoon heus regelmatig de grenzen verkent, maar de gevolgen wel snel accepteert en goed over zijn gevoel kan praten.
zondag 5 april 2020 23:38
https://www.kroost.org/gezin/onvoorwaar ... -opvoeden/
Voor de nieuwsgierigen: ik vind dit altijd een mooi artikel over wat de visie van Kohn inhoudt.
Voor de nieuwsgierigen: ik vind dit altijd een mooi artikel over wat de visie van Kohn inhoudt.
•
maandag 6 april 2020 07:28
Als ik dit lees dan voed ik inderdaad volgens deze filosofie op. Maar dan gewoon omdat het voor mij volkomen logisch is, al ver voordat ik ooit van natuurlijk/onvoorwaardelijk ouderschap had gehoord. Mijn ouders deden het ook zo.Frizz schreef: ↑05-04-2020 23:38https://www.kroost.org/gezin/onvoorwaar ... -opvoeden/
Voor de nieuwsgierigen: ik vind dit altijd een mooi artikel over wat de visie van Kohn inhoudt.
Alleen ik beloon/complimenteer wel. Niet altijd, maar wel als een kind iets lastigs heeft gedaan. Maar dat is meer omdat ik mijzelf ook regelmatig beloon: een lekker broodje als ik gesport heb bijvoorbeeld. Nooit belonen zou voor mij geforceerd aanvoelen) en juist in het op opvoeden moet je niet geforceerd zijn.
